ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ…

Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος η εβραϊκή κοινότητα της Καβάλας ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Οι Εβραίοι της Καβάλας ήταν στη συντριπτική τους πλειονοτητα καπνεργάτες και όχι καπνέμποροι όπως διαδίδουν μερικοί ευφάνταστοι ψευστοιστορικοί της ακροδεξιάς.

Στις 3 Μαρτίου του 1943, οι Βούλγαροι, που είχαν καταλάβει την πόλη, συγκέντρωσαν με τη βία τα περίπου 2.000 μέλη της εβραϊκής κοινότητας. Αιτία ήταν η άρνηση τους να συνεργαστούν με τους κατακτητές. Από αυτούς, περίπου 400 παραδόθηκαν από την πρώτη στιγμή, ενώ οι υπόλοιποι συνελήφθησαν χωρίς να γνωρίζουν τι τους περίμενε. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας των Εβραίων, κατασχέθηκε από τους κατακτητές. Στην επιχείρηση σύλληψης συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Τοπούζης, ο οποίος τους βασάνιζε για να αποκαλύψουν αν είχαν κρυμμένα και πού, χρήματα, κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα.

Οι συλληφθέντες Εβραίοι συγκεντρώθηκαν στις καπναποθήκες στην οδό Ερυθρού Σταυρού. Αρχικά τους μετέφεραν με τρένο στη γειτονική Δράμα και από εκεί, οδηγήθηκαν στην Πολωνία, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τρεμπλίνκα. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους πριν φτάσουν στην Τρεμπλίνκα, καθώς κατά τη μεταφορά τους, τα υπερφορτωμένα πλοιάρια αναποδογύρισαν στον ποταμό Δούναβη, με αποτέλεσμα να πνιγούν. Όσοι κατάφεραν να γλυτώσουν από τις άθλιες συνθήκες μεταφοράς φτάνοντας στην Τρεμπλίνκα είχαν να αντιμετωπίσουν τα βασανιστήρια, τα καταναγκαστικά έργα και τους θαλάμους αερίων.

«Οι Εβραίοι της Καβάλας έχοντας ελάχιστες αποσκευές μαζί τους συγκεντρώθηκαν στις καπναποθήκες της εβραϊκής εταιρείας Commercial Company of Salonica Ltd στην οδό Αδόλφου Χίτλερ 97 (οδός Βενιζέλου προπολεμικά), η οποία ανήκε πλέον στον Βούλγαρο καπνέμπορο Βλαντιμίρ Ναούμοφ».

Στις 7 και 8 Μαρτίου 1943 έφτασαν στην Καβάλα 15 στρατιωτικά οχήματα από την Ξάνθη και ανέλαβαν τη μεταφορά των Εβραίων στον σιδηροδρομικό σταθμό της Δράμας. Απο εκεί μετά από μεγάλο ταξίδι τους οδήγησαν στο στρατόπεδο εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα στην Πολωνία. Οι Εβραίοι έμπαιναν μέσα και υποχρεώνονταν να βγάλουν όλα τα ρούχα τους για να κάνουν μπάνιο. Έτρεχαν γυμνοί κατά μήκος ενός περιφραγμένου μονοπατιού, γνωστού ως «σωλήνας», που οδηγούσε στους θαλάμους αερίων, οι οποίοι έφεραν την παραπλανητική επιγραφή «λουτρά». Μόλις οι πόρτες έκλειναν αεροστεγώς, ένας κινητήρας διοχέτευε μονοξείδιο του άνθρακα. Όλοι έπεφταν νεκροί».¹

Μετά από όλα αυτά η εβραϊκή κοινότητα της Καβάλας σχεδόν αφανίστηκε, καθώς σκοτώθηκαν 1484 άνθρωποι. Μετά την απελευθέρωση 42 άνθρωποι, που είχαν επιζήσει από το ολοκαύτωμα, επέστρεψαν “σε μια πόλη χωρίς αναμνήσεις, χωρίς ελπίδα, σε μια πόλη νεκρή” (όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξη του ο πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής της Ισραηλιτικής Κοινότητας Καβάλας, Βίκτωρ Βενουζίου). Οι περιουσίες τους είχαν λεηλατηθεί, η συναγωγή τους είχε καταστραφεί και έμοιαζε σαν να είχε ξεριζωθεί οποιοδήποτε ίχνος της κοινότητάς τους από την πόλη και από τη μνήμη των κατοίκων της.

