Το άσυλο των πανεπιστημιακών χώρων, μια αιματηρή κατάκτηση, συμβολισμός αγώνων αλλά και της υποτιθέμενης δημοκρατίας, βλέπουμε συχνά να βομβαρδίζεται από τις προθέσεις των “εκπροσώπων” του λαού για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Με πρόσχημα την πάταξη των εγκληματικών συμπεριφορών που λαμβάνουν χώρα εντός των τειχών των πανεπιστημίων, οι υποστηρικτές του κοινού “ωφέλους” αρέσκονται στην ιδέα της άρσης του ασύλου για την εμφανέστερη κυκλοφορία των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους αυτούς μιας και δεν υπάρχει σημαντικότερη δικαιολογία για τον πλήρη έλεγχο παρά να κάνουν τον πολίτη να νιώσει σε θέση αδυναμίας και τον κρατικό μηχανισμό αυτόν που θα δώσει λύση.

Ο μοναδικός από μηχανής θεός για την ενίσχυση της άρρηκτης σχέσης κράτους-πολίτη. Τη δημιουργία μιας σχέσης ανάγκης και εξάρτησης του πολίτη από το κράτος (σαν αυτήν του βυζανιάρικου παιδιού από τη μάνα) με την υποβιβαστική για την νοημοσύνη μας διαδικασία του πλήρη ελέγχου στα σημεία όπου δε φτάνουν οι κάμερες και δεν επαρκούν οι δοσίλογοι για την ασφάλεια του συνόλου, όταν την ίδια στιγμή η ανέχεια έχει από μόνη της οξύνει τις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους εντός και εκτός κυρίως των τειχών ενός πανεπιστημίου όπου βρίσκονται τα σημεία συσσώρευσης του πλούτου και εκμετάλλευσης του προΐόντος-πολίτη-καταναλωτή. Μια ανέχεια που ωθείται από το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα της υποστήριξης της παγκόσμιας αγοράς, των μεγαλοθηρίων πολυεθνικών της επικράτησης των ολίγων με τη βούλευση εκατομμυρίων ψυχών εξευτελιστικά φτηνού εργατικού δυναμικού για την ενίσχυση ενός παγκόσμιου ταμείου αλλά με καθόλου παγκόσμια οφέλη.

Είναι οι συνθήκες που δημιουργούν την εξαθλίωση που πρέπει να καταπολεμηθούν και όχι η καταστολή του εγκλήματος σαν το πρωτεύον πρόβλημα μιας κοινωνίας. Πρέπει να καλυφθούν οι ανάγκες βασικών κοινωνικών θεμάτων όπως του κοινωνικού ρατσισμού, της ανεργίας… Είναι ζωτικά τα σημεία που πλήττονται από την εξουσιολαγνεία όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια.

Όταν καρκινώματα εμφανίζονται σ’ έναν οργανισμό είναι φυσικό επακόλουθο η δυσλειτουργία του και η αντίδραση του οργανισμού σ’ αυτά για την επιβίωσή του. Αδίκως λοιπόν προσπαθούν να μας πείσουν για την καταστολή των ενδείξεων ή των συμπτωμάτων, γιατί η “θεραπεία” για τον καρκίνο βρίσκεται αν όχι στα κύτταρα που προσβάλλονται, στα αίτια που τον δημιουργούν.
Όταν η υποβάθμιση της παιδείας εξισώνεται με την ρουσφετολογία , όταν ιδιωτικοποιούνται υπηρεσίες κοινής ωφελείας, όταν το σύστημα υγείας εξευτελίζεται με την ανεπάρκεια στοιχειώδους υλικού ή προσωπικού, όταν απαξιώνονται τα ταμεία με το άδειασμά τους και με τη μη ανταπόκρισή τους στις βασικές τους υποχρεώσεις, όταν η ζωή καταντάει επιβίωση με τη δυσανάλογη αύξηση των αγαθών πρώτης ανάγκης σε σχέση με τους μισθούς τότε θα προκύψουν και οι κατάλληλες συνθήκες για την αύξηση της αποκαλούμενης εγκληματικότητας μιας κατάστασης που είναι θεόσταλτο δώρο για την κυρίαρχη τάξη αφού της δίνεται η ευκαιρία -μιας και δεν υφίσταται σε εξεγερσιακό επίπεδο- να επιδείξει την αναγκαιότητα του ρόλου της σκοτώνοντας τον κακό λύκο και καθαρίζοντας την κοινωνία από συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με την εύρυθμη λειτουργία της. Έρχεται ο ηθικός αυτουργός να ρίξει στάχτη στα μάτια του θύματος παριστάνοντας τον προστάτη και τον λυτρωτή και γεμίζοντάς τον με υποκριτικά χαμόγελα και βαρύγδουπες εκφράσεις περί δημοκρατίας, ισότητας και ειρήνης.

Την ίδια στιγμή που τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι γεμάτα από χιλιάδες κοινούς θνητούς με χρονικό περιθώριο παραγραφής αδικημάτων τους μερικές δεκαετίες, ενώ οι δημιουργοί και υποστηρικτές αυτών των νόμων μένουν αλώβητοι από αυτούς και η ισότητα καλά κρατεί με την παραγραφή των δικών τους αδικημάτων μέσα στο πέρας μερικών μηνών.

Είναι απειλή για την κοινωνία το πανεπιστημιακό άσυλο ή η βουλευτική ασυλία που διαχωρίζει δυνατούς και αδυνάτους και επιτρέπει στα ευκαιριακά καθάρματα να υποθάλπουν τις ραδιουργίες τους εις βάρος μας πίσω από τον δήθεν πολιτικό μανδύα?
Η μόνη άρση που επιβάλλεται είναι αυτή της ανοχής μας σε όποιον επιβουλεύεται την γη και τον ιδρώτα μας.

ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΙΣΑΞΙΑ,
ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΣΗ!
NO GODS NO MASTERS

Η αφορμή για τη σύνταξη του εν λόγω κειμένου είναι ο εγκλεισμός μου στα σωφρονιστικά καταστήματα τον τελευταίο ένα χρόνο.
Στην είσοδό μου ήμουν κάπως χαμένος, καθώς ήταν η πρώτη μου φορά.

Έτσι έφτασα στο χώρο υποδοχής νεοεισερχόμενων που με περίμενε ένας υπάλληλος του “καταστήματος”. Γι’ αυτόν ήταν μια τυπική καθημερινή διαδικασία, για μένα όμως ήταν ο εξευτελισμός, η αλλοτρίωση της προσωπικότητας και η υποδούλωση αφού με τις κινήσεις τους μου έδειχναν ότι πλέον είχα πάψει να είμαι ένας «άνθρωπος της κοινωνίας», τώρα ήμουν ένας τρόφιμος σαν τους άλλους, ένα απόβρασμα, ένας τιποτένιος, τα «κατακάθια» όπως είχα ακούσει έναν υπάλληλο να μας αποκαλεί.

Κατά την εισαγωγή μου πέρασα 5 ημέρες στο πειθαρχείο ( κιούπι ), γι΄ αυτούς « χώρο υποδοχής », ένας χώρος 2Χ3 με ένα κρεβάτι, χωρίς τουαλέτα, χωρίς νιπτήρα, χωρίς παράθυρο. Το μόνο που είχε ήταν μια κάμερα για την καταγραφή των κινήσεών μου, ένιωθα σαν να έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι και ο Big Brother με παρακολουθούσε. Για οτιδήποτε χρειαζόμουν έπρεπε να φωνάζω τον υπάλληλο και αν αυτός είχε όρεξη και δε βαριόταν, ερχόταν για ένα μπουκάλι νερό, ένα τσιγάρο…

Η φυλακή ( υπηρεσία ) είχε επιλύσει τα προβλήματά της με τους πληροφοριοδότες, δε χρειάζονταν οι κάμερες ασφαλείας, αφού υπήρχαν οι «κινητές κάμερες » που έδιναν καθημερινή αναφορά για τις κινήσεις των υπόπτων.

Η υπηρεσία σε ωθούσε σε αυτό το δρόμο, στο να δίνεις πληροφορίες δηλαδή, που είχε σαν συνέπεια την ολοκληρωτική υποταγή σου στο σύστημά τους.
Φυσικά οι πληροφορίες είχαν και αντάλλαγμα, γιατί αυτός που βοηθούσε είχε σαν κέρδος τη λήψη αδειών όταν συμπλήρωνε ένα μέρος της ποινής του, ευεργετικά μεροκάματα, ελεύθερα επισκεπτήρια, λεφτά και κάρτες από την κοινωνική λειτουργό κ.τ.λ.

Αν δε συμβιβαζόσουν με αυτό, τίποτα απολύτως. Ή θα σε φόρτωναν πειθαρχικά ή σου έκοβαν άδειες και αναστολές, μεταγωγές από τη μια μεριά της Ελλάδος στην άλλη, δεμένος και κλεισμένος στις άθλιες κλούβες των μεταγωγών, έλεγχος και εξευτελισμός…

Ή στην χειρότερη αν ήσουν το « κακό παιδί » θα κατέληγες φυτό, ξεχασμένος, φαρμακωμένος και δεμένος στα υπόγεια του ψυχιατρείου του κορυδαλλού.
Τίποτα δεν άλλαζε με την έξω κοινωνία, ήσουν δούλος του συστήματος…
Έπρεπε να σκύβεις το κεφάλι καθημερινά, να προσέχεις τους ρουφιάνους, να δουλεύεις για να λειτουργήσει στην ουσία η φυλακή, ώσπου να έρθει η ώρα να σηκώσεις το κεφάλι και να απαιτήσεις τα αυτονόητα: σεβασμό της προσωπικότητας κάθε ατόμου και ελευθερία λόγου…

Η φυλακή λειτουργούσε σαν « μαγαζί » που μάλιστα πήγαινε και καλά, ( ενδεικτικά αναφέρω πως στην φυλακή Διαβατών γίνεται μόνο για τηλεκάρτες τζίρος 50.000 μηνιαίως). Τα λεφτά που παίζονταν ήταν τεράστια οπότε δεν είχαν συμφέρον να αποφυλακίσουν κόσμο αλλά αντιθέτως να φέρουν όλο και πιο πολύ μέσα (άνοιγμα τριών φυλακών, στη Νιγρίτα Σερρών, στη Δράμα και στα Χανιά).

Σκοπός τους ο εγκλεισμός όλο και πιο πολλών, που είχε σαν αποτέλεσμα μέσα από τα σωφρονιστικά καταστήματα να γεννιούνται νέοι « εγκληματίες ».
Έτσι λοιπόν η φυλακή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εξευτελίζει, να υποτάσσει , να καταστέλλει και στο τέλος να σε κάνει πιόνι έτοιμο να παίξεις το παιχνίδι τους.

Όσες φυλακές όμως και να χτίσουν δε θα μας φυλακίσουν ποτέ…

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΑΝΕ.

Ν.Χ Δικαστικές φυλακές Διαβατών.
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Έντυπο “Ακάνθινο” (ΙΙ)

Μάης 2009 Καβάλα
Τετρασέλιδη έκδοση.

Άρθρα:

1) Καταλήψεις και Αυτοδιαχειριζόμενοι Χώροι
2) Ο Φρανσίσκο Φέρερ και το Μοντέρνο Σχολείο
3) Καταφύγιο Αδέσποτων Καβάλας
4) Εκκλησία Ανώνυμη Εταιρεία με Έδρα τον Παράδεισο
5) Έκτακο για τις εξελίξεις στην Ξάνθη

«Έχω την πρόθεση να ιδρύσω στην πόλη σας ένα σχολείο χειραφέτησης, που θα έχει σκοπό να βγάλει από τα κεφάλια των ανθρώπων ό,τι τους διχάζει (θρησκεία, ψεύτικες ιδέες για την ιδιοκτησία, την πατρίδα, την οικογένεια κλπ.) για να κατακτήσουν την ελευθερία.»

Ορισμός 1 (λεξικό) Καταφύγιο: μέρος όπου καταφεύγει κανείς για ασφάλεια, για προστασία.

Ορισμός 2 (δήμαρχος) Καταφύγιο (Καβάλας): μέρος όπου εκμεταλλεύονται και κακοποιούν ζώα κομπογιαννίτες κτηνίατροι (κυρίως σκυλιά).

Καθημερινά μεταφέρονται σκύλοι και γάτες στο κυνοκομείο για να αποκτήσουν μια πιθανότητα επιβίωσης ή έστω υιοθέτησης, ύστερα από την εγκατάλειψη ή μη ικανότητα κάποιου να αναλάβει τις ευθύνες του. Η αντιμετώπιση των μέχρι τώρα διαχειριστών αυτού του καταφυγίου, είναι να κερδοσκοπούν ακόμη και βασανίζοντας σκυλιά! Κάποια από αυτά καίγονται σε ένα λάκκο -επειδή η ευθανασία κοστίζει-, άλλα έρχονται αντιμέτωπα με την εξορία σε κάποιο βουνό έως ότου λιμοκτονήσουν και πεθάνουν, άλλα γίνονται τροφή για τα άγρια ζώα των περιοδευόντων τσίρκων ανά την Ελλάδα και τέλος, κάποια καταλήγουν πειραματόζωα σε κάποιο εργαστήριο για χάρη της επιστήμης. Όσα καταφέρνουν να επιβιώσουν(γιατί για επιβίωση πρόκειται), με την προοπτική ότι ίσως στο μέλλον αποφέρουν κέρδη από εμβόλια(45 ευρώ κάθε ζωάκι), διαμένουν σε ένα κλουβί τόσο μικρό ώστε να τρώνε εκεί όπου αφοδεύουν. Η συντήρηση αυτής της κατάστασης διαιωνίζει τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των αδέσποτων. Έρμαια, στα χέρια των εξουσιαστών τους, υπομένουν τις όποιες ορέξεις τους. Φιλοζωικά σωματεία έχουν αντικαταστήσει το δήμο, όσον αφορά τον εμβολιασμό και την περαιτέρω φροντίδα τους. Οι αρμόδιοι φορείς(δήμος) απέχουν παντελώς. Ο δήμαρχος όρισε υπεύθυνη τη ΔΑΝΕΚ, μια δημοτική επιχείρηση, μεταβιβάζοντας έτσι τις ευθύνες του και αδιαφορώντας για τις οποιεσδήποτε προεκλογικές υποσχέσεις είχε δώσει. Η ΔΑΝΕΚ με τη σειρά της, υποστηρίζοντας πως θα δώσει λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα, παραμένει στάσιμη παρά τις δηλώσεις της, πως «είναι διατεθειμένη να πραγματοποιήσει οποιεσδήποτε βελτιώσεις, κρίνονται αναγκαίες για το χώρο του κυνοκομείου». Καμία δραστηριοποίηση κι αυτό ίσως επειδή θεωρούν πως οι σκύλοι(και γενικότερα οποιοδήποτε ζώο) λόγω της φύσης τους είναι κατώτερα όντα από εμάς, τους ανθρώπους(!) και δεν αγγίζουν μία από τις προτεραιότητές τους. Εκτός κι αν πρόκειται για επιδοτήσεις, κονδύλια και εκλογές…Τα ζώα δεν είναι οικονομικές μονάδες που θυσιάζεις για το κέρδος. Πότε θα γίνει κατανοητό αυτό; Το «δημοτικό» κυνοκομείο δεν έχει άδεια λειτουργίας, άδεια πολεοδομίας και ο χώρος είναι ακατάλληλος. Λειτουργεί πλέον σαν μια ιδιωτική επιχείρηση εμπορίου τετράποδων. Από την άλλη, παρόλη την κακή διαχείριση του καταφυγίου, αυτό το κατάλυμα στέγης και τροφής, είναι εξίσου σημαντικό με την προσωπική μας προσπάθεια να βοηθήσουμε αυτά τα πλάσματα τα οποία είναι ανίκανα να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που τους παρέχουμε εμείς. Πρότασή μας(αν και δεν είμαστε οι καταλληλότεροι όσον αφορά το θέμα για να κάνουμε προτάσεις, αλλά ο δήμαρχος ο οποίος είναι υπεύθυνος) είναι η αναδιοργάνωση αυτού του χώρου και η αντικατάσταση των ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία του σε συνεργασία με εθελοντές κτηνίατρους για την περίθαλψη και τη νοσηλεία των αδέσποτων. Όταν κάποιος λειτουργεί αλόγιστα, εγωιστικά και εξουσιαστικά απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή ζωής, δεν είναι άξιος να καπηλεύεται και να υπονομεύει τη ζωή των αδέσποτων. Με αυτόν τον τρόπο ωστόσο, γίνεται αντιληπτή(εμφανής) η εικόνα του δημάρχου. Αυτή η απρόκλητη συμπεριφορά αντιμετωπίζεται μόνο αν εμείς το επιδιώξουμε. Ας σπάσουμε τη σιωπή. Ας γίνει η αγανάκτησή μας η φωνή των ζώων. Μόνο τότε θα υπάρξει ουσιαστική αλλαγή!

Για ποια εκκλησία μιλάμε; Είναι η εκκλησία που εκμεταλλεύεται ασύστολα και επαναλαμβανόμενα τον κόσμο επικαλούμενη τους πνευματικούς λόγους της ύπαρξης. Όλοι έχουμε ακούσει για τον χορό των δισεκατομμυρίων ευρώ για την απίστευτη σε μέγεθος και αξία ακίνητη περιουσία, για τα σκάνδαλα κλπ.
Παρακάτω σας παραθέτω μερικά παραδείγματα για το πως αυτοί οι επιτήδειοι τσαρλατάνοι παπάδες κερδίζουν χρήματα εις βάρος μας και μάλιστα αφορολόγητα!

• Απολαύστε το μεγαλείο της εκμετάλλευσης…

  · Ο παπάς είναι δημόσιος υπάλληλος και κατ’ επέκταση ήδη πληρώνεται από τους φόρους των πολιτών με παχυλούς μισθούς.
  · Ο παπάς δεν πληρώνει φόρους! Δηλαδή αυτό που εμείς αγοράζουμε με 100€ ο παπάς το αγοράζει με 84€, δηλαδή δεν πληρώνει το 19% (φόρος προστιθέμενης αξίας) που πληρώνουμε εμείς τα κορόιδα…
  · Ο παπάς δεν πληρώνει φόρο εισοδήματος! Δηλαδή δεν πληρώνει ούτε ένα ΕΥΡΩ στο δημόσιο από τους μισθούς που λαμβάνει, όσα και αν λαμβάνει.
  · Έξοδα εκκλησίας… Κατά τα λεγόμενα των παπάδων η εκκλησία έχει πολλά έξοδα και μάλιστα καλούν τους πιστούς κάθε Κυριακή κατά τη διάρκεια της λειτουργίας να συνδράμουν. Και όμως, όλα τα έξοδα της εκκλησίας καλύπτονται από τους Δήμους και από τα κοινόχρηστα που πληρώνουμε ούτως η άλλως για τους δήμους μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ…
  · Γάμος… εισφορά δώσατε? Στους γάμους η εισφορά (εισιτηρίου εισόδου!) κυμαίνεται από 50 έως και 80 ευρώ και μην ξεχνάτε: δεν είναι μόνο αυτό.. βάλτε και τους καλεσμένους που ξέρουμε πως στους ελληνικούς γάμους είναι αρκετοί και αφήνει τουλάχιστον 1 ευρώ ο καθένας για κεριά κτλπ. Οπότε από ένα γάμο με 200 άτομα που διαρκεί λιγότερο από μία ώρα η εκκλησία τζιράρει 1€ χ 200 άτομα = 200€ + 50€ της εισφοράς σύνολο 250€ σε μία ώρα!! ωραία δεν ακούγεται?
  · Τα ίδια, αν όχι παραπάνω, εισπράττουν όχι μόνο από γάμους αλλά και βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα, ευλογίες και το μεγάλο παζάρι κάθε Κυριακή που βγαίνει ο λεγόμενος δίσκος προς είσπραξη…

Θα πείτε τώρα: «Μα Έλεος, τι κέρδος μπορεί να έχει η εκκλησία από μερικά κεριά που ανάβουμε στο ναό;»

· Πόσο κοστίζει στην εκκλησία ένα κερί που αγοράζουν οι πιστοί έναντι 0,30 ευρώ; Κοστίζει μόλις 0,02 ευρώ δηλαδή καθαρό κέρδος 1500%!!!! Ξέρετε μήπως κάποια επιχειρηματική δραστηριότητα που να δίνει 1500% καθαρό κέρδος χωρίς φόρους, έξοδα υπαλλήλων, ΙΚΑ, κλπ; Χλωμό το βλέπω..

Παρακάτω σας παραθέτω αναφορικά και μερικά απο τα γνωστά ακίνητα που ανήκουν στην εκκλησία… (τα επενδύουν τα χρήματα του κοσμάκη απ’ ότι φαίνεται!!!)

• · Υποθηκοφυλακείο της Θεσσαλονίκης
  · Όλα τα κτήρια από το Υποθηκοφυλακείο μέχρι και την παραλία πάνω από 50 κτίρια..
  · ΧΑΝΘ
  · Εγκαταστάσεις Εμπορικού Κέντρου ”COSMOS” στη Θεσσαλονίκη
• Το κτίριο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Στα παραπάνω προσθέστε και το 40% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας..! (χωρίς μετοχές δε λέει, τι σόι εταιρεία θα ήταν?)

Ξέχασα κάτι πολύ σημαντικό(!) τις χορηγίες των θυμάτων – πιστών επιχειρηματιών και εύπορων ανθρώπων που ποτέ δεν έχει δώσει λογαριασμό η εκκλησία όσον αφορά τον προορισμό και τον σκοπό αξιοποίησης… ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ !
Από τα φιλόπτωχα ταμεία των 30.000 εκκλησιών που υπάρχουν στην Ελλάδα εισπράττει δεκάδες εκατομμύρια ετησίως! Ξέρει κανείς από εσάς που πηγαίνουν αυτά τα χρήματα; Έχει δώσει αναφορά αν τα δίνει πραγματικά στους φτωχούς ή αν τα τσεπώνουν οι παπάδες εκμεταλλευόμενοι την λέξη φιλόπτωχος;
Μιλάμε για Βατοπέδιο και για σκάνδαλα στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά ΚΑΝΕΙΣ δε λέει λέξη για τις χιλιάδες ευρώ που σπαταλιούνται από το δημόσιο χρήμα για τις «παραστάσεις» που στήνονται κατά διαστήματα. Πάρτε για παράδειγμα μια επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου που τόσο προβάλουν τα media. Μεγάλη αστυνομική δύναμη, λιμουζίνες, πούλμαν που μεταφέρουν την κομπανία των «αρχηγών»… Όλα αυτά τα έξοδα από πού πληρώνονται; Αυτό δεν είναι σκάνδαλο; Είναι…μόνο που σε αυτό το σκάνδαλο όλοι κάνουν γαργάρα διότι κανείς δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις του με την Ελληνική Εκκλησία Α.Ε. κι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, τρέχουν σε κάθε ευκαιρία να πάρουν την ευχή και την ευλογία του εκάστοτε μητροπολίτη!
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομα του Χριστού… Με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος λαμβάνονται οι Συνοδικές αποφάσεις…και με την ίδια φώτιση αποφασίζουν οι μητροπολίτες ότι τα «μα» πρέπει να είναι «γα» και τα «γα» «γάμα τα»!!
Εδώ δεν τίθεται θέμα πίστης. Όποιος πιστεύει όπου κι αν πιστεύει καλά κάνει και πιστεύει…αλλά να πιστεύει σε αυτό και όχι σε αυτούς που το υπηρετούν. Ο Χ παράδεισος δεν κερδίζεται με φανταχτερά
άμφια, ούτε με λαμπάδες, ούτε με «δωρεές»… Ο καλός άνθρωπος είναι καλός άσχετα με το αν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, Καθολικός, Μωαμεθανός, Βουδιστής ή άθεος… Δεν εννοούνται εκκλησίες – επιχειρήσεις όπως είναι οι Ορθόδοξη και η Καθολική… Δεν μπορούν να βγαίνουν οι δεσποτάδες και από άμβωνας να καλούν τον φτωχό πιστό να βοηθήσει τον πλησίον του τη στιγμή που οι ίδιοι δεν το κάνουν. Κάποιοι θα σκεφτούν τώρα για ιδρύματα και για προσφορές κλπ… Όταν μια μήτρα κοστίζει όσο κοστίζουν οι ετήσιοι μισθοί 30 εργατών και όταν το τραπέζι του μακαριότατου κοστίζει 25000 € (!!) γιατί η συνοδεία του θέλει ΜΟΝΟ αστακούς, δηλαδή κόστισε όσο οι ετήσιοι μισθοί 2 εργατών…δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας φτωχός, , ούτε ένα χωριό χωρίς ιατρείο, ούτε ένας άστεγος, ούτε ένας ακτήμονας σε αυτό τον τόπο. Όταν βγαίνουν και δακρύζουν για τα πάθη του κόσμου μας δουλεύουν όλους και το ξέρουν…
Και τέλος μη ξεχνάμε και με ποιο τρόπο κληρονομούν τις περιουσίες των υπερήλικων ανθρώπων. Πολλοί (από εμάς) είμαστε μάρτυρες σε περιστατικά όπου το παπαδαριό υπόσχεται αιώνια ζωή σε μια ηλικιωμένη γιαγιά για να αποσπάσει την περιουσία της…
Σας παραθέτω μια συζήτηση που άκουσα πριν αρκετά χρόνια στο χωριό μου ανάμεσα σε μια γιαγιά και τον παπά του χωριού…

Παπάς : ”Καλά κυρά Μαρίκα θα αφήσεις τους κόπους μιας ζωής στην κόρη σου που έρχεται και σε βλέπει 1 φορά το χρόνο;”
Γιαγιά : ”Και τι να κάνω πάτερ δεν έχω κανέναν άλλον συγγενή”
Παπάς : ”Γράψτα στην εκκλησία για να σε συγχωρέσει ο θεός και να έχεις μια θέση στον παράδεισο.. Αλλιώς κυρά Μαρίκα εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα ο Θεός θα σε τιμωρήσει..”
Αυτή τη συζήτηση θα την θυμάμαι για πάντα και όσο θα την θυμάμαι τόσο θα φωνάζω..

”Βάλτε τέλος στην εκμετάλλευση του Παπαδαριού”

Έντυπο “Ακάνθινο“

Μάρτιος 2009 Καβάλα
Τετρασέλιδη έκδοση.

Άρθρα:

1) Στον απόηχο μίας Εξέγερσης
2) Τα νέα ΚΤΕΛ Καβάλας και η τοπική κοινωνία
3) Σωφρονιστικό σύστημα και κοινωνία
4) Καβάλα, ώρα 0 για τα αδέσποτα
5) Παιδεία – Παραπαιδεία

Διαβάστε το σε μορφή PDF

Το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε ανέκαθεν στην Ελλάδα σαν μια προπαρασκευαστική μηχανή τυποποιημένων πολιτών, σύμφωνα με τις αρχές και το είδος των κυβερνήσεων ή των διαφόρων μορφών πολιτεύματος, που επικρατούσαν στον Ελλαδικό χώρο. Το σύστημα αυτό, της κομποστοποιημένης εκπαίδευσης, παρατηρείται από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και συνεχίζεται μέχρι την λήξη της σπουδαστικής σταδιοδρομίας του μαθητή- σπουδαστή.
Αξιοπρόσεχτο είναι δε ότι οι κυβερνήσεις κόβουν και ράβουν τα προκριματικά αυτά στάδια της εκπαίδευσης στα μέτρα τους έτσι ώστε η παραγωγή των πολιτών της να είναι όσο το δυνατό εκμεταλλεύσιμη, αξιόπιστη, υπάκουη, παραγωγική και κυρίως να μην αντιστέκεται και να μην παίρνει αποφάσεις για την τύχη της.

Βέβαια η εκμετάλλευση δεν ξεκινά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά από τα πρώτα στάδια της παιδείας που περνούν στο υποσυνείδητο ενός μαθητή- παιδί, μαθαίνοντάς τον να αξιολογείται και να μένει καθηλωμένος σ’ αυτά που του επιβάλλουν πριν μάθει να αντιδρά και χωρίς να έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του. Αυτό παρατηρείται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης (ακόμα και στην πρωτοβάθμια), και αυτοί που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν και να μεταμορφώσουν το καλούπι αυτό σύμφωνα με τα δεδομένα της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι οι καθηγητές.

Οι καθηγητές λοιπόν είναι ο σημαντικότερος παράγοντας επιρροής και αντίληψης της μετάδοσης της γνώσης προς τους μαθητές, συνεπώς και η κυριότερη αιτία διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού χαρακτήρα ενός μαθητή.

Ένας μαθητής στα σχολεία, με το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης, μαθαίνει να αξιολογείται, να ανταγωνίζεται τους εταίρους του, να συγκρίνεται με αυτούς με σκοπό την υπεροχή του, ώστε να διαχωριστεί, να εντυπωσιάσει τον καθηγητή, και αργότερα να επιτύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις και να συνεχίσει την καριέρα του, πάντοτε με τον φόβο της αποτυχίας και του περαιτέρω «αποκλεισμού» από την κοινωνία.
Ο καθηγητής είναι αυτός που δίνει το στίγμα του διαχωρισμού σε καλούς και κακούς μαθητές, σε έξυπνους και χαζούς μετατρέποντας τους σε βαθμούς και μέσους όρους, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό και την απομόνωση κάποιων εξ αυτών. Μ’ αυτόν τον τρόπο γεννιέται μέσα σε μια αίθουσα η ταξικότητα, ο διαχωρισμός, ο ανταγωνισμός, οι διακρίσεις και γενικότερα ο ρατσισμός. Ο καθηγητής λοιπόν είναι αυτός που διαχωρίζει κάποιον από το σύνολο και του «κολλάει τη ρετσινιά».

Φανταστείτε λοιπόν ένα καθηγητή που δεν έχει όρεξη να διδάξει (κάποιος αργόσχολος που περιμένει να έρθει η ώρα της σύνταξης ή ήδη συνταξιούχος που συμπληρώνει τα προς το ζην ή απλά δεν έχει όρεξη)…
Έναν καθηγητή που καθορίζει τον τρόπο διδασκαλίας του βάση των πολιτικών πεποιθήσεων ή των αρχών του, έναν καθηγητή που ασχολείται μόνο με τους «καλούς» και «συνεπείς» μαθητές των φροντιστηρίων μην έχοντας το χρόνο για περαιτέρω εξηγήσεις, που δεν έχει «χάσιμο ώρας» να ακούσει για τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς των μαθητών, που βιοπραγεί και τιμωρεί για την επιβολή της τάξης και της ησυχίας, που εκβιάζει και λειτουργεί με εκφοβισμούς βάσει του βαθμολογικού συστήματος και της εξουσίας που του παρέχει το σύστημα ώστε να μπορεί να επιβάλλει ποινές σ’ αυτούς που δεν «συμμορφώνονται», που ωθεί τους μαθητές στο παραεκπαιδευτικό σύστημα των φροντιστηρίων, έχει δεν έχει κέρδος από αυτό. Φανταστείτε λοιπόν αυτό τον καθηγητή τι ιδέες, λογική και αντιδράσεις συμπεριφοράς θα περάσει σε έναν μαθητή ή πως θα αντιδράσει αυτός ο καθηγητής για να επιβληθεί στην τάξη ώστε να περάσει το δικό του. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις οι οποίες αποτελούν την μειοψηφία του συνόλου των καθηγητών.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3586JWtQx-Q]

Ας περάσουμε σε έναν άλλο τομέα που όσο περνούν τα χρόνια εδραιώνεται όλο και περισσότερο στο εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν μερικά χρόνια, ένας αδύνατος μαθητής για να μην μείνει πίσω σε ένα μάθημα έκανε φροντιστήρια για να μπορεί να παραμένει συνεπής σ’ αυτό. Περνώντας τα χρόνια οι ρόλοι άλλαξαν και τα φροντιστήρια έγιναν βασικό κομμάτι της εκπαιδευτικής πορείας ενός μαθητή. Είναι αξιοσημείωτο ότι η λογική αυτή των φροντιστηρίων υπάρχει πλέον ακόμη και στην πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης βάζοντας τον μαθητή- παιδί από πολύ μικρή ηλικία να προσαρμοστεί στη λογική του ανδρείκελου μαθητή- ρομπότ. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης βέβαια έχουν οι γονείς καθώς οι περισσότεροι από αυτούς επιθυμούν να δουν τα βλαστάρια τους να ξεχωρίζουν, ώστε να μπορούν να τα επιδεικνύουν στον κύκλο της γειτονιάς τους. Έτσι ο ελεύθερος χρόνος είναι κάτι που σπανίζει από