ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΔΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Λίγα λόγια για τη δίωξη του ολικού αρνητή στράτευσης Γεράσιμου Κορωναίου
Ο Γ.Κ. έκανε δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης τον Οκτώβριο του 2009 όντας ανυπότακτος από το Μάη του ίδιου χρόνου. Παράλληλα προσπάθειες μπάτσων και στρατονόμων να δημιουργήσουν ένα κλίμα πίεσης στον κοινωνικό του περίγυρο ώστε να τον αναγκάσουν να παρουσιαστεί, δεν έπιασαν τόπο. Πράγμα που οι εξουσιαστές δεν άφησαν να περάσει έτσι. Τον Ιανουάριο του 2011 ασκήθηκε μήνυση εις βάρος του από τον εισαγγελέα στρατοδικείου Ιωαννίνων και κλήθηκε δύο φορές να δώσει εξηγήσεις στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του όσον αφορά την ανυποταξία του. Δεδομένου ότι γι’ αυτή την υπόθεση δεν είχε να πει κάτι περαιτέρω στις αρχές από αυτά που ήδη είχε δηλώσει στην επιστολή του, δεν εμφανίστηκε. Έπειτα από αυτή τη διαδικασία ο εισαγγελέας προχώρησε στην απαγγελία κατηγοριών (ανυποταξία σε ειρηνική περίοδο) και αναμένεται να οριστεί η ημερομηνία του στρατοδικείου. Ο ίδιος έχει πάρει την απόφαση να παρουσιαστεί στο στρατοδικείο δίνοντας το πολιτικό στίγμα της δίωξής του στηριζόμενος από την αλληλεγγύη των συντρόφων του και όσων καταλαβαίνουν ότι δεν πρόκειται μόνο για προσωπική του υπόθεση κι επιλέξουν να σταθούν στο πλάι του.

Με αφορμή τη δίωξη του ολικού αρνητή στράτευσης Γεράσιμου Κορωναίου ξεκινάμε με μια διαπίστωση που μόνο τυφλοί δε μπορούν να δουν: ο στρατός (κάθε στρατός, κάθε κράτους) είναι ένας δολοφονικός μηχανισμός που υπάρχει για να σκοτώνει οργανωμένα και μαζικά για τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Αυτών την ύπαρξη υπερασπίζεται με κάθε τρόπο και κανενός άλλου. Ανέκαθεν αυτό που έκανε ο στρατός ήταν αφενός να διασφαλίζει την εκμεταλλευτική οργάνωση της κοινωνίας στο εσωτερικό της χώρας και αφετέρου να είναι το βασικότερο εργαλείο των εκάστοτε εθνικών αφεντικών στην κόντρα τους με τα υπόλοιπα αφεντικά προκειμένου να αποκτήσουν μια καλύτερη θέση στους διεθνείς συσχετισμούς εξουσίας.

Για το ρόλο του στρατού…
Εξηγούμαστε. Αν και ο πιο σημαντικός λόγος ύπαρξης του στρατού θεωρείται η προστασία της χώρας από τον εξωτερικό εχθρό μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές, δηλαδή με δεδομένη την ύπαρξη του στρατού εφευρίσκονται συνεχώς εξωτερικοί κίνδυνοι προκειμένου να δικαιολογείται η ύπαρξή του μαζί με όλο τον παρασιτικό μηχανισμό που συντηρεί. Λίγα ιστορικά παραδείγματα αρκούν. Δε μπορούμε να καταλάβουμε π.χ. ποιον εξωτερικό κίνδυνο πήγε να αντιμετωπίσει ο ελληνικός στρατός στην Ουκρανία το 1917 (πέρα από το να βοηθήσει τα υπόλοιπα καπιταλιστικά κράτη να καταπνίξουν τη ρώσικη επανάσταση και να πάρει τα ανάλογα εδαφικά οφέλη) ή στην Κορέα το 1953 (καθώς πέφτει λίγο μακριά για να απειλήσει τα ελληνικά σύνορα) ή το 1974 στην Κύπρο που ελληνικό και τουρκικό κράτος τσακώνονταν ποιος θα καταλάβει το νησί. Και για να ‘ρθουμε στα πιο πρόσφατα ας αναφέρουμε τον ελληνικό στρατό που έχει στρατοπεδεύσει στα βαλκάνια προστατεύοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις, την επέμβαση στην αλβανία την άνοιξη του 1997 προκειμένου να βοηθήσει στην κατάπνιξη της εκεί εξέγερσης, τις φρεγάτες που περιπολούν στον περσικό κόλπο, τους μισθοφόρους δολοφόνους στο αφγανιστάν που συνεισφέρουν στην “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία (δηλαδή στο μακέλεμα των εκεί πληβειακών μαζών), τις ελληνικές φρεγάτες στη σομαλία που μαζί με τα άλλα δυτικά κράτη κάνουν το βίο αβίωτο στους εκεί καταπιεσμένους διασφαλίζοντας πως η οικονομική τους λεηλασία και ο περιβαλλοντικός τους θάνατος θα συνεχίζουν επ’ αόριστον. Βέβαια ακόμα κι όταν ισχύει ότι ο στρατός προστατεύει τα σύνορα εμείς πάλι δε θεωρούμε πως έχουμε κανένα καθήκον να τα υπερασπιστούμε. Γιατί ο δικός μας ο εχθρός βρίσκεται μέσα στα σύνορα και είναι η κάθε μορφής εξουσία και εκμετάλλευση, γιατί τρέφουμε μπόλικο μίσος όχι για τους εθνικούς εχθρούς που μας υποδεικνύουν τα σχολεία αλλά για οποιονδήποτε χωρίζει τους εκμεταλλευόμενους σε αντίπαλα στρατόπεδα και τους βάζει να αλληλοσφάζονται για συμφέροντα ξένα προς αυτούς. Γιατί στην τελική αυτό ακριβώς είναι τα σύνορα, συμφωνίες μεταξύ των ανθρωποδιοικητών που αφού έστειλαν τους υπηκόους τους να σφαχτούν μεταξύ τους στη συνέχεια μοίρασαν τη λεία τους χαράζοντας λεπτές γραμμές πάνω στους χάρτες.

Αν κάπου λέει αλήθεια ο στρατός είναι πως υπάρχει για να διασφαλίζει την ειρήνη. Και αυτό κάνει. Διασφαλίζει την ταξική και κοινωνική ειρήνη, δηλαδή τον καθημερινό πόλεμο χαμηλής έντασης που βιώνουν οι από κάτω αυτής της κοινωνίας, διασφαλίζει πως κάποιοι λίγοι θα μπορούν να ζουν από την εκμετάλλευση όλων των υπόλοιπων. Κι όταν αυτός ο πόλεμος οξύνεται και οι από πάνω νιώθουν πως απειλούνται στέλνουν το στρατό να καθαρίσει. Δεν ξεχνάμε την επταετία της χούντας όπου οι στρατιωτικοί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην ανάπτυξη του ελληνικού κεφαλαίου η οποία είχε απειληθεί από τους σκληρούς ταξικούς αγώνες της δεκαετίας του ‘60. Δεν ξεχνάμε πως ο στρατός έχει λειτουργήσει ως απεργοσπαστικός μηχανισμός με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τις απεργίες των σκουπιδιάρηδων το 1991 όπου οι φαντάροι μάζευαν τα σκουπίδια από τους δρόμους και τις απεργίες των λεωφορειατζήδων την ίδια χρονιά όπου τα στρατιωτικά οχήματα είχαν αντικαταστήσει τα λεωφορεία (δείχνοντας ξεκάθαρα πως ο στρατός είναι εδώ και για να πολεμήσει οποιοδήποτε εργατικό αγώνα που ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος). Και για να μην πηγαίνουμε πολύ πίσω στο χρόνο ας θυμηθούμε τις απειλές του ελληνικού κράτους για επέμβαση του στρατού στην κοινωνική εξέγερση του δεκέμβρη το 2008 ή την άσκηση Καλλίμαχος στις αρχές του φλεβάρη όπου στρατιώτες εκπαιδεύονται στην καταστολή διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων (τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό).

…της στρατιωτικής θητείας
Πέρα από όλα τα παραπάνω ο στρατός μέσω της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας επιτελεί κι έναν άλλο ρόλο. Γιατί πέρα από τις βλακείες που κατά καιρούς ακούγονται περί κατάργησης της θητείας και του κληρωτού στρατού, ο στρατός είναι παρών και σακατεύει σωματικά, διανοητικά και ψυχολογικά χιλιάδες νεολαίους που είναι αναγκασμένοι να χαραμίσουν κάποιους μήνες από τη ζωή τους σε κάποιο στρατόπεδο (ειδικά με την τελευταία αλλαγή του στρατολογικού νόμου ο χακί καταναγκασμός ενισχύεται ακόμα περισσότερο). Σκοπός της στρατιωτικής θητείας είναι η ομαλή ένταξη στην κοινωνία και η αποδοχή της υπάρχουσας βαρβαρότητας προσπαθώντας να φτιάξει ανθρώπους πειθήνιους και φοβισμένους. Πώς; Αρχικά μέσω της με κάθε τρόπο προσπάθειας για εμπέδωση του παραλογισμού της ιεραρχίας (να αποδέχεσαι ως κάτι φυσικό ότι κάποιοι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους) και για αποδοχή της δουλοπρέπειας και του κανιβαλισμού. Η βασική αρχή για την επιβίωση μες στο στρατόπεδο είναι να γλύφεις τους ανώτερούς σου και να πατάς όποιον είναι κάτω από σένα (οποιαδήποτε ομοιότητα με την εκτός στρατού ζωή δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική). Μετά έχουμε την ακόμα μεγαλύτερη εμπέδωση της πειθαρχίας καθώς τα πληκτικά 6ωρα στα σχολικά κελιά υπό την επίβλεψη καθηγητάδων και διευθυντάδων ακολουθούνται από τις σκοπιές και τις υπηρεσίες στο στρατόπεδο υπό την επίβλεψη των καραβανάδων για να δώσουν τελικά τη θέση τους στα βασανιστικά 8ωρα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς υπό την επίβλεψη του εργοδότη και των ρουφιάνων του. Μαθαίνοντας να ρυθμίζεις το χρόνο σου και να διαθέτεις την ενέργειά σου σύμφωνα με τα συμφέροντα άλλων και όχι σύμφωνα με τις επιθυμίες σου. Σε όλα αυτά προστίθενται οι καθημερινοί εξευτελισμοί ώστε να χάσεις κάθε έννοια αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας, η απόλυτη ομοιομορφία ώστε να ισοπεδωθούν τα όποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου και να γίνεις άλλο ένα γρανάζι στην κιμαδομηχανή του στρατού, η εμπέδωση ενός διαρκούς φόβου για κάθε σου “παράπτωμα” (όπως π.χ. οι αγυάλιστες αρβύλες και ό,τι άλλο σκεφτούν οι κομπλεξικοί καραβανάδες και η μιλιταριστική βλακεία), ο χλευασμός κάθε ανθρώπινης αδυναμίας και το σκότωμα οτιδήποτε ανθρώπινου έχει μείνει μέσα σου (αφού μόνο έτσι θα είσαι έτοιμος να σκοτώσεις και να σκοτωθείς για τα αφεντικά) και φυσικά η εθνικιστική πόρωση και το ρατσιστικό μίσος για τα ταξικά μας αδέρφια που έτυχε να γεννηθούν σε κάποια άλλη χώρα. Αποκομμένος για κάποιους μήνες από φιλίες, ερωτικές σχέσεις και οικεία πρόσωπα μαθαίνοντας να ζεις μόνο με άντρες με αποτέλεσμα να ισχυροποιούνται τα όποια σεξιστικά και πατριαρχικά στερεότυπα προωθεί αυτή η κοινωνία. Και όλα αυτά σε ένα χώρο περιφραγμένο που λίγα έχει να ζηλέψει από μια φυλακή. Μετά από όλα αυτά καθόλου δε μας παραξενεύει που πολλοί δεν αντέχουν και αυτοκτονούν κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Αντίθετα μας γεμίζει οργή η προσπάθεια να αποδοθούν αυτές οι αυτοκτονίες στην αδύναμη προσωπικότητα του τάδε φαντάρου ή σε ερωτικές απογοητεύσεις αποκρύβοντας αυτό που στην ουσία είναι, δηλαδή κρατικές δολοφονίες καθώς είναι η ανυπόφορη και καταπιεστική καθημερινότητα της θητείας που ευθύνεται για αυτές τις ζωές και κανένας άλλος.

…και την άρνησή τους
Παρ’ όλα αυτά όπως κάθε καταναγκασμός έτσι και ο χακί εκβιασμός έρχεται αντιμέτωπος με την άρνησή του καθώς δεν είναι και λίγοι αυτοί που δεν έχουν καταπιεί τις εθνικιστικές ντόπες και δεν είναι διατεθειμένοι να χαραμίσουν κάποιους μήνες από τη ζωή τους βαρώντας προσοχές στον κάθε μαλάκα καραβανά. Μια από αυτές τις μορφές άρνησης είναι και η ολική άρνηση στράτευσης, δηλαδή η δημόσια συνειδητή πολιτική επιλογή η οποία αρνείται τόσο τη στρατιωτική θητεία όσο και το θεσμό του στρατού στο σύνολό του με χαρακτήρα άμεσης ρήξης με τον κρατικό μηχανισμό επιδιώκοντας να βάλει το ζήτημα της άρνησης στράτευσης με κινηματικούς όρους. Ένας από αυτούς που επέλεξαν αυτό το δρόμο είναι ο αναρχικός Γεράσιμος Κορωναίος ο οποίος σε γράμμα του προς το στρατολογικό γραφείο της πάτρας μεταξύ άλλων αναφέρει: “Δηλώνω ότι δεν επιθυμώ να καταταγώ στον στρατό ούτε να έχω καμία επαφή με αυτήν την δομή του εξουσιαστικού συστήματος, δεν επιθυμώ καμία εναλλακτική θητεία ούτε καν να εμφανιστώ ενώπιον σας για κάποιου είδους απαλλαγή… Επιλέγω το δρόμο της ολικής άρνησης ως αναρχικός που δε θέλει ούτε να περάσει απ’ έξω από κάποιο στρατόπεδο ούτε να ‘ρθει σε επαφή με χακί-ζώα για κανένα λόγο παρά μόνο απέναντί τους και πάντα με εχθρική στάση.”

Θεωρούμε πως η υπόθεση του ολικού αρνητή στράτευσης Γ.Κ. δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά όλους αυτούς και αυτές που παλεύουν για να πάρουν πίσω τη ζωή τους και συνεχίζουν να αντιστέκονται στις μικρές και μεγάλες εξουσίες που προσπαθούν να μας επιβληθούν με κάθε τρόπο θέλοντας να μας πείσουν πως κάθε αντίσταση είναι μάταιη.

Η άρνηση του Γ.Κ. αποκτάει και μια παραπάνω αξία στις εποχές που ζούμε. Κι αυτό γιατί σε εποχές που η εθνική ομοψυχία και οι “θυσίες για το καλό της πατρίδας” προωθούνται με κάθε τρόπο από το κράτος, τα αφεντικά και τους ρουφιάνους τους κάποιοι επιλέγουν να φτύνουν έμπρακτα αυτά τα ιδεολογήματα που προσπαθούν να ενώσουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και να προτάσσουν την ταξική σύγκρουση με το κράτος και τα αφεντικά. Σε εποχές που ο μιλιταρισμός προσπαθεί να απενοχοποιηθεί κοινωνικά θέλοντας να μας πείσει πως όσοι επιλέγουν το επάγγελμα του μπάτσου, του καραβανά, του σεκιουριτά “κάνουν απλά άλλη μια δουλειά” και δεν είναι ρουφιάνοι και τσιράκια των αφεντικών, είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να καταδεικνύεται ο δολοφονικός και εξουσιαστικός ρόλος των παραπάνω και να προτάσσεται όχι μόνο η άρνηση να γίνουμε κομμάτι τέτοιων μηχανισμών αλλά και να βρούμε τρόπους να τους χτυπήσουμε.

Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο Γ.Κ. και σε όποιον επιλέγει το δρόμο της ολικής άρνησης στράτευσης. Είναι για αυτούς τους λόγους που θεωρούμε πως η υπόθεσή του αφορά πολλούς περισσότερους από εμάς. Κάνοντας πάντα ξεκάθαρο πως η άρνηση της θητείας και του στρατού δεν πηγάζει από κάποιον αφελή ειρηνισμό αλλά είναι απόρροια των ανοιχτών λογαριασμών που έχουμε με το εκμεταλλευτικό σύστημα, βασικός υπερασπιστής του οποίου είναι ο στρατός. Κάνοντας ξεκάθαρο πως ακόμα κι αν καταργηθεί η θητεία δε θα εκλείψουν οι λόγοι να πολεμάμε το στρατό και το σύστημα που αυτός στηρίζει. Μέχρι να απαλλαγούμε μια και καλή από δαύτο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΡΩΝΑΙΟ

και σε όσους διώκονται για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν

Αναρχικοί/ές, αντιεξουσιαστές/τριες, αυτόνομοι/ες, σύντροφοι/ισσες ενάντια στο στρατό, απρίλης 2011

 

δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης του Γεράσιμου Κορωναίου

Στις 23/10/2009 για δεύτερη φορά από τον αύγουστο οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις επισκέφθηκαν το πατρικό μου ψάχνοντας να με βρουν. Από το φλεβάρη του 2008 έπρεπε να έχω καταταγεί στο στρατό, πράγμα που ηθελημένα δεν το έκανα περιμένοντας την ώρα που θα συντάξω αυτή τη δήλωση. Στην αρχή υπήρξαν κάποια τηλεφωνήματα προς τους συγγενείς μου από το στρατολογικό γραφείο της πάτρας και την αστυνομία, στη συνέχεια έγινε μια επίσκεψη από την αστυνομία στο σπίτι που διαμένουν οι γονείς μου και στις 23/10/2009 έγινε η τελευταία επίσκεψη από τους χακί εξουσιαστές (στρατονόμους) οι οποίοι πιστοί στις ιδέες που έχουν από τα χρόνια της Ε.Σ.Α., απείλησαν χωρίς κανένα νομικό δικαίωμα, πως θα στείλουν στη φυλακή τη μητέρα μου με την κατηγορία ότι ξέρει που είμαι και δεν το λέει. Αυτή η τελευταία τους κίνηση με εξόργισε λόγω του γεγονότος ότι, παρ’ όλο το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από το 1967 μέχρι σήμερα, στρατιωτικοί συνεχίζουν και απειλούν απλούς πολίτες παραμένοντας πιστοί στις συνήθειες και επιταγές της εξουσιαστικής τους θέσης η οποία έχει εδραιωθεί από τις περιόδους που ήταν στην εξουσία (’36, ’67) και του ρόλου τους ως σημαντικού παράγοντα για το ελληνικό κράτος διαχρονικά.

Δηλώνω ότι δεν επιθυμώ να καταταγώ στον στρατό ούτε να έχω καμία επαφή με αυτήν την δομή του εξουσιαστικού συστήματος, δεν επιθυμώ καμία εναλλακτική θητεία ούτε καν να εμφανιστώ ενώπιον σας για κάποιου είδους απαλλαγή.
Η απόφαση αυτή πάρθηκε ύστερα από πολλές σκέψεις σχετικά με την ώρα που θα ερχόμουν αντιμέτωπος με αυτό το ζήτημα. Πιστεύω ότι οι δρόμοι είναι δύο: ή πας ή δεν πας. Φυσικά το δεν πας έχει διάφορες προεκτάσεις και τρόπους ώστε να γίνει. Σέβομαι την επιλογή της απαλλαγής Ι5, αλλά δεν υποστηρίζω την εναλλακτική θητεία που επιλέγουν οι αντιρρησίες συνείδησης για το λόγο ότι δε σε αποδεσμεύει ως άτομο από την κράτηση χρόνου και έργου. Επιλέγω το δρόμο της ολικής άρνησης ως αναρχικός που δεν θέλει ούτε να περάσει απ’ έξω από κάποιο στρατόπεδο ούτε να‘ ρθει σε επαφή με χακί-ζώα για κανένα λόγο παρά μόνο απέναντί τους και πάντα με εχθρική στάση. Είναι μια καθαρά πολιτική επιλογή η οποία δε θα εκφραζόταν αν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω κάποιον άλλον τρόπο ώστε να μην υπηρετήσω. Και όπως κάθε πολιτική επιλογή εμπεριέχει ένα σύνολο σκέψεων και απόψεων, έτσι και αυτή έχει αρκετές προεκτάσεις. Από την κοινωνικοποίηση σε καθεστώς εγκλεισμού στον σεξισμό, από τον εθνικισμό στην υποχρέωση, από τον ιμπεριαλισμό στην οικονομία. Προεκτάσεις και λόγοι που βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις και δομές του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο στρατός σε κάνει άντρα: φυσικά και αρνούμαι το πρότυπο και την ισχυρή θέση που έχει επιβάλει το αρσενικό φύλο στην κοινωνία και που βρίσκει την καλύτερη έκφρασή του στον καπιταλισμό όπου ο σωστός άντρας διαμορφώνεται από κάποιες συγκεκριμένες δομές. Δυνατό παιδί από μικρό να είναι το αγόρι μας, στην εφηβεία να έχει μια γκομενίτσα (διαφορετική κάθε μήνα, κατά προτίμηση του άντρα πατέρα), να πάει στο σχολείο του και όταν φύγει από τα χέρια των γονιών του να πάει στρατό όπου θα ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ως αρσενικό. Που βοηθάει ο στρατός; Μαθαίνεις να ζεις μόνο με άντρες για αρκετό διάστημα με αποτέλεσμα να ισχυροποιούνται τα στερεότυπα που υπάρχουν μέσα σου. Προσπαθείς να γίνεις μυϊκά πιο δυνατός για να ανταπεξέρθεις, και καλά, στις δυσκολίες και όχι απλά για να ενισχύσεις την εικόνα σου ως αρσενικό. Έχω σιχαθεί να βλέπω φωτογραφίες φαντάρων με τα σώβρακα να κρατάνε όπλα στους θαλάμους με τσιγάρο στο στόμα και μπουκάλια αλκοόλ τριγύρω. Και στην άδεια πας και σε κανά μπουρδέλο γιατί τώρα που δεν έχεις χρόνο και είσαι μέσα μπορείς να πας να τα ακουμπήσεις για ένα γαμήσι αφού είσαι και πιο άντρας από πριν. Πολλοί έρχονται σε επαφή με τον αγοραίο έρωτα την περίοδο που είναι φαντάροι. Πιστεύω στην ανεξαρτησία του κάθε ατόμου χωρίς διακρίσεις φύλου. Η ανωτερότητα του άντρα είναι αυτή που προωθείται μέσα από το στρατό με σκοπό να συντηρήσει την πατριαρχική δομή της κοινωνίας και να εξυψώσει τις σχέσεις εξουσίας μέσα στο σύνολο.

Γνωρίζεις κόσμο και μένουν δυνατές φιλίες μετά τη θητεία σου: σε συνθήκες εγκλεισμού η μόνη επιλογή που έχεις για να μη σαλτάρεις είναι να προσπαθήσεις να βρεις κάποιους ανθρώπους να συναναστρέφεσαι. Από προηγούμενες εμπειρίες μου δουλεύοντας στα πλοία διαπίστωσα ότι οποιαδήποτε συναναστροφή σε συνθήκες πίεσης σε απομακρύνει από τον εαυτό σου και λειτουργεί ως παραίσθηση κοινωνικότητας. Φυσικά στο στρατό το να συναναστρέφεσαι με ένα πλήθος ατόμων που σε άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζες καν, κάτω από ένα πρίσμα το οποίο απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών διαβιώνοντας κάτω από συνθήκες άθλιες χωρίς πολλές επιλογές, μόνο κοινωνικοποίηση δεν είναι αλλά αναγκαστική σπατάλη της διάθεσης για συνεύρεση.

Είναι υποχρέωσή σου να υπηρετήσεις την πατρίδα: δεν είμαι έλληνας απλά έτυχε να γεννηθώ σε αυτό τον χώρο, δεν έχω καμία εθνική υπερηφάνεια και δεν νιώθω καμία συγκίνηση κάτω από το γαλανόλευκο πανί το οποίο κάθε φορά που καίγεται λέω “γαμώ τη σημαία σας”. Ο στρατός της ελλάδας που δημιουργήθηκε στις απαρχές του ελληνικού κράτους είναι αναγκαστική συνθήκη για να υπάρξει ένα κράτος (σύνορα-στρατός). Είναι το μέσο που εξασφαλίζει την επέκταση του κράτους μέσα από μαζικές δολοφονίες, επεκτατικούς πολέμους και σύμπραξη συμμαχιών για την οικονομική επέκταση. Δηλαδή όπου η ελλάδα έχει οικονομικά συμφέροντα έχει και στρατό π.χ. σερβία – αφγανιστάν. Στο στρατό εγκολπώνεται η μερίδα αυτή της κοινωνίας που επιθυμεί να συνεισφέρει έμπρακτα σε αυτή τη συνθήκη (φασίστες, χουντοβασιλικοί, μεγαλοιδεάτες). Στο στρατό θα σε διδάξουν πώς στην πράξη θα καταφέρεις να πραγματώσεις όλα αυτά που σου μαθαίνουν στο σχολείο, υποστηρίζοντας την ανωτερότητα της φυλής σου. Από το 1821 μέχρι σήμερα έχουμε πήξει στους λεβέντες κολοκοτρωναίους, καραισκάκηδες, παλικαράδες του αέρα που με το ένα παπούτσι διέσχισαν την αλβανία. Καθάρματα τούρκους, γερμανούς, ιταλούς που έσφαζαν έλληνες για το κέφι τους μόνο και μόνο για μια σημαία στην ακρόπολη. Οι λεβέντες του ‘21 που έσφαζαν επαναστατημένους έλληνες, αλβανούς, τούρκους υπηρετώντας την εξουσία, τα τάγματα που είχαν φύγει για να πολεμήσουν με τους τσάρους στην επαναστατημένη ουκρανία (μαύρος καβαλάρης), τη θέση των στρατιωτικοπολιτικών που εκφράστηκε στο αποκορύφωμά της με τη χούντα του 1967 δεν την αναφέρουν πουθενά στο στρατό. Λοιπόν επειδή ούτε στην παγίδα του σχολείου έπεσα, άλλο τόσο δεν θα μπω και στο βούρκο του στρατού αποσκοπώντας στην ενδυνάμωση της πατριωτικής μου συνείδησης. Είμαι εχθρός κάθε κράτους κάθε έθνους και εν δυνάμει καταστροφέας τους.

12 μήνες είναι θα περάσουν: Ζώντας σε μια κοινωνία που ο χρόνος του ατόμου έχει μετατραπεί σε πρόγραμμα, 12 μήνες από τη ζωή φαίνονται λίγοι.!!! Ε, δεν είναι!!! Μιλάμε για δώδεκα μήνες κενού, δώδεκα μήνες εκπαίδευσης στο όνομα μιας σάπιας ιδέας, δώδεκα μήνες ομοιογένειας στην εμφάνιση κοινής με αυτή των χακί – δολοφόνων, δώδεκα μήνες μακριά από φίλους και συντρόφους, δώδεκα μήνες αποχής από τον έρωτα, δώδεκα μήνες χωρίς άποψη για την κοινωνική πραγματικότητα λόγω αποχής, δώδεκα μήνες μέσα σε συρματοπλέγματα, δώδεκα μήνες που κρατάς όπλο χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να το στρέψεις στον εχθρό σου (ο εχθρός είναι η εξουσία που σε κουμαντάρει), δώδεκα μήνες κενού. Τους χαρίζω μόνο τις ώρες που γράφω αυτήν την επιστολή. Επιλέγω να διαχειρίζομαι το χρόνο μου δημιουργικά σε ό,τι θέλω με το λιγότερο κόστος και δεν πετάω στα σκουπίδια ένα χρόνο στον οποίο μπορώ να ζήσω τόσα άλλα πράγματα.

Στρατός – φονιάς: Ο στρατός πέρα από την εσωτερική του ύπαρξη ως θεσμού δρα και εκτός συνόρων, άλλοτε κρυφά άλλοτε φανερά. Έχει πάντα και ας μην τη χρησιμοποιεί τη δυνατότητα να προκαλέσει μαζικές καταστροφές και δολοφονίες. Έχει συγκεκριμένο επιστημονικό περιεχόμενο που σχετίζεται με την ανακάλυψη τεχνικών και όπλων για ακόμα μεγαλύτερους ολέθρους από αυτούς που ήδη μπορεί να προκαλέσει. Φυσικά για να καλύψει όλες αυτές τις ενέργειές του απομυζά χρήματα από το μόχθο των ιδίων που αυτός σκοτώνει. Εκτός από θανάτους σε καιρό πολέμου ευθύνεται για το θάνατο αρκετών νέων που τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Επίσης ευθύνεται για αρκετές ψυχολογικές διαταραχές που προκαλούνται σε άτομα κατά τη θητεία τους. Είναι ρυθμιστής της κίνησης των συνόρων, άλλοτε σκοτώνοντας μαζικά σε ναρκοπέδια μετανάστες άλλοτε σκοτώνοντας φαντάρους που τυχαίνει να δουν κάποια σύμπραξη στρατιωτικών με εμπόρους ναρκωτικών-λευκής σάρκας-όπλων. Εκπαιδεύει μαζικά δολοφόνους στις ειδικές δυνάμεις, πολλοί από τους οποίους μετά βρίσκονται στα σώματα ασφαλείας ή απαρτίζουν φασιστικές και παρακρατικές ομάδες. Εν ολίγης είναι μια δεξαμενή θανάτου υπηρετώντας τα σχέδια κρατιστών, καπιταλιστών, και μη.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ – ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ

Γεράσιμος Κορωναίος Οκτώβρης 2009