Tag Archives: Σωματεία

Κείμενο από εκδήλωση-συζήτηση: ΔΝΤ! Και τώρα τι;

KEIMENO-ΕΙΣΗΓΗΣΗ για την εκδήλωση-συζήτηση «ΔΝΤ! Και τώρα τι;»
16-4-2011

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην πιο δύσκολη οικονομική κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών. Η γενικότερη οικονομική κρίση που υπάρχει στις χώρες του δυτικού κόσμου, οι δομικές αδυναμίες του συστήματος, τα σκάνδαλα, οι κερδοσκόποι των spreads και τέλος η υποτέλεια στο ΔΝΤ και την ΕΕ, που είναι και η χαριστική βολή, κάνουν το μέλλον να φαντάζει εφιαλτικό. Το βιοτικό επίπεδο συνεχώς υποβαθμίζεται, με την ακρίβεια στα προϊόντα πρώτης ανάγκης, τις περικοπές των δαπανών για την παιδεία και την υγεία (συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων), αύξηση της φορολογίας στα καύσιμα (πετρέλαιο θέρμανσης και βενζίνης), αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση διοδίων και τιμών στις αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες.

Οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί ήταν από τους πρώτους που μπήκαν στο στόχαστρο, αρχικά με περικοπές μέρους των μισθών και συντάξεων και στη συνέχεια με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Παράλληλα με αυτά υπάρχει και το συνεχές κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων που δεν μπορούν να αντέξουν στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Η ανεργία συνεχώς αυξάνεται και δίπλα στην υποβάθμιση της εργατικής τάξης, υπάρχει και η διάλυση της μεσαίας, η προλεταριοποίηση της μεσαίας – μικροαστικής τάξης. Το κεϋνσιανό μοντέλο και το κράτος πρόνοιας αντικαθίσταται με έναν άγριο καπιταλισμό και με ένα κράτος χωροφύλακα. Π.χ. Πόσο τυχαία είναι η δωρεά 200.00 ευρώ από τον μεγαλό-εφοπλιστή Νίκο Πατέρα για την επισκευή των μοτοσικλετών ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, τον Μάρτιο;

Ένα νέο δεδομένο είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Το καθεστώς τούς εμπαίζει ανάμεσα στο καθεστώς, νομιμοποίηση, ημι-νομιμοποίησης και παρανομίας. Κάνουν τις πιο δύσκολες εργασίες και συνήθως παίρνουν τις χαμηλότερες αποδοχές. Παράλληλα, προκειμένου να διασπαστεί η ενότητα της εργατικής τάξης και των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων, παρουσιάζονται ως υπεύθυνοι για την ανεργία και ως παράγοντας μόλυνσης της καθαρότητας, της κατά φαντασία φυλετικά καθαρής ελληνικής φυλής. Το επόμενο βήμα των εθνικιστών, δεν μπορεί να είναι άλλο, από το να σπάνε τις απεργίες και να τραμπουκίζουν διαδηλωτές. Άλλωστε η θεωρία του εθνικισμού, υποστηρίζει το συνεργατικό / συντεχνιακό κράτος ή με άλλα λόγια την υποταγή των εργαζόμενων στα μεγάλα αφεντικά – ιδιοκτήτες και το ολοκληρωτικό κράτος ως διαμεσολαβητή. Στον μεσοπόλεμο η τότε πλουτοκρατία κατέφυγε στις φασιστικές ορδές για να ανακόψει τα εργατικά κινήματα. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. 

Ο καθεστωτικός συνδικαλισμός είναι ανεπαρκής στο να δώσει απαντήσεις δράσης και οργάνωσης στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Οι καρεκλοκένταυροι εργατοπατέρες περιορίζουν την δράση σε συμφωνημένες απεργίες και φραστικές διαμαρτυρίες. Το ΠΑΜΕ είναι πιο δυναμικό μεν, αλλά είναι δεμένο στο «άρμα» του ΚΚΕ, που πέρα από την εξυπηρέτηση των κομματικών μικροσυμφερόντων έχει υπογράψει τον ιστορικό συμβιβασμό με το αστικό καθεστώς. Συμφωνία την οποία τηρεί με παροιμιώδη συνέπεια. Κοινή συνιστώσα ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ είναι η οριοθέτηση των αγώνων στα πλαίσια της νομιμότητας και η στρατηγική προσανατολισμένη στα κομματικά συμφέροντα.  

