Με αφορμή τις επιθέσεις που δέχονται το τελευταίο διάστημα οι καταλήψεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο εμείς ως κατάληψη Βύρωνος 3 τασσόμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό των συλληφθέντων και διωκόμενων από την κρατική καταστολή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 οι καταλήψεις αποτελούν «εστίες ανομίας» προτάσσοντας και πραγματοποιώντας μια ανταγωνιστική πραγματικότητα-κατάσταση ως προς την «νομιμότητα» των τηλεκαναλαρχών, της εκμετάλλευσης, της απάθειας και της υποταγής.

Η κατάληψη και αυτό οργάνωση ενός κτιρίου δεν είναι η οικειοποίηση τεσσάρων τοίχων που το περιβάλλουν αλλά οι σχέσεις αλληλεγγύης και κοινών στόχων που θέλουμε να δημιουργήσουμε, αποβάλλοντας ταυτόχρονα την όποια λογική ιδιοκτησίας πάνω στο κτήριο. Σχέσεις που δεν θέλουμε να κρατήσουμε μόνο για εμάς, ως μία μικρή όαση, αλλά να τις προβάλλουμε και να προτείνουμε στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Συνεπώς, είμαστε ορμητήρια, όχι όπως προβάλλει ο Δένδιας, αλλά ως ζωντανό παράδειγμα μιας ζωντανής-αυθεντικής-ελεύθερης κατάστασης στις πόλεις-κλουβιά και τα διαφανή κάτεργα που μας έχουν καταδικάσει.

Το πρόβλημα με τις καταλήψεις (το πρόβλημα με όλους εμάς) είναι ότι δουλεύουν δίχως αντάλλαγμα για την συλλογική μας ανατίμηση

 Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Λέλας Καραγιάννη, Σκαραμαγκά-Πατησίων, Βίλα Αμαλίας, στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Χanadu, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ και στον 98 fm.

 Ανίκανοι να καταστείλουν ότι δεν μπορούν να καταλάβουν