Για τα γεγονότα της Παρασκευής 5/9/10 έξω από την κατάληψη Ορφανοτροφείου.

Όσοι βρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής πλησίον του χώρου της κατάληψης έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα κινηματογραφικής έμπνευσης φιάσκου της ΕΛ.ΑΣ. και πιο συγκεκριμένα της νεοσύστατης μονάδας μοτοσικλετιστών, τραμπούκων, της ομάδας ΔΙΑΣ που σκοπός της είναι η ΄΄ άμεση ΄΄ αστυνόμευση και η αύξηση της καταστολής στις ζωές μας.

Τα γεγονότα λοιπόν έχουν ως εξής: Στης 19:30 μπροστά ακριβώς από την είσοδο της κατάληψης 20! Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, επικαλούμενοι έναν τυπικό έλεγχο των στοιχείων ενός συντρόφου την ώρα που επέστρεφε στην κατάληψη , με το φορτηγάκι του, τον επιτέθηκαν και χτυπώντας τον στα γεννητικά όργανα και στο κεφάλι αποπειράθηκαν τον δημόσιο εξευτελισμό του προσπαθώντας να τον ρίξουν στην άσφαλτο.

Αφού δεν τα κατάφεραν λόγο της αντίδρασης γειτόνων και των συντρόφων της κατάληψης του φόρεσαν χειροπέδες και τον έβαλαν σε ένα περιπολικό, λέγοντας στον κόσμο που αντιδρούσε ότι ακόμα πρόκειται για ένα τυπικό έλεγχο. Έπειτα τον μετέφεραν στο Α.Τ. Τούμπας , όπου στη συνέχεια ο σύντροφος και το όχημα του υπέστησαν εξονυχιστικό έλεγχο από τον οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο , δεν προέκυψε τίποτα απολύτως. Έτσι για να δικαιολογήσουν το όλο φιάσκο , 10 μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ που απόκλεισαν την κατάληψη κλείνοντας την Γρ. Λαμπράκη και στα 2 ρεύματα για 20 λεπτά τουλάχιστον ,επινόησαν το αδίκημα της απείθειας που βαρύνει τον σύντροφο και τον υποχρεώνει σε δίκη.

Όλα αυτά έγιναν από την αστυνομία με σκοπό να δημιουργηθεί κλίμα τρομοκρατίας στους συντρόφους , ενόψει Δ.Ε.Θ. και να δημιουργηθεί σύγχυση και ψευδής εντυπώσεις στην γειτονιά και τους περιοίκους σχετικά με την κατάληψη.

Η τρομοκρατία τους δε θα περάσει, ο αγώνας για την ελευθέρια δεν κάμπτετε από την καταστολή . Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια την Τρίτη 12:00(7-9-10).

Δεν μας φοβίζουν , μας εξοργίζουν .

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟΥ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στην Πόλα Ρούπα και τον Νίκο Μαζιώτη
και σε όλους τους κρατούμενους που αγωνίζονται

Βρισκόμενη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και με σοβαρή επιπλοκή στην κύηση, η Πόλα Ρούπα -κρατούμενη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα- υποχρεώνεται να αντιμετωπίζει και την ειδική-εκδικητική μεταχείριση των μπάτσων και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αντιμετώπισε τις σκόπιμες καθυστερήσεις όποτε υπήρξε ανάγκη άμεσης μεταφοράς της στα νοσοκομεία, την ασφυκτική σε βαθμό ψυχολογικού βασανισμού αστυνομική επιτήρηση τις στιγμές της νοσηλείας της, την ελαχιστοποίηση της επικοινωνίας της με τα συγγενικά πρόσωπα και τους δικηγόρους της. Μέρος της ίδιας μεταχείρισης και η αποστέρηση των επισκεπτηρίων από τον σύντροφό της Νίκο Μαζιώτη -κρατούμενο επίσης για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Από τις 15 Ιουλίου ο Ν. Μαζιώτης βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τη δυνατότητά του να επισκέπτεται τη σύντροφό του και το παιδί τους. Από τις 19 Ιουλίου αρκετοί ακόμα αγωνιστές μέσα στις φυλακές προχωρούν σε αποχές συσσιτίου αλληλέγγυοι μαζί τους.

Την ίδια στιγμή βρίσκονται σε αποχή από το συσσίτιο και τις θεραπείες, οι νοσηλευόμενοι στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Ένα υποτιθέμενο νοσοκομείο, ένα άθλιο, βρώμικο και γεμάτο ελλείψεις μέρος όπου πετάγονται άνθρωποι με αναπηρίες, εγκεφαλικά και θανατηφόρες ασθένειες, μία “ανθρώπινη χωματερή” όπως το αποκαλούν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Εκεί βρίσκεται προφυλακισμένος και ο αναρχικός Σίμος Σεϊσίδης που δέχθηκε σφαίρες πισώπλατα κατά τη σύλληψή του με συνέπεια τον μετέπειτα ακρωτηριασμό του ποδιού του. Κατά τη νοσηλεία του μπόρεσε και αυτός να γνωρίσει απλόχερα την “αστυνομική περίθαλψη”, από το ασθενοφόρο μέχρι το κρεβάτι της εντατικής και μέχρι το χειρουργείο του ακρωτηριασμού οι μπάτσοι ήταν ασφυκτικά παρόντες, επιβάλλοντας απομόνωση, επιδιδόμενοι σε προσβολές και ψυχολογικό πόλεμο, παρεμποδίζοντας το ιατρικό έργο.

“Γι’ αυτούς που απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική ελίτ, ο ανθρωπισμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν αφορά κανέναν άλλον πέραν των ταξικά ομοίων τους και των οικογενειών τους. Δεν αφορά τους προλετάριους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν υπό τις όλο και πιο άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που ισχύουν για τα χαμηλά κοινωνικά και ταξικά στρώματα. Οι φτωχοί είναι υποχρεωμένοι να υποσιτίζονται, να τρέφονται με δηλητήρια, να μην έχουν στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, να πεθαίνουν στα ράντζα των υπό διάλυση δημόσιων νοσοκομείων. … Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στις φυλακές-αποθήκες ψυχών, που αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι τρίτης κατηγορίας από το καθεστώς και που η αξία της ζωή τους κοστολογείται ανάλογα με την έκταση που θα λάβει ο θάνατός τους σε μια στήλη εφημερίδας. Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους εχθρούς του συστήματος, για τους οποίους, στην πραγματικότητα και παρά τις όποιες γελοίες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιθυμούσαν τη φυσική τους εξόντωση. Αν κάτι τους εμποδίζει είναι, όπως προανέφερα, το πολιτικό κόστος και μόνο αυτό.” Π. Ρούπα