Χωρίς αμφιβολία τα τελευταία χρόνια διαγράφεται ένα εφιαλτικό σκηνικό για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Τη θέση των υποσχέσεων για ανάπτυξη και μία θέση στον «οικονομικό παράδεισο» έχει πάρει η κρίση, η ανεργία, η περικοπή εργασιακών κεκτημένων, η μείωση των μισθών και η αβεβαιότητα. Πολλοί αιφνιδιάζονται με τα νέα οικονομικά δεδομένα, μην έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η ανεργία σε πολλές περιπτώσεις είναι ένα απαραίτητο δομικό στοιχείο ενός οικονομικού συστήματος που δεν αποσκοπεί σε μία αρμονική διανομή του πλούτου αλλά στο να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί (ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας). Η δεξαμενή των ανέργων εξυπηρετεί στο να υπάρχει αβεβαιότητα και οι άνεργοι να εξαναγκάζονται να δέχονται δουλειές με τους δυσμενέστερους όρους εργασίας και οι εργαζόμενοι να μην διεκδικούν καλύτερους όρους κάτω από τον φόβο ότι θα απολυθούν.

Στις μέρες μας σε όλη την Ευρώπη με πρόσχημα την κρίση το βιοτικό επίπεδο των μεσαίων και χαμηλών οικονομικών στρωμάτων υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο. Η δυτική πλουτοκρατία δυσκολεύεται να ανταγωνιστεί τις οικονομίες της Ασίας (Κίνα, Ινδία κτλ), όπου επικρατούν μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας (φθηνό κόστος παραγωγής) και καθώς δεν πρόκειται να κάνει περικοπές στα δικά της κέρδη, ζητά από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα «να πληρώσουν την νύφη». Παράλληλα ολόκληροι λαοί εξαναγκάζονται να μπουν κάτω από την μπότα των διεθνών τοκογλύφων (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) για να σωθούν από την «χρεοκοπία», μια κατασκευασμένη κατάσταση οικονομικής υποτέλειας και εξάρτησης, του δανεισμού, που μετατρέπεται και σε πολιτική και κοινωνική.

Απέναντι σε αυτές τις συνθήκες οι κοινωνίες και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να απαντήσουν ως ζητιάνοι ή ως ένοχοι, αλλά με αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα. Μια πρόταση η οποία μπορεί και να τροποποιείται ανάλογα με τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες είναι η Εργατική Αυτοδιαχείριση: Κατάληψη και επαναλειτουργία των εγκαταστάσεων – οικονομικών μονάδων από τους εργαζομένους και ανέργους ή ακόμη και δημιουργία νέων, όπου είναι εφικτό. Διαχείριση από συμβούλιο – συνέλευση των εργαζομένων, με αμεσοδημοκρατικό τρόπο. Ισότιμο μοίρασμα του μεγαλύτερου ποσοστού (π.χ. 75%) των κερδών σε όλους τους εργαζόμενους και μοίρασμα του υπόλοιπου (π.χ. 25%) βάσει της οικογενειακής κατάστασης (αριθμός παιδιών) και πιθανών προβλημάτων υγείας (εάν υπάρχουν). Στη θέση του ανταγωνισμού, συνένωση όλων των οικονομικών μονάδων σε ενώσεις και ομοσπονδίες, τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο.

Από την εξαθλίωση και την ζητιανιά στη γενικευμένη αυτό-διεύθυνση.