Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.
Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»… Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.
ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ
Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.
Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ’ όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένο