Category Archives: Εκδηλώσεις
Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ II (η εκδίκηση του άνθρακα), στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, την Κυριακή 21/7/2024 στις 21:30
Πονάει το μυαλό μου II
PARK BAR SKA DUB REGGAE, ΣΑΒΒΑΤΟ 29/06/2024, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3, ΚΑΒΑΛΑ
ACCION MUTANTE COLLECTIVE ANTIFA HIP HOP LIVE, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24/05/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΔΠΘ ΚΑΒΑΛΑΣ
RETURN OF THE CREEPS, A DOCUMENTARY ABOUT CREEP RECORDS, ΣΑΒΒΑΤΟ 20/04/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΔΠΘ ΚΑΒΑΛΑΣ
Without Darkness There is No Light -Electro Ebm Industrial, Σάββατο 23/03/2024, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΔΠΘ, πρώην ΔΙΠΑΕ Καβάλας
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE ZONE OF INTEREST”, ΤΡΙΤΗ 19/03/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Ζώνη Ενδιαφέροντος
The Zone of Interest
του Τζόναθαν Γκλέιζερ
Η «κοινοτοπία του Κακού» σε μορφή οικογενειακού δράματος, ή ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν αυτός είναι ο Ρούντολφ Ες.
Το πρώτο πράγμα που σε καλύπτει μ’ ένα στρώμα ψύχους είναι η φωτογραφία του «The Zone of Interest», της πρώτης δουλειάς που παρουσιάζει ο Βρετανός Τζόναθαν Γκλέιζερ μετά το «Κάτω από το Δέρμα» του 2014. Τόσο καθαρή ώστε να διαγράφεται κάθε λεπτομέρεια της πλούσιας, καταπράσινης φύσης, του ολόλευκου δέρματος, του γυαλιστερού μαύρου σκύλου, των καλοσιδερωμένων ρούχων. Τόσο αποστειρωμένη ώστε, χωρίς αιτιολογία, να σε σπρώχνει μακριά. Η περίσταση μοιάζει ειδυλλιακή – το ένστικτο σε έχει ήδη βυθίσει στον εφιάλτη.
Αυτή είναι η ιστορία, χαλαρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάρτιν Εϊμις του 2014, της καθημερινότητας του Ρούντολφ Ες και της οικογένειάς του, όσο έζησαν στο κομψό σπιτάκι με τον κήπο, δίπλα στο ποτάμι, αντικριστά στον τοίχο του Άουσβιτς. Γύρω από το στρατόπεδο, η «ζώνη ενδιαφέροντος». Μέσα στο σπίτι, μια μπαναλιτέ που παραλύει τις αισθήσεις. Τρόμος, ησυχία και χαμόγελο.
Ο Ρούντολφ Ες, ο Διοικητής του Άουσβιτς, είναι ένας ήρεμος άντρας, σύζυγος με κατανόηση – ακόμα κι όταν η γυναίκα του, Χέντβιγκ (η ήδη πολυβραβευμένη για το ρόλο της, Σάντρα Ούλερ), στα πρόθυρα της νεόπλουτης υστερίας), προβάλλει αντιστάσεις για την επικείμενη μετάθεσή του: εκείνη δεν θέλει να μετακομίσουν, θέλει να μείνουν εδώ, είναι ιδανικός τόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, δίπλα στη φύση, με την απλότητα της βουκολικής ζωής. Η ζωή στο σπίτι κυλά με τις αναμενόμενες μεταπτώσεις, εντολές στις υπηρέτριες (αποστεωμένες, βωβές κοπέλες, τυχερές που κάθε τόσο η κυρία τούς μοιράζει ρούχα κι εσώρουχα που βρήκε… πού;), «εργάτες» με ριγέ στολές που φέρνουν «λίπασμα» για τον κήπο, ευχάριστο απογευματινό τσάι με άλλες κυρίες αξιωματικών και χαριτωμένα κουτσομπολιά, ή σχόλια για μόδες, σαν το όμορφο φορεματάκι που η μία πήρε από εκείνη την Εβραιοπούλα. Ανεμελιά για τα παιδιά που απολαμβάνουν το μπάνιο τα Σαββατοκύριακα, ή παίζουν στα κρεβάτια τους – με οδοντικές γέφυρες που φυλούν σ’ ένα κουτάκι. Εντάσεις με την πεθερά, τη μητέρα της Χέντβιγκ, τη μόνη που αφήνει να διαφανεί μια απορία για το ανθυγιεινό περιβάλλον. Και στο φόντο το φουγάρο που φτύνει μαύρο καπνό και δυσοσμία που νομίζεις ότι αισθάνεσαι.
Σε κάθε κάδρο, στιγμές οικογενειακής ρουτίνας, στιγμές παράνοιας. Οι δυο στρατιώτες με τα πολυβόλα που διασχίζουν το πάνω μέρος του κάδρου, σχεδόν απαρατήρητοι. Έξω από τον παραδεισένιο κήπο με τα πολύχρωμα λουλούδια που μυρίζει το αφράτο μωρό, ο χαρακτηριστικός πυργίσκος του Άουσβιτς. Ο ήχος, ο δεύτερος παράγοντας που παγώνει τις αισθήσεις, ήχος που έρχεται από πολύ κοντά, χωρίς να φαίνεται η πηγή του: πάνω από τους διαλόγους, τα γέλια ή τους τσακωμούς, παραγγέλματα που ουρλιάζονται, πυροβολισμοί, κραυγές πόνου. Στιγμές εικαστικών διαλειμμάτων, όπως δυο ολόκληρες σεκάνς σε αρνητικό, απομονωμένες, παράλληλες δράσεις, με το δικό τους αντιθετικό νόημα.
Ο Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι ένας ψυχρός σκηνοθέτης, σαν τον Χάνεκε που περιβάλλει με ανέκφραστη κομψότητα τη βία των ιστοριών του. Ψυχρά κοιτάζει κι αυτό το σύμπαν, τον Ρούντολφ Ες που προβληματίζεται με τη δουλειά του, εάν ο φούρνος κυκλικής καύσης είναι, τελικά, πιο αποτελεσματικός για την αποτέφρωση των «φορτίων», ή που ξεπλένει καλά το μόριό του μετά από μια ερωτική ατασθαλία στο γραφείο του. Δείχνει, χωρίς να υποδεικνύει. Άλλωστε, δεν έχει νόημα να υποδείξει κάτι. Τα εγκλήματα τα έχει καταγράψει η Ιστορία, για την κοινοτοπία του Κακού έχει γράψει η Χάνα Αρεντ, εάν είσαι αρνητής του Ολοκαυτώματος ή φασίστας, δεν θα σ’ επαναφέρει στη λογική μία ταινία. Δεν χρειάζεται συναισθηματική νοημοσύνη για να κρίνεις. Χρειάζονται ακριβώς αυτά που προσφέρει: μια προσέγγιση ταυτόχρονα εγκεφαλική και πραγματιστική, μια ομορφιά κομμένη και ραμμένη με χάρακα, με αυστηρές γραμμές και παραδοσιακές αξίες. Με ενέσεις παραμυθιού, όταν αυτό είναι το «Χάνσελ και Γκρέτελ», το πιο γκροτέσκ, πιο αιματοβαμμένο απ’ όλα τα παραμύθια της φρίκης.
Αν κάτι περισσεύει, ίσως είναι η «επίσκεψη» της κάμερας, στο φινάλε (όχι, κανένα σπόιλερ), στο πραγματικό Άουσβιτς του σήμερα, στο μουσείο (παρότι κι εδώ με μια προσέγγιση καθημερινότητας, με το συνεργείο καθαρισμού να σκουπίζει τα δάπεδα και να γυαλίζει τις βιτρίνες με τ’ απομεινάρια του θανάτου). Τα νοήματα έχουν τεθεί, δεν χρειάζεται παραπάνω επεξήγηση. Μόνο μια υπενθύμιση, του Τζόναθαν Γκλέιζερ, ανάμεσα στις γραμμές και στις σκηνές, ότι το Κακό ζει μέσα στην πεζότητα, ότι τα πρόσωπα εξουσίας του δικού μας κόσμου χρειάζονται εξονυχιστική παρατήρηση γιατί κι εκείνα μπορεί να το κρύβουν μέσα στις κλισέ φράσεις τους, τις αναμενόμενες εμφανίσεις τους, τη δική τους ρουτίνα. Λίγες φορές βλέπεις στο σινεμά μια αποθέωση της μπαναλιτέ τόσο έντεχνη, σπάνια μια ταινία που σε αναστατώνει χωρίς να προσπαθεί να το προκαλέσει. Γιατί τίποτε στην ταινία του Γκλέιζερ δεν είναι κοινότοπο και όλα είναι, με τον πιο σαδιστικό τρόπο.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 187 ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 3, ΣΑΒΒΑΤΟ 09/03/2024 ΣΤΙΣ 20:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Στις 22 Φεβρουαρίου 2024 πέρασε ο νέος ποινικός κώδικας ο οποίος υπερψηφίστηκε από την ΝΔ. Ο νόμος έκτρωμα δεν μελετήθηκε, ούτε καν συστάθηκε από κάποιο σώμα έμπειρων συνταγματολόγων και δικαστικών, αλλά διαμορφώθηκε από τα θέματα που απασχολούν- ενοχλούν την κυβέρνηση του Μαξίμου και έχουν μεγάλη προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτός ο νόμος φτιάχτηκε για να ποινικοποιήσει το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, την συνδικαλιστική δράση και να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όποιον σκέφτεται να αντιδράσει, να διαμαρτυρηθεί για τα κεκτημένα του, να βλάψει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο νέος νόμος έχει ιδεολογικό πρόσημο και μας γυρνά πίσω στις σκοτεινές εποχές της χούντας των συνταγματαρχών. Εκεί όπου η απειλή για τα πρότυπα του κράτους είχε ιδεολογικούς εχθρούς, δηλώσεις νομιμοφροσύνης, βασανισμούς (που υπάρχουν και σήμερα) και φωτογραφική εφαρμογή. Αυτό ακριβώς κάνει και ο νέος ποινικός κώδικας. Φωτογραφίζει τις δράσεις του Ρουβίκωνα, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, το εκπαιδευτικό, τους αγώνες των υγειονομικών, τις αντιδράσεις στους πλειστηριασμούς, τους αγώνες των εργατών.
Η φωτογραφική εφαρμογή του νέου νόμου προδίδει τον φόβο που τρέφει η κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνική δράση του Ρουβίκωνα. Στοχεύοντας στην ποινικοποίηση της ακτιβιστικής του δράσης, το Μαξίμου επιχειρεί να χτυπήσει ποινικά, οικονομικά και πολιτικά τους συντρόφους. Η ΝΔ προσπαθεί να προστατέψει τους ψηφοφόρους της, που δεν είναι άλλοι από φοροεισπρακτικές εταιρίες, δικηγόρους, παιδοβιαστές, διεφθαρμένους υγειονομικούς, εργοδότες και μπάτσους.
Έχοντας βιώσει σε τοπικό επίπεδο το κυνήγι μαγισσών, τις κατηγορίες ηθικής αυτουργίας για την αντιφασιστική μας δράση στην πόλη της Καβάλας, νιώθουμε την ανάγκη να στηρίξουμε τους συντρόφους/ισσες του Ρουβίκωνα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και στο στόχαστρο του νέου Π.Κ.
Για αυτό οργανώνουμε στις 9 Μαρτίου μια ενημερωτική εκδήλωση- συζήτηση με μέλη του Ρουβίκωνα και με καλεσμένους δικηγόρους. Μια κουβέντα για τον νέο ποινικό κώδικα, την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης και την φωτογραφική δίωξη του Ρουβίκωνα με το άρθρο 187 παρ. 3 του γνωστού αντιτρομοκρατικού νόμου. Σηκώνοντας τα οδοφράγματα της αλληλεγγύης, οργανωνόμαστε από την βάση και μέσα από την ενημέρωση και την έμπρακτη στήριξη δηλώνουμε παρόντες/ούσες στον αγώνα ενάντια στην στοχοποίηση των συντρόφων/ισσών μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο Ρουβίκωνας είναι μόνο η αρχή και όσοι πιστεύουν ότι δεν θα αποτελέσουν στόχο, έμμεσα ή άμεσα, του νέου Π.Κ., απατώνται οικτρά. Εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, εκπαιδευτικοί και φοιτητές, σύντροφοι/ισσες και αγωνιστές/στριες, φυλακισμένοι/ες, ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας, νοσηλευόμενοι και νοσηλευτές, έχει έρθει και η δική μας η σειρά. Η μόνη εγκληματική συμμορία αυτού του τόπου είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και αν δεν αντισταθούμε σε αυτές τις πολιτικές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές.
Σάββατο 9 Μαρτίου 2024, στις 20:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας.
ACCION MUTANTE COLLECTIVE LIVE ΣΑΒΒΑΤΟ 02 ΜΑΡΤΗ 2024, ΣΤΙΣ 22:00, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ, ΔΙΠΑΕ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”LA NUIT DES ROIS (Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ), ΤΡΙΤΗ 13/02/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46
Η Νύχτα των Βασιλιάδων
La Nuit des Rois του Φίλιπ Λακότ
Πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα στο σχεδόν παραισθησιογόνο φιλμ του Φιλίπ Λακότ από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στους Ορίζοντες στο Φεστιβάλ Βενετίας, διακρίσεις στα Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και της Θεσσαλονίκης.
