SPLIT (Διχασμένος)

Ο σκηνοθέτης της «Έκτης Αίσθησης» ξαναβρίσκει κάτι από το χαμένο εδώ και καιρό στιλάτο σασπένς του, δεν μπορεί όμως να γίνει ολότελα πειστικός.

Στιλίστας, επιδέξιος χειριστής του σασπένς και σεναριογράφος με έξυπνες όσο και ηχηρές ιδέες, ο Αμερικανοϊνδός Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είχε στις αρχές της χιλιετίας μια μετεωρική άνοδο στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα («Έκτη Αίσθηση», «Άφθαρτος», «Οιωνός»), την οποία ακολούθησε μια εξίσου εντυπωσιακή κατακρήμνιση στην εμπορική και την καλλιτεχνική απαξίωση («Lady in the Water», «Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου», «After Earth»).
Το «The Visit», μια φτηνή, deja vu ταινία τρόμου της μιας ιδέας που δεν είδαμε στη χώρα μας, τον προσγείωσε από τις αμετροεπείς sci-fi περιπέτειες πίσω στις δοκιμασμένες ανατριχίλες, στις οποίες ευτυχώς επιμένει με τον «Διχασμένο».

Το φιλμ ξεκινά λιτά και δυναμικά, καθώς τρεις νεαρές φίλες απάγονται από έναν μυστηριώδη άντρα και φυλακίζονται σε ένα δωμάτιο.
Προσπαθώντας να καταλάβουν τις προθέσεις του, διαπιστώνουν πως έχουν να κάνουν με κάποιον που πάσχει από σοβαρή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, γεγονός που φέρνει αμέσως στο νου το χιτσκοκικό «Ψυχώ» και την «Προετοιμασία για Έγκλημα» του Μπράιαν ντε Πάλμα.
Σε έναν ρόλο ιδιαίτερα απαιτητικό, ο Τζέιμς ΜακΑβόι (ο νεαρός Τσαρλς Εξέβιερ των «X-Men») καταφέρνει να κάνει πιστευτές τις «μεταμορφώσεις» του ήρωά του και ο Σιάμαλαν εκμεταλλεύεται την κλειστοφοβική αίσθηση για να παίξει με την εκκρεμότητα, κρατώντας ζωντανό το μυστήριο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αλλά η έλευση του Κτήνους, μιας εκ των προσωπικοτήτων του απαγωγέα, σπρώχνει την αληθοφάνεια στα άκρα και ο ρόλος της ψυχαναλύτριας αποδεικνύεται υπερβολικά επεξηγηματικός.
Η ένταση παρόλα αυτά διατηρείται, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες διασώζονται (η διαχείριση του ψυχολογικού τραύματος, η κοινωνική καταπίεση των ενστίκτων) και αν η πλοκή στριμώχνει το φινάλε σε προβλέψιμη (και ολίγον ασαφή) γωνία, η υπογραφή ενός έμπειρου θριλερά είναι ευδιάκριτη.

Ήδη από το «Star Maps» και το «Chuck and Buck», ο Μιγκέλ Αρτέτα έκανε, -συχνά μαζί με τον Μάικ Γουάιτ που υπογράφει κι εδώ το σενάριο- ένα ενιδαφέρον αιχμηρό κι ανεξάρτητο στην καρδιά του, σινεμά.

Το «Beatriz at Dinner» μοιάζει να είναι κάτι σαν την επιστροφή του σε φόρμα μετά από το ατυχές «Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day» καθώς και αρκετά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών.

Η καινούρια του ταινία που έκανε την πρεμιέρα της στο Sundance είναι μια ξεκάθαρα πολιτική ταινία για το χάσμα των τάξεων στην Αμερική του σήμερα, όπου με τον Τραμπ στην εξουσία αυτός ο διαχωρισμός είναι ακόμη πιο εμφανής.

Η Σάλμα Χάγιεκ υποδύεται μια μασέζ και θεραπεύτρια που θα βρεθεί απροσδόκητα καλεσμένη στο dinner party ενός ζευγαριού πελατών της όταν το αμάξι της χαλάσει. Ενας από τους καλεσμένους στο τραπέζι είναι ένας ζάμπλουτος και διάσημος μεγιστάνας των κτηματομεσιτικών που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ή να μην νοιάζεται για τους ρατσιστικούς του, τρόπους και συμπεριφορές. Οπως καταλαβαίνετε, η βραδιά θα είναι ταραχώδης.

Ο Μιγκέλ Αρτέτα κι ο Μάικλ Γουάιτ, λένε ότι μπορεί να μην είχαν τον ίδιο τον Τραμπ στο μυαλό τους γράφοντας το σενάριο, περισσότερο ίσως τον οδοντίατρο που σκότωσε το λιοντάρι Σέσιλ στην Ζιμπάμπουε τον Ιούλιο του 2015, αλλά ήθελαν ασφαλώς να μιλήσουν για μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων και της νοοτροπίας τους που μοιάζει να είναι η κυρίαρχη αυτή τη στιγμή στην Αμερική κι όχι μόνο.