ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κείμενο των τριών φυλακισμένων μελών του Επαναστατικού Αγώνα

«Αν θέλει κάποιος σήμερα ν’ ανοίξει μια επικερδή επιχείρηση, ας κατασκευάζει λαιμητόμους».

Με την παραπάνω φράση αμερικανός δημοσιογράφος περιγράφει το μέγεθος της κοινωνικής οργής στις ΗΠΑ. Είναι η πρώτη φορά ιστορικά, που το σύνολο του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου βράζει από οργή και αγανάκτηση για τους κυβερνώντες, για τους υπαίτιους της κρίσης αυτής, οι οποίοι όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά συνεχίζουν ν’ απολαμβάνουν τα προνόμιά τους και ν’ αυξάνουν τα κέρδη τους. Βράζει από οργή για τη φτώχεια που εξαπλώνεται, για την περιθωριοποίηση όλο και ευρύτερων στρωμάτων, για την αδικία, καθώς οι εξουσιαστές απαιτούν να θυσιαστούν οι λαοί για ν’ αντιμετωπιστεί η κρίση.

Αυτή η οργή εκδηλώνεται τους τελευταίους μήνες με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα σε όλη την Ευρώπη. Στη μια ευρωπαϊκή πόλη μετά την άλλη, εκατομμύρια ανθρώπων κατεβαίνουν στους δρόμους με τη νεολαία στην πρώτη γραμμή, για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στη σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση που οι κυβερνώντες εξαπολύουν εναντίον των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων. Στη Γαλλία με αιχμή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, στην Αγγλία με αιχμή το εκπαιδευτικό ζήτημα, στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, οι διαδηλώσεις μετατρέπονται σε εξεγέρσεις. Η μια εξέγερση τροφοδοτεί την εκδήλωση μιας άλλης και σταδιακά, σε όλη την Ευρώπη αναμένεται η μεγάλη κοινωνική ανάφλεξη. Η φράση «ή εμείς ή αυτοί» γίνεται όλο και περισσότερο κοινή συνείδηση και θα γίνει το σύνθημα που θα καθορίσει την έκβαση των επόμενων μεγαλύτερων εξεγέρσεων.

ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Είναι η πρώτη φορά ιστορικά, που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες -και κυρίως σε αυτές που πλήττονται πιο άσχημα από την οικονομική κρίση- κάθε μέρα και περισσότερο αποκαλύπτεται το φασιστικό πρόσωπο του σύγχρονου καθεστώτος. Γιατί σήμερα οι φασίστες δεν είναι μόνο οι εθνικιστές, οι νοσταλγοί των ναζί, των στρατιωτικών πραξικοπημάτων και των δικτατοριών. Φασίστες είναι και αυτοί που μας κυβερνούν, αυτοί που κατέχουν τον κοινωνικό πλούτο. Φασίστες είναι αυτοί οι ίδιοι οι «δημοκράτες» που κατέχουν την εξουσία, είναι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Είναι αυτοί που συμμετέχουν στα εκτελεστικά όργανα της πολιτικής εξουσίας και τους οικονομικούς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ. Είναι αυτοί που κατέχουν την εξουσία του χρήματος και που τους συναντάμε στις κεντρικές τράπεζες, όπως η ΕΚΤ και η FED. Φασίστες είναι όσοι συμμετέχουν στα μεγάλα ΜΜΕ και που συνειδητά επιχειρούν τη διαμόρφωση συναίνεσης στη μεγαλύτερη ιστορικά κοινωνική ληστεία και στη μεγαλύτερη επιχείρηση τρομοκράτησης των λαών.

Στην Ελλάδα οι σοσιαλφασίστες του ΠΑΣΟΚ, τα κρατικά ελεγχόμενα συνδικάτα, όπως η ΓΣΕΕ, και τα μεγάλα ΜΜΕ, που έχουν αναλάβει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο την πολιτική συγκάλυψη και νομιμοποίηση των πολιτικών προσπαθειών «διάσωσης της ελληνικής οικονομίας», συνεργάζονται για την ολοκλήρωση του μεγάλου εγκλήματος που επιχειρείται εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας σε αυτή τη χώρα. Η ΓΣΕΕ, κάτω από το φόβο εξωθεσμικών κοινωνικών αντιδράσεων, είχε δηλώσει το Σεπτέμβριο ότι «οι πολιτικές που προβλέπονται από το μνημόνιο έχουν εφαρμοστεί και δεν υπάρχουν προφανείς εναλλακτικές λύσεις», σε μια προσπάθεια να ανακόψει τη συγκρουσιακή διάθεση της κοινωνικής βάσης και να σπείρει την ηττοπάθεια, ενώ τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν φτιάξει ένα σχεδόν αρραγή τοίχο συναίνεσης στις κυβερνητικές πολιτικές, αναπαράγοντας το εκβιαστικό δίλημμα «χρεοκοπία ή λιτότητα», με το οποίο τρομοκρατεί εδώ και ένα περίπου χρόνο η κυβέρνηση των σοσιαλφασιστών τον ελληνικό λαό.

Ο φασισμός στην Ελλάδα, λόγω της δεινής θέσης στην οποία η χώρα έχει υποπέσει με την οικονομική κρίση, έχει αποκτήσει το πιο ωμό πρόσωπο, καθώς η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία έχει πατήσει στο λαιμό της ελληνικής κοινωνίας με τη βοήθεια των αχυρανθρώπων της στην κυβέρνηση. Τα απανωτά πραξικοπήματα που γίνονται από την ελληνική κυβέρνηση κατ’ εντολή της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) δεν έχουν καμία στήριξη από την κοινωνική βάση. Η κυβέρνηση, όπως θα έκανε άλλωστε κάθε δικτάτορας, αδιαφορεί για την απουσία κοινωνικής συναίνεσης στα εγκληματικά σχέδια που επιβάλλει στο όνομα της «εθνικής σωτηρίας». Αδιαφορεί όμως και για την πολιτική συναίνεση και «παρακάμπτει» πλέον εντελώς το κοινοβούλιο, όταν πρόκειται να επικυρώσει τα απεχθή μνημόνια, τις συμφωνίες και τις συμβάσεις που υπαγορεύει η τρόικα και τις οποίες πηγαίνει στη βουλή μόνο προς «συζήτηση και ενημέρωση» και όχι προς ψήφιση. Ο Παπακωνσταντίνου έχει αναχθεί από τον αρχιπραξικοπηματία Παπανδρέου σε υπέρτατη αρχή, καθώς του έχει παραχωρηθεί η απόλυτη εξουσία και η υπογραφή του μόνο αρκεί για να επικυρώνονται οι προσταγές της οικονομικής ελίτ, που μεταφέρονται μέσω της τρόικας στην Ελλάδα προς εφαρμογή.

Μπορεί η βουλή να αποτελούσε ανέκαθεν το πεδίο επικύρωσης των εντολών και των επιταγών των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών, μπορεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση να έφερε την ουσιαστική κατάργησή της ως πεδίου λήψης αποφάσεων σχετικά με τη χάραξη μιας εθνικής οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής -αφού η πραγματική εξουσία πέρασε στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων που ελέγχονται άμεσα από την υπερεθνική ελίτ-, σήμερα όμως έχει και τυπικά καταργηθεί, αφού υπάρχει μόνο για να νομιμοποιεί τα κυβερνητικά πραξικοπήματα, για να αποτρέψει την πολιτική κατάρρευση του καθεστώτος. Γι’ αυτό και ο ρόλος των κομμάτων που συμμετέχουν σήμερα στο κοινοβούλιο είναι αυτός της ενίσχυσης και σταθεροποίησης ενός ευάλωτου, λόγω της κρίσης και της πολιτικής απαξίωσης, συστήματος και στην ουσία στηρίζουν το σύγχρονο φασισμό.

Όσο για το ποιος είναι η πραγματικά μεγάλη εξουσία σε αυτό τον τόπο, το υπενθύμισε ο Στρος Καν με την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα και την αποκαλυπτική παρουσία του στο ελληνικό κοινοβούλιο, όπου όλοι οι γελοίοι βουλευτές τού υπαγόρευαν, εν είδει συνεντεύξεως, ερωτήσεις για τις επόμενες πολιτικές που το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι της τρόικας θα επιβάλλουν. Αυτός από τη μεριά του ομολογούσε πως η Ελλάδα είναι για το ΔΝΤ ένα πειραματόζωο, καθώς αυτές οι απεχθείς πολιτικές εφαρμόζονται για πρώτη φορά σε μια χώρα που δεν βρίσκεται στην καπιταλιστική περιφέρεια, ενώ ξύπνησε μνήμες από τη χούντα των συνταγματαρχών, όταν παρομοίαζε την Ελλάδα με ασθενή και τον εαυτό του σαν γιατρό, θυμίζοντας τα φασιστικά παραληρήματα του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Τόσο η παρουσία του Στρος Καν όσο και αυτή του ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν στο ελληνικό κοινοβούλιο ήταν μια υπενθύμιση για το ποια είναι σήμερα τα μεγάλα αφεντικά.

Έχει γίνει πλέον συνείδηση για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ότι «όλοι το ίδιο είναι» και αυτό φωνάζεται στις διαδηλώσεις, φωνάζεται μπροστά στο κτίριο του κοινοβουλίου, που αποτελεί πλέον το κόκκινο πανί για όσους αυτή την περίοδο συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Αυτό αποτυπώθηκε και στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές, που αποτέλεσαν ένα δυνατό χαστούκι για το πολιτικό καθεστώς και τα κόμματα που το στηρίζουν, καθώς η πλειοψηφία γύρισε την πλάτη σε όλους, με την αποχή να φθάνει το 54% και τα άκυρα και λευκά το 10%. Το πολιτικό σύστημα στηρίζεται πλέον σε μια κοινωνική μειοψηφία, ενώ τις κυβερνητικές πολιτικές τις στηρίζει ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού, που στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές φάνηκε πως δεν ξεπερνά το 10% του εκλογικού σώματος. Αν αυτό δεν είναι χούντα, τότε τι είναι; Αν αυτοί δεν είναι πραξικοπηματίες, τότε ποιοι είναι; Όσον αφορά τους αριστερούς κολαούζους του συστήματος, το Συνασπισμό και το ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελεεινοί πολιτικοί τυχοδιώκτες που, παρά τον απροκάλυπτο φασισμό των κυβερνώντων, συνεχίζουν να τους νομιμοποιούν για να μην απολέσουν τη δυνατότητά τους να γεύονται λίγη εξουσία.

ΝΑΙ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Εφτά μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στην εξουσία της τρόικας, οι σοσιαλφασίστες του ΠΑΣΟΚ έχουν καταφέρει να επιβάλουν μια μακρά σειρά μνημονίων, νομοσχεδίων και μέτρων στα πλαίσια της «θεραπείας-σοκ» που προτάσσει η υπερεθνική οικονομική ελίτ. Μισθοί και συντάξεις συνεχώς μειώνονται, ο 13ος και 14ος μισθός στο δημόσιο κόβονται, οι δημόσιες δαπάνες παντού ελαχιστοποιούνται, τα όρια ηλικίας στις συντάξεις αυξάνονται. Μέσα σε τρεις μόνο ώρες, ο αρχιπραξικοπηματίας Παπανδρέου με τους υπουργούς του ανέτρεψε εργασιακές κατακτήσεις που χρειάστηκαν μακροχρόνιους και συχνά αιματηρούς αγώνες για να κερδηθούν, καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς των εξατομικευμένων εργασιακών συμβάσεων. Έτσι τα αφεντικά απαλλάσσονται από κάθε περιορισμό στη μείωση των μισθών και τις απολύσεις και οι εργασιακές συνθήκες σε λίγο θα αρχίσουν να συναγωνίζονται αυτές της Ασίας. Όση δημόσια περιουσία δεν έχει ξεπουληθεί, εκποιείται αυτή την περίοδο, όποια δραστηριότητα κοινωνική ή οικονομική δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί, ιδιωτικοποιείται.

Η επίθεση αυτή στην ελληνική κοινωνία είναι το αντάλλαγμα στο δάνειο των 110 δις ευρώ που έχει λάβει από την τρόικα η κυβέρνηση προκειμένου «να σώσει την Ελλάδα από τη χρεοκοπία». Όμως, οι νεοφιλελεύθερες αυτές συνταγές όχι μόνο δεν έχουν αποτρέψει τη χρεοκοπία αλλά τη φέρνουν όλο και πιο κοντά.

Μπορεί μειώνοντας συνεχώς τα έξοδα η κυβέρνηση να επιδιώκει τη μείωση του ελλείμματος, όμως ο οικονομικός στραγγαλισμός που οδηγεί στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, οι απολύσεις, οι μισθοί πείνας και η ύφεση καθιστούν αδύνατη την αύξηση των εσόδων στα κρατικά ταμεία, γεγονός που αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η ανεργία αναμένεται να φθάσει ή ακόμα και να ξεπεράσει μέχρι το τέλος του χρόνου το 20%, οι απολύσεις και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις αυξάνονται, οι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που πέφτουν κάτω από το όριο της φτώχειας και αυτοί που περιθωριοποιούνται γίνονται όλο και περισσότεροι. Οι άστεγοι και οι άποροι που καταφεύγουν στα δημόσια συσσίτια για ένα πιάτο φαΐ είναι πλέον τόσοι πολλοί που η εικόνα της κατοχικής Ελλάδας έχει ζωντανέψει ξανά.

Η «ίαση του ασθενούς» κατά τον μεγαλοεγκληματία Στρος Καν θα επέλθει μέσα από την οικονομική και κοινωνική εξόντωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού σ’ αυτή τη χώρα.

Αυτό που κάνουν για άλλη μια φορά οι κατέχοντες την εξουσία είναι η εφαρμογή της ίδιας συνταγής που χρησιμοποιήθηκε και κατά τη μεγάλη κρίση του 1930, την οποία είχε περιγράψει ο αμερικανός υπουργός οικονομικών Άντριου Μέλον με τα εξής λόγια: «Να εκκαθαρίσουμε την πλεονάζουσα εργασία, να εκκαθαρίσουμε τις μετοχές, να εκκαθαρίσουμε τους αγρότες, να εκκαθαρίσουμε την αγορά αυτοκινήτων…, να αφαιρέσουμε τη σαπίλα από το σύστημα».

Μια πολιτική σκληρής λιτότητας για την «αφαίρεση της σαπίλας από το σύστημα» ή για την «ίαση του ασθενούς» κατά τον σύγχρονό μας Στρος Καν είναι η πρακτική εφαρμογή της ίδιας οικονομικής τάσης. Είναι αυτή που κατ’ ευφημισμό ονομάζεται «οικονομικά της προσφοράς» και σύμφωνα με την οποία η λιτότητα, η μείωση των μισθών, η αύξηση της ανεργίας οδηγούν σε μείωση των τιμών και αύξηση της ζήτησης. Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη συνταγή όχι μόνο δεν αποτρέπει την ύφεση αλλά την επισπεύδει (το ίδιο έγινε το ’30, το ίδιο γίνεται και σήμερα), οι «ειδικοί» επί των οικονομικών θεμάτων, όπως ο ακραία νεοφιλελεύθερος σύμβουλος του Παπανδρέου Τομάσο Παντόα Σκιόπα, ισχυρίζονται ότι «η λιτότητα δεν οδηγεί σε ύφεση» και επιμένουν ότι αυτές οι καταστροφικές πολιτικές «οδηγούν σε ανάπτυξη και ευημερία». Όμως, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν πιστεύουμε ότι είναι ηλίθιοι, ότι απλώς ακολουθούν μια λάθος πολιτική.

Η μείωση του ελλείμματος ουσιαστικά επιτυγχάνεται από την κυβέρνηση μόνο με τη συνεχή περικοπή στις δημόσιες δαπάνες, ενώ από την άλλη τα έσοδα λόγω ύφεσης είναι αδύνατο να αυξηθούν, όσο μεγάλο και αν είναι το ξεζούμισμα των πολιτών από τους φόρους, όσο και αν μειώνονται οι μισθοί του δημοσίου, όσο και αν αυξάνονται οι απολύσεις και κόβονται τα κονδύλια σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η υγεία και η παιδεία.

Ύστερα από την αναθεώρηση του ελλείμματος που έφτασε το 15,5%, τα απαιτούμενα χρήματα για να μειωθεί στο 7,8% φέτος αποκλείεται να βρεθούν, ενώ ο στόχος της μείωσής του στο 3% μέσα σε 3 χρόνια είναι ακατόρθωτος. Από την άλλη, το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται συνεχώς και, καθώς υπολογίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ το οποίο μειώνεται λόγω ύφεσης, αργά ή γρήγορα θα φτάσει σε επίπεδα που θα είναι αδύνατο για την Ελλάδα ν’ ανταποκριθεί. Για το 2012 το χρέος υπολογίζεται να φτάσει το 156% του ΑΕΠ (το ΔΝΤ εξετάζει το σενάριο στο τέλος του 2013 το χρέος να φτάσει το 176% του ΑΕΠ), ενώ τα επόμενα 5 χρόνια θα πρέπει να πληρώσουμε σε τόκους πάνω από 240 δις -περίπου όσο το σημερινό ΑΕΠ- πράγμα εντελώς ακατόρθωτο.

Τα παραπάνω είναι στοιχεία που αφορούν μια ουσιαστικά χρεοκοπημένη χώρα. Το μόνο που μένει είναι να χρεοκοπήσει και τυπικά και αυτό θα γίνει όταν τ’ αποφασίσουν οι πολιτικοί προϊστάμενοι της ελληνικής κυβέρνησης στην τρόικα. Θυμόμαστε τον Παπανδρέου να μιλά για «το όπλο στο τραπέζι», για τις αγορές που θα «μαλάκωναν» με την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης και με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις ευρώ. Όταν η ελληνική κυβέρνηση υπέγραφε το μνημόνιο της μακροχρόνιας υποδούλωσης στις αγορές, τα spreads των ελληνικών ομολόγων κυμαίνονταν κοντά στις 400 μονάδες βάσης. Σήμερα, εφτά μήνες μετά και ενώ η ελληνική κοινωνία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κόλαση προκειμένου η κυβέρνηση να εκταμιεύσει τις δόσεις του δανείου, η μη ομολογημένη πλην όμως πραγματική χρεοκοπία της Ελλάδας έχει «εξαγριώσει εντελώς τις αγορές», που εκτοξεύουν τα spreads ακόμα και πάνω από τις 1000 μονάδες βάσης και έχουν κατατάξει τα ελληνικά ομόλογα στην «κατηγορία των σκουπιδιών» (ΒΒ-), παρέα με αυτά των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής. Παρ’ όλα αυτά η ελληνική οικονομική και πολιτική ελίτ δημοσίως σφυρίζει αδιάφορα, δηλώνει πως αυτή η απογείωση των spreads «δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα», αφού δανειζόμαστε με το «φιλικό» επιτόκιο του 5% από την ΕΕ. Επίσης, την απόφαση για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, η οποία στην ουσία είναι μια ομολογία αποτυχίας ν’ αποπληρωθούν τα δάνεια, ο απατεώνας Παπανδρέου την παρουσιάζει ως «επιβράβευση των προσπαθειών μας», δηλαδή της ακραίας νεοφιλελεύθερης επίθεσης που έχει εξαπολύσει εναντίον της ελληνικής κοινωνίας.

Όπως έχει ομολογήσει πρόσφατα ένας από τους «ειδικούς» που πληρώνουμε για να κατευθύνουν προς πιο νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις την κυβέρνηση, ο Σκιόπα, έχουμε εισέλθει σε μια μακρά περίοδο λιτότητας, μισή γενιά θα θυσιαστεί για τη σωτηρία του συστήματος και στην ουσία μπορούμε πλέον να μιλάμε ξεκάθαρα για διαρκές μνημόνιο -τα παραμύθια για μέτρα με ορίζοντα το 2013 ήδη δεν τα πιστεύει κανείς-, για μια μόνιμη κατάσταση οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού πολέμου του κράτους και του κεφαλαίου εναντίον της ελληνικής κοινωνικής πλειοψηφίας.

Επαναλαμβάνουμε πως ούτε στο ΔΝΤ ούτε στην ΕΕ ούτε στην κυβέρνηση είναι ηλίθιοι ώστε να μην αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Η Ελλάδα είναι ξοφλημένη πολύ πριν τις εκλογές, γεγονός που γνώριζαν όχι μόνο στην τότε κυβέρνηση αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο και υπήρξε η σανίδα σωτηρίας του συστήματος, καθώς με την εξαπάτηση υφάρπαξε την εξουσία και με μια προσεκτική μεθόδευση άνοιξε το δρόμο για την υπαγωγή της Ελλάδας στην εξουσία της τρόικας.

Με τη χορήγηση των δανείων δίνεται στην ουσία μια παράταση ζωής στην ελληνική οικονομία, ώστε να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των ελληνικών τραπεζών και να καλύψουν τις επισφάλειές τους οι ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν επενδύσει στο ελληνικό χρέος. Στόχος δηλαδή της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας δεν είναι η «σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία», όπως ισχυρίζονται οι απατεώνες στην κυβέρνηση -πράγμα που θα ήταν έτσι ή αλλιώς μάταιο-, αλλά η σωτηρία του τραπεζικού συστήματος.

Ενώ λοιπόν οι μη προνομιούχοι έχουμε περάσει κάτω από ένα απεχθές καθεστώς πρωτοφανούς φτώχειας, ανέχειας και περιθωριοποίησης, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν δείχνουν καμία φειδώ όταν πρόκειται για τη διατήρηση της ρευστότητας των τραπεζών. Έτσι, μετά το πακέτο των 28 δις που χορήγησε η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε παραπέρα τραπεζική ενίσχυση με επιπλέον εγγυήσεις 15 δις μετά την ψήφιση του μνημονίου. Και ενώ οι μεγαλοκαταθέτες προχώρησαν σε μαζική απόσυρση κεφαλαίων ύψους 23 δις από τις ελληνικές τράπεζες, θέτοντας σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο το τραπεζικό σύστημα, οι σοσιαλφασίστες του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τροπολογία τον Αύγουστο με την οποία αύξησαν το πακέτο των εγγυήσεων στις τράπεζες κατά 25 δις επιπλέον, κατ’ εντολή της τρόικας που το έθεσε ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης του δανείου. Αν προσθέσουμε και τα 10 δις από το δάνειο των 110 δις που έδωσε η τρόικα, το συνολικό πακέτο στήριξης των ελληνικών τραπεζών φτάνει τα 78 δις.

Ένας δεύτερος και πολύ σημαντικός στόχος, που βάζει η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ παρέχοντας παράταση ζωής στην ελληνική οικονομία, είναι η πλήρης μεταμόρφωση της ζωής σ’ αυτή τη χώρα. Με το δίλημμα «λιτότητα ή πτώχευση και καταστροφή» οι φασίστες της κυβέρνησης εξαπολύουν μια διαρκή και αυξανόμενη σε ένταση κρατική τρομοκρατία, ανατρέπουν το ένα μετά το άλλο όλα τα κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά κεκτημένα και επιχειρούν να κάμψουν κάθε κοινωνική αντίσταση, να μετατρέψουν τους προλετάριους σε άβουλους και υπάκουους δούλους και την Ελλάδα σε έναν παράδεισο για τα αφεντικά.

Όταν τελικά οι τράπεζες που έχουν κερδοσκοπήσει με το ελληνικό χρέος, το οποίο μέχρι πρότινος πρόσφερε μεγάλες αποδόσεις λόγω των υψηλών επιτοκίων, καταφέρουν ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτό, τότε θ’ ανακοινωθεί και επίσημα η ελληνική χρεοκοπία, γεγονός που δεν θα αργήσει πολύ. Η έξοδός μας από την ΟΝΕ θεωρείται πλέον δεδομένη, προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ευρώ. Όμως, με την κρίση του χρέους να βαθαίνει και τη μια ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη να καταρρέει οικονομικά στο άμεσο μέλλον, είναι δύσκολη όχι μόνο η επιβίωση της ΟΝΕ αλλά και αυτή της ΕΕ. Το πλέον αισιόδοξο σενάριο για το μέλλον της ένωσης είναι η δημιουργία ενός σχήματος, όπου οι ισχυρές και με μεγάλα πλεονάσματα χώρες θα ηγούνται και οι χρεοκοπημένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα μετατρέπονται σε προτεκτοράτα, καθώς θα εκχωρούν εξ ολοκλήρου την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα πολιτικά και οικονομικά διευθυντήρια της Ευρώπης. Αυτή τη συνθήκη προωθούν στην ΕΕ με τη δημιουργία του μηχανισμού ελεγχόμενης πτώχευσης.

Καθώς παρέα με τα ελληνικά ομόλογα πεταγόμαστε στα σκουπίδια κι εμείς οι καταπιεσμένοι αυτής της χώρας κι ενώ αναμένεται η ομολογία της ελληνικής χρεοκοπίας, η επίθεση των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών όχι μόνο δεν θα ανακοπεί αλλά θα εντείνεται για πολλά χρόνια. Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει υπό κατοχή της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, προκειμένου να παραμείνει στη ζωή αυτό το σάπιο σύστημα και αυτή τη συνθήκη δεν πρόκειται να την ανατρέψει καμία κυβέρνηση. Όπως δεν πρόκειται να ανακόψει τη μεγαλύτερη μεταφορά κοινωνικού πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, που πραγματοποιείται από τις κυβερνήσεις αυτή την ιστορική περίοδο με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Μπροστά λοιπόν στο ψευτοδίλημμα «χρεοκοπία ή λιτότητα» ας απαντήσουμε «ναι στη χρεοκοπία του συστήματος».

ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Καθώς δεν υπάρχουν ουδέτερες αναλύσεις για την οικονομική κρίση και καθώς η οικονομία δεν είναι αριθμοί, σχεδιαγράμματα, στατιστικές και πίνακες αλλά είναι πρωτίστως σχέσεις εξουσίας είναι επόμενο κάθε τοποθέτηση για την κρίση, την προέλευσή της, την αιτία της και τους τρόπους εξόδου από αυτήν να είναι απόρροια της πολιτικής και ταξικής θέσης από την οποία αυτή εκφράζεται. Με άλλα λόγια, κάθε ανάλυση για την κρίση εμπεριέχει και την απάντηση σε αυτήν και κάθε πρόταση για το ξεπέρασμά της εμπεριέχει τις πολιτικές προσδοκίες και στοχεύσεις αυτού που τις εκφράζει.

Οι θέσεις των νεοφιλελεύθερων και των σοσιαλδημοκρατών δεν είναι τίποτα περισσότερο από δύο διαφορετικές οπτικές για τη μέθοδο που πρέπει να υιοθετηθεί προκείμενου να τεθεί ξανά σε λειτουργία η μπλοκαρισμένη καπιταλιστική μηχανή. Ακόμα και αν υπήρχε η δυνατότητα επαναφοράς του κεϋνσιανισμού και των «οικονομικών της ζήτησης» θα έπρεπε να την αποτρέψουμε, αφού θα πρόκειται για ένα ακόμη σύντομο διάλειμμα ή καλύτερα μια μικρή παρεκτροπή στη φυσιολογική λειτουργία του καπιταλισμού, που βρίσκει την πραγματική του ουσία με την πλήρη απελευθέρωσή του από κάθε είδους κοινωνικό έλεγχο.

Όσον αφορά τη θέση των «κομμουνιστικών» κομμάτων, όπως το ΚΚΕ, που βλέπουν ως απάντηση στην κρίση τον κεντρικό έλεγχο στην οικονομία, είναι γνωστό από την ιστορία ότι αυτό το μοντέλο οδηγεί σε μια ακόμα ολοκληρωτική οικονομική και πολιτική οργάνωση, όπου το κόμμα-κράτος γίνεται ο απόλυτος δικτάτορας. Αυτό το μοντέλο του κρατικού καπιταλισμού έχει ιστορικά αποτύχει όχι μόνο ως οικονομικό σύστημα αλλά και λόγω της κατάφωρης κοινωνικής και πολιτικής καταπίεσης στην οποία στήριζε τη διαιώνισή του.

Για εμάς η οικονομική κρίση, όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενα κείμενά μας, είναι αποτέλεσμα της ίδιας της ταξικής φύσης του συστήματος που υπάρχει και διαιωνίζεται μέσα από την ανισότητα και τους ταξικούς διαχωρισμούς. Η ένταση της ανισότητας και η αύξηση της φτώχειας στον πλανήτη είναι ό,τι αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ανάπτυξη. Με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση οι διαχωρισμοί έχουν βαθύνει, η εκμετάλλευση έγινε πιο ωμή από ποτέ, η φτώχεια, η πείνα και ο θάνατος θερίζουν. Οι κοινωνικοί και ταξικοί διαχωρισμοί είναι η ουσία του συστήματος, είναι όμως και η αιτία που καθιστά αυτό το σύστημα μονίμως νοσηρό και την κρίση μια μόνιμη σχεδόν παθογένεια με συνεχείς εξάρσεις και υφέσεις.

Η οριστική έξοδος από την κρίση δεν βρίσκεται σε καμία πρόταση όσο προοδευτική κι αν είναι, όσο κι αν προπαγανδίζει την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των μη προνομιούχων και την απονομή της κοινωνικής δικαιοσύνης, εφόσον αυτή η πρόταση δεν έχει ως στόχο την έξοδο από το ίδιο το σύστημα.

Γιατί για εμάς ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε όχι μόνο μια προσωρινή ίσως έξοδο από τη σημερινή οικονομική κρίση αλλά ότι δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά κρίσεις είναι η κατάργηση του συστήματος του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η αποτροπή εμφάνισης κάποιου νέου «προοδευτικότερου και πιο ανθρώπινου» συστήματος στη θέση του υπάρχοντος και η διασφάλιση πως ό,τι γεννηθεί δεν θα ευνοήσει ποτέ ξανά την ανάδυση κοινωνικών και ταξικών διαχωρισμών, την ανάπτυξη ανισοτήτων, αλλά θα βασίζεται στην οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία για όλους.

Γι’ αυτό και η δική μας απάντηση στην κρίση είναι η κοινωνική επανάσταση, την οποία και θεωρούμε ως τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για την έξοδο από τη συστημική κρίση. Μια κοινωνική επανάσταση που ο λαός θα απαλλοτριώσει τις περιουσίες των πλουσίων, των πολυεθνικών και των μεγάλων ελληνικών εταιρειών. Που θα απαλλοτριώσει το σύνολο της εκκλησιαστικής και κρατικής περιουσίας. Μια κοινωνική επανάσταση που θα καταργήσει οριστικά το κράτος και κάθε ιεραρχική και γραφειοκρατική οργάνωση και θα δημιουργήσει κοινωνικές δομές που θα αποτρέψουν την επανεμφάνιση κάθε μορφής οργανωμένης οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Που θα κοινωνικοποιήσει τα πάντα: Τα μέσα παραγωγής, τη γη, το εμπόριο, την υγεία, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, τις συγκοινωνίες.

Μια κοινωνική επανάσταση που θα έχει ως πυρήνα της κοινωνικής οργάνωσης την κοινότητα ή κομμούνα. Που θα θέσει κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα κάτω από τη διαχείριση ενός δικτύου λαϊκών Συνελεύσεων και Συμβουλίων, όπου ο καθένας μας στην εργασία, την πόλη, το χωριό, τη γειτονιά μέσα από αυτά τα συλλογικά όργανα διαχείρισης και λήψης αποφάσεων θα πάρει τη ζωή στα χέρια του.

Που θα αφήσει οριστικά πίσω της τη βιομηχανική κοινωνία και το σημερινό τρόπο ζωής, ο οποίος χαρακτηρίζεται από την απληστία και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση.

Μια κοινωνική επανάσταση που θα καταργήσει κάθε εθνική, φυλετική και θρησκευτική διάκριση, που θα συναδελφώσει τους λαούς σεβόμενη τη διαφορετικότητά τους, που θα καταργήσει οριστικά τις κοινωνικές τάξεις και τους διαχωρισμούς.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ

Το πρωινό της 1ης Νοεμβρίου κινούμασταν στην περιοχή του Παγκρατίου για να δράσουμε στα πλαίσια της καμπάνιας για διεθνή αλληλεγγύη που είχε αποφασίσει η οργάνωση μας μαζί με το σύντροφο και αδερφό Παν. Αργυρού. Λόγω, όμως, της αστυνομικής περιέργειας μιας υπαλλήλου ταχυμεταφορών, κάποιων προσωπικών λάθος χειρισμών και την περικύκλωση μας από τα γουρούνια της ομάδας ΔΙΑΣ και άλλες αστυνομικές δυνάμεις που απέκλεισαν την περιοχή, δεν υπήρξαν πολλά περιθώρια επιλογών και καταλήξαμε στο κτίριο της ΓΑΔΑ στον όροφο της αντιτρομοκρατικής. Παρότι η αναγνώριση μου ήταν άμεση, αφού ένας από τους διευθυντές κάποιου τμήματος περιχαρής εν μέσω κλωτσιών και μπουνιών τη στιγμή που καθόμουν σε στάση καθήλωσης φώναζε «ο Μάκης είναι», αρνήθηκα να δηλώσω τα στοιχεία μου για τις πρώτες ώρες, με την ελπίδα να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος για τη διευκόλυνση των συντρόφων μου. Αρνηθήκαμε τη λήψη αποτυπωμάτων, φωτογραφιών, dna και γενικά αρνηθήκαμε να υπογράψουμε οτιδήποτε ή να βοηθήσουμε στο ελάχιστο αυτά τα γουρούνια, τηρώντας την αυτονόητη στάση που πρέπει να έχει κάθε επαναστάτης. Continue reading →

Έφτασε ο κόμπος στο χτένι.

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ

«Μη νομίζετε ότι τα χειρότερα έχουν περάσει. Πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά»

Ντομινίκ Στρος Καν, γενικός διευθυντής ΔΝΤ ή αλλιώς «ο γιατρός»

«Αν το 2010 λάβαμε επίπονα μέτρα, άμεσης απόδοσης, το 2011 θα εντείνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές, που ήδη ξεκινήσαμε (…). Ο δρόμος είναι δύσκολος χρειάζεται να γίνουν ακόμη πολλά»                                                                                                             Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός…

«για να ολοκληρωθεί η αναδόμηση της ελληνικής οικονομίας θα απαιτηθούν 10 με 15 χρόνια»

Τομάσο Παντόα Σκιόπια, σύμβουλος του πρωθυπουργού με λαμπρή

προϋπηρεσία στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα…!

«Η έξοδος από την κρίση θα αφήσει πίσω της και χαλάσματα που θα χρειαστεί να χτίσουμε από την αρχή. Και οπωσδήποτε δεν θα σημάνει επιστροφή στον παλιό καλό καιρό της επίπλαστης ευμάρειας»                                                                                             Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ ή αλλιώς «φίλος των εργαζομένων!»

«Στο τέλος της χρονιάς θα καταγράψουμε χρέος 144%, τέτοια ποσοστά μόνο σε πολεμικές περιόδους»                                                                                             Γ. Προβόπουλος, διοικητής της τράπεζας της ελλάδος,

ο άνθρωπος 4.051.949€ ετήσιο εισόδημα (2008)

«Σκληρές πολιτικές, αυτές που προβλέπονται στο μνημόνιο, εφαρμόστηκαν και ορατές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν»

Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ, οι κακές γλώσσες υπολογίζουν πάνω από 150.000€

το ετήσιο εισόδημα του μέγα υπερασπιστή των εργασιακών κεκτημένων!

(*)

Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 12,2% .Ο «ειλικρινείς» υπουργός εργασίας Α. Λοβέρδος προέβλεψε την εκτίναξή της στο 20% έως το τέλος του έτους. Περισσότεροι από 2.000.000 άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι απεργοί δέχονται φύλλα πολιτικής επιστράτευσης. Όσοι αντιδρούν «φιλοδωρούνται» με ανελέητο ξύλο και συλλήψεις. Οι μαθητικές καταλήψεις διώκονται ποινικά με εισαγγελείς μέσα στα σχολεία. Νέοι τρομονόμοι ψηφίζονται καθημερινά για μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, ευκολότερες και χωρίς αποζημίωση απολύσεις, χειρότερη περίθαλψη, ακρίβεια σε βασικά προϊόντα και πάει λέγοντας. Χιλιάδες ένστολοι και μη, φρουροί, ένας ολόκληρος στρατός κατοχής περιφέρεται με στυλ ρομποκοπ και ύφος σερίφη του φαρ ουέστ για να εμπεδώσουν όλοι ότι το μακρύ χέρι του νόμου είναι παντού, ότι δυνατότητα αντίδρασης δεν υπάρχει και δεν θα αποδράσει κανείς από τη μιζέρια, τη δυστυχία και τη φρίκη. Γιατί όπου δεν πίπτει λόγος και οι υπήκοοι αρνούνται να αποδεχτούν την εξαθλίωση ως μοναδική προοπτική ζωής, πίπτει ράβδος! Ράβδος αστυνομικού γκλοπ και δημοσιογραφικής πένας, που σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία διαβεβαιώνει για την αιματηρή θυσία που, όμως, όλοι πρέπει να κάνουμε για να σωθεί η χώρα (!),- πιστό σκυλί στον αφέντη του, που δεν δαγκώνει το χέρι από το ταΐζει.

