Tag Archives: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Παιδεία – Σωφρονισμός

Το άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων, μια αιματηρή κατάκτηση, συμβολισμός αγώνων αλλά και της υποτιθέμενης δημοκρατίας, βλέπουμε συχνά να βομβαρδίζεται από τις προθέσεις των “εκπροσώπων” του λαού για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Με πρόσχημα την πάταξη των εγκληματικών συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών των πανεπιστημίων, οι υποστηρικτές του κοινού “ωφέλους” αρέσκονται στην ιδέα της άρσης του ασύλου για την εμφανέστερη κυκλοφορία των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους αυτούς μιας και δεν υπάρχει σημαντικότερη δικαιολογία για τον πλήρη έλεγχο παρά να κάνουν τον πολίτη να νιώσει σε θέση αδυναμίας και τον κρατικό μηχανισμό αυτόν που θα δώσει λύση.

Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.

Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας… Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.

Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ’ έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ’ αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η “θεραπεία” για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.

Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.

Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS

Ο Φρανσίσκο Φερέρ και το μοντέρνο σχολείο

«Έχω την πρόθεση να ιδρύσω στην πόλη σας ένα σχολείο χειραφέτησης, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ό,τι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την πατρίδα, την οικογένεια κλπ.) για να κατακτήσουν την ελευθερία.»

Αυτά αναφέρει ο Francisko Ferrer I Guardia (1859-1909) σε μια επιστολή του σε έναν φίλο του Ισπανό κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής του εξορίας στο Παρίσι. Η εξορία του οφείλεται σε σχέδιο εξόντωσης που εφάρμοσε η ισπανική κυβέρνηση εναντίον των ελευθεριακών επαναστατών, που πρωταγωνιστούσαν τότε στους κοινωνικούς, πολιτικούς, αντιπολεμικούς κι αντιεκκλησιαστικούς αγώνες.
Στο Παρίσι ο Φερέρ βρέθηκε με τους αναρχικούς αγωνιστές Sebastien Faure, Jeane Grave, Charles Melato και στα τέλη του 19ου αιώνα καλλιέργησε και ανέπτυξε τις ελευθεριακές και παιδαγωγικές του αντιλήψεις. Στα χρόνια της εργασίας, της μελέτης και των πολλών ταξιδιών γνωρίσθηκε και συναναστράφηκε με τους Paul Robin (ψυχή του ελευθεριακού σχολείου Cempui), Luigi Fabri, Luigi Molinari και Elisee Reclus, με τους οποίους προχώρησε και εμβάθυνε στις εκπαιδευτικές του απόψεις.

Γεννήθηκε στην Αλέγια της Βαρκελόνης. Νέος εργάστηκε ως ελεγκτής σε ένα τρένο για να μπορεί να βοηθάει τους πολιτικούς πρόσφυγες που διέσχιζαν τα σύνορα και στη συνέχεια μπήκε στη μασονική στοά. Πήρε μέρος σε μια δημοκρατική εξέγερση και το 1886 εξορίστηκε στο Παρίσι. Εκεί αρχικά δούλεψε ως γραμματέας και αργότερα δίδαξε ισπανικά με νέες και πειραματικές μεθόδους.

Το 1901 κληρονόμησε την περιουσία μιας μαθήτριάς του (Ερνεστίν Μολιέρ) και τον ίδιο χρόνο ίδρυσε το πρώτο Μοντέρνο Σχολείο στη Βαρκελόνη, που ήταν ενάντια στο κράτος και την Εκκλησία. Ήταν μικτό (αγόρια και κορίτσια μαζί) και δεν υπήρχαν απουσίες, τιμωρίες, εξετάσεις και βαθμοί. Η ολική εκπαίδευση, ο αθεϊσμός, η επιστήμη, ο ορθολογισμός και η ελευθερία ήταν τα βασικά στοιχεία της παιδαγωγικής του. Έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στην πρακτική γνώση και γι΄αυτό τα μαθήματα γίνονταν συχνά στα εργοστάσια, στα μουσεία ή στην εξοχή. Γρήγορα το σχολείο απέκτησε 125 μαθητές. Για να εξασφαλίσει την αυτονομία του από το κράτος, το Μοντέρνο Σχολείο ήταν επί πληρωμή, αλλά ο καθένας πλήρωνε σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Το ισπανικό τμήμα της Διεθνούς είχε ήδη αποδεχτεί την «ολική εκπαίδευση» και ο γνωστός αναρχικός Άνσελμο Λορέντζο είχε γίνει ένας από τους πιο στενούς του συνεργάτες.