Σε αντίθεση με τον έντονο ταξικό πόλεμο από το 1974 έως τα μέσα τις δεκαετίας του ΄80, ακολούθησε μία κατάσταση ύφεσης του εργατικού κινήματος. Η διάσπαση και η αφομοίωση των συνδικάτων από το ΠΑΣΟΚ, το βόλεμα στον δημόσιο τομέα, η πλασματική οικονομία ευμάρεια – φούσκα ανάπτυξης, η μετακίνηση βιοτεχνιών και εργοστασίων σε άλλες χώρες με φθηνότερα μεροκάματα και η μικρο-αστικοποίηση αποτέλεσαν βασικά χαρακτηριστικά. Σήμερα, μπροστά στην φτωχο-ποίηση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών στρωμάτων και την κρίση του κεφαλαίου, ανοίγει ξανά ο ασκός τους ταξικού πολέμου και η επαναστατική προοπτική.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ο αυτόνομος συνδικαλισμός. Σωματεία βάσης που λειτουργούν αμεσο-δημοκρατικά και έχουν ως στόχευση αυτόν καθ’ αυτόν τον εργατικό αγώνα και όχι μικρο-κομματικά συμφέροντα. Πολλά από αυτά έχουν αναπτύξει μία αξιόλογη δράση, η οποία επεκτείνεται και σε άρθρωση ενός πιο συνολικού πολιτικού λόγου. Λόγος που δεν περιορίζεται μόνο στα συντεχνιακά ζητήματα αλλά στις γενικότερες συνθήκες που βιώνουμε, όπως και στις προοπτικές χειραφέτησης. Επίσης έχουν γίνει και εργατικοί αγώνες έξω από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό (Banquet, BarΘelonika). Παράλληλα υπάρχουν και επιχειρήσεις που λειτουργούν ως κολεκτίβες. Όλα αυτά ξεκομμένα δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο, όμως όλα μαζί αποτελούν μια πρώτη βάση για το τι μπορεί να δημιουργηθεί στο μέλλον.  

Στην πόλη της Καβάλας, αν και με μετριοπαθή χαρακτηριστικά έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα της ταξικής πάλης. Οι αγώνες των απολυμένων στο Δελφίνι και στα Bodyline, η πορεία ενάντια στην ανεργία, η απεργία πείνας άνεργου ζευγαριού καβαλιωτών, οι απεργίες –πορείες (που σε μία από αυτές υπήρξε και η προκλητική βιντεοσκόπηση μέσα από το αστυνομικό τμήμα, για την οποία βγήκε υπουργικό πόρισμα ότι δεν έγινε παρότι υπάρχει φωτογραφικό υλικό που αποδεικνύει την αστυνομική αυθαιρεσία!!!), η αντιρατσιστική πορεία και οι κινήσεις αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας μετανάστες – εργαζόμενους της Υπατίας – Νομικής.

Μία συνειδητή επαναστατική στρατηγική δεν μπορεί να είναι προσανατολισμένη μόνο σε ένα κίνημα διαμαρτυρίας, ειρηνικής ή ακόμη και βίαιης, ούτε μόνο σε συντεχνιακές διεκδικήσεις ή μικρο-πολιτικές επιδιώξεις. Πολύ βαθύτερα, όχι μόνο πρέπει να αναλύει το υπάρχον σύστημα, αλλά να δημιουργεί και τις βάσεις και τις οργανωτικές δομές για την ανατροπή, την επανάσταση και το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία. Η οικονομία και η εργασία, αποτελούν αν όχι τις πιο σημαντικές, σίγουρα κάποιες από τις πιο σημαντικές συνιστώσες για αυτό το επαναστατικό πέρασμα.

Η καλλιέργεια επαναστατικής συνείδησης και κουλτούρας, η αυτό-οργάνωση στους χώρους εργασίας, η εργατική διεκδίκηση από αυτόνομα συνδικάτα με ταξική συνείδηση, οι άγριες απεργίες, οι απεργίες αλληλεγγύης και η γενικότερη ταξική αλληλεγγύη, οι καταλήψεις χώρων εργασίας από τους εργαζόμενους, η δημιουργία κολεκτίβων και κολεκτιβοποίηση κατειλημμένων χώρων εργασίας, αποτελούν κάποια από τα πρώτα βήματα. Τα πρώτα βήματα προς την απαλλοτρίωση όλων των οικονομικών μονάδων και την αμεσο-δημοκρατική κολεκτιβοποίηση. Τα πρώτα βήματα σε μία μετάβαση σε νέες δομές σε όλα τα φάσματα της κοινωνικής ζωής. Τα πρώτα βήματα για την διεθνή επανάσταση των νέο-πτωχων και την δημιουργία ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης.