Το ΔΝΤ θεωρητικά είναι ένα κοινό ταμείο που ίδρυσαν οι ΗΠΑ με μέλη (που πληρώνουν εισφορές) όλα τα κράτη σχεδόν του κόσμου και σκοπό έχει να δίνει δάνεια σε χρεοκοπημένες κυβερνήσεις. Πρακτικά όμως είναι όργανο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που προωθεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε όποια χώρα έχει δανείσει, οι άνθρωποι πείνασαν.

Διοικητής του ΔΝΤ είναι ο Ντομινίκ Στος Καν, γεννημένος σε καλοβομένη οικογένεια και μπήκε αμέσως σε μια καλή σχολή. Όμως φαίνεται πως τα λεφτά δε βοηθάνε το μυαλό, καθώς όταν προσπάθησε να μπει στο πανεπιστήμιο απέτυχε στις εξετάσεις. Τελικά τα κατάφερε σε άλλο πανεπιστήμιο και πήρε πτυχίο στα νομικά και διδακτορικό στα οικονομικά. Όλες τις γνώσεις που χρειάζεται για να διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή.

Έγινε καθηγητής πανεπιστημίου διδάσκοντας οικονομικά. Λένε οτι μπορείς να καταλάβεις καλύτερα έναν άνθρωπο αν κοιτάξεις τους φίλους του. Στις παρέες του ο Στρος Καν είχε και τον Dennis Kessler που τότε ήταν στο Γαλλικό πολιτικό κόμμα Επαναστατική Κομμουνιστική Λήγκα τροτσκιστικής έμπνευσης και αργότερα έφυγε και έγινε αντιπρόεδρος της Γαλλικής ένωσης εργοδοτών MEDEF (σαν το δικό μας ΣΕΒ=Σύνδεσμος Ελλήνων Βαμπίρ).

Ο Στρος Καν ξεκίνησε τη πολιτική του σταδιοδρομία ως ακτιβιστής-μέλος της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών (UEC) η οποία είναι κομμάτι της ανεπίσημης νεολαίας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος PCF. Γνωρίστηκε με μελλοντικούς πολιτικούς και σύντομα μπήκε στο γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), σαν το δικό μας ΜΠΑΤΣΟΚ. Η δύναμή του ανέβηκε μέσα από τη τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι που τον κάνανε υπουργό βιομηχανίας (όπως ήταν κάποτε κι ο “δικός μας” ο Σιμήτης).

Όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τις επόμενες εκλογές, ο Στρος Καν έγινε μέλος της Επιτροπής Σοφών του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ταυτόχρονα άνοιξε δικιά του εταιρία νομικών συμβούλων για θέματα εμπορικής νομοθεσίας.

Το 1994 ο διοικητης της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας Renault κάλεσε τον Στρος Καν να γίνει μέλος σε μια οργάνωση πολιτικής επιροής στις Βρυξέλλες με το όνομα Κύκλος της Βιομηχανίας. Εκεί ο Στρος καν γνωρίστηκε με δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες και έγινε γραμματέας και αντιπρόεδρος της οργάνωσης, και από τότε άρχισε να δέχεται κριτική από το κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση.

Ο Στρος Καν παντρεύτηκε μια διάσημη τηλεπαρουσιάστρια και έγινε υπουργός οικονομικών. Ξεκίνησε ένα άγριο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (όπως της France Telecom, ο γαλλικός ΟΤΕ) και η γαλλική οικονομία είχε άριστες επιδόσεις όσο ήταν υπουργός. Επίσης αντιτάχθηκε σθεναρά στις προτάσεις για μείωση του ωράριου εργασίας (το 35ωρο), και μείωσε τη φορολογία στις κατασκευαστικές επιχειρήσεις. Ετοίμασε το δρόμο για την είσοδο της Γαλλίας στο Ευρωνόμισμα. Η επιρροή του στα πολιτικά της
Γαλλίας του επέτρεψε να φτιάξει ένα ανεπίσημο δίκτυο πολιτικών με όνομα Σοσιαλισμός και Δημοκρατία.

Η φήμη του ζημειώθηκε όταν το όνομα του συνδέθηκε με οικονομικά σκάνδαλα (ένα των οποίων είχε σχέση με ένα ταμείο ιατρικών ασφαλήσεων για φοιτητές). Παραιτήθηκε από υπουργός και τα δικαστήρια τον αθώησαν.

