Δε θα διστάσουμε να μιλήσουμε για τον Λάμπρο Φούντα, παρά τον ασφυκτικό κλοιό που θέλει να δημιουργήσει η κρατική καταστολή.

Δύσκολο να αποδεχτείς ότι το σύντροφο Λάμπρο δε θα τον ξαναδούμε .
Οι κραδασμοί της κοινωνικής και ατομικής του δράσης και η αδιάκοπη συνέπεια και συνέχεια στη συνείδηση, στη στάση ζωής, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στους συλλογικούς αγώνες και την πολύμορφη δράση τον καθιστούσαν πάντα επικίνδυνο για κάθε εξουσία και το κράτος.

Επικίνδυνος εχθρός του κράτους και κάθε εξουσιαστικού μηχανισμού, άνθρωπος με πάθος για την ελευθερία, που διαπερνούσε τη σκέψη όλων όσοι βρέθηκαν κοντά του, φίλος καρδιακός όσων αγωνιστήκαμε μαζί του. Διέλυε με το βάθος της σκέψης του και τη στάση του ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Το να συμπορεύεσαι με το σύντροφο και φίλο Λάμπρο ήταν διαδικασία αναρχίας και ελευθερίας, διαδικασία βαθιάς ανθρώπινης γνώσης και ελευθερίας.

Γι ΄ αυτό και το Λάμπρο δε θα μπορούσαν ποτέ να «τον χτυπήσουν στο μυαλό». Η ευαισθησία του για κάθε άνθρωπο που χρειαζόταν αλληλεγγύη έπαιρνε τη διάσταση της καθημερινής συμπεριφοράς, της στάσης ζωής, της εξέγερσης, του δυναμικού χτυπήματος απέναντι στο κράτος, τις σχέσεις επιβολής και τις σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο παλιοί που μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από το μέλλον.

Γιατί, όσοι και όσες σταθήκαμε δίπλα-δίπλα και μαζί με το Λάμπρο είχαμε τη συνείδηση ότι στη «δική μας εποχή» έχουμε να δώσουμε μια μάχη με τεράστιο βάθος στο χρόνο της ιστορίας, με αδιάκοπους αγώνες και συγκρούσεις για την απελευθέρωση από τα εξουσιαστικά δεσμά. Μια τόσο παλιά ιστορία που μας έκανε ήδη να αγγίζουμε ένα βήμα πιο πέρα, διαρκώς, με αξιοπρέπεια και αυτενέργεια, σπάζοντας τον κλοιό του φόβου που κατασκευάζουν και ελλοχεύει, βιώνοντας την ανάγκη της αναρχίας.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Έφυγες με το κεφάλι ψηλά, όπως ήρθες, όπως σε γνώρισα, όπως πάντα…

Σε ζηλεύω

-Τι είναι ο θάνατος;

Είναι σαν το απόλυτο σκοτάδι, με τον καιρό το συνηθίζεις
και δε σε ενοχλεί πια-.

Κι άφησες εμάς πίσω
με τις τύψεις και τις ενοχές μας
με τις μιζέριες και τις αμφιβολίες μας
να βρίσκουμε δικαιολογίες
για να τη σκαπουλάρουμε
άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα.

Σε ζηλεύω
Γιατί είσαι εντάξει, πάντα είσαι εντάξει.

Σε χρειάζομαι
να μου μαθαίνεις τι θα πει αξιοπρέπεια
να μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι
να μου μαθαίνεις να μη συμβιβάζομαι.

Σε χρειάζομαι δίπλα μου στο δρόμο και στο δρόμο μου.

Και να μιλάς, να μου μιλάς.

Και να ακούς, να με ακούς.

Κι εγώ να κλέβω λίγη δύναμη από την αλήθεια σου
λίγο κουράγιο από την ελευθερία σου
λίγη πίστη από τις αξίες σου.

Είσαι λένε τρομοκράτης.

Ναι, αλήθεια είναι. Τρομοκρατείς το φόβο μας, το βόλεμά μας, τον καθωσπρεπισμό μας, την απάθειά μας, το κενό στο βλέμμα μας, τη μειωμένη μας λίμπιντο, την προσαρμογή μας στην ασχήμια, τα φίμωτρά μας, τις παρωπίδες μας, τις χειροπέδες μας, τις αλυσίδες που μας εμποδίζουν να γίνουμε επικίνδυνοι…

Είναι και κάτι που θέλω να συζητήσουμε.

Κάποιοι λένε πως επιλέγουν να μη δράσουν γιατί φοβούνται για τη ζωούλα τους. Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή.

Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να δράσουν για ακριβώς τον ίδιο λόγο.

Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή και δεν αντέχουν να τη χαραμίζουν.

Πες μου, μπορεί κι οι δύο να έχουν δίκιο;

Δεν μπορεί.

VENCEREMOS