Τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, είναι λίγο – πολύ γνωστά. Στο λεγόμενο «άβατο» των Εξαρχείων, ο ειδικός φρουρός Κορκονέας πυροβολεί και εκτελεί τον 15χρονο μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλο. Αυτή η σφαίρα που δεν ρίχθηκε σε έναν τυχαίο γεωγραφικό χώρο και ούτε από κάποιον «ψυχοπαθή», αλλά από έναν μισθοφόρο της υποταγής, προορισμένη για την ανήσυχη – απείθαρχη νεολαία και τους παντός ηλικίας εξεγερμένους της μητρόπολης, αποτέλεσε την σπίθα για την Εξέγερση του Δεκέμβρη. Μέσα σε λίγες ώρες η Εξέγερση απλώθηκε σε όλη την χώρα και ο απόηχος της πέρασε από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έως τα βουνά του Μεξικού. Όπως έχουμε ξαναγράψει αυτό που τρόμαξε τους κοσμοκράτορες του πλανήτη, φοβούμενοι για αλυσιδωτές εκρήξεις (π.χ. Σαρκοζί στην Γαλλία) δεν ήταν απλώς οι σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών, οι απαλλοτριώσεις και τα οδοφράγματα. Αλλά και τα πρώτα σπέρματα αυτό-οργάνωσης των εξεγερμένων, όπως και η προοπτική μετουσίωσης της οργής σε συνειδητή κοινωνική επανάσταση, η οποία θα θέσει το τέλος της κυριαρχίας τους. Ανοίγοντας τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και έλεγχο στην ζωή των υπηκόων. Έναν κόσμο αυτό-οργάνωσης, ελευθερίας και αλληλεγγύης.
«Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποιοσδήποτε».
Ο Δεκέμβρης δεν πέρασε χωρίς αιχμάλωτους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις 62 άνθρωποι προφυλακίστηκαν, ενώ πολλοί άλλοι διώχθηκαν ποινικά. Ανάμεσα τους και ο Θοδωρής Ηλιόπουλός. Ο Θοδωρής έχει το χαρακτηριστικό ότι, ενώ οι μόνες «αξιόπιστες» μαρτυρίες που τον βαραίνουν είναι αυτές των δύο ΜΑΤατζίδων που τον συνέλαβαν, είναι ο μοναδικός που δήλωσε τις αντι-εξουσιαστικές – ελευθεριακές απόψεις του από την πρώτη στιγμή. Τίμημα που πληρώνει με το να παραμένει ο τελευταίος προφυλακισμένος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη. Καθώς σύμφωνα με το βούλευμα τις εισαγγελίας «είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος για την δημόσια τάξη». Χαρακτηρισμός που εν τέλει, ίσως και να είναι κολακευτικός σε αυτόν τον σάπιο κόσμο της υποταγής, της παραίτησης και του τηλεκοντρόλ.
«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».
