ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΡΟΧΗΣ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46

Μαζί ή Τίποτα

In the Fade

του Φατίχ Ακίν

Ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει με ένα προκλητικό θρίλερ εκδίκησης με ηχηρό πολιτικό μήνυμα και κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Νταϊάν Κρούγκερ στην πιο μεστή ερμηνεία της καριέρας της.

Τίποτα δεν σταματά την Κάτια, τη 35χρονη Γερμανίδα που πανρεύεται τον τουρκικής καταγωγής Νούρι, ακόμα και μέσα στη φυλακή. Εκείνος, πρώην έμπορος ουσιών αλλά τώρα αποφασισμένος να αλλάξει τη ζωή του, εκείνη φοιτήτρια ανθρωπολογίας που αψηφά την επικριτική της μητέρα, δεν ανταλλάζουν βέρες αλλά χαράζουν στα δάχτυλά τους τατουάζ – σύμβολα της δικής τους αιώνιας αγάπης και δέσμευσης. Εξι χρόνια μετά τους συναντάμε στη γειτονιά τους στο Kρόιτσμπεργκ – εκείνος δουλεύει στο φορολογικό γραφείο που έχει στήσει για να βοηθά τους Τούρκους μετανάστες, εκείνη φέρνει τον εξάχρονο γιο τους για να περάσει την μέρα με τον μπαμπά του. Μόνο που δε θα είναι μία συνηθισμένη μέρα για την οικογένειά τους. Μία βόμβα εκρήγνυται ακριβώς μπροστά από το γραφείο του Νούρι και η Κάτια χάνει τον σύντροφό της, το παιδί της και τη γη κάτω από τα πόδια της μέσα σε μια στιγμή. Η πραγματική όμως τραγωδία δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Γιατί το ωστικό κύμα που προκαλεί αυτή η έκρηξη έχει να κάνει με πολλά περισσότερα. Ποιος ευθύνεται; Γείτονες, media, φίλοι αλλά και οι ίδιοι οι γονείς τεντώνουν το δάχτυλο στο παρελθόν του Νούρι. Η αστυνομία ψάχνει ενόχους σε γνωστά ρατσιστικά μονοπάτια (ακόμα και το σκίτσο μιας γυναίκας που περιγράφει η Κάτια μεταφράζεται σε «ανατολικοευρωπαία»). Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμα πιο ζοφερή: το χτύπημα ήταν εθνικιστικό, οι ένοχοι είναι Γερμανοί, και το νεοναζιστικό φασιστικό ρεύμα που δε δέχεται οποιαδήποτε διαφορετικότητα να συνυπάρχει, ηχηρά παρόν. Θα μπορέσει να επέλθει μία λύση μέσα από το δημοκρατικό δικαστικό σύστημα; Ή η αυτοδικία είναι ο μόνος δρόμος;

Ο Φατίχ Ακίν («Μαζί, Ποτέ», «The Cut», «Crossing the Bridge», «Soul Kitchen») κατασκευάζει ένα θρίλερ εκδίκησης με πολιτικό περίγραμμα και αφυπνιστικό μήνυμα για την εκρηκτική αύξηση εγκλημάτων μίσους που πλήττουν τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Μία χώρα που έχει περάσει πάνω από μισό αιώνα παλεύοντας ενοχικά με τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά δεν έχει καταφέρει να ξεριζώσει τις επικίνδυνες εθνικόφρονες κορώνες του κοινωνικού της ιστού. Η διαφορετικότητα δεν έχει γίνει ποτέ πραγματικά αποδεκτή στη Γερμανια και τώρα που όλη η Ευρώπη μοιάζει να γέρνει ανησυχητικά προς την άκρα δεξιά, οι ρατσιστικές εκδηλώσεις έχουν ανασηκώσει κεφάλι, μαζί με το θρασύ τεντωμένο δεξί χέρι τους.

