Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον , τότε είμαστε ήδη νεκροί»
Δεν είμαι ανθρωπιστής και επομένως δε θα μιλήσω σαν ανθρωπιστής. Τοποθετώ τον εαυτό μου από τη μεριά των αναρχικών της πράξης. Στη μάχη για μια ελεύθερη ζωή δίχως αρχηγούς και υποτακτικούς , συχνά το τίμημα είναι η φυλακή. Αυτό το τίμημα μου έχει επιβληθεί εδώ και ένα χρόνο, καθώς βρίσκομαι φυλακισμένος- ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ του κράτους. Αιχμάλωτος αλλά όχι ηττημένος, καθώς για μένα, ως αναρχικό αντάρτη πόλης, η φυλακή είναι μια προσωρινή στάση αναμονής , αλλά ποτέ ο τερματικός σταθμός. Σε αυτόν τον ένα χρόνο δεν επέτρεψα στη φυλακή ούτε να με εξημερώσει, ούτε να με «σωφρονίσει» ,καθυποτάσσοντας το σώμα και τη μνήμη μου μέσα από τη νεκρή επανάληψη του χρόνου-δεσμοφύλακα.
Από την πρώτη στιγμή όμως, ξεκίνησε εναντίον όλων των συντρόφων που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ένας αδιάκοπος ψυχολογικός πόλεμος κι ένα ειδικό καθεστώς κράτησης.
Προσωπικά οδηγήθηκα στις φυλακές Γρεβενών, «τοποθετήθηκα» αρχικά σε πτέρυγα προστασίας ( στην οποία αρνήθηκα να παραμείνω και μεταφέρθηκα), ενώ έχω μεταχθεί πάνω από 20 φορές με έκτακτες μεταγωγές (αλεξίσφαιρη κλούβα, ΕΚΑΜ, αντιτρομοκρατική, ειδικό σώμα μεταγωγών) κατά τη διάρκεια των οποίων έχω μείνει στο πειθαρχείο των φυλακών Διαβατών και στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης με εικοσαμελή ομάδα αστυνομικών για «προσωπική» φύλαξη.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον αντίπαλο. Από τη στιγμή που κηρύξαμε πόλεμο ενάντια στο κράτος και την κοινωνία του, γνωρίζαμε το κόστος των πράξεων μας και παραμένουμε αμετανόητοι στις επιλογές μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα παραμείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Χρωστάμε στον εαυτό μας άλλη μια μάχη… μέχρι την επόμενη.
Αρνούμαι λοιπόν να βάλω τη ζωή σε παρένθεση. Εδώ μέσα στη φυλακή, στη χώρα των σκιών παραμένω στα μαχαίρια με το υπάρχον, τις στολές και τους υπακτικούς του. Σ’ αυτή τη μάχη αν δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, τότε δεν είσαι ικανός να τη ζήσεις με πάθος.Στη σημερινή μαζική κοινωνία του κράτους ούτε ρίσκο υπάρχει, ούτε πάθος. Υπάρχει μόνο φόβος και ρουτίνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και μόνοι. Αλλά ζωντανοί ποτέ.
Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, τότε είμαστε ήδη νεκροί. Γι’ αυτό σήμερα Κυριακή 8 Απριλίου ξεκινάω απεργία πείνας ως έμπρακτη αλληλεγγύη στους συντρόφους Παναγιώτη Αργυρού και Γεράσιμο Τσάκαλο που πραγματοποιούν απεργία πείνας απαιτώντας την μεταγωγή τους στις φυλακές Κορυδαλλού και την οριστική διακοπή των εκδικητικών μεταγωγών. Παραμένοντας συνεπείς στα λόγια και στις επιλογές μας ως Συνωμοσία, αυτή η κίνηση είναι παράλληλα μία πρώτη χειρονομία προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πολιτικής κολεκτίβας συμβίωσης στις φυλακές.
Τώρα λοιπόν που έρχονται οι γιορτές, τώρα που ο καθένας κάνει τα ψώνια του ή ξεγελάει τη φτώχεια του, στους στολισμένους δρόμους και στις βιτρίνες, εμείς «προσφέρουμε» την απεργία πείνας στο γιορτινό σας τραπέζι. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας η απεργία πείνας αποτελεί έσχατο μέσο αγώνα .Είναι μια μάχη με το θάνατο σε αργή κίνηση. Είναι η θέληση για ζωή ενάντια στην παραίτηση και την υποταγή. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι ο καθρέφτης των ενοχών της κοινωνίας. Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει τις σιωπές της. Είναι ο καθρέφτης της αδιαφορίας, ο καθρέφτης των κενών αξιών, ο καθρέφτης της παραίτησης, ο καθρέφτης του φόβου, ο καθρέφτης του μοναχικού πλήθους… Πίσω από τον καθρέφτη υπάρχει ΖΩΗ. Αρκεί να σπάσουμε τον καθρέφτη.
Υ.Γ. Την ίδια περίοδο πραγματοποιείται απεργία πείνας για την απελευθέρωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου και την παύση των διώξεων για τις 250 εμπρηστικές και εκρηκτικές επιθέσεις που έχει αναλάβει η Σ.Π.Φ., εναντίον ατόμων που δεν έχουν καμία σχέση με τη Συνωμοσία.
Η στήριξή μου στα παραπάνω αιτήματα είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ F.A.I./I.R.F.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
Τσάκαλος Χρήστος
Μέλος του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ./ F.A.I.