ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΔΗΜΑΛΕΞΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, 18/09/2023
ΠΕΡΙΠΟΥ 80 ΑΤΟΜΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ. Η ΠΟΡΕΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3. ΜΙΚΡΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΣΠΑΝΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ. Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΧΕ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΜΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΦΥΣΣΑ ΚΑΙ ΖΑΚ/ZACKIE!
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ
ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΖΙΖΑΝΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΞΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΤΟΥΣ
ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑ
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΜΕΝΟΙ
(ΠΑΡΑ)ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ”ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΞΕΝΟΙ”
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ!
Βρισκόμαστε στο 1955 στη μέση της ερήμου των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και στην Asteroid City που μετρά 87 κατοίκους. Το όνομά της το πήρε επειδή κάποτε ένας μετεωρίτης είχε πέσει σε κοντινό σημείο δημιουργώντας έναν κρατήρα. Εκεί, θα καταφθάσουν τουρίστες και νεαροί αστροπαρατηρητές με τους γονείς τους για ένα συνέδριο.
Το συνέδριο δίνει σε μερικά από αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις πρωτοποριακές τους εφευρέσεις. Όταν ένας εξωγήινος εισβάλει στην περιοχή, όμως, ο στρατός θα αναγκαστεί να βάλει σε καραντίνα την πόλη, απαγορεύοντας σε όλους να φύγουν. Όλα αυτά που παρακολουθούμε βέβαια είναι μέρος μίας τηλεοπτικής εκπομπής βασισμένη στο θεατρικό του θρυλικού Conrad Earp.
Αυτή είναι η κάπως ομολογουμένως περίπλοκη σύνοψη της νέας ταινίας του Wes Anderson, σε σενάριο του ίδιου και του Roman Coppola, ενώ πρωταγωνιστεί ένα all-star cast ηθοποιών όπως είναι οι: Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Bryan Cranston, Edward Norton, Adrien Brody, Liev Schreiber, Hope Davis, Stephen Park, Rupert Friend, Maya Hawke, Steve Carell, Matt Dillon, Hong Chau, Willem Dafoe, Margot Robbie, Tony Revolori, Jake Ryan και Jeff Goldblum. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Robert Yeoman, ενώ στη μουσική ακούμε τις γλυκιές μελωδίες του Alexandre Desplat.
Οι ταινίες του Anderson, είναι σε όλους μας γνωστές για τα σχολαστικά σχεδιασμένα σκηνικά τους, τα οποία παρουσιάζουν πάντα μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη αισθητική που μεταφέρει τους θεατές σε ένα προσεκτικά κατασκευασμένο σύμπαν. Από τη συμμετρία του πλαισίου μέχρι τις τολμηρές χρωματικές παλέτες, η προσοχή του Anderson στη λεπτομέρεια είναι μοναδική. Κάθε καρέ μοιάζει με έναν εξαιρετικό πίνακα ζωγραφικής, ξυπνώντας μέσα μας ένα αίσθημα μελαγχολίας και νοσταλγίας.
Η χρήση του χρώματος βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της αφήγησης και στην πρόκληση συναισθημάτων. Η σχολαστική προσοχή στις χρωματικές επιλογές δημιουργεί μια οπτική γλώσσα που εμπλουτίζει την αφήγηση και προσθέτει βάθος στους χαρακτήρες. Αναζητώντας απεγνωσμένα την λύτρωση, οι πολύπλοκοι χαρακτήρες του, γεμάτο παραξενιές, υπερβολικοί, ιδιότροποι και εκκεντρικοί, είναι εύκολο να σου κλέψουν την καρδιά.
Για το Asteroid City, όσο αφορά το ύφος αλλά και το περιεχόμενό του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ στο Moonrise Kingdom και στο The Life Aquatic With Steve Zissou. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Αν δεν είσαι fan του σινεμά του, η συγκεκριμένη ταινία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σε ακουμπήσει.
Εδώ, η meta-αφήγηση του σκηνοθέτη είναι πολύ πιθανό να πετάξει έξω αρκετούς θεατές, ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με το σινεμά του από προηγούμενες ταινίες. Ωστόσο, θεματικά εξερευνάει και πάλι την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, την παιδική ηλικία αλλά και τον θάνατο. Πάντοτε μέσα από το off-beat χιούμορ του αλλά και από τις άβολες σκηνές που τοποθετεί τους χαρακτήρες του.
Ο Wes Anderson διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Μετά το French Dispatch και την λογική ενός περιοδικού να ζωντανεύει στην οθόνη σου, έτσι και το Asteroid City, σε τοποθετεί σε μία ιστορία, μέσα σε μία άλλη ιστορία.
Το κινηματογραφικό του όραμα αποτελεί απόδειξη της δυναμικότητας που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης όταν μένει πιστός και αυθεντικός απέναντι στις δημιουργίες του. Καταφέρνει συνεχώς να ξεπερνάει τα παραδοσιακά όρια του είδους φτιάχνοντας ταινίες τόσο για τους λάτρεις των arthouse, όσο και για το ευρύτερο κοινό.
Με το ξεχωριστό του οπτικό στυλ, την ιδιόρρυθμη και πάντα ενδιαφέρουσα αφήγηση αλλά και με τους εκκεντρικούς του χαρακτήρες, έχει κατακτήσει μία θέση στην βιομηχανία του κινηματογράφου από την οποία δύσκολα θα βρεθεί κάποιος για να του την πάρει.
Rheingold
του Φατίχ Ακίν
Μια απίστευτα αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου και του roller coaster που ήταν η ζωή του σε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στη Γερμανία για τον Φατίχ Ακίν.
Ο Κούρδος Γκιγουάρ Χατζαμπί γεννήθηκε μέσα σε φυλακή στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ στις αρχές του 1980. Είκοσι χρόνια περίπου μετά «ξαναγεννήθηκε» σε μια άλλη φυλακή στη Συρία, ηχογραφώντας τον πρώτο του δίσκο με το όνομα Xatar και έγινε ένας από τους διασημότερους καλλιτέχνες του χιπ-χοπ στη Γερμανία.
Ενδιάμεσα, η ζωή του έρχεται ιδανικά να πάρει οπερατικό κινηματογραφικό τίτλο από το πρώτο μέρος της αριστουργηματικής, επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν», αλλά και να σκηνοθετηθεί από τον Φατίχ Ακίν σαν μια βιογραφία που, κάπου ανάμεσα στο success story και το «απίστευτο κι όμως αληθινό» ολοκληρώνεται ως μια σύγχρονη παραβολή πάνω στις έννοιες της αδικίας και της δικαίωσης, της ύβρης και της κάθαρσης, του εγκλήματος και της τιμωρίας, της προσπάθειας και της επιτυχίας.
Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Χατζαμπί (με τίτλο «All or Nothing: We Say the World Belongs to You»), το φιλμ του Φατίχ Ακίν συναρμολογεί χρονικά τη ζωή του ήρωα του, από τη γέννηση του σε μια σπηλιά με νυχτερίδες κάτω από τη Γη, την εξορία της οικογένειας του στο Παρίσι, από εκεί στη Βόννη, στις πρώτες συμμορίες, τη διακίνηση μικροποσοτήτων ναρκωτικών, την πρώτη γνωριμία με την κουλτούρα του χιπ-χοπ, την απόδρασή του στην Ολλανδία και τον κόσμο των νυχτερινών κλαμπ και από εκεί πάλι πίσω στη Γερμανία και το μεγάλο κόλπο με τη ληστεία του φορτηγού που μεταφέρει τα χρυσά δόντια των νεκρών από όλη τη χώρα.
Η ταινία ξεκινάει από τη φυλάκιση του Χατζαμπί στη Σύρια και την άρνηση του να απαντήσει «που βρίσκεται ο χρυσός» και ξαναγυρίζει εκεί αφού μέσα στο κελί θα καταφέρει να βρει τη φωνή του, αφήνοντας πίσω του το βίο και την πολιτεία του ανθρώπου που υπήρξε.
Στο πρώτο μέρος, ο Φατίχ Ακίν που γνωρίζουμε και αγαπάμε «δίνει πόνο» (βλ. στιγμές αφοπλιστικού ρεαλισμού) ειδικά στο κομμάτι της ενηλικίωσης του ήρωα του στη Γερμανία), τραβώντας γραμμές προς κάθε κατεύθυνση που φωτίζουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητας ενός ταλαντούχου αλλά χαμένου ανθρώπου που ήταν μοναχικό παιδί και που ενηλικιώθηκε προσπαθώντας να βρει ταυτότητα και «σπίτι» σε λάθος μέρη. Οι χαρισματικοί ηθοποιοί που υποδύονται τον Χατζαμπί σε διαφορετικές ηλικίες έρχονται να συναντήσουν τον Εμίλιο Σακράγια, τον τέλειο ηθοποιό στο τέλειο κάστινγκ – όχημα για να τρέξει ακόμη περισσότερο η καταιγιστική αφήγηση μιας ζωής που ήταν σαν φτιαγμένη να γίνει σινεμά.
Στο δεύτερο μέρος, η προσωπική διαδρομή του Χατζαμπί δυστυχώς παραμερίζεται προκειμένου να χαρτογραφηθεί – αλά Γκάι Ρίτσι (και λίγο «του φτωχού») – η θρυλική ληστεία με τα χρυσά δόντια που έγινε το μεγάλο κατόρθωμα του Xatar και ο λόγος για τον οποίο έγινε διάσημος πριν ακόμη γίνει ακόμη πιο διάσημος, μπαίνοντας στη φυλακή και ηχογραφώντας το πρώτο του άλμπουμ σε ένα παράνομα περασμένο από την πύλη κασετοφωνάκι, μονώνοντας τον ήχο κάτω από κουβέρτες.
Εκεί σε αυτές τις μοναδικές – αστείες και ταυτόχρονα τραγικές – στιγμές που ο κύκλος της ζωής του ήρωα του κλείνει για να ελευθερώσει ένα κοσμοπολίτικο heist movie και να επιστρέψει στην αρχική ταινία ενηλικίωσης, ο Ακίν αποδεικνύεται ικανότατος χειριστής του genre-bending και του φωτεινού γυρίσματος μιας σκοτεινής ιστορίας (με άλλους όρους και εντελώς αντίθετα αποτελέσματα το είχε κάνει ξανά στο αποτρόπαιο «Χρυσό Γάντι», την πρώτη του κινηματογραφική βιογραφία).
Γοητευμένος – αν όχι συνεπαρμένος (και αυτό δεν το λέμε για καλό) από τον ήρωα του – στρογγυλεύει (κατά το απόλυτα κινηματογραφικό) το μήνυμα μιας παραβολής που υπό συνθήκες εξωραΐζει την παρανομία, αλλά σε κάθε περίπτωση το τραγούδι που συνθέτει λέει με τον δικό του τρόπο μια αφοπλιστική αλήθεια για το που πρέπει να ψάξει κανείς (μέσα του) για να βρει το πραγματικό χρυσάφι.
Ένα καρναβαλικό δράμα για το έπος της ανθρώπινης ιστορίας
του Μαρίνου Μουζάκη
Σκηνικά-κοστούμια-μάσκες-σχέδιο αφίσας κι εξωφύλλου: Μαρία Μαρκοπούλου
Διεύθυνση παραγωγής-φροντιστήριο: Ντίνα Μαυρίδου
Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Βαλατσός
Κατασκευή κοστουμιών: Αγγελική Βασιλοπούλου
Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2023
Σκηνοθετικό σημείωμα
Για το έργο
Το Καρναβάλι (ο χορός των κολασμένων) είναι ένα πρωτότυπο έργο, γραμμένο μεταξύ 2012 και 2022. Θέμα του είναι η ιστορία του ανθρώπου, ιδωμένη όμως από τη σκοπιά των «κολασμένων αυτής της γης, δηλαδή όλων εμάς». Η ιστορία, ως γνωστόν, διαχρονικά γράφεται από τους νικητές· η μελέτη της συνεπώς θα πρέπει πάντα να γίνεται με αυτό το δεδομένο κατά νου. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει η ανάγνωση της ιστορίας από ανθρώπους σαν εμάς, ταγμένους εκ πεποιθήσεως με τη μεριά των ιστορικά «χαμένων», των απόκληρων δηλαδή και των κατατρεγμένων της ανθρώπινης φυλής; Μόνο με την προσπάθεια να διαβάσουμε την ιστορία πίσω από τις λέξεις. Να ψάξουμε να βρούμε πιθανές λογικές εξηγήσεις πίσω από εξόφθαλμες αντιφάσεις, να συνομιλήσουμε με τους ήρωες και τις ηρωίδες για τις αδυναμίες και τους φόβους τους, έξω από το εξωραϊσμένο ή δαιμονοποιημένο πλαίσιο που τους φιλοτέχνησε κάποιος κόλακας ή ορκισμένος εχθρός τους, να εντοπίσουμε την εξέλιξη των ιδεών ώστε να κατανοήσουμε τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά και τις απάνθρωπες θηριωδίες, βαριά κληρονομιά για τις γενιές μας. Δηλαδή να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον αφήγημα, όχι όμως για την ανατροπή ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί απλώς είμαστε εραστές της αλήθειας και σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουμε αναζητώντας την. Και ποια φόρμα καταλληλότερη για ανατροπή υπάρχει από το Καρναβάλι; Εκεί, που οι συμβάσεις εξαφανίζονται και που ελεύθερα μπορείς να συντρίψεις τα ταμπού και το κοινά αποδεκτό. Εκεί που η φαντασία βρίσκει ευνοϊκό έδαφος για ν’ αναπτυχθεί και να φέρει τα πάνω κάτω. Εκεί που ο βασιλιάς γίνεται σκλάβος, ο άντρας γυναίκα και η γυναίκα άντρας, ο άνθρωπος ζώο, ο φτωχός πλούσιος κι ο ευσεβής Βελζεβούλ. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του χορού των κολασμένων, μιας καρναβαλικής λαϊκής πομπής από τους διαχρονικά «χαμένους» στο πέρασμα των αιώνων, που ζητά δικαιοσύνη και αφηγείται την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία.
Για την παράσταση
Το Καρναβάλι μας αποτέλεσε μια αφορμή για ένα κοπιαστικό, αλλά απολαυστικό ταξίδι στην ανθρώπινη ιστορία. Ήταν αφορμή να ψάξουμε, να διαβάσουμε και με άλλοθι το καρναβαλικό πνεύμα, να παίξουμε σα μικρά παιδιά, με πρόσωπα και γεγονότα που μας στοιχειώνουν, από το σχολείο ακόμα. Χρησιμοποιήσαμε και πάλι τις τεχνικές του λαϊκού θεάτρου, τον χορό και το τραγούδι, τη μάσκα και τα ξόανα, τους αυθεντικούς δηλαδή καρναβαλικούς κώδικες, που με την ελευθεριότητά τους σε τσιγκλάνε να αφήσεις τη φαντασία σου να οργιάσει. Κι εμείς άλλο που δε θέλαμε! Στις πρόβες αυτοσχεδιάσαμε, ερευνήσαμε, παίξαμε μουσικές, δοκιμάσαμε κοστούμια και περούκες και γελάσαμε με την καρδιά μας. Γέλιο βέβαια πικρό, έχοντας συνείδηση των δεινών που έχει προκαλέσει ιστορικά η ανθρώπινη ανοησία. Όμως το γέλιο σε κάθε περίπτωση είναι θεραπευτικό και -υπό προϋποθέσεις- μπορεί να γίνει εξεγερτικό. Η κωμωδία άλλωστε είναι σκληρό πράγμα… σαν το Καρναβάλι.
Το έργο αυτό θέλω να το αφιερώσω στον δάσκαλό μου Carlo Formigoni, σαν έναν μικρό φόρο τιμής για όσα έμαθε σε μένα κι όλες τις Τσιριτσάντσουλες, τόσο γενναιόδωρα.
Μαρίνος Μουζάκης
Απρίλης 2023
Την Πέμπτη 25 / 5 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκδήλωση τιμής για τους πεσόντες της αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού του Ντονμπάς. Μετά τη λήξη της εκδήλωσης και κατά την επιστροφή συντρόφου στο σπίτι του στο Γκύζη, φασίστες έστησαν ενέδρα και του επιτέθηκαν πισώπλατα, τραυματίζοντάς τον. Ο σύντροφος είναι καλά στην υγεία του . Ήδη, με κάλεσμα της Λαϊκής Δράσης – Ομάδας Κομμουνιστών / Αγωνιστών, στην οποία συμμετέχει ο σύντροφος, έγινε στις 7 Ιούνη πορεία στο σημείο επίθεσης και στην ευρύτερη περιοχή του Γκύζη.
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα για τις παρακρατικές μεθόδους των ασπόνδυλων -φασιστών, κυρίως στην παρούσα παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Γνωρίζουμε ότι πάντοτε το Κράτος και το Κεφάλαιο σε περιόδους επίθεσης στους από κάτω και γενικευμένης εξαθλίωσης στέλνουν τα τσιράκια τους για να τρομοκρατήσουν, να σταματήσουν την ταξική αντεπίθεση, να αποκόψουν το κίνημα από τους δρόμους.
Τους λέμε, λοιπόν, για μία ακόμη φορά ότι δεν τρομοκρατούμαστε, δεν θα σταματήσουν το ανταγωνιστικό κίνημα με ύπουλες επιθέσεις.
Είμαστε δίπλα στο σύντροφο και σε κάθε ατομικότητα ή συλλογικότητα που δέχεται ή θα δεχθεί επίθεση από φασιστοειδή και άλλα πολιτικά σκουπίδια. Η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι η δύναμή μας.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ
Το «Soylent Green» είναι μια cult ταινία επιστημονικής φαντασίας, γυρισμένη στις αρχές των ‘70s, όταν υπήρξε μια μίνι αναβίωση της προειδοποιητικής επιστημονικής φαντασίας των ‘50s. Ο Έλληνας διανομέας της εποχής είχε φροντίσει για την ενημέρωσή μας αναφορικά με το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας, κυκλοφορώντας το φιλμ στις αίθουσες με τον τίτλο «Νέα Υόρκη, Έτος 2022 Μ.Χ.», αλλά το είχαμε ξεχάσει.
Το φιλμ παρουσιάζει μια δυστοπική εκδοχή του ανθρώπινου μέλλοντος, όπου το πρόβλημα του υπερπληθυσμού έχει ξεφύγει, οι πόροι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στοιβαγμένοι μαζικά στα κτίρια, εκτός από μια μικρή ομάδα που συγκεντρώνει το συντριπτικό μέρος του εναπομείναντα πλούτου και ζει σε πολυτελή ρετιρέ, καθώς και όσους εργάζονται για τη Διοίκηση, οι οποίοι έχουν το «προνόμιο» του προσωπικού δωματίου.
Τη σίτιση έχει αναλάβει μονοπωλιακά μια εταιρεία, η Soylent, τα συμπυκνωμένα τρόφιμα της οποίας παίρνουν την επιμέρους ονομασία τους από το χρώμα τους – Soylent Yellow, Soylent Red, Soylent Green και ούτω καθεξής.
Το Soylent Green, λοιπόν, είναι το νέο προϊόν της εταιρείας, μια «θαυματουργή τροφή, καμωμένη από θρεπτικότατο πλαγκτόν που συλλέχθηκε από ωκεανούς». Το Soylent Green μοιράζεται στο κοινό τις Τρίτες –«Tuesday is Soylent Green Day» αναφέρει η επιγραφή– κατά το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα βάσει κουπονιών, καθώς διατίθεται σε περιορισμένη ποσότητα.
Οδηγός μας σε αυτό τον κόσμο είναι ένας αμοραλιστής αστυνομικός –όπως όλοι οι αστυνομικοί στο έργο– τον οποίο υποδύεται ο Τσάρλτον Ίστον. H επιτυχία του «Πλανήτη των Πιθήκων» (1968) γέννησε κι άλλα πρωταγωνιστικά οχήματα επιστημονικής φαντασίας για τον σταρ, όπως το «Omega Man» (1971) και το παρόν.
Ο αστυνομικός του Ίστον αναλαμβάνει να διαλευκάνει τη δολοφονία ενός μέλους της εταιρείας Soylent και σταδιακά ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τηνδράση της. Η αστυνομική πλοκή είναι προσχηματική στο φιλμ, εκείνο που ενδιαφέρει πραγματικά τους δημιουργούς του είναι να βολτάρουμε μαζί τους στο σύμπαν που επινόησαν, επιχειρώντας να παρουσιάσουν το δική τους όραμα πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Οι σκηνές που αφορούν την έρευνα είναι και οι λιγότερο ενδιαφέρουσες, χώρια που συνήθως αποτελούν αφορμή για να συναντήσει ο ήρωας ωραίες γυναίκες και να μπει σε upper class διαμερίσματα, διακοσμημένα με γνώμονα τη μόδα της εποχής – αμφότερα στόχο είχαν να ενισχύσουν την εμπορική απήχηση του φιλμ.
Σε σκηνές όπως εκείνη του δείπνου του ήρωα με τον φίλο του εντοπίζεται η γοητεία του έργου. Τον τελευταίο υποδύεται ο αγαπημένος καρατερίστας Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον που έπαιξε στην ταινία σχεδόν χωρίς ακοή και γνωρίζοντας ότι επρόκειτο να πεθάνει σύντομα.
Στην εν λόγω σκηνή, ο Ίστον έχει φέρει προμήθειες που υπεξαίρεσε από το σπίτι του δολοφονημένου μέλους της Soylent –μια άλλη γνώριμη φιγούρα του παρελθόντος, ο Τζόζεφ Κότεν– και ο Ρόμπινσον ετοιμάζει ένα δείπνο με υλικά που αυτός θα ξαναδοκιμάσει μετά από δεκαετίες και ο Ίστον για πρώτη φορά.
