2008, 6 Δεκέμβρη….
Και ενώ η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού, η στυγνή δολοφονία του ανήλικου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς Κορκονέα και Σαραλιώτη πυροδοτεί μια αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρη τη χώρα.
Εκείνη την εποχή η αστυνομική βία και η καταστολή, η κλιμάκωση της ανεργίας, η εκμετάλλευση των εργαζομένων, που ήδη είχε ξεπεράσει κάθε γνωστό όριο (επίθεση στη μετανάστρια-εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης) και γενικότερα τα πρώτα σημάδια της οικονομικής-κοινωνικής κρίσης αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Σιγά-σιγά οι μάσκες πέφτουν και οι λεγόμενοι θεσμοί του κράτους αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο (παραδικαστικό κύκλωμα, εκκλησία-Βατοπέδι, Ζαχόπουλος, Siemens).
Τότε είναι που βιώνουμε στο πετσί μας τη σταδιακή μετάβαση από το «κοινωνικό» κράτος που είχαν στήσει τα προηγούμενα χρόνια για δικό τους όφελος οι σοσιαληστρικές κυβερνήσεις προς το ποινικό-ολοκληρωτικό κράτος.
Τις πρώτες ώρες μετά την εκτέλεση του 15χρονου, το σοκ και η λύπη είχαν ως αποτέλεσμα την αυθόρμητη παρουσία κόσμου ανεξαρτήτου ηλικίας και ιδεολογίας στους δρόμους. Στην αντίπερα όχθη τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν απεγνωσμένα να λασπολογήσουν το θύμα και να υποβαθμίσουν-αναστείλουν την αυξανόμενη οργή παρουσιάζοντας τον κόσμο ως απλούς ταραξίες.
Γρήγορα όμως ο θυμός μετατρέπεται σε μια εξέγερση που καίει συθέμελα την ετοιμόρροπη αστική δημοκρατία. Συνελεύσεις, πορείες, συζητήσεις, επεισόδια, καταλήξεις, καταστροφές συμβόλων εξουσίας συνθέτουν ένα εύφλεκτο σκηνικό.
Δεκέμβριος 2012…
Έπειτα από τέσσερα χρόνια η οργή έχει μετατραπεί σε άκρα του τάφου σιωπή. Η αποχαύνωση και η κραιπάλη, που βίωνε τόσα χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κλεισμένο στο χρυσό κλουβί του καταναλωτισμού και των ψεύτικων αναγκών διακόπηκε απότομα στο όνομα μιας ακόμα κρίσης του καπιταλισμού.
Ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου καλλιεργήθηκε, στηριζόμενο στο συνεχιζόμενο φόβο και τους εκβιασμούς μιας τυχόν χρεοκοπίας και καταστροφής με άμεσο στόχο τη βίαιη φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η επίθεση στόχευε σε όλα τα κοινωνικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες, υγεία-περίθαλψη, παιδεία, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, ελευθερία λόγου-πράξης, στέγαση, αξιοπρέπεια, βασικές καθημερινές ανάγκες (ρεύμα, ύδρευση), εργασιακά δικαιώματα πολτοποιήθηκαν μέσω της επιβολής έκτακτων μέτρων λόγω της «κρίσης».
Ένας λαός υποδουλώθηκε στις αχόρταγες ορέξεις των τραπεζών, του ΣΕΒ, των εφοπλιστών, των μεγαλοκαναλαρχών, των μεγαλοκατασκευαστικών εταιρειών και των λεγόμενων εκπροσώπων της αστικής μας δημοκρατίας. Η κατάλυση του κοινωνικού ιστού πραγματοποιήθηκε και το πάρτι ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα πνεύμα απελπισίας, ανέχειας, αβεβαιότητας, ανασφάλειας και πείνας. Η λύση που παρουσιάζεται ως πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει μόνο μέσα από την καταλήστευση και υποτίμηση της εργατικής δύναμης.
Το διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης «δικαιολογεί» και χρησιμοποιεί τις εθνοσωτήριες συγκυβερνήσεις, τις νεο-ναζιστικές συμμορίες, το σύγχρονο αστυνομικό-ολοκληρωτικό κράτος (νέα σώματα ασφαλείας-ομάδες ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ) που θα αντιμετωπίσουν την προοπτική μιας γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης. Ο κατακερματισμένος κοινωνικός ιστός βοηθά στην πειθάρχηση και εύκολα πλέον κτίζονται νέοι διαχωρισμοί εντός των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στο όνομα της εθνικής ενότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την περίοδο εμφανίστηκαν τα δεκάδες στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες. Ο παρανομοποιημένος εργάτης γίνεται εύκολα ο αποδιοπομπαίος τράγος από τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας, νομιμοποιώντας τη σταδιακή εξόντωση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού και στρέφοντας σε λανθασμένους στόχους την κοινωνική οργή. Οι φασίστες ξεκάθαρα ως συστημικό εργαλείο του κράτους και των αφεντικών βοηθούν την εγκατάσταση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού ενάντια στην κοινωνική δυσαρέσκεια.
Ποια πρέπει να είναι όμως η απάντηση σε όλα αυτά;
Δε ξεχνάμε, δε συγχωρούμε, δε σκύβουμε το κεφάλι, αλλά πολεμάμε για την αξιοπρέπεια μας. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες να αποτινάξουμε το φόβο και να οργανωθούμε συλλογικά, ξεπερνώντας εθνικούς-φυλετικούς διαχωρισμούς που διασπούν την ενότητά μας. Οι κοινοί αγώνες –ντόπιων και μεταναστών- θα έχουν ως εχθρό τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους πολιτικούς, τα αφεντικά, την αστυνομία, τους φασίστες.
Αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφή χειραγώγησης και σε ό,τι μας δυναστεύει. Με αξίες μας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αυτοοργάνωση, αντιπαλεύουμε. Περνάμε στην αντεπίθεση. Με αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, απεργίες διαρκείας, αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δράσεις. Πάνω σε αυτές τις βάσεις θα βρούμε τους ταξικούς μας συμμάχους, για να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα παντού: στους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές και τα χωριά.
Η 6η Δεκέμβρη ήταν μόνο η αρχή….
«ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ»
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