Η θρυλική φυλακή La Maca στην Ακτή του Ελεφαντοστού είχε κατασκευαστεί για να στεγάσει 1500 κρατούμενους, αλλά σήμερα φιλοξενεί περισσότερους από 5000 ανθρώπους που ζουν σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο κέντρο ενός εθνικού πάρκου, περιτριγυρισμένου από τη ζούγκλα, που στο κέντρο του βρίσκεται ένας λαβύρινθος που ξεκινάει από το κέντρο, μια μεγάλη αίθουσα όπου συγκεντρώνονται όλοι οι κρατούμενοι και χάνεται μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους στο χάος.
Στην πραγματικότητα, η φυλακή διοικείται από τους ίδιους τους κρατούμενους που, σε μια μικρογραφία μιας κοινωνίας, προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, κυρίως να επιβιώσουν. Ή ιδανικά να μην ξεχαστούν σε ένα κόσμο που τους αντιμετωπίζει περισσότερο ως μια ανθρώπινη φυλή που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να βρει τη θέση της στον ελεύθερο κόσμο.
Ο Μαυρογένης, κραταιός μέχρι πρότινος αρχηγός της φυλακής, βλέπει τα γένια του να ασπρίζουν και τις αντοχές του να εξαντλούνται. Σύμφωνα με το τελετουργικό, θα πρέπει να αποσυρθεί, να βρει το διάδοχό του και μετά να αυτοκτονήσει. Θα τον βρει σε έναν νεαρό που φτάνει μόλις στις φυλακές, θα τον ονομάσει Ρομάν (που στα γαλλικά σημαίνει μυθιστόρημα) και θα του αναθέσει μια δύσκολη αποστολή: κάθε βράδυ και όσο διαρκεί το κόκκινο φεγγάρι θα πρέπει να αφηγείται ιστορίες μέχρι που ξημερώνει. Και το ίδιο και την επόμενη μέρα και την επόμενη. Αν τα καταφέρει θα γίνει ο διάδοχος του «θρόνου». Αν όχι, θα χάσει τη ζωή του ως άλλη Σεχραζάτ από τις «Χίλιες και Μια Νύχτες».
Ό,τι ξεκινάει ως μια παράδοξη παραβολή πάνω στην εξουσία υπαγορευμένη και από τον ίδιο τον τίτλο της δεύτερης (μετά το «Run» που είχε κάνει πρεμιέρα στο ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών το 2014) ταινίας του καταγόμενου από την Ακτή του Ελεφαντοστού Φιλιπ Λακότ, γίνεται γρήγορα μια συναρπαστική εικονογράφηση των πιο διακριτών αντιθέσεων που εκ των πραγμάτων προκαλεί η εικόνα δεκάδων κρατουμένων συγκεντρωμένων γύρω από έναν «παραμυθά», με την ατμόσφαιρα να μυρίζει βία, ιδρώτα και ανδρικό πόθο σε σχεδόν ισόποσες αλλά σε κάθε περίπτωση απαγορευμένες δόσεις.
Στην κόψη του ρεαλισμού με τη μυθοπλασία, αλλά κυρίως της αλήθειας και του θρύλου, η «Νύχτα των Βασιλιάδων» δεν αργεί να μεταφερθεί στη σφαίρα του μύθου, με την πρωτόγνωρη και συχνά ανεξέλεγκτη τόλμη ενός θαρραλέου δημιουργού.
Δεν είναι μόνο οι σκηνές της ιστορίας από το παρελθόν που αφηγείται ο Ρομάν που καταφέρνουν να ενσωματώσουν την παράδοση της Ακτής του Ελεφαντοστού μέσα στο πεζό περιβάλλον των φυλακών (με έξτρα μπόνους τα απίθανα ειδικά εφέ), ούτε μόνο οι μικρές απροσδόκητες στιγμές ποίησης που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης.
Η πρωτοτυπία της ταινίας του Φιλίπ Λακότ και συνεπακόλουθα η δύναμή της, έγκειται στο γεγονός ότι δεν φοβάται να τοποθετήσει στο πιο αταίριαστο μέρος μια μεταφορά πάνω στη δύναμη της αφήγησης και του ίδιου του θεάτρου ή του σινεμά (παραπέμποντας στο «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει» των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι), κρατώντας αλώβητο τον ιμπρεσιονισμό με τον οποίο τελικά ολοκληρώνει ένα παραμύθι για τη διατήρηση της μνήμης, τα προφορικά αρχεία, τις πρωταρχικές έννοιες όπως αυτή της ελευθερίας που πρέπει να μπορέσουν να αρθρωθούν πριν αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα.