Την πρωτομαγιά, βρεθήκαμε δίπλα στους αγρότες που απειλούνται από τον αγωγό ΤΑΡ, ύστερα από κάλεσμα που απεύθυναν οι ίδιοι στην κοινωνία της Καβάλας. Με την κοινοπραξία να έχει βάλει λυτούς και δεμένους να πράξουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να συνεχιστούν οι εργασίες που έχουν διακοπεί για 10 χιλιόμετρα στον νομό Καβάλας, προχωρά με απειλές και τελεσίδικες αποφάσεις, δίνοντας σε όλους να καταλάβουν το πραγματικό πρόσωπο της κοινοπραξίας . Μπάτσοι, Δικαστές, Συμβούλια της Επικρατείας, τεχνοκράτες, βουλευτές (όλων των κομμάτων) και τοπικοί εξουσιαστές, έχουν όλοι στηθεί σε ένα ατέλειωτο ξεγύμνωμα της αξιοπρέπειάς τους για μια δήθεν ενεργειακή ασφάλεια και οικονομική ανάπτυξη. Ταριχευμένοι από την εθνική ντόπα των τελευταίων μηνών, από την μία ξεσηκώνονται στο όνομα διπλωματικών παιχνιδιών μέσα από φασιστικά παραληρήματα, παίζοντας το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, και από την άλλη, μέσα από μία δυσωδία φορμόλης και φασιστικής αποσύνθεσης, ως γνήσια ανίκανα απολιθώματα και στρατιωτάκια του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, ξεπουλάνε το φυσικό τους πλούτο στους εφοπλιστές και επιτρέπουν τη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου τους για ένα ενεργειακό έργο, αυτό του αγωγού ΤΑΡ.

Ένα έργο, που στήνεται για να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και των δωροδοκιών. Με τα Panama, Paradise και λοιπά Papers, να αποτελούν πτυχία αναγνωρισιμότητας της φορολογικής διαφθοράς και της ανάπτυξης που τόσο πολύ οι εξουσιαστές περηφανεύονται. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιριών, με χιλιάδες δικογραφίες και περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους και τα ενεργειακά μνημόνια να υπογράφονται το ένα μετά το άλλο. Με τις ενεργειακές πολιτικές να στήνουν διπλωματικά επεισόδια, εγκρίνοντας εξοπλιστικά προγράμματα και στρατιωτικούς ανεφοδιασμούς, ενώ από την άλλη να γεμίζουν τη Μεσόγειο και το Αιγαίο με χιλιάδες πρόσφυγες και αθώα θύματα.

Αρνούμαστε να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε εργασιακή και εργοδοτική ξεφτίλα που ξεζουμίζει ακόμα και τους ίδιους τους εργαζόμενους των εταιριών αυτών, αν και διαφωνούμε με το σύνολο των αντιδρώντων. Δεν είμαστε ενάντια μόνο στη  διέλευση του αγωγού, αλλά σε όλη αυτή την ενεργειακή απάτη που έχουν στήσει ένα μάτσο μαφιόζοι και καιροσκόποι, απατεώνες και λαμόγια, υποστηριζόμενοι από τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και τα τσιράκια τους, το σύνολο του Ελληνικού πολιτικού λόμπυ.

Για τους παραπάνω λόγους, αντιστεκόμαστε και τασσόμαστε απέναντι σε κάθε αγωγό που διατίθεται να περάσει από την περιοχή μας και όχι μόνο. Απέναντι σε κάθε ενεργειακή επένδυση που βαφτίζει ανάπτυξη τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και καταπατά κάθε δικαίωμα. Η πολιτική μας συνείδηση μας τοποθετεί δίπλα σε κάθε πολίτη του τόπου που μάχεται ενάντια στην λεηλασία της φύσης, την αξιοπρέπεια και την Ελευθερία του.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Φιλίππων που μάχονται τον αγωγό ΤΑΡ.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Σερρών που μάχονται ενάντια στον σταθμό Συμπίεσης.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στους κατοίκους του Letse και του Melenduno, στις παραλίες τους San Basilio στην Ιταλία που από το προηγούμενο καλοκαίρι έχουν ριχτεί στη μάχη ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία της περιοχής.

Ραντεβού λοιπόν στα Χωράφια.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΒΑΛΑ

Εξακρίβωση και ταυτοποίηση προσφύγων του Αφρίν από την ΕΛ.ΑΣ στο Α.Τ Καβάλας με σκοπό το φακέλωμα και την τρομοκράτηση τους.

Το μεσημέρι της Τρίτης 27 Μάρτη, σύντροφοι επισκέφθηκαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών “Ασημακοπούλου” (το οποίο βρίσκεται έξω από τον αστικό ιστό) για να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους που έχουν αναγκαστεί να ζουν σε ένα νομικό καθεστώς ανυπαρξίας, τιμωρούμενοι στην πραγματικότητα για την ύπαρξη τους, λαθραία και μη.

Προσεγγίζοντας το στρατόπεδο, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους τα λαμόγια της ασφάλειας, περνώντας δίπλα από τα οχήματα των συντρόφων και κοιτώντας τους επιβλητικά. Αμέσως μόλις εμφανίστηκαν οι πρόσφυγες, οι ασφαλίτες πλάγιασαν το αμάξι ζητώντας τις ταυτότητες προσφύγων και συντρόφων και απαιτώντας να γίνει έλεγχος του αυτοκινήτου. Αφού έγινε ο έλεγχος χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, και ο σύντροφος έδειξε την ταυτότητα του, γνωστοποιείται στους μπάτσους πως οι πρόσφυγες ακριβώς για το λόγο πως προέρχονταν μέσα απ’ το camp, δε φέραν πάνω τους κάποιο χαρτί ταυτοποίησης, παρ’ όλα αυτά τους εξήγησαν πως θα ήταν εύκολο να εξακριβωθούν αμέσως τα στοιχεία τους μέσα στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου. Αντ’ αυτού, οι ασφαλίτες επιδίωκαν την στοχευμένη ταλαιπωρία του συντρόφου και τον απαραίτητο εκφοβισμό των προσφύγων, ζητώντας από τον οδηγό να τους ακολουθήσουν στο τμήμα.

Φυσικά, δεν ήταν αυτό που επιδίωκαν τα όργανα καταστολής, αλλά αρχικά η εκ νέου ταλαιπωρία των προσφύγων, οι οποίοι τόλμησαν να αγνοήσουν τις συνθήκες περιθωριοποίησης που τους έχουν επιβληθεί, θέλοντας να έρθουν σε επαφή με ένα κομμάτι της κοινωνίας της Καβάλας. Επιπλέον, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου φόβου και του πάγιου ελέγχου στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, καταστέλλοντας έτσι κάθε τους ανάγκη να αγωνιστούν ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική τους θέση και να συνεχίσουν να αποδέχονται παθητικά τα δεινά που τους επιφυλάσσουν κράτος και καπιταλισμός.

Η κίνηση αυτή των ένστολων εκμεταλλευτών να τραβήξουν αναίτια τον σύντροφο και τους πρόσφυγες στο Α.Τ για την πλήρη καταγραφή τους στα κατάστιχα των ρουφιάνων, είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αντανακλαστική κίνηση αλληλεγγύης έξω από το τμήμα. Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά περίπου 15 αλληλέγγυοι/ ες μαζεύτηκαν μπροστά στην είσοδο αιφνιδιάζοντας τις αρχές όπου και έσπευσαν να οργανωθούν και να ασφαλίσουν το χώρο, ενώ την κίνηση αυτή ολοκλήρωνε η παρουσία δικηγόρου που δεν θα τους άφηνε να παίξουν με τις τύχες των προσφύγων. Ξαφνικά τα δύο καθίκια εμφανίζονται με τον σύντροφο με εμφανή την έκπληξη και δυσαρέσκεια στη θέα των συντρόφων/ ισσών. Ενώ του ζητούν να ανοίξει ξανά το αμάξι του για επανέλεγχο, οι αλληλέγγυοι/ ες προσεγγίζουν το όχημα επιδιώκοντας να έχουν εικόνα της διαδικασίας, αψηφώντας τις παρακλήσεις των σκυλιών για αποχώρηση. Αφού οι τελευταίοι κατανόησαν πως κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, βάλθηκαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα παρουσιάζοντας ως αίτιο όλης αυτής της φασαρίας μία κλοπή που δήθεν διαπράχθηκε μέσα στο camp. Επ’ ουδενί λόγω μας έπεισαν και αναμφίβολα καμιά σχέση δεν είχαν οι πρόσφυγες με την ληστεία, αν αυτή συνέβη όντως σαν γεγονός, κάτι το οποίο δεν γνώριζε κανείς από όσους πρόσφυγες ρωτήσαμε μέσα από το camp. Εξάλλου, οι ίδιοι οι παπατζήδες της ασφάλειας έπεφταν σε αντιφάσεις μεταξύ τους σχετικά με το αντικείμενο κλοπής. Μάλιστα, ο επιθετικός χαρακτήρας του αστυνόμου Κάλαχαν που πραγματοποίησε την αρχική εξακρίβωση, μετατράπηκε σε ένα ευγενικό όργανο της τάξης που οι συμπτώσεις, τα γεγονότα και οι συνωμοσίες επιχείρησαν να του διαστρεβλώσουν το αστυνομικό του κύρος.

Ο σύντροφος και οι πρόσφυγες, αμέσως μετά τον μάταιο επανέλεγχο του αυτοκινήτου αφέθηκαν ελεύθεροι. Για ακόμη μια φορά φάνηκε έμπρακτα πως η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι πάντοτε το ισχυρότερο όπλο των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων αυτού του κόσμου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η Φιόνα, μια βιβλιοθηκάριος από μικρή καναδική πόλη, λαμβάνει γράμμα απελπισίας από την 93χρονη θεία της Μάρθα που ζει στο Παρίσι. Η Φιόνα μπαίνει στο πρώτο αεροπλάνο και ανακαλύπτει πως η θεία είναι εξαφανισμένη. Μέσα σε έναν κυκεώνα καταστροφών, γνωρίζει τον Ντομ, έναν γοητευτικό και εγωμανή άστεγο, ο οποίος δεν την αφήνει μόνη.

Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό

Ο Ρομπέν Καμπιγιό ξαναγράφει την ιστορία της Αct Up, με μια ταινία τόσο λυτρωτικά συγκινητική όσο και βαθιά πολιτική και σοκαριστικά επίκαιρη.

Οι «120 Χτύποι το Λεπτό» στον τίτλο της νέας ταινίας του Ρομπέν Καμπιγιό αναφέρονται στο σημείο εκείνο που η καρδιά χτυπάει πλέον σε επικίνδυνα σημεία: όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή, η χαρά ελευθερώνει ενέργεια, ο θυμός μετατρέπεται σε βία και το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρεις να μην περάσεις το όριο – για να μην χάσεις τη στιγμή αλλά κυρίως την ίδια σου τη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο ότι στους ίδιους χτύπους μετράνε και τα beats της house μουσικής που εμφανίστηκε ως μια (όχι μόνο μουσική) επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ακριβώς, δηλαδή την ίδια εποχή που ένα ιός άρχισε να εξαπλώνεται στην γκέι κοινότητα σκορπώντας το θάνατο, πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό διαδραματίζεται στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η γαλλική Act Up, στα πρώτα μόλις χρόνια της δημιουργίας της, κορυφώνει τις δράσεις της, ενημερώνοντας για τον ιό του AIDS και απαιτώντας από την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρίες να επισπεύσουν τις δοκιμές για τα φάρμακα που θα μπορούσαν να σταματήσουν την ιλιγγιώδη θανατηφόρα διαδρομή του ιού όχι μόνο στην γκέι κοινότητα, αλλά και ανάμεσα στους τοξικομανείς, τις ιερόδουλες και τους φυλακισμένους.

Ο,τι ξεκινάει σαν μια (κυριολεκτικά) αιματηρή βουτιά στα άδυτα της ακτιβιστικής οργάνωσης και τη γνωριμία με τους κανόνες με τους οποίους λειτούργησε και έκανε έντονη αίσθηση το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στη Γαλλία, γίνεται γρήγορα η ιστορία νέων ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο και βρίσκουν νόημα στο να αντισταθούν απαιτώντας κάτι ακόμη περισσότερο σημαντικό και από ορατότητα, ασφάλιση, σεβασμό ή φάρμακα: λίγο περισσότερο χρόνο.

Ο Καμπιγιό σκηνοθετεί την ταινία σε κεφάλαια, επιλέγοντας να αναπαραστήσει μερικές από τις πιο θρυλικές δράσεις της Act Up και χτίζει πάνω στην κάθε μια από αυτές όλες τις πιθανές πλευρές μιας επιδημίας που υπήρξε ταυτόχρονα μια ανείπωτη (ακόμη και σήμερα) τραγωδία, αλλά και μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του ακτιβισμού και της σημασίας του εν γένει ως όπλο απέναντι στη διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της προστασίας των μειονοτήτων, της αποκάλυψης της υποκρισίας και του συντηρητισμού ενός κατεστημένου που δεν λυγίζει ακόμη και μπροστά στο θάνατο αθώων ανθρώπων.

Καθώς οι δράσεις της Act Up κορυφώνονται (για να φτάσουν στον κατακόκκινο Σηκουάνα σαν βαμμένο από αίμα σε μια εικόνα που είπε περισσότερα από αμέτρητες δεκαετίες ακτιβισμού) και τα αιτήματα γύρω από τον ιό, την ενημέρωση και την αντιμετώπισή του φτάνουν στο απόγειό τους, το «120 Βattements par Minute» αφήνει χώρο στο κάδρο του για την ιστορία του Σον, ιδρυτικού και από τα πιο ενεργά και «επιθετικά» μέλη της γαλλικής Αct Up και του Νατάν, νέου εθελοντή που θα δει το αγόρι που αγαπάει να πεθαίνει μέρα με τη μέρα, δυναμώνοντας έτσι την ένταση στον ακτιβισμό του, τον έρωτά του, τον τρόπο με τον οποίο θα αποφασίσει να οδηγήσει με ασφάλεια στο θάνατο το σύντροφό του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα φροντίσει για την υστεροφημία του.

Η ιστορία τους φέρει όλη την αλήθεια δύο νέων που θα προτιμούσαν να χορεύουν κάθε βράδυ στα κλαμπ παρά να φτιάχνουν ψεύτικο αίμα στις μπανιέρες των σπιτιών τους για να το πετάξουν στη συνέχεια μέσα στα πολυτελή γραφεία των φαρμακευτικών εταιριών και ταυτόχρονα συμπληρώνει ιδανικά όλη την ιστορία μιας κουλτούρας που έμαθε στο ελεύθερο σεξ για να το πληρώσει όχι μόνο με το ρατσισμό και την άνιση κοινωνική μεταχείριση αλλά με το θάνατο και το στιγματισμό.

Και είναι τόσο συγκινητική, χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματική και κυρίως «ακτιβιστική». Τρυφερή στις ερωτικές τους σκηνές (εκεί και μια από τις ωραιότερες σκηνές γκέι σεξ που είδαμε τελευταία στο σινεμά), σκληρή απέναντι στον τρόμο του θανάτου, λυτρωτικά νατουραλιστική στο σπαρακτικό της φινάλε.

Ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας βρίσκεσαι και εσύ, ο θεατής, ένας εθελοντής στο μεγάλο αμφιθέατρο όπου γίνονται οι συγκεντρώσεις της Act Up. Εκεί όπου συζητιούνται δημοκρατικά όλες οι απόψεις, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, εκεί όπου θα ξεκινήσουν και οι πρώτες διαφωνίες ανάμεσα στους πιο μετριοπαθείς και τους πιο ακραίους ακτιβιστές. Εκεί όπου σιγά σιγά ξετυλίγεται η μεγάλη εικόνα μιας ταινίας που καταφέρνει με τον πιο ανεπιτήδευτο και σχεδόν σωματικό τρόπο να εναλλάσσεται συνεχώς ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ανάμεσα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται και στο σήμερα, ανάμεσα σε ένα ακέραιο σινεμά που βρίσκεται εδώ – ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμαστε – για να φυλάξει στα σπλάχνα του την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα ένα σινεμά τόσο προσωπικό και συγκινητικό σαν η ιστορία του Σον και του Νατάν να είναι η μοναδική που έπρεπε να ειπωθεί μέσα από τα εκατομμύρια των ιστοριών που γεννήθηκαν και… πέθαναν στα πρώτα εκείνα εφιαλτικά χρόνια του AIDS.

Σε μια ευθεία γραμμή που έρχεται να συναντήσει τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ πάνω στο θέμα του ακτιβισμού, του AIDS και της ιστορίας της LGBTQ κοινότητας (από το «Parting Glances» και τις «Αγριες Νύχτες» μέχρι το «Milk») και ήδη σημείο αναφοράς, το «120 Βattements par Minute» δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έρχεται να προσγειωθεί στον κόσμο των βασανιστηρίων για τους γκέι στην Τσετσενία, στην ομοφοβική διακυβέρνηση του Πούτιν, στον ρατισμό του Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τη Γαλλία.

Καθαρίζοντας τα μάτια σου από τα δάκρυα στους σοφά βωβούς τίτλους τέλους της ταινίας, μπορείς πλέον να δεις με καθαρό βλέμμα πως οι τόσο ξεφτισμένες από την εύκολη και λαϊκίστικη χρήση των ημερών μας έννοιες της «αντίστασης», της «δράσης», του «ακτιβισμού» και της «αυτοοργάνωσης» έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ίσως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα.

Selma
της Αβα ΝτιΒερνέ

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της «μαύρης» ιστορίας της Αμερικής σε ένα στιβαρό αν και στρογγυλεμένο δράμα υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας – με μύθο ήδη μεγαλύτερο από τις διαστάσεις του.
Την άνοιξη του 1965, ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, λίγο πριν παραλάβει το Νόμπελ Ειρήνης, ηγείται της προσπάθειας των Αφροαμερικάνων να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ψήφο. Οι επαφές του με τον Λίντον Τζόνσον και τα πολιτικά παιχνίδια γύρω από ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα τον αναγκάζουν να οργανώσει μια ειρηνική πομπή από την πόλη Σέλμα έως το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας αλλά και το ολοένα αυξανόμενο πάθος της κοινότητας για ισότητα.

Από την πρώτη κιόλας του σκηνή, το «Selma» φανερώνει όλα του τα χαρτιά – καρφώνει στο χάρτη την Αμερική του 1965, τοποθετεί σε πρώτο πλάνο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ξεκινάει από το ιδιωτικό της συζήτησης ενός ζευγαριού πριν φτάσει στο πανανθρώπινο και από το εσωτερικό ενός δωματίου πριν βγει οριστικά και με τη δύναμη ενός οδοστρωτήρα στο δρόμο.

Σε ευθεία αναλογία με τον ήρωά του – ακόμη κι αν μιλάμε για μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που έπαιξαν το δικό τους ρόλο στα γεγονότα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια ηγετική μορφή – το «Selma» είναι το ίδιο επιθετικό, μελαγχολικό και κυρίως το ίδιο χωρίς ίχνος ενοχής στρατευμένο, έτοιμο να χάσει τα πάντα προκειμένου να αποδείξει το δίκιο του και πετύχει το σκοπό του.

Και ενώνοντας τη φωνή του με αυτή του Ντείβιντ Ογιέλοου – σε μια από τις πραγματικά αξιοσημείωτες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων – το φιλμ της Αβα ΝτoυΒερνέ γίνεται το ίδιο Ιστορία, γράφοντας ένα από αυτά τα κεφάλαιά της που λίγοι γνωρίζουν εκτός Αμερικής ή ακόμη και εκτός της Αφροαμερικανικής κοινότητας.

Υπό άλλες συνθήκες μια τέτοια ταινία – που προσπαθεί να φωνάξει περισσότερο και από τον «φωνακλά χωριάτη» – όπως τον χαρακτήριζε ο Μάλκολμ Χ – Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, θα έχανε γρήγορα το δίκιο της, αλλά και το οπόιο καλλιτεχνικό της οικοδόμημα. Μόνο που η ΝτουΒερνέ ξέρει (ακαδημαϊκό) σινεμά, τουλάχιστον τόσο ώστε να διακόπτει τον ακτιβισμό με μικρές σκηνές που τελικά μιλούν πιο δυνατά και από την ίδια την κατάκτηση της ψήφου από τους Αφροαμερικάνους εκείνη την ιστορική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι σκηνές στο Λευκό Οίκο (με το χαμηλότονο δίδυμο των Τομ Γουίλκινσον και Τζιοβάνι Ριμπίζι), αυτή η μία αποκαλυπτική σκηνή με τον Μάλκολμ Χ, η πρώτη εμφάνιση της Οπρα Γουίνφρι να θέτει το πρόβλημα και να αποδεικνύει πως ναι κάπου κάπως κάποτε αυτή η γυναίκα θα είχε την καριέρα μιας μεγάλης ηθοποιού, κάνουν το «Selma» να θυμίζει ένα μικρό «Lincoln» – με τα μεγέθη των δύο ταινιών να βρίσκονται βέβαια έτη φωτός μακριά, ειδικά για όσους θα συμφωνήσουν πως η ταινία του Σπίλμπεργκ αποτελεί ένα αριστουργηματικό αντιρατσιστικό μανιφέστο για τους αιώνες.

Η ΝτουΒερνέ παρασύρεται και ίσως να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, όταν στο δεύτερο μέρος οι ιστορικές πορείες των Αφροαμερικάνων στη Σελμα γίνονται ο σκοπός για τον οποίο αγιάστηκαν όλα τα μέσα πριν και μετά στην δική τους Ιστορία. Το σύνθημα είναι «Go» με όλο το φτηνό μελοδραματισμό που φέρει μια τέτοια ιαχή, ο θεατής συμπάσχει και το αίσθημα της δικαίωσης απλώνεται σαν μια κραυγή ανακούφισης πως μερικοί αγώνες σε αυτή τη ζωή έχουν αποτέλεσμα.

Γνωρίζοντας, ωστόσο, τις διαστάσεις μιας μικρής ταινίας που εκ των υστέρων απέκτησε φήμη πολλαπλάσια της πραγματικής της έκτασης, η ΝτουΒερνέ παλεύει μέσα της προσπαθώντας να αποδείξει και τη ματαιότητα των ίδιων αγώνων που – ειρωνικά και υπέρ της – μοιάζουν σήμερα να μην έχουν καν αρχίσει, με αφορμή τα γεγονότα στο Φέργκιουσον.

Παραδίδοντας τελικά μια στιβαρή, μόνότονη (με τον τρόπο που είναι κάθετι στρατευμένο), στρογγυλεμένη ταινία που στο φινάλε της σε δικαιώνει, ακόμη κι αν στη διαδρομή της δεν ρισκάρει τα πάντα όπως ο ατρόμητος, εμβληματικός πρωταγωνιστής της.