Το 1905 δημιουργήθηκαν σε όλη την Ισπανία περίπου 50 τέτοια σχολεία. Την ίδια χρονιά ο Φερέρ και 1700 μαθητές κατέβηκαν τη Μεγάλη Παρασκευή σε διαδήλωση υπέρ της ελευθεριακής εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση διέταξε το βίαιο κλείσιμό τους.
Το 1906, ενώ το κίνημα των μοντέρνων σχολείων απλωνόταν σε όλη την Ισπανία, ο Φερέρ κατηγορήθηκε ότι ήταν συνένοχος και ηθικός αυτουργός στην απόπειρα εναντίον του βασιλιά Αλφόνσο XII (31-5-1906), που έγινε από τον αναρχικό Μatteo Moral, ο οποίος είχε εργαστεί σαν μεταφραστής στο Μοντέρνο Σχολείο. Το
σχολείο έκλεισε και ο Φερέρ συνελήφθη. Ύστερα από 13 μήνες στη φυλακή δικάστηκε (δεν υπήρχαν στοιχεία εναντίον του) και αθωώθηκε, κυρίως από τη διεθνή κινητοποίηση που αναπτύχθηκε υπέρ του. Μετά την απελευθέρωσή του ο Φερέρ ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη διαδίδοντας το μήνυμα των ελεύθερων σχολείων.

Ο Φερέρ επέστρεψε στην Ισπανία (Ιούλιος 1909) στη διάρκεια των γεγονότων της «Τραγικής Εβδομάδας» (μεγάλη εξέγερση του λαού της πόλης ενάντια στην κυβέρνηση και τον πόλεμο στο Μαρόκο). Συνελήφθη αμέσως με διαταγή της Εκκλησίας και κλείστηκε στη φυλακή με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους υποκινητές της εξέγερσης. Το στρατοδικείο τον καταδίκασε χωρίς αποδείξεις σε θάνατο, παρόλη την τεράστια και διάχυτη διαμαρτυρία που ξεσηκώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στη Θεσσαλονίκη η Φεντερασιόν οργάνωσε συλλαλητήριο στο Λευκό Πύργο. Αργότερα ίδρυσε δανειστική βιβλιοθήκη και σοσιαλιστικό βιβλιοπωλείο με το όνομα «Φερέρ.

Τον Οκτώβριο του 1909 ο Φερέρ δολοφονήθηκε στο κάστρο του Μontjuich της Βαρκελόνης. Πριν εκτελεστεί, σε ερώτηση για την τελευταία επιθυμία, απάντησε : «Θα ‘θελα απλά αν είναι δυνατόν να μην υποχρεωθώ να γονατίσω και να μην μου δέσουν τα μάτια.» Αμέσως προτού το εκτελεστικό απόσπασμα πραγματοποιήσει το κρατικό έγκλημα, φώναξε σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα το ιδανικό του : «Παιδιά μου κοιτάξτε καλά. Δεν είναι δικό σας το φταίξιμο, είμαι αθώος. Ζήτω το Μοντέρνο Σχολείο! ».

Και πράγματι οι ιδέες και η πρακτική του σύγχρονου σχολείου δεν χάθηκαν. Τα επόμενα χρόνια ανάλογα σχολεία δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη, στην Αμερική, την Κίνα και την Ιαπωνία.
Η εκτέλεση του Φερέρ, όπως εκείνη των Σά

ΠΑΙΔΕΙΑ-ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ

Το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε ανέκαθεν στην Ελλάδα σαν μια προπαρασκευαστική μηχανή τυποποιημένων πολιτών, σύμφωνα με τις αρχές και το είδος των κυβερνήσεων ή των διαφόρων μορφών πολιτεύματος, που επικρατούσαν στον Ελλαδικό χώρο. Το σύστημα αυτό, της κομποστοποιημένης εκπαίδευσης, παρατηρείται από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και συνεχίζεται μέχρι την λήξη της σπουδαστικής σταδιοδρομίας του μαθητή- σπουδαστή.
Αξιοπρόσεχτο είναι δε ότι οι κυβερνήσεις κόβουν και ράβουν τα προκριματικά αυτά στάδια της εκπαίδευσης στα μέτρα τους έτσι ώστε η παραγωγή των πολιτών της να είναι όσο το δυνατό εκμεταλλεύσιμη, αξιόπιστη, υπάκουη, παραγωγική και κυρίως να μην αντιστέκεται και να μην παίρνει αποφάσεις για την τύχη της.

Βέβαια η εκμετάλλευση δεν ξεκινά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά από τα πρώτα στάδια της παιδείας που περνούν στο υποσυνείδητο ενός μαθητή- παιδί, μαθαίνοντάς τον να αξιολογείται και να μένει καθηλωμένος σ’ αυτά που του επιβάλλουν πριν μάθει να αντιδρά και χωρίς να έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του. Αυτό παρατηρείται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (ακόμα και στην πρωτοβάθμια), και αυτοί που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν και να μεταμορφώσουν το καλούπι αυτό σύμφωνα με τα δεδομένα της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι οι καθηγητές.

Οι καθηγητές λοιπόν είναι ο σημαντικότερος παράγοντας επιρροής και αντίληψης της μετάδοσης της γνώσης προς τους μαθητές, συνεπώς και η κυριότερη αιτία διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού χαρακτήρα ενός μαθητή.

Ένας μαθητής στα σχολεία, με το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης, μαθαίνει να αξιολογείται, να ανταγωνίζεται τους εταίρους του, να συγκρίνεται με αυτούς με σκοπό την υπεροχή του, ώστε να διαχωριστεί, να εντυπωσιάσει τον καθηγητή, και αργότερα να επιτύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις και να συνεχίσει την καριέρα του, πάντοτε με τον φόβο της αποτυχίας και του περαιτέρω «αποκλεισμού» από την κοινωνία.
Ο καθηγητής είναι αυτός που δίνει το στίγμα του διαχωρισμού σε καλούς και κακούς μαθητές, σε έξυπνους και χαζούς μετατρέποντας τους σε βαθμούς και μέσους όρους, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό και την απομόνωση κάποιων εξ αυτών. Μ’ αυτόν τον τρόπο γεννιέται μέσα σε μια αίθουσα η ταξικότητα, ο διαχωρισμός, ο ανταγωνισμός, οι διακρίσεις και γενικότερα ο ρατσισμός. Ο καθηγητής λοιπόν είναι αυτός που διαχωρίζει κάποιον από το σύνολο και του «κολλάει τη ρετσινιά».

Φανταστείτε λοιπόν ένα καθηγητή που δεν έχει όρεξη να διδάξει (κάποιος αργόσχολος που περιμένει να έρθει η ώρα της σύνταξης ή ήδη συνταξιούχος που συμπληρώνει τα προς το ζην ή απλά δεν έχει όρεξη)…
Έναν καθηγητή που καθορίζει τον τρόπο διδασκαλίας του βάση των πολιτικών πεποιθήσεων ή των αρχών του, έναν καθηγητή που ασχολείται μόνο με τους «καλούς» και «συνεπείς» μαθητές των φροντιστηρίων μην έχοντας το χρόνο για περαιτέρω εξηγήσεις, που δεν έχει «χάσιμο ώρας» να ακούσει για τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς των μαθητών, που βιοπραγεί και τιμωρεί για την επιβολή της τάξης και της ησυχίας, που εκβιάζει και λειτουργεί με εκφοβισμούς βάσει του βαθμολογικού συστήματος και της εξουσίας που του παρέχει το σύστημα ώστε να μπορεί να επιβάλλει ποινές σ’ αυτούς που δεν «συμμορφώνονται», που ωθεί τους μαθητές στο παραεκπαιδευτικό σύστημα των φροντιστηρίων, έχει δεν έχει κέρδος από αυτό. Φανταστείτε λοιπόν αυτό τον καθηγητή τι ιδέες, λογική και αντιδράσεις συμπεριφοράς θα περάσει σε έναν μαθητή ή πως θα αντιδράσει αυτός ο καθηγητής για να επιβληθεί στην τάξη ώστε να περάσει το δικό του. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις οι οποίες αποτελούν την μειοψηφία του συνόλου των καθηγητών.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3586JWtQx-Q]

Ας περάσουμε σε έναν άλλο τομέα που όσο περνούν τα χρόνια εδραιώνεται όλο και περισσότερο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν μερικά χρόνια, ένας αδύνατος μαθητής για να μην μείνει πίσω σε ένα μάθημα έκανε φροντιστήρια για να μπορεί να παραμένει συνεπής σ’ αυτό. Περνώντας τα χρόνια οι ρόλοι άλλαξαν και τα φροντιστήρια έγιναν βασικό κομμάτι της εκπαιδευτικής πορείας ενός μαθητή. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λογική αυτή των φροντιστηρίων υπάρχει πλέον ακόμη και στην πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης βάζοντας τον μαθητή- παιδί από πολύ μικρή ηλικία να προσαρμοστεί στη λογική του ανδρείκελου μαθητή- ρομπότ. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης βέβαια έχουν οι γονείς καθώς οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να δουν τα βλαστάρια τους να ξεχωρίζουν, ώστε να μπορούν να τα επιδεικνύουν στον κύκλο της γειτονιάς τους. Έτσι ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι που σπανίζει από