Έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ

«Μη νομίζετε ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά»

Ντομινίκ Στρος Καν, γενικός διευθυντής ΔΝΤ ή αλλιώς «ο γιατρός»

«Αν το 2010 λάβαμε επίπονα μέτρα, άμεσης απόδοσης, το 2011 θα εντείνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές, που ήδη ξεκινήσαμε (…). Ο δρόμος είναι δύσκολος χρειάζεται να γίνουν ακόμη πολλά»                                                                                                             Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός…

«για να ολοκληρωθεί η αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν 10 με 15 χρόνια»

Τομάσο Παντόα Σκιόπια, σύμβουλος του πρωθυπουργού με λαμπρή

προϋπηρεσία στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα…!

«Η έξοδος από την κρίση θα αφήσει πίσω της και χαλάσματα που θα χρειαστεί να χτίσουμε από την αρχή. Και οπωσδήποτε δεν θα σημάνει επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της επίπλαστης ευμάρειας»                                                                                             Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ ή αλλιώς «φίλος των εργαζομένων!»

«Στο τέλος της χρονιάς θα καταγράψουμε χρέος 144%, τέτοια ποσοστά μόνο σε πολεμικές περιόδους»                                                                                             Γ. Προβόπουλος, διοικητής της τράπεζας της ελλάδος,

ο άνθρωπος 4.051.949€ ετήσιο εισόδημα (2008)

«Σκληρές πολιτικές, αυτές που προβλέπονται στο μνημόνιο, εφαρμόστηκαν και ορατές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν»

Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ, οι κακές γλώσσες υπολογίζουν πάνω από 150.000€

το ετήσιο εισόδημα του μέγα υπερασπιστή των εργασιακών κεκτημένων!

(*)

Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 12,2% .Ο «ειλικρινείς» υπουργός εργασίας Α. Λοβέρδος προέβλεψε την εκτίναξή της στο 20% έως το τέλος του έτους. Περισσότεροι από 2.000.000 άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι απεργοί δέχονται φύλλα πολιτικής επιστράτευσης. Όσοι αντιδρούν «φιλοδωρούνται» με ανελέητο ξύλο και συλλήψεις. Οι μαθητικές καταλήψεις διώκονται ποινικά με εισαγγελείς μέσα στα σχολεία. Νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται καθημερινά για μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, ευκολότερες και χωρίς αποζημίωση απολύσεις, χειρότερη περίθαλψη, ακρίβεια σε βασικά προϊόντα και πάει λέγοντας. Χιλιάδες ένστολοι και μη, φρουροί, ένας ολόκληρος στρατός κατοχής περιφέρεται με στυλ ρομποκοπ και ύφος σερίφη του φαρ ουέστ για να εμπεδώσουν όλοι ότι το μακρύ χέρι του νόμου είναι παντού, ότι δυνατότητα αντίδρασης δεν υπάρχει και δεν θα αποδράσει κανείς από τη μιζέρια, τη δυστυχία και τη φρίκη. Γιατί όπου δεν πίπτει λόγος και οι υπήκοοι αρνούνται να αποδεχτούν την εξαθλίωση ως μοναδική προοπτική ζωής, πίπτει ράβδος! Ράβδος αστυνομικού γκλοπ και δημοσιογραφικής πένας, που σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία διαβεβαιώνει για την αιματηρή θυσία που, όμως, όλοι πρέπει να κάνουμε για να σωθεί η χώρα (!),- πιστό σκυλί στον αφέντη του, που δεν δαγκώνει το χέρι από το ταΐζει.

Βρισκόμαστε εν μέσω κοινωνικού πολέμου. Και το ζήτημα δεν είναι αν το στρατόπεδο της κυριαρχίας θα συνεχίσει να επιτίθεται∙ αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι αν επιλέγουμε να αντισταθούμε και με ποιους όρους, να στηριχθούμε επιτέλους στα πόδια μας, να πάρουμε πίσω, όχι τα κλεμμένα αγαθά ή τους λεηλατημένους μισθούς, αλλά τη ζωή μας συνολικά. Αν θα αρνηθούμε να φορέσουμε τα κοστούμια που μας έραψαν και να μετατραπούμε σε μια άμορφη μάζα άβουλων και ευέλικτων αντικειμένων, έμψυχο υλικό-σκουπίδι για εύκολη κατανάλωση από την καπιταλιστική μηχανή.

Σε αυτήν την σύγκρουση η κυριαρχία είναι καλά προετοιμασμένη. «Μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο» (από οδηγίες του Δ.Ν.Τ.). Πόσο καλύτερα θα μπορούσε να εκφράσει κανείς το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε»; Αρκούν τρεις γραμμές να συμπυκνώσουν τη στρατηγική των αρχόντων για να διασπάσουν, να αποδυναμώσουν και τελικά να πνίξουν κάθε αντίσταση. Εκείνο που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, ο μεγαλύτερος φόβος τους ακούει στο όνομα «συλλογική δράση και αλληλεγγύη», ένα από τα δυνατότερα όπλα των καταπιεσμένων, απόρροια της «ταξικής συνείδησης».Γιατί είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς ότι φταίνε οι απεργοί ναυτεργάτες που κλείνουν τα λιμάνια, οι φορτηγατζήδες που κλείνουν οι δρόμοι, οι απεργοί καθαριότητας για τους σωρούς σκουπιδιών. Είναι αδιανόητο η κάθε απεργία να παρουσιάζεται στο μυαλό των ανθρώπων ως «άλλη μία παρακώλυση συγκοινωνιών» και κατανάλωσης. Είναι αδιανόητο να θεωρεί κανείς ότι φταίνε οι μετανάστες που του παίρνουν τη δουλειά και ταυτόχρονα να ευγνωμονεί το αφεντικό του που του δίνει ψίχουλα. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, αγρότες εναντίον φορτηγατζήδων, η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης… και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο! Κι αν παρ’ ελπίδα οι άθλιοι ενωθούν; «Προφανώς δεν συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των σωμάτων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί», απαντά το Δ.Ν.Τ. και οι επεξηγήσεις περιττεύουν.

Αυτοί καλά τα λένε, τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι εμείς γιατί το τρώμε το παραμύθι και ως πότε; Γιατί αν κάτι φάγαμε όλοι μαζί, όπως εκστόμισε ο Πάγκαλος, αυτό σίγουρα δεν είναι τα δισεκατομμύρια που απολαμβάνει ο ίδιος και οι όμοιοί του. Είναι, όμως, -και φέρει ο καθένας ευθύνη γι’ αυτό- το παραμύθι ενός συστήματος που προωθεί την εξατομίκευση, τη λογική του «εγώ θα τη βολέψω», του «πατάω επί πτωμάτων για να κάνω καριέρα», την ψευδαίσθηση της ευτυχίας του γρήγορου αυτοκίνητου και του hi tech κινητού, που παρασημοφορεί τους ρουφιάνους ως υπόδειγμα πολιτών.

Να επιλέξουμε στρατόπεδο, εδώ και τώρα. Και σ’ αυτήν την επιλογή είναι ξεκάθαρο ότι ΓΣΕΕ και κόμματα βρίσκονται από καιρό στην αντίπερα όχθη. Εκείνοι που κλείνουν το μάτι στους εργοδότες με πολιτισμένους διαλόγους και φιλικές συζητήσεις, που διαμαρτύρονται χλιαρά για να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στο αριστερό παρελθόν τους, που εξαργυρώνουν την συνδικαλιστική ιδιότητα με πολιτικούς θώκους και χιλιάδες ευρώ, που αποκαλούν προβοκάτορες όσους δυναμικά αντιστέκονται και επιτίθενται στη σημερινή αθλιότητα, δεν χωράνε να «ζουν ανάμεσά μας». Κι όσο για το κατασκευασμένο δίπολο-καραμέλα περί «βίαιων» και «μη βίαιων» διαδηλωτών, ας είμαστε σοβαροί και ειλικρινείς απέναντι στην ιστορία και την κοινή λογική. Κανένα από τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, που τώρα διαλύονται, δεν κερδήθηκε με ειρηνικούς περιπάτους ως τη βουλή. Καμία εξουσία δεν άφησε τα προνόμιά της επειδή κάποιοι της το ζήτησαν ευγενικά. Πόσο μάλλον, όταν το ζήτημα που τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ, είναι η συνολική ανατροπή του συστήματος.

«Αυτή η επανάσταση πρέπει απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα κι αν η βία καθαυτή είναι κακή. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θ’ αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θ’ αποφάσιζαν να τ’ απαρνηθούν οικειοθελώς. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί η μεταβατική επαναστατική βία είναι το μόνο μέσο που θα τερματίσει τη συνεχόμενη και μεγαλύτερη βία που κρατάει στη σκλαβιά τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων»

Κανένας αγώνας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε αρχίζει και τελειώνει σε μια απεργία. Ξεκινά από την ρήξη με τον βολεμένο μας εαυτό, απλώνεται σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής, σε κάθε σχέση, στην εργασία, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, στον τρόπο που διασκεδάζουμε, μετακινούμαστε, επικοινωνούμε. Μακριά από πολιτικούς αντιπροσώπους, εργατοπατέρες διαμεσολαβητές της μιζέριας, ειδήμονες δημοσιογράφους και άλλα αρπακτικά. Εμείς μόνοι μας, με όπλο την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, τις άγριες απεργίες διαρκείας και τα σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία, τις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, την αδιαμεσολάβητη σύγκρουση.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Χριστόφορος Κορτέσης,

προφυλακισμένος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα

με αδιάσειστες τηλεοπτικές αποδείξεις και σενάρια για Όσκαρ της αντιτρομοκρατικής

14-12-2010

(*): Όλοι οι παραπάνω «κύριοι», με άλλους επιφανείς «συντρόφους» τους από τον πολιτικό, οικονομικό, δημοσιογραφικό συρφετό αποτελούν μέλη άκρως επικίνδυνης τρομοκρατικής οργάνωσης (το όνομα αναζητείται) που δρα εδώ και χρόνια στον ελλαδικό χώρο και έχει διασυνδέσεις με αντίστοιχα τρομοκρατικά δίκτυα παγκοσμίως. Διατηρεί τεράστιες γιάφκες (π.χ. Βουλή, πολιτικά γραφεία, τράπεζες, επιχειρηματικά κέντρα κ.ά.) και η τελευταία της ενέργεια με την κωδική ονομασία «Μνημόνιο» έχει χιλιάδες εργαζόμενους-θύματα.