Το άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων, μια αιματηρή κατάκτηση, συμβολισμός αγώνων αλλά και της υποτιθέμενης δημοκρατίας, βλέπουμε συχνά να βομβαρδίζεται από τις προθέσεις των “εκπροσώπων” του λαού για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Με πρόσχημα την πάταξη των εγκληματικών συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών των πανεπιστημίων, οι υποστηρικτές του κοινού “ωφέλους” αρέσκονται στην ιδέα της άρσης του ασύλου για την εμφανέστερη κυκλοφορία των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους αυτούς μιας και δεν υπάρχει σημαντικότερη δικαιολογία για τον πλήρη έλεγχο παρά να κάνουν τον πολίτη να νιώσει σε θέση αδυναμίας και τον κρατικό μηχανισμό αυτόν που θα δώσει λύση.

Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.

Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας… Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.

Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ’ έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ’ αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η “θεραπεία” για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.

Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.

Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS

«Έχω την πρόθεση να ιδρύσω στην πόλη σας ένα σχολείο χειραφέτησης, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ό,τι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την πατρίδα, την οικογένεια κλπ.) για να κατακτήσουν την ελευθερία.»

Το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε ανέκαθεν στην Ελλάδα σαν μια προπαρασκευαστική μηχανή τυποποιημένων πολιτών, σύμφωνα με τις αρχές και το είδος των κυβερνήσεων ή των διαφόρων μορφών πολιτεύματος, που επικρατούσαν στον Ελλαδικό χώρο. Το σύστημα αυτό, της κομποστοποιημένης εκπαίδευσης, παρατηρείται από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και συνεχίζεται μέχρι την λήξη της σπουδαστικής σταδιοδρομίας του μαθητή- σπουδαστή.
Αξιοπρόσεχτο είναι δε ότι οι κυβερνήσεις κόβουν και ράβουν τα προκριματικά αυτά στάδια της εκπαίδευσης στα μέτρα τους έτσι ώστε η παραγωγή των πολιτών της να είναι όσο το δυνατό εκμεταλλεύσιμη, αξιόπιστη, υπάκουη, παραγωγική και κυρίως να μην αντιστέκεται και να μην παίρνει αποφάσεις για την τύχη της.

Βέβαια η εκμετάλλευση δεν ξεκινά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά από τα πρώτα στάδια της παιδείας που περνούν στο υποσυνείδητο ενός μαθητή- παιδί, μαθαίνοντάς τον να αξιολογείται και να μένει καθηλωμένος σ’ αυτά που του επιβάλλουν πριν μάθει να αντιδρά και χωρίς να έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του. Αυτό παρατηρείται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (ακόμα και στην πρωτοβάθμια), και αυτοί που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν και να μεταμορφώσουν το καλούπι αυτό σύμφωνα με τα δεδομένα της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι οι καθηγητές.

Οι καθηγητές λοιπόν είναι ο σημαντικότερος παράγοντας επιρροής και αντίληψης της μετάδοσης της γνώσης προς τους μαθητές, συνεπώς και η κυριότερη αιτία διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού χαρακτήρα ενός μαθητή.

Ένας μαθητής στα σχολεία, με το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης, μαθαίνει να αξιολογείται, να ανταγωνίζεται τους εταίρους του, να συγκρίνεται με αυτούς με σκοπό την υπεροχή του, ώστε να διαχωριστεί, να εντυπωσιάσει τον καθηγητή, και αργότερα να επιτύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις και να συνεχίσει την καριέρα του, πάντοτε με τον φόβο της αποτυχίας και του περαιτέρω «αποκλεισμού» από την κοινωνία.
Ο καθηγητής είναι αυτός που δίνει το στίγμα του διαχωρισμού σε καλούς και κακούς μαθητές, σε έξυπνους και χαζούς μετατρέποντας τους σε βαθμούς και μέσους όρους, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό και την απομόνωση κάποιων εξ αυτών. Μ’ αυτόν τον τρόπο γεννιέται μέσα σε μια αίθουσα η ταξικότητα, ο διαχωρισμός, ο ανταγωνισμός, οι διακρίσεις και γενικότερα ο ρατσισμός. Ο καθηγητής λοιπόν είναι αυτός που διαχωρίζει κάποιον από το σύνολο και του «κολλάει τη ρετσινιά».

Φανταστείτε λοιπόν ένα καθηγητή που δεν έχει όρεξη να διδάξει (κάποιος αργόσχολος που περιμένει να έρθει η ώρα της σύνταξης ή ήδη συνταξιούχος που συμπληρώνει τα προς το ζην ή απλά δεν έχει όρεξη)…
Έναν καθηγητή που καθορίζει τον τρόπο διδασκαλίας του βάση των πολιτικών πεποιθήσεων ή των αρχών του, έναν καθηγητή που ασχολείται μόνο με τους «καλούς» και «συνεπείς» μαθητές των φροντιστηρίων μην έχοντας το χρόνο για περαιτέρω εξηγήσεις, που δεν έχει «χάσιμο ώρας» να ακούσει για τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς των μαθητών, που βιοπραγεί και τιμωρεί για την επιβολή της τάξης και της ησυχίας, που εκβιάζει και λειτουργεί με εκφοβισμούς βάσει του βαθμολογικού συστήματος και της εξουσίας που του παρέχει το σύστημα ώστε να μπορεί να επιβάλλει ποινές σ’ αυτούς που δεν «συμμορφώνονται», που ωθεί τους μαθητές στο παραεκπαιδευτικό σύστημα των φροντιστηρίων, έχει δεν έχει κέρδος από αυτό. Φανταστείτε λοιπόν αυτό τον καθηγητή τι ιδέες, λογική και αντιδράσεις συμπεριφοράς θα περάσει σε έναν μαθητή ή πως θα αντιδράσει αυτός ο καθηγητής για να επιβληθεί στην τάξη ώστε να περάσει το δικό του. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις οι οποίες αποτελούν την μειοψηφία του συνόλου των καθηγητών.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3586JWtQx-Q]

Ας περάσουμε σε έναν άλλο τομέα που όσο περνούν τα χρόνια εδραιώνεται όλο και περισσότερο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν μερικά χρόνια, ένας αδύνατος μαθητής για να μην μείνει πίσω σε ένα μάθημα έκανε φροντιστήρια για να μπορεί να παραμένει συνεπής σ’ αυτό. Περνώντας τα χρόνια οι ρόλοι άλλαξαν και τα φροντιστήρια έγιναν βασικό κομμάτι της εκπαιδευτικής πορείας ενός μαθητή. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λογική αυτή των φροντιστηρίων υπάρχει πλέον ακόμη και στην πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης βάζοντας τον μαθητή- παιδί από πολύ μικρή ηλικία να προσαρμοστεί στη λογική του ανδρείκελου μαθητή- ρομπότ. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης βέβαια έχουν οι γονείς καθώς οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να δουν τα βλαστάρια τους να ξεχωρίζουν, ώστε να μπορούν να τα επιδεικνύουν στον κύκλο της γειτονιάς τους. Έτσι ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι που σπανίζει από