ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ…

Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος η εβραϊκή κοινότητα της Καβάλας ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Οι Εβραίοι της Καβάλας ήταν στη συντριπτική τους πλειονοτητα καπνεργάτες και όχι καπνέμποροι όπως διαδίδουν μερικοί ευφάνταστοι ψευστοιστορικοί της ακροδεξιάς.

Στις 3 Μαρτίου του 1943, οι Βούλγαροι, που είχαν καταλάβει την πόλη, συγκέντρωσαν με τη βία τα περίπου 2.000 μέλη της εβραϊκής κοινότητας. Αιτία ήταν η άρνηση τους να συνεργαστούν με τους κατακτητές. Από αυτούς, περίπου 400 παραδόθηκαν από την πρώτη στιγμή, ενώ οι υπόλοιποι συνελήφθησαν χωρίς να γνωρίζουν τι τους περίμενε. Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας των Εβραίων, κατασχέθηκε από τους κατακτητές. Στην επιχείρηση σύλληψης συμμετείχε και ο Κωνσταντίνος Τοπούζης, ο οποίος τους βασάνιζε για να αποκαλύψουν αν είχαν κρυμμένα και πού, χρήματα, κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα.

Οι συλληφθέντες Εβραίοι συγκεντρώθηκαν στις καπναποθήκες στην οδό Ερυθρού Σταυρού. Αρχικά τους μετέφεραν με τρένο στη γειτονική Δράμα και από εκεί, οδηγήθηκαν στην Πολωνία, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τρεμπλίνκα. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους πριν φτάσουν στην Τρεμπλίνκα, καθώς κατά τη μεταφορά τους, τα υπερφορτωμένα πλοιάρια αναποδογύρισαν στον ποταμό Δούναβη, με αποτέλεσμα να πνιγούν. Όσοι κατάφεραν να γλυτώσουν από τις άθλιες συνθήκες μεταφοράς φτάνοντας στην Τρεμπλίνκα είχαν να αντιμετωπίσουν τα βασανιστήρια, τα καταναγκαστικά έργα και τους θαλάμους αερίων.

«Οι Εβραίοι της Καβάλας έχοντας ελάχιστες αποσκευές μαζί τους συγκεντρώθηκαν στις καπναποθήκες της εβραϊκής εταιρείας Commercial Company of Salonica Ltd στην οδό Αδόλφου Χίτλερ 97 (οδός Βενιζέλου προπολεμικά), η οποία ανήκε πλέον στον Βούλγαρο καπνέμπορο Βλαντιμίρ Ναούμοφ».

Στις 7 και 8 Μαρτίου 1943 έφτασαν στην Καβάλα 15 στρατιωτικά οχήματα από την Ξάνθη και ανέλαβαν τη μεταφορά των Εβραίων στον σιδηροδρομικό σταθμό της Δράμας. Απο εκεί μετά από μεγάλο ταξίδι τους οδήγησαν στο στρατόπεδο εξόντωσης στην Τρεμπλίνκα στην Πολωνία. Οι Εβραίοι έμπαιναν μέσα και υποχρεώνονταν να βγάλουν όλα τα ρούχα τους για να κάνουν μπάνιο. Έτρεχαν γυμνοί κατά μήκος ενός περιφραγμένου μονοπατιού, γνωστού ως «σωλήνας», που οδηγούσε στους θαλάμους αερίων, οι οποίοι έφεραν την παραπλανητική επιγραφή «λουτρά». Μόλις οι πόρτες έκλειναν αεροστεγώς, ένας κινητήρας διοχέτευε μονοξείδιο του άνθρακα. Όλοι έπεφταν νεκροί».¹

Μετά από όλα αυτά η εβραϊκή κοινότητα της Καβάλας σχεδόν αφανίστηκε, καθώς σκοτώθηκαν 1484 άνθρωποι. Μετά την απελευθέρωση 42 άνθρωποι, που είχαν επιζήσει από το ολοκαύτωμα, επέστρεψαν “σε μια πόλη χωρίς αναμνήσεις, χωρίς ελπίδα, σε μια πόλη νεκρή” (όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξη του ο πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής της Ισραηλιτικής Κοινότητας Καβάλας, Βίκτωρ Βενουζίου). Οι περιουσίες τους είχαν λεηλατηθεί, η συναγωγή τους είχε καταστραφεί και έμοιαζε σαν να είχε ξεριζωθεί οποιοδήποτε ίχνος της κοινότητάς τους από την πόλη και από τη μνήμη των κατοίκων της.

Ήδη από το 2004 το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας είχε αποφασίσει να αποδεχτεί δωρεά για την τοποθέτηση ενός μνημείου στη μνήμη των Καβαλιωτών Εβραίων, θυμάτων των Ναζί και των συνεργατών τους. Πέρασαν 11 χρόνια όμως υπεκφυγής υλοποίησης της ιστορικής αυτής εκκρεμότητας για να φτάσουμε τον Ιούνιο του 2015 όπου τελικά πραγματοποιείται η τελετή αποκαλυπτηρίων του Μνημείου Ολοκαυτώματος.

Όμως, τα ξημερώματα της 30ης Μαρτίου 2017 κάποιοι έκριναν ότι η μνήμη 1484 ανθρώπων δεν πρέπει να τιμάται σε αυτή την πόλη και αποφάσισαν να βεβηλώσουν το τελευταίο πράγμα που θύμιζε πώς κάποτε εδώ ζούσαν και εργάζονταν 2000 Εβραίοι.

Ποιοι είναι όμως αυτοί; Έπεσαν από τον ουρανό; Ήρθαν από κάπου αλλού, έκαναν την ιεροσυλία και έφυγαν; Μήπως ήταν προβοκάτσια, όπως διαδίδουν οι φασίστες στα social media, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους; Ή μήπως τελικά είναι κάποιοι πολύ γνωστοί και οικείοι τόσο στις αστυνομικές όσο και στις δημοτικές αρχές αυτής της πόλης;

Μήπως είναι οι άνθρωποι που εδώ και έξι χρόνια στήνουν γιορτές μίσους και μισαλλοδοξίας με την άδεια του δήμου και την προστασία της αστυνομίας κυριολεκτικά καταλαμβάνοντας κεντρικά σημεία της πόλης;

Μήπως είναι τα ίδια άτομα που πριν από τέσσερα χρόνια έκαψαν ένα μικρό μαγαζί από το οποίο βιοποριζόταν άνθρωπος που έχει στοχοποιηθεί για την αντιφασιστική του δράση; Μήπως είναι εκείνοι που πριν από λίγες μόλις μέρες μπούκαραν σε επιχείρηση στο κέντρο της πόλης και έδειραν αντιφασίστα εργαζόμενο και έφυγαν ανενόχλητοι;

Είναι αυτοί που από την μία διαμαρτύρονται για τις ιουδαϊκές σφαγές, ενώ από την άλλη σφάζουν ζώα και καρφώνουν τα κεφάλια τους σε χώρους πολιτισμού και ιστορικής μνήμης (βλέπε Παλιά Μουσική -Χαλιλ Μπέη Τζαμί- και Παλαιό Μεντρεσέ) κι εκείνοι που βαράνε ανήλικους μαθητές λόγω διαφορετικής καταγωγής σε σχολεία, σε πλατείες και βγάζουν όπλα σε αντιφασίστριες στο κέντρο της πόλης;

Ναί, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν το φασιστικό παρακρατικό πυρήνα αυτής της πόλης. Μπορεί να δίνουν κατά διαστήματα διάφορα ονόματα στη δράση τους (βλέπε Πατριωτική Κίνηση Πολιτών Καβάλας, Χρυσή Αυγή, Φοίνιξ), αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ, είναι και φέρονται σαν φασίστες.

Φυσικά, το φασιστικό παρακράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη βοήθεια της κρατικής μηχανής. Όλα αυτά τα χρόνια οι αστυνομικές αρχές άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα υποβοηθούν ξεκάθαρα τη δράση τους, είτε μη εκτελώντας τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα είτε στήνοντας ψευδή κατηγορητήρια και μηνύσεις με τους εθνικιστές ενάντια σε αντιφασίστες. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε, αφού και οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους συμμερίζονται και υιοθετούν τις ιδεολογικές πεποιθήσεις των φασιστών;

Εκτός, όμως από την αστυνομία, σε όλα τα παραπάνω και ειδικότερα στην καταστροφή του μνημείου του ολοκαυτώματος μεγάλο μέρος ευθύνης έχει και ο Δήμος Καβάλας. Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε τα γεγονότα που συνέβησαν το Μάιο του 2015. Τότε τα αποκαλυπτήρια του μνημείου αναβλήθηκαν, με απόφαση της Δημάρχου, η οποία προφασίστηκε “αισθητικούς” λόγους. Η πραγματικότητα όμως ήταν ότι δημοτικοί σύμβουλοι ενοχλούνταν από το άστρο του Δαβίδ που είναι εβραικό σύμβολο (βλέπε Γραμμένο, Αγανικόλα και λοιπούς ακροδεξιούς θύλακες δημοτικού συμβουλίου). Βέβαια, μετά από τη γενική κατακραυγή αναγκάστηκαν να τα μαζέψουν και να πάνε ως γλάστρες στην τελετή. Άρα, μια δημοτική αρχή που διαχέει τόσο αντισημιτικό μίσος, είναι φυσικό να έχει και ένα φασιστικό παρακράτος να εκτελεί το έργο.

Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το μνημείο γίνεται στόχος. Και στο παρελθόν έχει βαφτεί με μπογιές, όπως επίσης έχουν γραφτεί αντισημιτικά συνθήματα σε κεντρικά σημεία της πόλης. Αλλά, όπως είπαμε γι’ αυτά δεν έχει στοχοποιηθεί, δεν έχει ανακριθεί και δεν έχει καταγγελθεί κανένας.

Τίποτα, από τα παραπάνω δεν μας προκαλεί έκπληξη, γιατί είναι αναμενόμενο άτομα που είναι εμποτισμένα με ρατσιστικό μίσος, φασίζουσες ιδέες και εξουσιαστικές αντιλήψεις να συμπεριφέρονται και να ενεργούν έτσι. Αυτό όμως που αφήνει μια πικρή γεύση είναι η σιωπή από όλους τους υπόλοιπους. Γιατί μοιάζει με εκείνη τη σιωπή που επικράτησε στην πόλη όταν 2000 άνθρωποι στοιβάχτηκαν στις καπναποθήκες της Ερυθρού…

Μια σιωπή που δε θα σπάσει, αν δεν αναλάβει ο καθένας το μερίδιο του σε ένα συνεχή αντιφασιστικό αγώνα ενάντια σε κρατικούς και παρακρατικούς φασίστες.

Την Παρασκευή, 31 Μαρτίου 2017, σύντροφοι του αυτόνομου στεκιού Καβάλας έκαναν παρέμβαση σε δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης. Διάβασαν αποσπάσματα από κείμενα που αναφέρονται στην απεργία πείνας 5 κρατουμένων, στην άθλια κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και στο εφετείο του Τάσου Θεοφίλου.

Στη συνέχεια ανάρτησαν πανό σε κεντρικό σημείο της πόλης, πλατεία Καπνεργάτη, και μοίρασαν το κείμενο που αναγνώστηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κατά τη δίωρη παραμονή τους στο σημείο, είχαν απέναντί τους όπως κάθε φορά, ασφαλίτες και μηχανές ΔΙΑΣ, οι οποίοι όταν αποχώρησαν οι σύντροφοι, έφυγαν κι αυτοί.

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των σπουδαστών– κρατουμένων απεργών πείνας

Άμεση απελευθέρωση των βαριά άρρωστων γυναικών στις φυλακές Κορυδαλλού

Κάτω τα χέρια από τον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος 3

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματος των σπουδαστών– κρατουμένων απεργών πείνας

