Category Archives: Αυτόνομο Στέκι

Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα – Συγγραφέας: Μιχάλης Μαυρόπουλος – Βιβλιοπαρουσίαση στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας Φιλίππου 46 , Παρασκευή 11/2/2022 στις 19:00

Για την αγάπη του αγώνα

«Όταν γοητεύτηκα από το Θείο, κάποια λίγα λόγια με έκαναν να νιώσω βαθιά ολοκληρωμένος, όταν αισθάνθηκα μέσα μου πλήρες, το μεγαλείο τους. Είναι η διδαχή γέροντα προς τον μαθητή του και λέει πως: «ο Παράδεισος έχει κλείσει, δεν χωράει πλέον κανείς, να είσαι με το καλό για την αγάπη και μόνο, απλά γιατί αγαπάς, δεν υπάρχει ανταμοιβή».

Έτσι είναι και με τον αγώνα για την ελευθερία και την χειραφέτηση, κοινωνική και προσωπική. Θέλει αγώνα, καθημερινό, η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός, παλεύεις για τον αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο, για να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αγάπη αγώνας, αυτονομία ελευθερία, δέσμευση χειραφέτηση, στράτευση αξιοπρέπεια! Από μικρός αγάπησα…

Πέμπτη 27/01/2022, Πλατεία Καπνεργάτη, Καβάλα, στις 18:00, Συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο συμπαράστασης των εργαζομένων στα πετρέλαια

Συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο συμπαράστασης των εργαζομένων στα πετρέλαια.

Τον τελευταίο καιρό ζούμε στην Καβάλα άλλη μια εργοδοτική επίθεση στις βιομηχανίες υψηλής όχλησης της περιοχής. Μετά την απόλυση των 130 εργαζομένων από τη βιομηχανία φωσφορικών λιπασμάτων (ΒΦΛ), σειρά, όπως ήταν αναμενόμενο, πήραν οι 240 εργαζόμενοι και το σωματείο των πετρελαίων της Καβάλας. Η Energean που διαχειρίζεται πλέον τις χερσαίες και θαλάσσιες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, επιχείρησε να αλλάξει τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και να μειώσει το προσωπικό. Για να το πετύχει αυτό, έπρεπε πολύ απλά να εμφανίσει οικονομική ζημία, χαμηλή παραγωγή και να κάμψει την προβλεπόμενη αντίσταση των εργαζομένων, χτυπώντας το σωματείο και τη συνδικαλιστική του δράση.

Με δούρειο ίππο το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, η Energean πήρε την απαραίτητη νομοθετική και πολιτειακή έγκριση, για να προχωρήσει σε εφαρμογή του σχεδίου της. Με τη βοήθεια του κράτους και της συντεταγμένης πολιτείας, διατάζει την εισβολή των ΜΑΤ στις χερσαίες εγκαταστάσεις των πετρελαίων στην Ν. Καρβάλη Καβάλας. Αυτή έμελε να είναι η χειρότερη στιγμή στη μεταπολιτευτική εργατική ιστορία του ελλαδικού χώρου. Με κίνδυνο ενός γενικότερου ατυχήματος, λόγω έκρηξης των εγκαταστάσεων από τη χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και τροχών κοπής σιδήρου από την πλευρά της ΕΛΑΣ, οι χώροι εργασίας μετατράπηκαν σε κρατητήρια, και οι κλούβες σε προσωρινά κελιά. Προσήχθησαν 174 εργαζόμενοι, από τους οποίους οι 17 (μαζί και τη διοίκηση του σωματείου) συλλαμβάνονται.

Με την αλλαγή του χρόνου και αφού ¨αποκαταστάθηκε¨ η τάξη με το σπάσιμο της περιφρούρησης ασφαλούς λειτουργίας του εργοστασίου, οι εργαζόμενοι έπρεπε να αποφασίσουν αν θα υποκύψουν στους όρους της εταιρίας ή θα συνεχίσουν τον αγώνα τους. Για κακή τύχη της διευθύνουσας συμβούλου και country manager της Energean, Κ. Σαρδή, το σύνολο των εργαζομένων που υπέκυψαν στους οικονομικούς βασανισμούς και τις πιέσεις θα είναι μόλις 11 άτομα. Το σωματείο του Πρίνου αποφασίζει να προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας και η Energean απαντά με τις πρώτες 24 απολύσεις εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που μέσα στις πρώτες απολύσεις είναι σύσσωμη η διοίκηση του σωματείου. Με σύμμαχο το χρόνο, αλλά και τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η εταιρία αποφασίζει τον αργό οικονομικό θάνατο των εργαζομένων, απολύοντας 24 από αυτούς κάθε μήνα και ευελπιστώντας μέσα από αυτό τον εργασιακό βασανισμό, στο “σπάσιμο” και άλλων εργαζομένων.

Με χειροπιαστό παράδειγμα την κατάσταση που επικρατεί μέχρι και σήμερα στη ΒΦΛ, η απομάκρυνση του έμπειρου προσωπικού και η καταστροφή των σωματείων, έφερε εργατικά ατυχήματα, μηδαμινή συνδικαλιστική προστασία στους νέους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία, εργολαβικές συμβάσεις, κατώτερους μισθούς και μεγάλη περιβαλλοντολογική μόλυνση στην περιοχή.

Μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρόνο από τότε που η Energean επέβαλε τα εργολαβικά συνεργεία και απομάκρυνε το μόνιμο προσωπικό, η ασφάλεια στις εγκαταστάσεις των πετρελαίων δείχνει να βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο. Το σύστημα των πυρσών (Gas Flare), που αποτελεί την κορωνίδα της ασφαλούς λειτουργίας μιας πετρελαϊκής εγκατάστασης, παρουσίασε μια ασυνήθιστη εικόνα. Οι πύργοι αυτοί με τη φλόγα στην άκρη τους, καίνε τις εκπομπές μεθανίου και άλλων τοξικών απαερίων (25 φορές πιο επιβλαβή από το διοξείδιο του άνθρακα), ώστε να μην εισέλθουν στην ατμόσφαιρα. Οι εγκληματικοί χειρισμοί των στελεχών της Energean οδήγησαν στο σβήσιμό τους, γεγονός που δεν έχει συμβεί ποτέ εδώ και 40 χρόνια! Οι πυρσοί έσβηναν ΜΟΝΟ για τη συντήρηση κατά τη διάρκεια του SHUT DOWN και αμέσως μετά άναβαν και πάλι, επαναφέροντας την ασφάλεια στις εγκαταστάσεις.

Η μόνη ρεαλιστική αντιμετώπιση που μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της φύσης και των εργατικών κεκτημένων είναι οι κινηματικές διαδικασίες και οι εργατικοί αγώνες από τα κάτω, όταν αυτοί είναι απόλυτα αλληλοεξαρτώμενοι και συνδεμένοι μεταξύ τους. Ο σεβασμός στη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι προέκταση της καθημερινής μας πολιτικής συμπεριφοράς και να συμπορεύεται με τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η εργατική μας συνείδηση πηγάζει από τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη μας στις αντιστάσεις αγώνα χωρίς ανταλλάγματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ πράσινη ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον που να ελέγχεται από το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όταν αυτή χειραγωγείται και διαμορφώνεται από τις κυβερνήσεις. Τα φαινόμενα αυτά των ομαδικών απολύσεων και της ποινικοποίησης των σωματείων και της συνδικαλιστικής δράσης δεν πρόκειται να μείνουνε μόνο σε αυτές τις βιομηχανίες. Έχουν μεγάλες αυταπάτες όσοι πιστεύουν ότι ο νόμος Χατζηδάκη δε θα ακουμπήσει άλλους κλάδους ή το δημόσιο. Μόνο οι αγώνες θα μας βοηθήσουν να κερδίσουμε τη μάχη με το κεφάλαιο και το κράτος απέναντι στη λεηλασία της φύσης, τον εργασιακό μεσαίωνα και την καταστροφή των ζωών μας.

Στηρίζουμε και θα συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο που καλείται από όλους τους φορείς και τα σωματεία της Καβάλας την Πέμπτη 27/1 και ώρα 18:00 στην πλ. Καπνεργάτη. Καλούμε όλες τις αγωνιζόμενες ομάδες, συλλογικότητες και ατομικότητες να στηρίξουν τη συγκέντρωση αυτή και να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη, που έχει ως αποτέλεσμα τη ρύπανση και την ανεργία.

Έχουμε πόλεμο με το κράτος και τα τσιράκια του.

Η ανάπτυξη τους, ο θάνατος μας!

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Προβολή της ταινίας ”CRUELLA”, Τρίτη 14/12/2021, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Κρουέλα

Cruella

Κρεγκ Γκιλέσπι

To origin στόρι της Κρουέλα ντε Βιλ. Πιο στιλάτο απ’ ότι χειραφετημένο. Με την Έμα Στόουν και την Έμα Τόμσον σε επική μονομαχία στιλ και female power.

Το ρητό πάει κάπως έτσι: «είμαι γυναίκα, ακούστε με να βρυχώμαι.»

Κι εάν ένας χαρακτήρας θα μπορούσε να πει αυτά τα λόγια με στιβαρότητα και με την απόλυτη αυτοπεποίθηση πως της ανήκουν κάθε μια από αυτές τις λέξεις που λέει, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από την Κρουέλα ντε Βιλ. Οπότε, πόσο ταιριαστό είναι αυτό το ρητό που ανοίγει στην ουσία τη origin ιστορία για μια από τις πιο εμβληματικές κακούς της Disney, σε μια ταινία η οποία όμως μέχρι το τέλος μοιάζει να επικεντρώνεται περισσότερο στο στιλ και να πασχίζει να δώσει στην Κρουέλα την φωνή που δικαιωματικά της αξίζει.

Αν ήθελε κάποιος να χαρακτηρίσει την «Κρουέλα» ως ταινία, δεν θα έπεφτε έξω αν έλεγε ότι δεν είναι απαραίτητα ένα prequel των «101 Σκυλιών της Δαλματίας», αλλά περισσότερο μια ταινία η οποία εμπνέεται μεν από το μύθο αλλά χαράζει μια δικιά της ανεξάρτητη πορεία.