Στην έκδηλη συγκίνηση του Ρόμπινσον αλλά και στην έκπληξη του Ίστον, όταν τρώνε ένα απλό μαρούλι, συνοψίζεται και μεταδίδεται εύστοχα το δράμα των ανθρώπων του έργου, που βρέθηκαν να στερούνται τα απολύτως απαραίτητα αγαθά από την απληστία, την αδιαφορία και την αγνωμοσύνη των προγόνων τους – το κολάζ των τίτλων αρχής καθιστά όχι στενά προσδιορισμένους μεν, μα εμφανείς τους λόγους της καταστροφής. Και είναι σε αυτήν τη σκηνή που το έργο ίσως χτυπήσει κάποια ευαίσθητη χορδή των σημερινών θεατών, απευθυνόμενο αναλογικά σε εκείνα που στερηθήκαμε όλο αυτό το διάστημα, υπογραμμίζοντας τη γνώση που συνειδητά και ασυνείδητα επιλέγουμε να παραμερίσουμε, όσοι ζούμε στις δυτικές δημοκρατίες: ότι τα ωφελήματα και τα προνόμιά μας τελούν πάντοτε υπό την αίρεση ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης που θεωρούμε εντελώς απίθανη, μέχρι αυτή να επέλθει και να πέσουμε από τα σύννεφα.
Στο τελευταίο ημίωρο της ταινίας τη σκυτάλη από τις μετα-αποκαλυπτικές συνθήκες, που επινόησε ο σεναριογράφος Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ διασκευάζοντας το βιβλίο του Χάρι Χάρισον, παίρνουν ο επαγγελματισμός και η μαστοριά του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Φλάισερ («20.000 Leagues Under the Sea», «Compulsion», «The Boston Strangler»). Ο Φλάισερ θα στήσει πρώτα μια αρμοστά χαοτική σκηνή μαζικής εξέγερσης και σκληρής καταστολής, που κατά κάποιον τρόπο προοικονομεί και το φινάλε, και στη συνέχεια μια μακροσκελή, σιωπηρή σεκάνς καταδίωξης που οδηγεί στη μεγάλη αποκάλυψη.
Έχοντας ως πρότυπο την άλλη sci-fi επιτυχία του πρωταγωνιστή Ίστον, τον «Πλανήτη των Πιθήκων», που άφηνε τους θεατές σοκαρισμένους με το twist του, οι δημιουργοί του «Soylent Green» επιφυλάσσουν κι αυτοί ένα σοκ, βάζοντας και πάλι τον Ίστον να ωρύεται ηττημένος. Αν και η ατάκα που ξεστομίζει είναι γνωστή ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν δει την ταινία, δεν θα την αναφέρουμε, ούτε θα αποκαλύψουμε το φινάλε, για να μη χαλάσουμε την έκπληξη στον «παρθένο» θεατή. Θα επισημάνουμε μόνο ότι ως σύλληψη επικυρώνει τον προειδοποιητικό χαρακτήρα του έργου, καθώς ενέχει ένα δομικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης: τη ροπή προς την αυτοκαταστροφή.
Ευτυχώς τώρα που καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το σωτήριο έτος 2022 Μ.Χ. μπορούμε να πούμε ότι, προς το παρόν, η ταινία έχει πέσει έξω στις πιο ζοφερές προβλέψεις της. Γενικά, όταν παρακολουθείς σχετικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας του παρελθόντος σήμερα, που «το μέλλον είναι τώρα», όπως έλεγε εκείνη η κλισέ ατάκα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να εξετάζεις ποιο σκέλος της επιστημονικής φαντασίας, έπαψε να είναι τέτοιο – φαντασία. Και η πραγματικότητα του «Soylent Green» είναι ακόμα μακριά από τη δική μας.
Στις 8 Φεβρουαρίου του 2022, έπειτα από επίθεση με εκρηκτικό-εμπρηστικό μηχανισμό στο Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνουν τα συντρόφια μας Γεωργία Βούλγαρη, Θάνο Χατζηαγγέλου και Πάνο Καλαϊτζή. Έπειτα από πολύωρη κράτηση και απομόνωση, κατηγορούνται τελικά με τον 187Α για συμμετοχή στην “Οργάνωση Αναρχική Δράση” και προφυλακίζονται. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, η Γ. Β. μπαίνει σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι και ο Π. Κ. αποφυλακίζεται με περιοριστικούς όρους. Η προφυλάκιση του αναρχικού Θ. Χ., ο οποίος έχει εν τω μεταξύ αναλάβει και την ευθύνη της επίθεσης αυτής, αλλά και την πολιτική ευθύνη συμμετοχής στην εν λόγω οργάνωση, παρατείνεται μέχρι και την δίκη.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΦΩΤΗ Δ. ΙΑΣΟΝΑ Ρ. ΛΑΜΠΡΟΥ Β. ΠΑΡΝΑΓΙΩΤΗ Β.
Ενάντια σε άλλη μία κατασκευασμένη υπόθεση, είναι ανάγκη να σταθούμε δίπλα στα συντρόφια μας, και να παλέψουμε για την άμεση απελευθέρωσή τους.
Δίκη [8/5, δικ. γυν. φυλ. Κορυδ. 9:00]
Στις 14 Νοέμβρη του 2021 πραγματοποιείται επίθεση στην τροχαία Πειραιά με βόμβες μολότοφ. Λίγη ώρα μετά, μακριά από το σημείο της επίθεσης, όχημα χωρίς διακριτικά διεμβολίζει το μηχανάκι που επέβαιναν οι αναρχικοί σύντροφοι Φώτης Δ. και Ιάσονας Ρ.
Αφισοκόλληση 28/4/2023 Καβάλα για την Πρωτομαγιά και τα δικαστήρια των 3 συντρόφων στη Λάρισα & των 4 στο Κορυδαλλό
Ανάρτηση πανό ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας Σάββατο 29/4/2023
Madres Paralelas
του Πέδρο Αλμοδόβαρ
O Πέδρο Αλμοδόβαρ, πιο πολιτικός από ποτέ, αφιερώνει ακόμη μια φορά στη μητρότητα. Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την Πενέλοπε Κρουζ.
Δύο ανύπαντρες έγκυες γεννούν την ίδια μέρα. Λίγους μήνες μετά και με αφορμή μια τυχαία παρατήρηση για τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του βρέφους, η μία από αυτές ανακαλύπτει ότι δεν είναι η βιολογική μητέρα του μωρού με το οποίο έφυγε από τα μαιευτήριο. Αναζητά την άλλη γυναίκα με το φόβο ότι έχει γίνει ένα χοντρό λάθος. Στην πορεία προστίθενται μία τραγική απώλεια, ένας λεσβιακός έρωτας, αλλεπάλληλα τεστ DNA, το συλλογικό τραύμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, οι νεκροί που ζητούν τη λύτρωση μέσα από την ιστορική δικαίωση, οι ζωντανοί που ψάχνουν τις απαντήσεις. Όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μία κακόγουστη σαπουνόπερα. Ή η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ευτυχώς για όλους μας είναι το δεύτερο.
Αμετάκλητα πλέον στο πάνθεον του ισπανικού και του παγκόσμιου σινεμά, ο Αλμοδόβαρ δεν χρειάζεται στην έβδομη δεκαετία της ζωής του να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, συνεχίζει ωστόσο να κινηματογραφεί με το ίδιο πάθος των πρώτων ημερών της movida. Σ’ αυτή την ύστερη, πιο ώριμη, περίοδο κάθε ταινία του είναι μια ακόμα αποθέωση (στυλιστική, θεματική, αισθητική) των εμμονών του, δεν χάνει όμως ποτέ την αιχμή του. Στις «Παράλληλες Μητέρες», μάλιστα, γίνεται πιο πολιτικός από ποτέ. Ίσως γιατί στη δύση της ζωής του συνειδητοποιεί ότι για να αλλάξεις το μέλλον πρέπει να συμφιλιωθείς με το παρελθόν. Και να κλείσεις τις πληγές του.
Κι αν η μητρότητα είναι από τα βασικά θέματα-φετίχ που διατρέχουν ολόκληρη τη φιλμογραφία του, από το «Μια Ζωή Ταλαιπωρία» μέχρι φυσικά το «Όλα για τη Μητέρα μου», εδώ γίνεται μια ξεκάθαρα πολιτική πράξη αλληλεγγύης και προσφοράς, ένας δεσμός που ξεπερνά την επιστημονική νομοτέλεια του ανθρώπινου γονιδιώματος και γίνεται κάτι βαθύτερο, ένας συνεκτικός δεσμός που καθιστά τη γυναικεία μορφή θεματοφύλακα της ιστορικής μνήμης. Και τον σκηνοθέτη μια παράλληλη μητέρα με τις ηρωίδες του.
Η Γιάνις, εξάλλου, είναι μια αρχετυπικά αλμοδοβαρική ηρωίδα. Είναι εκείνη που ψάχνει σε πείσμα όλων έναν ομαδικό τάφο γεμάτο από τα πτώματα εκτελεσθέντων Δημοκρατικών του Εμφυλίου, μεταξύ των οποίων ο παππούς της. Εκείνη που αποφασίζει να κρατήσει το παιδί με τον παντρεμένο ανθρωπολόγο που θα τη βοηθήσει με την εκσκαφή και την ταυτοποίηση και να το μεγαλώσει μόνη της, γιατί «είναι παράδοση στην οικογένειά της οι γυναίκες να ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους». Εκείνη που θα θελήσει να μάθει όλη την αλήθεια για την ταυτότητα της κόρης της και θα θυσιάσει την ευτυχία της για να προχωρήσει μπροστά. Εκείνη που θα δώσει στην Πενέλοπε Κρουζ την ευκαιρία να αποδείξει για άλλη μια φορά πόσο πολύτιμο ερμηνευτικό όργανο μπορεί να γίνει στα χέρια του σκηνοθέτη που την ανέδειξε.
Με έναν ολόκληρο αστερισμό από γνώριμες και μη μορφές, μεταξύ των οποίων η πάντα έτοιμη να κλέψει την παράσταση Ρόσι Ντε Πάλμα, με μία χρωματική παλέτα που αγκαλιάζει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και υπογραμμίζει τη συναισθηματική πορεία προς την κάθαρση, με την απρόβλεπτα χιτσκοκική μουσική επένδυση του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας και μια ερωτική σκηνή ανθολογίας με υπόκρουση του Summertime της Τζάνις Τζόπλιν (η οποία, άλλωστε, ήταν η πηγή έμπνευσης για το όνομά της ηρωίδας), και με ένα συγκλονιστικό τελευταίο δεκάλεπτο, ικανό να σου φέρει δάκρυα στα μάτια, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κάνει κάτι τελικά παραπάνω από μια (υπέροχη) ταινία. Δημιουργεί ένα safe place και ανοίγει μια κινηματογραφική αγκαλιά. Σαν μια μητέρα. Παράλληλη ή μη.
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
https://vimeo.com/user195071166
Παρασκευή 24/3, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση μικροφωνική στον Δημοτικό Κήπο και παρέμβαση στο Α.Τ. Καβάλας, σχετικά με τον συνεχόμενο βασανισμό κρατούμενου που έλαβε χώρα στο Α.Τ. Καβάλας, στο λεωφορείο μεταγωγής κρατουμένων από Θεσσαλονίκη προς τον Κορυδαλλό και στο σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού. Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε έξω από το αμαρτωλό τμήμα της Καβάλας, όπου έχει μεταφερθεί ο κακοποιημένος κρατούμενος, ενόψει δικαστηρίου που έχει στο πλημμελειοδικείο Καβάλας. Περίπου 30 σύντροφοι και αλληλέγγυοι φώναξαν ασταμάτητα συνθήματα για τους ένστολους βασανιστές, ενώ διαβάστηκε και μοιράστηκε κείμενο που περιγράφει το περιστατικό βασανισμού.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Στις 9 Μαρτίου 2023 εκτυλίχθηκε ακόμη ένα περιστατικό αστυνομικής βίας στο Α.Τ. Καβάλας, αυτή τη φορά σε βάρος υπόδικου των φυλακών Κορυδαλλού που μετήχθη στην πόλη για εκδίκαση υποθέσεων του. Η είδηση της κακοποίησής του έχει πάρει πλέον πανελλαδικές διαστάσεις στα ΜΜΕ, σε αντίθεση με τον τοπικό τύπο που επιχείρησε στην αρχή να αποσιωπήσει και στη συνέχεια να υποβαθμίσει το περιστατικό αυτό βασανισμού, ενώ, κατά τα άλλα, συνηθίζει να μεταφέρει τα αστυνομικά δελτία τύπου με ζήλο και λεπτομέρεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, όπως η συγκεκριμένη, τα τοπικά ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με την πάγια επικοινωνιακή τακτική του κατασταλτικού μηχανισμού, προχώρησαν στην επιλεκτική δημοσίευση των γεγονότων, επιχειρώντας έτσι τη συγκάλυψή τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που πολίτες, ιδιαίτερα αλλοδαποί, αντιμετωπίζονται από τα ένστολα καθάρματα ως β’ κατηγορίας. Έτσι και ο Σίμος Π, τρόφιμος Κορυδαλλού, αλβανικής καταγωγής, ως άλλος Ιλία Καρέλι, υπέστη αλλεπάλληλους βασανισμούς, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους, μπροστά στα μάτια των ίδιων των γονιών του.
Στις 16 Νοεμβρίου του ‘22, ο Σίμος Π. βρέθηκε στο Πλημμελειοδικείο Καβάλας για υπόθεση κατοχής μικροποσότητας ναρκωτικών ουσιών. Στα κρατητήρια είχε κάποια διαφωνία με τον τότε αξιωματικό υπηρεσίας, ο οποίος αργότερα μπήκε στο κελί και τον χτύπησε. Στη συνέχεια προχώρησαν και οι δύο σε μηνύσεις, με την μήνυση του θύματος να μπαίνει στο αρχείο, ενώ αυτή του αστυνομικού υπηρεσίας εκδικάσθηκε και επιβλήθηκε στον Σίμο Π. ποινή φυλάκισης 5 μηνών χωρίς αναστολή. Η καταδίκη αυτή έμελλε να «νομιμοποιήσει» τις επόμενες εκδικητικές μεθόδους των αστυνομικών της Καβάλας, δίνοντας τους το βήμα να προχωρήσουν σε χειρότερες πράξεις και φυσικά να τον «τιμωρήσουν» για την μήνυση που είχε υποβάλει.
Ο κρατούμενος ήρθε ξανά στην Καβάλα για να παραβρεθεί σε παρόμοιο δικαστήριο στις 3 Μαρτίου. Αντί αυτού, ο ίδιος αστυνομικός υπηρεσίας κράτησε επίτηδες τον Σίμο Π. στα κρατητήρια, με αποτέλεσμα να δικαστεί ερήμην. Μάλιστα, όλοι γνώριζαν πως το δικαστήριο ήταν στις 02 Μαρτίου και ότι ο κρατούμενος θα αιτούνταν αναβολής, καθώς η συνήγορός του είχε ενημερώσει σχετικά την αστυνομική αρχή Καβάλας, όπως και τις δικαστικές, για την παρουσία του εντολέα της στα κρατητήρια Καβάλας. Η εκδικητική αυτή συμπεριφορά των σωμάτων ασφαλείας, όπως ήταν αναμενόμενο, έβγαλε εκτός εαυτού τον Σίμο Π. Σε συνέχεια των ψυχολογικών βασανιστηρίων, οδήγησαν τον κρατούμενο στα δικαστήρια Καβάλας την επομένη ημέρα, στις 4 Μαρτίου.
Ο Σίμος Π, είχε (και έχει) ένα ακόμη δικαστήριο στις 27/3 στην Καβάλα, γι’ αυτό και ζήτησε να παραμείνει στα κρατητήρια του Α.Τ. Καβάλας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του. Παρόλα αυτά, στις 9 Μάρτη κάλεσαν τους γονείς του να τον επισκεφτούν, καθώς είχε αποφασιστεί η εκδικητική μεταγωγή του πίσω στο κατάστημα των φυλακών Κορυδαλλού. Ενώ περίμενε τους γονείς του να του φέρουν προσωπικά είδη και ρούχα, οι αστυνομικοί του Α.Τ. Καβάλας προχώρησαν σε αιφνίδια μεταγωγή, εισβάλλοντας στο κελί του και παίρνοντάς τον με τη βία. Ακολούθησε ένας ατέλειωτος ξυλοδαρμός έξω από το αστυνομικό τμήμα Καβάλας, μπροστά στα μάτια δεκάδων πολιτών, αλλά και των γονιών του. Η αντίσταση του Σίμου Π. οδήγησε τους ένστολους βασανιστές σε αλλεπάλληλες προσπάθειες πνιγμού του. Βλέποντας πως 20 αστυνομικοί δεν μπορούν να τον απαγάγουν και αφού οι διαμαρτυρίες των πολιτών είχαν αρχίσει να εντείνονται, ξαναέβαλαν τον Σίμο Π στα κρατητήρια, όπου συνεχίστηκε ο ξυλοδαρμός του. Το περιστατικό καταγράφηκε τόσο από τις κάμερες των γύρω καταστημάτων και τραπεζών, όσο και από τα κινητά των περαστικών.
Την αποτυχημένη αυτή προσπάθεια συντονισμένης απαγωγής του κρατούμενου Σίμου Π. διαδέχθηκαν οι απειλές των αστυνομικών όχι μόνο στους παρευρισκόμενους πολίτες, σε περίπτωση που επιχειρούσαν να δημοσιεύσουν το περιστατικό, αλλά και στις αδελφές του, όταν επιχείρησαν να καταθέσουν μήνυση για τον βασανισμό του. Δήλωσαν σ’ αυτές ότι θα συλληφθούν και εκδιώχθηκαν από τον υποδιευθυντή του Α.Τ. Καβάλας, με σκοπό να αποτρέψουν τη μήνυση σε βάρος των βασανιστών του αδερφού τους. Τελικώς, κατέθεσαν μήνυση κατά όσων εργάζονταν την ημέρα της μεταγωγής του στο Α.Τ. Καβάλας. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως ο υπεύθυνος αξιωματικός που ξεκίνησε τον βασανισμό είναι ο ίδιος αξιωματικός υπηρεσίας, που με τις ίδιες μεθόδους απειλών, πριν λίγο καιρό, έδιωξε θηλυκότητα από το Α.Τ. Καβάλας, που επιχείρησε να καταγγείλει παραβιαστική συμπεριφορά σε βάρος της.
Η μεταγωγή στη Θεσσαλονίκη έγινε στις 9/3 και την επομένη, στις 10/3, μεταφέρθηκε στον Κορυδαλλό. Τοποθετήθηκε στο πίσω μέρος του λεωφορείου, ενώ θα έπρεπε να καθίσει μπροστά με βάση τον αριθμό του κελιού του (νο 2). Ο επικεφαλής της μεταγωγής —που σύμφωνα με τις δηλώσεις του θύματος είναι γνωστός του μπάτσου από την Καβάλα— διέταξε να του βάλουν χειροπέδες και κράνος και να τα σφίξουν. Οι αστυνομικοί αργότερα θα ισχυριστούν ότι του φόρεσαν το κράνος προκειμένου να μη χτυπά δήθεν ο ίδιος το κεφάλι του. Ωστόσο, η συνήγορός του επισημαίνει ότι αυτό συνέβη, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτά τα τραύματά του από τους συγκρατούμενούς του στο μεταγωγικό, αλλά και ως μορφή βασανιστηρίου για να μην μπορεί να αναπνεύσει κανονικά. Έτσι, ο βασανισμός του Σίμου Π. συνεχίστηκε αδιάκοπα, καθώς μεταφέρθηκε στο Κορυδαλλό φορώντας επί οκτώ ώρες ένα κράνος στο κεφάλι, δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες , χωρίς πρόσβαση σε νερό και τουαλέτα.
Αφού έφτασαν στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Κορυδαλλού, αποβίβασαν όλους τους τρόφιμους, κρατώντας τον Σίμο Π. δεμένο πισθάγκωνα στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου και τότε οι υπεύθυνοι αξιωματικοί της μεταγωγής του ξεκίνησαν και πάλι να τον χτυπούν. Εκεί, έγιναν αντιληπτοί από την διευθύντρια των φυλακών Μαρία Στέφη, η οποία τους σταμάτησε, δίνοντας εντολή να φύγει απευθείας στο Νοσοκομείο της φυλακής. Να τονίσουμε εδώ, πως η κ. Στέφη δε φημίζεται για την καλοσύνη της απέναντι στους κρατούμενους/ες. Απλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι βασανιστές του Σίμου δεν την αναγνώρισαν και την έβρισαν. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ιδίου, πίστευε πως ο βασανισμός του είχε τελειώσει. Αντιθέτως, μεταφέρθηκε στον χώρο υποδοχής των κρατουμένων από τις μεταγωγές, όπου ο ξυλοδαρμός του συνεχίστηκε. Μάλιστα, σωφρονιστικός υπάλληλος επιχείρησε να τους σταματήσει και τον χτύπησαν και αυτόν. Οι τραυματισμοί των βασανιστηρίων καταγράφηκαν τόσο από τον ιατροδικαστή, όσο και από τα κυκλώματα ασφαλείας σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Κορυδαλλό.
