Category Archives: Διεθνή – Κόσμος

Επίθεση, μια στιγμή της άμυνας: η περίπτωση των Ιμίων

Από Barricada Antifa Τεύχος 6 – Γενάρης Φλεβάρης 2010

Επίθεση, μια στιγμή της άμυνας: η περίπτωση των Ιμίων
Η μέση κοινωνική αντίληψη θεωρεί τα νησιά του Αιγαίου πελάγους, ιδανικό τόπο διακοπών. Η ίδια αντίληψη, κάνει σχεδόν ατόματα τη συνεπαγωγή πως εφόσον η πλειοψηφία των νησιών του Αιγαίου είναι ελληνική, δεν μπορεί παρά και το ίδιο το πέλαγος να είναι ελληνικό. Ελάχιστοι ανγιλαμβάνονται για παράδειγμα πως, για να πάει ένα πλοίο της γραμμής (από Πειραιά) σε οποιονδήποτε άλλο προορισμό εκτός των κυκλάδων, ταξιδεύει για ένα μεγάλο μέρος της διαδρομης του σε διεθνή ύδατα. Είτε για να φτάσει στην Κρήτη, τη Χίο ή κάποιο απ’τα Δωδεκάνησα. Και το “διεθνή ύδατα” σημαίνει αυτό που όλοι καταλαβαίνουν. Νερά εκτός της εθνικής δικαιοδοσίας ενός κράτους, πέρα από καθήκοντα που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες (έλεγχος ναυσιπλοϊας, έρευνα και διάσωση, σε περίπτωση ατυχήματος, κτλ).
Επίσης ελάχιστοι θυμούνται ότι η κυριαρχία επί αυτού του αρχιπελάγους, προκαλεί διαμάχες ήδη απ’την εποχή του Τρωικού πολέμου. Αντίθετα, στην από εδώ μεριά του Αιγαίου είναι πολλοί αυτοί πυ είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν σχεδόν τα πάντα: ο μύθος της “ωραίας Ελένης” αναπροσαρμόζεται μέσα στους αιώνες, κρατώντας την πολιτική του ευστοχία. Έτσι η σύγχρονη μεταφορά του μύθου, είναι η “μικρή Ελλάδα που προτάσσει τα στήθη της μπροστά στην τουρκική επιθετικότητα”. Βολικό. Ακόμα κι αν τα γεγονότα είναι πεισματάρικα προς την αντίθετη κατεύθυνση (όπως στην περίπτωση της “κρίσης στα Ίμια”, που αναφέρουμε παρακάτω) το τείχος της κυρίαρχης ιδεολογίας μοιάζει αδιαπέραστο.

Πριν προχωρήσουμε όμως, χρειάζεται να καταθέσουμε μια γνώμη, χωρίς την οποία είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό το όλο πλαίσιο των “ελληνοτουρκικών διαφορών” (κυρίως απ’την σκοπιά του ελληνικού κράτους) και των διακυμάνσεων τους: για τ’αφεντικά και το κράτος τους, το Αιγαίο είναι κεφάλαιο. Αυτό αφορά τον τουρισμό, αφορά όμως πιο αποφασιστικά την γεωπολιτική αξία του (και συνακόλουθα την αξία του κράτους που το ελέγχει). Είναι το φυσικό πέρασμα από και προς τον Εύξεινο Πόντο και τη Μαύρη Θάλασσα. Είναι “μια πόρτα” στην Μέση Ανατολή. Επιτηρεί κάποιους απ’τους βασικούς διεθνείς εμπορικούς πλόες μεταφοράς πετρελαίου κι άλλων κρίσιμων πρώτων υλών, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Διώρυγας του Σουέζ. Οι βάσεις που “φιλοξενεί” στην Κρήτη (και στην Κύπρο, για τους Άγγλους) είναι το προκεχωρημένο αγγλοσαξονικό φυλάκιο στη Μέση Ανατολή. Χωρίς τις βάσεις αυτές, είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα μπορούσε να επιχειρηθεί και να στηριχτεί η εξαγωγή του μιλιταρισμού στον Περσικό κόλπο και την κεντρική Ασία.
Απ’τη στιγμή λοιπόν που ο καπιταλισμός είναι και υλική (υλικότατη) κυριαρχία, δεν μπορεί παρά να του είναι απαραίτητα και τα περάσματα της πολιτικής γεωγραφίας, όπως απλώνονται πάνω στον παγκόσμιο χάρτη της εκμετάλλευσης και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ένα τέτοιο πέρασμα είναι το Αιγαίο και η ελληνική αστική τάξη (καραβοκύρηδες και έμποροι) το είχε αντιληφθεί ως τέτοιο, πριν ακόμα το 1821. Ακόμα και τα αυτοκρατορικά όνειρα επέκτασης (“…των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών”) υπονοούν (ανάμεσα στ’άλλα) και την πλήρη κυριαρχία επί του αρχιπελάγους απ’τους έλληνες. Μ’αυτήν την έννοια πρέπει να γίνεται κατανοητή η “ελληνοτουρκική διαμάχη”, όποια κι αν είναι η ειδική αφορμή (μια βραχονησίδα, τουρκικές “παραβιάσεις” του ελληνικού F.I.R. κτλ) που προβάλλεται…

τα ίμια: η επίθεση σαν άμυνα
Οι βραχονησίδες Ίμια είναι δυο ακατοίκητα μικρά ξερονήσια, απ’τις πολλές εκατοντάδες παρόμοιων που είναι σπαρμένα στο Αιγαίο. Έγιναν διάσημα τον Γενάρη του 1996 για εντελώς “λάθος” λόγους: όχι γιατί έχουν τουρισμό ή φυσικούς πόρους προς εκμετάλλευση, αλλά γιατί η κυρίαρχη ανάγνωση της γεωγραφίας είναι πολιτική και την ελέγχουν τ’αφεντικά και τα κράτη τους.
Το διεθνές, καθώς και το εσωτερικό, πολιτικό περιβάλλον της εποχής ήταν ευνοϊκό για τους έλληνες: η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ είχε ανοίξει την “όρεξη” στα ελληνικά αφεντικά για φτηνή εργασία και επέκταση στα βαλκάνια. Μαζί μ’αυτή, είχε καταστήσει αχρείαστη την “αυτοσυγκράτηση” που επέβαλλε επί 50 χρόνια ο ψυχροπολεμικός διπολισμός. “Τώρα είναι η ευκαιρία”, σκέφτονταν οι έλληνες “για να διαπραγματευτούμε δυναμικά με την Τουρκία”. Ερμήνευαν (όχι άστοχα) πως οι “μεγάλες δυνάμεις” ευνοούσαν ένα ξαναζέσταμα του “ανατολικού ζητήματος” (της σταδιακής διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας το 19ο αιώνα) σε συνθήκες τέλους του 20ου αιώνα. Για παράδειγμα, ενώ είναι γνωστή η πολύπλευρη ελληνική “βοήθεια” στο αντάρτικο του PKK (που είχε σύρει σε έναν μακρόχρονο πόλεμο φθοράς και οικονομικής αιμορραγίας το τουρκικό κράτος) ξεχνιέται πως και η Γαλλία ενίσχυε το κόμμα του Οτσαλάν, όπως επίσης και η φιλοξενία του εξόριστου κουρδικού κοινοβουλίου από την Ολλανδία.
Σ’αυτές τις συνθήκες, το ελληνικό κράτος έκανε τα κουμάντα του. Μην έχοντας ν’αντιμετωπίσει κάποιον άξιο λόγου εσωτερικό εχθρό, είχε αφοσιωθεί στην πολιτικοστρατιωτική περικύκλωση της Τουρκίας, κάνοντας πολλές επιθετικές κινήσεις σε ένα χρονικό διάστημα 1-2 χρόνων. Να θυμήσουμε μερικά:
– Το “ενιαίο αμυντικό δόγμα” Ελλάδας – Κύπρου, όπου σ’όλο το μήκος έβρος-νησιά αιγαίου-κρήτη/ν.α. αιγαίο-κύπρος, μια επιθετική διάταξη μάχης ξεδιπλωνόταν σαν στρατηγική επιλογή. Μια τέτοια διάταξη, όπως είναι κατανοητό, χρειαζόταν (και χρειάζεται) τα κατάλληλα “γκατζετάκια”: προμήθειες-μαμούθ οπλικών συστημάτων, κόστους (τότε) 4 τρις παλιών δραχμών. Παράλληλα, επειδή έπρεπε να υπάρχει μια σαφής εικόνα για τις ελληνο/κυπριακές στρατιωτικές δυνατότητες (αλλά και σαν “επίδειξη δύναμης”) διοργανώνονταν ετησίως διακλαδικές ασκήσεις Ελλάδας-Κύπρου (οι περιβόητες “Νικηφόρος-Τοξότης”) που προσομοίωναν συνθήκες μάχης και είχαν σκοπό να πιέσουν την τουρκική άμυνα, σταδύνατα σημεία της.
– Την ίδια περίοδο ξεκινούσε η ελληνική διπλωματική προσπάθεια για την ένταξη της (νότιας) κύπρου στην ε.ε. κατά παράβαση των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου για το καθεστώς του νησιού, όπου προβλέπεται ένταξη της (ενιαίας) Κύπρου μόνο σε διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχουν ταυτόχρονα τα κράτη της Αγγλίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, σαν εγγυήτριες δυνάμεις (αυτών των συμφωνιών). Απ’την άλλη, η τουρκική υποψηφιότητα για είσοδο στην ε.ε. την ίδια περίοδο συναντούσε προσκόμματα, όχι μόνο ελληνικής προέλευσης.
– Την “ολόψυχη” ελληνική βοήθεια (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) στο αντάρτικο του PKK, την στρατιωτική συμφωνία με την Αρμενία (με την οποία η Τουρκία μόλις πρόσφατα απέκτησε διπλωματικές σχέσεις) και τις (σταθερά καλές) ελληνο/συριακές σχέσεις, δεδομένου ότι η Συρία φιλοξενούσε στο έδαφος της, την ηγεσία και τα στρατόπεδα του PKK.

Τα παραπάνω δείχνουν, αν μη τι άλλο, πως το ελληνικό κράτος ετοιμαζόταν για ανάληψη σοβαρής στρατιωτικής δράσης ενάντια στο τουρκικό, ή σκόπευε να “διαπραγματευτεί” από θέση ισχύος τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο. Ουσιαστικά είχε συμμαχήσει τόσο με το αντάρτικο του PKK, όσο και με τις περισσότερες από τις χώρες που συνορεύουν με την Τουρκία. Προφανώς είχαν μοιραστεί από πριν τα κομμάτια της Τουρκίας, σε περίπτωση που… Εκείνο που χρειαζόταν ήταν ισχυρές “αποδείξεις” της τουρκικής “επιθετικότητας” τόσο για εσωτερική, όσο και για διεθνή χρήση. Την ίδια στιγμή που η εθνική ενότητα ήταν απαραίτητο προαπαιτούμενο για τα περαιτέρω, το ελληνικό κράτος προσπαθούσε να κρατήσει οικονομικά και πολιτικά εκτός ε.ε. την Τουρκία και να “σπρώξει” την υποψηφιότητα της (νότιας) Κύπρου. Κι η αφορμή δόθηκε: ήταν τα Ίμια.

