20 Οκτώβρη 2011, Πάτρα.48ωρη γενική απεργία 19/20 Οκτώβρη. Μία ώρα πριν την προγραμματισμένη πορεία, 50 περίπου σύντροφοι απαλλοτρίωσαν μεγάλη ποσότητα τροφίμων από μεγάλο σουπερμάρκετ. Τα τρόφιμα μοιράστηκαν σε λαϊκή αγορά που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά. Η ανταπόκριση του κόσμου στην αρχή ήταν σαστισμένη, μετά μόνο θετικά σχόλια ακούγονταν. Πετάχτηκαν επίσης τρικάκια και το ακόλουθο κείμενο:

Φίλε, φίλη, μας κλέβουν. Χρόνια τώρα, δεκάδες, εκατοντάδες χρόνια τώρα. Μας πήρανε τη γη, το νερό, τους κόπους μας, την κουλτούρα μας, τη ζωή μας. Και μας είπανε (και συνεχίζουν να μας λένε) ότι έτσι είναι το φυσιολογικό, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να ζούμε. Δηλαδή με κράτος και καπιταλισμό. Με εμπορεύματα, με άγχος, με κατανάλωση. Με το να δουλεύουμε και να κερδίζουν τα αφεντικά (ντόπια και ξένα) από τον ιδρώτα μας. Με το να μας πετάνε ψίχουλα και να λέμε και ευχαριστώ. Και παλέψαμε και χάσαμε, ξανά και ξανά. Ε λοιπόν κάποιοι από εμάς βαρεθήκαμε. Ο χρόνος μας είναι ο χρόνος των ρολογιών της παραγωγής. Και οι ανάγκες μας γίνανε εμπορεύματα, κέρδος, χρήμα. Τι έχεις, τι αποκτάς, τι είναι δικό σου, ψεύτικα πάντα. Μόνο που τώρα, μέσα στην περίφημη κρίση, ό,τι φαινόταν ακλόνητο κλονίζεται και ό,τι φαινόταν ικανοποιητικό, (μια ήσυχη ζωή, μια δουλειά) πάει περίπατο. Γιατί πολύ απλά αυτά όλα ήταν ψευδαισθήσεις. Πολύ απλά γιατί το σύστημα αυτό δεν κερδίζει αρκετά, οπότε ότι φαινομενικά “μας έδωσε” το παίρνει πίσω. Ο καπιταλισμός θέλει συνεχώς όλο και περισσότερα, όλα αυτά που εμείς οι ίδιοι κάθε μέρα παράγουμε, υλικά ή άυλα. Μας θέλει υποταγμένους και σκυφτούς, να χάψουμε κάθε παπάτζα για εθνική σωτηρία, για έξοδο από την κρίση. Μας ζητάνε να καταλάβουμε κιόλας την ανάγκη όλων αυτών των μέτρων.

Πόσο καλά είναι για μας. Όμως η κρίση είναι μπίζνα. Μια μεγάλη μπίζνα που ουσιαστικά σημαίνει ότι όλα πλέον ανήκουν στο κεφάλαιο. Μετριούνται με χρήμα, με κέρδος, πάντα βέβαια για αυτούς που ορίζουν τον τρόπο που παράγουμε, το τι παράγουμε, το τι τρώμε, το τι πίνουμε, το πώς τελικά ζούμε. Πληρώνουμε για την τροφή μας, την υγεία μας, τη διασκέδασή μας. Αφού λοιπόν έχουν πάρει τη γη, μπορούν να βάλουν και τιμή στο ρύζι (όπως σε κάποιες χώρες που οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε αυτό να αγοράσουν), αφού έχουν πάρει το νερό, μπορούν να το κοστολογούν.

Γύρω μας, μεγάλο κομμάτι του κόσμου ζει στην ανέχεια, τη φτώχεια, την ανεργία, τη βαρβαρότητα. Και εμείς από αυτόν τον κόσμο είμαστε. Είμαστε νέοι-ες. Ξένοι-ες. Ντόπιοι-ες. Φοιτητές-τριες. Άνεργοι-ες. Συνταξιούχοι-ες. Εργάτες-τριες. Είμαστε από αυτούς που ζουν την καταπίεση σε κάθε πεδίο της ζωής μας. Και έχουμε κάθε διάθεση να τα πάρουμε όλα πίσω. Όχι επειδή γουστάρουμε την κατανάλωση. Και όχι επειδή γουστάρουμε το χρήμα και το εμπόρευμα σαν αξία στη ζωή μας. Αλλά γιατί ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε. Να κοιτάξουμε γύρω μας, να πράξουμε. Και επιτέλους να μιλήσουμε εμείς και όχι οι αφέντες μας. Να ορίσουμε τις ανάγκες μας. Με ισότητα, με αλληλεγγύη, παντού. Με καθημερινούς, μαχητικούς αγώνες, παντού. Στις πλατείες, τις γειτονιές, τα σωματεία, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, όπου υπάρχουμε καθημερινά. Και το ξαναλέμε, να τα πάρουμε όλα πίσω, μια και καλή. Ήρθε η ώρα να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον. Τέρμα το βόλεμα, και η ανακωχή. Τέρμα ο ατομισμός, η ιδιοκτησία, η αποξένωση.

Δεν είμαστε Ρομπέν των Δασών, κάποιοι που λύσανε τα προβλήματά τους και κάνουν επανάσταση. Αυτά θα τα πουν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ για μας. Δεν κάναμε τη σημερινή ενέργεια γιατί είμαστε σωτήρες, άλλωστε δεν επιθυμούμε να είμαστε σωτήρες κανενός. Είμαστε από αυτόν τον κόσμο, που αντιλαμβάνεται όμως την προοπτική της ζωής του μόνο μέσα από τον αγώνα. Κάποιοι που ζούμε δίπλα σας, κάποιοι που θελήσαμε σήμερα να δείξουμε έναν από τους τρόπους να σπάσουμε τη μιζέρια, να ξαναπάρουμε στα χέρια το χρόνο και τις ζωές μας. Και αυτά τα βλέπουμε σαν κινήσεις εδώ, στο σήμερα, με το μυαλό και την καρδιά μας πάντα στραμμένα σε ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας. Σε ένα κόσμο ατομικής και συλλογικής ελευθερίας.

(Υπογραφή αλφάδι – αστέρι)