Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE ZONE OF INTEREST”, ΤΡΙΤΗ 19/03/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Ζώνη Ενδιαφέροντος

The Zone of Interest

του Τζόναθαν Γκλέιζερ

Η «κοινοτοπία του Κακού» σε μορφή οικογενειακού δράματος, ή ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όταν αυτός είναι ο Ρούντολφ Ες.

Το πρώτο πράγμα που σε καλύπτει μ’ ένα στρώμα ψύχους είναι η φωτογραφία του «The Zone of Interest», της πρώτης δουλειάς που παρουσιάζει ο Βρετανός Τζόναθαν Γκλέιζερ μετά το «Κάτω από το Δέρμα» του 2014. Τόσο καθαρή ώστε να διαγράφεται κάθε λεπτομέρεια της πλούσιας, καταπράσινης φύσης, του ολόλευκου δέρματος, του γυαλιστερού μαύρου σκύλου, των καλοσιδερωμένων ρούχων. Τόσο αποστειρωμένη ώστε, χωρίς αιτιολογία, να σε σπρώχνει μακριά. Η περίσταση μοιάζει ειδυλλιακή – το ένστικτο σε έχει ήδη βυθίσει στον εφιάλτη.

Αυτή είναι η ιστορία, χαλαρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάρτιν Εϊμις του 2014, της καθημερινότητας του Ρούντολφ Ες και της οικογένειάς του, όσο έζησαν στο κομψό σπιτάκι με τον κήπο, δίπλα στο ποτάμι, αντικριστά στον τοίχο του Άουσβιτς. Γύρω από το στρατόπεδο, η «ζώνη ενδιαφέροντος». Μέσα στο σπίτι, μια μπαναλιτέ που παραλύει τις αισθήσεις. Τρόμος, ησυχία και χαμόγελο.

Ο Ρούντολφ Ες, ο Διοικητής του Άουσβιτς, είναι ένας ήρεμος άντρας, σύζυγος με κατανόηση – ακόμα κι όταν η γυναίκα του, Χέντβιγκ (η ήδη πολυβραβευμένη για το ρόλο της, Σάντρα Ούλερ), στα πρόθυρα της νεόπλουτης υστερίας), προβάλλει αντιστάσεις για την επικείμενη μετάθεσή του: εκείνη δεν θέλει να μετακομίσουν, θέλει να μείνουν εδώ, είναι ιδανικός τόπος για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, δίπλα στη φύση, με την απλότητα της βουκολικής ζωής. Η ζωή στο σπίτι κυλά με τις αναμενόμενες μεταπτώσεις, εντολές στις υπηρέτριες (αποστεωμένες, βωβές κοπέλες, τυχερές που κάθε τόσο η κυρία τούς μοιράζει ρούχα κι εσώρουχα που βρήκε… πού;), «εργάτες» με ριγέ στολές που φέρνουν «λίπασμα» για τον κήπο, ευχάριστο απογευματινό τσάι με άλλες κυρίες αξιωματικών και χαριτωμένα κουτσομπολιά, ή σχόλια για μόδες, σαν το όμορφο φορεματάκι που η μία πήρε από εκείνη την Εβραιοπούλα. Ανεμελιά για τα παιδιά που απολαμβάνουν το μπάνιο τα Σαββατοκύριακα, ή παίζουν στα κρεβάτια τους – με οδοντικές γέφυρες που φυλούν σ’ ένα κουτάκι. Εντάσεις με την πεθερά, τη μητέρα της Χέντβιγκ, τη μόνη που αφήνει να διαφανεί μια απορία για το ανθυγιεινό περιβάλλον. Και στο φόντο το φουγάρο που φτύνει μαύρο καπνό και δυσοσμία που νομίζεις ότι αισθάνεσαι.

Σε κάθε κάδρο, στιγμές οικογενειακής ρουτίνας, στιγμές παράνοιας. Οι δυο στρατιώτες με τα πολυβόλα που διασχίζουν το πάνω μέρος του κάδρου, σχεδόν απαρατήρητοι. Έξω από τον παραδεισένιο κήπο με τα πολύχρωμα λουλούδια που μυρίζει το αφράτο μωρό, ο χαρακτηριστικός πυργίσκος του Άουσβιτς. Ο ήχος, ο δεύτερος παράγοντας που παγώνει τις αισθήσεις, ήχος που έρχεται από πολύ κοντά, χωρίς να φαίνεται η πηγή του: πάνω από τους διαλόγους, τα γέλια ή τους τσακωμούς, παραγγέλματα που ουρλιάζονται, πυροβολισμοί, κραυγές πόνου. Στιγμές εικαστικών διαλειμμάτων, όπως δυο ολόκληρες σεκάνς σε αρνητικό, απομονωμένες, παράλληλες δράσεις, με το δικό τους αντιθετικό νόημα.

Ο Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι ένας ψυχρός σκηνοθέτης, σαν τον Χάνεκε που περιβάλλει με ανέκφραστη κομψότητα τη βία των ιστοριών του. Ψυχρά κοιτάζει κι αυτό το σύμπαν, τον Ρούντολφ Ες που προβληματίζεται με τη δουλειά του, εάν ο φούρνος κυκλικής καύσης είναι, τελικά, πιο αποτελεσματικός για την αποτέφρωση των «φορτίων», ή που ξεπλένει καλά το μόριό του μετά από μια ερωτική ατασθαλία στο γραφείο του. Δείχνει, χωρίς να υποδεικνύει. Άλλωστε, δεν έχει νόημα να υποδείξει κάτι. Τα εγκλήματα τα έχει καταγράψει η Ιστορία, για την κοινοτοπία του Κακού έχει γράψει η Χάνα Αρεντ, εάν είσαι αρνητής του Ολοκαυτώματος ή φασίστας, δεν θα σ’ επαναφέρει στη λογική μία ταινία. Δεν χρειάζεται συναισθηματική νοημοσύνη για να κρίνεις. Χρειάζονται ακριβώς αυτά που προσφέρει: μια προσέγγιση ταυτόχρονα εγκεφαλική και πραγματιστική, μια ομορφιά κομμένη και ραμμένη με χάρακα, με αυστηρές γραμμές και παραδοσιακές αξίες. Με ενέσεις παραμυθιού, όταν αυτό είναι το «Χάνσελ και Γκρέτελ», το πιο γκροτέσκ, πιο αιματοβαμμένο απ’ όλα τα παραμύθια της φρίκης.

Αν κάτι περισσεύει, ίσως είναι η «επίσκεψη» της κάμερας, στο φινάλε (όχι, κανένα σπόιλερ), στο πραγματικό Άουσβιτς του σήμερα, στο μουσείο (παρότι κι εδώ με μια προσέγγιση καθημερινότητας, με το συνεργείο καθαρισμού να σκουπίζει τα δάπεδα και να γυαλίζει τις βιτρίνες με τ’ απομεινάρια του θανάτου). Τα νοήματα έχουν τεθεί, δεν χρειάζεται παραπάνω επεξήγηση. Μόνο μια υπενθύμιση, του Τζόναθαν Γκλέιζερ, ανάμεσα στις γραμμές και στις σκηνές, ότι το Κακό ζει μέσα στην πεζότητα, ότι τα πρόσωπα εξουσίας του δικού μας κόσμου χρειάζονται εξονυχιστική παρατήρηση γιατί κι εκείνα μπορεί να το κρύβουν μέσα στις κλισέ φράσεις τους, τις αναμενόμενες εμφανίσεις τους, τη δική τους ρουτίνα. Λίγες φορές βλέπεις στο σινεμά μια αποθέωση της μπαναλιτέ τόσο έντεχνη, σπάνια μια ταινία που σε αναστατώνει χωρίς να προσπαθεί να το προκαλέσει. Γιατί τίποτε στην ταινία του Γκλέιζερ δεν είναι κοινότοπο και όλα είναι, με τον πιο σαδιστικό τρόπο.

Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 187 ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 3, ΣΑΒΒΑΤΟ 09/03/2024 ΣΤΙΣ 20:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Στις 22 Φεβρουαρίου 2024 πέρασε ο νέος ποινικός κώδικας ο οποίος υπερψηφίστηκε από την ΝΔ. Ο νόμος έκτρωμα δεν μελετήθηκε, ούτε καν συστάθηκε από κάποιο σώμα έμπειρων συνταγματολόγων και δικαστικών, αλλά διαμορφώθηκε από τα θέματα που απασχολούν- ενοχλούν την κυβέρνηση του Μαξίμου και έχουν μεγάλη προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αυτός ο νόμος φτιάχτηκε για να ποινικοποιήσει το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, την συνδικαλιστική δράση και να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όποιον σκέφτεται να αντιδράσει, να διαμαρτυρηθεί για τα κεκτημένα του, να βλάψει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο νέος νόμος έχει ιδεολογικό πρόσημο και μας γυρνά πίσω στις σκοτεινές εποχές της χούντας των συνταγματαρχών. Εκεί όπου η απειλή για τα πρότυπα του κράτους είχε ιδεολογικούς εχθρούς, δηλώσεις νομιμοφροσύνης, βασανισμούς (που υπάρχουν και σήμερα) και φωτογραφική εφαρμογή. Αυτό ακριβώς κάνει και ο νέος ποινικός κώδικας. Φωτογραφίζει τις δράσεις του Ρουβίκωνα, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, το εκπαιδευτικό, τους αγώνες των υγειονομικών, τις αντιδράσεις στους πλειστηριασμούς, τους αγώνες των εργατών.

Η φωτογραφική εφαρμογή του νέου νόμου προδίδει τον φόβο που τρέφει η κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνική δράση του Ρουβίκωνα. Στοχεύοντας στην ποινικοποίηση της ακτιβιστικής του δράσης, το Μαξίμου επιχειρεί να χτυπήσει ποινικά, οικονομικά και πολιτικά τους συντρόφους. Η ΝΔ προσπαθεί να προστατέψει τους ψηφοφόρους της, που δεν είναι άλλοι από φοροεισπρακτικές εταιρίες, δικηγόρους, παιδοβιαστές, διεφθαρμένους υγειονομικούς, εργοδότες και μπάτσους.

Έχοντας βιώσει σε τοπικό επίπεδο το κυνήγι μαγισσών, τις κατηγορίες ηθικής αυτουργίας για την αντιφασιστική μας δράση στην πόλη της Καβάλας, νιώθουμε την ανάγκη να στηρίξουμε τους συντρόφους/ισσες του Ρουβίκωνα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και στο στόχαστρο του νέου Π.Κ.

Για αυτό οργανώνουμε στις 9 Μαρτίου μια ενημερωτική εκδήλωση- συζήτηση με μέλη του Ρουβίκωνα και με καλεσμένους δικηγόρους. Μια κουβέντα για τον νέο ποινικό κώδικα, την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης και την φωτογραφική δίωξη του Ρουβίκωνα με το άρθρο 187 παρ. 3 του γνωστού αντιτρομοκρατικού νόμου. Σηκώνοντας τα οδοφράγματα της αλληλεγγύης, οργανωνόμαστε από την βάση και μέσα από την ενημέρωση και την έμπρακτη στήριξη δηλώνουμε παρόντες/ούσες στον αγώνα ενάντια στην στοχοποίηση των συντρόφων/ισσών μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο Ρουβίκωνας είναι μόνο η αρχή και όσοι πιστεύουν ότι δεν θα αποτελέσουν στόχο, έμμεσα ή άμεσα, του νέου Π.Κ., απατώνται οικτρά. Εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, εκπαιδευτικοί και φοιτητές, σύντροφοι/ισσες και αγωνιστές/στριες, φυλακισμένοι/ες, ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας, νοσηλευόμενοι και νοσηλευτές, έχει έρθει και η δική μας η σειρά. Η μόνη εγκληματική συμμορία αυτού του τόπου είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη και αν δεν αντισταθούμε σε αυτές τις πολιτικές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2024, στις 20:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας.

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, ΚΑΒΑΛΑ 28/02/2024

Την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το έγκλημα στα Τέμπη. Στην Καβάλα η απεργιακή συγκέντρωση ήταν στις 11:00 στην κεντρική πλατεία. Συμμετείχαν αρκετοί φορείς της πόλης, εργαζόμενοι/ες, μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες. Το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ κατέβηκε με πανό ‘ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΗ’. Κατά τη διάρκεια της πορείας ακούστηκαν αρκετά συνθήματα με έντονο και δυνατό παλμό!

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΥΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Τέμπη, το έγκλημα που ξεγύμνωσε τον βασιλιά.

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στους Ελληνικούς σιδηροδρόμους δολοφονήθηκαν 57 άνθρωποι με ξεκάθαρη υπαιτιότητα του ελληνικού κράτους. Μια εμπορική και μια επιβατική αμαξοστοιχία κινούνταν στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή με αντίθετη φορά και συγκρούστηκαν μετωπικά παρά τα πολυδιαφημισμένα συστήματα ασφαλείας για τον έλεγχο της κυκλοφορίας των τρένων, με αποτέλεσμα τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό ακόμα 180. Δύο τρένα συγκρούονται και από την σύγκρουση αποκαλύπτεται η συστημική σαπίλα των μιζών, των επιχορηγήσεων και των εξοπλισμών του ιδιωτικοποιημένου ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου. Εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, μετανάστες και κυρίως νεολαίοι και φοιτητές/τριες ήταν οι επιβάτες οι οποίοι βρήκαν φρικτό θάνατο, ενώ στο παρασκήνιο η απόπειρα συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών ξεκινάει ήδη από τις πρώτες ώρες της δημοσιοποίησης της σύγκρουσης με φόντο τα κροκοδείλια δάκρυα των ηθικών αυτουργών στις τηλεοπτικές κάμερες .

Στήνοντας την κυβερνητική ομερτά.

Από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος στα Τέμπη, ο κρατικός μηχανισμός υπό τις εντολές υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, εμπόδισε ανεξάρτητους ελεγκτικούς φορείς να αναλάβουν το κομμάτι της διερεύνησης και της πραγματογνωμοσύνης. Τα δεκάδες δις που υποτίθεται πως ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, για την αγορά σύγχρονων βαγονιών ,τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου και την αναβάθμιση των συστημάτων ασφαλείας (περιβόητη σύμβαση 717),φαίνεται πως κατέληξαν στις τσέπες μεγαλοεργολάβων και πολιτικών. Η ιδιωτικοποίηση και το “σπάσιμο” του ΟΣΕ σε μικρότερες εταιρίες καθώς και η πώληση του στην Ιταλική εταιρία Ferrovie Dello Stato Italiane, αποδείχθηκε ένα ατέλειωτο εξοπλιστικό φαγοπότι, αφήνοντας πόνο και θάνατο. Η κυβέρνηση όρισε τους δικούς της κομματικούς ιστάμενους σε θέσεις κλειδιά και χάρη στο νομικό καθεστώς των παρένθετων εταιριών, που μπερδεύει τις υποχρεώσεις τους, η όποια ελπίδα για απόδοση ευθυνών εξανεμίστηκε και έτσι οδηγούμαστε σήμερα στην απόλυτη συγκάλυψη του εγκλήματος . Με την ίδια ευκολία το ελληνικό κράτος, μέσω της κυβερνητικής πλειοψηφίας, απέρριψε την έκκληση της ευρωπαϊκής εισαγγελικής αρχής να συμμετέχει στις έρευνες και να διερευνήσει την πιθανότητα ποινικής ευθύνης πρώην υπουργών. Άλλωστε, η αλληλοκάλυψη των μεγαλοκαρχαριών όταν τα συμφέροντα τους συγκλίνουν, είναι δεδομένη.

Οι πρώτες και άμεσες κυβερνητικές ενέργειες συγκάλυψης έγιναν από επιτροπές που συστάθηκαν εκείνη την στιγμή από υπουργούς και τοπικούς εξουσιαστές της κυβερνητικής μαφίας (Αγοραστός, Τριαντόπουλος, Πλεύρης), οι οποίοι μαζί με τους Γ.Γ των αρμόδιων υπουργείων και τους εκπροσώπους των αρχών, προχώρησαν ήδη από την πρώτη εβδομάδα του εγκλήματος, σε μπάζωμα του χώρου και αλλοίωση των στοιχείων, πριν καν ολοκληρωθούν οι έρευνες. Η δεύτερη πράξη του έργου του δολοφόνου που προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του, ήταν η σύσταση τριμερούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων φιλικά προσκείμενων προς την κυβέρνηση, που σκοπό είχε την υποβάθμιση των κυβερνητικών ευθυνών, την απόκρυψη στοιχείων σχετικά με την έκρηξη και το είδος φορτίου της εμπορικής αμαξοστοιχίας, ώστε να διασφαλιστεί πως το τελικό πόρισμα θα περιορίζεται μόνο σε αναφορές για λάθη του ανθρώπινου παράγοντα. Κάτι που αποτελούσε, εξάλλου επίσημη γραμμή του Μαξίμου από τις πρώτες στιγμές όταν προβάλλονταν τα δακρύβρεχτα διαγγέλματα του πρωθυπουργού.

Το στημένο σώμα βουλευτών που καλείται ως εξεταστική επιτροπή, χωρίς γνώσεις, έγγραφα και δικογραφίες, αποτελεί από μόνο του ύβρη, προσβολή και κοροϊδία προς τον αγώνα των οικογενειών και την μνήμη των θυμάτων. Οι λύκοι στους οποίους το “δημοκρατικό” πλειοψηφικό σύστημα ανέθεσε να φυλάνε τα πρόβατα, δημιούργησαν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους κυβερνητικούς βουλευτές και τα διοικητικά στελέχη των εταιριών, τα οποία καταθέτοντας ως μάρτυρες, αποσιώπησαν την κυβερνητική σπατάλη και το φαγοπότι των εταιριών και αποποιήθηκαν των ευθυνών τους .

Υπό το πέπλο προστασίας που του εξασφαλίζει η κάθε άλλο παρά αμερόληπτη εξεταστική επιτροπή, κάνει την εμφάνιση του και ο ηθικός αυτουργός των δολοφονιών των Τεμπών, ο Αχ. Καραμανλής. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων για το ευνοϊκό αποτέλεσμα της επιτροπής, ο πρώην υπουργός μεταφορών θα κουνήσει το δάχτυλο στους επικριτές του και μέσα από ένα σόου κυνικότητας, θράσους και αλαζονείας, θα δηλώσει περήφανα αθώος. Το ανδρείκελο αυτό, εφτά μέρες πριν την δολοφονία των Τεμπών διερρήγνυε τα ιμάτιά του για την λειτουργία και την ασφάλεια των τρένων, προτρέποντας και παραπλανώντας το επιβατικό κοινό να χρησιμοποιεί τα τρένα ώστε να ενισχυθεί το αφήγημα περί οικονομικού θαύματος του ασημένιου βέλους. Πίστεψε, πως υπονομεύοντας τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ και τα εξώδικα τους για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και αγνοώντας ταυτόχρονα τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων επιδεικτικά, θα έπειθε την κοινή γνώμη για την αθωότητά του. Μάταια. Με πλήρη αναξιοπρέπεια και ανηθικότητα υπαινίχθηκε πως ο πόνος των συγγενών θα πρέπει να είναι “βουβός”, χωρίς να ενοχλεί, αναφερόμενος στον αγώνα του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων.

Το επόμενο βήμα της εγκληματικής οργάνωσης του ελληνικού κράτους.

Δικαστική εξουσία και ΜΜΕ προχωρούν στην γενικότερη αποδόμηση και υποβάθμιση του γεγονότος, ελπίζοντας με την πάροδο του χρόνου να καταφέρουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Οι εισαγγελείς από την πρώτη στιγμή κατευθύνουν τις έρευνες με απίστευτη προχειρότητα, ενώ με θράσος επιδεικνύουν σε όλους πως η αμερόληπτη εφαρμογή των νόμων δεν ισχύει για τις υψηλές τάξεις και τους ισχυρούς. Με την δικαιοσύνη να μην λειτουργεί , όχι από επιλογή, αλλά από επιβολή, οι ποινικές ευθύνες μοιράζονται επιλεκτικά στα αναλώσιμα διοικητικά στελέχη και η επίσπευση της δίκης μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επιλογή αυτή προφανώς δεν έχει άλλο σκοπό από το να μην αφήσει χρονικά περιθώρια σε περαιτέρω έρευνες και εξετάσεις μαρτύρων. Πόσω μάλλον, όταν μελέτες και πορίσματα που προκύπτουν συνεχώς από τους πραγματογνώμονες που διόρισαν οι συγγενείς των θυμάτων , ξεγυμνώνουν το κυβερνητικό αφήγημα και καταρρίπτουν συνεχώς την συγκάλυψη του Μαξίμου.

Ο αγώνας για αξιοπρέπεια των οικογενειών.

Οι οικογένειες των θυμάτων πιέζουν με κάθε τρόπο εισαγγελείς και ανακριτές για να πράξουν τα αυτονόητα. Ακόμα και οι στοιχειώδεις ενέργειες που αφορούν στην έκρηξη που σημειώθηκε στο σημείο της σύγκρουσης, γίνονται κάτω από την συνεχόμενη επιμονή και πίεση των οικογενειών με τρομερή καθυστέρηση και συνεπακόλουθη αλλοίωση στοιχείων. Την προκλητική αυτή στάση της δικαστικής εξουσίας απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων, ήρθε με περίσσιο θράσος να πλαισιώσει και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αρμόδια για την περίπτωση των Τεμπών, προς την πρόεδρο του συλλόγου Μ. Καρυστιανού, η οποία στην προσπάθειά της να διαμαρτυρηθεί για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις στην υπόθεση τους, η εισαγγελέας παρότρυνε τον σύλλογο “να σταματήσει να ασχολείται με το γεγονός και να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής που τους απομένει με ηρεμία και γαλήνη, με την βοήθεια της εκκλησίας…”. Μέσα από όλη αυτή την συστηματική απαξίωση, με σθένος και αξιοπρέπεια, οι οικογένειες των θυμάτων προσπερνούν τα κρατικά εμπόδια και σηκώνουν τον αγώνα για δικαιοσύνη στους ώμους τους, έχοντας όλη την κοινωνία στο πλάι τους.

Προσπαθώντας να αποσιωπήσουν τους συνδικαλιστικούς αγώνες για ακόμα μια φορά.

Η απαξίωση των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων από το Μαξίμου δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Είναι η συνέχεια της αντεργατικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που με νομοσχέδια και τροποποιήσεις, επιχειρούν να ποινικοποιήσουν την συνδικαλιστική δράση και τους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και στην δική μας περιοχή, δεν είναι λίγες οι φορές που με παράνομο τρόπο οι εργοδοσίες των μεγάλων χημικών βιομηχανιών του τόπου μας (Πετρέλαια και Λιπάσματα), προχώρησαν σε εικονικές ποινικοποιήσεις των εργατικών σωματείων, ώστε να προβούν σε ομαδικές απολύσεις. Πόσω μάλλον, όταν συνέβησαν εκρήξεις στις σάπιες εγκαταστάσεις των εργοστασίων, θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα και πυρκαγιές μέσα σε εύφλεκτες μονάδες, με την ανύπαρκτη αντίδραση όλων των αρμόδιων ανεξάρτητων ελεγκτικών φορέων και την ανοχή των αρμόδιων τοπικών αρχόντων οι οποίοι συνεχίζουν να τους αδειοδοτούν.

Όμοια και στο ατύχημα των Τεμπών, όλες οι εταιρίες αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των εργατικών σωματείων των σιδηροδρόμων, ενώ η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων (ΡΑΣ) συνέχισε να τους αδειοδοτεί , αφήνοντας επιβατικό κοινό και εργαζόμενους στο έλεος της τύχης τους.

Η χρόνια οικονομική εγκληματική απάτη, η σωρεία καταχρήσεων, παραλήψεων και λαθών οδήγησαν στην δολοφονία των Τεμπών. Έδειξαν με τον πιο ωμό τρόπο, την γύμνια και την ψεύτικη βιτρίνα του εκσυγχρονισμού που ευαγγελίζεται ο καπιταλισμός. Μια βιτρίνα που ράγισε και φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο της ανάπτυξης, που πλουτίζει σε βάρος των ζωών μας. Τα όνειρα δεκάδων ψυχών συνετρίβησαν στο όνομα του κέρδους, της ανάθεσης και της απληστίας. Μας εξαπάτησαν, μας έκαναν να νιώσουμε ασφαλείς, υποσχόμενοι βήματα εκσυγχρονισμού και σταθερότητας. Μόνο που δεν προσέξαμε ότι πατούσαν πάνω στα άψυχα κορμιά μας. Αυτοί εισέπρατταν κονδύλια και εμείς εισπράξαμε Τέμπη.

Μα λογαριάζουν χωρίς τον λαό. Μόνο εμείς, οι από τα κάτω, μπορούμε να σπάσουμε το τείχος του κυνισμού και της αλαζονείας, δίνοντας ένα τέλος σε αυτή την λαιμαργία του καπιταλισμού που τρέφεται από τους κόπους μας και από το αίμα μας. Με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα στεκόμαστε απέναντι σε κάθε πολιτική και δικαστική εξουσία, απέναντι σε κάθε δυνάστη. Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στους κρατικοδίαιτους που μας εξαθλιώνουν και να διεκδικούμε τον έλεγχο των ζωών μας. Μέχρι την απελευθέρωση των αδύναμων αυτού του τόπου και την ταφή όλων όσων εκπροσωπεί αυτό το σύστημα, θα αγωνιζόμαστε ενάντια στην θανατοπολιτική επιλογή κράτους και κεφαλαίου, θα αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση και την ταξική δικαιοσύνη. Διάλεξαν την συνενοχή, την συγκάλυψη και την απαξίωση. Εμείς διαλέγουμε την Αλληλεγγύη, την Αξιοπρέπεια και την Ισότητα.

Μέχρι την νίκη.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Κείμενο αλληλεγγύης προς την εκκενωμένη κατάληψη Αναρχικό Στέκι Utopia A.D.

Στις 7/2/2024, η Τεχνική Υπηρεσία του Δ.Π.Θ, προχώρησε στην εκκένωση της Κατάληψης Utopia A.D. υπό την συνοδεία της κρατικής ασφάλειας. Δύο μέρες πριν, στις 5/2, προηγήθηκε η εισβολή των ΜΑΤ στην Κατειλημμένη Νομική Σχολή από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, έπειτα από μήνυση του κοσμήτορα της Νομικής Σχολής Μ. Χρυσομάλλη. Η επέμβαση του κατασταλτικού μηχανισμού είχε ως αποτέλεσμα τις προσαγωγές 18 φοιτητών/τριών, εκ των οποίων οι 12 μετατράπηκαν σε συλλήψεις και τον τραυματισμό κάποιων εκ των προσαχθέντων.

Η εκκένωση του Utopia στην παλιά νομική, ήταν η απάντηση των πολιτικών των ιδιωτικοποιήσεων στους αγώνες που δίνουν εδώ και καιρό οι φοιτητές ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας. Χτυπώντας βίαια πρώτα την κατάληψη των φοιτητών στην Νομική και έπειτα εκκενώνοντας το Utopia, η κυβέρνηση με δούρειο ίππο τον κομματικό πρύτανη, Φ Μάρη, επιχειρεί να φοβίσει τους φοιτητές που εξεγείρονται χτυπώντας για παραδειγματισμό τόσο τους κινηματικούς χώρους αγώνα, όσο και τους ίδιους τους φοιτητές. Μετά την εκκένωση του Utopia, σύντροφοι έκαναν παρέμβαση στο γραφείο του πρύτανη Φ. Μάρη, ξεμπροστιάζοντας τον δημόσια για το μεγάλο φαγοπότι που έχουν στήσει με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που αγοράζονται για λογαριασμό του πανεπιστημίου, αλλά και απαιτώντας να τους επιστραφεί το σύνολο των αντικειμένων που βρίσκονταν μέσα στο Utopia. Μέχρι σήμερα ο Κοσμήτορας της Νομικής και οι Πρυτανικές Αρχές αρνούνται να αναλάβουν δημόσια την ευθύνη των πράξεων τους και να επιστρέψουν τα πράγματα του στεκιού.

Η Κυβέρνηση και τα τσιράκια της προσπαθούν να κάμψουν οποιαδήποτε αντίδραση και αντίσταση στα σχέδια τους. Αφού είδαν ότι οι ρουφιάνοι των κομματικών νεολαίων τους δεν μπόρεσαν να καταστείλουν το φοιτητικό και το ευρύτερο κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, έβαλαν μπροστά τους μπάτσους, τις εισαγγελικές αρχές και οποιονδήποτε παρατρεχάμενο είναι πρόθυμος να αποτρέψει κάθε κινητοποίηση. Η επιλογή της εκκένωσης του Utopia A.D στην συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική συγκυρία δεν είναι καθόλου τυχαία. Η εκκένωση πραγματοποιήθηκε μερικές ημέρες πριν την έναρξη του τριημέρου εκδηλώσεων αλληλεγγύης προς τους 11 Τούρκους αγωνιστές στην Θράκη και ακολούθησε η σύλληψη ακόμα δύο Τούρκων αντιστασιακών, την ίδια ακριβώς ημέρα. Είναι πάγια πολιτική επιλογή της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία φαίνεται να εναρμονίζεται πλήρως με τη στάση του τουρκικού προξενείου, να κρατάει χαμηλά ή να καταστέλλει τις φωνές που μάχονται ενάντια σε ότι τρέφει την αντιπαλότητα των δύο κρατών, που πιστεύουν στη διεθνοποίηση και την παγκόσμια ταξική και εργατική χειραφέτηση.

Η κατάληψη του αναρχικού στεκιού Utopia A.D. μετράει 21 χρόνια αγώνα, αντίστασης και άρνησης ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας και της υποδούλωσης. Είναι το κομμάτι του Δ.Π.Θ και της Κομοτηνής το οποίο θα βόλευε αρκετούς τοπικούς και εθνικούς αφεντάδες να εξαφανιστεί. Είναι το σημείο που ενώνονται οι τοπικοί εργατικοί και οικολογικοί αγώνες με τις φοιτητικές διεκδικήσεις. Είναι ο κόσμος που δεν βλέπει τους φοιτητές ως επένδυση του τοπικού κεφαλαίου, αλλά μοιράζεται μαζί του τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις διεκδικήσεις τους. Είναι οι εργάτες που δεν διαχωρίζουν την θρησκεία ή την φυλή, αλλά διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο για όλους, μέσα από τα σωματεία, τις συνελεύσεις και τις εργατικές διεκδικήσεις. Το Utopia A.D. είναι η πιο αγνή παραγωγή πολιτισμού της τοπικής κοινωνίας μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα για ισότητα, αλληλεγγύη και σεβασμό στη διαφορετικότητα. Στην εποχή του 41% των κρατικών δολοφονιών, της βουλευτικής αλαζονείας, της συγκάλυψης και της κοινωνικής εξαθλίωσης, αυτές οι αξίες και τα ιδανικά είναι επικίνδυνα. Δείχνουν ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός χωρίς αφεντικά, δούλους και θεούς. Ενάντια στα μονοπώλια της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Όσες φορές και να εκκενώσετε το στέκι, η απάντηση μας θα παραμένει η ίδια: Ό,τι και να γίνει η Utopia A.D. κατάληψη θα μείνει. Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο.

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΕΝΩΜΕΝΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ UTOPIA A.D.

ΜΠΑΤΣΟΙ – TV – ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ – ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ UTOPIA A.D. ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ, ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ 12ΧΡΟΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΛΩΝΟ, ΠΑΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”LA NUIT DES ROIS (Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ), ΤΡΙΤΗ 13/02/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46

Η Νύχτα των Βασιλιάδων

La Nuit des Rois  του Φίλιπ Λακότ

Πραγματικότητα και φαντασία γίνονται ένα στο σχεδόν παραισθησιογόνο φιλμ του Φιλίπ Λακότ από την Ακτή του Ελεφαντοστού. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στους Ορίζοντες στο Φεστιβάλ Βενετίας, διακρίσεις στα Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και της Θεσσαλονίκης.

Η θρυλική φυλακή La Maca στην Ακτή του Ελεφαντοστού είχε κατασκευαστεί για να στεγάσει 1500 κρατούμενους, αλλά σήμερα φιλοξενεί περισσότερους από 5000 ανθρώπους που ζουν σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται στο κέντρο ενός εθνικού πάρκου, περιτριγυρισμένου από τη ζούγκλα, που στο κέντρο του βρίσκεται ένας λαβύρινθος που ξεκινάει από το κέντρο, μια μεγάλη αίθουσα όπου συγκεντρώνονται όλοι οι κρατούμενοι και χάνεται μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους στο χάος.

Στην πραγματικότητα, η φυλακή διοικείται από τους ίδιους τους κρατούμενους που, σε μια μικρογραφία μιας κοινωνίας, προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, κυρίως να επιβιώσουν. Ή ιδανικά να μην ξεχαστούν σε ένα κόσμο που τους αντιμετωπίζει περισσότερο ως μια ανθρώπινη φυλή που δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να βρει τη θέση της στον ελεύθερο κόσμο.

Ο Μαυρογένης, κραταιός μέχρι πρότινος αρχηγός της φυλακής, βλέπει τα γένια του να ασπρίζουν και τις αντοχές του να εξαντλούνται. Σύμφωνα με το τελετουργικό, θα πρέπει να αποσυρθεί, να βρει το διάδοχό του και μετά να αυτοκτονήσει. Θα τον βρει σε έναν νεαρό που φτάνει μόλις στις φυλακές, θα τον ονομάσει Ρομάν (που στα γαλλικά σημαίνει μυθιστόρημα) και θα του αναθέσει μια δύσκολη αποστολή: κάθε βράδυ και όσο διαρκεί το κόκκινο φεγγάρι θα πρέπει να αφηγείται ιστορίες μέχρι που ξημερώνει. Και το ίδιο και την επόμενη μέρα και την επόμενη. Αν τα καταφέρει θα γίνει ο διάδοχος του «θρόνου». Αν όχι, θα χάσει τη ζωή του ως άλλη Σεχραζάτ από τις «Χίλιες και Μια Νύχτες».

Ό,τι ξεκινάει ως μια παράδοξη παραβολή πάνω στην εξουσία υπαγορευμένη και από τον ίδιο τον τίτλο της δεύτερης (μετά το «Run» που είχε κάνει πρεμιέρα στο ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών το 2014) ταινίας του καταγόμενου από την Ακτή του Ελεφαντοστού Φιλιπ Λακότ, γίνεται γρήγορα μια συναρπαστική εικονογράφηση των πιο διακριτών αντιθέσεων που εκ των πραγμάτων προκαλεί η εικόνα δεκάδων κρατουμένων συγκεντρωμένων γύρω από έναν «παραμυθά», με την ατμόσφαιρα να μυρίζει βία, ιδρώτα και ανδρικό πόθο σε σχεδόν ισόποσες αλλά σε κάθε περίπτωση απαγορευμένες δόσεις.

Στην κόψη του ρεαλισμού με τη μυθοπλασία, αλλά κυρίως της αλήθειας και του θρύλου, η «Νύχτα των Βασιλιάδων» δεν αργεί να μεταφερθεί στη σφαίρα του μύθου, με την πρωτόγνωρη και συχνά ανεξέλεγκτη τόλμη ενός θαρραλέου δημιουργού.

Δεν είναι μόνο οι σκηνές της ιστορίας από το παρελθόν που αφηγείται ο Ρομάν που καταφέρνουν να ενσωματώσουν την παράδοση της Ακτής του Ελεφαντοστού μέσα στο πεζό περιβάλλον των φυλακών (με έξτρα μπόνους τα απίθανα ειδικά εφέ), ούτε μόνο οι μικρές απροσδόκητες στιγμές ποίησης που μοιάζουν να αναδύονται μέσα από την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης κατάστασης.

Η πρωτοτυπία της ταινίας του Φιλίπ Λακότ και συνεπακόλουθα η δύναμή της, έγκειται στο γεγονός ότι δεν φοβάται να τοποθετήσει στο πιο αταίριαστο μέρος μια μεταφορά πάνω στη δύναμη της αφήγησης και του ίδιου του θεάτρου ή του σινεμά (παραπέμποντας στο «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει» των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι), κρατώντας αλώβητο τον ιμπρεσιονισμό με τον οποίο τελικά ολοκληρώνει ένα παραμύθι για τη διατήρηση της μνήμης, τα προφορικά αρχεία, τις πρωταρχικές έννοιες όπως αυτή της ελευθερίας που πρέπει να μπορέσουν να αρθρωθούν πριν αποκτήσουν το πραγματικό τους νόημα.

Featured post

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ, ΣΑΒΒΑΤΟ 10/02/2024, ΣΤΙΣ 20:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΔΙΠΑΕ ΚΑΒΑΛΑΣ

Χαιρετίζουμε τους απανταχού καλλιτέχνες,
τεχνίτες, χομπίστες και επαγγελματίες ! Όσες χαραμίζουν απλήρωτες εργατοώρες
για ένα μπούλετ στο βιογραφικό τουςκαι δεν είχαν ποτέ κονέ. Με μια πνοή
αλληλεγγύης χαιρετίζουμε όλου τουκόσμου τους διασκεδαστές, γελωτοποιούς,
καλλιτέχνες του δρόμου – της σάλας – του
μπάνιου και κάθε είδους ονειροπαρμένες και
περιπλανητές που η έκφρασή τους χώρο δε
βρίσκει. Με αυτό το κάλεσμα θέλουμε να σας
συναντήσουμε.
Είναι γεγονός πως βρισκόμαστε σε μια
πραγματικότητα που θέτει τον καλλιτέχνη
έρμαιο σε μια αγορά και ένα σύστημα
κέρδους όπου η ελεύθερη έκφραση κρίνεται
περιττή. Αισχρή εκμετάλλευση, ανεργία,
παραβιαστικές συμπεριφορές, κίβδηλες
υποσχέσεις για καριέρες, κανιβαλισμός
μεταξύ συνεργατών και οτιδήποτε άλλο έχει στην ατζέντα του ο καπιταλισμός για μια καθώς πρέπει καλλιτεχνική πορεία. Η τέχνη είναι εμπόρευμα και ο καλλιτέχνης έμπορος του εαυτού του. Σίγουρα δεν προβλέπεται καμία αμφισβήτηση, τίποτα ουσιαστικό και ανατρεπτικό. Ακόμα κι αν κάποιες φωνές παλεύουν να ακουστούν έξω από τα λαμπρά παλάτια, οι συκοφάντες της αυλής κλωτσούν τους γελωτοποιούς ως αποβράσματα και επαίτες. Η ατομική οδός φαίνεται να είναι και η μόνη οδός.
Όμως, το αποκορύφωμα αυτής της πραγματικότητας δεν είναι οι επιπτώσεις της, αλλά η πίστη των θυμάτων ότι τα πράγματα έτσι είναι και έτσι θα είναι για πάντα. Ενώ υποφέρουν, φτάνουν να πιστεύουν ότι ευθύνονται για όσα τους συμβαίνουν, ότι ίσως δεν προσπάθησαν αρκετά ή απλώς δεν ήταν φτιαγμένα για αυτό.
Υπό την επήρεια της ψευδαίσθησης των ίσων ευκαιριών, συρρέουν στα αστικά κέντρα, τα οποία ρουφούν τη ζωή από την επαρχία. Τρέχουν σε δύο δουλειές, για να φτάσουν ένα πρωί να αντιληφθούν ότι πλέον σιχαίνονται την τέχνη τους (όχι γιατί έπαψε να είναι όμορφη).
Εγκλωβισμένες μονάδες που μέσα στη μοναξιά του τετραγώνου τους αδυνατούν να κοιτάξουν
προς τα έξω, να δούνε την ομορφιά της συνάντησης κι ας μοιάζουν τόσο πολύ. Κι όμως, η πρώιμη αξία της τέχνης πηγάζει από την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία. Η τέχνη μπορεί να είναι μέσο αμφισβήτησης και αντίδρασης, μπορεί να είναι εργαλείο αυτοβελτίωσης.
Είμαστε το Δίκτυο Καλλιτεχνών!
Με καμβά την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, προσπαθούμε να εκφραστούμε ελεύθερα έξω από αυτήν την κουλτούρα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για
να την αλλάξουμε. Μέσα στο Δίκτυο το κάθε άτομο είναι ελεύθερο να εκφραστεί όπως θέλει,
αδιαμεσολάβητα, έξω από την πίεση της εκμετάλλευσης, του ανταγωνισμού και της απόδοσης. Για εμάς, η επιθυμία για καλλιτεχνική δημιουργία είναι επαρκής προϋπόθεση για να θεωρηθεί το κάθε αποτέλεσμα τέχνη. Η τέχνη ευτελίζεται όταν περιορίζεται.
Γι’ αυτό λειτουργούμε αυτοοργανωμένα και χωρίς ιεραρχία (με οριζόντιες διαδικασίες). Το βασικό
όργανο του Δικτύου Καλλιτεχνών είναι η εβδομαδιαία του συνέλευση, η οποία είναι πάντα ανοιχτή.
Εκεί όλα τα άτομα συμμετέχουν ισότιμα. Στόχος μας είναι να ενθαρρύνεται και να υποστηρίζεται η καλλιτεχνική (και όχι μόνο) έκφραση όλων.
Το Δίκτυο είναι πρωτίστως ένας χώρος συνάντησης, όπου με κοινό παρονομαστή την τέχνη βρισκόμαστε, αλληλεπιδρούμε, προβληματιζόμαστε, συν δημιουργούμε, αλληλοϋποστηριζόμαστε.
Οι ιδέες μας και ο τρόπος με τον οποίο έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε, μπορούν να ευδοκιμήσουν μόνο σε χώρους όπου δεν περιορίζεται από κανέναν η πολιτική ή η προσωπική έκφραση, όπου δεν υπάρχουν ιδιοκτήτριες, μεσάζοντες, υπεύθυνοι που θα σου απαγορεύσουν την είσοδο. Ανοιχτοί δημόσιοι χώροι, καταλήψεις και γενικότερα δομές του κινήματος μπορούν να στεγάσουν ομάδες με καλλιτεχνικό χαρακτήρα, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα μέσα από τις δράσεις τους να απευθυνθούν σε ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Γι’ αυτό και εμείς, ως Δίκτυο Καλλιτεχνών, έχουμε επιλέξει να στεγάσουμε τη συνέλευσή μας στην κατάληψη Libertatia. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως οι δράσεις μας περιορίζονται εκεί. Έχουμε την πρόθεση να επεκταθούμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γαλαξία. Ούτως ή άλλως, για εμάς, τα πάντα είναι πολιτικά. Εφόσον η τέχνη, αδιαμφισβήτητα, συγκαταλέγεται στα πάντα, άρα και η τέχνη είναι πολιτική. Το να επιλέγει ένα άτομο να μην εκφράζεται πολιτικά μέσα από τη δημιουργία του για εμάς αποτελεί μια πολιτική επιλογή, και πολύ ισχυρή μάλιστα. Όμως, είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε, πως η συμμετοχή στο Δίκτυο σε καμία περίπτωση δεν προϋποθέτει ταύτιση πολιτικών απόψεων. Το μόνο όριο που μας εκφράζει είναι η απουσία εξουσιαστικών, σεξιστικών, ομοφοβικών, ρατσιστικών και φασιστικών συμπεριφορών, οι οποίες δεν είναι με κανέναν τρόπο ανεκτές.
Η συχνότερη και πιο χαρακτηριστική δράση του Δικτύου είναι οι παραστάσεις Καμπαρέ (ή πιο
σωστά, παραστάσεις Νέο-Μέτα Καμπαρέ). Είναι ουσιαστικά μια συνδημιουργία, όπου το κάθε
άτομο ή ομάδα ατόμων ετοιμάζουν ένα καλλιτεχνικό νούμερο όπου το σύνολό τους παρουσιάζεται ως μια ενιαία παράσταση. Η δομή του μας εκφράζει τόσο καλλιτεχνικά όσο και οργανωτικά. Η συμμετοχή είναι ανοικτή και ευέλικτη, έτσι ώστε το κάθε νούμερο να συμμετέχει όταν και όσο μπορεί και θέλει. Επίσης, η διαδικασία της προετοιμασίας κάθε παράστασης εμπεριέχει πολύ συνεργασία, αλληλοϋποστήριξη και συλλογική δημιουργία. Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα!
“Το νεομετακαμπαρέ για μας είναι η συλλογική πραγμάτωση της ελεύθερης έκφρασης μας μέσα από παραστάσεις δίχως όρια”.
Το Δίκτυο όμως δεν περιορίζει τη δράση του μόνο στις παραστάσεις αυτές. Στην πραγματικότητα,
είναι πάντα ανοιχτό σε προτάσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε πραγματοποιήσει ως τώρα προβολές ταινιών, καλλιτεχνικά τζαμ, φωτογραφικές βόλτες, ποίηση με αψέντι τις Τετάρτες, εκθέσεις, workshop ζογκλερικών. Ακόμα και αν κάποιο άτομο θέλει να συμμετέχει χωρίς να ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό
κομμάτι του Δικτύου, για να παρακολουθήσει, να συζητήσει ή ίσως και μόνο να ακούσει, είναι
απόλυτα θεμιτό.
Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE OLD OAK”, ΤΡΙΤΗ 23/01/2024, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Η Τελευταία Παμπ

The Old Oak

του Κεν Λόουτς

Το κύκνειο άσμα του Κεν Λόουτς είναι η ανθρωπιστική ταινία που περιμένεις, σίγουρα όχι από τις καλύτερές του, αλλά με καίριο σχόλιο για τον βρετανικό απομονωτισμό και απλούστατη διατύπωση.

Ο Κεν Λόουτς έχει ανακοινώσει ότι το «The Old Oak» είναι η τελευταία του ταινία για το σινεμά. Κι αν αυτό ισχύσει, θα έχει κλείσει τη φιλμογραφία του με μια ταινία που τον αντιπροσωπεύει απόλυτα – έστω κι αν δεν είναι από εκείνες που ξεχωρίζουν στην κινηματογραφική Ιστορία.

Σήμερα, σ’ ένα χωριό της βορειοανατολικής Αγγλίας, κάποτε τόπο ανθρακωρύχων, τώρα παρηκμασμένο και φτωχό, ζει ο Τίτζεϊ, ιδιοκτήτης της τελευταίας παμπ της περιοχής. Το «The Old Oak», η παλιά βελανιδιά, είναι λίγο σαν και τον ίδιο: απαράλλαχτη τις τελευταίες δεκαετίες, αποκούμπι για τους ντόπιους, μισοχαλασμένη, λίγο θλιβερή. Όταν στο χωριό τοποθετούνται πρόσφυγες από τη Συρία, ο Τίτζεϊ γνωρίζει τη νεαρή Γιάρα που έχει αγάπη για τη φωτογραφία και τους ανθρώπους. Στον εφιάλτη του τραμπουκισμού των Σύρων από τους ντόπιους κάθε ηλικίας, η Γιάρα έχει την απάντηση: να διοργανώσουν, μαζί, συσίτιο για Αγγλους και πρόσφυγες, για όποιους έχουν ανάγκη, γιατί το φαγητό είναι η μόνη δραστηριότητα που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να μονιάσουν. Και να το κάνουν, φυσικά, στον πίσω χώρο της παμπ, που μαζί θα ανακαινίσουν. Όμως οι συντοπίτες του Τίτζεϊ δεν βλέπουν αυτή την ιδέα με καλό μάτι.

Μ’ ένα σενάριο γραμμένο και πάλι, φυσικά, παρέα με τον Πολ Λάβερτι, η ταινία υποφέρει από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των πρόσφατων φιλμ του Λόουτς. Ένας υπερβολικός μελοδραματισμός, διάλογοι διατυπωμένοι με απλοϊκότητα κι έλλειψη βάθους, ερμηνείες ερασιτεχνικές που αδυνατούν να δώσουν βάρος στους ήρωες, ειδικά από τον Ντέιβ Τέρνερ που ενσαρκώνει τον Τίτζεϊ, τον οποίο έχουμε δει και στο «I, Daniel Blake» και στο «Sorry We Missed You». Η Σύρια Εμπλα Μαρί (πρόταση στον Λόουτς από την Παλαιστίνια σκηνοθέτη Ανμαρί Τζασίρ), έχει ένα πρόσωπο τόσο μαγνητικό που της συγχωρείται κάθε υποκριτική αδεξιότητα.

Ωστόσο, ο Κεν Λόουτς, με μια υπογραφή που αναγκάζει τον (κινηματογραφικό) κόσμο να τον ακούσει, γνωρίζει καλά πώς να θίξει τα επίκαιρα και κατακρίνει, εδώ, με την επαγωγική μέθοδο, την αντιμετώπιση του προσφυγικού από τη Μεγάλη Βρετανία, την αυξημένη ξενοφοβία που εκδηλώθηκε με το Brexit, την απώλεια της ομόνοιας στις μικρές κοινωνίες, τον ρατσισμό. Ήρεμα, τρυφερά, με μια ίσως αδικαιολόγητη, ίσως σκόπιμη απλοϊκότητα και με μια δυνατή φωνή που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Featured post

Το electric knife μαζί με την ηχητική ομάδα ACCION MUTANTE collective θα σας παρουσιάσει τo ΣΑΒΒΑΤΟ 16 Δεκέμβρη 2023, μια βραδιά ηλεκτρονικού πειραματισμού, drones και θορυβισμού στο Αυτο/ζόμενο στέκι στο ΔΙΠΑΕ ΚΑΒΑΛΑΣ

Το electric knife (πρώην δισκάδικο στο Λονδίνο/international mail-order) μαζί με την ηχητική ομάδα ACCION MUTANTE collective θα σας παρουσιάσει τo ΣΑΒΒΑΤΟ 16 Δεκέμβρη 2023 στο Αυτο/ζόμενο στέκι στο ΔΙΠΑΕ ΚΑΒΑΛΑΣ

Μια βραδιά ηλεκτρονικού πειραματισμού, drones και θορυβισμού

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ/ΠΟΡΕΙΑ, ΚΑΒΑΛΑ, 06/12/2023

Την Τετάρτη, 6 Δεκέμβρη 2023, στον Δημοτικό Κήπο Καβάλας, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-μικροφωνική μνήμης και οργής για τα 15 χρόνια από την δολοφονία του 16χρόνου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τους Κορκονέα και Σαραλιώτη. Παρά τις δυσκολίες, λόγω βροχής, η συγκέντρωση πλαισιώθηκε από 70-80 άτομα περίπου, έπειτα από δημόσια καλέσματα του Αυτόνομου Στεκιού Καβάλας και της Αντιφασιστικής – Αντιρατσιστικής Κίνησης Καβάλας. Μοιράστηκαν κείμενα και έγιναν συζητήσεις με ανθρώπους που πέρασαν από τον Κήπο. Με δυνατό παλμό και αποφασιστικότητα από τους/τις συγκεντρωμένους/ες ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης, περνώντας μπροστά από την Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας. Φυσικά δεν έλειψε η παρουσία των μπάτσων και των κατατρεγμένων της Κρατικής Ασφάλειας πριν και κατά την διάρκεια της παρουσίας μας στο κέντρο της πόλης.

Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας, τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας.

Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ. Όλα συνεχίζονται…

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

 

Featured post

15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η ΕΛ.ΑΣ. ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ – ΤΡΙΤΗ : 5/12 στις 20:30 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας προβολή του ντοκιμαντέρ ”Εξέγερση Δεκέμβρης 2008: Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά” – ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12 στις 18:00 στο Δημοτικό κήπο Καβάλας Συγκέντρωση – Μικροφωνική

Εξέγερση Δεκέμβρης 2008: Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά

Το ντοκιμαντέρ αυτό το γύρισε η Κλεμ, μία Γαλλίδα συντρόφισσα που έμενε εκείνον τον καιρό στην Αθήνα, στην κατάληψη της Σκαραμαγκά. Δυστυχώς, η Κλεμ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 2013, αφήνοντας την ταινία λίγο πριν από την τελική μορφή που θα ήθελε να της δώσει. Παρόλα αυτά, οι κοντινοί της άνθρωποι σε Ελλάδα και Γαλλία κρίναμε ότι η ταινία μπορεί να προβληθεί ως έχει, και πιστεύουμε ότι έχει ιδιαίτερη αξία, καθότι πρόκειται για πρωτότυπο υλικό που δεν υπάρχει αντίστοιχό του για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, γυρισμένο από και για το κίνημα, το καλοκαίρι του 2010, όταν οι μνήμες της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν ακόμα πολύ νωπές στο μυαλό και την ψυχή όλων μας. Μετά λοιπόν από αρκετό καιρό ολοκληρώσαμε τον υποτιτλισμό και προσθέσαμε ένα επεξηγηματικό σημείωμα στο τέλος για την Κλεμ και την πορεία αυτής της ταινίας. Ο τίτλος που αποφασίσαμε να δώσουμε στην ταινία είναι το σύνθημα “Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά”, που ήταν από τις αγαπημένες φράσεις της Κλεμ.

Συντροφικά, κάποιοι φίλοι της Κλεμ…

Featured post

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ, ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΙΣ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ 2023, ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ 
Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 2023, αστυνομικός της Ομάδας Πρόληψης και Καταστολής Εγκλήματος (ΟΠΚΕ) δολοφονεί εν ψυχρώ τον 17χρόνο Ρομ, Χρήστο Μιχαλόπουλο, μπροστά στον αδελφό του και δύο ακόμα συνεπιβάτες που βρίσκονταν μέσα στο αυτοκίνητο σε περιοχή της Βοιωτίας. Συγκεκριμένα, ο αστυνομικός έβγαλε το όπλο του από την θήκη και το χρησιμοποίησε για να χτυπήσει το παράθυρο του οδηγού (ενάντια στους κανόνες εμπλοκής, οι οποίοι προβλέπουν μεταξύ άλλων πως πρέπει να κρατηθεί απόσταση ασφαλείας από το ακινητοποιημένο αυτοκίνητο) έπειτα άνοιξε την πόρτα του οδηγού και τράβηξε με βία τον 17χρόνο έξω από το αυτοκίνητο και τον εκτέλεσε.
Ήδη από τις πρώτες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της δολοφονίας πραγματοποιήθηκαν πορείες διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις σε όλη την χώρα. Την Κυριακή 12 Νοεμβρίου, σύντροφοι και συντρόφισσες στην Ξάνθη πραγματοποίησαν με δημόσιο κάλεσμα μικροφωνική συγκέντρωση και έπειτα πορεία γειτονίας και παρέμβαση πέριξ του ΑΤ Ξάνθης με αφορμή την δολοφονία του 17χρόνου Χρήστου. Οι μπάτσοι επιτέθηκαν με μανία στους συγκεντρωμένους προχωρώντας σε 7 προσαγωγές, από τις οποίες οι 2 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Και οι εφτά αφέθηκαν ελεύθεροι με τους δύο να περιμένουν να οριστεί τακτική δικάσιμος. Ένα από τα συλληφθέντα άτομα τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Το περιστατικό της 12ης Νοεμβρίου δεν αποτελεί την πρώτη επίθεση των μπάτσων στους συντρόφους / στις συντρόφισσες στην Ξάνθη. Τρία χρόνια πριν και συγκεκριμένα στις 17 Νοέμβρη 2020, οι μπάτσοι κατά τη διάρκεια πορείας για την εξέγερση του πολυτεχνείου επιτέθηκαν στους συντρόφους με απειλές, ξύλο, πρόστιμα και προσαγωγές προφασιζόμενοι λόγους δημόσιας υγείας.
Έχουμε εμπεδώσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία μέσω της ΕΛ.ΑΣ και της Κρατικής Ασφάλειας: με καταστολή, κατασκευασμένα κατηγορητήρια, παρακολουθήσεις και απειλές είτε προς εμάς είτε προς το προσωπικό και εργασιακό μας περιβάλλον. Για να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ. Σκοτώνετε ανήλικα παιδιά (Μιχάλης Καλτεζάς – 17/11/85, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος – 06/12/2008, Νίκος Σαμπάνης – 22/10/2021 Κώστας Φραγκούλης – 13/12/2022, Χρίστος Μιχαλόπουλος – 11/11/2023), τα στέλνετε στα επείγοντα, τα συλλαμβάνετε με ψευδείς κατηγορίες για να καλύψετε την συμμορία σας (16χρονη Αντιφασίστρια) και τα βασανίζετε στα αστυνομικά τμήματα (17χρονος στο Α.Τ Μήλου). Στέλνετε τα ΜΑΤ να δείρουν και να σπάσουν κάθε μορφή διαμαρτυρίας και αντίστασης στο δρόμο και μέσα στα πανεπιστήμια.
Όσα χημικά και να ρίξετε, όσους μπάτσους και να στείλετε η αλληλεγγύη και ο αγώνας ενάντια στον κόσμο της εξουσίας δεν καταστέλλονται. Η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς ένα σύνθημα που γράφεται σε τοίχους και φωνάζεται σε πορείες. Αντίθετα είναι ένα δυνατό συναίσθημα για ζωή, για το δίκαιο, για την ελευθερία. Είναι οι σχέσεις και η στήριξη που έχουμε μεταξύ μας, είναι κάτι που κανένας ρουφιάνος ένστολος ή με πολιτικά δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει. Οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί, και οι συλλήψεις δεν πρόκειται να μας σταματήσουν από το να ενώνουμε τις φωνές μας με αυτές των από τα κάτω και να παλεύουμε στον δρόμο ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα. Η αλληλεγγύη δείχνεται στην πράξη. Ο ένας δίπλα στην άλλη.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΤΩΝ 2 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ/ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΩΝ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΑΣ
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
Featured post

ΤΡΙΤΗ 21/11/2023, ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”WEEK – END”, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Week-end

του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

H ταινία που σήμανε το οριστικό φινάλε στο «αστικό σινεμά» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και προφήτευσε τον Μάη του ’68.

Τέλος της ιστορίας. Τέλος του σινεμά.

Αυτό ήταν για τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ το «Week-end», μια ταινία πού όχι μόνο σφράγισε το τέλος της πρώτης περιόδου του «αστικού σινεμά» της καριέρας του, αλλά προ οικονόμησε, ένα χρόνο πριν, το ξέσπασμα του Μάη του 68, αυτού του σαρωτικού κινήματος αμφισβήτησης, του οποίου ο Γάλλος σκηνοθέτης υπήρξε ταγός και πρωτοπόρος.

Κι αν υπάρχει μια ταινία στη φιλμογραφία του, η οποία είναι όντως η αλήθεια σε 24 πλάνα το δευτερόλεπτο και το ψέμα σε κάθε λήψη, αυτή δεν είναι άλλη από το «Week-end», όπου τα πάντα και οι πάντες μοιάζουν να βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους: ο σκηνοθέτης με το θέμα του, τους ηθοποιούς του και τους θεατές, ο ήχος με την εικόνα, το σημείο με το σημαινόμενο, το σινεμά ως αναπαραστατική απεικόνιση της αλήθειας με τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο πόλεμος αυτός ξεκινά ήδη από τον τίτλο. Το Week-end, συμβολικό τέλος της εργάσιμης εβδομάδας και χρόνος ανάπαυσης, δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του καπιταλιστικού τρόπου οικονομικής οργάνωσης και του καταμερισμού της εργασίας, μία φαινομενική κατάκτηση των εργαζομένων, αλλά ουσιαστικά αναπόσπαστο τμήμα της ορθολογικοποίησης της παραγωγής, όπως την εμπνεύστηκε ο Χένρι Φορντ. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η χρονική περίοδος στην οποία ο Γκοντάρ, τοποθετεί το ταξίδι του πρωταγωνιστικού του ζεύγους, του Ρολάν και της Κορίν, ενός ανδρόγυνου εύπορων μεσοαστών, οι οποίοι ενώ ήδη από τα πρώτα πλάνα της ταινίας μηχανορραφούν ο ένας το χαμό του άλλου, αποφασίζουν από κοινού να ταξιδέψουν μαζί στη γαλλική επαρχία προκειμένου να εξασφαλίσουν την κληρονομιά του ετοιμοθάνατου πατέρα της Κορίν, καταφεύγοντας ακόμα και στο φόνο της μητέρας της, αν αυτό χρειαστεί.

Το ταξίδι αυτό φυσικά (κι αναμενόμενα, σε ταινία του Γκοντάρ βρισκόμαστε) θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μετά από ένα μποτιλιάρισμα και ένα από τα διασημότερα τράβελινγκ στην ιστορία του σινεμά, μια πένθιμη πομπή για το τέλος της αστικής τάξης, την οποία ο ίδιος ο Γκοντάρ υπονομεύει με τη συνεχή χρήση μεσότιτλων, το ζευγάρι θα συναντήσει στην διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου, που μόνο 48 ώρες δεν διαρκεί, πτώματα, κατεστραμμένα αυτοκίνητα, επαναστάτες, κακοποιούς, ιστορικές και λογοτεχνικές προσωπικότητες περασμένων αιώνων, ακόμα και το ίδιο το κινηματογραφικό συνεργείο που τους ακολουθεί. Η ατέρμονη περιήγηση σε ένα κάθε άλλο παρά ειδυλλιακό τοπίο που μοιάζει να αντικατοπτρίζει τη σήψη και το τέλμα όλων των χαρακτήρων που έχουν περάσει από την ταινία θα καταλήξει στο πατρικό της Κορίν και στο φόνο, τότε όμως είναι που οι δύο πρωταγωνιστές θα πέσουν στα χέρια μιας ομάδας κανίβαλων τρομοκρατών που αρέσκονται στο να απαγγέλουν χωρία από τα Άσματα του Μαλντορόρ και να μιλούν συνθηματικά μεταξύ τους με τίτλους από ταινίες.

Σε μια εποχή αναβρασμού και άρνησης των δομών και των παγιωμένων αντιλήψεων της καθεστηκυίας τάξης, με τον Ρολάν Μπαρτ να διακηρύσσει το θάνατο του δημιουργού και τη γέννηση του αναγνώστη και τον Ζακ Λακάν να επανατοποθετεί το ασυνείδητο (και την αδυναμία της γλώσσας να το εκφράσει) στο επίκεντρο του ψυχαναλυτικού προβληματισμού, ο Γκοντάρ βλέπει το τέλος του Δυτικού πολιτισμού και το τέλος του σινεμά ως μια κατάμαυρη σάτιρα, όπου κανείς δε γελάει γιατί αδυνατεί να κατανοήσει το αστείο, αποχαυνωμένος μέσα στις αφηγηματικές συμβάσεις ενός κινηματογράφου που έχουν ευνουχίσει την κριτική σκέψη του θεατή.

Η ειρωνεία είναι από την αρχή σαφής και πολυεπίπεδη. Το Week-end είναι μια ταινία που «βρίσκεται σε μια χωματερή», «ανεμοδαρμένη στο σύμπαν», όπως ο ίδιος ο σκηνοθέτης σπεύδει να μας προϊδεάσει σε δύο από τους μεσότιτλους, οι οποίοι κάνουν διαρκώς την εμφάνισή τους υπονομεύοντας όχι μόνο τη ροή, αλλά και την ίδια την αξιοπιστία των όσων συμβαίνουν στην οθόνη, αποπροσανατολίζοντας και σπαζοκεφαλιάζοντας το θεατή, που βγαίνει από το λήθαργο της παθητικής πρόσληψης και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το σημειολογικό βομβαρδισμό που δέχεται.

Τίποτα δε μένει όρθιο στην επίθεση του Γκοντάρ. Ο γάμος και η αγία οικογένεια αποδομούνται από την αρχή κιόλας με το κάθε άλλο παρά μονογαμικό ζευγάρι να δολοπλοκεί αμφοτέρωθεν και να εποφθαλμιά μία κληρονομιά, η οποία είναι τελικά ο μοναδικός συνδετικός κρίκος. Η λογοτεχνία δια μέσου της ίδιας της Εμιλι Μπροντέ ρίχνεται κυριολεκτικά στην πυρά ως άλλος ένας μηχανισμός εφησυχασμού της αστικής τάξης. Ο διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση λοιδορούνται από την δημαγωγική παρουσία του συνεργάτη του Ροβεσπιέρου Σεντ Ζιστ. Η σύγχρονη μουσική είναι «πιθανότητα η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του πολιτισμού». Ο καταναλωτισμός γίνεται η νέα θρησκεία και τα κατ’ εξοχήν σύμβολά του, τα αυτοκίνητα, είναι οι νέοι ναοί, όπου δοξολογείται η ευμάρεια, καταλήγουν όμως φλεγόμενα σαράβαλα σε κάθε γωνιά των επαρχιακών δρόμων, οι οποίοι δεν ενώνουν πλέον μέρη, ούτε ιδέες, όπως έκαναν κάποτε, αλλά δικτυώνουν την εντροπική παθογένεια.

Οι αναφορές του Γκοντάρ είναι ανεξάντλητες: Ο Ζορζ Μπατάιγ και Η «Ιστορία του Ματιού», ο Λιούις Κάρολ και «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», ο Λουί Μπουνιουέλ και ο «Εξολοθρευτής Αγγελος», ο Φρίντριχ Ενγκελς και «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», ο Μότσαρτ, ο Μπέργκμαν, ο Μπρεχτ και ο Χομπς είναι μερικές μόνο από τις κρυφές ή φανερές, αλλά σίγουρα αντιφατικές κι ετερόκλητες συνιστώσες ενός έργου πολύσημου, αναρχικού και ταυτόχρονα άψογα δομημένου, το οποίο αποδομεί στο τέλος τον ίδιο του τον εαυτό, όχι μόνο μέσω της κατακερματισμένης αφήγησης και της αποστασιοποίησης, αλλά τοποθετώντας τους ίδιους τους ηθοποιούς να αναφωνούν στα μισά κιόλας ότι «πρωταγωνιστούν σε μια σάπια ταινία, γεμάτη τρελούς ανθρώπους».

Αυτός είναι ένας μόνο από τους πολλούς αφορισμούς που ακούγονται στην ταινία, με τους οποίους ο Γκοντάρ πάντα αρεσκόταν να κλείνει το μάτι και να βγάζει τη γλώσσα στην τέχνη που σε όλη του την καριέρα προσπάθησε να υπηρετήσει διαλύοντάς την στα εξ ων συνετέθη. Η ιστορία αλλά και η φιλμογραφία του σκηνοθέτη απέδειξαν τελικά ότι η επανάσταση απέτυχε και το μόνο που έμεινε είναι ο ίδιος κυνισμός με τον οποίο η πρωταγωνίστρια Μιρέιγ Νταρκ μασουλά τα εντόσθια του συζύγου της, αφήνοντας κάτι περισσότερο για μετά.

Ίσως τελικά το «Week-end» να μην είναι τίποτα περισσότερο από αυτό.

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2023

ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. ΑΡΚΕΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΛΑΙΣΙΩΣΑΝ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΩΝ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ. ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΑΜΕΣΑ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚ ΤΟΥΣ ΑΠΩΘΗΣΑΝ. Ο ΠΑΛΜΟΣ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΣ, ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ! ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ! ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΔΥΝΑΜΗΣ! ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/11/2023, ΣΤΙΣ 18:00, ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ, ΚΑΒΑΛΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Η κατάσταση που εκτυλίσσεται αυτή την χρονική περίοδο στην Μ. Ανατολή είναι γκροτέσκα. Μια γενοκτονία λαμβάνει χώρα με την άδεια και την νομιμοποίηση πολλών κρατών. Η πολεμική σύρραξη αυτή τη φορά δεν μοιάζει να είναι σύντομη, καθώς τόσο το μέγεθος των πολεμικών επιχειρήσεων όσο και οι παίκτες που ολοένα και προστίθενται σε αυτή την μάχη, δεν αφήνουν περιθώρια για ελπίδες αποκλιμάκωσης της έντασης. Πόσω μάλλον, όταν τα εμπλεκόμενα μέρη έχουν ως απόλυτη προτεραιότητα τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή με κάθε κόστος ακόμα και αν αυτό σημαίνει την πυροδότηση της μεγαλύτερης ανθρωπιστικής κρίσης που έχει ζήσει ποτέ ο παλαιστινιακός λαός.

Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτώβρη, ούτε την προκάλεσε η αιματηρή αιφνίδια επίθεση της Χαμάς στους αμάχους. Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού υφίσταται εδώ και 75 χρόνια με την συγκατάθεση όλων των κρατών και με την βοήθεια των φονταμενταλιστικών προτύπων και των καπιταλιστικών συμφερόντων. Η γενοκτονία και η πολιορκία της Παλαιστίνης, με την κυριολεκτική έννοια των λέξεων, είναι η καθημερινότητα του λαού της όλα αυτά τα χρόνια . Η εποικιστική ακροδεξιά πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι αυτή που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Παλιότερα, ο ισραηλινός στρατός προχωρούσε σε εποικισμούς παλαιστινιακών περιοχών δια της βίας. Τα τελευταία χρόνια, ασκεί μια πιο ήπια και συνάμα πιο βασανιστική εποικιστική πολιτική για τον εκτοπισμό του παλαιστινιακού πληθυσμού. Σύμφωνα με δηλώσεις Παλαιστινίων αναρχικών “Αυτή η ήπια πολιτική συνίστατο στη διακοπή του ρεύματος και του νερού για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη μη συλλογή απορριμμάτων από αυτές τις περιοχές ώστε να υπάρχει παντού δυσωδία, στην πραγματοποίηση στρατιωτικών ασκήσεων κοντά σε αυτές τις περιοχές για να κάμψει τον παλαιστινιακό πληθυσμό και άλλες απάνθρωπες ενέργειες που πραγματοποιούνται από τη σιωνιστική κατοχή”. Δηλαδή, η αποικιοκρατική πολιτική του Νετανιάχου , και όχι μόνο, περιλαμβάνει ούτως ή άλλως πρακτικές γενοκτονίας και πολιορκίας. Σε αυτές μπορούμε να προσθέσουμε τις συλλήψεις, τις δολοφονίες και τις απαγωγές Παλαιστινίων για οποιονδήποτε λόγο, ίσως μερικές φορές χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.  

Η αποικιοκρατική πολιτική βασίζεται στην ακροδεξιά ρητορική που θέλει τα παλαιστινιακά εδάφη να ανήκουν στους Εβραίους που είναι ο εκλεκτός λαός. Δηλαδή στον Σιωνισμό. Ακροδεξιό είναι λοιπόν και το μεγαλύτερο μέρος του αποικιοκρατικού πληθυσμού, που επιλέγει συνειδητά να μετοικίσει σε περιοχές όπου έχουν εκδιωχθεί Παλαιστίνιοι και μάλιστα, απολαμβάνει των γενναίων κρατικών επιχορηγήσεων που δίνονται για να μείνει κάποιος σε αυτούς. Πόσω μάλλον όταν στο σύνολο του αποδίδονται και αρμοδιότητες παραστρατιωτικής εθνοφρουράς, παίρνοντας μέρος τόσο στην καθημερινή τρομοκράτηση του παλαιστινιακού πληθυσμού, όσο και σε επιχειρήσεις προστασίας των εποικιστικών πρακτικών. Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από τους χρήσιμους ηλίθιους που αποτελούν το δόλωμα της γενικότερης αποικιοκρατικής ακροδεξιάς πολιτικής που κρατά όμηρο τον ίδιο τον Εβραϊκό πολιτισμό.

Έπειτα από την επίθεση της Χαμάς στους αμάχους του μουσικού φεστιβάλ για την ειρήνη και τους συνοριακούς εποικισμούς (Κιμπούτς) με την ανατολική Λωρίδα της Γάζας, πολλοί έσπευσαν να εξισώσουν τον διαρκή παλαιστινιακό αγώνα με τις πολεμικές πρακτικές της Χαμάς. Ή να δικαιολογήσουν το μέγεθος και το πείσμα του Ισραηλινού κράτους για εκδίκηση. Αυτό είναι ένα ύπουλο δίλημμα που θέτουν οι κατακτητές και όσοι έχουν διαλέξει μεριά σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα τους, για να εξισώσουν και να δικαιολογήσουν τα χρόνια δικά τους εγκλήματα. Παρόλο που ο παλαιστινιακός αγώνας έχει όλους του λόγους του κόσμου να εξελιχθεί σε μια ένοπλη επανάσταση ενάντια στο Ισραηλινό απαρτχάιντ, όπου δείχνει προς το παρόν να είναι μονόδρομος, ποτέ δεν θα στηρίζαμε ως πολιτικά υποκείμενα μια θεοκρατική οργάνωση που στόχος της δεν είναι μόνο η επανάσταση, αλλά η υπόταξη της ανθρώπινης ελευθερίας και ο έλεγχος οποιασδήποτε μειονότητας κάτω από την δίκη της κυριαρχία. Όπως και να έχει, η Χαμάς είναι μέρος της παλαιστινιακής επανάστασης ενάντια στις κατοχικές πολιτικές του Ισραήλ και θα πρέπει να αναγνωρίζεται ως απελευθερωτική συνιστώσα μέσα στον γενικότερο παλαιστινιακό αγώνα, με τα καλά και τα κακά του. Από την άλλη, με την ίδια λογική που χαρακτηρίζουμε την οργάνωση της Χαμάς τρομοκρατική, άλλο τόσο τρομοκρατικές είναι και οι πρακτικές των επίσημων κρατών του Ισραήλ, της Αμερικής, της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας καθώς και όλων των “πολιτισμένων” και ‘απολίτιστων ’κρατών που ασκούν βία σε αδύναμους και άμαχους,. Οπότε στο εκβιαστικό δίλημμα με το Ισραήλ ή με την Χαμάς, εμείς επιλέγουμε τον παλαιστινιακό λαό.

Το δικαίωμα λοιπόν του κράτους του Ισραήλ στην αυτοάμυνα είναι μια μεγάλη γκεμπελίστικη δικαιολογία, για να ξεπλύνει την ντροπή του και να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη. Πόσω μάλλον, όταν αυτό το επιχείρημα το επικαλείται το ισραηλινό κράτος την ίδια στιγμή που στερεί τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες του παλαιστινιακού λαού, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Τα fake news που διακινούνται και η προπαγάνδα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ έχουν ως αποτέλεσμα τη συγκάλυψη και νομιμοποίηση των πρακτικών βασανισμού εις βάρος του παλαιστινιακού λαού που οδηγούν στην γενοκτονία του,.  

Είναι άξιο αναφοράς πως για να δικαιολογήσει ο Νετανιάχου την ολοκληρωτική ισοπέδωση της λωρίδας της Γάζας, βομβαρδίζει σχολεία, νοσοκομεία, εκκλησίες και τζαμιά, υποστηρίζοντας πως το αρχηγείο και οι στρατιωτικές υποδομές της Χαμάς βρίσκονται κάτω από αυτά. Ακόμα και αν ισχύει κάτι τέτοιο ο βομβαρδισμός τέτοιων στόχων που αποτελούν φυσικά καταφύγια των αμάχων και των πληγέντων είναι έγκλημα πολέμου, που δυστυχώς οι επίσημες κυβερνήσεις αρκετών κρατών είτε δεν καταδικάζουν, είτε υποβαθμίζουν επιλεκτικά. Επιλεκτική είναι και η αναφορά στους απαχθέντες. Όταν πρόκειται για τα θύματα της Χαμας ο προπαγανδιστικός μηχανισμός παίρνει φωτιά. Όταν πρόκειται για τους εκατοντάδες Παλαιστινίους που απήχθησαν από την Δυτική Όχθη τις πρώτες μέρες ως αντίποινα και ως μέτρο παραδειγματισμού σε όποιον θα επιχειρούσε να ξεσηκωθεί, ούτε κουβέντα.  

Ο Νετανιάχου όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, εφάρμοσαν μια εξωτερική πολιτική η οποία τους επέτρεψε να κλείσουν μεγάλες οικονομικές, στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με τα γειτονικά αραβικά κράτη, και όχι μόνο, υποβαθμίζοντας παράλληλα το παλαιστινιακό ζήτημα, δηλαδή η συμφωνία Αβραάμ. Το Ισραήλ πουλούσε όπλα και στρατιωτική τεχνολογία στα μουσουλμανικά και σουνιτικά κράτη (Αζερμπαϊτζάν), έκλεινε ενεργειακές συμφωνίες με κράτη, που παραδοσιακά έθεταν ως βέτο το παλαιστινιακό ζήτημα για οποιαδήποτε συμφωνία (Αίγυπτος , Ιορδανία, ΗΑΕ), ήρθε κοντά σε συμφωνία με τον Λίβανο για τα κοιτάσματα του Λεβιάθαν, συζητούσε με την Τουρκία για διακρατικούς αγωγούς αερίου και επιχείρησε να έρθει πιο κοντά με την Σαουδική Αραβία με την διαμεσολάβηση της Αμερικής. Ακόμα και σήμερα, πέρα από τα κράτη που υπέγραψαν την συμφωνία του Αβραάμ, οι λυκοσυμμαχίες στον αραβικό χάρτη και γενικότερα στην μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, κάνουν τα στραβά μάτια ή αντιδρούν υποτυπωδώς όσο το Ισραήλ προχωράει στον ολοκληρωτικό αφανισμό του παλαιστινιακού λαού. Και ενώ οι άνθρωποι που αντιτάσσονται στις πολιτικές Νετανιάχου σε Παλαιστίνη και Ισραηλ, περιμένουν από την Αίγυπτο και την Ιορδανία να επέμβουν, αυτές κλείνουν συμφωνίες με τα “πολιτισμένα” κράτη της δύσης που διασφαλίζουν ότι κανένας κατατρεγμένος Παλαιστίνιος δεν θα περάσει στα δικά του εδάφη ως πρόσφυγας πολέμου.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, όταν κάποιος αντιτίθεται στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και τις πολιτικές του Απαρτχάιντ του Ισραήλ, δεν εκφράζει αντισημιτικό λόγο ούτε αρνείται το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζί. Όπως επίσης όταν κάποιος διαδηλώνει υπέρ της Παλαιστίνης δεν σημαίνει ότι υιοθετεί και τις πρακτικές της Χαμάς, που ούτως ή άλλως είναι και ταυτόσημες με τις πρακτικές του Εβραϊκού κατασταλτικού και στρατιωτικού μηχανισμού. Οι λογικές του τσουβαλιάσματος και της αυθαίρετης γενίκευσης γεννούν αντισημιτικό και αντι μουσουλμανικό λόγο. Όπως οι λογικές της παραπληροφόρησης και της διαστρέβλωσης των γεγονότων γεννούν μόνο μίσος, ρατσισμό και διαχωρισμούς. Όμοια τόσο το επίσημο Ελληνικό κράτος, όσο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ με τη στάση τους , αντί να βοηθήσουν να σταματήσει αυτό το έγκλημα πολέμου, επιλέγουν για άλλη μια φορά (μετά και τον πόλεμο Ουκρανίας- Ρωσίας), να βάψουν τα χέρια τους με αίμα. Είτε στέλνοντας στρατιωτικό υλικό, είτε αδιαφορώντας και καταψηφίζοντας την παύση του πολέμου μέσα από τις έκτακτες συναντήσεις του ΟΗΕ. Τι παραπάνω θα περίμενε κανείς, από έναν ηλίθιο πρωθυπουργό που έδωσε στήριξη στις επιχειρήσεις του Νετανιάχου και δήλωσε πως ότι συμβεί θα πρέπει να γίνει χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος; Στους πόσους χιλιάδες αθώους νεκρούς λογίζεται ένα ανθρωπιστικό κόστος ως μεγάλο ή μικρό;  

Την λύση μπορεί να την δώσει μόνο ο λαός της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Ο λαός που πιστεύει στα κινήματα που παλεύουν για την απελευθέρωση και την ανοικοδόμηση της ενότητας. Ο λαός των από τα κάτω που θα στήσει μια αραβοεβραϊκή κοινωνία με εργατική συνείδηση και κοινωνική ισότητα. Μακρυά από διαχωρισμούς και μίση, μακρυά από τις πολιτικές των απαρτχάιντ και των εποικισμών, ενάντια στις λογικές της εθνοκάθαρσης και της μισαλλοδοξίας. Μια κοινωνία που η διαφορετικότητα των λαών θα απαρτίζει το ψηφιδωτό της πολυπολιτισμικότητας και της αρμονικής συνύπαρξης και δεν θα μας γυρίζουν πίσω στις μεσαιωνικές φονταμενταλιστικές λογικές των γενοκτονιών και των αποικιοκρατών.

Από την πλευρά μας, εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους καταπιεσμένους, με τον αντιστεκόμενο Παλαιστινιακό λαό που εδώ και 75 χρόνια αποτελεί το παράδειγμα της αδιάκοπης και αέναης αντίστασης. Ενάντια στην θανατοπολιτική λογική, ενάντια στον αφανισμό, ενάντια στην βαρβαρότητα και τον καπιταλισμό. Με τον παλαιστινιακό λαό, για όλους τους λόγους του κόσμου, μέχρι το τέλος.

Ενάντια στην κατοχή και τον συνεχή εποικισμό στα παλαιστινιακά εδάφη, νίκη στον Παλαιστινιακό λαό

Καμία οικονομική – στρατιωτική συμμετοχή της Ελλάδας σε πολέμους, να μην πληρώσουμε ευρώ για τους πολέμους τους

Διεθνιστική αλληλεγγύη στους λαούς που αντιστέκονται, η νίκη τους είναι νίκη όλων των καταπιεσμένων του κόσμου.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”PRISON 77/ MODELO 77”, ΤΡΙΤΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Η Απόδραση του ’77

Modelo 77

του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ

Ο σκηνοθέτης του «Μικρού Νησιού» επιστρέφει μ’ ένα αγωνιώδες, κλειστοφοβικό και βίαιο πολιτικό θρίλερ, βασισμένο στην αληθινή απόδραση από τις φυλακές της Βαρκελώνης – δύο χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο. Τόσο έντονο που μένει χαραγμένο στο νου για ώρες αφού έχει τελειώσει.

Λίγο μετά την κατάρρευση της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία και τη μετάβασή της προς δημοκρατία, ο Μανουέλ (Μιγκέλ Χεράν – ο «Ρίο» στην «Τέλεια Ληστεία») φυλακίζεται αδίκως για υποκλοπή χρημάτων που δανείστηκε από την εργασία του. Εκεί, ο φανταστικός αυτός χαρακτήρας ανακαλύπτει τις πολύ αληθινές άθλιες και φασιστικές πτυχές της φυλακής, όπου είναι ακόμα φυλακισμένοι «ανεπιθύμητοι» του τέως φασιστικού καθεστώτος, θα εμπλακεί σε ένα αληθινό επαναστατικό κίνημα φυλακισμένων και τελικά θα συμμετάσχει σε μια από τις μεγαλύτερες μαζικές αποδράσεις φυλακισμένων στην ιστορία, όπου πάνω από 175 φυλακισμένοι του καθεστώτος απέδρασαν από τις φυλακές τους όταν δεν τους χορηγήθηκε η αμνηστία που δικαιούνταν από το νέο δημοκρατικό καθεστώς.

Με την εισαγωγή ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου σαν τον Μανουέλ, η ταινία μας εισάγει μ’ έναν εύπεπτο τρόπο στον κόσμο της φυλακής και τους κανόνες της, που θυμίζει την ταινία «Τελευταία Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ». Ωστόσο, σε αντίθεση με την ταινία του Φρανκ Ντάραμποντ, που είναι μια οπτιμιστική, αν και σκληρή, ταινία, ένας αέρας τρόμου και πεσιμισμού διακατέχει εξολοκλήρου την «Απόδραση». Η βία, από φυλακισμένους και φρουρούς, μπορεί να ξεσπάσει σε οποιαδήποτε στιγμή, με πολύ άσχημο τρόπο. Οι υποκινητές της παρουσιάζονται περισσότερο ως μια απρόσωπη δύναμη, με την οποία είναι πρακτικά αδύνατο για τον πρωταγωνιστή να διαπραγματευτεί, ξεκάθαρος παραλληλισμός του φαντάσματος του φασισμού, το οποίο ζει και βασιλεύει ακόμα τόσο στον κόσμο της φυλακής όσο και εκτός της.

Σε συνδυασμό με την παγερή αδιαφορία των φρουρών ή και την άμεση συμμετοχή τους ακόμα, και τη σκοτεινή, κλειστοφοβική φωτογραφία σε φιλμ που σπάνια απομακρύνεται από τη φυλακή, η ταινία τού έτσι κι αλλιώς διαρκώς υποσχόμενου Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ του υπέροχου ”Μικρού Νησιού” δημιουργεί έναν αφιλόξενο κόσμο που, ταυτόχρονα, σε βυθίζει μέσα του, δοκιμάζοντας την υπομονή και αντοχή του θεατή στο πόσο μπορούν να βασανιστούν και να ανταπεξέλθουν οι χαρακτήρες.

Οι χαρακτήρες, κυρίως από την πλευρά των κρατουμένων, είναι ανεπτυγμένοι όσο τους αξίζει. Ο θεατής τους ακολουθεί με ενδιαφέρον στις πλεκτάνες τους και ταυτίζεται με τα συναισθήματά τους, ακόμη και μετά από τη διαπίστωση ότι μιλάμε για φανταστικούς χαρακτήρες που προφανώς βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Έχοντας στο νου κατά πόσο ελάχιστα μπορεί να παρέχονται για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της απόδρασης στην πραγματική ζωή (τα φασιστικά καθεστώτα δεν φημίζονται για την ακριβή καταγραφή των φυλακισμένων τους), βλέπει κανείς γιατί πήραν τον δρόμο της μυθοπλασίας.

Οι σκηνές στο Σωματείο Αμνηστίας Κρατουμένων (το επαναστατικό κίνημα) και των επαναστατικών και διαπραγματευτικών δράσεων του είναι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες. Με ξεκάθαρη στήριξη στο κίνημα, προσφέρουν ένα παράθυρο σε μια ξεχασμένη πτυχή της ευρωπαϊκής ιστορίας, και μας παρέχουν αρκετές πληροφορίες ώστε να νιώθουν οι θεατές τον πόνο και την αγανάκτηση των μελών τους, και να συμπάσχουν μαζί τους στις περιπέτειές τους.

Ωστόσο, ο πρωταγωνιστής είναι -ίσως σκόπιμα- αρκετά λιγότερο ανεπτυγμένος από τους περιφερειακούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να υπάρχει το αίσθημα ότι κατευθύνεται από την ιστορία, παρά ο ίδιος να την κατευθύνει. Με τις δοκιμασίες, όμως, που περνάει, σταδιακά αποκτάει την αυτονομία να καταστρώσει την επώνυμη απόδραση, η οποία είναι αρκετά εντυπωσιακή. Είναι ένα σημείο φωτός στην συνεχώς σκοτεινή εμπειρία μιας ταινίας που αποτελεί ένα βαρύ αλλά σημαντικό πολιτικό έργο, που αξιοποιεί κάθε δυνατό μέσο να φωτίσει αυτήν την άγνωστη ιστορική πτυχή. Αν και θα δοκιμάσει πολλούς θεατές, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να την ξεχάσουν τώρα σύντομα, και θα τους θυμίσει – πόσο σημαντικό σήμερα – το κατά πόσο ο φασισμός όντως μπορεί να εξαλειφθεί.

Featured post

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΚΑΒΑΛΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ 05/11/2023

Κυριακή 5/11 μέλη της συνέλευσης του αυτόνομου στεκιού Καβάλας μαζί με κόσμο περιφερειακό που το πλαισιώνει, συμμετείχαμε στην αντιπολεμική πορεία που διοργάνωσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι και τα εργατικά σωματεία. Κοινός το ΚΚΕ. Ακούστηκαν αντιπολεμικά συνθήματα ενώ μοιράστηκε και το σχετικό κείμενο

“ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”.

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ, 05/11/2023

Κυριακή 5/11 τοποθετήθηκαν πανό (πάρκο Φαλήρου Καβάλα ) σε ένδειξη αλληλεγγύης της 16χρονης αντιφασίστριας που τραυματίστηκε από τους μπάτσους την ημέρα της μεγάλης αντιφασιστικής συναυλίας στην Αθήνα

“ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 16ΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ/ΜΙΑ ΜΟΝΟΣ/Η ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ”

και του επερχόμενου δικαστηρίου των συντρόφων/ισσων για την υπόθεση της κατάληψης Terra Incognita, που θα λάβει χώρα στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης την Δευτέρα 6/11/23

“ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ TERRA INCOGNITA , ΔΙΚΗ 6/11/23 ΘΕΣΣ/ΝΙΚΗ

Featured post

ΑΦΙΣΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 – ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

From the ashes of Evros, central Greece and Rhodes to the mud of the valley.

Last summer, we experienced the destructive fires and floods of the political choices of the New Democracy government, with thousands of acres of land and lifelong struggles getting lost within the mud and the ashes. Political choices that led to the death of dozens of refugees and local citizens and thousands of animals that were found dead, burnt or drowned waiting for the 112 of the eviction of their souls.

The free social spaces and squats, the only barricade against the insufficiency of the state mechanisms.

The general antagonistic movement and the self-organized spaces build the defence of the people against the destruction, the inexistence and the neglectfulness of the state. Solidarity networks are established and groups of action dive into the fires and floods. Squats and self-organized spaces function as centers of coordination, setting up cooking places and organizing the fulfillment of the immediate needs of the afflicted.

Resistance against barbarity.

The state mechanism, in an effort to disorient the common consensus from its responsibilities, puts the blame on the afflicted while hitting the squats with the aid of the deep state.

Uprising now and always.

While we are drowning on mud, while we are fighting the fires, the state does not waste any opportunity to attack self-organized structures. Self-organization is the way of society we desire, of the elimination of oppresion and the exploitation of humans on other humans, animals and the environment. Our lives are constantly in danger of being lost in the fires and floods, in the trains and ships, at the borders and by the uniformed murderers and the useless government funded people within our villages and our cities. By defending the squats, we defend the movement against the rotten world of authority.

By defending the squats, we defend the movement against the rotten world of authority.

Solidarity with all those stuggling within or outside the walls against the system that gives birth and upbrings poverty, fascism, war and death.

Get your hands off of the squats

See you on the streets

autonomous centre of kavala & squat vyronos 3

Featured post

Without Darkness There is no light, Σάββατο 28/10, στις 22:00, στην κατάληψη Βύρωνος 3, Καβάλα Dj set: Num Six & Kamikaze plus special guest ANTON BEATBOX

Num Six (dark.new.gothic.exp )

Κamikaze ( no wave , dark obscure )

Anton Beatbox (electro Industrial )

 

Featured post

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, Πέμπτη19 Οκτωβρίου 2023, στις 18:30 στην πλατεία Ελευθερίας, Καβάλα

ΟΤΑΝ ΟΙ ΒΟΜΒΕΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΣΑΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Συνθήματα από το Αντιεξουσιαστικό μπλοκ , στην πορεία / συγκέντρωση από την Επιτροπή Ειρήνης Καβάλας, μετά από το κάλεσμα τους , για συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους. Πέμπτη19 Οκτωβρίου 2023, στις 18:30 στην πλατεία Ελευθερίας, Καβάλα.
https://youtu.be/W9rHZI7jIYc
https://youtu.be/Ew8koA3yotA
Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΔΗΜΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ, ΦΑΛΗΡΟ ΚΑΙ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΔΗΜΑΛΕΞΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ  ΜΑΖΙΩΤΗ

ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ, ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗ ΒΙΟ.ΜΕ, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, 24/09/2023

ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ

ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, 18/09/2023, ΚΑΒΑΛΑ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, 18/09/2023

ΠΕΡΙΠΟΥ 80 ΑΤΟΜΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ. Η ΠΟΡΕΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3. ΜΙΚΡΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΣΠΑΝΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΜΕΡΑΣ. Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΙΧΕ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΜΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΦΥΣΣΑ ΚΑΙ ΖΑΚ/ZACKIE!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Ε.Α. ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗΣ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ

Featured post

Παρουσίαση / Prezantim: Literatura Anarkiste – Αλβανόφωνη έκδοση από τα Βαλκάνια, Παρασκευή 22/9/2023, στις 20:30 στο πάρκο της Κατάληψης Βύρωνος 3 (σε περίπτωση βροχής στο Αυτόνομο Στέκι) E premte 22 Shtator ora 20:30

Featured post

Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στους πλημμυροπαθείς στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας. Ανάρτηση πανό για τη δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά, ΙΚΑ Καβάλας 10/09/2023

Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στους πλημμυροπαθείς στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας

Ανάρτηση πανό για τη δολοφονία του Αντώνη στον Πειραιά, ΙΚΑ Καβάλας

 

Featured post

ΣΑΒΒΑΤΟ 9/9/2023 στο παρκάκι της Κατάληψης Βύρωνος 3 Καβάλα στις 22:00 – NO TAG SESSIONS dj set Fotis Kalenis

Συλλογή πρώτων ειδών για πλυμμηροπαθεις :
Εμφιαλωμένα Νερά
Τρόφιμα
Κουβέρτες
Βρεφικά Είδη
Ζωοτροφές
Γαλότσες
Αδιάβροχα
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ”ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ”, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/09/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ

Το ντοκιμαντέρ αυτό συνομιλεί με τη ρωγμή που αφήνει το ψυχικό τραύμα της αστυνομικής βίας μέσα από τις ιστορίες που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία. Οι οικογένειες του Κώστα Φραγκούλη και του Νίκου Σαμπάνη οι οποίοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ένστολους της ΕΛΑΣ, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου που βασανίστηκε από τις αστυνομικές αρχές στον Βόλο καθώς και επιζώντες από την αστυνομική αυθαιρεσία καταθέτουν το βίωμα, το πένθος τους και την ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνη. Στη διαδρομή της εξιστόρησης της μνήμης τους, πλαισιώνονται από επιστήμονες που φωτίζουν πολύπλευρα τις πτυχές του τραύματος στο οποίο υποβλήθηκαν βίαια.
Μαρτυρίες (με αλφαβητική σειρά):
Γούλας Λάμπρος (Θύμα αστυνομικής βίας στα Εξάρχεια)
Λώλος Μάριος (Φωτορεπόρτερ – Θύμα αστυνομικής βίας)
Μάγγος Γιάννης (Πατέρας Βασίλη Μάγγου θύματος αστυνομικής βίας)
Μπόλαρη Τατιάνα( Φωτορεπόρτερ – Θύμα αστυνομικής βίας)
Παπαζαχαρουδάκης Άρης (Θύμα αστυνομικής βίας στη ΓΑΔΑ)
Σαμπάνης Γιάννης (Πατέρας Νίκου Σαμπάνη θύματος αστυνομικής βίας)
Σαμπάνη Μαρία (Μητέρα Νίκου Σαμπάνη θύματος αστυνομικής βίας)
Φραγκούλης Παύλος (Πατέρας Κώστα Φραγκούλη θύματος αστυνομικής βίας)
Φραγκούλης Σάββας (Παππούς Κώστα Φραγκούλη θύματος αστυνομικής βίας)
Αλέξανδρος (Θύμα αστυνομικής βίας στην πλατεία Νέας Σμύρνης)
Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά):
Παπαϊωάννου Κωστής (Διευθυντής Σημείου για τη μελέτη της ακροδεξιάς)
Παπαρρούσου Άννυ (Δικηγόρος)
Τσουκαλά Νατάσα (Ομότιμη Καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Université Paris-Saclay) Χρηστίδη Έλενα-Όλγα (Ψυχολόγος, επιστημονική υπεύθυνη Orlando LGBT)
Συντελεστές:
Έρευνα – Συνεντεύξεις: Χρύσα Λύκου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος
Μοντάζ: Βαγγέλης Παναγιωτακόπουλος, Χρύσα Λύκου
Ηχοληψία: Διονύσης Αντύπας
Κάμερα: Πάνος Λαμπρόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Χρύσα Λύκου
Τη μουσική έγραψε ο Κωσταντής Παπακωνσταντίνου
Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ, ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΟΥΣ/ΕΣ, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΖΙΖΑΝΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΑΞΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

ΙΚΑ  ΚΑΒΑΛΑ

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΜΕΝΟΙ

(ΠΑΡΑ)ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ”ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΞΕΝΟΙ”

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ!

Featured post

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 28/8, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3, ΚΑΒΑΛΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΓΑΘΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΑΘΟΝΤΕΣ : ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ & ΖΩΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΦΑΣΙΣΤΕΣ
‼️Οι ανάγκες σε είδη είναι:
Ξηρά τροφή
Ισοτονικά
‼️Για τα πυροπληκτα ζώα
Μεγάλες σακούλες απορριμμάτων
Υποσεντονα
‼️ Για Ιατροφαρμακευτικά είδη:
Φυσιολογικός Ορός
Αλοιφές για εγκαύματα
Σταγόνες για τα μάτια
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Featured post

Προβολή της ταινίας ”ASTEROID CITY”, Τρίτη 29/08/2023, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Asteroid City

Βρισκόμαστε στο 1955 στη μέση της ερήμου των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και στην Asteroid City που μετρά 87 κατοίκους. Το όνομά της το πήρε επειδή κάποτε ένας μετεωρίτης είχε πέσει σε κοντινό σημείο δημιουργώντας έναν κρατήρα. Εκεί, θα καταφθάσουν τουρίστες και νεαροί αστροπαρατηρητές με τους γονείς τους για ένα συνέδριο.