Στις 25/12/1995, ένα τουρκικό εμπορικό πλοίο “βρίσκει” στη μία από τις νησίδες. Ο πλοίαρχος, που την θεωρεί τουρκική, καλεί ρυμουλκά από το κοντινότερο (τουρκικό) λιμάνι, που είναι και η διεθνής πρακτική όταν ένα πλοίο κινδυνεύει. Το ελληνικό κράτος αντιδρά και τελικά (μετά από δυο μέρες) το πλοίο “ξεκολλά” με τη βοήθεια ελληνικοών ρυμουλκών. Μετά από τουρκικά διαβήματα διαμαρτυρίας, το ελληνικό κράτος απαντάει και το θέμα “λήγει”, ή έτσι φαίνεται. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι υπόγειες ελληνικές προετοιμασίες για την πρόκληση “θερμού” επεισοδίου.
Στις 19/1/1996 δίνεται μυστική διαταγή επιφυλακής του στρατού στα Δωδεκάνησα και στις 23/1 συναντώνται “μυστικά” ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης, με τους υπουργούς εξωτερικών και δημ. τάξη. Δυο μέρες μετά, στις 25/1, ο “δήμαρχος” (πράκτορας) Καλύμνου (με τη συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων) στήνει την ελληνική σημαία στα Ίμια, μετά από εντολή του υπ. άμυνας. Στις 26/1 , “θυμάται” (ένα μήνα μετά!) ο Πάγκαλος (τότε υπ.εξ.) να πει για “την εξωφρενική διεκδίκηση της βραχονησίδας απ’τους τούρκους”, την ίδια μέρα που το τουρκικό υπ.εξ. σε συνεργασία με το στρατό αποφάσιζαν την χαρτογράφηση των βραχονησίδων. Η “παγίδα” έχει στηθεί και η Τουρκία δεν μπορεί παρά ν'”απαντήσει”. Πράγματι την επόμενη μέρα, τούρκοι “δημοσιογράφοι” (όσο δήμαρχος ήταν κι ο άλλος) κατεβάζουν την σημαία και την αντικαθιστούν με την τουρκική. Στις 28/1 κινητοποιείται μεγάλη δύναμη του πολεμικού ναυτικού, όπου βάζει καινούρια σημαία, για ν’ακολουθήσει στις 30/1, αυτή η σειρά, εν πολλοίς αδιευκρίνιστων, γεγονότων (κάτι-σαν-πόλεμος) που τερματίζεται μετά από αμερικανική παρέμβαση… Λίγες μέρες μετά, στις 4/2/96, η πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, περνώντας στην αντεπίθεση, απειλούσε με πόλεμο την Ελλάδα, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων ή εποικισμού των βραχονησίδων του Αιγαίου (το περιβόητο “casus beli”).

“Ισοπαλία” λοιπόν; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στις διακρατικές αντιθέσεις και τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Όμως δεν πρόκειται να φάμε κανένα παραμύθι για την τουρκική “επιθετικότητα”: στα Ίμια, ήταν το ελληνικό κράτος που διατηρούσε την επιθετική πρωτοβουλία και το τουρκικό που βρισκόταν σε “άμυνα”. Μπορεί η μέση κοινωνική αντίληψη να φαντασιώνει πως “όλα έγιναν για μια βραχονησίδα που είναι αυτοδίκαια ελληνική” (όπως όλο το Αιγαίο, άλλωστε) αλλά το διακύβευμα δεν ήταν άλλο από την επέκταση (ή όχι) των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια και την μεγέθυνση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, μέσω του εποικισμού βραχονησίδων. Είναι κάτω απ’αυτό το πρίσμα που οι τουρκικές πρωθυπουργικές απειλές, πατάνε στην πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων.
Από τότε, έπρεπε να περάσουν κι άλλα χρόνια, για να φανεί πως η ανακίνηση του “ανατολικού ζητήματος” στα τέλη του 20ου αιώνα, ξαναμπήκε (προς το παρρόν) στα συρτάρια των “μεγάλων δυνάμεων”, προς μεγάλη θλίψη των ελλήνων. Οι οποίοι βέβαια δεν έμειναν και εντελώς “παραπονεμένοι”: η τουρκική ένταξη στην ε.ε. “αγνοείται”, την ίδια στιγμή που η (νοτια) κύπρος είναι πλήρες μέλος της ε.ε. και της ζώνης του ευρώ.
Προσπαθώντας να καταλάβουμε κάποια απ’τα “στοιχεία του εγκλήματος” (των ελληνοτουρκικών διαφορών όπως εκφράστηκαν και στην “κρίση των Ιμίων”) καταθέτουμε ένα μικρό δείγμα της ελληνικής επιθετικότητας (χωρίς εισαγωγικά) όπως αποκρυσταλλώνεται στην “επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια” και στην υπόθεση σχετικά με το ελληνικό F.I.R. Είναι δύο βασικά ζητήματα, που στη σύνθεση του συνιστούν αυτό που είναι το ελληνικό όνειρο: “Αιγαίο ίσον κλειστή ελληνική λίμνη” και πλήρης ελληνική αεροναυτική κυριαρχία του αρχιπελάγους.

Σύμφωνα με την επίσημη θέση του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών:
“Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας εκτείνονται στα 6 ν.μ. από τη φυσική ακτογραμμή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το εύρος αυτό μπορεί να είναι μικρότερο από 6 ν.μ. σύμφωνα με την εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής ή συναφείς συμβατικές ρυθμίσεις… Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εθιμικό και συμβατικό, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ Κατά την επικύρωση της Σύμβασης των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, η χώρα μας προέβη στη δήλωση ότι “ο χρόνος και ο τόπος άσκησης των εν λόγω δικαιωμάτων, χωρίς τούτο να σημαίνει ούτε κατ’ελάχιστο απεμπόληση εκ μέρους της των εν λόγω δικαιωμάτων, είναι ένα ζήτημα που απορρέει από την εθνική της στρατηγική”. Επιπλέον το άρθρο 2 του Ν. 2321/1995, κυρωτικού της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, προβλέπει ότι “η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ’εφαρμογή του άρθρου 3 της κυρούμενης Συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής θάλασσας, μέχρι αποστάσεως 12 νμ”. Είναι γνωστό πως το ελληνοτουρκικά θαλάσσια “σύνορα” (στην ανατολική πλευρά των νησιών που “βλέπουν” Τουρκία) σε πολλές περιπτώσεις είναι λίγων εκατοντάδων μέτρων κι όχι 6 ν.μ. Είναι επίσης γνωστό πως οι διεθνείς συνθήκες ερμηνεύονται κατά το δοκουν και μπορεί να αντικατοπτρίζουν συσχετισμούς δύναμης, που δεν ανταποκρίνονται στις μετέπειτα (πραγματικές) συνθήκες. Αυτή είναι μια γενική παρατήρηση. Η ειδική είναι, πως η Τουρκία δεν έχει υπογράψει καμία Σύμβαση για το Δίκαιο των Θαλασσών, ακριβώς επειδή οι προβλέψεις της Σύμβασης είναι ενάντια στα συμφέροντα της. Παρότι έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στην Μαύρη Θάλασσα (όπως αντίστοιχα έχει κάνει και η Ελλάδα στα νησιά του Ιονίου) δεν δέχεται καμιά μεταβολή των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο. Οι λόγοι είναι προφανείς: με τα 6 ν.μ. το ποσοστό του Αιγαίου που κατέχεται από τα δυο κράτη (και τα διεθνή ύδατα) διαμορφώνεται σε: Ελλάδα 43.5%, Τουρκία 7.5% και διεθνή ύδατα 49%. Στα 12 ν.μ. τα αντίστοιχα ποσοστά γίνονται: Ελλάδα 71.5%, Τουρκία 8.8% και διεθνή ύδατα 19.7%. Αν προστεθούν και οι βραχονησίδες που εποικίζονται (άρα αυτόματα αποκτουν υφαλοκρηπίδα και χωρικά ύδατα) τότε καταλαβαίνουμε τι σημαίνει “κλειστή ελληνική λίμνη”. Εκτός απ’την Τουρκία, αντιδρουν κι άλλα κράτη που χρησιμοποιούν το Αιγαίο και δεν θέλουν δραματική μείωση των διεθνών υδάτων. Λογικό. Γιατί να κάνουν τέτοια “χάρη” στην Ελλάδα, χωρίς ανταλλάγματα; Επειδή μια σύμβαση λέει ότι…;

Για το F.I.R. το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών αναφέρει:
“Το FIR Αθηνών καλύπτει ολόκληρο τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο και επιπλέον διάσπαρτα τμήματα του διεθνούς εναέριου χώρου. Σύμφωνα με τους κανόνες του ICAO (σ.σ. Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας) και τη διεθνή πρακτική η Ελλάδα απαιτεί, για λόγους ασφάλειας των πολιτικών πτήσεων, όπως όλα τα αεροσκάφη, πολιτικά και στρατιωτικά, υποβάλουν σχέδια πτήσεως πριν από την είσοδό τους στο FIR Αθηνών… Η Ελλάδα έχει επίσης αιγιαλίτιδα ζώνη, για τις ανάγκες αεροπλοϊας και αστυνομίας της, πλάτους 10 ν.μ. που καθιερώθηκε με το Π.Δ. 6/18 Σεπτεμβρίου 1931 “περί καθορισμού πλάτους χωρικών υδάτων, όσον αφορά τα ζητήματα της Αεροπορίας και Αστυνομίας αυτής” (ΦΕΚ Α’ 325). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τουρκία ενώ μέχρι το 1975 και για 44 συνεχή έτη αναγνώριζε και σεβόταν τη ρύθμιση αυτή των 10 ν.μ. έκτοτε προβάλλει αμφισβητήσεις της, προβαίνοντας σε συνεχείς παραβιάσεις του Ελληνικού Εναέριου Χώρου. Μάλιστα, σχηματισμοί Τουρκικών μαχητικών, συχνότατα οπλισμένων, όχι μόνο παραβιάζουν το αμφισβητούμενο πλέον από την Τουρκία τμήμα του ελληνικού εναέριου χώρου μεταξύ 10 και 6 ν.μ. αλλά διεισδύουν σε μεγάλο βάθος, και πέραν των 6 ν.μ. εντός δηλαδή του τμήματος του ελληνικο΄εναέριου χώρου που η Τουρκία αναγνωρίζει, ενώ συχνά σημειώνονται υπερπτήσεις του εδάφους των ελληνικών νήσων”.
Αρχίζοντας απ’τα βασικά, να κάνουμε σαφές πως το F.I.R. είναι η ελληνική περιοχή ευθύνης για πολιτικές πτήσεις, όπως καθορίστηκε απ’τις διεθνείς συμφωνίες στα πλαίσια του ICAO και δεν ταυτίζεται σε καμια περίπτωση με τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο. Αυτός εκτείνεται στα 6 ν.μ. απ’την ακτογραμμή, είναι μια νοητή προέκταση προς τον ουρανό, των χωρικών υδάτων. Αλλά το ελληνικό κράτος έχει προχωρήσει σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία: απ’το 1931 έχει επεκτείνει μονομερώς τον εναέριο χώρο του στα 10 ν.μ. ενέργεια που κανένα κράτος διεθνώς δεν έχει αποδεχτεί. Σ’αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των 6 και 10 ν.μ. (αλλά και στο διεθνή εναέριο χώρο εντός του F.I.R.) συμβαίνουν οι περισσότερες ελληνοτουρκικές εμπλοκές μαχητικών, μιας και τα τουρκικά δεν αποδέχονται πως αυτός ο εναέριος χώρος είναι ελληνικός. Συνεπώς η ελληνική απαίτηση να κατατεθούν τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη σχέδια πτήσης εντός του ελληνικού F.I.R. (εννοείται και στα 10 ν.μ. από την ακτογραμμή) κάτι που δεν προκύπτει απ’τους διεθνείς κανόνες, ουσιαστικά ισοδυναμεί με την μονομερή ελληνική ανακήρυξη του F.I.R. Αθηνών σε ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο!

Το αληθινό, μια στιγμή του ψεύτικου
Είδαμε λοιπόν σε τι ακριβώς συνίσταται η ελληνική “άμυνα”. Με άλλη ευκαιρία θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε ακόμα κάποιες πλευρές της. Το σημαντικό που κρατάμε, με αφορμή τα Ίμια (και όχι μόνο) είναι αυτό που είπαμε και παραπάνω: Στο Αιγαίο αναμετρώνται δυο αντίπαλοι επεκτατισμοί. Και ο ελληνικός (που μας αφορά άμεσα, μιας κι εδώ ζούμε) είναι “επεκτατισμός-του-αυτονόητου”: το Αιγαίο είναι ελληνικό (όπως και η Μακεδονία) επειδή έτσι γουστάρουν οι έλληνες…
Γνώμη μας είναι πως η εναντίωση στον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό του ελληνικού κράτους, πρέπει απαραίτητα να περνάει μέσα από την ιστορική γνώση της ελληνοτουρκικής αντιπαλότητας (που έχει ιστορία όση και το ελληνικό κράτος) και τη συστηματική “αποκάλυψη” των προθέσεων του κράτους και των αφεντικών. Μόνο έτσι μπορούν να καταρριφθούν τα παραμύθια περί τουρκικής “επιθετικότητας” και να αναδειχθεί σε όλες της τις διαστάσεις πως, στο αιγαίο οι επιτιθέμενοι είναι δύο και πως η μεταξύ τους διαμάχη περνάει από “οξύνσεις” και “υφέσεις”, στο βαθμό που δεν κοντράρουμε αποφασιστικά την κρεατομηχανή που τις παράγει.
Είναι τέτοια η συγκρότηση της εθνικής ιδεολογίας στην Ελλάδα, που οι εθνικές της αφηγήσεις, έχουν ένα επιτηδευμένα “τραγικό” στοιχείο: τα Ίμια είναι (υποτίθεται) απόδειξη της ελληνικής ενδοτικότητας, ενώ στην πραγματικότητα είναι στιγμή μιας επιθετικής πρωτοβουλίας. Τα ίδια με την Κύπρο: λένε “η τραγωδία της Κύπρου” και “δεν ξεχνώ”, όταν θα έπρεπε να γιορτάζεται (ίσως) η κατάκτηση του 65-70% ενός κυρίαρχου κράτους απ’τους έλληνες. Αλλά όχι: το υπονοούμενο είναι πως δεν έχει κατακτηθεί και το υπόλοιπο 30%.
Το είπαμε: σ’αυτή τη χώρα, που πουλάει το προφίλ της “χαροκαμμένης” την ίδια στιγμή που επιτίθεται, θέλει προσπάθεια να είμαστε “αντί-“. Και συνεχίζουμε ν’αντιλαμβανόμαστε τις εκδηλώσεις για τα Ίμια σαν “περιθωριακές” (μεν) εκδηλώσεις μνήμης (δε) μιας γραμμής επίθεσης του ελληνικού κράτους, που όσο δεν την πνίγουμε στο πάτο του Αιγαίου, θα γεννάει τέρατα. Αυτή και οι οπαδοί της.

Επίθεση, μια στιγμή της άμυνας: η περίπτωση των Ιμίων

Προβολή του ντοκιμαντέρ Catastroika

 Προβολή του ντοκιμαντέρ Catastroika των Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερινα Κιτίδη, δημιουργών του debtocracy. Μια πρώτη κριτική στις θέσεις του ντοκιμαντέρ.

Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν τουλάχιστον δύο εκ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή. Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας. Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.

 

https://anarxikoikavalas.squat.gr/?p=1327 

Μονοπώλια και Φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται

Μονοπώλια και Φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται (με βάση αρχειακό υλικό από τις Δίκες της Νυρεμβέργης)

Εισαγωγή

Στις εκλογές του Μάη 1928 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας άγγιξε το ναδίρ της εκλογικής του επιρροής, συγκεντρώνοντας μόλις το 2,6% των ψήφων και έχοντας χάσει πάνω από το μισό της δύναμής του από το 1924. Δύο χρόνια αργότερα και μεσούσης της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης οι Ναζί είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται στο 18,3%. Το 1930 όμως δεν ήταν απλά η χρονιά της εκλογικής ανάκαμψης του φασισμού στη Γερμανία. Ηταν επίσης η χρονιά όπου το γερμανικό βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο, «γοητευμένο» από τις «λύσεις» που προσέφερε ο φασισμός στα αδιέξοδά του, άρχισε πλέον να στηρίζει ανοιχτά και αποφασιστικά το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Α. Χίτλερ.

Βεβαίως, ο φασισμός δεν υπήρξε αποκλειστικά «γερμανικό» ή «ιταλικό» φαινόμενο. Πολλά από τα κατασταλτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ενάντια στο εργατικό κίνημα (και την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές) στη Γερμανία και την Ιταλία εφαρμόστηκαν και σε μια σειρά άλλες χώρες υπό καθεστώς αστικής δημοκρατίας. Είναι άλλωστε γνωστές οι απόψεις πολλών αστών πολιτικών της εποχής, όπως π.χ. ο Τσόρτσιλ, για τον Μουσολίνι. Οι αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης και της Αμερικής στήριξαν τότε ενεργά (και δεν «ανέχθηκαν» απλώς, όπως συχνά αναφέρεται στην αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία) την άνοδο του φασισμού. Συνέδραμαν καταλυτικά στην υλικοστρατιωτική ανάκαμψη και θωράκιση της ναζιστικής Γερμανίας, είτε με πιστώσεις, είτε με επενδύσεις, είτε κάνοντας τα «στραβά μάτια» στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών κ.α.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν έργο μιας πλευράς αλλά προϊόν των καπιταλιστικών αντιθέσεων, δηλαδή και των δυο πλευρών. Απλώς, το «ριγμένο» από την έκβαση του Α΄ ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου γερμανικό κεφάλαιο, άρχισε να αποζητούσε εκ νέου διανομή των διεθνών αγορών, γεγονός που οδήγησε σε μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριστικών αντιθέσεων, άρα σε έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η αλληλεξάρτηση και αλληλοϋποστήριξη, οι στενότατοι δεσμοί που ανέπτυξαν μεταξύ τους κεφάλαιο και φασισμός, καταγράφηκαν και στοιχειοθετήθηκαν λεπτομερώς στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Η διαβόητη «δίκη των βιομηχάνων» -άγνωστη σήμερα- θεωρήθηκε τότε ίσης σημασίας με τις δίκες των στελεχών των Ναζί, των SS, της Βέρμαχτ, κλπ. Εκτοτε καταδικάστηκε στη λήθη: οι εγκληματικές ευθύνες των μονοπωλίων για την άνοδο του ναζισμού παραγράφηκαν, τα αίτια του φασισμού και του πολέμου «επαναπροσδιορίστηκαν», τα βιβλία ιστορίας ξαναγράφτηκαν και σύντομα οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι…

Χορηγοί του φασισμού

«Μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Προέδρου της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 Υπουργού Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φεβρουαρίου 1933», δηλαδή, «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των Ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να κτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι».1

Ενας εξ αυτών, ο George von Schnitzler, διευθυντικό στέλεχος της I. G. Farben, κατέθεσε στις Δίκες της Νυρεμβέργης: «Ενώ περίμενα τον Γκέρινγκ να εμφανιστεί, μπήκε στο δωμάτιο ο Χίτλερ, ο οποίος έσφιξε το χέρι όλων και κάθισε στη κεφαλή του τραπεζιού. Σε ένα μακρύ λόγο μίλησε κυρίως για τον κίνδυνο του κομμουνισμού, επί του οποίου έκανε σα να είχε μόλις κερδίσει μια αποφασιστική μάχη». Τα επιχειρήματα του Χίτλερ έπιασαν τόπο. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές ύψους 3.000.000 μάρκων (Ντοκουμέντο EC-439, ΠΔΝ). Στις εκλογές αυτές το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 43,9% των ψήφων.

Τον Απρίλη του 1933 και αφού οι Ναζί βρίσκονταν πλέον στην εξουσία, ο Γ. Κρουπ με την ιδιότητά του ως Πρόεδρος του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας του Ράιχ (της μεγαλύτερης ένωσης βιομηχάνων στη Γερμανία) κατέθεσε στον Χίτλερ τα σχέδια του Συνδέσμου για την αναδιοργάνωση της γερμανικής βιομηχανίας. Από τη μεριά του, ο Κρουπ ανέλαβε να ευθυγραμμίσει το Σύνδεσμο με τους σκοπούς των Ναζί, μετατρέποντάς τον σε αποτελεσματικό όργανο για την υλοποίηση της πολιτικής τους. Σε επιστολή του στον Χίτλερ (25 Απριλίου 1933) ο Κρουπ έγραψε πως το σχέδιο αναδιοργάνωσης που κατέθεσε εκ μέρους του Συνδέσμου Βιομηχάνων χαρακτηρίζονταν από την επιθυμία «να συνδυαστούν τα οικονομικά μέτρα με την πολιτική αναγκαιότητα, υιοθετώντας την έννοια του Φίρερ για το νέο Γερμανικό Κράτος». Στο ίδιο το σχέδιο τόνιζε: «Η τροπή των πολιτικών γεγονότων [είναι] στη γραμμή των όσων εγώ ο ίδιος και το Διοικητικό Συμβούλιο ευχόμασταν για πολύ καιρό» (Ντοκουμέντο D-157, ΠΔΝ).

Ο βιομηχανικός κολοσσός της Κρουπ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού κεφαλαίου, υπήρξαν βασικοί οικονομικοί αρωγοί – χορηγοί, όχι μόνο της πολεμικής μηχανής της φασιστικής Γερμανίας, αλλά και των διαφόρων πολιτικών (κόμμα, οργανώσεις νεολαίας) ή παραστρατιωτικών οργανώσεων των Ναζί (όπως τα Τάγματα Εφόδου SA, τα SS, κλπ.). Ετσι ξεκίνησε το «Ταμείο του Χίτλερ», με κεφάλαια που προέρχονταν «ακόμα και από τους πιο απομακρυσμένους κύκλους της γερμανικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου της αγροτικής οικονομίας και των τραπεζών» (Ντοκουμέντο D-151, ΠΔΝ). Με το άνοιγμα των αρχείων της Κρουπ, προέκυψε ότι μόνο π.χ. το εργοστάσιο της εταιρείας στο Essen είχε «προσφέρει» ως το 1945 το ιλιγγιώδες ποσό των 4.738.446 μάρκων στο εν λόγω Ταμείο (Ντοκουμέντο D-325, ΠΔΝ).

Τα οφέλη όμως ήταν αμοιβαία: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».2 Με άλλα λόγια, ο φασισμός εξασφάλισε την πολυπόθητη για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών και συλλαμβάνοντας, εκτοπίζοντας ή εξοντώνοντας τους κομμουνιστές.

Τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων ταυτίζονταν επίσης με δύο άλλες κύριες επιδιώξεις των Ναζί: την ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου και τη συντριβή της ΕΣΣΔ. Αλλωστε από το 1936 κιόλας ο Χίτλερ είχε δώσει οδηγίες στο υπουργείο Πολέμου του Ράιχ να ετοιμάζεται για την «αναμέτρηση με τη Ρωσία», την οποία θεωρούσε «αναπόφευκτη» (Ντοκουμέντο EC-416, ΠΔΝ). Οσον αφορά το πρώτο, όπως υπογράμμισε ο υπουργός Οικονομίας των Ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)» (Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ).

Καταλυτικό ρόλο ωστόσο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας έπαιξαν και τα αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγατρικής της Opel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τόσο ο Πρόεδρος της IBM T. Watson όσο και ο Πρόεδρος της Ford H. Ford τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

Από το 1940 κιόλας οι βιομηχανίες της Κρουπ άρχισαν να προμηθεύονται με «φτηνό» εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (πολλών εκ των οποίων την εποπτεία και διαχείριση είχαν οι ίδιες οι εταιρείες) ή τις κατεχόμενες περιοχές: «Εργάτες μεταφέρονταν στο Essen από την Πολωνία και τη Ρωσία σε υπερβολικά συνωστισμένα, παγωμένα και ανθυγιεινά βαγόνια για ζώα και αφού αποβιβάζονταν, τους κτυπούσαν, τους κλωτσούσαν και τους φέρονταν απάνθρωπα». Ο «χρόνος ήταν χρήμα» για την επιχείρηση: «Οι επιστάτες της Κρουπ έδιναν ιδιαίτερη αξία στην ταχύτητα με την οποία οι σκλάβοι εργάτες μεταφέρονταν προς και από τα τρένα…τους κτυπούσαν και τους κλωτσούσαν και γενικά τους κακομεταχειρίζονταν με βάναυσο τρόπο…Εβλεπα με τα μάτια μου ανθρώπους άρρωστους που μετά βίας μπορούσαν να περπατήσουν να τους παίρνουν για δουλειά» (Ντοκουμέντα D-321 και D-367, ΠΔΝ).

Η I. G. Farben υπήρξε τόσο αποτελεσματική στην «αξιοποίηση» εργατών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε αποτέλεσε πρότυπο για πολλές άλλες εταιρείες. Στελέχη της παρείχαν συμβουλευτική υποστήριξη ή μεγάλης κλίμακας εκπαίδευση στη χρήση καταναγκαστικής εργασίας σε γνωστές βιομηχανίες όπως η Volkswagen, η Messerschmitt, η Heinkel, κ.ά. Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα «Buna» της I. G. Farben κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς (γύρω από το οποίο «ξεφύτρωσαν» δεκάδες επιχειρήσεις). Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι εκτιμάται ότι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του, ενώ την περίοδο της λειτουργίας του απασχολούσε σχεδόν 85.000 κρατουμένους.3 Μόνο από το Μαουτχάουζεν άντλησαν εργάτες 45 ιδιωτικές εταιρείες.

Εργαζόμενοι 12 ή και παραπάνω ώρες, υπό άθλιες συνθήκες, με ελάχιστο φαγητό και τα βασανιστήρια σε ημερήσια διάταξη δεν προκαλεί ίσως έκπληξη ο μεγάλος αριθμός των νεκρών που καταγράφονταν καθημερινά. Ενας επιστάτης της Κρουπ κατέθεσε κυνικά στη Δίκη: «Παραδέχομαι ότι χτυπούσα τους Ρώσους…Τους γρονθοκοπούσα στα αυτιά και τους χτυπούσα με ένα λαστιχένιο σωλήνα … ή με ένα ξύλινο ραβδί…Οσο πιο ενεργητικός ήμουν εναντίον αυτών των ανθρώπων, τόσο περισσότερο άρεσε στον Διευθυντή Εργου…Επρεπε να χτυπώ τους Ρώσους για να αυξήσω την παραγωγή τους. Ανά καιρούς είχα μέχρι και 2.000 ξένους στην επίβλεψή μου. Οι Ρώσοι δεν ήταν δυνατό να δουλέψουν παραπάνω απ’ ό,τι δούλευαν, γιατί το φαγητό ήταν κακής ποιότητας και πολύ λίγο. Η Διεύθυνση των Εργων όμως απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη απόδοση από αυτούς». (Ντοκουμέντο D-305, ΠΔΝ). Σε υπόμνημά του με ημερομηνία 20 Μαρτίου 1942, ένας από τους Διευθυντές της επιχείρησης είχε γράψει σχετικά με την κακομεταχείριση των Σοβιετικών αιχμαλώτων: Οταν «κάποιος έχει να κάνει με Μπολσεβίκους» πρέπει «να τους ταΐζει με ξύλο αντί για φαγητό» (Ντοκουμέντο D-318, ΠΔΝ).

Η εξοντωτική εκμετάλλευση των εργατών είχε τα επιθυμητά για το κεφάλαιο αποτελέσματα. Τα καθαρά κέρδη του ομίλου εκτοξεύτηκαν από ένα παθητικό την ίδια χρονιά που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, σε 57.216.392 μάρκα μόλις δύο χρόνια μετά και 111.555.216 μάρκα το 1941. Η αξία του διπλασιάστηκε την περίοδο 1933 – 1942, ενώ μόνο το 1942 – 1943 αυξήθηκε κατά 80%!

Η επόμενη μέρα: Από κατηγορούμενοι κατήγοροι

Το 1943 υπήρξε χρονιά – σταθμός στη ροή του πολέμου. Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ σήμανε την αρχή του τέλους για τους Ναζί. Ο ιμπεριαλισμός, ωστόσο, προετοιμάζονταν ήδη για την επόμενη μέρα. Στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών βρίσκουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση της Πρεσβείας της χώρας μας στην Ελβετία (Βέρνη, 4/12/1943), όπου περιγράφεται η συνάντηση του Σαχτ με τους Βρετανούς και Αμερικανούς ομολόγους του στο ΔΣ της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (η οποία φαίνεται πως συνέρχονταν κανονικά, παρά το γεγονός ότι οι χώρες που μετείχαν σε αυτή βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση):

«α) Ο Δρ. Σαχτ επέμεινεν επί της σοβαρότητος του κινδύνου ον θα διέτρεχεν ολόκληρος η Ευρώπη εις περίπτωσιν άνευ όρων υποταγής της Γερμανίας εις την Σοβιετικήν Ρωσίαν.

β) Εις σχετικήν ερώτησιν των Αγγλοσαξώνων συναδέλφων του, ο Δρ. Σαχτ απήντησεν ότι ωμιλεί εξ ονόματος των μεγαλοβιομηχάνων και ανώτερων στρατιωτικών κύκλων της Γερμανίας.

γ) Οι Σύμμαχοι, κατά τον Δρ. Σαχτ, έχουν συμφέρον να δεχθούν συζήτησιν περί ανακωχής μετά των εκπροσώπων του σημερινού γερμανικού πολιτικού καθεστώτος, διότι μεταπολίτευσις επερχόμενη προ της ανακωχής θα συνεκλόνιζεν εις επικίνδυνον βαθμόν την εσωτερικήν τάξιν της Γερμανίας.

Η παραίτησις ή απομάκρυνσις του χιτλερικού συγκροτήματος θα ελάμβανε χώραν, κατά την πρότασιν ταύτην του Δρ. Σαχτ, αμέσως μετά τη συνομολόγησιν της ανακωχής».4

Δε γνωρίζουμε ποια τύχη είχαν οι προτάσεις του Σαχτ, αν, σε ποιο βαθμό, ή με ποιο τρόπο τελικά υλοποιήθηκαν. Αυτό που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι ότι όταν ήρθε η ώρα να αποδοθούν ευθύνες στο κεφάλαιο για την αποφασιστική συνδρομή του στην άνοδο του φασισμού στην εξουσία, για την καταλυτική υλική – οικονομική υποστήριξή του στον πόλεμο και για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά της ανθρωπότητας (χρήση αιχμαλώτων πολέμου, εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, κλπ.) ο πέλεκυς έπεσε πολύ ελαφρά.

Από τα 24 διευθυντικά στελέχη της I. G. Farben στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (για εγκλήματα πολέμου, κατά της ανθρωπότητας και κατά της ειρήνης, για λεηλασία, συμμετοχή στα SS, κλπ.) οι 11 αθωώθηκαν. Στους υπόλοιπους αποδόθηκαν ποινές κάθειρξης 1-7 χρόνια. Να σημειώσουμε ότι, μεταξύ άλλων, η I. G. Farben υπήρξε η κατασκευάστρια εταιρεία του Zyklon B, του αερίου δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων. Ο Κρουπ και εννέα άλλα μέλη του ΔΣ του ομίλου του επίσης καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου σε φυλάκιση μέχρι και 12 χρόνια. Ο Σαχτ αθωώθηκε παρά τις ενστάσεις της σοβιετικής πλευράς. Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν αντιμετώπισε κατηγορίες και δεν τιμωρήθηκε.

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα πως η μηχανογραφική οργάνωση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης – εξόντωσης (78 στο σύνολο), που υπήρξε καταλυτική στην «αποτελεσματική» λειτουργία τους, έγινε με τεχνολογία της IBM; Πως η Standard Oil προμήθευε με καύσιμα τόσο τους Συμμάχους όσο και τον Αξονα στη διάρκεια του πολέμου; Πως η ITT συνέδραμε σημαντικά στη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών ή πως σχεδίασε τις βόμβες Focke – Wulfs που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στα συμμαχικά στρατεύματα; Πως η General Motors κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό; Πως το 1941 η Fordwerke (εργοστάσιο της Ford στο Βερολίνο) υπήρξε υπεύθυνη για την προμήθεια του 1/3 σχεδόν του συνόλου των φορτηγών της Βέρμαχτ; Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν «σκλάβοι εργασίας», προερχόμενοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις κατεχόμενες περιοχές. Το ίδιο και στη μονάδα της Ford στην Κολωνία, όπου τουλάχιστον 1.200 εργάτες ήταν Ρώσοι, πολλές φορές ανήλικοι, οι οποίοι πάρθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία, για να δουλέψουν ως φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό στα εργοστάσια γερμανικών ή αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων.5

Και όμως, η μονάδα της Ford στη Κολωνία, όχι μόνο συνέχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο, αλλά έλαβε και 1 εκ. δολ. σε αποζημιώσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης από τους Συμμάχους! Η General Motors έλαβε επίσης 33 εκ. δολ. σε φοροαπαλλαγές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της σε Γερμανία και Αυστρία στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!6

Οι προανακριτικές έρευνες και οι εργασίες του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης σταμάτησαν απότομα στα μέσα του 1948, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να διακόψει τη χρηματοδότηση του προσωπικού του. Ολες οι εκκρεμείς υποθέσεις εγκαταλείφθηκαν και οι φάκελοι έκλεισαν.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1950 – 1951 ο John McCloy, Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στην Αμερικανική Ζώνη κατοχής της Γερμανίας, άρχισε να αμνηστεύει έναν – έναν όλους τους βιομηχάνους – τραπεζίτες που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου, όπως ο Κρουπ, τα στελέχη της I. G. Farben ή ο Φρίντριχ Φλικ (ένας από τους βασικότερους οικονομικούς υποστηρικτές του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που επίσης αποκόμισε τεράστια κέρδη, χρησιμοποιώντας σκλάβους εργάτες που μίσθωνε από τα SS – υπολογίζεται ότι από τους 48.000 εργάτες που εργάστηκαν στις επιχειρήσεις του Φλικ, σχεδόν το 80% δεν επιβίωσε). Οι περιουσίες που είχαν κατασχεθεί επεστράφησαν, ενώ πολλοί αποκαταστάθηκαν στα διευθυντικά πόστα που είχαν και πριν.

Ο John McCloy δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Ως νομικός είχε στο παρελθόν εργαστεί εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της Τράπεζας Chase Manhattan (εκ των πλέον ένθερμων υποστηρικτών των Ναζί). Διετέλεσε υφυπουργός πολέμου (1941 – 1945), ενώ το 1947 διορίστηκε Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ως Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία ανέλαβε την αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών του Δυτικού τμήματος της χώρας, θέτοντας επικεφαλής της τον Ρέινχαρντ Γκέλεν, τον Ναζί εγκληματία πολέμου, που ήταν υπεύθυνος της αντισοβιετικής κατασκοπίας και καταζητούνταν από την ΕΣΣΔ για τα τερατώδη εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπό την ηγεσία του στο Ανατολικό Μέτωπο. Την ίδια περίοδο, ο Αδόλφος Χοΐσινγκερ, πρώην Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ, διορίστηκε Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της ΟΔ της Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε Πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ! Μετά τη Γερμανία ο John McCloy διετέλεσε Πρόεδρος της Τράπεζας Chase Manhattan (1953 – 1960), καθώς και του Ιδρύματος Φορντ (1958 – 1965).

Η μεταπολεμική ανάκαμψη των γερμανικών μονοπωλίων υπήρξε εντυπωσιακή. Λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του Κρουπ, η εταιρεία του φιγουράριζε στη 12η θέση διεθνώς (σήμερα η Thyssen Krupp είναι μια πολυεθνική με πάνω από 670 θυγατρικές παγκοσμίως). Ο Φλικ έγινε επίσης ξανά ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γερμανία. Η I. G. Farben, αν και χωρίστηκε σε 12 διαφορετικές εταιρείες μετά τον πόλεμο, σύντομα άγγιξε την κερδοφορία που είχε προπολεμικά. Ορισμένες εξ αυτών, όπως η Bayer (η γνωστή φαρμακοβιομηχανία), η Basf, η Agfa ή η Hoerst (η σημερινή Aventis) παραμένουν μέχρι τις μέρες μας σημαντικοί μονοπωλιακοί κολοσσοί της ΕΕ. Οπως έγραψε το περιοδικό TIME στις 7 Ιουλίου 1952 «η συμμαχική απόφαση να δοθεί η Farben πίσω στους αρχικούς της ιδιοκτήτες αποτελεί σταθμό στο δρόμο της γερμανικής ανάκαμψης». Να λοιπόν πώς οικοδομήθηκε το «δυτικογερμανικό θαύμα», που αξιοποιήθηκε ως αιχμή του δόρατος ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, τα μονοπώλια βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ. Παράλληλα, επένδυσαν μεγάλα ποσά ώστε να καλύψουν το παρελθόν τους, επιχειρώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία και επαναπροσδιορίσουν τη λαϊκή μνήμη. Είναι όμως μια ιστορία που έχει γραφτεί με αίμα. Και όπως είναι γνωστό το αίμα δε ξεπλένεται εύκολα…

Σημειώσεις:

1. Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης (από δω και πέρα ΠΔΝ), Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII

2. Από ομιλία του Γ. Κρουπ, 26 Ιανουαρίου 1934, Ντοκουμέντο D-392, ΠΔΝ

3. Simpson S (1995) «The splendid blond beast» (Common Courage Press) σελ.84

4. Φάκελος 36.2 του 1944, Κυβέρνηση του Καΐρου (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του ΥΠΕΞ)

5. Βλέπε ενδεικτικά BBC News, 23/2/1998, Silverstein K (2000) «Ford and the Fuhrer», στο «The Nation», τεύχος 3, σελ.14, Higham Ch (1983) «Trading with the Enemy» (Delacorte Press) σελ.1-33, ACSA Press Release, 13/7/2003, κ.α.

6. Βλέπε Logsdon J R (1999) «Power, ignorance and anti-Semitism», στο «Hanover Historical Review» και Higham Ch (1983), όπως πριν.
Του

Αναστάση ΓΚΙΚΑ

Μονοπώλια και Φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται

Ο Αριστοτέλης στην Τύνιδα

σημειώσεις με αφορμή την αραβική εξέγερση (και όχι μόνο…)

I

Στο πέμπτο βιβλίο των “Πολιτικών” ο Αριστοτέλης, εξετάζοντας τις αιτίες και τις αφορμές για τα ξεσπάσματα των επαναστάσεων, κατέληξε στο παρακάτω συμπέρασμα: “Γίγνονται μεν ουν αι στάσεις ού περί μικρών αλλά εκ μικρών, στασιάζουσι δε περί μεγάλων” (προκαλούνται οι επαναστάσεις, όχι για ασήμαντα γεγονότα αλλά από μικρές αφορμές, αποβλέπουν όμως σε σπουδαία αποτελέσματα). Ακόμα κι απ’τα πιο μικρά συμβάντα : “πολλάκις λανθάνει μετάβασις των νομίμων”.

17 Δεκεμβρίου 2010. Ένας φτωχός κι ασήμαντος μικροπωλητής, ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι, θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τη μη ανανέωση της άδειας επαγγέλματός του. Προφανώς ούτε που φαντάστηκε μέσα στην απελπισία του πως η αυτοπυρπόλησή του στην Τύνιδα θα προκαλούσε, όχι μόνο την πτώση του γαλλοθρεμένου δικτάτορα Μπεν Αλί, αλλά κι ένα ντόμινο (κατά την παλιά αμερικάνικη ορολογία) εξεγέρσεων σ’ολόκληρο σχεδόν τον αραβικό κόσμο.

“Και να το ξέρεις, φτωχός και αδικημένος άγριο πράγμα” έγραφε κάποτε ο κωμικός ποιητής Μένανδρος. Η καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι θα μπορούσε να γίνει ένα συγκινητικό θέαμα στα δελτία των ειδήσεων. Δακρυρροούσες κυράτσες της αστικής τάξης με τις φιλάνθρωπες γυναίκες των δικτατόρων (βλ. τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη και την κολλητή της, τη γυναίκα του Μουμπάρακ) και εκλεκτά μέλη του Ιδρύματος Αρωγής του Καντάφι (σαν τον Γιωργάκη Παπανδρέου), θα μπορούσαν να μιλάνε ώρες με συμπάθεια για τους καϋμένους τους φτωχούς και τα βάσανά τους. Έλα όμως που η  καμμένη σάρκα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι έγινε η θρυαλλίδα για τη λαϊκή εξέγερση! Πουτάνα τύχη! Τζάμπα το λίφτινγκ…

II   Περί τύχης ο λόγος..

Πάνω από δύο χιλιετίες πριν αναπτυχθεί η χαοτική θεωρία, ο σταγειρίτης φιλόσοφος έγραφε για τις πολειτιακές μεταβολές : “συμβαίνει δ’ενίοτε τούτο και δια τύχας”. Κι ο Μαρξ συμπλήρωσε : “Δίχως την τύχη η Ιστορία θα ήτανε μαγεία”. Ένα “τυχαίο” γεγονός, όπως είδαμε και στην περίπτωση του ελληνικού Δεκέμβρη, μπορεί να κινητοποιήσει βαθύτερες κοινωνικές ζυμώσεις. Έτσι, η εν υπνώσει λαϊκή δυσαρέσκεια ενεργοποιήθηκε από ένα γεγονός που σε άλλες περιστάσεις θα έμενε απαρατήρητο. Η λαϊκή δυσαρέσκεια από δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.

Αμέτρητοι νεαροί έχουν δολοφονηθεί από μπάτσους. “Έτυχε” να είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος αυτός που ενεργοποίησε τη δεκεμβριανή εξέγερση του 2008. Αμέτρητοι απελπισμένοι άνθρωποι έχουν αυτοπυρποληθεί για διάφορους λόγους. “Έτυχε” να είναι ο Μωχάμεντ Μπουαζίζι αυτός που ενεργοποίησε τη μεγάλη αραβική εξέγερση.

Όταν όμως μιλάω για τυχαιότητα δεν εννοώ τον μεταφυσικό αχταρμά ορισμένων που υποστηρίζουν πως “οι νομοτέλειες είναι νεκρές”. Δυστυχώς γι’αυτούς, οι νευτώνιες εξισώσεις κίνησης προβλέπουν την τροχιακή κίνηση των πλανητών και των δορυφόρων τους, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο νευτώνιος ντετερμινισμός. Ο καπιταλισμός συνεχίζει να παράγει νομοτελειακά εγγενείς κρίσεις, παρά τα τόσα χτυπήματα που δέχτηκε ο μαρξιστικός ντετερμινισμός. Κι αν ο φίλος μας που εχθρεύεται τη νομοτέλεια, φάει οποιαδήποτε τροφή, νομοτελειακά θα ακολουθήσει εκείνη η χαριτωμένη διαδικασία που θα επιστρέψει την ύλη στη μητέρα φύση…

Η νομοτέλεια και η απροσδιοριστία λοιπόν, συνυπάρχουν διαλεχτικά τόσο στη φύση, όσο και στην ανθρώπινη κοινωνία (το έλλογο και πολύπλοκο εποικοδόμημα της φύσης).[1]

III   Η δύναμις μετατράπηκε σε ενέργεια.

Οι μεταφυσικοί βλέποντας τα φαινόμενα μόνο έτσι όπως εμφανίζονται τη στιγμή της εξέτασής τους, αγνοούν τη δυναμική που βρίσκεται μέσα σ’αυτα. Λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η εξέγερση στην Τυνησία, οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες με έκθεσή τους προς την κυβέρνηση του τερατώδη νάνου Σαρκοζί, χαρακτήριζαν το καθεστώς του σοσιαλφασίστα Μπεν Αλί [2] ως το πιο σταθερό της περιοχής του Μαγκρέμπ, χωρίς την ύπαρξη κινδύνου κοινωνικών αναταραχών. Το ίδιο περίπου συνέβη και απ’τη μεριά των ΗΠΑ, για τον έταιρο σοσιαλφασίστα Μουμπάρακ στην Αίγυπτο.

Τι μας διδάσκει αυτό; Η κοινωνική / ταξική ειρήνη είναι ένας εν υπνώσει πόλεμος!

Ορισμένοι σύντροφοι τα τελευταία χρόνια έχουν κεντρικοποιήσει δυσανάλογα το πραγματικό και σημαντικό φαινόμενο της μικροαστικοποίησης του πρωτοκοσμικού προλεταριάτου. Αυτή η κεντρικοποίηση πολλές φορές δημιουργεί μια έπαρση χιλιών Λουδοβίκων (και του Λουδοβίκου των Ανωγείων συμπεριλαμβανομένου) και μια δογματική ακαμψία χιλίων Ιννοκέντιων σε ορισμένους συντρόφους που νιώθουν περήφανοι επειδή ανακαλύψανε νιφάδες χιονιού στον Βόρειο Πόλο!

Ήδη από το 1858 ο Ένγκελς σε γράμμα του προς τον Μαρξ μιλούσε για την αστικοποίηση του αγγλικού προλεταριάτου, ενώ το 1884 σε επιστολή του προς τον Καρλ Κάουτσκι έλεγε πως όσο οι προλετάριοι είναι ανώριμοι για την αυτοαπελευθέρωσή τους (δηλαδή για την αυτοκατάργησή τους!) θα βλέπουν την υπάρχουσα κοινωνική τάξη ως τη μόνη δυνατή και θα γίνονται ουρά της αστικής τάξης. Μια διαρκής κρίση όμως, που θα οξύνει την ταξική πάλη και θα αφυπνήσει την προλεταριακή συνείδηση, θα απεγκλωβίσει το προλεταριάτο απ’την κυριαρχία των καπιταλιστικών ιδεών. Έτσι, το προλεταριάτο από ενσωματωμένη στον καπιταλισμό δύναμη θα μετατραπεί σε δύναμη αντροπής, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης.

Εδώ είναι εμφανή τα ίχνη του αισιόδοξου ντετερμινισμού που χαρακτήριζε το επαναστατικό κίνημα τον 19ο αιώνα. [3]  Με την ιστορική εμπειρία που έχει συσσωρευθεί όμως, θα πρέπει να διορθώσουμε λιγάκι τον Ένγκελς. Η οικονομική κρίση πράγματι οξύνει τον κοινωνικό / ταξικό ανταγωνισμό, δίνοντας τις δυνατότητες μιας επαναστατικής αφύπνισης του προλεταριάτου, αλλά δε δημιουργεί μια μηχανιστική κίνηση προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης. Ένα σημαντικό τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας ενδέχεται να ριζοσπαστικοποιηθεί, όχι προς τ’αριστερά αλλά προς τα δεξιά, όπως έγινε και με την άνοδο του φασισμού στο Μεσοπόλεμο. Ακόμα και σε περιόδους όξυνσης του ταξικού πολέμου, σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου ενδέχεται να παραμείνει το ίδιο ανώριμο με πριν (ή και περισσότερο) και να στραφεί εναντίον των ίδιων του των ιστορικών συμφερόντων!

Αν μας δείχνει όμως κάτι η αραβική εξέγερση, είναι οι δυνάμεις που κρύβονται στα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας. Δυνάμεις που περιμένουν να βγουν απ’τα σκοτάδια της δυνατότητας στο φως της πραγματικότητας. Η κοινωνική ειρήνη που φαίνεται σταθερή και απαραβίαστη συνθήκη, γρήγορα μπορεί να καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος.

Μπορεί το δυτικό προλεταριάτο στις μητροπόλεις του καπιταλισμού να μιμηθεί τη μαχητικότητα των αραβικών λαών και να μετατραπεί σε δύναμη ανατροπής; Ιδού η Ρόδος…

IV   Όταν, όμως, ιεροποιούμε μια εξέγερση τη μουμιοποιούμε…

Η αραβική εξέγερση δεν είναι μια εξέγερση που στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Είναι μια επανάσταση που στοχεύει κυρίως στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού εποικοδομήματος. Η μεσαία τάξη και τα στελέχη που αποσκίρτησαν απ’τα καθεστώτα, μάλλον έχουν το πάνω χέρι. Δίχως να θέλω να υποτιμήσω τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, πιστεύω πως σύντομα το αραβικό προλεταριάτο θα δει πως η Αστική Δημοκρατία για την οποία έχυσε το αίμα του είναι μια συνθήκη εχθρική. Το προλεταριάτο παίζει εκτός έδρας : τάσσεται υπέρ μιας μορφής καπιταλιστικού κράτους (της Αστικής Δημοκρατίας) και εναντίον μιας άλλης μορφής (της Δικτατορίας).

V   Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι ;

Ο Αριστοτέλης έψεγε τους ολιγαρχικούς γιατί συγκροτώντας στρατιωτική δύναμη με ελαφρά οπλισμένους άνδρες (εν δυνάμει ταξικούς αντιπάλους των ολιγαρχικών), συγκροτούσαν μια στρατιωτική δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο Μαρξ θεωρούσε πως η αστική τάξη παράγωντας το προλεταριάτο, παράγει τον ίδιο το νεκροθάφτη της.

Οι αμερικάνοι και η CIA εκπαιδεύοντας τον Μπιν Λαντεν και τους μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των σοβιετικών εισβολέων, συγκρότησαν μια δύναμη εναντίον του εαυτού τους.

Ο αντιιμπεριαλιστής Καντάφι αποφάσισε με την αλλαγή του μιλένιουμ να συμμετέχει στις δυτικές μπίζνες. Έτσι, δια μέσου της Libyan Investment Authority συμμετέχει στην ιταλική εταιρία Finmecanica που κατασκευάζει τις βόμβες που χρησιμοποιούνται εναντίον της Λιβύης! Ο Καντάφι βομβαρδίζει τον Καντάφι!

VI   Η σχιζοφρένεια συνεχίζεται ;

Μέσα στο συνεχές κύμα των αραβικών εξεγέρσεων, ο δυτικός υπερ-ιμπεριαλισμός και οι άραβες συνεργάτες του προχώρησαν σε δύο εισβολές : η μια για να “προστατέψουν” τους εξεγερμένους και η άλλη για να καταπνίξουν την εξέγερση. Η πρώτη στη Λιβύη, η δεύτερη στο Μπαχρέιν. Το Μπαχρέιν έχει στρατηγική σημασία για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό : είναι το αγκυροβόλιο του πέμπτου αμερικάνικου στόλου και έδρα της Centcom (της Ναυτικής Διοίκησης των Αμερικάνικων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή). Στην Ίσα του Μπαχρέιν οι αμερικάνοι απολαμβάνου μια αεροπορική βάση. Οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει πεντακόσια εκατομμύρια δολάρια για το διπλασιασμό της δυναμικότητας των εγκαταστάσεων της βάσης.

Είναι ολοφάνερο : άσχημο περιβάλλον για εξέγερση! 4000 στρατιώτες της “Ασπίδας της Ερήμου” απ’τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με τις ευλογίες των δυτικών εκδημοκρατιστών της υφηλίου, εισβάλλανε στο Μπαχρέιν για να καταστείλουν την εξέγερση εναντίον της σουνιτικής δυναστείας των Αλ Χαλίφα.

Και τι σύμπτωση! Η φιλοδυτική Σαουδική Αραβία είναι μια ολοκληρωτική θεοκρατική δικτατορία, της ουαχαμπίτικης εκδοχής του Ισλάμ (μιας εκδοχής που ασπάζονται οι Ταλιμπάν και ο Μπιν Λάντεν!).

Όχι δεν ειναι σχιζοφρένεια

είναι ο καπιταλισμός…

 

Σημειώσεις

 

[1] Ακριβώς επειδή η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα έλλογο εποικοδόμημα της φύσης δεν λειτουργεί αυστηρά ντετερμινιστικά. Όπως έλεγε ο Καστοριάδης : “το ιστορικό ον ξεπερνά το έμβιο ον αφού μπορεί να δώσει νέες απαντήσεις στις “ίδιες” καταστάσεις ή να πλάσει νέες καταστάσεις”. Αυτό όμως δεν αποκλείει την ύπαρξη της νομοτέλειας : νομοτελειακά η μεγάλη φτώχεια και εξαθλίωση γεννούν εγκληματικότητα, νομοτελιακά ο καπιταλισμός γεννά κρίσεις, νομοτελειακά η μισθωτή εργασία παράγει υπεραξία και σύμφωνα με την αναρχική θεώρηση μια επανάσταση που διατηρεί τις ιεραρχικές δομές νομοτελειακά παράγει μια επαναστατική ελιτ που οδηγεί στη δικτατορική εκτροπή.

 

[2] Τόσο ο Μπεν Αλί, όσο και ο Μουμπάρακ ήταν εκλεκτά μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με πρόεδρο τον Γιωργάκη Παπανδρέου, ενώ ήταν γνωστές οι παλιές καλές σχέσεις της οικογένειας Καντάφι με την οικογένεια Παπανδρέου. Ταυτόχρονα, ο “σοσιαλιστής του 21ου αιώνα” Τσάβες χαρακτηρίζει ως “μεγάλο ανθρωπιστή” τον σφαγέα της Συρίας Αλ Άσαντ. Ναι, είναι ο ίδιος ο αντιιμπεριαλιστής Τσάβες που έχει παραδώσει τρεις κομμουνιστές αντικαθεστωτικούς στη φασιστική κυβέρνηση της Κολομβίας. Τόσο σοσιαλισμό έχουμε να δούμε απ’τον εθνικοσοσιαλισμό!

 

[3] Ο αισιόδοξος ντετερμινισμός δεν αφορά μονάχα τους Μαρξ και Ενγκελς. Όλες οι τάσεις του επαναστατικού κινήματος του 19ου αιώνα ήταν πεπεισμένες για την αναπόφευκτη της Κοινωνικής Επανάστασης. Μέσα σ’αυτούς κι ο αναρχικός Κροπότκιν και φυσικά ο Μπακούνιν, ο οποίος διακατέχονταν από μια πρωτόγονη μορφή αισχατολογίας.

 

Υ.Γ. Μια μέρα μετά την ολοκλήρωση του κειμένου έσκασε ακόμα μια άσχημη είδηση για τη Σοσιαλιστική Διεθνή : οι αμερικανικές αρχές συνέλαβαν τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινικ Στρος Καν για σεξουαλική παρενόχληση, απόπειρα βιασμού και ομηρία 32χρονης εργαζόμενης σε ξενοδοχείο! Όπως λέει κι ο Γούντι Άλεν σε μια ταινία του : “ξέρεις τι ηθική έχουν οι πολιτικοί; ένα βήμα πριν τους παιδεραστές”.

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Κέρκυρας

Μάης 2011

 

*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 14 (Ιούνης 2011) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις που κυκλοφορεί στη Κρήτη.

Τα λόγια ενός παλιού καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης στη συνέλευση της Puerta del Sol

Είστε η χαρά, η χαρά του απροσδόκητου, αυτού που δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε από τις αρχές, ούτε από τις κυβερνήσεις, ούτε από τα κόμματα οποιουδήποτε χρώματος, του πραγματικά απροσδόκητου. Ούτε εσείς οι ίδιοι το πιστεύατε πριν λίγους μήνες ή εβδομάδες ότι θα μπορούσε να συμβεί. Παρόλα αυτά έτσι είναι, η χαρά είναι το απροσδόκητο και δεν υπάρχει άλλη χαρά, δεν υπάρχει μέλλον, όπως θα εξηγήσω στην πορεία. Ωστόσο, θα πω κάτι που φαίνεται αντιφατικό. Εγώ το περίμενα αυτό πάνω από 40 χρόνια, 46 για την ακρίβεια. [ακούγονται χειροκροτήματα] Τώρα θα σας πω το γιατί. Στη δεκαετία του ’60, όπως θα έχετε ακούσει οι νεότεροι, άρχισε να σηκώνεται σε όλο τον κόσμο ένα κύμα διαμαρτυρίας κυρίως από φοιτητές σε πανεπιστήμια και ανάλογους χώρους, στο Τόκιο, στην Καλιφόρνια και αλλού…

Τον Φλεβάρη του ’65 αυτό το κύμα έφτασε στη Μαδρίτη. Εγώ παρασύρθηκα από αυτό με μεγάλη χαρά, όποιο κι αν ήταν το τίμημα. Όπως ξέρετε, το κύμα έπειτα συνεχίστηκε στη Γερμανία με τον Rudi Dutschke τον κόκκινο και στο τέλος στη Γαλλία όπου μάλλον σιγά σιγά έσβησε. Θα σας εξηγήσω πώς καταλαβαίνω εγώ ότι αυτό που έγινε το ’65 σχετίζεται με αυτό που γίνεται εδώ τώρα. Ίσως κάποιοι από τους μεγαλύτερους εδώ ή όχι και τόσο μεγάλους ή ακόμα και οι γονείς των πιο μεγάλων από εσάς, ήταν τότε φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη της Μαδρίτης και τρέχαμε μαζί μπροστά από τους αστυνομικούς που τότε τους αποκαλούσαμε “οι γκρίζοι”… Εκείνα τα χρόνια στον “πρώτο” ή αναπτυγμένο κόσμο ξεκίνησε να εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς, ένα καθεστώς της εξουσίας που είναι ακριβώς το ίδιο από το οποίο τώρα υποφέρουμε όλοι μαζί…. [ακούγεται μεγάλος θόρυβος] Σωπαίνω λίγο [μια φωνή λέει: “μη σωπαίνεις, συνέχισε!”] …Ένα καθεστώς που είναι με λίγα λόγια η μορφή αυτή εξουσίας στην οποία το κράτος, η κυβέρνηση και η δημόσια διοίκηση είναι συνυφασμένα με το κεφάλαιο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις οποιεσδήποτε οικονομικές επενδύσεις. Εξ’ ολοκλήρου συνυφασμένα. [χειροκροτήματα, φωνές]. Επομένως, πιο απλά μπορούμε να πούμε ότι είναι το Καθεστώς του Χρήματος, και γι’αυτό πιστεύω ότι πολλοί από εσάς κατα βάθος ξεσηκώνεστε ενάντια σε αυτό κυρίως και θέλετε να φωνάξετε και να πείτε το μοναδικό που ξέρει ο λαός, που είναι να πει ΟΧΙ! [δυνατά χειροκροτήματα, φωνές: “Αυτό είναι!”] Αυτό που με ξεσήκωσε στα 39 μου, πριν από 46 χρόνια, είναι το ίδιο που τώρα φτάνει στο τέλμα του, στα γεράματά του, το καθεστώς του κράτους-κεφαλαίου, του χρημάτος. Όντως δείχνει σημάδια κόπωσης, όπως τα παραμύθια της μακρόπρόθεσμης κρίσης, και πολλά άλλα που θα σας λένε, και τα νούμερα με τα οποία προσπαθούν καθημερινά να σας αποπροσανατολίσουν για να μην αισθάνεστε και να μην αντιλαμβάνεστε αυτό που γίνεται πίσω από τα νούμερα και τα λόγια που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις ή τα κόμματα για να σας κρατήσουν αποπροσανατολισμένους.. Έτσι λοιπόν είναι για μένα πολύ λογικό να βρίσκομαι ανάμεσα σας αυτή τη στιγμή που το καθεστώς γερνάει, έτσι όπως βρισκόμουνα και στη γένεσή του. Για μενα η εξέγερση των φοιτητών το ’65 προήλθε από το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν αυτό που μας ερχόταν. Τώρα εσείς έχετε υποφέρει από το καθεστώς πολύ παραπάνω. Ακόμα κι αν ονομάσετε με διαφορετικούς τρόπους αυτό τον πόνο. Έτσι λοιπόν, εκτός από απροσδόκητο, είναι και λογικό να σηκώνεστε και να φωνάζετε εναντίον του.

Μπορώ να σας πω κι άλλα, αλλά δεν θα ήθελα, στην προσπάθεια μου να συνεισφέρω με τον τρόπο μου σε αυτή την εξέγερση, ή όπως θέλετε να την ονομάσετε, να φανεί ότι έρχομαι εδώ να δώσω συμβουλές. Ωστόσο, αν και δεν θέλω να φανεί κάτι τέτοιο, θα εκφράσω δυο σκέψεις που μου έρχονται, κυρίως αρνητικές. Η πρώτη είναι να μην υπολογίζουμε στο Κράτος, όποιο και να είναι, σε κανένα είδος κρατικής οργάνωσης. [Ακούγονται χειροκροτήματα και φωνές]. Είναι ένα λάθος που, απ’ ότι βλέπω, πολλοί από σας αντιλαμβάνεστε χωρίς να είναι ανάγκη να σας το πει κανείς. Ως συνέπεια και συνέχεια αυτού δεν μας είναι καθόλου χρήσιμη η Δημοκρατία, ούτε καν η λέξη δημοκρατία. Συγγνώμη, βλέπω πως αυτό δε σηκώνει τόσα χειροκροτήματα, αλλά πρέπει να επιμείνω.Ήδη καταλαβαίνω ότι το να διαλέξει κανείς το σύνθημα “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!” είναι μια τακτική. Μια τακτική για να μην καρφωθεί αμέσως, γιατί το να έλεγε κατευθείαν και άμεσα “Όχι σε οποιοδήποτε Κράτος, δημοκρατικό ή μη” θα μπορούσε να ακουστεί άσχημα, και μια τέτοια συστολή μπορεί να είναι η αιτία . Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να απαγκιστρωθούμε σιγά σιγά από αυτή την απάτη. Η Δημοκρατία είναι μια οφθαλμαπάτη, είναι μια απατή για αυτό το ζωντανό κομμάτι μέσα μας που αποτελεί τον “λαό” και τον “κόσμο”. Ήταν έτσι και τότε όταν εφευρέθηκε από τους αρχαίους Έλληνες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη. Είναι μια οφθαλμαπάτη που θεμελιώνεται κυρίως στην αντίφαση που ίδια η λέξη εμπεριέχει, δήμος και κράτος. Κράτος ήταν η εξουσία και δήμος υποτίθεται ότι ήταν ο λαός, όμως, ό,τι κι αν έχει γίνει στην εξέλιξη της ιστορίας, ποτέ το κράτος δεν ανήκει στο λαό, το κράτος είναι ενάντια στο λαό. [μπράβο] Αυτό είναι κάτι πολύ ξεκάθαρο αλλά πρέπει να το καταλάβουμε. [χειροκροτήματα και επεφημίες] Έτσι λοιπόν νομίζω πως αυτή η αντίφαση που κρύβεται στο ίδιο το όνομα της δημοκρατίας σάς ενθαρρύνει πολύ περισσότερο να το καταλάβετε αληθινά.

Το δημοκρατικό καθεστώς είναι απλά το πιο προχωρημένο, το πιο τέλειο, αυτό που παράγει καλύτερα αποτελέσματα, το Καθεστώς Ευημερίας στο οποίο μας λένε ότι ζούμε, είναι απλά αυτό, αλλά ταυτόχρονα δε σταματάει να είναι η παντοτινή Εξουσία. Αντίθετα, όσο πιο τέλειο και προχωρημένο είναι, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι στα κόλπα της εξαπάτησης και στη διαχείρηση των ψεμάτων, που είναι απαραίτητα για την κάθε Εξουσία. Αυτό επίσης ελπίζω να το καταλάβετε καλά, χωρίς ψέματα δε στέκεται κανένα είδος εξουσίας. Το ψέμα είναι το να κάνεις τους ανθρώπους να σε πιστέψουν, η πίστη, και αυτό είναι η βάση, το θεμέλιο στο οποίο στέκεται οποιοδήποτε κράτος. Και αν κάποιος από σας έχει τη φαντασίωση μιας καλύτερης δημοκρατίας, θα του ζητούσα να αρχίσει να απομακρύνεται από αυτή την ψευδαίσθηση. Δεν είναι αυτός ο δρόμος, δεν είναι. Και αν η εξέγερσή σας θα έπαιρνε κάποιο οργανωτικό χαρακτήρα, τέλος πάντων, παρόμοιο με του ίδιου του κράτους, θα ήταν ήδη χαμένη, δε θα έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλάβει την ίδια ιστορία με άλλα χρώματα, και θα ήταν πιο τελειοποιημένη ακόμα, ακριβώς γιατί θα είχε τότε αφομοιώσει την εξέγερση, γιατί θα είχε αφομοιώσει τη διαμαρτυρία, και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, μέσα από αποτυχημένες επαναστάσεις, τα κράτη έχουν προχωρήσει μέχρι τώρα. Είναι ακριβώς αυτό που τους χρειάζεται, γιατί, για να συνεχίζει να είναι το ίδιο έτσι όπως είναι, το χρήμα δεν μπορεί παρά να αλλάζει, να αλλάζει για να συνεχίζει να είναι το ίδιο. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που έχετε να αντιμετωπίσετε. Όταν σας προτείνω ή σας συνιστώ να απαρνηθείτε τις ιδέες ενός καλύτερου κράτους, μιας καλύτερης εξουσίας και σας θυμίζω ότι… [ακούγονται θόρυβοι από αλλού στην πλατεία]… Θα τελειώσω σύντομα για να ασχοληθείτε με άλλα ίσως πιο διασκεδαστικά από εμένα. Τώρα που τολμάω να σας προτείνω να απαρνηθείτε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, και για αυτό σβήνω από τη λίστα μερικά από τα αιτήματα που οι εκπρόσωποί σας έχουν θέσει, την ίδια στιγμή σας προτείνω να απαρνηθείτε και κάτι άλλο, το μέλλον, το οποίο είναι ο Εχθρός.

Καταλαβαίνετε καλά ότι απορρίπτοντας την εξέγερση ως προσπάθεια να βρείτε ένα καλύτερο καθεστώς, σας προτείνω να απαρνηθείτε το μέλλον. [“Τι προτείνεις;”]. Το μέλλον είναι αυτό με το οποίο σας εξαπατούν, και εσάς τους μεγαλύτερους, αλλά κυρίως τους πιο νέους. Κάθε μέρα σας λένε “Έχετε μέλλον μπροστά σας” ή “πρέπει να κοιτάξετε το μέλλον σας”, “ο καθένας πρέπει να δημιουργήσει το μέλλον του”, και αυτό είναι ακριβώς, ακόμα κι αν δεν το λένε, μια υποταγή στο θάνατο, στο μελλοντικό θάνατο. Το μέλλον είναι αυτό, αυτό που χρειάζεται το Κεφαλαίο. Το χρήμα δεν είναι κάτι άλλο από πίστωση, δηλαδή, μέλλον, πίστη στο μέλλον. Αν δεν μπορούσε το μέλλον να λογαριάσει, δε θα υπήρχαν ούτε τράπεζες ούτε κρατικοί προϋπολογισμοί. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς, είναι το όπλο τους. Για αυτό, μην αφήνετε να σας παρουσιάζεται σαν κάτι ευλογημένο ή ευεργετικό. Πρέπει να σας ακούγεται ακριβώς σαν θάνατος, αυτό είναι το μέλλον. Ό,τι και να είναι αυτό που κάνουμε εδώ, που κάνετε εδώ, από μόνο του θα δείξει, αλλά δεν έχουμε μέλλον. Αυτό είναι των Εταιριών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του Κεφαλαίου. Δεν έχετε μέλλον! Πρέπει να έχετε το θάρρος να το καταγγείλετε. Θα σας αφήσω σύντομα, προς το παρόν δε θα δώσω άλλες συστάσεις. Κάτι άλλο πιο πρακτικό και της στιγμής. Θα ευχόμουν βέβαια, μετά από τις εκλογές της… της 22 μαΐου, που εμποδίζουν πολύ (θα το έχετε δει πως τα ΜΜΕ σάς μπερδεύουν με το ζήτημα των εκλογών, ενώ δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν παρά σας κάνουν να χάσετε πολύ χρόνο σκεφτόμενοι τι είναι αυτό που πρέπει να κάνετε, να ψηφίσετε ή όχι, να ψηφίσετε από εδώ ή από εκεί) είναι ένα απίστευτο εμπόδιο… οπότε η ευχή μου θα ήταν, όταν περάσει αυτή η βαρεμάρα, αυτή η μαλακία των εκλογών, να συνεχίσετε ζωντανοί, και κάπως μαζί οι μεν με τους δε. [χειροκροτήματα] Και σε αυτή την περίπτωση θα τολμούσα να σας προτείνω μια τακτική (το να συνεχίσουμε με τις συνελεύσεις εδώ είναι μάλλον ένα λάθος που δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ ακόμα). Είναι ξεκάθαρο ότι σε μια τέτοια περίπτωση, σε μια τέτοια εξέγερση, όπως νομίζω ότι ήδη όλοι ξέρετε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλο Όργανο, είτε αποφάσεων, είτε αντιπροσώπευσης, παρά μόνο οι συνελεύσεις. Και αμέσως θα σας πω το γιατί. [χειροκροτήματα] Δεν μπορεί να υπάρξει γιατί οι συνελεύσεις σαν κι αυτή έχουν αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα, κανείς δεν ξέρει πόσοι είμαστε, μπαινοβγαίνουμε και ποτέ δεν μπορούμε να μετρηθούμε, και γι’αυτό ποτέ δεν μπορούμε να ψηφίσουμε όπως κάνουν οι δημοκράτες. Γιατί δεν ξέρει κανείς ούτε πόσοι είμαστε ούτε χωράει καμία στατιστική και κανένας αριθμητικός υπολογισμός. Αυτό κάνει μια μεγάλη συνέλευση, να πλησιάσει να είναι αυτό που λέμε λαό, που δεν υπάρχει αλλά είναι, και να πλησιάσει αυτό που μένει πίσω από τα άτομα. Αυτά όντως μετριούνται σε αριθμό ψυχών και αριθμό ψήφων, αλλά δεν μετριέται αυτό που μένει από πίσω. Επομένως, να μην απαρνηθούμε ποτέ τις συνελεύσεις. Τώρα απευθύνομαι λίγο σε αυτούς που είστε φοιτητές με τους οποίους έχω περισσότερη επαφή. Ένα από τα πιο άμεσα πράγματα που πρέπει να κάνουμε θα ήταν να καταλάβουμε τα σχολεία, τις σχολές [χειροκροτήματα].Και ολοκληρώνω λέγοντας το γιατί. Γιατί εδώ και πολύ καιρό μέσα σε αυτό το καθεστώς ευημερίας που υποφέρουμε τα εκπαιδευτικά κέντρα, τα πανεπιστήμια έχουν περιοριστεί σε ένα μόνο πράγμα που είναι η εξέταση. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Αυτές τις μέρες στις σχολές πρέπει να δωθούν οι εξετάσεις που θα παράγουν με αυτόν τον τρόπο τους μελλοντικούς υπαλλήλους τόσο του Κεφαλαίου όσο και του Κράτους ή του ίδιου του Πανεπιστημίου, το οποίο είναι επίσης ένα από τα εργαλεία του Κράτους.

[διακοπή από συνθήματα στην πλατεία “οέ οέ οέ τη λένε δημοκρατία αλλά δεν είναι”].

Για να σας αφήσω, η πρότασή μου είναι η εξής, κατάληψη των πανεπιστημιακών κέντρων, να τους κάνουμε να αναγνωρίσουν ότι δεν είναι εκεί για να διδάσκουν ούτε για να ερευνούν ούτε για τίποτα, είναι εκεί μόνο για να εξετάζουν, για να σας εξετάζουν κι έτσι να παράγουν μελλοντικούς υπαλλήλους. Δημιουργούν το μέλλον σας, σε αυτό δεν μας εξαπατούν κι έτσι η πιο άμεση δράση ποια μπορεί να είναι; Φυσικά, η καταστροφή, το μποϋκοτάζ των τωρινών εξετάσεων, για παράδειγμα αυτών που μόλις τώρα ξεκίνησαν το Μάη. Είναι κάτι από την καρδιά [χειροκροτήματα]. Ίσως στην αρχή μπορεί να σας φαίνεται λίγο παράλογο, αλλά αν αφήσετε τον εαυτό σας να το σκεφτεί, ίσως να μην είναι και τόσο. Έχοντας στο νου ότι η υπακοή στις εξετάσεις είναι απλά υπακοή στο μέλλον, ότι εμείς δεν έχουμε μέλλον, έχοντας στο νου ότι τα πανεπιστημιακά κέντρα στα οποία είστε χωμένοι έχουν μόνο αυτό το σκοπό, την κατασκευή του μέλλοντος και των υπαλλήλων, μπορεί να μη σας φανεί και τόσο ανόητη η πρόταση. Αλλά και να σας φανεί ή όχι, με αυτό σας αποχαιρετώ, αναφερόμενος ξανά στη χαρά που αυτό το τόσο απροσδόκητο μού έχει φέρει και που ταυτόχρονα περίμενα από το ’65. ¡Salud![vimeo]http://vimeo.com/24323258[/vimeo]

 

Τα λόγια ενός παλιού καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης στη συνέλευση της Puerta del Sol

Από τον Ξένιο Δία στις ομάδες Δίας…

Από τις 25/1/2011 βρίσκεται σε εξέλιξη η μαζικότερη απεργία πείνας μεταναστών,που έχει υπάρξει ποτέ (237 στην Αθήνα και 50 στην Θεσσαλονίκη). Άνθρωποι που οι συνθήκες διαβίωσης (πόλεμος, δικτατορίες, φτώχεια) στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, τους ανάγκασαν να πάρουν το δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Συνθήκες, για τις οποίες έχει ευθύνη η δική μας δυτική οικονομική ελίτ – πλουτοκρατία, με την καταλήστευση των φυσικών πόρων του τρίτου κόσμου, τη στήριξη δικτατοριών και πολεμικών επιθέσεων (Ιράκ, Αφγανιστάν κ.α.). Έως τώρα, «απολαμβάναμε» και εμείς οι ευρωπαίοι πολίτες ένα μικρό κομμάτι από αυτή την πίτα. Κομμάτι που όσο πάει γίνεται ξεροκόμματο και τείνει να εξαφανισθεί, με πρόσχημα την «οικονομική κρίση».

Για ποιους λόγους όμως πέρα από το συναίσθημα και την παιδεία ανθρωπισμού, ο αγώνας των μεταναστών πρέπει να είναι και δικός μας αγώνας; Πού συναντιέται η έκκληση των μεταναστών για αξιοπρέπεια με τις δικές μας φωνές; Η μετανάστευση, όπως προαναφέρθηκε, οφείλεται στις άσχημες συνθήκες διαβίωσης που επέβαλε η δική μας δυτική οικονομική ελίτ. Συνθήκες που έχει αρχίσει να επιβάλλει και σε εμάς. Ο διαχωρισμός σε ντόπιους και ξένους και το φυλετικό μίσος, χρησιμεύει στο να διασπά τους αγώνες μας και να βλέπουμε τον εχθρό στον μαύρο που πουλά cd και όχι στη τρόικα του ΔΝΤ. Το να ζουν οι μετανάστες στο σκοτάδι της παρανομίας οδηγεί στην δημιουργία γκέτο σαν αυτά στο κέντρο της Αθήνας, όπου «ανθούν» παραβατικές συμπεριφορές (μαστροπεία, διακίνηση ναρκωτικών, κλοπές). Υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, που ξεκινά από τους πιο αδύναμους, τους μετανάστες, και έπειτα θα επεκταθεί και σε εμάς τους ντόπιους νεό-πτωχους και χαμηλόμισθους. Παράλληλα τα γκέτο, έχουν δώσει το άλλοθι σε νέο-ναζιστικές οργανώσεις να σηκώσουν κεφάλι και να επιβάλλουν ολοκληρωτικές και φασιστικές πρακτικές σε γειτονίες της Αθήνας (Άγ. Παντελεήμονας).

Όσο θα μένουμε απαθείς, τόσο η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου μας όσο και φαινόμενα νέο-φασισμού, θα αυξάνονται. Το αίτημα των μεταναστών είναι ταυτόχρονα και το δικό μας αίτημα για αξιοπρέπεια. Είναι κομμάτι των δικών μας αγώνων, των ντόπιων. Από τους περιβαλλοντολογικούς αγώνες που έδωσε η Καβάλα για τις δεξαμενές καυσίμων και τον λιθάνθρακα ως τον αγώνα της Κερατέας, από την οποία επιτροπή κατοίκων συνάντησε τους απεργούς μετανάστες. Από την πορεία ενάντια στην ανεργία ως την τελευταία απεργία ενάντια στις περικοπές, στην οποία συμμετείχαν πανελλαδικά και μετανάστες. Αυτές οι ζυμώσεις βοηθάν τόσο εμάς να ξεπεράσουμε το ρατσισμό, όσο και αυτούς να ξεπεράσουν τα κατάλοιπα θρησκευτικού φανατισμού, με τα οποία γαλουχήθηκαν. Το αίτημα για αξιοπρέπεια είναι καθολικό και αγκαλιάζει όποιον έτυχε να γεννηθεί ή να βρεθεί σε αυτό τον τόπο,που ποτίστηκε με το αίμα τόσον αγώνων. Απέναντι στις πολιτικές που οδηγούν στην υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου και την αστυνομοκρατία, στέκονται οι αγώνες μας για μία κοινωνία ελευθερίας, οικονομικής ισότητας και αλληλεγγύης. Αγώνες που απαιτούν ντόπιους και μετανάστες ενωμένους.

Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών!!!