Ήδη από το 2004 το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας είχε αποφασίσει να αποδεχτεί δωρεά για την τοποθέτηση ενός μνημείου στη μνήμη των Καβαλιωτών Εβραίων, θυμάτων των Ναζί και των συνεργατών τους. Πέρασαν 11 χρόνια όμως υπεκφυγής υλοποίησης της ιστορικής αυτής εκκρεμότητας για να φτάσουμε τον Ιούνιο του 2015 όπου τελικά πραγματοποιείται η τελετή αποκαλυπτηρίων του Μνημείου Ολοκαυτώματος.

Όμως, τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου 2017 κάποιοι έκριναν ότι η μνήμη 1484 ανθρώπων δεν πρέπει να τιμάται σε αυτή την πόλη και αποφάσισαν να βεβηλώσουν το τελευταίο πράγμα που θύμιζε πώς κάποτε εδώ ζούσαν και εργάζονταν 2000 Εβραίοι.

Ποιοι είναι όμως αυτοί; Έπεσαν από τον ουρανό; Ήρθαν από κάπου αλλού, έκαναν την ιεροσυλία και έφυγαν; Μήπως ήταν προβοκάτσια, όπως διαδίδουν οι φασίστες στα social media, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους; Ή μήπως τελικά είναι κάποιοι πολύ γνωστοί και οικείοι τόσο στις αστυνομικές όσο και στις δημοτικές αρχές αυτής της πόλης;

Μήπως είναι οι άνθρωποι που εδώ και έξι χρόνια στήνουν γιορτές μίσους και μισαλλοδοξίας με την άδεια του δήμου και την προστασία της αστυνομίας κυριολεκτικά καταλαμβάνοντας κεντρικά σημεία της πόλης;

Μήπως είναι τα ίδια άτομα που πριν από τέσσερα χρόνια έκαψαν ένα μικρό μαγαζί από το οποίο βιοποριζόταν άνθρωπος που έχει στοχοποιηθεί για την αντιφασιστική του δράση; Μήπως είναι εκείνοι που πριν από λίγες μόλις μέρες μπούκαραν σε επιχείρηση στο κέντρο της πόλης και έδειραν αντιφασίστα εργαζόμενο και έφυγαν ανενόχλητοι;

Είναι αυτοί που από την μία διαμαρτύρονται για τις ιουδαϊκές σφαγές, ενώ από την άλλη σφάζουν ζώα και καρφώνουν τα κεφάλια τους σε χώρους πολιτισμού και ιστορικής μνήμης (βλέπε Παλιά Μουσική -Χαλιλ Μπέη Τζαμί- και Παλαιό Μεντρεσέ) κι εκείνοι που βαράνε ανήλικους μαθητές λόγω διαφορετικής καταγωγής σε σχολεία, σε πλατείες και βγάζουν όπλα σε αντιφασίστριες στο κέντρο της πόλης;

Ναί, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν το φασιστικό παρακρατικό πυρήνα αυτής της πόλης. Μπορεί να δίνουν κατά διαστήματα διάφορα ονόματα στη δράση τους (βλέπε Πατριωτική Κίνηση Πολιτών Καβάλας, Χρυσή Αυγή, Φοίνιξ), αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ, είναι και φέρονται σαν φασίστες.

Φυσικά, το φασιστικό παρακράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη βοήθεια της κρατικής μηχανής. Όλα αυτά τα χρόνια οι αστυνομικές αρχές άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα υποβοηθούν ξεκάθαρα τη δράση τους, είτε μη εκτελώντας τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα είτε στήνοντας ψευδή κατηγορητήρια και μηνύσεις με τους εθνικιστές ενάντια σε αντιφασίστες. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε, αφού και οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους συμμερίζονται και υιοθετούν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις των φασιστών;

