Το Κράτος του νεο-ολοκληρωτισμού είναι εδώ & ήρθε για να μείνει…
για τα γεγονότα στις Σκουριές της Χαλκιδικής

11.000.000 ευρώ. Tο τίμημα που κατέβαλε η Hellas Gold, για να αποκτήσει το δικαίωμα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική με σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο, κατόπιν μεσολάβησης του Πάχτα, τότε υφυπουργού Οικονομίας και σημερινού Δημάρχου Αριστοτέλη. Η σύμβαση έγινε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση σε μια εταιρεία που είχε δημιουργηθεί δυο μέρες πριν (με μετοχικό κεφάλαιο 60.000 ευρώ!) και με απαλλαγή της από οποιαδήποτε ευθύνη αποκατάστασης περιβαλλοντικών ζημιών που είχαν γίνει από την καναδική TVX Gold (έφυγε νύχτα από τα μεταλλεία Κασσάνδρας αφήνοντας απλήρωτους 472 εργαζόμενους – συνολικό χρέος της προς τους εργαζόμενους: 17 εκατ. ευρώ).
95.700.000 ευρώ. Το κέρδος των Μπόμπολα – Κούτρα – Τίμις (κυρίων μετόχων της “Ελληνικός Χρυσός”) από την τμηματική πώληση της εταιρείας στη μητρική πολυεθνική European Goldfields.
Η αγοραία αξία των μεταλλείων, όπως υπολογίστηκε από διεθνή οίκο έξι μήνες μετά την πώλησή τους από το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή 37 φορές παραπάνω. Αυτό δεν εμποδίζει την τότε ελληνική κυβέρνηση να επιδοτήσει την “Ελληνικός Χρυσός” με 15.000.000 ευρώ.
15.436.000.000 (!) ευρώ. Η αξία των μεταλλευμάτων που βρίσκονται στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.
0 ευρώ. Το κέρδος του Ελληνικού Δημόσιου. Σύμφωνα με τον Μεταλλευτικό Κώδικα, ο ορυκτός πλούτος ανήκει αποκλειστικά στις εταιρείες που τον εκμεταλλεύονται και δεν προβλέπεται η απόδοση δικαιωμάτων στο Δημόσιο από την εκμετάλλευσή του.
3.000 στρέμματα δάσους θα καταστραφούν για να υλοποιηθεί το έργο.
15.000.000 μ3: η ποσότητα νερού που αντλείται σήμερα ετησίως στην περιοχή των μεταλλείων, ξεπερνώντας την ετήσια κατανάλωση νερού ολόκληρου του νομού Χαλκιδικής.

Οι κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής δεν αντιστέκονται απλά ενάντια σε μια επένδυση η οποία έκανε κάποιους ιδιώτες-μεγαλοκαρχαρίες ακόμα πλουσιότερους και το ελληνικό δημόσιο κατά πολύ φτωχότερο, ούτε μόνο ενάντια στην καταστροφή ενός αρχέγονου δάσους, μνημείου φυσικής κληρονομιάς. Αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση της ζωής τους, γιατί πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε αποκατάσταση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τα μεταλλεία χρυσού όπου κι όποτε κι αν αυτά κατασκευάστηκαν. Κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν καλά και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές.

Για αυτό το Κράτος και τα πιστά «σκυλιά» του οι δυνάμεις καταστολής απαντούν στους αγώνες των αντιστεκόμενων κατοίκων με ξύλο, τρομοκρατία, διώξεις, δακρυγόνα στα σχολεία, προσαγωγές μαθητών, “στρατιωτικού τύπου” περικύκλωση του χωριού της Μεγ. Παναγιάς, αποκλεισμό πρόσβασης στο δάσος για τους κατοίκους και πολλά άλλα. Για αυτό και οι εμπλεκόμενες εταιρίες και τα τσιράκια τους οι εργαζόμενοί της από τη μια επιτίθενται στο δάσος και χτυπάνε όσους κατοίκους αντιστέκονται ενώ από την άλλη φιγουράρουν σε πληρωμένες διαφημίσεις σε γνωστές φυλλάδες πανελλήνιας κυκλοφορίας για να μας πείσουν για την «ανάπτυξη» που θα φέρει αυτή η επένδυση στην περιοχή.

Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι εκεί που το κράτος και οι μεγαλοκαρχαρίες μιλάνε για ανάπτυξη κρύβεται εκμετάλλευση και καταστροφή. Εκεί που μιλάνε για αποκατάσταση της τάξης και της νομιμότητας κρύβεται φασισμός, βία και κρατική τρομοκρατία.
Το Κράτος και τα αφεντικά του, οι τράπεζες οι εταιρίες κτλ με πρόφαση την «κρίση χρέους» επιτίθενται στους από κάτω αυτού του κόσμου με περικοπές σε δημόσια-κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία) με μειώσεις σε μισθούς (άμεσους & έμμεσους). Ληστεύουν αυτούς που παράγουν τον πλούτο αυτού του κόσμου, προμοτάρουν τους φασίστες και χτυπάνε κατειλημμένους χώρους & εστίες αντίστασης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΟΥΣ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

www.anarxikoikavalas.squat.gr

2008, 6 Δεκέμβρη….

Και ενώ η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού, η στυγνή δολοφονία του ανήλικου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους ειδικούς φρουρούς Κορκονέα και Σαραλιώτη πυροδοτεί μια αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρη τη χώρα.

Εκείνη την εποχή η αστυνομική βία και η καταστολή, η κλιμάκωση της ανεργίας, η εκμετάλλευση των εργαζομένων, που ήδη είχε ξεπεράσει κάθε γνωστό όριο (επίθεση στη μετανάστρια-εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης) και γενικότερα τα πρώτα σημάδια της οικονομικής-κοινωνικής κρίσης αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Σιγά-σιγά οι μάσκες πέφτουν και οι λεγόμενοι θεσμοί του κράτους αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο (παραδικαστικό κύκλωμα, εκκλησία-Βατοπέδι, Ζαχόπουλος, Siemens).
Τότε είναι που βιώνουμε στο πετσί μας τη σταδιακή μετάβαση από το «κοινωνικό» κράτος που είχαν στήσει τα προηγούμενα χρόνια για δικό τους όφελος οι σοσιαληστρικές κυβερνήσεις προς το ποινικό-ολοκληρωτικό κράτος.

Τις πρώτες ώρες μετά την εκτέλεση του 15χρονου, το σοκ και η λύπη είχαν ως αποτέλεσμα την αυθόρμητη παρουσία κόσμου ανεξαρτήτου ηλικίας και ιδεολογίας στους δρόμους. Στην αντίπερα όχθη τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν απεγνωσμένα να λασπολογήσουν το θύμα και να υποβαθμίσουν-αναστείλουν την αυξανόμενη οργή παρουσιάζοντας τον κόσμο ως απλούς ταραξίες.

Γρήγορα όμως ο θυμός μετατρέπεται σε μια εξέγερση που καίει συθέμελα την ετοιμόρροπη αστική δημοκρατία. Συνελεύσεις, πορείες, συζητήσεις, επεισόδια, καταλήξεις, καταστροφές συμβόλων εξουσίας συνθέτουν ένα εύφλεκτο σκηνικό.

Δεκέμβριος 2012…

Έπειτα από τέσσερα χρόνια η οργή έχει μετατραπεί σε άκρα του τάφου σιωπή. Η αποχαύνωση και η κραιπάλη, που βίωνε τόσα χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κλεισμένο στο χρυσό κλουβί του καταναλωτισμού και των ψεύτικων αναγκών διακόπηκε απότομα στο όνομα μιας ακόμα κρίσης του καπιταλισμού.

Ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου καλλιεργήθηκε, στηριζόμενο στο συνεχιζόμενο φόβο και τους εκβιασμούς μιας τυχόν χρεοκοπίας και καταστροφής με άμεσο στόχο τη βίαιη φτωχοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η επίθεση στόχευε σε όλα τα κοινωνικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες, υγεία-περίθαλψη, παιδεία, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, ελευθερία λόγου-πράξης, στέγαση, αξιοπρέπεια, βασικές καθημερινές ανάγκες (ρεύμα, ύδρευση), εργασιακά δικαιώματα πολτοποιήθηκαν μέσω της επιβολής έκτακτων μέτρων λόγω της «κρίσης».

Ένας λαός υποδουλώθηκε στις αχόρταγες ορέξεις των τραπεζών, του ΣΕΒ, των εφοπλιστών, των μεγαλοκαναλαρχών, των μεγαλοκατασκευαστικών εταιρειών και των λεγόμενων εκπροσώπων της αστικής μας δημοκρατίας. Η κατάλυση του κοινωνικού ιστού πραγματοποιήθηκε και το πάρτι ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα πνεύμα απελπισίας, ανέχειας, αβεβαιότητας, ανασφάλειας και πείνας. Η λύση που παρουσιάζεται ως πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει μόνο μέσα από την καταλήστευση και υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

Το διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης «δικαιολογεί» και χρησιμοποιεί τις εθνοσωτήριες συγκυβερνήσεις, τις νεο-ναζιστικές συμμορίες, το σύγχρονο αστυνομικό-ολοκληρωτικό κράτος (νέα σώματα ασφαλείας-ομάδες ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ) που θα αντιμετωπίσουν την προοπτική μιας γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης. Ο κατακερματισμένος κοινωνικός ιστός βοηθά στην πειθάρχηση και εύκολα πλέον κτίζονται νέοι διαχωρισμοί εντός των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στο όνομα της εθνικής ενότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την περίοδο εμφανίστηκαν τα δεκάδες στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες. Ο παρανομοποιημένος εργάτης γίνεται εύκολα ο αποδιοπομπαίος τράγος από τα φασιστικά τάγματα ασφαλείας, νομιμοποιώντας τη σταδιακή εξόντωση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού και στρέφοντας σε λανθασμένους στόχους την κοινωνική οργή. Οι φασίστες ξεκάθαρα ως συστημικό εργαλείο του κράτους και των αφεντικών βοηθούν την εγκατάσταση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού ενάντια στην κοινωνική δυσαρέσκεια.
Ποια πρέπει να είναι όμως η απάντηση σε όλα αυτά;

Δε ξεχνάμε, δε συγχωρούμε, δε σκύβουμε το κεφάλι, αλλά πολεμάμε για την αξιοπρέπεια μας. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες να αποτινάξουμε το φόβο και να οργανωθούμε συλλογικά, ξεπερνώντας εθνικούς-φυλετικούς διαχωρισμούς που διασπούν την ενότητά μας. Οι κοινοί αγώνες –ντόπιων και μεταναστών- θα έχουν ως εχθρό τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους πολιτικούς, τα αφεντικά, την αστυνομία, τους φασίστες.

Αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφή χειραγώγησης και σε ό,τι μας δυναστεύει. Με αξίες μας την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αυτοοργάνωση, αντιπαλεύουμε. Περνάμε στην αντεπίθεση. Με αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, απεργίες διαρκείας, αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δράσεις. Πάνω σε αυτές τις βάσεις θα βρούμε τους ταξικούς μας συμμάχους, για να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα παντού: στους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τις σχολές, τις γειτονιές και τα χωριά.

Η 6η Δεκέμβρη ήταν μόνο η αρχή….
«ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ»
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

24 Νοέμβρη 2012: πορεία στη Θεσσαλονίκη ενάντια στο χρυσό θάνατο

«Τα μεταλλεία στη Χαλκιδική είναι μια χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη»

11.000.000 ευρώ. Tο τίμημα που κατέβαλε η Hellas Gold, για να αποκτήσει το δικαίωμα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική με σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο, κατόπιν μεσολάβησης του Πάχτα, τότε υφυπουργού Οικονομίας και σημερινού Δημάρχου Αριστοτέλη. Η σύμβαση έγινε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση σε μια εταιρεία που είχε δημιουργηθεί δυο μέρες πριν (με μετοχικό κεφάλαιο 60.000 ευρώ!) και με απαλλαγή της από οποιαδήποτε ευθύνη αποκατάστασης περιβαλλοντικών ζημιών που είχαν γίνει από την καναδική TVX Gold (έφυγε νύχτα από τα μεταλλεία Κασσάνδρας αφήνοντας απλήρωτους 472 εργαζόμενους – συνολικό χρέος της προς τους εργαζόμενους: 17 εκατ. ευρώ).
95.700.000 ευρώ. Το κέρδος των Μπόμπολα – Κούτρα – Τίμις (κύριων μετόχων της “Ελληνικός Χρυσός”) από την τμηματική πώληση της εταιρείας στη μητρική πολυεθνική European Goldfields.

408.000.000 ευρώ. Η αγοραία αξία των μεταλλείων, όπως υπολογίστηκε από διεθνή οίκο έξι μήνες μετά την πώλησή τους από το Ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή 37 φορές παραπάνω. Αυτό δεν εμποδίζει την τότε ελληνική κυβέρνηση να επιδοτήσει την “Ελληνικός Χρυσός” με 15.000.000 ευρώ.
2.300.000.000 ευρώ. Η σημερινή αξία των μεταλλείων στο χρηματιστήριο του Τορόντο, μετά την εξαγορά της European Goldfields από την Eldorado Gold (πολυεθνική εταιρεία με έδρα τον Καναδά και με κύριους επενδυτές funds και τράπεζες όπως η JP Morgan και η Goldman Sachs) η οποία κατέχει πλέον το 95% των μετοχών της Ελληνικός Χρυσός.

15.436.000.000 (!) ευρώ. Η αξία των μεταλλευμάτων που βρίσκονται στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.
0 ευρώ. Το κέρδος του Ελληνικού Δημόσιου. Σύμφωνα με τον Μεταλλευτικό Κώδικα, ο ορυκτός πλούτος ανήκει αποκλειστικά στις εταιρείες που τον εκμεταλλεύονται και δεν προβλέπεται η απόδοση δικαιωμάτων στο Δημόσιο από την εκμετάλλευσή του. Γι’ αυτό άλλωστε η Τρόικα αρνήθηκε να αποδεχθεί τα μεταλλεία της Χαλκιδικής στις εγγυήσεις που έδωσε η ελληνική κυβέρνηση για τη δανειακή σύμβαση.

«Όσοι αντιδρούν είναι υποκινούμενοι και οπισθοδρομικοί»
Το μεταλλείο που θέλει να κατασκευάσει η Eldorado Gold δεν θα είναι ένα υπόγειο ορυχείο με στοές όπως πιθανώς φαντάζονται πολλοί αλλά μια επιφανειακή εκμετάλλευση που θα αποσπά τον χρυσό κατόπιν επεξεργασίας του εδάφους με κυάνιο, μετατρέποντας τη γη σε απόρριμμα και αφήνοντας τοξικά κατάλοιπα, κυρίως κυάνιο, αρσενικό και θειικό οξύ.

