Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο

Σε μια γειτονιά της Βηρυτού, ένα συνεργείο του δήμου, διορθώνει κατασκευαστικά λάθη στους δρόμους, τρύπες στο οδόστρωμα. Κάτω από το μπαλκόνι του Τόνι και της εγκύου γυναίκας του Σιρίν, ο εργοδηγός Γιασέρ θα βραχεί από τα νερά του μπαλκονιού τους και θα του ζητήσει να προσέχει και δίχως την άδειά του θα δοκιμάσει να διορθώσει την υδρορροή τους. Μόνο που στην διάρκεια αυτής της σύντομης διαδικασίας, οι δυο άντρες θα έρθουν σε αντιπαράθεση και μια προσβλητική κουβέντα του Γιασέρ προς τον Τόνι, θα γίνει η αρχή μιας αντιπαράθεσης που γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους.

Η ουσία της βεβαίως βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη ή τα λόγια που ειπώθηκαν –και στη συνέχεια στις πράξεις που θα ακολουθήσουν- μα στην ίδια τους την ταυτότητα, στο γεγονός ότι ο Τόνι είναι χριστιανός Λιβανέζος κι ο Γιασέρ Παλαιστίνιος και στο πως ο πρώτος δεν κρύβει ιδιαίτερα την εχθρότητά του απέναντι στους Παλαιστινίους.

Και με αφορμή μερικές μόνο λέξεις, το φιλμ του Νταουεϊρί θα δοκιμάσει να μιλήσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο για το εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει στην Λιβανέζικη κοινωνία αλλά κι ολόκληρη την μέση ανατολή. Μονο που ο τρόπος που θα επιλέξει να το κάνει, αρχικά σαν να αντιγράφει –μάλλον χοντροκομμένα- τις ηθικές διελκυστίνδες του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί και στη συνέχεια δανειζόμενος τα φτηνά κόλπα μια τηλεοπτικής δικαστικής σειράς, δείχνει τετριμμένος και υπερβολικά βαρύγδουπος.

Οι προσθέσεις μπορεί να είναι καλές και η ιδέα πως κανείς δεν έχει μονοπώλιο στην ιδιότητα του μάρτυρα εν δυνάμει αξιοσημείωτη, μα το «The Insult» είναι προφανές σε όλα όσα έχει να πει, όπως το «ο φανατισμός είναι κακός» ή «δεν είναι ντροπή να ζητάς συγνώμη» και η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην υπερβολή και το μελόδραμα.

Πρώτη προβολή στις 15/10/2018 ένα ντοκιμαντέρ για την εαμική αντίσταση! Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας 21:30

Με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, το ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας.
Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό.

Τον τελευταίο καιρό με πρόσχημα το Μακεδονικό ζήτημα, η παρουσία των φασιστών και οι επιθέσεις τους σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις έχουν αυξηθεί. Άλλες φορές εκμεταλλευόμενοι τα μακεδονικά συλλαλητήρια ως ορμητήρια ανά τόπους (Libertatia, Θεσσαλονίκη) και άλλες φορές μέσω νυχτερινών εμπρηστικών καταδρομών.

Έτσι και το βράδυ της Τετάρτης 5/9, η κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή μέρους του εξοπλισμού και υλικές ζημιές στο χώρο. Κύριος στόχος ήταν το αρχείο και η βιβλιοθήκη, γεγονός που υποδηλώνει τις σκοταδιστικές τους τάσεις. Πρακτικές που θυμίζουν τη χούντα του Μεταξά και τις θηριωδίες των Ναζί. Λογικές που υποστηρίζονται από νοσταλγούς της επταετίας, στρατόγκαυλους και Θρησκόληπτους.

Οι επιθέσεις αυτές είναι μια γενικότερη προσπάθεια του εθνικού παροξυσμού να εδραιώσει την παρουσία του και να καταστείλει χώρους που αποτελούν εμπόδιο στην εξάπλωση του. Χώρους που προάγουν την αυτοοργάνωση, την ισότητα, την αλληλεγγύη και τον αγώνα ενάντια στο σκοτάδι του φασισμού.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποβαθμίζουμε και να απαξιώνουμε τέτοιες φασιστικές παραβιάσεις. Αντιθέτως, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να σηκώνει αντανακλαστικά το κοινωνικό ανάχωμα της προστασίας και της αλληλεγγύης, μη δίνοντας σπιθαμή γης στους φασίστες.

Μόνο που τα ασπόνδυλα της Αλεξανδρούπολης δεν έχουν λάβει υπόψιν πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και το αντιφασιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να τσακίσει κάθε χέρι που αποπειράται να βλάψει έναν κοινωνικό χώρο.

Φασίστες, ολόκληρος ο κόσμος δεν φτάνει για να κρυφτείτε.

Καιρός να αλλάξετε πλανήτη!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος 3

Ξημερώματα Πέμπτης, 4/1/18, οι δυνάμεις καταστολής Βόλου, σε συνεργασία με εργολάβους, εκκενώνουν και κατεδαφίζουν την κατάληψη Τερμίτα ( κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας παρατημένο εδώ και χρόνια), και προσαγάγουν 3 καταληψίες. Σκοπός της κατεδάφισης είναι να αποφευχθεί η ανακατάληψη των κτιρίων. Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα, αποτελεί το πιο πρόσφατο γεγονός των κατασταλτικών εκκενώσεων αυτοοργανωμένων καταλήψεων, που έχουν πραγματοποιηθεί από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από το χειμώνα του 2016, οι καταληψίες γνώριζαν τα σχέδια του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το καλοκαίρι του 2017 πραγματώθηκαν δράσεις αλληλεγγύης, εκδηλώσεις και συνελεύσεις. Οι κινήσεις αλληλεγγύης δεν πραγματοποιήθηκαν μόνο από τις συλλογικότητες του Βόλου, αλλά και από άλλες αλληλέγγυες ομάδες ώστε να κρατηθεί ζωντανό το μικρόβιο της αντίστασης σε μια επικείμενη εκκένωση της κατάληψης. Οι καταλήψεις δεν είναι απλά ντουβάρια εγκαταλελειμμένων κτιρίων, αλλά ζωντανοί πυρήνες αντίστασης, ελευθερίας και επικοινωνίας ανθρώπων που μάχονται την ανάπτυξη του καπιταλιστικού κεφαλαίου. Είτε αυτό είναι “αριστερό ” , είτε σοσιαλιστικό, είτε δεξιό ή όπως αλλιώς βαφτίζεται από αυτούς που το υπηρετούν. Μέρος του φοιτητικού κόσμου του πανεπιστημίου Θεσσαλίας , αλλά και μερίδα της τοπικής κοινωνίας του Βόλου, θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι της επιχείρησης εκκένωσης της κατάληψης, επιτρέποντας έτσι να ολοκληρωθεί η καταστροφική “ανάπτυξη” του κεφαλαίου. Να θυμίσουμε σε όλους πως οι ΙΔΕΕΣ δεν εκκενώνονται ούτε κατεδαφίζονται. Οι καταλήψεις και τα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα είναι υγιείς μορφές αντίστασης και ελευθερίας, σε έναν κόσμο εμπορευματοποιημένο και αλλοτριωμένο στα μέτρα του κέρδους και του κεφαλαίου.