2021, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

Synopsis

In 1994, a group of armed insurgents emerged from Mexican Lacandon junggle. They claimed their revolt was a move of desperation, an attempt to reveal the miserable living conditions of local indigenous population. Armed conflict lasted just several days, but the fight is still going on.

Twenty years after the insurgency thousands of indigenous people participate in civil Zapatista movement, which opposes all existing governments. In the most remote part of Mexico they are building “another world” – self-sufficient alternative society, autonomous and independent from traditional institutions.

At the same time Zapatistas create vast solidarity networks, that include sympathizers among local population as well as volunteers of non-governmental organizations from all over the globe.

https://zapatista.ru/en/

Πανό ενάντια στην άρνηση της Γαλλίας να επιτρέψει την είσοδο στους Zαπατίστας, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021

Πανό ενάντια στην άρνηση της Γαλλίας να επιτρέψει την είσοδο στους Zαπατίστας, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, Οι Τσιριτσάντσουλες : ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

#PasoLibreZapatista

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΛΗ ΣΤΙΣ 23:00 έξω από το αυτο/ζόμενο στέκι στο ΤΕΙ Καβάλας, ηλεκτρονικό πάρτυ, no mercy set : KYVIE acid techno – hard dance – rave & Absent Fe.kai.ti.na.kaeins psy tunes

https://www.paranoiseradio.com/

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021, στις 21:30 στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν: ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν:

ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

Μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Αλαίν Γκιγιάρ, Τζον Ντος Πάσος, Νικόλα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντσέττι.
Συντελεστές

Παίζουν: Ντίνα Μαυρίδου, Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης

Σκηνοθεσία: Μαρίνος Μουζάκης

Μάσκες, Κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου

Διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου

Κινησιολογική επιμέλεια: Ηρώ Κατσιφλώρου

Τεχνική υποστήριξη: Κώστας Βαλατσός

Δραματουργική σύνθεση, μουσικές επιλογές, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2021

Έχουν χρησιμοποιηθεί ιστορικές αναφορές από το επίμετρο της Λίας Γυιόκα στην αυτοβιογραφία του Μπαρτολομέο Βαντσέττι (Ιστορία μιας προλεταριακής ζωής εκδ. Κουρσάλ 2014).

Ακούγονται τα τραγούδια:

O profughi d’Italia (Πρόσφυγες απ’ την Ιταλία) του Pietro Gori, μτφ: Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης.
Lacrime e’ cundannate (Δάκρυα για τους καταδικασμένους) του Alfredo Bascetta, μτφ: Riccardo Delli Veneri, Μαρίνος Μουζάκης.
Il Galeone (Η γαλέρα) στίχοι: Belgrado Pedrini, μουσική: Paola Nicolazzi, μετάφραση αγνώστου, αλιευμένη από το διαδίκτυο.

Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.

Υπόθεση

5 Μαΐου 1920, Βοστώνη, ΗΠΑ: Δύο ιταλοί μετανάστες αναρχικοί, ο Μπαρτολομέο Βαντσέττι και ο Νικόλα Σάκκο, συλλαμβάνονται για ανατρεπτική δράση, αλλά στην συνέχεια κατηγορούνται για μία ένοπλη ληστεία μετά φόνου. Η δίκη που ακολουθεί είναι στημένη, βασισμένη σε ένα σαθρό κατηγορητήριο και οδηγεί στην καταδίκη των δύο αναρχικών σε θάνατο. Η συγκλονιστική παγκόσμια κινητοποίηση αλληλεγγύης που θα ακολουθήσει, δεν θα καταφέρει να ανατρέψει την απόφαση, κι έτσι οι Σάκκο και Βαντσέττι θα εκτελεστούν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 23 Αυγούστου 1927.
Για την παράσταση
Η υπόθεση των δύο αναρχικών Σάκκο και Βαντσέττι υπήρξε μια από τις πιο πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις, καθώς και μία από τις μεγαλύτερες κακοδικίες του εικοστού αιώνα. Μιλάμε για τις αρχές του αιώνα, την εποχή που η καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα έχει γιγαντωθεί και η υστερία απέναντι στους μετανάστες έχει κορυφωθεί. Είναι η ιστορία δύο εργατών μεταναστών και αναρχικών που συνθλίβονται μέσα σε ένα «καφκικό» σύστημα, για παραδειγματισμό, χωρίς κανένα στοιχείο εναντίον τους, με κατασκευασμένες μαρτυρίες και εξαφάνιση πειστηρίων. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός που πέφτει σαν κεραυνός στο κεφάλι δύο φτωχών εργατών, που θα δικαιωθούν και θα αποκατασταθούν μόνο 50 χρόνια από την εκτέλεσή τους, το 1977 από τον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης την εποχή εκείνη, Μάικλ Δουκάκη.
Για μας αυτή είναι μια ιστορία, που όχι μόνο μας σμίλεψε πολιτικά στη νεανική μας ηλικία, αλλά κυρίως μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, γιατί απλά η διαχρονικότητά της είναι εφιαλτικά οδυνηρή σχεδόν έναν αιώνα μετά. Η καταστολή και ο ρατσισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του νέου ολοκληρωτισμού που επιχειρείται να επιβληθεί παγκόσμια. Η ιστορία των Σάκκο και Βαντσέττι είναι με έναν τρόπο η δική μας ιστορία, σε μια χώρα που ακόμα οδηγούνται εκδικητικά στη φυλακή άνθρωποι με ατράνταχτα άλλοθι, σε μια περίοδο που πρέπει να διαφυλάξουμε τη μνήμη ως όπλο ενάντια στη λήθη που προσπαθεί να επιβάλει η εξουσία.
Η ιδέα προέκυψε διαβάζοντας το ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλαίν Γκιγιάρ. Ξεκινήσαμε να σκαλίζουμε τη σχετική βιβλιογραφία και έτσι καταλήξαμε στο δραματουργικό σχεδίασμα που αποτέλεσε τη βάση της δικής μας παράστασης. Την περίοδο της μελέτης του υλικού, εντυπωσιαστήκαμε από την διαχρονικότητα των στοιχείων της κοινωνικής πάλης που διεξάγονταν εκατό και πλέον χρόνια πριν, από τις βρόμικες μεθόδους του κράτους και του παρακράτους ενάντια στους ανθρώπους που αντιστέκονται, τη δύναμη του εργατικού κινήματος της εποχής, αλλά κυρίως από τον λόγο στα γραπτά αυτών των δύο φτωχών εργατών-μαρτύρων. Ένας λόγος απλός, αλλά βαθιά ουμανιστικός και πολιτικά τόσο προωθημένος, που σε κάνει να ανακαλύψεις ξεχασμένες έννοιες και αισθήσεις που ξεπροβάλουν νέες και φρέσκιες μπροστά σ’ ένα σύγχρονο κουρασμένο και κατακερματισμένο παγκόσμιο κίνημα. Ήταν, να μην ξεχνάμε, η εποχή που οι εργάτες ακόμα ονειρεύονταν έναν καλύτερο κόσμο για όλους τους ανθρώπους και που πίστευαν πως θα το πετύχουν.
Η ιστορία του Νικόλα Σάκκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέττι μας ενέπνευσε, μας συγκίνησε, μας ταξίδεψε, μας έμαθε πράγματα και μας ανέθεσε την αποστολή να μην αφήσουμε τη λήθη να κυριαρχήσει. Έτσι καταλήξαμε σε αυτή μας την παράσταση…

Προβολή της ταινίας ”13 TZAMETI”, Τρίτη 20/07/2021, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Παραγωγή: Γαλλία-Γεωργία (Palm Pictures)

Σκηνοθεσία: Γκέλα Μπαμπλουανί

Πρωταγωνιστούν: Ζορζ Μπαμπλουανί, Aurélien Recoing, Pascal Bongard, Fred Ulysse, Nicolas Pignon, Vania Vilers, Philippe Passon, Jean François Godon

Πόσο αξίζει άραγε η ανθρώπινη ζωή; Και πόσος σαδιστικός, σχεδόν ηδονοβλεπτικός, μπορεί να γίνει ο θάνατος;

Σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα αποπειράται να απαντήσει το «13 Τζαμέτι» (2005), μια ταινία-έκπληξη που ξεκινά σαν κλασικό φιλμ νουάρ, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού δράματος, σύντομα όμως εξελίσσεται σε ένα χιτσκοκικό παιχνίδι σασπένς, πριν κλιμακωθεί σε μια δράση καταιγιστική που δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Γιατί, ακριβώς, δεν θέλει να σκεφτείς.

Η ταινία ακολουθεί την περιπέτεια ενός εικοσάχρονου γεωργιανού μετανάστη στη Γαλλία, ενός φτωχοδιάβολου που κλέβει την ταυτότητα ενός νεκρού ναρκομανούς για να αναλάβει μια μυστηριώδη δουλειά με εύκολο παραδάκι. Μόνο που θα βρεθεί εν αγνοία του σε ένα μεγαλοαστικό παιχνίδι θανάτου, μια ομαδική ρώσικη ρουλέτα των απελπισμένων για την τέρψη και τον τζόγο των ισχυρών μαφιόζων του υποκόσμου.

Κι αν η γλώσσα και το περιβάλλον της ταινίας είναι γαλλικά, όλα τα άλλα είναι εξόχως ανατολικοευρωπαϊκά. Το «13» δεν είναι παρά μια ηλεκτρισμένη παραβολή πάνω στα περίεργα παιχνίδια που παίζει η τύχη, μόνο που ο Γκέλα Μπαμπλουανί επιχειρεί να μας μιλήσει και για κάτι άλλο: την ασημαντότητα της ανθρώπινης ζωής.

Και το κάνει με μια απίστευτης έντασης αγωνία, αλλά και με την παγερή ψυχραιμία του πραγματικού εφιάλτη. Νευρώδης αφήγηση, σκοτάδια -τόσο σε επίπεδο πλοκής όσο και φωτογραφίας-, κλειστοφοβική αίσθηση και μια συνεχώς κλιμακούμενη ιστορία σε οδηγούν σε μέρη που, όπως ομολογείς, δεν ήθελες ποτέ να πας.

Ένας εργατάκος μετανάστης μπλέκεται σε μια κατάσταση που προφανώς τον ξεπερνά, με αινιγματικούς φακέλους, αλλεπάλληλα ανώνυμα τηλεφωνήματα και οδηγίες αφημένες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς που θυμίζουν το χιτσκοκικό «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» (1959), μη γελιέστε όμως, ποτέ του δεν αντιμετώπισε κάτι αντίστοιχο ο Κάρι Γκραντ. Είναι σαν να κλείνει πίσω σου μια πόρτα και να σε αιχμαλωτίζει, τόσο τον πρωταγωνιστή όσο και σένα, τον θεατή, σε ένα σύμπαν απ’ όπου διέξοδος δεν υπάρχει, χάσεις κερδίσεις. Ακόμα και η γλώσσα περιττεύει, γι’ αυτό και σπανίως επιστρατεύονται οι λέξεις να μεταφέρουν οποιοδήποτε νόημα

https://youtu.be/D4Kdbx3q_Rs

ΤΡΙΤΗ 13/7/2021 στις 21:30 Αυτομόρφωση / Προβολή στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3 Καβάλα «Αυτές, οι άλλες, οι αληθινές… ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ (Ellas, las otras, las de deveras… LAS MUJERES ZAPATISTAS)

Ομάδα Imagen Mx – Ενημέρωση, Εικόνα και Έρευνα, Μεξικό 2009

«Κρατούν το μέλλον στα χέρια τους τώρα, στο παρόν. Και το ξέρουν. Το πλάθουν, όπως πλάθουν τον πηλό ενός αγγείου, με όλες τις δυσκολίες που έχει το υλικό. «Είμαστε εδώ και εδώ θα συνεχίσουμε», λένε. «Εμείς αξίζουμε, και ας έλεγαν ότι είμαστε άχρηστες. Είμαστε εδώ». Είναι σίγουρες ότι, ναι, αξίζουν και για τις αλλαγές που πραγματοποιούν σήμερα, για να κληροδοτήσουν ένα αύριο δίκαιο και αξιοπρεπές για τα παιδιά, για τις νέες και τους νέους.
Αυτή η δουλειά είναι αφιερωμένη στις γυναίκες τσολ, σόκε, τοχολαμπάλ, τσοτσίλ, μαμ και τλελτάλ, που με αυτοπεποίθηση άλλαξαν την ιστορία των ιθαγενών γυναικών και του κόσμου.»

Αυτές που δεν υπάρχουν

Οι ιστορίες τους.

Οι χαρές και οι λύπες τους.

Οι πόνοι και η οργή τους

Η λήθη και η μνήμη τους.

Τα γέλια και τα δάκρυά τους.

Οι παρουσίες και οι απουσίες του.

Οι καρδιές τους.

Οι ελπίδες τους.

Η αξιοπρέπειά τους.

Τα ημερολόγιά τους.

Αυτά που ολοκληρώθηκαν. Αυτά που απόμειναν και τους τα οφείλουμε.