Σήμερα Τρίτη 27/4 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στον σύντροφο απαλλοτριωτή τράπεζας Γιάννη Δημητράκη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο:
Η σημερινή μέρα, Τρίτη 27 Απριλίου, έχει οριστεί ως πανευρωπαϊκή μέρα αλληλεγγύης στον αναρχικό Γιάννη Δημητράκη, ενόψει του εφετείου του, ο οποίος είναι φυλακισμένος για την «ληστεία»-απαλλοτρίωση σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Εν πρώτης, μπορεί να προκαλεί εντύπωση που έχει οριστεί μία τέτοια δραστηριότητα αλληλεγγύης για έναν «ληστή» και διάφοροι/ες αλληλέγγυοι/ες βγαίνουν δημόσια προς υπεράσπιση του. Οπότε είναι απαραίτητες διάφορες διατυπώσεις:
Ο Γιάννης Δημητράκης δεν λήστεψε περαστικούς και ανήμπορους, όπως γίνεται από διάφορους παραβατικούς – κακοποιούς. Αντίθετα συνειδητά επέλεξε να απαλλοτριώσει χρηματικές μονάδες από τους πραγματικούς κλέφτες, αυτούς που κλέβουνε νόμιμα και καθημερινά όλους μας, όλο τον λαό και την κοινωνία: Τις τράπεζες. Η αλληλεγγύη στο πρόσωπο του είναι ταυτόχρονα κριτική στο τραπεζικό σύστημα και τους νόμιμους τοκογλύφους, από τις εγχώριες τράπεζες ως το ΔΝΤ που καταδυναστεύουν τον ελληνικό λαό και όλο τον πλανήτη. Είναι κριτική στο σύστημα που χωρίζει τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, διαχωρισμό που όλο και μεγαλώνει στις μέρες μας. Είναι ανάδειξη της δυνατότητας των ανθρώπων να ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στους σύγχρονους δυνάστες και να απαλλοτριώνουν – παίρνουν πίσω ότι νόμιμα τους έχουν κλέψει και στερήσει.
Ο Γιάννης Δημητράκης έχει κρατήσει μία άψογη στάση. Τραυματισμένος στο νοσοκομείο αντιστάθηκε στον γνωστό εισαγγελέα-κάθαρμα Ι. Διώτη που προσπάθησε με βασανιστήρια να του πάρει ομολογία για τους συνεργούς του. Προφυλακισμένος δεν απαίτησε αλληλεγγύη για να μην αποσπάσει χρόνο από τις κινηματικές διαδικασίες. Στο δικαστήριο υπερασπίστηκε την πράξη του με συγκροτημένο λόγω. Ο ξυλοδαρμός τους στις φυλακές αποτέλεσε αφορμή και αίτιο για πολυήμερη εξέγερση των φυλακισμένων, όπου αναδείχθηκαν οι άθλιες συνθήκες των κολαστηρίων και τα αιτήματα των φυλακισμένων για αξιοπρεπή διαβίωση. Κολαστήρια – φυλακές, από τα οποία βέβαια δεν περνάνε οι μεγαλο-κλέφτες που ρήμαξαν την χώρα.
Ο Γιάννης είναι ιστορική συνέχεια και εξέλιξη μίας κοινωνικής ιστορικής παράδοσης της Ελλάδας και των γύρω χωρών: Των Κλεφτών, Ζεϊμπέκων και Χαϊντούκων που μη μπορώντας να ζήσουνε στην σκλαβιά και το χαράτσι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έπαιρναν τα βουνά και «λήστευαν» – απαλλοτρίωναν τους Κοτζαμπάσιδες και Αφέντες. Συνθήκες που συνεχίζονται να υφίστανται στο σύγχρονο χαράτσι των τραπεζών – νόμιμων τοκογλύφων πάνω στην ανθρωπότητα. Απέναντι τους ξεπροβάλει η ενεργή αμφισβήτηση τους, η προοπτική της απελευθέρωσης και επανάστασης των κοινωνιών.