Βρισκόμαστε εν μέσω κοινωνικού πολέμου. Και το ζήτημα δεν είναι αν το στρατόπεδο της κυριαρχίας θα συνεχίσει να επιτίθεται∙ αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι αν επιλέγουμε να αντισταθούμε και με ποιους όρους, να στηριχθούμε επιτέλους στα πόδια μας, να πάρουμε πίσω, όχι τα κλεμμένα αγαθά ή τους λεηλατημένους μισθούς, αλλά τη ζωή μας συνολικά. Αν θα αρνηθούμε να φορέσουμε τα κοστούμια που μας έραψαν και να μετατραπούμε σε μια άμορφη μάζα άβουλων και ευέλικτων αντικειμένων, έμψυχο υλικό-σκουπίδι για εύκολη κατανάλωση από την καπιταλιστική μηχανή.

Σε αυτήν την σύγκρουση η κυριαρχία είναι καλά προετοιμασμένη. «Μπόνους μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο» (από οδηγίες του Δ.Ν.Τ.). Πόσο καλύτερα θα μπορούσε να εκφράσει κανείς το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε»; Αρκούν τρεις γραμμές να συμπυκνώσουν τη στρατηγική των αρχόντων για να διασπάσουν, να αποδυναμώσουν και τελικά να πνίξουν κάθε αντίσταση. Εκείνο που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί, ο μεγαλύτερος φόβος τους ακούει στο όνομα «συλλογική δράση και αλληλεγγύη», ένα από τα δυνατότερα όπλα των καταπιεσμένων, απόρροια της «ταξικής συνείδησης».Γιατί είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς ότι φταίνε οι απεργοί ναυτεργάτες που κλείνουν τα λιμάνια, οι φορτηγατζήδες που κλείνουν οι δρόμοι, οι απεργοί καθαριότητας για τους σωρούς σκουπιδιών. Είναι αδιανόητο η κάθε απεργία να παρουσιάζεται στο μυαλό των ανθρώπων ως «άλλη μία παρακώλυση συγκοινωνιών» και κατανάλωσης. Είναι αδιανόητο να θεωρεί κανείς ότι φταίνε οι μετανάστες που του παίρνουν τη δουλειά και ταυτόχρονα να ευγνωμονεί το αφεντικό του που του δίνει ψίχουλα. Ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, αγρότες εναντίον φορτηγατζήδων, η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης… και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο! Κι αν παρ’ ελπίδα οι άθλιοι ενωθούν; «Προφανώς δεν συμβουλεύουμε να κοπούν τα μπόνους των σωμάτων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρειαστεί», απαντά το Δ.Ν.Τ. και οι επεξηγήσεις περιττεύουν.

Αυτοί καλά τα λένε, τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι εμείς γιατί το τρώμε το παραμύθι και ως πότε; Γιατί αν κάτι φάγαμε όλοι μαζί, όπως εκστόμισε ο Πάγκαλος, αυτό σίγουρα δεν είναι τα δισεκατομμύρια που απολαμβάνει ο ίδιος και οι όμοιοί του. Είναι, όμως, -και φέρει ο καθένας ευθύνη γι’ αυτό- το παραμύθι ενός συστήματος που προωθεί την εξατομίκευση, τη λογική του «εγώ θα τη βολέψω», του «πατάω επί πτωμάτων για να κάνω καριέρα», την ψευδαίσθηση της ευτυχίας του γρήγορου αυτοκίνητου και του hi tech κινητού, που παρασημοφορεί τους ρουφιάνους ως υπόδειγμα πολιτών.

Να επιλέξουμε στρατόπεδο, εδώ και τώρα. Και σ’ αυτήν την επιλογή είναι ξεκάθαρο ότι ΓΣΕΕ και κόμματα βρίσκονται από καιρό στην αντίπερα όχθη. Εκείνοι που κλείνουν το μάτι στους εργοδότες με πολιτισμένους διαλόγους και φιλικές συζητήσεις, που διαμαρτύρονται χλιαρά για να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στο αριστερό παρελθόν τους, που εξαργυρώνουν την συνδικαλιστική ιδιότητα με πολιτικούς θώκους και χιλιάδες ευρώ, που αποκαλούν προβοκάτορες όσους δυναμικά αντιστέκονται και επιτίθενται στη σημερινή αθλιότητα, δεν χωράνε να «ζουν ανάμεσά μας». Κι όσο για το κατασκευασμένο δίπολο-καραμέλα περί «βίαιων» και «μη βίαιων» διαδηλωτών, ας είμαστε σοβαροί και ειλικρινείς απέναντι στην ιστορία και την κοινή λογική. Κανένα από τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, που τώρα διαλύονται, δεν κερδήθηκε με ειρηνικούς περιπάτους ως τη βουλή. Καμία εξουσία δεν άφησε τα προνόμιά της επειδή κάποιοι της το ζήτησαν ευγενικά. Πόσο μάλλον, όταν το ζήτημα που τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ, είναι η συνολική ανατροπή του συστήματος.

«Αυτή η επανάσταση πρέπει απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα κι αν η βία καθαυτή είναι κακή. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θ’ αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θ’ αποφάσιζαν να τ’ απαρνηθούν οικειοθελώς. Πρέπει να είναι βίαιη γιατί η μεταβατική επαναστατική βία είναι το μόνο μέσο που θα τερματίσει τη συνεχόμενη και μεγαλύτερη βία που κρατάει στη σκλαβιά τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων»

Κανένας αγώνας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε αρχίζει και τελειώνει σε μια απεργία. Ξεκινά από την ρήξη με τον βολεμένο μας εαυτό, απλώνεται σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής, σε κάθε σχέση, στην εργασία, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές, στον τρόπο που διασκεδάζουμε, μετακινούμαστε, επικοινωνούμε. Μακριά από πολιτικούς αντιπροσώπους, εργατοπατέρες διαμεσολαβητές της μιζέριας, ειδήμονες δημοσιογράφους και άλλα αρπακτικά. Εμείς μόνοι μας, με όπλο την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, τις άγριες απεργίες διαρκείας και τα σαμποτάζ στην παραγωγική διαδικασία, τις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, την αδιαμεσολάβητη σύγκρουση.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Χριστόφορος Κορτέσης,

προφυλακισμένος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα

με αδιάσειστες τηλεοπτικές αποδείξεις και σενάρια για Όσκαρ της αντιτρομοκρατικής

14-12-2010

(*): Όλοι οι παραπάνω «κύριοι», με άλλους επιφανείς «συντρόφους» τους από τον πολιτικό, οικονομικό, δημοσιογραφικό συρφετό αποτελούν μέλη άκρως επικίνδυνης τρομοκρατικής οργάνωσης (το όνομα αναζητείται) που δρα εδώ και χρόνια στον ελλαδικό χώρο και έχει διασυνδέσεις με αντίστοιχα τρομοκρατικά δίκτυα παγκοσμίως. Διατηρεί τεράστιες γιάφκες (π.χ. Βουλή, πολιτικά γραφεία, τράπεζες, επιχειρηματικά κέντρα κ.ά.) και η τελευταία της ενέργεια με την κωδική ονομασία «Μνημόνιο» έχει χιλιάδες εργαζόμενους-θύματα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

είμαστε τρεις πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας και σας στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τις ελληνικές φυλακές.

Έχουμε συλληφθεί τον Απρίλιο του 2010 μαζί με άλλους τρεις συντρόφους που κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση και από τότε είμαστε προφυλακισμένοι περιμένοντας δίκη μέσα στους πρώτους μήνες του 2011.

Οι τρεις μας, με μια πολιτική επιστολή προς την κοινωνία, έχουμε αναλάβει την ευθύνη για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας, υπερασπίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη δράση μας, η οποία στρεφόταν εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους, συνεισφέροντας με την πρακτική και το λόγο προς την κατεύθυνση της ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, για μια ακρατική, αντιεξουσιαστική, κοινοτιστική και κομμουνιστική κοινωνία όπου την κοινωνική, πολιτική και οικονομική λειτουργία και διαχείρηση θα αναλάβουν οι λαϊκές Συνελεύσεις και τα Συμβούλια.

Με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης θέλουμε επίσης, να υπερασπιστούμε τον ένοπλο αγώνα, να αναδείξουμε τη διαχρονικότητά του και τη σημασία του ως μέρος του ευρύτερου αγώνα για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση. Κυρίως όμως θέλουμε να αναδείξουμε πόσο επίκαιρος και απαραίτητος είναι στην εποχή μας, εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όπου κατά την άποψή μας έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλισμού περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Επίσης, μέσα από την ανάληψη πολιτικής ευθύνης θελήσαμε να αποκαταστήσουμε τη μνήμη και την τιμή του συντρόφου μας Λάμπρου Φούντα, ο οποίος ήταν μέλος του Επαναστατικού Αγώνα και σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με τους μπάτσους τον Μάρτη του 2010 κατά την απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου, ενέργεια που αποτελούσε προπαρασκευαστικό μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου δράσης της οργάνωσης.

Το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε και ανέπτυξε τη δράση του ο Ε.Α. είναι πολύ διαφορετικό από αυτό στο οποίο έδρασαν οι δυτικοευρωπαϊκές οργανώσεις αντάρτικου πόλης στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε επικρατούσε ο διπολισμός, ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-ΕΣΣΔ και των πολιτικών-οικονομικών συστημάτων τους. Ήταν η εποχή που βυθιζόταν στην κρίση και την πολιτική απαξίωση το μοντέλο του κεϋνσιανισμού, καθώς το κεφάλαιο επανακτούσε την ισχύ του έναντι των προλετάριων, η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών εγκατέλειπαν τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, τα λεγόμενα «οικονομικά της ζήτησης», τα  αντικαθιστούσαν με τα «οικονομικά της προσφοράς», ενώ τα κράτη ξεκινούσαν την επίθεση εναντίον των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων, προασπίζοντας τασυμφέροντα των οικονομικά ισχυρών και επιβάλλοντας το νεοφιλελεύθερο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο διακυβέρνησης.

Το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν αυτό που όριζε η μονοκρατία των ΗΠΑ, η οικονομική παγκοσμιοποίηση, ο νεοφιλελευθερισμός και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο οποίος και αποτελεί την αιχμή της πολιτικής-στρατιωτικής παγκοσμιοποίησης. Γιατί για εμάς, τόσο ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» όσο και ο ολοκληρωτισμός των αγορών αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τον πολιτικό και οικονομικό αντίστοιχα χαρακτήρα της παγκοσμιοποίησης, η οποία όπου δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα των κεφαλαιοκρατών και των διεθνών οικονομικών οργανισμών (Δ.Ν.Τ., Π.Τ.,Π.Ο.Ε., Ε.Κ.Τ., F.E.D.), με τα χρηματοοικονομικά εργαλεία των διεθνών χρηματιστηρίων,με τη φτώχεια, την πείνα και την περιθωριοποίηση, επιβάλλεται με την όξυνση της κρατικής βίας και ισχύος, με την καταστολή, με τον πόλεμο και τις στρατιωτικές επιδρομές, με τη φωτιά και το σίδερο.

Την περίοδο από το 2003 που ξεκίνησε τη δράση του ο Επαναστατικός Αγώνας έως και το 2007 και ενώ η εντεινόμενη κοινωνική κρίση δημιουργούσε έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, ήταν δυνατή η νεοφιλελεύθερη συναίνεση, εξαιτίας του γεγονότος ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη συνεχιζόταν «απρόσκοπτα» με δανεικά, ως φούσκα παγκόσμιων διαστάσεων που μεγάλωνε κόντρα στις απανωτές οικονομικές κρίσεις που συγκλόνιζαν τον πλανήτη (κρίση Ν.Α. Ασίας, οικονομική κατάρρευση στην Αργεντινή, κρίση των Dot.com στις ΗΠΑ).

Από το 2007, χρονιά που σημειώθηκε η πρώτη «έκρηξη» από το σκάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, δίνοντας το έναυσμα για την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, άρχισε η χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, οδηγώντας σε μια όλο και πιο βαθιά πολιτική και κοινωνική απαξίωση του καθεστώτος.

Την πρώτη περίοδο της δράσης του ο Επαναστατικός Αγώνας έθεσε ως ζητήματα αιχμής τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» με τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους σε χώρες της περιφέρειας και με την ένταση της κρατικής βίας, καταστολής και τρομοκρατίας στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου και της ημιπεριφέρειας στην οποία ουσιαστικά ανήκει η Ελλάδα (επίθεση με ρουκέτα εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ, επίθεση εναντίον πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης, εναντίον αστυνομικών στόχων και δικαστηρίων), τη νεοφιλευλεύθερη  επέλαση, την αγοραιοποίηση και των τελευταίων οικονομικών και κοινωνικών λειτουργιών, την επίθεση του κεφαλαίου σε εργασιακές κατακτήσεις (βομβιστικές επιθέσεις εναντίον υπουργείων Απασχόλησης και Οικονομίας).

Στη συνέχεια και από το 2008 η παγκόσμια οικονομική κρίση έγινε για εμάς μια πραγματική πρόκληση για να αναβαθμίσουμε τη δράση μας, πραγματοποιώντας επιθέσεις εναντίον οικονομικών δομών και οργανισμών όπως το χρηματιστήριο, οι τράπεζες Citibank και Eurobank. Φιλοδοξία μας να φέρουμε όσο το δυνατό μεγαλύτερα πλήγματα στο ευάλωτο λόγω κρίσης σύστημα, να σαμποτάρουμε δυναμικά τις πολιτικές επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης και τα σχέδια «διάσωσης» της χώρας που επιβάλλονται κατόπιν υποδείξεως της τρόικας (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Ε.Κ.Τ.).

Αυτό ήταν εξάλλου που φοβόταν και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τον Επαναστατικό Αγώνα αφού, σύμφωνα με δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους, η οργάνωση με τη δράση της «θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα τα οικονομικά μέτρα». Γι’ αυτό οι συλλήψεις μας, που έγιναν λίγες μέρες πριν τα ηνία της εξουσίας στην Ελλάδα αναλάβουν εξ ολοκλήρου το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ., χαρακτηρίστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση καθώς και από ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς πολιτικούς παράγοντες ως μεγάλη επιτυχία.

Για εμάς η οικονομική κρίση που ζούμε σήμερα είναι η πρώτη πραγματικά παγκόσμια κρίση στην ιστορία και η μόνη από τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του ’30, που πλήττει με τόση  σφοδρότητα το σύνολο των χωρών του καπιταλιστικού κέντρου, ενώ ο χαρακτήρας της είναι συστημικός, αφορά την ίδια τη φύση του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς και είναι πολυδιάστατη, καθώς εκτός από οικονομική είναι πολιτική, κοινωνική και περιβαντολογική.

Με αφορμή αυτή την κρίση οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ ανά τον κόσμο διεξάγουν μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον των κοινωνιών, παλιές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος ενταφιάζονται οριστικά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, το κράτος πρόνοιας αποτελεί μακρινό παρελθόν, ενώ θεσμοί του συστήματος όπως το έθνος-κράτος χάνουν τη βαρύτητά τους, έννοιες όπως η εθνική κυριαρχία δεν έχουν ουσιαστικό νόημα και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία σε πολλές χώρες, όπως η Ελλάδα, που μπαίνουν υπό την επιτήρηση της υπερεθνικής ελίτ και των οικονομικών οργάνων της (Δ.Ν.Τ., Κεντρικές τράπεζες κ.λπ.) εξευτελίζεται, καθώς ακυρώνονται στην πράξη σειρά συνταγματικών διατάξεων και γίνεται το όχημα για την εγκαθίδρυση ενός παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού, αυτού των αγορών, των πολυεθνικών, των τραπεζιτών και των πολιτικών οργάνων τους.

Απέναντι σε αυτή την επέλαση της οικονομικής και πολιτικής ελίτ περιθώρια δεν υπάρχουν για την εφαρμογή κεϋνσιανών πειραμάτων και μεταρρυθμίσεων. Αυτό φάνηκε και στον τρόπο που οι κυβερνήσεις απάντησαν στην κρίση, εξαπολύωντας την πιο άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση εναντίον των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, κόντρα στη βούληση της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Με αφορμή την οικονομική κρίση συντελείται η μεγαλύτερη ληστεία και λεηλασία στην ανθρώπινη ιστορία και η μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να οδηγούνται στην πείνα, την εξαθλίωση, την περιθωριοποίηση και το θάνατο.

Για μεγάλα τμήματα των κοινωνιών τόσο της περιφέρειας όσο και του καπιταλιστικού κέντρου, έχει χρεοκοπήσει όχι μόνο το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, αλλά γενικό τερα το υπάρχον οικονομικό καθεστώς, ενώ την ίδια μοίρα ακολουθεί και το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η απουσία κοινωνικής συναίνεσης δεν εμποδίζει της ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προχωρούν σε διαδοχικά πολιτικά πραξικοπήματα, στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης, στηριζόμενοι πλέον σε μειοψηφίες, προκαλώντας έτσι την οργή και την αγανάκτηση των κοινωνικών πλειοψηφιών, που όλο και πιο συχνά εκδηλώνεται με βίαιο τρόπο στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων (Γαλλία, Αγγλία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία…).

Όλα τα παραπάνω καταγράφουν μια σειρά από συνθήκες πολιτικές και κοινωνικές που για εμάς είναι οι πλέον κατάλληλες για να γίνει πράξη η διεθνής προλεταριακή αντεπίθεση, να πραγματώσουμε την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, να επιχειρήσουμε την επανάσταση. Γιατί σήμερα πια το δίλημμα για τους αγωνιστές αλλά και για τους καταπιεσμένους γενικότερα είναι ένα: κοινωνική επανάσταση ή ολοκληρωτική υποταγή και θάνατος.

Χρέος δικό μας είναι να διαμορφώσουμε τις υποκειμενικές αυτές συνθήκες, δηλαδή να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός πολύμορφου επαναστατικού κινήματος διεθνώς και σε κάθε χώρα, που θα βάλει τις προϋποθέσεις για να προχωρήσουμε στην πραγμάτωση της κοινωνικής επανάστασης.

Μέσα σ’ αυτή την πολιτική και κοινωνική συγκυρία ιδιαίτερη βαρύτητα και κεντρικό ρόλο μπορεί να παίξει ο ένοπλος αγώνας, καθώς μπορεί να εκφράζει τη συνολική πολιτική σύγκρουση με το καθεστώς, να προαναγγέλλει την ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση των λαών και να προπαγανδίζει με τον πλέον δυναμικό τρόπο την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση.

Η δίκη μας θέλουμε να είναι ένα πολιτικό βήμα για να εκφράσουμε δημόσια αυτές τις πολιτικές θέσεις, θέλουμε να καταγραφεί ιστορικά ως μια στιγμή του αγώνα για την ελευθερία. Να  αναδείξουμε τη σημασία της κοινωνικής επανάστασης ως τη μόνη απάντηση στην κρίση που καταδικάζει σε οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό τα μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Να είναι μια δημόσια καταδίκη του συστήματος και των κάθε πολιτικής απόχρωσης συνοδοιπόρων του. Να αναδείξουμε πόσο ζωντανός και επίκαιρος είναι ο ένοπλος αγώνας παρά τα χτυπήματα του κράτους και πόσο σημαντικός είναι μέσα στην εποχή μας για την προώθηση του επαναστατικού προτάγματος. Να μιλήσουμε για την ανάγκη δημιουργίας επαναστατικών κινημάτων παντού, που θα καταφέρουν να επιχειρήσουν την κοινωνική επανάσταση.

Σε μια τέτοια δίκη πιστεύουμε πως οι καλύτεροι «μάρτυρες υπεράσπισης» είναι οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που επέλεξαν τη δυναμική σύγκρουση με το σύστημα. Είναι οι αγωνιστές που υπήρξαν μέλη ένοπλων οργανώσεων και που παρέμειναν αμετακίνητοι και αμετανόητοι στις πολιτικές τους επιλογές, υπερασπίζοντας τους αγώνες τους, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πέθαναν στη φυλακή, αυτούς που έμειναν για πολλά χρόνια φυλακισμένοι.

Με την πολιτική τους κατάθεση στο δικαστήριο θα μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες, τους δικούς τους αγώνες έτσι όπως τους έζησαν μέσα από διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Θα μιλήσουν για τη διαχρονικότητα και την ιστορική συνέχεια του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, που θα διεξάγεται μέχρι την πλήρη καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος. Θα μιλήσουν για τον αγώνα που συνεχίζεται και μέσα από τις φυλακές από τους αιχμάλωτους αυτού του πολέμου. Γιατί εμείς δεν επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα για να αποδεχόμαστε τις συνθήκες φυλάκισης που μας επιβάλλει ο εχθρός προκειμένου να μας καταβάλει ηθικά και να μας οδηγήσει στην πολιτική ή ακόμα και τη φυσική εξόντωση.

Αυτό θα ήταν για μας η καλύτερη έκφραση αλληλεγγύης. Να γίνει η δίκη αυτή μια κραυγή ελευθερίας.

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς

Δεκέμβρης 2010