Αυτό όμως που πρώτα ενδιαφέρει τον Ακίν είναι η προσωπική ιστορία. Ο άνθρωπος που βάλλεται στο επίκεντρο αυτού του πολιτικού παραλογισμού. Με κάμερα στον ώμο (θυμίζοντας το «Μαζί, Ποτέ») βουτά με ενέργεια, φρεσκάδα, τρέλα και τρυφερότητα στην πρώτη σεκάνς – στο γάμο στις φυλακές. Δύο εναντίον όλων, ερωτευμένοι, γελαστοί, αν και έγκλειστοι, δέσμιοι σ’ ένα πρόχειρα στημένο πανηγύρι. Για αυτό και τα κοντινά στην οικογένεια που σχηματίστηκε, έξι χρόνια μετά. Το αξιολάτρευτο μυωπικό πιτσιρίκι τους, την οικειότητά τους, τους καθημερινούς διαλόγους. Οταν όλο αυτό ανατινάσσεται, κυριολεκτικά, ο φακός του Ακίν θα μείνει κολλημένος στο πρόσωπο της ηρωίδας του. Οχι μόνο γιατί μέσα από κάθε της σπαραγμό, παίρνει τις σωστές, ανθρώπινες διαστάσεις το αντίκτυπο ενός εγκλήματος μίσους, αλλά ίσως και γιατί θέλει να τονίσει την μοναξιά της. Μια μοναξιά τόσο προσωπική, όσο και πολιτική: μόνη απέναντι σ’ ένα σύστημα που δεν προσφέρει ασφάλεια, ούτε δικαιοσύνη, ούτε τιμωρία, ούτε κάθαρση.

Παρακολουθώντας, στο πρώτο μέρος της ταινίας, την καθημερινότητα μετά την τραγωδία, ο Ακίν θέλει να συλλάβει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από βόμβες: την κανονικοποίηση της ξενοφοβίας κι έτσι τη βουβή συναίνεση απέναντι στο ρατσισμό. Κι αν οι δικαστικές σεκάνς θυμίζουν λίγο περισσότερο τηλεοπτικό μελόδραμα, κι όχι το παρορμητικό σινεμά του, το μήνυμα αυτής ακριβώς της θεσμικής μοναξιάς είναι ξεκάθαρο.

Κάπως έτσι ο Ακίν δικαιολογεί την τελευταία πράξη εκδίκησης. Η ηρωίδα του πρέπει να δικαιώσει το σαμουράι τατουάζ της, ακολουθώντας τους ενόχους στην Ελλάδα (όπου έχουν συνδέσμους με τη Χρυσή Αυγή – μάλιστα ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης κάνει μία guest, αλλά καίρια εμφάνιση).

Κάπου εκεί η ταινία χάνει τόσο την κινηματογραφική της στιβαρότητα και πρωτοτυπία (εφόσον δηλώνει ιστορία εκδίκησης, μπορούμε να φανταστούμε την κατάληξη), όσο και τον άξονά της στο πολιτικό της δίλημμα. Ενώ το φινάλε θα έπρεπε να δυναμιτίζει τις αισθήσεις, η επιλογή του μοιάζει περισσότερο να γειώνει τις προσδοκίες μας για κάτι θα ξεκινούσε έναν ουσιώδη διάλογο για τη ζοφερή επικαιρότητα μας.

Παρόλα αυτά ο Ακίν καταθέτει ένα σινεμά που έχει βλέμμα, δύναμη, άποψη κι ενέργεια. Και πάνω από όλα μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια, άξια βραβείου. Μεγάλη έκπληξη η Νταϊάν Κρούγκερ με μία ερμηνεία που οι μικρές, κλεφτές στιγμές αξίζουν ακόμα περισσότερο από τα μπραβάντο ξεσπάσματα. Την πιστεύεις, τη νιώθεις, την συμπονάς, βρίσκεσαι δίπλα της σε όλη την κάθοδό της στην κόλαση.

Κρίμα που το fade to black τέλος δεν τη δικαιώνει.

Αν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι έτοιμοι να “διαβούν” τον Ρουβίκωνα, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμοι να υποστούν και το ποτάμι της αλληλεγγύης

Με θαυμασμό, και καθόλου έκπληξη, διαβάσαμε μια αναδημοσίευση με αφορμή τη δράση της Α.Ο. Ρουβίκωνας στη φασιστο-φυλλάδα της Νεάπολης. Ένα τοπικό μέσο ενημέρωσης, που έχει κάνει γνωστή την πόλη της Καβάλας, σε Ελλάδα και εξωτερικό, για την κατασκευή και δημοσίευση ψευδών ειδήσεων. Μάλιστα στην αναδημοσίευση αυτή* από κάποιον ομογενή γιατρό της Βοστόνης, γινόμαστε για άλλη μια φορά παρατηρητές, αυτής της κλασσικής μεταμνημονιακής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής ξεπλύματος των φασιστικών νοοτροπιών και πρακτικών. Υπέρμαχος του κινήματος “δεν είμαι ρατσιστής αλλά..” ή των “καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται”, ο “κουμπάρος” από τη Βοστόνη, πέρα από πρόθυμος να χρηματοδοτήσει το ελληνικό CSI για το μπουζούριασμα του Ρουβίκωνα, φτάνει στο σημείο να εξισώσει τη δράση των συντρόφων μας με αυτή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Μια λογική που τον τελευταίο καιρό, τείνει να γίνει μόδα στις τάξεις των νεοφιλελεύθερων που αναζητούν τρόπους να συλλέξουν τους ψηφοφόρους της εγκληματικής οργάνωσης των ασπόνδυλων.

Εμείς με τη σειρά μας, θα προτείναμε στον κομμουνιστοφάγο ντόκτορ, να προσέξει γύρω του, τι πράττουν τον τελευταίο καιρό οι ομοϊδεάτες του- ομογενείς που έχουν αιματοκυλίσει την Αμερική, πριν προβεί σε στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας για την εξουδετέρωση του Ρουβίκωνα. Στην πραγματικότητα, οι επισκέψεις των μελών του Ρουβίκωνα στους μιζαδόρους γιατρούς για τα φακελάκια και η επίθεση στη Novartis είναι ο λόγος που “ενοχλήθηκε” ο συγκεκριμένος.

Από μια εφημερίδα και ένα ραδιόφωνο που έχει καταντήσει, κυριολεκτικά, να λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου της ναζιστικής γκρούπας και κάθε ακροδεξιού κηφήνα, είναι λογικό να περιμένουμε τέτοιου είδους άρθρα. Μόνο που με αυτόν τον τρόπο η Νεάπολης, στήνει ένα πολιτικό πλυντήριο, ξεπλένοντας φασιστικές δολοφονίες και εξυγιαίνοντας ακροδεξιές ρητορικές μίσους, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Εδώ λοιπόν παρατηρούμε τον ορισμό του λαϊκίστικου φιλελεύθερου μορφώματος, εμπλουτισμένο με τη δυσοσμία των νοσταλγών της επταετίας που ξεπηδάει από τα σάβανα της φονταμενταλιστικής δεξιάς.

Πάνω στην ανιστόρητη και ημιμαθή θεωρία λοιπόν των δύο άκρων, νεοφιλελεύθεροι πολιτικάντηδες και κεντρώοι κρατικοδίαιτοι, φροντίζουν να στήσουν την πολιτική τους καριέρα. Χαρακτηριστικά που προικίζουν το βιογραφικό αυτής της τάσης, είναι ο γκεμπελισμός των ψευδών ειδήσεων και η διαστρέβλωση των γεγονότων. Πρακτική που υιοθετούν και οι πατριδοκάπηλοι θρησκόληπτοι της κοινωνίας, προσπαθώντας να παραχαράξουν τις μελανές σελίδες της ιστορίας και των πολιτικών γεγονότων που σημαδεύουν την χώρα.

Κοιτώντας το δέντρο του Ρουβίκωνα και όχι το δάσος των προβλημάτων, τα γεγονότα παρερμηνεύονται, αποσιωπώντας τη γενεσιουργό αιτία, που οπλίζει τις δράσεις αυτές. Οι ψευδείς ειδήσεις, η παρερμηνεία του λόγου των μελών του, και η απονοηματοδότηση των δράσεων της ομάδας, αποτελούν τη βάση της πολιτικής επιχειρηματολογίας τόσο του πολιτικού κόσμου όσο και του κάθε μιντιακού, και όχι μόνο, κολαούζου του συστήματος. Αρνούμενοι να καταλάβουν πως οι ακτιβιστικές δράσεις του Ρουβίκωνα είναι μέρος του ευρύτερου αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου που συνειδητά αντιδρά ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταστολή και την ατιμωρησία, χωρίς μάλιστα να ζητά πολιτικά ανταλλάγματα. Αδύναμοι να κατανοήσουν ότι είναι τα αντανακλαστικά των καταπιεσμένων, μέσα από τις πολιτικές της λιτότητας και των πλειστηριασμών, των μιζών και της δωροδοκίας, της πολιτικής αυθαιρεσίας και της δικαστικής καταστολής, της κάλυψης των εργασιακών και κρατικών δολοφονιών, των γεωπολιτικών στρατηγικών του ενεργειακού ιμπεριαλισμού που βυθίζουν την ανατολή στο αίμα.