Για την υπόθεση συνελήφθησαν τελικά τέσσερις αστυνομικοί, ένας υπαστυνόμος Β, δύο αστυφύλακες και ένας ειδικός φρουρός που κατηγορούνται ότι βασάνισαν και ξυλοκόπησαν τον 33χρονο κατά την μεταφορά του από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη έχει κινητοποιηθεί η Αλβανική Πρεσβεία και έχει προβεί σε ανακοινώσεις η Αλβανική κοινότητα Καβάλας. Το θύμα έχει δώσει ρητή εντολή στη συνήγορό του να προσφύγουν μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα και για την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση σε βάρος του.
Πόσες ακόμα τέτοιες εκδικητικές πρακτικές λαμβάνουν χώρα στα αστυνομικά τμήματα, επιτρέποντας στους Ράμπο να λειτουργούν ως δικαστές, θεοί, εκτελεστές, αποφασίζοντας για την τύχη και την ζωή δεκάδων ανθρώπων;
Ο ξυλοδαρμός του Σίμου Π. στα αστυνομικά κέντρα Καβάλας, Θεσσαλονίκης και στο κολαστήριο του Κορυδαλλού, η αλλαγή της αιματοβαμμένης και σχισμένης μπλούζας, το κράνος, η εκδικητική αιφνίδια μεταγωγή, η εσκεμμένη καθυστέρηση της μεταφοράς του, η πολύωρη στέρηση νερού και τροφής, η πολύωρη δέσμευσή του με χειροπέδες δεν είναι σχέδιο ενός μόνο ένστολου καθάρματος και των τεσσάρων βασανιστών του μεταγωγικού. Είναι μια συντονισμένη επιχείρηση που συνηθίζεται να στήνεται με τις ευλογίες των ανωτέρων για όποιον φτωχοδιάβολο τολμά να σηκώσει το ανάστημά του στους δυνάστες του.
Το δίκτυο των βασανιστών του κατασταλτικού μηχανισμού και οι μέθοδοί τους συγκαλύπτονται διαχρονικά από τα αρμόδια Υπουργεία Δικαιοσύνης και ΠΡΟ.ΠΟ. Άλλωστε, οι τακτικές αυτές έχουν εφαρμοστεί δεκάδες φορές στα μπουντρούμια της αντιτρομοκρατικής και στα κρατητήρια των αμαρτωλών τμημάτων, στα κολαστήρια των φυλακών, στις δεκάδες καταστολές των πορειών. Έτσι οδήγησαν στο θάνατο τον Βασίλη Μάγγο, έτσι δολοφόνησαν τον Ιλία Καρέλι. Είναι η τακτική του «σωφρονισμού» των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας από τους πολιτικούς και κατασταλτικούς ιστάμενους. Ακόμα και όταν αυτή η βία απευθύνεται στους ίδιους τους μικροαστούς ( βλέπε περίπτωση Ινδαρέ, πλειστηριασμούς) έχουν τον τρόπο να παρουσιάζουν τους βασανισμούς ως δημοκρατικές πρακτικές και τους βασανιστές ως ηθικά υποδείγματα.
Δεν έχουμε αυταπάτες για το συγκεκριμένο περιστατικό ότι οι δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες θα καταθέσουν εναντίον των βασανιστών. Ούτε ότι θα δοθούν στη δημοσιότητα τα βίντεο που κατέγραψαν τον εξευτελισμό του Σίμου Π. σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Κορυδαλλό. Πόσο μάλλον ότι θα καταθέσουν όσα είδαν οι καταστηματάρχες γύρω από το Α.Τ. Καβάλας, οι ίδιοι που βιοπορίζονται από το αμαρτωλό Α.Τ. Καβάλας, ιδιαίτερα όταν χρειάζεται να υπερασπιστούν ‘’πολίτες Β’ κατηγορίας’’, Ρομά, Αλβανούς, παραβατικούς.
Το ανταγωνιστικό κίνημα βιώνει εδώ και δεκαετίες αυτές τις πρακτικές των υπηρετών του παρακράτους, τους εξευτελισμούς κάθε φυλετικής, πολιτικής, σεξουαλικής, ταξικής μειονότητας. Ήρθε όμως ο καιρός να καταλάβει ο κάθε κυρ Παντελής – πολίτης ότι ο χρήσιμος ηλίθιος – μπάτσος άρχισε να ζητά βεβαίωση κοινωνικών φρονημάτων και από όλους τους υπόλοιπους που σε λίγο θα χάσουν τα σπίτια τους, θα απολυθούν από τις δουλειές τους, θα σταθούν ανίκανοι να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.
Εμείς, ως αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και των εργατικών αγώνων, ως θύματα των κατασταλτικών μεθόδων, καλούμαστε να αντισταθούμε και να διαλύσουμε τα ένστολα καρτέλ των βασανιστών.
Να σταθούμε απέναντι στις απειλές και τους εκφοβισμούς τους και να δείξουμε σε αυτά τα ένστολα ανθρωποειδή ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνονθύλευμα μπράβων, τοκογλύφων, εκβιαστών, δολοφόνων, που νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τις ζωές μας.
Εμείς οι ΄΄πολίτες β’ κατηγορίας’’, εμείς οι από τα κάτω, θα είμαστε αυτοί που θα πούμε την τελευταία λέξη.
ΕΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ,
ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Σήμερα ο αναρχικός πολιτικός κρατούμενος, Alfredo Cospito, έπαθε καρδιακή κρίση, είχε τρέμουλο στο χέρι, πόνο στο στήθος, επενέβη ο γιατρός και οι νοσοκόμες, του έκαναν ένεση καλίου στη φλέβα, οι γιατροί ανησύχησαν, λένε ότι υπάρχει κίνδυνος μη αναστρέψιμης βλάβης.
Η κατασταση της υγείας του τωρα ειναι πιο σταθερή, όμως για αρκετή ώρα επικράτησε πανικός καθώς ο σύντροφος εφτασε σε οριακή κατάσταση θανάτου. Ο Alfredo την Παρασκευή 24 Μαρτίου, θα συνδεθεί μέσω τηλεδιάσκεψης με την ακρόαση στην οποία το Εποπτικό Δικαστήριο πρόκειται να αποφασίσει για την αίτησή του για κατ’ οίκον περιορισμό για λόγους υγείας στο σπίτι της αδερφής του. Να μην επιτρέψουμε στο Ιταλικό κράτος να τον δολοφονήσει!
Καλούμε όλους και όλες να συμμετέχουν στη Διεθνή Μέρα Δράσης την Πέμπτη 23 Μαρτίου!
Συγκέντρωση στην Πρεσβεία της Ιταλίας, 18:30.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΔΕΚΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ALFREDO COSPITO!
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ!
ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ 41-bis ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ!
Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο
https://athens.indymedia.org/post/1624403/
The Banshees of Inisherin
του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Η νέα ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα δεν είναι τίποτα λιγότερο από σπουδαία. Με έναν εξαιρετικά αστείο, απολαυστικό κι εξαιρετικά θλιμμένο τρόπο. 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσα στις οποίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και υποψηφιότητες για τους τέσσερις βασικούς ηθοποιούς της
Πέντε χρόνια μετά τον Θρίαμβο του «Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι», ο Μάρτιν ΜακΝτόνα επιστρέφει, επανενώνοντας τους πρωταγωνιστές του στο «Αποστολή στη Μπριζ», Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον σε μια ακόμη απολαυστική, ιδιοφυή, κατάμαυρη κωμωδία που οδεύει νομοτελειακά προς το δραματικό, επιβεβαιώνοντας πως συχνά «τα πολλά γέλια φέρνουν κλάματα».
Τοποθετημένη στο πλασματικό απομονωμένο νησί του Ινίσεριν, κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας το 1923, η ταινία πιάνει την αρχή της αφήγησής της, την μέρα που ο Κολμ, ανακοινώνει στον κολλητό του Πάρικ πως δεν θέλει πια να είναι φίλοι και πως θα πρέπει να σταματήσει να του μιλά. «Απλά δεν σε συμπαθώ πια» του λέει, όταν ο Πάρικ προσπαθεί να καταλάβει για ποιο λόγο δεν μπορούν να πίνουν πλέον τις μπίρες τους μαζί κάθε απόγευμα στις δύο. Ο Κολμ είναι αποφασισμένος πως δεν έχει χρόνο για άσκοπες πολυλογίες και ανούσιες κουβέντες, προτιμά να περάσει τα χρόνια που του απομένουν μέχρι να πεθάνει, συνθέτοντας μουσική, θέλοντας να αφήσει πίσω του κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους να τον θυμούνται. «Κανείς δεν θυμάται κάποιον μόνο και μόνο επειδή ήταν καλός άνθρωπος» λέει.
Κι όταν ο Πάρικ επιμένει να προσπαθεί να χτίσει γέφυρες, για να αναθερμάνει την φιλία τους, ο Κολμ τον απειλεί πως για κάθε φορά που θα τον ενοχλεί, για κάθε φορά που θα του ξαναμιλήσει, θα κόβει ένα δάχτυλο του χεριού του με ένα κλαδευτήρι. Μια απειλή που απροσδόκητα, θα κάνει σύντομα πράξη, κάνοντας τον Πάρικ να καταλάβει ότι δεν αστειεύεται, αλλά όχι και να τον πείσει να σταματήσει να προσπαθεί να τον κερδίσει ξανά.
Σύντομα, το τέλος της σχέσης τους, θα εμπλέξει στο δράμα του ολόκληρο το μικρό χωριό τους, δίνοντας στον ΜακΝτόνα την ευκαιρία να παρουσιάσει μια σειρά από εξαιρετικά καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, που κεντούν πάνω σε ένα άψογο σενάριο και διαλόγους που δεν χτυπούν ούτε μια λάθος νότα. Το φιλμ ξεκινά απολαυστικά, ανυψώνει την ιστορία του στο πεδίο της πιο πνευματώδους κωμωδίας, αφήνοντας χώρο στην ανάσα μιας υπαρξιακής μελαγχολίας να γίνεται όλο και πιο βαριά καθώς η ώρα προχωρά και τα πράγματα σοβαρεύουν.
Οριοθετώντας με αποφασιστικότητα το δικό της ύφος κάπου ανάμεσα στο φολκλόρ, την λαϊκή κωμωδία και το υπαρξιακό δράμα, κατορθώνει να φωτίσει ένα συναρπαστικό πορτρέτο μιας κοινότητας και της ψυχολογίας ενός ολόκληρου λαού και μαζί να εξερευνήσει μια σειρά από πυκνότερες ιδέες: Οι διαφορετικοί τρόποι να βλέπεις και να ζεις την ζωή σου, η αξία της χειροπιαστής στιγμής απέναντι στην φευγαλέα αιωνιότητα, η περηφάνια και οι προκαταλήψεις, η ρευστή φύση της αγάπης, οι δεσμοί που χτίζεις με έναν τόπο και ο τρόπος που αυτός μπορεί να γίνει φυλακή, είναι μερικά μόνο από αυτά για τα οποία μιλούν τα «Πνεύματα του Ινισέριν», με τον δικό του απροσδόκητο μα πάντα αποτελεσματικό τρόπο.
Με φόντο τον Ιρλανδικό Εμφύλιο που μαίνεται στην αντίπερα όχθη, το φιλμ, ακολουθεί μια μικρότερου βεληνεκούς αλλά όχι ήσσονος σημασίας σύγκρουση ανάμεσα στους δύο ήρωές της και στην νοοτροπία τους για την ζωή, μια σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στο σημείο όπου το ρεαλιστικό συναντά το παράλογο και το γκροτέσκο το αφοπλιστικά τρυφερό. Χτισμένη από σκηνές που η κάθε μια είναι πιο πετυχημένη από την άλλη και που ο τόνος τους κυμαίνεται από το αληθινά αστείο έως το συντριπτικά επώδυνο, η ταινία οδεύει με απόλυτο έλεγχο προς ένα αναπόφευκτο φινάλε, νικώντας κάθε σου συναισθηματική άμυνα μη αφήνοντάς σου άλλη επιλογή από τα παραδοθείς στην μελαγχολική της πνοή που διαποτίζει κάθε πλάνο σαν την υγρασία του τόπου όπου διαδραματίζεται.
ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, 14/03/2023
ΚΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ . ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ
ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ 14/03/2023
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕ.ΒΙΟΜΕ
ΠΑΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 12/03/2023, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΚΑΒΑΛΑ
Indagine su un Cittadino al di Sopra di Ogni Sospetto
Ιταλία 1970
Σκηνοθεσία: Έλιο Πέτρι Σενάριο: Έλιο Πέτρι, Ούγκο Πίρο Φωτογραφία: Λουίτζι Κουβέιλλερ Μουσική: Ένιο Μορικόνε Πρωταγωνιστούν: Τζιαν Μαρία Βολοντέ, Φλορίντα Μπόλκαν, Σέρτζιο Τραμόντι, Οράτσιο Ορλάντο, Τζιάνι Σαντούτσιο, Σάλβο Ραντόνε
Από τους «Καταραμένους» (1969) του Βισκόντι και τον «Κομφορμίστα» του Μπερτολούτσι (1970) μέχρι το «Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα» (1975) του Παζολίνι, το ιταλικό σινεμά βρίθει από ζοφερές απεικονίσεις της εξουσίας ως εκφάνσεις φασιστικής ιδεολογίας και πολυτελούς παρακμής. Πιο κοντά στη φιλοσοφία αλλά και στην αισθητική του δεύτερου, το «Υπεράνω Πάσης Υποψίας» («Investigation of a Citizen Above Suspicion») ποζάρει παραπλανητικά ως θρίλερ αστυνομικού μυστηρίου, με τη σημαντική λεπτομέρεια ότι γνωρίζουμε από την αρχή τον ένοχο.
Ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ υποδύεται έναν επιθεωρητή αστυνομίας ο οποίος χρίζεται υπεύθυνος μυστικής αστυνομίας που αναλαμβάνει την κατάπνιξη κάθε ανατρεπτικού στοιχείου. Στην εναρκτήρια σεκάνς επισκέπτεται την ερωμένη του (Φλορίντα Μπόλκαν), η οποία τον υποδέχεται με την ερώτηση «Πώς θα με σκοτώσεις αυτή τη φορά;». «Θα κόψω τον λαιμό σου», απαντά εκείνος, και λίγο αργότερα, εν μέσω ερωτικών περιπτύξεων, θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.
Η σαδομαζοχιστική σχέση τους (που ξετυλίγεται μέσα από εκτεταμένα φλας μπακ που περιγράφουν τις συναντήσεις τους ως αναπαραστάσεις εγκλημάτων που αυτός έχει διαλευκάνει, με εκείνη να υποδύεται το θύμα) είναι μόνο ένα κομμάτι του καθηλωτικού παζλ που κατασκευάζει ο Πέτρι, θέτοντας στο στόχαστρο του τη διαφθορά και την αλαζονεία της εξουσίας. Η απόλυτη ταύτιση της επίσημης αστυνομίας με τον φασισμό εκφράζει τις αντικαθεστωτικές πεποιθήσεις του δημιουργού και αντικατοπτρίζει τα δρακόντεια μέτρα καταστολής των ιταλικών κυβερνήσεων της εποχής.
Αφού διαπράξει με παγερή ψυχραιμία τη δολοφονία, ο ήρωας τοποθετεί εσκεμμένα στον τόπο του εγκλήματος ενοχοποιητικά για τον ίδιο στοιχεία, πεπεισμένος ότι αποτελεί πολίτη υπεράνω υποψίας. Αργότερα θα επιστρέψει με την επίσημη ιδιότητά του, μανιπουλάροντας τους συναδέλφους του αλλά και τα μίντια, κατασκευάζοντας μάρτυρες και σπρώχνοντας στα άκρα τα όρια του απυρόβλητου της θέσης του. Καθώς βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει, ένα τρομακτικό ερώτημα αναδύεται: Μήπως όλο αυτό δεν αποτελεί απλά τη φαντασίωση ενός παρανοϊκού μυαλού, αλλά μία πιθανή πραγματικότητα; Ή μήπως στόχος είναι να προκαλέσει την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού;
Με συμμάχους τη σαρδόνια ερμηνεία του Βολοντέ και ένα από τα πιο εκκεντρικά σάουντρακ του Ένιο Μορικόνε, ο Πέτρι κινηματογραφεί με μια αεικίνητη κάμερα αυτή τη σύνθετη, αντεστραμμένη καφκική παραβολή, που λειτουργεί εξίσου ως ψυχολογικά ακριβές πορτρέτο ενός χαρισματικού ψυχοπαθή και ως αιχμηρό πολιτικό σχόλιο πάνω στην ίδια την ψυχοπαθολογία της εξουσίας.
Τρεις ανεξάρτητες δραματικές κατά βάση ιστορίες με ένα κοινό φόντο, την Αφρική και τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις.
Στην μια ιστορία ο Αντού (του τίτλου) προσπαθεί να ξεφύγει από κυνηγούς ελεφάντων, που τους έχει δει να σκοτώνουν εν ψυχρώ έναν από τους τελευταίους που έχουν απομείνει στο χωριό Μπούμα του Καμερούν, για να πάρουν τους χαυλιόδοντες που θεωρούνται «ευγενές» υλικό μεγάλης αξίας. Ο μικρός Moustapha Oumarou, που παίζει για πρώτη φορά είναι εξαιρετικός ως Αντού που περνάει τα πάνδεινα για να βρεθεί σε έναν καλύτερο κόσμο.
Στη δεύτερη ιστορία έχουμε την τυπική σχέση πατέρα και κόρης. Εκείνος, ο Γκονζάλο (πολύ καλός ο Luis Tosar που τον γνωρίζουμε από τα φιλμ «Κελί 211», «Ο θυρωρός» και «Μέσα απ’ τα μάτια σου») είναι Ισπανός ταγμένος στην προστασία των ελεφάντων. Φτάνει αργά στο Μπούμα με αποτέλεσμα να μην προλάβει να σώσει τον τελευταίο ελέφαντα, που ο Αντού έχει δει να τον σκοτώνουν. Εκείνη, η Σάντρα (Anna Castillo) είναι μαζί του, έχει μόλις ενηλικιωθεί, «τα ξέρει όλα» και θέλει να ζήσει μόνη της σε έναν σκληρό κόσμο. Ο πατέρας την φροντίζει και εκείνη θεωρεί ότι καταπιέζεται και αντιστέκεται. Κλασικά.
Στην τρίτη ιστορία, έχουμε τον Ματέο (Álvaro Cervantes) της Ισπανικής Πολιτοφυλακής, ο οποίος έχει καθήκον να προστατεύει τα σύνορα μεταξύ της Μελίγια που βρίσκεται στη Βόρεια Αφρική, αλλά ανήκει στην Ισπανία. Υπηρετεί κοντά στα συρματοπλέγματα που παρεμποδίζουν την είσοδο. Κατά τη διάρκεια μιας μαζικής απόπειρας εισόδου μεταναστών, την ώρα που οι Αφρικανοί είναι σκαρφαλωμένοι στο συρματόπλεγμα, ένας συνάδελφος του Ματέο χτυπάει με το κλομπ στο κεφάλι έναν μετανάστη που πέφτοντας στο έδαφος πεθαίνει, προκαλώντας την οργή στους υπόλοιπους. Τα επεισόδια γενικεύονται και ο συνάδελφός του περνάει πειθαρχικό με μάρτυρα υπεράσπισης τον Ματέο. Δύσκολο.
Από τις τρεις ιστορίες η τρίτη είναι και η πιο αδύναμη. Το μεταναστευτικό είναι δύσκολο, όταν παίζονται παιχνίδια κοντά στα συρματοπλέγματα. Οι άλλες δύο είναι λίγο πιο δυνατές, έχουν δράση και παράλληλα είναι συγκινητικές. Διαθέτουν και καλύτερες ερμηνείες. Εκπέμπουν βέβαια κάποιο διδακτισμό, αλλά τι να κάνουμε; Ο κόσμος που εμείς έχουμε μάθει να ζούμε, δεν είναι κάτι αυτονόητο και δεδομένο, οπότε καλό είναι να δείχνονται μερικά πράγματα.
Συνολικά, η ταινία είναι καλοσκηνοθετημένη, με αρκετά καλές ερμηνείες και εξαίρετη φωτογραφία του Sergi Vilanova Claudín.
Ο Ρούμπεν Εστλουντ έχει ήδη αποδείξει (εξαιρετικά με το «Force Majeure», αλαζονικά με το «Τετράγωνο» που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2017), ότι είναι ένας αιχμηρός παρατηρητής της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας του πλούτου και της υποκρισίας, ένας οξυδερκής no-bullshiter της ταξικής σάτιρας. Η νέα του ταινία, το «The Triangle of Sadness», γυρισμένη κατά το ήμισυ στην Ελλάδα, κινείται στο ίδιο κριτικό πλαίσιο, με σεναριακές ταλαντώσεις που μπορεί να προκαλέσουν ναυτία, με εμετούς και ευκοίλια ικανά ν’ αλλάξουν το χρώμα της θάλασσας, με ανθρωπιστική, σοσιαλιστική ιδεολογία που υπογραμμίζει μέχρι τελικής πτώσεως
Κεντρικοί ήρωες, ο Καρλ και η Γιάγια, στην αρχή τουλάχιστον. Ο Καρλ είναι ένα νεαρό μοντέλο που, με αφορμή μια άβολη οντισιόν (το «τρίγωνο της θλίψης», η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια του, μοιάζει να χρειάζεται botox!), συνειδητοποιεί ότι η καριέρα του φθίνει. Η κοπέλα του, η Γιάγια, επίσης μοντέλο αλλά και πετυχημένη influencer, βρίσκεται σε άνοδο. Μετά από έναν (απολαυστικό) τσακωμό, για να εξιλεωθεί, η Γιάγια προτείνει στον Καρλ να πάνε μια κρουαζιέρα – δώρο, φυσικά, των followers της. Έτσι και θα γίνει, μόνο που στο κατάστρωμα και τη σάλα του γιοτ (που δεν είναι άλλο από το «Christina O» του Ωνάση), ο Καρλ και η Γιάγια θα έρθουν σ’ επαφή με τους εκπροσώπους των υπερ-πλούσιων της Ευρώπης και με αλλεπάλληλες ιδεολογικές κενώσεις.
Αυτο που ξεκινά σαν μια σάτιρα του κόσμου της μόδας και της ομορφιάς, γενικεύεται στην πορεία για να συμπεριλαμβάνει την τάξη των προνομίων και των χρημάτων. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι στ’ αλήθεια διασκεδαστικό και εύστοχο. Ο καυγάς των δυο μοντέλων για το ποιος, τελικά και γιατί, θα πληρώσει το λογαριασμό του εστιατορίου γίνεται αυτόματα σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας. Η σκηνή όπου ο Καρλ δεν βρίσκει πώς ανάβει η αναθεματισμένη λάμπα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου φέρνει δάκρυα από γέλια στα μάτια.
Το ύφος όταν το ζευγάρι ανεβαίνει στο γιοτ, αλλάζει. Το φως γίνεται πιο σκληρό, οι χώροι πιο άδειοι, πιο «επιλεκτικοί». Οι ήρωες (περισσότερο «τύποι», οριακά καρικατούρες), που ο Εστλουντ θέλει για επιβάτες είναι ταυτόχρονα ενδεικτικοί αλλά και συμβολικοί. Εδώ χτίζει μια «πολιτεία» του πλούτου και το υπόστρωμα που θα την ανατρέψει. Το ζευγάρι των Βρετανών οπλεμπόρων που λέγεται Γουίνστον και Κλέμενταϊν, συμπυκνώνει με δυο ονόματα τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό, η αφόρητη Ρωσίδα κυρία θέλει σώνει και καλά να διδάξει την επανάσταση στους καμαρότους, αναγκάζοντάς τους ν’ αφήσουν τη βάρδια και να κολυμπήσουν, ο άντρας της είναι ένας χυδαίος ολιγάρχης, η επικεφαλής του προσωπικού μια αυταρχική, συμπλεγματική, αλλά απαρέγκλιτα ευγενική Σκανδιναβή, η Φιλιππινέζα καθαρίστρια Αμπιγκεϊλ κρατά καλά κρυμμένους τους άσους στο μανίκι της.
Κάπου στη μέση της ταινίας, γίνεται η ανατροπή (κάπου εκεί, η δράση μεταφέρεται, χωρίς να ονοματίζεται, στην Ελλάδα, στην Εύβοια και στην Ηλεία, με την υπογραφή της Heretic στη συμπαραγωγή και με τη συμμετοχή του μοναδικού Ελληνα ηθοποιού στο καστ, του μεσογειακά γοητευτικού Τιμολέοντα Γκέτσου). Το πλοίο αρχίζει να κουνάει και η κοινωνική δομή συντρίβεται συθέμελα. Το επίσημο δείπνο προκαλεί κοινωνική δηλητηρίαση, ο ίδιος ο καπετάνιος (ο Γούντι Χάρελσον στο ρόλο που, έτσι κι αλλιώς, έχει γεννηθεί για να παίζει) αναλώνεται σε μια εξαντλητική κόντρα με τον Ρώσο ολιγάρχη για το ποιος είναι πιο κομμουνιστής και η σκατοθύελλα έρχεται, παρέα με την εμετοπλημμύρα. Από εκεί και μετά, τίποτε δεν θα είναι ίδιο: το πλοίο εγκαταλείπεται, οι επιβάτες καταλήγουν σε μια ερημική παραλία (πρωταγωνίστρια η Χιλιαδού με τον επιβλητικό βράχο της) και το αγαπημένο, ασφαλές status quo καταρρέει.
Και κάπως έτσι, σε δυο διακριτά μέρη, το «τρίγωνο της θλίψης» γίνεται «τετράγωνο» του… προλεταριάτου. Το πρώτο φωτογενές (αυτό είναι και το νόημά του, άλλωστε), ρυθμικό, το δεύτερο πιο μπερδεμένο σε ομόκεντρους κύκλους που όλο και διευρύνονται χάνοντας το κύριο νόημά τους και επιβραδύνοντας το ρυθμό τους. Η ενέργεια μειώνεται, η δράση σκουντουφλά στα βότσαλα, κάποια «πηδήματα» στο σενάριο μένουν ανεξήγητα, ακόμα και στο πλαίσιο του ότι όσα συμβαίνουν παίζουν μεταξύ ρεαλισμού και συμβολισμού.
Το «Τρίγωνο» είναι μια ταινία ανοιχτή στο ευρύ κοινό, το σκατολογικό χιούμορ πάντα ενθουσιάζει μια μερίδα θεατών, η πολιτική ματιά του είναι ξεκάθαρα υπέρ του αδυνάτου, έστω κι αν οι ιδέες του Εστλουντ διατυπώνονται απλουστευμένες, αλλά και με μια επίμονη, ακόμα και φλύαρη διατύπωσή τους. Σ’ ένα διασκεδαστικό ραντεβού του «Swept Away» (μάλλον του Γκάι Ρίτσι με τη Μαντόνα, παρά της Λίνα Βερτμίλερ), με το «Μεγάλο Φαγοπότι» του Φερέρι, όλα ξεπερνούν ελαφρώς το όριο, από τη δυσπεψία των επιβατών, ως την επιθυμία του Εστλουντ να είναι υπερσίγουρος ότι έχουμε καταλάβει, πάρα πολύ καλά κι αναλυτικά, εκείνο που θέλει να μας πει. Το οποίο, όμως, είναι αυτονόητο εξαρχής, καμουφλαρισμένο σε λαϊκή κωμωδία, εκτεθειμένο στον καυτό ήλιο, πιο προφανές κι από την πιο βαθιά ρυτίδα.
Εμπνευσμένη από τη ζωή του Λούθιο Ουρτούμπια, η ταινία Άνθρωπος της Δράσης εξερευνά την προσωπικότητα του Ισπανού αναρχικού που έστησε μια θρυλική επιχείρηση παραχάραξης στο Παρίσι, η οποία τον έφερε στο στόχαστρο της μεγαλύτερης τράπεζας της Αμερικής, όταν κατάφερε να αποκτήσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό παραχαράσσοντας ταξιδιωτικές επιταγές.
Ο Άνθρωπος της Δράσης είναι μια ταινία με γρήγορους ρυθμούς που καλύπτει πέντε δεκαετίες, από το 1940 έως το 1980, στην οποία ακολουθούμε τα βήματα του Λούθιο, από το ταπεινό ξεκίνημά του ως κτίστη που έγινε ληστής τραπεζών, μέχρι τη στιγμή που πρωτοστατεί στην κατάρρευση μίας από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο.
Ο ήρωας του καπιταλισμού, του Σωτήρη Λυκουργιώτη
Φρονώ πως κομίζω γλαύκας εις Αθήνας αν διαπιστώσω ξανά την αφάνταστη ικανότητα τής μαζικής κουλτούρας να διαστρεβλώνει τις επαναστατικές ιδέες. Είναι χιλιοδιαπιστωμένη άλλωστε η άποψη πως η υπεροχή τού δυτικού ολοκληρωτισμού τής αγοράς —έναντι όλων των άλλων απολυταρχικών συστημάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας— έγκειται όχι μόνο στην ψευδαίσθηση ελευθερίας που σου δημιουργεί μέσω τής δυνατότητας επιλογής ατομικής …μάρκας οδοντόβουρτσάς αλλά και στην ικανότητα τής πολιτιστικής του βιομηχανίας να ενσωματώνει οτιδήποτε υπήρξε κάποτε ανατρεπτικό ή ριζοσπαστικό, να εντάσσει ακόμα και την κριτική εναντίον του στον κύκλο τού εμπορεύματος («αγοράστε, έχουμε ένα κόμμα για όλους»!).
Δεν θέλω λοιπόν να κουράσω με αυτή την οπτική αναφερόμενος στην νέα ταινία τού Νετφλιξ που αφηγείται —σε μεγάλο βαθμό παραποιημένη— τη ζωή τού πρόσφατα αποθανόντα αναρχικού Λούθιο Ουρτούμπια. Θα ήθελα να επεκτείνω όμως την προβληματική εντός τής σφαίρας των κινημάτων και των ανθρώπων που ακόμα συγκινούνται από αυτά.
Η εικόνα του Λούθιο Ουρτούμπια που προβάλλεται στην ταινία δεν είναι, βέβαια, η πραγματική του μορφή. Όπως κάθε μηχανισμός προπαγάνδας, το Νετφλιξ ξέρει να αφαιρεί επιλεκτικά όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν ταιριάζουν στην κυρίαρχη εικονογραφία του. Παρόλα αυτά, πολλά από τα στοιχεία που επιλέγει είναι όντως πραγματικά, συνθέτοντας έναν ανθρωπρότυπο επαναστάτη – ειδώλου που έχει, στις μέρες μας, μεγάλη οπαδική απήχηση προκαλώντας μυστηριώδη έλξη και δέος.
Η εικόνα ενός ήρωα που αποθεώνει τη δράση έναντι οποιασδήποτε θεωρίας, το γνωστό «δράσε ή σκάσε!» (αυτό που κάποτε ο Αντόρνο ονόμασε ψευδοδραστηριότητα), που αρνείται οποιαδήποτε συμβατική ζωή έναντι τού ιλίγγου τής διαρκούς παρανομίας, που διεξάγει έναν ατομικό αγώνα έναντι τού κράτους και τού καπιταλισμού (και βγαίνει νικητής ή ηττάται θριαμβικά), που αδιαφορεί για το όραμα μιας άλλης κοινωνίας παρά μόνο για την πραγμάτωση στο «εδώ και τώρα» μιας ατομικής ουτοπίας, που περιστοιχίζεται από «δειλούς και προδότες» ή, σε κάθε περίπτωση, δευτεραγωνιστές και όχι από ισότιμους συντρόφους, δεν είναι η εικόνα ενός επαναστάτη. Είναι η αυθεντική εικόνα τού ήρωα στον καπιταλισμό.
Γιατί πίσω από το δέος που προκαλεί η εικόνα τού ασυμβίβαστου Τζον Ράμπο, του ανυπότακτου Ζακ Μεσρίν, του δικού μας Βασίλη Παλαιοκώστα ή του Νετφλιξιώδους Λούθιο Ουρτούμπια, δεν βρίσκεται κανένας άλλος πέρα από το μοναδικό ήρωα τού σύγχρονου καπιταλισμού: ο αστός «αυτοδημιούργητος» επιχειρηματίας. Είναι αυτός που αποθεώνει την δράση έναντι οποιασδήποτε θεωρίας («οι σπουδές και τα λόγια είναι χάσιμο χρόνου»), που ξέρει να κινείται στο όριο νομιμότητας παρανομίας και να ανακύπτει τα επικερδή χάσματα τού θεσμικού, είναι αυτός που —μόνος του— τα βάζει με θεούς και δαίμονες, το κράτος που τον φορολογεί (αδίκως;) και τον καπιταλισμό που απειλεί να τον αφανίσει μέσα στο βούρκο των ανταγωνιστικών συμφερόντων και της μονοπωλιακής τροπής του, είναι αυτός που αδιαφορεί για το μέλλον παρά μόνο για το εδώ και τώρα μιας προσωπικής αυτοπραγμάτωσης, που νιώθει ηδονή από τη συσσώρευση χρήματος και την ακαριαία σπατάλη του, αυτός που περιστοιχίζεται από ανίκανους ακολούθους ή τεμπέληδες και δειλούς που τον κρατάνε πίσω…
Η παροιμιώδης επιτυχία τού καπιταλισμού να εισβάλει στο βάθος τής ανθρώπινης ψυχής και φαντασίας —στην ψυχή και στην φαντασία ακόμα και των πολεμίων του— έγκειται κυρίως στην ικανότητα τού μύθου του. Γιατί ο θεμελιώδης μύθος του καπιταλισμού είναι ο ατομικός ομηρικός ΑΓΩΝΑΣ, το διαρκές τζογάρισμα στη μπάνκα τού «όλα ή τίποτα», η μορφή τού πολυμήχανου Οδυσσέα, που προαναγγέλλει τον αστό. Αυτού τού ραδιούργου και τολμηρού ιθακήσιου που παλεύει κόντρα στην θέληση των θεών, των φυσικών και κοινωνικών νόμων, να φτάσει, μόνος εναντίον όλων, στον ατομικό του στόχο. Κρατώντας πάντα για τον εαυτό το προνόμιο τη μαγικής «αλήθειας» στο τραγούδι των σειρήνων (που απειλεί να τον «ελευθερώσει»), την ίδια στιγμή που η υποταγμένη (στον ίδιο) εργατική τάξη, με βουλωμένα τ’ αυτιά της, τραβάει διαρκώς κουπί, οδεύοντας προς το χαμό της.
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ποτέ το Νετφλιξ δεν θα κάνει μια ταινία για τον Ερρίκο Μαλατέστα, τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, τον Κροπότκιν, για οποιονδήποτε άλλο γνωστό ή άγνωστο κοινωνικό επαναστάτη, που δώρισε τη ζωή του απλόχωρα στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά. Πολύ περισσότερο όμως, η μαζική κουλτούρα, αυτός ο αισθητικός κόσμος τού εμπορεύματος, αυτός ο τερατώδης κόσμος του «τίποτα», θα συνεχίζει να πολεμά με όλα τα ύπουλα μέσα της, το συλλογικό επαναστατικό πνεύμα· την τελευταία ηθική συνείδηση, την τελευταία ελπίδα τής ανθρωπότητας πριν την ολοκληρωτική επικράτηση τής βαρβαρότητας.
https://www.facebook.com/events/722579422640007?active_tab=about
Birth Control
ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ, Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Μέσα στο τελευταίο διάστημα, το κράτος ενορχηστρώνει μια ακόμα κατασταλτική επιχείρηση απέναντι στα κέντρα αγώνα και τις δομές του κινήματος. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Νοέμβρη, μπάτσοι εισβάλλουν και εκκενώνουν την κατάληψη Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, και προχωρούν στην σύλληψη τεσσάρων συντρόφων/συντροφισσών που έμεναν στο κτήριο, και στην προσαγωγή άλλων τριών που προσπάθησαν να πλησιάσουν την κατάληψη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση της κατάληψης 111 στην Θεσσαλονίκη, της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, της κατάληψης Ντουγρού στην Λάρισα, η εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης Μελιδώνη στα Χανιά, η εισβολή μπάτσων στην κοινότητα των προσφυγικών στην Αθήνα και οι απειλές εκκένωσης του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου του Αναγνωστηρίου στην πόλη της Αλεξανδρούπολης. Με τις κινήσεις αυτές συμπληρώνεται το παζλ της κατασταλτικής μανίας του κράτους απέναντι σε όσους και όσες οργανώνονται και αγωνίζονται, σε όσους και όσες οραματίζονται, δημιουργούν και παλεύουν για μια διαφορετική κοινωνία, όσους και όσες υψώνουν αναχώματα απέναντι στην επέλαση της κρατικοκαπιταλιστικης βαρβαρότητας.
Η καταστολή αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής κράτους και κεφάλαιο, πόσο μάλλον σε μια περίοδο κοινωνικού αναβρασμού, λόγω της εντεινόμενης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών και αντικοινωνικών πολιτικών των τωρινών διαχειριστών του κράτους, της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Τροχοπέδη στην εφαρμογή της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου αποτελούσε και θα αποτελεί η οργάνωση των καταπιεσμένων, τα ζωντανά και ριζοσπαστικά κέντρα αγώνα, οι δομές του κινήματος όπου προετοιμάζεται, παίρνει σάρκα και οστά η αντίσταση και η αντεπίθεση στο κόσμο της εξουσίας. Αυτό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών αντιστάσεων επιδιώκει να πετύχει η ΝΔ, εκκενώνοντας καταλήψεις, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας αγωνιστές με στημένα κατηγορητήρια, συλλαμβάνοντας απεργούς, πνίγοντας στο ξύλο και στα χημικά κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, κάνοντας πράξη το δόγμα «νόμος και ταξη». Η μανία της κρατικής καταστολής δεν τελειώνει εκεί αλλά εξαντλείται πάνω στα σώματα των αγωνιστών, όπως στην περίπτωση του αναρχικού συντρόφου Θάνου Χατζηαγγέλου, μέλος της Αναρχικής Δράσης, ο οποίος μετήχθει εκδικητικά από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Νιγρίτας, λόγω της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων απέναντι στον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Βάζοντας ανάχωμα το σώμα του μέσα από την απεργία πείνας και δίψας που διεξήγαγε από τις 19.12 μέχρι και τις 15.01, διεκδικώντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού από τις οποίες μετήχθει χωρίς να του έχει γνωστοποιηθεί ο λόγος.
Η επίθεση στις δομές και τον κόσμο του αγώνα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Η οχύρωση κράτους και κεφαλαίου εν μέσω μια εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης επιχειρεί από τη μια να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία της καπιταλιστικής μηχανής εις βάρος των ίδιων των ζώων και αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας και από την άλλη την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης μέσα από ένα καθεστώς τρομοκρατίας, αστυνομοκρατίας και καταστολής. Οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και οι δομές του αγώνα αποτελούν αγκάθι στις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου. Για αυτό και τα χτυπούν.
Οι καταλήψεις είναι η υλική έκφραση των ιδεών μας ενάντια στο σάπιο σύστημα τους, είναι χώροι που τροφοδοτούν τους αγώνες μας ενάντια σε κράτος καπιταλισμό και πατριαρχία. Να υπερασπιστούμε τις δομές του κινήματος, τα κέντρα αγώνα, να προετοιμάσουμε και να περιφρουρήσουμε τις διεκδικήσεις της τάξης μας. Να απαντήσουμε με ταξική αλληλεγγύη και να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας για την δημιουργία ενός κόσμου απαλλαγμένου από κάθε σύστημα εξουσίας. Να τους τσακίσουμε.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
πηγή κειμένου , για την υπογραφή : Συνέλευση Κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου
ΤΡΙΤΗ 03/01, ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΠΡΩΙΝΗ ΚΑΙ KAVALA NEWS. ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ TERRA INCOGNITA
Νίκη στην απεργία πείνας και δίψας (από 19/12) του συντρόφου Θ. Χατζηαγγέλου
Ξημερώματα Δευτέρας 19/12 σωφρονιστικοί χαφιέδες γνωστοποιούν στον σύντροφο Θ. Χατζηαγγέλου τη μεταγωγή του από το κελί του στην Δ’ πτέρυγα του κολαστηρίου που ονομάζεται “σωφρονιστικό κατάστημα κράτησης” Κορυδαλλού. Μετά την άρνηση του συντρόφου μας να συνεργαστεί μαζί τους, ανέλαβαν οι γνωστοί κουκουλοφόροι των φυλακών και δένοντας τον ξεκίνησε η μεταγωγή του για τις φυλακές της Νιγρίτας, έπειτα από τη δήλωσή του πως από εκείνη την στιγμή ξεκινά απεργία πείνας και δίψας μέχρι να του γνωστοποιηθεί ο λόγος της μεταγωγής του και να επιστρέψει άμεσα στον Κορυδαλλό. Ο σύντροφος μας για ώρες δεν είχε τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με κανέναν, ούτε καν με τον δικηγόρο του. Το βράδυ της ίδιας ημέρας παραμένει στην Υποδιεύθυνση Μεταγωγών στην Θεσσαλονίκη και πλέον βρίσκεται στα κολαστήρια της Νιγρίτας Σερρών. Στις 25/12 ο σύντροφος Θάνος εισήχθη στο νοσοκομείο Σερρών όπου και κρατείται υπό την ασφυκτική παρουσία μπάτσων μέσα σε ένα δωμάτιο-κελί, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
Με τον ίδιο τρόπο στις 22/12 μετήχθη και ο αναρχικός Κώστας Δημαλέξης, από την Ε’ Πτέρυγα Κορυδαλλού στις Φυλακές Τρικάλων.
Η ιστορία γνωστή και ο σκηνοθέτης διάσημο σκουπίδι. Προφανώς σε μια περίοδο που δύο μήνες τώρα πραγματοποιείται ένας αγώνας ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, η μεταγωγή του Θ. Χατζηαγγέλου είναι ξεκάθαρα μία εκδικητική απάντηση όλων αυτών που στο πρόσωπο του βλέπουν την αμετανόητη λύσσα για ελευθερία, καθώς ήταν από τους κρατούμενους που συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις για την ανατροπή αυτού του εκτρώματος-ψηφίσματος. Σε μία περίοδο που οι κινητοποίησεις στις φυλακές αποσιωπήθηκαν από τα ΜΜΕ, όπου κρατούμενοι υπομένουν ακόμα άτυπα καθεστώτα απομόνωσης με τα επισκεπτήρια να παραμένουν μειωμένα, ακόμα κι αν η πανδημία έχει περάσει για τον έξω κόσμο, που οι πολιτικοί κρατούμενοι δικάζονται και καταδικάζονται σε δεκάδες χρόνια φυλάκισης, ο δολοφόνος μπάτσος του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη και παιδοβιαστές αφήνονται ελεύθεροι.
