Αλληλεγγύη στο Ν. Μαζιώτη

Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον , τότε  είμαστε ήδη νεκροί»

 Δεν είμαι ανθρωπιστής και  επομένως δε θα μιλήσω  σαν ανθρωπιστής. Τοποθετώ τον εαυτό μου από τη μεριά των αναρχικών της πράξης. Στη μάχη για μια ελεύθερη ζωή δίχως αρχηγούς και υποτακτικούς , συχνά το τίμημα είναι η φυλακή. Αυτό το τίμημα μου έχει επιβληθεί εδώ και ένα χρόνο, καθώς βρίσκομαι φυλακισμένος- ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ του κράτους. Αιχμάλωτος αλλά όχι ηττημένος, καθώς για μένα,  ως αναρχικό αντάρτη πόλης, η φυλακή είναι μια προσωρινή στάση αναμονής , αλλά ποτέ ο τερματικός σταθμός. Σε αυτόν τον ένα χρόνο δεν επέτρεψα στη φυλακή ούτε να με εξημερώσει, ούτε να με «σωφρονίσει» ,καθυποτάσσοντας το σώμα  και τη μνήμη μου μέσα από τη νεκρή επανάληψη του χρόνου-δεσμοφύλακα.

Από την πρώτη στιγμή όμως, ξεκίνησε εναντίον όλων των συντρόφων που συμμετέχουμε στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ένας αδιάκοπος ψυχολογικός πόλεμος κι ένα ειδικό  καθεστώς κράτησης.

Προσωπικά οδηγήθηκα στις φυλακές Γρεβενών, «τοποθετήθηκα» αρχικά  σε πτέρυγα προστασίας  ( στην οποία αρνήθηκα  να παραμείνω και μεταφέρθηκα), ενώ έχω μεταχθεί πάνω από 20 φορές με έκτακτες μεταγωγές (αλεξίσφαιρη κλούβα, ΕΚΑΜ, αντιτρομοκρατική, ειδικό σώμα μεταγωγών) κατά τη διάρκεια των οποίων έχω μείνει στο πειθαρχείο των φυλακών Διαβατών και στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης με εικοσαμελή ομάδα αστυνομικών για «προσωπική» φύλαξη.

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον αντίπαλο. Από τη στιγμή που κηρύξαμε  πόλεμο ενάντια στο κράτος και την κοινωνία του, γνωρίζαμε το κόστος των πράξεων μας και παραμένουμε αμετανόητοι στις επιλογές μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα παραμείνουμε με σταυρωμένα τα  χέρια. Χρωστάμε στον εαυτό μας άλλη μια μάχη… μέχρι την επόμενη.

Αρνούμαι λοιπόν να βάλω τη ζωή σε παρένθεση. Εδώ μέσα στη φυλακή, στη χώρα των σκιών παραμένω στα μαχαίρια με το υπάρχον, τις στολές και τους υπακτικούς του. Σ’ αυτή τη μάχη αν δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, τότε δεν είσαι ικανός να τη ζήσεις με πάθος.Στη σημερινή μαζική κοινωνία του κράτους ούτε ρίσκο υπάρχει, ούτε πάθος. Υπάρχει μόνο φόβος και ρουτίνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και μόνοι. Αλλά ζωντανοί ποτέ.

Όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, τότε είμαστε ήδη νεκροί. Γι’ αυτό σήμερα Κυριακή 8 Απριλίου ξεκινάω απεργία πείνας ως έμπρακτη αλληλεγγύη στους συντρόφους Παναγιώτη Αργυρού και Γεράσιμο Τσάκαλο που πραγματοποιούν απεργία πείνας απαιτώντας την μεταγωγή τους στις φυλακές Κορυδαλλού και την οριστική διακοπή των εκδικητικών μεταγωγών. Παραμένοντας συνεπείς στα λόγια και στις επιλογές μας ως Συνωμοσία, αυτή η κίνηση είναι παράλληλα μία πρώτη  χειρονομία προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας πολιτικής κολεκτίβας συμβίωσης στις φυλακές.