Το ταξίδι ξεκινάει από τα groovy 60s, όπου και γνωρίζουμε ένα μικρό κορίτσι, την Εστέλα, η οποία προσπαθεί να είναι το καλό παιδί που θέλει η μητέρα της, αλλά μετά από ένα τραγικό συμβάν, βρίσκεται μόνη της στους δρόμους του Λονδίνου, και φτάνει μέχρι και τα fabulous 70s, όπου και πλέον μαζί με τους φίλους της, Τζάσπερ και Οράτιο, ζουν μια ζωή γεμάτη κλοπές. Μόνο που η Εστέλα έχει άλλα σχέδια για την ζωή της και το όνειρό της είναι να γίνει μια διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Όλα αυτά γίνονται πραγματικότητα όταν αρχίζει να δουλεύει για την Βαρόνη φον Χέλμαν και τον διάσημο οίκο μόδας της, Liberty, μόνο που η σχέση τους έχει ως αποτέλεσμα μία σειρά γεγονότων και αποκαλύψεων που θα οδηγήσουν την Εστέλα στο να αγκαλιάσει την σατανική πλευρά του χαρακτήρα της και να μεταμορφωθεί στη σκληρή, αδίστακτη και εκδικητική Κρουέλα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Κρεγκ Γκιλέσπι, δεν είναι άγνωστος στην ανάδειξη δυναμικών, πολυεπίπεδων, εμβληματικών γυναικείων χαρακτήρων – θυμηθείτε το οσκαρικό «Εγώ, η Τόνια» με δυο αξέχαστες ερμηνείες από τις Μαργκο Ρόμπι και Αλισον Τζένεϊ. Οι ηρωίδες του είναι επαναστάτριες, γυναίκες που ο κόσμος βλέπει ως διαβολογυναίκες, στις οποίες ο ίδιος βρίσκει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρωπιά και την κακία τους χωρίς όμως να στρογγυλεύει κανένα από τα δυο άκρα τους. Εξάλλου η Κρουέλα ποτέ, ως χαρακτήρας, δεν ήταν των δυο άκρων, του άσπρου και του μαύρου. Μοιάζει περισσότερο σα μια περίτεχνη παλέτα από αποχρώσεις του γκρίζου και σε αυτές εδώ ακριβώς προσπαθεί να επικεντρωθεί τόσο ο Γκιλέσπι όσο και οι πέντε σεναριογράφοι του, ανάμεσά τους και η Αλίν Μπρος Μακένα, γνωστή για το (συγγενικό) «Ο Διάβολος Φοράει Prada», και ο Τόνι ΜακΝαμάρα, υποψήφιος για Οσκαρ για την (συγγενική;) «Ευνοούμενη».

Ο Γκιλέσπι θέλει να κάνει κατεξοχήν μια coming of age ταινία, και να αφηγηθεί μια ενδυναμωτική ιστορία χειραφέτησης για ένα κορίτσι το οποίο μεγαλώνει χωρίς να το ενδιαφέρουν οι νόρμες, κάνει την δική της επανάσταση και στο τέλος βρίσκει την θέση της στην κοινωνία η οποία από την πρώτη στιγμή την βλέπει μόνο ως την κακιά της υπόθεσης. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει στην αρκετά λεπτή γραμμή για το τι είναι αυτό που τελικά διαχωρίζει στην ουσία έναν κακό από έναν αντιήρωα, παραπατάει και αφήνει τους χαρακτήρες του χαμένους μέσα σε ένα θολό τοπίο αναρχίας. Κι εδώ είναι το σημείο που το αποτύπωμα της Disney είναι εμφανές, το σημείο στο οποίο ο Γκιλέσπι συμβιβάζεται και φτιάχνει μια πιο family friendly εκδοχή της ταινίας που θα ήθελε, ανήμπορος να δείξει την πλήρη γκάμα των ικανοτήτων του, κάτι που θα έκανε την ταινία να γίνει ένα πραγματικά υπέροχο φεμινιστικό μανιφέστο.

Εκεί που φαίνεται να τα καταφέρνει κάπως καλύτερα είναι όταν αφήνει την ταινία του να εξελιχθεί ως μια μαύρη κωμωδία για την φιλοδοξία, την απληστία, την εκδίκηση, την ταξική σύγκρουση και, κυρίως, για την υψηλή μόδα όπου είναι ένας χαρακτήρας από μόνη της. Τα κοστούμια της, σχεδιασμένα και ραμμένα από την δέκα φορές υποψήφια για Όσκαρ Τζένι Μπίβαν, κλέβουν την παράσταση με αβίαστο τρόπο. Εντυπωσιακά μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια, κάνουν την ταινία να δείχνει σε στιγμές σαν ένα υπερπολυτελές haute couture ντεφιλέ κάποιου οίκου μόδας, με εκρήξεις punk rock αισθητικής που μπορεί να ζήλευε μέχρι και η Βίβιαν Γουέστγουντ. Η μόδα στην ταινία δεν υπάρχει μόνο για να κάνει τους ηθοποιούς απλά να δείχνουν ωραίοι και σικ, αλλά και για να ολοκληρωθεί ένα fashion statement – επαναστατικό όσο και το εξαιρετικό soundtrack με επιλογές από Νίνα Σιμόν, The Stooges, Deep Purple, Blondie, The Clash και The Rolling Stones.

Στο επίκεντρο όλων αυτών βρίσκονται δυο εξαιρετικά ταλαντούχες ηθοποιοί, οι οποίες δίνουν στους αντισυμβατικούς χαρακτήρες τους τον δυναμισμό και την αγριότητα που λείπει από το σενάριο, χωρίς να απολογούνται – ευτυχώς – για τίποτα. Από τη μία έχουμε την Έμα Στόουν η οποία δείχνει να διασκεδάζει απίστευτα στον ρόλο της ως μια γυναίκα η οποία μεταμορφώνεται σε ένα αδίστακτο πλάσμα που θα κάνει τα πάντα για να πάρει αυτό που θέλει, αφήνοντας ως ψίχουλα ταυτόχρονα ψήγματα ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Και από την άλλη έχουμε μια Έμα Τόμσον η οποία σχεδόν απειλεί να κλέψει την προσοχή από την Στόουν, ως διαβολικά κακιά και ψυχρή Βαρόνη φον Χέλμαν σ’ έναν ρόλο που μια άλλη ηθοποιός θα ξεπέταγε γρήγορα ως μια γραφική καρικατούρα. Κρίμα μόνο που οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μένουν απλά στο παρασκήνιο και ποτέ δεν έχουν την ευκαιρία να αναδυθούν από το σκοτάδι.

Καθώς λίγο πριν το φινάλε ακούγεται το «Sympathy for the Devil» των Rolling Stones, είναι φανερό πως και η «Κρουέλα» δεν σταματά να αποζητά και την δική μας συμπονετική αποδοχή, και εν μέρει το πετυχαίνει. Όμως ποτέ δεν καταφέρνει να αφήσει αυτό το σαρωτικό βρυχηθμό που περιμένεις (και έχει υποσχεθεί) να αντηχήσει σε όλη την διάρκειά της ταινίας. Ο Γκιλέσπι την κάνει να λάμπει λες και βρίσκεται κάτω από τα φώτα μιας φανταχτερής πασαρέλας, η οποία όμως, μόλις αυτά σβήσουν, προδίδει αμέσως τις ατέλειές της ακόμα και κάτω από την διαχρονική γοητεία του ασπρόμαυρου. Αλλά τουλάχιστον το πετυχαίνει με (απαράμιλλο) στιλ.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ  13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, 06/12/2021, ΚΑΒΑΛΑ

Περίπου 70 άτομα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Καπνεργάτη στην Καβάλα, την Δευτέρα 06/12, ανταποκρινόμενοι  στο κάλεσμα  που έκανε το αυτόνομο στέκι Καβάλας, για τα 13 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Οι συγκεντρωμένοι/ες πέταξαν τρικάκια, μοίρασαν τα παρακάτω κείμενα, φώναξαν συνθήματα κατά της κρατικής καταστολής και των περιστατικών βίας από την αστυνομία, αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους/ες και αντιφασιστικά! Η πορεία πέρασε από κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης και μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, καταλήγοντας στην πλατεία Καπνεργάτη, με τους μπάτσους να ακολουθούν από κοντά.

 

Η ΕΛΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ!

Η ΕΛΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ!

Από παντού,
μέσα κι έξω, απ’ τους πάντες,
δεν υπάρχει νους,
μας τραβούνε σαν τιράντες.
Τα κόλπα τα’ χουνε αυτοί,
καραφλοί, διεστραμμένοι,
αρχηγοί παραμυθιασμένοι.
Αποφασίζουν και φυλακίζουν,
κυβερνούν και δολοφονούν.
Μαφία ή πολιτική…

Κορνήλιος Λουλούδης

Ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος του 2021 ήταν οι μήνες που οι μπασκίνες της ΕΛΑΣ επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμη να βασανίσουν και να φυλακίσουν πολλούς κοινωνικούς αγωνιστές. Από τη δίκη των συντρόφων του Ρουβίκωνα (Καλαϊτζίδη και Ματαράγκα), που και το ίδιο το κράτος αναγκάσθηκε να τους αθωώσει, τη δίωξη του συντρόφου Κώστα Κ., την απόπειρα υποχρεωτικής λήψης DNA από τους δεκατέσσερις καταληψίες της πρυτανείας το 2020, μέχρι την προφυλάκιση του Χάρη Μαντζουρίδη, η ειδεχθής πρακτική του μαγειρέματος στοιχείων από την αντιτρομοκρατική είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το έργο τους δεν αρχίζει ή αναβαθμίζεται εδώ, αλλά είναι συνεχές. Παρόμοιες υποθέσεις είχαμε και στο κοντινό παρελθόν, με τους βασανισμούς του Άρη Παπαζαχαρουδάκη και τις προφυλακίσεις των υπολοίπων διαδηλωτών κατά τη μεγάλη πορεία της Ν. Σμύρνης, την προφυλάκιση του Π. Γεωργιάδη και φυσικά την «παραδειγματική» φυλάκιση του Β. Σταθόπουλου, βασισμένη επίσης σε ένα ψεύτικο κατηγορητήριο.

Τα συστατικά γνωστά : με ανώνυμα τηλεφωνήματα, ανύπαρκτους ψευδομάρτυρες και παραποιημένα δείγματα DNA νομιμοποιούν τις κρατικές απαγωγές των συντρόφων, στήνουν κατηγορητήρια και «φορτώνουν» δικαστήρια στο μέλλον του ευρύτερου αγωνιστικού κινήματος. Οι μεθοδεύσεις αυτές πάντα υπήρχαν, η άνεση όμως και το θράσος της αντιτρομοκρατικής έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε όριο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη. Τον απαγάγουν κάτω από το σπίτι του, τον συλλαμβάνουν μπροστά στο μικρό παιδί του, χωρίς ένταλμα και κατηγορίες, χωρίς καν να του έχουν πει τον λόγο. Στη βίαιη προσαγωγή του και τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων, οι μπάτσοι συκοφαντούν τον σύντροφό μας, διαδίδοντας ότι πρόκειται για υπόθεση ασέλγειας σε ανήλικο κορίτσι.

Το στημένο κατηγορητήριο του συντρόφου; ένοπλη ληστεία το 2018 στην περιοχή Ζωγράφου ,με μοναδικό στοιχείο τη δήθεν εύρεση δείγματος DNA σε κινητό αντικείμενο και πιο συγκεκριμένα, πάνω σε γεμιστήρα όπλου. Φυσικά, η ΕΛΑΣ εφαρμόζει για πολλά χρόνια τη μέθοδο της στοχοποίησης αγωνιστών μέσω δειγμάτων DNA. Παρόλο που τα μίγματα βιολογικού υλικού που βρίσκονται σε κινητά αντικείμενα δεν είναι, ούτε θα μπορούσαν να είναι αξιόπιστα, ιδίως όταν η μεταφορά τους είναι πάρα πολύ εύκολη.

Για να «δέσει το γλυκό» και να εξασφαλίσει την προφυλάκιση, η κρατική ασφάλεια προσθέτει τα γνωστά ανώνυμα τηλεφωνήματα, ενώ από τις πρώτες ανακοινώσεις της για το συμβάν, επιχειρεί να φορτώσει διάφορες υποθέσεις στον σύντροφο μας, όπως ο εμπρησμός σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων το 2009 (πάλι μέσω ενός δείγματος DNA σε κινητό αντικείμενο) ή την συσχέτιση του με την ληστεία στην Κοζάνη το 2013, μέσω αόριστων και υποθετικών πιθανοτήτων.

Όμοια με την υπόθεση Θεοφίλου για τη ληστεία στην Πάρο τον Αύγουστο του 2012, όπου πάλι με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα κι ένα δείγμα DNA που είχε βρεθεί σε εκείνο το περιβόητο καπέλο, ο Τάσος Θεοφίλου προφυλακίστηκε, έμεινε στη φυλακή για 5 χρόνια, μέχρι να αθωωθεί στο εφετείο και να καταρριφθεί το τσίρκο της αντιτρομοκρατικής. Όμοια με το ανώνυμο τηλεφώνημα στην υπόθεση του συντρόφου Κώστα Κ. , όπου 14 χρόνια μετά προσπαθούν να του προσάψουν κατηγορίες για εμπρησμούς και απόπειρες ανθρωποκτονίας. Όμοια με την περίπτωση Σταθόπουλου, όπου με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, με ένα δείγμα DNA και την απαγωγή του από τους ράμπο της αντιτρομοκρατικής, ο σύντροφος καταδικάστηκε τελικά χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο σε 19 χρόνια κάθειρξης. Όμοια και με την προφυλάκιση του Π. Γεωργιάδη που πραγματοποιήθηκε έπειτα από ένα ανώνυμο τηλεφώνημα και τη δημιουργία έντονου τρομοκλίματος από τα ΜΜΕ, διογκώνοντας το κατηγορητήριο. Όμοια με τόσες και τόσες υποθέσεις αγωνιστών που το κράτος απαγάγει, βασανίζει και φυλακίζει.

Ο συστηματικός σωματικός και ψυχικός βασανισμός από τα σύγχρονα ΕΑΤ – ΕΣΑ κλονίζει τη ψυχική υγεία του Χάρη. Τη μία στιγμή γυρνά από τη δουλειά του και από την άλλη βρίσκεται σιδηροδέσμιος μπροστά στα μάτια του παιδιού του και της συντρόφου του. Οδηγείται προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό και έπειτα στο Δαφνί, συνεχίζεται ο βασανισμός του, δεμένος, φρουρούμενος και υπό φαρμακευτική καταστολή. Η ομηρία αυτή διαλύει τη ψυχική ισορροπία του συντρόφου μας, με κίνδυνο να προκληθούν ανεπανόρθωτες βλάβες.

Δεν έχουμε αυταπάτες για τις προθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αγωνίζονται, σε όσους αντιδρούν και δεν υποκύπτουν στα κατασταλτικά σχέδια των εξουσιαστών. Ξέρουμε πως έχουμε πόλεμο με τους δυνάστες της καθημερινότητάς μας, μα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο το σύνολο των διώξεων και των φυλακίσεων πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και το μούδιασμα του κινήματος να αντιδράσει τρέφει τις ελπίδες των καταπιεστών για την καθολική βύθιση της κοινωνίας σε μόνιμη ύπνωση. Ξέρουμε πως η συνταγή με τα δείγματα DNA και τα ανώνυμα τηλεφωνήματα είναι παλιά, μα αυτό δεν πρέπει να ρίχνει την ένταση των αντανακλαστικών μας. Η έλλειψη αντίδρασης μας στις πρακτικές αυτές του κατασταλτικού μηχανισμού και η κοινωνική εκκωφαντική σιωπή θα οδηγήσει μοιραία στη νομιμοποίηση των βασανισμών του κράτους.

Έχουμε αργήσει ήδη στην αναμέτρηση με τους βασανιστές του Χάρη και η ζωή του συντρόφου μας κινδυνεύει.

  • Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του Χάρη Μαντζουρίδη για να βελτιωθεί η υγεία του πριν να είναι αργά.

  • Απαιτούμε την άμεση παύση των διώξεων του Κώστα Κ. και τον 14 συντρόφων καταληψιών της πρυτανείας.

  • Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του Βαγγέλη Σταθόπουλου και του Πολύκαρπου Γεωργιάδη.

