Δεκέμβρης 2009. Ένας χρόνος από την δολοφονία του Αλ. Γργηγορόπουλου από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού και τη μεγαλειώδη εξέγερση που ακολούθησε. Αν και για εμάς ο αγώνας είναι καθημερινός χωρίς ημερομηνίες και επετείους, για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και ανθρώπων από το εξωτερικό, εκφράστηκε η ανάγκη για την καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως επετείου είτε ενάντια στην αστυνομική βία είτε ως ανάμνηση της περσινής εξέγερσης.
Μόνο που φέτος η Εξουσία ήταν έτοιμη και προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει όποιους θα κατέβαιναν στον δρόμο και αποφασισμένη να προβεί σε μαζικές συλλήψεις. Να πάρει τη ρεβάνς και να δείξει ότι έχει το πάνω χέρι, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή κυβέρνησης. Όλα τα «στραβά» αποδόθηκαν στην προηγούμενη λες και η νέα δεν είναι η άλλη πλευρά του ίδιου συστήματος εκμετάλλευσης. Άλλαξαν τα ονόματα και τα πρόσωπα όμως οι δομές του συστήματος παραμένουν οι ίδιες.
Ήδη από τον Νοέμβρη άρχισε να δημιουργείται κλίμα με ρεπορτάζ για τον «φετινό Δεκέμβρη». Είδαμε πανελλαδικά τις πόλεις να αστυνομοκρατούνται και η Καβάλα δεν αποτέλεσε εξαίρεση, με δεκάδες αστυνομικούς παντού και με κλούβες και ματ να έχουνε παραταχθεί για μία εβδομάδα στον Κήπο, σκηνές πρωτόγνωρες για την πόλη μας, αλλά σίγουρα όχι κολακευτικές. Είδαμε αστυνομικούς της ομάδα Δ να ορμάνε πάνω σε διαδηλωτές και να παρασύρουνε – τραυματίζουνε 50χρονη γυναίκα. Είδαμε και στην πόλη μας να «την πέφτουνε» σε διαδηλωτές για εκφοβισμό με το πρόσχημα της εξακρίβωσης στοιχείων και να κυκλώνουνε την πορεία μνήμης στις 6 Δεκέμβρη και να προσπαθούνε να ασκήσουνε τρόμο. Μάθαμε ότι δεν περιορίστηκαν μόνο σε εμάς τους «συνήθεις ύποπτους», τους «σκληρούς» και τους «εν δυνάμει ταραξίες» αλλά άσκησαν τρομοκρατία κυρίως σε μαθητές και επεκτάθηκαν και στο στέκι «Νέα Πόλη» τρομοκρατώντας νεαρές κοπέλες που κουβαλούσαν πανό.
Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε η νέα κυβέρνηση, αισθανόμενη προφανώς ασφάλεια με το προβάδισμα των 10 εκλογικών μονάδων, επιδόθηκε σε ένα είδος «τσαμπουκά» απέναντι σε κάθε ανυπότακτη φωνή. Τα Εξάρχεια έγιναν κατεχόμενη ζώνη με κάθε είδους αστυνομικών και έσπρωξαν προς τα εκεί ξανά τη διακίνηση ηρωίνης. Παρέες νεαρών χαρακτηριστήκαν «τρομοκράτες τις κατσαρόλας» και πολλοί προσήχθησαν, άλλοι καταζητούνται και άλλοι φυλακίστηκαν, ως ύποπτοι για μία αντάρτικη ομάδα (Σ.Π.τ.Φ.) που όχι μόνο δεν δέχθηκε κάποιο πλήγμα από τις άσχετες διώξεις, αλλά συνεχίζει να αναβαθμίζεται. Την παραμονή της 6ης Δεκεμβρίου έγινε έφοδος σε ένα στέκι – αυτοδιαχειριζόμενο χώρο (Ρεσάλτο) με πολύχρονη παρουσία και ανοικτή κοινωνική δράση και χαρακτηρίστηκε «γιάφκα»…
Μέσα σε αυτό το κλίμα περιμέναμε κάποια κίνηση και εδώ στην μικρή, πλην όχι ασήμαντη, Καβάλα. Έτσι στα τέλη του Δεκεμβρίου ξεκίνησε μία σειρά από κινήσεις εκφοβισμού και προσαγωγών, αφού τις ημέρες της επετείου δεν έγιναν συλλήψεις για να δικαιολογήσουνε τον μισθό τους στα αφεντικά τους. Ενδεχομένως να περίμεναν μία αφορμή και αυτή την βρήκανε, ύστερα από μία νυχτερινή επίθεση σε τράπεζες στο κέντρο της πόλης. Όπως ήτανε αναμενόμενο δεν έγινε κάποια έρευνα για το τι είχε γίνει, αλλά την έστησαν έξω από 2 αυτο-οργανωμένους χώρους με πολυετή ύπαρξη και ανοιχτή κοινωνική δράση, το Αυτόνομο Στέκι και την Κατάληψη Βύρωνος 3. Μάζεψαν όποιον βρήκαν στους δρόμους γύρω, αντιγράφοντας την τακτική της «σκούπας» και τους προσήγαγαν στο τμήμα. Παρότι δεν προέκυψε κάτι το ενοχοποιητικό και δεν υπήρξε σύλληψη, εξανάγκασαν τους προσαχθέντες σε εκβιαστική δακτυλοσκόπηση. Πράξη η οποία είναι παράτυπη σύμφωνα με τους νόμους που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ένας σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί σε αυτή την διαδικασία και κρατήθηκε με την κατηγορία «ψευδή στοιχεία», νόμο που ψηφίστηκε στην Χούντα. Οδηγήθηκε στο αυτόφωρο, όπου ενώ θα έπρεπε να αθωωθεί, η υπόθεση του πήρε 2 φορές αναβολή.
Τις επόμενες μέρες τα τσακάλια της τοπικής αστυνομίας, συνέλαβαν άνεργο σύντροφο και 2 φίλους του που τον βοηθούσανε σε εμπορική αφισοκόλληση για νυκτερινό μαγαζί. Όπως του είπαν, off the record, η σύλληψή του εν ώρα εργασίας, έγινε για λόγους εκδίκησης. Φυσικά στην συνέχεια σύνδεσαν της υπόθεση με την επίθεση στις τράπεζες και υπέβαλλαν και τους 3 σε δακτυλοσκόπηση. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο τρίτος, από τον οποίο πήρανε τα αποτυπώματα, είναι φίλος του από την Ιταλία και ανάπηρος με ένα χέρι, ο οποίος των επισκέφτηκε για τις εορτές!!! Το τρίτο περιστατικό έγινε στις αρχές του νέου χρόνου, όταν έγινε προσαγωγή 4 συντρόφων ύστερα από λεκτική αντιπαράθεση με ελεγκτή του αστικού ΚΤΕΛ
. Παρότι το περιστατικό λύθηκε, οι αστυνομικοί κάλεσαν άρον-άρον τον Κ. Σιμούδη και τον Μαραπίδη και τους υπέβαλαν και αυτούς εκβιαστικά σε δακτυλοσκόπηση!!! (ο 1 εκ των οποίων αφέθηκε ελεύθερος αφού είχε δώσει δακτυλικά αποτυπώματα σε προηγούμενη προσαγωγή!)
Ενδεχομένως με αυτές τις κωμικοτραγικές κινήσεις να ήθελαν να μας κάνουνε να χάσουμε την ψυχραιμία μας και να έρθουμε σε μία έντονη αντιπαράθεση μαζί τους για να μπορέσουνε να κάνουνε κάποιες συλλήψεις. Άλλωστε και τα τοπικά ΜΜΕ έγραφαν για τον «φόβο βεντέτας μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας». Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ο αγώνας για την αξιοπρέπειά μας και την κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι βεντέτα για χολιγουντιανές ταινίες ή για σίριαλ α λα Φώσκολος. Είναι μία διαρκή στάση και παρέμβαση, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική για την αυτο-οργάνωση και για το να πάρουμε πίσω όσα μας στερούνε και μας κλέβουνε καθημερινά. Από τα προϊόντα και τα είδη πρώτης ανάγκης που όλο και ακριβαίνουν ως τον καθημερινό χρόνο και το μέλλον μας που διαγράφουνε με όλο και πιο ζοφερές συνθήκες φόβου και ανασφάλειας. Ώρες ώρες, αναρωτιόμαστε και εμείς αν οι μπάτσοι αισθάνονται άνετα με την συνείδηση τους για όλα όσα κάνουνε. Αν το ξεροκόμματο που τους πετάνε αξίζει για να γίνονται στα μάτια της κοινωνίας τα μισητά μαντρό-σκυλα που φυσικά δεν χτυπάνε μόνο τους αναρχικούς, αλλά και συνταξιούχους, απεργούς εργάτες, κακόμοιρους πρόσφυγες και μαθητές… Μαντρό-σκυλα μίας «δικαιοσύνης» ταξικής, μίας «δικαιοσύνης» για τα συμφέροντα των λίγων και προνομιούχων απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους.
Όπως και να έχει, δεν τους φοβόμαστε και θα συνεχίσουμε… Είναι οι όλο και χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, που οπλίζουνε τις συνειδήσεις μας. Δεν θα κάτσουμε να ανεχτούμε την υποβάθμιση της ζωής μας με πρόσχημα την τεχνητή οικονομική κρίση που κατασκεύασαν. Αν πριν κάποιες δεκαετίες αυτά που γράφαμε φαινόντουσαν ρομαντικές ιδεολογικές αναζητήσεις, πλέον η αναρχία (δηλαδή η αυτο-διαχείριση, η συλλογική – κοινωνική αυτο-οργάνωση στην βάση της ισότητας – αλληλεγγύης – αμοιβαιότητας) έχει αρχίσει να γίνεται απαραίτητος όρος ζωής για να ζήσουμε ελεύθερα και με αξιοπρέπεια. Όσο πάει και θα μεγαλώνει και είναι στο χέρι όλων μας να κερδίσουμε ένα καλύτερο σήμερα και αύριο.