0.8 γραμμάρια ανά τόνο είναι η περιεκτικότητα σε χρυσό του εδάφους στην περιοχή.
18 τόνοι εξορύγματος χρειάζονται για να γίνει ένα χρυσό δαχτυλίδι.
2 χιλιόμετρα θα είναι η διάμετρος του ανοιχτού ορύγματος που θα συνοδεύεται από λίμνες αποβλήτων όπου θα «αποθηκεύονται» τα τοξικά υγρά.
3.000 στρέμματα δάσους θα καταστραφούν για να υλοποιηθεί το έργο.
200 εκατ. τόνοι προβλέπεται να εξορυχθούν μέσα στα επόμενα χρόνια σύμφωνα με το σχέδιο της εταιρείας. Στα 2.500 χρόνια που λειτουργούν μεταλλεία στην περιοχή εξορύχθηκαν 30 εκατ. τόνοι, από τους οποίους οι 20 εκατ. τόνοι μετά το 1927 από τον Μποδοσάκη.
15.000.000 μ3: η ποσότητα νερού που αντλείται σήμερα ετησίως στην περιοχή των μεταλλείων, ξεπερνώντας την ετήσια κατανάλωση νερού ολόκληρου του νομού Χαλκιδικής.

691.000 λίτρα: η μέση κατανάλωση νερού ανά κιλό παραγόμενου χρυσού. Πέρα όμως από την κατασπατάληση του νερού, οι συνέπειες ενός ατυχήματος είναι ανυπολόγιστες. Το 2000, στη Baia Mare της Ρουμανίας διέρρευσαν από εξορυκτική μονάδα χρυσού 100.000 κυβικά μέτρα νερού με πολύ υψηλές συγκεντρώσεις κυανίου και άλλων βαρέων μετάλλων στον ποταμό Tisla και από εκεί στον Δούναβη, πλήττοντας εκτός από τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και τη Σερβία, δηλητηριάζοντας το πόσιμο νερό, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες ψάρια και νεκρώνοντας τα οικοσυστήματα. Το περιβαλλοντικό ατύχημα στη Baia Mare θεωρείται το πιο καταστροφικό στην ιστορία της Ευρώπης μετά του Τσέρνομπιλ. Η καταστροφικότητα λοιπόν των μεταλλείων στις Σκουριές της Χαλκιδικής δεν αφορά μόνο τα γύρω χωριά, αλλά το σύνολο της Χαλκιδικής (αφού θα καταστραφεί ο υδροφόρος ορίζοντας), και σε περίπτωση ατυχήματος και τη Θεσσαλονίκη και ποιος ξέρει μέχρι πού…

Η γη, το νερό, ο αέρας είναι ανεκτίμητα και ανήκουν σε όλους/ες. Ο χρυσός από την άλλη είναι μια αφηρημένη έννοια που ιδιαίτερα σήμερα αποκτά αξία όταν χρησιμοποιείται ως «χρήμα», προκειμένου να εξισορροπήσει το «τρελό χρήμα», το χρήμα-αέρα που κατασκευάστηκε τις τελευταίες 3 δεκαετίες μέσα από το δανεισμό και τον τζόγο των χρηματιστηρίων. Να σημειώσουμε δε ότι μόνο το 10% των παγκόσμιων εξορυγμένων αποθεμάτων χρυσού αξιοποιείται σε κάποια χρηστική μορφή, ενώ από την άλλη η ποσότητα χρυσού που χρησιμοποιείται ως «χρήμα» στα χρηματιστήρια και στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι 7πλάσια από την πραγματική ποσότητα χρυσού που υπάρχει στον κόσμο.

«Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» είναι η ιαχή που συνοδεύει τις εξαγγελίες για τα ορυχεία χρυσού, τις ανεμογεννήτριες σε Λέσβο, Λήμνο και αλλού, τα εργοστάσια καύσης απορριμμάτων και ένα πλήθος άλλων εγκλημάτων που μας προσφέρονται ως αντίδοτο στην κρίση, που γεννήθηκε από την ίδια την ανάπτυξη. Τα ορυχεία χρυσού είναι τα πιο ακραία από όλα αυτά τα «αναπτυξιακά εγκλήματα», τόσο γιατί κανείς δεν επιχειρεί καν να αντικρούσει την καταστροφή που θα επιφέρουν, όσο και γιατί – όπως όλοι πια ξέρουν – κέρδος θα έχουν μόνο οι πολυεθνικές και βραχυπρόθεσμα μερικές εκατοντάδες εργαζόμενοι. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η κομπίνα της σκανδαλώδους αγοραπωλησίας των μεταλλείων στη ΒΑ Χαλκιδική έγινε την περίοδο της ευμάρειας, τότε που δεν θα της έδιναν πολλοί σημασία, η υλοποίηση της κατασκευής των μεταλλείων προωθείται τώρα με την κρίση. Εδώ, ο εκβιασμός τίθεται ανοιχτά: ή θα αποδεχτούμε επιλογές άμεσα και ολοφάνερα καταστροφικές, ή δεν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε.

Το πρόβλημα με την καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι απλά ότι κάποιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί κερδίζουν υπέρογκα ποσά σε βάρος των υπολοίπων, καταστρέφοντας – στο όνομα του κέρδους – το περιβάλλον, αλλά ότι οι ζωές όλων μας κυβερνώνται από την παγκόσμια μαφία του χρήματος, που σκορπά το θάνατο. Η ανάπτυξη αποδεικνύεται ένας φαύλος κύκλος που, σε κάθε επανάληψη του, διαμορφώνει τους όρους για μια πιο άγρια εκμετάλλευση, μέσω της διάλυσης των κοινωνιών, της αποδυνάμωσης των ατόμων και της ολοένα και ισχυρότερης πρόσδεσής τους στο άρμα της μηχανής θανάτου και καταστροφής – του καπιταλισμού. Έτσι, μέσα σε αυτή την κατάρρευση, δημιουργούνται ανθρωπότυποι, που – στην απεγνωσμένη τους αναζήτηση για ατομικές λύσεις – υποκύπτουν στον εκβιασμό και ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά των πολυεθνικών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο, συνέπειες που τελικά θα φτάσουν και στους ίδιους.

Το σύστημα μας θέλει ανίκανους να πάρουμε αποφάσεις για τις ζωές μας και εξαρτά την επιβίωσή μας από το αν θα επιλέξουμε να προσδεθούμε στο δυναμικό κινητήρα του καπιταλισμού, απολαμβάνοντας έτσι ένα μερίδιο από τα κέρδη της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αν όμως θέλουμε να αντισταθούμε στα σχέδια της δικτατορίας του χρήματος και να οικοδομήσουμε έναν άλλο κόσμο, δεν θα υποκύψουμε στον εκβιασμό της κρίσης, που μας προτείνει νέες καταστροφές και ταυτόχρονα οδηγεί σε απελπισμένη επιδίωξη της ατομικής διάσωσης, δρομολογώντας το συλλογικό χαμό, ούτε θα εναποθέσουμε το μέλλον μας στα χέρια σωτήρων. Αντίθετα, θα αγωνιστούμε για να υπερασπιστούμε τα κοινά αγαθά, να σταματήσουμε τη δράση των μεγα-εταιρειών και των πολιτικών τους υπαλλήλων και να αποτρέψουμε τη διάλυση των κοινωνιών.

Η κοινωνική αλληλεγγύη, η συλλογική συνείδηση, και οι ανθρώπινες αξίες είναι τα όπλα μας. Να συναντηθούμε και να συζητήσουμε:
Ποια αγαθά είναι απαραίτητα; Ποιες αξίες πρέπει να υπερασπιστούμε;
Πώς θα παίρνουμε αποφάσεις; Πώς θα οργανωθούμε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας;

Όποιος σιωπά είναι συνένοχος στο έγκλημα…

24 Νοέμβρη 2012:
ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡΥΣΟ ΘΑΝΑΤΟ
Προσυγκέντρωση στο Λευκό Πύργο, στις 11πμ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ/ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Μετά την πορεία, στο σινέ «Αλέξανδρος»

Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού

24 Νοέμβρη 2012: πορεία στη Θεσσαλονίκη ενάντια στο χρυσό θάνατο

Τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε ότι τα αστικά κέντρα πέρα από κτισμένους και ιδιωτικούς χώρους περιλαμβάνουν και κοινόχρηστες περιοχές, όπου θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που διαβιούν και κινούνται σε αυτούς.

