Όταν πριν περίπου 10 χρόνια η ελληνική κοινωνία ζούσε το ελληνικό όνειρο λίγο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες και οι ελληνικές επιχειρήσεις έκαναν ανοίγματα στα βαλκάνια κανείς δε φανταζόταν το greek nightmare που θα ακολουθούσε. Κάποιοι τότε φώναζαν πως αυτή η κοινωνία προωθεί τη ρουφιανιά το γλύψιμο και την υποταγή, βλέποντας ένα μέρος της βουτηγμένο στις πελατειακές σχέσεις που έχτισε το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, συναλλασσόμενο με τους ντόπιους και ευρωπαίους νταβατζήδες, ζώντας μέσα στο lifestyle της καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευμάρειας. Μιας ευμάρειας και ανάπτυξης όμως που βασίστηκε πάνω σε ένα πλούτο που τον παρήγαγε το ντόπιο προλεταριάτο μαζί με τους ξένους εργάτες, μετανάστες και πρόσφυγες. Τότε ο ρατσισμός απλά έριχνε τα μεροκάματα…αφού αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδομούνται κρατικές πολιτικές που στηρίζονται στη σχέση ανισότητας ανάμεσα στους μετανάστες και τους «ντόπιους» πληθυσμούς, έτσι ώστε σε περιόδους ανάπτυξης να διατηρείται χαμηλά το «μισθολογικό κόστος», χρησιμοποιώντας τους μετανάστες σαν φτηνή, χωρίς δικαιώματα εργατική δύναμη προς εκμετάλλευση, ενώ σε περιόδους κρίσης μετατρέπονται σε «πλεονάζοντα πληθυσμό» που, σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, μας κλέβουν τις δουλειές, απειλούν την ασφάλεια και τη δημόσια υγεία, και γενικώς ευθύνονται για τα κακά της μοίρας μας…κοινώς αποτελούν τον τέλειο αποδιοπομπαίο τράγο για ό,τι μας συμβαίνει. Ενώ τα γκέτο που υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας έχουν συντηρηθεί τόσο από την αδιαφορία της Εξουσίας για το αν κάπιοι ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, όσο και με σκοπό να πέσουν οι τιμές των ακινήτων για να αγοραστούν σε εξευτελιστικές τιμές πριν τις επερχόμενες μαζικές «σκούπες».
Οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι στην ουσία αιχμάλωτοι άνθρωποι, αφού τελικός προορισμός τους κυρίως δεν είναι η ελλάδα αλλά άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες όμως σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία τους επαναπροωθούν στη χώρα εισόδου δλδ στην Ελλάδα. Είναι αιχμάλωτοι λοιπόν σε ένα καθεστώς παρανομίας το οποίο αποτελεί βασικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η εκμετάλλευσή τους. Εκμετάλλευση από κάθε λογής αφεντικό σαν φτηνό αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, από τις τοπικές μαφίες των ντόπιων και ξένων, από φιλόξενους ιδιοκτήτες που νοικιάζουν διαμερίσματα σε δεκάδες ανθρώπους χρεώνοντας με το άτομο και τη μέρα…οι μετανάστες είναι άνθρωποι που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την υποτίμηση από “ευγενείς” ντόπιους και αποκλεισμένοι από μια κοινωνία που στην πλειοψηφία της αδυνατεί να ξεπεράσει το μικροαστισμό της και να αναζητήσει τους εχθρούς της στους εκμεταλλευτές της και όχι στους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους.
Όποιος πιστεύει ότι τα προβλήματά του λύνονται είτε με τα ρατσιστικά πογκρόμ, είτε με το χτίσιμο ενός φράχτη στον Έβρο ή με τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται στην Κοζάνη και αλλού ενάντια σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετικής καταγωγής ή θρησκείας είναι ρατσιστής. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι “εγώ δεν είμαι ρατσιστής”, οι άνθρωποι που με την παρουσία ή την αδιαφορία τους επέτρεψαν όλα αυτά, είναι κομμάτι του παγόβουνου κάτω από το νερό που τόσο καιρό στήριζε τον εμφανή ρατσισμό και έρχεται σιγά σιγά στην επιφάνεια. Γιατί ρατσιστικές επιθέσεις δεν έχουμε μόνο στην Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις. Είχαμε και στην Καβάλα πρόσφατα τέτοια δείγματα κοινωνικού κανιβαλισμού, τα οποία όμως δε λαμβάνουν τη δημοσιότητα που τους αρμόζει, μιας και στα μυαλά των μικροαστών η σωματική ακεραιότητα των ξένων δεν αξίζει όσο η δική μας, των ντόπιων (π.χ. ο πρόσφατος ξυλοδαρμός μετανάστη από το Μπαγλαντέζ που καθάριζε μπαμπρίζ στην περιοχή του Βύρωνα)…
Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί από τους ξένους είναι στην ουσία πρόσφυγες, γιατί στις χώρες τους διεξάγονται πόλεμοι και συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται τόσο ελληνικά όσο και συμμαχικά νατοϊκά στρατεύματα…
Όμως, σήμερα πια, όλο και σαφέστερα γίνεται κατανοητό πως οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν από την εξουσία ως «κοινωνικό πειραματόζωο για πολιτικές που γενικεύονται πλέον στο ευρύτερο σώμα της κοινωνίας. Σήμερα που η λέξη έλληνας στην Ευρώπη θεωρείται συνώνυμο του τεμπέλη και του διεθφαρμένου, σήμερα που οι έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη ξαναβιώνουν το ρατσισμό που υπέστησαν οι πρόγονοί τους ως πρώτη γενιά μεταναστών στην Αμερική, τη Γερμανία και την Αυστραλια, ο ρατσισμός δε χτυπάει μόνο την πόρτα των ξένων στην Ελλάδα αλλά και των ντόπιων ευπαθών ομάδων, των ανθρώπων με αναπηρίες και ψυχικά προβλήματα, που πλέον αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα λόγω της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας των υπολοίπων. Σε τελική ανάλυση η αντιμετώπιση που επεφύλαξαν οι ντόπιες οικονομικές ελίτ στους ξένους εργάτες ήταν προάγγελος για το τι θα συμβεί στην ντόπια εργατική τάξη και τον ντόπιο πληθυσμό ειδικά τώρα που μπήκε στο στόχαστρο του μνημονίου, των ευρωπαϊκών πολιτικών και του ΔΝΤ.
Ο ρατσισμός δε χτυπάει λοιπό μόνο τους ξένους αλλά και το διαφορετικό. Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως το πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε. Μόνο που στην πραγματικότητα αυτό που απέτυχε είναι το καπιταλιστικό όνειρο, το οποίο πλέον δεν μπορεί να παρέχει αρκετά ψίχουλα στους εργαζόμενους ώστε να ζουν μια καθωσπρέπει ζωή.
Ο αγώνας κατά του ρατσισμού και του φασισμού σε κάθε επίπεδο είναι πάντα αγώνας υπέρ της ισότητας, της διαφορετικότητας, της χειραφέτησης και της ελευθερίας. Η μοίρα των εκμεταλλευομένων είτε αυτοί είναι ξένοι είτε ντόπιοι είναι λίγο πολύ κοινή.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
www.anarxikoikavalas.squat.gr
Κείμενο για τη συναυλία ενάντια στο ρατσισμό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι στο ΤΕΙ Καβάλας 1η Απρίλη
