ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΡΕΜΑ ΚΑΡΑΤΖΑ, ΣΗΜΕΡΑ 19 και 21 Νοεμβρίου , ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Θεαματικές σκηνές δράσεις, στιγμές που προσφέρουν πηγαία συγκίνηση και μια δυνατή προσωπική ιστορία που αποδεικνύει πως η επιμονή στις ηθικές αξίες μπορεί να σώσει – κυριολεκτικά – ζωές επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία πως ο Μελ Γκίμπσον ακόμα γνωρίζει πώς να προσφέρει γνήσια, απολαυστική κινηματογραφική ψυχαγωγία.
Είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς με την πρώτη τον «Αντιρρησία Συνείδησης» κολλώντας του τον χαρακτηρισμό «αμερικανιά». Η ταινία και έχει την καλογυαλισμένη όψη ενός χολιγουντιανού έπους και υπογραμμίζει με κάθε ευκαιρία τις ηθικές αξίες του πρωταγωνιστή της και χαιρετάει την πίστη στο αμερικανικό έθνος, όπως και το καθήκον του κάθε πολίτη να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Ταυτόχρονα, όμως, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός την αδικεί αμέσως καθώς ακαριαία ισοπεδώνει όλα της τα προτερήματα, προτιμώντας να παραμείνει μόνο στην επιφάνεια. Γιατί απλά ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» είναι μια ταινία φτιαγμένη με τους κανόνες του παλιού Χόλιγουντ και, ακόμα κι αν ο πατριωτισμός της μπορεί κατά στιγμές να γίνεται κόκκινο πανί για τον μέσο Ευρωπαίο θεατή, δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κανείς την μαεστρία με την οποία είναι από την αρχή φτιαγμένη καθώς και το πόσο αποτελεσματική είναι στην άντληση του συναισθήματος από τον θεατή.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνά κανείς το σκηνοθετικό παρελθόν του Μελ Γκίμπσον. Ο Γκίμπσον είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά την τραχύτητα, που κινηματογραφεί την ίδια την ενέργεια, που πολλές φορές γκρεμίζεται κάτω από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του. Ο Μελ Γκίμπσον μπορεί να είναι ο σκηνοθέτης του «Apocalypto» αλλά είναι και ο σκηνοθέτης του «Braveheart», ένας δημιουργός που αγκαλιάζει τη βία στην εικονογραφία του και που στόχο έχει να κάνει τον θεατή του μέρος της δράσης και να τον βυθίσει στο επίκεντρο μιας συναισθηματικής δίνης, είτε αυτή αφορά την αγωνία και την συγκίνηση είτε, αντιθέτως, φλερτάρει με την αηδία και την αποστροφή.
Ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» έρχεται δέκα χρόνια μετά το «Apocalypto» και δώδεκα μετά τα «Πάθη του Χριστού», μόνο που εδώ η φρίκη της ιστορίας δεν αφορά το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής ή το σκοτεινό κομμάτι της «πιο σημαντικής ιστορίας που ειπώθηκε ποτέ» αλλά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ιστορία του πρώτου αντιρρησία συνείδησης στην ιστορία της Αμερικής που τιμήθηκε με το μετάλλιο της τιμής για την σωτηρία πάνω από 75 αντρών κατά την διάρκεια της μάχης της Οκινάουα, μίας από τις πιο αιματηρές του Β’ παγκοσμίου πολέμου, χωρίς να ανοίξει πυρ ή έστω να φέρει όπλο.
Το πρώτο μισό της ταινίας, ακολουθεί τις δυσκολίες που συνάντησε ο Ντος στην προσπάθειά του να παραμείνει σταθερός στις αρχές του (για εκείνον, ο θάνατος στον πόλεμο ήταν εξίσου φόνος και υποστήριζε πως το σώμα του αντιδρά στο όπλο σαν να ήταν αλλεργικό απέναντί του) σε συνάρτηση με τους γονείς του, την αρραβωνιαστικιά του και στην συνέχεια με τους συφάνταρούς του. Το δεύτερο μισό αντιθέτως είναι εκείνο που βουτά στην κόλαση του πολέμου, που δανείζεται στοιχεία από την «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» και που θυμίζει σε όλους τι εστί ο παλιός, καλός σκηνοθέτης Μελ Γκίμπσον.
Γιατί ο Γκίμπσον δε χάνει ποτέ τον προσανατολισμό του μέσα στην φασαρία του πολέμου, ούτε σταματάει στιγμή να δίνει σημασία στην τοπογραφία της μάχης. Κάθε στιγμή, είναι απόλυτα κατανοητό το τι γίνεται, είναι απόλυτα σαφές σε ποιο σημείο κινούνται οι αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις, είναι εμφανές ποιος προχωρά και ποιος οπισθοδρομεί. Η αφήγηση της μάχης έχει ροή, έχει αρχή, μέση και τέλος και οι ακρωτηριασμένοι στρατιώτες ή τα φλεγόμενα πτώματα δεν είναι απλά παράγοντες του σοκ αλλά οργανικά στοιχεία της εξιστόρησης. Στον «Αντιρρησία Συνείδησης» ο Μελ Γκίμπσον βρίσκεται στα καλύτερά του, σπρώχνει την ένταση στα άκρα και διατηρεί την προσοχή του κοινού μέχρι το τέλος όχι κάνοντας φτηνά κόλπα εντυπωσιασμού, απλά λέγοντας με τον ιδανικό τρόπο την ιστορία του, προσφέροντάς της μια επική διάσταση και αναγνωρίζοντας χωρίς υποκρισία την σκοτεινή πλευρά της.
Δύο στοιχεία αποδεικνύονται ιδιαίτερα καθοριστικά για την επιτυχία του εγχειρήματος. Από την μία πλευρά, ο Αντριου Γκάρφιλντ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο ικανός είναι στην δημιουργία συμπαθητικών προσωπικοτήτων στο σινεμά. Το χαμόγελο του Ντος και η γενικότερη ευγενή του αύρα προσφέρουν μερικά πολυπόθητα διαλείμματα στις καταιγιστικές σκηνές του πολέμου, ακόμα και όταν γύρω τα πάντα φλέγονται σαν να βρισκόμαστε σε μια επίγεια κόλαση. Επιπλέον, η έμφαση στην εξερεύνηση του χαρακτήρα του και η συνεχής αναζήτηση της «σωτηρίας» και της «επιβίωσης» προσφέρουν έναν ηθικό κορμό που ξεπερνά τον υπέρμετρο (κατά στιγμές) πατριωτισμό και το γεγονός ότι, ουσιαστικά, οι Ιάπωνες αποτελούν έναν απλό απρόσωπο κακό στην αφήγηση.
Το δεύτερο στοιχείο που κάνει την διαφορά είναι το ίδιο το προσωπικό όραμα του Γκίμπσον. Ο «Αντιρρησίας συνείδησης» μπορεί να μοιάζει με «αμερικανιά» είναι όμως φτιαγμένος έξω από τον μηχανισμό του Χόλιγουντ (οι Χιούγκο Γουίβινγκ, Τερέσα Πάλμερ και Σαμ Γουόρθινγκτον είναι μόνο λίγοι από τους άπειρους Αυστραλούς συντελεστές του καστ) με βάση μόνο το τι έχει στο μυαλό του ο Γκίμπσον ως απαραίτητο για την αποτύπωση της ιστορίας στο πανί. Η ταινία είναι ένα παθιασμένο, προσωπικό όραμα ενός σκηνοθέτη που ξέρει να παίζει στη μεγάλη κατηγορία ακόμα και αν η κατηγορία αυτή τον έχει κατατάξει στους ανεπιθύμητους. Για αυτό και η ταινία είναι δείγμα ενός καλογυαλισμένου σινεμά που σέβεται τον θεατή και κάνει συνεχώς την καρδιά να χτυπάει δυνατά. Φυσικά και ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» δεν είναι τέλειος. Εξάλλου, πέρα από τον χαρακτήρα του Ντος, οι υπόλοιποι ήρωες είναι μάλλον σχηματικά ανεπτυγμένοι και το πρώτο μισό της ιστορίας φλερτάρει επικίνδυνα με το μελόδραμα. Σαν σύνολο όμως η αφήγηση είναι εντυπωσιακά ειλικρινής και αυτό συγχωρεί στην ταινία σχεδόν τα πάντα.
Bad Boy Bubby (1993, Rolf de Heer)
Ηθοποιοί: Nicholas Hope, Claire Benito, Ralph Cotterill, Syd Brisbane, Carmel Johnson
Υπόθεση: Ο Bubby είναι ένας 35χρονος άντρας, που η ασταθής, αυταρχική και θρησκόληπτη μητέρα του κρατά σκλαβωμένο μέσα στο σπίτι τους. Ο Bubby δεν έχει δει ποτέ το φως του ήλιου, αφού η μητέρα του τον έχει πείσει ότι ο εξωτερικός αέρας είναι δηλητηριώδης. Ο Bubby, που συναισθηματικά και πνευματικά βρίσκεται ακόμη στην παιδική ηλικία, μοιράζεται τα πάντα με την μητέρα του, η οποία τον κακοποιεί σωματικά και σεξουαλικά. Όταν τελικά καταφέρνει να φύγει από το σπίτι του, καταλήγει στους δρόμους, αντιμετωπίζει τη βιαιότητα του έξω κόσμου, επιδιώκοντας την προσωπική του λύτρωση.
Το Bad Boy Bubby είναι μια κατάμαυρη ιλαροτραγωδία, σκηνοθετημένη από τον Αυστραλό Rolf de Heer, η οποία εξαιτίας της αμφιλεγόμενης θεματικής της βάσης και μερικών ιδιαίτερων ενοχλητικών σκηνών δεν κατάφερε να βρει διανομή σε αρκετές χώρες. Το Bad Boy Bubby είναι ταυτόχρονα εξωφρενικό, ξεκαρδιστικό, προσβλητικό, βάναυσο, σκοτεινό, ωμό, ακατέργαστο, βέβηλο και δύσπεπτο, μια αρκετά προκλητική ταινία που καταφέρνει να συνδυάσει την ασχήμια με την ομορφιά και την απόλυτη διαφθορά με την πνευματική υπέρβαση. Από την κριτική των φανατικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, της οργανωμένης θρησκείας μέχρι και την επίθεση στον τρόπο λειτουργίας της βιομηχανίας του θεάματος και την εκμετάλλευση των γυναικών, το Bad Boy Bubby είναι τολμηρό, βλάσφημο, σκληρό και αστείο. Η συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά σκληρή και προκλητική και ενδέχεται να προσβάλει αρκετούς θεατές, οι οποίοι στο πρώτο 20λεπτο βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα απίστευτο μπαράζ σκληρότητας, κακοποίησης, αιμομιξίας, παρακμής και βίας απέναντι σε ζώα, μέσα σε ένα παρακμιακό, γκροτέσκο περιβάλλον που μυρίζει σήψη και αποσάθρωση. Η περιήγηση του Buddy στον έξω κόσμο, έναν κόσμο που δεν τον καταλαβαίνει, αποκτά τη διάσταση μιας υπαρξιακής οδύσσειας μέσα στη βία, την ανέχεια, την υποτίμηση, η οποία θα οδηγήσει στην αναζήτηση της προσωπικής λύτρωσης μέσα από πατροκτονικές τάσεις. Από το σκοτεινό, κλειστοφοβικό κλίμα του εσωτερικού του σπιτιού του, σταδιακά ο σκηνοθέτης αλλάζει τους τόνους προς το φωτεινότερο, με αποτέλεσμα η έκθεση του Buddy στον έξω κόσμο να διακρίνεται από μια εξωτική πολυχρωμία. Τα αισθήματα παίζουν ανάμεσα στη μελαγχολία, τη συγκίνηση και την πεσιμιστική διάθεση, με τον de Heer να εμμένει στο προκλητικό, κυνικό, σκληρό του ύφος, αφήνοντας όμως να φανεί ένας πιο ανθρώπινος πυρήνας στο κέντρο της ιστορίας. Αν και οι συνθήκες που περιγράφει η ταινία, απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ρεαλιστικές, το Bad Boy Buddy έχει μια συναισθηματική αλήθεια και μια πρωτόγονη ειλικρίνεια. Ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής της επιτυχίας, η ταινία το οφείλει στην εκπληκτική ερμηνεία του Nicholas Hope, στον ρόλο του κοινωνικά απροσάρμοστου Buddy, ο οποίος καταφέρνει να παρουσιάσει τέλεια το μείγμα αθωότητας και απειλής του χαρακτήρα. To Bad Boy Buddy είναι μια έντονη, ανατρεπτική κινηματογραφική εμπειρία που προκαλεί τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Πάρα πολλές είναι οι προβολές στο Youtube της Γαλλικής ταινίας “Έρωτας και Επανάσταση”(L’Amour et La Revolution) των Maud & Yannis Youlountas.
Η ταινία καταγράφει με ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά την σημερινή κατάσταση του Ελληνικού Αναρχικού Κινήματος κάνοντας (υποχρεωτικά) focus στην Πλατεία Εξαρχείων και στο… αυτόνομο “Κράτους του Εξαρχιστάν”.
Παρουσιάζει ιστορίες μεταναστών, τις δράσεις των ομάδων αλληλεγγύης σε Αθήνα και νησιά, αλλά και ενέργειες ακτιβισμού που έχουν να κάνουν με το Αεροδρόμιο Καστελίου, τους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη κ.λ.π.
Από μια τέτοια ταινία προφανώς δεν θα μπορούσε να έλειπε και ο “Ρουβίκωνας” -μετά το 54ο λεπτό της ταινίας. Ιδρυτικό στέλεχος του οποίου για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα (η πρώτη ήταν πριν από λίγες μέρες στο Ισπανόφωνο TeleSur) επιλέγει να υπερασπιστεί δημόσια και on camera τις δράσεις και τις ενέργειες του.
Επιστρέφοντας στο φίλμ “Έρωτας και Επανάσταση” παρότι επιχειρεί να εξιδανικεύσει πρακτικές που κινούνται πέρα από τα όρια της νομιμότητας, αποτελεί μια εξαιρετική καταγραφή του “παράλληλου κόσμου” των Εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών – Αναρχικών Κινημάτων στην Ελλάδα του 2018.
Αλλά και της καθημαγμένης Ελλάδας της παρατεταμένης λιτότητας με την λάθος συνταγή, την οποία έλαχε να… ισοπεδώσει η χειρότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Νομίζουμε πως αξίζει να την δείτε-ακόμη και όσοι θεωρείτε πως όλος αυτός ο κόσμος βρίσκεται ιδεολογικά απέναντι σας.
Σε μια γειτονιά της Βηρυτού, ένα συνεργείο του δήμου, διορθώνει κατασκευαστικά λάθη στους δρόμους, τρύπες στο οδόστρωμα. Κάτω από το μπαλκόνι του Τόνι και της εγκύου γυναίκας του Σιρίν, ο εργοδηγός Γιασέρ θα βραχεί από τα νερά του μπαλκονιού τους και θα του ζητήσει να προσέχει και δίχως την άδειά του θα δοκιμάσει να διορθώσει την υδρορροή τους. Μόνο που στην διάρκεια αυτής της σύντομης διαδικασίας, οι δυο άντρες θα έρθουν σε αντιπαράθεση και μια προσβλητική κουβέντα του Γιασέρ προς τον Τόνι, θα γίνει η αρχή μιας αντιπαράθεσης που γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους.
Η ουσία της βεβαίως βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη ή τα λόγια που ειπώθηκαν –και στη συνέχεια στις πράξεις που θα ακολουθήσουν- μα στην ίδια τους την ταυτότητα, στο γεγονός ότι ο Τόνι είναι χριστιανός Λιβανέζος κι ο Γιασέρ Παλαιστίνιος και στο πως ο πρώτος δεν κρύβει ιδιαίτερα την εχθρότητά του απέναντι στους Παλαιστινίους.
Και με αφορμή μερικές μόνο λέξεις, το φιλμ του Νταουεϊρί θα δοκιμάσει να μιλήσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο για το εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει στην Λιβανέζικη κοινωνία αλλά κι ολόκληρη την μέση ανατολή. Μονο που ο τρόπος που θα επιλέξει να το κάνει, αρχικά σαν να αντιγράφει –μάλλον χοντροκομμένα- τις ηθικές διελκυστίνδες του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί και στη συνέχεια δανειζόμενος τα φτηνά κόλπα μια τηλεοπτικής δικαστικής σειράς, δείχνει τετριμμένος και υπερβολικά βαρύγδουπος.
Οι προσθέσεις μπορεί να είναι καλές και η ιδέα πως κανείς δεν έχει μονοπώλιο στην ιδιότητα του μάρτυρα εν δυνάμει αξιοσημείωτη, μα το «The Insult» είναι προφανές σε όλα όσα έχει να πει, όπως το «ο φανατισμός είναι κακός» ή «δεν είναι ντροπή να ζητάς συγνώμη» και η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην υπερβολή και το μελόδραμα.
Πρώτη προβολή στις 15/10/2018 ένα ντοκιμαντέρ για την εαμική αντίσταση! Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας 21:30
Με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, το ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας.
Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό.
ΤΡΙΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2018
5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Περίπου 80 αντιφασίστες / αντιφασίστριες από Καβάλα, συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι στις 19:00 το απόγευμα, στο κάλεσμα για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκε κείμενο και μετά από μία ώρα ξεκίνησε η αντιφασιστική πορεία. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ασφαλίτες περνούσαν διαρκώς τσεκάροντας τον κόσμο που βρισκόταν στο λιμάνι.
Η πορεία πέρασε μπροστά από γνωστό ξενοδοχείο της πόλης (Galaxy), το οποίο φιλοξενεί τακτικά τις εκδηλώσεις των ασπόνδυλων, φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας τρικάκια. Στη συνέχεια, πέρασε κάτω από τα γραφεία της χρυσής αυγής, τα οποία φυλούσαν, όπως ήταν αναμενόμενο,οι μπάτσοι, οι οποίοι προκαλούσαν τους αντιφασίστες/στριες με τη συμπεριφορά τους, με το δήθεν νταηλίκι τους! Την πορεία ακολούθησαν δύο διμοιρίες περίπου μέχρι το τέλος της, λίγο πριν την κατάληψη Βύρωνος 3.
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΝΑΖΙ
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας από τον φασίστα της Χ.Α Γεώργιο Ρουπακιά και το τάγμα εφόδου της Νίκαιας. Μια δολοφονία που φρέναρε την ανεξέλεγκτη δράση της Χ.Α. στους δρόμους της Ελλάδας και σταμάτησε προσωρινά την ρατσιστική και μισαλλόδοξη δράση των γνήσιων υπηρετών του κεφαλαίου και των εφοπλιστών.
Οι τότε κυβερνώντες της ΝΔ– ΠΑΣΟΚ, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή, συλλαμβάνουν την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας. Μια αντιφασιστική οργή που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και εκφράστηκε μέσα από τεράστιες διαδηλώσεις και ατέλειωτες συγκρούσεις. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση της “αριστεράς” που ακολούθησε την ίδια λογική, αυτή της λιτότητας και των μνημονίων. Μόνο που με τη στάση και τις πολιτικές της επιλογές, η νέα τότε συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖ(Α)ΝΕΛ, λειτούργησε περισσότερο ως πλυντήριο άφεσης αμαρτιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ παράλληλα ενίσχυσε τη θεωρεία των δύο άκρων θέτοντας τον εαυτό της ως σωτήρα και θεμελιωτή της δημοκρατικής ομαλότητας. Αποτέλεσμα, 3 χρόνια μετά η δίκη συνεχίζεται, με όλα τα μέλη της Χ.Α. να είναι εκτός φυλακής και τον Παύλο στο χώμα.
Στη συνέχεια, το “Μακεδονικό Ζήτημα” θα δώσει την πάσα στον φασιστικό παροξυσμό, που ξαναβγάζει τα τάγματα εφόδου στους δρόμους και με ορμητήριο τα μακεδονικά συλλαλητήρια επιτίθεται ξανά σε καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, πρόσφυγες αλλά και σε όποιον δεν αρμόζει στα χαρακτηριστικά του νέου δήθεν “ακομμάτιστου” χριστιανοταλιμπάν πατριώτη. Ο αγνός “πατριωτικός” αγώνας θα λειτουργήσει σαν βιτρίνα με τη βοήθεια και τις ευλογίες των πολιτιστικών συλλόγων και της εκκλησίας. Ενώ από πίσω φασιστικές γκρούπες, πατριωτικοί σύλλογοι, ακροδεξιά χουλιγκάνια και παραχριστιανικές οργανώσεις θα διαμορφώσουν το νέο εθνικιστικό οχετό. Φυσικά, από όλο αυτό δε γίνεται να λείπουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Με τη φιλελεύθερη ψηφοθηρική τους πολιτική και την ακροδεξιά ατζέντα, η αντιπολίτευση θα κλείσει πολλές φορές το μάτι στους σύγχρονους δωσίλογους των ταγμάτων εφόδου, νομιμοποιώντας την παρουσία τους στον δρόμο.
Ξέρουμε πως όλος αυτός ο θίασος της εθνικιστικής σήψης είναι αναγκαίος για τη διατήρηση του αστικού κράτους. Ξέρουμε ότι οι φασιστικές γκρούπες και η ναζιστική συμμορία της Χ.Α. προστατεύεται τόσο από τη δικαστική όσο και από την εκτελεστική εξουσία. Άλλωστε, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα από τη δίκη της Χ.Α. αποδεικνύεται πως οι μπάτσοι, όχι μόνο ήταν παρόντες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, άλλα θα μπορούσαν να την είχαν αποτρέψει. Αντί αυτού, με τις κινήσεις τους κατεύθυναν το τάγμα εφόδου της Νίκαιας οδηγώντας το απευθείας πάνω στον Παύλο. Ο κατασταλτικός μηχανισμός κάνει τα στραβά μάτια σε κάθε φασιστική επίθεση, είτε προστατεύοντας τους φασίστες, είτε μαγειρεύοντας δικογραφίες. Το ξέρουμε καλά, από πρώτο χέρι.
Ως αντιφασιστικό κίνημα, καλούμαστε να αντισταθούμε σε αυτόν τον εθνικιστικό συρφετό. Να υπερασπιστούμε τους χώρους ελευθερίας κόβοντας τα χέρια των φασιστών από την ρίζα. Να εξαλείψουμε τον εθνικισμό στα σχολεία και στους χώρους εργασίας μας, στα στέκια και στις γειτονιές μας. Η ημέρα δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, είναι μέρα μνήμης και αντίστασης. Είναι η συνέχεια ενός αδιάκοπου αγώνα για μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες, μίσος, διακρίσεις και ρατσισμό. Για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης.
ΚΑΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΌ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
αυτόνομο στέκι Καβάλας
κατάληψη Βύρωνος