Το βράδυ της Παρασκευής 18/12, δυνάμεις της καταστολής έστεισαν “καρτέρι”, γύρω από το Αυτόνομο Στέκι και την Κατάληψη Βύρωνος 3. Πρόθεση τους να προσάγουν κόσμο, να εκφοβίσουνε συντρόφους και να συνδέσουνε τα γεγονότα της Τετάρτης με τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Έκαναν προσαγωγές σε 5 συντρόφους και τους επέβαλαν εκβιαστικά στην διαδικασία της δακτυλοσκόπησης, παράτυπη ακόμα και για τους ίδιους τους νόμους τους. ‘Ενας από αυτούς αρνήθηκε να υποβληθεί για λόγους αξιοπρέπειας σε αυτή την διαδικασία και του απαγγέλθηκε η κατηγορία της απείθειας. Κρατήθηκε το βράδυ στα κρατητήρια και το πρωί του Σαββάτου οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της παράδωσης ψευδών στοιχείων. Τελικά του δώθηκε αναβολή ως την Δευτέρα και αφέθηκε ελεύθερος.

Για οτιδήποτε νεώτερο θα υπάρχει ενημέρωση.

Κερατσίνι, απόγευμα σαββάτου 5/12

βίαιη αστυνομική εισβολή χωρίς εισαγγελέα, επίδειξη εντάλματος ή κάποια αιτιολόγηση στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ,
πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων», ένα μπιτόνι με πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και μερικά άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «υλικά παρασκευής εκρηκτικών υλών», κάποια εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα», 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν, 42 αλληλέγγυοι/ες που συλλαμβάνονται μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης, 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων/ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι.

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

ότι, με «όπλα» μας την ανατρεπτική συνείδηση, την εξεγερτική ευαισθησία και το πάθος για την ελευθερία, αποτελούμε «ορμητήριο επίθεσης» κατά του πολιτισμού της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας, των διακρίσεων και της υποταγής, αποτελούμε «χώρο παρασκευής εκρηκτικών» κοινωνικών διεργασιών κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, των κομμάτων, των ΜΜΕ, των εργατοπατέρων, του κράτους και των απολογητών του.

ΡΕΣΑΛΤΟ

στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ,στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων,στα νέα ιδιώνυμα και την ποινικοποίηση του φρονήματος,στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων.

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

Ο Γ. Δημητράκης συνελήφθη τον Ιανουάριο του 2006, μετά τη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας της οδού Σόλωνος στην Αθήνα, βαριά τραυματισμένος από ανταλλαγή πυρών, στην οποία δεν συμμετείχε, νοσηλεύτηκε επί μακρόν και στη συνέχεια προφυλακίστηκε, για να δικαστεί ενάμιση χρόνο αργότερα και, αφού απηλλάγη από την πλειονότητα των κατηγοριών που του αποδίδονταν, να καταδικαστεί σε 25ετή κάθειρξη.

Η δίκη

Ο 30χρονος σήμερα αναρχικός εξήγησε με σαφήνεια και ευθύτητα τα κίνητρα του στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, καθώς και τον βαθμό της εμπλοκής του στη συγκεκριμένη ληστεία, συνεπικουρούμενος από τους συνηγόρους του και πολλούς μάρτυρες υπεράσπισης.Ωστόσο οι εφέτες που τον δίκαζαν (ένορκοι δεν υπήρχαν, γιατί παραπέμφθηκε με τον νόμοπερί εγκληματικής οργάνωσης, τον διαβόητο «αντιτρομοκρατικό»), αν και υποχρεώθηκαν να τον απαλλάξουν για τον κορμό των κατηγοριών που συνέθεταν τη συμμετοχή του σε «εγκληματική οργάνωση» (άλλες ληστείες, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.λπ.), με εμφανή κοινωνική προκατάληψη και αντίστοιχες δικονομικές ακροβασίες, του επέβαλαν τις μέγιστες ποινές στα αδικήματα για τα οποία τον καταδίκασαν, αποδίδοντάςτου μάλιστα και συμμετοχή σε απόπειρες ανθρωποκτονιών, ενώ όλοι οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν σαφώς απαλλακτικοί για αυτόν.

Τα κίνητρα

Ο Γιάννης Δημητράκηςεπέλεξε να συμμετάσχει στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας εμφορούμενος, αφενός από την αντιεξουσιαστική κοσμαντίληψη της συνεχούς σύγκρουσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του και αφετέρου από την αντίθεση στην καπιταλιστική αρπακτικότητα, στυγνότεροι εκφραστές της οποίας είναι οι τράπεζες. Αυτά είναι που του διαμόρφωσαντη συνολική στάση ζωής του και παράλληλα του υπαγόρευσαν τη συγκεκριμένη βιωματική επιλογή της άρνησης της μισθωτής εργασίας και της πραγματοποίησης της ληστείας.Ανεξάρτητα από την αξιολόγηση, τη συμφωνία ή τη διαφωνία με τη στάση ζωής και τις επιλογές του Δημητράκη (και μεταξύ όσων υπογράφουμε αυτό το κείμενο υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για τα προηγούμενα), οφείλουμε να διευκρινίσουμε ορισμένα ζητήματα.Η συμμετοχή του φυλακισμένου αναρχικού στη ληστεία επ’ ουδενί στόχευε σε προσωπικό πλουτισμό, αν και κάλυπτε βιοτικά προβλήματα. Η όλη διαδρομή του στο κίνημα, από την εφηβεία του ήδη, αποδεικνύει άνθρωπο λιτό και σεμνό, η δε αγωνιστική στάση του ως κρατουμένου πλέον στις φυλακές επικυρώνει την ανιδιοτέλεια και την ακεραιότητα που τον διακρίνουν. Μάλλον, όμως, η πασίδηλη «μη ταπεινότητα των ελατηρίων» του ήταν αυτή που, αντί να αποτελέσει, ως είθισται, ελαφρυντικό γι’ αυτόν, ώθησε τους δικαστές στην επιβολή μιας παραδειγματικά σκληρής ποινής.Για μία ακόμα φορά, η καταστολή της κοινωνικής απειθαρχίας και της προσβολής της ατομικής ιδιοκτησίας καθόρισε την απόφαση ενός δικαστηρίου ευτελίζοντας κάθε έννοια δικαιοσύνης και δικαίου.

Η ληστεία

Η ληστεία αυτή καθαυτή είναι σωστό να αντιμετωπίζεται ως στυγνό έγκλημα; Ούτως ή άλλως θεωρούμε τη σκλήρυνση των ποινών και τον μακρόχρονο εγκλεισμό στοιχεία βαρβαρότητας και όχι βεβαίως μέσα απονομής δικαιοσύνης, ωστόσο, στην περίπτωση των ληστειών, η ποινική αντιμετώπιση τους αποτελεί συνήθως πρότυπο παραδείγματικής τιμωρίας όσων δεν σέβονται την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και ιδιαίτερα την Αγία Τράπεζα.Τούτο είναι πολλαπλώς προκλητικό, εξοργιστικό και επικίνδυνο, γιατί οι τράπεζες αποτελούν τον ειδεχθέστερο εκμεταλλευτή των λαϊκών στρωμάτων, γιατί θρασύτεροι καταχραστές του δημόσιου πλούτου όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά στην ουσία κυβερνούν, γιατί ενώ ο πλούτος των «από πάνω» και η επίδειξη του αυξάνονται αλματωδώς, τα δικαστήρια είναι γεμάτα με μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους και μικροπαραβάτες, γιατί γύρω από το ιδεολόγημα της «ασφάλειας» υφαίνεται ένα ολοκληρωτικό πλέγμα μη ανοχής στην αποκλίνουσα συμπεριφορά και στην ενοχλητική για το καθεστώς δράση, αλλά μοιρολατρικής αποδοχής της αδηφαγίας και της αυθαιρεσίας των αρχόντων.Ας κατανοήσουμε, λοιπόν, ότι η απαξίωση και η παραδειγματική τιμωρία των ληστών συμβαδίζουν μετην αποχαλίνωση των πλουσίων, αλλά και την εντεινόμενη πεποίθηση σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα νεανικά, ότι «δεν τους χρωστάμε τίποτα, μας τα χρωστάνε όλα».

Η τρομολαγνεία

Την περίοδο της σύλληψης του Γιάννη Δημητράκη, με πρωταγωνιστή τα τηλεοπτικά Μ Μ Ε, δημιουργήθηκε ένα ασφυκτικό κλίμα με επίκέντρο του ς «ληστές με τα μαύρα», δηλαδή τους φερόμενους ως συνεργάτες του Δημη

Το άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων, μια αιματηρή κατάκτηση, συμβολισμός αγώνων αλλά και της υποτιθέμενης δημοκρατίας, βλέπουμε συχνά να βομβαρδίζεται από τις προθέσεις των “εκπροσώπων” του λαού για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Με πρόσχημα την πάταξη των εγκληματικών συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών των πανεπιστημίων, οι υποστηρικτές του κοινού “ωφέλους” αρέσκονται στην ιδέα της άρσης του ασύλου για την εμφανέστερη κυκλοφορία των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους αυτούς μιας και δεν υπάρχει σημαντικότερη δικαιολογία για τον πλήρη έλεγχο παρά να κάνουν τον πολίτη να νιώσει σε θέση αδυναμίας και τον κρατικό μηχανισμό αυτόν που θα δώσει λύση.

Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.

Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας… Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.

Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ’ έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ’ αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η “θεραπεία” για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.

Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.

Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS

Η αφορμή για τη σύνταξη του εν λόγω κειμένου είναι ο εγκλεισμός μου στα σωφρονιστικά καταστήματα τον τελευταίο ένα χρόνο.
Στην είσοδό μου ήμουν κάπως χαμένος, καθώς ήταν η πρώτη μου φορά.

Έτσι έφτασα στο χώρο υποδοχής νεοεισερχόμενων που με περίμενε ένας υπάλληλος του “καταστήματος”. Γι’ αυτόν ήταν μια τυπική καθημερινή διαδικασία, για μένα όμως ήταν ο εξευτελισμός, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας και η υποδούλωση αφού με τις κινήσεις τους μου έδειχναν ότι πλέον είχα πάψει να είμαι ένας «άνθρωπος της κοινωνίας», τώρα ήμουν ένας τρόφιμος σαν τους άλλους, ένα απόβρασμα, ένας τιποτένιος, τα «κατακάθια» όπως είχα ακούσει έναν υπάλληλο να μας αποκαλεί.

Κατά την εισαγωγή μου πέρασα 5 ημέρες στο πειθαρχείο ( κιούπι ), γι΄ αυτούς « χώρο υποδοχής », ένας χώρος 2Χ3 με ένα κρεβάτι, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα, χωρίς παράθυρο. Το μόνο που είχε ήταν μια κάμερα για την καταγραφή των κινήσεών μου, ένιωθα σαν να έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι και ο Big Brother με παρακολουθούσε. Για οτιδήποτε χρειαζόμουν έπρεπε να φωνάζω τον υπάλληλο και αν αυτός είχε όρεξη και δε βαριόταν, ερχόταν για ένα μπουκάλι νερό, ένα τσιγάρο…

Η φυλακή ( υπηρεσία ) είχε επιλύσει τα προβλήματά της με τους πληροφοριοδότες, δε χρειάζονταν οι κάμερες ασφαλείας, αφού υπήρχαν οι «κινητές κάμερες » που έδιναν καθημερινή αναφορά για τις κινήσεις των υπόπτων.

Η υπηρεσία σε ωθούσε σε αυτό το δρόμο, στο να δίνεις πληροφορίες δηλαδή, που είχε σαν συνέπεια την ολοκληρωτική υποταγή σου στο σύστημά τους.
Φυσικά οι πληροφορίες είχαν και αντάλλαγμα, γιατί αυτός που βοηθούσε είχε σαν κέρδος τη λήψη αδειών όταν συμπλήρωνε ένα μέρος της ποινής του, ευεργετικά μεροκάματα, ελεύθερα επισκεπτήρια, λεφτά και κάρτες από την κοινωνική λειτουργό κ.τ.λ.

Αν δε συμβιβαζόσουν με αυτό, τίποτα απολύτως. Ή θα σε φόρτωναν πειθαρχικά ή σου έκοβαν άδειες και αναστολές, μεταγωγές από τη μια μεριά της Ελλάδος στην άλλη, δεμένος και κλεισμένος στις άθλιες κλούβες των μεταγωγών, έλεγχος και εξευτελισμός…

Ή στην χειρότερη αν ήσουν το « κακό παιδί » θα κατέληγες φυτό, ξεχασμένος, φαρμακωμένος και δεμένος στα υπόγεια του ψυχιατρείου του κορυδαλλού.
Τίποτα δεν άλλαζε με την έξω κοινωνία, ήσουν δούλος του συστήματος…
Έπρεπε να σκύβεις το κεφάλι καθημερινά, να προσέχεις τους ρουφιάνους, να δουλεύεις για να λειτουργήσει στην ουσία η φυλακή, ώσπου να έρθει η ώρα να σηκώσεις το κεφάλι και να απαιτήσεις τα αυτονόητα: σεβασμό της προσωπικότητας κάθε ατόμου και ελευθερία λόγου…

Η φυλακή λειτουργούσε σαν « μαγαζί » που μάλιστα πήγαινε και καλά, ( ενδεικτικά αναφέρω πως στην φυλακή Διαβατών γίνεται μόνο για τηλεκάρτες τζίρος 50.000 μηνιαίως). Τα λεφτά που παίζονταν ήταν τεράστια οπότε δεν είχαν συμφέρον να αποφυλακίσουν κόσμο αλλά αντιθέτως να φέρουν όλο και πιο πολύ μέσα (άνοιγμα τριών φυλακών, στη Νιγρίτα Σερρών, στη Δράμα και στα Χανιά).

Σκοπός τους ο εγκλεισμός όλο και πιο πολλών, που είχε σαν αποτέλεσμα μέσα από τα σωφρονιστικά καταστήματα να γεννιούνται νέοι « εγκληματίες ».
Έτσι λοιπόν η φυλακή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξευτελίζει, να υποτάσσει , να καταστέλλει και στο τέλος να σε κάνει πιόνι έτοιμο να παίξεις το παιχνίδι τους.

Όσες φυλακές όμως και να χτίσουν δε θα μας φυλακίσουν ποτέ…

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΝΕ.

Ν.Χ Δικαστικές φυλακές Διαβατών.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009