Πέντε από τους σπουδαστές κρατούμενους του Ινστιτούτου Επαγγελματικής Κατάρτισης, οι Π. Ασπιώτης, Α. Πικάσης, Β. Petar και δύο ακόμη των οποίων τα στοιχεία είναι στη διάθεση της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αντί να έχουν εδώ και μία βδομάδα ξεκινήσει τα μαθήματά τους, μετά από την αποδοχή των σχετικών αιτήσεών τους από τα τμήματα Δ.ΙΕΚ που λειτουργούν εντός των Φυλακών Κορυδαλλού, εξαναγκάστηκαν να ξεκινήσουν από το απόγευμα της 18ης Μαρτίου 2017 απεργία πείνας. Δεν είναι η πρώτη φορά που κρατούμενοι αναγκάζονται να καταφύγουν στο έσχατο μέσο της απεργίας πείνας προκειμένου να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Είναι η πρώτη φορά όμως που η συμπαιγνία μεταξύ του Υπουργείου Δικαιοσύνης και της Εισαγγελέως της Φυλακής Κορυδαλλού είναι τόσο εξόφθαλμη, προκλητική και ξεδιάντροπη. Χαρακτηριστικό των όσων αναφέρουμε μετά λόγου γνώσεως είναι το απαράδεκτου περιεχομένου λογύδριο που για μία ακόμη φορά συνόδεψε την παράλογη και παράνομη απόρριψη των αιτήσεων από την πλευρά της εισαγγελέως Στ. Περιμένη, η οποία αξίζει να σημειωθεί πως έχει προ πολλού συμπληρώσει τη θητεία της και κάκιστα εξακολουθεί να διαφεντεύει τις τύχες των κρατουμένων τόσο από τη θέση της Εισαγγελέως Κορυδαλλού όσο και από τη θέση που καταλαμβάνει στην ΚΕΜ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λεγόμενα τής όπως μεταφέρθηκαν τηλεφωνικά από μερίδα των απεργών πείνας: κακώς το Υπουργείο τής πετάει το μπαλάκι, καθώς η ίδια έχει πολλάκις εκφράσει προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης την αντίθεσή της σε κάθε είδους εκπαιδευτικό ή θεραπευτικό πρόγραμμα για τους κρατούμενους Κορυδαλλού (!) και πως καλά θα κάνουν οι κρατούμενοι σπουδαστές να υποβάλουν εκ νέου τα αιτήματα σπουδών μετά τον Αύγουστο, οπότε και ενδέχεται η ίδια να έχει συνταξιοδοτηθεί! Η κατάσταση θα ήταν ίσως για γέλια, αν οι αντιδημοκρατικές, κυνικές και παράνομες ενέργειες εκ μέρους της κ. Περιμένη, με την ανοχή ή καθ’ υπόδειξιν των κ. Κοντονή και Φυτράκη, δεν έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή πέντε ανθρώπων οι οποίοι συμπληρώνουν ήδη 12 ημέρες απεργίας πείνας, και δεν αποκάλυπταν την αβάσταχτη ελαφρότητα και υποκρισία όσων είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της προστασίας των δικαιωμάτων των κρατουμένων και την υποχρέωση να μεριμνούν για τη σωματική , ψυχική και νοητική τους υγεία.

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των απεργών πείνας προτού επιβαρυνθεί κατά τρόπο αμετάκλητο η υγεία τους

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΙΣ 27/3/2017.

Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται στη φυλακή για τη ζωή και τον θάνατό του είναι υπεύθυνοι η φυλακή, το Υπουργείο Δικαιοσύνης και φυσικά οι εισαγγελείς και οι δικαστές που αποφασίζουν να φυλακίσουν ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας και ενώ η φυλάκισή τους συνιστά θανατική καταδίκη ή που δεν τους αποφυλακίζουν όταν βρίσκονται σε κρίσιμο στάδιο , κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν!

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού κρατούνται πολλές γυναίκες για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα για σοβαρούς λόγους υγείας. Άλλες έρχονται για χειρουργεία, άλλες για να νοσηλευτούν σε κάποιο νοσοκομείο, άλλες γιατί πρέπει να βρίσκονται υπό καθημερινή ιατρική επίβλεψη. Συνεπώς η θνησιμότητα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού είναι μεγάλη.

Εμείς οι συγκρατούμενες αυτών των γυναικών είμαστε υποχρεωμένες να κινητοποιηθούμε ώστε να μην ζήσουμε κανέναν θάνατο συγκρατούμενής μας. Είμαστε υποχρεωμένες να εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και να απαιτήσουμε αυτά που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Να υπάρχει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και στην υγεία όλων μας.

Οι κρατούμενες δεν πρέπει να ζουν την εκδίκηση για ό,τι έκαναν μέσα από πρακτικές και στάσεις που απειλούν τις ίδιες με θάνατο. Γιατί τότε δεν μιλάμε για χώρους κράτησης, αλλά για χώρους κρεματόρια.

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού έχουμε πολλές περιπτώσεις βαριά άρρωστων γυναικών για τις οποίες ζητάμε να αντιμετωπιστούν ιατρικά και να ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποφυλάκισή τους, αφού η συνέχιση της κράτησής τους βάζει ανά πάσα στιγμή τη ζωή τους σε κίνδυνο.

Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις ως προς την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας των κρατουμένων. Εκτός από τους τακτικούς ιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και τους εφημερεύοντες που έρχονται για κάποιες ώρες και όχι σε καθημερινή βάση, δεν υπάρχει κανένας γιατρός ούτε νοσηλεύτρια για πολλές ώρες της ημέρας. Έχουν υπάρξει επείγοντα περιστατικά όπου πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις ίδιες τις συγκρατούμενες των γυναικών που τα υφίστανται.

Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε η μία για την άλλη, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε καμία συγκρατούμενή μας να πεθάνει στη φυλακή .Η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος για να το αποτρέψουμε. Προκειμένου να εκπληρωθούν τα αιτήματά μας ξεκινήσαμε τη Δευτέρα 27-3-17, κινητοποίηση με άρνηση κλεισίματος τις μεσημεριανές ώρες και το βράδυ ως τις 10(μ,μ).