Η γενικότερη λύσσα του κράτους να καταστείλει τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο φυσικά και δεν περνάει απαρατήρητη. Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει επιλέξει, πριν αναλάβει καν την εξουσία, με ποια μεριά θα είναι. Από τη μία, αφήνει τους δολοφόνους του Φύσσα και του Λουκμάν ελεύθερους, αποφυλακίζει στρατιωτικούς και κληρικούς βιαστές και σκεπάζει τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα του τόπου (Panama/ paradise papers, Novartis, Siemens, Lagarde). Ενώ από την άλλη, ανακαλεί συνεχώς αθωωτικές αποφάσεις υπέρ των αναρχικών, κόβει τις άδειες (εκπαιδευτικές και μη) φυλακισμένων αγωνιστών, βασανίζει απεργούς πείνας και ρίχνει εξοντωτικές ποινές μέσα από στημένα κατηγορητήρια της αντιτρομοκρατικής και πειραγμένα DNA.

Έτσι και εμείς, ως αλληλέγγυοι/ες στην Α.Ο. Ρουβίκωνας, στεκόμαστε δίπλα τους σε αυτό το κύμα καταστολής και δυσφήμισης που τους έχει επιβληθεί. Σηκώνουμε τα συντροφικά αναχώματα απέναντι σε άλλη μια εκδικητική επίθεση του κράτους και δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στα μέλη του Ρουβίκωνα που δικάζονται στις 12 Ιουνίου και σε κάθε άλλο διωκόμενο σύντροφο και μέλος της ομάδας. Το μόνο που θα πετύχετε, είναι να κάνετε όλο τον κόσμο “Ρουβίκωνες”.

Η δίκη των 12 μελών του Ρουβίκωνα, θα γίνει η πολιτική καταδίκη κράτους και κεφαλαίου.

Αλληλεγγύη στην Α.Ο. Ρουβίκωνας

Αυτόνομο στέκι Καβάλας,Κατάληψη Βύρωνος 3

*http://www.neapolisnews.gr/ανοικτη-επιστολη/

Το Τελευταίο Σημείωμα

του Παντελή Βούλγαρη

Ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει στην πολύπαθη σύγχρονη ελληνική ιστορία για να αποδείξει για άλλη μια φορά, παρά τα ελαττώματα του «Τελευταίου Σημειώματος», την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την εξαιρετική του ικανότητα να επικοινωνεί άμεσα με το κοινό.

Υπάρχει μόνιμα μια γνησιότητα στο σινεμά του Παντελή Βούλγαρη και ένα πάθος που αντικατοπτρίζεται τόσο στον συναισθηματισμό που διαποτίζει κάθε πλάνο όσο και στην προσεκτική επιλογή των λέξεων των πρωταγωνιστών του, οι οποίες συνήθως ξεπερνούν τους ήρωές τους για να αναδείξουν την εποχή τους, τα ήθη και όλες εκείνες τις μικρές παρόμοιες ιστορίες που παρέμειναν κρυφές στη ροή της Ιστορίας.

Έτσι και στο «Τελευταίο Σημείωμα», την πιο πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη, η ταινία δεν αφορά μόνο την ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, Κρητικού αγωνιστή του λαϊκού κινήματος που δούλεψε ως διερμηνέας των Γερμανών στη φυλακή του Χαϊδαρίου κατά τη διάρκεια της κατοχής, αλλά και όλους εκείνους που έζησαν, έδρασαν και στιγμάτισαν με το αίμα τους εκείνη την περίοδο, δημιουργώντας αθροιστικά ένα κοινωνικό ψηφιδωτό γεμάτο ιστορικές λεπτομέρειες και ανθρώπινες δυνατές στιγμές.

Γιατί η ταινία μπορεί να κλείνει με την πλήρη καταγραφή των ονομάτων των 200 ανθρώπων που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 ως αντίποινα στην ενέδρα της ελληνικής αντίστασης στον Στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, σε χαράδρα της περιοχής των Μολάων, όμως στην πραγματικότητα το «Τελευταίο Σημείωμα» είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πίσω από το σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη και του ίδιου του Παντελή Βούλγαρη φαίνεται η λεπτομερής κοινωνιολογική και ιστορική μελέτη παρόμοιων γεγονότων, πίσω από την ματιά του Παντελή Βούλγαρη γίνονται εμφανείς η αφοσίωση και η γνώση της ιστορίας, πίσω από την φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη και τα κοστούμια της Γιούλας Ζωϊοπούλου επιβεβαιώνεται η προσοχή στην αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι Ναπολέων Σουκατζίδης τού (ποτέ κραυγαλέα αλλά πάντοτε ιδανικά εκφραστικού) Ανδρέα Κωνσταντίνου, ο οποίος έπειτα από διαδοχικές εξορίες και φυλακές από το 1936, βρίσκεται να εκτελεί χρέη διερμηνέα στον Γερμανό Διοικητή του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου, Καρλ Φίσερ (Αντρέ Χένικε). Εξω από το στρατόπεδο, η μνηστή του Ναπολέοντα, Χαρά Λιουδάκη (η Μελία Κράιλινγκ έχει το δύσκολο ρόλο να βασιστεί περισσότερο στη στάση του σώματος και το βλέμμα της παρά στα λόγια – και αριστεύει), εργάζεται ως νοσοκόμα υπομένοντας καθημερινά την προσδοκία της επανασύνδεσης. Η ενέδρα στους Μολάους και οι τέσσερις νεκροί Γερμανοί που φέρνει ως αποτέλεσμα, πρόκειται να θέσουν σε διαφορετική ροή την ιστορία τους και να κάνουν ακόμα ασθενέστερη οποιαδήποτε ελπίδα.

Όμως το «Τελευταίο Σημείωμα» δεν είναι τόσο μια ταινία για την ελπίδα όσο για τη δύναμη των πιστεύω και την ισχύ των ιδεωδών και οι ποικίλες μικρές ιστορίες φόβου, συντροφικότητας, φιλίας αλλά και ονειροπόλησης των κρατούμενων στους θαλάμους, δίνουν στον Βούλγαρη και την Καρυστιάνη την ιδανική ευκαιρία να διευρύνουν τη ματιά τους και να μετατρέψουν τον Σουκατζίδη σε φορέα μιας ιστορίας με πολυάριθμες, εξίσου σημαντικές παραλλαγές. Η ουσιαστική δύναμη της ταινίας δεν βρίσκεται στη θορυβώδη επιφάνεια αλλά εντοπίζεται στις ήσυχες λεπτομέρειες, το δράμα παραδόξως δεν κορυφώνεται τη στιγμή του θανάτου αλλά στον πανηγυρισμό της ζωής (η σκηνή των παραδοσιακών χορών εντός της φυλακής αποτελεί και την καλύτερη σκηνή της ταινίας) και οι σημαντικότερες ατάκες δεν λέγονται από τους πρωταγωνιστές αλλά εμφανίζονται εμβόλιμες ως στιγμές από κάποια άλλη προσωπική ιστορία, που θα μπορούσε με τη σειρά της να αποτελεί μια εξίσου σημαντική ταινία.

Για αυτό και είναι εύκολο να συγχωρήσεις στην ταινία (αν και κατανοητό ως ένα βαθμό) την υπερδραματοποίηση ορισμένων στιγμών, την μάλλον υπερβολική χρήση του slow motion, την ανάγκη κατά στιγμές να τονιστούν με λόγια πράγματα που έχει ήδη κάνει σαφή η ευγλωττία των εικόνων, όπως και την αίσθηση ότι, ειδικά λόγω της πλούσιας έρευνας, πολλές ιστορίες αποζητούν (χωρίς τελικά να λαμβάνουν) περισσότερο χρόνο. Γιατί στην πραγματικότητα, το «Τελευταίο Σημείωμα» παραμένει μέχρι το τέλος μια ταινία προσωπική, ένα φιλμ που πιστεύει με πάθος στην αλήθεια της ψυχής του και μια δημιουργία ειλικρινής που βρίσκει άμεσα επικοινωνία με τον θεατή. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο από όλα.