Ο Στρος Καν ήταν ο κύριος εμπνευστής του εκλογικού προγράμματος των Σοσιαλιστών για τις εκλογές του 2007, και τότε αποκάλυψε οτι ήθελε να γίνει αρχηγός του κόμματος και πρωθυπουργός αν νικούσε τις εκλογές, αλλά τελικά κομματικός αρχηγός έγινε η Segolene Royal η οποία αργότερα έχασε τις εκλογές από τον Σαρκοζί. Επίσης ο Στρος Καν Ίδρυσε μια ομάδα ερευνών (think tank) με όνομα Στα Αριστερά της Ευρώπης. Όταν γινόταν το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα κάλεσε τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν Ναι αλλά η φήμη του έπαθε ζημειά μετά την αρνητική ψήφο της πλειοψηφίας (54%) των ψηφοφόρων.

Με το Σοσιαλιστικό Κόμμα νικημένο από τον συντηρητικό Σαρκοζί, ο Στρος Καν αποφάσισε να φύγει και πήγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όπου τον δέχτηκαν ως διοικητή το 2007 με τη προσωπική υποστήριξη του Σαρκοζί καθώς και με την υποστήριξη των κυβερνήσεων όλων των κρατών-μελών της ΕΕ, των ΗΠΑ, της Κίνας, αλλά και των περισσότερων Αφρικανικών κυβερνήσεων (και φανταστείτε οτι κάποτε ήταν “κομμουνιστής ακτιβιστής”!). Οι άλλοι υποψήφιοι ήταν ένας πολωνός πολιτικός, και ένας τσέχος πολιτικός που είχε την υποστήριξη της κυβέρνησης της Ρωσίας.

Ως διοικητής του ΔΝΤ ο Στρος Καν δήλωσε πως είναι έτοιμος να υπηρετήσει τη παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη (μη τυχόν και τον παρεξηγήσει κανείς λόγω του κομμουνιστικού-σοσιαλιστικού παρελθόντος του!). Εκεί το όνομά του και πάλι συνδέθηκε με ένα σκάνδαλο (οτι είχε ερωτική σχέση με γυναίκα

“Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την ειδική μεταχείριση που μου εξασφάλισε, με τους ξυλοδαρμούς, τις απειλές κατά της γυναίκας μου και των παιδιών μου και την προφυλάκιση μου στις Φυλακές των Τρικάλων, που θα μου στερήσει και το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε κρατουμένου να επικοινωνεί με την οικογένεια του. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα ξεπέσει σε αυτό το σημείο. Επειδή έχω μάθει από τα 20 μου χρόνια να ξεπερνώ τις όποιες δυσκολίες, θα σταθώ όρθιος. Δεν θα πετύχετε τη φυσική και την πολιτική μου εξόντωση.

Κώστας Γουρνάς
16 Απριλίου 2010
12ος όροφος ΓΑΔΑ

Οι απειλές και οι βασανισμοί των κρατουμένων για την αποκαλούμενη ως «Υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα» δεν θα έχουν ως αποτέλεσμα την εξόντωση κανενός/καμίας από εμάς. Μάλλον δεν έχουν καταλάβει ότι δεν θα κάνει κανείς/καμία μας ούτε ένα βήμα πίσω. Είμαστε και θα είμαστε δίπλα τους. Η αλληλεγγύη μας δεν «εξοντώνεται».

Σύντροφοι και συγγενείς του Κώστα Γουρνά

Ένα κουρελόπανο σέρνεται τις τελευταίες μέρες σε εισαγγελικά, δημοσιογραφικά και αστυνομικά γραφεία. Το κουρελόπανο αυτό ονομάζεται “ένταλμα σύλληψης της Α.Α.”. Έχω την τιμή να είμαι η εν λόγω Α.Α. Και τιμή είναι το να βρίσκομαι στο στόχαστρο των κουρελόπανων που κάθονται πίσω από τα προηγουμένως αναφερόμενα γραφεία. Ήδη από την πρώτη μέρα της σύλληψης των έξι συντρόφων, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια-κοράκια της ασφάλειας έσπευσαν να εκδώσουν τα δικά τους “εντάλματα” και να με συμπεριλάβουν (μαζί με το σύντροφό μου Κώστα Καλαρέμα) στους προς σύλληψη. Δεν ήταν φυσικά παρά το αποκορύφωμα των εδώ και χρόνια ανακυκλούμενων “διαρροών”. Επειδή δεν είμαι fan της επιστημονικής φαντασίας (αρέσκομαι σε πιο κλασικά λογοτεχνικά είδη) θα αρκεστώ να τοποθετηθώ μόνο σε επίσημες αναφορές στο πρόσωπό μου, δηλαδή σε αυτές που προκύπτουν από τη δικογραφία των έξι συντρόφων. Και αυτό επ’ ουδενί ας μη θεωρηθεί ως απολογία μου προς οποιονδήποτε.

Το “στοιχείο” εμπλοκής μου στην όλη υπόθεση δεν είναι παρά ένα αποτύπωμα που βρέθηκε σε χειρόγραφη επιστολή του φυλακισμένου συντρόφου Πολύκαρπου Γεωργιάδη (που εκτός από σύντροφος, τυγχάνει και σύζυγος της αδερφής μου). Πρόκειται για το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο “Ιχνηλατώντας το Δεκέμβρη”, το οποίο πραγματεύεται τα όσα ακολούθησαν την 6η Δεκέμβρη 2008. Το χειρόγραφο κείμενο βρέθηκε στο σπίτι του συντρόφου Λάμπρου Φούντα μετά τη δολοφονία του.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω με εμπλέκουν στον Επαναστατικό Αγώνα.
Εγώ, πάντως, παραμένω μονίμως εμπλεκόμενη στον επαναστατικό αγώνα, τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στα αφεντικά και την εξουσία. Επιβεβαιώνοντας τις επαφές που μου καταλογίζουν με τους φυλακισμένους αγωνιστές, δηλώνω δημόσια τη δέσμευσή μου για διαρκή και έμπρακτη αλληλεγγύη στα πρόσωπά τους.

Κι αν οι Νταβατζήδες του Πολίτη (καθώς και μόνο η αναφορά σε “Προστασία” του Πολίτη συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό νταβατζηλίκια της νύχτας) πιστεύουν ότι μπορεί να κάνω έστω κι ένα βήμα πίσω, ε τότε κι εγώ θα επανέλθω στα αρχικώς αναφερόμενα κουρελόπανα, που το μόνο που τους αρμόζει είναι να τους τα τρίψω στη μούρη.

Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας ζωντανός μέσα στην καρδιά μας
Μια σφιχτή γροθιά για τον Σαράντο, τον Κώστα, τον Χριστόφορο, την Πώλα, τον Βαγγέλη, το Νίκο.

όχι η Α.Α.

αλλά η Νατάσα (Αναστασία) Ανανιάδου.

Αʼ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ 13.04.2010
Μας αιχμαλώτισαν

μας έριξαν στη φυλακή

εμένα μέσα στα τείχη

εσένα έξω απ΄τα τείχη

Ασήμαντη υπόθεση η δική μας

Το χειρότερο είναι

να κουβαλάει ο άνθρωπος τη φυλακή μέσα του:

συνειδητά, ασύνειδα…

Έτσι κατάντησαν τους περισσότερους ανθρώπους,

τίμιους, καλούς, προκομένους ανθρώπους…

Ναζίμ Χικμέτ

Κοντά στον ένα μήνα φυλακή και καλά κρατώ, διότι μέσα σε όλα τα αίσχη που έχουν κάνει εκείνοι, όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αποκοιμιστές του κράτους, εμάς μας έχει κάνει καλό με το να είμαστε εδώ πιο δυνατοί με μόνη δύναμη, όπως μου λέει καθημερινά ένας φίλος, την καρδιά, το μυαλό και την αλληλεγγύη (ώστε να φωνάζουμε για τα δικαιώματα μας και να αντιστεκόμαστε).

Όσο κι αν δεν είμαι εγώ ο πιο κατάλληλος να μιλήσω για την φυλακή, μιας και η διαδρομή μου εδώ μέχρι τώρα είναι μικρή, ωστόσο έντονη, διαπιστώνω ότι ο όρος σωφρονιστικό ίδρυμα, αν όχι αστείος είναι το λιγότερο ατυχής. Χρησιμοποιώντας τον τίτλο αυτό υποτιμάμε τους εαυτούς μας και τους ίδιους τους φυλακισμένους, ενώ εξωραίζουμε αυτό το μνημείο δειλίας και υποκρισίας της καταστολής. Πώς μπορεί αυτό το τεχνητό περιβάλλον, το οποίο απομονώνει τον άνθρωπο, του τσακίζει κάθε ανάγκη για δημιουργία, τον απομακρύνει ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους και τον κάνει όλο και λιγότερο ταιριαστό στην κοινωνία, να τον βελτιώσει και να τον εντάξει; Ντροπή. Η φυλακή αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αυτό το λείψανο ανθρωπιάς στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με κάποιου είδους θάλαμο κάθαρσης, που στόχος του είναι το άτομο να σωφρονιστεί, ενώ ο βασικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος πέρα από το να τρομοκρατήσει την κοινωνία (ώστε να μην προβεί σε ενέργειες που είναι εναντίον του κράτους, χωρίς αποραίτητα να είναι αξιόποινες). Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις καταγεγραμμένες, μη αξιόποινες, που έχουν καταλήξει στη φυλακή. Μια από αυτές είναι και η δική μου, στην οποία το πιο άμεσο όργανο καταστολής του κράτους, με συνέλαβε στο όνομα του νόμου τους, ενώ εγώ διαμαρτυρόμαι στο όνομα των δικαιωμάτων και την ελευθερίας.

Όπως ο χρόνος περνάει και βάφει τους τοίχους της φυλακής, έτσι ξεφτίζουν τα συναισθήματα, και τα δικαιώματα του ανθρώπου που ζει στην ελεύθερη κοινωνία. Μια κοινωνία που δέχεται συνεχώς τις ληστρικές επιθέσεις των τραπεζών, βομβαρδίζεται με αβεβαιότητα από την εκάστοτε κυβέρνηση χωρίς να παίρνει εγγυήσεις για το παρον και το μέλλον που παρακολουθείται και ελέγχεται, με κατασκευασμένες ανάγκες που κρατάνε δέσμιο τον πληθυσμό. Πόσο υπερήφανα ελεύθεροι μπορούμε να νιώθουμε; Η αντίδραση, η διαφωνία και η σκέψη γίνονται πλέον αδικήματα, αφού κάθε μορφή αντίστασης βίαια και μη φαίνεται να τιμωρείται ως κάποιου είδους ασέβεια στο κράτος. Ελπίζω οι μαθητές μου να σέβονται τον εαυτό τους. Ποιοί είναι λοιπόν αυτοί οι τέλειοι πολίτες που θέλει τελικά αυτό το κράτος; Ποιά είναι η αξία του λόγου και της άποψης του πολίτη μπροστά στα όργανα του κράτους και πώς εκείνο (το κράτος) άραγε θεωρεί αυτούς που αντιδρούν; Θέλει ένα νου «αληταριό» ή ένα νου νεκρό;

Κινήσεις τακτικής και παραδειγματισμού προσπαθούν να φορτώσουν τον κόσμο με φόβο, φτιάχνοντας ιστορίες και μπαμπούλες εμπνευσμένα και ιαματικά ψέματα και εκδικητικά παραμύθια από τα όργανα του με το νομικό οπλοστάσιο, έτοιμο για δράση κι εκδίκηση. Ψέματα μεταξύ τους, ψέματα και στο λαό. Το καλύτερο μάλλον θα ήταν για εκείνους να μην γεννηθούμε καθόλου ή αφού γεννηθήκαμε, να είμαστε αφανείς. Αυτή η προσπάθεια κοινωνικού αποκοιμισμού και σκοταδισμού αποδεικνύεται μάταιη, και την καλύτερη απάντηση αποτελούν όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί αγώνες και εκφράσεις που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν παρόλες τις προσπάθειες κυβερνητικών εκπροσώπων για την απαξίωση τους, καθώς και από τα μεγάλα κύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης του κόσμου. Η κοινωνική αντίδραση είναι υπαρκτή. Δεν θα σταματήσει όσο θα υπάρχει δύναμη να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να φωνάζουμε (και να προτάσσουμε τα σώματά μας), όσο θα θίγονται οι ιδέες μας, οι ζωές μας και τα δικαιώματα μας. Το κράτος οφείλει να σωφρονιστεί και όχι να σωφρονίζει.

Ανένταχτος σε όποια κομματική ομάδα και ταυτότητα αλλά και πιστός στις μέχρι τώρα ιδέες μου, παρατηρητής σε όποια κομματική συνεργία, δεν φωνάζω για την αθωότητα μου -είναι δεδομένη- αλλά για την αδικία που ακόμα και με τα δικά τους μέτρα και σταθμά είναι υπαρκτή.

Ψάξε, συνέχισε να ρωτάς και μην τους εμπιστεύεσαι.

Λευτεριά στην έκφραση, στο
λόγο και στην πράξη.

Λευτεριά σε όσους είναι μέσα και έξω απʼ τα κελιά.

http://freemariosz.wordpress.com/2010/04/14/2593/

Η απάντηση για τη στοχοποίηση μου από την Αστυνομία και τα ΜΜΕ

Είμαι ο “διανοούμενος”, “αρχηγός”, “κάτοικος περιοχής της Μαγνησίας”, με “συχνές εκδρομές στην Αθήνα και την Ικαρία”, “με οργανωτικό ρόλο σε κινητοποιήσεις αντιεξουσιαστών” και η λίστα σας, άραγε, έχει τέλος;
Μήπως σας κάνω για το “προφίλ” που ξέρετε πολύ καλά να κατασκευάζετε, σε περιπτώσεις δημιουργίας “τρομοκρατικών οργανώσεων”;
Μήπως σας λείπει κάτι από το παζλ και εγώ σας κάνω;
* Ναι, λοιπόν, είμαι 60 ετών (παρ’ όλ’ αυτά στο χώρο που ανήκω δεν υπάρχουν αρχηγοί, πόσο μάλλον μεσήλικες!).
* Ναι, είμαι ο κάτοικος της οικίας που κάνατε τις έρευνές σας, την Κυριακή 11 Απρίλη 2010, στην Κυψέλη (Σποράδων 21), χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα.
* Ναι, είμαι ο πατέρας της γυναίκας του Κώστα Γουρνά (δηλαδή είναι γαμπρός μου!)
* Ναι, είμαι ο παππούς των δύο 16μηνων παιδιών τους, και, τέλος
* Ναι, είμαι αντιεξουσιαστής.
Ομολογώ ότι συμμετείχα από τη δεκαετία του 70 στους κοινωνικοταξικούς αγώνες, που διεξάγονται από την πλευρά των καταπιεσμένων ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο. Κι επειδή η δική μου λίστα είναι μεγάλη, θα αναφερθώ στο πρόσφατο παρελθόν. Συμμετείχα και συμμετέχω, ενεργά, στο “συντονιστικό αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες”, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους εξεγερμένους Ζαπατίστας του Μεξικού, σε κινήσεις αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, στη “συνέλευση αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα”, στη “Λαϊκή Συνέλευση κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου” και στην “κατάληψη του ΠΙΚΠΑ”, των κατοίκων αυτών των περιοχών.
Και για να σας διευκολύνω στις έρευνές σας, σας ανακοινώνω ότι αυτές τις μέρες (δηλ. από τότε που ξεκινήσατε τις τρομερές συλλήψεις και έρευνές σας), βρίσκομαι στο πλευρό της κόρης μου, στην οικία της, που ερευνήσατε την Κυριακή 11 Απρίλη 2010.
Από ότι φαίνεται το χολιγουντιανό υπερθέαμα της εξάρθρωσης του “Επαναστατικού Αγώνα”, ήταν το καλύτερο χαπάκι για να θολώσετε τα νερά. Για να περάσετε τα αντικοινωνικά-αντεργατικά μέτρα σας, όπως και την επιτήρηση της χώρας από το ΔΝΤ.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διώκονται για τη συμμετοχή τους στον “Επαναστατικό Αγώνα” είναι και θα είναι δεδομένη και μαζική. Είμαι ένα κομμάτι των αλληλέγγυων και θα είμαι μέχρι την απελευθέρωσή τους.
Η ποινικοποίηση των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων, όσων αντιστέκονται, είναι γνωστή τακτική σας, και εγώ στέκομαι συνειδητά απέναντί της.

Αθήνα, Τρίτη 13 Απρίλη 2010 Μανώλης Μπεραχάς