Πονάει το μυαλό μου II
(Η εκδίκηση του άνθρακα)
Μία παράσταση καμπαρέ βασισμένη σε κείμενα των
Μόντυ Πάιθον, Καρλ Βάλεντιν, Άντον Τσέχοφ και Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου
Συντελεστές
Παίζουν: Ντίνα Μαυρίδου, Νίκος Γλυκόπουλος, Μαρίνος Μουζάκης
Πρωτότυπη μουσική: Μαρίνος Μουζάκης
Αφίσα: Δημήτρης Καρλαφτόπουλος
Δραματουργία, σκηνοθεσία, μουσικές επιλογές, σκηνικά, κοστούμια, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2024
Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.
Υπόθεση
Τι συμβαίνει; Τι είναι η ελευθερία; Τι αφυπνίζει το ναρκωμένο βερίκοκο; Τι είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα πως ζούμε κάτι που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν; Ποια είναι η ουσία του έργου του Ζαν Πολ Σαρτρ; Πώς καταστέλλεται μια κοινωνική εξέγερση κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης; Στο φετινό καμπαρέ μας θα έχετε το ανατριχιαστικό προνόμιο να βρείτε όλες τις απαντήσεις στα πιο βαθιά υπαρξιακά ζητήματα.
Για την παράσταση
Το 2019 αποφασίσαμε να παντρέψουμε το πνεύμα του σπουδαίου Γερμανού κωμικού του μεσοπολέμου Καρλ Βάλεντιν, με αυτό των πρωτοπόρων της δεκαετίας του 1970, βρετανών Μόντυ Πάιθον. Συγκολλητική ουσία στάθηκαν κάποια διηγήματα του Άντον Τσέχοφ που μας εξέπληξαν με το πόσα κοινά χαρακτηριστικά μοιράζονταν με τα κείμενα των Βάλεντιν και Πάιθον. Έτσι προέκυψε το καμπαρέ «Πονάει το μυαλό μου». Ένα από τα ευτυχή προβλήματα που αντιμετωπίσαμε σ’ εκείνη τη δραματουργική σύνθεση, ήταν το ποια από τα κείμενα που είχαμε συλλέξει θα έπρεπε να «κοπούν», για να κρατήσουμε την παράσταση σε κάποια ανεκτά χρονικά πλαίσια. Το υλικό ήταν πολύ και υψηλής ποιότητας. Έτσι πέντε χρόνια μετά επιστρέφουμε με ένα νέο καμπαρέ πάνω στο ίδιο πνεύμα, αξιοποιώντας κι άλλα κείμενα από αυτά που το ’19 είχαν μπει προσωρινά στο συρτάρι μας. Αυτή τη φορά στην ετερόκλητη παρέα των συγγραφέων, προσθέσαμε και τον αγαπημένο μας Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα δικό του κείμενο, μια σκηνή από το θεατρικό του έργο «Αγορά».
Χτίζοντας την παράσταση με τα ίδια υλικά (τις τεχνικές του καμπαρέ, του αυτοσχεδιασμού και του κλόουν), η φετινή μας παράσταση αποτελεί σαφώς τη συνέχεια του «πονάει το μυαλό μου», στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε μια κωμωδία που καταρρίπτει τις φόρμες, ανατρεπτική, σχεδόν παράλογη, που είναι δυνατόν τόσο να σε απελευθερώσει και να φέρει την κάθαρση, όσο και να σου κάψει ολοκληρωτικά τον εγκέφαλο. Η συνέχεια επί σκηνής…