The Antifascists (2017) Documentary

Ένας πόλεμος χαμηλής έντασης διεξάγεται στους δρόμους της Ευρώπης και το επίκεντρο είναι ο φασισμός. Αυτό το ντοκιμαντέρ μας μεταφέρει πίσω από τις μάσκες των μαχητών, που ονομάζονται αντιφασίστες.

Το 2013 μια ομάδα οπλισμένων ναζί επιτίθεται σε ειρηνική πορεία στη Στοκχόλμη κατά την οποία πολλοί άνθρωποι τραυματίζονται. Στην Ελλάδα το ναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται τρίτο στις εκλογές και στο Μάλμε ο ακτιβιστής Showan Shattak και οι φίλοι του πέφτουν θύματα ναζιστικής επίθεσης με μαχαίρια και ο ίδιος καταλήγει σε κώμα.

Σ’ αυτό το πορτραίτο των αντιφασιστών στην Ελλάδα και τη Σουηδία ανακαλύπτουμε σημεία κλειδιά που εξηγούν την ριζοσπαστική τους δράση.

Bomb City : Βίαιο punk δραματικό θρίλερ στα πρότυπα του American History X!

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία εγκλημάτων μίσους από punk rock οπαδούς στο Amarillo του Τέξας το 1997, το Bomb City είναι ένα δραματικό θρίλερ από τον σκηνοθέτη Jameson Brooks.

Ο τίτλος αναφέρεται στο όνομα ενός καταλύματος όπου ο ένας τύπος γνωστός ως Brian Deneke φιλοξενεί ένα πανκ σόου.
Μετά την ήττα σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, μια ομάδα κολλεγιόπαιδων με το όνομα The White Hatters ξεκινά μια μεγάλη μάχη στους δρόμους με τους punk.

Πρωταγωνιστεί ο Dave Davis ως Brian και παίζουν ακόμη οι Glenn Morshower, Logan Huffman, Lorelei Linklater, Eddie Hassell, Henry Knotts και άλλοι.

Μια σκληρή ταινία βίας, στα πρότυπα ίσως του American History X.

Σήμερα, 3/5/2018, περίπου 70 αλληλέγγυοι/ες πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση-πορεία για τον αναρχικό-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Με αφορμή τη σημερινή πορεία, από νωρίς το πρωί ασφαλίτες κινούνταν επιδεικτικά γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ το κέντρο είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις καταστολής.

Η πορεία κινήθηκε τόσο σε πεζόδρομους της πόλης όσο και στον κεντρικό εμπορικό δρόμο, περνώντας μπροστά και από το αστυνομικό τμήμα. Τα συνθήματα ποικίλα και με παλμό, σε όλη τη διάρκεια της πορείας, όχι μόνο για το διωκόμενο σύντροφο, αλλά για όλες τις συμπαθείς τάξεις, θύματα του κρατικού και δικαστικού μηχανισμού.

Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ οι μπάτσοι κράτησαν γενικά διακριτική στάση τόσο κατά την διάρκεια της όσο και στο τέλος της.

Η κίνηση αυτή ήταν μια ελάχιστη δράση αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, καθώς η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα, η δικαστική εξουσία, μας αποδεικνύει πως λειτουργεί σαν κράτος εν κράτη. Η έφεση της αθωωτικής απόφασης είναι η απεγνωσμένη κίνηση των εξουσιαστών να καταστείλουν τους κοινωνικούς αγωνιστές, αρνούμενοι να δεχτούν την ήττα τους μέσα στα δικά τους λημέρια. Τα λημέρια της μίζας, της διαφθοράς και της υποταγής που επικρατούν μέσα στις τάξεις των δικαστών.

Με τους δολοφόνους του Φύσσα, τα λαμόγια της Novartis, καθώς και τους μαφιόζους των Panama και Paradise Papers να γυρνάνε όλοι ελεύθεροι, η δικαστική εξουσία μας αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη όχι μόνο είναι τυφλή, αλλά δρα εκδικητικά σε όσους πιστεύει πως είναι πραγματικοί εχθροί για την καρέκλα τους.

Στην πορεία πετάχθηκαν τρικάκια ενώ μοιράστηκε και το παρακάτω κείμενο:

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στις 18/8/2012, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου, συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται, κατηγορούμενος για ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της ALPHA BANK στην Πάρο το 2012, για ανθρωποκτονία και για συμμετοχή στην Ε.Ο Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος αρνείται εξαρχής όλες τις κατηγορίες. Μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο, αποτέλεσε ένα μη επαρκές δείγμα DNA, που βρέθηκε σε καπέλο που δήθεν έπεσε από τους δράστες σύμφωνα με τα λεγόμενα της αντιτρομοκρατικής, και το οποίο δεν υπήρξε σε καμία φωτογραφία από τον τόπο του εγκλήματος. Επίσης,το συγκεκριμένο “εύρημα” στάλθηκε στους αρμόδιους σε διαφορετική ημερομηνία από τα υπόλοιπα, πράγμα που μαρτυρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο της αστυνομίας στην ενορχήστρωση της υπόθεσης με απώτερο σκοπό τη στοχοποίηση ενός αγωνιστή.

Στις 7/7/17, ο Τ.Θεοφίλου κρίνεται αθώος από το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων, έπειτα από την πενταετή άδικη παραμονή του στη φυλακή. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι δυνατότητες της αντιτρομοκρατικής στην κατασκευή κατηγορητηρίων και ενοχοποίησης αγωνιστών φάνηκαν ανεπαρκείς. Το μίσος της πολιτικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας για τους πολιτικούς της αντιπάλους δε σταματάει όμως εκεί. Την Παρασκευή 11/5/2018, ο Θεοφίλου καλείται να ξαναδικαστεί με τις ίδιες κατηγορίες, μετά από την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης που άσκησε ο κατάπτυστος αντεισαγγελέας Ιωάννης Αγγελής,σαν επιρρεπές τσιράκι της ντόπιας αστικής τάξης. O συγκεκριμένος, υπήρξε πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της «αντι»τρομοκρατικής, η οποία έχει κατασκευάσει σειρά καφκικών διώξεων κατά αγωνιστών, κι έχει προαχθεί πλέον σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαινιάζει νέες πρακτικές δίωξης συντρόφων με γενικότερο σκοπό την καταστολή και την τρομοκρατία των αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας. Η σοσιαλδημοκρατική-ακροδεξιά συγκυβέρνηση,συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων κάνοντας ξεκάθαρο και στους πιο δύσπιστους πως ο ρόλος της, ακόμα και υπό το μανδύα της “αριστερής” φιλολαϊκής ρητορικής, δεν είναι άλλος από την αφαίμαξη της καταπιεσμένης τάξης προς όφελος των καπιταλιστών και της τιμωρίας όποιου/όποιας δε δέχεται τους όρους της. Στην προσπάθεια αυτή, κράτος και κεφαλαίο επιτίθενται με όλα τα μέσα στα ήδη εξαθλιωμένα στρώματα, επιβάλλοντας μνημόνια, πλειστηριάζοντας πρώτες κατοικίες, καταστέλλοντας βίαια απεργίες, εκκενώνοντας καταλήψεις, φυλακίζοντας αναρχικούς και στερώντας εκδικητικά τα δικαιώματα τους, ξυλοκοπώντας και φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες. Σε αυτό τον αγώνα καταστολής, δε θα υπήρχαν τα ίδια αποτελέσματα χωρίς την καθοριστική συνδρομή της ταξικής τους δικαιοσύνης. Μίας “δικαιοσύνης”, η οποία αποτελείται από διεφθαρμένους εισαγγελείς και δικαστές και που επιβάλλει εξοντωτικές ποινές, πολλές φορές με μόνο κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα του κατηγορούμενου. Μίας “δικαιοσύνης” που παράλληλα αθωώνει φασίστες, πρεζέμπορους και την υπόλοιπη οικονομική και πολιτική ελίτ από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται. Και ενώ η ποινικοποίηση των αντιστάσεων όλο και εντείνεται, η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις είναι επιτακτική. Σε όλα αυτά δε μένουμε αμέτοχοι. Σε μια κοινωνία ,στην οποία η εξουσία γεννάει το άδικο και το εδραιώνει ως λογικό , δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την εξάλειψή της. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας σαν όπλο ενάντια στον κανιβαλισμό των ζωών μας.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3