Εκτός, όμως από την αστυνομία, σε όλα τα παραπάνω και ειδικότερα στην καταστροφή του μνημείου του ολοκαυτώματος μεγάλο μέρος ευθύνης έχει και ο Δήμος Καβάλας. Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε τα γεγονότα που συνέβησαν το Μάιο του 2015. Τότε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου αναβλήθηκαν, με απόφαση της Δημάρχου, η οποία προφασίστηκε “αισθητικούς” λόγους. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι δημοτικοί σύμβουλοι ενοχλούνταν από το άστρο του Δαβίδ που είναι εβραικό σύμβολο (βλέπε Γραμμένο, Αγανικόλα και λοιπούς ακροδεξιούς θύλακες δημοτικού συμβουλίου). Βέβαια, μετά από τη γενική κατακραυγή αναγκάστηκαν να τα μαζέψουν και να πάνε ως γλάστρες στην τελετή. Άρα, μια δημοτική αρχή που διαχέει τόσο αντισημιτικό μίσος, είναι φυσικό να έχει και ένα φασιστικό παρακράτος να εκτελεί το έργο.

Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το μνημείο γίνεται στόχος. Και στο παρελθόν έχει βαφτεί με μπογιές, όπως επίσης έχουν γραφτεί αντισημιτικά συνθήματα σε κεντρικά σημεία της πόλης. Αλλά, όπως είπαμε γι’ αυτά δεν έχει στοχοποιηθεί, δεν έχει ανακριθεί και δεν έχει καταγγελθεί κανένας.

Τίποτα, από τα παραπάνω δεν μας προκαλεί έκπληξη, γιατί είναι αναμενόμενο άτομα που είναι εμποτισμένα με ρατσιστικό μίσος, φασίζουσες ιδέες και εξουσιαστικές αντιλήψεις να συμπεριφέρονται και να ενεργούν έτσι. Αυτό όμως που αφήνει μια πικρή γεύση είναι η σιωπή από όλους τους υπόλοιπους. Γιατί μοιάζει με εκείνη τη σιωπή που επικράτησε στην πόλη όταν 2000 άνθρωποι στοιβάχτηκαν στις καπναποθήκες της Ερυθρού…

Μια σιωπή που δε θα σπάσει, αν δεν αναλάβει ο καθένας το μερίδιο του σε ένα συνεχή αντιφασιστικό αγώνα ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς φασίστες.

Την Παρασκευή, 31 Μαρτίου 2017, σύντροφοι του αυτόνομου στεκιού Καβάλας έκαναν παρέμβαση σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης. Διάβασαν αποσπάσματα από κείμενα που αναφέρονται στην απεργία πείνας 5 κρατουμένων, στην άθλια κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και στο εφετείο του Τάσου Θεοφίλου.

Στη συνέχεια ανάρτησαν πανό σε κεντρικό σημείο της πόλης, πλατεία Καπνεργάτη, και μοίρασαν το κείμενο που αναγνώστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κατά τη δίωρη παραμονή τους στο σημείο, είχαν απέναντί τους όπως κάθε φορά, ασφαλίτες και μηχανές ΔΙΑΣ, οι οποίοι όταν αποχώρησαν οι σύντροφοι, έφυγαν κι αυτοί.

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των σπουδαστών– κρατουμένων απεργών πείνας

Άμεση απελευθέρωση των βαριά άρρωστων γυναικών στις φυλακές Κορυδαλλού

Κάτω τα χέρια από τον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

 

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος 3

  

 

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των σπουδαστών– κρατουμένων απεργών πείνας

Πέντε από τους σπουδαστές κρατούμενους του Ινστιτούτου Επαγγελματικής Κατάρτισης, οι Π. Ασπιώτης, Α. Πικάσης, Β. Petar και δύο ακόμη των οποίων τα στοιχεία είναι στη διάθεση της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αντί να έχουν εδώ και μία βδομάδα ξεκινήσει τα μαθήματά τους, μετά από την αποδοχή των σχετικών αιτήσεών τους από τα τμήματα Δ.ΙΕΚ που λειτουργούν εντός των Φυλακών Κορυδαλλού, εξαναγκάστηκαν να ξεκινήσουν από το απόγευμα της 18ης Μαρτίου 2017 απεργία πείνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που κρατούμενοι αναγκάζονται να καταφύγουν στο έσχατο μέσο της απεργίας πείνας προκειμένου να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Είναι η πρώτη φορά όμως που η συμπαιγνία μεταξύ του Υπουργείου Δικαιοσύνης και της Εισαγγελέως της Φυλακής Κορυδαλλού είναι τόσο εξόφθαλμη, προκλητική και ξεδιάντροπη. Χαρακτηριστικό των όσων αναφέρουμε μετά λόγου γνώσεως είναι το απαράδεκτου περιεχομένου λογύδριο που για μία ακόμη φορά συνόδεψε την παράλογη και παράνομη απόρριψη των αιτήσεων από την πλευρά της εισαγγελέως Στ. Περιμένη, η οποία αξίζει να σημειωθεί πως έχει προ πολλού συμπληρώσει τη θητεία της και κάκιστα εξακολουθεί να διαφεντεύει τις τύχες των κρατουμένων τόσο από τη θέση της Εισαγγελέως Κορυδαλλού όσο και από τη θέση που καταλαμβάνει στην ΚΕΜ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λεγόμενα τής όπως μεταφέρθηκαν τηλεφωνικά από μερίδα των απεργών πείνας: κακώς το Υπουργείο τής πετάει το μπαλάκι, καθώς η ίδια έχει πολλάκις εκφράσει προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης την αντίθεσή της σε κάθε είδους εκπαιδευτικό ή θεραπευτικό πρόγραμμα για τους κρατούμενους Κορυδαλλού (!) και πως καλά θα κάνουν οι κρατούμενοι σπουδαστές να υποβάλουν εκ νέου τα αιτήματα σπουδών μετά τον Αύγουστο, οπότε και ενδέχεται η ίδια να έχει συνταξιοδοτηθεί! Η κατάσταση θα ήταν ίσως για γέλια, αν οι αντιδημοκρατικές, κυνικές και παράνομες ενέργειες εκ μέρους της κ. Περιμένη, με την ανοχή ή καθ’ υπόδειξιν των κ. Κοντονή και Φυτράκη, δεν έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή πέντε ανθρώπων οι οποίοι συμπληρώνουν ήδη 12 ημέρες απεργίας πείνας, και δεν αποκάλυπταν την αβάσταχτη ελαφρότητα και υποκρισία όσων είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της προστασίας των δικαιωμάτων των κρατουμένων και την υποχρέωση να μεριμνούν για τη σωματική , ψυχική και νοητική τους υγεία.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας προτού επιβαρυνθεί κατά τρόπο αμετάκλητο η υγεία τους

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΙΣ 27/3/2017.

Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή για τη ζωή και τον θάνατό του είναι υπεύθυνοι η φυλακή, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και φυσικά οι εισαγγελείς και οι δικαστές που αποφασίζουν να φυλακίσουν ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας και ενώ η φυλάκισή τους συνιστά θανατική καταδίκη ή που δεν τους αποφυλακίζουν όταν βρίσκονται σε κρίσιμο στάδιο , κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν!

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού κρατούνται πολλές γυναίκες για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα για σοβαρούς λόγους υγείας. Άλλες έρχονται για χειρουργεία, άλλες για να νοσηλευτούν σε κάποιο νοσοκομείο, άλλες γιατί πρέπει να βρίσκονται υπό καθημερινή ιατρική επίβλεψη. Συνεπώς η θνησιμότητα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού είναι μεγάλη.

Εμείς οι συγκρατούμενες αυτών των γυναικών είμαστε υποχρεωμένες να κινητοποιηθούμε ώστε να μην ζήσουμε κανέναν θάνατο συγκρατούμενής μας. Είμαστε υποχρεωμένες να εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Να υπάρχει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και στην υγεία όλων μας.

Οι κρατούμενες δεν πρέπει να ζουν την εκδίκηση για ό,τι έκαναν μέσα από πρακτικές και στάσεις που απειλούν τις ίδιες με θάνατο. Γιατί τότε δεν μιλάμε για χώρους κράτησης, αλλά για χώρους κρεματόρια.

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού έχουμε πολλές περιπτώσεις βαριά άρρωστων γυναικών για τις οποίες ζητάμε να αντιμετωπιστούν ιατρικά και να ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποφυλάκισή τους, αφού η συνέχιση της κράτησής τους βάζει ανά πάσα στιγμή τη ζωή τους σε κίνδυνο.

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις ως προς την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας των κρατουμένων. Εκτός από τους τακτικούς ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και τους εφημερεύοντες που έρχονται για κάποιες ώρες και όχι σε καθημερινή βάση, δεν υπάρχει κανένας γιατρός ούτε νοσηλεύτρια για πολλές ώρες της ημέρας. Έχουν υπάρξει επείγοντα περιστατικά όπου πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις ίδιες τις συγκρατούμενες των γυναικών που τα υφίστανται.

Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε η μία για την άλλη, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε καμία συγκρατούμενή μας να πεθάνει στη φυλακή .Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος για να το αποτρέψουμε. Προκειμένου να εκπληρωθούν τα αιτήματά μας ξεκινήσαμε τη Δευτέρα 27-3-17, κινητοποίηση με άρνηση κλεισίματος τις μεσημεριανές ώρες και το βράδυ ως τις 10(μ,μ).

«Απολογία» Τάσου Θεοφίλου

10 Αυγούστου 2012: Ληστεία στην ALPHABANK της Πάρου. Τραυματίζεται θανάσιμα οδηγός ταξί που προσπάθησε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών.

18 Αυγούστου 2012: Σύλληψη και προφυλάκιση του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου. Κατηγορείται για συμμετοχή στη ληστεία της Πάρου, ανθρωποκτονία και συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή αρνείται όλες τις κατηγορίες.

Νοέμβρης 2013: Έναρξη του δικαστηρίου. Ο Τάσος Θεοφίλου αθωώνεται από την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ και της συναυτουργίας στην ανθρωποκτονία. Καταδικάζεται σε 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στη ληστεία και απλή συνέργεια στην ανθρωποκτονία.

Φλεβάρης 2014: Άσκηση έφεσης υπέρ του νόμου από τον εισαγγελέα Δράκο. Ακύρωση όλων των αθωωτικών αποφάσεων του πρωτόδικου.

Νοέμβρης 2016: Έναρξη του Εφετείου.

31 Μάρτη και 6 Απρίλη 2017: Απολογία του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου.

Πέρα από τις ημερομηνίες, τα δικαστήρια, τα εφετεία, τον εγκλεισμό, το χρονικό θα μένει πάντα λειψό αν δεν μιλάει για τους πραγματικούς λόγους κάθε πολιτικής δίκης, αν δεν προσπαθεί να τους αποδίδει τις διαστάσεις και τα περιεχόμενα που κουβαλάνε. Μέσα στην εποχή της βαθιάς κρίσης του συστήματος και των ριζικών κοινωνικών μεταβολών η δυναμική του αναρχικού χώρου, όπως αυτή διαμορφώνεται και εκφράζεται με την αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας και την επιδίωξη ενός κόσμου απαλλαγμένου από καταπίεση και εκμετάλλευση, ερμηνεύει τα κατασταλτικά σχέδια, τις μεθοδεύσεις και τις αμέτρητες διώξεις που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύουν σε αναρχικούς αγωνιστές.

Η περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής, καθώς ο σύντροφος καταδικάστηκε σε ποινή 25 χρόνων με μοναδικό στοιχείο κάποιον αδιευκρίνιστο ιστό dna που υποτίθεται ότι ταυτίζεται με το δικό του και που βρέθηκε σε κάποιο καπέλο που ως εύρημα παρουσιάστηκε και εξετάστηκε όχι μετά τη ληστεία αλλά μετά τη σύλληψη του συντρόφου. Κι όλα αυτά με ανοιχτό το ενδεχόμενο στο εφετείο όχι απλά να μην αθωωθεί για όλες τις κατηγορίες, όπως αναμφίβολα καταδεικνύει και η όλη εξέλιξη της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά να διακυβεύεται η τελική ποινή να είναι μεγαλύτερη της ισόβιας κάθειρξης.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον Τάσο Θεοφίλου