Ο σύντροφός μας συνεχίζει να μιλά για την αδιαλλαξία της εχθροπραξίας ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας και της υποταγής κι ενώ κατάφεραν να τον ρίξουν στα κελιά της δημοκρατίας τους, συνεχίζει να μιλάει για την πιο μεγάλη μας ιδέα, την Αναρχία. Σε αυτόν τον αγώνα μας βρίσκει δίπλα του, ενάντια σε κάθε καθεστώς εξαίρεσης, ενάντια σε κάθε ανάσα οποιουδήποτε καταπιεστή, ενάντια στη βία που ασκείται από την ύπαρξη του μουχλιασμένου συστήματός τους. Μέχρι την τελευταία ανάσα, είμαστε μαζί και αυτό δεν μπορεί να το νικήσει κανένας τους.
Ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου διανύει την 15η ημέρα απεργίας πείνας και δίψας και το κράτος πιέζει καθημερινά για υποχρεωτική σίτιση. Στις 31/12, έξω από το κελί νοσηλείας του νοσοκομείου Σερρών, στο οποίο βρίσκεται ο σύντροφος, βρέθηκαν εξωτερικοί γιατροί με σκοπό να προβούν σε αναγκαστική σίτιση.
Η αναγκαστική σίτιση είναι βασανιστήριο.
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, απαιτώντας την επιστροφή του απεργού Θ.Χατζηαγγέλου στις Φυλακές Κορυδαλλού.
Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας από 20/10 Alfredo Cospito καθώς και στους 11 Τούρκους αγωνιστές/ιες που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 7/10.
Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου απεργού Θάνου Χατζηαγγέλου
Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες, κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές
Αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα
κατάληψη Terra Incognita
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ & ΔΙΨΑΣ ΑΠΟ 19/12 σπρευ στην Εθνική τράπεζα, Καβάλα 28/12/2022
Αυτές τις στιγμές υπάρχει μία και μόνο σκέψη – η βαρύτητα του λόγου. Για κάποιους οι λέξεις είναι ένα σύμπλεγμα γραμμάτων χωρίς ουσία. Σκόρπια λόγια που από την στιγμή που γεννιούνται σε βρώμικα στόματα είναι καταδικασμένα να ξεπουληθούν όσο πιο φθηνά γίνεται. Σαν τα άστρα που σβήνουν όταν πέφτουν, δίχως τη λάμψη. Μόνο σκοτάδι. Για άλλους πάλι τα λόγια είναι η αποτύπωση των έργων. Συνέπεια, υπευθυνότητα, προσήλωση, πίστη, λόγια σταράτα που αποτελούν δεσμεύσεις ζωής. Μιας ζωής που οφείλει να είναι ένα σύνολο στιγμών ανταρσίας και πολέμου. Μιας ζωής που αν δεν τη δίνεις για όσα πιστεύεις, είσαι ήδη νεκρός.
Η μεγαλύτερη αναμέτρηση είναι η μάχη ενός υποκειμένου με την ίδια του τη συνείδηση. Ένας αέναος σιωπηλός διάλογος, όπου η ανθρώπινη αδυναμία στέκεται μπροστά στα επαναστατικά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να μάθεις να περπατάς με ψηλά το κεφάλι χωρίς να κοιτάς πίσω. Να μετράς τα βήματά σου, σαν να καρφώνουν τα λόγια σου βαθιά στο έδαφος. Κάθε βήμα και μία δέσμευση. Να πάμε μπροστά, μόνο μπροστά. Να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
Η εκδικητική μεταγωγή μου στο κάτεργο της Νιγρίτας, δεν στόχευε αποκλειστικά και μόνο εμένα αλλά την κοινότητα αγώνα εντός των τειχών που προσπαθεί εδώ και δύο μήνες να σπάσει το φράγμα της σιωπής. Η φασιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να θάψει τους κρατούμενους στο μπετό και όσοι κραυγάζουν ακόμα, έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Όμως ο θάνατος δεν είναι ίδιοι για όλους μας.
Άλλοι κρύβουν το θάνατο στα λόγια τους. Άλλοι πάλι στα έργα. Κάποιοι περιφέρονται σαν νεκροζώντανοι στις μητροπόλεις απαξιώνοντας την ελευθερία κάθε στιγμή. Κάποιοι μυρίζουν θάνατο, ένα θάνατο που αναβλύζει σαν τα δάκρυα από τα μάτια. Εγώ προσωπικά έμαθα να τιμώ τη ζωή κοιτώντας μέχρι και σήμερα το θάνατο κατάματα. Χωρίς μισόλογα, μα μόνο με μία δέσμευση: να βηματίζουμε μέχρι το τέλος κοιτώντας ουρανό, ποτέ το χώμα.
Έμαθα στη ζωή μου να επιλέγω συνειδητά την οξεία αντιπαράθεση. Να υπερασπίζομαι την αιχμή του δόρατος, στα προτάγματα του αναρχικού αγώνα. Να κοιτώ το χρόνο να περνάει, από ένα κατειλημμένο μπαλκόνι. Να βηματίζω στη μητρόπολη με το πιστόλι στην τσέπη. Να στρατεύω τις αρνήσεις μου. Να μην συμβιβάζομαι με τα ασυμβίβαστα. Η αιχμαλωσία μου δεν θα σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Θα στέκομαι πάντα μπροστά για το συλλογικό συμφέρον, με την πρωτοπορία στη σκέψη και την καρδιά, γιατί αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν το πιστέψουμε όλοι μας. Γιατί αυτή η ζωή δεν εξαργυρώνεται στην υποταγή.
Από τον τσιμεντένιο τύμβο της Νιγρίτας ανασαίνω με τη ζωντάνια της αδιαλλαξίας. Γιατί η πολιτική ευθύνη της στράτευσης στην Αναρχική Δράση αποτυπώνεται στην πίστη και την στοχοπροσήλωση στην πρώτη γραμμή χωρίς δεύτερες σκέψεις και επιπόλαια μισόλογα. Αν διψάω; Ναι διψάω για ελευθερία, για τις στιγμές που θα έρθουν ορίζοντας τα μέτωπα των μαχών που έπονται. Αυτός ο αγώνας έχει ήδη κερδηθεί, γιατί στα μάτια σας βλέπω, πως θυμάστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Γι’ αυτό φοβάστε. Γιατί ακούτε το θυμό μας στη λάμψη κάθε καταιγίδας.
Με την καρδιά στο πλάι των 11 Τούρκων επαναστατών, του αδερφού μου Alfredo, του συντρόφου Γιάννη που συνεχίζει αμετάκλητα να συνοδοιπορεί σε κάθε συνένοχη σκέψη μου και καθενός που μπροστά στο νόμο της αντίστασης λέει μόνο αλήθειες.
Ψυχή και σώμα, όλα στον αγώνα.
Μία και μόνο δήλωση μέχρι τέλους: Αμετανόητος!
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Φυλακές Νιγρίτας, 23/12/2022
ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΕΣ
Την Τετάρτη 21/12 γνωστοποιείται το θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στο εργοστάσιο φωσφορικών λιπασμάτων (Β.Φ.Λ.) στην Καβάλα. Ο 30χρονος Στέργιος Καζάνας, ένα νέο παιδί, δολοφονείται από τη διοίκηση Λαυρεντιάδη και τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Δεν ήταν ένα ανθρώπινο λάθος ή άτυχη στιγμή, όπως ήδη φωνάζουν τα εξαγορασμένα Μ.Μ.Ε., είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Εδώ και χρόνια φωνάζουμε για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, για τις εγκαταλελειμμένες και σάπιες εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Εδώ και χρόνια το σωματείο των εργαζομένων της ΒΦΛ διαμαρτύρεται για τους κινδύνους που εγκυμονούν στην συγκεκριμένη χημική βιομηχανία που απασχολεί ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, που δεν ενδιαφέρεται για τη στοιχειώδη συντήρηση των εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων, για την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού, για την επανεκπαίδευσή του. Αυτές είναι, δυστυχώς, οι επιλογές της διοίκησης του εργοστασίου και η πολιτική που ακολουθεί ο Λαυρεντιάδης. Αυτές τις ελλείψεις και τους κινδύνους συγκαλύπτουν χρόνια οι τοπικοί εξουσιαστές που αδειοδότησαν το εργοστάσιο, όπως και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους που αδιαφόρησαν ή δεν πήραν στα σοβαρά την επικινδυνότητα της κατάστασης.
Όλοι γνωρίζουν ότι η Β.Φ.Λ., ως χημική βιομηχανία, υπάγεται σε ΚΥΑ της οδηγίας Seveso III. Οδηγία που, πέρα από τον καθορισμό των κανόνων για την αντιμετώπιση κινδύνων από ατυχήματα μεγάλης έκτασης, υπαγορεύει και τον ασφαλή τρόπο λειτουργίας του εργοστασίου, τους κανόνες εργασίας που θα πρέπει να τηρούνται για την αποφυγή τραυματισμών / εργατικών δυστυχημάτων. Η Οδηγία πρόληψης Βιομηχανικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης (ΒΑΜΕ) αναφέρεται ακριβώς στον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων, είτε είναι το σύνολο του εργατικού δυναμικού, είτε της βάρδιας, που απαιτείται κατά την εκτέλεση εργασιών για την διαφύλαξη της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων. Όλα αυτά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε γνώστες εργατικών δυστυχημάτων από στη Β.Φ.Λ., μα, όπως φαίνεται, αν δεν αλλάξει κάτι, ούτε και η τελευταία. Δηλητηριάσεις και διαρροές από επικίνδυνα χημικά, τραυματισμοί από κατάρρευση σάπιων εγκαταστάσεων, φωτιές σε σωληνώσεις και αγωγούς υψηλού κινδύνου, είναι μερικά παραδείγματα που οδήγησαν σε εργατικά «ατυχήματα» και αποσιωπήθηκαν.
Κάθε φορά που έχουμε ένα παρόμοιο περιστατικό, η συγκάλυψη και η αποσιώπηση του γεγονότος από τη διοίκηση της εταιρίας, ανταμείβεται πλουσιοπάροχα. Σε αυτή την παράσταση συγκάλυψης μέρος παίρνουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, τα ΜΜΕ και η κρατική καταστολή. Η ατιμωρησία και η πολιτική κάλυψη που προσφέρεται σε αυτούς τους μαφιόζους των βιομηχανιών, επιτρέπει στη διοίκηση του εργοστασίου να πατάει κυριολεκτικά επί πτωμάτων χωρίς συνέπειες, χωρίς φόβο. Η συνδικαλιστική άμυνα του εργολαβικού (πλέον) εργατικού δυναμικού είναι ανύπαρκτη. Τα κατασκευασμένα εργοδοτικά σωματεία δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων. Αυτά θα πάρουν εντολή να κινητοποιηθούν, όταν θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντα της διοίκησης και του εργοστασίου. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός τους. Το πραγματικό σωματείο των εξειδικευμένων εργαζομένων βρίσκεται σκόπιμα εκτός εργοστασίου. Έτσι, το εργολαβικό προσωπικό που προσλήφθηκε για να αναπληρώσει όλες τις θέσεις εργασίας μόνιμου προσωπικού δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν το βασανίζουν, δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί, όταν το κλέβουν, δεν μπορεί να προβεί σε κινητοποιήσεις, όταν το σκοτώνουν. Ανειδίκευτη, κακοπληρωμένη εργασία, απεριόριστες βάρδιες, εξοντωτικά ωράρια, τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις ομηρίας, ανύπαρκτος εξοπλισμός προστασίας, ανύπαρκτη συντήρηση μηχανημάτων και εγκαταστάσεων απειλούν καθημερινά τους εργαζόμενους που προσέρχονται στη «γαλέρα» του εργοστασίου, χωρίς να γνωρίζουν αν θα βγουν ζωντανοί στο τέλος της βάρδιας τους.
Η κατάσταση στα λιπάσματα Καβάλας έχει καταγγελθεί πολλές φορές, όχι μόνο για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, αλλά και για την μόλυνση που προσφέρει μέσα από τα σάπια φουγάρα της στην τοπική κοινωνία. Ακόμα και εκεί, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι αρμόδιοι φορείς, που αδειοδοτούν το εργοστάσιο, κάνουν τα στραβά μάτια.
Περιμένουμε από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας να πράξει επιτέλους το αυτονόητο : να κινηθεί γρήγορα, προτού «εξαφανισθούν» από τη Διοίκηση του εργοστασίου τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το δυστύχημα αυτό δεν ήταν ο τυχαίος θάνατος ενός εργαζομένου, αλλά η στυγερή εμμονή του Λαυρεντιάδη στα υπερκέρδη.
Περιμένουμε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση που αδειοδοτεί τη συγκεκριμένη Βιομηχανία και από τους αρμόδιους – ανύπαρκτους κρατικούς φορείς, να προβούν, έστω και τώρα, σε εκτεταμένους ελέγχους για τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου και να επιβάλλουν εξοντωτικά πρόστιμα.
Περιμένουμε από την «τυφλή» Δικαιοσύνη να μην θάψει, μαζί με τον εργαζόμενο, την ποινική ευθύνη του Λαυρεντιάδη στα συρτάρια της.
Ελπίζουμε ότι η κοινωνία της Καβάλας δεν θα παραμείνει συνένοχος θεατής σ’ αυτό το έγκλημα, δεν θα ενδώσει, ως αφελής ιθαγενής, «στα καθρεφτάκια» της ελεημοσύνης και της φιλανθρωπίας της Β.Φ.Λ. που είμαστε σίγουροι ότι όλως τυχαία θα προσφέρει, λόγω Χριστουγέννων, η Διοίκηση του Εργοστασίου.
Το περιβάλλον της Καβάλας πεθαίνει εδώ και χρόνια γύρω από αυτή τη χαβούζα της Β.Φ.Λ. τώρα άρχισαν να σκοτώνονται και οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν.
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Paris, 13th District
του Ζακ Οντιάρ
Ο Ζακ Οντιάρ καταθέτει μία ασπρόμαυρη ωδή στον έρωτα, την ευτυχία κι όλα όσα όλοι οι άνθρωποι ονειρευόμαστε – σε όποιο διαμέρισμα του Παρισιού, ή της Αθήνας κι αν κατοικούμε. Όχι απόλυτα άρτια ταινία, αλλά τόσο σαγηνευτικά όμορφη, τόσο περίεργα οικεία, τόσο σέξι.
Παρίσι, 13ο διαμέρισμα. Η Εμιλί, μία 25χρονη Κινέζα δεύτερης γενιάς, δεν έχει χρόνο για την άρρωστη με αλτσχάιμερ γιαγιά της – ζει τα νιάτα της έντονα. Πεισματάρα, αυθάδης, διεκδικητική, ασχολείται με περιστασιακές δουλειές κι ακόμα πιο περιστασιακούς έρωτες. Μέχρι που μπαίνει στο διαμέρισμά της ο νέος της συγκάτοικος, ο Καμίλ – ένας νεαρός καθηγητής που εκείνη ερωτεύεται, εκείνος όχι. Δε θέλει σχέση, μόνο one night stands. Μέχρι που στο γραφείο του μπαίνει η Νορά, μία 30χρονη φοιτήτρια που παράτησε τις σπουδές της εξαιτίας της ομοιότητάς της με την porn star Αμπερ – και η παρεξήγηση μετατράπηκε σε viral bullying.
Νέοι άνθρωποι, με ιστορίες που μπλέκονται, με ζωές που διασταυρώνονται, με κορμιά που αγγίζονται. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι εδώ ο Ζακ Οντιάρ («Ο Προφήτης», «Οι Αδελφοί Σίστερς», «Σώμα με Σώμα») δεν έχει πολιτική ατζέντα. Αλλά μήπως ο έρωτας, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η αναζήτηση της χαράς και το δικαίωμα στην ευτυχία είναι η πιο σημαντική επαναστατική πράξη τελικά;
Παρίσι, ερωτική πόλη. Ο Οντιάρ όμως δεν φωτίζει το τουριστικό, ρομαντικό Παρίσι. Η κάμερά του πλανιέται ανάμεσα στα κτίρια «Olympiades» (ο οποίος είναι και ο γαλλικός τίτλος της ταινίας), το συγκρότημα εργατικών κατοικιών στο 13ο διαμέρισμα, μία συνοικία που δεν καταγράφουν οι ταξιδιωτικοί κατάλογοι. Κι όμως. Με διευθυντή φωτογραφίας τον Πολ Γκιλόμ, ο φακός βουτά από τον νυχτερινό ουρανό, περνάει από ταράτσα σε ταράτσα, γλιστρά ανάμεσα σε μεσοτοιχίες και εκατοντάδες φωτισμένα παράθυρα – ήδη ερωτευμένος. Από την πρώτη σεκάνς. Ο Οντιάρ αποτυπώνει σε λαμπερό, λάγνο ασπρόμαυρο την ομορφιά της νύχτας, της νιότης, μιας ολόκληρης ζωής που έχουν οι ήρωες μπροστά τους.
Ιδιαίτερα αισθησιακός, σαρκικός, καλαίσθητα φιλήδονος, χαϊδεύει τα κορμιά των ηρώων του, καδράρει τα χείλη και τα πρόσωπά τους, φωτίζει το βλέμμα τους. Η πρόθεσή του είναι ξεκάθαρη: το επίκεντρο των κάδρων του δε θα έχει η ανέχεια, η ταξική πάλη, η δυσκολία της καθημερινότητας (αν και όλα βρίσκονται εκεί, μπροστά μας), αλλά το πόσο ίσοι είμαστε όλοι απέναντι στην ευαλωτότητα του έρωτα, στην ανασφάλεια της απόρριψης, στην περιέργεια της σεξουαλικότητας, στον τρόμο μην μείνουμε τελικά μόνοι.
Ο Οντιάρ αγαπά τους ήρωες, ακόμα κι αν τους παρουσιάζει τρωτούς, αφελείς ή και κακομαθημένους. Τους κοιτά ζεστά, δεν τους τιμωρεί, πρώτη φορά επιλέγει να χαρίσει μια κάθαρση γεμάτη φως, κι όχι σκοτάδι.
Ταυτόχρονα όμως, δεν καταφέρνει να δέσει όλες τις άκρες της ιστορίας σε μία γερή σεναριακή βάση. Να υπάρχει -έστω συναισθηματική- λογική στην εξέλιξη των ηρώων. Δεν πιστεύεις απόλυτα την κορύφωση της πλοκής, η ταινία ξεφεύγει από τον άξονά της. Όμως έχεις δει κάτι σαγηνευτικά όμορφο, περίεργα οικείο, αποπλανητικά σέξι.
Σαν έναν έρωτα που δεν είχε το τέλος που θα ήθελες, αλλά θα θυμάσαι για πάντα στιγμές του.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ή το χρονικό μίας προαναγγελθείσας εκκένωσης
Οι καταλήψεις αποτελούν πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για κάθε κυβέρνηση, μια ανοιχτή πληγή στον θεσμό της ιδιοκτησίας, πάνω στον οποίο βασίζεται το κράτος και ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος.
Εξαρχής, βασική προτεραιότητα της σημερινής κυβέρνησης των παιδεραστών ήταν η ολομέτωπη επίθεση στις δομές αγώνα και στις καταλήψεις, ώστε να κάμψουν κάθε μορφή υγιούς αντίδρασης απέναντι στον ασφυκτικό τρόπο ζωής που μας επιβάλουν. Επόμενο είναι λοιπόν να έχουν στρέψει οι γαλάζιοι κοτζαμπάσηδες όλη την κατασταλτική τους μανία ενάντια στο ανταγωνιστικό κίνημα Αντιεξουσιαστών και Αναρχικών. Η στόχευσή τους αυτή οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους : εργαλειοποιούν επικοινωνιακά τις επιχειρήσεις εκκένωσης κάθε φορά που θέλουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από κάποιο οξύ κοινωνικό ή πολιτικό πρόβλημα, επιδεικνύοντας δήθεν πυγμή τύπου «τάξη και ασφάλεια», ιδίως όμως τρομάζουν όταν το πρόταγμα της ελεύθερης οικειοποίησης χώρων φαντάζει η μοναδική αξιόπιστη λύση απέναντι στον βούρκο των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τις πρόσφατες «επιτυχίες» κυβερνητικών και μπάτσων:
16 Αυγούστου αστυνομικοί εκκενώνουν την Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, η οποία βρίσκεται εντός του συγκροτήματος του Παλιού Νοσοκομείου. Η εκκένωση έλαβε χώρα σε μία περίοδο που το συγκρότημα του Παλιού Νοσοκομείου παραμένει εγκαταλειμμένο από τον ιδιοκτήτη, δηλαδή την Περιφέρεια, η οποία δεν έχει προβεί σε καμία ουσιαστική κίνηση ώστε να γίνει το συγκρότημα φιλόξενο για την γειτονιά και την τοπική κοινωνία.
22 Ιούλιου πραγματοποιήθηκε με θεαματικό τρόπο αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης της Κατάληψης 111 στη Θεσσαλονίκη , με τους δημοσιογράφους- ρουφιάνους να παίζουν την κασέτα της κυβέρνησης περί «εστία ανομίας» .
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022 εκκενώνεται κτίριο που τελούσε υπό κατάληψη επί της οδού Τζαβέλλα 52 στη Λάρισα, ιδιοκτησίας του Δημοτικού Γηροκομείου Λάρισας. Ο υπουργός προστασίας του πολίτη έγραψε για την εκκένωση της κατάληψης : «άβατα και ανομία δεν μπορούν να έχουν σχέση με τη Δημοκρατία μας». Σύντομα, όμως,“άβατα και η ανομία” θα είναι η αδυναμία των φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων να διατηρήσουν, τα μαγαζιά τους , τα σπίτια τους και τέλος την ίδια την υγεία τους (κατάργηση του Ε.Σ.Υ.).
Στις 22 Νοεμβρίου ορδές μπάτσων επιτίθενται στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και συλλαμβάνουν, δέρνοντας ανελέητα εγκύους, παιδιά, δικηγόρους, φωτορεπόρτερ, 78 άτομα, σε μία επιχείρηση δήθεν έρευνας κατοικίας υπόπτου.
Το πρωί της Δευτέρας 28 Νοέμβρη αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών προβαίνουν στην εκκένωση της κατάληψης Mundo Nuevo στην περιοχή της ρωμαϊκής αγοράς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, συλλαμβάνοντας 4 συντρόφους / συντρόφισσες. Τοποθετήθηκαν τόνοι λαμαρίνας στο κτίριο, με σκοπό να το καταστήσουν άχρηστο για οποιαδήποτε χρήση. Από τότε και επί 24ωρου βάσης η περιοχή έχει καταστεί αστυνομοκρατούμενη ζώνη με παρακολουθήσεις αγωνιστών, συνεχείς προκλήσεις, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση των κατοίκων, των εργαζόμενων και των ανθρώπων που κινούνται στην περιοχή και έχουν σταθεί αλληλέγγυοι και φιλικοί προς την κατάληψη.
Συγχρόνως με τις επιθέσεις κατά καταλήψεων, το κράτος προωθεί τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Θυμηθείτε τις πρόσφατες εικόνες που μπάτσοι και δικαστικοί επιμελητές, πιστοί Υπηρέτες των funds και των Τραπεζών, επιχείρησαν να πετάξουν έξω από το σπίτι της συνταξιούχο 5: 30 το πρωί, σπάζοντας την πόρτα του σπιτιού της και απαγορεύοντας σ’ αυτήν να πάρει μαζί της οτιδήποτε, από τα προσωπικά της πράγματα μέχρι και τις γάτες που ζούσαν μαζί της. Η αλληλεγγύη της γειτονιάς απέτρεψε τα χειρότερα.
Μετά, λοιπόν, τις εκκενώσεις καταλήψεων, ακολουθούν οι «εκκενώσεις» πρώτης κατοικίας. Αυτό βιώνουν σήμερα και οι«φιλήσυχοι» πολίτες, πολλοί από τους οποίους ψήφισαν την ίδια τους την καταδίκη.
Τραγωδία , κακή συγκυρία ή ολοκληρωτικό καθεστώς ;
Έχουμε μια γκροτέσκα, εξαθλιωμένη κοινωνία που ανέχεται μια δολοφονική εξουσία : δολοφονία Μάγγου , δολοφονία Σαμπάνη , εγκλεισμός και βασανισμός του Χάρη Μ. , 19 χρόνια κάθειρξη στον σύντροφο Σταθόπουλο για την αλληλεγγύη του , ξυλοδαρμός και συλλήψεις απολυμένων εργατών, άγρια καταστολή οποιασδήποτε πορείας ή διαμαρτυρίας και άλλα πολλά ζοφερά γεγονότα. Σ’ αυτά ήρθε να προστεθεί και η δολοφονική απόπειρα μπάτσου κατά του 16χρονουΡομά στη Θεσ/νίκη , μία ημέρα πριν από την επέτειο για την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Γρηγορόπουλου. Ο Μητσοτάκης την ίδια ώρα απονέμει επίδομα 600 ευρώ στους μπάτσους, ο Θεοδωρικάκος, ως αρχηγός των ένστολων δολοφόνων, θέτει την καινούργια γραμμή θανάτου για 20 ευρώ. Η αλόγιστη βία της «απελευθερωμένης» αστυνομίας σύντομα θα σπείρει το θάνατο και σε άλλα μέλη της κοινωνίας , που δεν θα είναι , τρανς , αναρχικοί , μετανάστες ή Ρομά, αλλά κάποιο παιδί μεσοαστικής οικογένειας, που θα έχει υιοθετήσει ενδεχομένως το παραβατικό στυλάκι του τράπερ Τρανού με τα όπλα και τις ανόητες λούμπεν μαγκιές νταβατζήδων.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι ένα δυστοπικό σήριαλ στο Netflix , είναι η ζοφερή πραγματικότητα που πλάθουν οι φασίστες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε συνεργασία με τους Έλληνες ολιγάρχες . Μπορεί να τα χαλάνε για λίγο μεταξύ τους για ένα γκολ ή για ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης (βλέπε υποκλοπές, Μαρινάκης κτλ. ), αλλά ο εχθρός τους συνεχίζει να είναι αποκλειστικά ο απλός πολίτης, ο φοιτητής, ο Ρομά, ο καταληψίας, η ανύπαντρη μητέρα, ο μη προσκυνημένος εργάτης. Οι καταλήψεις είναι το τελευταίο ανάχωμα αντίστασης στην ιδιοκτησία του κεφαλαίου και το πτωχευμένο μέλλον του λαού. Ένας υπουργός (βλ. Παναγιωτόπουλο) ή βουλευτής (βλέπε Πάτση) μπορεί να υπεξαιρεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ή να κάνει τον χρήσιμο ηλίθιο του Κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, ο φτωχός πολίτης όμως θα φάει μια σφαίρα στο κεφάλι .
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
Στις 6 Δεκέμβρη 2022, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλατεία Καπνεργάτη και πορεία προς το αστυνομικό τμήμα της πόλης, από το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας. Περίπου 60 άτομ@ κατέβηκαν στο δρόμο, υπενθυμίζοντας στην τοπική κοινωνία ότι κράτος και αστυνομία δολοφονούν νέα παιδιά. Οι δυνάμεις της αστυνομίας ήταν υπερβολικές , με ακροβολισμένους μπάτσους μέσα στο δημαρχείο της πόλης. Οι δυνάμεις των μπάτσων προσπαθήσαν να πλησιάσουν το σώμα της πορείας αλλά η περιφρούρηση τους κράτησε σε απόσταση. Υπήρξε Οργή στα συνθήματα ενάντια στους ένστολους δολοφόνους. Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3.
ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ από το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
https://soundcloud.com/user-10632740/kratos-dolofonos
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ – ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ Η ΕΛ.ΑΣ. ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
του Γιώργου Γούση
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Γούση είναι ένα road movie με προορισμό την καρδιά. 7 υποψηφιότητες για Βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Μια γυναίκα οδηγεί ταραγμένα στην κίνηση της Αθήνας. Στρίβει τελευταία στιγμή προς Κόρινθο, παίρνει αποφασιστικά το δρόμο προς την Πάτρα, μπαίνει σ’ ένα φέρι σιγοτραγουδώντας μελαγχολικά. Ενδιάμεσα, αμήχανα τηλέφωνα – στο παιδί της, στον άντρα της. Ερωτήσεις, δικαιολογίες, ενοχές. Αυτή είναι η Έλενα κι όπως εξηγεί στον Αντώνη, τον άγνωστο άντρα που διασώζει όταν το αυτοκίνητο του μένει στην έξοδο από το φέρι, δεν πάει κάπου συγκεκριμένα. Απλώς, έφυγε. Για πολύ, για λίγο, θα δει. Πήρε το σαραβαλάκι της, τον «Ζορζ», και ξέφυγε – από την Αθήνα, από τη δουλειά, από τη γερασμένη της αντανάκλαση.
Εκείνος, που πάει; Και τι είναι αυτό το μεταλλικό κουτί που κουβαλά; Όχι, δεν σοκάρεται που ο Αντώνης της εξομολογείται ότι αυτή είναι η θεία του, ή μάλλον τα λείψανα της που υποσχέθηκε ότι θα τα συνοδεύσει για την ταφή τους στο αγαπημένο της μέρος. Αντιθέτως, η Έλενα βρίσκει βάλσαμο σε αυτή την αποστολή. Ένα συγκινητικό προορισμό και μια περιπέτεια που θα τη βγάλει επιτέλους από το μυαλό της. Έτσι, οι τέσσερις τους, η Έλενα, ο Αντώνης, η θεία κι ο Ζορζ θα ξεκινήσουν μια διαδρομή, ένα ταξίδι δρόμου που οι άγνωστοι νιώθουν ασφαλείς να ανταλλάξουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους, να εξομολογηθούν ανασφάλειες, να τολμήσουν μια τρέλα που βγάζει περισσότερο νόημα από την λογική πραγματικότητα που τους περιμένει στην επιστροφή.
Ο Γιώργος Γούσης, μετά τον πολυβραβευμένο «Χειροπαλαιστή» του, κάνει το ντεμπούτο του στην μεγάλου μήκους, με μία ταινία-έκπληξη. Εργαλειοποιεί το low-budget πλαίσιο της παραγωγής του, βρίσκει την ιδέα να το κάνει στιλ, φόρμα. Με τετράγωνο κάδρο και analog 80ς αισθητική, το ταξίδι της Έλενας και του Αντώνη βιώνεται ως γλυκιά ανάμνηση μουτζουρωμένη με κόκκο. Ένα home video διακοπών, ξεχασμένη βιντεοκασέτα στο πίσω ράφι της βιβλιοθήκης. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό που η καρδιά δε χρειάζεται φτιασίδια για να το νιώσει δικό της. Και να το κουβαλάει για πάντα στο μεταλλικό κουτί της.
Ο Γούσης μπαίνει κι αυτός στον Ζορζ, χωρίς να τον ενδιαφέρει πραγματικά ο προορισμός. Αλλά με αυτοπεποίθηση οδηγού, που αν τον εμπιστευτείς, θα σε πάει μια αξέχαστη βόλτα – έξω από τις γραμμές του χάρτη. Άλλοτε επιτρέπει στα χειμερινά, υγρά, άγρια τοπία να τρέχουν κι άλλοτε σταματά καδράροντας από διακριτική απόσταση τους ήρωες του, κινηματογραφώντας τη μη-δράση, τις κλεμμένες στιγμές, τις αμηχανίες, τους αληθινούς διαλόγους ανθρώπων που αποφασίζουν να είναι αληθινοί.
Είναι σημαντικό ότι συνυπογράφει το σενάριο με τους δύο ηθοποιούς του, επιτρέποντας τους να σμιλεύουν τους χαρακτήρες τους μέσα από αυτοσχεδιασμούς, αυθορμητισμό, τόλμη. Η Έλενα Τοπαλίδου αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά ένα εξωγήινο δώρο. Εκφραστική, χειμαρρώδης, τυπάρα. Μια καλλιτέχνης που φορά τα μαύρα γυαλιά της, αλλά δεν κρύβει την μονίμως τεντωμένη ευαισθησία της. Ατρόμητη, βουτά στο παιχνίδι του αυτοσχεδιασμού, αλλά το πιο μαγικό της ταλέντο είναι ότι η τρέλα της είναι αναγνωρίσιμη, οικεία, δική σου. Αν ποτέ τολμούσες κι εσύ να βουτήξεις στην αλήθεια σου χωρίς δίχτυ προστασίας. Η Τοπαλίδου είναι γυναικάρα και ταυτόχρονα το παιδί που ξέχασες να είσαι – σιγοτραγουδά μέσα στον Ζορζ τραγούδια που σε πάνε πίσω και στο θυμίζουν, ξεστομίζει ειλικρίνειες που ένας ενήλικας πια δεν μπορεί. Κι έτσι η «Έλενα» της θα μείνει άγνωστη, αλλά όχι σχήμα. Της έχει δώσει ψυχή, ταυτότητα κι έναν τηλεφωνικό μονόλογο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Αλλά έχει και άξιο συνοδηγό. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος παίζει με τις αντιθέσεις – ημιάγριο παρουσιαστικό, στιβαρή αρσενική φιγούρα, γλυκό βλέμμα, νατουραλιστική ευγένεια, συνεσταλμένη τρυφερότητα. Ένας άντρας που χαλαρώνει σταδιακά, επιφυλακτικά στην φλύαρη οικειότητα μιας γυναίκας, αλλά την κοιτά μαγεμένος, με κλεφτά λαμπερά βλέμματα έκπληξης και παραδοχής. Κι όταν χαλαρώνει, θα χορέψει κι εκείνος – σαν να μην υπάρχει κόσμος γύρω του. Ούτε ο «Αντώνης» θα μας ανοίξει ποτέ όλα τα χαρτιά του. Δε χρειάζεται. Η μοναξιά του πάλλεται.
Ο Γούσης έχει φτιάξει μια «μικρή» ταινία, ναι. Όμως το road movie δυο ανθρώπων που θα κουβαλήσουν με χαρά ένα μεταλλικό φορτίο για να αποτινάξουν το πραγματικό φορτίο από τις μεσήλικες πλάτες τους, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει μέσα σου. Χαμογελάς, δεν νιώθεις μόνος. Οι άνθρωποι είμαστε μαγνητικά πεδία και κολλάμε ο ένας στον άλλον – με προσμονή ή εντελώς τυχαία, αταίριαστα ή ταιριαστά, για λίγο ή για πάντα.
17 Νοε. 2022 Καβάλα , η πορεία είχε παλμό και κόσμο στο μπλοκ των αντεξουσιαστών , παρόλο που το ΚΚΕ και πάλι σαμποτάρει και προσπαθεί να περιορίσει το κίνημα των αντιεξουσιαστών.
Το μπλοκ είχε έντονη αστυνομική παρουσία κατά τη διάρκεια της πορείας με τους μπάτσους να ακολουθούν το σώμα σε κοντινή απόσταση. Μόνο το μπλοκ των αντεξουσιαστών πέρασε από την αστυνομικό κτήριο , με συνθήματα , ενάντια στη πατριαρχία/σεξισμό ,ενάντια στις παραβιαστικές συμπεριφορές της τοπικής αστυνομίας , ενάντια σε ΝΔ /παιδεραστές , ενάντια στη φτώχεια και τον πόλεμο.
49 χρόνια μετά η εξέγερση , πιο επίκαιρη από ποτέ!
Στα πλαίσια της πανελλαδικής μέρας δράσεων για τους εργαζόμενους της “Μαλαματινα” (5/11), συμμετέχουμε σήμερα 4/11, στην προπαγανδιστική συναυλία των σωματείων Καβάλας για την Απεργία στις 9 Νοέμβρη, με αφίσες και κείμενα αλληλεγγύης και ενημέρωσης προς τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων της “Μαλαματίνα”.
Η νίκη του αγώνα των απεργών της Μαλαματίνα, θα είναι νίκη όλων μαζί.
Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ
Πρόγραμμα Σάββατο 23 Ιουλίου 2022
Προβολή ντοκιμαντέρ και συζήτηση για το έργο της Ούρσουλα Λε Γκεν
Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες
8.30μμ Dj set n’ drinks
10.30μμ Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ
Κυριακή 24 Ιουλίου 2022
Κοινοτική πολυτέλεια. To πολιτικό φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας
Εκδόσεις των ξένων
8.30μμ Dj set n’ drinks 10.30μμ
Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ
Συμμετέχουν: Εκδόσεις των ξένων/ Στάσει Εκπίπτοντες/ Red n’ noir/ Ασύμμετρη απειλή/ Διάδοση/ Κολεκτίβα Druck/ Ελευθεριακή κουλτούρα/ Ουαπίτι/ Πανοπτικόν/ Ευτοπία/ Ναυτίλος/ Ακυβέρνητες πολιτείες
Την Πέμπτη 14/07/2022, περίπου 40 σύντροφοι/ισες (Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη), πραγματοποίησαν πορεία σε κεντρικούς πεζόδρομους της Καβάλας. Πορεία αλληλεγγύης στον σύντροφο απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη. Η πορεία πέρασε και μπροστά από το Α.Τ. Καβάλας, κάνοντας στάση για λίγα λεπτά και φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας. Συνθήματα ακούστηκαν και για την προκλητική αποφυλάκιση του βιαστή Λιγνάδη.
Βίντεο από την πορεία:
https://www.facebook.com/rda.street/videos/454156946562418/?ref=share
https://www.facebook.com/groups/254641916236724/permalink/578963403804572/?ref=share
Ο σκορπιός είναι ένα έντομο πού διαφέρει ελάχιστα από τα προγονικά του είδη, τα οποία ήταν από τα πρώτα ζώα που περπάτησαν στην ξηρά πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Έχει παρατηρηθεί, ότι άτομα αυτού του είδους όταν βρεθούν εγκλωβισμένα ανάμεσα στις φλόγες, χωρίς ορατή διέξοδο διαφυγής, κάνουν κάτι εντυπωσιακό: στρέφουν το κεντρί τους στον εαυτό τους και αυτοκτονούν! Μία συμπεριφορά που δεν προσφέρει κανένα εξελικτικό πλεονέκτημα, καθώς στις λιγοστές πιθανότητες που η φωτιά θα έσβηνε, τα ζώα που θα επιβίωναν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να αναπαράγονται. Μία συμπεριφορά που έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία που θέλει τα έντομα βιολογικά ρομπότ επειδή παρουσιάζουν τυποποιημένες συμπεριφορές.
Η απλούστερη θεώρηση με την οποία μπορώ να ερμηνεύσω αυτή τη συμπεριφορά, είναι ότι η εξέλιξη της ζωής δεν κατασκευάζει ρομπότ, αντίθετα δημιουργεί νευρικά συστήματα επεξεργασίας πληροφοριών και λήψης αποφάσεων. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφορών, αναδύονται από τη σύνθετη λειτουργία αυτοοργανωμένων νευρικών κυκλωμάτων, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις ευνοούν όντως την μέγιστη αναπαραγωγική δυνητικότητα. Άρα λοιπόν, τα μικροσκοπικά αυτά νευρικά συστήματα με αρκετές τάξεις μεγέθους λιγότερες νευρικές συνάψεις από ότι οι δικοί μας εγκέφαλοι, παράγουν μία συμπεριφορά που προδίδει στοιχεία της εσωτερικής τους λειτουργίας:
Επειδή η ανθρωποκεντρική στην πλειονότητα της κοινωνία μας, αποδίδει τα παραπάνω νοητικά χαρακτηριστικά αποκλειστικά στους ανθρώπους, μάλλον θα κατηγορηθώ για ανθρωπομορφισμό (θα μου πείτε από όσα έχεις κατηγορηθεί αυτό σε πείραξε;). Ωστόσο δεν αποδίδω στους σκορπιούς χαρακτηριστικά που δεν συνάγονται από τη συμπεριφορά τους, όπως π.χ. έλλογη σκέψη. Είναι ενθαρρυντικό ότι νεότερες νευροεπιστημονικές έρευνες υπαινίσσονται πως η αρχιτεκτονική των νευρικών κυκλωμάτων που σχετίζεται με τη λειτουργία της συνείδησης στον άνθρωπο και τα υπόλοιπα θηλαστικά, ανιχνεύεται ακόμη και στους εγκεφάλους εντόμων.
Πώς συνδέονται τα παραπάνω με την τωρινή κατάσταση; Μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα από την εμφάνιση των σκορπιών, περπάτησε στη γη ένα ον που κατασκεύασε δομές μόνιμου εγκλωβισμού για άλλα ζωντανά όντα, ανάμεσα στα οποία και τους όμοιους του: κλουβιά και φύλακες.
Πολλά ευφυή ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας σταματάνε να τρώνε και οδηγούνται στο θάνατο (π.χ. από τα δελφίνια που αιχμαλωτίζονται ελάχιστα επιβιώνουν). Αμέτρητοι άνθρωποι σε συνθήκες αιχμαλωσίας, (από τόσο παλιά που έχουν σβήσει οι απαρχές) έχουν προβεί σε απεργίες πείνας μέσα στις φυλακές για να κερδίσουν την ελευθερία τους ή την αξιοπρέπειά τους. Πρόκειται για το αντίστοιχο του αυτοκεντρίσματος από όντα με αρκετή ευφυΐα ώστε να προσπαθήσουν να δώσουν διέξοδο στο αδιέξοδο. Για αυτό πλέον, η απεργία πείνας αποτελεί διεθνώς ένα ιστορικά αναγνωρισμένο ισχυρό μέσο αγώνα, κυρίως των φυλακισμένων.
Στις ελληνικές συνθήκες (όπου μέχρι και η χούντα των συνταγματαρχών έκανε πίσω σε απεργίες πεινάς) οι σύγχρονοι δικαστές και εισαγγελείς διέπονται από μία διαφορετική οπτική. Η πλειονότητα διακατέχεται από υπερσυντηρητικές απόψεις και έχοντας προκαλέσει ανείπωτο πόνο σε δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους που τους έχουν στερήσει μακροχρόνια την ελευθερία, εργάζονται για μία βιομηχανία βασανισμού που οχυρώνεται πίσω από προφανή ψεύδη όπως ο σωφρονισμός. Σαν τους εργάτες των σφαγείων, ή σαν τους πιλότους μαχητικών αεροσκαφών που βομβαρδίζουν τις πόλεις του αντιπάλου, έχουν νεκρώσει μέσα τους κάθε ίχνος ενσυναίσθησης και μπορούν να τρώνε το μεσημεριανό τους πείθοντας τους εαυτούς τους ότι κάνουν κάτι χρήσιμο. Για αυτό και βλέπουν την απεργία πείνας ως ένα μέσο αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους και επιδεικνύουν μηδενική ανοχή.
