ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ

Το πρωινό της 1ης Νοεμβρίου κινούμασταν στην περιοχή του Παγκρατίου για να δράσουμε στα πλαίσια της καμπάνιας για διεθνή αλληλεγγύη που είχε αποφασίσει η οργάνωση μας μαζί με το σύντροφο και αδερφό Παν. Αργυρού. Λόγω, όμως, της αστυνομικής περιέργειας μιας υπαλλήλου ταχυμεταφορών, κάποιων προσωπικών λάθος χειρισμών και την περικύκλωση μας από τα γουρούνια της ομάδας ΔΙΑΣ και άλλες αστυνομικές δυνάμεις που απέκλεισαν την περιοχή, δεν υπήρξαν πολλά περιθώρια επιλογών και καταλήξαμε στο κτίριο της ΓΑΔΑ στον όροφο της αντιτρομοκρατικής. Παρότι η αναγνώριση μου ήταν άμεση, αφού ένας από τους διευθυντές κάποιου τμήματος περιχαρής εν μέσω κλωτσιών και μπουνιών τη στιγμή που καθόμουν σε στάση καθήλωσης φώναζε «ο Μάκης είναι», αρνήθηκα να δηλώσω τα στοιχεία μου για τις πρώτες ώρες, με την ελπίδα να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος για τη διευκόλυνση των συντρόφων μου. Αρνηθήκαμε τη λήψη αποτυπωμάτων, φωτογραφιών, dna και γενικά αρνηθήκαμε να υπογράψουμε οτιδήποτε ή να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτά τα γουρούνια, τηρώντας την αυτονόητη στάση που πρέπει να έχει κάθε επαναστάτης.

Η ανάκριση άρχισε με τα δεδομένα προσβλητικά σχόλια. Τα οποία μειώθηκαν προσωρινά όταν παρατήρησαν ένα τατουάζ που έχω με τη λέξη «conspiracy» (συνωμοσία), το οποίο έδωσε λαβή για αλλαγή στάσης.Γνωρίζοντας ότι θα προσπαθούσαν να με βγάλουν φωτογραφίες προς δημοσίευση καθόμουν με σκυμμένο το κεφάλι για να το αποφύγω. Τότε προσποιούμενοι ότι θα με μεταφέρουν στο κρατητήριο, με βγάζουν στο διάδρομο του 12ου όπου τραβώντας μου το κεφάλι μου λένε να δω που πάω. Εκείνη τη στιγμή με φωτογράφισε η κάμερα που βρισκόταν στο διάδρομο. Είναι η φωτογραφία που πρωτοδημοσιεύτηκε μετά τη σύλληψη μας. Άρχισε έτσι μια ανάκριση περίπου 3 ημερών η οποία αυξομειωνόταν ανάλογα με τα γεγονότα που συνέβαιναν έξω. Ενοχλημένοι από τη διαρκή επανάληψη της απάντησης μου «δεν έχω τίποτα να δηλώσω» άρχισαν να με ξαναπροκαλούν με προσβολές και προκλήσεις για άτομα που είτε γνώριζα, είτε όχι. Οι ανακρίσεις γινόντουσαν σε δύο χώρους, μάλιστα στον ένα από τους δύο, που είχα επικοινωνία με τη δικηγόρο και τη μητέρα μου, ένας αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής μου ανέφερε την τελευταία μέρα ότι ήταν χώροι με μικρόφωνα και κάμερα.

Όσο αφοράτο DNA μου, αμέσως μετά τη σύλληψη, οι κάλτσες μου κατασχέθηκαν για αντίστοιχο δείγμα, ενώ ακόμα και κατά τη μεταφορά μου, και ενώ μου είχαν το κεφάλι πιεσμένο κάτω, κάποιος με χειρουργικά γάντια μου τράβηξε με δύναμη τρίχες από το κεφάλι μου, πάλι για δείγμα DNA. Το άγχος και η αγωνία τους αυξανόταν, βλέποντας την αρνητική μας στάση στις ερωτήσεις τους, την ίδια στιγμή που έξω τα εμπρηστικά δέματα συνέχιζαν να παραδίδονται στους παραλήπτες, σύμφωνα με το σχέδιο της οργάνωσης. Οι απειλές αυξήθηκαν, κάνοντας λόγο για το ότι θα με σκότωναν στον Υμηττό και θα με πέταγαν από το παράθυρο σε περίπτωση που υπάρξει πρόβλημα με κάποιο αεροπλάνο. Προφανώς εννοούσαν το αεροπλάνο που προσγειώθηκε στην Ιταλία λόγω του δέματος για τον Berlusconi. Οι ασυναρτησίες τους συνεχίζονταν για δήθεν παρουσία μου το τελευταίο διάστημα σε νυχτερινά μαγαζιά και ότι με είχαν εντοπίσει από εκεί, ότι η υπάλληλος των ταχυμεταφορών είχε πεθάνει από το δέμα και λοιπές ασυναρτησίες, προσπαθώντας να βγάλουν οτιδήποτε.

Όλα αυτά αναφέρονται όχι από την πλευρά του θύματος αστυνομικής βίας, καθώς δεν αισθάνομαι στο ελάχιστο έως τέτοιο, αλλά για να μεταφερθούν κάποιες βιωματικές εμπειρίες, ώστε αν κάποιος αγωνιστής βρεθεί εκεί σε μια «άτυχη» στιγμή, να έχει μια καλύτερη εικόνα της κατάστασης που θα αντιμετωπίσει. Οι απειλές και η βία από την πλευρά των μπάτσων είναι κάτι αναμενόμενο και κατανοητό ως βασικά χαρακτηριστικά του ρόλου τους. Εξάλλου, χιλιάδες κρατούμενοι έχουν υποστεί σκληρά βασανιστήρια στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα, που κάνουν τη συμπεριφορά που είχαν απέναντι μου να μοιάζει πολιτισμένη. Δεν ζητάμε μια καλύτερη αστυνομία ή τον εξανθρωπισμό της, αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή της μέσα από την επιλογή της διαρκούς επίθεσης. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί αστυνομικοί, υπάρχουν απλά μπάτσοι και οι Επαναστατικές Οργανώσεις πάντα πρέπει να τους έχουν στο στόχαστρο τους με κάθε μέσο.

Είμαι μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, ανήκω στον αναρχικό-επαναστατικό χώρο και είμαι περήφανος για αυτό. Πρεσβεύω μια νέα τάση του, τον Επαναστατικό Μηδενισμό και τον Αναρχικό Αντικοινωνισμό. Πιστεύω πως η εξουσία δεν είναι μόνο οι νόμοι, η αστυνομία, οι δικαστές, οι φυλακές, οι πολιτικοί. Όχι, πως αυτή η διοίκηση είναι αθώα των ευθυνών της. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Όλα αυτά τα άτομα που κατέχουν τις θέσεις εξουσίας είναι ένα σωρό καθάρματα, ψεύτες, απατεώνες, σαδιστές, που παίρνουν μια σειρά από καταστροφικές αποφάσεις για όλους μας. Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ποιος, όμως, τους ψηφίζει; Ποιος τους σέβεται σκύβοντας το κεφάλι; Ποιος τους θαυμάζει και θέλει να τους μοιάσει, είτε ο ίδιος, είτε τα παιδιά του; Ποιος σιωπά μπροστά στις κατάφορες αδικίες που διαπράττουν; Η απάντηση είναι μια. Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Αυτή τους επέλεξε, αυτή τους έδωσε δύναμη να παίρνουν αποφάσεις για την ίδια. Και αν δεχτούμε πως όλοι έχουν δικαίωμα σε ένα λάθος, το να επαναλαμβάνεται διαρκώς το ίδιο τραγικό λάθος, εμένα μου φαίνεται σκόπιμο. Έτσι, ενώ συχνά τα πλήθη διαμαρτύρονται όταν πρόκειται για το μισθό τους, παρ΄ όλα αυτά δέχονται (και μερικές φορές επιζητούν) τις τυραννικές εντολές της εξουσίας. Της επιτρέπουν να κατασκοπεύει την πόλη με κάμερες, να εξοπλίζει με νέα οπλικά συστήματα το στρατό, να γεμίζει τους δρόμους με αστυνομικούς, να δίνει διαταγές από τις οθόνες, ενώ αρκεί ένα Όχι. Ένα δυνατό, αποφασισιστικό και έμπρακτο όχι. Ένα όχι στην καταπίεση, ένα όχι στην εκμετάλλευση, ένα όχι στο συμβιβασμό. Όμως, οι περισσότεροι πίσω από τους τσαμπουκάδες στην οδήγηση και τα ξεσπάσματα μικροεξουσίας στην οικογένεια τους, κρύβουν τη δειλία τους και την απροθυμία τους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Αυτό είναι κάτι που δεν ανέχομαι. Αυτή την παραίτηση από τη ζωή. Για αυτό αυτοπροσδιορίζομαι ως Αναρχικός Αντικοινωνιστής. Γιατί θεωρώ ότι αυτό που πρέπει να τεθεί υπό διαρκή αμφισβήτηση είναι οι ίδιες οι κοινωνικές σχέσεις, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στο σήμερα. Απορρίπτω μέσα από πράξη και κριτική το πλήθος που στηρίζει και στηρίζεται σε αυτές τις αλλοτριωμένες σχέσεις. Είμαι εχθρός του καθεστώτος και της ίδιας της κοινωνίας στην υπάρχουσα μορφή της. Η πίστη στην πλειοψηφία των καταπιεσμένων, στην «αθώωση» της παθητικότητας τους και η αναγνώριση τους ως επαναστατικού υποκειμένου εν υπνώσει δεδομένης της καταπίεσης που υφίσταται, δεν μας καλύπτει πια. Από αυτό το μαζικό σύνολο, πρέπει μέσα από το λόγο και τις πράξεις μας να χτυπήσουμε τα χαρακτηριστικά υποτέλειας που το διακατέχουν, ώστε να δημιουργηθούν αυτές οι μειοψηφίες που θα αρνηθούν τις αξίες του κυρίαρχου πολιτισμού μέσα από την Επαναστατική Συνείδηση και Ηθική. Μόνο μέσα από την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, και την τιμή πραγματώνονται οι θεωρητικές αναζητήσεις σε επιλογές δράσης. Η αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη και οργή οπλίζουν τις επιθυμίες μας. Η πρακτική θεωρία της καταστροφής του υπάρχοντος σε όλες του τις μορφές, ας γίνει το μέσο που θα συσπειρώσει μειοψηφικά κοινωνικά υποσύνολα προς μια Επαναστατική προοπτική. Έχουμε πόλεμο απέναντι σε αυτό το σύστημα και τους υποτελείς του. Έχουμε πόλεμο με μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από την πίστη της στις εκλογικές αυταπάτες, από το φόβο της διασάλευσης της τάξης και εν τέλει από τον τρόμο για το βήμα προς την αλλαγή σε κάτι νέο, σε κάτι απρόβλεπτο. Μικροαστοί, προλετάριοι, αστοί, μετανάστες είναι διαφορετικά υποσύνολο που η κυριαρχία λειτουργώντας πιο διορατικά από τον κυνισμό που διακατείχε τη ρητορεία της, τις προηγούμενες δεκαετίες, τους προσφέρει τη δυνατότητα της κοινωνικής ανέλιξης. Μια προοπτική επιθυμητή από πολλούς, αλλά εφικτή για λίγους. Μια προοπτική η οποία κατευνάζει τους πάντες, διατηρώντας την πίστη στο σύστημαάρρητα συνδεδεμένη με τις προσωπικές φιλοδοξίες τους. Έτσι, ετερόκλητα κοινωνικά σύνολα μοιράζονται την ίδια επιθυμία για συντήρηση του υπάρχοντος, κάνοντας τη βασικό χαρακτηριστικό των επιλογών τους.

Σίγουρα για τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης και γνωρίζοντας ότι είναι ακόμα στην αρχή της, δίνεται η αίσθηση ότι τώρα που τα προνόμια των μεσαίων και των κατώτερων τάξεων θίγονται, είναι ξανά επίκαιρη η οπτική του προλεταριάτου ως επαναστατικό υποκείμενο. Για εμάς η κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος είναι η οικονομία, που καθοδηγεί μια μάζα ανθρώπων και της «προσφέρει», είτε την υπόσχεση αφθονίας υλικών αγαθών, είτε το φόβο της έλλειψης και της φτώχειας. Αν αυτές οι αρνητικές συνέπειες που επιφυλάσσει για το μέλλον η οικοινομική κρίση, φέρνουν πιο κοντά αυτές τις μειοψηφίες στην άρνηση αυτού του συστήματος, αυτό είναι σίγουρα κάτι θετικό.

Η ανασκόπηση, όμως, του τελευταίου αιώνα και των συνθηκών έπειτα από παρόμοιες κρίσεις,όπως είναι η οικονομική που βιώνουμε στις μέρες μας, δείχνει πως η πρόσκαιρη δυσαρέσκεια δε μετουσιώνεται σχεδόν ποτέ σε συνολική άρνηση και ρήξη. Για αυτό το λόγο δεν επιδιώκουμε τη διάχυση του λόγου και της πράξης μας με αιχμή μόνο την ασχήμια της οικονομικής κατάστασης, κάτι που θα μπορούσε να είναι απλά μια μεταβατική φάση του ίδιου του καπιταλισμού, αλλά δίνουμε βαρύτητα στη διαρκή υπαρξιακή φτώχεια, που είναι μόνιμη συνέπεια αυτού του κόσμου.

Προωθούμε ένα πέρασμα σε μια συνολικότερη κριτική και επίθεση στη φτώχεια της επικοινωνίας, στα επίπλαστα συναισθήματα, στην έλλειψη αξιοπρέπειας, στις μικρές και μεγάλες εκφάνσεις των εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων, στην έλλειψη επιθυμίας για το ρίσκο της αναζήτησης και το φόβο της ρήξης για μια πιο ελεύθερη ζωή.

Επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένα επαναστατικό δίκτυο αποτελούμενο από δεκάδες παράνομες οργανώσεις και άτομα, που με συνεχείς επιθέσεις και κινήσεις θα στηρίζει το νέο διάχυτο επαναστατικό αντάρτικο. Μακριά από ταμπού που συκοφαντούν μέσα και επιλογές αγώνα. Οι μολότοφ, οι βόμβες, οι πέτρες, τα όπλα,είναι απλώς τα μέσα που το υποκείμενο που τα χρησιμοποιεί τους δίνει τα χαρακτηριστικά που επιλέγει.Ας τα οικειοποιηθούμε λοιπόν, και ας γίνουν κομμάτι του πολύμορφου και διάχυτου αντάρτικου πόλης. Δεν πιστεύουμε σε «ειδικούς της βίας», σε επαναστατικές πρωτοπορίες ή στην ιεράρχηση των μέσων βάση νομικών συνεπειών ή φετιχοποίησης. Η συνείδηση και η αποτελεσματικότητακαθορίζει τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις στον εκάστοτε στόχο. Υπήρξαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν άτομα που συλλογικοποιούν τις αρνήσεις τους, μοιράζονται βίωματα και εμπειρίες, οργανώνονται σε επαναστατικούς σχηματισμούς, προετοιμάζονται και επιτίθονται. Αρνούνται συνολικά το υπάρχον σύστημα, ρισκάροντας τη ζωή και την ελευθερία τους για αυτά που πρεσβεύει η συνείδηση και η αξιοπρέπεια τους. Διάχυτο αντάρτικο γιατί ο καθένας μπορεί να γίνει κομμάτι του και να το εξελίξει. Με συνείδηση, υπευθυνότητα, διάθεση καιφαντασία, αντλώντας πληροφορίες και χρησιμοποιώντας υλικά που κυκλοφορούν ευρέως, μπορεί να πραγματώσει ακόμα αποτελεσματικότερες επιθέσεις. Η διαρκής αναβάθμιση των υλικοτεχνικών υποδομών είναι καθήκον μας, όπως και η διαρκής θεωρητική αναζήτηση και εξέλιξη των επαναστατών και των σχηματισμών τους. Είναι καθήκον μας να γινόμαστε πιο συνεπείς, πιο άμεσοι, πιο στοχευμένοι και πιο επικίνδυνοι. Η θεωρία στην πράξη, αυτό πρεσβεύουμε και θα είμαστε απόλυτα συνεπείς σε αυτό.

Ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη της προοπτικής μιας άμεσης μαζικής σύγκρουσης με το σύστημα, ζούμε και ενεργούμε για το τώρα. Για την ικανοποίηση του Εγώ μας και για την ατομική πραγμάτωση των επιθυμιών μας που συλλογικοποιούνται μέσα από τις υποδομές του διάχυτου επαναστατικού αντάρτικου.

Προωθούμε τη συγκρότηση και την αυτοοργάνωση παράνομων ομάδων με αιχμή των κινήσεων τους την καταστροφή υλικών συμβόλων καιτων εκπροσώπωντου συστήματος. Θέλουμε, επίσης, να εντάξουμε ως αναπόσπαστο κομμάτι του νέου αντάρτικου πόλης, την άρνηση εργασίας ως μια ακόμα πρακτική άρρηκτα συνδεδεμένη με τις υπόλοιπες επιλογές αγώνα. Η ληστεία τραπεζών και καπιταλιστικών στόχων, το οργανωμένο πλιάτσικο στους ναούς της κατανάλωσης, η κλοπή προϊόντωναπό super-market και από άλλα μεγαλοκαταστήματα δεν είναι παράη εφαρμογή της θεωρίας σε πράξη. Αρνούμαστε να ζήσουμε σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς και επιλέγουμε μια άλλη ζωή, αυτή της λεηλασίας του φυλαγμένου πλούτου των τραπεζών και των πλουσίων και της παρανομίας σ’ ένα κόσμο που νόμος είναιτο άδικο και η εκμετάλλευση.

Οι πορείες να αποκτήσουν συγκρουσιακό χαρακτήρα όπου αυτό είναι εφικτό και οι σύντροφοι να αξιοποιούν το πλήθος των «αγανακτισμένων» μικροαστών που συρρέουν στις πορείες-επιταφίους των εργατοπατέρων, ώστε να επιφέρουν ακόμα κοβμικότερα χτυπήματα σε στόχους που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία στους δρόμους με τη στρατηγική του «hitandrun».

Να αναβιώσουμε τα οδοφράγματα και να ξεπεραστούν τα όποια ενοχικά σύνδρομα που μετά την 5η Μάη παίζουν το ρόλο τους σαν ανάχωμα στην εξεγερτική βία.

Με τη συγκρότηση παράνομων υποδομών με την οργάνωση και τη συνεπή προετοιμασία επιθέσεων να αποφευχθούν τέτοια γεγονότα στο μέλλον. Η καταδίκη γενικότερα των μέσων αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι μια στενόμυαλη οπτική που πίσω της υποβόσκει εν τέλει ο συμβιβασμός με τις ρεφορμιστικές μορφές «αγώνα» που επιτρέπει το ίδιο το σύστημα.

Να πολλαπλασιαστούν, λοιπόν, οι επαναστατικέςομάδες,και να φέρουν στο προσκήνιο της καθημερινότητας την ομορφιά της άμεσης δράσης. Να μην εγκαταλείψουμε ούτε ένα εκατοστό στους εχθρούς της ελευθερίας, να περάσουμε πρώτοι στην επίθεση με όλα τα μέσα μεταφέροντας το φόβο στις δικές τους «γιάφκες» από όπου κυβερνούν τις ζωές μας..

Από τη θέση του αιχμάλωτου πια, θα ήθελα να αναφερθώ συνοπτικά, στο πως αντιλαμβάνομαι και το ζήτημα της αλληλεγγύης.

Η αλληλεγγύη είναι μια έννοια πάνω στην οποία πρέπει να χτίζονται πραγματικές συντροφικές σχέσεις και να γίνονται τα εφαλτήρια για την δημιουργία επαναστατικών διαδικασιών. Δεν πρέπει να κινείται στο άνευ πρακτικών μοτίβο της θυματοποίησης των αιχμαλώτων και να περιορίζεται στην έκφραση καταγγελίας της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ίσως είναι η λογική κάποιων αναρχικών που με την αγωνία τους να πετύχουν μια απεύθυνση στην παρηκμασμένη κοινωνική πλειοψηφία επιλέγουν αυτή την ανώδυνη θέση άμυνας για να προπαγανδίσουν κάποιες υποθέσεις αναρχικών αιχμαλώτων. Σίγουρα υπάρχουν σκευωρίες και υποθέσεις που ποινικοποιούνται σχέσεις μεταξύ ατόμων, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ο ο ρόλος μας σαν επαναστάτες είναι να εστιάζουμε εκεί χωρίς να προτάσσουμε ουσιαστικά τίποτα. Επαναστάτες είμαστε, όχι δικηγόροι ώστε ο λόγος μας να περιορίζεται σε νομικές αυθαιρεσίες μπάτσων και δικαστών. Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος τους. Ούτε πρέπει να εκλαμβάνουμε την αλληλεγγύη σα μια καθαρά φιλική υπόθεση, καταλήγοντας έτσι συχνά να μην κρίνεται η υπόθεση ή η στάση του συλληφθέντα, αλλά το πόσο συμπαθής ή γνωστός είναι στο χώρο,. Έτσι, άτομα με αξιοπρεπή στάση που δεν είναι, όμως, γνωστά, η συμπαθή σε κάποιους να καταλήγουν ξεχασμένα στο βωμό αυτών των «προνομιακών» σχέσεων. Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι μια επιθετική διαδικασία μακριά από τη βαθμίδα μετοχών των φιλικών σχέσεων οι οποίες δεν μπορεί να είναι το κριτήριο για την κινητοποίηση κόσμου πάνω σε μια υπόθεση. Γιατί έτσι καταλήγουμε σε πρότυπα και σχέσεις που αναπαράγουν τον κυρίαρχο πολιτισμό και όχι την επαναστατική αντεξουσία. Για εμένα η αλληλεγγύη είναι μια διαρκής πρόταση αγώνα, είναι η συνέχιση και η εξέλιξη της επαναστατικής δράσης για την οποία αιχμαλωτίστηκε ο σύντροφος.

Είναι μια διαρκής επίθεση ενάντια στο σύστημα και την κοινωνία, μια πράξη που οι λέξεις σκευωρία, αθώος, ένοχος, δε χωράνε. Γιατί σαν επαναστάτες είναι καθήκον μας να είμαστε πάντα ένοχοι για αυτό το σύστημα, πάντα επικίνδυνοι και πάντα περήφανοι για τις επιλογές μας. Δε διωκόμαστε για τις ιδέες μας, αλλά γιατί μας φάνηκε φτωχό να μη τις μετουσιώνουμε σε πράξεις.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που είχε γράψει η οργάνωση μας και συμφωνώ απόλυτα, μακριά από εμάς «οι ύαινες της αλληλεγγύης». Αυτή η θλιβερή μειοψηφία που σα μόνιμα αγκάθια παρασιτούν στο χώρο και τις διαδικασίες. Σπέρνουν φήμες και κουτσομπολιά σε πηγαδάκια καφενείων, είτε ακόμα και στα κινητά τους τηλέφωνα, αδιαφορώντας πως έτσι βάζουν σε κίνδυνο άτομα, κάνοντας να ακούγεται σαν ανέκδοτο η προϋπόθεσητης συνωμοτικότητας για την ύπαρξη μιας υποδομής ή την πραγματοποίηση μιας κίνησης. Η ανευθυνότητα και τα μικροαστικά κατάλοιπα οδηγούν αυτά τα άτομα,να δίνουν τροφή στην αστυνομία, εκεί που καταλήγουν δηλαδή οι κουβέντες με τέτοιους όρους. Πρόσφατο παράδειγμα υπήρξε ο χειρισμός των γεγονότων της 5ης Μάη από αυτή τη μερίδα του χώρου. Μιαπράξη που σαφώς στηρίζω, ο εμπρησμός μιας τράπεζας, πραγματοποιήθηκεμε τον χείριστο τρόπο και κατέληξε στον θλιβερό απολογισμό των τριών νεκρών. Κάποιοι αναρχικοί επηρεασμένοι προφανώς από την τακτική των ΜΜΕ μετέτρεψαν τα αμφιθέατρα σε «δικαστήρια» που προήδρευαν οι ίδιοι, αυτοί οι γνωστοί ξεφτίλες του αναρχικού χώρου, καιοι «ετυμηγορίες» τους κατέληξαν να γίνουν έρευνες των μπάτσων για εντοπισμό ατόμων. Έτσι, και με αυτήν την αφορμή ξαναμπήκε στο στόχαστρο η νέα γενιά του αναρχικού χώρου, που το πραγματικό «λάθος» της ήταν ότι γύρισε την πλάτη σε όλους αυτούς τους αναρχοπατέρες των αμφιθεάτρων, οργανώθηκε μόνη της, ζυμώθηκε μέσα από τον δρόμο, έζησε τα βιώματα που σε κάνουν πραγματικό αρνητή αυτού του συστήματος και πέρασε στην επίθεση.

Σε όλους αυτούς τους ξεφτίλες πολιτικάντιδες λέμε το αυτονόητο, δεν ξεχνιούνται τέτοιες συμπεριφορές, και γι’ αυτό να μην τολμήσουν να ασχοληθούν με την υπόθεση της Συνωμοσίας ή να εμφανιστούν στο δικαστήριο μας για οποιοδήποτε λόγο. Σε αντίθετη περίπτωση θα υπάρξει ζήτημα που θα αντιμετωπιστεί εκεί ή αλλού. Αυτοί και οι λιγοστοί παρατρεχάμενοι που θέλουν να τους μοιάσουν να πάνε να γαμηθούν, και να αφήσουν χώρο στα πολλά νέα άτομα με υγιή τρόπο σκέψης και επαναστατική αξιοπρέπεια να δράσουν.

Με αυτή την επιπλέον επεξήγηση καταλαβαίνουν όλοι, ότι δεν αναφέρομαι σε όλον τον α\α χώρο, αλλά σε μια μίζερη μειοψηφία ρουφιάνων και κουτσομπόληδων. Όποιος νομίζει ότι είμαστε ενάντιοι σε κινήσεις αλληλεγγύης για αιχμαλώτους αγωνιστές, μάλλον δεν έχει διαβάσει ποτέ τις προκηρύξεις μας. Είτε μέσα από τη δράση μου σαν κομμάτι του Συντονιστικού Δράσης για τους Φυλακισμένους Αγωνιστές,είτε μέσα από τα κείμενα της οργάνωσης μας, το ζήτημα των αιχμαλώτων ήταν και είναι στις καθημερινές μας συζητήσεις και έχει ειδικό βάρος στην σκέψης μας. Γιατί όποιος ξεχνάει τους αιχμαλώτους καταλήγει να ξεχνάει τον ίδιο τον πόλεμο. Έτσι, σέβομαι τους αναρχικούς που χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, αλλά βασισμένοι σε υγιείς επαναστατικές διαδικασίες, πράττουν δίνοντας δύναμη σε όλους εμάς εδώ μέσα και παράλληλα προτάσσουν τη ρήξη με το υπάρχον σύστημα. Εγχειρήματα, που προωθούν την πολύμορφηεπιθετική αλληλεγγύη τα στηρίζω απόλυτα, καθώς τα θεωρώ το καλύτερο εφαλτήριο για ζύμωση και εξέλιξη αντιλήψεων και πρακτικών.

Τέλος, στέλνω το σεβασμό και τη φιλία μου στις Επαναστατικές-Μηδενιστικές στρατιές που δίνουν δυναμικό παρόν στις τελευταίες πορείες στην Αθήνα και τους υψώνω τη γροθιά μου πίσω από τα τείχη. Αντάρτικα σινιάλα στις οργανώσεις του νέου αντάρτικου πόλης και στους λυσσασμένους συντρόφουςαπό τη Θεσσαλονίκη και την Επαρχία, που δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε και αντίθετα το νέο αντάρτικο πόλης τώρα αρχίζει…

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΣΕΒΑΣΜΟ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ 17Ν ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΥ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ

ΤσάκαλοςΓεράσιμος

Μέλος του Πυρήνα Φυλακισμένων Μελών τηςΣυνωμοσίας ΠυρήνωντηςΦωτιάς

Φυλακές Μαλανδρίνου