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ, ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Συγκέντρωση 6 Δεκέμβρη 2021, στις 17:00, στην πλατεία Καπνεργάτη. ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ – 13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΔΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Κράτος Δολοφόνος 13 χρόνια μετά ..
Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ῥεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
                                                                 Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι.  Νίκος Καροῦζος
Το 2008 δολοφονείται ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα με συνεργό τον Σαραλιώτη. 13 χρόνια μετά, το αστικό κράτος συνεχίζει να δολοφονεί μετανάστες, ρομά, γυναίκες , παιδάκια, διεμφυλικούς (τρανς), αγωνιστές .
22 Οκτώβρη στο Πέραμα, άλλη μια νέα δολοφονία από την ΕΛ.ΑΣ., αυτή του Νίκου Σαμπάνη, ξεπλένεται από μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, ως εν δυνάμει παραβατικός. Παράλληλα, λίγο αργότερα , ένα κοριτσάκι 8 χρονών ξεψυχά στην πόρτα του κοινωνικού ρατσισμού. Οι Ρομά έχουν καταδικαστεί σε θάνατο πριν ακόμη γεννηθούν από το κράτος – δολοφόνο με σπόνσορα το σάπιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας .
Γιατί συνδέουμε τις δολοφονίες αυτές με το κράτος και όχι με τις διεστραμμένες προσωπικότητες που τις διαπράττουν;
Τότε, δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος, γιατί ο Κορκονέας  είχε την κάλυψη του κράτους – δολοφόνου. 11 χρόνια μετά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας μετέτρεψε την ποινή του από τα ισόβια  σε 13 χρόνια, αναγνωρίζοντας το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου : δεξιόστροφη αντίληψη της «πατροπαράδοτης» βίας σε κάθε τι διαφορετικό. Έτσι, οδηγήθηκε στην πρόωρη αποφυλάκιση, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να καταθέσει αίτηση.
Συνεργός του κράτους – δολοφόνου είναι μέρος της αρρωστημένης κοινωνίας μας. Καλύπτει βιαστές, παιδεραστές, κλέφτες δημόσιου χρήματος, γυναικοκτόνους, αιμομίκτες, διακινητές ανθρώπων, δολοφόνους διεμφυλικών στο όνομα του “πατριωτισμού” και της εθνικής υπερηφάνειας. Μια κοινωνία βασανισμένη από μνημόνια, βιομηχανική ρύπανση και κατάπτυστα ΜΜΕ. Φοβισμένη και πρόθυμη να ξεχάσει κάθε έγκλημα του κράτους, με αντάλλαγμα την σαθρή επιβίωση σε μια γεωγραφία που ελέγχεται και καταστρέφεται συστηματικά.
Το προσωπείο της θεοσεβούμενης, πατριωτικής και οικογενειοκρατούμενης κοινωνίας  κατέρρευσε  μετά τον ενάμιση χρόνο υγειονομικού τρόμου της πανδημίας. Οι άριστοι κλείνουν νοσοκομεία για να εδραιωθεί η ιδιωτική υγεία, ρημάζουν σχολεία για να εμπλουτιστεί η ιδιωτική εκπαίδευση , κατασπαταλούν δημόσιο χρήμα,  καίνε δάση για τις πράσινες επενδύσεις ( ανεμογεννήτριες κτλ ),  αγοράζουν περιπολικά αντί για ασθενοφόρα και προσλαμβάνουν κάθε είδους μπάτσους αντί για υγειονομικούς.
Ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται άλλοτε σε φασισμό ( χούντες Μεταξά , Παπαδόπουλου κ.α.), άλλοτε σε νεοφιλελευθερισμό (Μητσοτακέικο ή Παπανδρεικό αφήγημα), θυσιάζει κάθε κομμάτι διαφορετικότητας και εναλλακτικής ζωής,  προτάσσει την ανταγωνιστική επιβίωση των φτωχών στρωμάτων και την ενδυνάμωση της άρχουσας τάξης.
Η δολοφονία του Αλέξη μας όπλισε και μας σημάδεψε, μας έκανε να αρνηθούμε το σάπιο μέρος της κοινωνίας, να κατεβάσουμε το προσωπείο του κράτους – δολοφόνου , να πολεμήσουμε την φτώχεια και τον ολοκληρωτισμό . Να δείξουμε ότι στην βαλκανική  χερσόνησο που ζούμε, δεν ευδοκιμούν μόνο παραβιαστικές συμπεριφορές, εθνικιστικές φιέστες και παιδεραστικές απολαύσεις των αρίστων, αλλά υπάρχουν και  άνθρωποι αλληλέγγυοι , αγωνιστές / ιες  , αξιοπρεπείς και ηθικοί.
Τα καθάρματα της ιστορίας του καπιταλισμού μένουν θαμμένα και ξεχασμένα , ενώ οι ανθρωποθυσίες του κράτους – δολοφόνου μένουν ζωντανές στη μνήμη μας , στη μνήμη της εξέγερσης και της επανάστασης.
Η εξέγερση είναι πάντα στην καρδιά μας και στο μυαλό μας και φυσικά ο φόβος των αρχόντων,  ντόπιων και μη.
Μας δολοφονείτε , αλλά μας κάνετε δυνατότερους.
Για έναν Δεκέμβρη ενάντια στη λήθη, τη διχόνοια και τον ολοκληρωτισμό.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Προβολή της ταινίας ”MINAMATA”, Τρίτη 07/12/2021, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Minamata

O σημαντικός φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ επιστρέφει στην ενεργό δράση όταν ένας φίλος του τού προτείνει να φωτογραφίσει για λογαριασμό του περιοδικού «Life» τις επιπτώσεις που έχει στους κατοίκους η σταθερή δηλητηρίαση των νερών από τα απόβλητα ενός χημικού εργοστασίου στη Μιναμάτα της Ιαπωνίας.

Ο Γιουτζίν Σμιθ ήταν πρωτοπόρος του φωτογραφικού δοκιμίου, ένας ευαίσθητος και αυτοκαταστροφικός δημοσιογράφος της κάμερας με καλλιτεχνική ματιά και μισανθρωπικές τάσεις. Με τις λήψεις του στο παραθαλάσσιο χωριό Minamata της Ιαπωνίας έφερε στο προσκήνιο ένα άγνωστο έγκλημα με τραγικούς πρωταγωνιστές ντόπιους που υπέκυψαν σε επώδυνα τραύματα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν μικρά παιδιά και άνθρωποι που παραμορφώθηκαν από τη μόλυνση που προκαλούσε επί δεκαετίες ένα εργοστάσιο υδραργύρου στην περιοχή.

Βρισκόμαστε στο 1971, τη χρονιά που ο Μάρβιν Γκέι κυκλοφόρησε το ανατριχιαστικό τραγούδι του «What’s going on», με στίχους που, εκτός από τον κοινωνικό αντίκτυπο του Βιετνάμ και τις αναταράξεις στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, θίγει και το περιβάλλον με την αναφορά στο «fish full of mercury».

Ο Σμιθ πέρασε πολλά μέχρι να κάμψει την αρχική καχυποψία του περιοδικού «Life» ‒με διεθνή απήχηση και εβδομαδιαία κυκλοφορία ακόμα τότε‒ και να το κάνει να του εμπιστευτεί μια πολυέξοδη αποστολή, και για να κερδίσει, στη συνέχεια, με την πολύτιμη βοήθεια της διερμηνέως του, τη συμπάθεια των φοβισμένων και βασανισμένων κατοίκων, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αποτυπώσει το δράμα με μια σειρά εκπληκτικών ασπρόμαυρων ενσταντανέ, εφάμιλλων με έργα τέχνης και με σημαντικό εκτόπισμα στην κοινή γνώμη.

Μετά από ηθελημένες εκδρομές σε κινηματογραφικές αποδράσεις και ακούσια, αν και σίγουρα επαγγελματικώς ζημιογόνα έκθεση στην ταμπλόιντ δημοσιογραφία, ο Τζόνι (Ντεπ) πήρε το όπλο της διασημότητάς του για καλό σκοπό, αυτόν της αφύπνισης και της ευαισθητοποίησης για ένα θέμα που δεν αφορά μόνο το παρελθόν, αλλά απασχολεί και στις μέρες μας, όπως φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν οι εικόνες οικολογικής και ανθρώπινης καταστροφής που τρέχουν παράλληλα με τους τίτλους τέλους της ταινίας του Αμερικανού εικαστικού και σκηνοθέτη Άντριου Λέβιτας.

Για να το πετύχει, μεταμορφώνεται εξωτερικά, όπως το συνηθίζει, και αγκαλιάζει με ζέση την πόζα του καταραμένου καλλιτέχνη, φορώντας μπίτνικ μπερέ, ακούγοντας τζαζ, λέγοντας αφοριστικά τσιτάτα και, φυσικά, καπνίζοντας ασταμάτητα και πίνοντας μέχρι τελικής πτώσης. Με αυτήν τη στολή, προειδοποιεί, στέλνοντας όλα τα δυνατά σήματα, πριν λυτρωθεί. Συνεπώς, είναι σαν να προεξοφλεί τη συνέχεια και την έκβαση της ταινίας, η οποία αναδεικνύεται στις φωτογραφικές λήψεις και συμπληρώνει τη διαδρομή και παράλληλα την αποστολή της.

Προβολή της ταινίας ”BACURAU”, Τρίτη 23/11/2021, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Bacurau

Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, Ζουλιάνο Ντορνέλες

Οι Βραζιλιάνοι Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου και Ζουλιάνο Ντορνέλες παίζουν με το σινεμά είδους, τα b-movies και την πολιτική σύγχυση της χώρας τους σε μια ταινία που δεν χωράει τελικά πουθενά. Κι αυτό δεν το λέμε για καλό. Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2019.

Ένα (γαλατικό) χωριό στα βάθη της Βραζιλίας – που πιστεύει πριν από οτιδήποτε στη μητριαρχία – πέφτει θύμα των ορέξεων μιας ομάδας λευκών Αμερικάνων που το επισκέπτονται με σκοπό να σκοτώσουν τους κατοίκους του σε ένα ιδιόρρυθμο, να το πεις και χόμπι, ανθρωποκυνηγητό.

Αυτή είναι η κεντρική υπόθεση της νέας ταινίας του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου που είχε κερδίσει τις εντυπώσεις με το εξαιρετικό ντεμπούτο του, «Neighbouring Sounds» το 2012 και βρέθηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών το 2016 με τη μόλις δεύτερη ταινία του, το «Αquarius», που είχε βρει και διανομή στην Ελλάδα.

Εδώ, στην τρίτη του ταινία συνεργάζεται στη σκηνοθεσία με τον Ζουλιάνο Ντορνέλες (υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση των δύο προηγούμενων ταινιών του), καθώς η φιλοδοξία του υπερβαίνει την παραπάνω αυτοσχέδια σύνοψη και ανοίγει σε κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως τολμηρό, εξωφρενικό, αναρχικό – σε κάθε περίπτωση κάτι που αρνείται να υπακούσει σε συμβάσεις και προτιμά να κρύβει συνεχώς εκπλήξεις κάτω από την φαινομενικά γνώριμη επιφάνειά του.

