ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΙΑΤΑΖΕΙ – Η Ν.Δ. ΕΚΤΕΛΕΙ: ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΟΥΛΟΙ
Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τα εργασιακά συνοψίζει την εικόνα που έχουν όσοι ασπάζονται τον νεοφιλελευθερισμό για τα συστατικά που θα πρέπει να στοιχειοθετούν τον κοινωνικό όρο “εργασία” από’ δώ και στο εξής. Ο συγκεκριμένος υπουργός εργασίας και το εν λόγω σχέδιο νόμου προσωποποιούν όλα όσα η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου δρομολόγησε από το 2012,συνυπογράφοντες τα σχετικά μνημόνια με τους εκπροσώπους της διεθνούς οικονομικής μαφίας (τρόικα).Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. κρίνει ότι, ύστερα από περίπου 10 χρόνια, έφτασε η κατάλληλη ώρα για έναν πρώτο μεγάλο σταθμό αυτής της δρομολόγησης και κατεβάζοντας με θρασύτητα αυτό το νομοσχέδιο για διαβούλευση, αποπειράται να κάνει ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της βαθμιαίας ισοπέδωσης των κοινωνικών-εργασιακών σχέσεων και της υπαγωγής τους στους νόμους της αγοράς. Με άλλα λόγια, όσα οι Σαμαράς-Βενιζέλος υπέγραψαν με θράσος τότε, έρχονται οι Μητσοτάκης-Χατζηδάκης και η λυκοπαρέα τους να εφαρμόσουν με κυνική συνέπεια τώρα.
Ασφαλώς οι δράστες αυτού του επιχειρούμενου κοινωνικού εγκλήματος δεν είναι μόνοι τους. Έχουν συμμάχους. Πρώτος και καλύτερος σύμμαχος τους είναι ολόκληρο το αντιπολιτευτικό τόξο ,το οποίο, εκτός από τη πάγια συμμετοχή του στο πολιτικό θέατρο του κοινοβουλευτικού παζαρέματος της εξουσίας, είχε ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπογραφή και εφαρμογή του 1ου,2ου των μνημονίων (ΚΙΝΑΛ) και του 3ου,4ου (ΣΥΡΙΖΑ).Επιπρόσθετα, και στο ίδιο κλίμα, η μεσολάβηση της 5ετούς κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε κατευναστικά απέναντι σε κοινωνικές αντιδράσεις, δεδομένου ότι -πάντοτε- η άνοδος στην εξουσία δήθεν κοινωνικά ευαίσθητων κυβερνήσεων ύστερα από δριμεία επίθεση σε κεκτημένα με αγώνες ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, απορροφά τους κραδασμούς που συνεπάγεται η διαδικασία εγκατάστασης της νέας πραγματικότητας (ή της νέας τάξης πραγμάτων, όπως θά ‘λεγαν κάποιοι 80 περίπου χρόνια πριν).Μείζων και καίριας σημασίας σύμμαχος των κυβερνώντων υπήρξε ο ψυχολογικός πόλεμος που δέχθηκε η ελληνική κοινωνία επί 10 και πλέον χρόνια. Καθ’όλη αυτή τη περίοδο ,η ελληνική κοινωνία δέχεται τον ανελέητο μιντιακό ψυχολογικό βομβαρδισμό σε όλες τις πτυχές της πραγματικής ζωής της (οικονομική εξαθλίωση ,πανδημία covid-19) αλλά και διαστρέβλωσής τους (δήθεν επαπειλούμενη ατομική ασφάλεια, δήθεν απειλητικοί ξένοι μετανάστες που βάσει σχεδίου εποφθαλμιούν την ελληνικότητα της χώρας, δήθεν ανά πάσα ώρα επικρεμάμενος κίνδυνος πολέμου με την γείτονα χώρα και ένα πλήθος άλλων ψεμάτων, που σκοτεινιάζουν και δηλητηριάζουν την ηρεμία που απαιτεί η ανθρώπινη ψυχή για να είναι ισορροπημένη και σε θέση να αντιδρά).Αυτή η γνώριμη σε όλους μας κατάσταση εκβάλλει σε έναν τόπο που κατοικείται από καθημαγμένους ανθρώπους, υποταγμένους στη κατευθυνόμενη από άλλους μοίρα τους και, κυρίως, έτοιμους να ανεχθούν τον κάθε τυχάρπαστο λογιστή Χατζηδάκη να επηρεάσει τη ζωή τους.
Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, όσο ευυπόληπτος πολίτης και αν είναι ,όσο νομοταγής και αν δηλώνει, όσο πρόθυμος και αν είναι να υπακούσει σε όσα οι αμερικανοσπουδασμένοι “άριστοι” του/της πλασάρουν ως αληθινά και ωφέλιμα. Όμως, τί μας πλασάρουν ότι είναι για το καλό όσων εργάζονται; Ας δούμε:
-καταγγελία σύμβασης εργασίας.
Ανατρέπεται εκ βάθρων το σύστημα καταγγελίας σύμβασης της εργασίας. Καταργείται δηλαδή το νομικό πλαίσιο εργασιακής σύμβασης που ισχύει εδώ και 101 χρόνια (νόμος 2112/1920).Επιγραμματικά, όταν μία τέτοια καταγγελία κριθεί ως άκυρη ο/η εργαζόμενος/η έχει το δικαίωμα για επιστροφή στην εργασία του/της και στη καταβολή σε αυτόν/η μισθών υπερημερίας, δηλαδή των μισθών από την ημέρα της άκυρης καταγγελίας μέχρι και την επιστροφή του/της στην εργασία.
Με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη (άρθρο 65) ο/η εργαζόμενος/η δεν θα έχει την παραπάνω δυνατότητα, και επιπλέον, δεν θα έχει νόημα η προσφυγή στην Δικαιοσύνη, αφού το τελικό ποσό που θα λαμβάνει ο/η εργαζόμενος/η -όταν κριθεί τελεσίδικα ως άκυρη η καταγγελία της σύμβασής του/της- θα είναι εξαιρετικά μειωμένο σε σχέση με την εώς τώρα ισχύουσα ρύθμιση. Επιπλέον, δεν θα έχει δυνατότητα για επιστροφή στην εργασία του/της.
Ουσιαστικά, πρόκειται για την κατάργηση της δυνατότητας δικαστικού ελέγχου της καταχρηστικής απόλυσης ,ενός από τους θεμελιώδεις πυλώνες του εργατικού δικαίου και μιας από τις ελάχιστες δικλίδες εξισορρόπησης της συντριπτικής δύναμης του εργοδότη εις βάρος του/της εργαζόμενου/ης στην διαπραγματευτική σχέση.
-Διευθέτηση ωραρίου.
Στόχος της συγκεκριμένης ρύθμισης είναι η μείωση του εργατικού κόστους που συνεπάγεται την μείωση των εισοδημάτων του/της εργαζόμενου/ης. Έτσι καταργείται ουσιαστικά και επίσημα το 8ωρο,100 χρόνια μετά τη νομοθέτησή του, εφόσον πλέον θα χρειάζεται μόνο μία έγγραφη συμφωνία ανάμεσα στον/στην εργαζόμενο/η και τον/την εργοδότη/τρια. Είναι εύκολα αντιληπτό, βεβαίως, ότι τα περιθώρια ελευθερίας που έχει ένας εργαζόμενος που διαπραγματεύεται ατομικά την εργατική του δύναμη να αρνηθεί ή να επηρεάσει μία τέτοια συμφωνία είναι ελάχιστα.
Ο/Η εργαζόμενος/η για την πέρα από το νόμιμο ωράριο απασχόλησή του/της (8ωρο) δεν θα δικαιούται προσαύξηση για υπερεργασία και υπερωρία. Είναι σαφές ότι έτσι θεσμοθετούνται οι απλήρωτες υπερωρίες που θα “καλύπτονται” από ρεπό ή άδειες, αυξάνοντας έτσι οι δικτάτορες της οικονομίας κατά 20 ώρες εβδομαδιαίως τον χρόνο εργασίας, δίχως αντίστοιχη αύξηση αποδοχών.
Σημειωτέα και η λεγόμενη “εργασιακή ευελιξία” με τα ωράρια λάστιχο που ξεφτιλίζουν τον προσωπικό χρόνο του/της εργαζόμενου/ης και αποδιοργανώνουν την όποια προσπάθεια ή σκέψη του/της για αντίσταση και σε πρακτικό επίπεδο.
-Υπερωρία.
Πλέον, αυτός/ή που εργάζεται θα δικαιούται λιγότερη μισθολογική προσαύξηση, κάτι που περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο 57 του νομοσχεδίου Χατζηδάκη.
-Παροχή πρόσθετης εργασίας στην σύμβαση μειωμένου ωραρίου (part time).
Η νέα ρύθμιση (άρθρο 56) προβλέπει την υποχρέωση του/της εργαζόμενου/ης σε part time καθεστώς να παράσχει πρόσθετη εργασία και σε ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο, σε σχέση με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας ημέρας. Κοντολογίς, κάποιος/α που εργάζεται τις πρωινές ώρες, θα μπορεί να κληθεί να εργαστεί και τις απογευματινές.
-Κατ’ εξαίρεση απασχόληση την Κυριακή.
Το άρθρο 62 που επιλαμβάνεται του συγκεκριμένου ζητήματος, προβλέπει την πλατειά διεύρυνση των εργασιακών κλάδων των οποίων οι εργαζόμενοι/ες θα μπορούν να απασχοληθούν και την Κυριακή, ένα ξεκάθαρο δηλαδή βήμα προς την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
-Συλλογικές σχέσεις εργασίας.
Με το άρθρο 82 του νομοσχεδίου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα υπάγονται στη νεοσυσταθείσα ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.,μία ελεγκτική υπηρεσία στην οποία θα δίνουν λόγο ηλεκτρονικά όλα τα σωματεία για πάσης φύσεως στοιχεία (έδρα, αριθμό μελών κ.α.),ενώ η νέα αυτή υπηρεσία θα επικυρώνει την υποχρεωτική δυνατότητα για εξ αποστάσεως συμμετοχή στις αρχαιρεσίες και, συνεπώς, την ηλεκτρονική ψηφοφορία επίσης.
-Απεργία.
Η κήρυξη της απεργίας (άρθρο 90) καθίσταται όχι ζήτημα δυναμικό και υπόθεση των εργαζομένων αποκλειστικά, αλλά ένα ζήτημα στατικό και λίγο εώς πολύ υπολογίσιμο ως προς τις συνέπειες, τη διάρκειά του και τις διαστάσεις που μπορεί να προσλάβει.
Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι για την κήρυξη απεργίας -αλλά ακόμη και για ολιγόωρες στάσεις εργασίας- τα σωματεία θα πρέπει εγγράφως και μέσω δικαστικού επιμελητή να ενημερώνουν τον εργοδότη/τρια για την ημέρα και την ώρα έναρξης και λήξης της, τη μορφή αυτής, τα αιτήματά της και τους λόγους που τα θεμελιώνουν.
Με το δε άρθρο 92 περί προπαγάνδισης και άσκησης ψυχολογικής βίας υπέρ μίας απεργίας, καταργείται στη πραγματικότητα η δυνατότητα των σωματείων να περιφρουρούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους, αφού μία απεργιακή περιφρούρηση ή ένα απεργιακό σύνθημα έξω από το χώρο εργασίας εύκολα θα βαφτίζεται “άσκηση ψυχολογικής βίας” και θα οδηγεί στην κήρυξη της απεργίας ως παράνομης ,με τους απεργούς να διώκονται και ποινικά!Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διατάξεις των άρθρων που προβλέπουν για πρώτη φορά την αστική ευθύνη σε βάρος των συνδικαλιστών και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπως και η απαγόρευση κήρυξης απεργίας που κρίθηκε παράνομη από την αντίστοιχη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση για το ίδιο θέμα. Ουσιαστικά με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη τίθεται υπό διωγμό, ακόμη και ποινικό, το απεργιακό δικαίωμα και η συγκεκριμένη διάταξή του έρχεται να “κουμπώσει” με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, που ψήφισε η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (νόμος 4512/2018) περί απαρτίας του 50+1% στις Γενικές συνελεύσεις.
Αυτά περιλαμβάνει μία αδρομερής παρουσίαση των όσων υποτιμητικών περιέχει για τους αγώνες που πραγματοποίησαν ακόμα και οι ίδιοι οι πρόγονοι μας στην Καβάλα, το σχέδιο νόμου Χατζηδάκη που προωθούν η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα αφεντικά της. Δεν μας πτοούν τα “δολώματα” του νομοσχεδίου περί άδειας πατρότητας ή περί αποζημίωσης εργατοτεχνίτη και κάποιες άλλες διατάξεις του, που υπολογισμένα προστέθηκαν με στόχο την αλίευση της κοινωνικής συναίνεσης. Τέτοια ψίχουλα, καθώς και άλλα που θα δοθούν στο μέλλον, είναι επίτηδες τοποθετημένα στη παγίδα που μας στήνουν, ώστε να παρουσιαστούν σαν σημάδια υποχώρησης των κυβερνώντων ή σαν νίκες των εργαζομένων από την τωρινή αντιπολίτευση και αυριανή κυβέρνηση (βλ. ΣΥΡΙΖΑ).Τέτοια ξεροκόμματα υπάρχουν σε όλα τα νομοσχέδια και σε όλους τους νόμους των αστικών κομμάτων και προσομοιάζουν (ή θα προσομοιάσουν όταν χρειαστεί) με δείγματα καλής θέλησης από τους διοικητές του δημόσιου βίου, ακριβώς όπως, για παράδειγμα θα συμβεί με τον νόμο Κεραμέως στην Παιδεία, του οποίου βασικότατο μέλημα είναι η διευκόλυνση της σταδιακής εισχώρησης του ιδιωτικού κεφαλαίου στην εκπαίδευση, και όχι η εγκαθίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας (η οποία δεν πρόκειται καν να ιδρυθεί).
Η πρώτη γραμμή άμυνας του κοινωνικά ανήσυχου ή/και αγωνιζόμενου κόσμου πλέον τοποθετείται όχι απέναντι σε ένα κόμμα, κάποιο πρόσωπο ή κάποια παράταξη, αλλά απέναντι σ’ έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης και λειτουργίας που επιθυμεί διακαώς να επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη με τους υπηρέτες της σ’ εμάς ,τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας που μοχθούμε, χάνουμε τις ζωές μας, πλήττεται η υγεία και η σωματική και ψυχολογική ακεραιότητά μας για να ζουν αυτοί πλουσιοπάροχα και να μας διοικούν από τα στολισμένα με ελληνικές, χριστιανικές και ευρωπαϊκές σημαίες γραφεία τους. Η δική μας όμως σημαία είναι αυτή της εξέγερσης, της ελευθερίας και του δικαιώματός μας να ορίζουμε μόνοι/ες μας τις ζωές μας, εναντιωμένοι πάντα, εκτός των άλλων, και σε κάθε ρεφορμιστικό μόρφωμα που η αστική δημοκρατία σκαρφίζεται ενίοτε για να μας υπνωτίσει.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
