Αντίφα εργαζόμενοι και τότε, αντίφα εργαζόμενοι και τώρα!

“Ο χαρακτήρας του σημερινού αγώνα, που ξεκινώντας από τους φοιτητές, αγκαλιάζει τώρα όλο το λαό είναι αγώνας, τόσο ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, όσο και στα ξένα και ντόπια μονοπώλια που τη γέννησαν και τη στηρίζουν. Είναι αγώνας για το πέρασμα της εξουσίας στον εργαζόμενο λαό και όχι στους Δημαγωγούς που επί δεκάδες χρόνια τον καπηλεύονταν με τα γενικά «Περί Δημοκρατίας συνθήματα τους»”. Απόσπασμα από την 2η διακήρυξη της εργατικής συνέλευσης του Πολυτεχνείου στις 15/11/1973.

H σημερινή μέρα, 17 Νοεμβρίου 2012, είναι μέρα μνήμης για την Εξέγερση του ’73. Μία εξέγερση που ξεκίνησε συνδυάζοντας τον αντι-φασισμό με την ταξική πάλη και την εργατική αυτοδιαχείριση, της οποίας το νόημα όχι απλώς δεν δικαιώθηκε ποτέ κατά την Μεταπολίτευση, αλλά αλλοιώθηκε και παρουσιάστηκε όπως εξυπηρετούσε το νέο καθεστώς. Σήμερα που οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν τον διπλό φασισμό της Χούντας των Τραπεζιτών και των ταγματασφαλιτών της Χρυσής Αυγής, ο Νοέμβρης είναι επίκαιρος όσο ποτέ.

Το Πολυτεχνείο που όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στην Χούντα ξεκίνησε από την επιμονή των 300 «προβοκατόρων», όπως τους χαρακτήρισε το ΚΚΕ, που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου και καλούσαν τον λαό σε σύσταση συνελεύσεων στους χώρους εργασίας. Αφού δεν μπόρεσαν να σβήσουν την φλόγα του προβοκάτορα λαού, τα μετέπειτα κόμματα της Μεταπολίτευσης, αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν και στην συνέχεια να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν την εικόνα και το νόημα του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση του Νοέμβρη πέρα από την άρθρωση επαναστατικού λόγου, χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένα οδοφράγματα και συγκρούσεις στους δρόμους της Αθήνας. Το Πολυτεχνείο ήταν η ελληνική εκδοχή μία σειράς εξεγέρσεων εκείνης της εποχής, είτε ενάντια στους γραφειοκράτες-«πεφωτισμένους» δεσπότες της ΕΣΣΔ (Πράγα ΄68) είτε ενάντια στον καπιταλισμό (Γαλλία ’68, Ιταλία ’67-78, κ.α). Το Πολυτεχνείο συνεχίστηκε και στην Μεταπολίτευση παίρνοντας διάφορες μορφές (αυτόνομοι εργατικοί αγώνες δεκαετίας 1970, καταλήψεις ’80, μαθητικό κίνημα ’90,) για να εκφραστεί στις μέρες μας με τον Δεκέμβρη 2008, τα κινήματα αυτομείωσης, το κίνημα των λαϊκών συνελεύσεων, τις αντιφασιστικές μοτοπορείες και το αίτημα για εργατική αυτό-διεύθυνση (ΒΙΟ.ΜΕ.).

Το Πολυτεχνείο ψάχνει για δικαίωση σε μία χώρα που δεν έγινε από-χουντοποίηση ποτέ και οι βρικόλακες τις επταετίας ξαναβγήκαν από τους τάφους τους, ενώ οι εκ των υστέρων υποκριτές υμνητές του εγκαθίδρυσαν μία σύγχρονη δικτατορία ΔΝΤ – τραπεζών, καταδικάζοντας μας στην φτώχια και εξαθλίωση. Ο Νοέμβρης είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι ο συνδυασμός ενός συνειδητού αντι-φασισμού και της επιμονής για την δημιουργίας συνελεύσεων στις γειτονίες και τους χώρους εργασίας, γεννά κοσμοϊστορικά γεγονότα. Συνδυασμός που πυροδοτεί εξεγέρσεις και ανοίγει την προοπτική της επανάστασης που πλέον γίνεται όλο και πιο αναγκαία σε διεθνές επίπεδο.

Μνημονεύουμε τον Νοέμβρη κάθε μέρα, οργανώνοντας τόσο το αντιφασιστικό μέτωπο όσο και δημιουργώντας συνελεύσεις σε γειτονίες και χώρους εργασίας. Έως την τελική του δικαίωση σε μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, μία κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας