Σήμερα, 05/12 συγκεντρωθήκαμε στις 14:00 στην πλατεία Καπνεργάτη της Καβάλας για να τιμήσουμε τη μνήμη του δολοφονημένου από την ελληνική αστυνομία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 06/12/2008. Οι σύντροφοι/ -ισσες που συγκεντρωθήκαμε μοιράσαμε ενημερωτικά κείμενα και φωνάξαμε συνθήματα εναντίον του κράτους και των μπάτσων.
Ο πρώτος λόγος που αποφασίσαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Αλέξη μία μέρα πριν από την κανονική επέτειο, είναι η προστασία των συντρόφων/ -ισσών από το ενδεχόμενο επιβολής προστίμων ή παρεμπόδισης τους από τους μπάτσους· κι αυτό γιατί σε πολλούς συντρόφους/ -ισσες δεν επιτράπηκε να προσέλθουν στην αντίστοιχη συγκέντρωση λίγες μέρες πριν, στις 17 Νοέμβρη.
Ο δεύτερος λόγος που μας ώθησε στη συγκεκριμένη απόφαση είναι η αποτροπή του κινδύνου να έρθουν οι μπάτσοι σε επαφή μ’ εμάς, θέτοντας μας αντιμέτωπους με το φάσμα να κολλήσουμε covid-19. Είναι γνωστό σε όλους ότι τα κρούσματα κορωναϊού μέσα στις τάξεις των μπάτσων είναι πάμπολλα ( ειδικά μετά από τις συγκεντρώσεις που πραγματοποίησαν οι αντιεξουσιαστές/ -ιστριες σύντροφοι/ -ισσες μας την 17η Νοέμβρη σε όλη τη χώρα ), και η πιθανότητα να μας μεταδώσουν τον ιό είναι πολύ ενισχυμένη. Επιπλέον, η αντίληψη και ο σεβασμός μας για το βάρος ευθύνης και τον φόρτο εργασίας όλου του υγειονομικού προσωπικού της χώρας μέσα στις συνθήκες της πανδημίας, δεν μας επιτρέπει το ρίσκο επαύξησης του όγκου δουλειάς τους.
Ακόμη ένας λόγος που αποφασίσαμε να συγκεντρωθούμε μία μέρα πριν την 6η Δεκέμβρη, είναι για να αποδείξουμε στην τοπική κοινωνία, ότι όλη αυτή η χολιγουντιανή προετοιμασία των μπάτσων και η μετατροπή της πόλης σε φρούριο κάθε φορά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοστημένο τσίρκο επίδειξης δύναμης και διασποράς του κοροναϊού. Όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλουν για τις συγκεντρώσεις, όπως οι απαγορεύσεις, τα πρόστιμα και οι εκφοβισμοί, είναι κομμάτι της γενικότερης καταστολής του κρατισμού μηχανισμού, στηριζόμενος στη λογική πως αποτρέποντας τις συγκεντρώσεις των πιο αγωνιστικών και ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, θα λειτουργήσει παραδειγματικά και εκφοβιστικά για όσους σε πρώτη φάση απλά το σκεφτούν, και κατασταλτικά για όσους επιχειρήσουν να κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν ή να διαμαρτυρηθούν για τα αυτονόητα. Τα μέτρα αυτοπροστασίας τα τηρούμε αυστηρά και μόνοι μας χωρίς να μας τα επιβάλλει κανείς.
Ο χρόνος και ο χώρος των δράσεων και των συγκεντρώσεων μας, ορίζεται από εμάς. Αποδεικνύοντας στις δυνάμεις καταστολής πως αν χρειαστεί, εμείς επιλέγουμε τις συνθήκες, τον τρόπο, την ασφάλεια των συντρόφων/ισσών, όπου και όποτε εμείς θέλουμε.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΔΗΜΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ,
ΚΑΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΠΛΕΝΕΙ
Τιμή στην μνήμη του δολοφονημένου από την Ελληνική Αστυνομία
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008
………………………….
Μελετώ την μοχθηρία σαν φυσικό φαινόμενο
μοιραίο, σχεδόν σαν να μην ήμουν το αντικείμενο
και αισθάνομαι έλεος για τους νεαρούς και γέρους φασίστες
που θεωρώ μορφές ασθένειας αποκρουστικής
και αντιθέτω μονάχα την βία της λογικής.
Παθητικός σαν το πουλάκι, που βλέπει
το κάθε τι πετώντας και φέρνει στην καρδιά του
στον ουρανό την συνείδηση, που δεν θα συγχωρήσει.
(Πιερ Πάολο Παζολίνι, από το ποίημα «21 Ιουνίου 1962»)
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός στα Εξάρχεια της Αθήνας από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα με συνεργό τον μπάτσο Σαραλιώτη. Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (αυτό που σήμερα ονομάζεται προστασίας του πολίτη) και Ελληνική Αστυνομία επιχειρούν να υποβαθμίσουν την εκ προθέσεως δολοφονία σε ατυχές συμβάν. Ύστερα απ’ αυτή την άγρια εν ψυχρώ δολοφονία, ο κόσμος εξεγείρεται σε όλη την χώρα και επιτίθεται λυσσαλέα σε κάθε αστυνομικό τμήμα, σε κάθε μπάτσο και σε καθετί που ενσαρκώνει το περιεχόμενο των λέξεων κράτος και εξουσία. Παράλληλα, η ήδη παραπαίουσα αλλά και χορτασμένη από τις μίζες κυβέρνηση Καραμανλή επιστρατεύει όλο της το οπλοστάσιο (βλέπε ιδιωτικά και κρατικά κανάλια που παραπληροφορούν, θολώνουν την αλήθεια αν δεν την διαστρεβλώνουν, χυδαιολογούν εις βάρος του δολοφονημένου παιδιού, καθώς και προβεβλημένους εκπροσώπους της εγχώριας βιομηχανίας δικαιοσύνης, με επιφανέστερο όλων τον δικηγόρο Κούγια (ποιός θα ξεχάσει τις προσβολές του προς τη μνήμη του Αλέξη και τις γελοιότητες που εκστόμιζε περί «εποστρακισμού « της σφαίρας;) .
Η τότε κυβέρνηση φοβούμενη τον οποιονδήποτε εκτροχιασμό της κατάστασης, αλλά και κορεσμένη από το ανεπανάληπτο φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων του 2004, απλώς επιθυμούσε να προλειάνει το έδαφος για την διάδοχη κατάσταση στον κυβερνητικό θώκο και να αποχωρήσει χωρίς ακόμη περισσότερες φασαρίες. Πριν το κάνει αυτό όμως, έπρεπε να δολοφονήσει για να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς άπαντες. Το μήνυμα αυτό ήταν ρητό και ανέγραφε : η χώρα είναι έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων στη διεθνή μαφία του Δ.Ν.Τ. και να υποδουλωθεί στις απαιτήσεις του καθενός αλήτη εκπροσώπου του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και κάθε λογής μηχανισμών που συναποτελούν τη μεγαμηχανή του τέρατος του παγκοσμίου κεφαλαίου· συνεπώς, όποιος τολμήσει να σταθεί εμπόδιο στην εγκαθίδρυση της νέας τάξης πραγμάτων, μπορεί να τον βρει και καμία σφαίρα που «εποστρακίστηκε», όπως θα’ λεγε και ο λαμπρός θεράπων του δικαίου.
Οι κρατικές δολοφονίες είναι σχεδόν πάντα σκόπιμες, στοχευμένες και ενταγμένες σε ένα ευρύτερο σχέδιο δράσης, προκειμένου να διαποτιστεί το κοινωνικό σώμα με το δηλητήριο του φόβου και να ενσταλαχθεί στις συνειδήσεις των ανυπάκουων η παραδοχή της παντελούς αδυναμίας αντίδρασής τους. Οι κρατικές δολοφονίες αποτελούν την κορύφωση της συστημικής καταπίεσης και ο κατάλογος που τις απαριθμεί είναι ατελείωτος. Ονόματα δολοφονημένων από τον εσωτερικό στρατό του κράτους όπως τα παρακάτω, μας θυμίζουν ότι η εκάστοτε άρχουσα τάξη δολοφονεί συνειδητά και με κάθε φόνο που διαπράττει, θέλει να πλήξει την κοινωνία πολυμέτωπα και σε βάθος : Ιάκωβος Κουμής, Σταματίνα Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς από το απώτερο παρελθόν, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Παύλος Φύσσας, Ζακ Κωστόπουλος, Σαχζάτ Λουκμάν, Εμπούκα Μαμασουμπέκ. Πετρίτ Ζιλφέ, Βασίλης Μάγγος και τόσοι /- ες άλλοι/ -ες που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους. Όλες αυτές οι δολοφονίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή : τον παραδειγματισμό, τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση όλων σε περιόδους και ιστορικές συγκυρίες κατά τις οποίες οι τεκτονικές πλάκες του καπιταλιστικού στερεώματος μετακινούνταν, και συνεχίζουν να μετακινούνται, προς τη δημιουργία ενός ιδεολογικά συμπαγούς νέου κόσμου, απαλλαγμένου από εναλλακτικές κατευθύνσεις, διαφορετικές φωνές, ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις, εκφράσεις ανησυχιών για το έμβιο και άβιο περιβάλλον και από οποιαδήποτε άλλη υπόσταση που αντιστέκεται στην ισοπεδωτική μπουλντόζα του φασισμού και του αδερφού του, του νεοφιλελευθερισμού.
Με αυτόν τον τρόπο τα δύο άθλια υποκείμενα μπάτσοι δολοφόνησαν το δεκαπεντάχρονο παιδί, τον αναρχικό μαθητή, τον άγουρο ακόμη εραστή της ελευθερίας και μελλούμενο επαναστατημένο άνθρωπο, γιατί το κράτος θέλει ανθρωποθυσίες είτε σε καιρό πολέμου, είτε σε καιρό «ειρήνης».
Οι σφαίρες που δέχτηκε ο Αλέξης, πέτυχαν κι εμάς. Δεν μας σκότωσαν, όμως είναι φυτεμένες στα σώματά μας και, ως ανοιχτές πληγές, ξυπνούν με τον πόνο που μας προκαλούν την ενστικτώδη επιθυμία για οργισμένη εκδίκηση. Γνωρίζουμε ότι η ζοφερή πραγματικότητα που θέλουν οι άρχοντες να επιβάλουν στη ζωή μας, όπως σήμερα με αφορμή την πανδημία, δεν αρχίζει και τελειώνει με τους μπάτσους. Ωστόσο, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.
…………………….
Φυλή του Άβελ, να ποιά είναι η ντροπή σου:
το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι νικηθεί.
Φυλή του Κάιν, ως τα ουράνια ας φτάσει η οργή σου
κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη γη!
(Σαρλ Μπωντλαίρ, Άβελ και Κάιν, ποιητ. συλλογή Τα άνθη του κακού)
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
