Μόλις λίγες μέρες μετά από τα βασανιστήρια στο Α.Τ Αγίου Παντελεήμονα, ο Μια Χαριζούλ, μετανάστης από το Μπαγκλαντές βρέθηκε απαγχονισμένος μέσα σε κρατητήριο του γνωστού «αμαρτωλού» Α.Τ Ομόνοιας. Στο κρατητήριο βρισκόταν μαζί με άλλους έντεκα κρατούμενους. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, ο διοικητής και ο υποδιοικητής του τμήματος «ξηλώθηκαν» από τις θέσεις τους.

Τα Αστυνομικά Τμήματα, όπως του Αγίου Παντελεήμονα και της Ομόνοιας έχουν μεγάλη ιστορία σε «ανεξήγητους» θανάτους μεταναστών υπό κράτηση, σε καταγγελίες βασανισμών κρατουμένων, μεταναστών και μη, σεξουαλικών κακοποιήσεων και βιασμών. Περιστατικά βασανισμών δεν έχουν συμβεί μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και στην επαρχία, όπως και στην Καβάλα. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον πολυήμερο βασανισμό του Σίμου Π. τον Μάρτιο του ‘23, ο οποίος πέρα από τη βιαιότητα που έζησε στο Α.Τ. της Καβάλας, η βαναυσότητα και ο ξυλοδαρμός του συνεχίστηκε στην Θεσσαλονίκη και στον Κορυδαλλό.

Οι κρατικές δολοφονίες μεταναστών μέσα στα Α.Τ., στα σύνορα, στις θάλασσες αλλά και στους δρόμους δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, όπως παπαγαλίζουν και συγκαλύπτουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι ο πραγματικός ρόλος των ένστολων μισθοφόρων που φροντίζουν για την διασφάλιση των σχέσεων εξουσίας. Είναι η συστημική ρατσιστική πολιτική κράτους και κεφαλαίου ενάντια σε όσους θεωρούν ευάλωτους και κοινωνικά περιθωριοποιημένους. Βλέπουμε διαρκώς τη δικαστική εξουσία, τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς προϊστάμενους των μπάτσων να παρέχουν κάθε μορφή ασυλίας, άλλοθι και συγκάλυψης στις πρακτικές βασανισμού. Από την άλλη, στόχος αυτής της νομιμοποίησης της κρατικής βιαιότητας είναι να φανεί ως πράξη παραδειγματισμού και εκφοβισμού σε όποιον επιχειρήσει να διαμαρτυρηθεί ή να αντισταθεί απέναντι στα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας. Δημιουργώντας ένα αφιλόξενο και επιθετικό περιβάλλον αβεβαιότητας, ακόμα και στο κομμάτι των μεταναστών και προσφύγων που έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία, η πολιτική των δολοφονιών μέσα στα αστυνομικά τμήματα πρόκειται να συντελέσει ένα από τα δυνατά χαρτιά του κατασταλτικού μηχανισμού για την πειθάρχηση όσων αντιστέκονται από τα κάτω.

Όποιος πιστεύει ότι οι δολοφονίες αυτές και οι βασανισμοί γίνονται αποκλειστικά και μόνο στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους Ρομά, στους αγωνιστές, τρέφει μεγάλες αυταπάτες. Ποτέ δεν είναι αργά να έρθει η δική σας σειρά ή των παιδιών σας. Πρόσφατο παράδειγμα ο αναίτιος βασανισμός οικογένειας στο πάρκο έξω από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, στις 28/10.

Ως ανταγωνιστικό κίνημα έχουμε βιώσει εδώ και δεκαετίες τους βασανισμούς, τους εξευτελισμούς και τις κρατικές δολοφονίες των ένστολων καρτέλ, μέσα και έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Ο συντονισμός και η επανακατάκτηση των δρόμων από τον κόσμο του αγώνα, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ανέκαθεν ανάχωμα απέναντι στην κρατική βία αποτελούσε ο αγωνιζόμενος λαός, όπως τότε στη δολοφονία του Καλτεζά (1985) και την δολοφονία του Γρηγορόπουλου (2008) από τους μπάτσους Μελίστα και Κορκονέα/ Σαραλιώτη αντίστοιχα. Είναι μέρος της πολιτικής μας στάσης να μην δώσουμε τόπο στην τρομοκρατία τους. Να βρισκόμαστε απέναντί τους και να αντιστεκόμαστε στην επιβολή της εξουσίας από το κράτος και τα τσιράκια του. Να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι καμιά κρατική δολοφονία δε θα μείνει αναπάντητη.

Να μην δεχτούμε ξανά κανένα μεμονωμένο περιστατικό, καμία κακιά στιγμή, κανέναν τυχαίο θάνατο, ούτε της Zackie, ούτε του Μανιουδάκη, ούτε του Μάγγου, ούτε του Σαμπάνη, ούτε του Φραγκούλη, ούτε του Μιχαλόπουλου, ούτε και κανενός.