Μέσα σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο και ρευστό αστικό τοπίο πρέπει να θέσουμε ως πρωταρχικό μας στόχο την κατάκτηση και οικειοποίηση των κοινόχρηστων αυτών χώρων, καθώς αυτοί μπορούν να αποτελέσουν μια «ανοιχτή» αντιδομή, όπου οι άνθρωποι θα ξαναγνωριστούν, θα συνυπάρξουν και θα συνδιαμορφώσουν.

Στο σημείο αυτό όμως δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι υπάρχουν στοιχεία ανατροφοδότησης της σχέσης του κοινόχρηστου χώρου με την κοινωνία. Όσο περνάει ο καιρός παρατηρούμε ότι παράλληλα με τη φτωχοποίηση και τον εκφασισμό της κοινωνίας, αυξάνεται και η κρατική καταστολή και αυθαιρεσία, που στοχεύουν από τη μια στην καλλιέργεια της παθητικότητας και της αδιαφορίας για το κοινοτικό και από την άλλη στη δημιουργία ενός κλίματος φόβου και αποξένωσης.

Θα ήταν καταστροφικό για το «σύστημα» να έρθουν πιο κοντά τα άτομα, να συζητήσουν, να οργανωθούν, να οικειοποιηθούν τους κοινόχρηστους χώρους και τις πλατείες. Κάπως έτσι, με καλά οργανωμένο σχέδιο μπαίνουν σε εφαρμογή οι μηχανισμοί που θα μετατρέψουν τις πλατείες σε υποβαθμισμένες περιοχές ή σε άντρο των φασιστοειδών.

Ένας από αυτούς τους μηχανισμούς, ίσως ο πιο αποτελεσματικός ως τώρα, είναι η μεταφορά του εμπορίου ναρκωτικών στα πιο πολυσύχναστα μέρη, δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες που αφ’ ενός καθιστούν «αναγκαία» στις συνειδήσεις του κόσμου, την αύξηση της αστυνόμευσης και αφ’ ετέρου δίνουν πάτημα σε εθνικιστικές και παρακρατικές οργανώσεις να πραγματοποιούν τις ρατσιστικές επιθέσεις τους. Τα παραδείγματα άλλων πόλεων, ιδιαίτερα της Αθήνας και Θεσσαλονίκης, επιβεβαιώνουν την προσπάθεια της εξουσίας να γκετοποιήσει κεντρικούς κοινόχρηστους χώρους, ώστε να παγιωθεί η αυξανόμενη αστυνομοκρατία και να κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του.

Ως αναρχικοί και αναρχικές, και ως κομμάτι της κοινωνίας της Καβάλας διεκδικούμε απελευθερωμένους κοινωνικούς χώρους, για να τους αυτοδιαχειριστούμε και να αυτοργανωθούμε, μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου η εκμετάλλευση δεν θα έχει χώρο και ιδέες φασιστικές και ρατσιστικές δεν έχουν θέση. 

Στους καιρούς του ατομικισμού και της αποξένωσης, μέσω της συνεχούς παρουσίας μας, οι κοινόχρηστοι χώροι θα πρέπει να αποτελέσουν τα πεδία, όπου η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η αξιοπρέπεια και η αντίσταση θα αναμετρηθούν με τη βαρβαρότητα, την παρακμή, το φόβο και την απάθεια.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Αναρχικές/Αναρχικοί Καβάλας

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ, ΟΧΙ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΕΣ