Category Archives: 25 χρόνια Αυτόνομο Στέκι

Προβολή της ταινίας ”THE GOOD LIE”, Δευτέρα 20/01/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Ενα Γενναίο Ψέμα

The Good Lie

του Φιλίπ Φαλαρντό

Σινεμά καταγγελίας από τον σκηνοθέτη του «Εξαιρετικού Κύριου Λαζάρ», ή πώς η Ελ Γουντς του «Legally Blonde» ανακαλύπτει τη δυστυχία στον κόσμο.

Μια ομάδα παιδιών εγκαταλείπει το εμπόλεμο Σουδάν και, αντιστεκόμενη στη βία, τη φρίκη και τις κακουχίες, φτάνει σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Κένυα κι από εκεί στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική που αναδεικνύεται στο όνειρο που ήλπιζαν. Σύμμαχός τους στο νέο τους σπίτι θα είναι μια ταξιδιωτική πράκτορας που, γιατί όχι, ανακαλύπτει ότι στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχει πόλεμος και δυστυχία και θα βοηθήσει τους πρόσφυγες να προσαρμοστούν αλλά και ν’ αναζητήσουν τον αδελφό που έχουν αφήσει πίσω.

Ο Φιλίπ Φαλαρντό, ο σκηνοθέτης του «Εξαιρετικού Κυρίου Λαζάρ» παρουσιάζει μια ταινία καταγγελίας, γραμμένη με τέτοια αφέλεια που ακόμα κι η Διεθνής Αμνηστία θα δυσκολευόταν να την υποστηρίξει. Το πρώτο μέρος του φιλμ, όπου τα «χαμένα παιδιά του Σουδάν», έχοντας χάσει στους βομβαρδισμούς του εμφυλίου οικογένεια και σπίτι, διασχίζουν με τα πόδια δυο χώρες, αντιμετωπίζοντας με θάρρος, επιμονή κι ομαδικότητα τους κινδύνους, για να φτάσουν στην προστασία της Κένυας, είναι μεν στερεοτυπικό, αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα και πειστικότητα από την ανοιχτή, ηλιοκαμένη φωτογραφία των τοπίων και μια, αναπόφευκτη, δόση συγκίνησης μπροστά σε τέτοια απώλεια και αγώνα.

Από τη στιγμή, ωστόσο, που τα τρία αγόρια θα φτάσουν στην Αμερική, στο Κάνσας και θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στη δυτικότροπη ζωή, το φιλμ αλλάζει ύφος και, κρατώντας τα ίδια στερεότυπα, μετατρέπεται σε μια ελαφριά κοινωνική κωμωδία, με τους Σουδανούς πρόσφυγες να κοιτάζουν την εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά και των ηθικών αρχών όπως η Ντόροθι τη Σμαραγδένια πολιτεία. Όταν στο σπίτι όπου εγκαθίστανται χτυπά το τηλέφωνο, πιστεύουν ότι είναι κάποιος συναγερμός. Στο σούπερ μάρκετ κάνουν πάρτι, οι καραμέλες τους τραβούν εθιστικά και τα γυναικεία ντεκολτέ χρειάζονται αντιμετώπιση από το μάγο της φυλής, θα έλεγε κανείς.

Χείρα βοηθείας θα προσφέρει η Κάρι της Ρις Γουίδερσπουν, η ταξιδιωτική πράκτορας που κανόνισε το ταξίδι τους, ελαφρών ηθών ακατάστατη μικροαστή που, για πρώτη φορά στα τριαντατόσα της ακούει ότι στον υπόλοιπο κόσμο συμβαίνουν έκτροπα, συγκινείται και κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει. Και, πραγματικά, τους βοηθάει τόσο εύκολα: τους βρίσκει αμέσως δουλειές, παρότι ο ένας είναι αχαΐρευτος, τούς γνωρίζει στους φίλους και συναδέλφους, προσπερνά την αμερικανική μεταναστευτική γραφειοκρατία που, ως γνωστόν, είναι μάλλον αυστηρή κι όλα αυτά, με μια ερμηνεία που φέρνει κοντά τον σέξι ακτιβισμό μιας Εριν Μπρόκοβιτς με τη χοροπηδηχτή αισιοδοξία της Ελ Γουντς του «Legally Blonde», σε καστανό αυτή τη φορά.

Απέναντί της, οι Αρνολντ Οτσένγκ, Γκερ Ντουάνι και Εμάνιουελ Τζαλ, δοκιμασμένοι ηθοποιοί οι δυο πρώτοι, γνωστός μουσικός ο τρίτος, ανταπαντούν με μεγαλύτερη αυθεντικότητα, αλλά και πάλι έναν αδικαιολόγητο ερασιτεχνισμό που αν πραγματικά αναζητούσε ο Φαλαρντό, θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει χρησιμοποιήσει πραγματικούς πρόσφυγες, προσφέροντάς τους και δουλειά. Το «γενναίο ψέμα» του τίτλου είναι εκείνο που λέμε όταν οι προθέσεις μας το δικαιολογούν, για έναν καλό απώτερο σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο, ο Φαλαρντό κάνει μια ολότελα ψεύτικη ταινία, με καλές προθέσεις, που όμως καθόλου δεν ανταποκρίνεται στο προηγούμενο βήμα της καριέρας του.

COSMOPOLIS ethnic υποκρισία

Για μία ακόμη χρονιά, η Διοίκηση του Δήμου Καβάλας επέλεξε να κρύψει πίσω από τη δήθεν πολυπολιτισμική ταυτότητα του φεστιβάλ Cosmopolis τις πραγματικές της διαθέσεις : τη δημιουργία συνθηκών πλήρους απομόνωσης και περιθωριοποίησης των προσφύγων που φιλοξενούνται στην πόλη μας.Για να ξεσκεπάσουμε αυτή την υποκρισία, μοιράσαμε την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ στον δρόμο των περιπτέρων και στο Κάστρο, όπου έγιναν οι συναυλίες, το κείμενο που ακολουθεί.Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική, το κείμενο προκάλεσε ερωτήσεις και ευρύτερες συζητήσεις. Ήταν και για μας ευχάριστη έκπληξη το ενδιαφέρον, η αποδοχή, τα χαμόγελα ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, κατοίκων της Καβάλας και επισκεπτών.Είναι σίγουρο ότι το κείμενο αυτό έφτασε στα τοπικά Μ.Μ.Ε. και βεβαίως αποσιωπήθηκε.Υπήρξαν και μεμονωμένες αντιδράσεις εργαζομένων και στελεχών της διοργανώτριας Δημωφέλειας με αλληλοκατηγορίες μεταξύ τους για το ότι δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το μοίρασμα στους χώρους του φεστιβάλ.Θα συνεχίσουμε με κάθε τρόπο τις προσπάθειές μας να “σπάσουμε” την απομόνωση των προσφύγων, μέχρι η αλληλεγγύη να αποκτήσει αληθινό νόημα στην καθημερινότητα όλων μας.

Προβολή – Εκδήλωση ” Οι Βροχοποιοί ”, Πέμπτη 22/10/2015 στις 21:00 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

 

 proboli ekdilosi broxopoioi stratoulis

Πέμπτη 22/10:
-21:00 Προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι Βροχοποιοί» από τις εκδόσεις Διάδοση (2015).
-Θα ακολουθήσει εισήγηση και συζήτηση με το σύντροφο και αγωνιστή Σπύρο Στρατούλη και παρουσίαση του Ταμείου Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών.
«Με όχημα τις αφηγήσεις έξι διαφορετικών ανθρώπων, φωτογραφίες και δημοσιεύματα της εποχής το ντοκιμαντέρ αυτό επιχειρεί να αναδείξει τις συνθήκες εγκλεισμού κατά τη διάρκεια των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Από την πρώτη γυναικεία εξέγερση στον Κορυδαλλό (1980) μέχρι τις αντίστοιχες σε Κέρκυρα (1987) και Πάτρα (1990) περιγράφονται οι σχέσεις ποινικών-πολιτικών, οι πρώτες ζυμώσεις, οι επαφές, οι επικοινωνίες και το δίκτυο που δημιουργήθηκε μέσα και έξω από τους τοίχους της φυλακής.
Γενιές διαφορετικής κουλτούρας και αδικημάτων, που ύψωσαν το ανάστημά τους ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες, τα βασανιστήρια και τις απομονώσεις. Γενιές που δεν ξέχασαν τους αγώνες τους, γενιές που θυμούνται και θυμίζουν. Μια αναδρομή στους αγώνες των φυλακισμένων από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως το ’90.
Συμμετέχουν: Βλάσης Ψοφάκης, Σογία Κυρίτση, Χρήστος Ρούσσος, Αθηνά Αλεξίου, Δημήτρης Μελέτης, Θόδωρος Τσουβαλάκης.»

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Η φυλακή , είναι ένας απάνθρωπος μηχανισμός, που αντικατέστησε εν μέρει τα σωματικά βασανιστήρια, για να στοχεύσει στο μυαλό και τη ψυχή. Αυτό επιτεύχθηκε, μέσω του απόλυτου και σκληρού εγκλεισμού, όπου η καθημερινότητα και ολόκληρη η υπόσταση του κρατούμενου επιτηρούνται. Η κατασκευή της βασίστηκε στον ισχυρισμό ότι έτσι θα καταπολεμηθεί το έγκλημα και οι παραβάτες των νόμων που απειλούν την ιδιοκτησία των νομοταγών πολιτών. Στην ουσία όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ταξικός κι εξουσιαστικός μηχανισμός, δια μέσου του
οποίου το σύστημα του κοινωνικού ελέγχου δαμάζει, πρωτίστως, τους οικονομικά ασθενέστερους και αυτούς που αντιμάχονται με όλα τα μέσα το εξουσιαστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επομένως, με την ύπαρξη της φυλακής, και μόνο, διεξάγεται ένα διαρκές έγκλημα.
Μέσα από αυτή την εκδήλωση θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε πώς το λεγόμενο «Σωφρονιστικό σύστημα» χρησιμοποιείται ως μέσο συνθλιβής και αλλοτρίωσης του ατόμου και της προσωπικότητάς του, με σκοπό την καθυπόταξη του και τη μη αντίδραση του, τη σύνδεση πολιτικών και κοινωνικών κρατουμένων και τους κοινούς αγώνες που δόθηκαν εντός και εκτός φυλακών.