Τοποθετημένο, όπως αναφέρει στην εναρκτήρια σκηνή του, «σε μερικά χρόνια από τώρα», το «Bacurau» ξεκινάει με διαθέσεις… Αποκάλυψης, Μια νεαρή γυναίκα, η Τερέζα επιστρέφει από την πόλη στο χωριό της για την κηδεία της γιαγιάς της. Στο δρόμο θα συναντήσει μια παρέλαση από ανοιχτά φέρετρα και κατακρεουργημένους νεκρούς, στο σπίτι όπου θρηνούν την ηγετική μορφή της γιαγιάς Καρμελίτα, η γιατρός του χωριού (την υποδύεται η Σόνια Μπράγκα, πρωταγωνίστρια στο «Aquarius») θα κάνει μια σκηνή βρίζοντας την χυδαία, ο διεφθαρμένος δήμαρχος κάνει τα πάντα για να μην φτάσει ποτέ εκεί πόσιμο νερό και ο δάσκαλος του χωριού ανακαλύπτει πως το χωριό τους έχει εξαφανιστεί από το Google maps.

Αυτά και άλλα πολλά παράξενα συμβαίνουν στο Μπακουράου, ένα μέρος που θυμίζει ένα άλλο Τουίν Πικς και που όλα τα απίθανα είναι πιθανά. Όταν λέμε όλα εννοούμε όλα, καθώς στον καταγάλανο βραζιλιάνικο ουρανό δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και ένας ιπτάμενος δίσκος που μπορεί να είναι και drone (ή και το αντίθετο), οι τοπικοί γκάνγκστερ θα βγουν από τα λαγούμια τους και τη φαινομενική ησυχία του χωριού θα διακόψει ο ερχομός μιας ομάδας «κυνηγών» από την Αμερική που είναι αποφασισμένοι να φύγουν μόνο όταν θα έχει χυθεί αίμα – ανάμεσά τους και ο Ούντο Κίερ.

Αλλάζοντας συνεχώς διαθέσεις, το «Bacurau» είναι συνεχώς μετέωρο ανάμεσα στο παιχνίδι του με τα κινηματογραφικά είδη και την παραβολή που θέλει να ψελλίσει – κυρίως γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να την κάνει να ακουστεί δυνατά. Λίγο σπαγγέτι γουέστερν, λίγο video game, μια μικρή (αναίτια) δόση από space σουρεαλισμό και μια ισχυρή από ψυχοτροπικές ουσίες, το φιλμ των Φίλιου και Ντορνέλες δεν είναι ούτε αρκετά εξωφρενικό για να παραδοθεί με ζητωκραυγές (των θεατών) στην b-movie φιλοδοξία του, ούτε αρκετά πολιτικά στέρεο για μπορέσει να σε οδηγήσει με ασφάλεια στη σύγχυση μιας χώρας που βιώνει ανυπέρβλητες κοινωνικές ανισότητες, ακροδεξιά κυβερνητική πολιτική (υπάρχει μια ομολογουμένως αστεία σκηνή – αναφορά στα ναζιστικά φίλια αισθήματα του Ζαΐρ Μπολσονάρου) και την παρεμβατική «εισβολή» της Αμερικής στην ψευδή τουριστική ευημερία της.

Όσο λειτουργικός κι αν είναι ο Ούντο Κίερ σε μια queer αναγωγή του όλου εγχειρήματος, τόσο σχηματικοί είναι οι Αμερικάνοι που ο Φίλιου θα ήθελε να είναι τα ανδρείκελα ενός προσομοιωμένου video game και όσο κι αν οι γυναίκες (από την πλευρά των Βραζιλιάνων) προσδίδουν δύναμη ως μπροστάρισσες μιας μάχης σώμα με σώμα, τόσο μένουν ανεκμετάλλευτες στις σκηνές προς το φινάλε. Εκεί όπου απλά επιβεβαιώνεις (για ακόμη μια φορά) πως μια τολμηρή ιδέα, μια εκπληκτική (συνθετική, 70s και «πειραγμένη») διεύθυνση φωτογραφίας από τον Πέντρο Σοτέρο και λίγο gore – ειδικά αν δεν είσαι ο Κουέντιν Ταραντίνο, για παράδειγμα – δεν αρκούν για να κάνουν μια ταινία πραγματικά αξιοσημείωτη. Πόσο μάλλον αυτό να είναι και ένα κάλεσμα για επείγουσα επανάσταση.

Η χούντα δεν τελείωσε το 73 : Πατριαρχία , Διαφθορά , Μπατσοκρατια , Φασισμός – Ενημέρωση από τη συγκέντρωση στην πλατεία Καπνεργάτη 17 Νοεμβρίου 2021, Καβάλα

Η χούντα δεν τελείωσε το 73 : Πατριαρχία , Διαφθορά , Μπατσοκρατία , Φασισμός 

Την Τετάρτη 17/11/21 με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Καβάλα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Αυτόνομου Στεκιού. Υπήρχαν και άλλα καλέσματα την ίδια ώρα στην πλατεία Καπνεργάτη.  Ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης. Το αυτόνομο στέκι Καβάλας είχε το δικό του μπλοκ. Η πορεία είχε παλμό και ακούστηκαν συνθήματα για το πολυτεχνείο, αντικρατικά, αντιμπατσικά και αντιφασιστικά! Η πόλη ήταν γεμάτη από μπάτσους, οι οποίοι ακολουθούσαν την πορεία σε όλη τη διάρκειά της.

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο