Από την Παρασκευή 9 Απριλίου παρακολουθούμε ένα «θρίλερ» σε εξέλιξη με την ονομασία «εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα», με συλλήψεις 6 γνωστών συντρόφων μας και στοχοποίηση άλλων. «Εντελώς μα εντελώς τυχαία» ξεκίνησε τις μέρες που πάρθηκαν πολύ σημαντικές αποφάσεις για την οικονομία με ενδεχόμενη υπαγωγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αποφάσεις που θα πλήξουν ακόμη περισσότερο τα ασθενή και χαμηλά οικονομικά στρώματα. Ανήμερα της επίσημης ανακοίνωσης του Γιωργάκη για το ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους, προφυλακίστηκε η 19χρονη συντρόφισσα Κωνσταντίνα Κ. ως «τρομοκράτισσα» και ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μια 15χρονη μετά από πορεία διαμαρτυρίας, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιο είναι το μήνυμα για τη νέα γενιά.
Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» έχει πλέον απομυθοποιηθεί και περισσότερο μπορεί να προκαλέσει γέλια, για να μην γράψουμε και κάποια συμπάθεια. Λόγω αφενός της κατάχρησής του από τα δυτικά κράτη απέναντι σε όποιον θεωρούν αντίπαλό τους, αφετέρου καθώς βιώνουμε στην καθημερινότητά μας την πραγματική τρομοκρατία που δεν είναι άλλη από την αυξανόμενη φτώχεια, το φόβο για το τι θα ξημερώσει, την υποθήκευση στις τράπεζες, την ανεργία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, το δημόσιο χρήμα αντί για έργα κοινής ωφέλειας (π.χ. δρόμοι, νοσοκομεία) να ξοδεύεται σε κάθε είδους νέα αστυνομική δύναμη με τα γκλομπ και τα πιστόλια στραμμένα τόσο στην ανήσυχη νεολαία (π.χ. Α. Γρηγορόπουλος) όσο και σε κάθε κοινωνική ομάδα που θα διεκδικήσει (απεργοί, φοιτητές κτλ), την εγκληματικότητα η οποία είναι προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας και κουλτούρας.
Είδαμε στα δελτία ειδήσεων να εκτυλίσσεται ένα βρώμικο επικοινωνιακό παιχνίδι, με ψευδείς «διαρροές σαρκαστικών διαλόγων από τους τρομοκράτες» για την άτυχη οικογένεια των Αφγανών, «διαρροές» που την επόμενη μέρα εξαφανίστηκαν. «Διαρροές» που δεν είχαν άλλο στόχο από το να παρουσιάσουν τους συλληφθέντες ως «σκοτεινά τέρατα χωρίς υπόβαθρο και όραμα». Μόνο που οι συλληφθέντες δεν είναι άγνωστοι αλλά γνωστοί για τη στάση τους, δίπλα σε κάθε έλληνα ή μετανάστη καταπιεσμένο. Η βρώμικη τακτική ΜΜΕ και αστυνομίας σταμάτησε τόσο λόγω των αντιφάσεών της, αλλά και των δυναμικών κινηματικών απαντήσεων που δόθηκαν (καταλήψεις σε ΕΣΗΕΑ, τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες σε διάφορες πόλεις). Επιβεβαιώνοντας ότι ο τρόμος και η βρωμιά σπάει στο δρόμο.
Έως τώρα 3 σύντροφοι (Π. Ρούπα, Ν, Μαζιώτης και Κ. Γουρνάς) με κείμενό τους, με τον τίτλο Πολιτική Επιστολή προς την Κοινωνία, ανέλαβαν την ευθύνη για συμμετοχή τους στον Επαναστατικό Αγώνα και ανέλυσαν εκτενώς τις θέσεις τους, ενώ οι άλλοι 3 δεν αποδέχθηκαν τη συμμετοχή τους, διατηρώντας όμως με αξιοπρέπεια και στο ακέραιο την αναρχική και επαναστατική τους στάση, χωρίς να αρνούνται τη συμμετοχή τους στους ευρύτερους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που διεξάγονται καθημερινά. Ότι εξέλιξη και να υπάρξει, δεν θα ασχοληθούμε ούτε με την «κινηματογραφική», ούτε με την δικονομική – δικηγορική διάσταση της υπόθεσης, παρά θα σταθούμε αλληλέγγυοι σε όσους αγωνίζονται και ρισκάρουν για ένα καλύτερο κόσμο, πέρα από οποιαδήποτε καλοπροαίρετη κριτική. Δεν θα απαντήσουμε για το αν είναι «ένοχοι» ή «αθώοι» για την δικαιοσύνη που προκλητικά απαλλάσσει όποιον είναι βουλευτής ή μεγαλο-καρχαρίας και φυλακίζει ως τρομοκράτες 19χρονα παιδιά. Ούτε θα ηρωοποιήσουμε τους συλληφθέντες, ούτε θα τους απαξιώσουμε. Αντίθετα πρέπει να ανοιχθεί ένας κοινωνικός διάλογος για αυτό τα ζήτημα, καθώς η άμεση ή έμμεση βία της Εξουσίας και η βία απέναντί της δεν είναι προσωπική μας υπόθεση, αλλά ένα πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο που μας επηρεάζει όλους.
Ακούμε διάφορο κόσμο να λέει, μέχρι και δεξιούς: «α ρε 17Ν που τους χρειάζεται», «να βάλουνε βόμβα στη βουλή ή στην Εκάλη», «να φάνε τους πολιτικούς και τα λαμόγια». Πίσω από αυτές τις διατυπώσεις, από τη μία υπάρχει η φυσική και υγιής αγανάκτηση του κόσμου για ό,τι βιώνει, από την άλλη υπάρχει η λογική της ανάθεσης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν κοινωνικά σε «ομάδες τιμωρών». Κάνοντας μια σύντομη ιστορική διαδρομή γνωστοποιούμε ότι η φιλοσοφία του αντάρτικου πόλης, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτή, ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου με τον τίτλο «προπαγάνδα μέσα από τη δράση» όχι τόσο για να τιμωρήσει στο όνομα του λαού, αλλά για να δείξει ότι η δήθεν παντοδύναμη εξουσία δεν είναι άτρωτη άλλα ευάλωτη. Ήταν ένα κάλεσμα στους εργάτες και τους κολασμένους να σπάσουν τα δεσμά τους, να ρίξουν από τους θρόνους τούς τυράννους τους και να πάρουν την υπόθεση της απ
