[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=QSAQWERnfwM]

Έντυπο Ακάνθινο (V)
Φεβρουάριος 2010

Θέματα:
1) Η1Ν1
2) Καταστολή και Τρομοκρατία στην Πόλη της Καβάλας
3) Κατάχρηση Εξουσίας
4) Σύγχρονο Ποδόσφαιρο και Μεγαλοκαρχαρίες
5) Λίγα Πράγματα που Πρέπει να Γνωρίζουμε σε Περίπτωση Προσαγωγής ή Επικείμενης Σύλληψης
6) Οικονομικός Απολογισμός από τις Κινήσεις Αλληλεγγύης

Δεκέμβρης 2009. Ένας χρόνος από την δολοφονία του Αλ. Γργηγορόπουλου από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού και τη μεγαλειώδη εξέγερση που ακολούθησε. Αν και για εμάς ο αγώνας είναι καθημερινός χωρίς ημερομηνίες και επετείους, για ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και ανθρώπων από το εξωτερικό, εκφράστηκε η ανάγκη για την καθιέρωση της 6ης Δεκέμβρη ως επετείου είτε ενάντια στην αστυνομική βία είτε ως ανάμνηση της περσινής εξέγερσης.

Μόνο που φέτος η Εξουσία ήταν έτοιμη και προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει όποιους θα κατέβαιναν στον δρόμο και αποφασισμένη να προβεί σε μαζικές συλλήψεις. Να πάρει τη ρεβάνς και να δείξει ότι έχει το πάνω χέρι, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή κυβέρνησης. Όλα τα «στραβά» αποδόθηκαν στην προηγούμενη λες και η νέα δεν είναι η άλλη πλευρά του ίδιου συστήματος εκμετάλλευσης. Άλλαξαν τα ονόματα και τα πρόσωπα όμως οι δομές του συστήματος παραμένουν οι ίδιες.

Ήδη από τον Νοέμβρη άρχισε να δημιουργείται κλίμα με ρεπορτάζ για τον «φετινό Δεκέμβρη». Είδαμε πανελλαδικά τις πόλεις να αστυνομοκρατούνται και η Καβάλα δεν αποτέλεσε εξαίρεση, με δεκάδες αστυνομικούς παντού και με κλούβες και ματ να έχουνε παραταχθεί για μία εβδομάδα στον Κήπο, σκηνές πρωτόγνωρες για την πόλη μας, αλλά σίγουρα όχι κολακευτικές. Είδαμε αστυνομικούς της ομάδα Δ να ορμάνε πάνω σε διαδηλωτές και να παρασύρουνε – τραυματίζουνε 50χρονη γυναίκα. Είδαμε και στην πόλη μας να «την πέφτουνε» σε διαδηλωτές για εκφοβισμό με το πρόσχημα της εξακρίβωσης στοιχείων και να κυκλώνουνε την πορεία μνήμης στις 6 Δεκέμβρη και να προσπαθούνε να ασκήσουνε τρόμο. Μάθαμε ότι δεν περιορίστηκαν μόνο σε εμάς τους «συνήθεις ύποπτους», τους «σκληρούς» και τους «εν δυνάμει ταραξίες» αλλά άσκησαν τρομοκρατία κυρίως σε μαθητές και επεκτάθηκαν και στο στέκι «Νέα Πόλη» τρομοκρατώντας νεαρές κοπέλες που κουβαλούσαν πανό.

Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε η νέα κυβέρνηση, αισθανόμενη προφανώς ασφάλεια με το προβάδισμα των 10 εκλογικών μονάδων, επιδόθηκε σε ένα είδος «τσαμπουκά» απέναντι σε κάθε ανυπότακτη φωνή. Τα Εξάρχεια έγιναν κατεχόμενη ζώνη με κάθε είδους αστυνομικών και έσπρωξαν προς τα εκεί ξανά τη διακίνηση ηρωίνης. Παρέες νεαρών χαρακτηριστήκαν «τρομοκράτες τις κατσαρόλας» και πολλοί προσήχθησαν, άλλοι καταζητούνται και άλλοι φυλακίστηκαν, ως ύποπτοι για μία αντάρτικη ομάδα (Σ.Π.τ.Φ.) που όχι μόνο δεν δέχθηκε κάποιο πλήγμα από τις άσχετες διώξεις, αλλά συνεχίζει να αναβαθμίζεται. Την παραμονή της 6ης Δεκεμβρίου έγινε έφοδος σε ένα στέκι – αυτοδιαχειριζόμενο χώρο (Ρεσάλτο) με πολύχρονη παρουσία και ανοικτή κοινωνική δράση και χαρακτηρίστηκε «γιάφκα»…

Μέσα σε αυτό το κλίμα περιμέναμε κάποια κίνηση και εδώ στην μικρή, πλην όχι ασήμαντη, Καβάλα. Έτσι στα τέλη του Δεκεμβρίου ξεκίνησε μία σειρά από κινήσεις εκφοβισμού και προσαγωγών, αφού τις ημέρες της επετείου δεν έγιναν συλλήψεις για να δικαιολογήσουνε τον μισθό τους στα αφεντικά τους. Ενδεχομένως να περίμεναν μία αφορμή και αυτή την βρήκανε, ύστερα από μία νυχτερινή επίθεση σε τράπεζες στο κέντρο της πόλης. Όπως ήτανε αναμενόμενο δεν έγινε κάποια έρευνα για το τι είχε γίνει, αλλά την έστησαν έξω από 2 αυτο-οργανωμένους χώρους με πολυετή ύπαρξη και ανοιχτή κοινωνική δράση, το Αυτόνομο Στέκι και την Κατάληψη Βύρωνος 3. Μάζεψαν όποιον βρήκαν στους δρόμους γύρω, αντιγράφοντας την τακτική της «σκούπας» και τους προσήγαγαν στο τμήμα. Παρότι δεν προέκυψε κάτι το ενοχοποιητικό και δεν υπήρξε σύλληψη, εξανάγκασαν τους προσαχθέντες σε εκβιαστική δακτυλοσκόπηση. Πράξη η οποία είναι παράτυπη σύμφωνα με τους νόμους που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Ένας σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί σε αυτή την διαδικασία και κρατήθηκε με την κατηγορία «ψευδή στοιχεία», νόμο που ψηφίστηκε στην Χούντα. Οδηγήθηκε στο αυτόφωρο, όπου ενώ θα έπρεπε να αθωωθεί, η υπόθεση του πήρε 2 φορές αναβολή.

Τις επόμενες μέρες τα τσακάλια της τοπικής αστυνομίας, συνέλαβαν άνεργο σύντροφο και 2 φίλους του που τον βοηθούσανε σε εμπορική αφισοκόλληση για νυκτερινό μαγαζί. Όπως του είπαν, off the record, η σύλληψή του εν ώρα εργασίας, έγινε για λόγους εκδίκησης. Φυσικά στην συνέχεια σύνδεσαν της υπόθεση με την επίθεση στις τράπεζες και υπέβαλλαν και τους 3 σε δακτυλοσκόπηση. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο τρίτος, από τον οποίο πήρανε τα αποτυπώματα, είναι φίλος του από την Ιταλία και ανάπηρος με ένα χέρι, ο οποίος των επισκέφτηκε για τις εορτές!!! Το τρίτο περιστατικό έγινε στις αρχές του νέου χρόνου, όταν έγινε προσαγωγή 4 συντρόφων ύστερα από λεκτική αντιπαράθεση με ελεγκτή του αστικού ΚΤΕΛ
. Παρότι το περιστατικό λύθηκε, οι αστυνομικοί κάλεσαν άρον-άρον τον Κ. Σιμούδη και τον Μαραπίδη και τους υπέβαλαν και αυτούς εκβιαστικά σε δακτυλοσκόπηση!!! (ο 1 εκ των οποίων αφέθηκε ελεύθερος αφού είχε δώσει δακτυλικά αποτυπώματα σε προηγούμενη προσαγωγή!)

Ενδεχομένως με αυτές τις κωμικοτραγικές κινήσεις να ήθελαν να μας κάνουνε να χάσουμε την ψυχραιμία μας και να έρθουμε σε μία έντονη αντιπαράθεση μαζί τους για να μπορέσουνε να κάνουνε κάποιες συλλήψεις. Άλλωστε και τα τοπικά ΜΜΕ έγραφαν για τον «φόβο βεντέτας μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας». Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι ο αγώνας για την αξιοπρέπειά μας και την κοινωνική απελευθέρωση δεν είναι βεντέτα για χολιγουντιανές ταινίες ή για σίριαλ α λα Φώσκολος. Είναι μία διαρκή στάση και παρέμβαση, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική για την αυτο-οργάνωση και για το να πάρουμε πίσω όσα μας στερούνε και μας κλέβουνε καθημερινά. Από τα προϊόντα και τα είδη πρώτης ανάγκης που όλο και ακριβαίνουν ως τον καθημερινό χρόνο και το μέλλον μας που διαγράφουνε με όλο και πιο ζοφερές συνθήκες φόβου και ανασφάλειας. Ώρες ώρες, αναρωτιόμαστε και εμείς αν οι μπάτσοι αισθάνονται άνετα με την συνείδηση τους για όλα όσα κάνουνε. Αν το ξεροκόμματο που τους πετάνε αξίζει για να γίνονται στα μάτια της κοινωνίας τα μισητά μαντρό-σκυλα που φυσικά δεν χτυπάνε μόνο τους αναρχικούς, αλλά και συνταξιούχους, απεργούς εργάτες, κακόμοιρους πρόσφυγες και μαθητές… Μαντρό-σκυλα μίας «δικαιοσύνης» ταξικής, μίας «δικαιοσύνης» για τα συμφέροντα των λίγων και προνομιούχων απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους.

Όπως και να έχει, δεν τους φοβόμαστε και θα συνεχίσουμε… Είναι οι όλο και χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, που οπλίζουνε τις συνειδήσεις μας. Δεν θα κάτσουμε να ανεχτούμε την υποβάθμιση της ζωής μας με πρόσχημα την τεχνητή οικονομική κρίση που κατασκεύασαν. Αν πριν κάποιες δεκαετίες αυτά που γράφαμε φαινόντουσαν ρομαντικές ιδεολογικές αναζητήσεις, πλέον η αναρχία (δηλαδή η αυτο-διαχείριση, η συλλογική – κοινωνική αυτο-οργάνωση στην βάση της ισότητας – αλληλεγγύης – αμοιβαιότητας) έχει αρχίσει να γίνεται απαραίτητος όρος ζωής για να ζήσουμε ελεύθερα και με αξιοπρέπεια. Όσο πάει και θα μεγαλώνει και είναι στο χέρι όλων μας να κερδίσουμε ένα καλύτερο σήμερα και αύριο.

Στις 17/1/2010 στο στάδιο «Ανθή Καραγιάννη» διεξάγεται ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ των ομάδων της Καβάλας και του Ολυμπιακού. Πριν την έναρξη του αγώνα σημειώνονται επεισόδια εντός του γηπέδου μεταξύ οπαδών των δύο ομάδων. Ενώ οι οπαδοί της Καβάλας προσπαθούν να στήσουν τα πανό της κερκίδας, οπαδοί του ολυμπιακού εισέρχονται μέσα στο γήπεδο κατά δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, και επιτίθενται στους λιγοστούς οπαδούς της Καβάλας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό κάποιων από αυτούς, άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο. Μέσα σε όλους τους τραυματίες ξεχωρίζει ο βαρύς τραυματισμός του Βασίλη Δρακάκη και του Χρήστου Μέλιου. Ο δεύτερος τραυματίζεται κατά την προσπάθειά του να ελευθερώσει τον πρώτο. Ο πρώτος παθαίνει θραύση στο πίσω μέρος του κρανίου (όπου προσκομίζεται κατευθείαν στην νευροχειρουργική κλινική Καβάλας για να του αφαιρεθούν τα θραύσματα του ίδιου του κρανίου μέσα από το κεφάλι), καθώς και εγκαύματα από πυρσό στον θώρακα. Ο δεύτερος πετυχαίνει το θεαματικό αριθμό ραμμάτων στο κεφάλι που ανέρχονται στα 25 με 30 περίπου.

Αυτή είναι μια περιγραφή των γεγονότων που πήραν μέρος στον αγώνα εκείνη την μέρα. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι που τραυματίστηκαν δεν έχουν σχέση με τέτοιου είδους επιθέσεις όπως και ο περισσότερος οπαδικός κόσμος της Καβάλας και φυσικά ο λόγος που μας τραβάει να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα δεν είναι το θέαμα των γεγονότων αλλά η παρουσία του αθλητικού καπιταλισμού που όπως και με τις άλλες μορφές του, γίνονται θυσίες στο όνομα του κέρδους.

Το σημερινό ποδόσφαιρο αποτελεί είδος πολυτελείας καθώς πολλές κοινωνικές ομάδες αδυνατούν να παρακολουθήσουν από κοντά κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα. Αδυνατούν να πάρουν μέρος σ’ αυτήν την εκτονωτική διασκέδαση που θα τους προσφέρει μια ολιγόωρη ξεκούραση από τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι σύλλογοι και οι διοικήσεις της κάθε ομάδας, ιδιαίτερα οι πρόεδροι, απαξιούν για τον κόσμο της ομάδας και ισχυριζόμενοι τα εκατομμύρια που «ξοδεύουν για την ομάδα», απαιτούν την θυσία των οπαδών.

Από την άλλη τα όργανα του κράτους έχοντας πάρει τις εντολές των αφεντικών και υπό την επίβλεψη των άσχετων ( κ. Μαραπίδη διευθυντή ΑΤ Καβάλας και κ. Σιμούδη διευθυντή ασφάλειας Καβάλας), όπως αποδείχτηκε διοικητών της αστυνομίας, ξεκινούν ένα σχέδιο δράσης πουλώντας μαγκιά και ψάχνοντας τους άγριους οπαδούς της Καβάλας και απλά παρακολουθώντας τους ήρεμους οπαδούς του ολυμπιακού.

Έτσι λοιπόν οι ηθικοί αυτουργοί των γεγονότων, δηλαδή η διοίκηση της Καβάλας (οικογένεια Ψωμιάδη) και της αστυνομίας (Μαραπίδη- Σιμούδη), δίνοντας το ‘οκ’ για την έλευση χιλιάδων οπαδών του ολυμπιακού και έχοντας γευτεί την γλύκα και την μυρωδιά του χρήματος από τους προηγούμενες αγωνιστικές (όπως με τον παοκ, τον Ηρακλή και τον παναθηναϊκό), αψηφούν την επικινδυνότητα του όχλου που μέχρι τώρα είχαν σταθεί τυχεροί και την είχαν αποφύγει ενώ ταυτόχρονα υπογράφουν την καταδίκη των οπαδών της Καβάλας. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο πως ο μεγαλοκαρχαρίας της Καβαλιώτικης ομάδας προσπάθησε να δώσει δωρεάν εισιτήρια (αρκετά σε αριθμό) στον σύνδεσμο του παοκ. Τι να ήθελε να αποφύγει ή καλύτερα να μην του ξεφύγει του μεγαλομετόχου?

Έτσι λοιπόν βλέπουμε πως η δίψα των καρχαριών για κέρδη και δόξα είναι παντού η ίδια, είτε αυτό λέγεται αθλητισμός, είτε πολιτική, είτε επιχειρήσεις, καθώς και οι θυσίες που απαιτούνται από τον κόσμο είναι το ίδιο εξοντωτικές και απάνθρωπες και πάντα για τον ίδιο σκοπό, το κέρδος. Το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι να μετατρέψουν τους οπαδούς σε άβουλες μάζες παραγωγής χρημάτων. Γι’ αυτό και εμείς προτείνουμε την οικονομική ανταρσία. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε οτιδήποτε πάει στις τσέπες των μεγαλοκαρχαριών (αφού αυτό είναι το μόνο που τους πονάει) και να αμυνθούμε στους εξευτελισμούς που μας επιβάλουν (λόγο μεγάλης έλευσης των φιλοξενουμένων).

Τα αφεντικά και οι μεγαλοκαρχαρίες των διοικήσεων θα αλλάζουν κάθε φορά που δεν θα έχουν να ρουφήξουν τίποτα άλλο, οι τύχες των οπαδών όμως δεν θα την γλιτώνουν για πάντα.

H1N1

Από τον Απρίλιο του 2009 όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα κρούσματα γρίπης στο Μεξικό, τα ΜΜΕ ξεκίνησαν την τρομολογία τους προφητεύοντας εκατομμύρια θανάτους και σπέρνοντας τους πρώτους σπόρους πανικού, έκαναν λόγο για την αρχόμενη πανδημία.
Δύο μήνες αργότερα ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) με ιδιαίτερη ευκολία και δίχως πλήρη επιστημονική τεκμηρίωση έκρινε ότι πρόκειται για πανδημία και ξεκίνησε τη στρατηγική του μαζικού εμβολιασμού.

Φαρμακευτικές εταιρίες όπως οι GSK (Glaxo Smith Kline), Novartis και Baxter ήταν αυτές που ανέλαβαν την παραγωγή των «σωτήριων» εμβολίων και οι οποίες ανήγγειλαν τη διάθεση αυτών μέχρι το Σεπτέμβριο του 2009. Σε διάστημα δηλαδή μικρότερο των 6 μηνών οι εταιρίες υπόσχονταν προστασία από τον ιό Η1Ν1.

Τα εμβόλια με τις ονομασίες Pandemrix (GSK), Focetria (Novartis) και Celvapan (Baxter) εγκρίθηκαν από τον ΠΟΥ με τη διαδικασία των «εξαιρετικών συνθηκών», σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η διακίνηση νέων φαρμακευτικών ουσιών (εμβολίων στην περίπτωση αυτή) δίχως η ασφάλειά τους αλλά και η αποτελεσματικότητά τους να είναι πλήρως διευκρινισμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ,με αφορμή την «έκτακτη ανάγκη».

Ο ΕΜΕΑ (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων) υπεύθυνη ρυθμιστική αρχή για τη διακίνηση νέων φαρμάκων στην ΕΕ, επιβεβαίωνε την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Αξίζει όμως να αναφερθεί πως ο ΕΜΕΑ εποπτεύεται από τη Διεύθυνση Οικονομίας της ΕΕ-και όχι από τη Διεύθυνση Υγείας και Προστασίας των καταναλωτών- χρηματοδοτείται δε κατά τα δύο τρίτα από τη φαρμακευτική βιομηχανία.

Ο σύμβουλος της Βρετανικής κυβέρνησης στο ζήτημα της νέας γρίπης Sir Roy Anderson και με τη βοήθεια πάντα των ΜΜΕ αποκαλούσε τη γρίπη πανδημία λίγες μόνο ημέρες μετά τα κρούσματα στο Μεξικό και τόνιζε ότι τα αντιιικά φάρμακα Tamiflu (Roche) και Relenza (GSK) είναι αποτελεσματικά μέσα για την καταπολέμηση της νόσου. Και τα δύο φάρμακα δεν βοηθούν καθόλου σε βαριές καταστάσεις και η αποτελεσματικότητά τους βασίζεται στη μείωση του χρόνου ίασης κατά μέσο όρο 1 ημέρα. Ο Sir Roy Anderson είναι έμμισθος σύμβουλος της εταιρίας GSK και επικεφαλής μια ομάδας πιέσεως, μια απασχόληση που του αποφέρει ετησίως 136.000 ευρώ.

Βασικός μέτοχος της εταιρίας Gilead Sciences, η οποία έχει τα δικαιώματα παρασκευής (πατέντα) του Tamiflu,
υπήρξε ο Donald Rumsfeld, ο αμερικανός πρώην υπουργός άμυνας της κυβέρνησης Bush και επικεφαλής του πολέμου κατά του Ιράκ.

Σε ημερίδα που έγινε στην Καβάλα στις αρχές του φθινοπώρου με θέμα τη νέα γρίπη στην Ελλάδα, αναφέρθηκε ότι η διάγνωση του Η1Ν1 τέθηκε σε 2300 ασθενείς από τις αρχές του καλοκαιριού. Ανάμεσα στους ασθενείς αυτούς αναφέρθηκαν συνολικά 3 θάνατοι. Εκ των οποίων 2 ηλικιωμένοι με συνοδές καρδιαγγειακές παθήσεις και 1 Γάλλος νεαρός για τον οποίο δεν δόθηκαν περισσότερα στοιχεία. Το σημαντικό όμως είναι ότι η διάγνωση του Η1Ν1 σταμάτησε να γίνεται μετά τα 2300 περιστατικά κάτι που σημαίνει ότι 1) η θεραπεία πλέον ήταν συμπτωματική ( δηλαδή οποιοσδήποτε παρουσιαζόταν με συμπτώματα γρίπης έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή δίχως να γίνεται διάγνωση για το αν ήταν ο ιός Η1Ν1 ή κάποιος άλλος ιός. 2) Το ποσοστό των θανάτων ήταν ακόμη μικρότερο από 3/2300 αφού πλέον δεν γινόταν διάγνωση της νόσου. 3) Η νέα γρίπη ήδη έδινε σημεία μιας ήπιας γρίπης.
Παρά όμως τα στοιχεία αυτά τα ΜΜΕ συνέχιζαν την τρομοκρατία τους φοβίζοντας καθημερινά τον κόσμο με βροντόφωνους τίτλους στα κεντρικά τους δελτία συνοδευόμενους πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Ανήγγειλαν τους θανάτους ανθρώπων λες και ανήγγειλαν γκολ.

Τελικά ο ακριβής αριθμός θανάτων από τον ιό Η1Ν1 στην Ελλάδα δεν είναι γνωστός αλλά για όσο καιρό μας “πληροφορούν» έφτασε τους 47. Ποτέ δεν ειπώθηκε όμως ποιος είναι ο αριθμός θανάτων από την εποχιακή γρίπη τα περασμένα χρόνια.

Στατιστικές μελέτες που έγιναν στη Γερμανία δείχνουν ότι οι θάνατοι από τον ιό Η1Ν1 είναι πολύ λιγότεροι συγκριτικά με αυτούς της εποχιακής ενώ γίνεται λόγος για 14.000 θανάτους παγκοσμίως από τη νέα γρίπη τη στιγμή που η εποχιακή γρίπη σκοτώνει περίπου 500.000 ανθρώπους ετησίως. Σίγουρα πάντως ο ιός Η1Ν1 δεν αποτελεί πανδημία αν σκεφτεί κανείς την Ισπανική Πανδημία του 1918 που σκότωσε συνολικά περίπου 40.000.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, την Ασιατική γρίπη του 1957 με 1.000.000 θανάτους ή την γρίπη του Hong-Kong το 1968 με περίπου 4.000.000 νεκρούς παγκοσμίως.

Το ερώτημα που γεννάται μετά από όλα αυτά τα στοιχεία είναι το πώς φτάσαμε στο σημείο μία ήπια γρίπη, πιο ήπια και της εποχιακής ακόμη όπως τελικά αποδείχτηκε, να ορίζεται ως πανδημία.

4,2 δισεκατομμύρια ευρώ ήταν το κέρδος της φαρμακευτικής εταιρίας G
SK και 18 δισεκατομμύρια ευρώ δαπανήθηκαν για τη νέα γρίπη παγκοσμίως.
90.000.000 εμβόλια αγοράστηκαν από τις χώρες της Ευρώπης ενώ 20.000.000 άνθρωποι εμβολιάστηκαν. Στην Ελλάδα 300.000 άνθρωποι εμβολιάστηκαν ενώ αγοράστηκαν 8.000.000 εμβόλια.

Εκμεταλλευόμενοι το φόβο και την ανάγκη για επιβίωση, το δυνατότερο αρχέγονο ένστικτο της ανθρώπινης ύπαρξης, προσπάθησαν να αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Προώθησαν το μαζικό εμβολιασμό μέσω των πλοκαμιών του θεάματος ,δηλαδή τα ΜΜΕ και τους αδηφάγους πολιτικούς ηγετίσκους, μετατρέποντας το κοινωνικό σύνολο σε πειραματόζωα. Κατεύθυναν τον ανθρώπινο νου και τον αποπροσανατόλισαν από μείζονα κοινωνικά προβλήματα. Εν μέρει τα κατάφεραν.