Κείμενο του Χριστόφορου Κορτεση, προφυλακισμένου για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα.
Εφτά μήνες μετά τη σύλληψή μου και το πολυδιαφημισμένο τηλεοπτικό -και όχι μόνο- παραλήρημα των αρχών και της αντιτρομοκρατικής, παραμένω προφυλακισμένος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Είμαι πεπεισμένος ότι η δίωξή μου έχει καθαρά φρονηματικό χαρακτήρα με προφανή στόχο την ποινικοποίηση του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκω, των συντροφικών και φιλικών μου σχέσεων και ταυτόχρονα τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας, που ήδη αγωνίζονται -ή θα επιλέξουν να αντισταθούν- στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες καταπίεσης, που επιβάλλονται με ολοένα εντονότερους ρυθμούς.
Ξεκαθαρίζω τη θέση μου. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου έχω δηλώσει ότι είμαι αναρχικός. Αρνούμαι να αποκηρύξω την πολιτική μου ταυτότητα και την συνειδητή εδώ και χρόνια επιλογή μου να συμμετέχω ανοιχτά μαζί με εκατοντάδες συντρόφους μου σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Αρνούμαι να αποκηρύξω τη φιλική και συντροφική μου σχέση -όπως και πολλοί σύντροφοι- με τον αναρχικό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα. Τα «ακράδαντα», «ενοχοποιητικά» στοιχεία που αναμασά το κατηγορητήριο εναντίον μου, συνοψίζονται στα εξής: ένα αποτύπωμά μου σε φυλλάδιο πολιτικού περιεχομένου στο σπίτι του Λ. Φούντα και μία υποτιθέμενη επίσκεψή σε σπίτι φίλου και συντρόφου, συγκατηγορουμένου μου. Η αίτηση αποφυλάκισής μου, απορρίφθηκε με αιτιολογία το αποτύπωμα που προανέφερα και ένα ακόμη «ατράνταχτο στοιχείο»: αποτύπωμα συγκατηγορούμενου μου σε «ύποπτο» αντικείμενο στο σπίτι μου∙ ένα dvd με τίτλο «Γαμομπελάδες» (αμερικάνικη ταινία)!
Από πότε θεωρείται παράνομη η κατοχή και ανταλλαγή κειμένων με πολιτικό – αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο; Από πότε διώκονται ποινικά οι επισκέψεις σε φιλικά σπίτια; Ποια νοσηρή φαντασία βαφτίζει το σπίτι που σταθερά διέμενα στη Νέα Φιλαδέλφεια «γιάφκα»; Ας σοβαρευτούμε. Για όσους ξέχασαν ή για όσους δεν γνωρίζουν η απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 10 το βράδυ, της συνάθροισης πέραν των τριών ατόμων και της ελεύθερης διακίνησης εντύπων με πολιτικό περιεχόμενο ανήκει σε άλλα καθεστώτα, που και αυτά –τυχαίο; δεν νομίζω- αυτοαποκαλούνταν δημοκρατικά.
Η άρνησή μου να δώσω δείγμα dna, οφείλεται αποκλειστικά στις πολιτικές μου πεποιθήσεις και αξίες και δεν υπαγορεύεται από κανένα φόβο περί αποδείξεως «ενοχής» μου, όπως τεχνηέντως υπονοείται. Φυσικά και αρνούμαι να γίνω συνεργάτης των αρχών και των κατασταλτικών μηχανισμών στην προσπάθεια βιολογικού –και κάθε άλλου- φακελώματος με εμφανείς σκοπούς.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν με διακατέχει καμία λογική θυματοποίησης καθώς δεν τρέφω ψευδαισθήσεις περί δημοκρατίας, ούτε περί του «δικαίου» της δικαιοσύνης. Ως αναρχικός δεν καταδικάζω καμία μορφή πάλης –αφισοκολλήσεις, κινήσεις αντιπληροφόρησης, πολιτικά έντυπα, καταλήψεις, πορείες, δυναμικές ενέργειες, απαλλοτριώσεις, αντάρτικο πόλης- που ιστορικά έχουν επιλέξει και χρησιμοποιήσει οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι (αναρχικοί, κομμουνιστές, ευρύτερα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας). Δεν προτίθεμαι να παραδώσω στις αρχές κανένα στοιχείο της προσωπικής μου ζωής και κανένα «αποτύπωμα» των συντροφικών μου σχέσεων και των πολιτικών μου επιλογών.
Και το γαϊτανάκι της στοχοποίησης όχι μόνο συγκεκριμένων προσώπων αλλά εντέλει της ίδιας της έννοιας της συντροφικότητας και της επιλογής της αλληλεγγύης διευρύνεται. Δεκάδες σύντροφοι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο καλούνται ως μάρτυρες με την ίδια πάντα αιτιολογία (αποτυπώματα σε βιβλία, cd, πόρτες και παράθυρα… στα σπίτια φίλων και συντρόφων, προφυλακισμένων για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα) με αποκορύφωμα την απαγγελία κατηγοριών σε τέσσερις επιπλέον ανθρώπους από το φιλικό ακόμα και το συγγενικό περιβάλλον των συλληφθέντων!
Η επίθεση του καθεστώτος –με σημερινό εκφραστή το «αντιεξουσιαστικό» ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρους όλα τα κόμματα εξουσίας- φυσικά και δεν στοχεύει αποκλειστικά τον αναρχικό χώρο, αλλά τις γενικευμένες εκρήξεις, που κυοφορούνται από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, ως υγιείς αντιδράσεις στην οικονομική εξαθλίωση (περικοπές μισθών και συντάξεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, χιλιάδες απολύσεις κ.ά.) και την πλήρη υποβάθμιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι εικόνες βίαιης αντιμετώπισης απεργών, ανέργων, διαδηλωτών εργαζόμενων (συγκέντρωση συμβασιούχων στην Ακρόπολη, έξω από υπουργεία) δεν είναι ούτε αποσπασματικές ενέργειες, ούτε «ατυχή» γεγονότα αστυνομικής αυθαιρεσίας.
Το κράτος οπλίζει όχι μόνο το κατασταλτικό (εκατοντάδες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας) αλλά και το νομικό του οπλοστάσιο. Γιατί πώς αλλιώς ερμηνεύεται ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που βαφτίζει «τρομοκρατία» ακόμα και τη συνδικαλιστική δράση (με προφανή στόχο τα σωματεία βάσης και όχι φυσικά την «μαχητική» γσεε…), τη συμμετοχή σε δυναμικές πορείες και επαναφέρει τους ανώνυμους μάρτυρες κατηγορίας- θυμίζουν άραγε σε κανέναν εκείνους τους δωσίλογους με τις κουκούλες και το δάχτυλο προτεταμένο; Ποιον ακριβώς θέλει να περιφρουρήσει το περίφημο «δόγμα ασφάλειας» με τις αστυνομοκρατούμενες πόλεις και γειτονιές, αν όχι το ίδιο το σύστημα; Και ποιος είναι εκείνος που σκοπίμως καλλιεργεί το φόβο -π.χ. μιας επερχόμενης χρεωκοπίας για την οποία όλοι τάχα έχουμε ευθύνη (!)- προκειμένου να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για τα επαχθή σχέδιά του;
Χριστόφορος Κορτέσης
Δικαστικές φυλακές Κορίνθου