Τώρα λοιπόν που έρχονται οι γιορτές, τώρα που ο καθένας κάνει τα ψώνια του ή ξεγελάει τη φτώχεια του, στους στολισμένους δρόμους και στις βιτρίνες, εμείς «προσφέρουμε» την απεργία πείνας στο γιορτινό σας τραπέζι. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας η απεργία πείνας αποτελεί έσχατο μέσο αγώνα .Είναι μια μάχη με το θάνατο σε αργή κίνηση. Είναι η θέληση για ζωή ενάντια στην παραίτηση και την υποταγή. Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι ο καθρέφτης των ενοχών της κοινωνίας. Είναι ο καθρέφτης που φανερώνει τις σιωπές της. Είναι ο καθρέφτης της αδιαφορίας, ο καθρέφτης των κενών αξιών, ο καθρέφτης της παραίτησης, ο καθρέφτης του φόβου, ο καθρέφτης του μοναχικού πλήθους… Πίσω από τον καθρέφτη υπάρχει ΖΩΗ. Αρκεί να σπάσουμε τον καθρέφτη.

Υ.Γ. Την ίδια περίοδο πραγματοποιείται απεργία πείνας για την απελευθέρωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου και την παύση των διώξεων για τις 250 εμπρηστικές και εκρηκτικές επιθέσεις που έχει αναλάβει η Σ.Π.Φ., εναντίον ατόμων που δεν έχουν καμία σχέση με τη Συνωμοσία.

Η στήριξή μου στα παραπάνω αιτήματα είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ F.A.I./I.R.F.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

                                                                   Τσάκαλος Χρήστος

  Μέλος του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ./ F.A.I.

  Στις 4 του Απρίλη στην πλατεία Συντάγματος, στο μέρος όπου γινόταν μερικούς μήνες πριν η λαϊκή συνέλευση, έβαλε τέλος στη ζωή του ο αγωνιστής Δημήτρης Χριστούλας. Τα τελευταία λόγια του, γραμμένα σε ένα σύντομο σημείωμα, δείχνουν ξεκάθαρα πως η επιλογή του ήταν μια πολιτική πράξη. Το μήνυμά του είχε ένα σαφές πολιτικό περιεχόμενο.

 Ο Δημήτρης Χριστούλας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ένας απελπισμένος για οικονομικούς λόγους. Αυτή η ερμηνεία εξυπηρετεί τα καθεστωτικά κόμματα και την κυβέρνηση γιατί ξεγυμνώνει την πράξη του από το πολιτικό της περιεχόμενο. Η πράξη του δεν μπορεί να μεταφράζεται ως ένα προσωπικό δράμα. Ούτε να συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στα πάρα πολλά περιστατικά αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Η οικονομική και πολιτική εξουσία δολοφονούν καθημερινά συνανθρώπους μας με τις πολιτικές τους. Οι καθεστωτικοί πολιτικοί είναι όλοι συνένοχοι σε αυτό το μεγάλο έγκλημα.

 Όμως ο Χριστούλας έλεγε κάτι διαφορετικό. Εκτός από την καταγγελία του για την κυβέρνηση, μίλησε για κάτι που θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει. Μίλησε για αυτό που οφείλουν να κάνουν οι νέοι της χώρας, γιατί οι υπερήλικες δεν είναι σε θέση να κάνουν. Μίλησε για το δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε ώστε να καταφέρουμε να αποτινάξουμε από πάνω μας την κυβέρνηση, την τρόικα και όλους τους εγκληματίες της εξουσίας. Μίλησε για τη διέξοδο που μπορούμε να ακολουθήσουμε όλοι οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι σήμερα προκειμένου να φύγουμε από το αδιέξοδο που έχουν οδηγήσει τον απελευθερωτικό κοινωνικό αγώνα οι μετριοπαθείς κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες. Ο Δημήτρης  Χριστούλας έκανε σκληρή κριτική με την πράξη και με τα λόγια του σε όλους όσους δεν κατεβαίνουν στους δρόμους να αγωνιστούν αλλά και όσους κατεβαίνουν και δεν συγκρούονται με την οργανωμένη εξουσία. Έκανε κριτική σε όλους μας γιατί δεν ανατρέπουμε το καθεστώς.

  Ο Δημήτρης Χριστούλας με την πολιτική πράξη και τα λόγια του μίλησε για την Επανάσταση. Μίλησε για την ένοπλη κοινωνική Επανάσταση που δεν έχουμε κάνει και που έχουμε χρέος να κάνουμε. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος για να απελευθερωθεί η χώρα, για να ζήσουμε ελεύθερα. Για να ζήσουμε σε μια κοινωνία οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους.

 Αυτό είναι το χρέος όλων μας απέναντι στον Δημήτρη Χριστούλα. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.

               Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