Πώς αλλιώς να ερμηνευθούν, αυτά που γράφουν δικαστές και εισαγγελείς, μέχρι και την 46η μέρα απεργίας πείνας που διεξάγω, όποτε και εκδόθηκε η εισαγγελική πρόταση του εφετείου για την αποφυλάκιση μου;
Προηγήθηκαν δύο συμβούλια όπου δικάστηκα για αυτά που οι δικαστές πιστεύουν ότι θα κάνω και κρατούμαι προληπτικά ως “επικίνδυνος τέλεσης νέων αξιόποινων πράξεων”. Στη δεύτερη μάλιστα δική δεν μου έκαναν ούτε μία ερώτηση, ούτε καν για τους τύπους και απλά εξέδωσαν μία προειλημμένη απόφαση μετά από 40 μέρες (30 εκ των οποίων ήδη σε απεργία πείνας). Χωρίς καν σκεπτικό, τους πήρε 40 ημέρες για να γράψουν “σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, προς αποφυγήν άσκοπων επαναλήψεων”. Αντιμετωπίστηκα με προκλητική αδιαφορία.
Απέναντι σε αυτή την αθλιότητα ξεκίνησα την απεργία πείνας. Και στην ανακοίνωση έναρξης της, απαρίθμησα τόσο τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, όσο και πάμπολλα παραδείγματα όπου οι δικαστές έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες όταν πρόκειται για παιδιά του συστήματος (μπάτσους – δολοφόνους, δεσμοφύλακες – βασανιστές, φασίστες, μεγαλοκαπιταλιστές).
Εν τω μεταξύ, εν μέσω της απεργίας μου έχουν αποφυλακιστεί πρόωρα ο δολοφόνος του Αλέξανδρου, ένας εκ των δολοφόνων του Ζακ που έβγαλε τόσο φυλακή όσο διάστημα κάνω εγώ απεργία πείνας και ο βιαστής Φιλιππίδης με το απίθανο σκεπτικό ότι δεν κινδυνεύουν τα υποψήφια θύματα επειδή είναι πλέον γνωστός για τις πράξεις του και θα τον αποφεύγουν. Και εγώ που συμπλήρωσα τα 3/5 της ποινής μου εδώ και 7 μήνες “δεν έχω σωφρονιστεί ακόμα καθώς δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα” κατά τα εισαγγελικά σκεπτικά! Αμετανόητοι δολοφόνοι απολαμβάνουν αυτό που παλεύω να κερδίσω εδώ και 50 ημέρες ρισκάροντας τη ζωή μου, αυτό που δικαιούμαι εδώ και 7 μήνες, την ελευθερία.
Φαινομενικά άσχετο το γεγονός της δολοφονίας του χιμπατζή που απέδρασε από τη φυλακή άγριων ζώων του Ζαν Ζακ Λεσουάρ, και όμως σχετικό. Άραγε θα ασχοληθεί η ελληνική “δικαιοσύνη” με έναν κατά συρροή δολοφόνο και βασανιστή της άγριας ζωής; Πολλά τα λεφτά…
Εν πάση περιπτώσει αυτή τη στιγμή, το δικό μου κεντρί έχει ήδη διατρήσει το σώμα μου και διαχέει δηλητήριο καταστρέφοντας τα ζωτικά του όργανα, πιθανώς μη αναστρέψιμα. Ωστόσο θα διαπεράσει αναπόφευκτα, έστω και προσωρινά, και τη δολοφονική τάξη που συντηρεί αυτό το σύστημα γενικευμένης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της (ανθρώπινης και μη) φύσης…
Ο ΜΟΝΟΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
11/7/2022,
Την Πέμπτη 07/07/2022, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης, σε ελληνικά και αγγλικά. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
46 μέρες μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται αντιμέτωπος με κάθε είδους κατασταλτική μεθόδευση τόσο απέναντι στον ίδιο όσο και απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, που στηρίζει τον αγώνα του μέσα σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία.
Όσον αφορά τον ίδιο το σύντροφο, η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ επιβαρυμένη. Σύμφωνα με τη γιατρό που τον παρακολουθεί και έχοντας χάσει πάνω από το 21% του αρχικού σωματικού του βάρους κινδυνεύει από σοβαρή ανεπάρκεια πολλαπλών οργανικών λειτουργιών, καθώς και από σοβαρή μη αναστρέψιμη ανεπάρκεια ζωτικών οργάνων, που μπορεί να οδηγήσουν τον οργανισμό του σε «πολυοργανική ανεπάρκεια» κατάσταση απειλητική για τη ζωή του.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη είναι επίσης αντιμέτωπος με την απάνθρωπη διαχείριση της διοίκησης του νοσοκομείου της Λαμίας (διευθυντής ΓΝ Λαμίας, Ανδρέας Κολοκυθάς) και της διοίκησης της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Δομοκού (διοικητής εξωτερικής φρουράς, Θανάσης Κόκοτας). Ο σύντροφος είναι απομονωμένος στο δωμάτιο του νοσοκομείου χωρίς τηλεόραση, με τη χυδαία δικαιολογία ότι μπορεί να αυτοκτονήσει με τα καλώδια. Οι απεργοί πείνας δεν έχουν αυτοκτονικές τάσεις, βάζουν ανάχωμα τη ζωή τους και αγωνίζονται για να θριαμβεύσει η ίδια η ζωή. Οι νεκροί απεργοί πείνας δεν αυτοκτονούν, δολοφονούνται από τα καπιταλιστικά κράτη, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό. Κάθε εφημερίδα, κάθε γράμμα, κάθε επικοινωνία του ελέγχεται διεξοδικά. Τα επισκεπτήρια με τη συντρόφισσα του είναι ολιγόλεπτα και κάτω από το ασφυκτικό και άγρυπνο βλέμμα ένστολων σκουπιδιών. Το ίδιο ισχύει και για τα επισκεπτήρια με το δικηγόρο του και τη γιατρό του, στα οποία πέρα από κάθε σεβασμό στο ιατρικό και νομικό απόρρητο παρίστανται 4 δεσμοφύλακες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας εξέδωσε την αρνητική απόφαση ένα μήνα μετά το συμβούλιο και ενώ ο Γιάννης ήταν ήδη στο νοσοκομείο, συνιστούν βασανισμό .
Η απόπειρα ηθικής και σωματικής εξόντωσης του Γιάννη τόσο με την καθυστέρηση της έκδοσης της απόφασης όσο και με το γεγονός ότι δε γνωρίζει πότε θα εκδικαστεί σε 2ο βαθμό η αίτηση της αποφυλάκισης του από το συμβούλιο εφετών της Λαμίας, ταυτόχρονα με τη συστηματική αποσιώπηση του αγώνα του και των δράσεων του κινήματος αλληλεγγύης πανελλαδικά και διεθνώς, θα πέσει στο κενό. Είμαστε δίπλα στο σύντροφό μας με όποιο τρόπο μπορούμε.
Το συμβούλιο εφετών της Λαμίας θα μας βρει απέναντι του. Ο Γιάννης δε θα λυγίσει και το κίνημα δε θα φοβηθεί. Ας το έχουν αυτό στο μυαλό τους όσοι αναγνωρίζουν ελαφρυντικά πρότερου σύννομου βίου στο δολοφόνο του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Την ίδια περίοδο που ο σύντροφός μας αγωνίζεται για την αποφυλάκιση του, στο εφετείο Λαμίας αφέθηκε για δεύτερη φορά ελεύθερος ο αμετανόητος Κορκονέας. Δε θα μπορούσε να αποτυπωθεί πιο εύγλωττα στο δημόσιο διάλογο η υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης.
Ο αγώνας για την αποφυλάκιση του Γιάννη αυτή την περίοδο κοινωνικής αδράνειας και κάμψης των αγωνιστικών αντανακλαστικών είναι αγώνας για την ελευθερία όλων. Ο αγώνας του Γιάννη με ανάχωμα το σώμα του, είναι η έμπνευση να αγωνιστούμε απέναντι σε όσα μας καταδυναστεύουν. Οι αγώνες των πολιτικών κρατούμενων είναι πάντα επίκαιροι και πάντα σύγχρονοι των επίδικων κάθε εποχής. Το δόγμα νόμος και τάξη της Νέας Δημοκρατίας έχει σπάσει και αυτό αποδεικνύεται γιατί όλη η προεκλογική τους ατζέντα έχει βρει απέναντι της ξανά τη δικαιοσύνη του δρόμου. Η ζωή θα νικήσει.!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ
Η ΕΠ’ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΜΕΣΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη
After 8.5 years in prison, after all these arbitrary actions against me, I decided to put an end to my 11 years of suffering, by putting up a mound against the practice of preventive imprisonment, or else the additional punishment of escape with legal loopholes. After 5 more months of preventive detention, I am starting a hunger strike for my release. This choice, with the deep motivation of the much desired freedom, I intend to support it with the same consistency that I have supported my choices so far and for which they are avenging me.“
GIANNIS MICHAILIDIS, PREVENTIVELY IMPRISONED IN MALANDRINOS PRISON, 23/5/2022
Giannis Michailidis started a hunger strike on 23/05/2022. Today 46 days later he has lost more than 21% of his body weight and started to show serious health problems , more specifically vital organs such as the liver, heart and spleen have already started to malfunction. The hunger striker already has anemia, thrombocytopenia, hyperholesterolemia and hypoalbuminemia.
His doctor’s medical assessment is that in a very short time he may develop severe multiple organ function failure.
Under the Penal code applicable to his case, all prisoners who have completed 3/5 of their sentence are entitled to conditional release, if there are no active criminal cases or active disciplinary offenses within the penitentiary. However the Amfissa Judicial Council refuses to release him on the pretext that he does not meet the substantive conditions of release.
Giannis’s hunger strike is taking place at a time when a right wing conservative neo liberal government is in power in Greece. This particular government has shown great interest in repressing political prisoners .
We support the comrades struggle , knowing that it is not an individual case rather than a general attack we as anarchists face both inside and out of the prison cells.
THE STATE AND THE CAPITAL ARE THE ONLY TERRORISTS .
SOLIDARITY TO ALL THE POLITICAL PRISONERS
WE DEMAND THE IMMEDIATE RELEASE OF ANARCHIST HUNGER STRIKER G. MICHAILIDIS
Στα πλαίσια της 3ης πανελλαδικής ημέρας δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση – μικροφωνική στο λιμάνι της Καβάλας. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο, πετάχτηκαν τρικάκια και ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης!
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 26/5 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, τηλεφωνική επικοινωνία με τον Β. Σταθόπουλο
τηλεφωνική επικοινωνία με τον Συνήγορο του Β. Σταθόπουλου, Θανάση Καμπαγιάννη
Παρέμβαση στο ΡΑΔΙΟ ΠΡΩΙΝΗ Καβάλα στις 24/6 για τον ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης
Διαβάστηκε το κείμενο του ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών
Ο αναρχικός κρατούμενος στις φυλακές Μαλανδρίνου Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 διεκδικώντας να γίνει δεκτή η αίτηση αποφυλάκισης του. Ενώ ο ίδιος έχει εκτίσει χρονικά το σύνολο της ποινής του (8.5 χρόνια στα κελιά της δημοκρατίας) και σύμφωνα με τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης δικαιούται να αποφυλακιστεί, το υπεύθυνο δικαστικό συμβούλιο απέρριψε την 1η αίτηση για την υφ’ορον απόλυση του με το φαιδρό σκεπτικό ότι είναι «επικίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων» και η 2η αίτηση βρίσκεται ακόμα υπό εξέταση με την εισαγγελία να έχει εισηγηθεί αρνητικά ως προς αυτή. Αποφασισμένος και συνεπής για χρόνια στον αγώνα ενάντια στην κρατική εξουσία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και κάθε μορφής εκμετάλλευση έχει δώσει μάχες μέσω της συμμετοχής του σε κοινωνικούς αγώνες αλλά και σε αντάρτικες ομάδες δράσης. Παρών σε κάθε μορφή αγώνα που προάγει την εξέγερση και την αντίσταση στην εξουσία, έμπρακτα αλληλέγγυος σε όσους βίωσαν την βαναυσότητα και την εκδικητικότητα της καταστολής. Έχοντας κατηγορηθεί ατελέσφορα για ένα σωρό αβάσιμες υποθέσεις (ληστεία στην Πάρο, ένταξη στην ΣΠΦ) και καταδικασμένος, μεταξύ άλλων, για το «έγκλημα» της ληστείας μιας τράπεζας και ενώ έχει καταφέρει να αποδράσει από τα κολαστήρια της δημοκρατίας (μία πράξη για την οποία έχει εκτίσει το νομικό του «χρέος»), παραμένει υπερήφανος επαναστάτης χωρίς ποτέ να υπογράψει δηλώσεις μετάνοιας για τις δράσεις και τις επιλογές του. Είναι προφανές, λοιπόν, για ποιο λόγο το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας του αρνείται την υφ’ορον απόλυση που δικαιούται. Διότι αυτό ακριβώς επιφυλάσσουν σε όσα κρατούμενα δεν «μετανοούν» για την πολιτική τους δράση και δεν πειθαρχούν στον νοσηρό σωφρονιστικό μηχανισμό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δικαστικοί και σωφρονιστικοί λειτουργοί – πραιτοριανοί του συστήματος εκδικούνται όσα αντιστέκονται στις επιταγές τους, στο καθεστώς τους που διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την ανισότητα. Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης, ανυποχώρητος στην αναρχική του στάση, πολέμησε και πολεμάει το κρατικό και καπιταλιστικό καθεστώς που σήμερα βρίσκεται σε ακόμα μια φάση «κρίσης», κάτι που η κοινωνική βάση το βιώνει στο πετσί της αδυνατώντας ουσιαστικά να επιβιώσει λόγω της αύξησης του κόστους διαβίωσης. Το βιώνει στους πολέμους των ισχυρών, αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας και της κρατικής δόμησης των κοινωνιών, που λεηλατούν τον φυσικό κόσμο στο βωμό του χρήματος και εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ύπαρξη με στόχο το κέρδος. Συνέπειες του καθεστώτος αυτού όμως, το βιώνουν και χωρίς να έχουν φωνή να το εκφράσουν η φύση και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Ο σύντροφος έχει επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται συνεχώς και συνεχίζοντας αυτή την στράτευση του επιλέγει ένα από τα πιο σκληρά μέσα αγώνα για να διεκδικήσει την ελευθερία του. Και σε αυτό τον αγώνα του η αλληλεγγύη είναι κρίσιμη και αναγκαία. Γι αυτό λοιπόν δηλώνουμε απερίφραστα την στήριξη μας.
Όποιος ξεχνά τους αιχμαλώτους πολέμου, ξεχνά και τον ίδιο τον πόλεμο.
Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλα τα έγκλειστα συντρόφια μας.
Άμεση απελευθέρωση του αμετανόητου αναρχικού συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5.
Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων & διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών
Την Δευτέρα 20/6, το Δικαστικό Συμβούλιο της Άμφισσας απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης του συντρόφου απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, παρατείνοντας την ομηρία του.
Τη στιγμή που μιλάμε, μετά από ένα μήνα απεργίας πείνας, ο Γιάννης έχει φτάσει τα 57.5 κιλά, έχει χάσει περισσότερο από το 21% του σωματικού του βάρους και πλέον έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου κρατείται φρουρούμενος και χωρίς να επιτρέπεται σε οικεία του πρόσωπα να τον επισκέπτονται.
Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την αστική δικαιοσύνη. Μία δικαιοσύνη όπου με το ένα χέρι αθωώνει επιχειρηματίες, μπάτσους, φασίστες βιαστές και την κοινωνική ελίτ και με το άλλο φυλακίζει αγωνιστές με κυριότερο για αυτήν στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα. Στεκόμαστε δίπλα στον δίκαιο αγώνα του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη.
Η άμεση αποφυλάκιση του Γ.Μ. και ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλους, όλες.
«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων»
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΕΛΙΟΥ
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης
Utopia A.D.
Την Τρίτη, 07/06/2022 στις 18:30 στο λιμάνι της Καβάλας, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική – συγκέντρωση αλληλεγγύης στον σύντροφο απεργό πείνας, Γιάννη Μιχαηλίδη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης στον σύντροφο, ακούστηκαν συνθήματα, πετάχτηκαν τρικάκια!
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:
ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5/2022
Ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης έχει εκτίσει από τις 29 Δεκεμβρίου 2021, μετά από 8,5 χρόνια κράτησης, τις τυπικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης για όλες τις ποινές του. Το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας ωστόσο αρνείται την αποφυλάκιση του με το πρόσχημα, ότι δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης. Αυτή η επιπλέον κράτηση, χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τη δικαστική μαφία για να τιμωρήσει επιλογές και στάσεις αγώνα.
Μετά την πρώτη απόρριψη της αίτησης του για υφ΄ όρων απόλυση το Φεβρουάριο έρχεται η δεύτερη αρνητική εισαγγελική πρόταση, τώρα τον Μάιο, με τους αρμόδιους δικαστές να μην είναι σε θέση να προσδιορίσουν χρονικά την αποφυλάκιση του, ή μάλλον να δηλώνουν, ότι ο σύντροφος θα χρειαστεί να παραμείνει για αόριστο ακόμα χρονικό διάστημα στη φυλακή έως ότου κριθεί με βάση τις ορέξεις τους, ότι δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο. Για να δικαιολογηθεί αυτή η επ’ αόριστον ομηρία του συντρόφου επιστρατεύεται το πρόσχημα ότι ο κρατούμενος “δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης, καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”. Πρόκειται δηλαδή για προληπτική παράταση κράτησης ενός κρατουμένου χωρίς χρονικό ορίζοντα.
Με βάση τον Ποινικό Κώδικα που εφαρμόζεται στην περίπτωση του συντρόφου, όλοι/ες οι κρατούμενοι/ες που έχουν συμπληρώσει τα 3/5 της ποινής τους δικαιούνται την υφ ‘ όρων αποφυλάκιση τους εφόσον δεν συντρέχουν ενεργές ποινικές υποθέσεις ή ενεργά πειθαρχικά παραπτώματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων. Η υφ’ όρων απόλυση είναι ένα αγωνιστικό κεκτημένο των κρατουμένων. Ένα κεκτημένο που μαζί με κάποια άλλα λίγα, όπως οι ολιγοήμερες άδειες, κερδήθηκαν την εποχή του σκληρού καθεστώτος εγκλεισμού και των αιματηρών εξεγέρσεων στις φυλακές.
Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ
Αυτή την στιγμή στο πρόσωπο του Γιάννη εφαρμόζεται το πιο απεχθές και οργουελικό πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης. Πίσω από την δημιουργική ασάφεια των ουσιαστικών προϋποθέσεων κρύβεται η αστυνομία σκέψης των δικαστών και των εισαγγελέων, οι οποίοι τιμωρούν τους κρατούμενους όχι για τα ποινικά αδικήματα, που διαπράξανε αλλά για αυτά που φαντάζονται οι ίδιοι, ότι ίσως διαπράξουν σε κάποιο αόριστο μέλλον. Αυτού του είδους η υποκειμενική κρίση πάντα εξαντλείται και εφαρμόζεται εναντίων των πολιτικών αντιπάλων του κράτους και όσων κρατούμενων διατηρούν ένα αγωνιστικό φρόνημα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κρατούμενοι έχουν συμπληρώσει την ποινή που τους έχει επιβληθεί, έχουν υπογράψει για την υπό όρους αποφυλάκιση τους, και περιμένουν να αποφασίσει θετικά κάποιο συμβούλιο αναστολών, μήνες ή και χρόνια, χωρίς να υπάρχει κανένας απτός λόγος απόρριψης πέραν της ύπαρξης μιας αστυνομίας σκέψης που στο όνομα της φαντασίας της προστάζει : “απορρίπτεται” – «είστε επικίνδυνος για αυτά που σκέφτομαι ότι ίσως διαπράξετε» Αυτού του είδους η προληπτική κράτηση αποτελεί επί της ουσίας τμήμα του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις και οικοδομείται για να τσακίσει τους αμετανόητους πολιτικούς κρατούμενους/ες καθώς και όσους κρατούμενους/ες αρνούνται να συμβιβαστούν με τις κρατικές προσταγές εντός των “σωφρονιστικών” ιδρυμάτων.
Γνωρίζουμε, ότι οι αμετανόητοι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος δέχονται όλο το μένος και την εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού. Εφαρμόζονται σε βάρος τους ειδικοί νόμοι, ειδικά καθεστώτα κράτησης, ειδικές δίκες. Είναι αποδέκτες κάθε είδους δικαστικών πραξικοπημάτων και μεθοδεύσεων. Η αμετανόητη στάση τους, η αντίσταση που διεξάγουν με απεργίες πείνας, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με πολιτικές παρεμβάσεις, με αποδράσεις, αποτελούν αυτό ακριβώς που θέλουν να τσακίσουν τα κράτη μέσω των αντιτρομοκρατικών τους νομοθεσιών και με τις απαιτήσεις τους για δηλώσεις μετάνοιας. Το παράδειγμα του συνεχή αγώνα και της αντίστασης σε κάθε συνθήκη παρά το κόστος. Την πολιτική επιλογή ότι ο αγώνας δεν είναι μάταιος αλλά αναγκαίος και συνεχίζεται ακόμα και μέσα από τις φυλακές. Γι’ αυτό και είναι αξιοθαύμαστη η στάση του συντρόφου στο πρώτο συμβούλιο που εξέταζε την υπό όρους αποφυλάκιση του. Συγκεκριμένα, η πρώτη απορριπτική πρόταση που έλαβε ο σύντροφος συνοδευόταν από το σκεπτικό των δικαστών, ότι δικαιολόγησε την πράξη της ληστείας γενικώς και αορίστως καθώς και ότι η « καλή διαγωγή » που έχει επιδείξει μετά τη σύλληψή του είναι προσχηματική. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του σκεπτικού, αποτελεί ένα ξεκάθαρο παράδειγμα δικαστικής αυθαιρεσίας, αφού όλο το σκεπτικό βασίζεται σε υποκειμενικές κρίσεις. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος του σκεπτικού των δικαστών, ο σύντροφος ήταν συγκεκριμένος ως προς αυτό και διαχώρισε ηθικά τη στοχευμένη ληστεία τράπεζας και τις μη στοχευμένες ληστείες όπως π.χ. περαστικών ανθρώπων. Οι απαλλοτριώσεις τραπεζών αποτελούν μία συνειδητή πολιτική επιλογή, που αποτελεί διαχρονικό εργαλείο αγώνα των επαναστατικών κινημάτων και ως τέτοια οφείλουμε να τη στηρίξουμε. Απέναντι σε κάθε απόπειρα να αποσπάσουν δήλωση μετάνοιας, ο σύντροφος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και των επιλογών του και δήλωσε το αυτονόητο. Ότι το να ληστεύεις τους ναούς του χρήματος δεν είναι έγκλημα ηθικά και δεν τίθεται ζήτημα «σωφρονισμού» ως προς αυτό. Ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές.
Για αυτό θεωρούν επικίνδυνο το σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη. Επειδή συμμετείχε από νεαρή ηλικία σε αναρχικές μαθητικές ομάδες, επειδή συμμετείχε στις αντιπολεμικές/ αντικρατικές / αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου και είχε συλληφθεί κατά την διάρκεια των συγκρούσεων. Επειδή συμμετείχε στους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, επειδή αγωνίστηκε ενάντια στην λεηλασία της φύσης και είχε συλληφθεί για την παρέμβαση στο καζίνο της Πάρνηθας το 2007, επειδή αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της εξέγερσης του Δεκέμβρη, επειδή ήταν παρών στις μάχες ενάντια στα μνημόνια. Επειδή απαλλοτρίωσε τα ματωμένο πλούτη των τραπεζών. Επειδή σε όλη του την ζωή παραμένει αταλάντευτα αφοσιωμένος στο όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου από αναρχική σκοπιά. Επειδή επί έντεκα χρόνια, είτε ως καταζητούμενος είτε ως κρατούμενος, κράτησε μια αγωνιστική – μαχητική στάση απέναντι στο αστυνομικό-δικαστικό σύμπλεγμα, την υλική έκφραση της κρατικής τρομοκρατίας. Γιατί ποτέ του δε λύγισε, δε μετανόησε, δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της ρουφιανιάς και της αναξιοπρέπειας.
Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΞΥΠΟΛΥΤΟΥΣ
Είναι επικίνδυνος επειδή δεν εμπλέκεται με το εφοπλιστικό κεφάλαιο που λειτουργεί ως βαποράκι καρτέλ μεταφέροντας τόνους ηρωίνης (NOOR1), επειδή δεν είναι μια προσωπικότητα του καλλιτεχνικού στερεώματος που εκμεταλλεύεται εξουσία και επιρροή για να βιάζει σώματα και ψυχές ανθρώπων (Λιγνάδης), επειδή δεν αποτελεί κάποιο επιφανές διεφθαρμένο στέλεχος κάποιας πολυεθνικής ή κάποιου πολιτικού κόμματος (Energa, Novartis, Siemens). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αστική δικαιοσύνη έχει προσήλωση στην “τήρηση των δικαιωμάτων” των κρατουμένων και επιδεικνύει ανθρωπιστικές ευαισθησίες όταν πρόκειται για τα δικά της παιδιά. Ο κατάλογος των δικών τους ανθρώπων που ξεγλίστρησαν ανώδυνα από τα δίχτυα που στήνει η δικαιοσύνη είναι χωρίς τέλος. Η αποφυλάκιση του αμετανόητου Κορκονέα, οι αποφυλακίσεις των μελών της χρυσής αυγής, η πολιτική κάλυψη στους μπάτσους δολοφόνους του Νίκου Σαμπάνη και η εισαγγελική πρόταση παρωδία που συγκαλύπτει τους μεγαλοεπιχειρηματίες βιαστές της Γεωργίας Μπίκα μας δείχνουν, ότι δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης έναν από τους βασικούς πυλώνες του κράτους.
Σε μια περίοδο όπου η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οι πολεμικές συγκρούσεις επεκτείνονται πλέον και σε ευρωπαϊκό έδαφος, οι στρατηγικές προληπτικής αντιεξέγερσης αποτελούν την πολεμική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των κοινωνικών- ταξικών αντιστάσεων. Στο μέτωπο της ποινικής καταστολής, οι ποινικοί κώδικες αυστηροποιούνται ενώ το καθεστώς εξαίρεσης για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους συνεχίζει να βαθαίνει και να οξύνεται. Το αίτημα του συντρόφου για την άμεση αποφυλάκιση του αποτελεί έναν αγώνα για να σπάσει η εκδικητική πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού και αποκτάει ειδικό βάρος γιατί οι πολιτικοί κρατούμενοι λόγω των πολιτικών επιλογών τους, είναι η προμετωπίδα του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκιση του δεν είναι επομένως ένας στενός αγώνας, που αφορά τον ίδιο αποκλειστικά. Είναι μια αγωνιστική επιλογή συνολικά ενάντια σε ένα καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται αυθαίρετα και καταχρηστικά απέναντι σε κάθε κρατούμενο που έχει μια αξιοπρεπή στάση αλλά και πιο ειδικά ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης εις βάρος πολιτικών κρατουμένων, αναρχικών ή κομμουνιστών.
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς φυλακές και συρματοπλέγματα, χωρίς σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς την λεηλασία και την καταστροφή του πλανήτη από τις πολυεθνικές, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς φτωχούς και πλούσιους, χωρίς έμφυλη και φυλετική καταπίεση.Για αυτό τον κόσμο αγωνιζόμαστε, για αυτό τον κόσμο αγωνίζεται ο σύντροφος μέσα από την απεργία πείνας που διεξάγει.
Να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε από κοινού με όλες μας τις δυνάμεις την αποφυλάκιση του συντρόφου.
Να στήσουμε αναχώματα απέναντι στην απόπειρα εξόντωσης του απεργού πείνας.
Η ΕΠ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΜΕΣΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΒΦΛ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΪΟΥ 2022.
Την Τρίτη 24/5/2022 θα εκδικαστεί τελικώς στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας, μετά από μία αναβολή, η δίκη των εργατικών διαφορών που αφορά στις πρώτες ομαδικές απολύσεις των 133 εργαζομένων του σωματείου της χημικής βιομηχανίας λιπασμάτων Καβάλας (ΒΦΛ). Στην ουσία, η δίκη αυτή είναι η πρώτη αντίδραση στις οργανωμένες επιθέσεις του κεφαλαίου στα σωματεία, που εξαπολύονται με αφετηρία τον νόμο Χατζηδάκη, που ισχύει από τον Ιούλιο του 2021. Τις απολύσεις αυτές ακολούθησαν οι ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων των πετρελαίων της Καβάλας από την Energean, όπως και αυτές που έχουν ανακοινωθεί για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά τα συμφέροντα και ο στόχος των εργοδοτών είναι κοινός: τα σωματεία. Στην περίπτωση της ΒΦΛ, στον υπόδικο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, έτεινε χείρα βοηθείας η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Το ΑΣΕ είναι η διαιτητική διέξοδος με την οποία το κράτος, σε ρόλο διαιτητή, καλείται να γνωμοδοτήσει αν ο εργοδότης έχει ισχυρά επιχειρήματα ώστε να δικαιολογηθούν οι ομαδικές απολύσεις που ζητά εις βάρος των εργαζομένων. Το ΑΣΕ αποτελείται από 7 τακτικά μέλη, πέντε από τα οποία διορίζονται από την κυβέρνηση και από τα άλλα δύο, το ένα εκπροσωπεί την εργοδοσία και το άλλο τους εργαζόμενους. Ο εργοδότης καταθέτει το φάκελο με όλα τα οικονομικά, φορολογικά και επενδυτικά στοιχεία της εταιρίας/ ομίλου, το κόστος εργασίας, στοιχεία για το εργατικό δυναμικό και την αιτιολόγηση για την αναγκαιότητα των ομαδικών απολύσεων. Επίσης, στον φάκελο αυτόν κατατίθενται τα πρακτικά της διαβούλευσης που προηγήθηκαν με τους εργαζομένους. Αν δεν συμφωνήσουν εργοδότης και εργαζόμενοι, το ΑΣΕ πρέπει να εκδώσει αιτιολογημένη απόφαση και να συγκαλέσει συνάντηση όλων των μερών.
Τα οικονομικά στοιχεία που κατατέθηκαν από τη διοίκηση της λιπασματοβιομηχανίας για τις απολύσεις του 2021, αφορούσαν στον ισολογισμό του μακρινού 2014. Ενώ οι παρατηρήσεις και οι καταθέσεις εκατοντάδων σελίδων των εργαζομένων, δόθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή χωρίς έτσι να υπάρχει σκόπιμα ο απαραίτητος χρόνος για να αξιολογηθούν. Με την τακτική αυτή όμως, οι μεν εκλεγμένοι κρατικοδίαιτοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, μέλη του ΑΣΕ, δε χρειάστηκε να μελετήσουν τίποτε για μια απόφαση που ήταν προεξοφλημένη, οι δε εργαζόμενοι, δεν μπόρεσαν να καταθέσουνε τα δικά τους στοιχεία και να υπερασπιστούν στοιχειωδώς τα εργασιακά τους δικαιώματα. Είναι ενδεικτικό το γεγονός, ότι στη συνεδρίαση του ΑΣΕ κλήθηκε να καταθέσει από την έναρξη της συνεδρίασης μόνο η εργοδοτική πλευρά. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες και με απούσα την εκπροσώπηση των εργαζομένων, το ΑΣΕ προχώρησε στην έγκριση των μαζικών απολύσεων υπό την εποπτεία της Γ.Γ. του υπουργείου εργασίας κ. Στρατινάκη.
Με μια ακόμη παρένθετη εταιρία, ο Λαυρέντης αποποιήθηκε των χρεών της και κατάφερε επιτέλους με τη βοήθεια του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, να πραγματοποιήσει τις ομαδικές απολύσεις που πάλευε από το 2016. Μάλιστα, η απόφαση αυτή έρχεται κόντρα και στον εξωδικαστικό συμβιβασμό που είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι, ο οποίος υποχρέωνε την εταιρία να τους μεταβιβάσει με το ίδιο εργασιακό καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στις νέες εταιρίες, ενώ αναγνώριζε όλες τις παρένθετες εταιρίες που είχε δημιουργήσει ο Λαυρεντιάδης ως μία και τα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο και πρώτες ύλες κοινά. Ενώ έξι χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός εργασίας, στη θέση τους έβαλαν ανειδίκευτους εργολαβικούς εργαζομένους ορισμένου χρόνου, γεγονός που ήταν γνωστό σε όλα τα μέλη του ΑΣΕ κατά τη συνεδρίαση του τμήματος ελέγχου ομαδικών απολύσεων.
Η παραποίηση των οικονομικών στοιχείων που παρουσίασε η διοίκηση της ΒΦΛ δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Οι εργοδότες συνηθίζουν να αποκρύπτουν την πραγματική οικονομική τους κατάσταση ανάλογα τα συμφέροντα τους. Αυτό είναι κάτι που θα έκανε οποιοσδήποτε απατεώνας, που θέλει να κλέψει το κράτος. Μόνο που η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργεί ως αρωγός των παραβάσεων και των αυθαιρεσιών των εταιριών, που με θρασύτητα πετούν δεκάδες οικογένειες στο δρόμο, στο όνομα του φιλελευθερισμού και της ανάπτυξης. Έτσι, στην περίπτωση των πετρελαίων, η Energean ποτέ δεν παρέδωσε τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία της εταιρίας, παρουσιάζοντας ένα Πρίνο καταχρεωμένο, κερδίζοντας επιχορηγήσεις εκατομμυρίων και προχωρώντας στις μαζικές απολύσεις, σχεδόν, του συνόλου των εργαζομένων των πετρελαίων Καβάλας. Όπως και στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ αποκρύπτει τα πάντα: περιβαλλοντολογική μόλυνση, πραγματικά οικονομικά στοιχεία, καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, προκειμένου να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της. Φυσικά, η μοναδική διέξοδος των εργαζομένων να αντιδράσουν στην εργοδοτική παραβατικότητα και τη συνεργεία του κράτους, είναι τα σωματεία, για αυτό και βάλλονται.
Είναι σημαντική η παρουσία όλων μας στο δικαστήριο ενάντια στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις των εργαζομένων της ΒΦΛ. Γιατί η ανοχή και η τυχόν έγκριση των πρώτων ομαδικών απολύσεων θα αποτελέσει ταφόπλακα στις εργατικές διεκδικήσεις και στον αγώνα για την κατάργηση του εργασιακού εκτρώματος του νόμου Χατζηδάκη. Η κοινωνική απραγία και συνενοχή στις πρακτικές Λαυρεντιάδη των παρένθετων εταιριών και των χρεών, αποδυναμώνουν τις εργατικές αντιδράσεις και ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση.
Μπορεί οι καταπιεστές να λειτουργούν με μαφιόζικες πρακτικές, αλλά εμείς μιλάμε τη γλώσσα της αλληλεγγύης και του αγώνα απέναντι στους δυνάστες. Είναι αυτονόητο πως το εργασιακό καθεστώς που επιχειρούν να περάσουν κεφάλαιο και κράτος έχει ως συνέπεια τον οικονομικό εξευτελισμό, τη φυσική εξόντωση των εργαζομένων μέσα από εργατικά ατυχήματα και ατέλειωτες υπερωρίες, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης. Στήνουμε τα κοινωνικά οδοφράγματα απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, καλούμε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος να παραστεί στις 24-5-2022 στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας για να δώσουμε ένα τέλος στην πολιτική των ομαδικών απολύσεων.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΑ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΏΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΤΗΣ ΒΦΛ, KAVALA OIL, COSCO ΚΑΙ ΛΑΡΚΟ.
ΤΑΞΙΚΉ ΑΝΤΕΠΊΘΕΣΗ ΣΕ ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΆ
ΑΥΤΌΝΟΜΟ ΣΤΈΚΙ ΚΑΒΆΛΑΣ
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:
Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα.
Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους.
Αντέχουν υπερβολικά πολύ.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Την δεκαετή οικονομική κρίση και την παρεπόμενη εξαθλίωση και φτωχοποίηση των χαμηλόμισθων και των καταπιεσμένων, διαδέχθηκε η απαράδεκτη διαχείριση της πανδημίας covid – 19 απ’ την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ως γνήσια νεοφιλελεύθερα αρπαχτικά, φρόντισαν παράλληλα να εντείνουν την κρατική καταστολή και αυθαιρεσία, να μοιράσουν με απευθείας αναθέσεις δισεκατομμύρια ευρώ.
Η κυβέρνηση ακολούθησε πιστά μέχρι και σήμερα το προεκλογικό της πρόγραμμα, παραδίδοντας και την ενέργεια, χωρίς κανένα έλεγχο ή περιορισμό, στο Κεφάλαιο. Ιδιωτικοποίησε την Δ.Ε.Η., ξεπουλώντας την, αφού προηγουμένως φρόντισε να εκμηδενίσει την χρηματιστηριακή της αξία, παραχώρησε τον έλεγχο της εταιρίας στους ιδιώτες – μετόχους. Ιδιωτικοποίησε τον Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε., μετακυλίοντας εξ ολοκλήρου το κόστος και το επιχειρηματικό ρίσκο στους καταναλωτές.
Στο όνομα της δήθεν Πράσινης Ανάπτυξης, εξήγγειλε ένα σχέδιο βίαιης μετάβασης από την εξόρυξη Λιγνίτη στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με σκανδαλώδεις συμβάσεις ανάθεσης, παραχώρησης, απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων από τους γνωστούς ημέτερους. Προφανώς, δεν πρόκειται για Πράσινη Ανάπτυξη, αλλά για Πράσινο Καπιταλισμό ή καλύτερα Πράσινη Ληστεία. «Αξιοποιώντας» τους περιορισμούς που επέβαλε η ίδια η κυβέρνηση λόγω πανδημίας και την στήριξη των μπουκωμένων από χρήμα Μέσων Μαζικής Εξαθλίωσης, χωροθέτησε με συνοπτικές διαδικασίες περιοχές, ακόμη και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, ως χώρους εγκατάστασης Α.Π.Ε., γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ανεπαρκή απόδοσή τους. Κατήργησε χωρίς κανένα σχεδιασμό μονάδες εξόρυξης λιγνίτη, μέχρι κι αυτές που είχαν ολοκληρωθεί πρόσφατα με χρήματα του ελληνικού λαού, βυθίζοντας χωρίς καμία πρόβλεψη ή στήριξη ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας στην ανεργία και στην οικονομική ανέχεια (βλέπε Κοζάνη, Πτολεμαϊδα).
Πρωτίστως, όμως, παραδίδοντας τον έλεγχο των τιμών αγοράς και πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας στους δικούς της εκλεκτούς, δημιούργησε μία πρωτοφανή εξάρτηση της χώρας από το φυσικό αέριο ως κύριο καύσιμο (36 % επί του συνόλου) παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Δεν μπορεί να μας αφορά ως πολιτικές οντότητες το εκβιαστικό ψευδοδίλημμα λιγνίτης ή Α.Π.Ε., καθώς και στις δύο περιπτώσεις ούτε η παρούσα κυβέρνηση αλλά ούτε και οι όμιλοι που επιχειρούν στον τομέα των Α.Π.Ε. ενδιαφέρονται για την προστασία του περιβάλλοντος ή του καταναλωτή, παρά μόνο για την συσσώρευση κερδών επ’ ωφελεία του Κεφαλαίου.
Το κόμμα των αρίστων, το οποίο χρωστά εκατομμύρια ευρώ για ρεύμα, δεν υπήρχε περίπτωση να ενδιαφερθεί για τις υπέρογκες χρεώσεις που εδώ και χρόνια επιβαρύνουν τους λογαριασμούς των καταναλωτών. Συνεχίζει ο φορολογούμενος να πληρώνει σε κάθε λογαριασμό απίστευτες χρεώσεις, άσχετες τις περισσότερες φορές με το ηλεκτρικό ρεύμα, όπως ΕΡΤ, δημοτικά τέλη, δημοτικούς φόρους, τέλος ακίνητης περιουσίας. Συνεχίζει, όμως, να πληρώνει και χρεώσεις που θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικά στο Κράτος και στους Επενδυτές της Ενέργειας και ω του θαύματος, καταλήγουν ως υποχρέωση του καταναλωτή, όπως π.χ. χρεώσεις του Εθνικού Συστήματος Μεταφοράς και του Δικτύου Διανομής (το κόστος του οποίου είναι πάνω από το 30% του εκάστοτε λογαριασμού), χρεώσεις σχετικές με την διαβόητη ρήτρα αναπροσαρμογής CO2 (που έχει προβλεφθεί χωρίς σαφή κριτήρια ούτε έγνοια για το δημόσιο συμφέρον).
Στα πλαίσια της στοχευμένης ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, η κυβέρνηση ξεπούλησε την Δ.Ε.Η. για ψίχουλα, επέτρεψε, με το πρόσχημα της ενεργειακής κρίσης και του πολέμου στην Ουκρανία, τον ασύδοτο πλουτισμό των τεσσάρων μεγάλων εταιριών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος (Δ.Ε.Η., ΗΡΩΝ, PROTERGIA, ELPEDISON), των golden boys και των παρατρεχάμενών τους.
Εδώ και αρκετούς μήνες, οι χρεώσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος γονατίζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η Ελλάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια σε ακρίβεια στην μέση ετήσια τιμή στην Ευρώπη. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται και αναμένεται να οξυνθεί ακόμη περισσότερο, εξαιτίας δήθεν των επιπτώσεων του πολέμου στην Ουκρανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι την 8η Μαρτίου 2022, λίγες ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας, η μέση τιμή ανά μεγαβατώρα στη χώρα μας εκτοξεύεται στα 427 ευρώ, την ώρα που οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι και ο πληθωρισμός ,τον Απρίλιο σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ,έσπασε το φράγμα του 10% για πρώτη φορά ύστερα από 28 χρόνια.
Οι έλληνες ολιγάρχες του ενεργειακού τομέα, με τη σύμπραξη του Κράτους, μεθόδευσαν τα τελευταία χρόνια το νομοθετικό πλαίσιο για τη νόμιμη ασιχροκέρδεια στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού. Στις 18.6.2018 ιδρύεται το «Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας Α.Ε.» (Ε.Χ.Ε.Α.Ε.), το οποίο όρισε η Ελληνική Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) ως Διαχειριστή Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας. Μέτοχοι του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι : ΛΑΓΗΕ (22 %), ΑΔΜΗΕ (20 %), ΔΕΣΦΑ (7 %), Χρηματιστήριο Αθηνών (21 %), Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (20 %), Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου (10 %). Από αυτό το Χρηματιστήριο Ενέργειας περνά το 100 % της παραγόμενης και πωλούμενης ενέργειας ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ στο σύνολο των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η ηλεκτρική ενέργεια που περνά μέσω χρηματιστηρίων τους αντιστοιχεί σε κλάσμα της παραγωγής που φτάνει το ανώτατο στο 30 %. Το κρίσιμο όμως στοιχείο που εκτοξεύει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ότι αυτή διαμορφώνεται όχι από το μίγμα της παραγωγής του,