«Απολογία» Τάσου Θεοφίλου

10 Αυγούστου 2012: Ληστεία στην ALPHABANK της Πάρου. Τραυματίζεται θανάσιμα οδηγός ταξί που προσπάθησε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών.

18 Αυγούστου 2012: Σύλληψη και προφυλάκιση του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου. Κατηγορείται για συμμετοχή στη ληστεία της Πάρου, ανθρωποκτονία και συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή αρνείται όλες τις κατηγορίες.

Νοέμβρης 2013: Έναρξη του δικαστηρίου. Ο Τάσος Θεοφίλου αθωώνεται από την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ και της συναυτουργίας στην ανθρωποκτονία. Καταδικάζεται σε 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στη ληστεία και απλή συνέργεια στην ανθρωποκτονία.

Φλεβάρης 2014: Άσκηση έφεσης υπέρ του νόμου από τον εισαγγελέα Δράκο. Ακύρωση όλων των αθωωτικών αποφάσεων του πρωτόδικου.

Νοέμβρης 2016: Έναρξη του Εφετείου.

31 Μάρτη και 6 Απρίλη 2017: Απολογία του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου.

Πέρα από τις ημερομηνίες, τα δικαστήρια, τα εφετεία, τον εγκλεισμό, το χρονικό θα μένει πάντα λειψό αν δεν μιλάει για τους πραγματικούς λόγους κάθε πολιτικής δίκης, αν δεν προσπαθεί να τους αποδίδει τις διαστάσεις και τα περιεχόμενα που κουβαλάνε. Μέσα στην εποχή της βαθιάς κρίσης του συστήματος και των ριζικών κοινωνικών μεταβολών η δυναμική του αναρχικού χώρου, όπως αυτή διαμορφώνεται και εκφράζεται με την αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας και την επιδίωξη ενός κόσμου απαλλαγμένου από καταπίεση και εκμετάλλευση, ερμηνεύει τα κατασταλτικά σχέδια, τις μεθοδεύσεις και τις αμέτρητες διώξεις που κράτος και κεφάλαιο εξαπολύουν σε αναρχικούς αγωνιστές.

Η περίπτωση του Τάσου Θεοφίλου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής, καθώς ο σύντροφος καταδικάστηκε σε ποινή 25 χρόνων με μοναδικό στοιχείο κάποιον αδιευκρίνιστο ιστό dna που υποτίθεται ότι ταυτίζεται με το δικό του και που βρέθηκε σε κάποιο καπέλο που ως εύρημα παρουσιάστηκε και εξετάστηκε όχι μετά τη ληστεία αλλά μετά τη σύλληψη του συντρόφου. Κι όλα αυτά με ανοιχτό το ενδεχόμενο στο εφετείο όχι απλά να μην αθωωθεί για όλες τις κατηγορίες, όπως αναμφίβολα καταδεικνύει και η όλη εξέλιξη της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά να διακυβεύεται η τελική ποινή να είναι μεγαλύτερη της ισόβιας κάθειρξης.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον Τάσο Θεοφίλου

Την Τρίτη 21 Μαρτίου 2017, επρόκειτο να ξεκινήσει
σε σφαγείο στο Κοκκινόχωμα Καβάλας παραγωγή
κρέατος με τη μέθοδο Κοσέρ.
Άμεσα, κινητοποιήθηκαν άτομα του αυτόνομου
στεκιού Καβάλας, φιλοζωικές οργανώσεις,
οικολόγοι και οικολογικές παρατάξεις, χορτοφάγοι
της πόλης και μέλη της Πανελλαδικής Φιλοζωικής
και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας (ΠΦΠΟ).

Το σφαγείο της Καβάλας που προτίθεται να προχωρήσει
στην παραγωγή προϊόντων κρέατος Κόσερ είναι μια
επιχείρηση που δραστηριοποιείται χρόνια στην περιοχή.
Η εταιρία, ζήτησε προ ημερών από τη Διεύθυνση
Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής
Ενότητας Καβάλας να προβεί στους απαραίτητους ελέγχους
για να λάβει τη σχετική άδεια. Τα κριτήρια δηλαδή για τα
οποία η εταιρία ζητά να δοθεί η πιστοποίηση «Κόσερ» είναι
οικονομικά, ευελπιστώντας να προσεγγίσουν και
θρησκευτικούς καταναλωτές. Όμοια και οι αρμόδιες αρχές
και υπηρεσίες κρίνουν την επιχείρηση ως μελλοντικό πόλο
έλξης τουρισμού και αύξηση της τοπικής οικονομίας.

Στις 08:00 το πρωί, έφτασαν οι σύντροφοι του αυτόνομου
στεκιού στην είσοδο του σφαγείου και αργότερα ήρθαν και
οι υπόλοιπες ομάδες. Τα μέλη των φιλοζωικών οργανώσεων,
που διοργάνωσαν την διαμαρτυρία, έφτασαν στο σημείο
κατά τις 10:00, παρόλο που αυτοί είχαν καλέσει κόσμο από
τις 7:30– 08:00.

Δε ντράπηκαν να φέρουν μαζί τους γνωστό εθνικιστή, μέλος
της φασιστικής οργάνωσης ΦΟΙΝΙΞ, (και παλιό μέλος της
πατριωτικής κίνησης καβάλας) που μαζί με τους ομοίους του
έσφαζαν γουρούνια ή επικροτούσαν τις πράξεις αυτές
(Σεπτέμβριος του 2013, ομιλία πατριωτικής κίνησης στα Αμισιανά
Καβάλας), καρφώνοντας ή πετώντας τα κεφάλια των νεκρών ζώων,
στο κτίριο της παλιάς Μουσικής τον Φεβρουάριο του 2011 (Χαλίλ
Μπέη τζαμί), και στον αναστηλωμένο μεντρεσέ τον Απρίλιο
του 2016 (μελλοντικό μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού),
στις Καμάρες Καβάλας.

Οι σύντροφοι αμέσως αντέδρασαν, απαιτώντας να φύγει,
φωνάζοντας ότι είναι φασίστας και δεν έχει καμία θέση
στη συγκεκριμένη διαμαρτυρία. Ο φασίστας αποχώρησε με την
ουρά στα σκέλια.

Οι μπάτσοι, που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν χαλαροί, έσπευσαν
να σώσουν το φασίστα και μέσω μικρών διαπληκτισμών, το
συμβάν έληξε απευθείας.

Αν κάποιοι ξεχνάνε αυτές τις κτηνώδεις πράξεις, τότε
το μόνο που κάνουν είναι να νομιμοποιούν την παρουσία
των φασιστών, που οφείλεται αποκλειστικά στο ότι η σφαγή
Κοσέρ έχει να κάνει με τον Ιουδαϊσμό, πράγμα που τους επιτρέπει
να ξεράσουν το αντισημιτικό τους μίσος.

Το Τμήμα Κτηνιατρικής Διεύθυνσης ωστόσο, διατύπωσε έγγραφες
αντιρρήσεις σχετικά, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι το σφαγείο
δεν διαθέτει ειδική συσκευή πλήρους ακινητοποίησης του προς
θανάτωση ζώου, όπως ρητά ορίζει ο Κανονισμός 1099/2009 της ΕΕ.

H Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία κατέθεσε
αναφορά στην Εισαγγελία Καβάλας ζητώντας την ακύρωση της διαδικασίας.

Η Εισαγγελέας Καβάλας έδωσε εντολή για «πάγωμα» της διαδικασίας
μέχρις ότου λάβει έγγραφη γνωμοδότηση από το Τμήμα Κτηνιατρικής
της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της
Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας,

Το μεσημέρι της Πέμπτης 23 Μαρτίου 2017, η κ. Εισαγγελέας, αφού
μελέτησε τη γνωμοδότηση των Κτηνιατρικών Αρχών και τη σχετική
νομολογία, έδωσε αρνητική απάντηση στη διενέργεια των λατρευτικού
τύπου σφαγών στην Καβάλα, βάζοντας ένα τέλος στην υπόθεση,
τουλάχιστον προς το παρόν.

Ακόμα και αυτή η απόφαση για εμάς δεν είναι αρκετή, καθώς δεν
αγγίζει ούτε το θέμα της μαζικής σφαγής, ούτε τους ανορθόδοξους
τρόπους ανάπτυξης των ζώων μέσα στα εκτροφεία. Από την άλλη,
δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι καταφέραμε κάτι ιδιαίτερο με την
παρουσία μας.

Οι σφαγές με ή χωρίς αναισθησία, αποτελούν την αντανάκλαση
του πολιτισμού που τις καθορίζει. Ο καπιταλισμός της βιομηχανίας
κρέατος ξεδιπλώνει τις κανιβαλικές του ορέξεις, εκμηδενίζοντας
τον σεβασμό απέναντι στα ζώα, με μόνο γνώμονα την αύξηση του
κέρδους. Για αυτό και εμείς, τασσόμαστε απέναντι σε κάθε είδους
μαζική σφαγή, ενάντια σε κάθε βεβιασμένη πρακτική ανάπτυξης,
που αντιτίθεται στους νόμους της φύσης και καταπατά τα
δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των ζώων.

Ο όρος “Βιομηχανία” δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται
ποτέ για κάτι ζωντανό.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΔΡΕΣ
ZANAN-E BEDUN-E MARDAN / WOMEN WITHOUT MEN
της Σιρίν Νεσάτ
με τους Πεγκά Φερεντονί, Αρίτα Σαχρζάντ, Σαμπνάρ Τολουέι, Όρζι Τοτ

Υπόθεση: Βασισμένο σε μια νουβέλα “μαγικού ρεαλισμού” της Σαρνούς Παρσιπούρ, το “Γυναίκες χωρίς Άνδρες” αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1953, όταν το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA, με την υποστήριξη των Βρετανών, ανατρέποντας τον πρωθυπουργό Μοχάμαντ Μοσαντέγκ για να ξαναφέρει στην εξουσία τον Σάχη, προκάλεσε κατακλυσμό στην ιστορία του Ιράν. Σ’ ένα κλίμα πολιτικής αναταραχής, οι τέσσερις ηρωίδες της ταινίας βρίσκονται μαζί, αποκλεισμένες σ’ έναν υπέροχο κήπο. Η ιδέα του κήπου βρίσκεται στην καρδιά της μυστικής περσικής λογοτεχνίας, συμβολίζοντας ένα τόπο “Πνευματικής μεταρσίωσης” ενώ, ταυτόχρονα , υπαινίσσεται την ιδέα της εξορίας, της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας. Όμως ο χρόνος είναι μετρημένος και η εξωτερική ζωή αρχίζει, σιγά-σιγά, να εισβάλει στις μοίρες των τεσσάρων γυναικών, τη στιγμή όπου η ιστορία της χώρας τους παίρνει μια τραγική στροφή.

Ταινία: Itty Bitty Titty Committee

by loa · Σεπτέμβριος 6, 2008

Την Τετάρτη 22/3, σύντροφος που εργάζεται ως ντελιβεράς σε τοπικό ταχυφαγείο της Καβάλας, δέχτηκε επίθεση κατά τις μεσημεριανές ώρες, από τους δύο γνωστούς παρακρατικούς της ναζιστικής συμμορίας των ΦΟΙΝΙΞ, Τριαντάφυλλο Αλεξανδρίδη και Ανδρέα Ρηγούλη (είναι οι ίδιοι που έβγαλαν όπλο σε συντρόφισσα τον περασμένο χρόνο) μέσα στον εργασιακό του χώρο, σε ώρα αιχμής, μπροστά στα μάτια των ιδιοκτητριών. Ο σύντροφος οδηγήθηκε από τους εργοδότες του στο νοσοκομείο.

Οι φασίστες τον χτύπησαν προφανώς με κάποιο αντικείμενο, το οποίο του προξένησε κάταγμα στο αριστερό ζυγωματικό, στο ύψος του ιγμορείου και κάτω από το μάτι. Χρησιμοποίησαν τη γνωστή τακτική τους, ο ένας του μιλούσε για να τον απασχολεί και ο άλλος, τον χτύπησε από τα πλάγια. Η επέμβαση της ιδιοκτήτριας εμπόδισε όσο μπορούσε τους φασίστες, που σύντομα εγκατέλειψαν τον χώρο ανενόχλητοι. Μάλιστα κατά την διάρκεια της επίθεσης , έκλεψαν και το κινητό τηλέφωνο του συντρόφου, που είχε ως αποτέλεσμα την ετεροχρονισμένη ενημέρωση μας για το συμβάν.

Άμεσα, κινητοποιήθηκαν αντιφασίστες/ριες ψάχνοντάς τους στο κέντρο της πόλης, μα δυστυχώς ήταν πολύ αργά, καθώς οι νεοναζί είχαν χωθεί για τα καλά στην τρύπα τους και την θέση τους είχαν πάρει οι μπάτσοι που παρακολουθούσαν το κέντρο.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που φασίστες επιτίθενται σε εργασιακό χώρο στην πόλη της Καβάλας. Δεν μπορούμε με τίποτα να ξεχάσουμε το σπάσιμο και τον εμπρησμό καταστήματος στοχοποιημένου συντρόφου για την αντιφασιστική του δράση, κατά τον εορτασμό των Ιμίων τον Ιανουάριο του 2014. Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι μπάτσοι κάλυψαν για ακόμη μια φορά τα αγαπημένα τους παιδιά , και όσο για τον εμπρησμό του μαγαζιού τότε; Η υπόθεση έχει μπει στο αρχείο!

Μετά τα εργατικά ατυχήματα και τους θανάτους που έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό, στο επάγγελμα των ντελιβεράδων, την σκυτάλη παίρνουν οι επιθέσεις των φασιστών μέσα στους εργασιακούς χώρους, συμπληρώνοντας των ολοκληρωτισμό σε όλο του το μεγαλείο.

Στη συγκεκριμένη επιχείρηση όχι απλά δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα του συντρόφου με τους εργοδότες του, αντιθέτως οι ιδιοκτήτες εμφανίζονται να είναι διατεθειμένοι να κινηθούν νομικά απέναντι στην επίθεση του διδύμου των νεοναζί. Είναι άξιο αναφοράς πως η ιδιοκτήτρια θέλησε να κινηθεί νομικά απέναντι στους δύο παρακρατικούς δολοφόνους, και αντιμετώπισε την εμφανή άρνηση της τοπικής αστυνομίας για την ολοκλήρωση της αυτόφωρης διαδικασίας. Αντί αυτού, αρκέστηκαν στο γεγονός να τρομοκρατήσουν τους μηνυτές, λέγοντας τους πως θα μπλέξουν, και πως όλο αυτό δε θα οδηγήσει πουθενά.

Ενδιαφέρον αποκτά και η ανάρτηση δημοσίευσης στα κοινωνικά μέσα, συγγενικού προσώπου της ιδιοκτήτριας, που ομολογεί πως κατά την προσπάθεια ειδοποίησης των αρχών για την επίθεση στο σύντροφο, πήραν την απάντηση «κάτι θα έκανε και αυτός δεν μπορεί».

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως οι αρχές της πόλης, με πρώτη και καλύτερη την αστυνομική διεύθυνση Καβάλας, και αμέσως μετά την ομάδα ΔΙΑΣ, συνεργάζονται ξεκάθαρα και καλύπτουν τις επιθέσεις των φασιστών.

Μάλιστα εύλογα ερωτήματα προξενεί και η αδιαφορία του γυμναστικού συλλόγου Καβάλας, Fight Gym, όπου προπονούνται ο Ανδρέας Ρηγούλης και ο Τριαντάφυλλος Αλεξανδρίδης, ο δεύτερος σε επαγγελματικό επίπεδο. Άραγε τα αθλητικά σωματεία και οι οργανισμοί, γνωρίζουν ότι οι αθλητές τους που προπονούνται καθημερινά, ξυλοκοπούν κάθε τρεις και λίγο, ανήλικους μαθητές; Κατά πόσο εγκρίνουν τις επιθέσεις σε γυναίκες και σε εργασιακούς χώρους;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σήμερα Πέμπτη 23/3, είχε δικαστήριο στοχοποιημένος σύντροφος για ηθική αυτουργία, σε μια ακόμη γελοία μήνυση φασιστών της πατριωτικής κίνησης, με στημένο κατηγορητήριο. Στην δικαστική αίθουσα πέραν της παρουσίας της διαλυμένης πατριωτικής κίνησης, το παρόν έδωσαν και το παρακρατικό δίδυμο Ρηγούλη- Αλεξανδρίδη, πίνοντας το καφεδάκι τους παρέα με τους μπάτσους, ενώ το προηγούμενο βράδυ στο νοσοκομείο, στην κατάθεση του συντρόφου, δόθηκαν ξεκάθαρα τα ονοματεπώνυμά τους. Μάλιστα, προσπάθησαν με το ειρωνικό τους ύφος, τα γελοία αστειάκια τους και την προστασία των φίλων τους των μπάτσων, να προκαλέσουν τους αντιφασίστες που ήταν συγκεντρωμένοι στο δικαστήριο. Δε κατάφεραν τίποτα…

Πλέον τίποτα δεν μας προξενεί εντύπωση, μα δεν περιμένουμε και τίποτα καλύτερο. Όσο και να απολαμβάνουν οι φασίστες τις πλάτες και την προστασία των μπάτσων ποτέ δεν θα νιώθουν ασφαλείς. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που ο ένας δεν θα προσέχει τον άλλον, και εμείς θα είμαστε εκεί για να τους επιστρέψουμε τη βία που τόσο απλόχερα προσφέρουν οι μεν και τόσο άνανδρα εκτελούν οι δε.

Για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ

Πίσω φασίστες και ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ/ ΣΤΡΙΕΣ