Το συνέδριο δίνει σε μερικά από αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις πρωτοποριακές τους εφευρέσεις. Όταν ένας εξωγήινος εισβάλει στην περιοχή, όμως, ο στρατός θα αναγκαστεί να βάλει σε καραντίνα την πόλη, απαγορεύοντας σε όλους να φύγουν. Όλα αυτά που παρακολουθούμε βέβαια είναι μέρος μίας τηλεοπτικής εκπομπής βασισμένη στο θεατρικό του θρυλικού Conrad Earp.

Αυτή είναι η κάπως ομολογουμένως περίπλοκη σύνοψη της νέας ταινίας του Wes Anderson, σε σενάριο του ίδιου και του Roman Coppola, ενώ πρωταγωνιστεί ένα all-star cast ηθοποιών όπως είναι οι: Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Bryan Cranston, Edward Norton, Adrien Brody, Liev Schreiber, Hope Davis, Stephen Park, Rupert Friend, Maya Hawke, Steve Carell, Matt Dillon, Hong Chau, Willem Dafoe, Margot Robbie, Tony Revolori, Jake Ryan και Jeff Goldblum. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Robert Yeoman, ενώ στη μουσική ακούμε τις γλυκιές μελωδίες του Alexandre Desplat.

Οι ταινίες του Anderson, είναι σε όλους μας γνωστές για τα σχολαστικά σχεδιασμένα σκηνικά τους, τα οποία παρουσιάζουν πάντα μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη αισθητική που μεταφέρει τους θεατές σε ένα προσεκτικά κατασκευασμένο σύμπαν. Από τη συμμετρία του πλαισίου μέχρι τις τολμηρές χρωματικές παλέτες, η προσοχή του Anderson στη λεπτομέρεια είναι μοναδική. Κάθε καρέ μοιάζει με έναν εξαιρετικό πίνακα ζωγραφικής, ξυπνώντας μέσα μας ένα αίσθημα μελαγχολίας και νοσταλγίας.

Η χρήση του χρώματος βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς παίζει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της αφήγησης και στην πρόκληση συναισθημάτων. Η σχολαστική προσοχή στις χρωματικές επιλογές δημιουργεί μια οπτική γλώσσα που εμπλουτίζει την αφήγηση και προσθέτει βάθος στους χαρακτήρες. Αναζητώντας απεγνωσμένα την λύτρωση, οι πολύπλοκοι χαρακτήρες του, γεμάτο παραξενιές, υπερβολικοί, ιδιότροποι και εκκεντρικοί, είναι εύκολο να σου κλέψουν την καρδιά.

Για το Asteroid City, όσο αφορά το ύφος αλλά και το περιεχόμενό του, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται κάπου μεταξύ στο Moonrise Kingdom και στο The Life Aquatic With Steve Zissou. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Αν δεν είσαι fan του σινεμά του, η συγκεκριμένη ταινία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σε ακουμπήσει.

Εδώ, η meta-αφήγηση του σκηνοθέτη είναι πολύ πιθανό να πετάξει έξω αρκετούς θεατές, ιδιαίτερα αυτούς που δεν έχουν καμία επαφή με το σινεμά του από προηγούμενες ταινίες. Ωστόσο, θεματικά εξερευνάει και πάλι την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, την παιδική ηλικία αλλά και τον θάνατο. Πάντοτε μέσα από το off-beat χιούμορ του αλλά και από τις άβολες σκηνές που τοποθετεί τους χαρακτήρες του.

Ο Wes Anderson διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του. Μετά το French Dispatch και την λογική ενός περιοδικού να ζωντανεύει στην οθόνη σου, έτσι και το Asteroid City, σε τοποθετεί σε μία ιστορία, μέσα σε μία άλλη ιστορία.

Το κινηματογραφικό του όραμα αποτελεί απόδειξη της δυναμικότητας που μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης όταν μένει πιστός και αυθεντικός απέναντι στις δημιουργίες του. Καταφέρνει συνεχώς να ξεπερνάει τα παραδοσιακά όρια του είδους φτιάχνοντας ταινίες τόσο για τους λάτρεις των arthouse, όσο και για το ευρύτερο κοινό.

Με το ξεχωριστό του οπτικό στυλ, την ιδιόρρυθμη και πάντα ενδιαφέρουσα αφήγηση αλλά και με τους εκκεντρικούς του χαρακτήρες, έχει κατακτήσει μία θέση στην βιομηχανία του κινηματογράφου από την οποία δύσκολα θα βρεθεί κάποιος για να του την πάρει.

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”RHEINGOLD”, ΤΡΙΤΗ 01/08/2023, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

Το Χρυσάφι του Ρήνου

Rheingold

του Φατίχ Ακίν

Μια απίστευτα αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου και του roller coaster που ήταν η ζωή του σε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στη Γερμανία για τον Φατίχ Ακίν.

Ο Κούρδος Γκιγουάρ Χατζαμπί γεννήθηκε μέσα σε φυλακή στο Ιράκ κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ στις αρχές του 1980. Είκοσι χρόνια περίπου μετά «ξαναγεννήθηκε» σε μια άλλη φυλακή στη Συρία, ηχογραφώντας τον πρώτο του δίσκο με το όνομα Xatar και έγινε ένας από τους διασημότερους καλλιτέχνες του χιπ-χοπ στη Γερμανία.

Ενδιάμεσα, η ζωή του έρχεται ιδανικά να πάρει οπερατικό κινηματογραφικό τίτλο από το πρώτο μέρος της αριστουργηματικής, επικής τετραλογίας του Ρίχαρντ Βάγκνερ, το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν», αλλά και να σκηνοθετηθεί από τον Φατίχ Ακίν σαν μια βιογραφία που, κάπου ανάμεσα στο success story και το «απίστευτο κι όμως αληθινό» ολοκληρώνεται ως μια σύγχρονη παραβολή πάνω στις έννοιες της αδικίας και της δικαίωσης, της ύβρης και της κάθαρσης, του εγκλήματος και της τιμωρίας, της προσπάθειας και της επιτυχίας.

Βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Χατζαμπί (με τίτλο «All or Nothing: We Say the World Belongs to You»), το φιλμ του Φατίχ Ακίν συναρμολογεί χρονικά τη ζωή του ήρωα του, από τη γέννηση του σε μια σπηλιά με νυχτερίδες κάτω από τη Γη, την εξορία της οικογένειας του στο Παρίσι, από εκεί στη Βόννη, στις πρώτες συμμορίες, τη διακίνηση μικροποσοτήτων ναρκωτικών, την πρώτη γνωριμία με την κουλτούρα του χιπ-χοπ, την απόδρασή του στην Ολλανδία και τον κόσμο των νυχτερινών κλαμπ και από εκεί πάλι πίσω στη Γερμανία και το μεγάλο κόλπο με τη ληστεία του φορτηγού που μεταφέρει τα χρυσά δόντια των νεκρών από όλη τη χώρα.

Η ταινία ξεκινάει από τη φυλάκιση του Χατζαμπί στη Σύρια και την άρνηση του να απαντήσει «που βρίσκεται ο χρυσός» και ξαναγυρίζει εκεί αφού μέσα στο κελί θα καταφέρει να βρει τη φωνή του, αφήνοντας πίσω του το βίο και την πολιτεία του ανθρώπου που υπήρξε.

Στο πρώτο μέρος, ο Φατίχ Ακίν που γνωρίζουμε και αγαπάμε «δίνει πόνο» (βλ. στιγμές αφοπλιστικού ρεαλισμού) ειδικά στο κομμάτι της ενηλικίωσης του ήρωα του στη Γερμανία), τραβώντας γραμμές προς κάθε κατεύθυνση που φωτίζουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητας ενός ταλαντούχου αλλά χαμένου ανθρώπου που ήταν μοναχικό παιδί και που ενηλικιώθηκε προσπαθώντας να βρει ταυτότητα και «σπίτι» σε λάθος μέρη. Οι χαρισματικοί ηθοποιοί που υποδύονται τον Χατζαμπί σε διαφορετικές ηλικίες έρχονται να συναντήσουν τον Εμίλιο Σακράγια, τον τέλειο ηθοποιό στο τέλειο κάστινγκ – όχημα για να τρέξει ακόμη περισσότερο η καταιγιστική αφήγηση μιας ζωής που ήταν σαν φτιαγμένη να γίνει σινεμά.

Στο δεύτερο μέρος, η προσωπική διαδρομή του Χατζαμπί δυστυχώς παραμερίζεται προκειμένου να χαρτογραφηθεί – αλά Γκάι Ρίτσι (και λίγο «του φτωχού») – η θρυλική ληστεία με τα χρυσά δόντια που έγινε το μεγάλο κατόρθωμα του Xatar και ο λόγος για τον οποίο έγινε διάσημος πριν ακόμη γίνει ακόμη πιο διάσημος, μπαίνοντας στη φυλακή και ηχογραφώντας το πρώτο του άλμπουμ σε ένα παράνομα περασμένο από την πύλη κασετοφωνάκι, μονώνοντας τον ήχο κάτω από κουβέρτες.

Εκεί σε αυτές τις μοναδικές – αστείες και ταυτόχρονα τραγικές – στιγμές που ο κύκλος της ζωής του ήρωα του κλείνει για να ελευθερώσει ένα κοσμοπολίτικο heist movie και να επιστρέψει στην αρχική ταινία ενηλικίωσης, ο Ακίν αποδεικνύεται ικανότατος χειριστής του genre-bending και του φωτεινού γυρίσματος μιας σκοτεινής ιστορίας (με άλλους όρους και εντελώς αντίθετα αποτελέσματα το είχε κάνει ξανά στο αποτρόπαιο «Χρυσό Γάντι», την πρώτη του κινηματογραφική βιογραφία).

Γοητευμένος – αν όχι συνεπαρμένος (και αυτό δεν το λέμε για καλό) από τον ήρωα του – στρογγυλεύει (κατά το απόλυτα κινηματογραφικό) το μήνυμα μιας παραβολής που υπό συνθήκες εξωραΐζει την παρανομία, αλλά σε κάθε περίπτωση το τραγούδι που συνθέτει λέει με τον δικό του τρόπο μια αφοπλιστική αλήθεια για το που πρέπει να ψάξει κανείς (μέσα του) για να βρει το πραγματικό χρυσάφι.

Featured post

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ (ο χορός των κολασμένων), την Παρασκευή 21 Ιούλη, στις 21:30, στο πάρκο της κατάληψης Βύρωνος 3, Καβάλα

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση
ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ (ο χορός των κολασμένων)

Ένα καρναβαλικό δράμα για το έπος της ανθρώπινης ιστορίας

του Μαρίνου Μουζάκη

Συντελεστές

 

Παίζουν: Ντίνα Μαυρίδου, Γιώργος Σιδέρης, Ερμιόνη Δόβα, Ντίνα Καφτεράνη, Μαρίνος Μουζάκης

 

Κείμενο-σκηνοθεσία-μουσική-κινησιολογική επιμέλεια: Μαρίνος Μουζάκης

Σκηνικά-κοστούμια-μάσκες-σχέδιο αφίσας κι εξωφύλλου: Μαρία Μαρκοπούλου

Διεύθυνση παραγωγής-φροντιστήριο: Ντίνα Μαυρίδου

Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Βαλατσός

Κατασκευή κοστουμιών: Αγγελική Βασιλοπούλου

Παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2023

Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις Τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.

 

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον δάσκαλό μας Carlo Formigoni.

 

Υπόθεση

 

Η καρναβαλική πομπή των κολασμένων αυτής της γης, θα ξετυλίξει το ιστορικό νήμα απ’ το κουβάρι που λέγεται ανθρωπότητα. Θα μιλήσει για τον άνθρωπο, το πιο αδύναμο, κομπλεξικό, ανισόρροπο και βλαβερό ζώο του πλανήτη, από την εμφάνισή του, μέχρι την αξιοθρήνητη κατάντια που παρουσιάζει τη σήμερον ημέρα.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Για το έργο

Το Καρναβάλι (ο χορός των κολασμένων) είναι ένα πρωτότυπο έργο, γραμμένο μεταξύ 2012 και 2022. Θέμα του είναι η ιστορία του ανθρώπου, ιδωμένη όμως από τη σκοπιά των «κολασμένων αυτής της γης, δηλαδή όλων εμάς». Η ιστορία, ως γνωστόν, διαχρονικά γράφεται από τους νικητές· η μελέτη της συνεπώς θα πρέπει πάντα να γίνεται με αυτό το δεδομένο κατά νου. Πώς θα μπορούσε όμως να γίνει η ανάγνωση της ιστορίας από ανθρώπους σαν εμάς, ταγμένους εκ πεποιθήσεως με τη μεριά των ιστορικά «χαμένων», των απόκληρων δηλαδή και των κατατρεγμένων της ανθρώπινης φυλής; Μόνο με την προσπάθεια να διαβάσουμε την ιστορία πίσω από τις λέξεις. Να ψάξουμε να βρούμε πιθανές λογικές εξηγήσεις πίσω από εξόφθαλμες αντιφάσεις, να συνομιλήσουμε με τους ήρωες και τις ηρωίδες για τις αδυναμίες και τους φόβους τους, έξω από το εξωραϊσμένο ή δαιμονοποιημένο πλαίσιο που τους φιλοτέχνησε κάποιος κόλακας ή ορκισμένος εχθρός τους, να εντοπίσουμε την εξέλιξη των ιδεών ώστε να κατανοήσουμε τα σπουδαία ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά και τις απάνθρωπες θηριωδίες, βαριά κληρονομιά για τις γενιές μας. Δηλαδή να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε το υπάρχον αφήγημα, όχι όμως για την ανατροπή ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί απλώς είμαστε εραστές της αλήθειας και σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουμε αναζητώντας την. Και ποια φόρμα καταλληλότερη για ανατροπή υπάρχει από το Καρναβάλι; Εκεί, που οι συμβάσεις εξαφανίζονται και που ελεύθερα μπορείς να συντρίψεις τα ταμπού και το κοινά αποδεκτό. Εκεί που η φαντασία βρίσκει ευνοϊκό έδαφος για ν’ αναπτυχθεί και να φέρει τα πάνω κάτω. Εκεί που ο βασιλιάς γίνεται σκλάβος, ο άντρας γυναίκα και η γυναίκα άντρας, ο άνθρωπος ζώο, ο φτωχός πλούσιος κι ο ευσεβής Βελζεβούλ. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα του χορού των κολασμένων, μιας καρναβαλικής λαϊκής πομπής από τους διαχρονικά «χαμένους» στο πέρασμα των αιώνων, που ζητά δικαιοσύνη και αφηγείται την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία.

Για την παράσταση

Το Καρναβάλι μας αποτέλεσε μια αφορμή για ένα κοπιαστικό, αλλά απολαυστικό ταξίδι στην ανθρώπινη ιστορία. Ήταν αφορμή να ψάξουμε, να διαβάσουμε και με άλλοθι το καρναβαλικό πνεύμα, να παίξουμε σα μικρά παιδιά, με πρόσωπα και γεγονότα που μας στοιχειώνουν, από το σχολείο ακόμα. Χρησιμοποιήσαμε και πάλι τις τεχνικές του λαϊκού θεάτρου, τον χορό και το τραγούδι, τη μάσκα και τα ξόανα, τους αυθεντικούς δηλαδή καρναβαλικούς κώδικες, που με την ελευθεριότητά τους σε τσιγκλάνε να αφήσεις τη φαντασία σου να οργιάσει. Κι εμείς άλλο που δε θέλαμε! Στις πρόβες αυτοσχεδιάσαμε, ερευνήσαμε, παίξαμε μουσικές, δοκιμάσαμε κοστούμια και περούκες και γελάσαμε με την καρδιά μας. Γέλιο βέβαια πικρό, έχοντας συνείδηση των δεινών που έχει προκαλέσει ιστορικά η ανθρώπινη ανοησία. Όμως το γέλιο σε κάθε περίπτωση είναι θεραπευτικό και -υπό προϋποθέσεις- μπορεί να γίνει εξεγερτικό. Η κωμωδία άλλωστε είναι σκληρό πράγμα… σαν το Καρναβάλι.

Το έργο αυτό θέλω να το αφιερώσω στον δάσκαλό μου Carlo Formigoni, σαν έναν μικρό φόρο τιμής για όσα έμαθε σε μένα κι όλες τις Τσιριτσάντσουλες, τόσο γενναιόδωρα.

Μαρίνος Μουζάκης

Απρίλης 2023

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, 09/07/2023

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ” Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ”

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΤΟ LIVE ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ 15/07

 

Στηρίζουμε τους Azfixxia από Κολομβία και τις δυσκολίες τους στο DIY tour τους , θα ανακοινωθεί νέα ημερομηνία σύντομα για το kaca punk live
#antireport #kacapunk

Featured post

Ακόμη ένας νεκρός εργάτης στην Καβάλα. Ανάρτηση πανό στο πάρκο Φαλήρου 23/06/2023

Ακόμη ένας νεκρός εργάτης στην Καβάλα. Ο 58χρονος Afrim (Kristo) Cepa είναι ο εργάτης-χειριστής μικρού εκσκαφέα ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια εργασιών στο ακίνητο «Μπαλάνου» στην οδό 7ης Μεραρχίας στην Καβάλα την Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023 

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ, ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, 20/06/2023, Η ΕΥΡΩΠΗ ΦΡΟΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

ΤΡΙΤΗ 20/06/2023, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 40 ΑΤΟΜΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΜΟΙΡΑΣΑΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ/ΣΤΡΙΩΝ, ΣΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΜΕ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΛΜΟ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΑΣΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΚΑΒΑΛΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΝΔ. 

Featured post

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ – ΟΜΑΔΑΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Την Πέμπτη 25 / 5 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα εκδήλωση τιμής για τους πεσόντες της αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού του Ντονμπάς. Μετά τη λήξη της εκδήλωσης και κατά την επιστροφή συντρόφου στο σπίτι του στο Γκύζη, φασίστες έστησαν ενέδρα και του επιτέθηκαν πισώπλατα, τραυματίζοντάς τον. Ο σύντροφος είναι καλά στην υγεία του . Ήδη, με κάλεσμα της  Λαϊκής Δράσης – Ομάδας Κομμουνιστών / Αγωνιστών, στην οποία συμμετέχει ο σύντροφος, έγινε στις 7 Ιούνη πορεία στο σημείο επίθεσης και στην ευρύτερη περιοχή του Γκύζη.

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα για τις παρακρατικές μεθόδους των ασπόνδυλων -φασιστών, κυρίως στην παρούσα παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Γνωρίζουμε ότι πάντοτε το Κράτος και το Κεφάλαιο σε περιόδους επίθεσης στους από κάτω και γενικευμένης εξαθλίωσης στέλνουν τα τσιράκια τους για να τρομοκρατήσουν, να σταματήσουν την ταξική αντεπίθεση, να αποκόψουν το κίνημα από τους δρόμους.

Τους λέμε, λοιπόν, για μία ακόμη φορά ότι δεν τρομοκρατούμαστε, δεν θα σταματήσουν το ανταγωνιστικό κίνημα με ύπουλες επιθέσεις.

Είμαστε δίπλα στο σύντροφο και σε κάθε ατομικότητα ή συλλογικότητα που δέχεται ή θα δεχθεί επίθεση από φασιστοειδή και άλλα πολιτικά σκουπίδια. Η αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι η δύναμή μας.

 

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ 9/6/2023

Ο αγώνας του αναρχικού απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη είναι και δικός μας αγώνας
«Γιατί, για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται μια προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής»
Martha Medeiros

“[…]ξεκινάω εκ νέου απεργία πείνας για την αποφυλάκιση μου. Απέναντι στο κράτος και στους διορισμένους υπαλληλίσκους του, που κάνουν καριέρα στις πλάτες τις δικές μου και κάθε φυλακισμένου φτωχοδιάβολου, επειδή απλά τους διόρισαν δικαστές. Στην περίπτωση μου, ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι επέβαλαν να μη δικαστώ ούτε μια φορά με ενόρκους, αλλά να έχω εκτίσει πάνω από δέκα χρόνια στη φυλακή από συσσωρευτικές ποινές. Ωστόσο έχουν το θράσος να το αποκαλούν δικαιοσύνη. Αποφάσεις διορισμένων κρατικών υπαλλήλων καθ’ υπαγόρευση ενός συστήματος που καθορίζει τις καριέρες τους.”
Γιάννης Μιχαηλίδης
Ε’ πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
Ο αναρχικός πολιτικός κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται εδώ και μια δεκαετία στη φυλακή με βάση την αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Η κρατική και δικαστική εξουσία συνεχίζει να του στερεί όχι μόνο τις εκπαιδευτικές άδειες, αλλά και την αποφυλάκισή του. Η αιτία της εκδικητικότητας του κράτους και της προσπάθειας του να εξοντώσει τον αναρχικό Γ. Μιχαηλίδη, είναι η άρνηση του συντρόφου να κάνει δηλώσεις μετανοίας και να αποκηρύξει τις ιδέες του. Η προκλητική άρνηση έγκρισης ακόμη και των αδειών που δικαιούται, η παράταση της φυλάκισής του και ο συνεχής εμπαιγμός του από το κράτος, αποτελούν απόπειρα ηθικής και σωματικής εξόντωσής του, καθώς είναι άλλη μία εφαρμογή του καθεστώτος εξαίρεσης που βιώνουν οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Ένα χρόνο πριν, στις 25 του Μάη του 2022, ο Γ. Μιχαηλίδης, ανακοίνωνε την έναρξη μιας ακόμη απεργίας πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή του, την οποία ύστερα από 68 ημέρες, τον περασμένο Ιούλη, αποφάσισε να παύσει, με την κατάσταση της υγείας του να έχει φτάσει σε οριακό σημείο, αναμένοντας την εκπλήρωση των δεσμεύσεων ανωτέρων δικαστικών για διευθέτηση της υπόθεσής του.
Απέναντι στην επίθεση που δέχεται, ένα χρόνο μετά, την Παρασκευή 12/5, ξεκίνησε εκ νέου απεργία πείνας βρισκόμενος έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού. Πέρσι, το δικαστικό συμβούλιο Άμφισσας απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης με μία αόριστη επιχειρηματολογία σύμφωνα με την οποία δεν εκπληρώνονταν οι “ουσιαστικές προϋποθέσεις” αποφυλάκισης, δηλαδή ότι υπήρχε δήθεν ο κίνδυνος τέλεσης νέων αξιόποινων πράξεων. Ο ίδιος, λοιπόν, αναγκάζεται για δεύτερη φορά να υποβάλλει τον εαυτό του σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση, διότι το κράτος και οι μηχανισμοί του, του φέρονται εκδικητικά λόγω της αναρχικής ολότητας του και της αμετανόητης στάσης του όλα αυτά τα χρόνια.
Γνωρίζουμε καλά ότι ο ρόλος της αστικής δικαιοσύνης είναι να ευνοεί την κυρίαρχη τάξη και να δημιουργεί τις συνθήκες εκείνες πάνω στις οποίες συνεργάζονται αρμονικά, κράτος και κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος φυλακίζει αυτούς που αμφισβητούν την ύπαρξή του, που αμφισβητούν αυτό το σάπιο σύστημα και παλεύουν να το αλλάξουν ριζικά. Την ίδια στιγμή αποφυλακίζει παιδοβιαστές, κλείνει τα μάτια σε τεράστια οικονομικά σκάνδαλα, σε κυκλώματα trafficking με θύματα ακόμη και ανήλικα παιδιά, αφήνει ατιμώρητους μπάτσους δολοφόνους. Αφήνει ατιμώρητους τους υπεύθυνους της τραγικής δολοφονίας 57 επιβατών και εργαζόμενων μηχανοδηγών στο έγκλημα στα Τέμπη. Γι’ αυτό και ο αγώνας του συντρόφου δεν είναι ξεκομμένος από όλους τους υπόλοιπους, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αγωνιζόμενων που αντιστέκονται σε κράτος και κεφάλαιο. Αγώνες ενάντια στις δολοφονίες και τα pushbacks μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίο, στις εντεινόμενες φασιστικές επιθέσεις, στη λεηλασία της φύσης, στη φτώχεια που απλώνεται σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, στη βάναυση καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων, στις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα.
Ο Γ. Μιχαηλίδης, επιλέγει για μία ακόμη φορά τον ίδιο επώδυνο αγώνα στο όνομα της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Ας δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και ας στηρίξουμε τον αγώνα του. Γιατί ο αγώνας του Γιάννη, είναι και δικός μας αγώνας.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ


ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
https://youtu.be/CHnHaslyvqs?t=25
https://soundcloud.com/user-10632740/96203a
Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΚΥΡΙΑΚΗ 04/06/2023

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΕΔΡΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ

Featured post

ΣΑΒΒΑΤΟ 03/06/2023, ΣΤΙΣ 22:00, ΕΛΛΗΝΙΚΟ PUNK /ROCK /HARDCORE DJ VINYL SET BY ABSENT FRIEND, ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3, ΚΑΒΑΛΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΘΛΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΠΕΙΘΟΥΝ ΠΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΥ ‘ΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΙ

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”SOYLENT GREEN”, ΤΡΙΤΗ 30/05/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

«Soylent Green»: Τι μας λέει για το 2022 η cult sci-fi ταινία των ’70s

Το «Soylent Green» είναι μια cult ταινία επιστημονικής φαντασίας, γυρισμένη στις αρχές των ‘70s, όταν υπήρξε μια μίνι αναβίωση της προειδοποιητικής επιστημονικής φαντασίας των ‘50s. Ο Έλληνας διανομέας της εποχής είχε φροντίσει για την ενημέρωσή μας αναφορικά με το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας, κυκλοφορώντας το φιλμ στις αίθουσες με τον τίτλο «Νέα Υόρκη, Έτος 2022 Μ.Χ.», αλλά το είχαμε ξεχάσει.

Το φιλμ παρουσιάζει μια δυστοπική εκδοχή του ανθρώπινου μέλλοντος, όπου το πρόβλημα του υπερπληθυσμού έχει ξεφύγει, οι πόροι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν στοιβαγμένοι μαζικά στα κτίρια, εκτός από μια μικρή ομάδα που συγκεντρώνει το συντριπτικό μέρος του εναπομείναντα πλούτου και ζει σε πολυτελή ρετιρέ, καθώς και όσους εργάζονται για τη Διοίκηση, οι οποίοι έχουν το «προνόμιο» του προσωπικού δωματίου.

Τη σίτιση έχει αναλάβει μονοπωλιακά μια εταιρεία, η Soylent, τα συμπυκνωμένα τρόφιμα της οποίας παίρνουν την επιμέρους ονομασία τους από το χρώμα τους – Soylent Yellow, Soylent Red, Soylent Green και ούτω καθεξής.

Το Soylent Green, λοιπόν, είναι το νέο προϊόν της εταιρείας, μια «θαυματουργή τροφή, καμωμένη από θρεπτικότατο πλαγκτόν που συλλέχθηκε από ωκεανούς». Το Soylent Green μοιράζεται στο κοινό τις Τρίτες –«Tuesday is Soylent Green Day» αναφέρει η επιγραφή– κατά το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα βάσει κουπονιών, καθώς διατίθεται σε περιορισμένη ποσότητα.

Οδηγός μας σε αυτό τον κόσμο είναι ένας αμοραλιστής  αστυνομικός –όπως όλοι οι αστυνομικοί στο έργο– τον οποίο υποδύεται ο Τσάρλτον Ίστον. H επιτυχία του «Πλανήτη των Πιθήκων» (1968) γέννησε κι άλλα πρωταγωνιστικά οχήματα επιστημονικής φαντασίας για τον σταρ, όπως το «Omega Man» (1971) και το παρόν.

Ο αστυνομικός του Ίστον αναλαμβάνει να διαλευκάνει τη δολοφονία ενός μέλους της εταιρείας Soylent και σταδιακά ανακαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τηνδράση της. Η αστυνομική πλοκή είναι προσχηματική στο φιλμ, εκείνο που ενδιαφέρει πραγματικά τους δημιουργούς του είναι να βολτάρουμε μαζί τους στο σύμπαν που επινόησαν, επιχειρώντας να παρουσιάσουν το δική τους όραμα πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Οι σκηνές που αφορούν την έρευνα είναι και οι λιγότερο ενδιαφέρουσες, χώρια που συνήθως αποτελούν αφορμή για να συναντήσει ο ήρωας ωραίες γυναίκες και να μπει σε upper class διαμερίσματα, διακοσμημένα με γνώμονα τη μόδα της εποχής – αμφότερα στόχο είχαν να ενισχύσουν την εμπορική απήχηση του φιλμ.

Σε σκηνές όπως εκείνη του δείπνου του ήρωα με τον φίλο του εντοπίζεται η γοητεία του έργου. Τον τελευταίο υποδύεται ο αγαπημένος καρατερίστας Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον που έπαιξε στην ταινία σχεδόν χωρίς ακοή και γνωρίζοντας ότι επρόκειτο να πεθάνει σύντομα.

Στην εν λόγω σκηνή, ο Ίστον έχει φέρει προμήθειες που υπεξαίρεσε από το σπίτι του δολοφονημένου μέλους της Soylent –μια άλλη γνώριμη φιγούρα του παρελθόντος, ο Τζόζεφ Κότεν– και ο Ρόμπινσον ετοιμάζει ένα δείπνο με υλικά που αυτός θα ξαναδοκιμάσει μετά από δεκαετίες και ο Ίστον για πρώτη φορά.

Στην έκδηλη συγκίνηση του Ρόμπινσον αλλά και στην έκπληξη του Ίστον, όταν τρώνε ένα απλό μαρούλι, συνοψίζεται και μεταδίδεται εύστοχα το δράμα των ανθρώπων του έργου, που βρέθηκαν να στερούνται τα απολύτως απαραίτητα αγαθά από την απληστία, την αδιαφορία και την αγνωμοσύνη των προγόνων τους – το κολάζ των τίτλων αρχής καθιστά όχι στενά προσδιορισμένους μεν, μα εμφανείς τους λόγους της καταστροφής. Και είναι σε αυτήν τη σκηνή που το έργο ίσως χτυπήσει κάποια ευαίσθητη χορδή των σημερινών θεατών, απευθυνόμενο αναλογικά σε εκείνα που στερηθήκαμε όλο αυτό το διάστημα, υπογραμμίζοντας τη γνώση που συνειδητά και ασυνείδητα επιλέγουμε να παραμερίσουμε, όσοι ζούμε στις δυτικές δημοκρατίες: ότι τα ωφελήματα και τα προνόμιά μας τελούν πάντοτε υπό την αίρεση ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης που θεωρούμε εντελώς απίθανη, μέχρι αυτή να επέλθει και να πέσουμε από τα σύννεφα.

Στο τελευταίο ημίωρο της ταινίας τη σκυτάλη από τις μετα-αποκαλυπτικές συνθήκες, που επινόησε ο σεναριογράφος Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ διασκευάζοντας το βιβλίο του Χάρι Χάρισον, παίρνουν ο επαγγελματισμός και η μαστοριά του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Φλάισερ («20.000 Leagues Under the Sea», «Compulsion», «The Boston Strangler»). Ο Φλάισερ θα στήσει πρώτα μια αρμοστά χαοτική σκηνή μαζικής εξέγερσης και σκληρής καταστολής, που κατά κάποιον τρόπο προοικονομεί και το φινάλε, και στη συνέχεια μια μακροσκελή, σιωπηρή σεκάνς καταδίωξης που οδηγεί στη μεγάλη αποκάλυψη.

Έχοντας ως πρότυπο την άλλη sci-fi επιτυχία του πρωταγωνιστή Ίστον, τον «Πλανήτη των Πιθήκων», που άφηνε τους θεατές σοκαρισμένους με το twist του, οι δημιουργοί του «Soylent Green» επιφυλάσσουν κι αυτοί ένα σοκ, βάζοντας και πάλι τον Ίστον να ωρύεται ηττημένος. Αν και η ατάκα που ξεστομίζει είναι γνωστή ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν δει την ταινία, δεν θα την αναφέρουμε, ούτε θα αποκαλύψουμε το φινάλε, για να μη χαλάσουμε την έκπληξη στον «παρθένο» θεατή. Θα επισημάνουμε μόνο ότι ως σύλληψη επικυρώνει τον προειδοποιητικό χαρακτήρα του έργου, καθώς ενέχει ένα δομικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης: τη ροπή προς την αυτοκαταστροφή.

Ευτυχώς τώρα που καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το σωτήριο έτος 2022 Μ.Χ. μπορούμε να πούμε ότι, προς το παρόν, η ταινία έχει πέσει έξω στις πιο ζοφερές προβλέψεις της. Γενικά, όταν παρακολουθείς σχετικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας του παρελθόντος σήμερα, που «το μέλλον είναι τώρα», όπως έλεγε εκείνη η κλισέ ατάκα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να εξετάζεις ποιο σκέλος της επιστημονικής φαντασίας, έπαψε να είναι τέτοιο – φαντασία. Και η πραγματικότητα του «Soylent Green» είναι ακόμα μακριά από τη δική μας.

Featured post

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ , Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ, ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ & ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ

Στις 8 Φεβρουαρίου του 2022, έπειτα από επίθεση με εκρηκτικό-εμπρηστικό μηχανισμό στο Ίδρυμα Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνουν τα συντρόφια μας Γεωργία Βούλγαρη, Θάνο Χατζηαγγέλου και Πάνο Καλαϊτζή. Έπειτα από πολύωρη κράτηση και απομόνωση, κατηγορούνται τελικά με τον 187Α για συμμετοχή στην “Οργάνωση Αναρχική Δράση” και προφυλακίζονται. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, η Γ. Β. μπαίνει σε κατ’ οίκον περιορισμό με βραχιολάκι και ο Π. Κ. αποφυλακίζεται με περιοριστικούς όρους. Η προφυλάκιση του αναρχικού Θ. Χ., ο οποίος έχει εν τω μεταξύ αναλάβει και την ευθύνη της επίθεσης αυτής, αλλά και την πολιτική ευθύνη συμμετοχής στην εν λόγω οργάνωση, παρατείνεται μέχρι και την δίκη.


ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΦΩΤΗ Δ. ΙΑΣΟΝΑ Ρ. ΛΑΜΠΡΟΥ Β. ΠΑΡΝΑΓΙΩΤΗ Β.

Ενάντια σε άλλη μία κατασκευασμένη υπόθεση, είναι ανάγκη να σταθούμε δίπλα στα συντρόφια μας, και να παλέψουμε για την άμεση απελευθέρωσή τους.

Δίκη [8/5, δικ. γυν. φυλ. Κορυδ. 9:00]

Στις 14 Νοέμβρη του 2021 πραγματοποιείται επίθεση στην τροχαία Πειραιά με βόμβες μολότοφ. Λίγη ώρα μετά, μακριά από το σημείο της επίθεσης, όχημα χωρίς διακριτικά διεμβολίζει το μηχανάκι που επέβαιναν οι αναρχικοί σύντροφοι Φώτης Δ. και Ιάσονας Ρ.

Αφισοκόλληση 28/4/2023 Καβάλα για την Πρωτομαγιά και τα δικαστήρια των 3 συντρόφων στη Λάρισα & των 4 στο Κορυδαλλό

Ανάρτηση πανό ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας Σάββατο 29/4/2023

 

Featured post

1 ΜΑΗ 2023 ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΒΑΛΑΣ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

1 ΜΑΗ 2023 ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΒΑΛΑΣ …Ή οι φωνές μας και οι αγώνες μας θα βάλουν ένα τέλος σε αυτή την αδιαφορία, ή θα περιμένουμε το επόμενο δυστύχημα για να μετράμε αθώες ψυχές στο βωμό του κέρδους.

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”MADRES PARALELAS”, ΤΡΙΤΗ 25/04/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

Παράλληλες Μητέρες

Madres Paralelas

του Πέδρο Αλμοδόβαρ

O Πέδρο Αλμοδόβαρ, πιο πολιτικός από ποτέ, αφιερώνει ακόμη μια φορά στη μητρότητα. Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την Πενέλοπε Κρουζ.

Δύο ανύπαντρες έγκυες γεννούν την ίδια μέρα. Λίγους μήνες μετά και με αφορμή μια τυχαία παρατήρηση για τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του βρέφους, η μία από αυτές ανακαλύπτει ότι δεν είναι η βιολογική μητέρα του μωρού με το οποίο έφυγε από τα μαιευτήριο. Αναζητά την άλλη γυναίκα με το φόβο ότι έχει γίνει ένα χοντρό λάθος. Στην πορεία προστίθενται μία τραγική απώλεια, ένας λεσβιακός έρωτας, αλλεπάλληλα τεστ DNA, το συλλογικό τραύμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, οι νεκροί που ζητούν τη λύτρωση μέσα από την ιστορική δικαίωση, οι ζωντανοί που ψάχνουν τις απαντήσεις. Όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μία κακόγουστη σαπουνόπερα. Ή η νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Ευτυχώς για όλους μας είναι το δεύτερο.

Αμετάκλητα πλέον στο πάνθεον του ισπανικού και του παγκόσμιου σινεμά, ο Αλμοδόβαρ δεν χρειάζεται στην έβδομη δεκαετία της ζωής του να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, συνεχίζει ωστόσο να κινηματογραφεί με το ίδιο πάθος των πρώτων ημερών της movida. Σ’ αυτή την ύστερη, πιο ώριμη, περίοδο κάθε ταινία του είναι μια ακόμα αποθέωση (στυλιστική, θεματική, αισθητική) των εμμονών του, δεν χάνει όμως ποτέ την αιχμή του. Στις «Παράλληλες Μητέρες», μάλιστα, γίνεται πιο πολιτικός από ποτέ. Ίσως γιατί στη δύση της ζωής του συνειδητοποιεί ότι για να αλλάξεις το μέλλον πρέπει να συμφιλιωθείς με το παρελθόν. Και να κλείσεις τις πληγές του.

Κι αν η μητρότητα είναι από τα βασικά θέματα-φετίχ που διατρέχουν ολόκληρη τη φιλμογραφία του, από το «Μια Ζωή Ταλαιπωρία» μέχρι φυσικά το «Όλα για τη Μητέρα μου», εδώ γίνεται μια ξεκάθαρα πολιτική πράξη αλληλεγγύης και προσφοράς, ένας δεσμός που ξεπερνά την επιστημονική νομοτέλεια του ανθρώπινου γονιδιώματος και γίνεται κάτι βαθύτερο, ένας συνεκτικός δεσμός που καθιστά τη γυναικεία μορφή θεματοφύλακα της ιστορικής μνήμης. Και τον σκηνοθέτη μια παράλληλη μητέρα με τις ηρωίδες του.

Η Γιάνις, εξάλλου, είναι μια αρχετυπικά αλμοδοβαρική ηρωίδα. Είναι εκείνη που ψάχνει σε πείσμα όλων έναν ομαδικό τάφο γεμάτο από τα πτώματα εκτελεσθέντων Δημοκρατικών του Εμφυλίου, μεταξύ των οποίων ο παππούς της. Εκείνη που αποφασίζει να κρατήσει το παιδί με τον παντρεμένο ανθρωπολόγο που θα τη βοηθήσει με την εκσκαφή και την ταυτοποίηση και να το μεγαλώσει μόνη της, γιατί «είναι παράδοση στην οικογένειά της οι γυναίκες να ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους». Εκείνη που θα θελήσει να μάθει όλη την αλήθεια για την ταυτότητα της κόρης της και θα θυσιάσει την ευτυχία της για να προχωρήσει μπροστά. Εκείνη που θα δώσει στην Πενέλοπε Κρουζ την ευκαιρία να αποδείξει για άλλη μια φορά πόσο πολύτιμο ερμηνευτικό όργανο μπορεί να γίνει στα χέρια του σκηνοθέτη που την ανέδειξε.

Με έναν ολόκληρο αστερισμό από γνώριμες και μη μορφές, μεταξύ των οποίων η πάντα έτοιμη να κλέψει την παράσταση Ρόσι Ντε Πάλμα, με μία χρωματική παλέτα που αγκαλιάζει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και υπογραμμίζει τη συναισθηματική πορεία προς την κάθαρση, με την απρόβλεπτα χιτσκοκική μουσική επένδυση του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας και μια ερωτική σκηνή ανθολογίας με υπόκρουση του Summertime της Τζάνις Τζόπλιν (η οποία, άλλωστε, ήταν η πηγή έμπνευσης για το όνομά της ηρωίδας), και με ένα συγκλονιστικό τελευταίο δεκάλεπτο, ικανό να σου φέρει δάκρυα στα μάτια, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κάνει κάτι τελικά παραπάνω από μια (υπέροχη) ταινία. Δημιουργεί ένα safe place και ανοίγει μια κινηματογραφική αγκαλιά. Σαν μια μητέρα. Παράλληλη ή μη.

 

Featured post

Κυριακή 2/4/2023, Καβάλα, αντισυγκέντρωση διαμαρτυρίας και αντιφασιστική περιπολία , για την παρουσίαση του συνδυασμού Έλληνες, του δολοφόνου Κασιδιάρη

Την Κυριακή 2/4 προχωρήσαμε σε αντιφασιστική συγκέντρωση ενάντια στο εθνικό κόμμα των δολοφόνων Ελλήνων, το κόμμα του Κασιδιάρη. Περισσότεροι από 70 αντιφασίστες/στριες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Αυτόνομου Στεκιού Καβάλας, καθώς και σύντροφοι/ισες από την Ξάνθη, πλαισιώνοντας την αντιφασιστική πορεία. Μπορεί να μην μπορέσαμε τελικώς να ακυρώσουμε τη μάζωξη των δοσίλογων, αλλά καταφέραμε να τους αποκλείσουμε από την πόλη της Καβάλας, καθώς η κομματική τους εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Παληό (χωριό έξω από την Καβάλα) στην επιχείρηση-καφέ SunPalio.
Η οργάνωση της κομματικής τους εκδήλωσης έγινε μυστικά και με την απόκρυψη της πραγματικής τους ταυτότητας από τους επιχειρηματίες της πόλης. Οι ίδιοι διέδιδαν ότι θέλουν να κάνουν εκδήλωση με έναν YouTuber και όταν γνωστοποιήθηκε από μέρους μας η φύση των λαδέμπορων, οι πόρτες έκλειναν η μία πίσω από την άλλη. Η δημόσια ανακοίνωση του εμπορικού κέντρου επιβεβαιώνει την κοινωνική απόρριψη των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν.
Έτσι, στην πόλη πραγματοποιήθηκαν δύο αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και πορείες, ενώ ο ακροδεξιός υπόκοσμος, μαζεύοντας τις δυνάμεις που έχει από όλη τη βόρεια Ελλάδα, κατάφεραν να κρυφτούν σε κάποιο χωριό, κρατώντας κρυφό το σημείο συνάντησης τους με νύχια και με δόντια. Εκεί άλλωστε είναι και η πραγματική τους θέση: στη σκιά της ιστορίας.
Ποτέ δεν είχαμε την αυταπάτη ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί και ο δικαστικός μηχανισμός θα μπορούσαν πραγματικά να σταματήσουν τη δράση των φασιστών. Πάντα ενεργούσαν επιλεκτικά απέναντι στο παρακράτος, με βάση τα συμφέροντα τους. Άλλωστε, τα τάγματα εφόδου και οι δολοφονικές επιθέσεις συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, στην προσπάθεια τους να κερδίσουν και πάλι την παρουσία τους στους δρόμους.
Η προσπάθεια αυτή επιχειρείται την ίδια ώρα όπου λαμβάνει χώρα το εφετείο της δίκης της Χρυσής Αυγής, προσβάλλοντας τα θύματα του φασισμού. Μάλιστα, στα πρακτικά του παρατηρητηρίου της δίκης της Χ.Α., μπορεί κανείς να διαβάσει τη μεταστροφή της υπερασπιστικής γραμμής του συνηγόρου του Ρουπακιά , που στην ουσία ομολογεί και επίσημα την εμπλοκή του κομματικού μηχανισμού και της ηγεσίας (Κασιδιάρη, Λαγό, Μιχαλολιάκο και Παππά) της Χ.Α. τόσο στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όσο και στις δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Εμείς από την μεριά μας χαιρετίζουμε κάθε προσπάθεια που επιτεύχθηκε για τον αποκλεισμό των μεταλλαγμένων χρυσαυγιτών, κάθε άρνηση φιλοξενίας και κάθε συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε ενάντια στους νοσταλγούς των ναζί στην πόλη μας. Αυτές οι κινήσεις αποδεικνύουν πως ο αντιφασιστικός αγώνας δεν είναι ούτε εργολαβία, ούτε αποκλειστικότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αντιθέτως, ο φασισμός, με σβάστικα ή χωρίς, είναι συνέπεια του μίσους, του ρατσισμού, του μισογυνισμού, του φονταμενταλισμού, της μισαλλοδοξίας και μας αφορά όλους. Μόνο ο κοινωνικός αποκλεισμός μαζί με τον μαχητικό αντιφασισμό μπορούν να πετύχουν την πλήρη διάλυση των νοσταλγών της χούντας, την ώρα που προσπαθεί και πάλι να φορέσει τον κοινοβουλευτικό μανδύα, ώστε να πετύχει την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση και να πράξει μια νέα δολοφονία.
Όσα προσωπεία και να επιχειρήσουν να αλλάξουν, η δυσωδία του μίσους και του ρατσισμού θα τους προδίδει πάντα. Μέσα από τους χώρους δουλειάς, τα σχολεία και τις γειτονιές, θα οργανώνουμε πάντα την αντιφασιστική δράση στον πόλεμο ενάντια στον φασισμό και στο σύστημα που τον γεννά.
Και τώρα, όπως το 40, τη φτώχεια και τον φασισμό θα πολεμάμε πάντα.

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

https://vimeo.com/user195071166

Featured post

Καβάλα 24/03/2023 – Σχετικά με τον βασανισμό κρατούμενου σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Φυλακές Κορυδαλλού.

Παρασκευή 24/3, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση μικροφωνική στον Δημοτικό Κήπο και παρέμβαση στο Α.Τ. Καβάλας, σχετικά με τον συνεχόμενο βασανισμό κρατούμενου που έλαβε χώρα στο Α.Τ. Καβάλας, στο λεωφορείο μεταγωγής κρατουμένων από Θεσσαλονίκη προς τον Κορυδαλλό και στο σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού. Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε έξω από το αμαρτωλό τμήμα της Καβάλας, όπου έχει μεταφερθεί ο κακοποιημένος κρατούμενος, ενόψει δικαστηρίου που έχει στο πλημμελειοδικείο Καβάλας. Περίπου 30 σύντροφοι και αλληλέγγυοι φώναξαν ασταμάτητα συνθήματα για τους ένστολους βασανιστές, ενώ διαβάστηκε και μοιράστηκε κείμενο που περιγράφει το περιστατικό βασανισμού.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Στις 9 Μαρτίου 2023 εκτυλίχθηκε ακόμη ένα περιστατικό αστυνομικής βίας στο Α.Τ. Καβάλας, αυτή τη φορά σε βάρος υπόδικου των φυλακών Κορυδαλλού που μετήχθη στην πόλη για εκδίκαση υποθέσεων του. Η είδηση της κακοποίησής του έχει πάρει πλέον πανελλαδικές διαστάσεις στα ΜΜΕ, σε αντίθεση με τον τοπικό τύπο που επιχείρησε στην αρχή να αποσιωπήσει και στη συνέχεια να υποβαθμίσει το περιστατικό αυτό βασανισμού, ενώ, κατά τα άλλα, συνηθίζει να μεταφέρει τα αστυνομικά δελτία τύπου με ζήλο και λεπτομέρεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, όπως η συγκεκριμένη, τα τοπικά ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με την πάγια επικοινωνιακή τακτική του κατασταλτικού μηχανισμού, προχώρησαν στην επιλεκτική δημοσίευση των γεγονότων, επιχειρώντας έτσι τη συγκάλυψή τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πολίτες, ιδιαίτερα αλλοδαποί, αντιμετωπίζονται από τα ένστολα καθάρματα ως β’ κατηγορίας. Έτσι και ο Σίμος Π, τρόφιμος Κορυδαλλού, αλβανικής καταγωγής, ως άλλος Ιλία Καρέλι, υπέστη αλλεπάλληλους βασανισμούς, ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους, μπροστά στα μάτια των ίδιων των γονιών του.

Στις 16 Νοεμβρίου του ‘22, ο Σίμος Π. βρέθηκε στο Πλημμελειοδικείο Καβάλας για υπόθεση κατοχής μικροποσότητας ναρκωτικών ουσιών. Στα κρατητήρια είχε κάποια διαφωνία με τον τότε αξιωματικό υπηρεσίας, ο οποίος αργότερα μπήκε στο κελί και τον χτύπησε. Στη συνέχεια προχώρησαν και οι δύο σε μηνύσεις, με την μήνυση του θύματος να μπαίνει στο αρχείο, ενώ αυτή του αστυνομικού υπηρεσίας εκδικάσθηκε και επιβλήθηκε στον Σίμο Π. ποινή φυλάκισης 5 μηνών χωρίς αναστολή. Η καταδίκη αυτή έμελλε να «νομιμοποιήσει» τις επόμενες εκδικητικές μεθόδους των αστυνομικών της Καβάλας, δίνοντας τους το βήμα να προχωρήσουν σε χειρότερες πράξεις και φυσικά να τον «τιμωρήσουν» για την μήνυση που είχε υποβάλει.

Ο κρατούμενος ήρθε ξανά στην Καβάλα για να παραβρεθεί σε παρόμοιο δικαστήριο στις 3 Μαρτίου. Αντί αυτού, ο ίδιος αστυνομικός υπηρεσίας κράτησε επίτηδες τον Σίμο Π. στα κρατητήρια, με αποτέλεσμα να δικαστεί ερήμην. Μάλιστα, όλοι γνώριζαν πως το δικαστήριο ήταν στις 02 Μαρτίου και ότι ο κρατούμενος θα αιτούνταν αναβολής, καθώς η συνήγορός του είχε ενημερώσει σχετικά την αστυνομική αρχή Καβάλας, όπως και τις δικαστικές, για την παρουσία του εντολέα της στα κρατητήρια Καβάλας. Η εκδικητική αυτή συμπεριφορά των σωμάτων ασφαλείας, όπως ήταν αναμενόμενο, έβγαλε εκτός εαυτού τον Σίμο Π. Σε συνέχεια των ψυχολογικών βασανιστηρίων, οδήγησαν τον κρατούμενο στα δικαστήρια Καβάλας την επομένη ημέρα, στις 4 Μαρτίου.

Ο Σίμος Π, είχε (και έχει) ένα ακόμη δικαστήριο στις 27/3 στην Καβάλα, γι’ αυτό και ζήτησε να παραμείνει στα κρατητήρια του Α.Τ. Καβάλας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του. Παρόλα αυτά, στις 9 Μάρτη κάλεσαν τους γονείς του να τον επισκεφτούν, καθώς είχε αποφασιστεί η εκδικητική μεταγωγή του πίσω στο κατάστημα των φυλακών Κορυδαλλού. Ενώ περίμενε τους γονείς του να του φέρουν προσωπικά είδη και ρούχα, οι αστυνομικοί του Α.Τ. Καβάλας προχώρησαν σε αιφνίδια μεταγωγή, εισβάλλοντας στο κελί του και παίρνοντάς τον με τη βία. Ακολούθησε ένας ατέλειωτος ξυλοδαρμός έξω από το αστυνομικό τμήμα Καβάλας, μπροστά στα μάτια δεκάδων πολιτών, αλλά και των γονιών του. Η αντίσταση του Σίμου Π. οδήγησε τους ένστολους βασανιστές σε αλλεπάλληλες προσπάθειες πνιγμού του. Βλέποντας πως 20 αστυνομικοί δεν μπορούν να τον απαγάγουν και αφού οι διαμαρτυρίες των πολιτών είχαν αρχίσει να εντείνονται, ξαναέβαλαν τον Σίμο Π στα κρατητήρια, όπου συνεχίστηκε ο ξυλοδαρμός του. Το περιστατικό καταγράφηκε τόσο από τις κάμερες των γύρω καταστημάτων και τραπεζών, όσο και από τα κινητά των περαστικών.

Την αποτυχημένη αυτή προσπάθεια συντονισμένης απαγωγής του κρατούμενου Σίμου Π. διαδέχθηκαν οι απειλές των αστυνομικών όχι μόνο στους παρευρισκόμενους πολίτες, σε περίπτωση που επιχειρούσαν να δημοσιεύσουν το περιστατικό, αλλά και στις αδελφές του, όταν επιχείρησαν να καταθέσουν μήνυση για τον βασανισμό του. Δήλωσαν σ’ αυτές ότι θα συλληφθούν και εκδιώχθηκαν από τον υποδιευθυντή του Α.Τ. Καβάλας, με σκοπό να αποτρέψουν τη μήνυση σε βάρος των βασανιστών του αδερφού τους. Τελικώς, κατέθεσαν μήνυση κατά όσων εργάζονταν την ημέρα της μεταγωγής του στο Α.Τ. Καβάλας. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως ο υπεύθυνος αξιωματικός που ξεκίνησε τον βασανισμό είναι ο ίδιος αξιωματικός υπηρεσίας, που με τις ίδιες μεθόδους απειλών, πριν λίγο καιρό, έδιωξε θηλυκότητα από το Α.Τ. Καβάλας, που επιχείρησε να καταγγείλει παραβιαστική συμπεριφορά σε βάρος της.

Η μεταγωγή στη Θεσσαλονίκη έγινε στις 9/3 και την επομένη, στις 10/3, μεταφέρθηκε στον Κορυδαλλό. Τοποθετήθηκε στο πίσω μέρος του λεωφορείου, ενώ θα έπρεπε να καθίσει μπροστά με βάση τον αριθμό του κελιού του (νο 2). Ο επικεφαλής της μεταγωγής —που σύμφωνα με τις δηλώσεις του θύματος είναι γνωστός του μπάτσου από την Καβάλα— διέταξε να του βάλουν χειροπέδες και κράνος και να τα σφίξουν. Οι αστυνομικοί αργότερα θα ισχυριστούν ότι του φόρεσαν το κράνος προκειμένου να μη χτυπά δήθεν ο ίδιος το κεφάλι του. Ωστόσο, η συνήγορός του επισημαίνει ότι αυτό συνέβη, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτά τα τραύματά του από τους συγκρατούμενούς του στο μεταγωγικό, αλλά και ως μορφή βασανιστηρίου για να μην μπορεί να αναπνεύσει κανονικά. Έτσι, ο βασανισμός του Σίμου Π. συνεχίστηκε αδιάκοπα, καθώς μεταφέρθηκε στο Κορυδαλλό φορώντας επί οκτώ ώρες ένα κράνος στο κεφάλι, δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες , χωρίς πρόσβαση σε νερό και τουαλέτα.

Αφού έφτασαν στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Κορυδαλλού, αποβίβασαν όλους τους τρόφιμους, κρατώντας τον Σίμο Π. δεμένο πισθάγκωνα στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου και τότε οι υπεύθυνοι αξιωματικοί της μεταγωγής του ξεκίνησαν και πάλι να τον χτυπούν. Εκεί, έγιναν αντιληπτοί από την διευθύντρια των φυλακών Μαρία Στέφη, η οποία τους σταμάτησε, δίνοντας εντολή να φύγει απευθείας στο Νοσοκομείο της φυλακής. Να τονίσουμε εδώ, πως η κ. Στέφη δε φημίζεται για την καλοσύνη της απέναντι στους κρατούμενους/ες. Απλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι βασανιστές του Σίμου δεν την αναγνώρισαν και την έβρισαν. Στην συνέχεια, σύμφωνα με τις δηλώσεις του ιδίου, πίστευε πως ο βασανισμός του είχε τελειώσει. Αντιθέτως, μεταφέρθηκε στον χώρο υποδοχής των κρατουμένων από τις μεταγωγές, όπου ο ξυλοδαρμός του συνεχίστηκε. Μάλιστα, σωφρονιστικός υπάλληλος επιχείρησε να τους σταματήσει και τον χτύπησαν και αυτόν. Οι τραυματισμοί των βασανιστηρίων καταγράφηκαν τόσο από τον ιατροδικαστή, όσο και από τα κυκλώματα ασφαλείας σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Κορυδαλλό.

Για την υπόθεση συνελήφθησαν τελικά τέσσερις αστυνομικοί, ένας υπαστυνόμος Β, δύο αστυφύλακες και ένας ειδικός φρουρός που κατηγορούνται ότι βασάνισαν και ξυλοκόπησαν τον 33χρονο κατά την μεταφορά του από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη έχει κινητοποιηθεί η Αλβανική Πρεσβεία και έχει προβεί σε ανακοινώσεις η Αλβανική κοινότητα Καβάλας. Το θύμα έχει δώσει ρητή εντολή στη συνήγορό του να προσφύγουν μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα και για την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση σε βάρος του.

Πόσες ακόμα τέτοιες εκδικητικές πρακτικές λαμβάνουν χώρα στα αστυνομικά τμήματα, επιτρέποντας στους Ράμπο να λειτουργούν ως δικαστές, θεοί, εκτελεστές, αποφασίζοντας για την τύχη και την ζωή δεκάδων ανθρώπων;

Ο ξυλοδαρμός του Σίμου Π. στα αστυνομικά κέντρα Καβάλας, Θεσσαλονίκης και στο κολαστήριο του Κορυδαλλού, η αλλαγή της αιματοβαμμένης και σχισμένης μπλούζας, το κράνος, η εκδικητική αιφνίδια μεταγωγή, η εσκεμμένη καθυστέρηση της μεταφοράς του, η πολύωρη στέρηση νερού και τροφής, η πολύωρη δέσμευσή του με χειροπέδες δεν είναι σχέδιο ενός μόνο ένστολου καθάρματος και των τεσσάρων βασανιστών του μεταγωγικού. Είναι μια συντονισμένη επιχείρηση που συνηθίζεται να στήνεται με τις ευλογίες των ανωτέρων για όποιον φτωχοδιάβολο τολμά να σηκώσει το ανάστημά του στους δυνάστες του.

Το δίκτυο των βασανιστών του κατασταλτικού μηχανισμού και οι μέθοδοί τους συγκαλύπτονται διαχρονικά από τα αρμόδια Υπουργεία Δικαιοσύνης και ΠΡΟ.ΠΟ. Άλλωστε, οι τακτικές αυτές έχουν εφαρμοστεί δεκάδες φορές στα μπουντρούμια της αντιτρομοκρατικής και στα κρατητήρια των αμαρτωλών τμημάτων, στα κολαστήρια των φυλακών, στις δεκάδες καταστολές των πορειών. Έτσι οδήγησαν στο θάνατο τον Βασίλη Μάγγο, έτσι δολοφόνησαν τον Ιλία Καρέλι. Είναι η τακτική του «σωφρονισμού» των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας από τους πολιτικούς και κατασταλτικούς ιστάμενους. Ακόμα και όταν αυτή η βία απευθύνεται στους ίδιους τους μικροαστούς ( βλέπε περίπτωση Ινδαρέ, πλειστηριασμούς) έχουν τον τρόπο να παρουσιάζουν τους βασανισμούς ως δημοκρατικές πρακτικές και τους βασανιστές ως ηθικά υποδείγματα.

Δεν έχουμε αυταπάτες για το συγκεκριμένο περιστατικό ότι οι δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες θα καταθέσουν εναντίον των βασανιστών. Ούτε ότι θα δοθούν στη δημοσιότητα τα βίντεο που κατέγραψαν τον εξευτελισμό του Σίμου Π. σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και Κορυδαλλό. Πόσο μάλλον ότι θα καταθέσουν όσα είδαν οι καταστηματάρχες γύρω από το Α.Τ. Καβάλας, οι ίδιοι που βιοπορίζονται από το αμαρτωλό Α.Τ. Καβάλας, ιδιαίτερα όταν χρειάζεται να υπερασπιστούν ‘’πολίτες Β’ κατηγορίας’’, Ρομά, Αλβανούς, παραβατικούς.

Το ανταγωνιστικό κίνημα βιώνει εδώ και δεκαετίες αυτές τις πρακτικές των υπηρετών του παρακράτους, τους εξευτελισμούς κάθε φυλετικής, πολιτικής, σεξουαλικής, ταξικής μειονότητας. Ήρθε όμως ο καιρός να καταλάβει ο κάθε κυρ Παντελής – πολίτης ότι ο χρήσιμος ηλίθιος – μπάτσος άρχισε να ζητά βεβαίωση κοινωνικών φρονημάτων και από όλους τους υπόλοιπους που σε λίγο θα χάσουν τα σπίτια τους, θα απολυθούν από τις δουλειές τους, θα σταθούν ανίκανοι να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.

Εμείς, ως αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και των εργατικών αγώνων, ως θύματα των κατασταλτικών μεθόδων, καλούμαστε να αντισταθούμε και να διαλύσουμε τα ένστολα καρτέλ των βασανιστών.

Να σταθούμε απέναντι στις απειλές και τους εκφοβισμούς τους και να δείξουμε σε αυτά τα ένστολα ανθρωποειδή ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνονθύλευμα μπράβων, τοκογλύφων, εκβιαστών, δολοφόνων, που νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τις ζωές μας.

Εμείς οι ΄΄πολίτες β’ κατηγορίας’’, εμείς οι από τα κάτω, θα είμαστε αυτοί που θα πούμε την τελευταία λέξη.

ΕΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ,

ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

 

 

Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ALFREDO COSPITO, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ, 21/03/2023

SOLIDARITY TO ANARCHIST ALFREDO COSPITO , HUNGER STRIKE SINCE 20_10_2022 AGAINST 41BIS , banner in Faliro park Kavala ,North Greece ,21/3/2023
 
#antireport #Free_AlfredoCospito #no41bis

 

Σήμερα ο αναρχικός πολιτικός κρατούμενος, Alfredo Cospito, έπαθε καρδιακή κρίση, είχε τρέμουλο στο χέρι, πόνο στο στήθος, επενέβη ο γιατρός και οι νοσοκόμες, του έκαναν ένεση καλίου στη φλέβα, οι γιατροί ανησύχησαν, λένε ότι υπάρχει κίνδυνος μη αναστρέψιμης βλάβης.

Η κατασταση της υγείας του τωρα ειναι πιο σταθερή, όμως για αρκετή ώρα επικράτησε πανικός καθώς ο σύντροφος εφτασε σε οριακή κατάσταση θανάτου. Ο Alfredo την Παρασκευή 24 Μαρτίου, θα συνδεθεί μέσω τηλεδιάσκεψης με την ακρόαση στην οποία το Εποπτικό Δικαστήριο πρόκειται να αποφασίσει για την αίτησή του για κατ’ οίκον περιορισμό για λόγους υγείας στο σπίτι της αδερφής του. Να μην επιτρέψουμε στο Ιταλικό κράτος να τον δολοφονήσει!

Καλούμε όλους και όλες να συμμετέχουν στη Διεθνή Μέρα Δράσης την Πέμπτη 23 Μαρτίου!

Συγκέντρωση στην Πρεσβεία της Ιταλίας, 18:30.

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΔΕΚΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ALFREDO COSPITO!

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ!

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ 41-bis ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ!

Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο

https://athens.indymedia.org/post/1624403/

Heart crisis for Alfredo Cospito, a tremor in his hand, a pain in his chest, the doctor and nurses intervened, they injected potassium into his vein, doctors became alarmed, they say there is a risk of irreversible damage. The anarchist himself, on hunger strike since Oct. 20, told lawyer Benedetto Ciccarone who went to the detainee pavilion of St. Paul’s Hospital for the interview.
The alarm was later withdrawn but at one point the worst had been feared. There had been some commotion. Cospito told legal counsel that he had seen on the sheet taped to the machine that monitors him the change in his heart values. Cospito on Friday will be connected by videoconference with the hearing in which the Supervisory Court is to decide on his petition for house arrest for health reasons at his sister’s home.
Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE BANSHEES OF INISHERIN”, ΤΡΙΤΗ 21/03/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

Τα Πνεύματα του Ινισέριν

The Banshees of Inisherin

του Μάρτιν ΜακΝτόνα

Η νέα ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα δεν είναι τίποτα λιγότερο από σπουδαία. Με έναν εξαιρετικά αστείο, απολαυστικό κι εξαιρετικά θλιμμένο τρόπο. 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσα στις οποίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και υποψηφιότητες για τους τέσσερις βασικούς ηθοποιούς της

Πέντε χρόνια μετά τον Θρίαμβο του «Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι», ο Μάρτιν ΜακΝτόνα επιστρέφει, επανενώνοντας τους πρωταγωνιστές του στο «Αποστολή στη Μπριζ», Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον σε μια ακόμη απολαυστική, ιδιοφυή, κατάμαυρη κωμωδία που οδεύει νομοτελειακά προς το δραματικό, επιβεβαιώνοντας πως συχνά «τα πολλά γέλια φέρνουν κλάματα».

Τοποθετημένη στο πλασματικό απομονωμένο νησί του Ινίσεριν, κοντά στις ακτές της Ιρλανδίας το 1923, η ταινία πιάνει την αρχή της αφήγησής της, την μέρα που ο Κολμ, ανακοινώνει στον κολλητό του Πάρικ πως δεν θέλει πια να είναι φίλοι και πως θα πρέπει να σταματήσει να του μιλά. «Απλά δεν σε συμπαθώ πια» του λέει, όταν ο Πάρικ προσπαθεί να καταλάβει για ποιο λόγο δεν μπορούν να πίνουν πλέον τις μπίρες τους μαζί κάθε απόγευμα στις δύο. Ο Κολμ είναι αποφασισμένος πως δεν έχει χρόνο για άσκοπες πολυλογίες και ανούσιες κουβέντες, προτιμά να περάσει τα χρόνια που του απομένουν μέχρι να πεθάνει, συνθέτοντας μουσική, θέλοντας να αφήσει πίσω του κάτι που θα κάνει τους ανθρώπους να τον θυμούνται. «Κανείς δεν θυμάται κάποιον μόνο και μόνο επειδή ήταν καλός άνθρωπος» λέει.

Κι όταν ο Πάρικ επιμένει να προσπαθεί να χτίσει γέφυρες, για να αναθερμάνει την φιλία τους, ο Κολμ τον απειλεί πως για κάθε φορά που θα τον ενοχλεί, για κάθε φορά που θα του ξαναμιλήσει, θα κόβει ένα δάχτυλο του χεριού του με ένα κλαδευτήρι. Μια απειλή που απροσδόκητα, θα κάνει σύντομα πράξη, κάνοντας τον Πάρικ να καταλάβει ότι δεν αστειεύεται, αλλά όχι και να τον πείσει να σταματήσει να προσπαθεί να τον κερδίσει ξανά.

Σύντομα, το τέλος της σχέσης τους, θα εμπλέξει στο δράμα του ολόκληρο το μικρό χωριό τους, δίνοντας στον ΜακΝτόνα την ευκαιρία να παρουσιάσει μια σειρά από εξαιρετικά καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, που κεντούν πάνω σε ένα άψογο σενάριο και διαλόγους που δεν χτυπούν ούτε μια λάθος νότα. Το φιλμ ξεκινά απολαυστικά, ανυψώνει την ιστορία του στο πεδίο της πιο πνευματώδους κωμωδίας, αφήνοντας χώρο στην ανάσα μιας υπαρξιακής μελαγχολίας να γίνεται όλο και πιο βαριά καθώς η ώρα προχωρά και τα πράγματα σοβαρεύουν.

Οριοθετώντας με αποφασιστικότητα το δικό της ύφος κάπου ανάμεσα στο φολκλόρ, την λαϊκή κωμωδία και το υπαρξιακό δράμα, κατορθώνει να φωτίσει ένα συναρπαστικό πορτρέτο μιας κοινότητας και της ψυχολογίας ενός ολόκληρου λαού και μαζί να εξερευνήσει μια σειρά από πυκνότερες ιδέες: Οι διαφορετικοί τρόποι να βλέπεις και να ζεις την ζωή σου, η αξία της χειροπιαστής στιγμής απέναντι στην φευγαλέα αιωνιότητα, η περηφάνια και οι προκαταλήψεις, η ρευστή φύση της αγάπης, οι δεσμοί που χτίζεις με έναν τόπο και ο τρόπος που αυτός μπορεί να γίνει φυλακή, είναι μερικά μόνο από αυτά για τα οποία μιλούν τα «Πνεύματα του Ινισέριν», με τον δικό του απροσδόκητο μα πάντα αποτελεσματικό τρόπο.

Με φόντο τον Ιρλανδικό Εμφύλιο που μαίνεται στην αντίπερα όχθη, το φιλμ, ακολουθεί μια μικρότερου βεληνεκούς αλλά όχι ήσσονος σημασίας σύγκρουση ανάμεσα στους δύο ήρωές της και στην νοοτροπία τους για την ζωή, μια σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στο σημείο όπου το ρεαλιστικό συναντά το παράλογο και το γκροτέσκο το αφοπλιστικά τρυφερό. Χτισμένη από σκηνές που η κάθε μια είναι πιο πετυχημένη από την άλλη και που ο τόνος τους κυμαίνεται από το αληθινά αστείο έως το συντριπτικά επώδυνο, η ταινία οδεύει με απόλυτο έλεγχο προς ένα αναπόφευκτο φινάλε, νικώντας κάθε σου συναισθηματική άμυνα μη αφήνοντάς σου άλλη επιλογή από τα παραδοθείς στην μελαγχολική της πνοή που διαποτίζει κάθε πλάνο σαν την υγρασία του τόπου όπου διαδραματίζεται.

 

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, 14/03/2023

ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ, 14/03/2023

ΚΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ . ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ 

ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ 14/03/2023

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕ.ΒΙΟΜΕ

ΠΑΝΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 12/03/2023, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΚΑΒΑΛΑ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ . ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3/2023 ΣΤΙΣ 12:00, ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΚΕΡΙΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

 

ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΕΣ

 

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΟΙ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ

 

 

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΄΄ INVESTIGATION OF A CITIZEN ABOVE SUSPICION”, ΤΡΙΤΗ 07/03/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

«Υπεράνω Πάσης Υποψίας» (1970) του Έλιο Πέτρι

Indagine su un Cittadino al di Sopra di Ogni Sospetto
Ιταλία 1970
Σκηνοθεσία:
 Έλιο Πέτρι Σενάριο: Έλιο Πέτρι, Ούγκο Πίρο Φωτογραφία: Λουίτζι Κουβέιλλερ Μουσική: Ένιο Μορικόνε Πρωταγωνιστούν: Τζιαν Μαρία Βολοντέ, Φλορίντα Μπόλκαν, Σέρτζιο Τραμόντι, Οράτσιο Ορλάντο, Τζιάνι Σαντούτσιο, Σάλβο Ραντόνε

Από τους «Καταραμένους» (1969) του Βισκόντι και τον «Κομφορμίστα» του Μπερτολούτσι (1970) μέχρι το «Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα» (1975) του Παζολίνι, το ιταλικό σινεμά βρίθει από ζοφερές απεικονίσεις της εξουσίας ως εκφάνσεις φασιστικής ιδεολογίας και πολυτελούς παρακμής. Πιο κοντά στη φιλοσοφία αλλά και στην αισθητική του δεύτερου, το «Υπεράνω Πάσης Υποψίας» («Investigation of a Citizen Above Suspicion») ποζάρει παραπλανητικά ως θρίλερ αστυνομικού μυστηρίου, με τη σημαντική λεπτομέρεια ότι γνωρίζουμε από την αρχή τον ένοχο.

Ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ υποδύεται έναν επιθεωρητή αστυνομίας ο οποίος χρίζεται υπεύθυνος μυστικής αστυνομίας που αναλαμβάνει την κατάπνιξη κάθε ανατρεπτικού στοιχείου. Στην εναρκτήρια σεκάνς επισκέπτεται την ερωμένη του (Φλορίντα Μπόλκαν), η οποία τον υποδέχεται με την ερώτηση «Πώς θα με σκοτώσεις αυτή τη φορά;». «Θα κόψω τον λαιμό σου», απαντά εκείνος, και λίγο αργότερα, εν μέσω ερωτικών περιπτύξεων, θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του.

Η σαδομαζοχιστική σχέση τους (που ξετυλίγεται μέσα από εκτεταμένα φλας μπακ που περιγράφουν τις συναντήσεις τους ως αναπαραστάσεις εγκλημάτων που αυτός έχει διαλευκάνει, με εκείνη να υποδύεται το θύμα) είναι μόνο ένα κομμάτι του καθηλωτικού παζλ που κατασκευάζει ο Πέτρι, θέτοντας στο στόχαστρο του τη διαφθορά και την αλαζονεία της εξουσίας. Η απόλυτη ταύτιση της επίσημης αστυνομίας με τον φασισμό εκφράζει τις αντικαθεστωτικές πεποιθήσεις του δημιουργού και αντικατοπτρίζει τα δρακόντεια μέτρα καταστολής των ιταλικών κυβερνήσεων της εποχής.

Αφού διαπράξει με παγερή ψυχραιμία τη δολοφονία, ο ήρωας τοποθετεί εσκεμμένα στον τόπο του εγκλήματος ενοχοποιητικά για τον ίδιο στοιχεία, πεπεισμένος ότι αποτελεί πολίτη υπεράνω υποψίας. Αργότερα θα επιστρέψει με την επίσημη ιδιότητά του, μανιπουλάροντας τους συναδέλφους του αλλά και τα μίντια, κατασκευάζοντας μάρτυρες και σπρώχνοντας στα άκρα τα όρια του απυρόβλητου της θέσης του. Καθώς βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει, ένα τρομακτικό ερώτημα αναδύεται: Μήπως όλο αυτό δεν αποτελεί απλά τη φαντασίωση ενός παρανοϊκού μυαλού, αλλά μία πιθανή πραγματικότητα; Ή μήπως στόχος είναι να προκαλέσει την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού;

Με συμμάχους τη σαρδόνια ερμηνεία του Βολοντέ και ένα από τα πιο εκκεντρικά σάουντρακ του Ένιο Μορικόνε, ο Πέτρι κινηματογραφεί με μια αεικίνητη κάμερα αυτή τη σύνθετη, αντεστραμμένη καφκική παραβολή, που λειτουργεί εξίσου ως ψυχολογικά ακριβές πορτρέτο ενός χαρισματικού ψυχοπαθή και ως αιχμηρό πολιτικό σχόλιο πάνω στην ίδια την ψυχοπαθολογία της εξουσίας.

 

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”ADU”, ΤΡΙΤΗ 21/02/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Τρεις ανεξάρτητες δραματικές κατά βάση ιστορίες με ένα κοινό φόντο, την Αφρική και τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις.

Στην μια ιστορία ο Αντού (του τίτλου) προσπαθεί να ξεφύγει από κυνηγούς ελεφάντων, που τους έχει δει να σκοτώνουν εν ψυχρώ έναν από τους τελευταίους που έχουν απομείνει στο χωριό Μπούμα του Καμερούν, για να πάρουν τους χαυλιόδοντες που θεωρούνται «ευγενές» υλικό μεγάλης αξίας. Ο μικρός Moustapha Oumarou, που παίζει για πρώτη φορά είναι εξαιρετικός ως Αντού που περνάει τα πάνδεινα για να βρεθεί σε έναν καλύτερο κόσμο.

Στη δεύτερη ιστορία έχουμε την τυπική σχέση πατέρα και κόρης. Εκείνος, ο Γκονζάλο (πολύ καλός ο Luis Tosar που τον γνωρίζουμε από τα φιλμ «Κελί 211», «Ο θυρωρός» και «Μέσα απ’ τα μάτια σου») είναι Ισπανός ταγμένος στην προστασία των ελεφάντων. Φτάνει αργά στο Μπούμα με αποτέλεσμα να μην προλάβει να σώσει τον τελευταίο ελέφαντα, που ο Αντού έχει δει να τον σκοτώνουν. Εκείνη, η Σάντρα (Anna Castillo) είναι μαζί του, έχει μόλις ενηλικιωθεί, «τα ξέρει όλα» και θέλει να ζήσει μόνη της σε έναν σκληρό κόσμο. Ο πατέρας την φροντίζει και εκείνη θεωρεί ότι καταπιέζεται και αντιστέκεται. Κλασικά.

Στην τρίτη ιστορία, έχουμε τον Ματέο (Álvaro Cervantes) της Ισπανικής Πολιτοφυλακής, ο οποίος έχει καθήκον να προστατεύει τα σύνορα μεταξύ της Μελίγια που βρίσκεται στη Βόρεια Αφρική, αλλά ανήκει στην Ισπανία. Υπηρετεί κοντά στα συρματοπλέγματα που παρεμποδίζουν την είσοδο. Κατά τη διάρκεια μιας μαζικής απόπειρας εισόδου μεταναστών, την ώρα που οι Αφρικανοί είναι σκαρφαλωμένοι στο συρματόπλεγμα, ένας συνάδελφος του Ματέο χτυπάει με το κλομπ στο κεφάλι έναν μετανάστη που πέφτοντας στο έδαφος πεθαίνει, προκαλώντας την οργή στους υπόλοιπους. Τα επεισόδια γενικεύονται και ο συνάδελφός του περνάει πειθαρχικό με μάρτυρα υπεράσπισης τον Ματέο. Δύσκολο.

Από τις τρεις ιστορίες η τρίτη είναι και η πιο αδύναμη. Το μεταναστευτικό είναι δύσκολο, όταν παίζονται παιχνίδια κοντά στα συρματοπλέγματα. Οι άλλες δύο είναι λίγο πιο δυνατές, έχουν δράση και παράλληλα είναι συγκινητικές. Διαθέτουν και καλύτερες ερμηνείες. Εκπέμπουν βέβαια κάποιο διδακτισμό, αλλά τι να κάνουμε; Ο κόσμος που εμείς έχουμε μάθει να ζούμε, δεν είναι κάτι αυτονόητο και δεδομένο, οπότε καλό είναι να δείχνονται μερικά πράγματα.

Συνολικά, η ταινία είναι καλοσκηνοθετημένη, με αρκετά καλές ερμηνείες και εξαίρετη φωτογραφία του Sergi Vilanova Claudín.

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”TRIANGLE OF SADNESS”, ΤΡΙΤΗ 07/02/2023, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

«Triangle of Sadness» του Ρούμπεν Εστλουντ.

Ο βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα Σουηδός σε αντικαπιταλιστική (λογο)διάρροια. Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα του 75ου Φεστιβάλ Καννών.

Ο Ρούμπεν Εστλουντ έχει ήδη αποδείξει (εξαιρετικά με το «Force Majeure», αλαζονικά με το «Τετράγωνο» που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2017), ότι είναι ένας αιχμηρός παρατηρητής της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας του πλούτου και της υποκρισίας, ένας οξυδερκής no-bullshiter της ταξικής σάτιρας. Η νέα του ταινία, το «The Triangle of Sadness», γυρισμένη κατά το ήμισυ στην Ελλάδα, κινείται στο ίδιο κριτικό πλαίσιο, με σεναριακές ταλαντώσεις που μπορεί να προκαλέσουν ναυτία, με εμετούς και ευκοίλια ικανά ν’ αλλάξουν το χρώμα της θάλασσας, με ανθρωπιστική, σοσιαλιστική ιδεολογία που υπογραμμίζει μέχρι τελικής πτώσεως

Κεντρικοί ήρωες, ο Καρλ και η Γιάγια, στην αρχή τουλάχιστον. Ο Καρλ είναι ένα νεαρό μοντέλο που, με αφορμή μια άβολη οντισιόν (το «τρίγωνο της θλίψης», η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια του, μοιάζει να χρειάζεται botox!), συνειδητοποιεί ότι η καριέρα του φθίνει. Η κοπέλα του, η Γιάγια, επίσης μοντέλο αλλά και πετυχημένη influencer, βρίσκεται σε άνοδο. Μετά από έναν (απολαυστικό) τσακωμό, για να εξιλεωθεί, η Γιάγια προτείνει στον Καρλ να πάνε μια κρουαζιέρα – δώρο, φυσικά, των followers της. Έτσι και θα γίνει, μόνο που στο κατάστρωμα και τη σάλα του γιοτ (που δεν είναι άλλο από το «Christina O» του Ωνάση), ο Καρλ και η Γιάγια θα έρθουν σ’ επαφή με τους εκπροσώπους των υπερ-πλούσιων της Ευρώπης και με αλλεπάλληλες ιδεολογικές κενώσεις.

Αυτο που ξεκινά σαν μια σάτιρα του κόσμου της μόδας και της ομορφιάς, γενικεύεται στην πορεία για να συμπεριλαμβάνει την τάξη των προνομίων και των χρημάτων. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι στ’ αλήθεια διασκεδαστικό και εύστοχο. Ο καυγάς των δυο μοντέλων για το ποιος, τελικά και γιατί, θα πληρώσει το λογαριασμό του εστιατορίου γίνεται αυτόματα σημείο αναφοράς της ποπ κουλτούρας. Η σκηνή όπου ο Καρλ δεν βρίσκει πώς ανάβει η αναθεματισμένη λάμπα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου φέρνει δάκρυα από γέλια στα μάτια.

Το ύφος όταν το ζευγάρι ανεβαίνει στο γιοτ, αλλάζει. Το φως γίνεται πιο σκληρό, οι χώροι πιο άδειοι, πιο «επιλεκτικοί». Οι ήρωες (περισσότερο «τύποι», οριακά καρικατούρες), που ο Εστλουντ θέλει για επιβάτες είναι ταυτόχρονα ενδεικτικοί αλλά και συμβολικοί. Εδώ χτίζει μια «πολιτεία» του πλούτου και το υπόστρωμα που θα την ανατρέψει. Το ζευγάρι των Βρετανών οπλεμπόρων που λέγεται Γουίνστον και Κλέμενταϊν, συμπυκνώνει με δυο ονόματα τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό, η αφόρητη Ρωσίδα κυρία θέλει σώνει και καλά να διδάξει την επανάσταση στους καμαρότους, αναγκάζοντάς τους ν’ αφήσουν τη βάρδια και να κολυμπήσουν, ο άντρας της είναι ένας χυδαίος ολιγάρχης, η επικεφαλής του προσωπικού μια αυταρχική, συμπλεγματική, αλλά απαρέγκλιτα ευγενική Σκανδιναβή, η Φιλιππινέζα καθαρίστρια Αμπιγκεϊλ κρατά καλά κρυμμένους τους άσους στο μανίκι της.

Κάπου στη μέση της ταινίας, γίνεται η ανατροπή (κάπου εκεί, η δράση μεταφέρεται, χωρίς να ονοματίζεται, στην Ελλάδα, στην Εύβοια και στην Ηλεία, με την υπογραφή της Heretic στη συμπαραγωγή και με τη συμμετοχή του μοναδικού Ελληνα ηθοποιού στο καστ, του μεσογειακά γοητευτικού Τιμολέοντα Γκέτσου). Το πλοίο αρχίζει να κουνάει και η κοινωνική δομή συντρίβεται συθέμελα. Το επίσημο δείπνο προκαλεί κοινωνική δηλητηρίαση, ο ίδιος ο καπετάνιος (ο Γούντι Χάρελσον στο ρόλο που, έτσι κι αλλιώς, έχει γεννηθεί για να παίζει) αναλώνεται σε μια εξαντλητική κόντρα με τον Ρώσο ολιγάρχη για το ποιος είναι πιο κομμουνιστής και η σκατοθύελλα έρχεται, παρέα με την εμετοπλημμύρα. Από εκεί και μετά, τίποτε δεν θα είναι ίδιο: το πλοίο εγκαταλείπεται, οι επιβάτες καταλήγουν σε μια ερημική παραλία (πρωταγωνίστρια η Χιλιαδού με τον επιβλητικό βράχο της) και το αγαπημένο, ασφαλές status quo καταρρέει.

Και κάπως έτσι, σε δυο διακριτά μέρη, το «τρίγωνο της θλίψης» γίνεται «τετράγωνο» του… προλεταριάτου. Το πρώτο φωτογενές (αυτό είναι και το νόημά του, άλλωστε), ρυθμικό, το δεύτερο πιο μπερδεμένο σε ομόκεντρους κύκλους που όλο και διευρύνονται χάνοντας το κύριο νόημά τους και επιβραδύνοντας το ρυθμό τους. Η ενέργεια μειώνεται, η δράση σκουντουφλά στα βότσαλα, κάποια «πηδήματα» στο σενάριο μένουν ανεξήγητα, ακόμα και στο πλαίσιο του ότι όσα συμβαίνουν παίζουν μεταξύ ρεαλισμού και συμβολισμού.

Το «Τρίγωνο» είναι μια ταινία ανοιχτή στο ευρύ κοινό, το σκατολογικό χιούμορ πάντα ενθουσιάζει μια μερίδα θεατών, η πολιτική ματιά του είναι ξεκάθαρα υπέρ του αδυνάτου, έστω κι αν οι ιδέες του Εστλουντ διατυπώνονται απλουστευμένες, αλλά και με μια επίμονη, ακόμα και φλύαρη διατύπωσή τους. Σ’ ένα διασκεδαστικό ραντεβού του «Swept Away» (μάλλον του Γκάι Ρίτσι με τη Μαντόνα, παρά της Λίνα Βερτμίλερ), με το «Μεγάλο Φαγοπότι» του Φερέρι, όλα ξεπερνούν ελαφρώς το όριο, από τη δυσπεψία των επιβατών, ως την επιθυμία του Εστλουντ να είναι υπερσίγουρος ότι έχουμε καταλάβει, πάρα πολύ καλά κι αναλυτικά, εκείνο που θέλει να μας πει. Το οποίο, όμως, είναι αυτονόητο εξαρχής, καμουφλαρισμένο σε λαϊκή κωμωδία, εκτεθειμένο στον καυτό ήλιο, πιο προφανές κι από την πιο βαθιά ρυτίδα.

 

 

Featured post

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ ALFREDO COSPITO. ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3, ΚΑΒΑΛΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ ALFREDO COSPITO. 100 ΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

Featured post

Προβολή της ταινίας ”A man of action” A man of action (Άνθρωπος της Δράσης), Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2023, στις 21:00 Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

A man of action

Εμπνευσμένη από τη ζωή του Λούθιο Ουρτούμπια, η ταινία Άνθρωπος της Δράσης εξερευνά την προσωπικότητα του Ισπανού αναρχικού που έστησε μια θρυλική επιχείρηση παραχάραξης στο Παρίσι, η οποία τον έφερε στο στόχαστρο της μεγαλύτερης τράπεζας της Αμερικής, όταν κατάφερε να αποκτήσει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό παραχαράσσοντας ταξιδιωτικές επιταγές.

Ο Άνθρωπος της Δράσης είναι μια ταινία με γρήγορους ρυθμούς που καλύπτει πέντε δεκαετίες, από το 1940 έως το 1980, στην οποία ακολουθούμε τα βήματα του Λούθιο, από το ταπεινό ξεκίνημά του ως κτίστη που έγινε ληστής τραπεζών, μέχρι τη στιγμή που πρωτοστατεί στην κατάρρευση μίας από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο.

 

Ο ήρωας του καπιταλισμού, του Σωτήρη Λυκουργιώτη

Φρονώ πως κομίζω γλαύκας εις Αθήνας αν διαπιστώσω ξανά την αφάνταστη ικανότητα τής μαζικής κουλτούρας να διαστρεβλώνει τις επαναστατικές ιδέες. Είναι χιλιοδιαπιστωμένη άλλωστε η άποψη πως η υπεροχή τού δυτικού ολοκληρωτισμού τής αγοράς —έναντι όλων των άλλων απολυταρχικών συστημάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας— έγκειται όχι μόνο στην ψευδαίσθηση ελευθερίας που σου δημιουργεί μέσω τής δυνατότητας επιλογής ατομικής …μάρκας οδοντόβουρτσάς αλλά και στην ικανότητα τής πολιτιστικής του βιομηχανίας να ενσωματώνει οτιδήποτε υπήρξε κάποτε ανατρεπτικό ή ριζοσπαστικό, να εντάσσει ακόμα και την κριτική εναντίον του στον κύκλο τού εμπορεύματος («αγοράστε, έχουμε ένα κόμμα για όλους»!).

Δεν θέλω λοιπόν να κουράσω με αυτή την οπτική αναφερόμενος στην νέα ταινία τού Νετφλιξ που αφηγείται —σε μεγάλο βαθμό παραποιημένη— τη ζωή τού πρόσφατα αποθανόντα αναρχικού Λούθιο Ουρτούμπια. Θα ήθελα να επεκτείνω όμως την προβληματική εντός τής σφαίρας των κινημάτων και των ανθρώπων που ακόμα συγκινούνται από αυτά.

Η εικόνα του Λούθιο Ουρτούμπια που προβάλλεται στην ταινία δεν είναι, βέβαια, η πραγματική του μορφή. Όπως κάθε μηχανισμός προπαγάνδας, το Νετφλιξ ξέρει να αφαιρεί επιλεκτικά όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν ταιριάζουν στην κυρίαρχη εικονογραφία του. Παρόλα αυτά, πολλά από τα στοιχεία που επιλέγει είναι όντως πραγματικά, συνθέτοντας έναν ανθρωπρότυπο επαναστάτη – ειδώλου που έχει, στις μέρες μας, μεγάλη οπαδική απήχηση προκαλώντας μυστηριώδη έλξη και δέος.

Η εικόνα ενός ήρωα που αποθεώνει τη δράση έναντι οποιασδήποτε θεωρίας, το γνωστό «δράσε ή σκάσε!» (αυτό που κάποτε ο Αντόρνο ονόμασε ψευδοδραστηριότητα), που αρνείται οποιαδήποτε συμβατική ζωή έναντι τού ιλίγγου τής διαρκούς παρανομίας, που διεξάγει έναν ατομικό αγώνα έναντι τού κράτους και τού καπιταλισμού (και βγαίνει νικητής ή ηττάται θριαμβικά), που αδιαφορεί για το όραμα μιας άλλης κοινωνίας παρά μόνο για την πραγμάτωση στο «εδώ και τώρα» μιας ατομικής ουτοπίας, που περιστοιχίζεται από «δειλούς και προδότες» ή, σε κάθε περίπτωση, δευτεραγωνιστές και όχι από ισότιμους συντρόφους, δεν είναι η εικόνα ενός επαναστάτη. Είναι η αυθεντική εικόνα τού ήρωα στον καπιταλισμό.

Γιατί πίσω από το δέος που προκαλεί η εικόνα τού ασυμβίβαστου Τζον Ράμπο, του ανυπότακτου Ζακ Μεσρίν, του δικού μας Βασίλη Παλαιοκώστα ή του Νετφλιξιώδους Λούθιο Ουρτούμπια, δεν βρίσκεται κανένας άλλος πέρα από το μοναδικό ήρωα τού σύγχρονου καπιταλισμού: ο αστός «αυτοδημιούργητος» επιχειρηματίας. Είναι αυτός που αποθεώνει την δράση έναντι οποιασδήποτε θεωρίας («οι σπουδές και τα λόγια είναι χάσιμο χρόνου»), που ξέρει να κινείται στο όριο νομιμότητας παρανομίας και να ανακύπτει τα επικερδή χάσματα τού θεσμικού, είναι αυτός που —μόνος του— τα βάζει με θεούς και δαίμονες, το κράτος που τον φορολογεί (αδίκως;) και τον καπιταλισμό που απειλεί να τον αφανίσει μέσα στο βούρκο των ανταγωνιστικών συμφερόντων και της μονοπωλιακής τροπής του, είναι αυτός που αδιαφορεί για το μέλλον παρά μόνο για το εδώ και τώρα μιας προσωπικής αυτοπραγμάτωσης, που νιώθει ηδονή από τη συσσώρευση χρήματος και την ακαριαία σπατάλη του, αυτός που περιστοιχίζεται από ανίκανους ακολούθους ή τεμπέληδες και δειλούς που τον κρατάνε πίσω…

Η παροιμιώδης επιτυχία τού καπιταλισμού να εισβάλει στο βάθος τής ανθρώπινης ψυχής και φαντασίας —στην ψυχή και στην φαντασία ακόμα και των πολεμίων του— έγκειται κυρίως στην ικανότητα τού μύθου του. Γιατί ο θεμελιώδης μύθος του καπιταλισμού είναι ο ατομικός ομηρικός ΑΓΩΝΑΣ, το διαρκές τζογάρισμα στη μπάνκα τού «όλα ή τίποτα», η μορφή τού πολυμήχανου Οδυσσέα, που προαναγγέλλει τον αστό. Αυτού τού ραδιούργου και τολμηρού ιθακήσιου που παλεύει κόντρα στην θέληση των θεών, των φυσικών και κοινωνικών νόμων, να φτάσει, μόνος εναντίον όλων, στον ατομικό του στόχο. Κρατώντας πάντα για τον εαυτό το προνόμιο τη μαγικής «αλήθειας» στο τραγούδι των σειρήνων (που απειλεί να τον «ελευθερώσει»), την ίδια στιγμή που η υποταγμένη (στον ίδιο) εργατική τάξη, με βουλωμένα τ’ αυτιά της, τραβάει διαρκώς κουπί, οδεύοντας προς το χαμό της.

Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ποτέ το Νετφλιξ δεν θα κάνει μια ταινία για τον Ερρίκο Μαλατέστα, τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, τον Κροπότκιν, για οποιονδήποτε άλλο γνωστό ή άγνωστο κοινωνικό επαναστάτη, που δώρισε τη ζωή του απλόχωρα στην αλληλεγγύη και στην ανθρωπιά. Πολύ περισσότερο όμως, η μαζική κουλτούρα, αυτός ο αισθητικός κόσμος τού εμπορεύματος, αυτός ο τερατώδης κόσμος του «τίποτα», θα συνεχίζει να πολεμά με όλα τα ύπουλα μέσα της, το συλλογικό επαναστατικό πνεύμα· την τελευταία ηθική συνείδηση, την τελευταία ελπίδα τής ανθρωπότητας πριν την ολοκληρωτική επικράτηση τής βαρβαρότητας.

Ο ήρωας του καπιταλισμού

 

Featured post

A multiorgasmic music experience in Squat Vyronos 3 Kavala 21/1/2023

https://www.facebook.com/events/722579422640007?active_tab=about

Birth Control

Shaka Ponk

The Sound Explosion

Sunnyboys

The Cure

The Waterboys

The Clash

Hoodoo Gurus

MC5

Asian Dub Foundation
Γιάννης Αγγελάκας

Chumbawamba

Sex Pistols

The Stooges

Sonic Youth

Gallon Drunk

Ziggy Was

Bauhaus

Bad Religion

The Gun Club

Tsopana Rave

Nirvana

Therapy

Fuzztones

ΝΤΙΝΟΣ ΣΑΔΙΚΗΣ

The Sound

Joy Division

Μωρά Στη Φωτιά

The Undertones

Dead Kennedys

Γενιά του χάους;

Villagers of Ioannina City

Thrax Punks

Smashing Pumpkins

Tsopana Rave

Τζίμης Πανούσης

Death In Vegas

Morrissey
Featured post

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ ΚΑΒΑΛΑ 17/1/2023

ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ, Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Μέσα στο τελευταίο διάστημα, το κράτος ενορχηστρώνει μια ακόμα κατασταλτική επιχείρηση απέναντι στα κέντρα αγώνα και τις δομές του κινήματος. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Νοέμβρη, μπάτσοι εισβάλλουν και εκκενώνουν την κατάληψη Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, και προχωρούν στην σύλληψη τεσσάρων συντρόφων/συντροφισσών που έμεναν στο κτήριο, και στην προσαγωγή άλλων τριών που προσπάθησαν να πλησιάσουν την κατάληψη. Είχε προηγηθεί η εκκένωση της κατάληψης 111 στην Θεσσαλονίκη, της κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, της κατάληψης Ντουγρού στην Λάρισα, η εκκένωση της στεγαστικής κατάληψης Μελιδώνη στα Χανιά, η εισβολή μπάτσων στην κοινότητα των προσφυγικών στην Αθήνα και οι απειλές εκκένωσης του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου του Αναγνωστηρίου στην πόλη της Αλεξανδρούπολης. Με τις κινήσεις αυτές συμπληρώνεται το παζλ της κατασταλτικής μανίας του κράτους απέναντι σε όσους και όσες οργανώνονται και αγωνίζονται, σε όσους και όσες οραματίζονται, δημιουργούν και παλεύουν για μια διαφορετική κοινωνία, όσους και όσες υψώνουν αναχώματα απέναντι στην επέλαση της κρατικοκαπιταλιστικης βαρβαρότητας.
Η καταστολή αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής κράτους και κεφάλαιο, πόσο μάλλον σε μια περίοδο κοινωνικού αναβρασμού, λόγω της εντεινόμενης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της κοινωνικής βάσης, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών και αντικοινωνικών πολιτικών των τωρινών διαχειριστών του κράτους, της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Τροχοπέδη στην εφαρμογή της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου αποτελούσε και θα αποτελεί η οργάνωση των καταπιεσμένων, τα ζωντανά και ριζοσπαστικά κέντρα αγώνα, οι δομές του κινήματος όπου προετοιμάζεται, παίρνει σάρκα και οστά η αντίσταση και η αντεπίθεση στο κόσμο της εξουσίας. Αυτό το τσάκισμα των κοινωνικών, ταξικών αντιστάσεων επιδιώκει να πετύχει η ΝΔ, εκκενώνοντας καταλήψεις, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας αγωνιστές με στημένα κατηγορητήρια, συλλαμβάνοντας απεργούς, πνίγοντας στο ξύλο και στα χημικά κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, κάνοντας πράξη το δόγμα «νόμος και ταξη». Η μανία της κρατικής καταστολής δεν τελειώνει εκεί αλλά εξαντλείται πάνω στα σώματα των αγωνιστών, όπως στην περίπτωση του αναρχικού συντρόφου Θάνου Χατζηαγγέλου, μέλος της Αναρχικής Δράσης, ο οποίος μετήχθει εκδικητικά από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Νιγρίτας, λόγω της συμμετοχής τους στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων απέναντι στον νέο σωφρονιστικό κώδικα. Βάζοντας ανάχωμα το σώμα του μέσα από την απεργία πείνας και δίψας που διεξήγαγε από τις 19.12 μέχρι και τις 15.01, διεκδικώντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού από τις οποίες μετήχθει χωρίς να του έχει γνωστοποιηθεί ο λόγος.
Η επίθεση στις δομές και τον κόσμο του αγώνα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Η οχύρωση κράτους και κεφαλαίου εν μέσω μια εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης επιχειρεί από τη μια να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία της καπιταλιστικής μηχανής εις βάρος των ίδιων των ζώων και αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας και από την άλλη την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης μέσα από ένα καθεστώς τρομοκρατίας, αστυνομοκρατίας και καταστολής. Οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και οι δομές του αγώνα αποτελούν αγκάθι στις επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου. Για αυτό και τα χτυπούν.
Οι καταλήψεις είναι η υλική έκφραση των ιδεών μας ενάντια στο σάπιο σύστημα τους, είναι χώροι που τροφοδοτούν τους αγώνες μας ενάντια σε κράτος καπιταλισμό και πατριαρχία. Να υπερασπιστούμε τις δομές του κινήματος, τα κέντρα αγώνα, να προετοιμάσουμε και να περιφρουρήσουμε τις διεκδικήσεις της τάξης μας. Να απαντήσουμε με ταξική αλληλεγγύη και να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας για την δημιουργία ενός κόσμου απαλλαγμένου από κάθε σύστημα εξουσίας. Να τους τσακίσουμε.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
πηγή κειμένου , για την υπογραφή : Συνέλευση Κατάληψης Παλιού Νεκροτομείου

Featured post

Ανάρτηση Πανό στο πάρκο Φαλήρου 8 Ιανουαρίου 2023 Καβάλα για το δικαστήριο του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη στις 9 Ιανουαρίου του 2023 στο εφετείο Λουκάρεως στις 12:00 Αθήνα

Featured post

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

ΤΡΙΤΗ 03/01, ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΠΡΩΙΝΗ ΚΑΙ KAVALA NEWS. ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ TERRA INCOGNITA

Νίκη στην απεργία πείνας και δίψας (από 19/12) του συντρόφου Θ. Χατζηαγγέλου

Ξημερώματα Δευτέρας 19/12 σωφρονιστικοί χαφιέδες γνωστοποιούν στον σύντροφο Θ. Χατζηαγγέλου τη μεταγωγή του από το κελί του στην Δ’ πτέρυγα του κολαστηρίου που ονομάζεται “σωφρονιστικό κατάστημα κράτησης” Κορυδαλλού. Μετά την άρνηση του συντρόφου μας να συνεργαστεί μαζί τους, ανέλαβαν οι γνωστοί κουκουλοφόροι των φυλακών και δένοντας τον ξεκίνησε η μεταγωγή του για τις φυλακές της Νιγρίτας, έπειτα από τη δήλωσή του πως από εκείνη την στιγμή ξεκινά απεργία πείνας και δίψας μέχρι να του γνωστοποιηθεί ο λόγος της μεταγωγής του και να επιστρέψει άμεσα στον Κορυδαλλό. Ο σύντροφος μας για ώρες δεν είχε τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με κανέναν, ούτε καν με τον δικηγόρο του. Το βράδυ της ίδιας ημέρας παραμένει στην Υποδιεύθυνση Μεταγωγών στην Θεσσαλονίκη και πλέον βρίσκεται στα κολαστήρια της Νιγρίτας Σερρών. Στις 25/12 ο σύντροφος Θάνος εισήχθη στο νοσοκομείο Σερρών όπου και κρατείται υπό την ασφυκτική παρουσία μπάτσων μέσα σε ένα δωμάτιο-κελί, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.

Με τον ίδιο τρόπο στις 22/12 μετήχθη και ο αναρχικός Κώστας Δημαλέξης, από την Ε’ Πτέρυγα Κορυδαλλού στις Φυλακές Τρικάλων.

Η ιστορία γνωστή και ο σκηνοθέτης διάσημο σκουπίδι. Προφανώς σε μια περίοδο που δύο μήνες τώρα πραγματοποιείται ένας αγώνας ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, η μεταγωγή του Θ. Χατζηαγγέλου είναι ξεκάθαρα μία εκδικητική απάντηση όλων αυτών που στο πρόσωπο του βλέπουν την αμετανόητη λύσσα για ελευθερία, καθώς ήταν από τους κρατούμενους που συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις για την ανατροπή αυτού του εκτρώματος-ψηφίσματος. Σε μία περίοδο που οι κινητοποίησεις στις φυλακές αποσιωπήθηκαν από τα ΜΜΕ, όπου κρατούμενοι υπομένουν ακόμα άτυπα καθεστώτα απομόνωσης με τα επισκεπτήρια να παραμένουν μειωμένα, ακόμα κι αν η πανδημία έχει περάσει για τον έξω κόσμο, που οι πολιτικοί κρατούμενοι δικάζονται και καταδικάζονται σε δεκάδες χρόνια φυλάκισης, ο δολοφόνος μπάτσος του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη και παιδοβιαστές αφήνονται ελεύθεροι.

Ο σύντροφός μας συνεχίζει να μιλά για την αδιαλλαξία της εχθροπραξίας ενάντια στον σάπιο κόσμο της εξουσίας και της υποταγής κι ενώ κατάφεραν να τον ρίξουν στα κελιά της δημοκρατίας τους, συνεχίζει να μιλάει για την πιο μεγάλη μας ιδέα, την Αναρχία. Σε αυτόν τον αγώνα μας βρίσκει δίπλα του, ενάντια σε κάθε καθεστώς εξαίρεσης, ενάντια σε κάθε ανάσα οποιουδήποτε καταπιεστή, ενάντια στη βία που ασκείται από την ύπαρξη του μουχλιασμένου συστήματός τους. Μέχρι την τελευταία ανάσα, είμαστε μαζί και αυτό δεν μπορεί να το νικήσει κανένας τους.

Ο σύντροφος Θ. Χατζηαγγέλου διανύει την 15η ημέρα απεργίας πείνας και δίψας και το κράτος πιέζει καθημερινά για υποχρεωτική σίτιση. Στις 31/12, έξω από το κελί νοσηλείας του νοσοκομείου Σερρών, στο οποίο βρίσκεται ο σύντροφος, βρέθηκαν εξωτερικοί γιατροί με σκοπό να προβούν σε αναγκαστική σίτιση.

Η αναγκαστική σίτιση είναι βασανιστήριο.

Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, απαιτώντας την επιστροφή του απεργού Θ.Χατζηαγγέλου στις Φυλακές Κορυδαλλού.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας από 20/10 Alfredo Cospito καθώς και στους 11 Τούρκους αγωνιστές/ιες που βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 7/10.

 

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου απεργού Θάνου Χατζηαγγέλου

Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες, κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές

Αλληλεγγύη στους αγώνες των κρατουμένων ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

κατάληψη Terra Incognita

Featured post

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ & ΔΙΨΑΣ ΑΠΟ 19/12 σπρευ στην Εθνική τράπεζα, Καβάλα 28/12/2022

#Θανος_Χατζηαγγελου #antireport

Featured post

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ στην πλατεία Καπνεργάτη Καβάλα ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στην απεργία πείνας & δίψας του Θ. Χατζηαγγέλου

 

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ  στην πλατεία Καπνεργάτη Καβάλα  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στην απεργία πείνας & δίψας του Θ. Χατζηαγγέλου  , στις 27/12/2022
Νίκη στον Αγώνα των κρατουμένων ενάντια στο νέο σοφρωνιστικό κώδικα
#antireport #νδ_εγκληματιες #GreeceFascistState #prisons

Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΘΑΝΟ ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ, ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΑΠΟ 19/12, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ

Θ. Χατζηαγγέλου

Η αδιαλλαξία είναι ένα συμβόλαιο ζωής και θανάτου

Αυτές τις στιγμές υπάρχει μία και μόνο σκέψη – η βαρύτητα του λόγου. Για κάποιους οι λέξεις είναι ένα σύμπλεγμα γραμμάτων χωρίς ουσία. Σκόρπια λόγια που από την στιγμή που γεννιούνται σε βρώμικα στόματα είναι καταδικασμένα να ξεπουληθούν όσο πιο φθηνά γίνεται. Σαν τα άστρα που σβήνουν όταν πέφτουν, δίχως τη λάμψη. Μόνο σκοτάδι. Για άλλους πάλι τα λόγια είναι η αποτύπωση των έργων. Συνέπεια, υπευθυνότητα, προσήλωση, πίστη, λόγια σταράτα που αποτελούν δεσμεύσεις ζωής. Μιας ζωής που οφείλει να είναι ένα σύνολο στιγμών ανταρσίας και πολέμου. Μιας ζωής που αν δεν τη δίνεις για όσα πιστεύεις, είσαι ήδη νεκρός.

Η μεγαλύτερη αναμέτρηση είναι η μάχη ενός υποκειμένου με την ίδια του τη συνείδηση. Ένας αέναος σιωπηλός διάλογος, όπου η ανθρώπινη αδυναμία στέκεται μπροστά στα επαναστατικά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να μάθεις να περπατάς με ψηλά το κεφάλι χωρίς να κοιτάς πίσω. Να μετράς τα βήματά σου, σαν να καρφώνουν τα λόγια σου βαθιά στο έδαφος. Κάθε βήμα και μία δέσμευση. Να πάμε μπροστά, μόνο μπροστά. Να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Η εκδικητική μεταγωγή μου στο κάτεργο της Νιγρίτας, δεν στόχευε αποκλειστικά και μόνο εμένα αλλά την κοινότητα αγώνα εντός των τειχών που προσπαθεί εδώ και δύο μήνες να σπάσει το φράγμα της σιωπής. Η φασιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να θάψει τους κρατούμενους στο μπετό και όσοι κραυγάζουν ακόμα, έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Όμως ο θάνατος δεν είναι ίδιοι για όλους μας.

Άλλοι κρύβουν το θάνατο στα λόγια τους. Άλλοι πάλι στα έργα. Κάποιοι περιφέρονται σαν νεκροζώντανοι στις μητροπόλεις απαξιώνοντας την ελευθερία κάθε στιγμή. Κάποιοι μυρίζουν θάνατο, ένα θάνατο που αναβλύζει σαν τα δάκρυα από τα μάτια. Εγώ προσωπικά έμαθα να τιμώ τη ζωή κοιτώντας μέχρι και σήμερα το θάνατο κατάματα. Χωρίς μισόλογα, μα μόνο με μία δέσμευση: να βηματίζουμε μέχρι το τέλος κοιτώντας ουρανό, ποτέ το χώμα.

Έμαθα στη ζωή μου να επιλέγω συνειδητά την οξεία αντιπαράθεση. Να υπερασπίζομαι την αιχμή του δόρατος, στα προτάγματα του αναρχικού αγώνα. Να κοιτώ το χρόνο να περνάει, από ένα κατειλημμένο μπαλκόνι. Να βηματίζω στη μητρόπολη με το πιστόλι στην τσέπη. Να στρατεύω τις αρνήσεις μου. Να μην συμβιβάζομαι με τα ασυμβίβαστα. Η αιχμαλωσία μου δεν θα σταθεί εμπόδιο σε αυτό. Θα στέκομαι πάντα μπροστά για το συλλογικό συμφέρον, με την πρωτοπορία στη σκέψη και την καρδιά, γιατί αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν το πιστέψουμε όλοι μας. Γιατί αυτή η ζωή δεν εξαργυρώνεται στην υποταγή.

Από τον τσιμεντένιο τύμβο της Νιγρίτας ανασαίνω με τη ζωντάνια της αδιαλλαξίας. Γιατί η πολιτική ευθύνη της στράτευσης στην Αναρχική Δράση αποτυπώνεται στην πίστη και την στοχοπροσήλωση στην πρώτη γραμμή χωρίς δεύτερες σκέψεις και επιπόλαια μισόλογα. Αν διψάω; Ναι διψάω για ελευθερία, για τις στιγμές που θα έρθουν ορίζοντας τα μέτωπα των μαχών που έπονται. Αυτός ο αγώνας έχει ήδη κερδηθεί, γιατί στα μάτια σας βλέπω, πως θυμάστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Γι’ αυτό φοβάστε. Γιατί ακούτε το θυμό μας στη λάμψη κάθε καταιγίδας.

Με την καρδιά στο πλάι των 11 Τούρκων επαναστατών, του αδερφού μου Alfredo, του συντρόφου Γιάννη που συνεχίζει αμετάκλητα να συνοδοιπορεί σε κάθε συνένοχη σκέψη μου και καθενός που μπροστά στο νόμο της αντίστασης λέει μόνο αλήθειες.

Ψυχή και σώμα, όλα στον αγώνα.

Μία και μόνο δήλωση μέχρι τέλους: Αμετανόητος!

Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση

Φυλακές Νιγρίτας, 23/12/2022

Featured post

ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΙΚΑ ΚΑΒΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΦΛ (ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΦΩΣΦΟΡΙΚΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ)

ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΩΡΕΣ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΕΣ

Την Τετάρτη 21/12 γνωστοποιείται το θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στο εργοστάσιο φωσφορικών λιπασμάτων (Β.Φ.Λ.) στην Καβάλα. Ο 30χρονος Στέργιος Καζάνας, ένα νέο παιδί, δολοφονείται από τη διοίκηση Λαυρεντιάδη και τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Δεν ήταν ένα ανθρώπινο λάθος ή άτυχη στιγμή, όπως ήδη φωνάζουν τα εξαγορασμένα Μ.Μ.Ε., είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Εδώ και χρόνια φωνάζουμε για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, για τις εγκαταλελειμμένες και σάπιες εγκαταστάσεις του εργοστασίου. Εδώ και χρόνια το σωματείο των εργαζομένων της ΒΦΛ διαμαρτύρεται για τους κινδύνους που εγκυμονούν στην συγκεκριμένη χημική βιομηχανία που απασχολεί ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, που δεν ενδιαφέρεται για τη στοιχειώδη συντήρηση των εγκαταστάσεων και των μηχανημάτων, για την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού, για την επανεκπαίδευσή του. Αυτές είναι, δυστυχώς, οι επιλογές της διοίκησης του εργοστασίου και η πολιτική που ακολουθεί ο Λαυρεντιάδης. Αυτές τις ελλείψεις και τους κινδύνους συγκαλύπτουν χρόνια οι τοπικοί εξουσιαστές που αδειοδότησαν το εργοστάσιο, όπως και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους που αδιαφόρησαν ή δεν πήραν στα σοβαρά την επικινδυνότητα της κατάστασης.

Όλοι γνωρίζουν ότι η Β.Φ.Λ., ως χημική βιομηχανία, υπάγεται σε ΚΥΑ της οδηγίας Seveso III. Οδηγία που, πέρα από τον καθορισμό των κανόνων για την αντιμετώπιση κινδύνων από ατυχήματα μεγάλης έκτασης, υπαγορεύει και τον ασφαλή τρόπο λειτουργίας του εργοστασίου, τους κανόνες εργασίας που θα πρέπει να τηρούνται για την αποφυγή τραυματισμών / εργατικών δυστυχημάτων. Η Οδηγία πρόληψης Βιομηχανικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης (ΒΑΜΕ) αναφέρεται ακριβώς στον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων, είτε είναι το σύνολο του εργατικού δυναμικού, είτε της βάρδιας, που απαιτείται κατά την εκτέλεση εργασιών για την διαφύλαξη της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων. Όλα αυτά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε γνώστες εργατικών δυστυχημάτων από στη Β.Φ.Λ., μα, όπως φαίνεται, αν δεν αλλάξει κάτι, ούτε και η τελευταία. Δηλητηριάσεις και διαρροές από επικίνδυνα χημικά, τραυματισμοί από κατάρρευση σάπιων εγκαταστάσεων, φωτιές σε σωληνώσεις και αγωγούς υψηλού κινδύνου, είναι μερικά παραδείγματα που οδήγησαν σε εργατικά «ατυχήματα» και αποσιωπήθηκαν.

Κάθε φορά που έχουμε ένα παρόμοιο περιστατικό, η συγκάλυψη και η αποσιώπηση του γεγονότος από τη διοίκηση της εταιρίας, ανταμείβεται πλουσιοπάροχα. Σε αυτή την παράσταση συγκάλυψης μέρος παίρνουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, τα ΜΜΕ και η κρατική καταστολή. Η ατιμωρησία και η πολιτική κάλυψη που προσφέρεται σε αυτούς τους μαφιόζους των βιομηχανιών, επιτρέπει στη διοίκηση του εργοστασίου να πατάει κυριολεκτικά επί πτωμάτων χωρίς συνέπειες, χωρίς φόβο. Η συνδικαλιστική άμυνα του εργολαβικού (πλέον) εργατικού δυναμικού είναι ανύπαρκτη. Τα κατασκευασμένα εργοδοτικά σωματεία δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων. Αυτά θα πάρουν εντολή να κινητοποιηθούν, όταν θα κινδυνεύσουν τα συμφέροντα της διοίκησης και του εργοστασίου. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός τους. Το πραγματικό σωματείο των εξειδικευμένων εργαζομένων βρίσκεται σκόπιμα εκτός εργοστασίου. Έτσι, το εργολαβικό προσωπικό που προσλήφθηκε για να αναπληρώσει όλες τις θέσεις εργασίας μόνιμου προσωπικού δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν το βασανίζουν, δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί, όταν το κλέβουν, δεν μπορεί να προβεί σε κινητοποιήσεις, όταν το σκοτώνουν. Ανειδίκευτη, κακοπληρωμένη εργασία, απεριόριστες βάρδιες, εξοντωτικά ωράρια, τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις ομηρίας, ανύπαρκτος εξοπλισμός προστασίας, ανύπαρκτη συντήρηση μηχανημάτων και εγκαταστάσεων απειλούν καθημερινά τους εργαζόμενους που προσέρχονται στη «γαλέρα» του εργοστασίου, χωρίς να γνωρίζουν αν θα βγουν ζωντανοί στο τέλος της βάρδιας τους.

Η κατάσταση στα λιπάσματα Καβάλας έχει καταγγελθεί πολλές φορές, όχι μόνο για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, αλλά και για την μόλυνση που προσφέρει μέσα από τα σάπια φουγάρα της στην τοπική κοινωνία. Ακόμα και εκεί, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι αρμόδιοι φορείς, που αδειοδοτούν το εργοστάσιο, κάνουν τα στραβά μάτια.

Περιμένουμε από το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας να πράξει επιτέλους το αυτονόητο : να κινηθεί γρήγορα, προτού «εξαφανισθούν» από τη Διοίκηση του εργοστασίου τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το δυστύχημα αυτό δεν ήταν ο τυχαίος θάνατος ενός εργαζομένου, αλλά η στυγερή εμμονή του Λαυρεντιάδη στα υπερκέρδη.

Περιμένουμε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση που αδειοδοτεί τη συγκεκριμένη Βιομηχανία και από τους αρμόδιους – ανύπαρκτους κρατικούς φορείς, να προβούν, έστω και τώρα, σε εκτεταμένους ελέγχους για τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου και να επιβάλλουν εξοντωτικά πρόστιμα.

Περιμένουμε από την «τυφλή» Δικαιοσύνη να μην θάψει, μαζί με τον εργαζόμενο, την ποινική ευθύνη του Λαυρεντιάδη στα συρτάρια της.

Ελπίζουμε ότι η κοινωνία της Καβάλας δεν θα παραμείνει συνένοχος θεατής σ’ αυτό το έγκλημα, δεν θα ενδώσει, ως αφελής ιθαγενής, «στα καθρεφτάκια» της ελεημοσύνης και της φιλανθρωπίας της Β.Φ.Λ. που είμαστε σίγουροι ότι όλως τυχαία θα προσφέρει, λόγω Χριστουγέννων, η Διοίκηση του Εργοστασίου.

Το περιβάλλον της Καβάλας πεθαίνει εδώ και χρόνια γύρω από αυτή τη χαβούζα της Β.Φ.Λ. τώρα άρχισαν να σκοτώνονται και οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν.

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ΄΄Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα΄΄, Τρίτη 13/12/2022, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα

Paris, 13th District

του Ζακ Οντιάρ

Ο Ζακ Οντιάρ καταθέτει μία ασπρόμαυρη ωδή στον έρωτα, την ευτυχία κι όλα όσα όλοι οι άνθρωποι ονειρευόμαστε – σε όποιο διαμέρισμα του Παρισιού, ή της Αθήνας κι αν κατοικούμε. Όχι απόλυτα άρτια ταινία, αλλά τόσο σαγηνευτικά όμορφη, τόσο περίεργα οικεία, τόσο σέξι.

Παρίσι, 13ο διαμέρισμα. Η Εμιλί, μία 25χρονη Κινέζα δεύτερης γενιάς, δεν έχει χρόνο για την άρρωστη με αλτσχάιμερ γιαγιά της – ζει τα νιάτα της έντονα. Πεισματάρα, αυθάδης, διεκδικητική, ασχολείται με περιστασιακές δουλειές κι ακόμα πιο περιστασιακούς έρωτες. Μέχρι που μπαίνει στο διαμέρισμά της ο νέος της συγκάτοικος, ο Καμίλ – ένας νεαρός καθηγητής που εκείνη ερωτεύεται, εκείνος όχι. Δε θέλει σχέση, μόνο one night stands. Μέχρι που στο γραφείο του μπαίνει η Νορά, μία 30χρονη φοιτήτρια που παράτησε τις σπουδές της εξαιτίας της ομοιότητάς της με την porn star Αμπερ – και η παρεξήγηση μετατράπηκε σε viral bullying.

Νέοι άνθρωποι, με ιστορίες που μπλέκονται, με ζωές που διασταυρώνονται, με κορμιά που αγγίζονται. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι εδώ ο Ζακ Οντιάρ («Ο Προφήτης», «Οι Αδελφοί Σίστερς»«Σώμα με Σώμα») δεν έχει πολιτική ατζέντα. Αλλά μήπως ο έρωτας, οι διαπροσωπικές σχέσεις, η αναζήτηση της χαράς και το δικαίωμα στην ευτυχία είναι η πιο σημαντική επαναστατική πράξη τελικά;

Παρίσι, ερωτική πόλη. Ο Οντιάρ όμως δεν φωτίζει το τουριστικό, ρομαντικό Παρίσι. Η κάμερά του πλανιέται ανάμεσα στα κτίρια «Olympiades» (ο οποίος είναι και ο γαλλικός τίτλος της ταινίας), το συγκρότημα εργατικών κατοικιών στο 13ο διαμέρισμα, μία συνοικία που δεν καταγράφουν οι ταξιδιωτικοί κατάλογοι. Κι όμως. Με διευθυντή φωτογραφίας τον Πολ Γκιλόμ, ο φακός βουτά από τον νυχτερινό ουρανό, περνάει από ταράτσα σε ταράτσα, γλιστρά ανάμεσα σε μεσοτοιχίες και εκατοντάδες φωτισμένα παράθυρα – ήδη ερωτευμένος. Από την πρώτη σεκάνς. Ο Οντιάρ αποτυπώνει σε λαμπερό, λάγνο ασπρόμαυρο την ομορφιά της νύχτας, της νιότης, μιας ολόκληρης ζωής που έχουν οι ήρωες μπροστά τους.

Ιδιαίτερα αισθησιακός, σαρκικός, καλαίσθητα φιλήδονος, χαϊδεύει τα κορμιά των ηρώων του, καδράρει τα χείλη και τα πρόσωπά τους, φωτίζει το βλέμμα τους. Η πρόθεσή του είναι ξεκάθαρη: το επίκεντρο των κάδρων του δε θα έχει η ανέχεια, η ταξική πάλη, η δυσκολία της καθημερινότητας (αν και όλα βρίσκονται εκεί, μπροστά μας), αλλά το πόσο ίσοι είμαστε όλοι απέναντι στην ευαλωτότητα του έρωτα, στην ανασφάλεια της απόρριψης, στην περιέργεια της σεξουαλικότητας, στον τρόμο μην μείνουμε τελικά μόνοι.

Ο Οντιάρ αγαπά τους ήρωες, ακόμα κι αν τους παρουσιάζει τρωτούς, αφελείς ή και κακομαθημένους. Τους κοιτά ζεστά, δεν τους τιμωρεί, πρώτη φορά επιλέγει να χαρίσει μια κάθαρση γεμάτη φως, κι όχι σκοτάδι.

Ταυτόχρονα όμως, δεν καταφέρνει να δέσει όλες τις άκρες της ιστορίας σε μία γερή σεναριακή βάση. Να υπάρχει -έστω συναισθηματική- λογική στην εξέλιξη των ηρώων. Δεν πιστεύεις απόλυτα την κορύφωση της πλοκής, η ταινία ξεφεύγει από τον άξονά της. Όμως έχεις δει κάτι σαγηνευτικά όμορφο, περίεργα οικείο, αποπλανητικά σέξι.

Σαν έναν έρωτα που δεν είχε το τέλος που θα ήθελες, αλλά θα θυμάσαι για πάντα στιγμές του.

 

Featured post

Μικροφωνική Καβάλα πλατεία Καπνεργάτη 9/12/2022 για Καταλήψεις , 1η Κατοικία και αστυνομική Βία

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ή το χρονικό μίας προαναγγελθείσας εκκένωσης

Οι καταλήψεις  αποτελούν πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για κάθε κυβέρνηση, μια ανοιχτή πληγή στον θεσμό της ιδιοκτησίας, πάνω στον οποίο βασίζεται το κράτος και ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος.

Εξαρχής, βασική προτεραιότητα της σημερινής κυβέρνησης των παιδεραστών ήταν η ολομέτωπη επίθεση στις δομές αγώνα και στις καταλήψεις, ώστε να κάμψουν κάθε μορφή υγιούς αντίδρασης απέναντι στον ασφυκτικό τρόπο ζωής που μας επιβάλουν. Επόμενο είναι λοιπόν να έχουν στρέψει οι γαλάζιοι κοτζαμπάσηδες όλη την κατασταλτική τους μανία ενάντια στο ανταγωνιστικό κίνημα Αντιεξουσιαστών και Αναρχικών. Η στόχευσή τους αυτή οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους : εργαλειοποιούν επικοινωνιακά τις επιχειρήσεις εκκένωσης κάθε φορά που θέλουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από κάποιο οξύ κοινωνικό ή πολιτικό πρόβλημα, επιδεικνύοντας δήθεν πυγμή τύπου «τάξη και ασφάλεια», ιδίως όμως τρομάζουν όταν το πρόταγμα της ελεύθερης οικειοποίησης χώρων φαντάζει η μοναδική αξιόπιστη λύση απέναντι στον βούρκο των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τις πρόσφατες «επιτυχίες» κυβερνητικών και μπάτσων:

16 Αυγούστου αστυνομικοί εκκενώνουν την Κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, η οποία βρίσκεται εντός του συγκροτήματος του Παλιού Νοσοκομείου. Η εκκένωση έλαβε χώρα σε μία περίοδο που το συγκρότημα του Παλιού Νοσοκομείου παραμένει εγκαταλειμμένο από τον ιδιοκτήτη, δηλαδή την Περιφέρεια, η οποία δεν έχει προβεί σε καμία ουσιαστική κίνηση ώστε να γίνει το συγκρότημα φιλόξενο για την γειτονιά και την τοπική κοινωνία.

22 Ιούλιου πραγματοποιήθηκε με θεαματικό τρόπο αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης της Κατάληψης 111 στη Θεσσαλονίκη , με τους δημοσιογράφους- ρουφιάνους να παίζουν την κασέτα της κυβέρνησης περί «εστία ανομίας» .

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022 εκκενώνεται κτίριο που τελούσε υπό κατάληψη επί της οδού Τζαβέλλα 52 στη Λάρισα, ιδιοκτησίας του Δημοτικού Γηροκομείου Λάρισας. Ο υπουργός προστασίας του πολίτη έγραψε για την εκκένωση της κατάληψης : «άβατα και ανομία δεν μπορούν να έχουν σχέση με τη Δημοκρατία μας». Σύντομα, όμως,“άβατα και η ανομία” θα είναι η αδυναμία των φτωχών και μικρομεσαίων στρωμάτων  να διατηρήσουν, τα μαγαζιά τους , τα σπίτια τους και τέλος την ίδια την υγεία τους (κατάργηση του Ε.Σ.Υ.).

Στις 22 Νοεμβρίου ορδές μπάτσων επιτίθενται στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και συλλαμβάνουν, δέρνοντας ανελέητα εγκύους, παιδιά, δικηγόρους, φωτορεπόρτερ, 78 άτομα, σε μία επιχείρηση δήθεν έρευνας κατοικίας υπόπτου.

Το πρωί της Δευτέρας 28 Νοέμβρη αστυνομικές δυνάμεις όλων των ειδών προβαίνουν στην εκκένωση της κατάληψης Mundo Nuevo στην περιοχή της ρωμαϊκής αγοράς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, συλλαμβάνοντας 4 συντρόφους / συντρόφισσες. Τοποθετήθηκαν τόνοι λαμαρίνας στο κτίριο, με σκοπό να το καταστήσουν άχρηστο για οποιαδήποτε χρήση. Από τότε και επί 24ωρου βάσης η περιοχή έχει καταστεί αστυνομοκρατούμενη ζώνη με παρακολουθήσεις αγωνιστών, συνεχείς προκλήσεις, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση των κατοίκων, των εργαζόμενων και των ανθρώπων που κινούνται στην περιοχή και έχουν σταθεί αλληλέγγυοι και φιλικοί προς την κατάληψη.

Συγχρόνως με τις επιθέσεις κατά καταλήψεων, το κράτος προωθεί τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Θυμηθείτε τις πρόσφατες εικόνες που μπάτσοι και δικαστικοί επιμελητές, πιστοί Υπηρέτες των funds και των Τραπεζών, επιχείρησαν να πετάξουν έξω από το σπίτι της συνταξιούχο 5: 30 το πρωί, σπάζοντας την πόρτα του σπιτιού της και απαγορεύοντας σ’ αυτήν να πάρει μαζί της οτιδήποτε, από τα προσωπικά της πράγματα μέχρι και τις γάτες που ζούσαν μαζί της. Η αλληλεγγύη της γειτονιάς απέτρεψε τα χειρότερα.

Μετά, λοιπόν, τις εκκενώσεις καταλήψεων, ακολουθούν οι «εκκενώσεις» πρώτης κατοικίας. Αυτό βιώνουν σήμερα και οι«φιλήσυχοι» πολίτες, πολλοί από τους οποίους ψήφισαν την ίδια τους την καταδίκη.

Τραγωδία , κακή συγκυρία ή ολοκληρωτικό καθεστώς ;

Έχουμε μια γκροτέσκα, εξαθλιωμένη κοινωνία που ανέχεται μια δολοφονική εξουσία : δολοφονία Μάγγου , δολοφονία Σαμπάνη , εγκλεισμός και βασανισμός του Χάρη Μ. , 19 χρόνια κάθειρξη στον σύντροφο Σταθόπουλο για την αλληλεγγύη του , ξυλοδαρμός και συλλήψεις απολυμένων εργατών, άγρια καταστολή οποιασδήποτε πορείας ή διαμαρτυρίας και άλλα πολλά ζοφερά γεγονότα. Σ’ αυτά ήρθε να προστεθεί και η δολοφονική απόπειρα μπάτσου κατά του 16χρονουΡομά στη Θεσ/νίκη , μία ημέρα πριν από την επέτειο για την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου  Γρηγορόπουλου. Ο Μητσοτάκης την ίδια ώρα απονέμει επίδομα 600 ευρώ στους μπάτσους, ο Θεοδωρικάκος, ως αρχηγός των ένστολων δολοφόνων,  θέτει την καινούργια γραμμή θανάτου για 20 ευρώ. Η αλόγιστη βία της «απελευθερωμένης» αστυνομίας σύντομα θα σπείρει το θάνατο και σε άλλα μέλη της κοινωνίας , που δεν θα είναι , τρανς , αναρχικοί , μετανάστες ή Ρομά, αλλά κάποιο παιδί μεσοαστικής οικογένειας, που θα έχει υιοθετήσει ενδεχομένως το παραβατικό στυλάκι του τράπερ Τρανού με τα όπλα και τις ανόητες λούμπεν μαγκιές νταβατζήδων.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ένα δυστοπικό σήριαλ στο Netflix , είναι η ζοφερή πραγματικότητα που πλάθουν οι φασίστες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε συνεργασία με τους Έλληνες ολιγάρχες . Μπορεί να τα χαλάνε για λίγο μεταξύ τους για ένα γκολ ή για ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης (βλέπε υποκλοπές, Μαρινάκης κτλ. ), αλλά ο εχθρός τους συνεχίζει να είναι αποκλειστικά ο απλός πολίτης, ο φοιτητής, ο Ρομά, ο καταληψίας, η ανύπαντρη μητέρα, ο μη προσκυνημένος εργάτης. Οι καταλήψεις είναι το τελευταίο ανάχωμα αντίστασης στην ιδιοκτησία του κεφαλαίου και το πτωχευμένο μέλλον του λαού. Ένας υπουργός (βλ. Παναγιωτόπουλο) ή βουλευτής (βλέπε Πάτση) μπορεί να υπεξαιρεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ή να κάνει τον χρήσιμο ηλίθιο του Κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, ο φτωχός πολίτης όμως θα φάει μια σφαίρα στο κεφάλι .

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2022, ΚΑΒΑΛΑ

Στις 6 Δεκέμβρη 2022, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλατεία Καπνεργάτη  και πορεία προς το  αστυνομικό τμήμα της πόλης, από το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας.  Περίπου 60 άτομ@ κατέβηκαν στο δρόμο, υπενθυμίζοντας στην τοπική κοινωνία ότι κράτος και αστυνομία δολοφονούν νέα παιδιά. Οι δυνάμεις της αστυνομίας ήταν υπερβολικές , με ακροβολισμένους μπάτσους μέσα στο δημαρχείο της πόλης. Οι δυνάμεις των μπάτσων  προσπαθήσαν να πλησιάσουν το σώμα της πορείας αλλά η περιφρούρηση τους κράτησε σε απόσταση. Υπήρξε Οργή στα συνθήματα ενάντια στους ένστολους δολοφόνους. Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3.

ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ από το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

https://soundcloud.com/user-10632740/kratos-dolofonos

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ – ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ Η ΕΛ.ΑΣ. ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Featured post

Πανό στο πάρκο Φαλήρου 2/12/2022 : ΤΡΑΠΕΖΕΣ FUNDS & ΔΕΞΙΟΙ ΣΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ & ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΝΤΟΥΓΡΟΥ ΛΑΡΙΣΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”ΜΑΓΝΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ”, ΤΡΙΤΗ 29/11/2022, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Μαγνητικά Πεδία

του Γιώργου Γούση

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιώργου Γούση είναι ένα road movie με προορισμό την καρδιά. 7 υποψηφιότητες για Βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Μια γυναίκα οδηγεί ταραγμένα στην κίνηση της Αθήνας. Στρίβει τελευταία στιγμή προς Κόρινθο, παίρνει αποφασιστικά το δρόμο προς την Πάτρα, μπαίνει σ’ ένα φέρι σιγοτραγουδώντας μελαγχολικά. Ενδιάμεσα, αμήχανα τηλέφωνα – στο παιδί της, στον άντρα της. Ερωτήσεις, δικαιολογίες, ενοχές. Αυτή είναι η Έλενα κι όπως εξηγεί στον Αντώνη, τον άγνωστο άντρα που διασώζει όταν το αυτοκίνητο του μένει στην έξοδο από το φέρι, δεν πάει κάπου συγκεκριμένα. Απλώς, έφυγε. Για πολύ, για λίγο, θα δει. Πήρε το σαραβαλάκι της, τον «Ζορζ», και ξέφυγε – από την Αθήνα, από τη δουλειά, από τη γερασμένη της αντανάκλαση.

Εκείνος, που πάει; Και τι είναι αυτό το μεταλλικό κουτί που κουβαλά; Όχι, δεν σοκάρεται που ο Αντώνης της εξομολογείται ότι αυτή είναι η θεία του, ή μάλλον τα λείψανα της που υποσχέθηκε ότι θα τα συνοδεύσει για την ταφή τους στο αγαπημένο της μέρος. Αντιθέτως, η Έλενα βρίσκει βάλσαμο σε αυτή την αποστολή. Ένα συγκινητικό προορισμό και μια περιπέτεια που θα τη βγάλει επιτέλους από το μυαλό της. Έτσι, οι τέσσερις τους, η Έλενα, ο Αντώνης, η θεία κι ο Ζορζ θα ξεκινήσουν μια διαδρομή, ένα ταξίδι δρόμου που οι άγνωστοι νιώθουν ασφαλείς να ανταλλάξουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους, να εξομολογηθούν ανασφάλειες, να τολμήσουν μια τρέλα που βγάζει περισσότερο νόημα από την λογική πραγματικότητα που τους περιμένει στην επιστροφή.

Ο Γιώργος Γούσης, μετά τον πολυβραβευμένο «Χειροπαλαιστή» του, κάνει το ντεμπούτο του στην μεγάλου μήκους, με μία ταινία-έκπληξη. Εργαλειοποιεί το low-budget πλαίσιο της παραγωγής του, βρίσκει την ιδέα να το κάνει στιλ, φόρμα. Με τετράγωνο κάδρο και analog 80ς αισθητική, το ταξίδι της Έλενας και του Αντώνη βιώνεται ως γλυκιά ανάμνηση μουτζουρωμένη με κόκκο. Ένα home video διακοπών, ξεχασμένη βιντεοκασέτα στο πίσω ράφι της βιβλιοθήκης. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό που η καρδιά δε χρειάζεται φτιασίδια για να το νιώσει δικό της. Και να το κουβαλάει για πάντα στο μεταλλικό κουτί της.

Ο Γούσης μπαίνει κι αυτός στον Ζορζ, χωρίς να τον ενδιαφέρει πραγματικά ο προορισμός. Αλλά με αυτοπεποίθηση οδηγού, που αν τον εμπιστευτείς, θα σε πάει μια αξέχαστη βόλτα – έξω από τις γραμμές του χάρτη. Άλλοτε επιτρέπει στα χειμερινά, υγρά, άγρια τοπία να τρέχουν κι άλλοτε σταματά καδράροντας από διακριτική απόσταση τους ήρωες του, κινηματογραφώντας τη μη-δράση, τις κλεμμένες στιγμές, τις αμηχανίες, τους αληθινούς διαλόγους ανθρώπων που αποφασίζουν να είναι αληθινοί.

Είναι σημαντικό ότι συνυπογράφει το σενάριο με τους δύο ηθοποιούς του, επιτρέποντας τους να σμιλεύουν τους χαρακτήρες τους μέσα από αυτοσχεδιασμούς, αυθορμητισμό, τόλμη. Η Έλενα Τοπαλίδου αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά ένα εξωγήινο δώρο. Εκφραστική, χειμαρρώδης, τυπάρα. Μια καλλιτέχνης που φορά τα μαύρα γυαλιά της, αλλά δεν κρύβει την μονίμως τεντωμένη ευαισθησία της. Ατρόμητη, βουτά στο παιχνίδι του αυτοσχεδιασμού, αλλά το πιο μαγικό της ταλέντο είναι ότι η τρέλα της είναι αναγνωρίσιμη, οικεία, δική σου. Αν ποτέ τολμούσες κι εσύ να βουτήξεις στην αλήθεια σου χωρίς δίχτυ προστασίας. Η Τοπαλίδου είναι γυναικάρα και ταυτόχρονα το παιδί που ξέχασες να είσαι – σιγοτραγουδά μέσα στον Ζορζ τραγούδια που σε πάνε πίσω και στο θυμίζουν, ξεστομίζει ειλικρίνειες που ένας ενήλικας πια δεν μπορεί. Κι έτσι η «Έλενα» της θα μείνει άγνωστη, αλλά όχι σχήμα. Της έχει δώσει ψυχή, ταυτότητα κι έναν τηλεφωνικό μονόλογο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

Αλλά έχει και άξιο συνοδηγό. Ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος παίζει με τις αντιθέσεις – ημιάγριο παρουσιαστικό, στιβαρή αρσενική φιγούρα, γλυκό βλέμμα, νατουραλιστική ευγένεια, συνεσταλμένη τρυφερότητα. Ένας άντρας που χαλαρώνει σταδιακά, επιφυλακτικά στην φλύαρη οικειότητα μιας γυναίκας, αλλά την κοιτά μαγεμένος, με κλεφτά λαμπερά βλέμματα έκπληξης και παραδοχής. Κι όταν χαλαρώνει, θα χορέψει κι εκείνος – σαν να μην υπάρχει κόσμος γύρω του. Ούτε ο «Αντώνης» θα μας ανοίξει ποτέ όλα τα χαρτιά του. Δε χρειάζεται. Η μοναξιά του πάλλεται.

Ο Γούσης έχει φτιάξει μια «μικρή» ταινία, ναι. Όμως το road movie δυο ανθρώπων που θα κουβαλήσουν με χαρά ένα μεταλλικό φορτίο για να αποτινάξουν το πραγματικό φορτίο από τις μεσήλικες πλάτες τους, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει μέσα σου. Χαμογελάς, δεν νιώθεις μόνος. Οι άνθρωποι είμαστε μαγνητικά πεδία και κολλάμε ο ένας στον άλλον – με προσμονή ή εντελώς τυχαία, αταίριαστα ή ταιριαστά, για λίγο ή για πάντα.

Featured post

Αφισοκόλληση και ανάρτηση πανό στο κέντρο της Καβάλας στα πλαίσια της πανελλαδικής ημέρας δράσης και αλληλεγγύης στους συντρόφους Β.Σταθόπουλο και Δ.Χατζηβασιλειάδη

Featured post

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΑΠΟ ΚΑΒΑΛΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ , ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ , ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ Καβάλα 25/11/2022 ανάρτηση πανό στο ΙΚΑ στο κέντρο της πόλης
#antireport #prosfygika
Featured post

49 χρόνια μετά η εξέγερση , πιο επίκαιρη από ποτέ!

17 Νοε. 2022 Καβάλα ,  η πορεία είχε παλμό και κόσμο στο μπλοκ των αντεξουσιαστών , παρόλο που το ΚΚΕ και πάλι σαμποτάρει και προσπαθεί να περιορίσει το κίνημα των αντιεξουσιαστών.

Το μπλοκ είχε έντονη αστυνομική παρουσία κατά τη διάρκεια της πορείας με τους μπάτσους να ακολουθούν το σώμα σε κοντινή απόσταση. Μόνο το μπλοκ των αντεξουσιαστών πέρασε από την αστυνομικό κτήριο , με συνθήματα , ενάντια στη πατριαρχία/σεξισμό ,ενάντια στις παραβιαστικές συμπεριφορές της τοπικής αστυνομίας , ενάντια σε ΝΔ /παιδεραστές , ενάντια στη φτώχεια και τον πόλεμο.

49 χρόνια μετά η εξέγερση , πιο επίκαιρη από ποτέ!

Featured post

Ανάρτηση πανό στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας ως ένδειξη αλληλεγγύης 8/11 ,στην κατάληψη Ντουγρου, που βιώνει την καταστολή στη Λάρισα

Αλληλεγγύη ,στους συλληφθέντες της κατάληψης που μετέτρεψαν την εκκένωση του κτιρίου σε δύσκολη υπόθεση και υπερασπίστηκαν το εγχείρημα τους.

Featured post

προπαγανδιστική συναυλία των σωματείων Καβάλας για την Απεργία στις 9 Νοέμβρη

Στα πλαίσια της πανελλαδικής μέρας δράσεων για τους εργαζόμενους της “Μαλαματινα” (5/11), συμμετέχουμε σήμερα 4/11, στην προπαγανδιστική συναυλία των σωματείων Καβάλας για την Απεργία στις 9 Νοέμβρη, με αφίσες και κείμενα αλληλεγγύης και ενημέρωσης προς τον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων της “Μαλαματίνα”.

Η νίκη του αγώνα των απεργών της Μαλαματίνα, θα είναι νίκη όλων μαζί.

Featured post

Accion Mutante Collective Presents THE OPPRESSED -from Cardiff Wales ANTI-FASCIST Oi! band (Active) playing music for Hooligans, 8th of October 2022, Kavala, Greece

Accion Mutante Collective presents 8th of October Kavala Greece 
THE OPPRESSED -from Cardiff Wales ANTI-FASCIST Oi! band (Active) playing music for Hooligans.
S-H-A-R-P Skinheads who support:
Anti Fascist Action (AFA).
Red & Anarchist Skinheads (RASH).
Rock Against Fascism (RAF)
Πέμπτη Κάστα Street Punk Oi! from Thessaloniki
Στίγμα punk band from Thessaloniki
Битов Терор – Bitov Terror Punk/Oi band from Sofia/Bulgaria
Marionnetes Punk/Rock from Trikala
KAOTISK KNULL Punk Apo selanic 
artwork by Lakis Chaotic

 

Featured post

The Punk Rock Vinyl Set by dj’s kamikaze & rDa sTREET Σάββατο 24/09/2022, στις 22:00, στην κατάληψη Βύρωνος 3, Καβάλα

Το Punk Rock Vinyl γίνεται ως μπαρ οικονομικής ενίσχυσης της συναυλίας της κολεκτίβας Accion Mutante , με τους OPPRESSED από Αγγλία , στο Αυτο/ζόμενο στέκι στο ΔΙΠΑΕ Καβάλας στις 8 Οκτώβρη 2022

Featured post

ΠΑΝΟ & ΑΦΙΣΟΚΟΛΗΣΗ 20/9 KABAΛΑ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΖΑΚ / ZACKIE

ΑΠΟΔΟΘΗΚΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;

Στις 21/09/2018, ο Ζακ/Zackie δολοφονήθηκε από τον κοσμηματοπώλη Αθανάσιο Δημόπουλο και τον μεσίτη Σπυρίδωνα Χορταριά. Συνεργοί στην άγρια δολοφονία ήταν και τέσσερις αστυνομικοί/μπάτσοι (όπως το προτιμάτε ας μπει).

Μετά από μία δίκη που κράτησε περίπου 4 χρόνια, οι μπάτσοι δολοφόνοι αθωώθηκαν.

Ο δολοφόνος Δημόπουλος βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Ο δολοφόνος Χορταριάς αποφυλακίστηκε δύο μήνες μετά την καταδικαστική απόφαση, με γελοίους περιοριστικούς όρους

ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΗ – ΚΡΑΤΗ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΖΑΚ/ZACKIE

Featured post

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση ”Η Αλήθεια Πέθανε”, Κυριακή 18/9, στις 20:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, Καβάλα

www.tsiritsantsoules.gr
mail: tsiritsantsoules@gmail.com
Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση
Η Αλήθεια Πέθανε
Τέσσερα μονόπρακτα του Οκτάβ Μιρμπώ
«Ο Πόλεμος και ο Άνθρωπος», «Η συνέντευξη», «Η επιδημία», «Η Αλήθεια πέθανε»
Συντελεστές
Κείμενο: Οκτάβ Μιρμπώ
Μετάφραση: Ντίνα Μαυρίδου, Τατιάνα Σκανάτοβιτς, Ευαγγελία Καραγεωργίου Αλέξης Κομνηνίδης
Παίζουν και σκηνοθετούν τον εαυτό τους: Μαρίνος Μουζάκης, Ντίνα Μαυρίδου
Δραματουργική επεξεργασία-διασκευή-διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου
Μουσική: Μαρίνος Μουζάκης
Κατασκευή σκηνικών και σκηνικών αντικειμένων: Μαρία Μαρκοπούλου, Κώστας Βαλατσός, Ντίνα Μαυρίδου
Κατασκευή κοστουμιών: Αγγελική Βασιλοπούλου
Η αφίσα και το εξώφυλλο του προγράμματος της παράστασης βασίστηκε στο ομότιτλο έργο του Διονύση Ματαράγκα
Επιμέλεια κειμένου προγράμματος: Κώστας Δεσποινιάδης
Κινησιολογική επιμέλεια, μουσικές επιλογές, σκηνικά, κοστούμια, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2022
Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.
Υπόθεση
Μετά από δυόμιση χρόνια επιδημιών, λιμών, σεισμών και καταποντισμών, οι Τσιριτσάντσουλες έχουν καταλήξει να ζουν (ξανά) στα σκουπίδια. Εκεί ανακαλύπτουν ένα παλιό γαλλικό βιβλίο του Οκτάβ Μιρμπώ, με μονόπρακτα και διηγήματα και αποφασίζουν να το παρουσιάσουν σε παράσταση. Οι ιστορίες του Μιρμπώ ζωντανεύουν από υλικά των σκουπιδιών και μας επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε τη συνάντηση του Πολέμου με την Ανθρωπότητα, την αυθαιρεσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την πολιτική αντιμετώπιση μιας επιδημίας και τη δολοφονία της Αλήθειας. Ιστορίες που ενώ γράφτηκαν περισσότερο από έναν αιώνα πριν, μοιάζουν να περιγράφουν τις ζωές μας.
Για την παράσταση
Η συνάντησή μας με τον Οκτάβ Μιρμπώ (1848-1917) ήταν τυχαία και στάθηκε μοιραία. Στα κείμενά του βρήκαμε έναν παθιασμένο συγγραφέα, με βαθιά αίσθηση περί Δικαίου, μαχητικό, με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων, γνώστη της θεατρικής τέχνης, με ένα ιδιαίτερο, κοφτερό χιούμορ που πολύ μας ταίριαξε. Στην έρευνά μας βρήκαμε μόνο λίγα κείμενά του μεταφρασμένα στα ελληνικά. Ένα πολιτικό κείμενο περί εκλογικής απεργίας, λίγα μυθιστορήματα (εκ των οποίων μόνο Ο Θάνατος του Μπαλζάκ δεν είναι εξαντλημένο) και κάποιους διαλόγους που είχαν δημοσιευτεί στις αρχές του 20ού αιώνα στην καθαρεύουσα. Είδαμε ότι κάποια κείμενά του είχαν παρουσιαστεί το 2018 στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και πέραν αυτού τίποτα άλλο. Έτσι, ο πολυγραφότατος αυτός αναρχικός συγγραφέας του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, παραμένει στη χώρα μας εν πολλοίς, άγνωστος. Σε μια πιο προσεκτική ανάγνωση των κειμένων του, μείναμε εντυπωσιασμένοι από το πόσο επίκαιρα και φρέσκα παραμένουν τόσο τα έργα του, όσο και το ύφος της γραφής του. Με τη βοήθεια κοντινών μας ανθρώπων, με επαρκέστερη γνώση της γαλλικής γλώσσας, επιχειρήσαμε να μεταφράσουμε ορισμένα από αυτά και τελικά καταλήξαμε στα τέσσερα κείμενα (δύο μονόπρακτα και δύο διαλόγους) που δραματοποιήσαμε σε μία ενιαία παράσταση, με τον γενικό τίτλο «Η Αλήθεια Πέθανε».
Σε αυτά τα κείμενα ο Μιρμπώ ασχολείται με διαχρονικές ιδέες όπως ο πόλεμος, η «τέταρτη» εξουσία του Τύπου, οι επιδημίες, η Αλήθεια και το Ψέμα. Μία δραματουργική διαδρομή που, κατά την κρίση μας, διαγράφει έναν ευρύ θεματικό κύκλο που παραμένει ψηλά στις ανησυχίες και της σύγχρονης εποχής μας. Το κωμικό, σχεδόν γκροτέσκ ύφος και η οξυδερκής ανάλυση των ζητημάτων που διαχειρίζεται, καθιστά το κείμενο πολύτιμο εργαλείο έκφρασης των δικών μας σημερινών αγωνιών, μέσα από ένα μοτίβο λαϊκού θεάτρου, που μπορεί να απευθυνθεί στο σύνολο της κοινωνίας, γεγονός που αποτελεί για την κολεκτίβα μας μεγάλη πρόκληση και ευκαιρία για τη συνέχιση της θεατρικής μας πορείας.
Χρειάστηκε να διασκευάσουμε ελαφρώς τα πρωτότυπα κείμενα και να τα επεξεργαστούμε δραματικά, ώστε να γίνουν θεατρική δράση σύμφωνα με τις ανάγκες του θιάσου μας. Οι δύο κλοσάρ κλόουν, που θα διηγηθούν αυτές τις ιστορίες, χρησιμοποιούν υλικά από τα σκουπίδια, καθώς -όπως λέει και ο Μιρμπώ- η Αλήθεια είναι γυμνή. Το Ψέμα είναι αυτό που «…Το πρόσωπό του είναι βαμμένο σαν παλιού αριστοκράτη… Είναι ντυμένο με βαριά, πλούσια διακοσμημένα υφάσματα και φοράει περούκες και ψεύτικα κοσμήματα… και ποτέ δεν κλαίει στο πεζούλι ενός σιντριβανιού…». Και οι κλόουν αυτοί οφείλουν να πουν αυτές τις ιστορίες γιατί «Μπορεί πραγματικά, κάποιος να σκοτώσει την Αλήθεια… Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, αφού έτσι και αλλιώς η Αλήθεια δεν πεθαίνει ποτέ…»
Για τον συγγραφέα
Ο Οκτάβ Μιρμπώ ήταν συγγραφέας, κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος. Είναι γνωστός στις μέρες μας κυρίως για το μυθιστόρημά του Ημερολόγιο μιας καμαριέρας, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Λουί Μπουνιουέλ. Λιβελογράφος που έκανε τους πάντες να τρέμουν, αλλά και νεωτεριστής μυθιστοριογράφος, έγραψε θεατρικά έργα κλασικά και μοντέρνα μαζί. Λογοτεχνικά ανορθόδοξος, πέρα από κατηγοριοποιήσεις, περιφρονούσε σχολές και θεωρίες και έσβηνε μέσα σε όλα τα λογοτεχνικά είδη τη ριζική του αποστροφή προς οτιδήποτε θεσμικό. Βίαια ατομικιστής και αναρχικός, ενσάρκωνε τον κριτικό, δυνητικά ανατρεπτικό διανοούμενο.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Η απεργία των ψηφοφόρων εκδ. Άγρα 2014.)
Για την έκδοση του προγράμματος
Το γεγονός πως το σύνολο σχεδόν του έργου του Μιρμπώ δεν είναι γνωστό στη χώρα μας, μας οδήγησε στη σκέψη να εκδώσουμε τα τέσσερα κείμενα που επιλέξαμε να παρουσιάσουμε, σε μορφή προγράμματος της παράστασης. Στο πρόγραμμα αποφασίσαμε να μην παραθέσουμε τη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία που κάναμε εμείς, για τις ανάγκες της παράστασής μας, αλλά τη μετάφραση των πρωτότυπων κειμένων του συγγραφέα, ώστε να μπορέσει να διασωθεί πλήρης και αυτούσιος ο λόγος του και να κοινοποιηθεί αδιαμεσολάβητα στο κοινό. Αυτή μας η προσπάθεια δεν θα είχε καταλήξει σε αποτέλεσμα χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της Τατιάνας Σκανάτοβιτς, της Ευαγγελίας Καραγεωργίου και του Αλέξη Κομνηνίδη στη μετάφραση και του Κώστα Δεσποινιάδη στη σελιδοποίηση και την τελική επιμέλεια της έκδοσης.
Featured post

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022, ΣΤΙΣ 18:00, ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΑΣΤΙΚΩΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ, ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

9 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ  ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022 ΣΤΙΣ 18:00, ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΑΣΤΙΚΩΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ, ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Featured post

Accion Mutante x Tekno Ritual Guests: Suburbass x Keflat 23 x Kyvie 27/08/2022 Kavala Area

*Σεβόμαστε τους γύρω μας και επικοινωνούμε οποιαδήποτε ανάγκη στο bar.
*Σεβόμαστε το περιβάλλον και δεν αφήνουμε σκουπίδια.
*Δεν ανεχόμαστε παραβιαστικές συμπεριφορές.
*Δεν βγάζουμε φωτογραφίες και βίντεο.
 
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ & ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
*Please we support each other and respect everyone , for any need or emergency situation ,we contact with the bar
*We care about the venue and keep it clean from garbage
*We do not accept macho , sexist and violent attitude
*We do not take photos or videos of the event
THANK YOU IN ADVANCE
 
Contact: teknoritual@hotmail.com
accionmutantecollective@gmail.com
Featured post

ΠΑΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΙΤΖΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ 8/8/2022 ΚΑΒΑΛΑ

Την Τετάρτη 10 Αυγούστου συνεδριάζει το συμβούλιο που θα αποφασίσει για την παράταση ή όχι των προφυλακίσεων του Πάνου Καλαϊτζή, του Θάνου Χατζηαγγέλου και της Γεωργίας Βούλγαρη που βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 11/2/2022.

Featured post

“Άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας” μια εκδήλωση για τον Πάνο Καλαϊτζή στη Βύρωνος 3 KABAΛΑ 28/7/2022

https://www.facebook.com/hashtag/freepanoulis?__gid__=254641916236724

Featured post

”ΑΝΤΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ”, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΙΤΖΗ, ΠΕΜΠΤΗ 28/07, ΣΤΙΣ 18:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3, ΚΑΒΑΛΑ

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΚΑΒΑΛΑ 21/07/2022

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/07, ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ. ΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ/-ΕΣ, ΜΟΙΡΑΣΑΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΑΝ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ.

Featured post

Βιβλίο-στάση στην Κατάληψη Βύρωνος 3 Διήμερο Eλευθεριακού Bιβλίου, 23- 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Βιβλιο-στάση στην Κατάληψη Βύρωνος 3 Διήμερο ελευθεριακού βιβλίου 23- 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022

Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ

Πρόγραμμα Σάββατο 23 Ιουλίου 2022

Προβολή ντοκιμαντέρ και συζήτηση για το έργο της Ούρσουλα Λε Γκεν

Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες

8.30μμ Dj set n’ drinks

10.30μμ Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ

Κυριακή 24 Ιουλίου 2022

Κοινοτική πολυτέλεια. To πολιτικό φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας

Εκδόσεις των ξένων

8.30μμ Dj set n’ drinks 10.30μμ

Από τις 7μμ μέχρι τις 12μμ

Συμμετέχουν: Εκδόσεις των ξένων/ Στάσει Εκπίπτοντες/ Red n’ noir/ Ασύμμετρη απειλή/ Διάδοση/ Κολεκτίβα Druck/ Ελευθεριακή κουλτούρα/ Ουαπίτι/ Πανοπτικόν/ Ευτοπία/ Ναυτίλος/ Ακυβέρνητες πολιτείες

Featured post

ΠΕΜΠΤΗ 14/07/2022, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΚΑΒΑΛΑ

Την Πέμπτη 14/07/2022, περίπου 40 σύντροφοι/ισες (Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη), πραγματοποίησαν πορεία σε κεντρικούς πεζόδρομους της Καβάλας. Πορεία αλληλεγγύης στον σύντροφο απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη. Η πορεία πέρασε και μπροστά από το Α.Τ. Καβάλας, κάνοντας στάση για λίγα λεπτά και φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας. Συνθήματα ακούστηκαν και για την προκλητική αποφυλάκιση του βιαστή Λιγνάδη. 

Βίντεο από την πορεία:

https://www.facebook.com/rda.street/videos/454156946562418/?ref=share

https://www.facebook.com/groups/254641916236724/permalink/578963403804572/?ref=share

Featured post

Αυτο οργανωμένη diy punk συναυλία στο Αυτο/ζόμενο Στέκι στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Καβάλας το Σάββατο 16/7/2022 στις 22:00

Featured post

ΠΕΜΠΤΗ 14/07 ΣΤΙΣ 19:30 ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΚΑΒΑΛΑ ”ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ”

…Εν πάση περιπτώσει αυτή τη στιγμή, το δικό μου κεντρί έχει ήδη διατρήσει το σώμα μου και διαχέει δηλητήριο καταστρέφοντας τα ζωτικά του όργανα, πιθανώς μη αναστρέψιμα. Ωστόσο θα διαπεράσει αναπόφευκτα, έστω και προσωρινά, και τη δολοφονική τάξη που συντηρεί αυτό το σύστημα γενικευμένης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της (ανθρώπινης και μη) φύσης…
Ο ΜΟΝΟΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ
11/7/2022,
Γιάννης Μιχαηλίδης

 

Ο σκορπιός είναι ένα έντομο πού διαφέρει ελάχιστα από τα προγονικά του είδη, τα οποία ήταν από τα πρώτα ζώα που περπάτησαν στην ξηρά πριν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Έχει παρατηρηθεί, ότι άτομα αυτού του είδους όταν βρεθούν εγκλωβισμένα ανάμεσα στις φλόγες, χωρίς ορατή διέξοδο διαφυγής, κάνουν κάτι εντυπωσιακό: στρέφουν το κεντρί τους στον εαυτό τους και αυτοκτονούν! Μία συμπεριφορά που δεν προσφέρει κανένα εξελικτικό πλεονέκτημα, καθώς στις λιγοστές πιθανότητες που η φωτιά θα έσβηνε, τα ζώα που θα επιβίωναν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να αναπαράγονται. Μία συμπεριφορά που έρχεται σε αντίθεση με τη θεωρία που θέλει τα έντομα βιολογικά ρομπότ επειδή παρουσιάζουν τυποποιημένες συμπεριφορές.

Η απλούστερη θεώρηση με την οποία μπορώ να ερμηνεύσω αυτή τη συμπεριφορά, είναι ότι η εξέλιξη της ζωής δεν κατασκευάζει ρομπότ, αντίθετα δημιουργεί νευρικά συστήματα επεξεργασίας πληροφοριών και λήψης αποφάσεων. Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφορών, αναδύονται από τη σύνθετη λειτουργία αυτοοργανωμένων νευρικών κυκλωμάτων, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις ευνοούν όντως την μέγιστη αναπαραγωγική δυνητικότητα. Άρα λοιπόν, τα μικροσκοπικά αυτά νευρικά συστήματα με αρκετές τάξεις μεγέθους λιγότερες νευρικές συνάψεις από ότι οι δικοί μας εγκέφαλοι, παράγουν μία συμπεριφορά που προδίδει στοιχεία της εσωτερικής τους λειτουργίας:

  1. Τα ζώα αυτά βιώνουν πόνο, εννοώντας τον πόνο ως ένα ερέθισμα το οποίο το ζώο προσπαθεί να εξαλείψει.
  2. Τα ζώα αυτά βιώνουν φόβο, εννοώντας τον φόβο ως μία εσωτερική νοητική προβολή μιας μελλοντικής κατάστασης.
  3. Έχουν γνώση ότι διαθέτουν ένα φονικό εργαλείο με το οποίο δολοφονούν τα θηράματα τους και αμύνονται από τους θηρευτές τους: το κεντρί.
  4. Συσχετίζουν το αίσθημα του πόνου με το σώμα τους, καθώς στρέφουν το κεντρί στον εαυτό τους.
  5. Η συσχέτιση του πόνου με την αυτοαντίληψη, εφόσον ο πόνος είναι μία στοιχειώδης μορφή νοητικής κατάστασης, και η συνείδηση είναι η σκέψη πάνω στην σκέψη, συνιστά μία πρωτόλεια μορφή συνείδησης. Άρα ο πόνος είναι κατά μία έννοια συνειδητός.

Επειδή η ανθρωποκεντρική στην πλειονότητα της κοινωνία μας, αποδίδει τα παραπάνω νοητικά χαρακτηριστικά αποκλειστικά στους ανθρώπους, μάλλον θα κατηγορηθώ για ανθρωπομορφισμό (θα μου πείτε από όσα έχεις κατηγορηθεί αυτό σε πείραξε;). Ωστόσο δεν αποδίδω στους σκορπιούς χαρακτηριστικά που δεν συνάγονται από τη συμπεριφορά τους, όπως π.χ. έλλογη σκέψη. Είναι ενθαρρυντικό ότι νεότερες νευροεπιστημονικές έρευνες υπαινίσσονται πως η αρχιτεκτονική των νευρικών κυκλωμάτων που σχετίζεται με τη λειτουργία της συνείδησης στον άνθρωπο και τα υπόλοιπα θηλαστικά, ανιχνεύεται ακόμη και στους εγκεφάλους εντόμων.


Πώς συνδέονται τα παραπάνω με την τωρινή κατάσταση; Μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα από την εμφάνιση των σκορπιών, περπάτησε στη γη ένα ον που κατασκεύασε δομές μόνιμου εγκλωβισμού για άλλα ζωντανά όντα, ανάμεσα στα οποία και τους όμοιους του: κλουβιά και φύλακες.

Πολλά ευφυή ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας σταματάνε να τρώνε και οδηγούνται στο θάνατο (π.χ. από τα δελφίνια που αιχμαλωτίζονται ελάχιστα επιβιώνουν). Αμέτρητοι άνθρωποι σε συνθήκες αιχμαλωσίας, (από τόσο παλιά που έχουν σβήσει οι απαρχές) έχουν προβεί σε απεργίες πείνας μέσα στις φυλακές για να κερδίσουν την ελευθερία τους ή την αξιοπρέπειά τους. Πρόκειται για το αντίστοιχο του αυτοκεντρίσματος από όντα με αρκετή ευφυΐα ώστε να προσπαθήσουν να δώσουν διέξοδο στο αδιέξοδο. Για αυτό πλέον, η απεργία πείνας αποτελεί διεθνώς ένα ιστορικά αναγνωρισμένο ισχυρό μέσο αγώνα, κυρίως των φυλακισμένων.


Στις ελληνικές συνθήκες (όπου μέχρι και η χούντα των συνταγματαρχών έκανε πίσω σε απεργίες πεινάς) οι σύγχρονοι δικαστές και εισαγγελείς διέπονται από μία διαφορετική οπτική. Η πλειονότητα διακατέχεται από υπερσυντηρητικές απόψεις και έχοντας προκαλέσει ανείπωτο πόνο σε δεκάδες χιλιάδες κρατούμενους που τους έχουν στερήσει μακροχρόνια την ελευθερία, εργάζονται για μία βιομηχανία βασανισμού που οχυρώνεται πίσω από προφανή ψεύδη όπως ο σωφρονισμός. Σαν τους εργάτες των σφαγείων, ή σαν τους πιλότους μαχητικών αεροσκαφών που βομβαρδίζουν τις πόλεις του αντιπάλου, έχουν νεκρώσει μέσα τους κάθε ίχνος ενσυναίσθησης και μπορούν να τρώνε το μεσημεριανό τους πείθοντας τους εαυτούς τους ότι κάνουν κάτι χρήσιμο. Για αυτό και βλέπουν την απεργία πείνας ως ένα μέσο αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους και επιδεικνύουν μηδενική ανοχή.

Πώς αλλιώς να ερμηνευθούν, αυτά που γράφουν δικαστές και εισαγγελείς, μέχρι και την 46η μέρα απεργίας πείνας που διεξάγω, όποτε και εκδόθηκε η εισαγγελική πρόταση του εφετείου για την αποφυλάκιση μου;

Προηγήθηκαν δύο συμβούλια όπου δικάστηκα για αυτά που οι δικαστές πιστεύουν ότι θα κάνω και κρατούμαι προληπτικά ως “επικίνδυνος τέλεσης νέων αξιόποινων πράξεων”. Στη δεύτερη μάλιστα δική δεν μου έκαναν ούτε μία ερώτηση, ούτε καν για τους τύπους και απλά εξέδωσαν μία προειλημμένη απόφαση μετά από 40 μέρες (30 εκ των οποίων ήδη σε απεργία πείνας). Χωρίς καν σκεπτικό, τους πήρε 40 ημέρες για να γράψουν “σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, προς αποφυγήν άσκοπων επαναλήψεων”. Αντιμετωπίστηκα με προκλητική αδιαφορία.

Απέναντι σε αυτή την αθλιότητα ξεκίνησα την απεργία πείνας. Και στην ανακοίνωση έναρξης της, απαρίθμησα τόσο τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, όσο και πάμπολλα παραδείγματα όπου οι δικαστές έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες όταν πρόκειται για παιδιά του συστήματος (μπάτσους – δολοφόνους, δεσμοφύλακες – βασανιστές, φασίστες, μεγαλοκαπιταλιστές).

Εν τω μεταξύ, εν μέσω της απεργίας μου έχουν αποφυλακιστεί πρόωρα ο δολοφόνος του Αλέξανδρου, ένας εκ των δολοφόνων του Ζακ που έβγαλε τόσο φυλακή όσο διάστημα κάνω εγώ απεργία πείνας και ο βιαστής Φιλιππίδης με το απίθανο σκεπτικό ότι δεν κινδυνεύουν τα υποψήφια θύματα επειδή είναι πλέον γνωστός για τις πράξεις του και θα τον αποφεύγουν. Και εγώ που συμπλήρωσα τα 3/5 της ποινής μου εδώ και 7 μήνες “δεν έχω σωφρονιστεί ακόμα καθώς δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα” κατά τα εισαγγελικά σκεπτικά! Αμετανόητοι δολοφόνοι απολαμβάνουν αυτό που παλεύω να κερδίσω εδώ και 50 ημέρες ρισκάροντας τη ζωή μου, αυτό που δικαιούμαι εδώ και 7 μήνες, την ελευθερία.

Φαινομενικά άσχετο το γεγονός της δολοφονίας του χιμπατζή που απέδρασε από τη φυλακή άγριων ζώων του Ζαν Ζακ Λεσουάρ, και όμως σχετικό. Άραγε θα ασχοληθεί η ελληνική “δικαιοσύνη” με έναν κατά συρροή δολοφόνο και βασανιστή της άγριας ζωής; Πολλά τα λεφτά…

Εν πάση περιπτώσει αυτή τη στιγμή, το δικό μου κεντρί έχει ήδη διατρήσει το σώμα μου και διαχέει δηλητήριο καταστρέφοντας τα ζωτικά του όργανα, πιθανώς μη αναστρέψιμα. Ωστόσο θα διαπεράσει αναπόφευκτα, έστω και προσωρινά, και τη δολοφονική τάξη που συντηρεί αυτό το σύστημα γενικευμένης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της (ανθρώπινης και μη) φύσης…

Ο ΜΟΝΟΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

11/7/2022,

Γιάννης Μιχαηλίδης

ΕΚΤΑΚΤΟ: 25 Ιουλίου ορίστηκε το συμβούλιο της Λαμίας για την αποφυλάκιση του απεργού πείνας από 23/5 Γ.Μιχαηλίδη

https://athens.indymedia.org/post/1619834/

Featured post

Mικροφωνική για τον Απεργό Πείνας Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ 7/7/2022 στο λιμάνι της Καβάλας

Την Πέμπτη 07/07/2022, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης, σε ελληνικά και αγγλικά. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ


46 
μέρες μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται αντιμέτωπος με κάθε είδους κατασταλτική μεθόδευση τόσο απέναντι στον ίδιο όσο και απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, που στηρίζει τον αγώνα του μέσα σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία.

Όσον αφορά τον ίδιο το σύντροφο, η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ επιβαρυμένη. Σύμφωνα με τη γιατρό που τον παρακολουθεί και έχοντας χάσει πάνω από το 21% του αρχικού σωματικού του βάρους κινδυνεύει από σοβαρή ανεπάρκεια πολλαπλών οργανικών λειτουργιών, καθώς και από σοβαρή μη αναστρέψιμη ανεπάρκεια ζωτικών οργάνων, που μπορεί να οδηγήσουν τον οργανισμό του σε «πολυοργανική ανεπάρκεια» κατάσταση απειλητική για τη ζωή του.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη είναι επίσης αντιμέτωπος με την απάνθρωπη διαχείριση της διοίκησης του νοσοκομείου της Λαμίας (διευθυντής ΓΝ Λαμίας, Ανδρέας Κολοκυθάς) και της διοίκησης της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Δομοκού (διοικητής εξωτερικής φρουράς, Θανάσης Κόκοτας). Ο σύντροφος είναι απομονωμένος στο δωμάτιο του νοσοκομείου χωρίς τηλεόραση, με τη χυδαία δικαιολογία ότι μπορεί να αυτοκτονήσει με τα καλώδια. Οι απεργοί πείνας δεν έχουν αυτοκτονικές τάσεις, βάζουν ανάχωμα τη ζωή τους και αγωνίζονται για να θριαμβεύσει η ίδια η ζωή. Οι νεκροί απεργοί πείνας δεν αυτοκτονούν, δολοφονούνται από τα καπιταλιστικά κράτη, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό. Κάθε εφημερίδα, κάθε γράμμα, κάθε επικοινωνία του ελέγχεται διεξοδικά. Τα επισκεπτήρια με τη συντρόφισσα του είναι ολιγόλεπτα και κάτω από το ασφυκτικό και άγρυπνο βλέμμα ένστολων σκουπιδιών. Το ίδιο ισχύει και για τα επισκεπτήρια με το δικηγόρο του και τη γιατρό του, στα οποία πέρα από κάθε σεβασμό στο ιατρικό και νομικό απόρρητο παρίστανται 4 δεσμοφύλακες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας εξέδωσε την αρνητική απόφαση ένα μήνα μετά το συμβούλιο και ενώ ο Γιάννης ήταν ήδη στο νοσοκομείο, συνιστούν βασανισμό .

Η απόπειρα ηθικής και σωματικής εξόντωσης του Γιάννη τόσο με την καθυστέρηση της έκδοσης της απόφασης όσο και με το γεγονός ότι δε γνωρίζει πότε θα εκδικαστεί σε 2ο βαθμό η αίτηση της αποφυλάκισης του από το συμβούλιο εφετών της Λαμίας, ταυτόχρονα με τη συστηματική αποσιώπηση του αγώνα του και των δράσεων του κινήματος αλληλεγγύης πανελλαδικά και διεθνώς, θα πέσει στο κενό. Είμαστε δίπλα στο σύντροφό μας με όποιο τρόπο μπορούμε.

Το συμβούλιο εφετών της Λαμίας θα μας βρει απέναντι του. Ο Γιάννης δε θα λυγίσει και το κίνημα δε θα φοβηθεί. Ας το έχουν αυτό στο μυαλό τους όσοι αναγνωρίζουν ελαφρυντικά πρότερου σύννομου βίου στο δολοφόνο του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Την ίδια περίοδο που ο σύντροφός μας αγωνίζεται για την αποφυλάκιση του, στο εφετείο Λαμίας αφέθηκε για δεύτερη φορά ελεύθερος ο αμετανόητος Κορκονέας. Δε θα μπορούσε να αποτυπωθεί πιο εύγλωττα στο δημόσιο διάλογο η υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης.

Ο αγώνας για την αποφυλάκιση του Γιάννη αυτή την περίοδο κοινωνικής αδράνειας και κάμψης των αγωνιστικών αντανακλαστικών είναι αγώνας για την ελευθερία όλων. Ο αγώνας του Γιάννη με ανάχωμα το σώμα του, είναι η έμπνευση να αγωνιστούμε απέναντι σε όσα μας καταδυναστεύουν. Οι αγώνες των πολιτικών κρατούμενων είναι πάντα επίκαιροι και πάντα σύγχρονοι των επίδικων κάθε εποχής. Το δόγμα νόμος και τάξη της Νέας Δημοκρατίας έχει σπάσει και αυτό αποδεικνύεται γιατί όλη η προεκλογική τους ατζέντα έχει βρει απέναντι της ξανά τη δικαιοσύνη του δρόμου. Η ζωή θα νικήσει.!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΛΩΝ

Η ΕΠ’ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΜΕΣΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

After 8.5 years in prison, after all these arbitrary actions against me, I decided to put an end to my 11 years of suffering, by putting up a mound against the practice of preventive imprisonment, or else the additional punishment of escape with legal loopholes. After 5 more months of preventive detention, I am starting a hunger strike for my release. This choice, with the deep motivation of the much desired freedom, I intend to support it with the same consistency that I have supported my choices so far and for which they are avenging me.“

GIANNIS MICHAILIDIS, PREVENTIVELY IMPRISONED IN MALANDRINOS PRISON, 23/5/2022

Giannis Michailidis started a hunger strike on 23/05/2022. Today 46 days later he has lost more than 21% of his body weight and started to show serious health problems , more specifically vital organs such as the liver, heart and spleen have already started to malfunction. The hunger striker already has anemia, thrombocytopenia, hyperholesterolemia and hypoalbuminemia.

His doctor’s medical assessment is that in a very short time he may develop severe multiple organ function failure.

Under the Penal code applicable to his case, all prisoners who have completed 3/5 of their sentence are entitled to conditional release, if there are no active criminal cases or active disciplinary offenses within the penitentiary. However the Amfissa Judicial Council refuses to release him on the pretext that he does not meet the substantive conditions of release.

Giannis’s hunger strike is taking place at a time when a right wing conservative neo liberal government is in power in Greece. This particular government has shown great interest in repressing political prisoners .

We support the comrades struggle , knowing that it is not an individual case rather than a general attack we as anarchists face both inside and out of the prison cells.

THE STATE AND THE CAPITAL ARE THE ONLY TERRORISTS .

SOLIDARITY TO ALL THE POLITICAL PRISONERS

WE DEMAND THE IMMEDIATE RELEASE OF ANARCHIST HUNGER STRIKER G. MICHAILIDIS

Featured post

Ενημέρωση από συγκέντρωση – μικροφωνική αλληλεγγύης στον Γ. Μιχαηλίδη, Καβάλα 30/06/2022

Στα πλαίσια της 3ης πανελλαδικής ημέρας δράσεων αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση – μικροφωνική στο λιμάνι της Καβάλας. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο, πετάχτηκαν τρικάκια και ακούστηκαν συνθήματα αλληλεγγύης!

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ 

Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 26/5 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, τηλεφωνική επικοινωνία με τον Β. Σταθόπουλο

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 26/5 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, τηλεφωνική επικοινωνία με τον Β. Σταθόπουλο

τηλεφωνική  επικοινωνία με τον Συνήγορο του Β. Σταθόπουλου, Θανάση Καμπαγιάννη

Featured post

Παρέμβαση στο ΡΑΔΙΟ ΠΡΩΙΝΗ για τον ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Καβάλα 24/06/2022

Παρέμβαση στο ΡΑΔΙΟ ΠΡΩΙΝΗ Καβάλα στις 24/6 για τον ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ στα πλαίσια της διεθνούς ημέρας αλληλεγγύης

Διαβάστηκε το κείμενο του ταμείου αλληλεγγύης φυλακισμένων και  διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Ο αναρχικός κρατούμενος στις φυλακές Μαλανδρίνου Γιάννης Μιχαηλίδης ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 διεκδικώντας να γίνει δεκτή η αίτηση αποφυλάκισης του. Ενώ ο ίδιος έχει εκτίσει χρονικά το σύνολο της ποινής του (8.5 χρόνια στα κελιά της δημοκρατίας) και σύμφωνα με τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης δικαιούται να αποφυλακιστεί, το υπεύθυνο δικαστικό συμβούλιο απέρριψε την 1η αίτηση για την υφ’ορον απόλυση του με το φαιδρό σκεπτικό ότι είναι «επικίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων» και η 2η αίτηση βρίσκεται ακόμα υπό εξέταση με την εισαγγελία να έχει εισηγηθεί αρνητικά ως προς αυτή. Αποφασισμένος και συνεπής για χρόνια στον αγώνα ενάντια στην κρατική εξουσία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και κάθε μορφής εκμετάλλευση έχει δώσει μάχες μέσω της συμμετοχής του σε κοινωνικούς αγώνες αλλά και σε αντάρτικες ομάδες δράσης. Παρών σε κάθε μορφή αγώνα που προάγει την εξέγερση και την αντίσταση στην εξουσία, έμπρακτα αλληλέγγυος σε όσους βίωσαν την βαναυσότητα και την εκδικητικότητα της καταστολής. Έχοντας κατηγορηθεί ατελέσφορα για ένα σωρό αβάσιμες υποθέσεις (ληστεία στην Πάρο, ένταξη στην ΣΠΦ) και καταδικασμένος, μεταξύ άλλων, για το «έγκλημα» της ληστείας μιας τράπεζας και ενώ έχει καταφέρει να αποδράσει από τα κολαστήρια της δημοκρατίας (μία πράξη για την οποία έχει εκτίσει το νομικό του «χρέος»), παραμένει υπερήφανος επαναστάτης χωρίς ποτέ να υπογράψει δηλώσεις μετάνοιας για τις δράσεις και τις επιλογές του. Είναι προφανές, λοιπόν, για ποιο λόγο το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας του αρνείται την υφ’ορον απόλυση που δικαιούται. Διότι αυτό ακριβώς επιφυλάσσουν σε όσα κρατούμενα δεν «μετανοούν» για την πολιτική τους δράση και δεν πειθαρχούν στον νοσηρό σωφρονιστικό μηχανισμό. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δικαστικοί και σωφρονιστικοί λειτουργοί – πραιτοριανοί του συστήματος εκδικούνται όσα αντιστέκονται στις επιταγές τους, στο καθεστώς τους που διαιωνίζει την εκμετάλλευση και την ανισότητα. Ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης, ανυποχώρητος στην αναρχική του στάση, πολέμησε και πολεμάει το κρατικό και καπιταλιστικό καθεστώς που σήμερα βρίσκεται σε ακόμα μια φάση «κρίσης», κάτι που η κοινωνική βάση το βιώνει στο πετσί της αδυνατώντας ουσιαστικά να επιβιώσει λόγω της αύξησης του κόστους διαβίωσης. Το βιώνει στους πολέμους των ισχυρών, αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής οικονομίας και της κρατικής δόμησης των κοινωνιών, που λεηλατούν τον φυσικό κόσμο στο βωμό του χρήματος και εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη ύπαρξη με στόχο το κέρδος. Συνέπειες του καθεστώτος αυτού όμως, το βιώνουν και χωρίς να έχουν φωνή να το εκφράσουν η φύση και τα υπόλοιπα έμβια όντα. Ο σύντροφος έχει επιλέξει πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται συνεχώς και συνεχίζοντας αυτή την στράτευση του επιλέγει ένα από τα πιο σκληρά μέσα αγώνα για να διεκδικήσει την ελευθερία του. Και σε αυτό τον αγώνα του η αλληλεγγύη είναι κρίσιμη και αναγκαία. Γι αυτό λοιπόν δηλώνουμε απερίφραστα την στήριξη μας.

Όποιος ξεχνά τους αιχμαλώτους πολέμου, ξεχνά και τον ίδιο τον πόλεμο.

Δύναμη και αλληλεγγύη σε όλα τα έγκλειστα συντρόφια μας.

Άμεση απελευθέρωση του αμετανόητου αναρχικού συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 23/5.

Ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων & διωκόμενων αγωνιστ(ρι)ών

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ, ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΚΑΒΑΛΑ 24/06/2022

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΗΜΕΡΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΠΑΝΟ ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Featured post

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24/6/2022 Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης στον Αναρχικό Απεργό Πείνας, από 23/5, Γιάννη Μιχαηλίδη ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 19:00, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΤΙΚΑ ΞΑΝΘΗΣ

Την Δευτέρα 20/6, το Δικαστικό Συμβούλιο της Άμφισσας απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης του συντρόφου απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, παρατείνοντας την ομηρία του.

Τη στιγμή που μιλάμε, μετά από ένα μήνα απεργίας πείνας, ο Γιάννης έχει φτάσει τα 57.5 κιλά, έχει χάσει περισσότερο από το 21% του σωματικού του βάρους και πλέον έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου κρατείται φρουρούμενος και χωρίς να επιτρέπεται σε οικεία του πρόσωπα να τον επισκέπτονται.

Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την αστική δικαιοσύνη. Μία δικαιοσύνη όπου με το ένα χέρι αθωώνει επιχειρηματίες, μπάτσους, φασίστες βιαστές και την κοινωνική ελίτ και με το άλλο φυλακίζει αγωνιστές με κυριότερο για αυτήν στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα. Στεκόμαστε δίπλα στον δίκαιο αγώνα του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη.

Η άμεση αποφυλάκιση του Γ.Μ. και ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλους, όλες.

«Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων»

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΕΛΙΟΥ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Αυτόνομο Στέκι Ξάνθης

Utopia A.D.

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ – ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, ΤΡΙΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2022, ΚΑΒΑΛΑ

Την Τρίτη, 07/06/2022 στις 18:30 στο λιμάνι της Καβάλας, πραγματοποιήθηκε μικροφωνική – συγκέντρωση αλληλεγγύης στον σύντροφο απεργό πείνας, Γιάννη Μιχαηλίδη. Μοιράστηκε και διαβάστηκε το κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης στον σύντροφο, ακούστηκαν συνθήματα, πετάχτηκαν τρικάκια!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΟΣ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 23/5/2022

Ο αναρχικός σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης έχει εκτίσει από τις 29 Δεκεμβρίου 2021, μετά από 8,5 χρόνια κράτησης, τις τυπικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης για όλες τις ποινές του. Το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας ωστόσο αρνείται την αποφυλάκιση του με το πρόσχημα, ότι δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης. Αυτή η επιπλέον κράτηση, χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από τη δικαστική μαφία για να τιμωρήσει επιλογές και στάσεις αγώνα.

Μετά την πρώτη απόρριψη της αίτησης του για υφ΄ όρων απόλυση το Φεβρουάριο έρχεται η δεύτερη αρνητική εισαγγελική πρόταση, τώρα τον Μάιο, με τους αρμόδιους δικαστές να μην είναι σε θέση να προσδιορίσουν χρονικά την αποφυλάκιση του, ή μάλλον να δηλώνουν, ότι ο σύντροφος θα χρειαστεί να παραμείνει για αόριστο ακόμα χρονικό διάστημα στη φυλακή έως ότου κριθεί με βάση τις ορέξεις τους, ότι δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο. Για να δικαιολογηθεί αυτή η επ’ αόριστον ομηρία του συντρόφου επιστρατεύεται το πρόσχημα ότι ο κρατούμενος “δεν πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις αποφυλάκισης, καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων”. Πρόκειται δηλαδή για προληπτική παράταση κράτησης ενός κρατουμένου χωρίς χρονικό ορίζοντα.

Με βάση τον Ποινικό Κώδικα που εφαρμόζεται στην περίπτωση του συντρόφου, όλοι/ες οι κρατούμενοι/ες που έχουν συμπληρώσει τα 3/5 της ποινής τους δικαιούνται την υφ ‘ όρων αποφυλάκιση τους εφόσον δεν συντρέχουν ενεργές ποινικές υποθέσεις ή ενεργά πειθαρχικά παραπτώματα εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων. Η υφ’ όρων απόλυση είναι ένα αγωνιστικό κεκτημένο των κρατουμένων. Ένα κεκτημένο που μαζί με κάποια άλλα λίγα, όπως οι ολιγοήμερες άδειες, κερδήθηκαν την εποχή του σκληρού καθεστώτος εγκλεισμού και των αιματηρών εξεγέρσεων στις φυλακές.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ

Αυτή την στιγμή στο πρόσωπο του Γιάννη εφαρμόζεται το πιο απεχθές και οργουελικό πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης. Πίσω από την δημιουργική ασάφεια των ουσιαστικών προϋποθέσεων κρύβεται η αστυνομία σκέψης των δικαστών και των εισαγγελέων, οι οποίοι τιμωρούν τους κρατούμενους όχι για τα ποινικά αδικήματα, που διαπράξανε αλλά για αυτά που φαντάζονται οι ίδιοι, ότι ίσως διαπράξουν σε κάποιο αόριστο μέλλον. Αυτού του είδους η υποκειμενική κρίση πάντα εξαντλείται και εφαρμόζεται εναντίων των πολιτικών αντιπάλων του κράτους και όσων κρατούμενων διατηρούν ένα αγωνιστικό φρόνημα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κρατούμενοι έχουν συμπληρώσει την ποινή που τους έχει επιβληθεί, έχουν υπογράψει για την υπό όρους αποφυλάκιση τους, και περιμένουν να αποφασίσει θετικά κάποιο συμβούλιο αναστολών, μήνες ή και χρόνια, χωρίς να υπάρχει κανένας απτός λόγος απόρριψης πέραν της ύπαρξης μιας αστυνομίας σκέψης που στο όνομα της φαντασίας της προστάζει : “απορρίπτεται” – «είστε επικίνδυνος για αυτά που σκέφτομαι ότι ίσως διαπράξετε» Αυτού του είδους η προληπτική κράτηση αποτελεί επί της ουσίας τμήμα του καθεστώτος εξαίρεσης το οποίο έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις και οικοδομείται για να τσακίσει τους αμετανόητους πολιτικούς κρατούμενους/ες καθώς και όσους κρατούμενους/ες αρνούνται να συμβιβαστούν με τις κρατικές προσταγές εντός των “σωφρονιστικών” ιδρυμάτων.

Γνωρίζουμε, ότι οι αμετανόητοι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος δέχονται όλο το μένος και την εκδικητικότητα του κρατικού μηχανισμού. Εφαρμόζονται σε βάρος τους ειδικοί νόμοι, ειδικά καθεστώτα κράτησης, ειδικές δίκες. Είναι αποδέκτες κάθε είδους δικαστικών πραξικοπημάτων και μεθοδεύσεων. Η αμετανόητη στάση τους, η αντίσταση που διεξάγουν με απεργίες πείνας, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με πολιτικές παρεμβάσεις, με αποδράσεις, αποτελούν αυτό ακριβώς που θέλουν να τσακίσουν τα κράτη μέσω των αντιτρομοκρατικών τους νομοθεσιών και με τις απαιτήσεις τους για δηλώσεις μετάνοιας. Το παράδειγμα του συνεχή αγώνα και της αντίστασης σε κάθε συνθήκη παρά το κόστος. Την πολιτική επιλογή ότι ο αγώνας δεν είναι μάταιος αλλά αναγκαίος και συνεχίζεται ακόμα και μέσα από τις φυλακές. Γι’ αυτό και είναι αξιοθαύμαστη η στάση του συντρόφου στο πρώτο συμβούλιο που εξέταζε την υπό όρους αποφυλάκιση του. Συγκεκριμένα, η πρώτη απορριπτική πρόταση που έλαβε ο σύντροφος συνοδευόταν από το σκεπτικό των δικαστών, ότι δικαιολόγησε την πράξη της ληστείας γενικώς και αορίστως καθώς και ότι η « καλή διαγωγή » που έχει επιδείξει μετά τη σύλληψή του είναι προσχηματική. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του σκεπτικού, αποτελεί ένα ξεκάθαρο παράδειγμα δικαστικής αυθαιρεσίας, αφού όλο το σκεπτικό βασίζεται σε υποκειμενικές κρίσεις. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος του σκεπτικού των δικαστών, ο σύντροφος ήταν συγκεκριμένος ως προς αυτό και διαχώρισε ηθικά τη στοχευμένη ληστεία τράπεζας και τις μη στοχευμένες ληστείες όπως π.χ. περαστικών ανθρώπων. Οι απαλλοτριώσεις τραπεζών αποτελούν μία συνειδητή πολιτική επιλογή, που αποτελεί διαχρονικό εργαλείο αγώνα των επαναστατικών κινημάτων και ως τέτοια οφείλουμε να τη στηρίξουμε. Απέναντι σε κάθε απόπειρα να αποσπάσουν δήλωση μετάνοιας, ο σύντροφος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και των επιλογών του και δήλωσε το αυτονόητο. Ότι το να ληστεύεις τους ναούς του χρήματος δεν είναι έγκλημα ηθικά και δεν τίθεται ζήτημα «σωφρονισμού» ως προς αυτό. Ληστές είναι τα κράτη και οι καπιταλιστές.

Για αυτό θεωρούν επικίνδυνο το σύντροφο Γιάννη Μιχαηλίδη. Επειδή συμμετείχε από νεαρή ηλικία σε αναρχικές μαθητικές ομάδες, επειδή συμμετείχε στις αντιπολεμικές/ αντικρατικές / αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου και είχε συλληφθεί κατά την διάρκεια των συγκρούσεων. Επειδή συμμετείχε στους φοιτητικούς αγώνες του 2006-2007 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, επειδή αγωνίστηκε ενάντια στην λεηλασία της φύσης και είχε συλληφθεί για την παρέμβαση στο καζίνο της Πάρνηθας το 2007, επειδή αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της εξέγερσης του Δεκέμβρη, επειδή ήταν παρών στις μάχες ενάντια στα μνημόνια. Επειδή απαλλοτρίωσε τα ματωμένο πλούτη των τραπεζών. Επειδή σε όλη του την ζωή παραμένει αταλάντευτα αφοσιωμένος στο όραμα της ανατροπής κράτους και κεφαλαίου από αναρχική σκοπιά. Επειδή επί έντεκα χρόνια, είτε ως καταζητούμενος είτε ως κρατούμενος, κράτησε μια αγωνιστική – μαχητική στάση απέναντι στο αστυνομικό-δικαστικό σύμπλεγμα, την υλική έκφραση της κρατικής τρομοκρατίας. Γιατί ποτέ του δε λύγισε, δε μετανόησε, δεν επέλεξε τον εύκολο δρόμο της ρουφιανιάς και της αναξιοπρέπειας.

Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΞΥΠΟΛΥΤΟΥΣ

Είναι επικίνδυνος επειδή δεν εμπλέκεται με το εφοπλιστικό κεφάλαιο που λειτουργεί ως βαποράκι καρτέλ μεταφέροντας τόνους ηρωίνης (NOOR1), επειδή δεν είναι μια προσωπικότητα του καλλιτεχνικού στερεώματος που εκμεταλλεύεται εξουσία και επιρροή για να βιάζει σώματα και ψυχές ανθρώπων (Λιγνάδης), επειδή δεν αποτελεί κάποιο επιφανές διεφθαρμένο στέλεχος κάποιας πολυεθνικής ή κάποιου πολιτικού κόμματος (Energa, Novartis, Siemens). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αστική δικαιοσύνη έχει προσήλωση στην “τήρηση των δικαιωμάτων” των κρατουμένων και επιδεικνύει ανθρωπιστικές ευαισθησίες όταν πρόκειται για τα δικά της παιδιά. Ο κατάλογος των δικών τους ανθρώπων που ξεγλίστρησαν ανώδυνα από τα δίχτυα που στήνει η δικαιοσύνη είναι χωρίς τέλος. Η αποφυλάκιση του αμετανόητου Κορκονέα, οι αποφυλακίσεις των μελών της χρυσής αυγής, η πολιτική κάλυψη στους μπάτσους δολοφόνους του Νίκου Σαμπάνη και η εισαγγελική πρόταση παρωδία που συγκαλύπτει τους μεγαλοεπιχειρηματίες βιαστές της Γεωργίας Μπίκα μας δείχνουν, ότι δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο της αστικής δικαιοσύνης έναν από τους βασικούς πυλώνες του κράτους.

Σε μια περίοδο όπου η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οι πολεμικές συγκρούσεις επεκτείνονται πλέον και σε ευρωπαϊκό έδαφος, οι στρατηγικές προληπτικής αντιεξέγερσης αποτελούν την πολεμική προετοιμασία για την αντιμετώπιση των κοινωνικών- ταξικών αντιστάσεων. Στο μέτωπο της ποινικής καταστολής, οι ποινικοί κώδικες αυστηροποιούνται ενώ το καθεστώς εξαίρεσης για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους συνεχίζει να βαθαίνει και να οξύνεται. Το αίτημα του συντρόφου για την άμεση αποφυλάκιση του αποτελεί έναν αγώνα για να σπάσει η εκδικητική πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού και αποκτάει ειδικό βάρος γιατί οι πολιτικοί κρατούμενοι λόγω των πολιτικών επιλογών τους, είναι η προμετωπίδα του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Ο αγώνας του συντρόφου για την αποφυλάκιση του δεν είναι επομένως ένας στενός αγώνας, που αφορά τον ίδιο αποκλειστικά. Είναι μια αγωνιστική επιλογή συνολικά ενάντια σε ένα καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται αυθαίρετα και καταχρηστικά απέναντι σε κάθε κρατούμενο που έχει μια αξιοπρεπή στάση αλλά και πιο ειδικά ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης εις βάρος πολιτικών κρατουμένων, αναρχικών ή κομμουνιστών.

Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για έναν κόσμο χωρίς φυλακές και συρματοπλέγματα, χωρίς σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς την λεηλασία και την καταστροφή του πλανήτη από τις πολυεθνικές, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς φτωχούς και πλούσιους, χωρίς έμφυλη και φυλετική καταπίεση.Για αυτό τον κόσμο αγωνιζόμαστε, για αυτό τον κόσμο αγωνίζεται ο σύντροφος μέσα από την απεργία πείνας που διεξάγει.

Να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε από κοινού με όλες μας τις δυνάμεις την αποφυλάκιση του συντρόφου.

Να στήσουμε αναχώματα απέναντι στην απόπειρα εξόντωσης του απεργού πείνας.

Η ΕΠ ΑΟΡΙΣΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΤΕΙ ΑΜΕΣΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ & ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ 30/5/2022

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

 Από τη Δευτέρα 23/5, αρνείται την πρόσληψη τροφής διεκδικώντας να γίνει δεκτό το νέο αίτημα για άμεση αποφυλάκιση του. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες δίπλα στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη.

#antireport #hungerstrike

Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας στη Φιλίππου 46 την Πέμπτη 26/5 στις 19:00 Η αντιτρομοκρατική υπέδειξε, η δικαιοσύνη εκτέλεσε επιβάλλοντας 19 χρόνια ποινή για την Αλληλεγγύη και την Συντροφικότητα.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Η αντιτρομοκρατική υπέδειξε, η δικαιοσύνη εκτέλεσε επιβάλλοντας 19 χρόνια ποινή για την Αλληλεγγύη και την Συντροφικότητα.
Θα υπάρξει τηλ. επικ. με τους Β. Σταθόπουλο & Θ. Καμπαγιάννη
Στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας στη Φιλίππου 46 την Πέμπτη 26/5 στις 19:00 
Featured post

Δικαστήριο της ΒΦΛ την Τρίτη 24/05/2022

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΒΦΛ ΣΤΙΣ 24 ΜΑΪΟΥ 2022.

Την Τρίτη 24/5/2022 θα εκδικαστεί τελικώς στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας, μετά από μία αναβολή, η δίκη των εργατικών διαφορών που αφορά στις πρώτες ομαδικές απολύσεις των 133 εργαζομένων του σωματείου της χημικής βιομηχανίας λιπασμάτων Καβάλας (ΒΦΛ). Στην ουσία, η δίκη αυτή είναι η πρώτη αντίδραση στις οργανωμένες επιθέσεις του κεφαλαίου στα σωματεία, που εξαπολύονται με αφετηρία τον νόμο Χατζηδάκη, που ισχύει από τον Ιούλιο του 2021. Τις απολύσεις αυτές ακολούθησαν οι ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων των πετρελαίων της Καβάλας από την Energean, όπως και αυτές που έχουν ανακοινωθεί για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά τα συμφέροντα και ο στόχος των εργοδοτών είναι κοινός: τα σωματεία. Στην περίπτωση της ΒΦΛ, στον υπόδικο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, έτεινε χείρα βοηθείας η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Το ΑΣΕ είναι η διαιτητική διέξοδος με την οποία το κράτος, σε ρόλο διαιτητή, καλείται να γνωμοδοτήσει αν ο εργοδότης έχει ισχυρά επιχειρήματα ώστε να δικαιολογηθούν οι ομαδικές απολύσεις που ζητά εις βάρος των εργαζομένων. Το ΑΣΕ αποτελείται από 7 τακτικά μέλη, πέντε από τα οποία διορίζονται από την κυβέρνηση και από τα άλλα δύο, το ένα εκπροσωπεί την εργοδοσία και το άλλο τους εργαζόμενους. Ο εργοδότης καταθέτει το φάκελο με όλα τα οικονομικά, φορολογικά και επενδυτικά στοιχεία της εταιρίας/ ομίλου, το κόστος εργασίας, στοιχεία για το εργατικό δυναμικό και την αιτιολόγηση για την αναγκαιότητα των ομαδικών απολύσεων. Επίσης, στον φάκελο αυτόν κατατίθενται τα πρακτικά της διαβούλευσης που προηγήθηκαν με τους εργαζομένους. Αν δεν συμφωνήσουν εργοδότης και εργαζόμενοι, το ΑΣΕ πρέπει να εκδώσει αιτιολογημένη απόφαση και να συγκαλέσει συνάντηση όλων των μερών.

Τα οικονομικά στοιχεία που κατατέθηκαν από τη διοίκηση της λιπασματοβιομηχανίας για τις απολύσεις του 2021, αφορούσαν στον ισολογισμό του μακρινού 2014. Ενώ οι παρατηρήσεις και οι καταθέσεις εκατοντάδων σελίδων των εργαζομένων, δόθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή χωρίς έτσι να υπάρχει σκόπιμα ο απαραίτητος χρόνος για να αξιολογηθούν. Με την τακτική αυτή όμως, οι μεν εκλεγμένοι κρατικοδίαιτοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, μέλη του ΑΣΕ, δε χρειάστηκε να μελετήσουν τίποτε για μια απόφαση που ήταν προεξοφλημένη, οι δε εργαζόμενοι, δεν μπόρεσαν να καταθέσουνε τα δικά τους στοιχεία και να υπερασπιστούν στοιχειωδώς τα εργασιακά τους δικαιώματα. Είναι ενδεικτικό το γεγονός, ότι στη συνεδρίαση του ΑΣΕ κλήθηκε να καταθέσει από την έναρξη της συνεδρίασης μόνο η εργοδοτική πλευρά. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες και με απούσα την εκπροσώπηση των εργαζομένων, το ΑΣΕ προχώρησε στην έγκριση των μαζικών απολύσεων υπό την εποπτεία της Γ.Γ. του υπουργείου εργασίας κ. Στρατινάκη.

Με μια ακόμη παρένθετη εταιρία, ο Λαυρέντης αποποιήθηκε των χρεών της και κατάφερε επιτέλους με τη βοήθεια του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, να πραγματοποιήσει τις ομαδικές απολύσεις που πάλευε από το 2016. Μάλιστα, η απόφαση αυτή έρχεται κόντρα και στον εξωδικαστικό συμβιβασμό που είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι, ο οποίος υποχρέωνε την εταιρία να τους μεταβιβάσει με το ίδιο εργασιακό καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στις νέες εταιρίες, ενώ αναγνώριζε όλες τις παρένθετες εταιρίες που είχε δημιουργήσει ο Λαυρεντιάδης ως μία και τα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο και πρώτες ύλες κοινά. Ενώ έξι χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός εργασίας, στη θέση τους έβαλαν ανειδίκευτους εργολαβικούς εργαζομένους ορισμένου χρόνου, γεγονός που ήταν γνωστό σε όλα τα μέλη του ΑΣΕ κατά τη συνεδρίαση του τμήματος ελέγχου ομαδικών απολύσεων.

Η παραποίηση των οικονομικών στοιχείων που παρουσίασε η διοίκηση της ΒΦΛ δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Οι εργοδότες συνηθίζουν να αποκρύπτουν την πραγματική οικονομική τους κατάσταση ανάλογα τα συμφέροντα τους. Αυτό είναι κάτι που θα έκανε οποιοσδήποτε απατεώνας, που θέλει να κλέψει το κράτος. Μόνο που η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργεί ως αρωγός των παραβάσεων και των αυθαιρεσιών των εταιριών, που με θρασύτητα πετούν δεκάδες οικογένειες στο δρόμο, στο όνομα του φιλελευθερισμού και της ανάπτυξης. Έτσι, στην περίπτωση των πετρελαίων, η Energean ποτέ δεν παρέδωσε τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία της εταιρίας, παρουσιάζοντας ένα Πρίνο καταχρεωμένο, κερδίζοντας επιχορηγήσεις εκατομμυρίων και προχωρώντας στις μαζικές απολύσεις, σχεδόν, του συνόλου των εργαζομένων των πετρελαίων Καβάλας. Όπως και στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ αποκρύπτει τα πάντα: περιβαλλοντολογική μόλυνση, πραγματικά οικονομικά στοιχεία, καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, προκειμένου να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της. Φυσικά, η μοναδική διέξοδος των εργαζομένων να αντιδράσουν στην εργοδοτική παραβατικότητα και τη συνεργεία του κράτους, είναι τα σωματεία, για αυτό και βάλλονται.

Είναι σημαντική η παρουσία όλων μας στο δικαστήριο ενάντια στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις των εργαζομένων της ΒΦΛ. Γιατί η ανοχή και η τυχόν έγκριση των πρώτων ομαδικών απολύσεων θα αποτελέσει ταφόπλακα στις εργατικές διεκδικήσεις και στον αγώνα για την κατάργηση του εργασιακού εκτρώματος του νόμου Χατζηδάκη. Η κοινωνική απραγία και συνενοχή στις πρακτικές Λαυρεντιάδη των παρένθετων εταιριών και των χρεών, αποδυναμώνουν τις εργατικές αντιδράσεις και ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση.

Μπορεί οι καταπιεστές να λειτουργούν με μαφιόζικες πρακτικές, αλλά εμείς μιλάμε τη γλώσσα της αλληλεγγύης και του αγώνα απέναντι στους δυνάστες. Είναι αυτονόητο πως το εργασιακό καθεστώς που επιχειρούν να περάσουν κεφάλαιο και κράτος έχει ως συνέπεια τον οικονομικό εξευτελισμό, τη φυσική εξόντωση των εργαζομένων μέσα από εργατικά ατυχήματα και ατέλειωτες υπερωρίες, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης. Στήνουμε τα κοινωνικά οδοφράγματα απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, καλούμε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος να παραστεί στις 24-5-2022 στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας για να δώσουμε ένα τέλος στην πολιτική των ομαδικών απολύσεων.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΓΕΝΝΑ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΏΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΤΗΣ ΒΦΛ, KAVALA OIL, COSCO ΚΑΙ ΛΑΡΚΟ.

ΤΑΞΙΚΉ ΑΝΤΕΠΊΘΕΣΗ ΣΕ ΚΡΆΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΆ

ΑΥΤΌΝΟΜΟ ΣΤΈΚΙ ΚΑΒΆΛΑΣ

Featured post

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΔΕΗ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, 13/05/2022

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ:

Ρήτρα εξαθλίωσης

 

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα.

Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους.

Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Την δεκαετή οικονομική κρίση και την παρεπόμενη εξαθλίωση και φτωχοποίηση των χαμηλόμισθων και των καταπιεσμένων, διαδέχθηκε η απαράδεκτη διαχείριση της πανδημίας covid – 19 απ’ την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ως γνήσια νεοφιλελεύθερα αρπαχτικά, φρόντισαν παράλληλα να εντείνουν την κρατική καταστολή και αυθαιρεσία, να μοιράσουν με απευθείας αναθέσεις δισεκατομμύρια ευρώ.

Η κυβέρνηση ακολούθησε πιστά μέχρι και σήμερα το προεκλογικό της πρόγραμμα, παραδίδοντας και την ενέργεια, χωρίς κανένα έλεγχο ή περιορισμό, στο Κεφάλαιο. Ιδιωτικοποίησε την Δ.Ε.Η., ξεπουλώντας την, αφού προηγουμένως φρόντισε να εκμηδενίσει την χρηματιστηριακή της αξία, παραχώρησε τον έλεγχο της εταιρίας στους ιδιώτες – μετόχους. Ιδιωτικοποίησε τον Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε., μετακυλίοντας εξ ολοκλήρου το κόστος και το επιχειρηματικό ρίσκο στους καταναλωτές.

Στο όνομα της δήθεν Πράσινης Ανάπτυξης, εξήγγειλε ένα σχέδιο βίαιης μετάβασης από την εξόρυξη Λιγνίτη στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με σκανδαλώδεις συμβάσεις ανάθεσης, παραχώρησης, απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων από τους γνωστούς ημέτερους. Προφανώς, δεν πρόκειται για Πράσινη Ανάπτυξη, αλλά για Πράσινο Καπιταλισμό ή καλύτερα Πράσινη Ληστεία. «Αξιοποιώντας» τους περιορισμούς που επέβαλε η ίδια η κυβέρνηση λόγω πανδημίας και την στήριξη των μπουκωμένων από χρήμα Μέσων Μαζικής Εξαθλίωσης, χωροθέτησε με συνοπτικές διαδικασίες περιοχές, ακόμη και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, ως χώρους εγκατάστασης Α.Π.Ε., γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ανεπαρκή απόδοσή τους. Κατήργησε χωρίς κανένα σχεδιασμό μονάδες εξόρυξης λιγνίτη, μέχρι κι αυτές που είχαν ολοκληρωθεί πρόσφατα με χρήματα του ελληνικού λαού, βυθίζοντας χωρίς καμία πρόβλεψη ή στήριξη ολόκληρες περιοχές της Ελλάδας στην ανεργία και στην οικονομική ανέχεια (βλέπε Κοζάνη, Πτολεμαϊδα).

Πρωτίστως, όμως, παραδίδοντας τον έλεγχο των τιμών αγοράς και πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας στους δικούς της εκλεκτούς, δημιούργησε μία πρωτοφανή εξάρτηση της χώρας από το φυσικό αέριο ως κύριο καύσιμο (36 % επί του συνόλου) παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Δεν μπορεί να μας αφορά ως πολιτικές οντότητες το εκβιαστικό ψευδοδίλημμα λιγνίτης ή Α.Π.Ε., καθώς και στις δύο περιπτώσεις ούτε η παρούσα κυβέρνηση αλλά ούτε και οι όμιλοι που επιχειρούν στον τομέα των Α.Π.Ε. ενδιαφέρονται για την προστασία του περιβάλλοντος ή του καταναλωτή, παρά μόνο για την συσσώρευση κερδών επ’ ωφελεία του Κεφαλαίου.

Το κόμμα των αρίστων, το οποίο χρωστά εκατομμύρια ευρώ για ρεύμα, δεν υπήρχε περίπτωση να ενδιαφερθεί για τις υπέρογκες χρεώσεις που εδώ και χρόνια επιβαρύνουν τους λογαριασμούς των καταναλωτών. Συνεχίζει ο φορολογούμενος να πληρώνει σε κάθε λογαριασμό απίστευτες χρεώσεις, άσχετες τις περισσότερες φορές με το ηλεκτρικό ρεύμα, όπως ΕΡΤ, δημοτικά τέλη, δημοτικούς φόρους, τέλος ακίνητης περιουσίας. Συνεχίζει, όμως, να πληρώνει και χρεώσεις που θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικά στο Κράτος και στους Επενδυτές της Ενέργειας και ω του θαύματος, καταλήγουν ως υποχρέωση του καταναλωτή, όπως π.χ. χρεώσεις του Εθνικού Συστήματος Μεταφοράς και του Δικτύου Διανομής (το κόστος του οποίου είναι πάνω από το 30% του εκάστοτε λογαριασμού), χρεώσεις σχετικές με την διαβόητη ρήτρα αναπροσαρμογής CO2 (που έχει προβλεφθεί χωρίς σαφή κριτήρια ούτε έγνοια για το δημόσιο συμφέρον).

Στα πλαίσια της στοχευμένης ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, η κυβέρνηση ξεπούλησε την Δ.Ε.Η. για ψίχουλα, επέτρεψε, με το πρόσχημα της ενεργειακής κρίσης και του πολέμου στην Ουκρανία, τον ασύδοτο πλουτισμό των τεσσάρων μεγάλων εταιριών παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος (Δ.Ε.Η., ΗΡΩΝ, PROTERGIAELPEDISON), των golden boys και των παρατρεχάμενών τους.

Εδώ και αρκετούς μήνες, οι χρεώσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος γονατίζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η Ελλάδα αναδεικνύεται πρωταθλήτρια σε ακρίβεια στην μέση ετήσια τιμή στην Ευρώπη. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται και αναμένεται να οξυνθεί ακόμη περισσότερο, εξαιτίας δήθεν των επιπτώσεων του πολέμου στην Ουκρανία. Είναι χαρακτηριστικό ότι την 8η Μαρτίου 2022, λίγες ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας, η μέση τιμή ανά μεγαβατώρα στη χώρα μας εκτοξεύεται στα 427 ευρώ, την ώρα που οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι και ο πληθωρισμός ,τον Απρίλιο σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ,έσπασε το φράγμα του 10% για πρώτη φορά ύστερα από 28 χρόνια.

Οι έλληνες ολιγάρχες του ενεργειακού τομέα, με τη σύμπραξη του Κράτους, μεθόδευσαν τα τελευταία χρόνια το νομοθετικό πλαίσιο για τη νόμιμη ασιχροκέρδεια στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού. Στις 18.6.2018 ιδρύεται το «Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας Α.Ε.» (Ε.Χ.Ε.Α.Ε.), το οποίο όρισε η Ελληνική Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) ως Διαχειριστή Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας. Μέτοχοι του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι : ΛΑΓΗΕ (22 %), ΑΔΜΗΕ (20 %), ΔΕΣΦΑ (7 %), Χρηματιστήριο Αθηνών (21 %), Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (20 %), Χρηματιστήριο Αξιών Κύπρου (10 %). Από αυτό το Χρηματιστήριο Ενέργειας περνά το 100 % της παραγόμενης και πωλούμενης ενέργειας ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ στο σύνολο των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η ηλεκτρική ενέργεια που περνά μέσω χρηματιστηρίων τους αντιστοιχεί σε κλάσμα της παραγωγής που φτάνει το ανώτατο στο 30 %. Το κρίσιμο όμως στοιχείο που εκτοξεύει την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ότι αυτή διαμορφώνεται όχι από το μίγμα της παραγωγής του, όπως θα ήταν λογικό, αλλά από το ακριβότερο τμήμα του μίγματος, δηλαδή το φυσικό αέριο.

Στις 16.3.2020, κατόπιν έγκρισης της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, λειτουργεί η Ενεργειακή Χρηματοπιστωτική Αγορά ως Διαχειριστής Αγοράς Παραγώγων Ενέργειας. Στην ουσία, πρόκειται για μια ολιγομελή λέσχη εταιριών, που καθορίζει σε ημερήσια βάση την τιμή του αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας, με όρους σκληρού χρηματιστηριακού τζόγου.

Από τον Δεκέμβριο του 2020 ξεκίνησε να εφαρμόζεται το “target model”, ένας νέος τρόπος τιμολόγησης και αγοράς ρεύματος από τους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας, με βάση, όπως προείπαμε, την τιμή του φυσικού αερίου. Αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούν, όποτε το επιθυμούν οι ίδιοι, τεχνητές ελλείψεις στο σύστημα ηλεκτροδότησης, πουλώντας αυτοί στη συνέχεια το ρεύμα σε ανεξέλεγκτες τιμές. Έτσι, μέσα σε λίγους μήνες εκτόξευσαν τις τιμές του πωλούμενου από αυτούς ηλεκτρικού ρεύματος, ακόμη και στο δεκαπλάσιο, φτάνοντας τον Δεκέμβριο του 2021 έως και τις 3000 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Ενώ, λοιπόν, ήδη χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, εν όψει της διεθνούς ανόδου της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, θεσμοθέτησαν ήδη πλαφόν στην τιμή λιανικής πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος, η ελληνική κυβέρνηση δεν έπραξε οτιδήποτε προς την κατεύθυνση αυτή.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για να είναι σίγουρη ότι η αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή για την εποπτεία και έλεγχο της Ενέργειας, δηλαδή η Ρ.Α.Ε, δεν θα κάνει το παραμικρό για να εμποδίσει όλο αυτό το φαγοπότι, φρόντισε και διόρισε ως μέλη της κόρες, κουμπάρους, ανηψιούς. Πράγματι, η ΡΑΕ, ούσα άφαντη τα τελευταία χρόνια, έστησε κόκκινο χαλί στο καρτέλ των ευνοούμενών της εταιριών ενέργειας, οι οποίες κέρδισαν, ιδίως τον τελευταίο χρόνο, δισεκατομμύρια ευρώ. Απέφυγε οποιονδήποτε έλεγχο, για πρόστιμα ούτε λόγο. Όταν πριν ένα μήνα η αγανάκτηση του κόσμου ξεπέρασε κάθε όριο, η Ρ.Α.Ε. ανακοίνωσε ότι «βρισκόμαστε στο πλευρό του Έλληνα Καταναλωτή και ειδικά των ευπαθών ομάδων που μαστίζονται από την σημερινή ενεργειακή κρίση, θα ερευνήσουμε τυχόν παραβάσεις του Κώδικα Προμήθειας Ηλεκτρικής Ενέργειας». Το αστείο ολοκληρώθηκε με την δήλωση Μητσοτάκη, ο οποίος, αφού πέταξε ψίχουλα επιδότησης των λογαριασμών τύπου 39 Ευρώ, δήλωσε ότι έδωσε εντολή στη Ρ.Α.Ε. να ερευνήσει τυχόν υπερκέρδη των εταιριών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, τα οποία θα φορολογήσει 90 %, για να επιστρέψουν στον ελληνικό Λαό, δηλαδή ο ορισμός του εμπαιγμού. Μέχρι και σήμερα, δεν έχει παραδώσει η ΡΑΕ το πόρισμα υπολογισμού των υπερκερδών, ούτε βεβαίως αναμένεται κάποια σοβαρή εξέλιξη στο θέμα αυτό. Αντίθετα, ήρθαν στην επιφάνεια πλείστα όσα παραδείγματα ακραίου πλουτισμού των στελεχών των εταιριών παραγωγής ηλ. ενέργειας, με αποκορύφωμα αυτό του Προέδρου της Δ.Ε.Η. Γεωργίου Στάσση, ο οποίος, αφού έδωσε ανεξέλεγκτα μπόνους αμοιβών στο ίδιο του τον εαυτό ύψους μόνο για το τελευταίο έτος 360.000 Ευρώ, χτίζει βίλλα πολυτελείας στη Τζιά.

Οι τελευταίες πανηγυρικές ανακοινώσεις της κυβέρνησης για δήθεν στήριξη της κοινωνίας απέναντι στην λαίλαπα των τεράστιων αυξήσεων της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος όχι μόνο δεν λύνουν το πρόβλημα, αντιθέτως νομιμοποιούν την αισχροκέρδεια των μεγαλοπαραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας. Η δήθεν αναδρομική επιστροφή των υπερχρεώσεων για το χρονικό διάστημα από Δεκέμβριο του 2021 έως και τον Μάϊο του 2022 αντιστοιχεί σε ένα μικρό μέρος όσων καταλογίσθηκαν στους λογαριασμούς των καταναλωτών με όριο επιστροφής των χρημάτων τα εξακόσια ευρώ. Για το επόμενο χρονικό δε διάστημα των έξι μηνών ή του ενός έτους, αντί η κυβέρνηση να βάλει άμεσα πλαφόν στις χρεώσεις των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας, αποκαθιστώντας έτσι την εγκληματική της σύμπραξη στην αισχροκέρδειά τους, επιμένει να επιδοτεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή από τα χρήματά μας, τις αυθαίρετες κοστολογήσεις που θα προκύψουν στο μέλλον, νομιμοποιώντας δηλαδή το υπάρχον «χρηματιστηριακό» σύστημα προσδιορισμού της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος και τα υπερκέρδη από αυτή. Ούτε λόγος βέβαια για την κοροϊδία της επιστροφής των υπερκερδών των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας με την φορολόγησή τους σε ποσοστό 90 % για το προηγούμενο χρονικό διάστημα των επτά μηνών. Είμαστε βέβαιοι ότι οι υπηρέτες της Ρ.Α.Ε. θα εμφανίσουν με τη βοήθεια της «δημιουργικής» λογιστικής ελάχιστα χρηματικά ποσά προς φορολόγηση, συνεχίζοντας τον εμπαιγμό της κοινωνίας και στο θέμα αυτό.

Στο ίδιο κόλπο φαίνεται να είναι και οι συνδικαΛΗΣΤΕΣ των πρώην δημόσιων εταιριών Δ.Ε.Η.. Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε. και Α.Δ.Μ.Η.Ε. Δεν άνοιξαν το στόμα τους, όταν ξεπούλησαν τις εταιρίες, δεν άνοιξαν το στόμα τους, όταν διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις. Δεν άνοιξαν το στόμα τους κάθε φορά που υπήρξαν νεκροί εργάτες. Δεν άνοιξαν το στόμα τους, όταν κόβαν το ρεύμα σε ανασφάλιστους, ανάπηρους, ασθενείς, άνεργους, χαμηλοσυνταξιούχους. Δεν άνοιξαν το στόμα τους όταν τα αφεντικά τους πριμοδοτούσαν τον ίδιο τους τον εαυτό. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα το ανοίξουν και τώρα. Γι’ αυτό είναι ανάγκη όλοι οι εργαζόμενοι στις εταιρίες – παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος να οργανώσουν ξανά τους εργασιακούς τους χώρους, να βγουν να μιλήσουν με απλά λόγια στο Λαό και να αποκαλύψουν τη ληστεία των αφεντικών τους πριν είναι αργά, πριν δηλαδή εισπράξουν οι ίδιοι την οργή του κόσμου.

Ποια είναι λοιπόν η κατάσταση σήμερα ;

Αυξάνονται κατά είκοσι περίπου χιλιάδες κάθε μήνα οι διακοπές της ηλεκτροδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων, λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, διακανονισμένοι ή μη, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας βιώνουν τη βίαιη φτωχοποίησή τους, στερούμενοι ακόμη και του αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας για κάθε βασική τους ανάγκη.

Οι αυτονόητες ανάγκες των απλών πολιτών, μεταξύ των οποίων και η πρόσβαση σε φθηνή ενέργεια, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαρτώνται από τις μεθοδεύσεις των κυβερνητικών επιλογών ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες ξεκάθαρα προωθούν τον αισχρό πλουτισμό των μεγαλοεργολάβων της ενέργειας και αδιαφορούν για την αξιοπρέπειά μας.

Οι δήθεν λύσεις που προσφέρει μέχρι σήμερα ως παυσίπονα η κυβέρνηση, δηλαδή επιδοτήσεις για γέλια στον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος ή η χορήγηση επιδόματος ακρίβειας 300 Ευρώ, δεν μπορούν να βοηθήσουν στην καθημερινή αντιμετώπιση των παγίων εξόδων, έστω και ελάχιστα. Αντιθέτως, είναι σαφές ότι επιθυμούν πολίτες φτωχοποιημένους ή οικονομικά εξοντωμένους και γι’ αυτό ευάλωτους σε κάθε κυβερνητική επιλογή, ανίκανους να αντιδράσουν στο σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που προωθούν.

Το πρόβλημα είναι ήδη οξύτατο και θα συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στο μέλλον. Η κυβέρνηση έχει κάνει τις επιλογές της και αυτές δεν είναι η κοινωνία, αλλά τα νεοφιλελεύθερα αφεντικά της.

Η τραγική αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας εντάσσεται σε μία συντονισμένη επίθεση στα λαϊκά στρώματα, που στόχο έχει την πλήρη οικονομική εξαθλίωσή μας. Δεν είναι μόνο οι υπέρογκες αυξήσεις στους λογαριασμούς του ρεύματος, αλλά και η απίστευτη ακρίβεια σε όλα τα είδη και μάλιστα βασικής ανάγκης, η κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων, η καθήλωση των μισθών, η εκτόξευση του πληθωρισμού που ροκανίζει τα ελάχιστα εισοδήματά μας. Εντείνεται, λοιπόν, η επίθεση του Κεφαλαίου απέναντι στους ευάλωτους, επιθυμώντας να μας εγκλωβίσει στη μέγγενη της επιβίωσης, χωρίς κανένα περιθώριο αξιοπρέπειας, διεκδικήσεων. Για το Κεφάλαιο η εύρωστη διαβίωση των από κάτω δεν έχει καμία σημασία, προέχει κυρίως η παγκόσμια αναδιάταξη του ενεργειακού χάρτη, η εξυπηρέτηση των οικονομικών στόχων των πολυεθνικών. Αυτοί καθορίζουν τα μέσα παραγωγής, τις τιμές των αγαθών και των προϊόντων, τα σύνορα των χωρών και έτσι θέλουν να συνεχίσουν. Οι πολεμικές επιχειρήσεις σε όλα τα σημεία της γης, βεβαίως και στην Ουκρανία, αυτό επιδιώκουν.

Χρέος μας δεν είναι τα υπερκέρδη των εταιριών ενέργειας, αλλά η άμεση κινητοποίηση, η άμεση αντίσταση. Ως κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος, είναι σαφές το πολιτικό πλαίσιο που οφείλουμε να κινηθούμε για άλλη μία φορά. Να οργανώσουμε κοινότητες αγώνων για την ανακατάληψη της ζωής μας, να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο με ταξικά χαρακτηριστικά και αλληλεγγύη, να αντεπιτεθούμε επιτέλους στις βάρβαρες πρακτικές του Κεφαλαίου και των υπηρετών του που λεηλατούν την αξιοπρέπειά μας.

Το ρεύμα, όπως και το νερό, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Είναι αποκλειστικά και μόνο κοινωνικό αγαθό, που δεν πρέπει να το στερείται κανένας άνθρωπος, κανένα νοικοκυριό.

Ας μην γίνουμε φρόνιμοι θεατές της εξαθλίωσής μας !!

Καμιά διακοπή ρεύματος στους ανέργους, τους απολυμένους, τους απλήρωτους, τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Άμεση επιστροφή των παρανόμως εισπραχθέντων από τις υπερχρεώσεις.

Επαναφορά της τιμής ηλεκτρικής ενέργειας στα προ του 2021 επίπεδα.

Αποσύνδεση του λογαριασμού κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας από κάθε μορφής πρόσθετες χρεώσεις υπέρ τρίτων.

Καμία εκχώρηση της ενέργειας στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Αγώνας για κατοχύρωση της ενέργειας ως κοινωνικό αγαθό.

Αποκλειστικά Κρατικός Φορέας Εποπτείας Ενέργειας, πλήρης αποσύνδεση της Ενέργειας από χρηματιστηριακές πρακτικές.

Μετάβαση σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας με σεβασμό στο περιβάλλον.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ

Featured post

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ ✊, ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, 12/05/2022

Αφισοκόλληση στο κέντρο της πόλης ,για το εφετείο 18 Μάη 2022 Αθήνα των: Σταθόπουλο & Χατζηβασιλειάδη, Καβάλα 12/5/2022

Αυτοκόλλητα στο κέντρο της πόλης ,για το εφετείο 18 Μάη 2022 των Σταθόπουλο & Χατζηβασιλειάδη, Καβάλα 12/5/2022

Featured post

Πανό που αναρτήθηκε για την γυναικοκτονία στο χωριό Πηγές του Ν. Καβάλας, στο Antifa hip Hop live, στις 07/05/2022, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι του ΔΙΠΑΕ Κακάλας

Ο Γυναικοκτόνος δεν ήταν τέρας , ήταν σύζυγος και ήταν και πατέρας .

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΜΑΣ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Featured post

Πανό αλληλεγγύης στο Antifa Hip Hop Live Σάββατο 7/5/2022, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι του ΔΙΠΑΕ Καβάλας

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ Γ. ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Featured post

Πανό αλληλεγγύης σε Σταθόπουλο & Χατζηβασιλειάδη, Antifa Hip Hop live, 07/05/2022

Πανό αλληλεγγύης σε Σταθόπουλο & Χατζηβασιλειάδη, 18 Μάη Εφετείο Αθηνών . Antifa Hip Hop Live Σάββατο 7/5/2022 στις 21:00 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι του ΔΙΠΑΕ Καβάλας.
ACCION MUTANTE COLLECTIVE
DIY SINCE 2001
Featured post

Aφισοκόλληση free panoulis στο λιμάνι της Καβάλας 28/4/2022 ✊

Πώς να βοηθήσω στην υπόθεση #freepanoulis
 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ

Κάθε ανάρτηση και αναδημοσίευση έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς κοινοποιεί το ζήτημα της προφυλάκισης και γνωστοποιεί τη σκευωρία της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Αν κάποιος/α θέλει υλικό της πρωτοβουλίας για να το αξιοποιήσει, μπορεί να επικοινωνήσει με την Πρωτοβουλία.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Η δημόσια δήλωση αλληλεγγύης με κάθε τρόπο (πανό, αφίσες, τρικάκια, κείμενα συμπαράστασης) είναι βασικός πυλώνας της σύνδεσης του κρατούμενου με το κίνημα. Επίσης αποτελεί πολιτική παρέμβαση ενάντια στο καθεστώς του τρομονόμου 187Α που ποινικοποιεί κοινωνικές, φιλικές, συναδελφικές σχέσεις.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί για τον Παναγιώτη στηρίζει οικονομικά τις ανάγκες του κρατούμενου. Όποιος/α θέλει να στηρίξει οικονομικά μπορεί να επικοινωνήσει με την Πρωτοβουλία.

ΗΘΙΚΑ

Στέλνοντας αλληλογραφία με απλό ταχυδρομείο. Μπορείτε επίσης να στείλετε φωτογραφίες σε απλή εκτύπωση. Η διεύθυνση αλληλογραφίας είναι:

Παναγιώτης Καλαϊτζής, Φυλακές Κορυδαλλού, Πτέρυγα Δ’

ΤΚ 18122, Αθήνα

Featured post

Προβολή της ταινίας ”DIGGER”, Τρίτη 19/04/2022, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Digger

του Τζώρτζη Γρηγοράκη

Το πολυβραβευμένο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τζώρτζη Γρηγοράκη, είναι μια δυνατή, μεστή ταινία που σκάβει σε βάθος στην ιστορία, τους χαρακτήρες και αποκαλύπτει μια μεγαλύτερη εικόνα που σε αφορά και σε ενδιαφέρει. 10 βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Με μια έντονη αίσθηση του τόπου αλλά και της γεωγραφίας των ανθρώπων που τον κατοικούν, η πρώτη μεγάλου μήκους του Τζώρτζη Γρηγοράκη «Digger», χτίζει μαζί το κοντινό πορτρέτο ενός πατέρα κι ενός γιου που προσπαθούν να βρουν ένα κοινό τόπο και να ξαναπιάσουν το νήμα μιας σχέσης που πριν από πολλά χρόνια κόπηκε απότομα.

Ο Βαγγέλης Μουρίκης κι ο Αργύρης Πανταζάρας (εξαιρετικοί και οι δυο στην αποτύπωση στην οθόνη, ανδρών που δυσκολεύονται να ανοιχτούν μα που οι ηθοποιοί που τους υποδύονται βρίσκουν τρόπους να σε κάνουν να κοιτάξεις βαθύτερα), συναντιούνται στη μέση ενός δάσους στη Βόρεια Ελλάδα, εκεί που ο ένας ζει κι όπου ο άλλος επιστρέφει μετά από χρόνια και μετά το θάνατο της μητέρας του. Ένα ορυχείο καταβροχθίζει την γη γύρω από το δάσος που ανήκει στον πατέρα κι εκείνος είναι από τους τελευταίους που αντιστέκονται στην επέλαση του. Ο γιος βλέπει την άρνηση του πατέρα του να πουλήσει το κτήμα του στην εταιρεία σαν μια κούφια πράξη ανόητης αντίστασης αλλά μένει εκεί ελπίζοντας να τον μεταπείσει.

Ο Τζώρτζης Γρηγοράκης συνοψίζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο με ενδιαφέροντα και διακριτικό τρόπο, ο ένας καβαλάει και φροντίζει τη μηχανή του, ο άλλος, προτιμά τα άλογα, ο πατέρας μοιάζει ριζωμένος στη γη του σαν δέντρο, ο γιος θέλει να πετάξει μακριά σαν πουλί. Σκηνοθετημένο σχεδόν σαν ένα χαμηλότονο γουέστερν, σε ένα Ελντοράντο όπου κανείς εκτός από λίγους δεν πλουτίζει, το «Digger» δοκιμάζει να χαρτογραφήσει το ενδιάμεσο ανάμεσα στο «μικρό» ενός προσωπικού δράματος και το «μεγάλο» του περιβαλλοντικού μηνύματος σε μια ταινία που είναι τοποθετημένη σε μια μεγαλύτερη εικόνα που μπορείς ξεκάθαρα να δεις.

Και το καταφέρνει ακόμη κι αν το σενάριο επιστρέφει περισσότερες φορές από όσες χρειάζεται σε πράγματα που κάνουν ξεκάθαρο το αδιέξοδο των ανθρώπων του τόπου τον οποίο περιγράφει, και δεν βρίσκει πάντα την ιδανική ισορροπία στις διακυμάνσεις της σχέσης πατέρα και γιου. Κι ακόμη κι αν κατά στιγμές το φιλμ κοιτάζει τους ντόπιους με έναν τρόπο που μοιάζει βγαλμένος από μια λίγο διαφορετική ταινία, το ύψος του φιλμ έχει συνοχή, ταυτότητα και μια αφηγηματική γραμμή που έστω κι αν θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο τεταμένη, εξακολουθεί να σε ενδιαφέρει και να σε αφορά.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”ANNETTE”, Τρίτη 12/04/2022, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Annette

του Λεός Καράξ

Το μιούζικαλ του Λεός Καράξ και των The Sparks, ένα τραγικό love story, ένα παράδοξο, μαγευτικό έπος για την αγάπη, το μίσος, τη διασημότητα και το femicide.

«Σταματήστε να με κοιτάτε!»

Πώς να το κάνεις αυτό σε μια ταινία τόσο όμορφη, ιδιοσυγκρασιακή, φαντασιακή, που σε κάθε σεκάνς της σου κόβει την ανάσα; Σχεδόν μια δεκαετία μετά το «Holy Motors», μετά από (παραδοσιακές, στο έργο του), καθυστερήσεις, μετά από πανδημίες και την επίσημη πρεμιέρα στις Κάννες και το βραβείο Σκηνοθεσίας, ο Λεός Καράξ επιστρέφει μ’ ένα κράμα σινεμά, αγάπης και οργής που θέτει, απ’ ευθείας, τον θεατή στο εδώλιο, αναγκάζοντάς τον να πάρει αποφάσεις για την κοσμοθεωρία του, την ώρα που μαγεύεται από ένα τραγικό love story.

Αυτή είναι η ιστορία του Χένρι ΜακΧένρι, ενός εριστικού, διανοούμενου, ανερχόμενου stand-up performer, υποβλητικού, κυνικού, οριακά επιθετικού, μιας σύγχρονης εικόνας του γοητευτικού, πολυπρισματικού «κακού». Και της Αν Ντεφρανού, μιας διάσημης σοπράνο, πανέμορφης, γαλήνιας, διαχρονικά θεϊκής. Οι δυο τους ερωτεύονται με πάθος, κάνουν ένα κοριτσάκι, την Ανέτ (η οποία, χωρίς εξήγηση αλλά και με εκπληκτική εξήγηση, είναι μια ξύλινη μαριονέτα) και καθώς τα οικογενειακά βάρη μεγαλώνουν και η φήμη των δυο τραβά αντίθετες κατευθύνσεις, εκείνης προς τον ουρανό, εκείνου προς την κόλαση, η σχέση τους αρχίζει ν’ αποσυντίθεται.

Ο Καράξ βάζει τον θεατή από την αρχή σε μια σύμβαση, σ’ ένα πλαίσιο ξεκάθαρα meta: στην αριστουργηματική έναρξη της ταινίας, που σε οδηγεί σε κλάματα χωρίς κανέναν άλλο λόγο παρά τα βαθύτερα ένστικτα της συνενοχής και της αγάπης, ο ίδιος και οι συντελεστές της ταινίας ετοιμάζονται για να μας αφηγηθούν το παραμύθι τους. Αυτό εδώ είναι ένα θέαμα, μαγικό κι υπερβατικό, καμία σχέση δεν έχει με τον ρεαλισμό, εκτός από τις ιδέες που θέλει να μεταφέρει: αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινές.

Η έμφαση στην ταινία είναι στον ήχο. Όχι μόνο γιατί ο Καράξ, αντί για την «καρέκλα του σκηνοθέτη» κάθεται σε μια κονσόλα, όχι μόνο γιατί αυτή είναι μια από τις λίγες φορές που συνειδητοποιείς αυθόρμητα την αξία του ηχητικού μοντάζ μιας ταινίας, αλλά γιατί είναι ένα απόλυτο μιούζικαλ. Με τη μουσική και το σενάριο / λιμπρέτο γραμμένο από τους εκλεκτικούς Sparks, η κάθε λέξη, ο κάθε φθόγγος, η κάθε ανάσα, λέγονται μελωδικά, σ’ ένα ατονάλ σύνολο από το οποίο ξεχωρίζει μόνο ένα τραγούδι, το We Love Each Other so Much.

Ένα τραγουδιστό love story, θα μπορούσε κανείς να σταθεί μόνο εκεί και να θεωρήσει την «Annette» μια απλοϊκή ταινία σε πληθωρική φόρμα. Αλλά το conceptual παραμύθι στου Καράξ είναι τόσο πιο σύνθετο. Μέσα στο σύμπαν των ηρώων του, τις φουρτουνιασμένες θάλασσες, τις έρημες ακτές, το μπρουταλιστικό σπίτι και τον μαγικό κήπο όπου τα φυτά μοιάζουν να επεκτείνονται ασταμάτητα, καταγράφονται κάποια από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της δικής μας ιστορίας.

Με πάθος και μια μεγαλειώδη εικαστικότητα, η «Annette» θα μιλήσει για την εγκληματική αλαζονεία του καλλιτέχνη, την εύκολη συγχώρεση που παρέχει το κοινό στις αμαρτίες του, την ελαφρότητα της κριτικής και, ακόμα συγκλονιστικότερα, για τα femicides, το νέο κύμα δολοφονιών γυναικών από τους συντρόφους τους, βασισμένων σε ένα πατριαρχικό μοντέλο ανατροφής στο οποίο καλύτερο είναι εκείνη να μην τολμήσει ποτέ να είναι πιο ικανή, πιο πετυχημένη, πιο καλλιεργημένη, πιο…

Όσο η Μαριόν Κοτιγιάρ – με, ουσιαστικά, μόνο μία μεγάλη δική της σκηνή που αποδίδει εκπληκτικά – αξιοποιεί τη δική της, πραγματική φήμη και αίγλη για να ταυτοποιήσει την Αν, όσο ο Σάιμον Χέλμπεργκ κρατά ένα δεύτερο αλλά κομβικό ρόλο, που εναλλάσσει δεξιοτεχνικά το comic relief με το, σπάνιο, αίσθημα ευθύνης, είναι ο Ανταμ Ντράιβερ που ξεδιπλώνει μια τρομακτική δύναμη, μεταμορφώνεται σε πέντε διαφορετικά πλάσματα, σαρώνει την οθόνη με ζωϊκό μαγνητισμό, απέχθεια και τρυφερότητα, ένας ήρωας αντιπαθής κι εθιστικός, επικίνδυνος.

Η «Annette» απαντά μόνο σ’ όσους δεχτούν από την αρχή τις συμβάσεις που ζητά. Μπερδεμένη, μ’ ένα δεύτερο μέρος (των σόου της μικρής Ανέτ) που, αδικαιολόγητα, τείνει στην μπαναλιτέ, αποζημιώνει με το φινάλε της, από εκείνα που σε σημαδεύουν στο σινεμά και που θες να βλέπεις και να ξαναβλέπεις, για να είσαι σίγουρος ότι μπορείς, ότι τα κάνεις δικά σου, ότι βλέπεις την αλήθεια, ή ότι βλέπεις τις μάσκες τη στιγμή που αλλάζουν. «Σταματήστε να με κοιτάτε!», λέει ο performer Χένρι ΜακΧένρι: μόνο που, για μια φορά, δεν μπορείς να σταματήσεις, από την ομορφιά, από την αποκάλυψη ενός οράματος, από τη συνειδητοποίηση ότι το να κοιτάς είναι, τελικά, ο ρόλος σου.

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE TRAGEDY OF MACBETH”, ΤΡΙΤΗ 05/04/2022 ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

The Tragedy of Macbeth

του Τζόελ Κοέν

Η πρώτη solo ταινία του Τζόελ Κοέν, η νέα διασκευή του Μάκβεθ του Σέξπιρ, είναι μια ταινία απόλυτα πρωτότυπη και, μαζί, απόλυτα συνυφασμένη με το θρύλο, αλλά και με το «κοενικό» σύμπαν. 

Γιατί ο Τζόελ Κοέν να θέλει να κάνει μόνος του ταινία; Γιατί να θέλει να καταπιαστεί με τη μεγάλη τραγωδία του Σέξπιρ, την καταραμένη, πώς μπορεί να την κάνει δική του και, μάλιστα, κρατώντας στο ακέραιο το πρωτότυπο κείμενο, με τη βαριά, πυκνή, δαιδαλώδη, παλιά αγγλική γλώσσα που από μόνη της προκαλεί δέος; Και όμως, όλες οι απαντήσεις κι όλος ο θαυμασμός βρίσκονται στα 100 λεπτά ενός ασπρόμαυρου, πολυσύνθετου και απλούστατου έπους.

Ο Τζόελ Κοέν, λοιπόν, παρουσιάζει τον δικό του Μάκβεθ, την τραγωδία του, τόσο… τραγική που προσθέτει τη λέξη και στον τίτλο. Ο ήρωάς του, ο δεινός πολεμιστής κι έντιμος υποτελής του βασιλιά του, μεταμορφώνεται, με τη βοήθεια της Λαίδης του, σε αχόρταγο λάτρη της εξουσίας που, για να την εξασφαλίσει, σκορπίζει το θάνατο στους ανθρώπους που τίμησε και, τελικά, στον εαυτό του. Το κεντρικό ζευγάρι της ιστορίας είναι, εδώ, αρκετά πιο ανθρώπινο: φιλόδοξοι, εκείνος αρχικά κατακεραυνωμένος από τύψεις, εκείνη γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπό της που θέλει να δει να φτάνει ψηλά. Ένα ζευγάρι δολοπλόκο, φονικό, αλλά, ταυτόχρονα, μονιασμένο, συντροφικό. Ο Κοέν δεν θέλει να χτίσει σύμβολα – θέλει να μιλήσει (και) για τα απανταχού καταστροφικά power couples, στις υψηλότερες βαθμίδες της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, που τρεφόμενα από την αλαζονεία τους πνίγουν την κοινωνία τους στο ζόφο.

Για την αισθητική της ταινίας του, ο Κοέν δεν προδίδει το παρελθόν του. Ανέκαθεν geek του σινεμά, χρησιμοποιώντας το μεγαλείο του φωτογράφου Μπρουνό Ντελμπονέλ κι ένα εκπληκτικό σκηνογραφικό τμήμα, ξεδιπλώνει την κλασική φόρμα του εξπρεσιονισμού, γεμίζοντας τα πλάνα του σκιές, φυλακές, απειλές, αντιθέσεις, ήσυχο τρόμο. Ταυτόχρονα, όμως, λες σαν ένα φόρο τιμής στο σινεμά του Ορσον Γουελς, γυρίζει σε στούντιο, με σκηνικά που καμαρώνουν τη δισδιάστατη φύση τους, θεατρικά, «χειροποίητα» σαν ένα b-movie φτιαγμένο με πάθος.

Μέσα σ’ αυτό, ακριβώς, το εμφανώς κατασκευασμένο περιβάλλον, ο Κοέν επικεντρώνει μόνο, πάντα, στα πρόσωπα, στους διαλόγους και στις αλλεπάλληλες συντριβές τους. Ζωντανά, εκφραστικά πρόσωπα μέσα σ’ ένα «χάρτινο» σκηνικό, έχουν τη δυνατότητα ν’ ανασάνουν, να εκφραστούν, να δώσουν στο θεατή τη συγκέντρωση και το χρόνο που έχει ανάγκη, για να καταλάβει, να συνειδητοποιήσει, να συλλογιστεί το ανεπανάληπτο κείμενο: να νιώσει και να μην μπερδευτεί, ν’ ακούσει και, επιτέλους, ν’ αναλογιστεί.

Απόλυτα συντονισμένοι μ’ αυτή την επιλογή είναι οι ηθοποιοί του. Από τον Πόρτερ του Στίβεν Ρουτ που, στη μόνο μία, σχεδόν, σκηνή του, συμπυκνώνει το μαύρο κωμικό στοιχείο, την ειρωνεία και τον αγνό συναισθηματισμό της λαϊκής σοφίας, ως την απόκοσμη παρουσία της Κάθριν Χάντερ στο ρόλο και των τριών Μαγισσών, πλάσματα ανατριχιαστικά και καθηλωτικά όπως, ίσως, ποτέ δεν έχουν περάσει στην οθόνη ή στο θέατρο. Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κρατά τη Λαίδη της στο μεταίχμιο της κατίνας-νοικοκυράς και της μοιραίας ηγεμόνισσας, με τρόπο που στην αρχή μοιάζει «λίγος», αλλά προοδευτικά αναδεικνύει τη σημασία του. Όσο για τον Ντενζέλ Γουόσινγκτον, που με τρόπο θαυμαστό κάνει το σεξπιρικό λόγο δικό του χωρίς ν’ αλλάξει ίχνος από την αμερικανική προφορά του, δίνει μια ερμηνεία που θα μείνει στην Ιστορία – πρώτα ευάλωτος, ενοχικός, ευαίσθητος, σιγά-σιγά εγκλωβισμένος στις μακιαβελικές αποφάσεις του, μεθυσμένος από τη δύναμη της εξουσίας, κατεστραμμένος και καταστροφικός από τις ίδιες του τις επιλογές κι όλ’ αυτά με μια σπάνια φυσικότητα κι εσωτερικότητα.

Μια ταινία βασισμένη σ’ ένα κλασικό μύθο (για να μην πούμε και σε μια πραγματική, άλλωστε, προσωπικότητα), κατασκευασμένη έντεχνα αλλά με λατρεία στα b-movies, που μιλά για το τίμημα της ζωής και του θανάτου, για τη διαφθορά και την τιμωρία της. Σ’ ένα κόσμο όπου… fair is foul and foul is fair. Αυτό ήταν πάντα το σινεμά των αδελφών Κοέν κι αυτό είναι και τώρα, έστω με τον ένα μόνο στο τιμόνι, έστω ντυμένο με πορφύρα και με αίμα και με κορώνα στο κεφάλι.

Featured post

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

Το απόγευμα της Τρίτης 8/2 προσάγεται από την αντιτρομοκρατική ο Παναγιώτης Καλαϊτζής έξω από το σπίτι της συντρόφου του. Η προσαγωγή μετατρέπεται σε σύλληψη και μαζί με 2 ακόμη άτομα βρίσκονται να κατηγορούνται αρχικά για την υπόθεση τοποθέτησης εμπρηστικού μηχανισμού στο Ίδρυμα εθνικού και θρησκευτικού προβληματισμού και μετέπειτα για συμμετοχή στην οργάνωση Αναρχική Δράση.

Στις καταθέσεις της αντιτρομοκρατικής το όνομα του Παναγιώτη δεν θα αναφερθεί ούτε μια μία φορά. Μοναδικό στοιχείο για τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν ήταν η σύνδεση με το σπίτι στο οποίο βρέθηκαν τα ευρήματα και το οποίο είχε παραχωρήσει  τις ημέρες πριν και κατά τη διάρκεια της σύλληψης του σε έναν από τους έτερους συλληφθέντες για να περάσει την καραντίνα του επειδή είχε νοσήσει με covid 19. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού του και οι γείτονες του θα βεβαιώσουν πως ο Παναγιώτης συχνά έμενε με στο σπίτι της συντρόφου του. Όλα αυτά όμως φάνηκε πως δεν είχαν καμία αξία για την «δικαιοσύνη»: Θα κριθεί προφυλακιστέος με την κατηγορία μέλους «τρομοκρατικής οργάνωσης».

Δεν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε το ποιόν του Παναγιώτη. Μας αρκεί που το γνωρίζουμε εμείς. Αυτό όμως που δεν μπορούμε να ανεχτούμε είναι το πως αρκεί μια φιλική και συναδερφική σχέση για εμπλοκή σε μια «τρομοκρατική οργάνωση». Πως μπορεί να απαγγέλονται κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες χωρίς να υπάρχει καν αναφορά του ονόματος ενός ανθρώπου στις καταθέσεις των κατήγορων. Δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία φορά που οι δικαστικές αρχές αφαιρούν την ελευθερία ανθρώπων λόγω φιλικών ή συντροφικών σχέσεων. Ο κατάλογος είναι μακρύς και το πρόσφατο παρελθόν (βλέπε υπόθεση Ηριάνας) μας έχει δείξει πως αργά ή γρήγορα αυτές οι κατηγορίες πέφτουν και κοινωνικά (το σημαντικότερο) αλλά και νομικά. Κάποιοι θα αναφωνήσουν πως βαρέθηκαν να ακούνε για αστυνομικές σκευωρίες. Εμείς θα απαντήσουμε πως βαρεθήκαμε το τσουβάλιασμα ανθρώπων υπό την ομπρέλα φανταστικών εγκληματικών οργανώσεων, τα καρμπόν κατηγορητήρια και τις μετά «θανάτου» συγγνώμες για λάθη που οδηγούν σε προφυλακίσεις. Και γνωρίζοντας το ρυθμό με τον οποίο κινούνται τα δικαστήρια οι προφυλακίσεις αυτές μπορεί να διαρκέσουν πάνω από 1 χρόνο…

Δημοσιεύουμε αυτή τη σειρά γεγονότων σαν φίλοι και συγγενείς και σύντροφοι του Παναγιώτη για να βάλουμε τον καθένα στη θέση του αλλά και στη δική μας. Δημοσιεύουμε αυτή τη κωμικοτραγική ιστορία για να δείξουμε το πως από τη μια μέρα στην άλλη ένας άνθρωπος μπορεί να στερηθεί την ελευθερία του αλλά και οι φίλοι και συγγενείς του να χάσουν τη συντροφιά του, την παρέα του… Και κλείνουμε με μια υπόσχεση… Δεν θα αφήσουμε ούτε μια ώρα να πάει χαμένη χωρίς να την αφιερώσουμε στην ανάδειξη αυτής της σκευωρίας. Δεν θα κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω πριν να έχουμε τον Πάνο και πάλι δίπλα μας, ελεύθερο έστω και μέσα σε αυτή την παράνοια καταστολής και ανελευθερίας.

Πρωτοβουλία φίλων /συγγενών/συντρόφων-ισσών.
#freepanoulis

Featured post

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤON ZAK/TH ZACKIE OH ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΗΣ, ΣΑΒΒΑΤΟ 02/04/2022 ΣΤΙΣ 11:00, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ, ΚΑΒΑΛΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤON ZAK/TH ZACKIE OH ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΤΗΣ

~Ο Ζακ πάλευε να φανεί φως μέσα από το πιο πηχτό σκοτάδι. Τον
δολοφόνησαν αυτοί που στέκονται ανήμποροι στο φως, κλεισμένοι στο
κουφάρι τους εντός, ανίκανοι στο όνειρο και την ψυχή με άδειο πετσί
χωρίς πνοή!~

Στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 ο κοσμηματοπώλης Δημόπουλος, ο μεσίτης
Χορταριάς, οι οκτώ αστυνομικοί κι οι διασώστες του ΕΚΑΒ, ο καθένας με τη
σειρά του και όλοι μαζί καταφέρνουν να οδηγήσουν στον θάνατο έναν
άνθρωπο που δεν χωρά ούτε λίγο στην κανονικότητά τους, τον Ζακ
Κωστόπουλο/ZackieOh. Έναν άοπλο και ακίνδυνο άνθρωπο που, για άγνωστους
μέχρι στιγμής λόγους, εγκλωβίζεται σε κατάσταση πανικού εντός του
κοσμηματοπωλείου επί της οδού Γλάδστωνος, στο κέντρο της Αθήνας. Στην
προσπάθειά του να απεγκλωβιστεί σέρνεται να βγει μέσα από την κάτω
βιτρίνα, την οποία σπάει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του καταστήματος με τη
βοήθεια του φίλου του, κλωτσώντας οι δύο τους με μανία πότε το κεφάλι
του Ζακ επάνω στα γυαλιά και πότε το σώμα του, ώσπου αυτό κείτεται
αιμόφυρτο και ημιθανές στο πεζοδρόμιο. Οι περαστικοί παραμένουν αμέτοχοι
να κοιτούν το βίαιο λιντσάρισμα, ενώ κάποιοι από αυτούς βιντεοσκοπούν το
σκηνικό βίας κι έπειτα πουλούν το υλικό στα ΜΜΕ.

Οι «υπηρέτες του νόμου», καταφτάνοντας στον τόπο του μόλις συντελεσμένου
εγκλήματος, αντιμετωπίζουν τον Ζακ ως ένοχο. Τον δένουν πισθάγκωνα,
αποτελειώνοντας τον με υπηρεσιακή συνέπεια. Άλλωστε, «αυτή είναι η
πρακτική και σε όποιον αρέσει…» Έτσι, οι αστυνομικοί γίνονται οι
δεύτεροι κατά σειρά δολοφόνοι. Ο Ζακ ξεψυχά με τα χέρια δεμένα και χωρίς
καμία βοήθεια από το ΕΚΑΒ.
Η είδηση φτάνει στα αυτιά όλων μας παρουσιάζοντας το θύμα ως «οπλισμένο
πρεζάκι που μπήκε για να κλέψει και αυτοτραυματίστηκε θανάσιμα
προσπαθώντας να ξεφύγει…» Μια είδηση που ταίριαζε απόλυτα με το αφήγημα
της αστυνομίας, το οποίο κατασκευάστηκε και αναπαρήχθηκε για να
ενεργοποιήσει τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, συγκαλύπτοντας
ταυτόχρονα την ενοχή της.

Κάποιοι μίλησαν για «δίκαιη αυτοδικία», για «νόμιμη προστασία της
ιδιοκτησίας», κι έπειτα ακολούθησε ένας διασυρμός από τα Μ.Μ.Ε. που
κατέδειξε ότι η ελληνική κανονικότητα μπορεί εξαφανίσει ακόμη και με τον
πιο βίαιο τρόπο ό,τι χαλά την ευταξία της κοινωνίας και να υποτιμήσει
χυδαία την αξία της ζωής μας. Έτσι, τα Μ.Μ.Χειραγώγησης γίνονται οι
τρίτοι κατά σειρά δολοφόνοι του Ζακ. Ο Ζακ ξεψυχά ξανά και ξανά σε κάθε
αφήγηση «ληστή με μαχαίρι», τηλεοπτικά γκάλοπ,
τοξικοφοβικά-ομοφοβικά-τρανσφοβικά ρεπορτάζ.

Γιατί τόσο Μίσος;

Φεμινίστρια, περήφανη τσούλα, gay, dragqueen, οροθετικός, πολιτική
ακτιβίστρια, αντιφασίστας σε τακούνια, ένας άνθρωπος που πάλευε κάθε
μέρα με τα αόρατα θηρία της κοινωνίας για όλ@ μας. Με όλα του τα πρόσωπα
ασκούσε κριτική στην κυρίαρχη κουλτούρα, την καταπιεστική, την ταξική,
τη μισογυνική, την ομοφοβική. Μέλος του περιθωρίου, του
αποκείμενου, απέναντι στην αρρενωπή τοξικότητα και την κανονικότητα,
διεκδικούσε το δικαίωμα του στην ορατότητα, την ισότητα, τον σεβασμό.
Άλλωστε είχε δεχτεί πολλαπλές επιθέσεις, τόσο λεκτικές όσο και
σωματικές, πριν την τελευταία που κατάφερε τον σκοπό της.

Τρία χρόνια μετά η ZackieOh δολοφονείται μέσα στα δικαστήρια ξανά και
ξανά, δίπλα ον Αλέξη, τον Παύλο, τον Λουκμάν, τον Γιακουμάκη, την Ελένη,
τη Γαρυφαλιά, την Καρολάιν και όλες τις χαμένες αδερφές μας. Στο
δικαστήριο που βρίσκεται σε εξέλιξη, χρησιμοποιήθηκαν με αισχρό τρόπο
ρατσιστικά επιχειρήματα για την υπεράσπιση των δολοφόνων όπως η
οροθετικότητα, η υποτιθέμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών και η
παραβατικότητα. Ακόμη κι αν όλα τα σενάρια αυτά ίσχυαν, ακόμη κι αν στη
θέση του Ζακ βρισκόταν ληστής ή τοξικοεξαρτημένο άτομο, τίποτα δεν
δικαιολογεί την κανονικοποίηση της ρατσιστικής βίας, την υποτίμηση της
ζωής και της αξιοπρέπειας.

Αυτοί που σκοτώνουν τους Ζακ αυτού του κόσμου, όπως και οι υποστηρικτές
των δολοφόνων, είναι εγκληματίες που δε διστάζουν να πουν τα μεγαλύτερα
ψέματα για να κρύψουν το φρικτό πρόσωπό τους. Γυναικοκτόνοι, βιαστές και
φασίστες της διπλανής πόρτας είναι έτοιμοι να εκφοβίσουν, να ασκήσουν το
«έννομο» δικαίωμά τους στην κακοποίηση και τον φόνο, εφησυχασμένοι με τη
βεβαιότητα της συγκάλυψης από την αστυνομία αλλά και την αστική
δικαιοσύνη.

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΡΟΘΕΤΙΚΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ – ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ

Τσούχτρες – Αυτοοργανωμένη Φεμινιστική Συλλογικότητα Καβάλας

Featured post

Προβολή της ταινίας ΄΄THE FRENCH DISPATCH”, Τρίτη 29/03/2022, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η Γαλλική Αποστολή

The French Dispatch

του Γουές Αντερσον

Η πιο τολμηρή, η πιο σύνθετη, η πιο άρτια, η πιο δύσκολη ταινία του Γουές Αντερσον. Υπόκλιση στη δημοσιογραφία που χάθηκε και το μεγάλο σινεμά που πεισμωμένα συνεχίζει.

Το καλοκαίρι του 1925 ένας νεαρός Αμερικανός αποφασίζει να παρατείνει τις διακοπές του στη φιξιόν κωμόπολη Ennui-sur-Blasé και να ξεκινήσει να γράφει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες, μεταμορφώνοντας την εφημεριδούλα του πατέρα του («Liberty, Kansas Evening Sun») σε περιοδικό με τίτλο «Γαλλική Αποστολή». Τελικά, ο Αρθουρ Xάουγιτσερ έμεινε εκεί για πάντα – μέχρι το 1975 που άφησε την τελευταία του πνοή και το τελευταίο τεύχος. Εμείς τον συναντάμε λίγο πριν το τέλος, όπου έχει συγκεντρώσει στην ταυτότητα του περιοδικού δημοσιογράφους, συγγραφείς, κριτικούς με δυνατές πένες, εκκεντρικές προσωπικότητες, ασυμβίβαστο βλέμμα, στηρίζοντας τα κείμενα τους με το δικό του αλάνθαστο ένστικτο – ένα δικό του σύστημα αξιών όπου το ταλέντο και η ακεραιότητα προστατεύονται με όποιο κόστος. Κάπως έτσι συγχωρείται ο νέος ταξιδιωτικός του αρθρογράφος, που καταστρέφει το picturesque όνειρο του μέσου Αμερικάνου, περιγράφοντας το Ennui χαριτωμένο ναι, αλλά χωρίς να παραλείπονται τα ποντίκια που κατακλύζουν τους υπονόμους του, ή τα πτώματα (ξεκαθαρίσματα της τοπικής μαφίας) που εμφανίζονται τις πρωινές ώρες να επιπλέουν στο ποτάμι του. Έτσι δικαιολογούνται τα παράλογα έξοδα της ιδιοσυγρασιακής κριτικού τέχνης, διαμονές σε spa και ακριβά δείπνα, γιατί στο τέλος θα του φέρει το πορτρέτο μίας εικαστικής διάνοιας. Κάπως έτσι, αναδεικνύεται κι ο γαστρονομικός οδηγός σε κάτι πολύ πιο ουσιώδες, που αφήνει στον ουρανίσκο γλυκόπικρη κοινωνικοπολιτική επίγευση: τον γράφει ο γκέι συντάκτης του περιοδικού ως αστυνομικό ρεπορτάζ με αιχμές και ουσία που σου σφίγγουν το στομάχι.

Η δέκατη ταινία του Γουές Αντερσον είναι η πιο τολμηρή, η πιο δύσκολη, η πιο σύνθετη. Η μεγαλύτερη πρόκληση στη σύλληψη και την εφαρμογή της. Μία σπονδυλωτή ταινία ανθολογίας, χωρισμένη με βινιέτες και σχεδιασμένη ως… περιοδικό. Με κεφάλαια, διάρκειες, design ανάλογο του ύφους, του μήκους, της σοβαρότητας κάθε άρθρου.

Όχι, ο Αντερσον δεν υπογράφει «ένα ερωτικό γράμμα στη δημοσιογραφία». Γιατί ξέρει πάρα πολύ καλά ότι η λέξη έχει χάσει το νόημα της. Ο Αντερσον κατασκευάζει, με νοσταλγία, μελαγχολικό βλέμμα και ουτοπική φαντασία μία ονειρεμένη έκδοση, υμνώντας τη δημοσιογραφία που χάθηκε, τα περιοδικά που πέθαναν, τους γραφιάδες που μεταμορφώθηκαν σε δημοσιοσχεσίτες, τα κείμενα χιλιάδων ψαγμένων λέξεων που έγιναν tweets. Kαι τους διευθυντές που δεν λειτουργούσαν ως CEO μίας καλολαδωμένης (από χορηγούς και πολιτικούς) μηχανής, αλλά ως θαρραλέοι οραματιστές που στεκόντουσαν ως ασπίδες ανάμεσα στη συστημική Μηχανή και τον δημοσιογράφο τους. Όπως κι ο Μάρτιν Σκορσέζε με το «The 50 Year Argument» (για το περιοδικό «New York Review of Books»), έτσι κι ο Αντερσον εδώ υποκλίνεται, εμμέσως πλην σαφώς, στο The New Yorker (του οποίου τα τεύχη συλλέγει με θρησκευτική ευλάβεια) και ήρωες που φωτογραφίζουν συγγραφείς της ιστορικής βαρύτητας των Τζέιμς Μπάλντγουιν, Χάρλοντ Ρος, Μέιβις Γκάλαντ. Προσωπικότητες μοναχικές, ιδιαίτερες, συχνά βασανισμένες, καθώς το επάγγελμα που επέλεξαν έδωσε διαφυγή στην προσωπική τους περιέργεια, το ταλέντο, αλλά και τους δαίμονες τους.

Ολα αυτά φυσικά παρουσιάζονται απολαυστικά – με το σήμα-κατατεθέν τρυφερό χιούμορ του βαθιά ανθρωπιστή Αντερσον και τη φαντασιακή του ευφυΐα που εδώ ξεπερνά κάθε άλλη ταινία του.

Στυλιστικά, η «Γαλλική Αποστολή» είναι ένα απαράμιλλης τεχνικής επίτευγμα. Με γυρίσματα στο Angoulême, την υπαρκτή πόλη του γαλλικού νότου, ο Αντερσον δεν περιορίζεται ούτε στο χώρο, ούτε στο χρόνο. Ούτε επαναπαύεται στην αριστοτεχνική σκηνογραφία, τα ευφάνταστα κουστούμια, την έντονη χρωματική παλέτα και το πολυμελές λαμπερό καστ ηθοποιών (από τους Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, και Οουεν Γουίλσον, μέχρι τους Τίμοθι Σαλαμέ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Λέα Σεντού κι Εντουαρντ Νόρτον) που πάντα επιδεικνύει στις ταινίες του.

Εδώ, η φόρμα απογειώνεται. Κάδρα απίστευτης λεπτομέρειας, (τόσο έγχρωμες όσο κι ασπρόμαυρες) σεκάνς που ξεδιπλώνουν σύνθετες γεωμετρικές συμμετρίες, αφηγηματικές ιδέες που θέλουν το live action να μπερδεύεται με το animation και το χρόνο να πηδά από το παρελθόν στο παρόν και πίσω ή να σταματά τη δράση με εμπνευσμένα tableau vivant – τόσο εντυπωσιακά που σταματούν και την αναπνοή του θεατή. Βλέπεις Τατί ή Βισκόντι; Γκοντάρ ή Χίτσκοκ; Τριφό ή Σομέ; Βλέπεις Γουές Αντερσον.

Δεν είναι όμως η οπτική φαντασία του Αντερσον που ξεπετάγεται και σε αρπάζει από το λαιμό, όσο το μεγαλείο όσων κρύβονται κάτω από το στιλ. Σε σενάριο του ίδιου και των Ρόμαν Κόπολα, Χούγκο Γκίνες και Τζέισον Σουόρτσμαν, η απολαυστική αισθητικά επιδερμίδα κρύβει στρώσεις κοινωνικής και πολιτικής ανησυχίας, στην καρδιά της ταινίας. Η πραγματική αξία της Τέχνης σε σχέση με ένα entourage μπίζνας γύρω από τον καλλιτέχνη, οι δαίμονες του τελευταίου κι αν αυτοί συγχωρούνται όταν το έργο του είναι ιδιοφυές, τα πολιτικά κινήματα, η σοβαρότητα, η νεανική τους επιπολαιότητα και η δημοσιογραφική αντικειμενικότητα στην κάλυψη τους, η ομοφυλοφιλία που κρυβόταν σε παράνομους καιρούς στο περιθώριο, η αστυνομική βία, η εκμετάλλευση των μεταναστών.

Ενας πλούσιος, μεστός, ουσιώδης κόσμος που όπως και τα περιοδικά με τα long reads κείμενα, δεν μπορεί απλώς να «ξεφυλλιστεί». Η «Γαλλική Αποστολή» απαιτεί πολλαπλές αναγνώσεις για να πιάσεις όλες της τις χορταστικές πτυχές, όπως επίσης και εικαστικά, χρειάζεσαι να επεξεργαστείς κάθε γωνιά των κάδρων της για να ανακαλύψεις όλα τα καλειδοσκοπικά της δώρα.

Αυτό ίσως είναι κι ό,τι μπορεί να λειτουργήσει εναντίον της ταινίας – στον θεατή που θα νιώσει ότι μπουκώνει από την πληροφορία. Ο Άντερσον δεν επιτρέπει χώρο και χρόνο στα πλάνα του να αναπνεύσουν, να τα σκεφτείς και να τα χωνέψεις. Έχει ξεκινήσει το επόμενο. Με ένα πυκνό λογοτεχνικό/δημοσιογραφικό κείμενο μπορείς να σταματήσεις, να πας πίσω, να ξαναδιαβάσεις μια παράγραφο. Το σινεμά, αντιθέτως, τρέχει μπροστά. Όμως αυτή είναι η πρόκληση. Να αφεθείς. Δε χρειάζεται να τα καταλάβεις όλα, αρκεί να νιώσεις. Οι αισθήσεις να ζήσουν την εμπειρία του εγκεφαλικού και συναισθηματικού πλούτου, χωρίς εκπτώσεις.

Κάτι που, δυστυχώς, δύσκολα πια θα βρεις στα περίπτερα. Στα μανταλάκια (και τα κινηματογραφικά) κρέμονται πλέον πολύ διαφορετικά τεύχη.

Featured post

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ, Ανάρτηση Πανό στο Πάρκο Φαλήρου, 21/3/2022, Καβάλα

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ – ΟΙ ΦΙΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ
#freepanoulis

Featured post

Προβολή της ταινίας ” NUNTA MUTA (Σιωπηλός Γάμος)”, Τρίτη 22/03/2022, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Σιωπηλός Γάμος

Nunta Muta

Πολιτική σάτιρα και μαγικός ρεαλισμός σε μια αλά Κουστουρίτσα κωμωδία.

Ρουμανία, 1953, σ’ ένα μικρό χωριό, ξεχασμένο από τον Θεό, ακόμα κι από τη… «μαμά ΕΣΣΔ». Ελάχιστοι οι κάτοικοι, αλλά αρκετοί ώστε να γεμίζουν την πλατεία του χωριού και την εκκλησία, σε γάμους, κηδείες και βαπτίσεις! Ένα ζευγάρι ετοιμάζεται να παντρευτεί. Όλο το χωριό επί ποδός για τις προετοιμασίες. Θα γίνει μεγάλο γλέντι, και, φυσικά, όλοι είναι καλεσμένοι! Τα τραπέζια έχουν στρωθεί. Η αυτοσχέδια τοπική μπάντα έχει αρχίσει το τραγούδι και το χορό. Η γαμήλια πομπή έχει ξεκινήσει. Απρόσμενα και ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά τους μια πομπή οχημάτων του Ρωσικού Στρατού. Ο πατερούλης Στάλιν πέθανε. Το Εθνικό Πένθος κηρύσσεται από σήμερα και για επτά ημέρες. Έχουν μια ώρα στη διάθεσή τους για να μαζέψουν τα… του γάμου και να κλειστούν στα σπίτια τους. Επιβάλλονται συσκότιση, ησυχία και σοβιετικός θρήνος. Όλα του γάμου δύσκολα κι ο Στάλιν πεθαμένος. Αποφασίζουν ότι τίποτα δεν θα διακόψει τη χαρά τους. Θα γιορτάσουν το γάμο των παιδιών.… Στα μουγκά!

Featured post

Σάββατο 19/03/2022, DJ SET RDaSTREET ”UPROCK funk soul beat breakbeat”, στις 22:00, στην κατάληψη Βύρωνος 3

ΜΠΑΡ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΧΑΡΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΙΔΗ

 

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”IDI I SMOTRI (COME AND SEE)”, Τρίτη 15/03/2022, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ (1985)
IDI I SMOTRI / COME AND SEE

Το σινεμά του Elem Klimov

Ο Έλεμ Κλίμοφ (Elem Klimov) γεννήθηκε στο Στάλινγκραντ στις 9 Ιουλίου του 1933 και πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 2003. Υπήρξε σκηνοθέτης ταινιών κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του Σοβιετικού Κράτους. Ο Κλίμοφ κατόρθωσε να γυρίσει μόνο 5 μεγάλου μήκους ταινίες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, η τελευταία, Έλα να Δεις/ Come and See, είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές αντιπολεμικές ταινίες παγκοσμίως.
Το δυτικό κοινό γνώρισε τον Κλίμοφ κυρίως από τα όψιμα έργα του και ειδικότερα το Agoniia («Ρασπούτιν», 1975, που διανεμήθηκε το 1984) και το Idi i smotri («Come and See»- «Έλα να Δεις», 1985). Κι οι δύο είναι ιστορικές ταινίες, η πρώτη για τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν, τον αισθησιοκράτη σύμβουλο του Τσάρου Νικολάου Β’ κι η δεύτερη για τη θηριωδία των ναζί στην Λευκορωσία το 1943.
Ο Κλίμοφ έθεσε τέρμα στην καριέρα του για πολλούς λόγους. Το πολιτικό σκηνικό της Ρωσίας που άλλαζε με γοργούς ρυθμούς και επιπτώσεις που συνεπαγόταν στον πολιτιστικό τομέα, έπληξαν τον Κλίμοφ που είχε διοριστεί, ο πρώτος γραμματέας της Ένωσης Σοβιετικών Σκηνοθετών, το 1986. Η παλαιά φρουρά αντικαταστάθηκε με μια νέα. Ο Κλίμοφ είχε αντιμετωπίσει προβλήματα με τους σκηνοθέτες που ανέδειξε η Περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Ο Κλίμοφ απέτυχε στις προσπάθειές του να εγκαθιδρύσει ένα νέο και δυναμικό σινεμά στα πρότυπα του σπουδαίου Σοβιετικού Κινηματογράφου. Γνωστός καθώς ήταν για τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις, παραιτήθηκε από τη θέση του δυο χρόνια αργότερα.

Δεν ολοκλήρωσε ποτέ το σχέδιό του να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στο «Μάστερ και Μαργαρίτα», τη φανταστική σάτιρα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ούτε τη διασκευή του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφκι, «Οι Δαιμονισμένοι». Δήλωνε: «Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τις ταινίες. Νιώθω ότι έχω κάνει ό,τι ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί.»
Ο Κλίμοφ είχε ένα ακόμα βαθύ τραύμα. Η σύζυγός του, Λαρίσσα Σεπίτκο, σκοτώθηκε το 1979 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας της Farewell. Μια εβδομάδα μετά τον θάνατό της, ο ίδιος ο Κλίμοφ ολοκλήρωνε τα γυρίσματα της ταινίας. Το ζεύγος Kλίμοφ-Σεπίτκο είχε γοητεύσει κατά τη δεκαετία του ’60, μοιράζονταν κι οι δυο τη ρώσικη ειρωνεία, το μαύρο χιούμορ και την ενδοσκόπηση. Αποφοίτησαν από το VGIK, την ανώτατη Κρατική Σχολή Κινηματογράφου, την εποχή που οι σκηνοθέτες στρέφονταν από τον κοινωνικό ρεαλισμό προς ένα δράμα πιο προσωπικό, αναζητώντας τον ρόλο του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία.

Ο Έλεμ Κλίμοφ γεννήθηκε σε οικογένεια κομμουνιστών – το όνομά του αποτελεί ακρωνύμιο των Ένγκελς, Λένιν και Μαρξ – αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Αεροπορίας του 1957. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία κι έπειτα μπήκε στο VGIK. Μετά την αποφοίτησή του, το 1964 γύρισε την πρώτη του ταινία Dobro pozhlovat’, ili postoronnim vkhod vospreshchen («Welcome or No Trespassing», 1964), μια σατιρική ταινία για ένα ατίθασο παιδί που αποβάλλεται από την κατασκήνωση απ’ τον αυταρχικό διευθυντή. Οι Περιπέτειες του Οδοντιάτρου (1965) ήταν η δεύτερη ταινία του κι αυτή σατιρική.

Το Idi i smotri/ Come and See/ Έλα να Δεις, η πέμπτη και τελευταία του ταινία είναι ένα συγκλονιστικό έπος των φρικαλεοτήτων των Nαζί στη Λευκορωσία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία ακολουθεί τον δωδεκάχρονο Φλόρια, ο οποίος γερνά κατά τη διάρκεια της ταινίας καθώς βρίσκεται συνέχεια αντιμέτωπος με την κτηνωδία, τα μαλλιά του ασπρίζουν και ρυτίδες εμφανίζονται στο πρόσωπό του. Τo σενάριο είναι του Αντάμοβιτς που είχε υπηρετήσει στο Β’ Παγκόσμιο κι είχε βιώσει την καταστροφική λαίλαπα που άφησαν οι ναζί στην Λευκορωσία, αναφέρει πραγματικά γεγονότα, όπως η καταστροφή του χωριού Κατίν. Ο Κλίμοφ άντλησε επίσης υλικό από τα παιδικά του χρόνια, όπου αναγκάστηκε να εκκενώσει την πόλη, με μια βάρκα με την μητέρα του και το βρέφος αδελφό του κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. «Οι φλόγες ανέβαιναν ως τον ουρανό, ακόμα και το ποτάμι καιγόταν (Βόλγας). Ήταν νύχτα, βόμβες εκρήγνυνται παντού και οι μητέρες προσπαθούσαν να καλύψουν τα μάτια των παιδιών τους με ό,τι είχαν στη διάθεσή τους. Συμπεριέλαβα στην ταινία όλα όσα ήξερα, παρόλο που δεν είχα δει τίποτα». Αυτή η ταινία ήταν το κύκνειο άσμα του Κλίμοφ και η προσωπική του μαρτυρία.

Ο Sean Penn (Σον Πεν) δηλώνει για την ταινία Come and See : «Πριν από μερικά χρόνια μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου και μου είπε να αφησω ό,τι κι αν έκανα και να πάω στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, Καλιφόρνια (UCLA): Κάποιο τμήμα είχε προγραμματίσει προβολή μιας ρώσικης ταινίας, ενός σκηνοθέτη ονόματι Klimov και δεν έπρεπε να τη χάσω. Βετεράνος σε πάνω από 36 αποστολές στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατέρας μου ποτέ δεν υπήρξε ένθερμος θαυμαστής των ταινιών που αναφέρονται στον πόλεμο, αντιλαμβανόμενος είτε τις ανακρίβειες, είτε την τάση της ρομαντικής θέασης των μαχών. Αυτή η ταινία ήταν το Come and See, μια εξαιρετική αντιπολεμική ταινία. Χαίρομαι που έφτασα ως εκεί, εκείνη την ημέρα, Γιατί αυτό που είδα θα μείνει χαραγμένο μέσα μου για πάντα. Είναι ένα αριστούργημα όχι μόνο για τον κινηματογράφο αλλά για όλη την ανθρωπότητα»

Featured post

Σ.Β.Ε.Ο.Δ. (ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΔΙΚΥΚΛΟΥ) 1η Μάη 2022 – Κάλεσμα Για Διεθνή Απεργία Στο Επάγγελμα

Δείτε το κείμενο του καλέσματος στη σελίδα 16 της εφημερίδας του σωματείου μας ΣΤΟ ΡΕΛΑΝΤΙ #41

https://sveod.gr/
Featured post

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΒΦΛ ΣΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡIΟΥ 2022

Την Τρίτη 22/2/2022 θα εκδικαστεί στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας η δίκη των εργατικών διαφορών που αφορά στις πρώτες ομαδικές απολύσεις των 133 εργαζομένων του σωματείου της χημικής βιομηχανίας λιπασμάτων Καβάλας (ΒΦΛ). Στην ουσία, η δίκη αυτή είναι η πρώτη αντίδραση στις οργανωμένες επιθέσεις του κεφαλαίου στα σωματεία, που εξαπολύονται με αφετηρία τον νόμο Χατζηδάκη, που ισχύει από τον Ιούλιο του 2021. Τις απολύσεις αυτές ακολούθησαν οι τμηματικές ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων των πετρελαίων της Καβάλας από τηνEnergean, όπως και αυτές που έχουν ανακοινωθεί για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, αλλά τα συμφέροντα και ο στόχος των εργοδοτών είναι κοινός: τα σωματεία. Στην περίπτωση της ΒΦΛ, στον υπόδικο επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, έτεινε χείρα βοηθείας η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη μέσω του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ). Το ΑΣΕ είναι η διαιτητική διέξοδος με την οποία το κράτος, σε ρόλο διαιτητή, καλείται να γνωμοδοτήσει αν ο εργοδότης έχει ισχυρά επιχειρήματα ώστε να δικαιολογηθούν οι ομαδικές απολύσεις που ζητά εις βάρος των εργαζομένων. Το ΑΣΕ αποτελείται από 7 τακτικά μέλη, πέντε από τα οποία διορίζονται από την κυβέρνηση και από τα άλλα δύο, το ένα εκπροσωπεί την εργοδοσία και το άλλο τους εργαζόμενους. Ο εργοδότης καταθέτει το φάκελο με όλα τα οικονομικά, φορολογικά και επενδυτικά στοιχεία της εταιρίας/ ομίλου, το κόστος εργασίας, στοιχεία για το εργατικό δυναμικό και την αιτιολόγηση για την αναγκαιότητα των ομαδικών απολύσεων. Επίσης, στον φάκελο αυτόν κατατίθενται τα πρακτικά της διαβούλευσης που προηγήθηκαν με τους εργαζομένους. Αν δεν συμφωνήσουν εργοδότης και εργαζόμενοι, το ΑΣΕ πρέπει να εκδώσει αιτιολογημένη απόφαση και να συγκαλέσει συνάντηση όλων των μερών.
Τα οικονομικά στοιχεία που κατατέθηκαν από τη διοίκηση της λιπασματοβιομηχανίας για τις απολύσεις του 2021, αφορούσαν στον ισολογισμό του μακρινού 2014. Ενώ οι παρατηρήσεις και οι καταθέσεις εκατοντάδων σελίδων των εργαζομένων, δόθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή χωρίς έτσι να υπάρχει σκόπιμα ο απαραίτητος χρόνος για να αξιολογηθούν. Με την τακτική αυτή όμως, οι μεν εκλεγμένοι κρατικοδίαιτοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης, μέλη του ΑΣΕ, δε χρειάστηκε να μελετήσουν τίποτε για μια απόφαση που ήταν προεξοφλημένη, οι δε εργαζόμενοι, δεν μπόρεσαν να καταθέσουνε τα δικά τους στοιχεία και να υπερασπιστούν στοιχειωδώς τα εργασιακά τους δικαιώματα. Είναι ενδεικτικό το γεγονός, ότι στη συνεδρίαση του ΑΣΕ κλήθηκε να καταθέσει από την έναρξη της συνεδρίασης μόνο η εργοδοτική πλευρά. Έτσι, με συνοπτικές διαδικασίες και με απούσα την εκπροσώπηση των εργαζομένων, το ΑΣΕ προχώρησε στην έγκριση των μαζικών απολύσεων υπό την εποπτεία της Γ.Γ. του υπουργείου εργασίας κ. Στρατινάκη.
Με μια ακόμη παρένθετη εταιρία, ο Λαυρέντης αποποιήθηκε των χρεών της και κατάφερε επιτέλους με τη βοήθεια του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, να πραγματοποιήσει τις ομαδικές απολύσεις που πάλευε από το 2016. Μάλιστα, η απόφαση αυτή έρχεται κόντρα και στον εξωδικαστικό συμβιβασμό που είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι, ο οποίος υποχρέωνε την εταιρία να τους μεταβιβάσει με το ίδιο εργασιακό καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στις νέες εταιρίες, ενώ αναγνώριζε όλες τις παρένθετες εταιρίες που είχε δημιουργήσει ο Λαυρεντιάδης ως μία και τα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο και πρώτες ύλες κοινά. Ενώ πέντε χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονται εκτός εργασίας, στη θέση τους έβαλαν ανειδίκευτους εργολαβικούς εργαζομένους ορισμένου χρόνου, γεγονός που ήταν γνωστό σε όλα τα μέλη του ΑΣΕ κατά τη συνεδρίαση του τμήματος ελέγχου ομαδικών απολύσεων.
Η παραποίηση των οικονομικών στοιχείων που παρουσίασε η διοίκηση της ΒΦΛ δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Οι εργοδότες συνηθίζουν να αποκρύπτουν την πραγματική οικονομική τους κατάσταση ανάλογα τα συμφέροντα τους. Αυτό είναι κάτι που θα έκανε οποιοσδήποτε απατεώνας, που θέλει να κλέψει το κράτος. Μόνο που η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργεί ως αρωγός των παραβάσεων και των αυθαιρεσιών των εταιριών, που με θρασύτητα πετούν δεκάδες οικογένειες στο δρόμο, στο όνομα του φιλελευθερισμού και της ανάπτυξης. Έτσι, στην περίπτωση των πετρελαίων, η Energean ποτέ δεν παρέδωσε τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία της εταιρίας, παρουσιάζοντας ένα Πρίνο καταχρεωμένο, κερδίζοντας επιχορηγήσεις εκατομμυρίων και προχωρώντας σε αποκλεισμό του σωματείου μέσω διαδοχικών απολύσεων που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Όπως και στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ αποκρύπτει τα πάντα: περιβαλλοντολογική μόλυνση, πραγματικά οικονομικά στοιχεία, καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων, προκειμένου να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση της. Φυσικά, η μοναδική διέξοδος των εργαζομένων να αντιδράσουν στην εργοδοτική παραβατικότητα και τη συνεργεία του κράτους, είναι τα σωματεία, για αυτό και βάλλονται.
Είναι σημαντική η παρουσία όλων μας στο δικαστήριο ενάντια στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις των εργαζομένων της ΒΦΛ. Γιατί η ανοχή και η τυχόν έγκριση των πρώτων ομαδικών απολύσεων θα αποτελέσει ταφόπλακα στις εργατικές διεκδικήσεις και στον αγώνα για την κατάργηση του εργασιακού εκτρώματος του νόμου Χατζηδάκη. Η κοινωνική απραγία και συνενοχή στις πρακτικές Λαυρεντιάδη των παρένθετων εταιριών και των χρεών, αποδυναμώνουν τις εργατικές αντιδράσεις και ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση.
Μπορεί οι καταπιεστές να λειτουργούν με μαφιόζικες πρακτικές, αλλά εμείς μιλάμε τη γλώσσα της αλληλεγγύης και του αγώνα απέναντι στους δυνάστες. Είναι αυτονόητο πως το εργασιακό καθεστώς που επιχειρούν να περάσουν κεφάλαιο και κράτος έχει ως συνέπεια τον οικονομικό εξευτελισμό, τη φυσική εξόντωση των εργαζομένων μέσα από εργατικά ατυχήματα και ατέλειωτες υπερωρίες, την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης. Στήνουμε τα κοινωνικά οδοφράγματα απέναντι στις πολιτικές της εξαθλίωσης και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, καλούμε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος να παραστεί στις 22-2-2022 στο δικαστικό μέγαρο της Καβάλας και στις 26-2-2022 στην κοινή πορεία των σωματείων της ΒΦΛ, των πετρελαίων Καβάλας, της ΛΑΡΚΟ και της COSCO στην Αθήνα, για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό τον θίασο των παραλόγων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΒΦΛ, KAVALA OIL, COSCO ΚΑΙ ΛΑΡΚΟ.
ΤΑΞΙΚΗΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Αυτόνομο Στέκι Καβάλας
Πανό για το κάλεσμα αλληλεγγύης και μοίρασμα κειμένου στη λαϊκή αγορά της Καβάλας
Featured post

Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα – Συγγραφέας: Μιχάλης Μαυρόπουλος – Βιβλιοπαρουσίαση στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας Φιλίππου 46 , Παρασκευή 11/2/2022 στις 19:00

Για την αγάπη του αγώνα

«Όταν γοητεύτηκα από το Θείο, κάποια λίγα λόγια με έκαναν να νιώσω βαθιά ολοκληρωμένος, όταν αισθάνθηκα μέσα μου πλήρες, το μεγαλείο τους. Είναι η διδαχή γέροντα προς τον μαθητή του και λέει πως: «ο Παράδεισος έχει κλείσει, δεν χωράει πλέον κανείς, να είσαι με το καλό για την αγάπη και μόνο, απλά γιατί αγαπάς, δεν υπάρχει ανταμοιβή».

Έτσι είναι και με τον αγώνα για την ελευθερία και την χειραφέτηση, κοινωνική και προσωπική. Θέλει αγώνα, καθημερινό, η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός, παλεύεις για τον αγώνα, για ένα καλύτερο αύριο, για να είσαι καλύτερος άνθρωπος. Αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αγάπη αγώνας, αυτονομία ελευθερία, δέσμευση χειραφέτηση, στράτευση αξιοπρέπεια! Από μικρός αγάπησα…
Featured post

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ 04/02/2022, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ, Δ. ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ,ΚΑΒΑΛΑ

ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΣΗ ΚΑΒΑΛΑ

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ & ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ ΠΡΩΙΝΗ ΚΑΒΑΛΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/2/2022 ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ 8 :30
ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ LIVE ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ : ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ? ΕΦΕΤΕΙΟ 9 ΦΛΕΒΑΡΗ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ – Δ. ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ από την συνέλευση αλληλεγγύης στον Β. Σταθόπουλο

 

Featured post

Πέμπτη 27/01/2022, Πλατεία Καπνεργάτη, Καβάλα, στις 18:00, Συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο συμπαράστασης των εργαζομένων στα πετρέλαια

Συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο συμπαράστασης των εργαζομένων στα πετρέλαια.

Τον τελευταίο καιρό ζούμε στην Καβάλα άλλη μια εργοδοτική επίθεση στις βιομηχανίες υψηλής όχλησης της περιοχής. Μετά την απόλυση των 130 εργαζομένων από τη βιομηχανία φωσφορικών λιπασμάτων (ΒΦΛ), σειρά, όπως ήταν αναμενόμενο, πήραν οι 240 εργαζόμενοι και το σωματείο των πετρελαίων της Καβάλας. Η Energean που διαχειρίζεται πλέον τις χερσαίες και θαλάσσιες πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, επιχείρησε να αλλάξει τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και να μειώσει το προσωπικό. Για να το πετύχει αυτό, έπρεπε πολύ απλά να εμφανίσει οικονομική ζημία, χαμηλή παραγωγή και να κάμψει την προβλεπόμενη αντίσταση των εργαζομένων, χτυπώντας το σωματείο και τη συνδικαλιστική του δράση.

Με δούρειο ίππο το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, η Energean πήρε την απαραίτητη νομοθετική και πολιτειακή έγκριση, για να προχωρήσει σε εφαρμογή του σχεδίου της. Με τη βοήθεια του κράτους και της συντεταγμένης πολιτείας, διατάζει την εισβολή των ΜΑΤ στις χερσαίες εγκαταστάσεις των πετρελαίων στην Ν. Καρβάλη Καβάλας. Αυτή έμελε να είναι η χειρότερη στιγμή στη μεταπολιτευτική εργατική ιστορία του ελλαδικού χώρου. Με κίνδυνο ενός γενικότερου ατυχήματος, λόγω έκρηξης των εγκαταστάσεων από τη χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και τροχών κοπής σιδήρου από την πλευρά της ΕΛΑΣ, οι χώροι εργασίας μετατράπηκαν σε κρατητήρια, και οι κλούβες σε προσωρινά κελιά. Προσήχθησαν 174 εργαζόμενοι, από τους οποίους οι 17 (μαζί και τη διοίκηση του σωματείου) συλλαμβάνονται.

Με την αλλαγή του χρόνου και αφού ¨αποκαταστάθηκε¨ η τάξη με το σπάσιμο της περιφρούρησης ασφαλούς λειτουργίας του εργοστασίου, οι εργαζόμενοι έπρεπε να αποφασίσουν αν θα υποκύψουν στους όρους της εταιρίας ή θα συνεχίσουν τον αγώνα τους. Για κακή τύχη της διευθύνουσας συμβούλου και country manager της Energean, Κ. Σαρδή, το σύνολο των εργαζομένων που υπέκυψαν στους οικονομικούς βασανισμούς και τις πιέσεις θα είναι μόλις 11 άτομα. Το σωματείο του Πρίνου αποφασίζει να προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας και η Energean απαντά με τις πρώτες 24 απολύσεις εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που μέσα στις πρώτες απολύσεις είναι σύσσωμη η διοίκηση του σωματείου. Με σύμμαχο το χρόνο, αλλά και τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η εταιρία αποφασίζει τον αργό οικονομικό θάνατο των εργαζομένων, απολύοντας 24 από αυτούς κάθε μήνα και ευελπιστώντας μέσα από αυτό τον εργασιακό βασανισμό, στο “σπάσιμο” και άλλων εργαζομένων.

Με χειροπιαστό παράδειγμα την κατάσταση που επικρατεί μέχρι και σήμερα στη ΒΦΛ, η απομάκρυνση του έμπειρου προσωπικού και η καταστροφή των σωματείων, έφερε εργατικά ατυχήματα, μηδαμινή συνδικαλιστική προστασία στους νέους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία, εργολαβικές συμβάσεις, κατώτερους μισθούς και μεγάλη περιβαλλοντολογική μόλυνση στην περιοχή.

Μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρόνο από τότε που η Energean επέβαλε τα εργολαβικά συνεργεία και απομάκρυνε το μόνιμο προσωπικό, η ασφάλεια στις εγκαταστάσεις των πετρελαίων δείχνει να βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σημείο. Το σύστημα των πυρσών (Gas Flare), που αποτελεί την κορωνίδα της ασφαλούς λειτουργίας μιας πετρελαϊκής εγκατάστασης, παρουσίασε μια ασυνήθιστη εικόνα. Οι πύργοι αυτοί με τη φλόγα στην άκρη τους, καίνε τις εκπομπές μεθανίου και άλλων τοξικών απαερίων (25 φορές πιο επιβλαβή από το διοξείδιο του άνθρακα), ώστε να μην εισέλθουν στην ατμόσφαιρα. Οι εγκληματικοί χειρισμοί των στελεχών της Energean οδήγησαν στο σβήσιμό τους, γεγονός που δεν έχει συμβεί ποτέ εδώ και 40 χρόνια! Οι πυρσοί έσβηναν ΜΟΝΟ για τη συντήρηση κατά τη διάρκεια του SHUT DOWN και αμέσως μετά άναβαν και πάλι, επαναφέροντας την ασφάλεια στις εγκαταστάσεις.

Η μόνη ρεαλιστική αντιμετώπιση που μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της φύσης και των εργατικών κεκτημένων είναι οι κινηματικές διαδικασίες και οι εργατικοί αγώνες από τα κάτω, όταν αυτοί είναι απόλυτα αλληλοεξαρτώμενοι και συνδεμένοι μεταξύ τους. Ο σεβασμός στη φύση και την προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να είναι προέκταση της καθημερινής μας πολιτικής συμπεριφοράς και να συμπορεύεται με τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Η εργατική μας συνείδηση πηγάζει από τον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη μας στις αντιστάσεις αγώνα χωρίς ανταλλάγματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ πράσινη ανάπτυξη φιλική προς το περιβάλλον που να ελέγχεται από το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, όταν αυτή χειραγωγείται και διαμορφώνεται από τις κυβερνήσεις. Τα φαινόμενα αυτά των ομαδικών απολύσεων και της ποινικοποίησης των σωματείων και της συνδικαλιστικής δράσης δεν πρόκειται να μείνουνε μόνο σε αυτές τις βιομηχανίες. Έχουν μεγάλες αυταπάτες όσοι πιστεύουν ότι ο νόμος Χατζηδάκη δε θα ακουμπήσει άλλους κλάδους ή το δημόσιο. Μόνο οι αγώνες θα μας βοηθήσουν να κερδίσουμε τη μάχη με το κεφάλαιο και το κράτος απέναντι στη λεηλασία της φύσης, τον εργασιακό μεσαίωνα και την καταστροφή των ζωών μας.

Στηρίζουμε και θα συμμετέχουμε στο συλλαλητήριο που καλείται από όλους τους φορείς και τα σωματεία της Καβάλας την Πέμπτη 27/1 και ώρα 18:00 στην πλ. Καπνεργάτη. Καλούμε όλες τις αγωνιζόμενες ομάδες, συλλογικότητες και ατομικότητες να στηρίξουν τη συγκέντρωση αυτή και να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη, που έχει ως αποτέλεσμα τη ρύπανση και την ανεργία.

Έχουμε πόλεμο με το κράτος και τα τσιράκια του.

Η ανάπτυξη τους, ο θάνατος μας!

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Featured post

ΣΠΡΕΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Β.ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Χ.ΜΑΝΤΖΟΥΡΙΔΗ

Featured post

Ανάρτηση πανό στο πάρκο Φαλήρου, Καβάλα και αφισοκόλληση στο κέντρο της πόλης, 16 και 17 Δεκεμβρίου 2021 – ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΧΑΡΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΙΔΗ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”CRUELLA”, Τρίτη 14/12/2021, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Κρουέλα

Cruella

Κρεγκ Γκιλέσπι

To origin στόρι της Κρουέλα ντε Βιλ. Πιο στιλάτο απ’ ότι χειραφετημένο. Με την Έμα Στόουν και την Έμα Τόμσον σε επική μονομαχία στιλ και female power.

Το ρητό πάει κάπως έτσι: «είμαι γυναίκα, ακούστε με να βρυχώμαι.»

Κι εάν ένας χαρακτήρας θα μπορούσε να πει αυτά τα λόγια με στιβαρότητα και με την απόλυτη αυτοπεποίθηση πως της ανήκουν κάθε μια από αυτές τις λέξεις που λέει, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από την Κρουέλα ντε Βιλ. Οπότε, πόσο ταιριαστό είναι αυτό το ρητό που ανοίγει στην ουσία τη origin ιστορία για μια από τις πιο εμβληματικές κακούς της Disney, σε μια ταινία η οποία όμως μέχρι το τέλος μοιάζει να επικεντρώνεται περισσότερο στο στιλ και να πασχίζει να δώσει στην Κρουέλα την φωνή που δικαιωματικά της αξίζει.

Αν ήθελε κάποιος να χαρακτηρίσει την «Κρουέλα» ως ταινία, δεν θα έπεφτε έξω αν έλεγε ότι δεν είναι απαραίτητα ένα prequel των «101 Σκυλιών της Δαλματίας», αλλά περισσότερο μια ταινία η οποία εμπνέεται μεν από το μύθο αλλά χαράζει μια δικιά της ανεξάρτητη πορεία.

Το ταξίδι ξεκινάει από τα groovy 60s, όπου και γνωρίζουμε ένα μικρό κορίτσι, την Εστέλα, η οποία προσπαθεί να είναι το καλό παιδί που θέλει η μητέρα της, αλλά μετά από ένα τραγικό συμβάν, βρίσκεται μόνη της στους δρόμους του Λονδίνου, και φτάνει μέχρι και τα fabulous 70s, όπου και πλέον μαζί με τους φίλους της, Τζάσπερ και Οράτιο, ζουν μια ζωή γεμάτη κλοπές. Μόνο που η Εστέλα έχει άλλα σχέδια για την ζωή της και το όνειρό της είναι να γίνει μια διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Όλα αυτά γίνονται πραγματικότητα όταν αρχίζει να δουλεύει για την Βαρόνη φον Χέλμαν και τον διάσημο οίκο μόδας της, Liberty, μόνο που η σχέση τους έχει ως αποτέλεσμα μία σειρά γεγονότων και αποκαλύψεων που θα οδηγήσουν την Εστέλα στο να αγκαλιάσει την σατανική πλευρά του χαρακτήρα της και να μεταμορφωθεί στη σκληρή, αδίστακτη και εκδικητική Κρουέλα.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Κρεγκ Γκιλέσπι, δεν είναι άγνωστος στην ανάδειξη δυναμικών, πολυεπίπεδων, εμβληματικών γυναικείων χαρακτήρων – θυμηθείτε το οσκαρικό «Εγώ, η Τόνια» με δυο αξέχαστες ερμηνείες από τις Μαργκο Ρόμπι και Αλισον Τζένεϊ. Οι ηρωίδες του είναι επαναστάτριες, γυναίκες που ο κόσμος βλέπει ως διαβολογυναίκες, στις οποίες ο ίδιος βρίσκει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρωπιά και την κακία τους χωρίς όμως να στρογγυλεύει κανένα από τα δυο άκρα τους. Εξάλλου η Κρουέλα ποτέ, ως χαρακτήρας, δεν ήταν των δυο άκρων, του άσπρου και του μαύρου. Μοιάζει περισσότερο σα μια περίτεχνη παλέτα από αποχρώσεις του γκρίζου και σε αυτές εδώ ακριβώς προσπαθεί να επικεντρωθεί τόσο ο Γκιλέσπι όσο και οι πέντε σεναριογράφοι του, ανάμεσά τους και η Αλίν Μπρος Μακένα, γνωστή για το (συγγενικό) «Ο Διάβολος Φοράει Prada», και ο Τόνι ΜακΝαμάρα, υποψήφιος για Οσκαρ για την (συγγενική;) «Ευνοούμενη».

Ο Γκιλέσπι θέλει να κάνει κατεξοχήν μια coming of age ταινία, και να αφηγηθεί μια ενδυναμωτική ιστορία χειραφέτησης για ένα κορίτσι το οποίο μεγαλώνει χωρίς να το ενδιαφέρουν οι νόρμες, κάνει την δική της επανάσταση και στο τέλος βρίσκει την θέση της στην κοινωνία η οποία από την πρώτη στιγμή την βλέπει μόνο ως την κακιά της υπόθεσης. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει στην αρκετά λεπτή γραμμή για το τι είναι αυτό που τελικά διαχωρίζει στην ουσία έναν κακό από έναν αντιήρωα, παραπατάει και αφήνει τους χαρακτήρες του χαμένους μέσα σε ένα θολό τοπίο αναρχίας. Κι εδώ είναι το σημείο που το αποτύπωμα της Disney είναι εμφανές, το σημείο στο οποίο ο Γκιλέσπι συμβιβάζεται και φτιάχνει μια πιο family friendly εκδοχή της ταινίας που θα ήθελε, ανήμπορος να δείξει την πλήρη γκάμα των ικανοτήτων του, κάτι που θα έκανε την ταινία να γίνει ένα πραγματικά υπέροχο φεμινιστικό μανιφέστο.

Εκεί που φαίνεται να τα καταφέρνει κάπως καλύτερα είναι όταν αφήνει την ταινία του να εξελιχθεί ως μια μαύρη κωμωδία για την φιλοδοξία, την απληστία, την εκδίκηση, την ταξική σύγκρουση και, κυρίως, για την υψηλή μόδα όπου είναι ένας χαρακτήρας από μόνη της. Τα κοστούμια της, σχεδιασμένα και ραμμένα από την δέκα φορές υποψήφια για Όσκαρ Τζένι Μπίβαν, κλέβουν την παράσταση με αβίαστο τρόπο. Εντυπωσιακά μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια, κάνουν την ταινία να δείχνει σε στιγμές σαν ένα υπερπολυτελές haute couture ντεφιλέ κάποιου οίκου μόδας, με εκρήξεις punk rock αισθητικής που μπορεί να ζήλευε μέχρι και η Βίβιαν Γουέστγουντ. Η μόδα στην ταινία δεν υπάρχει μόνο για να κάνει τους ηθοποιούς απλά να δείχνουν ωραίοι και σικ, αλλά και για να ολοκληρωθεί ένα fashion statement – επαναστατικό όσο και το εξαιρετικό soundtrack με επιλογές από Νίνα Σιμόν, The Stooges, Deep Purple, Blondie, The Clash και The Rolling Stones.

Στο επίκεντρο όλων αυτών βρίσκονται δυο εξαιρετικά ταλαντούχες ηθοποιοί, οι οποίες δίνουν στους αντισυμβατικούς χαρακτήρες τους τον δυναμισμό και την αγριότητα που λείπει από το σενάριο, χωρίς να απολογούνται – ευτυχώς – για τίποτα. Από τη μία έχουμε την Έμα Στόουν η οποία δείχνει να διασκεδάζει απίστευτα στον ρόλο της ως μια γυναίκα η οποία μεταμορφώνεται σε ένα αδίστακτο πλάσμα που θα κάνει τα πάντα για να πάρει αυτό που θέλει, αφήνοντας ως ψίχουλα ταυτόχρονα ψήγματα ανθρωπιάς και ευαισθησίας. Και από την άλλη έχουμε μια Έμα Τόμσον η οποία σχεδόν απειλεί να κλέψει την προσοχή από την Στόουν, ως διαβολικά κακιά και ψυχρή Βαρόνη φον Χέλμαν σ’ έναν ρόλο που μια άλλη ηθοποιός θα ξεπέταγε γρήγορα ως μια γραφική καρικατούρα. Κρίμα μόνο που οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μένουν απλά στο παρασκήνιο και ποτέ δεν έχουν την ευκαιρία να αναδυθούν από το σκοτάδι.

Καθώς λίγο πριν το φινάλε ακούγεται το «Sympathy for the Devil» των Rolling Stones, είναι φανερό πως και η «Κρουέλα» δεν σταματά να αποζητά και την δική μας συμπονετική αποδοχή, και εν μέρει το πετυχαίνει. Όμως ποτέ δεν καταφέρνει να αφήσει αυτό το σαρωτικό βρυχηθμό που περιμένεις (και έχει υποσχεθεί) να αντηχήσει σε όλη την διάρκειά της ταινίας. Ο Γκιλέσπι την κάνει να λάμπει λες και βρίσκεται κάτω από τα φώτα μιας φανταχτερής πασαρέλας, η οποία όμως, μόλις αυτά σβήσουν, προδίδει αμέσως τις ατέλειές της ακόμα και κάτω από την διαχρονική γοητεία του ασπρόμαυρου. Αλλά τουλάχιστον το πετυχαίνει με (απαράμιλλο) στιλ.

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ  13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, 06/12/2021, ΚΑΒΑΛΑ

Περίπου 70 άτομα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Καπνεργάτη στην Καβάλα, την Δευτέρα 06/12, ανταποκρινόμενοι  στο κάλεσμα  που έκανε το αυτόνομο στέκι Καβάλας, για τα 13 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Οι συγκεντρωμένοι/ες πέταξαν τρικάκια, μοίρασαν τα παρακάτω κείμενα, φώναξαν συνθήματα κατά της κρατικής καταστολής και των περιστατικών βίας από την αστυνομία, αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους/ες και αντιφασιστικά! Η πορεία πέρασε από κεντρικούς πεζόδρομους της πόλης και μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, καταλήγοντας στην πλατεία Καπνεργάτη, με τους μπάτσους να ακολουθούν από κοντά.

 

Featured post

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Μια αντιπροσωπεία του Πανελλαδικού Συντονισμού για την Υποδοχή των Ζαπατίστας συναντήθηκε στη Βαρκελώνη, το Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021, με αντιπροσωπεία του ζαπατίστικου Γενικού Συντονισμού του Ταξιδιού για τη Ζωή.

Επιδιώξαμε αυτή τη συνάντηση, καθώς η πρώτη φάση του Ταξιδιού για τη Ζωή στην Ευρώπη των αποκάτω ολοκληρώνεται στις 5 Δεκεμβρίου, και σε αυτή την πρώτη φάση δεν ήταν δυνατό να έρθουν στην Ελλάδα οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι ζαπατίστας (λόγω μιας κυβερνητικής απόφασης που απαγορεύει την είσοδο στη χώρα πολιτών από πολλά κράτη, μεταξύ των οποίων και το Μεξικό, με πρόσχημα την πανδημία. Βλ. και την ανακοίνωση του Πανελλαδικού Συντονισμού στις 15/10 https://karavanizapatista.espivblogs.net/2021/10/15/anakoinosi-toy-panelladikoy-syntonismoy-schetika-me-tin-anavoli-tis-episkepsis-ton-zapatistas-sti-geografia-mas/). Στόχος μας ήταν να διερευνήσουμε από κοινού και διά ζώσης τις δυνατότητες πραγματοποίησης του Ταξιδιού για τη Ζωή στη δική μας γεωγραφία στην επόμενη φάση του.

Η συνάντηση –που πραγματοποιήθηκε χάρη και στην εγρήγορση και την αλληλεγγύη του Τοπικού Συντονισμού της Καταλονίας που μας φιλοξένησε, δείχνοντας έμπρακτα ότι το Ταξίδι δεν γνωρίζει σύνορα– έγινε σε συντροφικό κλίμα και με αμοιβαία κατανόηση των δυσκολιών και εμποδίων που βάζουν τα κράτη, τόσο στο Μεξικό (όπου οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι ζαπατίστας είχαν να αντιμετωπίσουν ρατσιστικές και απαξιωτικές συμπεριφορές και απίστευτες ταλαιπωρίες μέχρι να εκδοθούν τα διαβατήριά τους) όσο και στην Ελλάδα (όπου ισχύει ο αποκλεισμός εισόδου στη χώρα σε πολίτες κρατών με τα οποία δεν έχει ισχυρές οικονομικές συμμαχίες ή/και συναλλαγές). Κυρίως όμως επιβεβαιώθηκε η κοινή επιθυμία μας να παλέψουμε για να αρθούν τα όποια εμπόδια και να συναντηθούμε στη γεωγραφία αυτή που λέγεται Ελλάδα. Οι σύντροφοι ζαπατίστας του Γενικού Συντονισμού μάς είπαν ότι προτεραιότητά τους για τη δεύτερη φάση του Ταξιδιού για τη Ζωή είναι να επισκεφτούν τις χώρες εκείνες όπου διάφοροι περιορισμοί δεν έκαναν εφικτό το Ταξίδι στην πρώτη του φάση – και η Ελλάδα είναι σίγουρα μία από αυτές. Μας τόνισαν ότι δεν πρέπει να αποκαρδιωνόμαστε, γιατί θα έρθουν. Στην παρούσα συνάντηση δεν ήταν δυνατό να οριστούν ακριβείς ημερομηνίες, καθώς θα πρέπει, με την επιστροφή τους στις ζαπατιστικές κοινότητες στην Τσιάπας, να αποφασίσουν συλλογικά για την επόμενη φάση του Ταξιδιού, αποτιμώντας και τις εμπειρίες από την πρώτη του φάση. Ωστόσο, μας είπαν ότι θα λάβουν υπόψη τους την πρότασή μας να τους υποδεχτούμε την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2022, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα εκδηλώσεων σε ανοιχτούς χώρους.

Τέλος, μας ζήτησαν να μεταφέρουμε στον κόσμο των συλλογικοτήτων που απαρτίζουν τον Πανελλαδικό Συντονισμό, αλλά και σε όλο τον κόσμο που στήριξε την οργάνωση της υποδοχής τους και περίμενε να τους συναντήσει για να ακούσει για τους αγώνες τους και να μιλήσει για τους δικούς του, το ακόλουθο μήνυμα:

«Έχουμε έναν κοινό εχθρό που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός και είναι αποφασισμένος να καταστρέψει τον πλανήτη Γη, και το βλέπουμε αυτό καλά, όπως για παράδειγμα συμβαίνει και στην Ελλάδα. Το γνωρίζετε και εσείς καλά από τους τόσους πολλούς αγώνες σας, όπως π.χ. για το νερό, ενάντια στις εξορύξεις και στα αιολικά πάρκα. Από τους αγώνες των νέων και των φοιτητών, και αυτό είναι τέλειο. Γιατί οι νέοι είναι το μέλλον και οι κληρονόμοι των αγώνων, αλλά αυτό εξαρτάται από το πώς θα τους το δείξουμε. Σας λέμε επίσης να κρατήσετε την ενότητά σας, τη συνέλευσή σας και το συντονισμό σας. Εμείς οι ζαπατίστας είμαστε πολύ μικροί απέναντι στον καπιταλισμό, γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να είμαστε πολλοί αυτοί που αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτό το τέρας. Είναι σημαντικό, γιατί αυτό το τέρας προκαλεί τεράστια φτώχεια, ασθένειες, ρύπανση του περιβάλλοντος, του νερού, του αέρα, των ποταμών, καταστροφή της υγείας. Πρέπει να υπερασπιστούμε όλοι και όλες μαζί τη μητέρα γη γιατί είναι σημαντικό να ζήσουμε. Γιατί τρεφόμαστε και ευχαριστούμε τη μητέρα γη, ξεδιψάμε και ευχαριστούμε τη μητέρα γη, αναπνέουμε και ευχαριστούμε τη μητέρα γη. Αυτά είναι τα λόγια μας.»

Ως Πανελλαδικός Συντονισμός επιμένουμε στη σημασία του Ταξιδιού για τη Ζωή, στην επιθυμία να συναντηθούν οι αγώνες μας και οι αγωνίες μας με την εξεγερμένη αξιοπρέπεια των ζαπατίστας, εμπνεόμαστε και στεκόμαστε σταθερά αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τις ζαπατιστικές κοινότητες, και δεν ξεχνάμε όσα συνυπογράψαμε και κάναμε δικά μας στην κοινή Διακήρυξη για τη Ζωή της 1ης Ιανουαρίου 2021:

«Μας ενώνουν μόνο πολύ λίγα πράγματα:

Μας ενώνει το ότι νιώθουμε δικούς μας τους πόνους της γης: τη βία κατά των γυναικών˙ τον διωγμό και την περιφρόνηση εκείνων που έχουν διαφορετική συναισθηματική, ψυχολογική και σεξουαλική ταυτότητα˙ τον αφανισμό της παιδικής ηλικίας˙ τη γενοκτονία των αυτόχθονων˙ τον ρατσισμό˙ τον μιλιταρισμό˙ την εκμετάλλευση˙ τη λεηλασία˙ την καταστροφή της φύσης.

Μας ενώνει η αντίληψη ότι για τους πόνους αυτούς ευθύνεται ένα σύστημα. Ο δήμιος είναι ένα σύστημα εκμετάλλευσης, πατριαρχικό, πυραμιδοειδές, ρατσιστικό, ληστρικό και εγκληματικό: ο καπιταλισμός.

Μας ενώνει η γνώση ότι είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσουμε αυτό το σύστημα, αδύνατο να το εκπολιτίσουμε, να το αμβλύνουμε, να το λειάνουμε, να το εξημερώσουμε, αδύνατο να το εξανθρωπίσουμε.

Μας ενώνει η δέσμευσή μας να αγωνιστούμε, παντού και κάθε ώρα και στιγμή –ο καθένας και η καθεμιά στο χώρο της– ενάντια σε αυτό το σύστημα μέχρι να το καταστρέψουμε ολοκληρωτικά. Η επιβίωση της ανθρωπότητας εξαρτάται από την καταστροφή του καπιταλισμού. Δεν παραδινόμαστε, δεν ξεπουλιόμαστε, δεν υποτασσόμαστε.

Μας ενώνει η βεβαιότητα ότι ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι παγκόσμιος. Όπως η εν εξελίξει καταστροφή δεν γνωρίζει σύνορα, εθνικότητες, σημαίες, γλώσσες, κουλτούρες, φυλές, έτσι και ο αγώνας για την ανθρωπότητα είναι σε όλους τους τόπους κάθε στιγμή.

Μας ενώνει η πεποίθηση ότι είναι πολλοί οι κόσμοι που ζουν και αγωνίζονται στον κόσμο. Και ότι κάθε αξίωση για ομογενοποίηση και ηγεμονία είναι επίθεση ενάντια στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης: την ελευθερία. Η ισότητα της ανθρωπότητας βρίσκεται στο σεβασμό της διαφορετικότητας. Η ομοιότητά της βρίσκεται στην ποικιλομορφία της.

Μας ενώνει η συνειδητοποίηση ότι αυτό που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε δεν είναι το να επιβάλλουμε το βλέμμα μας, τα βήματά μας, τις συντροφιές, τους δρόμους και τους προορισμούς μας, αλλά το να ακούσουμε και να κοιτάξουμε τον άλλον που, αν και διαφορετικός, έχει την ίδια λαχτάρα για ελευθερία και δικαιοσύνη».

– Οι ζαπατίστας θα έρθουν!

– Οι αγώνες θα συναντηθούν!

– Οι καρδιές μας θα χορέψουν!

 

28 Νοεμβρίου 2021

Featured post

Η ΕΛΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ!

Η ΕΛΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ!

Από παντού,
μέσα κι έξω, απ’ τους πάντες,
δεν υπάρχει νους,
μας τραβούνε σαν τιράντες.
Τα κόλπα τα’ χουνε αυτοί,
καραφλοί, διεστραμμένοι,
αρχηγοί παραμυθιασμένοι.
Αποφασίζουν και φυλακίζουν,
κυβερνούν και δολοφονούν.
Μαφία ή πολιτική…

Κορνήλιος Λουλούδης

Ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος του 2021 ήταν οι μήνες που οι μπασκίνες της ΕΛΑΣ επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμη να βασανίσουν και να φυλακίσουν πολλούς κοινωνικούς αγωνιστές. Από τη δίκη των συντρόφων του Ρουβίκωνα (Καλαϊτζίδη και Ματαράγκα), που και το ίδιο το κράτος αναγκάσθηκε να τους αθωώσει, τη δίωξη του συντρόφου Κώστα Κ., την απόπειρα υποχρεωτικής λήψης DNA από τους δεκατέσσερις καταληψίες της πρυτανείας το 2020, μέχρι την προφυλάκιση του Χάρη Μαντζουρίδη, η ειδεχθής πρακτική του μαγειρέματος στοιχείων από την αντιτρομοκρατική είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ. Το έργο τους δεν αρχίζει ή αναβαθμίζεται εδώ, αλλά είναι συνεχές. Παρόμοιες υποθέσεις είχαμε και στο κοντινό παρελθόν, με τους βασανισμούς του Άρη Παπαζαχαρουδάκη και τις προφυλακίσεις των υπολοίπων διαδηλωτών κατά τη μεγάλη πορεία της Ν. Σμύρνης, την προφυλάκιση του Π. Γεωργιάδη και φυσικά την «παραδειγματική» φυλάκιση του Β. Σταθόπουλου, βασισμένη επίσης σε ένα ψεύτικο κατηγορητήριο.

Τα συστατικά γνωστά : με ανώνυμα τηλεφωνήματα, ανύπαρκτους ψευδομάρτυρες και παραποιημένα δείγματα DNA νομιμοποιούν τις κρατικές απαγωγές των συντρόφων, στήνουν κατηγορητήρια και «φορτώνουν» δικαστήρια στο μέλλον του ευρύτερου αγωνιστικού κινήματος. Οι μεθοδεύσεις αυτές πάντα υπήρχαν, η άνεση όμως και το θράσος της αντιτρομοκρατικής έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε όριο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη. Τον απαγάγουν κάτω από το σπίτι του, τον συλλαμβάνουν μπροστά στο μικρό παιδί του, χωρίς ένταλμα και κατηγορίες, χωρίς καν να του έχουν πει τον λόγο. Στη βίαιη προσαγωγή του και τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων, οι μπάτσοι συκοφαντούν τον σύντροφό μας, διαδίδοντας ότι πρόκειται για υπόθεση ασέλγειας σε ανήλικο κορίτσι.

Το στημένο κατηγορητήριο του συντρόφου; ένοπλη ληστεία το 2018 στην περιοχή Ζωγράφου ,με μοναδικό στοιχείο τη δήθεν εύρεση δείγματος DNA σε κινητό αντικείμενο και πιο συγκεκριμένα, πάνω σε γεμιστήρα όπλου. Φυσικά, η ΕΛΑΣ εφαρμόζει για πολλά χρόνια τη μέθοδο της στοχοποίησης αγωνιστών μέσω δειγμάτων DNA. Παρόλο που τα μίγματα βιολογικού υλικού που βρίσκονται σε κινητά αντικείμενα δεν είναι, ούτε θα μπορούσαν να είναι αξιόπιστα, ιδίως όταν η μεταφορά τους είναι πάρα πολύ εύκολη.

Για να «δέσει το γλυκό» και να εξασφαλίσει την προφυλάκιση, η κρατική ασφάλεια προσθέτει τα γνωστά ανώνυμα τηλεφωνήματα, ενώ από τις πρώτες ανακοινώσεις της για το συμβάν, επιχειρεί να φορτώσει διάφορες υποθέσεις στον σύντροφο μας, όπως ο εμπρησμός σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων το 2009 (πάλι μέσω ενός δείγματος DNA σε κινητό αντικείμενο) ή την συσχέτιση του με την ληστεία στην Κοζάνη το 2013, μέσω αόριστων και υποθετικών πιθανοτήτων.

Όμοια με την υπόθεση Θεοφίλου για τη ληστεία στην Πάρο τον Αύγουστο του 2012, όπου πάλι με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα κι ένα δείγμα DNA που είχε βρεθεί σε εκείνο το περιβόητο καπέλο, ο Τάσος Θεοφίλου προφυλακίστηκε, έμεινε στη φυλακή για 5 χρόνια, μέχρι να αθωωθεί στο εφετείο και να καταρριφθεί το τσίρκο της αντιτρομοκρατικής. Όμοια με το ανώνυμο τηλεφώνημα στην υπόθεση του συντρόφου Κώστα Κ. , όπου 14 χρόνια μετά προσπαθούν να του προσάψουν κατηγορίες για εμπρησμούς και απόπειρες ανθρωποκτονίας. Όμοια με την περίπτωση Σταθόπουλου, όπου με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, με ένα δείγμα DNA και την απαγωγή του από τους ράμπο της αντιτρομοκρατικής, ο σύντροφος καταδικάστηκε τελικά χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο σε 19 χρόνια κάθειρξης. Όμοια και με την προφυλάκιση του Π. Γεωργιάδη που πραγματοποιήθηκε έπειτα από ένα ανώνυμο τηλεφώνημα και τη δημιουργία έντονου τρομοκλίματος από τα ΜΜΕ, διογκώνοντας το κατηγορητήριο. Όμοια με τόσες και τόσες υποθέσεις αγωνιστών που το κράτος απαγάγει, βασανίζει και φυλακίζει.

Ο συστηματικός σωματικός και ψυχικός βασανισμός από τα σύγχρονα ΕΑΤ – ΕΣΑ κλονίζει τη ψυχική υγεία του Χάρη. Τη μία στιγμή γυρνά από τη δουλειά του και από την άλλη βρίσκεται σιδηροδέσμιος μπροστά στα μάτια του παιδιού του και της συντρόφου του. Οδηγείται προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό και έπειτα στο Δαφνί, συνεχίζεται ο βασανισμός του, δεμένος, φρουρούμενος και υπό φαρμακευτική καταστολή. Η ομηρία αυτή διαλύει τη ψυχική ισορροπία του συντρόφου μας, με κίνδυνο να προκληθούν ανεπανόρθωτες βλάβες.

Δεν έχουμε αυταπάτες για τις προθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αγωνίζονται, σε όσους αντιδρούν και δεν υποκύπτουν στα κατασταλτικά σχέδια των εξουσιαστών. Ξέρουμε πως έχουμε πόλεμο με τους δυνάστες της καθημερινότητάς μας, μα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο το σύνολο των διώξεων και των φυλακίσεων πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα και το μούδιασμα του κινήματος να αντιδράσει τρέφει τις ελπίδες των καταπιεστών για την καθολική βύθιση της κοινωνίας σε μόνιμη ύπνωση. Ξέρουμε πως η συνταγή με τα δείγματα DNA και τα ανώνυμα τηλεφωνήματα είναι παλιά, μα αυτό δεν πρέπει να ρίχνει την ένταση των αντανακλαστικών μας. Η έλλειψη αντίδρασης μας στις πρακτικές αυτές του κατασταλτικού μηχανισμού και η κοινωνική εκκωφαντική σιωπή θα οδηγήσει μοιραία στη νομιμοποίηση των βασανισμών του κράτους.

Έχουμε αργήσει ήδη στην αναμέτρηση με τους βασανιστές του Χάρη και η ζωή του συντρόφου μας κινδυνεύει.

  • Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του Χάρη Μαντζουρίδη για να βελτιωθεί η υγεία του πριν να είναι αργά.

  • Απαιτούμε την άμεση παύση των διώξεων του Κώστα Κ. και τον 14 συντρόφων καταληψιών της πρυτανείας.

  • Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του Βαγγέλη Σταθόπουλου και του Πολύκαρπου Γεωργιάδη.

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ, ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Συγκέντρωση 6 Δεκέμβρη 2021, στις 17:00, στην πλατεία Καπνεργάτη. ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ – 13 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΔΕ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Κράτος Δολοφόνος 13 χρόνια μετά ..
Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ῥεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
                                                                 Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι.  Νίκος Καροῦζος
Το 2008 δολοφονείται ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα με συνεργό τον Σαραλιώτη. 13 χρόνια μετά, το αστικό κράτος συνεχίζει να δολοφονεί μετανάστες, ρομά, γυναίκες , παιδάκια, διεμφυλικούς (τρανς), αγωνιστές .
22 Οκτώβρη στο Πέραμα, άλλη μια νέα δολοφονία από την ΕΛ.ΑΣ., αυτή του Νίκου Σαμπάνη, ξεπλένεται από μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας, ως εν δυνάμει παραβατικός. Παράλληλα, λίγο αργότερα , ένα κοριτσάκι 8 χρονών ξεψυχά στην πόρτα του κοινωνικού ρατσισμού. Οι Ρομά έχουν καταδικαστεί σε θάνατο πριν ακόμη γεννηθούν από το κράτος – δολοφόνο με σπόνσορα το σάπιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας .
Γιατί συνδέουμε τις δολοφονίες αυτές με το κράτος και όχι με τις διεστραμμένες προσωπικότητες που τις διαπράττουν;
Τότε, δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος, γιατί ο Κορκονέας  είχε την κάλυψη του κράτους – δολοφόνου. 11 χρόνια μετά το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας μετέτρεψε την ποινή του από τα ισόβια  σε 13 χρόνια, αναγνωρίζοντας το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου : δεξιόστροφη αντίληψη της «πατροπαράδοτης» βίας σε κάθε τι διαφορετικό. Έτσι, οδηγήθηκε στην πρόωρη αποφυλάκιση, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να καταθέσει αίτηση.
Συνεργός του κράτους – δολοφόνου είναι μέρος της αρρωστημένης κοινωνίας μας. Καλύπτει βιαστές, παιδεραστές, κλέφτες δημόσιου χρήματος, γυναικοκτόνους, αιμομίκτες, διακινητές ανθρώπων, δολοφόνους διεμφυλικών στο όνομα του “πατριωτισμού” και της εθνικής υπερηφάνειας. Μια κοινωνία βασανισμένη από μνημόνια, βιομηχανική ρύπανση και κατάπτυστα ΜΜΕ. Φοβισμένη και πρόθυμη να ξεχάσει κάθε έγκλημα του κράτους, με αντάλλαγμα την σαθρή επιβίωση σε μια γεωγραφία που ελέγχεται και καταστρέφεται συστηματικά.
Το προσωπείο της θεοσεβούμενης, πατριωτικής και οικογενειοκρατούμενης κοινωνίας  κατέρρευσε  μετά τον ενάμιση χρόνο υγειονομικού τρόμου της πανδημίας. Οι άριστοι κλείνουν νοσοκομεία για να εδραιωθεί η ιδιωτική υγεία, ρημάζουν σχολεία για να εμπλουτιστεί η ιδιωτική εκπαίδευση , κατασπαταλούν δημόσιο χρήμα,  καίνε δάση για τις πράσινες επενδύσεις ( ανεμογεννήτριες κτλ ),  αγοράζουν περιπολικά αντί για ασθενοφόρα και προσλαμβάνουν κάθε είδους μπάτσους αντί για υγειονομικούς.
Ο καπιταλισμός μεταλλάσσεται άλλοτε σε φασισμό ( χούντες Μεταξά , Παπαδόπουλου κ.α.), άλλοτε σε νεοφιλελευθερισμό (Μητσοτακέικο ή Παπανδρεικό αφήγημα), θυσιάζει κάθε κομμάτι διαφορετικότητας και εναλλακτικής ζωής,  προτάσσει την ανταγωνιστική επιβίωση των φτωχών στρωμάτων και την ενδυνάμωση της άρχουσας τάξης.
Η δολοφονία του Αλέξη μας όπλισε και μας σημάδεψε, μας έκανε να αρνηθούμε το σάπιο μέρος της κοινωνίας, να κατεβάσουμε το προσωπείο του κράτους – δολοφόνου , να πολεμήσουμε την φτώχεια και τον ολοκληρωτισμό . Να δείξουμε ότι στην βαλκανική  χερσόνησο που ζούμε, δεν ευδοκιμούν μόνο παραβιαστικές συμπεριφορές, εθνικιστικές φιέστες και παιδεραστικές απολαύσεις των αρίστων, αλλά υπάρχουν και  άνθρωποι αλληλέγγυοι , αγωνιστές / ιες  , αξιοπρεπείς και ηθικοί.
Τα καθάρματα της ιστορίας του καπιταλισμού μένουν θαμμένα και ξεχασμένα , ενώ οι ανθρωποθυσίες του κράτους – δολοφόνου μένουν ζωντανές στη μνήμη μας , στη μνήμη της εξέγερσης και της επανάστασης.
Η εξέγερση είναι πάντα στην καρδιά μας και στο μυαλό μας και φυσικά ο φόβος των αρχόντων,  ντόπιων και μη.
Μας δολοφονείτε , αλλά μας κάνετε δυνατότερους.
Για έναν Δεκέμβρη ενάντια στη λήθη, τη διχόνοια και τον ολοκληρωτισμό.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Featured post

Προβολή της ταινίας ”MINAMATA”, Τρίτη 07/12/2021, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Minamata

O σημαντικός φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ επιστρέφει στην ενεργό δράση όταν ένας φίλος του τού προτείνει να φωτογραφίσει για λογαριασμό του περιοδικού «Life» τις επιπτώσεις που έχει στους κατοίκους η σταθερή δηλητηρίαση των νερών από τα απόβλητα ενός χημικού εργοστασίου στη Μιναμάτα της Ιαπωνίας.

Ο Γιουτζίν Σμιθ ήταν πρωτοπόρος του φωτογραφικού δοκιμίου, ένας ευαίσθητος και αυτοκαταστροφικός δημοσιογράφος της κάμερας με καλλιτεχνική ματιά και μισανθρωπικές τάσεις. Με τις λήψεις του στο παραθαλάσσιο χωριό Minamata της Ιαπωνίας έφερε στο προσκήνιο ένα άγνωστο έγκλημα με τραγικούς πρωταγωνιστές ντόπιους που υπέκυψαν σε επώδυνα τραύματα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν μικρά παιδιά και άνθρωποι που παραμορφώθηκαν από τη μόλυνση που προκαλούσε επί δεκαετίες ένα εργοστάσιο υδραργύρου στην περιοχή.

Βρισκόμαστε στο 1971, τη χρονιά που ο Μάρβιν Γκέι κυκλοφόρησε το ανατριχιαστικό τραγούδι του «What’s going on», με στίχους που, εκτός από τον κοινωνικό αντίκτυπο του Βιετνάμ και τις αναταράξεις στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, θίγει και το περιβάλλον με την αναφορά στο «fish full of mercury».

Ο Σμιθ πέρασε πολλά μέχρι να κάμψει την αρχική καχυποψία του περιοδικού «Life» ‒με διεθνή απήχηση και εβδομαδιαία κυκλοφορία ακόμα τότε‒ και να το κάνει να του εμπιστευτεί μια πολυέξοδη αποστολή, και για να κερδίσει, στη συνέχεια, με την πολύτιμη βοήθεια της διερμηνέως του, τη συμπάθεια των φοβισμένων και βασανισμένων κατοίκων, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αποτυπώσει το δράμα με μια σειρά εκπληκτικών ασπρόμαυρων ενσταντανέ, εφάμιλλων με έργα τέχνης και με σημαντικό εκτόπισμα στην κοινή γνώμη.

Μετά από ηθελημένες εκδρομές σε κινηματογραφικές αποδράσεις και ακούσια, αν και σίγουρα επαγγελματικώς ζημιογόνα έκθεση στην ταμπλόιντ δημοσιογραφία, ο Τζόνι (Ντεπ) πήρε το όπλο της διασημότητάς του για καλό σκοπό, αυτόν της αφύπνισης και της ευαισθητοποίησης για ένα θέμα που δεν αφορά μόνο το παρελθόν, αλλά απασχολεί και στις μέρες μας, όπως φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν οι εικόνες οικολογικής και ανθρώπινης καταστροφής που τρέχουν παράλληλα με τους τίτλους τέλους της ταινίας του Αμερικανού εικαστικού και σκηνοθέτη Άντριου Λέβιτας.

Για να το πετύχει, μεταμορφώνεται εξωτερικά, όπως το συνηθίζει, και αγκαλιάζει με ζέση την πόζα του καταραμένου καλλιτέχνη, φορώντας μπίτνικ μπερέ, ακούγοντας τζαζ, λέγοντας αφοριστικά τσιτάτα και, φυσικά, καπνίζοντας ασταμάτητα και πίνοντας μέχρι τελικής πτώσης. Με αυτήν τη στολή, προειδοποιεί, στέλνοντας όλα τα δυνατά σήματα, πριν λυτρωθεί. Συνεπώς, είναι σαν να προεξοφλεί τη συνέχεια και την έκβαση της ταινίας, η οποία αναδεικνύεται στις φωτογραφικές λήψεις και συμπληρώνει τη διαδρομή και παράλληλα την αποστολή της.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”TITANE”, Τρίτη 30/11/2021, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Titane

Ζουλιά Ντικουρνό

Ο Χρυσός Φοίνικας του 74ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καννών. Δίκαια πολυσυζητημένος, για όλους τους λάθους λόγους.

Eχοντας «γευτεί» με θαρραλέο τρόπο ανθρώπινη σάρκα στο κανιβαλιστικό, αν και όχι «νόστιμο» σε κάθε του μπουκιά μεγάλου μήκους ντεμπούτο της,”RAW”, επιβεβαιώνοντας τα δείγματα σωματοποίησης του τρόμου που είχαν ήδη διαφανεί από το μικρού μήκους της «Junior», η Ζουλιά Ντικουρνό έρχεται με το σαφώς πιο μεγάλο σε φιλοδοξία, προθέσεις και αντίκτυπο, «Titane» για να καθιερωθεί ως μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές γυναίκες δημιουργούς αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Στην ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, η 37χρονη σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μεγεθύνει τις διαστάσεις του σινεμά της, δίνει οπερατικές διαστάσεις στο (ψευδό) genre του horror από το οποίο ξεκινάει πάντα την προβληματική της (πριν χαθεί σε αχαρτογράφητα μονοπάτια…) και παραδίδει μια διάτρητη από παντού ταινία, με ισόποσες δόσεις υπερβολικής αμηχανίας και υπερβολικής γοητείας που είναι οι ίδιες, ανάλογα από το με ποια οπτική γωνία τις βλέπει κανείς.

Χωρισμένη σε δύο διακριτά μέρη, η ταινία ξεκινάει από το σημείο 1 και φτάνει στο σημείο 2 (και λίγο παραπέρα), ομολογουμένως σε μια από τις πιο απρόσμενα ανορθόδοξες διαδρομές που έχουμε δει τελευταία στο σύγχρονο σινεμά.

Στο πρώτο μέρος, η Ντικουρνό μάς συστήνει την Αλεξιά, ένα κορίτσι που όταν ήταν παιδί υποβλήθηκε σε μια εγχείρηση μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, υποχρεωμένη να ζει με ένα μέταλλο (τιτάνιο, απ’ όπου κι ο τίτλος της ταινίας) μέσα στο κεφάλι της εφ’ όρου ζωής, εξαιτίας του οποίου θα αναπτύξει και μια ανεξήγητη έλξη προς τα αυτοκίνητα. Ζωντανός θρύλος σε μια μάντρα με γρήγορα αυτοκίνητα, στην οποία η Αλεξιά αποθεώνεται ως στρίπερ από άντρες που την επιθυμούν αλλά αυτή δεν αντέχει ούτε να τους βλέπει, θα κάνει ένα βράδυ σεξ με ένα αυτοκίνητο και θα μεταμορφωθεί σε μια κατα συρροή δολοφόνο, σκοτώνοντας μια κοπέλα για την οποία θα νιώσει μια ρομαντική έλξη αλλά και μια σειρά από αθώους που θα βρεθούν στο δρόμο της.

Κυνηγημένη, μόνη, έγκυος, η Αλεξιά θα υποδυθεί τον Αντριάν, ένα αγόρι που εξαφανίστηκε εδώ και χρόνια και θα «επιστρέψει» για να συναντήσει τον πατέρα του, που τον περιμένει σαν την τελευταία του ελπίδα στη ζωή. Η Αλεξιά θα κρύψει το φύλο της, την εγκυμοσύνη της και την ταυτότητα της, κερδίζοντας χρόνο και μια ευκαιρία στο να εξιλεωθεί, να ζήσει μια «κανονική» ζωή, να νιώσει ελευθερία, αγάπη και προστασία.

Είναι αδύνατον να μην παραδεχτείς ότι ξαφνικά στο δεύτερο αυτό μέρος, το «Titane» γίνεται η πραγματικά πρωτότυπη, προκλητική, θαρραλέα ταινία που ευαγγελίζεται από την κατασκευή της  μια βιβλική ιστορία «αγάπης» πακεταρισμένη στο πιο ψυχρό, κυνικό και σχεδόν αποκρουστικό περιτύλιγμα που θα μπορούσες ποτέ να σκεφτείς. Όπως, όμως, είναι αδύνατον να βρεις λογική και νόημα στο πρώτο μέρος που μοιάζει με κάτι από Ταραντίνο, μια δωρεάν επίδειξη (σκηνοθετικής) βίας που, εκτός από παρωχημένη πια, αφήνει μετέωρη την ηρωίδα του «Titane» χωρίς ποτέ να της δίνει παρελθόν, κίνητρα, αιτίες και αφορμές, μια σχηματική φιγούρα μιας οργισμένης γυναίκας που στρέφεται κατά των πάντων και ικανοποιείται σε ισχυρές δόσεις αμορτισέρ και μπουκωμένης εξάτμισης.

Διχασμένο τελικά, το «Titane» ξεκινάει από ένα φτηνό και  απενοχοποιημένο fun horror για να εξελιχθεί με ύπουλο  τρόπο σε ένα διαπροσωπικό μελόδραμα που αποδομημένο μέχρι και την τελευταία του ίνα, αρχίζει να ψελλίζει κάτι από την παραβολή που μοιάζει να θέλει να ολοκληρώσει – κάτι σαν την άμωμο σύλληψη, την υπέρτατη θυσία για το ανθρώπινο είδος και το ίδιο το τέλος ή την αρχή του κόσμου μαζί. Ενδιάμεσα η Ντικουρνό εξερευνά τις έννοιες της θηλυκότητας, του ανδρισμού, της έμφυλης ταυτότητας και της κρυφής σεξουαλικότητας μέχρι και του ομοερωτισμού, σε ένα ρευστό αλλά όχι και ξεκάθαρο μανιφέστο γύρω από τη διαφορετικότητα που φωνάζει – και κορυφώνεται ουρλιάζοντας – την ίδια στιγμή που μπερδεύει για τις «για την πρόκληση» προθέσεις του.

Το «μέταλλο» της ταινίας είναι η Αγκάτ Ρουσέλ. Σαρωτική ως Αλεξιά στις πρώτες σκηνές της ταινίας, αναδεικνύεται ισοπεδωτική ως Αντριάν, σε μια ερμηνεία επώδυνα (όχι μόνο λόγω του προσθετικού μακιγιάζ) και διαρκώς αποκαλυπτικά σωματική όπως αρμόζει στην ίδια την υφή της ταινίας – σύμβολο η ίδια μιας γυναικείας μετάλλαξης που απεκδύεται την κοινωνική ταυτότητα της για να ελευθερωθεί μέσα από την ίδια την υιοθέτηση και ταυτόχρονη ανατροπή του πατριαρχικού προτύπου.

Ποιου τελικά την ιστορία αφηγείται το «Titane», ενός παιδιού που αναζητά αποδοχή ή ενός πατέρα που αναζητά να γεμίσει με οποιοδήποτε τρόπο το κενό μιας απώλειας; Τι ιστορία τελικά αφηγείται το «Titane», μια ιστορία εξιλέωσης ή μια ιστορία αγάπης; Τι είναι τελικά το «Titane»: μια ταινία που χρησιμοποιεί την πρόκληση για να εκμαιεύσει την προσοχή του θεατή ή μια ταινία που εξαντλείται στην πρόκληση πριν προλάβει να φτάσει στον θεατή;

Ερωτήσεις, ναι. Αυτό περιμένει κανείς από κάθε (καλή) ταινία. Το «Titane» ασχολείται τόσο πολύ με την κατασκευή του (και τη διαρκή του πρόθεση να είναι «μεταλλικό», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) που όχι μόνο αγνοεί τις περισσότερες από τις ερωτήσεις που αντέχει να διατυπώσει, αλλά αδιαφορεί για το γεγονός ότι ο θεατής δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τις απαντήσεις.

(Ακόμη μία) «ταινία – σοκ», για όλους τους λάθος λόγους.

Featured post

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους Γ. ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗ & Ν. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ ”κανένας μόνος στα χέρια του κράτους” , Πανό στο Πάρκο Φαλήρου Καβάλας, 24/11/2021

 

Στις 25 Νοεμβρίου δικάζονται οι Ν. Ματαράγκας και Γ. Καλαϊτζίδης που το μοναδικό τους έγκλημα είναι η συμμετοχή στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και ειδικότερα στον αγώνα ενάντια στις μαφίες. Δικάζονται με ένα στημένο κατηγορητήριο και χωρίς κανένα στοιχείο, μια γνώριμη πρακτική του κράτους εδώ και δεκαετίες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”BACURAU”, Τρίτη 23/11/2021, στις 21:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Bacurau

Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, Ζουλιάνο Ντορνέλες

Οι Βραζιλιάνοι Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου και Ζουλιάνο Ντορνέλες παίζουν με το σινεμά είδους, τα b-movies και την πολιτική σύγχυση της χώρας τους σε μια ταινία που δεν χωράει τελικά πουθενά. Κι αυτό δεν το λέμε για καλό. Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2019.

Ένα (γαλατικό) χωριό στα βάθη της Βραζιλίας – που πιστεύει πριν από οτιδήποτε στη μητριαρχία – πέφτει θύμα των ορέξεων μιας ομάδας λευκών Αμερικάνων που το επισκέπτονται με σκοπό να σκοτώσουν τους κατοίκους του σε ένα ιδιόρρυθμο, να το πεις και χόμπι, ανθρωποκυνηγητό.

Αυτή είναι η κεντρική υπόθεση της νέας ταινίας του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου που είχε κερδίσει τις εντυπώσεις με το εξαιρετικό ντεμπούτο του, «Neighbouring Sounds» το 2012 και βρέθηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών το 2016 με τη μόλις δεύτερη ταινία του, το «Αquarius», που είχε βρει και διανομή στην Ελλάδα.

Εδώ, στην τρίτη του ταινία συνεργάζεται στη σκηνοθεσία με τον Ζουλιάνο Ντορνέλες (υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση των δύο προηγούμενων ταινιών του), καθώς η φιλοδοξία του υπερβαίνει την παραπάνω αυτοσχέδια σύνοψη και ανοίγει σε κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως τολμηρό, εξωφρενικό, αναρχικό – σε κάθε περίπτωση κάτι που αρνείται να υπακούσει σε συμβάσεις και προτιμά να κρύβει συνεχώς εκπλήξεις κάτω από την φαινομενικά γνώριμη επιφάνειά του.

Τοποθετημένο, όπως αναφέρει στην εναρκτήρια σκηνή του, «σε μερικά χρόνια από τώρα», το «Bacurau» ξεκινάει με διαθέσεις… Αποκάλυψης, Μια νεαρή γυναίκα, η Τερέζα επιστρέφει από την πόλη στο χωριό της για την κηδεία της γιαγιάς της. Στο δρόμο θα συναντήσει μια παρέλαση από ανοιχτά φέρετρα και κατακρεουργημένους νεκρούς, στο σπίτι όπου θρηνούν την ηγετική μορφή της γιαγιάς Καρμελίτα, η γιατρός του χωριού (την υποδύεται η Σόνια Μπράγκα, πρωταγωνίστρια στο «Aquarius») θα κάνει μια σκηνή βρίζοντας την χυδαία, ο διεφθαρμένος δήμαρχος κάνει τα πάντα για να μην φτάσει ποτέ εκεί πόσιμο νερό και ο δάσκαλος του χωριού ανακαλύπτει πως το χωριό τους έχει εξαφανιστεί από το Google maps.

Αυτά και άλλα πολλά παράξενα συμβαίνουν στο Μπακουράου, ένα μέρος που θυμίζει ένα άλλο Τουίν Πικς και που όλα τα απίθανα είναι πιθανά. Όταν λέμε όλα εννοούμε όλα, καθώς στον καταγάλανο βραζιλιάνικο ουρανό δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και ένας ιπτάμενος δίσκος που μπορεί να είναι και drone (ή και το αντίθετο), οι τοπικοί γκάνγκστερ θα βγουν από τα λαγούμια τους και τη φαινομενική ησυχία του χωριού θα διακόψει ο ερχομός μιας ομάδας «κυνηγών» από την Αμερική που είναι αποφασισμένοι να φύγουν μόνο όταν θα έχει χυθεί αίμα – ανάμεσά τους και ο Ούντο Κίερ.

Αλλάζοντας συνεχώς διαθέσεις, το «Bacurau» είναι συνεχώς μετέωρο ανάμεσα στο παιχνίδι του με τα κινηματογραφικά είδη και την παραβολή που θέλει να ψελλίσει – κυρίως γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να την κάνει να ακουστεί δυνατά. Λίγο σπαγγέτι γουέστερν, λίγο video game, μια μικρή (αναίτια) δόση από space σουρεαλισμό και μια ισχυρή από ψυχοτροπικές ουσίες, το φιλμ των Φίλιου και Ντορνέλες δεν είναι ούτε αρκετά εξωφρενικό για να παραδοθεί με ζητωκραυγές (των θεατών) στην b-movie φιλοδοξία του, ούτε αρκετά πολιτικά στέρεο για μπορέσει να σε οδηγήσει με ασφάλεια στη σύγχυση μιας χώρας που βιώνει ανυπέρβλητες κοινωνικές ανισότητες, ακροδεξιά κυβερνητική πολιτική (υπάρχει μια ομολογουμένως αστεία σκηνή – αναφορά στα ναζιστικά φίλια αισθήματα του Ζαΐρ Μπολσονάρου) και την παρεμβατική «εισβολή» της Αμερικής στην ψευδή τουριστική ευημερία της.

Όσο λειτουργικός κι αν είναι ο Ούντο Κίερ σε μια queer αναγωγή του όλου εγχειρήματος, τόσο σχηματικοί είναι οι Αμερικάνοι που ο Φίλιου θα ήθελε να είναι τα ανδρείκελα ενός προσομοιωμένου video game και όσο κι αν οι γυναίκες (από την πλευρά των Βραζιλιάνων) προσδίδουν δύναμη ως μπροστάρισσες μιας μάχης σώμα με σώμα, τόσο μένουν ανεκμετάλλευτες στις σκηνές προς το φινάλε. Εκεί όπου απλά επιβεβαιώνεις (για ακόμη μια φορά) πως μια τολμηρή ιδέα, μια εκπληκτική (συνθετική, 70s και «πειραγμένη») διεύθυνση φωτογραφίας από τον Πέντρο Σοτέρο και λίγο gore – ειδικά αν δεν είσαι ο Κουέντιν Ταραντίνο, για παράδειγμα – δεν αρκούν για να κάνουν μια ταινία πραγματικά αξιοσημείωτη. Πόσο μάλλον αυτό να είναι και ένα κάλεσμα για επείγουσα επανάσταση.

Featured post

Για τον σύντροφο Χάρη Μαντζουρίδη

Στις 13/10 ο κρατικός μηχανισμός διαμέσου της ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα η υπηρεσία της ΥΔΕΖΙ (εγκλημάτων κατά ιδιοκτησίας) προχώρησε σε απαγωγή του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη κάτω από το σπίτι του, όπου και διαμένει με την σύντροφό του και το παιδί τους. Η τακτική γνωστή και πολυχρησιμοποιημένη στο πέρασμα των χρόνων, τον περικύκλωσαν, δήθεν για να τον μεταφέρουν στη ΓΑΔΑ με την πρόφαση της προσαγωγής καθότι μετά από ένα “ανώνυμο τηλεφώνημα”(sic) μια βδομάδα νωρίτερα, κατέστη ύποπτος για ληστεία και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκε να φοράει χειροπέδες, να χτυπιέται μπροστά στα μάτια της έκπληκτης γειτονιάς και να πνίγεται από τους ασφαλίτες. Το ποιόν των αστυνομικών το ξέρουμε και αν έχει λόγο να αναλύσουμε και να απαριθμήσουμε τις βαρβαρότητες τους, είναι απλά και μόνο για να μην ξεχνάει κανείς ποιους έχουμε απέναντι μας και τι είναι ικανοί να κάνουν. Για τα όργανα του κράτους είναι απλά μια Τετάρτη όταν με αναντίστοιχη βία ποδοπατάνε έναν άνθρωπο μπροστά στο ανήλικο παιδί του, είναι απλά μια Τετάρτη όταν περνάνε χειροπέδες σε έναν άνθρωπο που δεν κατηγορείται για τίποτα και κατά τα λεγόμενα τους προσάγεται, είναι απλά μια Τετάρτη όταν λοιδορούν έναν άνθρωπο και διαδίδουν πως ασέλγησε σε ανήλικο κοριτσάκι, ήταν απλά μια Τετάρτη.

Οι εξελίξεις από εκείνη τη στιγμή και έπειτα θα είναι ραγδαίες αποδεικνύοντας το στημένο εκ των προτέρων κατηγορητήριο για τον σύντροφο και την πρωτοφανή μεθόδευση από πλευράς αστυνομίας για την κατασκευή ενόχων. Είναι σαφές ότι το τελευταίο διάστημα η ΕΛΑΣ επιδιώκει το τελειωτικό χτύπημα σε όσους πεισματικά αντιστέκονται κόντρα στο διάχυτο κοινωνικό μούδιασμα που επικρατεί. Οι υποθέσεις πολλές, οι περιπτώσεις όπου το κράτος επιτέθηκε στο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας τα χρόνια της πανδημίας αμέτρητες. Τώρα βλέπουμε μια ουσιαστική αναβάθμιση καθότι φεύγει από την ωμή καταστολή σε επίπεδο δρόμου και μαζικών διεκδικήσεων και περνάει στην ποινική καταστολή αποσκοπώντας και στην φυσική εξόντωση όσων το δυνατόν περισσότερων αγωνιστών. Το διαρκές και “αλάνθαστο” όπλο της κρατικής καταστολής είναι εδώ και αρκετά χρόνια το DNA. Το τελευταίο διάστημα αυξάνονται οι περιπτώσεις διώξεων με μοναδικό στοιχείο την ύπαρξη DNA, εδώ οφείλουμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει το εν λόγω στοιχείο και πως δημιουργείται από της αστυνομικές αρχές και τα εργαστήρια τους. Σχεδόν στο σύνολό τους οι διώξεις που αφορούν στο DNA γίνονται με μείγματα βιολογικού υλικού που βρίσκεται σε κινητά αντικείμενα. Το DNA από μόνο του δεν αποτελεί στοιχείο (ούτε καν στην πρωτοπόρο Αμερική που εφήρμοσε τις αναλύσεις μειγμάτων DNA για δεκαετίες μέχρι τελικά να τις απορρίψει ως επισφαλείς) κι ο λόγος που δεν αποτελεί κι ούτε θα μπορούσε να αποτελεί στοιχείο είναι ότι ακόμα και αν ταυτίζεται πλήρως με ένα άτομο η ευκολία μεταφοράς του έχει αποδειχθεί επιστημονικά τρομακτικά εύκολη. Κάτι που δείχνει σαφέστατα ότι η ύπαρξη DNA σε ένα σημείο δεν προϋποθέτει και την ύπαρξη του εν λόγω ατόμου στο αντίστοιχο σημείο. Όμως πέρα από αυτό, στις περιπτώσεις των διώξεων αγωνιστών (και όχι μόνο) τα στοιχεία είναι κατά το πλείστον μείγματα DNA δύο ή και περισσότερων ανθρώπων, το οποίο πρακτικά σημαίνει αμέτρητους πιθανούς συνδυασμούς από τους οποίους εύκολα μπορεί να προκύψουν αντίστοιχα τύποι DNA. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του συντρόφου Χάρη, κατηγορείται λοιπόν για μια ληστεία που έλαβε χώρα το 2018 στη περιοχή του Ζωγράφου με μοναδικό στοιχείο ένα μείγμα DNA που βρέθηκε σε έναν γεμιστήρα κοντά στο σημείο της ληστείας. Φυσικά επειδή η υπηρεσία της αστυνομίας ξέρει πόσο αίολο και επισφαλές είναι το DNA ως μοναδικό στοιχείο δεν παρέλειψε να δημιουργήσει το απαραίτητο κλίμα τρομουστερίας ούτως ώστε να επιτευχθεί η προφυλάκιση του συντρόφου. Έτσι, πέρα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ όπου αναπαρήγαγαν το σενάριο της αστυνομίας περί επικίνδυνου αναρχικού τρομοκράτη, φρόντισαν να συμπεριλάβουν στη δικογραφία ένα ακόμα μείγμα DNA , σε ένα ακόμα κινητό αντικείμενο (γάντι) που βρέθηκε δύο τετράγωνα μακριά από έναν εμπρησμό σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων το 2009. Το πρωτοφανές στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι τόσο το ότι ανασύρθηκε από το αρχείο μια υπόθεση 12 χρόνια μετά, όσο η απροκάλυπτη αναφορά του στην δικογραφία καθότι χωρίς να αποτελεί στοιχείο για περαιτέρω κατηγορία (αυτή του εμπρησμού) συμπεριλαμβάνεται καθαρά και μόνο για να συμβάλει στη δημιουργία κλίματος. Παρότι λοιπόν στην οικία του συντρόφου δεν βρέθηκε κανένα απολύτως επιβαρυντικό στοιχείο, παρότι ο ίδιος ήταν εργαζόμενος καθημερινά και εξασφάλιζε τις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας του, παρότι πατέρας ενός ανήλικου παιδιού και με καθαρό ποινικό μητρώο, προφυλακίστηκε.

Απόρροια αυτής της συνθήκης ήταν ο κλονισμός της ψυχικής υγείας του συντρόφου, όπου ξαφνικά κι ενώ είχε μόλις επιστρέψει από την δουλειά του βρέθηκε να μεταφέρεται στον Κορυδαλλό. Το πρώτο επεισόδιο συνέβη με την είσοδο του στον χώρο αναμονής της φυλακής όπου κατά την διάρκεια μιας κρίσης πανικού που τον κατέβαλε τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αμέσως στο Αττικό Νοσοκομείο όπου και του παρείχαν την ανάλογη ιατρική περίθαλψη. Στο Αττικό η ψυχική του υγεία επιδεινώθηκε και κρίθηκε απαραίτητη η μεταγωγή του ούτως ώστε να διαφυλαχθεί η σωματική του ακεραιότητα. Έτσι από εκεί τελικώς μεταφέρεται εκ νέου με προορισμό το ψυχιατρικό νοσοκομείο Δαφνί όπου και νοσηλεύεται μέχρι σήμερα. Στο Δαφνί κι έπειτα από φαρμακευτική αγωγή δείχνει σημάδια βελτίωσης κι έτσι ορίζεται η μεταγωγή του για τις φυλακές Κορυδαλλού. Αυτό αποτέλεσε έναν νέο στρεσογόνο παράγοντα που οδήγησε τον σύντροφο σε μια ακόμη έντονη κρίση η οποία έθεσε και πάλι σε κίνδυνο την ζωή και την ακεραιότητα του. Η ουσία της αναφοράς όλων αυτών δεν είναι για να αναλύσουμε με λεπτομέρειες την κατάσταση της ψυχικής υγείας του συντρόφου, αλλά για να καταδείξουμε ένα διαρκές κρατικό έγκλημα που λαμβάνει χώρα στο σώμα και το μυαλό του Χάρη. Η ασφυκτική πίεση που δημιουργήθηκε από την αστυνομία και η άνευ στοιχείων προφυλάκιση του αποτέλεσε την θρυαλλίδα για ένα ξέσπασμα το οποίο εντάθηκε και συνεχίζει να κλονίζει την ψυχική υγεία του συντρόφου.

Για μας τα ζητήματα ψυχικής υγείας δεν αποτελούν ταμπού ούτε στιγματισμό όπως προκλητικά επιβάλλει η καπιταλιστικά πλασμένη κοινωνία. Το ξέρουμε ότι ο καθένας και η καθεμία μας βιώνει έναν διαρκή πόλεμο φθοράς ζώντας και μόνο σε ένα αδηφάγο σύστημα. Πολλώ δε μάλλον όταν βρίσκεται κανείς στο στόχαστρο της εξουσίας και δέχεται άμεσα την βία και την καταπίεση. Ως εκ τούτου γνωρίζουμε πως την ευθύνη τη φέρει πρωτίστως ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα εν γένει και εν συνεχεία τα όργανα του, οι αστυνομικοί, οι δικαστές και λοιποί θεματοφύλακες της εξουσίας.

Απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του, ούτως ώστε να πάψει να υφίσταται αυτό το διαρκές βασανιστήριο. Κάθε μέρα που ο σύντροφος βρίσκεται φρουρούμενος στο Δαφνί είναι άλλη μια μέρα βαναυσότητας.

 

Σύντροφοι/συντρόφισσες και φίλοι/φίλες του Χάρη

*αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Featured post

Η χούντα δεν τελείωσε το 73 : Πατριαρχία , Διαφθορά , Μπατσοκρατια , Φασισμός – Ενημέρωση από τη συγκέντρωση στην πλατεία Καπνεργάτη 17 Νοεμβρίου 2021, Καβάλα

Η χούντα δεν τελείωσε το 73 : Πατριαρχία , Διαφθορά , Μπατσοκρατία , Φασισμός 

Την Τετάρτη 17/11/21 με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην Καβάλα. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Αυτόνομου Στεκιού. Υπήρχαν και άλλα καλέσματα την ίδια ώρα στην πλατεία Καπνεργάτη.  Ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης. Το αυτόνομο στέκι Καβάλας είχε το δικό του μπλοκ. Η πορεία είχε παλμό και ακούστηκαν συνθήματα για το πολυτεχνείο, αντικρατικά, αντιμπατσικά και αντιφασιστικά! Η πόλη ήταν γεμάτη από μπάτσους, οι οποίοι ακολουθούσαν την πορεία σε όλη τη διάρκειά της.

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο

Featured post

Προβολή της ταινίας ”QUO VADIS, AIDA?”, Τρίτη 16/11/2021, στις 21:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Κβο Βάντις, Αϊντα;

Quo Vadis, Aida?

Τζασμίλα Ζμπάνιτς

H πολυβραβευμένη πολιτική ταινία της Τζασμίλα Ζμπάνιτς, μετά το «Σαράγεβο Σ’ Αγαπώ», μια καθηλωτική αποτύπωση της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα με σημαία μια εκπληκτική γυναικεία ερμηνεία.

Μια καθηλωτική ερμηνεία και μια δυνατή πολιτική ταινία φέρνει στο προσκήνιο η Τζασμίλα Ζμπάνιτς του «Σαράγεβο σ’ Αγαπώ» και συγκεντρώνει πλήθος βραβείων: υποψήφια για Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας, για BAFTA Σκηνοθεσίας και Ξενόγλωσσης Ταινίας, Βραβείο Κοινού και Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Les Arcs, Βραβείο Κοινού στο Ρότερνταμ, Βραβείο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας στα Independent Spirit Awards, μεταξύ άλλων.

Στην καρδιά του πολέμου Σερβίας – Βοσνίας, το 1995, στη μικρή πόλη της Σρεμπρένιτσα έχουν συγκεντρωθεί, υπό διωγμό, χιλιάδες Βόσνιων Μουσουλμάνων. Το στρατόπεδο του ΟΗΕ είναι το μόνο σημείο που θεωρείται ασφαλές, ενώ ο χριστιανικός σερβικός στρατός του Μλάντιτς, ώρα με την ώρα, σφίγγει τον κλοιό της πολιορκίας. Μέσα στο στρατόπεδο, η Άιντα, πρώην δασκάλα αγγλικών, δουλεύει ως διερμηνέας για τους κυανόκρανους. Με το χρόνο να μετρά αντίστροφα προς την καταστροφή, το μέγεθος της οποίας κανείς δεν γνωρίζει ακόμα, η Άιντα αγωνίζεται να βάλει μέσα στο στρατόπεδο τον άντρα και τους δυο γιους της, για να εξασφαλίσει, πιστεύει, τη ζωή τους.

Βασισμένη στη μαρτυρία (και το βιβλίο Under the UN Flag) του δημοσιογράφου και διερμηνέα Χασάν Νουχάνοβιτς, η Ζμπάνιτς διανύει μια πορεία φρίκης, χτίζοντας, λεπτό με το λεπτό, την αγωνία, σ’ ένα φιλμ του οποίου η κατάληξη είναι ήδη καταχωρημένη στην Ιστορία ως ένα από τα μεγάλα εγκλήματα της ανθρωπότητας (φυσικά η σκηνοθέτης κι η ταινία τάσσεται απόλυτα υπέρ των Βοσνίων κι εναντίον Σέρβων αλλά και Ολλανδών στο φιλμ, αλλά κανείς δεν μπορεί να τη θεωρήσει μονόπλευρη, όταν έχει, πια, επιβεβαιωθεί από την ίδια την πραγματικότητα). Σκηνοθετημένη σαν θρίλερ, με την κάμερα στο χέρι ν’ ακολουθεί την ηρωίδα της στις απέλπιδες προσπάθειές της, θυμίζοντας, με λιγότερο εστέτ τρόπο, έναν «Γιο του Σαούλ», η Ζμπάνιτς χειρίζεται δυναμικά και, ταυτόχρονα, σπαρακτικά το χρόνο, τη λαοθάλασσα μέσα κι έξω από το στρατόπεδο, την ιλιγγιώδη διαδρομή της Αϊντα, αλλά και την αίσθηση της τραγικής ειρωνίας, παρεμβάλλοντας στη δράση μικρές σκηνές της προπολεμικής καθημερινότητας που παίρνουν, στο παρόν της ταινίας, διάσταση γκροτέσκ.

Η αίσθηση ασφυξίας εντείνεται από την εκπληκτική σωματική ερμηνεία και το βλέμμα της Γιάσνα Τζούρισιτς , της Σέρβας ηθοποιού που συμπυκνώνει, λες, σε 100 λεπτά το απόσταγμα της φρίκης του τόσο πρόσφατου και τόσο άγριου βαλκανικού πολέμου. Γιατί, ξεκάθαρα, αυτή είναι μια ανθρωποκεντρική μεν, αλλά απόλυτα πολιτική ταινία, που εκθέτει και καταδικάζει την παροιμιώδη, πια, βία της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα. Αν, μόνο, η Ζμπάνιτς εμπιστευόταν περισσότερο το κοινό της και τελείωνε την ταινία της εκεί όπου τελειώνει κι η ιστορία της. Αντίθετα, τοποθετώντας μια τελική σεκάνς «επιστροφής» στον τόπο του εγκλήματος, ολοκληρώνει με τρόπο κλισέ, μελοδραματικά χειριστικό, μια ταινία της οποίας η δύναμη κι ο ρεαλισμός δεν έχει καμία ανάγκη υπογράμμισης.

 

 

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”JUDAS AND THE BLACK MESSIAH”, ΤΡΙΤΗ 09/11/2021, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Judas and the Black Messiah Review – Ένα χρονικό επανάστασης με τους Daniel Kaluuya και Lakeith Stanfield

Μία από τις φετινές συμμετοχές που θα διεκδικήσουν το Χρυσό Αγαλματίδιο στην 93η Απονομή των Όσκαρ είναι και το κοινωνικοπολιτικό-βιογραφικό δράμα Judas and the Black Messiah το οποίο σκηνοθετεί ο Shaka King υπογράφοντας και τους διαλόγους με τον Will Berson, με τους Daniel Kaluuya και Lakeith Stanfield να συναντιούνται πια σε μία ακόμη κινηματογραφική δουλειά έπειτα και από την πρώτη συνεργασία τους στο Get Out (2017) του Jordan Peele. Το cast συγκροτούν επίσης οι: Jesse Plemons, Dominique Fishback, Ashton Sanders, Algee Smith, Darrell Britt-Gibson, Lil Rel Howery, Dominique Thorne, Martin Sheen, Amari Cheatom, Khris Davis και ο Ian Duff.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Σικάγο, τέλη της δεκαετίας του 1960, με επίκεντρο τον Fred Hampton (Kaluuya), επικεφαλής του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων στην Πολιτεία του Illinois, και συγκεκριμένα έχει ως σημείο αναφοράς της την προδοσία της εν λόγω ιστορικής φυσιογνωμίας από τον William O’Neal (Stanfield), έναν έγχρωμο πληροφοριοδότη του FBI.

 

O O’Neal κατορθώνει να παρεισφρήσει στους κόλπους της οργάνωσης ενώ διατηρεί κρυφά στενή επικοινωνία με τον ‘Mitchell’ (Plemons), έναν πράκτορα του J. Edgar Hoover. Καθώς λοιπόν, ανεβαίνει η δημοτικότητα του αρχηγού των Μαύρων Πανθήρων, ο William δρα υπογείως κατ’ εντολή των ομοσπονδιακών αρχών αλλά ταυτόχρονα θα υπάρξουν τεκταινόμενα που θα τον διχάσουν, πυροδοτώντας μέσα του μία εξίσου σκληρή πάλη που θα ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο την επιταγή να διαλέξει επιτέλους πλευρά.

Πρόκειται για ένα βραδυφλεγές σε ένταση φιλμ, με βαριά, ατμοσφαιρική αύρα διάχυτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάνει μια βουτιά στην νεότερη αμερικανική ιστορία, συνδυάζοντας κατάλληλα και το δημιουργικό στοιχείο αλλά και γνήσια ντοκουμέντα, την αγωνία και την δράση, διατηρώντας αξιοσημείωτη πιστότητα ως προς την απόδοση αληθινών συμβάντων μίας πολύ ασταθούς περιόδου για τις Η.Π.Α. με έντονους κοινωνικοπολιτικούς τριγμούς και την υπέρμετρη βαναυσότητα της αστυνομίας να εκδηλώνεται με απερίγραπτη δριμύτητα απέναντι στους Αφροαμερικανούς.

 

Ο Shaka King μας παραδίδει μέσα από την κοφτερή του ματιά μία αφήγηση με παλμό που καυτηριάζει εύστοχα, και παράλληλα μένει μακριά από εύπεπτες, λαϊκίστικές τοποθετήσεις και πομπώδεις λόγους με ηθικολογικό υπόστρωμα.

Το έργο αυτό προσλαμβάνει επίκαιρο χαρακτήρα βρίσκοντας αναφερόμενα και στην σημερινή  εποχή, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τα επεισόδια αστυνομικής βίας στην σύγχρονη Αμερική αλλά και τις εν γένει περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας από εκπροσώπους του Νόμου σε διεθνές επίπεδο.

 

Δεν είναι δύσκολο να ανατρέξει κανείς στο 2017 σε μία σειρά από φονικές ενέργειες εναντίον Αφροαμερικανών από ένοπλους αστυνομικούς, αλλά και στην πιο πρόσφατη δολοφονία του George Floyd, γεγονότα που προκάλεσαν σοκ και φρίκη σε όλη την υφήλιο.

Το project αυτό καταπιάνεται με ακανθώδη ζητήματα, όπως το χάσμα των ανισοτήτων που βαθαίνει συνεχώς λόγω του καπιταλισμού, το θέμα των διακρίσεων, των στερεοτύπων, του ρατσισμού, των προκαταλήψεων,  και με το αποτέλεσμα αυτών, την ριζοσπαστικοποίηση, την επιστράτευση ένοπλων μέσων από όσους υφίστανται επί χρόνια την αυθαιρεσία των οργάνων της τάξης που πολλές φορές εξαπολύουν άγριες επιθέσεις που έχουν ακόμη και την μοιραία, θλιβερή έκβαση εγκλημάτων μίσους.  Η προσοχή του θεατή διατηρείται απερίσπαστη μέχρι τον επίλογο που συνοδεύεται από πλάνα αρχείου με τον πραγματικό William O’Neal.

 

Βεβαίως, εδώ αξίζουν συγχαρητηρίων οι δύο παλιοί γνώριμοι συνάδελφοι, Daniel Kaluuya και Lakeith Stanfield, καθένας από τους οποίους καταφέρνει να αγκαλιάσει με εξαιρετική φυσικότητα τον ρόλο του, ώστε δικαίως το κοινό να αισθάνεται συνεπαρμένο με την υποκριτική τους δεινότητα. Από τη μία πρωτοστατεί ένας επί γης σωτήρας και αγωνιστής για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, και από την άλλη ένας καταδότης και αριβιστής.

Ο μίτος του Judas and the Black Messiah ξετυλίγεται αριστοτεχνικά μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο και εντυπωσιακές ερμηνείες, υπό τους υποβλητικούς τζαζ ήχους των Mark Isham και Graig Harris, παραδίδοντας μας μία ιστορία εξέγερσης ενάντια στην αδικία, με μία υπενθύμιση όμως ότι συχνά «τα κάστρα πέφτουν από μέσα».

Featured post

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΣΤΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ

Με δεδομένη την πολιτική σκλήρυνσης των μέτρων σε σχέση με τα σύνορα ευρύτερα και την Ευρώπη-φρούριο, που έγινε ακόμη πιο αδιαπέραστο με πρόσχημα την πανδημία του Covid-19, το ελληνικό κράτος επιλέγει τον καθολικό αποκλεισμό της εισόδου στη χώρα σε πολίτες κρατών με τα οποία δεν έχει ισχυρές οικονομικές συμμαχίες ή/και συναλλαγές, πλην της δυνατότητας λήψης αδειών μετακίνησης για εξαιρετικούς λόγους. Αυτοί οι «εξαιρετικοί λόγοι», όπως είναι αναμενόμενο μέσα σε ένα καπιταλιστικό και νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, αφορούν κυρίως την ελεύθερη διακίνηση του χρήματος, των εμπορευμάτων, του τουρισμού, καθώς και της παραοικονομίας και της φθηνής εργατικής δύναμης. Σίγουρα πάντως, ως «εξαιρετικοί λόγοι» δεν εννοούνται η ελεύθερη διακίνηση και οι συναντήσεις των αντιστάσεων και των αγώνων των από τα κάτω ενάντια στον καπιταλισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, των αγώνων για γη και ελευθερία για την αυτοοργάνωση της παραγωγής, για την ελευθεριακή παιδεία, την υγεία ως όλον, την απελευθερωτική δημιουργικότητα, την αυτοδιαχείριση σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, η συνάντηση με την αντιπροσωπεία των 177 συντρόφων και συντροφισσών Ζαπατίστας που κατάφεραν να «εισβάλλουν» και βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, δεν κατέστη εφικτό να πραγματοποιηθεί στο παρόν στη δική μας γεωγραφία.

Ως πανελλαδικός συντονισμός για τη διοργάνωση του ταξιδιού των Ζαπατίστας στην Ελλάδα, ωστόσο, παραμένοντας δεσμευμένοι/ες στη Διακήρυξη για τη Ζωή της 1ης Ιανουαρίου 2021, θα επιμείνουμε. Θα παραμείνουμε συντονισμένες/οι στην προσπάθεια για τη συνάντηση των αντιστάσεων, των αγώνων μας, των ιδεών, των εμπειριών μας στη δική μας γεωγραφία σε ένα από τα επόμενα «κύματα» του ταξιδιού των Ζαπατίστας στην Ευρώπη που ακολουθούν τον χειμώνα και την άνοιξη του 2022.

Ευχαριστούμε όλες και όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που τόσους μήνες συμμετέχουν, στηρίζουν και συνεισφέρουν στις εκδηλώσεις και τις δράσεις μας, παρακολουθούν την εξέλιξη του ταξιδιού και του πανελλαδικού συντονισμού και αναμένουν την άφιξή των compas στην Ελλάδα. Συνεχίζουμε τους αγώνες μας για τη ζωή, ενάντια στα κλειστά σύνορα και τους αποκλεισμούς, και δεσμευόμαστε να ανακοινώσουμε οτιδήποτε νεότερο προκύψει.

https://karavanizapatista.espivblogs.net/2021/10/15/anakoinosi-toy-panelladikoy-syntonismoy-schetika-me-tin-anavoli-tis-episkepsis-ton-zapatistas-sti-geografia-mas/
Featured post

Η κατάληψη Κιέπι στο Βερολίνο θα μείνει , Αλληλεγγύη από Καβάλα , Kopiplatz Bleibt solidarity from Kavala Greece

Η κατάληψη Κιέπι στο Βερολίνο θα μείνει, Αλληλεγγύη από Καβάλα, Kopiplatz Bleibt solidarity from Kavala Greece

#Köpi #Köpi137 #Köpi133
#KöpiPlatz#KöpiBleibt
Featured post

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ & ΜΙΣΟΥΣ ACCION MUTANTE COLLECTIVE LIVE ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΟΚΤΩΒΡΗ 2021, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟ/ΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΤΕΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

 

 

 

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ/ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΦΥΣΣΑ ΚΑΙ ZACKIE, ΣΑΒΒΑΤΟ 18/09/2021

Περίπου 60  άτομα συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Καβάλας, στη συγκέντρωση – μικροφωνική για τα 8 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Αναρτήθηκε πανό στο σημείο της συγκέντρωσης,  για τον Παύλο και για τη  Zackie/Ζακ… μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο, το οποίο ήταν ηχογραφημένο και ακουγόταν σε όλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης.

Μετά από μία ώρα πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της πόλης με τις δυνάμεις καταστολής να ακολουθούν ”διακριτικά”. Η πορεία είχε δυνατό παλμό, ακούγονταν αντιφασιστικά- αντιμπατσικά συνθήματα σε όλη τη διάρκεια της.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ

 

ΦΥΣΣΑΣ , ΖΑΚ, δολοφονηθήκαν από , κράτος , κεφάλαιο , φασίστες , νοικοκυραίους.

Featured post

Συγκέντρωση στο Λιμάνι της Καβάλας 18/9/2021, στις 18:00, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ , ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ

ΦΥΣΣΑΣ , ΖΑΚ, δολοφονηθήκαν από , κράτος , κεφάλαιο , φασίστες , νοικοκυραίους. Συγκέντρωση στο Λιμάνι της Καβάλας 18/9/2021 στις 18:00

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ , ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ

Featured post

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ & ΜΙΣΟΥΣ, ACCION MUTANTE COLLECTIVE, PUNK LIVE ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021 ΣΤΙΣ 20:00, ΑΥΤΟ/ΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ, ΤΕΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”MANIFESTO”, Τρίτη 07/09/2021, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Μανιφέστο

Γιούλιαν Ρόζεφελντ

Η Κέιτ Μπλάνσετ ερμηνεύει με βιρτουοζιτέ 13 διαφορετικούς χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν διάσημα καλλιτεχνικά μανιφέστα του 20ού αιώνα, σε μία ευφυή ιδέα που όμως λειτουργεί περισσότερο ως installation κι όχι με κινηματογραφική φόρμα.

Eνας άστεγος, μία βιομηχανική εργάτρια, μία Ρωσίδα δασκάλα χορού, μία μοιρολογίστρα του μεσοπολέμου, ένα goth punk junkie, μία αστή curator έργων τέχνης, μία θρησκευόμενη μητέρα, μία δασκάλα δημοτικού σχολείου, μία τηλεοπτική παρουσιάστρια ειδήσεων (και η εξωτερική ρεπόρτερ της), μία μαριονετίστα (και η κούκλα της)… 13 συνολικά, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες ερμηνεύουν κομμάτια από τα πιο διάσημα καλλιτεχνικά μανιφέστα του 20ου αιώνα: από τον εσκεμμένο παραλογισμό του Ντανταϊσμού, μέχρι τον -πολέμιο του ρομαντισμού- Φουτουρισμό, κι από τον κυνικό πραγματισμό του Κονστρουκτιβισμού, μέχρι την προσπάθεια για κινηματογραφικό νατουραλισμό των Δανών σκηνοθετών με το Δόγμα 95.

Πριν από δύο χρόνια, ο Γερμανός concept artist και κινηματογραφιστής Γιούλιαν Ρόζενφελντ είχε μία πρωτότυπη και ευφυή ιδέα: η οσκαρική Κέιτ Μπλάνσετ να ερμηνεύεσει όλους τους ρόλους σ’ ένα installation project: 13 οθόνες που παίζουν ταυτόχρονα, με το θεατή να προσπαθεί να αποσαφηνίσει, καλλιτεχνικά και πολιτικά, «τι είναι τέχνη» μέσα από στο χάος. Η σύνθεση (τόσο της εικόνας, όσο και των ιδεολογιών) ερχόταν έτσι σε μία καθαρή αντίστιξη με τη πολυφωνία (τόσο της εικόνας, όσο και των ιδεολογιών) κι ο κάθε θεατής αποχωρώντας ανασυγκροτούσε (ή όχι) τη δική του σκέψη μέσα από τη δύναμη της αντίθεσης. Η φύση του installation (ο θεατής μπαίνει και βγαίνει στο χώρο, τοποθετείται απέναντι στις οθόνες, στέκεται, περπατά) βοηθούσε την ιδέα να παραμένει φρέσκια, γοητευτική, εντυπωσιακή και, κυρίως, διανοητικά και φιλοσοφικά διεγερτική.

Η κινηματογραφική φόρμα όμως έχει άλλους κανόνες. Η επί 94 λεπτά γραμμική παρουσίαση (παρόλο το μοντάζ και την εξαιρετική δουλειά στον ήχο) των χαρακτήρων, των ιστοριών, των φιλοσοφιών στη μεγάλη οθόνη προδίδει την «κατασκευή» του concept. Οι μικρού μήκους ιστορίες αποκαλύπτονται ξαφνικά ως εμφατικές, πομπώδεις, υπογραμμισμένα διδακτικές. Η επιλογή των κόντρα-χαρακτήρων φαντάζει ως εξυπνακίστικο εύρημα. Κυρίως: το ίδιο το φιλοσοφικό κείμενο, απομονωμένο από την πηγή του κι ερμηνευμένο σε ένα ξένο περιβάλλον, δε λειτουργεί. Η επαναστατικότητά του δεν επικοινωνείται με τη δύναμη που της αρμόζει – ο καλλιτεχνικός παραλογισμός μοιάζει φορσέ, κουράζει, φλατάρει.

Σε αυτό πέφτει θύμα και η ίδια η Μπλάνσετ. Η αναμφισβήτητα καλύτερη ηθοποιός της γενιάς μας, δε θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερα ή πιο αριστοτεχνικά από αυτό που παραδίδει: με χαμελαιοντική ικανότητα μπαίνει στους ρόλους της, αναμετριέται με την διαφορετικότητα κειμένου και χαρακτήρα, ρισκάρει, τσακαλώνεται, μεταμορφώνεται.

Παρόλη όμως τη tour-de-force βιρτουοζιτέ της, το αποτέλεσμα μοιάζει απαγγελτικό, εγκεφαλικό, θεατρικό – όχι πάντως κινηματογραφικό. Ακόμα και η Μπλάνσετ «ερμηνεύει», δεν εξαφανίζεται, δε χάνεται, δεν μας παρασύρει σε μια εμπειρία που έχει θέση σε μία κινηματογραφική αίθουσα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ΄΄THE LAUNDROMAT΄΄, Τρίτη 10/08/2021, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

To Ξέπλυμα

The Laundromat

Στίβεν Σόντερμπεργκ

Μια ταινία «βασισμένη σε αληθινά μυστικά» για τα Panama Papers ως μαύρη κωμωδία; Κι όμως λειτουργεί. Το φιλμ του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι απολαυστικό, αποκαλυπτικό και βαθιά πολιτικό.

Εχοντας ως βάση ένα ξεκάθαρα δημοσιογραφικό βιβλίο βασισμένο σε μια ενδελεχή έρευνα για τα Panama Papers, την διαρροή μιας σειράς εγγράφων το 2016 που αποκάλυπταν περισσότερες από διακόσιες χιλιάδες offshore εταιρείες και τους ιδιοκτήτες τους, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ κι ο σταθερός πλέον συνεργάτης του στο σενάριο Σκοτ Ζ. Μπερνς θέλησαν να δοκιμάσουν έναν διαφορετικό τρόπο να πουν την ιστορία.

Το φιλμ ξεκινά με μια απολαυστική εισαγωγή στην οποία ο Γκάρι Όλντμαν κι ο Αντόνιο Μπαντέρας ως Γιούργκεν Μόσακ και Ραμόν Φονσέκα ιδρυτές της εταιρείας Mossack-Fonseca των οποίων το πελατολόγιο αποκάλυπταν τα Panama Papers, μας εξηγούν πως ακριβώς λειτουργεί το χρήμα από την εποχή του αντιπραγματισμού («αν είχες μπανάνες και κάποιος άλλος είχε μια αγελάδα»), μέχρι τις μέρες της πίστωσης, των τραπεζών, των μετοχών, των trust fund κι όλων εκείνων των τραπεζικών προϊόντων που δεν ξέρεις το όνομά τους αν δεν έχεις τα χρήματα να τα αποκτήσεις.

Κι από εκεί μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στην Λίμνη Τζορτζ της πολιτείας της Νέας Υόρκης όπου η Ελεν Μάρτιν της Μέριλ Στριπ ετοιμάζονται να γιορτάσουν την τεσσαρακοστή επέτειο του γάμου τους με μια βόλτα στη λίμνη. Οταν όμως ένα ατύχημα μετατρέψει την βαρκάδα σε τραγωδία πνίγοντας 21 συνολικά ανθρώπους μεταξύ των οποίων και τον σύζυγο της Ελεν εκείνη κι οι ιδιοκτήτες του πλοιαρίου θα ανακαλύψουν ότι η ασφαλιστική που θα τους κάλυπτε δεν ήταν παρά μια εταιρία βιτρίνα. Αποφασισμένη να μην αφήσει τα πράγματα ήσυχα όπως την συμβουλεύει ο δικηγόρος της και τσαντισμένη όταν το διαμέρισμα στο Λας Βέγκας που θέλει να αγοράσει με τα χρήματα της ασφάλειας θα αγοραστεί από μια ακόμη τέτοια εταιρεία θα δοκιμάσει να βρει ποιος και τι κρύβεται πίσω από μια προφανώς σκοτεινή οικονομική πραγματικότητα.

Το «The Laundromat» όμως δεν ακολουθεί με γραμμικό τρόπο την πορεία της Ελεν προς την αποκάλυψη μιας αλήθειας, αλλά, διασχίζει τον πλανήτη από την Καραϊβική έως την Κίνα, το Μεξικό και το Λος Αντζελες, αφηγούμενο ιστορίες που δεν συνδέονται απαραίτητα η μία με την άλλη με κανέναν άλλο τρόπο πέρα από την φοροδιαφυγή, την δημιουργική λογιστική και την Mossack-Fonseca. Κι από τους Γιούργκεν και Ραμόν, που παρεμβαίνουν κάθε τόσο, σχολιάζοντας την δράση, προσφέροντας μυστικά για τον τρόπο που το σύστημα λειτουργεί ακόμη και σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο κάνοντας σαφές ότι αυτό που βλέπεις είναι μια ταινία αλλά όχι μια συνηθισμένη ταινία.

Αλλες από αυτές τις ιστορίες είναι περισσότερο κι άλλες λιγότερο πετυχημένες όλες όμως παρακολουθούνται με ενδιαφέρον και μια ιδέα ανατριχίλας στον τρόπο που καταγράφουν μια συστηματική διαφθορά κι ένα συστημα φτιαγμένο για να προστατεύει τους έχοντες και να θωρακίζει τα χρήματα ανθρώπων που έχουν πολλά περισσότερα απ΄όσα μπορούσαν ποτέ να χάσουν.

Το φιλμ κορυφώνεται με την αποκάλυψη των Panama Papers και τον αντίκτυπο που αυτά είχαν στο παγκόσμιο σκηνικό, αλλά δεν τελειώνει εκεί. Αντίθετα, με μια ιδιοφυή, απολαυστική κι άκρως επιτυχημένη ανατροπή, φέρνει τα ερωτήματα που γέννησε εκείνη η αποκάλυψη στην ίδια την Αμερική και στον τρόπο που κι αυτή λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο προς το συμφέρον μόνο των ισχυρών κάνοντας ένα βαθιά καίριο και απόλυτα πολιτικό σχόλιο για την κατάσταση μιας ολόκληρης χώρας και την βαθιά αδικία που την χαρακτηρίζει.

 

 

Featured post

Προβολή της ταινίας : Σταυροί στο Μέτωπο PATHS OF GLORY (από το βιβλίο του Humphrey Cobb ), στο πάρκο της κατάληψης Βύρωνος 3, στις 03/08/2021 στις 21:30

Οι «Σταυροί στο Μέτωπο», κατατάσσονται δικαίως ανάμεσα στις σημαντικότερες αντιπολεμικές ταινίες όλων τω εποχών. Πρόκειται τυπικά για την τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του ιδιοφυούς, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Κερκ Ντάγκλας.

Το 1957 αποτελεί μία χρονιά ορόσημο στην φιλμογραφία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Έχουν ήδη προηγηθεί τα πιο πειραματικά έργα του, το «Fear and Desire» του 1953 και το «Killer’s Kiss» του 1955, καθώς και η πρώτη ουσιαστικά μεγάλου μήκους ταινία του, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο τον δημιουργό, το «The Killing» του 1956. Συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος, η μικρή εταιρεία παραγωγής του Αμερικανού σκηνοθέτη, αγοράζει τα δικαιώματα του βιβλίου «Σταυροί στο Μέτωπο» (Paths of Glory) του Humphrey Cobb, το οποίο όπως και στο «The Killing», διασκευάζει ξανά ο Κιούμπρικ μαζί με τον συνεργάτη του, Jim Thompson και τον Calder Willingham.

Έχει όμως πλέον αντιληφθεί ο δημιουργός, πως για να τον προσέξει περισσότερο το κοινό και οι κριτικοί, θα πρέπει δυστυχώς να παίξει κατά κάποιον τρόπο, το παιχνίδι του Χόλιγουντ. Ευτυχώς καταφέρνει να το κάνει με τους δικούς τους όρους και με μία έξυπνη κίνηση, κλείνει για πρωταγωνιστή του, τον δημοφιλή Κερκ Ντάγκλας. Ο εμβληματικός ηθοποιός, θα προσθέσει την αίγλη που έλειπε μέχρι τώρα στις ταινίες του Κιούμπρικ. Οι «Σταυροί στο Μέτωπο» δικαίως αποτελούν το πρώτο πραγματικά σπουδαίο φιλμ του Αμερικανού σκηνοθέτη. Ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που δεν μοιάζει με οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στην μεγάλη οθόνη.

Ο Κιούμπρικ ρίσκαρε και δικαιώθηκε. Αποφασισμένος να μην εγκλωβιστεί στους περιορισμούς των μεγάλων στούντιο, φεύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και πηγαίνει στη Γερμανία, όπου και γυρίζει την ταινία του στο παγωμένο Μόναχο. Μία τολμηρή απόφαση, που όμως τον δικαίωσε, κρατώντας παράλληλα τον απόλυτο οικονομικό και καλλιτεχνικό έλεγχο, της πρώτης σημαντικής ταινίας του.

Η πλοκή διαδραματίζεται στο Γαλλο-Γερμανικό μέτωπο του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν μία ομάδα Γάλλων στρατιωτών αρνείται να φέρουν εις πέρας μία παράλογη επίθεση αυτοκτονίας, οι ανώτεροί τους αποφασίζουν να τιμωρήσουν κάποιους από αυτούς, για τον παραδειγματισμό του υπόλοιπου στρατεύματος. Σκηνή ανθολογίας και άξια αναφοράς, εκείνη όπου η Γερμανίδα ηθοποιός Christiane Susanne Harlan (μετέπειτα σύζυγος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ), υποδυόμενη μία Γερμανίδα τραγουδίστρια, εξαναγκάζεται να τραγουδήσει μπροστά στους νικητές Γάλλους στρατιώτες. Υπέροχος και ο Timothy Carey στον ρόλο του στρατιώτη Maurice Ferol, που χρησιμοποιείται μέσα στην τρέλα του πολέμου ως το εξιλαστήριο θύμα.

«Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των καθαρμάτων» – Αυτή η φράση που ακούγεται στην ταινία από τα χείλη του Κερκ Ντάγκλας (και αποδίδεται στον Samuel Johnson), είναι ένας μόνο από τους λόγους που το σπουδαίο αυτό φιλμ, απαγορεύτηκε αρχικά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως στις δύο εμπλεκόμενες δυνάμεις του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, Γαλλία και Γερμανία, χωρίς ευτυχώς να εμποδίσει την εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία του έργου.

Ο Κερκ Ντάγκλας, υποδύεται με πειστικότητα τον συνταγματάρχη Dax, σ’ έναν από τους πλέον χαρακτηριστικούς ρόλους της σπουδαίας καριέρας του. Με την εμπειρία του, ο βετεράνος ηθοποιός αντιλαμβάνεται πως έχει μπροστά του έναν ανερχόμενο και ταλαντούχο σκηνοθέτη και τρία χρόνια μετά, όταν ο Anthony Mann θα αποχωρήσει μην αντέχοντας πλέον τις ιδιοτροπίες των σταρ – πρωταγωνιστών του, οι Κιούμπρικ και Ντάγκλας, θα συνεργαστούν και πάλι (παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του σκηνοθέτη) στην επική ταινία εποχής «Σπάρτακος» (Spartacus) του 1960. Έτσι ο Ντάγκλας, θα μπει στην μικρή εκείνη λίστα των ηθοποιών (μαζί με τους Frank Silvera, Timothy Carey, Sterling Hayden και Peter Sellers) οι οποίοι θα έχουν την ευκαιρία να συνεργαστούν δύο φορές με τον κορυφαίο αλλά και “δύσκολο” δημιουργό, Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Ένα εξαίρετο δείγμα γραφής για το τι επρόκειτο να προσφέρει ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, στην εξέλιξη και στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης.

Featured post

ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗ – ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ”PEOPLE WITHOUT FACES”, ΤΡΙΤΗ 27/07/2021, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

 

Synopsis

In 1994, a group of armed insurgents emerged from Mexican Lacandon junggle. They claimed their revolt was a move of desperation, an attempt to reveal the miserable living conditions of local indigenous population. Armed conflict lasted just several days, but the fight is still going on.

Twenty years after the insurgency thousands of indigenous people participate in civil Zapatista movement, which opposes all existing governments. In the most remote part of Mexico they are building “another world” – self-sufficient alternative society, autonomous and independent from traditional institutions.

At the same time Zapatistas create vast solidarity networks, that include sympathizers among local population as well as volunteers of non-governmental organizations from all over the globe.

https://zapatista.ru/en/

Featured post

Πανό ενάντια στην άρνηση της Γαλλίας να επιτρέψει την είσοδο στους Zαπατίστας, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021

Πανό ενάντια στην άρνηση της Γαλλίας να επιτρέψει την είσοδο στους Zαπατίστας, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, Οι Τσιριτσάντσουλες : ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

#PasoLibreZapatista

Featured post

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΙΟΥΛΗ ΣΤΙΣ 23:00 έξω από το αυτο/ζόμενο στέκι στο ΤΕΙ Καβάλας, ηλεκτρονικό πάρτυ, no mercy set : KYVIE acid techno – hard dance – rave & Absent Fe.kai.ti.na.kaeins psy tunes

https://www.paranoiseradio.com/

 

 

Featured post

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/07/2021, στις 21:30 στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3, Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν: ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

Οι Τσιριτσάντσουλες παρουσιάζουν:

ΣΑΚΚΟ ΚΑΙ ΒΑΝΤΣΕΤΤΙ

Μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Αλαίν Γκιγιάρ, Τζον Ντος Πάσος, Νικόλα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντσέττι.
Συντελεστές

Παίζουν: Ντίνα Μαυρίδου, Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης

Σκηνοθεσία: Μαρίνος Μουζάκης

Μάσκες, Κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου

Διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου

Κινησιολογική επιμέλεια: Ηρώ Κατσιφλώρου

Τεχνική υποστήριξη: Κώστας Βαλατσός

Δραματουργική σύνθεση, μουσικές επιλογές, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2021

Έχουν χρησιμοποιηθεί ιστορικές αναφορές από το επίμετρο της Λίας Γυιόκα στην αυτοβιογραφία του Μπαρτολομέο Βαντσέττι (Ιστορία μιας προλεταριακής ζωής εκδ. Κουρσάλ 2014).

Ακούγονται τα τραγούδια:

O profughi d’Italia (Πρόσφυγες απ’ την Ιταλία) του Pietro Gori, μτφ: Γιάννης Αδρίμης, Μαρίνος Μουζάκης.
Lacrime e’ cundannate (Δάκρυα για τους καταδικασμένους) του Alfredo Bascetta, μτφ: Riccardo Delli Veneri, Μαρίνος Μουζάκης.
Il Galeone (Η γαλέρα) στίχοι: Belgrado Pedrini, μουσική: Paola Nicolazzi, μετάφραση αγνώστου, αλιευμένη από το διαδίκτυο.

Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.

Υπόθεση

5 Μαΐου 1920, Βοστώνη, ΗΠΑ: Δύο ιταλοί μετανάστες αναρχικοί, ο Μπαρτολομέο Βαντσέττι και ο Νικόλα Σάκκο, συλλαμβάνονται για ανατρεπτική δράση, αλλά στην συνέχεια κατηγορούνται για μία ένοπλη ληστεία μετά φόνου. Η δίκη που ακολουθεί είναι στημένη, βασισμένη σε ένα σαθρό κατηγορητήριο και οδηγεί στην καταδίκη των δύο αναρχικών σε θάνατο. Η συγκλονιστική παγκόσμια κινητοποίηση αλληλεγγύης που θα ακολουθήσει, δεν θα καταφέρει να ανατρέψει την απόφαση, κι έτσι οι Σάκκο και Βαντσέττι θα εκτελεστούν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 23 Αυγούστου 1927.
Για την παράσταση
Η υπόθεση των δύο αναρχικών Σάκκο και Βαντσέττι υπήρξε μια από τις πιο πολύκροτες δικαστικές υποθέσεις, καθώς και μία από τις μεγαλύτερες κακοδικίες του εικοστού αιώνα. Μιλάμε για τις αρχές του αιώνα, την εποχή που η καταστολή ενάντια στο εργατικό κίνημα έχει γιγαντωθεί και η υστερία απέναντι στους μετανάστες έχει κορυφωθεί. Είναι η ιστορία δύο εργατών μεταναστών και αναρχικών που συνθλίβονται μέσα σε ένα «καφκικό» σύστημα, για παραδειγματισμό, χωρίς κανένα στοιχείο εναντίον τους, με κατασκευασμένες μαρτυρίες και εξαφάνιση πειστηρίων. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός που πέφτει σαν κεραυνός στο κεφάλι δύο φτωχών εργατών, που θα δικαιωθούν και θα αποκατασταθούν μόνο 50 χρόνια από την εκτέλεσή τους, το 1977 από τον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης την εποχή εκείνη, Μάικλ Δουκάκη.
Για μας αυτή είναι μια ιστορία, που όχι μόνο μας σμίλεψε πολιτικά στη νεανική μας ηλικία, αλλά κυρίως μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, γιατί απλά η διαχρονικότητά της είναι εφιαλτικά οδυνηρή σχεδόν έναν αιώνα μετά. Η καταστολή και ο ρατσισμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του νέου ολοκληρωτισμού που επιχειρείται να επιβληθεί παγκόσμια. Η ιστορία των Σάκκο και Βαντσέττι είναι με έναν τρόπο η δική μας ιστορία, σε μια χώρα που ακόμα οδηγούνται εκδικητικά στη φυλακή άνθρωποι με ατράνταχτα άλλοθι, σε μια περίοδο που πρέπει να διαφυλάξουμε τη μνήμη ως όπλο ενάντια στη λήθη που προσπαθεί να επιβάλει η εξουσία.
Η ιδέα προέκυψε διαβάζοντας το ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλαίν Γκιγιάρ. Ξεκινήσαμε να σκαλίζουμε τη σχετική βιβλιογραφία και έτσι καταλήξαμε στο δραματουργικό σχεδίασμα που αποτέλεσε τη βάση της δικής μας παράστασης. Την περίοδο της μελέτης του υλικού, εντυπωσιαστήκαμε από την διαχρονικότητα των στοιχείων της κοινωνικής πάλης που διεξάγονταν εκατό και πλέον χρόνια πριν, από τις βρόμικες μεθόδους του κράτους και του παρακράτους ενάντια στους ανθρώπους που αντιστέκονται, τη δύναμη του εργατικού κινήματος της εποχής, αλλά κυρίως από τον λόγο στα γραπτά αυτών των δύο φτωχών εργατών-μαρτύρων. Ένας λόγος απλός, αλλά βαθιά ουμανιστικός και πολιτικά τόσο προωθημένος, που σε κάνει να ανακαλύψεις ξεχασμένες έννοιες και αισθήσεις που ξεπροβάλουν νέες και φρέσκιες μπροστά σ’ ένα σύγχρονο κουρασμένο και κατακερματισμένο παγκόσμιο κίνημα. Ήταν, να μην ξεχνάμε, η εποχή που οι εργάτες ακόμα ονειρεύονταν έναν καλύτερο κόσμο για όλους τους ανθρώπους και που πίστευαν πως θα το πετύχουν.
Η ιστορία του Νικόλα Σάκκο και του Μπαρτολομέο Βαντσέττι μας ενέπνευσε, μας συγκίνησε, μας ταξίδεψε, μας έμαθε πράγματα και μας ανέθεσε την αποστολή να μην αφήσουμε τη λήθη να κυριαρχήσει. Έτσι καταλήξαμε σε αυτή μας την παράσταση…

Featured post

Προβολή της ταινίας ”13 TZAMETI”, Τρίτη 20/07/2021, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Παραγωγή: Γαλλία-Γεωργία (Palm Pictures)
 
Σκηνοθεσία: Γκέλα Μπαμπλουανί
 
Πρωταγωνιστούν: Ζορζ Μπαμπλουανί, Aurélien Recoing, Pascal Bongard, Fred Ulysse, Nicolas Pignon, Vania Vilers, Philippe Passon, Jean François Godon
 
Πόσο αξίζει άραγε η ανθρώπινη ζωή; Και πόσος σαδιστικός, σχεδόν ηδονοβλεπτικός, μπορεί να γίνει ο θάνατος;
 
Σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα αποπειράται να απαντήσει το «13 Τζαμέτι» (2005), μια ταινία-έκπληξη που ξεκινά σαν κλασικό φιλμ νουάρ, έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού δράματος, σύντομα όμως εξελίσσεται σε ένα χιτσκοκικό παιχνίδι σασπένς, πριν κλιμακωθεί σε μια δράση καταιγιστική που δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Γιατί, ακριβώς, δεν θέλει να σκεφτείς.
 
Η ταινία ακολουθεί την περιπέτεια ενός εικοσάχρονου γεωργιανού μετανάστη στη Γαλλία, ενός φτωχοδιάβολου που κλέβει την ταυτότητα ενός νεκρού ναρκομανούς για να αναλάβει μια μυστηριώδη δουλειά με εύκολο παραδάκι. Μόνο που θα βρεθεί εν αγνοία του σε ένα μεγαλοαστικό παιχνίδι θανάτου, μια ομαδική ρώσικη ρουλέτα των απελπισμένων για την τέρψη και τον τζόγο των ισχυρών μαφιόζων του υποκόσμου.

Κι αν η γλώσσα και το περιβάλλον της ταινίας είναι γαλλικά, όλα τα άλλα είναι εξόχως ανατολικοευρωπαϊκά. Το «13» δεν είναι παρά μια ηλεκτρισμένη παραβολή πάνω στα περίεργα παιχνίδια που παίζει η τύχη, μόνο που ο Γκέλα Μπαμπλουανί επιχειρεί να μας μιλήσει και για κάτι άλλο: την ασημαντότητα της ανθρώπινης ζωής.

Και το κάνει με μια απίστευτης έντασης αγωνία, αλλά και με την παγερή ψυχραιμία του πραγματικού εφιάλτη. Νευρώδης αφήγηση, σκοτάδια -τόσο σε επίπεδο πλοκής όσο και φωτογραφίας-, κλειστοφοβική αίσθηση και μια συνεχώς κλιμακούμενη ιστορία σε οδηγούν σε μέρη που, όπως ομολογείς, δεν ήθελες ποτέ να πας.

Ένας εργατάκος μετανάστης μπλέκεται σε μια κατάσταση που προφανώς τον ξεπερνά, με αινιγματικούς φακέλους, αλλεπάλληλα ανώνυμα τηλεφωνήματα και οδηγίες αφημένες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς που θυμίζουν το χιτσκοκικό «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» (1959), μη γελιέστε όμως, ποτέ του δεν αντιμετώπισε κάτι αντίστοιχο ο Κάρι Γκραντ. Είναι σαν να κλείνει πίσω σου μια πόρτα και να σε αιχμαλωτίζει, τόσο τον πρωταγωνιστή όσο και σένα, τον θεατή, σε ένα σύμπαν απ’ όπου διέξοδος δεν υπάρχει, χάσεις κερδίσεις. Ακόμα και η γλώσσα περιττεύει, γι’ αυτό και σπανίως επιστρατεύονται οι λέξεις να μεταφέρουν οποιοδήποτε νόημα
https://youtu.be/D4Kdbx3q_Rs
Featured post

ΤΡΙΤΗ 13/7/2021 στις 21:30 Αυτομόρφωση / Προβολή στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3 Καβάλα «Αυτές, οι άλλες, οι αληθινές… ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ (Ellas, las otras, las de deveras… LAS MUJERES ZAPATISTAS)

Ομάδα Imagen Mx – Ενημέρωση, Εικόνα και Έρευνα, Μεξικό 2009

«Κρατούν το μέλλον στα χέρια τους τώρα, στο παρόν. Και το ξέρουν. Το πλάθουν, όπως πλάθουν τον πηλό ενός αγγείου, με όλες τις δυσκολίες που έχει το υλικό. «Είμαστε εδώ και εδώ θα συνεχίσουμε», λένε. «Εμείς αξίζουμε, και ας έλεγαν ότι είμαστε άχρηστες. Είμαστε εδώ». Είναι σίγουρες ότι, ναι, αξίζουν και για τις αλλαγές που πραγματοποιούν σήμερα, για να κληροδοτήσουν ένα αύριο δίκαιο και αξιοπρεπές για τα παιδιά, για τις νέες και τους νέους.
Αυτή η δουλειά είναι αφιερωμένη στις γυναίκες τσολ, σόκε, τοχολαμπάλ, τσοτσίλ, μαμ και τλελτάλ, που με αυτοπεποίθηση άλλαξαν την ιστορία των ιθαγενών γυναικών και του κόσμου.»

 
Αυτές που δεν υπάρχουν
Οι ιστορίες τους.
Οι χαρές και οι λύπες τους.
Οι πόνοι και η οργή τους
Η λήθη και η μνήμη τους.
Τα γέλια και τα δάκρυά τους.
Οι παρουσίες και οι απουσίες του.
Οι καρδιές τους.
Οι ελπίδες τους.
Η αξιοπρέπειά τους.
Τα ημερολόγιά τους.
Αυτά που ολοκληρώθηκαν. Αυτά που απόμειναν και τους τα οφείλουμε.
Οι κραυγές τους.
Οι σιωπές τους.
Αυτό κυρίως οι σιωπές τους.
Υπάρχει κάποια που δεν τις ακούει;
Που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της σε εκείνες;
Γυναίκες που αγωνίζονται.
Ναι. Εμείς.
Αλλά κυρίως, εκείνες.
Αυτές που αν και δεν υπάρχουν, είναι εδώ μαζί μας.
Γιατί δεν ξεχνάμε.
Γιατί δε συγχωρούμε.
Γι’ αυτές και με αυτές αγωνιζόμαστε.
Γυναίκες ιθαγενείς Ζαπατίστας
8 Μαρτίου 2021
Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ – ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗ, ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ/AUTONOMIA ZAPATISTA, ΤΡΙΤΗ 22/06/2021, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΡΟΧΗΣ, Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46

Featured post

10 ΙΟΥΝΗ 2021 ΟΛΕΣ – ΟΛΟΙ – ΟΛΑ , ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ 10 π.μ. , ΚΑΒΑΛΑ

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΙΑΤΑΖΕΙ – Η Ν.Δ. ΕΚΤΕΛΕΙ: ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΟΥΛΟΙ 
         Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τα εργασιακά συνοψίζει την εικόνα που έχουν όσοι ασπάζονται τον νεοφιλελευθερισμό για τα συστατικά που θα πρέπει να στοιχειοθετούν τον κοινωνικό όρο “εργασία”  από’ δώ και στο εξής. Ο συγκεκριμένος υπουργός εργασίας  και το εν λόγω σχέδιο νόμου προσωποποιούν όλα όσα η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου δρομολόγησε από το 2012,συνυπογράφοντες τα σχετικά μνημόνια με τους εκπροσώπους της διεθνούς οικονομικής μαφίας (τρόικα).Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. κρίνει ότι, ύστερα από περίπου 10 χρόνια, έφτασε η κατάλληλη ώρα για έναν πρώτο μεγάλο σταθμό αυτής της δρομολόγησης και κατεβάζοντας με θρασύτητα αυτό το νομοσχέδιο για διαβούλευση, αποπειράται να κάνει ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της  βαθμιαίας ισοπέδωσης των κοινωνικών-εργασιακών σχέσεων και της υπαγωγής τους στους νόμους της αγοράς. Με άλλα λόγια, όσα οι Σαμαράς-Βενιζέλος υπέγραψαν με θράσος τότε, έρχονται οι Μητσοτάκης-Χατζηδάκης και η λυκοπαρέα τους να εφαρμόσουν με κυνική συνέπεια τώρα.
         Ασφαλώς οι δράστες αυτού του επιχειρούμενου κοινωνικού εγκλήματος δεν είναι μόνοι τους. Έχουν συμμάχους. Πρώτος και καλύτερος σύμμαχος τους είναι ολόκληρο το αντιπολιτευτικό τόξο ,το οποίο, εκτός από τη πάγια συμμετοχή του στο πολιτικό θέατρο του κοινοβουλευτικού παζαρέματος της εξουσίας, είχε ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπογραφή και εφαρμογή του 1ου,2ου των μνημονίων (ΚΙΝΑΛ) και του 3ου,4ου (ΣΥΡΙΖΑ).Επιπρόσθετα, και στο ίδιο κλίμα, η μεσολάβηση της 5ετούς κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε κατευναστικά απέναντι σε κοινωνικές αντιδράσεις, δεδομένου ότι -πάντοτε- η άνοδος στην εξουσία δήθεν κοινωνικά ευαίσθητων κυβερνήσεων ύστερα από δριμεία επίθεση σε κεκτημένα με αγώνες ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, απορροφά τους κραδασμούς που συνεπάγεται η διαδικασία εγκατάστασης της νέας πραγματικότητας (ή της νέας τάξης πραγμάτων, όπως θά ‘λεγαν κάποιοι 80 περίπου χρόνια πριν).Μείζων και καίριας σημασίας σύμμαχος των κυβερνώντων υπήρξε ο ψυχολογικός πόλεμος που δέχθηκε η ελληνική κοινωνία επί 10 και πλέον χρόνια. Καθ’όλη αυτή τη περίοδο ,η ελληνική κοινωνία δέχεται τον ανελέητο μιντιακό  ψυχολογικό βομβαρδισμό σε όλες τις πτυχές της πραγματικής ζωής της (οικονομική εξαθλίωση ,πανδημία covid-19) αλλά και διαστρέβλωσής τους (δήθεν επαπειλούμενη ατομική ασφάλεια, δήθεν απειλητικοί ξένοι μετανάστες που βάσει σχεδίου εποφθαλμιούν την ελληνικότητα της χώρας, δήθεν ανά πάσα ώρα επικρεμάμενος κίνδυνος πολέμου με την γείτονα χώρα και ένα πλήθος άλλων ψεμάτων, που σκοτεινιάζουν και δηλητηριάζουν την ηρεμία που απαιτεί η ανθρώπινη ψυχή για να είναι ισορροπημένη και σε θέση να αντιδρά).Αυτή η γνώριμη σε όλους μας κατάσταση εκβάλλει σε έναν τόπο που κατοικείται από καθημαγμένους ανθρώπους, υποταγμένους στη κατευθυνόμενη από άλλους μοίρα τους και, κυρίως, έτοιμους να ανεχθούν τον κάθε τυχάρπαστο λογιστή Χατζηδάκη να επηρεάσει τη ζωή τους.
          Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, όσο ευυπόληπτος πολίτης και αν είναι ,όσο νομοταγής και αν δηλώνει, όσο πρόθυμος και αν είναι να υπακούσει σε όσα οι αμερικανοσπουδασμένοι “άριστοι” του/της πλασάρουν ως αληθινά και ωφέλιμα. Όμως, τί μας πλασάρουν ότι είναι για το καλό όσων εργάζονται; Ας δούμε:
-καταγγελία σύμβασης εργασίας.
           Ανατρέπεται εκ βάθρων το σύστημα καταγγελίας σύμβασης της εργασίας. Καταργείται δηλαδή το νομικό πλαίσιο εργασιακής σύμβασης που ισχύει εδώ και 101 χρόνια (νόμος 2112/1920).Επιγραμματικά, όταν μία τέτοια καταγγελία κριθεί ως άκυρη ο/η εργαζόμενος/η έχει το δικαίωμα για επιστροφή στην εργασία του/της και στη καταβολή σε αυτόν/η μισθών υπερημερίας, δηλαδή των μισθών από την ημέρα της άκυρης καταγγελίας μέχρι και την επιστροφή του/της στην εργασία.
            Με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη (άρθρο 65) ο/η εργαζόμενος/η δεν θα έχει την παραπάνω δυνατότητα, και επιπλέον, δεν θα έχει νόημα η προσφυγή στην Δικαιοσύνη, αφού το τελικό ποσό που θα λαμβάνει ο/η εργαζόμενος/η -όταν κριθεί τελεσίδικα ως άκυρη η καταγγελία της σύμβασής του/της- θα είναι εξαιρετικά μειωμένο σε σχέση με την εώς τώρα ισχύουσα ρύθμιση. Επιπλέον, δεν θα έχει δυνατότητα για επιστροφή στην εργασία του/της.
             Ουσιαστικά, πρόκειται για την κατάργηση της δυνατότητας δικαστικού ελέγχου της καταχρηστικής απόλυσης ,ενός από τους θεμελιώδεις πυλώνες του εργατικού δικαίου και μιας από τις ελάχιστες δικλίδες εξισορρόπησης της συντριπτικής δύναμης του εργοδότη εις βάρος του/της εργαζόμενου/ης στην διαπραγματευτική σχέση.
-Διευθέτηση ωραρίου.
              Στόχος της συγκεκριμένης ρύθμισης είναι η μείωση του εργατικού κόστους που συνεπάγεται την μείωση των εισοδημάτων του/της εργαζόμενου/ης. Έτσι καταργείται ουσιαστικά και επίσημα το 8ωρο,100 χρόνια μετά τη νομοθέτησή του, εφόσον πλέον θα χρειάζεται μόνο μία έγγραφη συμφωνία ανάμεσα στον/στην εργαζόμενο/η και τον/την εργοδότη/τρια. Είναι εύκολα αντιληπτό, βεβαίως, ότι τα περιθώρια ελευθερίας που έχει ένας εργαζόμενος που διαπραγματεύεται ατομικά την εργατική του δύναμη να αρνηθεί ή να επηρεάσει μία τέτοια συμφωνία είναι ελάχιστα.
               Ο/Η εργαζόμενος/η για την πέρα από το νόμιμο ωράριο απασχόλησή του/της (8ωρο) δεν θα δικαιούται προσαύξηση για υπερεργασία και υπερωρία. Είναι σαφές ότι  έτσι θεσμοθετούνται οι απλήρωτες υπερωρίες που θα “καλύπτονται” από ρεπό ή άδειες, αυξάνοντας έτσι οι δικτάτορες της οικονομίας κατά 20 ώρες εβδομαδιαίως τον χρόνο εργασίας, δίχως αντίστοιχη αύξηση αποδοχών.
                Σημειωτέα και η λεγόμενη “εργασιακή ευελιξία” με τα ωράρια λάστιχο που ξεφτιλίζουν τον προσωπικό χρόνο του/της εργαζόμενου/ης και αποδιοργανώνουν την όποια προσπάθεια ή σκέψη του/της για αντίσταση και σε πρακτικό επίπεδο.
-Υπερωρία.
                Πλέον, αυτός/ή που εργάζεται θα δικαιούται λιγότερη μισθολογική προσαύξηση, κάτι που περιγράφεται λεπτομερώς στο άρθρο 57 του νομοσχεδίου Χατζηδάκη.
-Παροχή πρόσθετης εργασίας στην σύμβαση μειωμένου ωραρίου (part time).
                Η νέα ρύθμιση (άρθρο 56) προβλέπει την υποχρέωση του/της εργαζόμενου/ης σε part time καθεστώς να παράσχει πρόσθετη εργασία και σε ωράριο που δεν είναι συνεχόμενο, σε σχέση με το συμφωνημένο ωράριο της ίδιας ημέρας. Κοντολογίς, κάποιος/α που εργάζεται τις πρωινές ώρες, θα μπορεί να κληθεί να εργαστεί και τις απογευματινές.
-Κατ’ εξαίρεση απασχόληση την Κυριακή.
                Το άρθρο 62 που επιλαμβάνεται του συγκεκριμένου ζητήματος, προβλέπει την πλατειά διεύρυνση των εργασιακών κλάδων των οποίων οι εργαζόμενοι/ες θα μπορούν να απασχοληθούν και την Κυριακή, ένα ξεκάθαρο δηλαδή βήμα προς την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
-Συλλογικές σχέσεις εργασίας. 
                 Με το άρθρο 82 του νομοσχεδίου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα υπάγονται στη νεοσυσταθείσα ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε.,μία ελεγκτική υπηρεσία στην οποία θα δίνουν λόγο ηλεκτρονικά όλα τα σωματεία για πάσης φύσεως στοιχεία (έδρα, αριθμό μελών κ.α.),ενώ η νέα αυτή υπηρεσία θα επικυρώνει την υποχρεωτική δυνατότητα για εξ αποστάσεως συμμετοχή στις αρχαιρεσίες και, συνεπώς, την ηλεκτρονική ψηφοφορία επίσης.
-Απεργία.
                 Η κήρυξη της απεργίας (άρθρο 90) καθίσταται όχι ζήτημα δυναμικό και υπόθεση των εργαζομένων αποκλειστικά, αλλά ένα ζήτημα στατικό και λίγο εώς πολύ υπολογίσιμο ως προς τις συνέπειες, τη διάρκειά του και τις διαστάσεις που μπορεί να προσλάβει.
                  Συγκεκριμένα προβλέπεται ότι για την κήρυξη απεργίας -αλλά ακόμη και για ολιγόωρες στάσεις εργασίας- τα σωματεία θα πρέπει εγγράφως και μέσω δικαστικού επιμελητή να ενημερώνουν τον εργοδότη/τρια για την ημέρα και την ώρα έναρξης και λήξης της, τη μορφή αυτής, τα αιτήματά της και τους λόγους που τα θεμελιώνουν.
                   Με το δε άρθρο 92 περί προπαγάνδισης και άσκησης ψυχολογικής βίας υπέρ μίας απεργίας, καταργείται στη πραγματικότητα η δυνατότητα των σωματείων να περιφρουρούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους, αφού μία απεργιακή περιφρούρηση ή ένα απεργιακό σύνθημα έξω από το χώρο εργασίας εύκολα θα βαφτίζεται “άσκηση ψυχολογικής βίας” και θα οδηγεί στην κήρυξη της απεργίας ως παράνομης ,με τους απεργούς να διώκονται και ποινικά!Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι διατάξεις των άρθρων που προβλέπουν για πρώτη φορά την αστική ευθύνη σε βάρος των συνδικαλιστών και των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όπως και η απαγόρευση κήρυξης απεργίας που κρίθηκε παράνομη από την αντίστοιχη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση για το ίδιο θέμα. Ουσιαστικά με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη τίθεται υπό διωγμό, ακόμη και ποινικό, το απεργιακό δικαίωμα και η συγκεκριμένη διάταξή του έρχεται να “κουμπώσει” με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, που ψήφισε η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (νόμος 4512/2018) περί απαρτίας του 50+1% στις Γενικές συνελεύσεις.
                   Αυτά περιλαμβάνει μία αδρομερής παρουσίαση των όσων υποτιμητικών περιέχει για τους αγώνες που πραγματοποίησαν ακόμα και οι ίδιοι οι πρόγονοι μας στην Καβάλα, το σχέδιο νόμου Χατζηδάκη που προωθούν η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα αφεντικά της. Δεν μας πτοούν τα “δολώματα” του νομοσχεδίου περί άδειας πατρότητας ή περί αποζημίωσης εργατοτεχνίτη και κάποιες άλλες διατάξεις του, που υπολογισμένα προστέθηκαν με στόχο την αλίευση της κοινωνικής συναίνεσης. Τέτοια ψίχουλα, καθώς και άλλα που θα δοθούν στο μέλλον, είναι επίτηδες τοποθετημένα στη παγίδα που μας στήνουν, ώστε να παρουσιαστούν σαν σημάδια υποχώρησης των κυβερνώντων ή σαν νίκες των εργαζομένων από την τωρινή αντιπολίτευση και αυριανή κυβέρνηση (βλ. ΣΥΡΙΖΑ).Τέτοια ξεροκόμματα υπάρχουν σε όλα τα νομοσχέδια και σε όλους τους νόμους των αστικών κομμάτων και προσομοιάζουν (ή θα προσομοιάσουν όταν χρειαστεί) με δείγματα καλής θέλησης από τους διοικητές του δημόσιου βίου, ακριβώς όπως, για παράδειγμα θα συμβεί με τον νόμο Κεραμέως στην Παιδεία, του οποίου βασικότατο μέλημα είναι η διευκόλυνση της σταδιακής εισχώρησης του ιδιωτικού κεφαλαίου στην εκπαίδευση, και όχι η εγκαθίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας (η οποία δεν πρόκειται καν να ιδρυθεί).
                     Η πρώτη γραμμή άμυνας του κοινωνικά ανήσυχου ή/και αγωνιζόμενου κόσμου πλέον τοποθετείται όχι απέναντι σε ένα κόμμα, κάποιο πρόσωπο ή κάποια παράταξη, αλλά απέναντι σ’ έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης και λειτουργίας που επιθυμεί διακαώς να επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη με τους υπηρέτες της σ’ εμάς ,τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας που μοχθούμε, χάνουμε τις ζωές μας, πλήττεται η υγεία και η σωματική και ψυχολογική ακεραιότητά μας για να ζουν αυτοί πλουσιοπάροχα και να μας διοικούν από τα στολισμένα με ελληνικές, χριστιανικές και ευρωπαϊκές σημαίες γραφεία τους. Η δική μας όμως σημαία είναι αυτή της εξέγερσης, της ελευθερίας και του δικαιώματός μας να ορίζουμε μόνοι/ες μας τις ζωές μας, εναντιωμένοι πάντα, εκτός των άλλων, και σε κάθε ρεφορμιστικό μόρφωμα που  η αστική δημοκρατία σκαρφίζεται ενίοτε για να μας υπνωτίσει.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

Featured post

Το Φαινόμενο ΒΦΛ στην Καβάλα, μοίρασμα Ακάνθινο στη λαϊκή αγορά, στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος

Σάββατο 05/06/2021, έγινε μοίρασμα του Ακάνθινου (άτακτο έντυπο από το αυτόνομο στέκι Καβάλας), στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος, στη λαϊκή αγορά της πόλης, με θέμα τη ρύπανση  από τη ΒΦΛ. 

Featured post

Ενημέρωση από συγκέντρωση – μικροφωνική, Παρασκευή, 04/06/2021, στα σκαλάκια στο Λιμάνι της Καβάλας για Σταθόπουλο/Δημητράκη

Την Παρασκευή, 04/06/2021, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συντρόφους, Β. Σταθόπουλο και Γ. Δημητράκη. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο, το οποίο ακουγόταν από τα ηχεία. Επίσης ηχογραφήθηκε και το κείμενο αλληλεγγύης στον Γ. Δημητράκη, από την Ταξική Αντεπίθεση. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ήρθαν δύο μπάτσοι του λιμενικού, επισημαίνοντας ότι η συγκέντρωσή μας ήταν παράνομη, ότι απαγορεύεται να έχουμε ηχείο με μουσική. Μετά από μία έντονη συνομιλία με άτομα από τη συνέλευση αλληλεγγύης Καβάλας, αποχώρησαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε ξαναπέρασαν οι λιμενικοί ή και πολλοί ασφαλίτες. Περίπου 20 αλληλέγγυοι/ -ες μείναμε στο σημείο για μία ώρα μοιράζοντας κείμενα και τονίζοντας την εκδικητική στάση του κράτους απέναντι στους συντρόφους μας!

Η ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΕΔΕΙΞΕ, Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ 19 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ

Ο αναρχικός Βαγγέλης Σταθόπουλος είναι προφυλακισμένος από τις 8 Νοέμβρη του 2019.  Η σύλληψή του έγινε από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα και,  όπως ήταν αναμενόμενο, ΜΜΕ και δημοσιογράφοι έσπευσαν να τον καταδικάσουν. Οι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν αφορούσαν σε ληστεία και συμμετοχή στην οργάνωση ‘Επαναστατική Αυτοάμυνα’. Συνελήφθη και φυλακίστηκε παρόλο που δεν υπήρχαν στοιχεία που τον συνέδεαν με την συγκεκριμένη υπόθεση και η μόνη εμπλοκή του ήταν η βοήθεια σε ένα τραυματισμένο σύντροφο που έδωσε όταν κλήθηκε να το κάνει και το έκανε. Αυτό αναδείχθηκε και στο δικαστήριο. 

Ο ίδιος, από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του, αρνήθηκε τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν και προσπάθησε να αναδείξει την εκδικητική μεταχείρισή του από τις αρχές όσον αφορά στη βίαιη προσαγωγή του, στις αβάσιμες κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν, στην άδικη προφυλάκισή του, καθώς και στη μεταγωγή του στις φυλακές της Λάρισας, λόγω της πολιτικής του ταυτότητας, δηλαδή ότι ήταν και είναι αναρχικός. Με τη σύλληψη του Β. Σταθόπουλου  το κράτος εγκαινίασε τη νέα τακτική του να βαφτίζει ως “αντιτρομοκρατικές” παρόμοιες μ’ αυτήν υποθέσεις.       

Έχοντας στερηθεί κάθε τεκμήριο αθωότητας, καταδικάστηκε δημόσια πριν ακόμα κατηγορηθεί. Σε μια εποχή που ο αυταρχισμός του κράτους διέπεται πλέον από την στυγνή και καθημερινή βία, οδηγήθηκε σε δίκη  με πιθανολογικά σενάρια, δηλαδή με στοιχεία που δεν υπήρχαν και τα οποία το δικαστικό σύστημα προσπάθησε να επινοήσει.

Έτσι λοιπόν, στις 4/3/2021, έλαβε κλήση να δικαστεί στις 17/3/2021, σε μια αίθουσα στην οποία επιτρέπονται μόλις 15 άτομα,  και αυτό κατόπιν αίτησης δικής του και πιέσεων των δικηγόρων, ώστε να μπορούν να παρασταθούν  συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι και να δημοσιοποιηθεί η δίκη. Με πρόσχημα την πανδημία, η υπόθεση του Β. Σταθόπουλου εκδικάστηκε σε μια αίθουσα που δεν πληρούσε τους όρους της πλευράς του κατηγορούμενου, με παρόντες μόνο τους συνηγόρους, πολλούς πάνοπλους αστυνομικούς και λίγους συγγενείς. 

Το διάστημα πριν τη δίκη συνάντησε τους δικηγόρους του 3 φορές, εκ των οποίων η μία ήταν έξω από το γραφείο της Ειδικού  Εφέτου  Ανακρίτριας στην συμπληρωματική κατάθεση που έδινε, λόγω των κατασταλτικών μέτρων που υπάρχουν για τον Covid 19. Κράτος και δικαστικό σύστημα έκαναν τα πάντα ώστε να τον εξοντώσουν ηθικά, οικονομικά, ακόμα και σωματικά. Κατά τη διάρκεια της παρατεταμένης ομηρίας του νόσησε από Covid-19,  κινδύνεψε η υγεία του και συνεχίζει να έχει προβλήματα με την αναπνοή του! 

Κατά τη διαδικασία της δίκης, αποδείχθηκε ότι την ώρα της κλοπής βρισκόταν στην περιοχή των Εξαρχείων με τουλάχιστον 3 μάρτυρες να επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό με στοιχεία. Κλήθηκαν 38 μάρτυρες -η συντριπτική πλειοψηφία τους ήταν αστυνομικοί- οι οποίοι όμως δεν τον αναγνώρισαν ούτε στο σημείο της κλοπής, ούτε στις δράσεις της οργάνωσης, ούτε μπόρεσαν να βρουν στοιχεία να του καταλογίσουν. Αποδείχτηκε, επίσης, η μεθόδευση της αστυνομίας μετά  την κατάθεση του Δ. Μ. για αναληθή στοιχεία στην προανακριτική διαδικασία. Τέλος, αποδείχτηκε η αναξιοπιστία της εξέτασης του δείγματος DNA. 

Στις 23 Απριλίου, η απόφαση από την έδρα ήταν καταπέλτης·19 χρόνια φυλάκιση χωρίς κανένα στοιχείο. 19 χρόνια γιατί ο σύντροφός μας δεν διαπραγματεύτηκε με τις κρατικές αρχές για την έμπρακτη αλληλεγγύη που έδειξε και υπερασπίστηκε την πολιτική του ταυτότητα. 19 χρόνια, γιατί έτσι έκριναν στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής και της κυβέρνησης και επέβαλαν με νομικές ακροβασίες ο εισαγγελέας και η έδρα. 19 χρόνια την στιγμή που παιδεραστές, βιαστές,  χρυσαυγίτες κατάδικοι και πολλοί άλλοι, απολαμβάνουν την κάλυψη του κράτους και την ευνοϊκή μεταχείριση των δικαστικών αρχών.  Η fast track διαδικασία  συνοδευόμενη από την απόφαση, δείχνει ξεκάθαρα ποιά θα είναι η στάση του κράτους από εδώ και πέρα. 

΄΄Η αλληλεγγύη δικάζεται στο πρόσωπό μου με τις πιο βαριές κατηγορίες, επειδή βοήθησα έναν τραυματισμένο σύντροφο. Η δίωξή μου και η εκδίκαση της υπόθεσης βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικά κριτήρια, στην στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης που ακολούθησα με συνέπεια στη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα να διαθέσω πάρα την ίδια την ζωή μου, δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ παρά τον διαρκή αγώνα ενάντια στη δολοφονική μανία του κράτους και του κεφαλαίου! Αν η έμπρακτη αλληλεγγύη μου είναι το αδίκημα για το οποίο πρέπει να καταδικαστώ και να σωφρονιστώ, δηλώνω αμετανόητος! ΄΄    Βαγγέλης Σταθόπουλος

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ  ΜΟΝΟΣ/-Η ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ 

Featured post

Συγκέντρωση – Μικροφωνική Ενάντια στην κρατική βία, λιμάνι Καβάλας, 22/05/2021

Σάββατο, 22/05/2021, στις 20:00, στο λιμάνι της Καβάλας, συγκεντρώθηκαν περίπου 20 αλληλέγγυες/ υοι, έστησαν μικροφωνική και μοίρασαν το παρακάτω κείμενο ….

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

«Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που επιλέγει» Eduardo Galeano

Με έναυσμα την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, ξεκίνησαν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για την ικανοποίηση του σύννομου αιτήματός του να επαναμεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού. Αντίδραση του κράτους στις δράσεις αυτές ήταν η γενικευμένη παρενόχληση του αλληλέγγυου κόσμου από τα “όργανα της τάξεως”, δηλαδή στοχοποιήσεις, παρακολουθήσεις και εκφοβισμοί – τραμπουκισμοί.
Το κράτος, εκμεταλλευόμενο την πανδημία, υιοθέτησε μέτρα που επέβαλαν την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ατομικών και συλλογικών. Τέτοια φαινόμενα δεν βρίσκονται μακριά μας αρκεί να μην τα αγνοούμε.
Στην Καβάλα συνέβησαν αρκετά περιστατικά στοχοποίησης αλληλέγγυου κόσμου. Σημειώθηκαν εξακριβώσεις στοιχείων σε δημόσιους χώρους, επιβολή αδικαιολόγητων προστίμων, παρενοχλήσεις σε εργασιακούς χώρους, προσαγωγές, παράνομοι έλεγχοι κινητών και παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών επικοινωνιών. Αποκορύφωμα τέτοιων πρακτικών αποτέλεσε η επιδεικτική παρακολούθηση συντρόφων/ισσών και η προσπάθεια εκφοβισμού αυτών και των οικογενειών τους έπειτα από την συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης.
Συγκεκριμένα, νυχτερινές ώρες, ασφαλίτες με συμβατικό όχημα ,ακολούθησαν για μεγάλη απόσταση το αυτοκίνητο συντρόφισσας που γυρνούσε σπίτι της, διενεργώντας απαράδεκτους οδηγικούς ελιγμούς, με κίνδυνο πρόκλησης ατυχήματος, ακόμη και σε βάρος της σωματικής της ακεραιότητας.
Πανελλαδικά υπήρξαν αντίστοιχα περιστατικά ακραίας παραβιαστικής συμπεριφοράς από τους μπάτσους, δηλαδή στοχοποιήσεις, απειλές, στέρηση του δικαιώματος για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ακόμα και βασανισμοί με κουκούλες. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τις συλλήψεις στην Αθήνα τριών αναρχικών, του Άρη Παπαζαχαρουδάκη ,του Σ. Κ και του Ο.Μ. . Ο Άρης απάγεται και βασανίζεται επί 8 ώρες και στην συνέχεια του καταλογίζονται 4 κακουργήματα, ένα εκ των οποίων είναι η απόπειρα ανθρωποκτονίας. Όμοια συμπεριφορά επεφύλαξαν και στον σύντροφό του, Ο.Μ., που κρίθηκε μάλιστα και προφυλακιστέος. Την ίδια μέρα συλλαμβάνεται η 18χρονη Ε. , η οποία υπέστη σεξουαλική παρενόχληση και απειλές βιασμού μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Επιπλέον, στα γεγονότα της Νέας Σμύρνης συνελήφθη 30χρονος άνδρας κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού και φυλακίστηκε με ψευδή στοιχεία.
Από την άλλη, το κράτος συνεχίζει να προστατεύει κινητοποιήσεις εθνικιστικών οργανώσεων. Συγκεκριμένα στο κέντρο της Καβάλας μέλη της πατριωτικής κίνησης την προηγούμενη νύχτα της εθνικής επετείου, της 25ης Μαρτίου, αφισοκολλούν σε ώρα απαγόρευσης κυκλοφορίας και δίχως κανένα μέτρο προστασίας για τον covid-19, την ίδια στιγμή που οι «αμερόληπτοι υπηρέτες» του νόμου  μοιράζουν πρόστιμα σε εργαζόμενους που επιστρέφουν στα σπίτια τους, λίγα μέτρα πιο κάτω.
Το κράτος επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τον τιμωρητικό του χαρακτήρα απέναντι σε  οποιαδήποτε πράξη αλληλεγγύης και έκφρασης κριτικής στη προβληματική διαχείριση της πανδημίας. Με πρόφαση την προστασία του πολίτη απέναντι στην πανδημία, η κυβέρνηση εμμένει να εμφανίζει ένα ηγεμονικό και επιθετικό προσωπείο, το οποίο καταπιέζει και καταδιώκει κάθε ατομικότητα και συλλογικότητα που τολμά να εναντιώνεται σε αυτό, ενώ παράλληλα οδηγεί τις κοινωνίες σε ένα κράτος διακρίσεων. Οι μεθοδευμένες αυτές κινήσεις του κράτους δεν μας φοβίζουν, συντασσόμαστε στο πλευρό κάθε καταπιεσμένου και υπερασπιζόμαστε τις ελευθερίες μας στο δρόμο ενάντια σε κάθε μορφή κρατικής τρομοκρατίας.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗΣ/ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Η 1η ΜΑΗ ΔΕ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΣΑΒΒΑΤΟ 1η ΜΑΗ, ΣΤΙΣ 11:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ, ΚΑΒΑΛΑ 2021

Το Σάββατο 1η Μάη 2021, στις 11:00 το πρωί, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση – μικροφωνική, στην πλατεία Καπνεργάτη, στην Καβάλα, από περίπου 30 άτομα. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο και το καινούριο φύλλο της εφημερίδας ”άπατρις”. Υπήρξε θετική ανταπόκριση από τον κόσμο που έκανε τα ψώνια του στην αγορά της πόλης, λόγω των ημερών. Επίσης, οι μπάτσοι περιφέρονταν  ”διακριτικά” γύρω από το σημείο συγκέντρωσης.

Η 1η ΜΑΗ ΔΕ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ
Βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας, και πιο συγκεκριμένα, στο ναδίρ της υγειονομικής αντοχής του δημόσιου συστήματος υγείας και λίγο πριν το άνοιγμα των συνόρων για την επίσημη έναρξη της τουριστικής περιόδου. Είναι σαφές προς όλους μας, βλέποντας αυτόν τον συσχετισμό, πως η κρατική διαχείριση της πανδημίας μέσω των αλλεπάλληλων περιόδων καραντίνας, τον οικονομικό στραγγαλισμό εργαζομένων- επιχειρήσεων και την καταστολή, δεν είχε ποτέ ως στόχευση να εξυπηρετήσει τις κοινωνικές ανάγκες απέναντι στον φονικό ιό. Και αυτό γιατί το κράτος ποτέ δε θωράκισε το δημόσιο σύστημα υγείας με προσλήψεις μόνιμου υγειονομικού προσωπικού και ποτέ δεν κάλυψε τις ανάγκες των νοσοκομείων σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Αντιθέτως προώθησε και συνεχίζει να νομοθετεί μια σειρά αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων, χορηγώντας εκατομμύρια στα φερέφωνα της εξουσίας (ΜΜΕ) και επιχειρώντας τη δόμηση ενός αστυνομικού κράτους με τον συνεχή εξοπλισμό των σωμάτων ασφαλείας και τις χιλιάδες προσλήψεις σε αυτά.
Αποδέκτης αυτής της ολοκληρωτικής επίθεσης του κράτους, είναι η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου. Εργαζόμενοι, άνεργοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, φυλακισμένοι, εκπαιδευτικοί, μαθητές και νεολαίοι. Άλλοτε, μέσω εργασιακών καταπατήσεων, αποκλεισμών, απομονώσεων και οικονομικών στραγγαλισμών, και άλλοτε, μέσω καταστολής των διεκδικήσεων των ελεύθερων χώρων, των ανοικτών πανεπιστημίων, του ίσου δικαιώματος στην περίθαλψη και στη ζωή, η πολιτική διαχείριση έγινε συνώνυμο της απαγόρευσης και η ατομική ευθύνη ορισμός της υπαιτιότητας.
Αφού η κυβέρνηση της ΝΔ έφτασε την καταστολή στο έπακρο, προσπάθησε να ποινικοποιήσει κάθε μορφή εργασιακής διεκδίκησης, κάθε αντίδραση στα νομοθετικά της εκτρώματα, πλέον επιχειρεί να περάσει και ένα νέο εργασιακό νομοσχέδιο που θα ζήλευαν μέχρι και οι φεουδάρχες του μεσαίωνα. Κατάργηση του οχτάωρου και σύνδεση του ωραρίου και της σχέσης εργασίας με την παραγωγικότητα κάθε επιχείρησης ή κλάδου. Πλήρης κατάργηση και απομόνωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και απελευθέρωση των ατομικών, δήθεν προς όφελος και επιλογή του εργαζόμενου. Εκτίναξη του επιτρεπόμενου ορίου υπερωριών στις 150, για όλους τους κλάδους της οικονομίας, με ταυτόχρονη μη καταβολή της προσαύξησης (λόγω υπερωρίας) ή συμψηφισμό απλήρωτων υπερωριών με μειωμένο ωράριο ή ρεπό. Εργάσιμη εβδομάδα διάρκειας 30-50 ωρών (με συνδυασμό 6ωρης και 12ωρης απασχόλησης), και “Ευέλικτη” τηλεργασία πλήρους, μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας. Και φυσικά κατάργηση του πενθήμερου (εργασία και το Σαββατοκύριακο), την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι που βρίσκονται σε αναστολή δεν ξέρουν αν θα επιστρέψουν στις εργασίες τους.
Η μείωση του κατώτατου μισθού αποτελεί στόχο του ΣΕΒ και προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως εξαργύρωση της πολιτικής στήριξης που έλαβε από το λόμπυ των βιομηχάνων . Επιπλέον, ασφαλιστικές και κρατικές εισφορές που έχουν αναβληθεί, θα κληθούν να πληρωθούν παρέα με τα τρέχοντα έξοδα και τις ενέσεις ρευστότητας των επιστρεπτέων προκαταβολών από τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Τα έξοδα τρέχουν κανονικά στα χρεοκοπημένα νοικοκυριά και στις κλειστές επιχειρήσεις, ενώ οι σαλτιμπάγκοι των δημοτικών συμβουλίων ψηφίζουν (από την πρώτη καραντίνα ακόμα) την ελάφρυνση των δημοτικών τελών από τους λογαριασμούς. Τα κομμένα και μειωμένα ενοίκια ζητούνται πίσω, ενώ καραδοκούν οι πλειστηριασμοί και οι εξώσεις πρώτης κατοικίας.
Ακόμα και στα εργατικά δυστυχήματα, η συστηματική αποσιώπηση, αποτελεί πάγια τακτική των εργολάβων και των αφεντικών τους. Είναι άξιο αναφοράς το περιστατικό εργατικής δολοφονίας που συνέβη στο χωριό Γυμνό Ερέτριας στην Εύβοια, όπου τρεις εργολαβικοί εργάτες του ΔΕΔΔΗΕ έχασαν τη ζωή τους και ένας τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης και αποκατάστασης βλάβης. Ένα δυστύχημα που επιβεβαιώνει την νομιμοποίηση του συνόλου των αυθαιρεσιών που θέλει να φέρει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, με την κατάργηση του οχτάωρου, την υπερεργασία, την απουσία υπευθύνων, μέτρων ασφαλείας και ελεγκτικών μηχανισμών, την πρόσληψη ανειδίκευτου εργολαβικού προσωπικού σε επικίνδυνες θέσεις εργασίας και με πενιχρούς μισθούς. Δυστύχημα που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους οι εργολαβικοί υπάλληλοι στη λιπασματοβιομηχανία της Καβάλας (ΒΦΛ), πριν βλάψουν τον εαυτό τους ή τους συμπολίτες τους, γιατί το περιβάλλον έχει καταστραφεί ήδη από τα σάπια φουγάρα και τα απόβλητα φωσφογύψου του εργοστασίου. Παράδειγμα προς τους εργαζόμενους της Καβάλα Oil, που τους προτάθηκε να γίνουν εργολαβικά πειραματόζωα, ενώ στις πλάτες τους παίζονται οικονομικά και γεωπολιτικά παιχνίδια.
Απέναντι σε αυτόν τον ξεκάθαρο ταξικό πόλεμο, καλούμαστε να ενωθούμε και να εναντιωθούμε σε αυτές τις εργοδοτικές και κυβερνητικές βαρβαρότητες. Δεν είμαστε αφελείς , ούτε πιστεύουμε πως θα έρθουν κάποιοι κομματικοί μεσσίες που θα φέρουν αλλαγές  στην καταπίεση μας. Δεν θέλουμε απλώς να αλλάξουν χέρια τα μαστίγια του κεφαλαίου και της χειραγώγησης. Θέλουμε εμείς να καθορίζουμε τις συνθήκες και τους όρους της ζωής μας. Κανένα σύστημα εκμετάλλευσης άλλωστε δεν πρόκειται να νοιαστεί για την υγεία, την επιβίωση και τις ανάγκες μας. Πόσω μάλλον όταν θεωρούμαστε άχρηστοι ή μη παραγωγικοί για αυτό.
Ενώνουμε τις φωνές μας με εργαζόμενους/ες του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, με ανέργους/ες και  καλλιτέχνες, με υγειονομικούς και ελεύθερους επαγγελματίες. Σηκώνουμε τα κοινωνικά αναχώματα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, σε όσους βιώνουν το καθεστώς εξαίρεσης και απομόνωσης, σε φυλακισμένους και πρόσφυγες/ μετανάστες. Με τους/τις αγωνιζόμενους/ες εκπαιδευτικούς και τους/τις φοιτητές/τριες, τους/τις νεολαίους/ες και τα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμών, με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας. Στεκόμαστε απέναντι στην κρατική καταστολή μαζί με κάθε υγιές κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος.
Εμείς οι από τα κάτω σας δηλώνουμε πως δεν πρόκειται να παζαρέψουμε τις ζωές μας, δεν πρόκειται να συνηθίσουμε τον θάνατο, ούτε να σας χαρίσουμε άλλο την ελευθερία μας με πρόσχημα την πανδημία. Δεν πρόκειται να σας αφήσουμε να ασελγήσετε πάνω μας ούτε να μας εκμεταλλευτείτε. Θα είμαστε πάντα απέναντι σας στο δρόμο, να σπάμε τον φόβο της καταστολής και της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Θα πολεμήσουμε για τη ζωή και την αξιοπρέπεια, για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ   

 

Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΣΑΒΒΑΤΟ 10/4/2021, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

   Το Σάββατο 10 Απρίλη το αυτόνομο στέκι Καβάλας πραγματοποίησε ανοιχτή ενημερωτική εκδήλωση με αντικείμενο τον ερχομό των Ζαπατίστας στην Ευρώπη και την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2021.Η εκδήλωση έγινε στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3 και η ημερομηνία της δεν επιλέχθηκε τυχαία, καθώς την ίδια μέρα του 1919 οι ηγετικές μορφές του ζαπατίστικου αγώνα Εμίλιο Ζαπάτα και Πάντσο Βίλα δολοφονήθηκαν, μαζί με πολλούς άλλους εξεγερμένους ζαπατίστας, σε ενέδρα. Σ’ αυτή την ημερομηνία-ορόσημο των συντρόφων από το Μεξικό, έγιναν ανάλογες δράσεις σε πολλές πόλεις της χώρας και της Ευρώπης.             Στην εκδήλωση ακούστηκε η ηχογραφημένη διακήρυξη του αγώνα των Ζαπατίστας  και ακολούθησε εισήγηση από μέλος μας, η οποία αποτέλεσε και το μεγαλύτερο  χρονικά μέρος της δράσης και διανεμήθηκε σχετικό έντυπο υλικό, αλλά και άλλο από προηγούμενες. Στην εισήγηση μας έγινε αναφορά στην ταυτότητα και το αγωνιστικό παρελθόν των Ζαπατίστας συντρόφων/ισσών, στην εν γένει καταστολή και προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα, στους λόγους που τους ωθούν σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι και, τέλος, στη χρησιμότητα και τα οφέλη για εκείνους κι εμάς από μία τέτοια γνωριμία και όσμωση. Ακολούθως, υπήρξε εκτενής αναφορά και περιγραφή της δικής μας οργανωτικής δομής σε Ελλάδα/Ευρώπη, ώστε να γίνουν κατανοητές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες με τις οποίες λειτουργούμε και παίρνουμε αποφάσεις, αλλά και τα προβλήματα που κάθε τόσο ανακύπτουν και μαθαίνουμε να τα αντιπαρερχόμαστε. Κατόπιν έγινε συζήτηση και τέθηκαν ερωτήματα από τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση, στα οποία προσπαθήσαμε να απαντήσουμε στον επαρκέστερο βαθμό, και κατέδειξαν το ζωηρό ενδιαφέρον του κόσμου για το όλο εγχείρημα (π.χ. ερωτήματα για το πως θα μπορούσε κάποιος να βοηθήσει, αν θα υπάρξουν μεταφραστικά προβλήματα και ιδέες για να ξεπεραστούν κ.α.).                                                                                                     Καταληκτικά, η προσέλευση και η συμμετοχή του κόσμου ήταν ικανοποιητική (περίπου 40 άτομα) δεδομένου ότι η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε εξωτερικό χώρο και ότι διανύουμε περίοδο έξαρσης της πανδημίας Covid 19.

Featured post

ΠΑΝΟ ΚΑΙ ΑΦΙΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ ,ΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ, ΚΑΒΑΛΑ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ 10 ΑΠΡΙΛΗ 2021

Liveblog: Δίκη για την υπόθεση του Β. Σταθόπουλου, 10η δικάσιμος

Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΣΑΒΒΑΤΟ 10/4/2021 στις 17:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ 

Οι Ζαπατίστας στην Ευρώπη , καλοκαίρι 2021 

102 χρόνια από τη δολοφονία του Ζαπάτα , είμαστε ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ , ενάντια στα μέγα -πρότζεκτ του Θανάτου , στο Μεξικό και παντού 

Από τα Βουνά του Νοτιοανατολικού Μεξικού 

Από τις γυναίκες , άντρες τους τις άλλες , τα παιδιά και τ@ς ηλικωμέν@ς του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής απελευθέρωσης …

Μας ενώνει η συνειδητοποίηση ότι αυτό που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε δεν είναι το να επιβάλλουμε το βλέμμα μας, τα βήματά μας, τις συντροφιές, τους δρόμους και τους προορισμούς μας, αλλά το να ακούσουμε και να κοιτάξουμε τον άλλον που, αν και διαφορετικός, έχει την ίδια λαχτάρα για ελευθερία και δικαιοσύνη.

“Να καλέσουμε όσ@ μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και συμμετέχουν σε παρόμοιους αγώνες, όλους τους έντιμους ανθρώπους και όλ@ς  τ@ς από κάτω που εξεγείρονται και αντιστέκονται σε ολα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να συμπορευτούν μαζί μας,να συνεισφέρουν,να στηρίξουν και να αποτελέσουν τους διαμορφωτές αυτών των δράσεων. Έτσι θα συνυπογράψουν και θα κάνουν δική τους αυτη τη διακήρυξη ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ”.

Ζαπατίστας 2021: Μια διακήρυξη… για τη ζωή (Υπογραφές)

…για τη ζωή

Zapatistas – Διακύρηξη Για Τη Ζωή
https://soundcloud.com/user-10632740/zapatistas

* με την τήρηση των απαραίτητων μέτρων αυτοπροστασίας 

* συλλέγουμε για τους πρόσφυγες της τοπικής δομής , όσοι θέλουν προσφέρουν και την σακούλα τον “προσφύγων” δηλαδή μια σακούλα με : αλεύρι , ηλιέλαιο , πατάτες , κρεμμύδια , μακαρόνια , σάλτσα , ευχαριστούμε !

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ 

Featured post

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ, ΑΦΙΣΑ ΚΑΒΑΛΑ

 

Πιθανότατα ο σύντροφος Β. Σταθόπουλος απολογείται την Παρασκευή.
Να σταθούμε δίπλα του μέχρι τη νίκη της έμπρακτης αλληλεγγύης.
Ενάντια σε μια δίκη που με εκδικητικά σενάρια και κατασκευή στοιχείων θέλει να καταδικάσει το πολιτικό φρόνημα.
Η υπεράσπιση του συντρόφου μας, είναι η υπεράσπιση της ιστορίας μας. Είναι η επιλογή να παραμείνουμε στο δρόμο, να δίνουμε το χέρι ο ένας στον άλλον όταν μας κυνηγούν.

Οι καλύτερες στιγμές μας όταν ο ένας δίπλα στον άλλον σε δύσκολους δρόμους μπροστά προχωρήσαμε.
Ο Βαγγέλης ήταν η εμπιστοσύνη σε όποιον στάθηκε  και παρέμεινε δίπλα του , αυτό υπερασπίζεται, το δρόμο που βαδίσαμε και ποτέ δεν ξεχάσαμε….

Ανέβηκε στο firefund. Για την οικονομική υποστήριξη του συντρόφου Β. Σταθοπούλου που δικάζεται.
Featured post

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/3/2021

Την Παρασκευή 19/3/2021, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης Καβάλας, στο λιμάνι της πόλης, με κεντρικό σύνθημα «Όλοι στους δρόμους για ζωή, υγεία, ελευθερία και αξιοπρέπεια».

Περίπου 40 άτομα συγκεντρώθηκαν  για να δείξουν την εναντίωσή τους στην αστυνομική βία, στον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας από την Κυβέρνηση και τη στήριξή τους στους αγώνες των φοιτητών/τριών. 

Αναρτήθηκε  πανό και μοιράστηκε κείμενο, υπό τη ”διακριτική” παρουσία της αστυνομίας γύρω από τον χώρο της συγκέντρωσης, αλλά και σε όλη την πόλη.

Featured post

Ενημέρωση από την συγκέντρωση – πορεία αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα, ενάντια στην αστυνομική και κρατική βία, Παρασκευή 12/03/2021, Καβάλα


Την Παρασκευή 12/3/2021, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην αστυνομική καταστολή και την πολιτική εκδικητικότητα που παρατηρείται τόσο στον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα, όσο και στα θύματα της κατασταλτικής βαναυσότητας.

Περισσότερα από 100 άτομα διαδηλώσαμε στο κέντρο της Καβάλας, φωνάζοντας συνθήματα. Η πορεία ξεκίνησε από το λιμάνι της πόλης όπου είχε οριστεί η συγκέντρωση – μικροφωνική και κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3 όπου ο κόσμος αποχώρησε. Κατά τη διάρκεια της πορείας, ο κόσμος σταμάτησε μπροστά στο αστυνομικό τμήμα· ακούστηκαν συνθήματα και έντονες διαμαρτυρίες για τις παρακολουθήσεις και τις στοχοποιήσεις που παρατηρούνται και στην Καβάλα, ιδιαίτερα σε άτομα νεαρής ηλικίας.

Αυτόν που καταδίκασε ένα λαό σε καταστολή και πείνα,

Τον λένε Μητσοτάκη και όχι Κουφοντίνα!

Το κείμενο που μοιράστηκε:

 

Featured post

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/3/2021 στις 18:00 στο Λιμάνι της Καβάλας

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ: 
Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Όσοι κατοικούμε σ’ αυτή τη χώρα το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε , εκτός από τα πολιτικά πεπραγμένα της κυβέρνησης της ΝΔ ( π.χ. κατάπτυστος νόμος Κεραμέως για την παιδεία , ανάλγητη και αδιάφορη προς τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες αντιμετώπιση της πανδημίας covid 19 ) , και το εφιαλτικό ξεδίπλωμα της πολιτικής υπόστασης των ανθρώπων που , υπό την ηγεσία του Μητσοτάκη , κυβερνούν τη χώρα , ή αλλιώς , διαχειρίζονται σημαντικό μέρος από τις ζωές μας . Η αλήθεια είναι ότι δεν θα περίμενε κανείς μία διαφορετική κυβερνητική διαδρομή από ανθρώπους κατόχους υπουργικών θώκων , οι οποίοι ύμνησαν τη Χούντα του ‘ 67 ( βλ. π.χ. Βορίδης , Α. Γεωργιάδης , Πλεύρης και οι λοιποί σαλτιμπάγκοι ) ή από ανθρώπους τυχοδιώκτες στο κυνήγι της εξουσίας που τους αποφέρει ευκατάστατη υλική ζωή και περιφέρουν τη μίζερη ύπαρξη τους από κόμμα σε κόμμα για να το πετύχουν ( βλ. π.χ. Χρυσοχοίδης και τόσοι άλλοι).
Ωστόσο , και για να συνδεθούμε με τα τρέχοντα , τους τελευταίους μήνες μείναμε εμβρόντητοι από το κρεσέντο αθλιότητας , παρανoμίας και ελεεινού κυνισμού της κυβέρνησης  Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια του ξετυλίγματος της υπόθεσης – σκανδάλου Λιγνάδη . Γίναμε μάρτυρες του πολιτικού αμοραλισμού μιας υπουργού του πολιτισμού ( ο κλαυσίγελως είναι αυτό που της αξίζει ) ονόματι Μενδώνη ,η οποία όχι μόνο δεν είχε το πολιτικό θάρρος να παραιτηθεί ύστερα από το ξεσκέπασμα αυτού του αηδιαστικού σκανδάλου με πρωταγωνιστή άνθρωπο της δικής της επιλογής και φίλο του σημερινού πρωθυπουργού ( ο οποίος χρησιμοποιούσε μέχρι και στρατιωτικά ελικόπτερα προκειμένου να μη χάνει τις παραστάσεις του Λιγνάδη στην Επίδαυρο ),  αλλά όταν αρχικά αποκαλύφθηκε η υπόθεση προσπάθησε να τον καλύψει ‘ όταν δε , διαπίστωσε ότι η δράση του παιδεραστή Λιγνάδη ήταν τέτοια που δεν καλυπτόταν , απεδείχθη τόσο ανήθικη που στράφηκε κατά των ηθοποιών και της υποκριτικής τέχνης και επειδή η παράταξη της ΝΔ εναγκαλίζεται και άλλους αποδεδειγμένα και δεδικασμένα παιδεραστές ( βλ. Νίκος Γεωργιάδης )   ο Μητσοτάκης έβαλε σε λειτουργία την ιστοσελίδα #MeToo ως κοινωνικό αμορτισέρ και προπέτασμα καπνού μπροστά στις ξεκάθαρες ευθύνες του και το πολιτικό κόστος που αυτός ο δειλός πολιτικός υποκριτής αρνείται να πληρώσει.
Στο ίδιο κάδρο της πολιτικής συγκάλυψης  εντάσσεται και η κατασκευή του σκανδάλου στην υπόθεση Κουφοντίνα , δηλαδή η σκόπιμη διατάραξη της ομαλής μέχρι τώρα έκτισης της ποινής του με τριπλό όφελος για την οικογένεια Μητσοτάκη : πρώτον αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και κατεύθυνση του ενδιαφέροντός της  προς αλλού πλην της υπόθεσης Λιγνάδη που , είπαμε και λίγο παραπάνω , κάνει τη ΝΔ να νιώθει άβολα ‘ δεύτερον ,  είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για κομματική συσπείρωση στους κόλπους των ψηφοφόρων της ενόψει και ενδεχόμενων εκλογών και ίσως πολύ σύντομα . Τρίτον , δεν μας διαφεύγει ότι μέσα σε συνθήκες ιδεολογικού διπολισμού τα εγκλήματα κατά της ζωής βαραίνουν λιγότερο στη συνείδηση και το μητσοτακέικο δεν θα άφηνε τέτοια χρυσή ευκαιρία να εξοντώσει τον Κουφοντίνα , ή , αν θέλετε , να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία , γνωρίζοντας επιπρόσθετα ότι σε δύο περίπου χρόνια θα αποφυλακιστεί.
Από το κλίμα κοινωνικής τρομοκράτησης που περίτεχνα δημιουργεί η κυβέρνηση δε θα μπορούσαν να λείπουν οι μπάτσοι , οι οποίοι σε πλείστες όσες περιπτώσεις δρουν έκνομα , τριγυρνούν ως συμμορίες  και τραμπουκίζουν , ξυλοκοπούν ή βασανίζουν ανθρώπους απρόκλητα και, εσχάτως, απροκάλυπτα. Αυτό αποδεικνύεται και από το περιστατικό απροσχημάτιστης αστυνομικής βίας που σημειώθηκε στην πλατεία Ν. Σμύρνης στην Αθήνα , όπου ένας πολίτης δάρθηκε ανηλεώς , όταν επιχείρησε να διαμαρτυρηθεί για την κατατρομοκράτηση που προκάλεσαν ομάδες ΔΙΑΣ που ( υποτίθεται ) διενεργούσαν ελέγχους Κυριακή μεσημέρι σε οικογένειες στο μέσον μιας ευρύχωρης πλατείας ( ξανά υποτίθεται ) για τη διασφάλιση των μέτρων κατά της πανδημίας. Τα πράγματα θα ήταν απλώς γελοία αν δεν τύγχαναν της πλήρους πολιτικής ( κυβέρνηση ) και δημοσιογραφικής ( βλ. Πορτοσάλτε) κάλυψης των μπάτσων και των ” κατορθωμάτων ” τους και δεν συμπληρώνονταν από αριβίστες πολιτικούς τύπου Κυρανάκη , γέννημα θρέμμα της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ , ο οποίος έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία του ανθρώπου που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από μπάτσους της ΔΙΑΣ διότι ζήτησε το λόγο  για τους αδικαιολόγητους τρομοκρατικούς ελέγχους τους και , επιπλέον, γνωστοποίησε την πολιτική του ταυτότητα ως ενοχοποιητικό στοιχείο επειδή είναι αριστερός και μάλιστα εξωκοινοβουλευτικός !! Με άλλα λόγια , η κυβέρνηση Μητσοτάκη , συνεπής στην πολιτική κοινωνική οπισθοδρόμηση  προς μια χώρα δύο ταχυτήτων (λίγοι  πλούσιοι – πολλοί φτωχοί) στοχοποιεί έναν άνθρωπο γιατί είναι αριστερός και νομιμοποιεί τη βία εναντίον του για τον ίδιο λόγο. Αν σε κάποιον η εν λόγω πρακτική δεν θυμίζει τίποτα ή συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους , τότε ή είναι αμνήμων ή καλύτερα να σταματήσει την ανάγνωση αυτού του κειμένου και να ανοίξει άμεσα την τιβί είτε για ενημέρωση ( του / της προτείνουμε ΣΚΑΙ , ΕΡΤ κ.α.) είτε για ψυχαγωγία ( του /της προτείνουμε SURVIVOR , MASTERCHEF κ.α ) . Ασφαλώς η ίδια αντιμετώπιση στοχοποίησης επιχειρήθηκε και σε πολλές περιπτώσεις θυμάτων βιασμού ή εν γένει σεξουαλικής κακοποίησης  με θύτες γνωστά πρόσωπα του δημόσιου βίου ‘ τα καλοπληρωμένα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη κανάλια δεν παραλείπουν να εκμέουν μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες ψέματα και συκοφαντίες εναντίον των θυμάτων , με πρωτοστάτες υπηρέτες του νόμου και της τάξης τύπου Κούγια , ταράζοντας περισσότερο τα ήδη θολωμένα νερά της ( τρομάρα της .. ) ειδησεογραφίας.
Μία πρώτη και σαφής ένδειξη κοινωνικού εφησυχασμού και πολιτικού στρουθοκαμηλισμού είναι η εσωτερική παραδοχή κάποιου/ ας ότι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα κυρίως στις δύο μητροπόλεις (Αθήνα , Θεσ/νίκη ) και σε μία επαρχιακή πόλη σαν την Καβάλα είτε δεν  ευδοκιμούν , είτε όλα είναι πιο ” αγνά ” . Λοιπόν , επειδή ένα κράτος , και δη το ελληνικό , λειτουργεί με ομόκεντρους κύκλους και ό,τι συμβαίνει στις μητροπόλεις επηρεάζει διαδοχικά και την υπόλοιπη επικράτεια  με αποτέλεσμα ένα σχετικά ομοιογενές σύνολο σε επίπεδο χώρας’ κοντολογίς , η καταστολή των μπάτσων στην Καβάλα μπορεί να απέχει  ποσοστιαία από την αντίστοιχη στην Αθήνα , τηρουμένων όμως των πληθυσμιακών και άλλων αναλογιών είναι ακριβώς η ίδια και σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερη . Ειδικότερα , επισημαίνουμε ότι στη Καβάλα παρατηρήθηκαν το τελευταίο διάστημα συνεχείς παρακολουθήσεις -συντρόφων / ισσών από μπάτσους των ίδιων και των σπιτιών τους , παρενοχλήσεις για εξακρίβωση στοιχείων και τρομοκράτηση νέων ανθρώπων που συμμετείχαν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις  ( συγκεντρώσεις , πορείες ) και στοχοποιήσεις ανθρώπων λόγω της πολιτικής τους στάσης και συμμετοχής. Εμείς γνωρίζουμε το πολιτικό αποτύπωμα της καβαλιώτικης ιστορίας το οποίο δεν εξαντλείται στα όρια μιας πλατείας ( βλ. πλατεία Καπνεργάτη ) , αλλά απεναντίας  το τιμούμε και το μπολιάζουμε με τους δικούς μας σύγχρονους αγώνες ενάντια στον μητσοτακισμό και την αναβίωση του υπερσυντηρητισμού και της φοβίας του άλλου ( βλ. καραμανλική και σαμαρική δεξιά).
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
https://soundcloud.com/user-10632740/zhnvgdfd28a2
Featured post

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ/ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΚΑΒΑΛΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Την Πέμπτη 04/03/2021, συγκεντρωθήκαμε στην παραλία της Καβάλας, απέναντι από τα γραφεία της ΝΔ, περίπου 30 αλληλέγγυες/αλληλέγγυοι στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Οι μπάτσοι ήταν παντού και αρκετοί. Μοιράστηκαν κείμενα και ακούστηκαν αρκετά συνθήματα!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Το Σάββατο 06/03/2021 στις 10:00, συγκεντρωθήκαμε 15 άτομα, απέναντι από την είσοδο της λαϊκής αγοράς της Καβάλας. Αναρτήσαμε πανό για τον Δ. Κουφοντίνα, μοιράσαμε κείμενι και φωνάξαμε συνθήματα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Οι μπάτσοι ήταν και πάλι γύρω μας και σχεδόν δίπλα μας! Μετά από μία ώρα αποχωρήσαμε και οι μπάτσοι σταμάτησαν σχεδόν στα 2 μέτρα δύο συντρόφους για εξακρίβωση. Τακτική που ακολουθούν συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό, μετά από κάθε συγκέντρωση.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ!

ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΠΑΝΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Featured post

Συγκέντρωση για τον απεργό πείνας και δίψας Δ.Κ. στην Παραλία Καβάλας, απέναντι από τα ΚΤΕΛ, στην ξύλινη εξέδρα, στις 18:00

Featured post

Συγκεντρώσεις Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα, Καβάλα

ΤΡΙΤΗ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Παρέμβαση στο λιμάνι της Καβάλας,  πραγματοποιήσαμε το απόγευμα της Τρίτης 23 Φεβρουαρίου 2021, περίπου 20 αλληλέγγυες/αλληλέγγυοι στον Δημήτρη Κουφοντίνα.

Αναρτήθηκε πανό και μοιράστηκε ενημερωτικό κείμενο για την κατάσταση της υγείας  του απεργού πείνας και για το αίτημα του να μεταχθεί στις φυλακές  Κορυδαλλού. Η παρέμβαση κράτησε περίπου μιάμιση  ώρα, με τους μπάτσους να είναι στημένοι σε απόσταση και να παρατηρούν ”διακριτικά”.

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Ν.Δ.

Περίπου 30 αλληλέγγυες/αλληλέγγυοι συγκεντρωθήκαμε στην παραλία της πόλης, απέναντι από τα γραφεία της Ν.Δ. Αναρτήσαμε πανό, μοιράσαμε ενημερωτικό κείμενο για τον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Κολλήθηκαν αυτοκόλλητα στην είσοδο της πολυκατοικίας που στεγάζονται τα γραφεία των δολοφόνων της Ν.Δ. Μετά από μία ώρα, αποχωρήσαμε από το σημείο φωνάζοντας συνθήματα αλληλεγγύης, με τους μπάτσους να μας ακολουθούν κρατώντας απόσταση. Σταματήσαμε μπροστά στο δημαρχείο της πόλης φωνάζοντας συνθήματα με δυνατό παλμό και αποχωρήσαμε….

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΚΑΒΑΛΑ 16/02/2021, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ

Σήμερα, Τρίτη 16/02/2021, στις 17:00, στην πλατεία Καπνεργάτη στην Καβάλα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση – μικροφωνική, ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα. Περίπου 25 αλληλέγγυες/αλληλέγγυοι, φώναξαν συνθήματα και μοίρασαν ενημερωτικό κείμενο για τον αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα. Οι μπάτσοι ήταν γύρω από την πλατεία μέχρι το τέλος της συγκέντρωσης.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Η κυβέρνηση της Νέας Χουντο(Δημο)κρατίας με φωτογραφική διάταξη που περιλήφθηκε ως προσθήκη στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τη σωφρονιστική νομοθεσία (άρθρο 3 του Ν. 4760 / 2020), αν και δεν υπήρχε στο αρχικό κείμενο που είχε εισαχθεί προς συζήτηση στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής, απαγόρευσε τη μεταγωγή ή παραμονή σε αγροτικές φυλακές όσων έχουν καταδικασθεί για τρομοκρατία. Σύμφωνα δε με επόμενη διάταξη του ίδιου άρθρου, σε μία τέτοια περίπτωση, ο κρατούμενος επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.

Η συγκεκριμένη πρωτοφανής εκδικητική αντιμετώπιση του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα είναι συνέχεια όμοιων πρακτικών , που μοναδικό σκοπό έχουν τη φυσική και πολιτική του εξόντωση.

Θυμίζουμε ότι :

αν και θεμελίωσε ο Δ. Κουφοντίνας δικαίωμα άδειας από το 2010, το στερήθηκε επί επτά συναπτά έτη, με την πρώτη άδεια να του χορηγείται το 2017,

– αν και δεν παραβίασε καμία υποχρέωση κατά τις χορηγηθείσες άδειες τα έτη 2017 έως 2019, δικαιώνοντας απόλυτα τους έξι διαφορετικούς εισαγγελικούς λειτουργούς που υπέγραψαν τη χορήγησή τους, εντελώς αυθαίρετα στερείται εκ νέου το δικαίωμα της άδειας από τον Μάρτιο του 2019,

– το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, καλούμενο να  αποφασίσει επί αίτησης συγχώνευσης ποινών για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, κρίνοντας ανεπαρκή την  απόφαση  του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που τον καταδίκασε, διέταξε την επανάληψη της δίκης της 17 Ν, αναβάλλοντας επ’ αόριστο την συγχώνευση, προκειμένου να  ξαναγίνει η δίκη (!!!!) και να διορθωθεί η απόφαση. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, με αποτέλεσμα να αποκλείεται ο κρατούμενος  από  ευεργετικές διατάξεις που έχουν εφαρμογή σε όλους ανεξαιρέτως  και  να απειλείται με πρόσθετα χρόνια φυλακής.

Στις 23 / 12 / 2020 ο Δημήτρης Κουφοντίνας, υπό το πρόσχημα του αυξημένου ιϊκού φορτίου, μεταφέρθηκε απροειδοποίητα στις φυλακές Δομοκού, κατά παράβαση ακόμα και αυτού του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν, σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να μεταχθεί στον Κορυδαλλό.

Στις 8 / 1 / 2021 ξεκίνησε απεργία πείνας (σήμερα βρίσκεται στην 40η μέρα), επισημαίνοντας ο ίδιος στην δήλωσή του ότι : «Το έγγραφο του υπουργείου που μου γνωστοποιήθηκε χθες, αποκαλύπτει την πρωτοφανή του μεθόδευση απέναντί μου, καθώς, σύμφωνα με αυτό, στην μιάμιση ώρα που διήρκεσε η μεταγωγή μου από την Κασσαβέτεια στο Δομοκό, όπου και όπως απαιτούσε η εγχώρια Φαμίλια, φαίνεται ότι μετάχθηκα και στον Κορυδαλλό, για να φαίνεται ότι τηρήθηκε αυτό που απαιτούσε ο φωτογραφικός νόμος για τις αγροτικές, που έφτιαξαν για να με εκτοπίσουν από αυτές. Μετά τα όσα απροκάλυπτα γίνονται και όσα κυνικά αποκαλύπτονται στον πόλεμο εναντίον μου, η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας. Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή».

Στις 16 / 1 / 2021 αστυνομικοί με κουκούλες εισήλθαν στις φυλακές Δομοκού, κατόπιν σχετικής εισαγγελικής παραγγελίας, και οδήγησαν με τη βία τον Δημήτρη Κουφοντίνα στο Γενικό Νοσοκομείο Φθιώτιδας` αρνούμενος δε ο ίδιος κάθε ιατρική πράξη χωρίς τη συναίνεσή του, τον μετέφεραν πάλι στις φυλακές Δομοκού, όπου κρατείται σε κελί απομόνωσης και μάλιστα σε καθεστώς 24ωρης ηλεκτρονικής επιτήρησης. Με ήδη πολύ επιβαρυμένο οργανισμό από προηγούμενες αντίστοιχες απεργίες βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην εντατική του νοσοκομείου Λαμίας.

Ήδη σε ένδειξη αλληλεγγύης, ξεκίνησαν απεργία πείνας πλήθος κρατούμενων συντρόφων, ενώ πραγματοποιήθηκαν πανελλήνιες δράσεις συμπαράστασης (πορείες, αντιπληροφόρηση κ.λ.π.) στο πρόσωπό του.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε συνεννόηση με την Αμερικανική Πρεσβεία, την «Αγία Οικογένεια» Μητσοτάκη, υποτελείς δικαστικούς λειτουργούς και τα κρατικοδίαιτα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης επί σειρά ετών έχουν θέσει ως στόχο τους την δολοφονία του ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ Δημήτρη Κουφοντίνα, ενός αγωνιστή που ανέλαβε χωρίς δισταγμό την πολιτική ευθύνη της δράσης της 17 Ν και παρέμεινε συνεπής στην ένοπλη εξέγερση ενάντια στους κρατικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς.

Με τις άθλιες αυτές μεθοδεύσεις, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου που η δήθεν Δημοκρατία τους δήθεν ευαγγελίζεται, το Κράτος εκδικείται, προσπαθεί να ταπεινώσει με κάθε τρόπο τον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον εξωθεί στο έσχατο μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας, την απεργία πείνας, με άμεσο κίνδυνο ακόμη και για την ίδια του τη ζωή.

Δεν θα ανεχθούμε καμία καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, πολιτικών / εξεγερμένων ή μη, από την ολοκληρωτική κυρίαρχη τάξη.

Αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο στο μίσος των κρατούντων για την κοινωνική και ταξική πάλη.

Απαντούμε με καθημερινούς αγώνες λαϊκής βάσης, μέχρι η εξέγερση να γίνει πράξη, μέχρι την διάλυση των τάξεων και των ανισοτήτων.

Είμαστε αλληλέγγυες / αλληλέγγυοι στον αδιαπραγμάτευτο αγώνα ζωής και πολιτικής αξιοπρέπειας του Δημήτρη Κουφοντίνα.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Featured post

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ από ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ -ΟΙ ΚΑΒΑΛΑΣ στο Ράδιο Πρωινή 93.7 Κύπρου 12, Καβάλα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ
Η κυβέρνηση της Νέας Χουντο(Δημο)κρατίας με φωτογραφική διάταξη που περιλήφθηκε ως προσθήκη στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για τη σωφρονιστική νομοθεσία (άρθρο 3 του Ν. 4760 / 2020), αν και δεν υπήρχε στο αρχικό κείμενο που είχε εισαχθεί προς συζήτηση στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής, απαγόρευσε τη μεταγωγή ή παραμονή σε αγροτικές φυλακές όσων έχουν καταδικασθεί για τρομοκρατία. Σύμφωνα δε με επόμενη  διάταξη του ίδιου άρθρου, σε μία τέτοια περίπτωση, ο κρατούμενος επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.
Η συγκεκριμένη πρωτοφανής εκδικητική αντιμετώπιση του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα είναι συνέχεια όμοιων πρακτικών , που μοναδικό σκοπό έχουν τη φυσική και πολιτική του εξόντωση.
Θυμίζουμε ότι :
– αν και θεμελίωσε ο Δ. Κουφοντίνας δικαίωμα άδειας από το 2010, το στερήθηκε επί επτά συναπτά έτη, με την πρώτη άδεια να του χορηγείται το 2017,
– αν και δεν παραβίασε καμία υποχρέωση κατά τις χορηγηθείσες άδειες τα έτη 2017 έως 2019, δικαιώνοντας απόλυτα τους έξι διαφορετικούς εισαγγελικούς λειτουργούς που υπέγραψαν τη χορήγησή τους, εντελώς αυθαίρετα στερείται εκ νέου το δικαίωμα της άδειας από τον Μάρτιο του 2019,
– το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, καλούμενο να  αποφασίσει επί αίτησης συγχώνευσης ποινών για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, κρίνοντας ανεπαρκή την  απόφαση  του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών που τον καταδίκασε, διέταξε την επανάληψη της δίκης της 17 Ν, αναβάλλοντας επ’ αόριστο την συγχώνευση, προκειμένου να  ξαναγίνει η δίκη (!!!!) και να διορθωθεί η απόφαση. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, με αποτέλεσμα να αποκλείεται ο κρατούμενος  από  ευεργετικές διατάξεις που έχουν εφαρμογή σε όλους ανεξαιρέτως  και  να απειλείται με πρόσθετα χρόνια φυλακής.
Στις 23 / 12 / 2020 ο Δημήτρης Κουφοντίνας, υπό το πρόσχημα του αυξημένου ιϊκού φορτίου, μεταφέρθηκε απροειδοποίητα στις φυλακές Δομοκού, κατά παράβαση ακόμα και αυτού του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν, σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να μεταχθεί στον Κορυδαλλό.
Στις 8 / 1 / 2021 ξεκίνησε απεργία πείνας,(σήμερα βρίσκεται στην 39η μέρα) επισημαίνοντας ο ίδιος στην δήλωσή του  ότι : «Το έγγραφο του υπουργείου που μου γνωστοποιήθηκε χθες, αποκαλύπτει την πρωτοφανή του μεθόδευση απέναντί μου, καθώς, σύμφωνα με αυτό, στην μιάμιση ώρα που διήρκεσε η μεταγωγή μου από την Κασσαβέτεια στο Δομοκό, όπου και όπως απαιτούσε η εγχώρια Φαμίλια, φαίνεται ότι μετάχθηκα και στον Κορυδαλλό, για να φαίνεται ότι τηρήθηκε αυτό που απαιτούσε ο φωτογραφικός νόμος για τις αγροτικές, που έφτιαξαν για να με εκτοπίσουν από αυτές. Μετά τα όσα απροκάλυπτα γίνονται και όσα κυνικά αποκαλύπτονται στον πόλεμο εναντίον μου, η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας. Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να θάψει την 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή».
Ήδη σε ένδειξη αλληλεγγύης , ξεκίνησαν απεργία πείνας, πλήθος κρατουμένων συντρόφων,, ενώ πραγματοποιήθηκαν πανελλήνιες δράσεις συμπαράστησης (πορείες ,αντιπληροφόρηση κλπ) στο πρόσωπο του.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε συνεννόηση με την Αμερικανική Πρεσβεία, την «Αγία Οικογένεια» Μητσοτάκη, υποτελείς δικαστικούς λειτουργούς και τα κρατικοδίαιτα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης επί σειρά ετών έχουν θέσει ως στόχο τους την δολοφονία του ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ Δημήτρη Κουφοντίνα, ενός αγωνιστή που ανέλαβε χωρίς δισταγμό την πολιτική ευθύνη της δράσης της 17 Ν και παρέμεινε συνεπής στην ένοπλη εξέγερση ενάντια στους κρατικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς.
Με τις άθλιες αυτές μεθοδεύσεις, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου που η δήθεν Δημοκρατία τους δήθεν ευαγγελίζεται, το Κράτος εκδικείται, προσπαθεί να ταπεινώσει με κάθε τρόπο τον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον εξωθεί στο έσχατο μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας, την απεργία πείνας, με άμεσο κίνδυνο ακόμη και για την ίδια του τη ζωή.
Δεν θα ανεχθούμε καμία καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων, πολιτικών / εξεγερμένων ή μη, από την ολοκληρωτική κυρίαρχη τάξη.
Αντιστεκόμαστε  με κάθε τρόπο στο μίσος των κρατούντων για την κοινωνική και ταξική πάλη.
Απαντούμε με καθημερινούς αγώνες λαϊκής βάσης, μέχρι η εξέγερση να γίνει πράξη, μέχρι την διάλυση των τάξεων και των ανισοτήτων.
Είμαστε αλληλέγγυες / αλληλέγγυοι στον αδιαπραγμάτευτο αγώνα ζωής και πολιτικής αξιοπρέπειας του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Featured post

ΧΟΥΝΤΑ του ‘67 – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ του 2021 : μία Κεραμέως και ένας Χρυσοχοΐδης … δρόμος!

ΧΟΥΝΤΑ του ‘67 – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ του 2021 : μία Κεραμέως και ένας Χρυσοχοΐδης … δρόμος!

Από τις πρώτες στιγμές της η τρέχουσα κυβέρνηση έδειξε με σαφήνεια τις πρωτόγονα οπισθοδρομικές αντιλήψεις και προθέσεις της για τον νευραλγικό τομέα της εκπαίδευσης, όταν το προβεβλημένο στέλεχός της Αδ. Γεωργιάδης δήλωνε – χωρίς ντροπή και κόντρα στην ανθρώπινη κατάκτηση του ορθολογισμού – ότι καταργείται η διδασκαλία της Κοινωνιολογίας από το Λύκειο, διότι παράγει αριστερούς επιστήμονες!!! Αυτή η δημόσια δήλωση είναι αρκετή και δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς τίποτα άλλο, για να γίνει κατανοητή η φασιστικής έμπνευσης κοσμοθεωρία των ανθρώπων που κυβερνούν τη χώρα.

Ωστόσο – και επειδή η πραγματικότητα δεν λυπάται κανέναν – έρχεται το νομοσχέδιο για την εκπαίδευση από την υπουργό παιδείας Κεραμέως για να ξεπεράσει κάθε φαντασία. Μία από τις βασικότερες διατάξεις του προβλέπει την ίδρυση πανεπιστημιακού αστυνομικού σώματος ( κι άλλοι μπάτσοι στο κεφάλι μας! ) με αρμοδιότητα τη τήρηση της τάξης στους πανεπιστημιακούς χώρους. Επιπρόσθετα προβλέπεται η τοποθέτηση καμερών (!!), ώστε το οργουελικό όραμα της υπουργού να πάρει σάρκα και οστά και, συνεπώς, να ελέγχεται σιδηρόφρακτα η ζωντάνια και η ενστικτώδης ανάγκη των νέων για αλλαγή ή ανατροπή της όποιας πραγματικότητας δημιουργήθηκε από άλλους για τους ίδιους. Όλα αυτά – και ενώ προβάλλονται από τα μέσα που ΄΄ενημερώνουν΄΄ μαζικά ως αναγκαία και αυτονόητα μέτρα για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας της υγείας διδασκόντων και διδασκομένων όπως και της δημόσιας περιουσίας – αποτελούν τη κατά γράμμα εφαρμογή αυτού που πρώτος ο Μακιαβέλλι δίδαξε στους επίγονους του: σπείρε τον φόβο και άσε τον υπήκοο να ζει με την έγνοια ότι μπορεί να είναι ένοχος για κάτι· αυτή η έγνοια πάντα είναι χρήσιμη στον εξουσιαστή.

Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύεται η λογική και ψυχοκοινωνική θεμελίωση του νομοσχεδίου της Κεραμέως και απαντά στο εύλογο ερώτημα που θα έθετε κάποιος: προς τι όλα αυτά από τη στιγμή που το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κατηργημένο και υπάρχουν ήδη εδώ και κάποια χρόνια σεκιουριτάδες που ελέγχουν και ρουφιανεύουν όσα πρέπει στην αστυνομία. Η δράση και η ίδια η ύπαρξη του φοιτητικού κινήματος μεταδικτατορικά ενοχλούσε τη Δεξιά στην Ελλάδα , αλλά (όταν δεν την εξυπηρετούσε) και την Αριστερά· ένα κίνημα που ΄΄ξεδοντιάστηκε΄΄ και αφομοιώθηκε από το πολιτικό σύστημα τη δεκαετία του ΄80 και όταν τη δεκαετία του ΄90 και εξής ενσωματώθηκε στο ευρύτερο αγωνιστικό κοινωνικό κίνημα με τις διάφορες μορφές που παίρνει κατά καιρούς, τσακίστηκε στο ξύλο και σύρθηκε στα αστικά δικαστήρια (βλ. Νοέμβρης 1995, υπόθεση ζαρντινιέρας στη Θεσ/νίκη και πλήθος άλλων).

Ένα και μόνο στιγμιότυπο ΄΄φωτογραφίζει΄΄ την αντίληψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την εκπαίδευση και δεν είναι άλλο από τη συνεδρίαση της Βουλής στις 2 Φεβρουαρίου (ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου Κεραμέως): δεύτερος τη σειρά εισηγητής είναι ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοΐδης· δηλαδή τοποθετήθηκε ως άμεσα εμπλεκόμενος με τα εκπαιδευτικά θέματα ο υπουργός των μπάτσων!!!

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο απώτερος και τελικός στόχος της κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι η εγκαθίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών στα πρότυπα της αγγλοσαξονικής νεοφιλελεύθερης οικονομικά εκπαιδευτικής πολιτικής σύμφωνα με την οποία τα πανεπιστήμια – επιχειρήσεις δέχονται τους πελάτες – φοιτητές σε καθωσπρέπει campus με καλοκουρεμένες χλοερές εκτάσεις και βιβλιοθήκες με χορηγούς τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη (ωχ συγγνώμη, αυτός χορηγεί την υγεία!), τον Μαρινάκη ή την Εκκλησία. Δεν θα τους περάσει όμως το σχέδιο για το γκρέμισμα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης για όλους, ούτε και ο διακαής πόθος τους για μια κοινωνία διάφορων ταχυτήτων όπου οι μεν θα διαχωρίζονται απ΄ τους δε με βάση το χρήμα και, τελικώς, στον ορίζοντα της σκέψης όλων θα ανατέλλει καθημερινά η αγωνία για επιβίωση και όχι η ορμή για ζωή.

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΚΑΒΑΛΑ, 23/01/2021

 

Το Σάββατο 23/1, στις 10:30 π.μ., πραγματοποιήσαμε μικροφωνική αλληλεγγύης στο κέντρο της Καβάλας, στην πλατεία Καπνεργάτη, σε συμπαράσταση στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και των αλληλέγγυων κρατουμένων.

Λόγω καιρού δε στήθηκε  μικροφωνική αλλά αναρτήθηκε πανό στην πλατεία το οποίο έγραφε “Αλληλεγγύη στον αμετανόητο Δ. Κουφοντίνα. Απεργία πείνας από 8/1/21, κανείς δεν είναι αναλώσιμος.”, και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.
Άξιο αναφοράς είναι πως η αστυνομία ήταν στην πλατεία λόγω της κίνησης της αγοράς πριν πάμε εμείς, ενώ ενισχύθηκε με ομάδες ΔΙΑΣ όταν έγινε αισθητή η παρουσία μας χωρίς να επέμβουν για κανέναν λόγο.
Αλληλεγγύη στον αμετανόητο Δ.Κουφοντίνα
Αυτόνομο στέκι Καβάλας

 

 

Featured post

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΤΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ (Ανάρτηση πανό στο πάρκο Φαλήρου, Καβάλα, στις 23/12/2020)

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΤΤΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ.

Με αφορμή το αυστηρό lockdown και την αστυνομοκρατία των τελευταίων ημερών στην Δυτική Αττική, σύντροφοι από Ελευσίνα, Πέραμα, Σαλαμίνα, Βίλια, Οινόη, Παγκράτι, Ευαγγελισμό, Καβάλα,και Γιάννενα προχώρησαν σε αναρτήσεις Πανό και αναγραφή συνθημάτων ώστε να γνωστοποιηθεί παντού η συνθήκη που επικρατεί εδώ.

Την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020, , ο Χρυσοχοΐδης στην Ελευσίνα δήλωνε : «Δεν έχω να πω πολλά, στην πραγματικότητα έχω να πω ένα μόνο: Κανείς δεν μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Είμαστε εδώ για βοηθήσουμε, να εξηγήσουμε να συνδράμουμε, αλλά του κεφαλιού του κανείς. Σε αντίθετη περίπτωση θα σφραγισθούν οι περιοχές, ακόμη και σπίτι-σπίτι. Δεν είναι ούτε απειλή, ούτε προειδοποίηση. Είναι απόφαση και θα γίνει έτσι αν χρειαστεί».

Οι παραπάνω δηλώσεις δείχνουν το πως θέλει ο κρατικός μηχανισμός να διαχειριστεί την πανδημία. Στέλνοντας δηλαδή υπεράριθμες αστυνομικές δυνάμεις και τρομοκρατώντας αντί να ενισχύσουν συνολικά το σύστημα υγείας. Τα κέντρα υγείας της δυτικής αττικής υπολειτουργούν ή κλείνουν, και το Θριάσιο νοσοκομείο έχει τρομερές ελλείψεις μεγαλύτερες από ότι είχε πριν την πανδημία. Θέλουν να διαχειριστούν την πανδημία με αυστηρούς ελέγχους στον δρόμο, αλλά ουδεμία συζήτηση δεν γίνεται για μέτρα και τεστ στις βιομηχανίες οι οποίες απασχολούν δεκάδες χιλιάδες εργάτες. Ο στρατός του Χρυσοχοΐδη βρίσκεται παντού, προσάγει, τραμπουκίζει και δεν διστάζει να κόψει πρόστιμα ακόμα και σε εργάτες που τα αφεντικά τους, τους κολλάνε ένσημα 4ωρου αντί για 8ωρου, οπότε τα έγγραφα μετακίνησής τους γράφουν άλλη ώρα.

Οι τοπικές αυτοδιοικήσεις είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις κυβερνητικές αποφάσεις, με τους Δημάρχους να ζητάνε εντατικότερους ελέγχους και τις όποιες αντιδράσεις τους να περιορίζονται στο να καταγγέλλουν πως τα ΜΜΕ διογκώνουν την κατάσταση και κάνουν κακό στα προφίλ των περιοχών μας. Φασίστες, ρατσιστές και συνωμοσιολόγοι ενώνονται και προσπαθούν να στρέψουν την διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση απέναντι στους Ρομά και τους πρόσφυγες.

Είναι στο χέρι όλων μας να αναχαιτίσουμε αυτή την λαίλαπα που έρχεται καταπάνω μας σε όλα τα μέτωπα. Είναι πολύ σημαντικό όταν όλα είναι ελεγχόμενα από το κράτος και τα παπαγαλάκια του να μπορούμε να αρθρώνουμε δημόσια έναν ισχυρό αντίλογο. Για αυτό δράσεις σαν την παραπάνω, πρέπει να πληθύνουν, να αναβαθμιστούν και να διευρυνθούν.

LOCKDOWN ΤΑΞΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ

από Αναρχικοί/ές από την Ελευσίνα

Featured post

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/12/2020, 11:00 πμ με 13:00 θα συλλέγουμε αγαθά για πρόσφυγες , στην Κατάληψη Βύρωνος 3

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/12/2020, 11:00 πμ με 13:00 θα συλλέγουμε αγαθά για πρόσφυγες , στην Κατάληψη Βύρωνος 3

Πάνες – νούμερα 1 2 3 –

παπούτσια για γυναίκες νούμερο 40

Στυλό, τετράδια, μολύβια

Σερβιέτες

πανωφόρια , τζάκετ – όχι ρούχα –

 

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ 

Featured post

Ακυρώνεται η συγκέντρωση της Κυριακής 06/12/2020, στην πλατεία Καπνεργάτη

Σήμερα, 05/12 συγκεντρωθήκαμε στις 14:00 στην πλατεία Καπνεργάτη της Καβάλας για να τιμήσουμε τη μνήμη του δολοφονημένου από την ελληνική αστυνομία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 06/12/2008. Οι σύντροφοι/ -ισσες που συγκεντρωθήκαμε μοιράσαμε ενημερωτικά κείμενα και φωνάξαμε συνθήματα εναντίον του κράτους και των μπάτσων.

Ο πρώτος λόγος που αποφασίσαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Αλέξη μία μέρα πριν από την κανονική επέτειο, είναι η προστασία των συντρόφων/ -ισσών από το ενδεχόμενο επιβολής προστίμων ή παρεμπόδισης τους από τους μπάτσους· κι αυτό γιατί σε πολλούς συντρόφους/ -ισσες δεν επιτράπηκε να προσέλθουν στην αντίστοιχη συγκέντρωση λίγες μέρες πριν, στις 17 Νοέμβρη.

Ο δεύτερος λόγος που μας ώθησε στη συγκεκριμένη απόφαση είναι η αποτροπή του κινδύνου να έρθουν οι μπάτσοι σε επαφή μ’ εμάς, θέτοντας μας αντιμέτωπους με το φάσμα να κολλήσουμε covid-19. Είναι γνωστό σε όλους ότι τα κρούσματα κορωναϊού μέσα στις τάξεις των μπάτσων είναι πάμπολλα ( ειδικά μετά από τις συγκεντρώσεις που πραγματοποίησαν οι αντιεξουσιαστές/ -ιστριες σύντροφοι/ -ισσες μας την 17η Νοέμβρη σε όλη τη χώρα ), και η πιθανότητα να μας μεταδώσουν τον ιό είναι πολύ ενισχυμένη. Επιπλέον, η αντίληψη και ο σεβασμός μας για το βάρος ευθύνης και τον φόρτο εργασίας όλου του υγειονομικού προσωπικού της χώρας μέσα στις συνθήκες της πανδημίας, δεν μας επιτρέπει το ρίσκο επαύξησης του όγκου δουλειάς τους.

Ακόμη ένας λόγος που αποφασίσαμε να συγκεντρωθούμε μία μέρα πριν την 6η Δεκέμβρη, είναι για να αποδείξουμε στην τοπική κοινωνία, ότι όλη αυτή η χολιγουντιανή προετοιμασία των μπάτσων και η μετατροπή της πόλης σε φρούριο κάθε φορά, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοστημένο τσίρκο επίδειξης δύναμης και διασποράς του κοροναϊού. Όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλουν για τις συγκεντρώσεις, όπως οι απαγορεύσεις, τα πρόστιμα και οι εκφοβισμοί, είναι κομμάτι της γενικότερης καταστολής του κρατισμού μηχανισμού, στηριζόμενος στη λογική πως αποτρέποντας τις συγκεντρώσεις των πιο αγωνιστικών και ριζοσπαστικών κομματιών της κοινωνίας, θα λειτουργήσει παραδειγματικά και εκφοβιστικά για όσους σε πρώτη φάση απλά το σκεφτούν, και κατασταλτικά για όσους επιχειρήσουν να κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν ή να διαμαρτυρηθούν για τα αυτονόητα. Τα μέτρα αυτοπροστασίας τα τηρούμε αυστηρά και μόνοι μας χωρίς να μας τα επιβάλλει κανείς.

Ο χρόνος και ο χώρος των δράσεων και των συγκεντρώσεων μας, ορίζεται από εμάς. Αποδεικνύοντας στις δυνάμεις καταστολής πως αν χρειαστεί, εμείς επιλέγουμε τις συνθήκες, τον τρόπο, την ασφάλεια των συντρόφων/ισσών, όπου και όποτε εμείς θέλουμε.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΔΗΜΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ,

ΚΑΜΙΑ ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΠΛΕΝΕΙ

Τιμή στην μνήμη του δολοφονημένου από την Ελληνική Αστυνομία

Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008

………………………….

Μελετώ την μοχθηρία σαν φυσικό φαινόμενο

μοιραίο, σχεδόν σαν να μην ήμουν το αντικείμενο

και αισθάνομαι έλεος για τους νεαρούς και γέρους φασίστες

που θεωρώ μορφές ασθένειας αποκρουστικής

και αντιθέτω μονάχα την βία της λογικής.

Παθητικός σαν το πουλάκι, που βλέπει

το κάθε τι πετώντας και φέρνει στην καρδιά του

στον ουρανό την συνείδηση, που δεν θα συγχωρήσει.

(Πιερ Πάολο Παζολίνι, από το ποίημα «21 Ιουνίου 1962»)

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός στα Εξάρχεια της Αθήνας από τις σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα με συνεργό τον μπάτσο Σαραλιώτη. Υπουργείο Δημόσιας Τάξης (αυτό που σήμερα ονομάζεται προστασίας του πολίτη) και Ελληνική Αστυνομία επιχειρούν να υποβαθμίσουν την εκ προθέσεως δολοφονία σε ατυχές συμβάν. Ύστερα απ’ αυτή την άγρια εν ψυχρώ δολοφονία, ο κόσμος εξεγείρεται σε όλη την χώρα και επιτίθεται λυσσαλέα σε κάθε αστυνομικό τμήμα, σε κάθε μπάτσο και σε καθετί που ενσαρκώνει το περιεχόμενο των λέξεων κράτος και εξουσία. Παράλληλα, η ήδη παραπαίουσα αλλά και χορτασμένη από τις μίζες κυβέρνηση Καραμανλή επιστρατεύει όλο της το οπλοστάσιο (βλέπε ιδιωτικά και κρατικά κανάλια που παραπληροφορούν, θολώνουν την αλήθεια αν δεν την διαστρεβλώνουν, χυδαιολογούν εις βάρος του δολοφονημένου παιδιού, καθώς και προβεβλημένους εκπροσώπους της εγχώριας βιομηχανίας δικαιοσύνης, με επιφανέστερο όλων τον δικηγόρο Κούγια (ποιός θα ξεχάσει τις προσβολές του προς τη μνήμη του Αλέξη και τις γελοιότητες που εκστόμιζε περί «εποστρακισμού « της σφαίρας;) .

Η τότε κυβέρνηση φοβούμενη τον οποιονδήποτε εκτροχιασμό της κατάστασης, αλλά και κορεσμένη από το ανεπανάληπτο φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων του 2004, απλώς επιθυμούσε να προλειάνει το έδαφος για την διάδοχη κατάσταση στον κυβερνητικό θώκο και να αποχωρήσει χωρίς ακόμη περισσότερες φασαρίες. Πριν το κάνει αυτό όμως, έπρεπε να δολοφονήσει για να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς άπαντες. Το μήνυμα αυτό ήταν ρητό και ανέγραφε : η χώρα είναι έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων στη διεθνή μαφία του Δ.Ν.Τ. και να υποδουλωθεί στις απαιτήσεις του καθενός αλήτη εκπροσώπου του διεθνούς τραπεζικού συστήματος και κάθε λογής μηχανισμών που συναποτελούν τη μεγαμηχανή του τέρατος του παγκοσμίου κεφαλαίου· συνεπώς, όποιος τολμήσει να σταθεί εμπόδιο στην εγκαθίδρυση της νέας τάξης πραγμάτων, μπορεί να τον βρει και καμία σφαίρα που «εποστρακίστηκε», όπως θα’ λεγε και ο λαμπρός θεράπων του δικαίου.

Οι κρατικές δολοφονίες είναι σχεδόν πάντα σκόπιμες, στοχευμένες και ενταγμένες σε ένα ευρύτερο σχέδιο δράσης, προκειμένου να διαποτιστεί το κοινωνικό σώμα με το δηλητήριο του φόβου και να ενσταλαχθεί στις συνειδήσεις των ανυπάκουων η παραδοχή της παντελούς αδυναμίας αντίδρασής τους. Οι κρατικές δολοφονίες αποτελούν την κορύφωση της συστημικής καταπίεσης και ο κατάλογος που τις απαριθμεί είναι ατελείωτος. Ονόματα δολοφονημένων από τον εσωτερικό στρατό του κράτους όπως τα παρακάτω, μας θυμίζουν ότι η εκάστοτε άρχουσα τάξη δολοφονεί συνειδητά και με κάθε φόνο που διαπράττει, θέλει να πλήξει την κοινωνία πολυμέτωπα και σε βάθος : Ιάκωβος Κουμής, Σταματίνα Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς από το απώτερο παρελθόν, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Παύλος Φύσσας, Ζακ Κωστόπουλος, Σαχζάτ Λουκμάν, Εμπούκα Μαμασουμπέκ. Πετρίτ Ζιλφέ, Βασίλης Μάγγος και τόσοι /- ες άλλοι/ -ες που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους. Όλες αυτές οι δολοφονίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή : τον παραδειγματισμό, τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση όλων σε περιόδους και ιστορικές συγκυρίες κατά τις οποίες οι τεκτονικές πλάκες του καπιταλιστικού στερεώματος μετακινούνταν, και συνεχίζουν να μετακινούνται, προς τη δημιουργία ενός ιδεολογικά συμπαγούς νέου κόσμου, απαλλαγμένου από εναλλακτικές κατευθύνσεις, διαφορετικές φωνές, ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις, εκφράσεις ανησυχιών για το έμβιο και άβιο περιβάλλον και από οποιαδήποτε άλλη υπόσταση που αντιστέκεται στην ισοπεδωτική μπουλντόζα του φασισμού και του αδερφού του, του νεοφιλελευθερισμού.

Με αυτόν τον τρόπο τα δύο άθλια υποκείμενα μπάτσοι δολοφόνησαν το δεκαπεντάχρονο παιδί, τον αναρχικό μαθητή, τον άγουρο ακόμη εραστή της ελευθερίας και μελλούμενο επαναστατημένο άνθρωπο, γιατί το κράτος θέλει ανθρωποθυσίες είτε σε καιρό πολέμου, είτε σε καιρό «ειρήνης».

Οι σφαίρες που δέχτηκε ο Αλέξης, πέτυχαν κι εμάς. Δεν μας σκότωσαν, όμως είναι φυτεμένες στα σώματά μας και, ως ανοιχτές πληγές, ξυπνούν με τον πόνο που μας προκαλούν την ενστικτώδη επιθυμία για οργισμένη εκδίκηση. Γνωρίζουμε ότι η ζοφερή πραγματικότητα που θέλουν οι άρχοντες να επιβάλουν στη ζωή μας, όπως σήμερα με αφορμή την πανδημία, δεν αρχίζει και τελειώνει με τους μπάτσους. Ωστόσο, από κάπου πρέπει να αρχίσουμε.

…………………….

Φυλή του Άβελ, να ποιά είναι η ντροπή σου:

το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι νικηθεί.

Φυλή του Κάιν, ως τα ουράνια ας φτάσει η οργή σου

κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη γη!

(Σαρλ Μπωντλαίρ, Άβελ και Κάιν, ποιητ. συλλογή Τα άνθη του κακού)

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

29/09/2020 Δράση Ενάντια στις Φόλες, Καβάλα

Καβάλα

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

Για άλλη μια φορά, οι μικροί τετράποδοι φίλοι μας

έγιναν στόχος ανεγκέφαλων. Αυτή τη φορά πέταξαν

φόλες και σε αυλές σπιτιών.

Τα κρούσματα σημειώθηκαν στην περιοχή της Αγίας

Παρασκευής, πίσω από το μνημείο της γενοκτονίας των

Ποντίων και στην Κηπούπολη επί της οδού Μεσημβρίας.

Και στις δύο περιοχές έχουν ξανά σημειωθεί

περιστατικά με φόλες σε αδέσποτα.

Επισκεφτήκαμε τις περιοχές αυτές και κάναμε γνωστό

στους πιθανούς δράστες, πως δεν περιμένουμε να τους

δει κάποιος για να τους καταγγείλει, αλλά ότι θα

τους βρούμε.

Το θράσος των δολοφόνων και η αδιαφορία των γειτόνων

αλλά και της τοπικής κοινωνίας, έχουν οδηγήσει στην

αύξηση των κρουσμάτων, τόσο μέσα στην πόλη της

Καβάλας, όσο και στους γύρω δήμους.

Να είναι σίγουροι όμως, πως κάποια στιγμή οι δολοφόνοι

δεν θα είναι τόσο τυχεροί και θα εύχονται να τους επιβληθούν

χρηματικά πρόστιμα και φυλακίσεις, από το να πέσουν στα

χέρια μας.

Αυτή η εξόρμηση, είναι αφιερωμένη στη Riska και σε όλους

τους τετράποδους φίλους μας που δολοφονήθηκαν, ως

ελάχιστη πράξη συγνώμης και συγχώρεσης από το πιο βάρβαρο

είδος πάνω στη Γη, τον άνθρωπο.

Συνέλευση Ενάντια στις Φόλες

ΣΥΝ.Ε.ΦΟ.

Featured post

Συγκέντρωση 17 Νοέμβρη 2020 Καβάλα, πλατεία Καπνεργάτη

Περίπου 40 άτομα αγνόησαν τις απειλές της κυβέρνησης για τις συγκεντρώσεις του Πολυτεχνείου και πραγματοποίησαν την προγραμματισμένη συγκέντρωση που είχε ανακοινωθεί για τις 17:00 στην Πλ. Καπνεργάτη στο κέντρο της Καβάλας, τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας κατά τη διάρκεια της. Η πόλη ήταν αστυνομοκρατούμενη από το πρωί. Οι δυνάμεις καταστολής έφτασαν να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τους συγκεντρωμένους/νες, ενώ επιτηρούσαν κάθε πρόσβαση προς αυτήν. Μάλιστα η προσέγγιση των ατόμων από τα σώματα ασφαλείας προς την πλατεία ήταν επιλεκτική, δημιουργώντας ένα απομονωμένο και αποστειρωμένο κλίμα. Παρόλα αυτά, φωνάχτηκαν συνθήματα και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.

Η σημερινή παρουσία μας στο δρόμο ήταν αγωνιστικό καθήκον μπροστά στα τραγελαφικά γεγονότα που διαδραματίζονται στη χώρα. Και ενώ ο κόσμος συνεχίζει να τρομοκρατείται και να παραιτείται από τις καθημερινές του διεκδικήσεις, η κυβέρνηση επιβάλλει την απομόνωση πριν τη χριστουγεννιάτικη έξοδο στην κατανάλωση και το συνωστισμό. Παράλληλα αφήνουν το σύστημα υγείας αβοήθητο και τους εργαζόμενους της πρώτης γραμμής εκτεθειμένους στην μάχη με την πανδημία, μεταφέροντας την κυβερνητική ευθύνη στις πορείες και τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν, ενώ ήταν ξεκάθαρο ποιοι τήρησαν τα υγειονομικά μέτρα και ποιοι όχι.

Όσες απαγορεύσεις και να επιβάλλετε, όσες φορές και να μας χτυπήσετε, όσα πρόστιμα και να μας ρίξετε, η επαναστατική μας συνείδηση θα μας κρατάει ζωντανούς στους δρόμους , στις διεκδικήσεις, στους αγώνες για μια αταξική κοινωνία.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους/ φισσες που χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν!

Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο!

ΠΑΝΔΗΜΙΑ : Ο «ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΙΚΟΣ ΚΡΙΟΣ» ΚΡΑΤΟΥΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Ή
Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ;
Από καταβολής του το καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της οικονομίας – κοινωνίας εφεύρισκε ύπουλους τρόπους εκμετάλλευσης για οτιδήποτε παρουσιαζόταν στο διάβα της καταστροφικής επέλασής του και το αναδείκνυε ως πεδίο δράσης για παραγωγή κέρδους προς όφελος των εκμεταλλευτών – εξουσιαστών. Αυτό που ανέκαθεν υπερείχε και πάντοτε θα υπερέχει στο νου και τις αποφάσεις όσων υπηρετούν τον καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του (βλέπε αστικά κόμματα που νέμονται την εξουσία και διαδέχονται σ’ αυτήν το ένα το άλλο) είναι το ισοζύγιο κέρδους – ζημίας. Σε αυτούς τους δύο όρους και τον υπολογισμό τους ο παράγοντας – εργαζόμενοι όχι μόνο υποβαθμίζεται, αλλά και δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, όπως το αποδεικνύει ξεκάθαρα η κοινωνικά ανάλγητη διαχείριση της τρέχουσας πανδημίας από τη Νέα Δημοκρατία. Ασφαλώς, το παζλ της κυβερνητικής αδιαφορίας επεκτείνεται σε όλο το κοινωνικό σύνολο, περιλαμβάνοντας ανέργους /ες, μαθητές /ριες, συνταξιούχους, κοινωνικά περιθωριοποιημένους / ες, και τους κοινωνικά αδύναμους εν συνόλω.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μας καλεί να μην συμμετάσχουμε στις διαδηλώσεις και τις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, προκειμένου να διαφυλαχθεί η δημόσια υγεία (όπως υποστηρίζει), την ίδια ακριβώς στιγμή που πράττει τα ελάχιστα για να την προστατεύσει. Δεν θα περίμενε κάτι άλλο κανείς από τον εκπρόσωπο του «μητσοτακισμού» στην ελληνική κοινωνία, έτσι όπως εμφανίστηκε και διαμορφώθηκε ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990 από τον πρόγονο του σημερινού πρωθυπουργού. Το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής από τη πρώτη μέρα της πανδημίας μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω», κάτι που είναι απόλυτα συμβατό με το ιδεολογικό σύμπαν του Μητσοτάκη και των ομοίων του που έχουν κάνει παντιέρα τους την «ατομική ευθύνη».
Σαν φυσική συνέχεια των παραπάνω, ο ανεκδιήγητος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοϊδης έρχεται πριν από μερικές μέρες να εξισώσει τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου με τις εθνικιστικές – μιλιταριστικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου ή με τα νεοελληνικά γλέντια του Πάσχα. Χρησιμοποιεί δηλαδή ως πρόφαση τη δημόσια υγεία για να φιμώσει το αντιεξουσιαστικό κίνημα και όλους όσοι αντιδρούν στο ξεδίπλωμα της κοινωνικής αναλγησίας από τη κυβέρνηση της Ν.Δ. .
Ολοφάνερη επιθυμία των κυβερνώντων είναι να καταστείλουν,να ξυλοκοπήσουν, να τσακίσουν και να αλυσοδέσουν κάθε αντιστασιακό νευρώνα της κοινωνίας μας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που προελαύνει στη χώρα με μπροστάρη τον Μητσοτάκη. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι όλα αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν σε απόλυτη συμπαιγνία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τα υπόλοιπα θαυμαστά κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», των οποίων ο αντιπολιτευτικός λόγος μοιάζει με ψιθύρους και σχεδόν ακούμε την ανάσα της ανακούφισής τους που η πανδημία του COVID – 19 δεν συνέπεσε με τη διακυβέρνησή τους γιατί θα αναγκαστούν να αποκαλύψουν ποιούς εξυπηρετούν και ποιά ιδιωτικά επιχειρηματικά «τραστ» ή λόμπυ τους ανεβάζουν στην εξουσία.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες υγειονομικής κρίσης η κυβέρνηση βάζει ταξικό πρόσημο στις συνέπειες της πανδημίας, καθώς ο εργασιακός κόσμος πλήττεται διπλά : από τη μία στοιβάζεται στα ανεπαρκή μέσα μαζικής μεταφοράς θέτοντας σε εμφανή κίνδυνο τη δημόσια υγεία και, από την άλλη, ισοπεδώνονται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας, των πληρωμένων υπερωριών και της απαγόρευσης των απολύσεων. Η Ν.Δ. αδυνατεί να κρύψει ότι ο μοναδικός της στόχος είναι η διάσωση των κερδών του κεφαλαίου. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι αν η κυβέρνηση νοιαζόταν, θα προετοίμαζε τη χώρα μέσα στους 8 μήνες που προηγήθηκαν.
Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του:
αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την επιπλέον πρόσληψη και στελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού στον χώρο της Υγείας όλο το προηγούμενο διάστημα,
δεν θωράκισαν το Ε.Σ.Υ. με τη δημιουργία κλινών εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία της χώρας σε τέτοιο βαθμό που θα κάλυπταν επαρκώς τις ανάγκες διασωλήνωσης της ασθενών με COVID – 19 και, αφετέρου, δεν θα αναβάλλονταν προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων,
επιτέθηκαν ανελέητα στο πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων για να υλοποιήσουν ακόμη γρηγορότερα – εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες – το όραμα τους για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τη δημιουργία ενός τόπου εργασιακής ζούγκλας την οποία θα λυμαίνονται τα θηρία του κέρδους και της απανθρωπιάς και οι πιο αδύναμοι οικονομικά απλώς θα υποτάσσονται στη μοίρα της εξόντωσής τους,
φόρτωσαν τις σχολικές αίθουσες έως και 30 μαθητές / ιες, χωρίς να λάβουν κανένα μέτρο αποσυμφόρησής τους και χωρίς να σκεφτούν την πρόσληψη του απαιτούμενου αριθμού εκπαιδευτικών, ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η άκρως σημαντική, για τη γνωστική και κοινωνική εξέλιξη των παιδιών και εφήβων, σχολική και εκπαιδευτική διαδικασία,
γύρισαν την πλάτη στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς και άφησαν τους ανθρώπους να συνωστίζονται μέσα σε λεωφορεία και βαγόνια παίζοντας κορώνα – γράμματα την υγεία τους και επιπλέον αποψίλωσαν το εργατικό δυναμικό των φορέων που είναι επιφορτισμένοι με τις μεταφορές, είτε μετακινώντας ενεργούς εργαζόμενους σε βουλευτικά γραφεία της Ν.Δ., είτε μη ενισχύοντας τον στόλο των λεωφορείων,
επέδειξαν τη μέγιστη δυνατή επιείκεια σε παπάδες και φορείς της Εκκλησίας, οι οποίοι περιφρονούσαν από την αρχή του ξεσπάσματος της επιδημίας, έως και τώρα που βρίσκεται σε έξαρση, τις υποδείξεις των επιστημόνων για αποφυγή συνωστισμού σε κλειστούς χώρους όπως είναι οι εκκλησίες, απεναντίας όμως ξυλοφόρτωσαν τους νέους που μαζεύονταν σε πλατείες βάζοντας τους μπάτσους να ολοκληρώσουν με τα γκλοπ τους τα ενδεχόμενα κενά που άφησαν τα ψέματα των μπουκωμένων με ευρώ δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων για χάρη τους.
Κορύφωση – προς το παρόν –  των παραπάνω «επιτευγμάτων» της κυβέρνησης της Ν.Δ. αποτελεί η απαγόρευση των επετειακών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο (μη φαντάζεται κανείς ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και με τις αντικρατικές – αντιμπατσικές πορείες της 6ης Δεκέμβρη στη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα – Σαραλιώτη) στοχεύοντας στη κοινωνική αποχαύνωση και τη διαπραγμάτευση ανάμεσα σ’ εμάς και τον κρατικό μηχανισμό επιβολής εξουσίας ακόμη και των πιο βασικών ατομικών και κοινωνικών αυτονόητων ελευθεριών μας.
Όλοι εμείς που αντιτασσόμαστε στο τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης υπόστασης και των ελευθεριών που αυτή συνεπάγεται, είμαστε παρόντες και παρούσες την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020 στην πλατεία Καπνεργάτη στις 17 : 00. Το οφείλουμε ως συνεχιστές του ιστορικού νήματος αντίστασης κατά της εξουσίας είτε αυτή ενδύεται τον μανδύα της Χούντας, είτε της Δημοκρατίας. Το οφείλουμε στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, που με τη θυσία τους φώτισαν στη συνείδηση μας τη μέγιστη δυνατή αξία ενός καταπιεζόμενου λαού και ενός αντιστεκόμενου ανθρώπου στην ηθική χρεωκοπία : ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ.
https://soundcloud.com/user-537943636
Featured post

Συγκέντρωση 17 Νοέμβρη, πλατεία Καπνεργάτη, στις 17:00

 Όλοι για όλους , γάντια και μάσκες απαραίτητα !

ΠΑΝΔΗΜΙΑ : Ο «ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΙΚΟΣ ΚΡΙΟΣ» ΚΡΑΤΟΥΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Ή

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ;

Από καταβολής του το καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της οικονομίας – κοινωνίας εφεύρισκε ύπουλους τρόπους εκμετάλλευσης για οτιδήποτε παρουσιαζόταν στο διάβα της καταστροφικής επέλασής του και το αναδείκνυε ως πεδίο δράσης για παραγωγή κέρδους προς όφελος των εκμεταλλευτών – εξουσιαστών. Αυτό που ανέκαθεν υπερείχε και πάντοτε θα υπερέχει στο νου και τις αποφάσεις όσων υπηρετούν τον καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του (βλέπε αστικά κόμματα που νέμονται την εξουσία και διαδέχονται σ’ αυτήν το ένα το άλλο) είναι το ισοζύγιο κέρδους – ζημίας. Σε αυτούς τους δύο όρους και τον υπολογισμό τους ο παράγοντας – εργαζόμενοι όχι μόνο υποβαθμίζεται, αλλά και δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, όπως το αποδεικνύει ξεκάθαρα η κοινωνικά ανάλγητη διαχείριση της τρέχουσας πανδημίας από τη Νέα Δημοκρατία. Ασφαλώς, το παζλ της κυβερνητικής αδιαφορίας επεκτείνεται σε όλο το κοινωνικό σύνολο, περιλαμβάνοντας ανέργους /ες, μαθητές /ριες, συνταξιούχους, κοινωνικά περιθωριοποιημένους / ες, και τους κοινωνικά αδύναμους εν συνόλω.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μας καλεί να μην συμμετάσχουμε στις διαδηλώσεις και τις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου, προκειμένου να διαφυλαχθεί η δημόσια υγεία (όπως υποστηρίζει), την ίδια ακριβώς στιγμή που πράττει τα ελάχιστα για να την προστατεύσει. Δεν θα περίμενε κάτι άλλο κανείς από τον εκπρόσωπο του «μητσοτακισμού» στην ελληνική κοινωνία, έτσι όπως εμφανίστηκε και διαμορφώθηκε ήδη από την αρχή της δεκαετίας του 1990 από τον πρόγονο του σημερινού πρωθυπουργού. Το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής από την πρώτη μέρα της πανδημίας μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω», κάτι που είναι απόλυτα συμβατό με το ιδεολογικό σύμπαν του Μητσοτάκη και των ομοίων του που έχουν κάνει παντιέρα τους την «ατομική ευθύνη».

Σαν φυσική συνέχεια των παραπάνω, ο ανεκδιήγητος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοϊδης έρχεται πριν από μερικές μέρες να εξισώσει τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου με τις εθνικιστικές – μιλιταριστικές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου ή με τα νεοελληνικά γλέντια του Πάσχα. Χρησιμοποιεί δηλαδή ως πρόφαση τη δημόσια υγεία για να φιμώσει το αντιεξουσιαστικό κίνημα και όλους όσοι αντιδρούν στο ξεδίπλωμα της κοινωνικής αναλγησίας από τη κυβέρνηση της Ν.Δ. .

Ολοφάνερη επιθυμία των κυβερνώντων είναι να καταστείλουν,να ξυλοκοπήσουν, να τσακίσουν και να αλυσοδέσουν κάθε αντιστασιακό νευρώνα της κοινωνίας μας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που προελαύνει στη χώρα με μπροστάρη τον Μητσοτάκη. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι όλα αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν σε απόλυτη συμπαιγνία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τα υπόλοιπα θαυμαστά κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», των οποίων ο αντιπολιτευτικός λόγος μοιάζει με ψιθύρους και σχεδόν ακούμε την ανάσα της ανακούφισής τους που η πανδημία του COVID – 19 δε συνέπεσε με τη διακυβέρνησή τους γιατί θα αναγκαστούν να αποκαλύψουν ποιούς εξυπηρετούν και ποιά ιδιωτικά επιχειρηματικά «τραστ» ή λόμπυ τους ανεβάζουν στην εξουσία.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες υγειονομικής κρίσης η κυβέρνηση βάζει ταξικό πρόσημο στις συνέπειες της πανδημίας, καθώς ο εργασιακός κόσμος πλήττεται διπλά : από τη μία στοιβάζεται στα ανεπαρκή μέσα μαζικής μεταφοράς θέτοντας σε εμφανή κίνδυνο τη δημόσια υγεία και, από την άλλη, ισοπεδώνονται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως αυτό της απεργίας, των πληρωμένων υπερωριών και της απαγόρευσης των απολύσεων. Η Ν.Δ. αδυνατεί να κρύψει ότι ο μοναδικός της στόχος είναι η διάσωση των κερδών του κεφαλαίου. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι αν η κυβέρνηση νοιαζόταν, θα προετοίμαζε τη χώρα μέσα στους 8 μήνες που προηγήθηκαν.

Αντιθέτως, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του:

  • αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την επιπλέον πρόσληψη και στελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού στον χώρο της Υγείας όλο το προηγούμενο διάστημα,
  • δεν θωράκισαν το Ε.Σ.Υ. με τη δημιουργία κλινών εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία της χώρας σε τέτοιο βαθμό που θα κάλυπταν επαρκώς τις ανάγκες διασωλήνωσης της ασθενών με COVID – 19 και, αφετέρου, δεν θα αναβάλλονταν προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων,
  • επιτέθηκαν ανελέητα στο πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων για να υλοποιήσουν ακόμη γρηγορότερα – εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες – το όραμα τους για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τη δημιουργία ενός τόπου εργασιακής ζούγκλας την οποία θα λυμαίνονται τα θηρία του κέρδους και της απανθρωπιάς και οι πιο αδύναμοι οικονομικά απλώς θα υποτάσσονται στη μοίρα της εξόντωσής τους,
  • φόρτωσαν τις σχολικές αίθουσες έως και 30 μαθητές / ιες, χωρίς να λάβουν κανένα μέτρο αποσυμφόρησής τους και χωρίς να σκεφτούν την πρόσληψη του απαιτούμενου αριθμού εκπαιδευτικών, ώστε να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η άκρως σημαντική, για τη γνωστική και κοινωνική εξέλιξη των παιδιών και εφήβων, σχολική και εκπαιδευτική διαδικασία,
  • γύρισαν την πλάτη στο συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς και άφησαν τους ανθρώπους να συνωστίζονται μέσα σε λεωφορεία και βαγόνια παίζοντας κορώνα – γράμματα την υγεία τους και επιπλέον αποψίλωσαν το εργατικό δυναμικό των φορέων που είναι επιφορτισμένοι με τις μεταφορές, είτε μετακινώντας ενεργούς εργαζόμενους σε βουλευτικά γραφεία της Ν.Δ., είτε μη ενισχύοντας τον στόλο των λεωφορείων,
  • επέδειξαν τη μέγιστη δυνατή επιείκεια σε παπάδες και φορείς της Εκκλησίας, οι οποίοι περιφρονούσαν από την αρχή του ξεσπάσματος της επιδημίας, έως και τώρα που βρίσκεται σε έξαρση, τις υποδείξεις των επιστημόνων για αποφυγή συνωστισμού σε κλειστούς χώρους όπως είναι οι εκκλησίες, απεναντίας όμως ξυλοφόρτωσαν τους νέους που μαζεύονταν σε πλατείες βάζοντας τους μπάτσους να ολοκληρώσουν με τα γκλοπ τους τα ενδεχόμενα κενά που άφησαν τα ψέματα των μπουκωμένων με ευρώ δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων για χάρη τους.

Κορύφωση – προς το παρόν – των παραπάνω «επιτευγμάτων» της κυβέρνησης της Ν.Δ. αποτελεί η απαγόρευση των επετειακών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο (μη φαντάζεται κανείς ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και με τις αντικρατικές – αντιμπατσικές πορείες της 6ης Δεκέμβρη στη μνήμη του δολοφονημένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα – Σαραλιώτη) στοχεύοντας στη κοινωνική αποχαύνωση και τη διαπραγμάτευση ανάμεσα σ’ εμάς και τον κρατικό μηχανισμό επιβολής εξουσίας ακόμη και των πιο βασικών ατομικών και κοινωνικών αυτονόητων ελευθεριών μας.

Όλοι εμείς που αντιτασσόμαστε στο τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης υπόστασης και των ελευθεριών που αυτή συνεπάγεται, οφείλουμε να είμαστε παρόντες και παρούσες την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020 στην πλατεία Καπνεργάτη στις 17 : 00. Το οφείλουμε ως συνεχιστές του ιστορικού νήματος αντίστασης κατά της εξουσίας είτε αυτή ενδύεται τον μανδύα της Χούντας, είτε της Δημοκρατίας. Το οφείλουμε στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, που με τη θυσία τους φώτισαν στη συνείδηση μας τη μέγιστη δυνατή αξία ενός καταπιεζόμενου λαού και ενός αντιστεκόμενου ανθρώπου στην ηθική χρεοκοπία : ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

Featured post

Στους σύγχρονους δοσίλογους της Καβάλας

Στους σύγχρονους δοσίλογους της Καβάλας

Είμαστε πλέον στην ιστορική συγκυρία όπου η Χρυσή – Ελληνική Αυγή αποτελεί και επίσημα εγκληματική οργάνωση. Ποτέ δεν είχαμε αυταπάτες, ούτε πριν τη διεξαγωγή της δίκης αλλά ούτε και τώρα μετά το πέρας της, πως το παρακράτος της Χ.Α. θα αποτελούσε παρελθόν με μια δικαστική απόφαση. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχυρίζονται ούτε οι ίδιοι βασικοί συντελεστές της δίκης (δικηγόροι, θύματα επιθέσεων, οικογένεια Φύσσα και Λουκμάν, μάρτυρες κατηγορίας), που επί 5,5 χρόνια πάλεψαν να αποδείξουν τα αυτονόητα. Η δίκη αυτή πέτυχε ως ένα βαθμό να σταματήσει η ακροδεξιά να προστατεύεται από τον κοινοβουλευτικό μανδύα, βάζοντας ένα όριο στη μεταπολιτευτική ατιμωρησία των φασιστικών μορφωμάτων, εν μέρει.

Ο λόγος που μένουμε επιφυλακτικοί και δεν επαναπαυόμαστε στις δικαστικές αποφάσεις είναι πως ως γνήσιο παρακράτος η Χ.Α. είχε και έχει ριζώσει τόσο στον κατασταλτικό μηχανισμό, όσο και στο πολιτικό σώμα του τόπου (ακόμα και μέσα στην ίδια κυβέρνηση Σαμαρά με τον εκτελεστικό της βραχίωνα, Μπαλτάκο) και δεν πρόκειται να επαναπαυτούμε αν δεν αποκοπεί και το τελευταίο φερέφωνο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας. Ακόμα και η καθολική κατακραυγή, η κοινωνική καταδίκη και το πολιτικό κρέμασμα των τελευταίων ημερών τις δίκης από τους ίδιους του παράγοντες της κοινωνίας (ΜΜΕ, πολιτικά στελέχη, κόμματα, φορείς, σύλλογοι, κλπ), που ξέπλυναν, νομιμοποίησαν και εδραίωσαν την άνοδο της Χ.Α, μπορούν να γίνουν αποδεκτά μόνο από τους πολιτικά ανεγκέφαλους και τους αρνητές της μνήμης των γεγονότων.

Ένα ακόμα βασικό στοιχείο της δυσπιστίας μας απέναντι στην αστική δικαιοσύνη είναι η εφαρμογή αυτής της καταδίκης στην πράξη και η πολιτική και κοινωνική απομόνωση όλων των ακροδεξιών καταλοίπων που πήδηξαν από το καράβι ενώ βούλιαζε για να αποφύγουν την ιστορική ήττα. Ποιά θα ήταν άλλωστε η πολιτική σημασία αυτής της απόφασης και ο ρόλος του αντιφασιστικού κινήματος, αν εμείς οι ίδιοι δε μείνουμε συνεπείς στα αντανακλαστικά μας, εμποδίζοντας για άλλη μια φορά, την εκκόλαψη των αυγών του ναζισμού;

Ένας ακροδεξιός λιποτάκτης λοιπόν, είναι και ο εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με το σχηματισμό της Χρυσής -Ελληνικής Αυγής, πρώην γ.γ. της τοπικής εγκληματικής οργάνωσης στην Καβάλα, βασικός μάρτυρας του αρχηγού Μιχαλολιάκου στη δίκη της Χ.Α, Δημήτρης Βογιατζής.

Ο “κύριος” Βογιατζής, αφού επωμίστηκε και καπηλεύτηκε τα οφέλη της εκλογικής διαδικασίας ως υποψήφιος δήμαρχος Καβάλας, αφού τόσα χρόνια υπηρέτησε στις τάξεις του ναζιστικού μορφώματος ως επιστημονικός συνεργάτης και υπεύθυνος της ιστοσελίδας της Χ.Α, χύνοντας άπλετο ρατσιστικό μίσος, με το αζημίωτο φυσικά, και αφού εκλέχθηκε τελικώς ως δημοτικός σύμβουλος, κάλυψε τη σβάστικα προσωρινά και αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί δείχνοντας, όπως οι μικροί ήρωες στην ταινία “Jojo the Rabbit”, πως “είναι δύσκολη εποχή να είσαι ναζί”!

Η κίνηση αυτή, για τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές δεν ήταν τυχαία, καθώς αποτελεί πάγια τακτική των ακροδεξιών θυλάκων για να αποκτήσουν τη δημοκρατική και κοινοβουλευτική ασυλία στα μάτια της κοινωνίας, με σκοπό την κάλυψη για τη διάπραξη των φασιστικών εγκλημάτων και τη διάχυση του ρατσιστικού λόγου. Αυτό έκανε και ο Βογιατζής ξέροντας πως για την εισαγωγή στα δημοτικά έδρανα δεν απαιτείται υψηλό ποσοστό, αλλά αρκεί η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.

Ο πρώην τοπικός γραμματέας της Χ.Α, έπειτα έστειλε παντού μια δήλωση ανεξαρτητοποίησης και όχι μια δήλωση “μετάνοιας”, καθώς ουδέποτε αρνήθηκε την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία και επιχειρηματολογία σύμφωνα πάντα με τα πρακτικά της δίκης που ο καθένας μπορεί να διαβάσει. (2). Απεναντίας, αντιτάχθηκε στη μετέπειτα οικογενειοκρατική πλέον για αυτόν Χ.Α, χρησιμοποιώντας και υιοθετώντας επιχειρήματα του ευρύτερου ακροδεξιού χώρου (1), με μόνες δικές του αναφορές τις απειλές στο πρόσωπό του από τους ομοϊδεάτες του. Σύμφωνα με τα πρακτικά της δίκης, όπως αναφέρεται και ο ίδιος, έχει ξεχάσει πλέον τις φιλοφρονήσεις προς το πρόσωπο του αρχηγού που τώρα πλέον έχει γίνει “κόμμα συμφερόντων- συμμορία σπαζοκεφαλάκιδων”.

Ξέχασε πως ως μάρτυρας του αρχηγού προσπάθησε να δικαιολογήσει τη σπορά των ηττημένων του 1945, τα τάγματα εφόδου και το ναζιστικό- φασιστικό χαιρετισμό, δείχνοντας πως είναι γνώστης, υποστηρικτής και αποδέκτης των ορισμών και της ιστορίας αυτών. Αυτό προκύπτει και από τη δήλωση ανεξαρτησίας του, αναφερόμενος στο σκληρό πυρήνα της οργάνωσης ως “γκροτέσκα και άθλια ομάδα που θέλει να υπερασπιστεί το ανύπαρκτο Βερολίνο της, φωνάζοντας ζήτω ο αρχηγός”!!! Θεώρησε τη δολοφονία Φύσσα μεμονωμένο περιστατικό και την επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες αναληθές γεγονός. Αποδέχθηκε τη δομή ιεραρχίας της οργάνωσης και την αρχή του αρχηγού, όσο και αν προσπάθησε να την αποφύγει. Απέδειξε ότι υπάρχουν μέλη, ενώ όλοι οι μάρτυρες υπεράσπισης μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξεραν τίποτα. Δηλαδή, το πώς έγιναν μέλη πώς βρέθηκαν στο κόμμα και ποιός καθόταν δίπλα τους. Μπέρδεψε την ποίηση του Παλαμά και του Καβάφη με τις λόγχες και τον αντισημιτικό λόγο του Μιχαλολιάκου, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαίωσε τον τρόπο ενημέρωσης των ταγμάτων εφόδου σύμφωνα με το κατηγορητήριο (2).

Βλέποντας την εγκληματική οργάνωση να είναι ανίκανη να αντεπεξέλθει στη δίκη, τον πολιτικό όλεθρο να πλησιάζει και τον “παρά” να κόβεται από το κόμμα, ο Βογιατζής κάνει αυτό που θα έκανε ο κάθε συνεπής δοσίλογος στην ιστορία όταν πια χανόταν η κάλυψη και φανερωνόταν η δράση του. Τιμούσε την κουκούλα του καταδότη, προδίδοντας τους ομοϊδεάτες του και σερνόταν στο χώμα εκλιπαρώντας για έλεος, προσπαθώντας να πιαστεί από το επόμενο θύμα όπου θα του παρείχε την κατάλληλη πολιτική κάλυψη για να συνεχίσει αυτό που ήξερε καλά να κάνει με ανταλλάγματα. Αυτό έκανε λοιπόν και με την εγκληματική οργάνωση της Χ.Α. “Άδειασε” τον αρχηγό, φόρεσε τον μανδύα του δημοτικού συμβούλου και βρήκε πολιτική κάλυψη στη συμπονετική πρώην δήμαρχο Καβάλας Δ. Τσανάκα, που του προσέφερε την κατάλληλη στιγμή τη νομιμοποίηση που χρειαζόταν.

Σε όσους σπεύδουν από τους ντόπιους δημοτικούς εξουσιαστές να τον υποστηρίξουν, θα πρέπει να έχουν εις γνώση τους ότι, εκτός από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, την ίδια καταδίκη έχει υποστεί και η “ελληνική αυγή”, σφραγίζοντας μάλιστα τα γραφεία του Κασιδιάρη στην Αθήνα. Άρα, άσχετα από τη δήλωση ανεξαρτησίας του Βογιατζή, και ενώ παραμένει υπό τη νομική προστασία με τη συμμετοχή της παράταξης της ελληνικής αυγής όπου εκλέχθηκε και πρόσκειται ούτως ή άλλως στο κόμμα της Χ.Α, η αποπομπή του πρώην γγ. του τοπικού φασιστικού μορφώματος αποτελεί μονόδρομο και καθήκον, απέναντι στην ιστορία της πόλης των καπνεργατών και στον κόσμο που χάθηκε από το ναζιστικό και φασιστικό ζυγό.

Για εμάς δεν ισχύει καμία νομική κάλυψη και καμία δικαιολογία συμπαράστασης αυτού του μισανθρώπου, που συνεχίζει να διαχέει το ρατσιστικό του οχετό στα δημοτικά έδρανα με κάθε ευκαιρία και να αντιπροσωπεύει τις ίδιες φασιστικές θέσεις και ιδέες με την ακροδεξιά “γκροτέσκα” της Χ.Α. Η άνοδος της “δημοκρατικής” ακροδεξιάς στηρίχτηκε σε τέτοιες μεθόδους συγκάλυψης και συμπόνιας, λογικές που υπεραμύνονταν τους δημοκρατικούς θεσμούς και έβαζαν τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα. Δηλώνουμε παρόντες και θα κυνηγήσουμε κάθε ακροδεξιό θύλακα, όποιο μανδύα και να φορέσει, όποια μορφή και αν πάρει.

Δεν πρόκειται να αφήσουμε άλλες “σοβαρές χρυσές αυγές” να ξημερώσουν μαύρες μέρες.

υ.γ. Για όλους αυτούς που αναρωτιούνται ή πέφτουν από τα σύννεφα βλέποντας τα τελευταία άρθρα περί έρευνας των αρχών στους ακροδεξιούς κύκλους της Καβάλας και σχέσεις με την εγκληματική οργάνωση της Χ.Α, σταματήστε να εθελοτυφλείτε και κοιτάξτε στους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που φιλοξενήσατε κατά καιρούς στα ψηφοδέλτια σας. Στην κάλυψη που προσφέρατε σε αυτούς που βεβήλωναν το εβραϊκό μνημείο στην Καβάλα και τους βοηθήσατε να πέσουν στα μαλακά. Στο βήμα που δώσατε και συνεχίζετε να δίνετε και το ξέπλυμα που προσφέρετε μέσα από τα ΜΜΕ. Στους μακεδονομάχους που τους πιάσατε με ολόκληρο οπλοστάσιο και το συγκαλύψατε. Στους σεκιουριτάδες που αντιτάχθηκαν απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων της ΒΦΛ και δε βγάλατε ούτε μία ανακοίνωση. Στα δεκάδες περιστατικά ρατσιστικής βίας που έχουν συμβεί στην πόλη της Καβάλας, ακόμα και σε μαθητές σχολείων, και εσείς κλείσατε όλες τις φορές επιδεικτικά τα αυτιά σας. Στους χριστιανοταλιμπάν που κρέμασαν γουρουνοκεφαλές σε πολιτισμικά κτήρια της πόλης και ποτέ δεν τους καταδικάσατε.

Εσείς μπορεί να ξεχνάτε, εμείς όχι!

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

(1) http://panusis.blogspot.com/2019/07/clopy-paste.html

(2)https://www.facebook.com/948390381872002/posts/2448637478513944/

https://www.facebook.com/948390381872002/posts/2448721178505574/

https://www.facebook.com/948390381872002/posts/2448755508502141/

Featured post

Β.Φ.Λ.: Η πανδημία της Καβάλας Video

Β.Φ.Λ.: Η πανδημία της Καβάλας
Η κατάσταση πλέον είναι οριακή και δε χωράνε επιφανειακές συμφωνίες, πρόχειρες υποχωρήσεις και ανεφάρμοστοι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε για ένα μεροκάματο, στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στους περιβαλλοντολογικούς και εργασιακούς κινδύνους που εγκυμονούν. Δε γίνεται να περιμένουμε να φτάσουμε στο σημείο να συναγωνίζεται η ΒΦΛ την MOTOR OIL σε εργατικά ατυχήματα και την ΛΑΡΚΟ σε θανάτους για να καταλάβουμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Ούτε πρόκειται να περιμένουμε χολιγουντιανές εκρήξεις των εγκαταστάσεων και περαιτέρω περιβαλλοντολογικές μολύνσεις για να ξυπνήσουν οι Καβαλιώτες. Η επαναστατική μας ολότητα δε μας αφήνει να κλείσουμε τα μάτια στην τεράστια οικολογική και περιβαλλοντολογική καταστροφή που εξελίσσεται εις βάρος μας και ιδιαίτερα εις βάρος του τόπου μας. Η λεηλασία της φύσης και ο εξευτελισμός της ποιότητας της ζωής θα πρέπει να σταματήσει τώρα. Πόσο μάλλον, σε μια περίοδο όπου η πανδημία μας έδειξε πως ο καπιταλισμός είναι ικανός να κάνει ότι χρειαστεί για να αναρριχηθεί πάνω σε κουφάρια ανθρώπων και κατεστραμμένα τοπία. Για αυτό με βάση τα παραπάνω, ζητούμε το κλείσιμο της βιομηχανίας φωσφορικών λιπασμάτων πολύ σχολαστικά και στέλνουμε στον διάολο τον κάθε Λαυρεντιάδη με ευλάβεια, κρατώντας αποστάσεις από τον κάθε υπεύθυνο που παίζει πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων και στα πνευμόνια των Καβαλιωτών.
Η εισήγηση μέλους του Αυτόνομου Στεκιού Καβάλας σχετικά με τη ρύπανση που προκαλείται από το εργοστάσιο της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων, στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης το Σάββατο 10/10.
https://www.youtube.com/watch?v=69ZwIeGF6zE
Featured post

Καβάλα: Ανάρτηση πανό στο πάρκο Φαλήρου Καβάλας, στο πλαίσιο της βδομάδας αλληλεγγύης της επαναστατημένης Ροζάβα

ΚΑΤΩ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ  ΖΗΤΩ Ο ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΡΟΖΑΒΑ 
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 51 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ -ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΕΣ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ ΚΑΒΑΛΑΣ 23/10/2020

51 ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΡΙΕΣ /ΕΣ , ΜΕ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΒΗΣΙΜΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ/ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ 

Featured post

Πανό αλληλεγγύης στο πάρκο Φαλήρου, Καβάλα, 23 Οκτώβρη 2020

Η ΣΟΒΑΡΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΝΔ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ TERRA INCOGNITA , ROSA NERA , ΦΙΛΟΛΑΟΥ , LIBERTATIA

Featured post

ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΟΛΕΣ

Δράση ενάντια στις φόλες στην περιοχή επάνω από την Πυροσβεστική και στην οδό Μεσημβρίας, στην Καβάλα. Οι απάνθρωποι έριξαν φόλες σε αδέσποτα και κατοικίδια ζωάκια.

ΦΟΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΦΟΛΑ

Featured post

Συγκέντρωση – πορεία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, 18/09/2020

18/9/2020

Περίπου 70 άτομα συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Καβάλας, στη μικροφωνική για τα 7 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Αναρτήθηκαν δύο πανό στο σημείο της συγκέντρωσης, ένα για τον Παύλο κι ένα για τον Ζακ… μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο και φλάιερ για τον Ζακ.

Μετά από μία ώρα πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της πόλης με τις δυνάμεις καταστολής να ακολουθούν σε πολύ μικρή απόσταση. Η πορεία είχε δυνατό παλμό, ακούγονταν αντιφασιστικά- αντιμπατσικά συνθήματα σε όλη τη διάρκεια της.

7 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΛΗΘΗ Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ Ο ΖΑΚ

Featured post

Συγκέντρωση/Μικροφωνική, Πορεία αλληλεγγύης στην Terra και σε όλες τις καταλήψεις

Την Πέμπτη 27/08/2020, πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Καπνεργάτη, στην Καβάλα, συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης στην terra incognita, στη libertatia και σε όλες τις καταλήψεις που δέχτηκαν επίθεση από το κράτος. Στήθηκε μικροφωνική και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο γύρω από την πλατεία. Στο σημείο μείναμε για περίπου μία ώρα και στη συνέχεια, περίπου 30 με 40 αλληλέγγυοι/ες, κάναμε μία μικρή πορεία στο κέντρο της πόλης, περνώντας μέσα από πεζόδρομους, μοιράζοντας κείμενα και φωνάζοντας διαρκώς συνθήματα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΤΗΣ TERRA INCOGNITA KAI THS LIBERTATIA

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”13 TZAMETI”, Τρίτη 25/08/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

13 Tzameti

του Gela Babluani

Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο η ταινία είναι ένα θρίλερ που εστιάζει σ’ ένα νεαρό που επιχειρεί μια κάθοδο στον υπόκοσμο. Διαποτισμένη από ένταση και αγριότητα, η αφήγηση δημιουργεί μια αγωνιώδη και εφιαλτική ατμόσφαιρα.
Ο εικοσάχρονος Sebastien έχει μεταναστεύσει από τη Γεωργία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στη Γαλλία μαζί με την οικογένειά του. Ζουν μια δύσκολη ζωή και καθημερινά αγωνίζονται να βρουν κάποια δουλειά για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Μια μέρα ένας άνδρας, ο οποίος είναι εθισμένος στη μορφίνη, προσλαμβάνει τον Sebastien για να επισκευάσει τη στέγη του σπιτιού του. Καθώς ο Sebastien επιδιορθώνει τη στέγη, κρυφακούει μια συνομιλία του στην οποία αναφέρεται σε μια ευκαιρία που του έχει παρουσιαστεί και από την οποία ελπίζει να κερδίσει πολλά λεφτά. Όταν ο άνδρας πεθαίνει ξαφνικά από υπερβολική δόση, ο Sebastien βρίσκει τυχαία έναν φάκελο στον οποίο υπάρχουν οδηγίες και ένα εισιτήριο. Τότε αποφασίζει να πάρει τη θέση του πεθαμένου. Από αυτή τη στιγμή και μετά για τον Sebastien δεν υπάρχει επιστροφή…

Ο σκηνοθέτης Gela Babluani δηλώνει σχετικά με την ταινία: «Πιστεύω ότι όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει μια ταινία σαν αυτή τότε ήδη έχει μέσα στο μυαλό το την βασική της ιδέα. Νομίζω ότι τέτοιες ιδέες προέρχονται από τις προηγούμενες εμπειρίες σου, το χαρακτήρα σου, απ’ αυτά που σε ενδιαφέρουν και απ’ αυτά που θέλεις να πεις. Σαν ταινία ήταν πολύπλοκη. Στα διαφορετικά στάδια παραγωγής της εργάστηκαν 600 άτομα. Σαν ταινία ήταν μια πρόκληση, ιδίως για μένα που ήμουν πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και δεν ήμουν γνωστός. Θα έπρεπε όλα αυτά τα άτομα που δεν με ήξεραν να τα φέρω κοντά μου και να τα κάνω να με πιστέψουν. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα πριν τα γυρίσματα».
Η ταινία χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος αναφορών και επιρροών από το έργο πολλών σκηνοθετών όπως ο Alfred Hitchock και ο Roman Polanski. Το περιοδικό Variety σχολιάζει ως εξής το ύφος της ταινίας: “Με στοιχεία που θυμίζουν Ταραντίνο, η ταινία σοκάρει με τις παρατεταμένες σκηνές εκρηκτικής βίας που αφήνουν το θεατή να τρέμει στο κάθισμα”. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρωταγωνιστής Georges Babluani είναι αδελφός του σκηνοθέτη Gela Babluani.
Στο φεστιβάλ της Βενετίας 2005, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι Καλύτερης Πρώτης Ταινίας. Η ταινία προβλήθηκε επίσης στο Φεστιβάλ του Sundance 2006 όπου και εκεί κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.

Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ TERRA, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ

ΣΗΜΕΡΑ 18/08/2020, ΑΝΑΡΤΗΣΑΜΕ ΠΑΝΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ, ΩΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ TERRA INCOGNITA, Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΚΕΝΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΕΧΘΕΣ ΤΟ ΠΡΩΙ.

Η TERRA ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ανακοίνωση της κατάληψης Terra Incognita για την σημερινή επιχείρηση εκκένωσης

Σήμερα το πρωί (17/8), περίπου στις 5 η ώρα, τα ένστολα καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ εισέβαλαν στην Terra Incognita στην Θεσσαλονίκη, κτίριο που βρίσκεται υπό κατάληψη από το 2004 και αποτελεί κέντρο αγώνα και σημείο αναφοράς για το αναρχικό κίνημα της πόλης.

Οι μπάτσοι προέβησαν σε εκκένωση του κτιρίου, ενώ κατάσχεσαν υλικοτεχνικό εξοπλισμό και δέσμευσαν μεγάλο κομμάτι των υποδομών που υπήρχαν στο εσωτερικό του.

Πιο συγκεκριμένα, κατασχέθηκε εξοπλισμός από τις ακόλουθες κινηματικές υποδομές που στεγάζονται στην κατάληψη: Ιατρείου-πρώτων βοηθειών, γυμναστηρίου, βιβλιοθήκης, τυπογραφείου και επίσης μεγάλου μεγέθους αρχείο από αφίσες και έντυπο υλικό πολλών δεκαετιών

Από την πρώτη στιγμή φυσικά δίπλα τους έσπευσαν και οι καλοταϊσμένοι ρουφιάνοι των ΜΜΕ, οι οποίοι, αφού ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο τους διαδίδοντας ψευδείς και ανεξακρίβωτες πληροφορίες περί προσαγωγής ατόμου (κάτι που δεν ισχύει), στην συνέχεια επιδόθηκαν στην συνήθη τους λασπολογία και τα ρεπορτάζ-καρμπόν που αναπαράγουν σε κάθε παρόμοια κατασταλτική επιχείρηση.

Σύντομα σε σημείο κοντά στην κατάληψη μαζεύτηκαν περίπου 100 αλληλέγγυα άτομα, τα οποία σταδιακά κινήθηκαν με πορεία προς το κτίριο, που ήταν περικυκλωμένο από μπάτσους και φώναξαν συνθήματα υπέρ των καταλήψεων και του αναρχικού αγώνα.

Το κράτος, την ίδια ώρα που συνάπτει συμφωνίες με μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις και με εργολάβους της “πράσινης ανάπτυξης” προς όφελος του κεφαλαίου, την ίδια ώρα που μάχεται για τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών, παίζοντας ανοιχτά με το ενδεχόμενο μια πολεμικής σύρραξης, την ίδια ώρα που στοιβάζει αβοήθητους ανθρώπους σε κέντρα κράτησης μεταναστών υπό άθλιες συνθήκες, τους πυροβολεί στα σύνορα ή τους πνίγει στην θάλασσα, την ίδια ώρα που χτυπάει το δικαίωμα στην διαδήλωση και επιχειρεί να τσακίσει τους/τις εργαζόμενους/ες, την ίδια ώρα που μεταφέρει στους/στις από-τα-κάτω την ευθύνη για την περεταίρω διάδοση του κορονοϊού, ώστε να καλύψει τα δικά του εγκλήματα απέναντι στο σύστημα υγείας, την ίδια αυτή ώρα λοιπόν δεν θέλει να ανεχτεί καμία φωνή αντίδρασης στο εσωτερικό του.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγει για άλλη μια φορά να επιτεθεί σε μια δομή του αναρχικού κινήματος, η οποία στάθηκε απέναντί του με συνέπεια σε κάθε μια από τις επιδιώξεις του απέναντι στους/στις καταπιεσμένους/ες.

Οι καταλήψεις και οι δομές μας είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία, καθώς και στις καθημερινές μας αντιστάσεις απέναντι στον κόσμο της εξουσίας. Σίγουρα μια τέτοια κίνηση αποτελεί σημαντικό χτύπημα στο σύνολο του κινήματος.

Όμως τα κτίρια ανακαταλαμβάνονται. Οι δομές ξαναχτίζονται. Οι σχέσεις και οι ζυμώσεις που συντελούνται μέσα σε αυτά δεν μπορούν ποτέ να κατασταλούν από κανένα κράτος, κανέναν μπάτσο και καμία εξουσία.

Αυτό που έχει σημασία είναι η συνέχιση του αγώνα απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία. Αγώνας που θα συνεχίζεται όσο συνεχίζει να υπάρχει στις καρδιές και στα μυαλά μας η ιδέα της ελευθερίας και της αναρχίας.

 

Βαθιά να μας θάψουν θέλησαν, ξέχασαν ότι ήμασταν σπόρος

Τίποτα δεν τέλειωσε

Η Τerra για πάντα κατάληψη θα μείνει

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

 

Κατάληψη Terra Incognita

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”ALTERED CARBON RESLEEVED”, Τρίτη 18/08/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Θνητοί Θεοί: Νέο Σώμα: Στον πλανήτη Λάτιμερ, ο Τακέσι Κόβατς πρέπει να προστατέψει μια τατουατζού ενώ ερευνά τον θάνατο ενός αρχηγού της Γιακούζα μαζί με μια λογική ΤΑΣΚ.

Featured post

Προβολή του ντοκιμαντέρ ”CRIP CAMP”, Τρίτη 11/08/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Στο ‘Crip Camp’  θα δεις την άγνωστη επανάσταση που άλλαξε τον κόσμο

Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ μάς στέλνει στην άγνωστη κατασκήνωση που πυροδότησε ένα ιστορικό κίνημα.

Ο τίτλος ‘Crip Camp’ (Κατασκήνωση των Σακάτηδων) δεν είναι πολιτικά ορθός. Ο ένας εκ των δημιουργών του όμως, ο James Lebrecht που το σκηνοθέτησε μαζί με τη βετεράνο των ντοκιμαντέρ Nicole Newnham, έχει ο ίδιος ειδικές ανάγκες. Σε αυτή την ονομασία της αγαπημένης του κατασκήνωσης λοιπόν, βρήκε μια ειρωνική ενδυνάμωση που θέλει να μεταδώσει. Το φιλμ του προβλήθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance και έφυγε με το Βραβείο Κοινού. Ο λόγος για τα γεμάτα του χέρια γίνεται πολύ άμεσα σαφής.

Η Camp Jened όπως πραγματικά ονομαζόταν η κατασκήνωση του φιλμ στα ‘70s, βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το Woodstock και παρείχε σε εφήβους με αναπηρίες τη δική τους χίπικη ουτοπία. Την έτρεχαν άνθρωποι που ανήκαν όντως στο κίνημα των χίπηδων και, παρότι κάποιοι από αυτούς που μιλούν στην κάμερα του ντοκιμαντέρ είχαν ενδοιασμούς γιατί δεν είχαν εργαστεί ξανά σε παρόμοιο περιβάλλον, γρήγορα όπως μαρτυρούν κατάλαβαν ότι «το πρόβλημα δεν το είχαν οι κατασκηνωτές, αλλά εμείς η κοινωνία». Η κατασκήνωση επέτρεπε στα παιδιά να ζουν το καλοκαίρι τους σαν να μην υπάρχει ο έξω κόσμος και αυτό πρακτικά σήμαινε ομαδικά παιχνίδια, κολύμπι στην πισίνα, θορυβώδη τζαμαρίσματα με τα όργανα της κατασκήνωσης, αστεία talent shows, μαγειρέματα και εκδρομές, και συζητήσεις γύρω από κοινόχρηστα τραπέζια όπου όλοι μιλούσαν ισότιμα με τη σειρά τους σχετικά με ζητήματα που τους απασχολούσαν. Γέλια επίσης, πάρα πολλά, γάργαρα γέλια.

Και ορμές! Το ‘Crip Camp’ χρησιμοποιεί γενναιόδωρα το υλικό που βιντεοσκοπούσε το προσωπικό της κατασκήνωσης και αρκετά μεγάλο μέρος του αντιμετωπίζει τους εφήβους ως τα σεξουαλικά όντα που ήταν. Ένα περιστατικό εξάπλωσης ψειρών της ηβικής περιοχής για παράδειγμα, έχει απαθανατιστεί μέσα από πονηρά χαμόγελα. Τα αγόρια είχαν προσωρινά διαχωριστεί από τα κορίτσια μέχρι να αντικατασταθούν τα στρώματά τους, αλλά αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος για τα χαριτωμένα μικροπαράπονα στην κάμερα. Κατά τα άλλα το γεγονός ήταν η ευπρόσδεκτη απόδειξη της ερωτικής τους ζωής που πιάστηκε στα πράσα. Οι επιπτώσεις του θα δυνάμωναν απλώς τον δεσμό της κοινότητας.

Αυτές οι καταγεγραμμένες ημέρες της κατασκήνωσης είναι μια νοσταλγική χρονοκάψουλα που θα μπορούσε από μόνη της να δώσει καύσιμο στο ‘Crip Camp’. Οι απελευθερωτικές εμπειρίες όμως που βίωσαν εκεί οι έφηβοι διαμόρφωσε προσωπικότητες που λίγο αργότερα θα άλλαζαν τον κόσμο. Αυτή είναι κυρίως η αφηγηματική λειτουργία της Camp Jened στο φιλμ.

Η Judy Heumann, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ, σύμβουλος στην κατασκήνωση και συνεργάτης στην πορεία της αμερικανικής Πολιτείας ως νομοθέτης, είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του ντοκιμαντέρ και νιώθει ότι οφείλει όχι μόνο την καριέρα της, αλλά και τα δικαιώματα που διεκδίκησε και εξασφάλισε εκ μέρους της κοινότητάς της σε εκείνα τα καλοκαίρια. Οι ζυμώσεις της κατασκήνωσης και η αφύπνιση από όλα τα διαφορετικά κινήματα που έβγαιναν στους δρόμους εκείνη την εποχή, έκαναν τη Heumann και πολλούς άλλους από τους κατασκηνωτές να φανταστούν ένα μέλλον που τους χωρούσε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα εστιατόρια, στα σχολεία. Ως ενήλικοι πια ‘απόφοιτοι’ της κατασκήνωσης, πολλοί από αυτούς θα διασταυρώνονταν ξανά σε κολέγια, δίνοντας στο ‘Crip Camp’ την αφετηρία της πιο εκπαιδευτικής πλευράς του. Γιατί πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι η πρόσβαση των ΑΜΕΑ στην Αμερική και μετέπειτα στην Ευρώπη εξασφαλίστηκε από τα παιδιά της Camp Jened και όλους όσους πήραν μαζί στο ταξίδι τους;

Το 1974, το Κονγκρέσο πέρασε το Rehabilitation Act, τη νομοθετική πράξη που ανάμεσα σε άλλα εγγυόταν υποτίθεται ίσα δικαιώματα για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όμως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση θα έμενε μονάχα στην θεωρία. Στα 17 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το Americans With Disabilities Act του 1990, η Heumann είχε ανέλθει σε ηγετική μορφή ενός κινήματος που τα ΜΜΕ δεν κάλυπταν και ενέπνεε τους συντρόφους της να οργανώνουν ισχυρές διαμαρτυρίες. Μερικές από τις πιο σκληρές εικόνες του ‘Crip Camp’ καταγράφουν μία πολυήμερη, δραματική καθιστική διαμαρτυρία στο γραφείο του Υπουργείου Υγείας στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ακόμα και άνθρωποι χωρίς τη δυνατότητα να γυρίζουν μόνοι πλευρό στον ύπνο τους, ξεροστάλιαζαν σε πνιγηρούς διαδρόμους αποφασισμένοι για ένα θετικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που όντως έφεραν στο τέλος.

Το ‘Crip Camp’ εξερευνά αυτές τις προσπάθειες με βάθος, ευαισθησία και μια απόσταση από το μελό που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ταινίες με πρωταγωνιστές ΑΜΕΑ. Εδώ γελάς, συγκινείσαι και βλέπεις να ανοίγεται ένας δρόμος στην ψυχαγωγία για ιστορίες από τα ίδια, με τα ίδια, για τα ίδια και όχι μόνο, χωρίς την επιβολή της ανάγκης να κάνουν τους θεατές που δεν έχουν κάποια αναπηρία να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό τους. Ο Lebrecht και η Newnham το έχουν αποδεσμεύσει από τέτοιες υποχρεώσεις.

Αντίθετα με ταινίες που γέννησαν τα ‘60s και τα ‘70s με χαρακτήρες που έκαναν μεγάλα όνειρα για την ανθρωπότητα για να τα δουν σιγά-σιγά να καταρρέουν, το ‘Crip Camp’ έχει για αληθινούς ήρωες πρόσωπα που, ενώ είχαν προεξοφληθεί ως περιττά από την κοινωνία, ήταν αυτά ακριβώς που βρήκαν τον τρόπο να αλλάξουν την ιστορία.

Featured post

ΒΦΛ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΑΦΙΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Η κατάσταση πλέον είναι οριακή και δε χωράνε επιφανειακές συμφωνίες, πρόχειρες υποχωρήσεις και ανεφάρμοστοι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε για ένα μεροκάματο, στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στους περιβαλλοντολογικούς και εργασιακούς κινδύνους που εγκυμονούν. Δε γίνεται να περιμένουμε να φτάσουμε στο σημείο να συναγωνίζεται η ΒΦΛ την MOTOR OIL σε εργατικά ατυχήματα και την ΛΑΡΚΟ σε θανάτους για να καταλάβουμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Ούτε πρόκειται να περιμένουμε χολιγουντιανές εκρήξεις των εγκαταστάσεων και περαιτέρω περιβαλλοντολογικές μολύνσεις για να ξυπνήσουν οι Καβαλιώτες.
Η επαναστατική μας ολότητα δε μας αφήνει να κλείσουμε τα μάτια στην τεράστια οικολογική και περιβαλλοντολογική καταστροφή που εξελίσσεται εις βάρος μας και ιδιαίτερα εις βάρος του τόπου μας. Η λεηλασία της φύσης και ο εξευτελισμός της ποιότητας της ζωής θα πρέπει να σταματήσει τώρα. Πόσο μάλλον, σε μια περίοδο όπου η πανδημία μας έδειξε πως ο καπιταλισμός είναι ικανός να κάνει ότι χρειαστεί για να αναρριχηθεί πάνω σε κουφάρια ανθρώπων και κατεστραμμένα τοπία.
Για αυτό με βάση τα παραπάνω, ζητούμε το κλείσιμο της βιομηχανίας  φωσφορικών λιπασμάτων πολύ σχολαστικά και στέλνουμε στον διάολο τον κάθε Λαυρεντιάδη με ευλάβεια, κρατώντας αποστάσεις από τον κάθε υπεύθυνο που παίζει πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων και στα πνευμόνια των Καβαλιωτών.
Featured post

Προβολή της ταινίας ”DA 5 BLOODS”, Τρίτη 04/08/2020, στις 21:30,στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Da 5 Bloods

του Σπάικ Λι

Απαραίτητη και γεμάτη οργή, δυνατή – ακόμη κι αν είναι άνιση – η νέα ταινία του Σπάικ Λι είναι ένα εκρηκτικό μείγμα αιχμηρού πολιτικού σινεμά και action movie, που καταφθάνει την απολύτως κατάλληλη στιγμή.

Το «Da 5 Bloods» μοιάζει με ρώσικη κούκλα, ένα φιλμ που περιέχει κι άλλα στο εσωτερικό του. Ένα φιλμ που αλλάζει κάθε τόσο ύφος, μα που ακόμη κι αν είναι μαζί ταινία για το Βιετνάμ, για το «κυνήγι ενός θησαυρού», μια κωμωδία για μερικούς γκρινιάρηδες ηλικιωμένους άντρες και μια περιπέτεια στη ζούγκλα, στην καρδιά του βρίσκεις μια -με κάθε δικαίωμα- αληθινά οργισμένη ιστορία, για το τραύμα του να είσαι μαύρος στην Αμερική του τότε και του τώρα. Για την αποσιωπημένη Ιστορία των αφροαμερικάνων στους αμερικάνικους ή παγκόσμιους πολέμους και για τον ακήρυχτο πόλεμο που βιώνουν στην πατρίδα τους, απέναντι στον ρατσισμό που είναι δυστυχώς συνώνυμος με την ίδια τους τη χώρα.

Ο Σπάικ Λι δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του κι έτσι το καινούριο του φιλμ, γυρισμένο πολύ πριν η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ πυροδοτήσει το κύμα αγανάκτησης που σαρώνει τον πλανήτη αυτές τις μέρες, δεν είναι απλά πολιτικό, είναι ένα μάθημα Ιστορίας, ένα κάλεσμα σε αφύπνιση, μια υψωμένη γροθιά απέναντι σε ένα άδικο σύστημα και έναν κόσμο που δεν μαθαίνει από τα λάθη του.

Το φιλμ ξετυλίγεται σε δυο χρόνους. Στο παρόν, όταν τέσσερις μαύροι βετεράνοι του πολέμου του Βιετνάμ επιστρέφουν στα πρώην πεδία των μαχών τους για να βρουν τη σορό του αρχηγού της διμοιρίας τους -και μαζί έναν θησαυρό που είχαν τότε θάψει μαζί του. Και στο παρελθόν, ξεκινώντας από ένα αληθινά καθοριστικό σημείο: όταν πολεμώντας στην ζούγκλα, μαθαίνουν για την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και στην πραγματικότητα υπάρχει μια τρίτη αφηγηματική γραμμή στο φιλμ του Λι, αυτή της συστημικής αδικίας, του ρατσισμού, της υποτίμησης της ζωής των μαύρων, στην διαδρομή της αμερικάνικης Ιστορίας από την γέννηση της χώρας μέχρι και σήμερα.

Το φιλμ ξεκινά όσο δυνατά κι όσο πολιτικά θα περίμενες, με ένα πλάνα ανθρώπων που αποτέλεσαν σύμβολα των κοινωνικών αγώνων των αφροαμερικανών, όπως ο Μοχάμεντ ;Aλι, η Άντζελα Ντέιβις ή ο Μάλκολμ Χ, να ρίχνουν ένα διαφορετικό φως στην πραγματικότητα του πολέμου του Βιετνάμ, πριν φτάσουμε στο τώρα και στην επανένωση των τεσσάρων ηρώων μετά από πολλά χρόνια, πίσω στον τόπο που τους μεταμόρφωσε σε «bloods», σε «αδελφοποιτούς». Κι από το σημείο εκείνο, το φιλμ θα ακολουθήσει μια διαδρομή που θα ξετυλίξει το παρελθόν και τις συνθήκες που τους έφεραν ως εδώ, θα φωτίσει την ψυχολογία τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους με ευθύνες ή μυστικά, θα γιατρέψει ή θα ανοίξει και πάλι τραύματα, θα τους ακολουθήσει σε μια περιπέτεια που θυμίζει σχεδόν μια παλιομοδίτικη χολιγουντιανή ταινία, αλλά υπό νέο φως και με ένα εντελώς διαφορετικό είδος ηρώων στο κέντρο της.

Βεβαίως στην διάρκεια των 155 λεπτών που η ταινία διαρκεί, υπάρχει χώρος τόσο για πράγματα που λειτουργούν εξαιρετικά, όσο και για άλλα που μοιάζουν αμήχανα η βγαλμένα από ένα άλλο πολύ λιγότερο ενδιαφέρον φιλμ. Μερικά από τα ευρήματα του Λι, δείχνουν εμπνευσμένα, όπως τα flash back με τους ηθοποιούς να υποδύονται οι ίδιοι στην τωρινή ηλικία τους τους νεαρούς χαρακτήρες τους κι άλλα, που απλά δείχνουν τετριμμένα, όπως η αλλαγή του κάδρου του πλάνου στους διαφορετικούς χρόνους. Η χρήση της μουσικής είναι επίσης παράξενη, αν τα τραγούδια του Μαρβιν Γκέι από το «What’s Going On», έναν δίσκο γραμμένο στη σκιά του πολέμου του Βιετνάμ δένουν εξαιρετικά, τα ορχηστρικά μέρη φλερτάρουν συχνά με το κλισέ και η χρήση του «Ride of the Valkyries» του Βάγκνερ δεν είναι ποτέ σίγουρο αν είναι ειρωνική ή ειλικρινής. Και κυρίως, κάποια από τα επεισόδια στη μέση του φιλμ όπως και κάποιοι από τους χαρακτήρες (όπως αυτός του Ζαν Ρενό ή της Μελανί Τιερί και της ομάδας των ναρκαλιευτών της), μοιάζουν αχρείαστα, ανακόπτοντας την διαδρομή της ταινίας που μοιάζει πολύ πιο δυνατή όταν αποφεύγει τα προφανή.

Όμως ακόμη και με αντιρρήσεις, η ταινία που παραδίδει ο Σπάικ Λι έχει ξεκάθαρα την υπογραφή του και την ενέργεια που φέρνει πάντα στο σινεμά του. Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του, αλλά είναι κάτι παραπάνω από καίρια. Είναι μια αναγκαία υπενθύμιση όλων όσων δημιούργησαν και διατήρησαν τις συνθήκες που έκαναν το Black Lives Matter το πιο απαραίτητο κίνημα στην Αμερική του σήμερα και μια επανατοποθέτηση στο βιβλίο της αμερικάνικης ιστορίας μερικών σελίδων που μοιάζουν να πήραν μόλις, τη θέση μιας υποσημείωσης.

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE BANKER”, Τρίτη 28/07/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

The Banker

Η αληθινή ιστορία των επιχειρηματιών Bernard Garrett και Joe Morris, οι οποίοι καταστρώνουν ένα θρασύτατο και ριψοκίνδυνο σχέδιο ενάντια στο φυλετικά καταπιεστικό καθεστώς του 1960, βοηθώντας άλλους Αφροαμερικανούς να κυνηγήσουν το αμερικανικό όνειρο. Μαζί με την Eunice, την σύζυγο του Garrett, εκπαιδεύουν έναν λευκό άνδρα της εργατικής τάξης, τον Matt Steiner, για να ποζάρει ως το πλούσιο και προνομιούχο πρόσωπο της αναπτυγμένης αυτοκρατορίας ακινήτων που διαθέτουν, ενώ ο Garrett και ο Morris παριστάνουν τον επιστάτη και τον σοφέρ. Η επιτυχία τους τραβά την προσοχή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, κάτι που απειλεί όλα αυτά που οι τέσσερις τους έχουν καταφέρει.

ταινία The Banker αρκετά πληροφοριακή, προσφέρει ένα ψυχαγωγικό και ενδιαφέρον σινεμά, είναι αρκετά καλοφτιαγμένο και φυσικά με καλές ερμηνείες, με μπροστάρηδες τους Antony Mackie, Samuel Jackson (και αργότερα τον Nicholas Hoult) που πραγματικά μπαίνουν στο πετσί του ρόλου.

Η ταινία γενικότερα πετυχαίνει τον στόχο της και κρατά τον θεατή “ζεστό” σε όλη της την διάρκεια, δίνοντας του πολύ χρήσιμες πληροφορίες για ένα αρκετά ενδιαφέρον ζήτημα, που ίσως δεν γνωρίζαμε, χωρίς ωστόσο να κάνει σινεμά καταγγελίας με κουραστικό τρόπο.

ταινία The Banker δεν αναλώνεται σε φλυαρίες ή ηθικολογίες που πιθανότατα να έκανε μια ακόμα ταινία με τέτοια θεματολογία και κάνει κάπως πιο… εύπεπτο το ίσως επικίνδυνο για να ξεφύγει θέμα της.

Μπαίνει κατευθείαν στο θέμα, με… τσίτα τα γκάζια και καταφέρνει να κάνει μια κριτική και να… σφάζει με το βαμβάκι, με ένα γρήγορο ρυθμό, πινελιές από χιούμορ, χωρίς να λαϊκίζει ούτε λεπτό και χωρίς να το κάνει απροκάλυπτα.

Χωρίς υπερβολές και περιττές εξάρσεις αλλά με εξαιρετικά δουλεμένο σενάριο και διαλόγους, φαινομενικά νομίζει κανείς ότι το The Banker έχει εξαντλήσει μεγάλο μέρος από την θεματολογία του μέχρι ένα σημείο και δεν μπορεί να πάει παραπέρα, ωστόσο έχει πολύ “ψωμί”, άσχετα αν σε λίγα σημεία θα μπορούσε να είναι πιο μαζεμένο.

Από την αρχή η ταινία είναι καθηλωτική με πολύ καλή σκηνοθεσία, στιβαρές ερμηνείες και η ένταση ολοένα και κλιμακώνεται όταν φτάνουμε στο φινάλε με την ταινία να περνάει μηνύματα, χωρίς να το κάνει με τον… κλασικό τρόπο.

Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, χωρίς να κάνει μεγάλη κοιλιά πραγματικά η ταινία καταφέρνει να έχει το ενδιαφέρον του θεατή, με έναν σταθερότατο ρυθμό, την ώρα που όσο προχωράει η ώρα, σε “κρατάει” όλο και περισσότερο.

Featured post

20 χρόνια Τσιριτσάντσουλες, ”ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ ” Κηρύσσοντας το δόγμα της νέας Τσίρι Θρησκείας, Σάββατο 25/07/2020, στις 21:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

www.tsiritsantsoules.gr

www.tsiri.tv

mail: tsiritsantsoules@gmail.com

Οι Τσιριτσάντσουλες κλείνουν 20 χρόνια ζωής

και παρουσιάζουν τη θεατρική παράσταση

ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ

Κηρύσσοντας το δόγμα της νέας Τσίρι θρησκείας

Συντελεστές

Παίζουν και σκηνοθετούν τους εαυτούς τους: Ντίνα Μαυρίδου, Μαρίνος Μουζάκης

Πρωτότυπη μουσική: Μαρίνος Μουζάκης, Ειρήνη Τηνιακού

Κινησιολογία: Ηρώ Κατσιφλώρου

Κοστούμια: Μαρία Μαρκοπούλου

Αφίσα: Νίκος Γιούσεφ

Δραματουργία, μουσικές επιλογές, παραγωγή: Τσιριτσάντσουλες 2020

Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο «Η Βίβλος για αθεόφοβους» του του Τζόμπε Κοβάτα (μτφ. Παναγιώτης Σκόνδρας, εκδ. Αστάρτη 1998)

Ακούγεται μελοποιημένο το ποίημα “Κατάρα” του Αθανάσιου Χριστόπουλου.

Ευχαριστούμε το αντιεξουσιαστικό, αναρχικό στέκι Αντίπνοια για τη φιλοξενία των προβών μας κι όλες τις τσιριτσάντσουλες που βοήθησαν στην παραγωγή αυτής της παράστασης.

Υπόθεση

Οι Τσιρτσάντσουλες, κλείνοντας φέτος 20 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, συνειδητοποίησαν πως η ενασχόληση με τον πολιτισμό δεν είναι πια βιώσιμη. Έτσι αποφάσισαν να μετατραπούν από καλλιτεχνική κολεκτίβα σε θρησκεία, ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και τα παιδιά τους. Ο Τσίρι, που ως τώρα εκτελούσε χρέη μασκότ της κολεκτίβας (και που λατρεύτηκε έτσι κι αλλιώς από τις Τσιριτσάντσουλες και τους φίλους τους όλα αυτά τα χρόνια) αναβαθμίστηκε σε έναν και μοναδικό «Τσίρι Θεούλη». Και όπως κάθε μονοθεϊστική θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της, έχει ως αφετηρία την παλαιά διαθήκη. Το πρότζεκτ «Μετανοείτε» είναι μία λειτουργία-κήρυγμα του Θείου Τσίρι λόγου σε μια ιεραποστολική διαδικασία προσηλυτισμού πιστών σε όλη τη χώρα, το εξωτερικό κι άλλους πλανήτες.

Για την παράσταση

Φέτος είναι μια περίεργη χρονιά. Η κολεκτίβα μας γιορτάζει 20 χρόνια ζωής και δημιουργίας και είχαμε προγραμματίσει πολλά και διάφορα, που όμως ανατράπηκαν λόγω της πανδημίας και του επακόλουθου διαπλανητικού λοκ ντάουν. Αλλά όταν τα σχέδιά σου πάνε στο βρόντο, είναι μια καλή αφορμή για νέα σχέδια. Έτσι, ενώ δουλεύαμε ένα άλλο έργο, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε πορεία, δημιουργώντας μια παράσταση ευέλικτη και κωμική, που θα μπορούσε να περιοδεύσει μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης που έχουν επιβληθεί.

Εμπνευσμένοι, λοιπόν, από το βιβλίο του Τζόμπε Κοβάτα «Η Βίβλος για αθεόφοβους» φτιάξαμε μια δική μας κωμική εκδοχή της παλαιάς διαθήκης, θέλοντας αφενός να διασκεδάσουμε και αφετέρου να προβληματιστούμε και να προβληματίσουμε πάνω στην ουσία των κειμένων της Βίβλου, που αποτελούν και τη βάση των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών (και των παρακλαδιών τους) και που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να κηρύττουν ιερούς πολέμους.

Η συνέχεια επί της σκηνής…

Featured post

Θέατρο κούκλας από το θέατρο ΑΝΑΠΟΔΑ ”ΚΟΣΚΙΝΟΑΡΜΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΗ”, Πέμπτη 23/07/2020, στις 21:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Η παράσταση «ΚοσκινοAρμενίζοντας τη Γη» είναι ένα έργο κούκλας και αντικειμένων του Θεάτρου Ανάποδα εμπνευσμένο από την nonsense ποίηση του Edward Lear.

Ένα σύνολο από ά-νοητες διασκεδαστικές ρίμες που ανακατεύουν όλες μας τις αισθήσεις, τις κάνουν δείπνο με κιμά και  φέτες  κυδωνιού, τις τυλίγουν σε ροζ χαρτί, τις βάζουν σε πήλινο σκεύος και τις αφήνουν να ταξιδέψουν σε θάλασσες  μακρινές και σε δεντροσκέπαστες ακτές εκεί όπου φυτρώνουν τεράστιες κολοκυθιές και καρέκλες ξεχωριστές!.

Το Θέατρο Ανάποδα παίζει με τα θέματα ποιημάτων του σημαντικότερου συγγραφέα παραδοξολογημάτων της Βικτοριανής εποχής, συνθέτοντας ένα διασκεδαστικό ταξίδι στα μακρινά μέρη όπου οι μπερδεμένοι ζουν. Οι παράξενοι αυτοί ταξιδιώτες, μαζί με τους θεούς τους γνωστοί ως Φυρδημιγδοί, μεταμορφώνουν τον σκηνικό χώρο συνοδεία μουσικής και τραγουδιού βουτώντας σε τέσσερις θαλασσινές ιστορίες. Η Γλαυξ και η Ψιψίνα χορεύουν στην φεγγαρόλουστη αχτή ενώ ο Γιόγκι Μπόγκι Μπο καβάλα στη χελώνα φεύγει για τις νήσους Μποσανόνα, το Πόμπλ ψάχνει ψάρια για να ταΐσει της θειάς του τη γάτα και οι Φυρδημιγδοί μπερδεμένοι αρμενίζουν με πλοίο ένα κόσκινο ναι!

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE PATIENCE STONE”, Τρίτη 21/07/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Η Πέτρα της Υπομονής

Syngué Sabour The Patience Stone

Ατίκ Ραχίμι

Bασισμένη στο ομώνυμο βραβευμένο μυθιστόρημά του Ατίκ Ραχίμι, η ταινία ξετυλίγεται σαν μία βραδυφλεγής και αποκαλυπτική εξομολόγηση της Γυναίκας κάτω από την μπούρκα προς τον άντρα της αλλά και τη Δύση.

Βόμβες ταράζουν τη γειτονιά της. Αντάρτες σε ταράτσες σπείρουν τον πανικό και σφαίρες πολυβόλων στην αυλή της. Εισβολείς απειλούν με λεηλασία και θάνατο την καθημερινότητά της. Όμως εκείνη έχει άλλη αποστολή, πέρα από την επιβίωση. Να φροντίζει στοργικά τον σύζυγό της ο οποίος, μετά από μία αναμέτρηση, βρέθηκε με μία σφαίρα στον αυχένα να φυτοζωεί σε κωματώδη κατάσταση. Είναι μία νέα, όμορφη γυναίκα – εντελώς μόνη. Αν εξαιρέσει κανείς τα δύο μικρά της κοριτσάκια, ο άντρας της μοιάζει το μοναδικό της στήριγμα, η μοναδική οικογένειά της. Οι δυο τους τώρα, ξεχασμένοι από συντρόφους και συγγενείς, σ’ αυτό το φτωχικό καμαράκι που σείεται από τον εξωτερικό πόλεμο, έχουν πολλά να πουν. Ή μάλλον εκείνος στέκεται βουβός, ακίνητος παρατηρητής, όσο εκείνη διηγείται τα 10 χρόνια γάμου τους, όπως πραγματικά τα έζησε. Με όλα τα μυστικά και τα ψέματα. Όλα τα βάσανα, τις απογοητεύσεις, την απελπισία. Ο άντρας της θα γίνει για εκείνη «η πέτρα της υπομονής» της, μια μαγική πέτρα που σύμφωνα με την Περσική μυθολογία απορροφά τον πόνο του ανθρώπου που τα εξομολογείται, μέχρι την μέρα που σπάει, εξαφανίζοντας όλα όσα τον βασανίζουν.

Ο Ατίκ Ραχίμι δεν βιάζεται να ξετυλίξει την ιστορία του. Απαιτεί και την δική μας υπομονή, όσο δοκιμάζει αυτή της ηρωίδας του. Πρέπει να νιώσουμε στο πετσί μας, μέσα από το χτίσιμο μικρών σκηνών, τα στενά περιθώρια, την εγγενή καταπίεση, τον θρησκευτικό χαλκά, τον πολιτισμικό κλοιό που εγκλωβίζει και καταλήγει να χαρακτηρίζει αυτή την γυναίκα. Αυτή τη χώρα. Ούτε που βρισκόμαστε γεωγραφικά αποκαλύπτει (έχει πράγματι σημασία;), ούτε το όνομα της ηρωίδας του μαθαίνουμε. Σαν η κάμερα να έχει τρυπώσει τυχαία σ’ αυτό το σπίτι. Θα μπορούσε να είχε μπει από το διπλανό παράθυρο, σε μία άλλη κάμαρα, κάτω από την μπούρκα και το πετσί μίας άλλης κόρης, συζύγου, αδελφής.

Με όπλο του ένα πολύ δυνατό και απρόσμενα τολμηρό κείμενο, αλλά και την γεμάτη ενέργεια, μαγνητική πρωταγωνίστριά του, ο Ραχίμι πυροδοτεί την οθόνη με έναν εξομολογητικό μονόλογο που σταδιακά μεταμορφώνεται από απελπισμένο μοιρολόι σε εμπρηστικό, σχεδόν φεμινιστικό, μανιφέστο.

Η Γυναίκα του Ισλάμ που μεγάλωσε με βίαιους πατέρες, την πάντρεψαν με αντίστοιχα αγροίκους συζύγους, την απείλησαν πεθερές με διωγμό αν δεν παρήγαγε παιδιά, της στέρησαν τον αέρα, την ελευθερία, τον οργασμό – τώρα θα ξυπνήσει. Όσο ο μουσουλμάνος άντρας βρίσκεται σε κώμα, εκείνη ξεκινά να τον σοκάρει, προσπαθώντας να τον επαναφέρει στη ζωή με ηλεκτρισμένες, παράτολμες αποκαλύψεις, σκέψεις, πράξεις, το πραγματικό παρελθόν της (τους).

Το πολιτικό κείμενο του Ραχίμι λειτουργεί γιατί δεν καταφεύγει σε εύκολους μελοδραματισμούς ή επαναστατικές κορώνες. Παρακολουθούμε μαγνητισμένοι το προσωπικό δράμα να συμβολίζει το κοινωνικό, μέσα από μία ανθρώπινη ιστορία και έναν συγκινητικό λυρισμό που δε χρειάζεται περιττές υπογραμμίσεις. Η ίδια η ηρωίδα δεν απορρίπτει (γιατί δεν μπορεί) το περιβάλλον που μεγάλωσε και ζει. Με έναν βαθιά ειρωνικό τρόπο, οι εξομολογήσεις της θέλουν να ξυπνήσουν τον σύζυγό της, να τον φέρουν ξανά πίσω στη ζωή. Γιατί έτσι προστάζει ο Προφήτης.

Ταυτόχρονα όμως την βλέπουμε να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας – κομμάτι κομμάτι. Μέσα από το λόγο της το βλέμμα της παίρνει φωτιά, λύνει τα μαλλιά της, βάφει τα χείλη της, μεταμορφώνεται από αραχνοϋφαντο σκεπασμένο φάντασμα σε κορμί με σάρκα, αισθήσεις, ανάγκες. Ακόμα ανίσχυρη, αλλά τόσο δυνατή. Τόσο στωική, τόσο απαραίτητη.

Τελικά τόσο η πέτρα, όσο και η ίδια η υπομονή είναι τυχαία γένος θηλυκού;

Featured post

Μικροφωνική – Συγκέντρωση Μοίρασμα ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΙΟΥΛΗΣ 2020 ΒΦΛ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

Την Πέμπτη 16/07/2020 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική και μοίρασμα  του άτακτου εντύπου ΑΚΑΝΘΙΝΟ με θέμα το εργοστάσιο της ΒΦΛ στην Καβάλα. Στην  πλατεία Καπνεργάτη συγκεντρώθηκαν περίπου 20 με 25 άτομα. Μοιράστηκε το ακάνθινο του Ιουλίου και Άπατρις.

ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΙΟΥΛΗΣ 2020 ΒΦΛ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΙΟΥΛΗΣ 2020 ΒΦΛ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE GENTLEMEN”, Τρίτη 14/07/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Εάν «Ο Ιρλανδός» ήταν το αποχαιρετιστήριο magnum opus του Μάρτιν Σκορσέζε στο γκανγκστερικό είδος, τότε ο Γκάι Ρίτσι με το «The Gentlemen» προσπαθεί να οργανώσει το δικό του… πάρτι απολογισμού στο genre που τον έκανε διάσημο 20 χρόνια πριν, γεμάτο πισωμαχαιρώματα, ποτά και φυσικά πολλά ναρκωτικά.

Από την πρώτη κιόλας σκηνή της νέας ταινίας του Ρίτσι ο Μίκι Πίρσον, ένας Μάθιου ΜακΚόναχεϊ ντυμένος στη τρίχα, μπαίνει σε μια παμπ, παραγγέλνει ένα αυγό τουρσί και την αγαπημένη του μπύρα σε pint, της οποίας το όνομα είναι «Gritchie», και κάθεται στο αγαπημένο του τραπέζι λέγοντας πως «στη ζούγκλα ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ένα λιοντάρι δεν είναι να το παίζει βασιλιάς αλλά να δείχνει πως είναι Ο Βασιλιάς», καθώς οι πρώτες νότες από το «Cumberland Gap» του Ντέιβιντ Ρόλινγκς αρχίζουν να παίζουν στο jukebox.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο ο Γκάι Ρίτσι, ο Βρετανός Κουέντιν Ταραντίνο όπως τον είχαν χαρακτηρίσει στα πρώτα του βήματα, επιλέγει να δείξει πως με το «The Gentlemen» ο «βασιλιάς» του είδους επιστρέφει στις ρίζες του, παίζει ξανά με τους δικούς του όρους στο δικό του γήπεδο σε ένα σύμπαν γεμάτο από καλοντυμένους μαφιόζους, cockney μικροκλέφτες και χασικλήδες γόνους καλών οικογενειών όπου οι βρισιές είναι το μοναδικές εκφράσεις στο λεξιλόγιό τους και η φούντα το μόνο χρήμα.

Με μια πρώτη ματιά η ιστορία μοιάζει αρκετά απλή – για έναν Αμερικανό έμπορο ναρκωτικών (Μάθιου ΜακΚόναχι) που έχει χτίσει την αυτοκρατορία του στο Λονδίνο, και πλέον θέλει να παραδώσει τα ηνία και να επιστρέψει στην πατρίδα του – σαν αυτή που θα άκουγες κάποιο βράδυ από ένα μισομεθυσμένο θαμώνα μέσα σε μια γεμάτη από κάπνα παμπ, ο οποίος την γεμίζει από υπερβολές και αρκετές δόσεις φαντασίας για να την κάνει ενδιαφέρουσα. Κι εσύ, ενώ ξέρεις πως τα περισσότερα από αυτά είναι τρίχες, απολαμβάνεις κάθε λέξη και περιγραφή της. Και εδώ ο αφηγητής αυτός είναι ο Φλέτσερ (ένας πραγματικά υπέροχος Χιού Γκραντ), ιδιωτικός ντετέκτιβ που δουλεύει για τα ταμπλόιντ, ο οποίος εξιστορεί όσα έχουν συμβεί στο δεξί χέρι του Πίρσον, τον Ρέι (Τσάρλι Χάναμ), σε μορφή σεναρίου ταινίας, για να τον εκβιάσει.

Ναι, στυλιστικά τουλάχιστον όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσε να πει κανείς πως ορίζουν μια ταινία του Ρίτσι είναι εδώ: το γρήγορο μοντάζ, τα ενορχηστρωμένα του πλάνα υπό την υπόκρουση ενός πορωτικού soundtrack, οι διάφορες πλοκές, γεμάτες από πολύχρωμους χαρακτήρες, που ενώνονται μεταξύ τους. Γρήγορα η ταινία αρχίζει να δείχνει σαν τις παλιές κλασσικές 90s ταινίες του ίδιου του Ρίτσι, μόνο που αυτή τη φορά το τσιγαριλίκι που έχει στρίψει ο ίδιος δείχνει τόσο γνώριμο, κι ενώ έχει όλα τα γνωστά καλά συστατικά, δεν είναι τόσο δυνατό έτσι ώστε να σε τριπάρει μέσα στον κόσμο που προσπαθεί να χτίσει.

Μπορεί με τις τελευταίες του ταινίες το στυλ του Ρίτσι να δείχνει λίγο πιο εκλεπτυσμένο, αλλά εδώ το χιούμορ του παραμένει το ίδιο «ανώριμο» λες και δεν μεγάλωσε ούτε μια μέρα από την πρώτη του ταινία, στηρίζοντας το σε πολλές βρισιές και γεμίζοντάς το από ρατσιστικά μέχρι και ομοφοβικά αστεία τα οποία, αν και κάποια βρίσκουν το στόχο τους, κυρίως λόγω της προσδοκίας αυτοί οι ήρωες να μην έχουν ιερό και όσιο, τα περισσότερα από αυτά σε αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Ευτυχώς το ίδιο δεν θα μπορούσε όμως να πει κάποιος και για τις ερμηνείες. Ο Ρίτσι έχει μαζέψει ένα πραγματικά αξιοζήλευτο ανδρικό καστ οι οποίοι όλοι τους λάμπουν, αν και ίσως κάποιοι λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους όπως ο Γκραντ και ο Κόλιν Φάρελ σε έναν μικρό ρόλο του Κόουτς ο οποίος, μέσα στην καρικατούρα των κλασσικών χαρακτήρων των ταινιών, είναι ένας από τους καλύτερους και πιο αστείους εκεί μέσα, ενώ είναι ευχάριστο να βλέπεις την Μισέλ Ντόκερι να αφήνει τους τοίχους του «Πύργου του Ντάουντον» και να γίνεται βασίλισσα του εγκλήματος δίπλα στον Πίρσον του ΜακΚόναχεϊ.

Το «The Gentlemen» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «επιστροφή στη φόρμα» για τον Γκάι Ρίτσι, παρόλο που δείχνει σαν να έχει χάσει κάπως την φρεσκάδα και τον δυναμισμό του. Δεν παύει όμως να είναι ίσως μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες που έχουμε δει από τον ίδιο τα τελευταία χρόνια, η οποία σίγουρα θα παρασύρει το κοινό της πίσω στα παλιά και γνώριμα του λημέρια. Γιατί, όπως λέει και ο χαρακτήρας της Ντόκερι, «fuckery is a foot.»

Featured post

ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΙΟΥΛΗΣ 2020 ΒΦΛ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

  Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, 135 εργαζόμενοι της χρεοκοπημένης Βιομηχανίας Φωσφορικών

Λιπασμάτων Καβάλας (ELFE) συμφερόντων Λαυρεντιάδη, εμποδίζονται να εισέλθουν στο χώρο
της δουλειάς τους, εκβιαζόμενοι από τη διοίκηση του εργοστασίου. Το σκηνικό γνωστό.
Δημιουργία παρένθετων εταιριών με σκοπό την μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
αορίστου χρόνου σε ορισμένου, κόντρα στη συμφωνία του εξωδικαστικού ιδιωτικού
συμφωνητικού. Εταιρίες σεκιούριτι σε ρόλο δεσμοφύλακα για τις παρεκκλίνουσες συμπεριφορές
και εργαζόμενοι όμηροι του κεφαλαίου, μπαλάκι του πολιτικού συστήματος, θιασώτες της
εξυγίανσης ενός περιβαλλοντολογικού και εργασιακού καρκίνου που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.
Ο λόγος όμως που ο υπόδικος μεγαλοβιομήχανος της ΒΦΛ έχει βαλθεί κατά συγκεκριμένων
εργαζομένων της λιπασματοβιομηχανίας, είναι διότι εμποδίζεται το παιχνίδι των παρένθετων
εταιριών με σκοπό το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και η διαγραφή χρεών του εργοστασίου. Από όλες
τις εταιρίες του ομίλου Λαυρεντιάδη, αυτή τη στιγμή η ELFE αποτελεί την πιο χρεωμένη, και δεν
μπορεί να κλείσει όσο υπάρχουν εκκρεμείς δικαστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων για τα
δεδουλευμένα τους. Έτσι, η “Λιπάσματα Καβάλας” είναι η νέα παρένθετη εταιρία, στην οποία ο
Λαυρεντιάδης επιχειρεί να μεταφέρει τα δικαιώματα της ELFE, ώστε να μπορέσει να αφήσει
απλήρωτα τα χρέη προς την ΔΕΠΑ και το ελληνικό δημόσιο.
Εμπόδιο στο τσίρκο Λαυρεντιάδη αποτελεί και η προηγούμενη τριμερής συμφωνία*, επί
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Πετυχαίνει μεν ένα προσωρινό εξωδικαστικό συμβιβασμό εμποδίζοντας την
απόλυση των εργαζομένων, αλλά δε δίνει ουσιαστική λύση στο πρόβλημα, καθώς η κάλυψη των
εργαζομένων είναι προσωρινή και τα ουσιαστικά λειτουργικά προβλήματα του εργοστασίου σε
σχέση με το περιβάλλον, προσπερνιούνται επιδεκτικά κάτω από το νέφος των άφιλτρων φουγάρων
της χημικής βιομηχανίας. Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πετυχαίνει την προσωρινή αναστολή των
κινητοποιήσεων των απολυμένων εργαζομένων, το συμπεθέριασμα με τον όμιλο Λαυρεντιάδη
(κάτω από ελαφρές επιπλήξεις) και τη μετάθεση του προβλήματος ”ΒΦΛ” στην επόμενη
κυβέρνηση.
Με τη σειρά της, η ΝΔ παίρνει τη σκυτάλη της κοροϊδίας και μέσω μιας νέας τριμερούς
συνάντησης επιχειρεί να κερδίσει χρόνο, ξεκινώντας ένα δήθεν διάλογο μεταξύ των εργαζομένων
και της εταιρίας. Όπως ήταν αναμενόμενο για μια φιλελεύθερη κυβέρνηση που στο παρελθόν έχει
δείξει πολλές φορές τις διαθέσεις της απέναντι στις εργατικές διεκδικήσεις και τη συμπάθεια της
στους βιομήχανους, η ΝΔ επιλέγει την ξεκάθαρη στήριξη του Λαυρεντιάδη. Μια επιλογή που
στρέφεται ενάντια στις διεκδικήσεις των οφειλών της λιπασματοβιομηχανίας στο ίδιο το ελληνικό
δημόσιο.
Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, η διοίκηση του εργοστασίου εκμεταλλευόμενη το lock-down των
επιχειρήσεων λόγω των μέτρων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού και καταπατώντας (για άλλη
μια φορά) τις αποφάσεις του εξωδικαστικού συμβιβασμού, επιχειρεί να αναστείλει της συμβάσεις
εργασίας μόνο των “προβληματικών” εργαζομένων. Φυσικά, είναι προφανές πως οι διοικούντες
επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις ευνοϊκές, για αυτούς, εργασιακές έκτακτες μεταρρυθμίσεις λόγω
της πανδημίας, που στην ουσία δίνουν το δικαίωμα στον εργοδότη να αλλάξει ή να τροποποιήσει
άνευ όρων τις συμβάσεις εργασίας, με μειώσεις αποδοχών, απολύσεις και ελαστικά ωάρια. Οι
κινήσεις του ομίλου Λαυρεντιάδη για άλλη μια φορά βαλτώνουν και οι αναστολές των συμβάσεων
των εργαζομένων ακυρώνονται.
Πολλές φορές ακούμε από τοπικούς εξουσιαστές, δημοσιογράφους, φορείς, συλλόγους, απλούς
πολίτες, μέχρι και από τους ίδιους τους εργαζόμενους, την επιθυμία της αντικατάστασης του
Λαυρεντιάδη από κάποιον “υγιή” βιομήχανο ή επιχειρηματικό όμιλο. Κατά πόσο όμως μπορεί να
είναι ρεαλιστική μια τέτοια αντικατάσταση;

     Ποιος άραγε θα επένδυε σε ένα μη παραγωγική χημικό εργοστάσιο που χρωστά εκατομμύρια από

εδώ και από εκεί;
Ποιος θα αναλάμβανε μια εταιρία που βρίσκεται σε καθεστώς δήθεν εξυγίανσης και ενδιαφέρεται
περισσότερο για τα κέρδη παρά για την υγεία των εργαζομένων και των πολιτών;
Ποιος θα αναλάμβανε μια βιομηχανία μπλεγμένη σε ένα σύμπλεγμα παρένθετων εταιριών με
υπόδικα στελέχη για τους οποίους εκκρεμούν ποινικές διώξεις για ξέπλυμα, απάτη και σύσταση
εγκληματικής οργάνωσης και με μόνο σκοπό τον συνεχή δανεισμό και το ξέπλυμα μαύρου
χρήματος;
Ποιος θα αναλάμβανε μια περιβαλλοντολογική βόμβα χωρίς σχέδια εκτάκτου ανάγκης (ΕΣΕΤ),
καταπατώντας παράλληλα τις συνθήκες SEVEZO, έχοντας ανειδίκευτο προσωπικό ορισμένου
χρόνου στο πόδι και τους εκπαιδευμένους εργαζόμενους στον πάγο;
Ποιος θα αγόραζε ένα εργοστάσιο με γηρασμένες εγκαταστάσεις, που λειτουργεί εδώ και χρόνια
μέσω μιας μόνιμης φθοράς, ασυντήρητο, με ελλιπείς μονάδες ελέγχου, χωρίς προστασία και φίλτρα
για το περιβάλλον, χωρίς ασφάλεια για την ζωή των ίδιων των εργαζομένων;
Η απάντηση φυσικά είναι κανείς… ή μάλλον θα μπορούσε να είναι κάποιος πρεζέμπορας
εφοπλιστής, κάποιος μεγαλοεργολάβος της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας που θα ήθελε να ξεπλύνει
και αυτός με τη σειρά του μερικά δισεκατομμυριάκια…

Ο σημαντικότερος λόγος όμως για εμάς, που κανένας από τους υπεύθυνους ή ακόμα και από τους
περιβαλλοντολογικά ευαίσθητους δεν τόλμησε να προσεγγίσει, είναι αυτός της μόλυνσης του
περιβάλλοντος, Ενώ όλος ο κόσμος κόπτεται για το μέλλον των εταιριών, για την επιβίωση των
εργαζομένων και όλες οι νομοθετικές, δικαστικές, πολιτειακές παρεμβάσεις (κρατικές ή μη)
γίνονται αποκλειστικά για τους βιοποριστικούς λόγους των παρένθετων εταιριών του Λαυρεντιάδη
αλλά και των εργαζομένων, κανείς από τους διοικούντες αυτής της πόλης όσο και οι πολιτικοί
ιστάμενοι τους, ποτέ δεν ανέλαβαν την ευθύνη αυτής της περιβαλλοντολογικής βόμβας. Ποτέ,
ακόμα και σήμερα, μετά από μια περίοδο απαγορεύσεων, καραντίνας και προστίμων για τον
περιορισμό της πανδημίας, κανένας δεν αναρωτήθηκε, κανένας δεν αποπειράθηκε να δει τι γίνεται
με τον κόσμο που πνίγεται κάθε Σαββατοκύριακο στο Χαλκερό Καβάλας. Ποτέ δε μπήκαν στη
διαδικασία να φέρουν εις πέρας μια ιατρική έρευνα για το επίπεδο και την ποσότητα της μόλυνσης
που εισπνέουν καθημερινά οι δημότες της Καβάλας. Ποτέ δεν πραγματοποίησαν ελέγχους τόσο
εντός όσο και εκτός του εργοστασίου για να μπορέσουν να μετρήσουν την ρύπανση και να
αναβαθμίσουν αναλόγως τις εγκαταστάσεις τους, ή αντιθέτως πραγματοποίησαν απολύτως
στημένους ελέγχους, όταν το εργοστάσιο σκοπίμως υπολειτουργούσε. Ποτέ και κανένα πολιτικό
στέλεχος ή τοπικός εξουσιαστής δεν επιχείρησε να αντιταχθεί σε μια ψηφοθηρική δεξαμενή,
πελατειακά γαλουχημένη. Ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τα δικαιώματα των
εργαζομένων, ούτε καν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που στο σύνολο τους, ιδιαίτερα αυτοί που
υπάγονται στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κατεβάζουν αμάσητο ότι τους δίνουν.
Όλοι στο παρελθόν αναρωτηθήκαμε πως θα μπορούσαμε να σταματήσουμε αυτή τη χημική
χαβούζα, διατηρώντας παράλληλα αυτόν τον οικονομικό πνεύμονα, έστω και αν αυτός σάπιζε με
τον καιρό. Άλλωστε, οι κυβερνήσεις διαχρονικά διαφήμιζαν το εργοστάσιο ως επένδυση και μόνιμη
πηγή εργασίας, αποφεύγοντας να δημιουργήσουν νέες προοπτικές στον πρωτογενή/ δευτερογενή
τομέα της περιοχής, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις εργασιακές ανάγκες του τόπου.
Ήρθε η στιγμή λοιπόν να βάλουμε την υγεία μας πάνω από τα κέρδη τους, καθώς το επιχείρημα της
εργασιακής απασχόλησης χάνεται μέσα στην ομίχλη και τη δυσωδία που αναδύεται καθημερινά
από τα σάπια φουγάρα της ΒΦΛ. Δε μπορούμε να μιλάμε για οικονομικό πνεύμονα, όταν επικρατεί
εργασιακός μεσαίωνας με εκβιαστικές συμβάσεις, καταπατήσεις δικαιωμάτων και συμφωνιών.
Όταν εργαζόμενοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου μένουν κάθε τρεις και λίγο κλειδωμένοι έξω από
τη δουλειά τους, ενώ αυτοί οι ορισμένου χρόνου δε μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους
μέσα από σωματεία και συλλογικές διεκδικήσεις. Όταν άπειροι εργάτες δουλεύουν σε μια

 επικίνδυνη χημική βιομηχανία χωρίς γυμνάσια, ασκήσεις εκτάκτου ανάγκης και βασικές παροχές

ασφαλείας. Με παράνομες υπερωρίες, χαμηλούς μισθούς, εκβιασμούς και απολύσεις για όποιον
αντιδρά.
Η κατάσταση πλέον είναι οριακή και δε χωράνε επιφανειακές συμφωνίες, πρόχειρες υποχωρήσεις
και ανεφάρμοστοι εξωδικαστικοί συμβιβασμοί. Δε μπορούμε να εθελοτυφλούμε για ένα
μεροκάματο, στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στους περιβαλλοντολογικούς και εργασιακούς
κινδύνους που εγκυμονούν. Δε γίνεται να περιμένουμε να φτάσουμε στο σημείο να συναγωνίζεται
η ΒΦΛ την MOTOR OIL σε εργατικά ατυχήματα και την ΛΑΡΚΟ σε θανάτους για να
καταλάβουμε την σοβαρότητα της κατάστασης. Ούτε πρόκειται να περιμένουμε χολιγουντιανές
εκρήξεις των εγκαταστάσεων και περαιτέρω περιβαλλοντολογικές μολύνσεις για να ξυπνήσουν οι
Καβαλιώτες. Δεν πρόκειται να δεχθούμε αυτή την εκκωφαντική απραξία, αυτή την συστηματική
αδιαφορία που δείχνουν όλοι πολιτικοί και διοικητικοί ιστάμενοι ενώ η ομίχλη από τα φουγάρα της
χημικής λιπασματοβιομηχανίας πνίγει τους συμπολίτες μας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων, στις εργατικές διεκδικήσεις. Όχι
όμως για να έρθει ένας άλλος λήσταρχος ναρκέμπορας βιομήχανος και απλά να αλλάξει χέρια η
εργοδοτική ομηρία και η εκμετάλλευση. Συμμεριζόμαστε την ανησυχία των εργαζομένων για το
εργασιακό τους μέλλον, μα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε άλλη μια φορά τους κινδύνους που
εγκυμονούν για τις ζωές όλων, τόσο από τις εγκαταστάσεις όσο και από την προβληματική
λειτουργία του εργοστασίου.
Η επαναστατική μας ολότητα δε μας αφήνει να κλείσουμε τα μάτια στην τεράστια οικολογική και
περιβαλλοντολογική καταστροφή που εξελίσσεται εις βάρος μας και ιδιαίτερα εις βάρος του τόπου
μας. Η λεηλασία της φύσης και ο εξευτελισμός της ποιότητας της ζωής θα πρέπει να σταματήσει
τώρα. Πόσο μάλλον, σε μια περίοδο όπου η πανδημία μας έδειξε πως ο καπιταλισμός είναι ικανός
να κάνει ότι χρειαστεί για να αναρριχηθεί πάνω σε κουφάρια ανθρώπων και κατεστραμμένα τοπία.
Για αυτό με βάση τα παραπάνω, ζητούμε το κλείσιμο της βιομηχανίας φωσφορικών λιπασμάτων
πολύ σχολαστικά και στέλνουμε στον διάολο τον κάθε Λαυρεντιάδη με ευλάβεια, κρατώντας
αποστάσεις από τον κάθε υπεύθυνο που παίζει πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων και
στα πνευμόνια των Καβαλιωτών.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

*προηγούμενη τριμερής συμφωνία (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εργαζόμενοι σωματείου ELFE και
διοίκηση της λιπασματοβιομηχανίας).
Featured post

Προβολή της ταινίας ”QUEEN AND SLIM”, Τρίτη 07/07/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Queen And Slim

Mία αφροαμερικανίδα γυναίκα και ένας αφροαμερικάνος άντρας μετά από ένα αξέχαστο πρώτο ραντεβού στο Ohio, εμπλέκονται σε μια μικροσυμπλοκή. Η κατάσταση ξεφεύγει και τα γεγονότα γίνονται πολύ τραγικά, όταν ο άντρας σκοτώνει έναν αστυνομικό, ευρισκόμενος σε αυτοάμυνα. Φοβούμενοι για τις ζωές τους, ο άντρας και η γυναίκα αποφασίζουν να το σκάσουν. Ωστόσο, το γεγονός έχει αποτυπωθεί σε ένα βιντεάκι, το οποίο γίνεται viral και έρχεται μια σειρά από καταστάσεις που θα επηρεάσουν τις ζωές τους.

Πραγματικά είναι μερικές ταινίες που δεν περιμένεις να σε εντυπωσιάσουν και φυσικά δεν έχουν ακουστεί όσο θα έπρεπε στην Ελλάδα. Και ενώ υπάρχει μεν σημαντικό κοινό που βλέπει ανεξάρτητες ταινίες και τις στηρίζει, εστιάζουμε περισσότερο σε πιο “εμπορικές” ταινίες.

Η ταινία Queen And Slim είναι γυρισμένη με απλό τρόπο και ταυτόχρονα ανατρεπτικό τρόπο, με τον σκηνοθέτη να εστιάζει σε μερικά επίκαιρα θέματα μέσα από τον χώρο της φυλακής, σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση.

Δεν μιλάμε για κάτι “συνηθισμένο” για τον μη μυημένο θεατή, ωστόσο είναι γυρισμένη με απλό τρόπο και ταυτόχρονα εντυπωσιακό τρόπο, χωρίς υπερβολές. Λείπουν πολύ τέτοιες ταινίες, πόσο μάλλον από τις αίθουσες στην χώρα μας.

Πραγματικά αποδεικνύεται ότι σε πολλές ταινίες δεν χρειάζονται φανφάρες απλά να δίνεις την δική σου ταυτότητα, με το Queen And Slim να καταφέρνει πολλά πράγματα μέσα από τις εικόνες και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Η ταινία Queen And Slim εστιάζει στον άνθρωπο και τα προβλήματα του, σε μια ταινία χωρίς μεμψιμοιρίες και σκεπτικισμό, ενώ το σημαντικότερο είναι πως το κάνει με περιορισμένα κλισέ και δίνει μια άλλη οπτική σε θέματα που είναι αν μη τι άλλο πολύ σημαντικά.

Καταρχήν, με βάση την θεματολογία της ταινίας και το γενικότερο στόρι με βάση και τα μηνύματα που θέλει να περάσει, θα ήταν πολύ εύκολο να επιλέξει τον εύκολο δρόμο, ωστόσο (με μερικά ψεγάδια) δίνει μια διαφορετική ματιά.

Υπάρχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες πινελιές στον χαρακτήρα αλλά και τον περίγυρο του, πολυποίκιλες αναφορές σε θέματα ευρύτερης προσέγγισης και γενικότερα μια αντισυμβατική σκηνοθεσία που σε κάνει να ταυτίζεσαι με όσα γίνονται.

Η ταινία Queen And Slim ποτέ δεν προβοκάρει όπως μπορεί να έκανε κάποια αντίστοιχη, ούτε επιλέγει τον εύκολο δρόμο, ενώ δεν έχει και πολλές ενδιαφέρουσες καταστάσεις και κάτι το οποίο πάντα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, τα οποία φυσικά δεν θα αποκαλύψουμε.

Ακόμα και σε λίγες σκηνές που μοιάζει στατική (δεν επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα) είναι πρωτότυπη με τον τρόπο της, ενδιαφέρουσα και μάλιστα προσφέρει κάτι στον θεατή χωρίς να είναι δήθεν, αλλά προτάσσει μια νέα μορφή που δεν έχουμε ξαναδει και ένα road movie που σε συνεπαίρνει στο διάβα του.

To Queen And Slim είναι μια προσεγμένη και απλή παραγωγή και γενικότερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στον τρόπο που κυλάει στο σύνολο της η ταινία, ενώ όσο περνάει η ώρα εξελίσσεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Συνοψίζοντας, μιλάμε σίγουρα για μια αξιοπρόσεκτη ταινία, η οποία κακά τα ψέματα είναι μια προσπάθεια που χρειαζόμαστε για να δώσει μια άλλη οπτική, χωρίς φανφάρες και κουραστικές αναλύσεις, μέσα από μια άκρως ενδιαφέρουσα ματιά. Ένα ακόμα “διαμαντάκι” που δυστυχώς δεν είχε την ανάλογη προσοχή.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”LA GOMERA (ΟΙ ΣΦΥΡΙΧΤΕΣ)”, Τρίτη 30/06/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Οι Σφυριχτές

La Gomera

του Κορνέλιου Πορομπόιου

Όχι μακριά από το πνεύμα του «Αστυνομία, Ταυτότητα», ο Ρουμάνος Κορνέλιο Πορουμπόιου κάνει ένα κωμικό νουάρ που, αν ήταν αμερικανικό, θα ήταν κι εμπορικό.

Ο Κρίστι μαθαίνει να σφυρίζει, καλύτερα κι από τη Λορίν Μπακόλ στο «To Have and Have Not». Ο δάσκαλός του, στο εξωτικό νησάκι των Καναρίων, του δίνει ξεκάθαρες οδηγίες κι επιμένει στην εξάσκηση: βάζεις στο στόμα το δάχτυλό σου, σαν γαντζάκι, άκρη-άκρη, σαν να κρατάς σκανδάλη. Η φορά πρέπει να είναι πλάγια, σαν η σφαίρα να πρόκειται να βγει από το αντίστροφο αυτί. Σουφρώνεις τα χείλη. Φυσάς.

Ο Κρίστι είναι ένας βρώμικος αστυνομικός από το Βουκουρέστι, που ζει με το βάρος της καταπιεστικής μητέρας του και μπόλικων χιλιάδων ευρώ κρυμμένων στο στρώμα. Προκειμένου να «ξεπλύνει» τον μαφιόζο που τον προστατεύει και πληρώνει, ο Κρίστι πρέπει να μάθει τη silbo, τη γλώσσα των ιθαγενών των Καναρίων, έναν κώδικα σφυριγμάτων, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος, τουλάχιστον για το χαριτωμένο εύρημα της ταινίας, ώστε ο Κρίστι και τα πρωτοπαλίκαρα του Ζολτ να συνεννοούνται χωρίς να τους καταλάβει η αστυνομία. Το κόλπο θα περιπλέξει, φυσικά, η ύπαρξη της Γκίλντα (όνομα και πράγμα, η Κατρινέλ Μάρλον σε πείθει ότι δεν υπάρχει ομορφότερη γυναίκα από εκείνη στη γη), μια femme fatale χωρίς φραγμούς και χωρίς καλοσύνη.

Ο Κορνέλιου Πορουμπόιου, ο ένας από τους κεντρικούς εκπροσώπους εκείνου που χαρακτηρίζαμε ως ρουμανικό νέο κύμα, επιστρέφει στο σύμπαν του Νόμου και της απάτης του «Αστυνομία, Ταυτότητα», έχοντας, ωστόσο, ωριμάσει σκηνοθετικά κι επιχειρώντας ένα αυθεντικό νουάρ κι υπονομεύοντάς το με κυνικό χιούμορ, με μια κωμικότητα διατυπωμένη με σοβαρή έκφραση. Η φωτογραφία του ξεδιψά στα Κανάρια, χτίζοντας τις αντιθέσεις της μέρας και της νύχτας, της λάμψης και της σκοτεινιάς, σ’ έναν όμορφο, εξωτικό προορισμό. Η ψυχή της ταινίας χτυπά στην κινηματογραφική παράδοση του είδους, όπου τίποτε δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται κι όλα είναι κατά βάθος σάπια. Ο Βλαντ Ιβάνοφ ως Κρίστι έχει τη σωστή όψη και τη σωστή ερμηνεία του λιγομίλητου μπάτσου που θα πέσει θύμα των επιλογών του και μιας ωραίας γυναίκας. Όλα είναι σωστά κι όλα έχουν μια δόση χάρης.

Από την άλλη πλευρά, δεν έχουν και τίποτε παραπάνω. Το φιλμ του Πορουμπόιου είναι ακριβώς αυτό που υπόσχεται, χωρίς ένα άλλο επίπεδο ερμηνείας ή βάθους. Είναι ένα mainstream ρουμανικό «polar», που είναι πολύ πιθανό να γοητεύσει το γαλλικό κοινό γιατί μιμείται το δικό του κλασικό σινεμά. Είναι, όμως και παγιδευμένο στη δική του ταυτότητα. Μια εμπορική ταινία χωρίς ελκυστικά στοιχεία για ένα διεθνές ταξίδι. Πράγμα απολύτως θεμιτό για τον Ρουμάνο σκηνοθέτη, που προφανώς είχε όρεξη να παίξει με τους κανόνες του σινεμά, έστω κι αν η ταινία αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου.

Featured post

Προβολή του ντοκιμαντέρ ”MAKE THE ECONOMY SCREAM”, Τρίτη 23/06/2020, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Απόλυτα συνεπής στις δημοσιογραφικές, ιδεολογικές και δημιουργικές αρχές που ακολουθεί εδώ και σχεδόν μία οκταετία στο χώρο του ντοκιμαντέρ, ο Άρης Χατζηστεφάνου («Debtocracy», «Catastroika», «This is not a Coup») παρουσιάζει ένα φιλμ που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το κοινό. Ο δραστήριος δημοσιογράφος/ντοκιμαντερίστας απομακρύνεται αυτήν τη φορά από την Ευρώπη για να αναλύσει το πολυσυζητημένο φαινόμενο «Βενεζουέλα», επισκεπτόμενος την αμφιλεγόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Παίρνοντας αποστάσεις από το καθεστώς Μαδούρο (και ακόμη μεγαλύτερες από τους δεξιούς πολιτικούς του αντιπάλους), μιλά με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και αξιωματούχους διεθνών οργανισμών που σπανίως βλέπουμε στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Σίγουρα όμως τα πλέον ενδια­φέροντα στοιχεία του ντοκιμαντέρ, εκτός από την εναλλακτική ερευνητική οπτική του (αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν την «ολλανδική ασθένεια»;), είναι η ποιότητα παραγωγής που προσφέρει σε σχέση με τον no budget προϋπολογισμό του, ο γρήγορος ρυθμός με τον οποίο ξεπερνά τον αφηγηματικό σκόπελο του voice over και μερικά εξαιρετικά πανοραμικά πλάνα που μιλούν από μόνα τους· όπως αυτό των δύο κόσμων του Καράκας.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”RESISTANCE”, Τρίτη 16/06/2020, στις 21:30, στην κατάληψη Βύρωνος 3

Resistance

του Τζόναθαν Γιακούμποβιτς

Μια ταινία εποχής βασισμένη σε αληθινά στοιχεία από τη ζωή του Γάλλου μίμου, Μαρσέλ Μαρσό, με τον Τζέσι Αϊζενμπεργκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μια αληθινή ιστορία ηρωισμού στην οποία μια ομάδα κορίτσια και αγόρια πρόσκοποι, δημιούργησαν ένα δίκτυο που κατέληξε να σώσει τις ζωές περίπου δέκα χιλιάδων ορφανών των οποίων οι γονείς είχαν σκοτωθεί από τους Ναζί κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο κέντρο της ταινίας βρίσκουμε έναν Εβραίο ηθοποιό, του οποίου η απεγνωσμένη ανάγκη να βοηθήσει τα παιδιά τον οδήγησε στον κόσμο της παντομίμας και τον μεταμόρφωσαν σε έναν αληθινό θρύλο της μιμητικής τέχνης τον Μαρσέλ Μαρσό.

 

Featured post

ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΘΕΡΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΣΤΙΣ 21:30

ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ
THE HAPPENING
του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν

Με το “Συμβάν”, ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν επιστρέφει στις ρίζες του, δημιουργώντας μια ανατριχιαστική και αμείλικτη ταινία τρόμου – μια ιστορία καταστροφής όπου η φύση έρχεται σε θανάσιμη σύγκρουση με την ανθρωπότητα. Η κεντρική ιστορία είναι φαινομενικά απλή: ένας άντρας, μια γυναίκα κι ένα παιδί που προσπαθούν να ξεφύγουν από μια άγνωστη και αόρατη απειλή. Παράλληλα όμως παρουσιάζει με τόλμη ένα σενάριο επικής αποκάλυψης, η οποία δεν προέρχεται άμεσα από τις ενέργειες ανθρώπων αλλά από το φυσικό κόσμο. Η ταινία θέτει το εξής ερώτημα: τι συμβαίνει όταν κάτι πάει στραβά με το βασικότερο ανθρώπινο ένστικτο, το ένστικτο της επιβίωσης; Εξερευνά επίσης το πως η αγάπη κι η τρυφερότητα ίσως να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε από πιο σκοτεινές και επικίνδυνες καταστάσεις.
Η ιδέα της ταινίας ήρθε στον Σιάμαλαν ενώ οδηγούσε στην εξοχή, στο Νιου Τζέρσι, παρακολουθώντας την πλούσια βλάστηση έξω από το παρμπρίζ του. “Ήμουν στο δρόμο για Νέα Υόρκη,” θυμάται ο σκηνοθέτης, “ήταν μια όμορφη μέρα και τα δέντρα έφταναν μέχρι την άκρη της λεωφόρου. Ξαφνικά, σκέφτηκα “Τι θα γινόταν αν μια μέρα η φύση στρεφόταν εναντίον μας;”. Το ίδιο κιόλας λεπτό σχηματίστηκε στο μυαλό μου ολόκληρη η δομή της ιστορίας, ενώ μπορούσα να δω ξεκάθαρα τους χαρακτήρες. Ήταν ένα απίστευτο συναίσθημα διότι οι ταινίες είναι πάντα πολύ πιο προσιτές όταν το κυρίαρχο στοιχείο τους είναι η δομή.” Από τις πρώτες κιόλας στιγμές της έμπνευσης, πριν από τη γραφή του σεναρίου, ο Σιάμαλαν είχε ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος στο μυαλό του για την ταινία αυτή. “Ήξερα πως ήθελα να γυρίσω μια ταινία που θα ήταν δυναμική και θα μετέδιδε στο θεατή την αίσθηση της τεταμένης ατμόσφαιρας.”
Αν και το πρώτο draft του σεναρίου ήταν ήδη ιδιαίτερα έντονο, η “Twentieth Century Fox” πρότεινε στον Σιάμαλαν να πάει την ιστορία ακόμα πιο πέρα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να γυρίσει την ταινία ως ακατάλληλη για ανήλικους κάτω των 17 που δεν συνοδεύονται από κηδεμόνα. Ο Σιάμαλαν μπορούσε πλέον να φτάσει σε ένα επίπεδο έντασης και τρόμου, στο οποίο δεν είχε πλησιάσει ποτέ μέχρι σήμερα. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για εκείνον και είχε πλέον το κίνητρο, αλλά και την ελευθερία, ώστε να αποδεσμεύσει τη φαντασία του και να φτάσει σε νέα άκρα. “Όταν το σκέφτηκα, κατέληξα στο ότι αυτός ήταν ο σωστός τρόπος για να γυριστεί η ταινία αυτή, μιας και πρόκειται για μια ιστορία που αφορά τα ταμπού. Αν δηλαδή προσπαθούσες να γυρίσεις τον “Εξορκιστή” ως μια ταινία κατάλληλη για όλους, θα ήταν πολύ δύσκολο να φανταστώ το αποτέλεσμα” λέει ο Σιάμαλαν.
Ο Σιάμαλαν είχε στο μυαλό του τη δημιουργία μιας σύγχρονης εκδοχής των θρίλερ που είχαν ως κεντρικό θέμα την παράνοια του Ψυχρού Πολέμου, τα οποία άνθισαν την εποχή των 50’s και 60’s. Τα θρίλερ αυτά ψυχαγωγούσαν και καλλιεργούσαν το φόβο με την αίσθηση επικείμενης καταστροφής, ενώ παράλληλα αμφισβητούσαν τη λογική πίσω από την κατεύθυνση της σύγχρονης κοινωνίας. Από τα εκδικητικά “Πουλιά” του Χίτσκοκ, μέχρι το πυρηνικό δημιούργημα “Γκοτζίλα” και τους “Ανθρώπους του Τρόμου” του Ντον Σίγκελ, πολλές από τις κλασικές αυτές ιστορίες τρόμου παρουσίαζαν στο κοινό το όραμα ενός νέου κόσμου, όπου η γη εξακολουθεί να υπάρχει αλλά το ανθρώπινο είδος μπορεί να μην τα καταφέρει.
Ο Σιάμαλαν ήξερε πως, όπως με τις ταινίες αυτές, η κινητήρια δύναμη πίσω από “Το Συμβάν” θα ήταν ένα έντονο συναίσθημα αβεβαιότητας και φόβου. Πήγε όμως ένα βήμα πιο πέρα, επινοώντας το πιο αφάνταστο είδος καταστροφής για την ανθρωπότητα. “Νομίζω πως αυτό που τρομάζει ιδιαίτερα στο “Συμβάν”, είναι πως οι άνθρωποι έχουν μια εντελώς αντίθετη συμπεριφορά από αυτήν που έχουν συνήθως” εξηγεί ο σκηνοθέτης. “Η ανεξήγητη συμπεριφορά είναι πάντα τρομακτική, ενώ στην ιστορία βλέπουμε και πολλές συμπεριφορές που θεωρούνται ταμπού. Εν τέλει, ποιο είναι το ένα πράγμα που διατηρεί το ανθρώπινο είδος ζωντανό – το ένστικτο της αποφυγής επιβλαβών πραγμάτων, της προστασίας του εαυτού μας αλλά και των άλλων. Τι θα συμβεί αν χαθεί το ένστικτο αυτό; Θα έρθουν τα πάνω κάτω πάρα πολύ γρήγορα.”

“Το Συμβάν” ήταν μια ευκαιρία για τον Σιάμαλαν να απομακρυνθεί από το στερεότυπο που τον ακολουθεί σε όλες τις ταινίες του: το ανατρεπτικό φινάλε. Έβλεπε πάντα την ταινία αυτή ως μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσα σε 36 ώρες, η πλοκή εκτοξεύεται αμέσως από τα πρώτα στάδια της καταστροφής σε μια καταιγιστική κλιμάκωση, χωρίς καμιά παράκαμψη, και το κοινό μένει με κομμένη την ανάσα. “”Το Συμβάν” είναι ουσιαστικά μια ιστορία για μια οικογένεια που προσπαθεί να επιβιώσει, ενώ στην προσπάθεια αυτή μαθαίνουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι που μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον στην ιστορία αυτή” αναφέρει ο Σιάμαλαν. “Ο στόχος μου ήταν να γυρίσω μια γρήγορη ταινία όπου ο θεατής θα βγαίνει από την αίθουσα νιώθοντας μια δόση παράνοιας για όσα συμβαίνουν στον κόσμο και δεν τα είχε σκεφτεί ποτέ μέχρι σήμερα.”
https://youtu.be/bCyLcrYDAgQ
Featured post

no ticket cinema, ”Δολοφονικά Αμαξίδια (Kills on Wheels)” του Ατίλα Τιλ, στο πάρκο της κατάληψης Βύρωνος 3, Καβάλα, 2 Ιούνη 2020 στις 21:30

Δολοφονικά Αμαξίδια

Kills on Wheels

του Ατίλα Τιλ

Ταινία ενηλικίωσης, γκανγκστερικό θρίλερ και υπερηρωικό animation, όλα χωρούν στα θαρραλέα αμαξίδια από την Ουγγαρία που κέρδισαν τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Ρουπάζοφ είναι ο πρώην πυροσβέστης που μια γενναία επιχείρηση καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αλλά ο Ρουπάζοφ είναι αποφασισμένος να σταθεί στα δυο του πόδια, πάση θυσία. Τουλάχιστον, έτσι όπως η ιστορία του ξετυλίγεται στο κόμικ των έφηβων Ζόλικα και Μπάρμπα που επίσης πάσχουν από κινητικά προβλήματα. Μέχρι τη στιγμή που ο Ρουπάζοφ, που φέρει μικρές ομοιότητες και με τον πατέρα του Ζόλικα, θα εμφανιστεί στον «πραγματικό» κόσμο και θα παρασύρει τα δυο αγόρια σ’ έναν αγώνα ταχύτητας με τη ζωή, με όχημα τα αμαξίδια.

Σ’ αυτόν τον αγώνα, ο Ρουπάζοφ θα διδάξει στ’ αγόρια τα μυστικά της ωριμότητας. Θα τους βάλει να οδηγούν αυτοκίνητο. Θα τους βγάλει στα κλαμπ να πιουν και να ξεφαντώσουν. Θα τους πείσει ότι η ζωή υπάρχει για να τη ζεις πατώντας στα δυο σου πόδια, έστω και καθιστός. Ακόμα σημαντικότερο, θα τους μάθει ότι μπορείς πολύ εύκολα να διαπράττεις τα τρομερότερα εγκλήματα, από ληστεία μέχρι φόνο και να τη σκαπουλάρεις με άνεση: γιατί κανείς, ποτέ, δε θα υποψιαστεί τον ανάπηρο στο καροτσάκι!

Ο Ούγγρος Ατίλα Τιλ, τη στιγμή ακριβώς που η χώρα του χαρακτηρίζεται από την άνοδο του ρατσισμού, παρουσιάζει μια ταινία που δε μιλά για τον ρατσισμό, απλώς τον αποκλείει, οριστικά, στην πράξη. Οι δυο πρωταγωνιστές του είναι μη επαγγελματίες ηθοποιοί, οι ίδιοι με τα κινητικά προβλήματα των ηρώων τους και, πράγματι, στέκονται θαυμάσια απέναντι στον Ζάμπολτς Θουρόζι του «White God». Οι τρεις τους συνθέτουν ένα αταίριαστο γκρουπ έτοιμο για περιπέτεια, σ’ ένα φιλμ που διατρέχει τα είδη, από το βαλκανικό γουέστερν στο γκανγκστερικό θρίλερ κι από την εφηβική κομεντί στο υπερηρωικό animation.

Κρατώντας σταθερή την κάμερά του (στο ύψος ενός ανθρώπου που κάθεται, για την ακρίβεια), μπροστά στους ήρωές του επίμονα από την αρχή, κάνει πρώτα τον θεατή να νιώσει άβολα με τη σωματική παραμόρφωση ή αδυναμία, για να το υπερβεί αμέσως με τη μέθοδο της εξοικείωσης και του χιούμορ. Η πλοκή είναι προβλέψιμη, αλλά οτιδήποτε άλλο δεν είναι. Με μια θεαματική σκηνή φόνου στο μέσο του, το φιλμ του Ατίλα Τιλ είναι ελαφρύ και διασκεδαστικό, χειριζόμενο ανθρώπους και ήθη που έχουν μάθει να ζουν στο σκοτάδι της διάκρισης. Και δεν το κάνει βαρυσήμαντα, αλλά με την πιο αφοπλιστική διάθεση για κινηματογραφικό και κοινωνικό παιχνίδι.

Featured post

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 1η ΜΑΗ 2020 ΚΑΒΑΛΑ


01/Ο5/2020 : Περίπου 20 άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Καπνεργάτη για την εργατική πρωτομαγιά, παρά τις απαγορεύσεις λόγω κορωναϊού. Τοποθετήσαμε πανό, μοιράσαμε εφημερίδες άπατρις και το ακάνθινο (άτακτο έντυπο του αυτόνομου στεκιού Καβάλας).Στο σημείο της συγκέντρωσης, σε απόσταση λίγων μέτρων, υπήρχαν ασφαλίτες, οι οποίοι παρέμειναν στην πλατεία μέχρι το τέλος της συγκέντρωσης.
Κάποια από τα συνθήματα που ακούστηκαν:
Τ’ αφεντικά μας λένε να κάνουμε θυσίες, εμείς θα απαντήσουμε με άγριες απεργίες
Δε θέλουμε στρατό, ούτε αστυνομία, θέλουμε δημόσια και δωρεάν υγεία

Featured post

Συλλογή Αγαθών για Ευπαθείς ομάδες Σάββατο 2 Μαΐου, 14:00 με 16:00, κατάληψη Βύρωνος 3

Συλλογή Αγαθών για Ευπαθείς ομάδες 
στην κατάληψη Βύρωνος 3 
Βασικά Αγαθά που χρειάζονται:
Πλαστικά Γάντια 
Αντισηπτικά 
Μάσκες (για ΒΙΟΜΕ ) 
– 
Παπούτσια σε καλή κατάσταση 
Επόμενη ημέρα για συλλογή αγαθών Σάββατο 2 Μαΐου  14:00 με 16:00 στην κατάληψη Βύρωνος 3 Καβάλα 
Featured post

Συλλογή αγαθών για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες

Σήμερα 25/4 /2020 πραγματοποιήθηκε , συλλογή αγαθών για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες ,στην Κατάληψη Βύρωνος 3.

Aναλυτικά : ρούχα , τρόφιμα και παπούτσια, δόθηκαν  σε οικ. μετανάστες από το Μπαγκλαντές που διαμένουν Καβάλα.
3 κούτες με φάρμακα , αντισηπτικά και γάντια , καθώς επίσης τρόφιμα και παπούτσια , στάλθηκαν Θεσ/νικη, στην κατάληψη Terra Incognita  που στηρίζει ΒΙΟΜΕ και άλλες δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας .
Τέλος ρούχα , παπούτσια , αντισηπτικά , τροφές, φάρμακα και γάζες στη δομή μεταναστών κ προσφύγων στην πόλη της Καβάλας

Στηρίζουμε τους αποκλεισμένους-ες και τους αόρατους-ες Χτίζουμε δομές και διαδικασίες κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης

 

Κάθε Τρίτη και Σάββατο 14:00 με 17:00 συλλέγουμε αγαθά για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες στην Κατάληψη Βύρωνος 3 Καβάλα
Featured post

Προβολή της ταινίας ”PASOLINI”, Δευτέρα 16/03/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Παζολίνι

Pasolini

του Εϊμπελ Φεράρα

Παρότι η αρχική εντύπωση ήταν ότι ο Παζολίνι κι ο Φεράρα θα προκαλέσουν έναν εκρηκτικό συνδυασμό στην οθόνη, το επιλεκτικό biopic δίνει έμφαση όχι στη δύναμη των γεγονότων αλλά στο πνεύμα του δημιουργού.

Ένας σκηνοθέτης γεμάτος εσωτερικές συγκρούσεις, με πολύκροτο πολιτικό λόγο, σεξουαλική ζωή που προκάλεσε έντονες, ως και μοιραίες αντιδράσεις στην (όχι πολύ μακρινή) εποχή της, μια προσωπικότητα γεμάτη αντιθέσεις, ένας πολυπρισματικός καλλιτέχνης και λόγιος που συγκέντρωσε πάνω του όλη τη σοφία και τη σύγχυση του ’60 και του ’70. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι αποτελεί το αντικείμενο της νέας ταινίας του Εϊμπελ Φεράρα, του σκηνοθέτη που ακόμα και στις χειρότερες ταινίες του, ανάμεσά τους το «Welcome to New York», ποτέ δεν τράβηξε το βλέμμα από το βίαιο πάθος, το βρώμικο σκοτάδι, την ένταση, την παρακμή, το θάνατο. Κι όμως, το «Pasolini» του Φεράρα είναι η πιο εσωστρεφής, ανώδυνη, απαλή ταινία του, παρότι το θέμα της προσφέρεται για αμέτρητες προεκτάσεις.

Η ταινία συναντά τον Παζολίνι λίγο μετά τα γυρίσματα του «Σαλό» – είναι ήδη διάσημος, αναγνωρισμένος ως ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του σύγχρονου πνεύματος. Το φιλμ ξεκινά με σκηνές από συνεντεύξεις που δίνει ο Παζολίνι σε διαφορετικά μέσα. Εκεί φροντίζει να δηλώσει ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, η δράση και η τέχνη του είναι πολιτική. Και καλά που το λέει, γιατί η ταινία δεν ασχολείται λεπτό μ’ αυτήν, την τόσο σημαντική πλευρά του. Ο Παζολίνι ετοιμάζει δυο νέα έργα, τα γράφει, τα μοιράζεται, τ’ αναθεωρεί. Τα δυο αυτά έργα ζωντανεύουν στην οθόνη, το καθένα του καλύπτοντας μέρος του προφίλ του Παζολίνι και οδηγούν την ταινία.

Οι αποσπασματικές σκηνές που συνδέουν την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία αγγίζουν, ως alter ego του, τα στοιχεία της ζωής και του έργου του Παζολίνι μόνο επιδερμικά. Το φιλμ ούτε προσφέρει νέες πληροφορίες γι’ αυτόν, ούτε εμβαθύνει. Η αιχμηρή πολιτική δράση δεν επισκέπτεται καμιά σκηνή της, το σεξ, τα ψωνιστήρια, ο λανθάνων μαζοχισμός περιγράφονται, αλλά χωρίς πάθος και χωρίς κόστος.

Όσο οι γλώσσες του φιλμ μπερδεύονται, μάλλον αμήχανα, ανάμεσα στα αγγλικά και τα ιταλικά, ο Γουίλαμ Νταφόε στον κεντρικό ρόλο γνωρίζει απόλυτα τι θέλει να κάνει και το κάνει αριστοτεχνικά. Κι εκεί είναι που αποκαλύπτεται και η επιθυμία του Φεράρα. Όχι στο να σκηνοθετήσει μια ανώδυνη, χωρίς αντίκτυπο βιογραφία του Παζολίνι. Αλλά στο να παγιδεύσει κάτι από το πνεύμα του και την εποχή του, τα ταξίδια του μυαλού του και τη μελαγχολία ενός διαρκούς αγώνα, σε μια ταινία που δεν έχει, ίσως, νόημα, αλλά έχει αίσθηση και αισθητική. Στην εξαιρετική σκηνογραφία και τα κοστούμια της, στη λυρική φωτογραφία που κινείται από τη σέπια του ’70 στις νύχτες των ενοχών, σε μια αφαιρετική διατύπωση ενός αγγίγματος μιας μεγαλοφυΐας.

Ο «Παζολίνι» του Φεράρα είναι μια ταινία μάλλον ελλειπτική, μια και στην προσπάθειά της να αποδώσει το όλο, δεν επικεντρώνεται σε τίποτα. Ούτε κι ανταποκρίνεται στην πρόκληση της ανάλυσης μιας προσωπικότητας τόσο σύνθετης όσο ο Παζολίνι. Εκεί όμως που ετοιμάζεται κανείς να την απορρίψει ως αδύναμη, βαρετή, επιπόλαιη, αδιάφορη, συνειδητοποιεί τη μερική επιτυχία της: στο να μεταφέρει την υφή, εικαστική κι εγκεφαλική, ενός καλλιτέχνη που δεν ησύχασε ποτέ και που στάθηκε τόσο μπροστά από την εποχή του, ώστε να μη γίνει απόλυτα αποδεκτός ή κατανοητός ούτε καν από τους θαυμαστές και τους οικείους του. Αυτή η σκληρή μελαγχολία πιάνει τον θεατή από το λαιμό και δεν τον εγκαταλείπει εύκολα, αφήνοντάς τον να παιδευτεί μόνος του με την ουσία.

Featured post

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ IRDI K.

Τον Ιούλη του 2019 ο σύντροφος μας Irdi K., αλβανικής καταγωγής, επιχείρησε να ανανεώσει την άδεια παραμονής του, κάτι που υποχρεούται να κάνει ανά πενταετία για να μπορεί να παραμένει στον ελλαδικό χώρο. Όπως έμαθε, ωστόσο, η ανανέωση αυτή δεν μπορεί να γίνει, λόγω του ότι αποτελεί δημόσιο κίνδυνο, αφού είχε συλληφθεί στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη του 2014 και του είχαν αποδοθεί ως κατηγορίες μια σειρά από πλημμελήματα.
Μετά από μια σειρά αναβολών, το δικαστήριο έλαβε χώρα και ο σύντροφος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 27 μήνες. Στα πλαίσια του δικαστηρίου ανέλαβε την ευθύνη της πολιτικής του ταυτότητας ως αναρχικός αλλά όχι αυτή των κατηγοριών που του προσάπτονταν. Πολύ αργότερα έμαθε πως η απόφαση του δικαστηρίου δεν έχει καν καθαρογραφεί και , επομένως, δεν μπορεί καν να οριστεί το εφετείο.
‘’Εδώ και κάποιους μήνες, λοιπόν, βιώνω μια ακόμη έκφανση της εκδικητικότητας του κράτους, το οποίο σε συνεργασία με τους μπάτσους και το δικαστικό σώμα προσπαθούν να επέμβουν στη ζωή μου και να με ξεριζώσουν, πετώντας με μακριά. Αρνούμαι να τους αφήσω να με αποδυναμώσουν, αρνούμαι να απομακρυνθώ από τα κοντινά και συντροφικά μου πρόσωπα, τις επιλογές μου και τα κεκτημένα μου. Αρνούμαι να υποταχθώ σε αυτή τη δυστοπία που προσπαθούν να μου επιβάλλουν. Μπορεί η καταστολή να προσπαθεί διαρκώς να βρει καινούριους τρόπους να μας περιορίσει και να μας κλονίσει, αλλά υπάρχουν ένα σωρό παράμετροι που δεν υπολογίζει. Έχουμε το θράσος, έχουμε το σθένος και το πείσμα και δεν πάμε πουθενά. Σε αυτόν τον πόλεμο, δεν αναδιπλωνόμαστε και δεν κάνουμε βήμα πίσω.’’
Την Πέμπτη 12 Μάρτη εκδικάζεται η υπόθεση του στα Διοικητικά Δικαστήρια Θεσσαλονίκης με την ίδια πρόεδρο που έχει ήδη απορρίψει μια φορά το αίτημα του.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ IRDI K.
Ο ΙRDI Κ. ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ, ΔΕ ΠΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΟΡΑ Ή ΧΑΡΤΙΑ
Featured post

Προβολή της ταινίας ”FOR SAMA”, Δευτέρα 09/03/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

«For Sama» – Έτσι ήταν η ζωή στο Χαλέπι, καθώς έπαυε να υπάρχει

Μια σειρά από home movies της Γουαάντ αλ-Κατέμπ μετατρέπονται σ’ ένα από τα σκληρότερα ντοκουμέντα της εποχής μας.

Η Γουαάντ αλ-Κατέμπ ήταν ένα κορίτσι που, γύρω στο 2015, εγκατέλειψε τη ζωή της και την οικογένειά της στην επαρχία της Συρίας και πήγε στο Χαλέπι για να σπουδάσει. Είχε μια βιντεοκάμερα και της άρεσε να τραβά υλικό: τους φίλους της, την πόλη. Την επανάσταση κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασάντ, παράπλευρη δράση της Αραβικής Άνοιξης, στην οποία πήρε μέρος με σθένος και νεανικό ενθουσιασμό. Ώσπου άρχισαν να πέφτουν οι βόμβες στο Χαλέπι. Η αλ-Κατέμπ εξακολούθησε να τραβάει υλικό. Τον νεαρό γιατρό-ακτιβιστή Χαζάμ που προσέφερε τις υπηρεσίες του με αυτοθυσία, τον οποίο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε. Τη γέννηση της πρώτης τους κόρης, της Σάμα, που σημαίνει «ουρανός». Το αίμα και τα πτώματα, τις ρωσικές βόμβες, την ισοπέδωση του πρώτου τους σπιτιού, τη μετεγκατάστασή τους μέσα στο τελευταίο νοσοκομείο που απέμεινε στο Χαλέπι, εκείνο που δεν θα έπεφτε, ώσπου έπεσε. Τους φίλους τους που όλο και λιγοστεύουν, τα παιδιά, εξάχρονα κι επτάχρονα, που φέρνουν στο νοσοκομείο ετοιμοθάνατα τα μικρά αδέλφια τους, μια και οι γονείς έχουν ήδη εκλείψει. Και την πόλη, σε πανοραμική θέα, καθώς, μήνα με το μήνα, τα κτίρια αρχίζουν κι εξαφανίζονται.

Αυτό το υλικό, από τις πρώτες διαδηλώσεις στο Χαλέπι πριν τον εμφύλιο, ως την εκκένωσή του στο τέλος του 2016, η Γουαάντ αλ-Κατέμπ, με τη συνεργασία του βραβευμένου με Emmy Βρετανού Εντουαρντ Γουατς, μόνταρε σ’ ένα ντοκιμαντέρ μιάμισης ώρας, το οποίο προβλήθηκε, παρουσία τους, στο Φεστιβάλ Καννών ως Ειδική Προβολή, έχοντας ήδη προβληθεί και βραβευτεί στο SXSW και στα Hot Docs. Εκεί, ο αλ-Κατέμπ κι ο Γουατς έχουν φέρει και τη σκηνοθετική τους «παρέμβαση». Η δράση εκτυλίσσεται σε παιχνίδια του χρόνου, πισωγυρίσματα και flash backs, προκειμένου η αίσθηση της ξαφνικής απώλειας ανθρώπων και μιας ολόκληρης πόλης-χώρας-πολιτισμού. Κάποιος που δεν έχει παρακολουθήσει τον εμφύλιο της Συρίας, χάνει τον ιστορικό ειρμό – μικρό τίμημα, η κεντρική ιδέα δεν αλλάζει.

Εκτός από τις μονταζιακές επιλογές, η αλ-Κατέμπ επιλέγει να έχει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ένα δικό της voice-over. Είναι ένα κείμενο γραμμένο αφότου έχουν φύγει από το Χαλέπι, ένα νοερό γράμμα στη μικρή της κόρη, τη Σάμα, όπου της περιγράφει το υπόβαθρο όσων συμβαίνουν, μοιράζεται μαζί της φόβους αλλά και χαρές στην προσωπική της ζωή, μνημονεύει ανθρώπους και συμβάντα, αλλά και απολογείται που, τελικά και κατ’ ανάγκη, την απομάκρυνε από την πόλη που ήταν η πατρίδα τους. Με τον τρόπο αυτό, η ταινία ασφαλώς γίνεται συναισθηματικά χειριστική, συνειδητά φορτισμένη, μελοδραματική – μικρό τίμημα, η κεντρική ιδέα δεν αλλάζει.

Η αξία του «For Sama» δεν είναι τόσο κινηματογραφική, όσο ιστορική. Είναι το πρώτο «επίσημο» ντοκουμέντο από τη Συρία που δείχνει όχι τον πόλεμο και το θάνατο μόνο, αλλά και τη ζωή ακριβώς πριν. Που μεταφέρει με ακρίβεια και πιστότητα, όχι μόνο τη βίαιη πανωλεθρία, αλλά και τα ρεαλιστικά αισθήματα των ανθρώπων όσο την έβλεπαν να συμβαίνει: την έκπληξη, τον τρόμο, την, τελικά, αναγκαστική αφομοίωση της φρίκης. Μέσα σε όλα τα απίστευτα που βλέπει κανείς στην ταινία, μια φράση της αλ-Κατέμπ στην αρχή των βομβαρδισμών δεν ξεπερνιέται ώρες μετά τη θέαση της: Πώς μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να το αφήνει να συμβαίνει αυτό; Γιατί η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη, ακόμα και τρέχουσα και όλοι τη σχολιάσαμε και λίγοι ασχολήθηκαν με έναν κόσμο που ισοπεδώθηκε. Μεγάλο τίμημα και δεν αλλάζει.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”CORPUS CHRISTI”, Δευτέρα 02/03/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Corpus Christi

του Γιαν Κομασά

Η ταινία από την Πολωνία που έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας (Βραβείο Europa Cinemas Label στο τμήμα Giornate degli Autori), ταξίδεψε στα φεστιβάλ του κόσμου, έσπασε ρεκόρ εισιτηρίων στη χώρα της και βρίσκεται στη short list για την πεντάδα του Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

O εικοσάχρονος Ντάνιελ βιώνει πνευματική μεταμόρφωση κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο αναμορφωτήριο. Θέλει να γίνει ιερέας αλλά αυτό είναι αδύνατο εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Όταν τον στέλνουν να εργαστεί στο ξυλουργείο μιας κωμόπολης, κατά την άφιξή του προσποιείται τον ιερέα και καταλήγει να αναλάβει καθήκοντα στην τοπική ενορία. Η άφιξη του νεαρού χαρισματικού ιεροκήρυκα δίνει την ευκαιρία στην τοπική κοινωνία, που ταλανίζεται από ένα τραγικό συμβάν, να αποκαταστήσει την ισορροπία της.

Κινηματογραφώντας το μαγνητικό πρόσωπο του νεαρού πρωταγωνιστή Μπαρτοζ Μπελένια να ταλαντεύεται αβίαστα ανάμεσα στο σκοτάδι ενός «εγκληματία» και το φως ενός «αγίου», το φιλμ του Γιαν Κομασά μοιάζει να κερδίζει εξ αρχής ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά του να αφηγηθεί μια ιστορία που εύκολα θα μπορούσε να ξεφύγει στην υπερβολή, την φάρσα ή τον μελοδραματισμό. Όμως το «Corpus Christi» κατορθώνει να συνθέσει μια τονική πολυφωνία σε ένα φιλμ στο οποίο η απειλή (ή έκφραση) της βίας κατορθώνει να συνυπάρχει με την πνευματικότητα, το χιούμορ με τον κυνισμό και ο ρεαλισμός με μια αδιόρατη αίσθηση του υπερβατικού.

Βασισμένο σε αληθινά στοιχεία, που όμως όπως κι ο ήρωάς του ενδύονται ξεκάθαρα την μυθοπλασία, το φιλμ, χρησιμοποιεί την παραβολή με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και η θρησκεία, προκειμένου να εξετάσει την ανθρώπινη φύση και να μιλήσει φυσικά για την πίστη και την ρευστή της φύση, για τον τρόπο που η εγγύτητα στον θεό «εξαργυρώνεται», ή χρησιμοποιείται, αλλά και για τις «αμαρτίες», την «τιμωρία», το δικαίωμα στις δεύτερες ευκαιρίες, τη συγχώρεση και το πως ποτέ τα ράσα -κυριολεκτικά- δεν κάνουν τον παπά.

Έχοντας στο κέντρο του έναν ελκυστικό μα πάντα αμφίσημο χαρακτήρα, αλλά χτίζοντας με προσοχή και λεπτομέρειες τον μικρόκοσμο στον οποίο ανά πάσα στιγμή κινείται (από το αναμορφωτήριο, έως την ενορία του), η ταινία κατορθώνει να σε οδηγεί σε ένα συναισθηματικό και πνευματικό ταξίδι που δεν σου επιτρέπει ποτέ να επαναπαυθείς στην βεβαιότητα μιας προκαθορισμένης διαδρομής, ούτε προσφέρει βολικές κι εύκολες απαντήσεις. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την τρυφερή αλλά και σκληρή ταυτόχρονα ταινία του Κομασά, τόσο απροσδόκητα γοητευτική, και τόσο προσηλωμένη στο ατελές, τσαλακωμένο, προβληματικό μέτρο του ανθρώπινου.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” CLIMAX ”, Δευτέρα 24/02/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Climax

του Γκασπάρ Νοέ

Φανταστείτε ένα «Step Up» που διαδραματίζεται στον έβδομο κύκλο της κόλασης και θα πάρετε μια καλή ιδέα για την πιο απολαυστική και σίγουρα την καλύτερη ταινία που γύρισε ο Γκασπάρ Νοέ εδώ και χρόνια.

Οι χορευτές, τα βινύλια, μια σανγκρία, τα κορίτσια, ένα παιδί, μια σημαία, μια σανγκρία, ένας διάδρομος, ένας καθρέφτης, ένα δάσος, μια σανγκρία, τα γέλια, το χιόνι, οι κραυγές, μια σανγκρία, οι χορευτές, μια γιορτή, ο Dj Daddy, μια σανγκρία, τα κορίτσια, μια σημαία, ένας διάδρομος, ένα μαχαίρι, ένας καθρέφτης, το αίμα…

Ναι το «Climax» δεν είναι μια από εκείνες τις ταινίες που αντέχουν σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, ή που περιμένουν να τις πάρεις απολύτως στα σοβαρά. Ναι το φιλμ έχει όλες τις εξυπνάδες που περιμένεις από τις τελευταίες ταινίες του Νοέ (τα credits του τέλους στην αρχή του φιλμ, τους τίτλους της αρχής σχεδόν 45 λεπτά μετά το ξεκίνημα της ταινίας, μεγαλόστομα τσιτάτα σε μεσότιτλους), χαρακτήρες από τσιγαρόχαρτο και μια πλοκή που χωρά σε δυο αράδες.

Όμως η εμπειρία του να βλέπεις το «Climax» σου θυμίζει τι είναι αυτό που κάνει το σινεμά τόσο συναρπαστικό, είναι μια βουτιά στην πιο βαθιά πλευρά της πισίνας των αισθήσεων, είναι μια απόλαυση -κατά στιγμές ενοχλητική- από το πρώτο λεπτό έως σχεδόν το τελευταίο. Η καρδιά του φιλμ χτυπά στην πίστα του χορού, στον ρυθμό της μουσικής που δεν σταματά ποτέ, στις κινήσεις των σωμάτων που είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο συναρπαστικά σκηνοθετημένες από τον Νοέ που σε φέρνουν σε μεγαλύτερο high από την σαγκρία με το LSD της ιστορίας.

Και φυσικά η ευφορία, η χαρά, το «φτιάξιμο», θα έχει μια άσχημη κατάληξη στο δεύτερο μέρος της ταινίας όταν η επήρεια των ναρκωτικών θα φέρει την παράνοια, τον τρόμο, την βία. Κι αυτό το κομμάτι της ταινίας, αν και πιο αδύνατο από το πρώτο, πάλλεται επίσης με την ίδια ενέργεια και δύναμη κι ακόμη κι αν η παραβολή της ταινίας για την κοινωνική συνοχή, την ζωώδη φύση του ανθρώπου, για την βέβαιη πτώση από τον παράδεισο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από διάφανη, δεν παύει να είναι αποτελεσματική. Γιατί ποιος χρειάζεται «μυαλό» όταν ξέρει να χρησιμοποιεί τα πόδια και το σώμα με τέτοιο τρόπο;

Νευρώδες όσο το κορμί ενός χορευτή, ιδρωμένο και γεμάτο ένταση το «Climax» είναι σινεμά που σε κάνει να χτυπάς το πόδι στο πάτωμα ή να φέρνεις τα χέρια στο πρόσωπο, κλείνοντας τα μάτια σου, αλλά είναι σινεμά που δεν σε αφήνει με τίποτα αδιάφορο. Είναι μαζί ένα θρίλερ που ξέρει να χτίζει το σασπένς κυριολεκτικά από το τίποτα και ίσως η καλύτερη ταινία για τον χορό που έγινε ποτέ, είναι πυρετικό και σχεδόν παραισθησιογόνο. Είναι σαν ένα τριπ που το κάνεις με τα μάτια, σαν μια νύχτα στο πιο γαμάτο κλαμπ που την περνάς χορεύοντας ως το πρωί, ξεχνώντας τον εαυτό σου.

Featured post

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/2/2020, παρέμβαση στο Ξενοδοχείο LUCY, Καβάλα, Energy&Hubs Kavala 2020

Σάββατο 22/02/2020, 10:30 το πρωί με τρυκάκια και συνθήματα κάναμε παρέμβαση στο φόρουμ Energy&Hubs Kavala 2020
μπήκαμε μέσα στην αίθουσα την ώρα που είχε ξεκινήσει το φόρουμ της ντροπής …με δυνατό παλμό και τα εξής συνθήματα:
ΕΜΠΟΡΙΟ ΟΠΛΩΝ ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΑΣ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ
ΠΟΛΕΜΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ΡΟΕΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ
ΜΕ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΖΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΑΓΩΓΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΖΕΣΤΑΘΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ TIERRA Y LIBERTAD
TERRA INCOGNITA
UTOPIA AD
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ
video: https://www.youtube.com/watch?v=brgj-YLKMDE
Featured post

Προβολή της ταινίας ”LES GARCONS SAUVAGES (Τα Άγρια Αγόρια)”, Δευτέρα 10/02/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Τα Άγρια Αγόρια

Les Garçons Sauvages

του Μπερτράν Μαντικό

Tο αταξινόμητο, τολμηρό, ποιητικό ντεμπούτο του Γάλλου Μπερτράν Μαντικό. Ένα εικαστικό κομψοτέχνημα, αλλά και μια από τις πιο ρηξικέλευθες (αισθητικά και πολιτικά) κινηματογραφικές προτάσεις των τελευταίων χρόνων.

Γράφεται πολύ συχνά για διάφορες πρώτες σκηνοθετικές δουλειές ότι είναι πολλά υποσχόμενα ή και θεαματικά ακόμα ντεμπούτα, που δημιουργούν προσδοκίες για το μέλλον, καμία όμως ταινία της πρόσφατης μνήμης δεν έφερε τόσο σαρωτικά στο προσκήνιο έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη όσο τα «Aγρια Αγόρια» του Γάλλου Μπερτράν Μαντικό, ένα αισθητικό και πανσεξουαλικό παραλήρημα που κατέκτησε δικαίως την περίοπτη πρώτη θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς των ακριβοθώρητων Cahiers du Cinema κι αποτελoύσε μέχρι σήμερα ένα καλά κρυμμένο μυστικό για την ελληνική διανομή, το οποίο κέρδισε (επιτέλους) δικαιωματικά την …αποκάλυψη.

Κι αν ο Μαντικό είχε δείξει τα πρώτα (αισθητικά και θεματολογικά) δείγματα γραφής με μια πλειάδα μικρού μήκους ταινιών, στις οποίες μια πανσπερμία διακειμενικών queer αναφορών κι ένα αταξινόμητο gender fluidity συνέθεταν ένα ολότελα προσωπικό και πρωτότυπο καλλιτεχνικό όραμα, στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ο Γάλλος σκηνοθέτης πηγαίνει ακόμα ένα βήμα παραπέρα, κηρύσσοντας μια (κινηματογραφικά τουλάχιστον) πολυπόθητη σεξουαλική επανάσταση. Κι όπως κάθε ταινία που (συ)στήνει ab ovo ένα ακραιφνώς ιδιοσυγκρασιακό κινηματογραφικό σύμπαν, τα «Άγρια Αγόρια» απαιτούν τη βύθιση του θεατή σ’ αυτά χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις.

Μετά από μια ονειρική in medias res εισαγωγή στην οποία σε ένα τροπικό νησί ένα ερμαφρόδιτο αγόρι με ένα γυναικείο στήθος δέχεται την επίθεση από έναν σκύλο με ανθρώπινο πρόσωπο (όσοι δεν έχουν σταματήσει την ανάγνωση σ’ αυτό το σημείο πρέπει να ξέρουν ότι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα ακολουθούν), η ταινία μας μεταφέρει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπου τα «Άγρια Αγόρια» του τίτλου είναι μια ομάδα έφηβων αγοριών, γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών και συμμαθητές σε ιδιωτικό σχολείο. Κατά τη διάρκεια μιας αυτοσχέδιας παράστασης του «Μάκβεθ» για τη φιλόλογο τους, οι νεαροί, φορώντας προσωπεία, που παραπέμπουν σε αρχαία τραγωδία, καταλαμβάνονται από μια ένθεη και διονυσιακή μανία, η οποία μετουσιώνεται στη μορφή ενός κρυστάλλινου κρανίου με το όνομα Τρέβορ, και αφού βιάσουν την καθηγήτρια τους τη σκοτώνουν.

Στη δίκη στην οποία ο δικαστής παρουσιάζεται σαν υπερμεγέθης τιμωρός και οι φύλακες είναι ημίγυμνες ερμαφρόδιτες φιγούρες, οι νεαροί κρίνονται ένοχοι και η τιμωρία τους δεν είναι η φυλάκιση, αλλά ο σωφρονισμός επέρχεται με ένα ταξίδι με αρχηγό έναν Ολλανδό καπετάνιο, μια εντελώς butch μορφή βγαλμένη από το Tom Of Finland, o οποίος αναλαμβάνει να φέρνει στον ίσιο δρόμο παραβατικά αγόρια. Ταΐζοντας τους ένα εξωτικό φρούτο που παραπέμπει σε τριχωτό ακτινίδιο (κι ευνόητα σε κάτι πολύ πιο πονηρό), ο καπετάνιος σκληραγωγεί τους νεαρούς στη διάρκεια του ταξιδιού, και τους υποβάλλει σε καταναγκαστικές εργασίες, ενώ τους δένει στο καράβι για να ασκεί απόλυτο σωματικό έλεγχο πάνω τους. Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί και μια σαδομαζοχιστικά ερωτική ατμόσφαιρα, δείχνοντάς τους μεταξύ άλλων, και το εξωπραγματικά υπερμέγεθες πέος του.

Ο προορισμός του ταξιδιού είναι ένα τροπικό νησί στη μέση του πουθενά, στο οποία βασιλεύει μια οργιαστική και τελείως sui generis χλωρίδα, με φαλλόμορφα φυτά που (στην κυριολεξία) εκσπερματώνουν τους χορταστικούς χυμούς τους. Σ’ αυτόν τον ερωτικό Παράδεισο, οι νεαροί θα γνωρίσουν κοσμογονικές αλλαγές, όχι μόνο στην κοσμοθεωρία τους, αλλά και στο ίδιο τους το σώμα. Κι ενώ θα αποκαλυφθεί ότι ακόμα και ο ίδιος ο Καπετάνιος βρίσκεται στα μισά της σωματικής αλλαγής με ένα γυναικείο στήθος στο στέρνο του, τα αγόρια θα αποβάλλουν τα γεννητικά τους όργανα και θα γίνουν σταδιακά κορίτσια, υπό την επίβλεψη της επιστήμονα Σεβερίν (μοναδικά και στα όρια του camp ερμηνευμένης από την καλτ θεότητα του πάλαι ποτέ ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου Ελίνα Λόβενσον), της μοναδικής κατοίκου του νησιού, η οποία ανακάλυψε πρώτη ως άντρας της μαγικές ιδιότητες του μέρους και χρησιμοποιεί τα τέως «άγρια αγόρια» ως τους πρώτους πολεμιστές της σεξουαλικής της επανάστασης, η οποία μπορεί επιτέλους να ξεκινήσει.

Κι αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά fucked up, υπάρχει μια ακόμα μικρή λεπτομέρεια που αλλάζει τα πάντα και απογειώνει ακόμα περισσότερο το εγχείρημα του Μαντικό. Τα αγόρια του τίτλου ενσαρκώνονται από γυναίκες ηθοποιούς, κάτι που για τον παρατηρητικό θεατή γίνεται βέβαια αμέσως αντιληπτό, ακόμα όμως και για όσους δεν το παίρνουν αμέσως χαμπάρι και το αποκαλύπτουν στη συνέχεια αυτής της φρενήρους διαδρομής, μπλέκει ακόμα περισσότερο τα όρια ανάμεσα στα φύλα και προσθέτει ακόμα περισσότερα επίπεδα ανάγνωσης σ’ αυτή την ήδη φιλόδοξη απόπειρα κατάρριψης οποιουδήποτε στερεότυπου αναφορικά με την αναπαράσταση των έμφυλων ταυτοτήτων στο κινηματογραφικό μέσο.

Ο Μαντικό στήνει από την αρχή ένα εξωπραγματικά τεχνητό σύμπαν, μέσα στην πανηδονιστική ατμόσφαιρα του οποίου η έννοια του φύλου δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα που αποδομείται κι επανασυντίθεται διαρκώς. Θυμίζοντας τον διάσημο στίχο των Blur από το Girls and Boys για τα κορίτσια που είναι αγόρια και ούτω καθεξής, η ταινία παίζει διαρκώς με τις αντιλήψεις, τις προσδοκίες (ακόμα και τα ταμπού) του θεατή, δημιουργώντας έναν περιρρέοντα ερωτισμό που (κυριολεκτικά) στάζει καύλα σχεδόν σε κάθε πλάνο, χωρίς όμως ποτέ να εκπίπτει στην πορνογραφία. Αντίθετα η πρόκληση είναι βαθύτερη κι εγκεφαλική, διατηρεί όμως τη σωματικότητα κι εκείνη την απαραίτητη παιγνιώδη και σκανδαλιστική ελαφρότητα που καθιστούν το εγχείρημα του Γάλλου σκηνοθέτη όχι απλώς ένα νοητικό κι αισθητικό πείραμα, αλλά μια ολοκληρωμένη κι ε(ρε)θιστική εμπειρία.

Φυσικά οι αναφορές που μπορεί να εντοπίσει κανείς στο έργο του Μαντικό είναι άπειρες, ο τρόπος όμως που αυτές συντίθενται σε ένα προσωπικό και ξεχωριστό τελικό αποτέλεσμα είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρουμε μερικές για να φανεί το εύρος του διακειμενικού οράματος του Γάλλου σκηνοθέτη: η εισαγωγή, αλλά και όλη η ειρωνική αντιμετώπιση απέναντι στις έννοιες της παραβατικότητας και του σωφρονισμού παραπέμπουν στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο αχαλίνωτος ερωτισμός και η προκλητική διάθεση κατάρριψης των ταμπού και των απαγορεύσεων στον περιορισμένο χώρο ενός νησιού στο «Γκοτό, το Νησί του Έρωτα» του Βαλέριαν Μπορόβτζικ, η δημιουργία μιας εξαρχής τεχνητής κι επίπλαστης ατμόσφαιρας στις δημιουργίες του Γκάι Μάντιν, αλλά και στα σεξουαλικά φορτισμένα μελοδράματα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ενώ ο ίδιος ο Μαντικό ευχαριστεί στους τίτλους τέλους τον Ιούλιο Βερν (!) και τον Γουίλιαμ Μπάροουζ. Και πραγματικά η ταινία αυτή θα μπορούσε να είναι το παιδί της αγάπης αυτών των τόσο διαφορετικών κι ετερόκλιτων συγγραφέων.

Γυρισμένο σε ένα εξωπραγματικά γυαλιστερό ασπρόμαυρο, οι αποχρώσεις του οποίου μοιάζουν να έχουν εμποτιστεί με glitter, και με σποραδικές εκρήξεις χρώματος, στις οποίες ο σκηνοθέτης μαζί με τη σταθερή διευθύντρια φωτογραφίας του Πασκάλ Γκρανέλ φορτώνουν το κάδρο με φίλτρα συνθέτοντας μια αλλόκοτα απόκοσμη κι αισθαντική ατμόσφαιρα, τα «Άγρια Αγόρια» του Μπερτράν Μαντικό δεν είναι μόνο ένα εικαστικό κομψοτέχνημα, αλλά και μια από τις πιο ρηξικέλευθες (αισθητικά και πολιτικά) κινηματογραφικές προτάσεις των τελευταίων χρόνων, μια ταινία που τολμά να προκαλέσει αντιδράσεις και συζητήσεις, όχι μόνο για τον αυτοσκοπό της πρόκλησης. Κι αυτό είναι επιτακτικά αναγκαίο σε μια εποχή που η πολιτική ορθότητα τείνει να μετατραπεί σε έναν νέο συντηρητισμό.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”JOJO RABBIT”, Δευτέρα 03/02/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Τζότζο

Jojo Rabbit

του Τάικα Γουαϊτίτι

Ο Τάικα Γουαϊτίτι τολμά μία αναρχική κωμωδία για τη ναζιστική Γερμανία. Μία παρωδία με αναχρονιστικό μουσικό σάουντρακ, ανελέητο σαρκασμό, και αναπάντεχη τρυφερή παιδικότητα.

Ο Τζο Μπέτζλερ, ένα αδύνατο και μοναχικό αγοράκι, μεγαλώνει στη ναζιστική Γερμανία με την καλόκαρδη και τρυφερή μητέρα του, όσο ο πατέρας του λείπει εδώ και χρόνια «για δουλειές». Ο «Τζότζο» έχει ένα όνειρο: να φορέσει τη στολή με τις σβάστικες και να υπηρετήσει τον Φύρερ. Τον ενοχλεί που τον θεωρούν αδύναμο και δειλό, εκείνος θα αποδείξει στους συμμαθητές του ότι είναι σκληρός, ικανός και πιο πιστός στο όραμα από όλους. Άλλωστε έχει και τη βοήθεια του φανταστικού του φίλου, Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος εμφανίζεται συχνά στο δωμάτιό του, τον ενθαρρύνει και τον κατηχεί: μισούμε τους Εβραίους. Μόνο που την Ημέρα της Ναζιστικής Νεολαίας, ο Τζότζο αποτυγχάνει στις δοκιμασίες: δεν μπορεί να σκοτώσει ένα κουνελάκι με τα γυμνά του χέρια, ενώ τραυματίζεται από θραύσματα μιας χειροβομβίδας και το πρόσωπό του παραμορφώνεται για πάντα. Καταστροφή. Τώρα όλοι τον κοροϊδεύουν ακόμα περισσότερο από πριν: είναι άσχημος, είναι τέρας, είναι δειλός όπως ο πατέρας του που το έσκασε. Είναι ο «Τζότζο το κουνέλι». Όσο αναρρώνει, η μητέρα του τον σταματά από το σχολείο και, μένοντας σπίτι, η ζωή του αλλάζει απότομα. Κι αυτό γιατί ανακαλύπτει ότι σε μια μυστική σοφίτα, που επικοινωνεί μόνο από το δωμάτιό της, η μαμά του κρύβει από τους Γερμανούς μία έφηβη Εβραία κοπέλα. Ο Τζο δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάποιον που πρέπει να μισεί, αλλά δεν νιώθει να μισεί την Έλσα. Δεν έχει ουρά, δεν μοιάζει με το διάβολο. Όσο ο Τζότζο ερωτεύεται, όσο καταλαβαίνει την αλήθεια για την αντιστασιακή μητέρα του, τόσο πρέπει να ξυπνήσει από τον τυφλό φανατισμό του, να καταλάβει ποιος πραγματικά είναι, τι πραγματικά πιστεύει, και να πάρει θέση απέναντι σ’ έναν αδίστακτο πόλεμο που σκοτώνει ανεπίστρεπτα την παιδική (κι όχι μόνο) αθωότητα.

Ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης (από Εβραία μητέρα και Μαορί πατέρα) Τάικα Γουαϊτίτι έχει στα χέρια του μία κινηματογραφική χειροβομβίδα: μπορεί κανείς να κατασκευάσει μία φαρσική κωμωδία για τα ναζιστικά εγκλήματα, και μάλιστα με πρωταγωνιστή ένα μικρό παιδί; Ως απάντηση, ο Γουαϊτίτι τραβάει με θάρρος την περόνη ασφαλείας. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, που ένας ατσούμπαλος, γελοίος, κακοφορμισμένος «φανταστικός Αδόλφος» μαθαίνει στον μικρό Τζο το σωστό «Χάιλ Χίτλερ» και το πιτσιρίκι τρέχει ενθουσιασμένο και πωρωμένο στους δρόμους, τεντώνοντας σε ναζιστικό χαιρετισμό το χέρι σε όλους τους περαστικούς, υπό τους ήχους του… «I Wanna Hold Your Hand» των Beatles, καταλαβαίνεις ότι ό,τι θα ακολουθήσει θα είναι μία ανίερη κωμωδία του παραλόγου. Μία παρωδία με αναχρονιστικό μουσικό σάουντρακ, ανελέητο σαρκασμό, και αναπάντεχη τρυφερή παιδικότητα.

Ο Γουαϊτίτι («What We Do in the Shadows», «Hunt for the Wilderpeople», «Thor: Ragnarok»), ο οποίος ερμηνεύει ο ίδιος τον Χίτλερ ως στραβοχυμένο, κομπλεξικό λουκουμά, παίζει συνεχώς με το risqué θέμα του, κρατώντας χειρουργικές ισορροπίες και σωστή θερμοκρασία στη σάτιρα. Ταυτόχρονα όμως δεν χαρίζεται σε ευκολίες: οι Ναζί μπορεί να ρεζιλεύονται και να ξεβρακώνονται μέσα από το φαρσικό βλέμμα του (ο Σαμ Ρόκγουελ ως κρυφογκέι ξεπεσμένος αξιωματικός, η Ρέμπελ Γουίλσον ως ταγμένη σαδίστρια Φροϊλάιν) όμως λένε αδίστακτες, σκληρές, ειδεχθείς ατάκες που, σε άλλο τόνο, θα σου έκοβαν το αίμα. Η κωμωδία σε λυτρώνει από τον τρόμο, αλλά με έναν τρόπο, η κωμωδία, πολύ πιο ύπουλα, λέει κάτι πολύ σοβαρό.

Φανερά επηρεασμένος από τον Μελ Μπρουκς («Οι Παραγωγοί») τον Τσάρλι Τσάπλιν («Ο Μεγάλος Δικτάτορας»), ακόμα και τον Γουες Αντερσον (από την ποπ σκηνογραφία μέχρι την αισθαντική ανθρωπιά που εμποτίζει τα πάντα), αλλά βάζοντας και τη δική του πινελιά αναρχίας στο χιούμορ, ο Γουαϊτίτι καταφέρνει να γίνει συγκινητικός, αποφεύγοντας όμως το μελό (κάτι το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο Ρομπέρτο Μπενίνι με το «Η Ζωή Είναι Ωραία»). Τον σώζει η αιρετική του προδιάθεση, η βουτιά με το κεφάλι, το χιούμορ χωρίς δίχτυ ασφαλείας.

Τον βοηθάει και το εξαιρετικό καστ ηθοποιών (δικαίως η Σκάρλετ Τζοχάνσον είναι υποψήφια για Οσκαρ στο ρόλο της μητέρας, απίθανος ο Ρόκγουελ στο πώς κανιβαλίζει τον ναζί ήρωά του στις λεπτομέρειες, ενώ κι ο Στίβεν Μέρτσαντ είναι ξεκαρδιστικός ως SS), στο οποίο κλέβουν την παράσταση τα παιδιά. Ο Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, ως Τζότζο, είναι όπως κι όλη η ταινία: αστείος και συγκινητικός, χαριτωμένος και σοβαρός, παράτολμος και συγκινητικός. Η Τόμασιν ΜακΚένζι, στο ρόλο της εβραιοπούλας, μοιάζει με κοριτσάκι που κουβαλά το old soul της στο βλέμμα, δυνατή και εύθραυστη κι ακριβής σε ό,τι κάνει. Σε έναν μικρό αλλά καθοριστικό ρόλο (αυτό του χοντρούλη κολλητού φίλου του Τζότζο) ο πιτσιρικάς Αρτσι Γέιτς είναι μία μικρή αποκάλυψη: με απίθανο κωμικό τάιμινγκ και τόνο, ο «Γιόρκι» του είναι η φωνή της ανθρωπιάς μέσα στο παράλογο, η ζεστασιά μέσα στο κυνικό, η αντίθεση της ζωής μέσα στο θάνατο.

Αυτό είναι και το μυστικό του Γουαϊτίτι. Μέσα στις εξυπνάδες, τις ατάκες, τα γκαγκς, θραύσματα ανθρωπιάς θυμίζουν γιατί υπάρχει η αναγκαιότητα να αφηγούμαστε, ξανά και ξανά, τέτοιες ιστορίες. Να μην ξεχνάμε πώς τρύπησε ο ναζισμός τον ανθρώπινο κοινωνικό ιστό, πώς έπεισε μια χώρα να τερατουργήσει, πώς οι κάτοικοί της παρασύρθηκαν στο μίσος, από έναν λαοπλάνο που έπαιξε με τους φόβους τους. Ο Γουαϊτίτι επιτίθεται στο φασισμό με κανιβαλιστικό γέλιο, αλλά το φως στο σκοτάδι το ρίχνει ο άνθρωπος. Η γλυκύτητα της μάνας που ξέρει πολύ καλά ότι το παιδί της δεν είναι ναζί. Ο Γιόρκι με την μεγάλη καρδιά και την αποπροσανατολισμένη ενσυναίσθηση. Η Έλσα με τη γενναία της στάση.

Κάπως έτσι, ο Γουαϊτίτι στραγγαλίζει το κουνέλι της πολιτικής ορθότητας, με μία κωμωδία που έχει κάτι πολύ σοβαρό να πει. Ζούμε και τώρα σε παρόμοιες εποχές. Και η μόνη διέξοδος στο απάνθρωπο πολιτικό κλίμα είναι να θυμόμαστε (και να εμπιστευόμαστε) τι μας κάνει ανθρώπους. Το γέλιο, το θάρρος, οι μάταιοι έρωτες μας κι ένας γενναίος χορός.

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE LIGHTHOUSE”, Δευτέρα 27/01/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

«The Lighthouse» του Ρόμπερτ Έγκερς

Η δεύτερη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη του «The Witch», ξεπερνά και παραβλέπει τις προσδοκίες καθ οδόν προς ένα σκοτεινό μεγαλείο.

Από τον Χέρμαν Μέλβιλ και τον Χάουαρντ Φίλιπ Λάβκραφτ κι από τον μύθο του Προμηθέα στις απαρχές του εξπρεσιονισμού και στις πιο αλλόκοτες ναυτικές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, αυτή η κλειστοφοβική ταινία γοτθικού, ψυχολογικού τρόμου, σε κάνει να νιώθεις την θάλασσα και την καταιγίδα στο δέρμα σου, την παράνοια να εισβάλλει στο μυαλό σου και το χιούμορ μαύρο σαν σκοτάδι να σε καταπίνει -σε μια κινηματογραφική εμπειρία που δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις.

Ο Γουίλεμ Νταφόε κι ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι απλά συγκλονιστικοί σε δυο ερμηνείες που θα έχτιζαν τις καριέρες τους, αν δεν ξέραμε πια τι ακριβώς μπορούν να κάνουν με την κατάλληλη καθοδήγηση και ο Ρόμπερτ Εγκερς αποδεικνύει ότι το «The Witch» ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από ατύχημα.

Κινηματογραφημένο σε ασπρόμαυρο, σε ένα σχεδόν τετράγωνο 1.19:1 κάδρο, με μια εντυπωσιακή φωτογραφία από τον Τζάριν Μπλάσκε που είχε δείξει ήδη το ταλέντο του και στη «Μάγισσα», το φιλμ μας φέρνει σε ένα απομονωμένο νησί στην μέση του πουθενά, σε μια απροσδιόριστη χρονολογία κάπου στον 19ο αιώνα. Ο Τόμας Γουέικ κι ο Εφρέμ Γούνσλοου είναι οι δυο φαροφύλακες που θα αναλάβουν για έναν μήνα την ευθύνη του φάρου που στέκεται εκεί και, μιας σειρήνας, της οποίας ο επαναλαμβανόμενος ήχος προειδοποιεί τα πλοία που περνούν, για τον κίνδυνο που παραμονεύει.

Μόνο που εκτός από τις ξέρες που κρύβονται κάτω από τα αγριεμένα κύματα, οι κίνδυνοι μοιάζουν να βρίσκονται και στην ξηρά, στην σχέση των δύο ανδρών που είναι από την αρχή γεμάτη εντάσεις κι ανταγωνισμό. Ο βετεράνος Τόμας απαιτεί να είναι μόνο εκείνος που θα φροντίζει την λάμπα του φάρου («η πιο πιστή και ήσυχη γυναίκα που είχα ποτέ»), ο νεαρός Εφρέμ βρίσκει τις αγγαρείες της καθημερινότητας, το καθάρισμα, το κουβάλημα κάρβουνου, τα μερεμέτια, αδιάφορα, κουραστικά και μάταια. Το αφιλόξενο τοπίο, ένας ενοχλητικός γλάρος, η μοναξιά, το κακότροπο αφεντικό του, αλλά και τα μυστικά που ο καθένας κουβαλά, τα ψέματα που λένε, θα φέρουν τους δυο τους στα όρια τους, πριν η αναγκαστική συνύπαρξη και μερικά μπουκάλια ρούμι τους φέρουν πιο κοντά.

Αλλά όπως και στην φύση γύρω τους, η φαινομενική ηρεμία, απλά προϊδεάζει για την καταιγίδα που θα ακολουθήσει κι όταν μια κυριολεκτική καταιγίδα που δεν λέει να κοπάσει θα τους αποκλείσει στο νησί πολύ περισσότερο απ΄όσο υπολόγιζαν να μείνουν, η απουσία ικανοποιητικής τροφής, η υπερκατανάλωση αλκοόλ, η υπερβολική μεταξύ τους τριβή, η σαρωτική μοναξιά, τα φαντάσματα του καθενός, οι εμμονικές ιδέες, η σεξουαλική στέρηση, θα οδηγήσουν την σχέση τους σε μια αληθινά εκρηκτική πορεία και τους δυο τους στα όρια της ψύχωσης και της παράνοιας.

Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένα ονειρικό, εφιαλτικό κρεσέντο συγκλονιστικής ομορφιάς και υποδόριου τρόμου, όμως «O Φάρος» δεν είναι ένα σε καμία περίπτωση ένα τυπικό horror movie, αλλά μάλλον ένα ψυχολογικό δράμα δωματίου εξαιρετικής ορμής κι έντονων ομοερωτικών υπονοούμενων (ή όχι και τόσο υπονοούμενων), που θέλει να εξερευνήσει ανάμεσα σε άλλα για πράγματα όπως οι διαδάλοι της ανδρικής ψυχολογίας, τις καταπιεστικές νόρμες του ανδρισμού, τις μεθόδους με τις οποίες κατασκευάζουμε ή διαλύουμε τους εαυτούς μας, την δυναμική των σχέσεων εξουσίας, το πόσο αδύναμη είναι η ανθρώπινη θέληση απέναντι στη φύση, ή απέναντι στη φύση μας.

Με μια ποιητική, λογοτεχνική γλώσσα που προσθέτει πολύ στον αντίκτυπο της ταινίας και μας χαρίζει μερικές από τις πιο ευφυείς προσβολές κι ευρηματικές κατάρες που ακούσαμε ποτέ, με μια κινηματογραφική γραμματική που μπλέκει τα όρια ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ονειρικό και με το τοπίο να αποτελεί έναν ακόμη διακριτό χαρακτήρα, «O Φάρος» λάμπει με την ένταση ενός βροντερού κεραυνού στην καρδιά μιας ξέφρενης κινηματογραφικής καταιγίδας και προβάλλει σαν ένα σπουδαίο κατόρθωμα που κερδίζει αυτοστιγμεί τη σφραγίδα ενός κλασικού φιλμ.

Featured post

Προβολή Ταινίας – Ενημέρωση Για Τις Γυναίκες Στη Ροζάβα (στις Κούρδικες περιοχές στη Βόρεια Συρία), Σάββατο 25/01/2020, στις 19:00, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Προβολή της ταινίας – Ενημέρωση για τις γυναίκες στη Ροζάβα (στις Κούρδικες περιοχές στη Βόρεια Συρία)

A Film By Haluk Unal ”JIYAN’S STORY”

Το κοινωνικό επαναστατικό πείραμα (κοινωνικής δικαιοσύνης, εθνοτικής, θρησκευτικής, πολιτισμικής συνύπαρξης, οικολογίας και ισότητας), που προσπαθεί να διαλύσει ο Τούρκικος φασισμός.

Στο χώρο του στεκιού, Φιλίππου 46, θα μαζεύονται χρήματα και τρόφιμα για τους Κούρδους πρόσφυγες του Λαυρίου

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE GOOD LIE”, Δευτέρα 20/01/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Ενα Γενναίο Ψέμα

The Good Lie

του Φιλίπ Φαλαρντό

Σινεμά καταγγελίας από τον σκηνοθέτη του «Εξαιρετικού Κύριου Λαζάρ», ή πώς η Ελ Γουντς του «Legally Blonde» ανακαλύπτει τη δυστυχία στον κόσμο.

Μια ομάδα παιδιών εγκαταλείπει το εμπόλεμο Σουδάν και, αντιστεκόμενη στη βία, τη φρίκη και τις κακουχίες, φτάνει σ’ ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Κένυα κι από εκεί στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική που αναδεικνύεται στο όνειρο που ήλπιζαν. Σύμμαχός τους στο νέο τους σπίτι θα είναι μια ταξιδιωτική πράκτορας που, γιατί όχι, ανακαλύπτει ότι στον υπόλοιπο κόσμο υπάρχει πόλεμος και δυστυχία και θα βοηθήσει τους πρόσφυγες να προσαρμοστούν αλλά και ν’ αναζητήσουν τον αδελφό που έχουν αφήσει πίσω.

Ο Φιλίπ Φαλαρντό, ο σκηνοθέτης του «Εξαιρετικού Κυρίου Λαζάρ» παρουσιάζει μια ταινία καταγγελίας, γραμμένη με τέτοια αφέλεια που ακόμα κι η Διεθνής Αμνηστία θα δυσκολευόταν να την υποστηρίξει. Το πρώτο μέρος του φιλμ, όπου τα «χαμένα παιδιά του Σουδάν», έχοντας χάσει στους βομβαρδισμούς του εμφυλίου οικογένεια και σπίτι, διασχίζουν με τα πόδια δυο χώρες, αντιμετωπίζοντας με θάρρος, επιμονή κι ομαδικότητα τους κινδύνους, για να φτάσουν στην προστασία της Κένυας, είναι μεν στερεοτυπικό, αλλά κερδίζει σε ατμόσφαιρα και πειστικότητα από την ανοιχτή, ηλιοκαμένη φωτογραφία των τοπίων και μια, αναπόφευκτη, δόση συγκίνησης μπροστά σε τέτοια απώλεια και αγώνα.

Από τη στιγμή, ωστόσο, που τα τρία αγόρια θα φτάσουν στην Αμερική, στο Κάνσας και θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στη δυτικότροπη ζωή, το φιλμ αλλάζει ύφος και, κρατώντας τα ίδια στερεότυπα, μετατρέπεται σε μια ελαφριά κοινωνική κωμωδία, με τους Σουδανούς πρόσφυγες να κοιτάζουν την εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά και των ηθικών αρχών όπως η Ντόροθι τη Σμαραγδένια πολιτεία. Όταν στο σπίτι όπου εγκαθίστανται χτυπά το τηλέφωνο, πιστεύουν ότι είναι κάποιος συναγερμός. Στο σούπερ μάρκετ κάνουν πάρτι, οι καραμέλες τους τραβούν εθιστικά και τα γυναικεία ντεκολτέ χρειάζονται αντιμετώπιση από το μάγο της φυλής, θα έλεγε κανείς.

Χείρα βοηθείας θα προσφέρει η Κάρι της Ρις Γουίδερσπουν, η ταξιδιωτική πράκτορας που κανόνισε το ταξίδι τους, ελαφρών ηθών ακατάστατη μικροαστή που, για πρώτη φορά στα τριαντατόσα της ακούει ότι στον υπόλοιπο κόσμο συμβαίνουν έκτροπα, συγκινείται και κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει. Και, πραγματικά, τους βοηθάει τόσο εύκολα: τους βρίσκει αμέσως δουλειές, παρότι ο ένας είναι αχαΐρευτος, τούς γνωρίζει στους φίλους και συναδέλφους, προσπερνά την αμερικανική μεταναστευτική γραφειοκρατία που, ως γνωστόν, είναι μάλλον αυστηρή κι όλα αυτά, με μια ερμηνεία που φέρνει κοντά τον σέξι ακτιβισμό μιας Εριν Μπρόκοβιτς με τη χοροπηδηχτή αισιοδοξία της Ελ Γουντς του «Legally Blonde», σε καστανό αυτή τη φορά.

Απέναντί της, οι Αρνολντ Οτσένγκ, Γκερ Ντουάνι και Εμάνιουελ Τζαλ, δοκιμασμένοι ηθοποιοί οι δυο πρώτοι, γνωστός μουσικός ο τρίτος, ανταπαντούν με μεγαλύτερη αυθεντικότητα, αλλά και πάλι έναν αδικαιολόγητο ερασιτεχνισμό που αν πραγματικά αναζητούσε ο Φαλαρντό, θα μπορούσε τουλάχιστον να έχει χρησιμοποιήσει πραγματικούς πρόσφυγες, προσφέροντάς τους και δουλειά. Το «γενναίο ψέμα» του τίτλου είναι εκείνο που λέμε όταν οι προθέσεις μας το δικαιολογούν, για έναν καλό απώτερο σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο, ο Φαλαρντό κάνει μια ολότελα ψεύτικη ταινία, με καλές προθέσεις, που όμως καθόλου δεν ανταποκρίνεται στο προηγούμενο βήμα της καριέρας του.

Featured post

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ -UTOPIA A.D. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΠΑΝΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ, 11/01/2020

bty

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ , ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ , UTOPIA A.D. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

bty

Featured post

Προβολή της ταινίας ”DOCTOR SLEEP”, Δευτέρα 13/01/2020, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Δόκτωρ Υπνος

Doctor Sleep

του Μάικ Φλάναγκαν

Η «Λάμψη» συνεχίζει να λούζει τον Νταν Τόρανς σε ένα θρίλερ μεταφυσικού τρόμου που συμβιβάζει γνωστικά τις κοσμοθεωρίες των Στίβεν Κινγκ και Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Παλεύοντας επί δεκαετίες να απαλλαγεί από την κληρονομιά της απελπισίας και του αλκοολισμού που του άφησε ο πατέρας του Τζακ και να σβήσει τις τραυματικές μνήμες από το ξενοδοχείο Overlook, ο χαρισματικός Νταν Τόρανς, μεσήλικας πια, προσπαθεί να κρατήσει «κλειδωμένα» σε κουτιά του νου τα στοιχειά που συνεχίζουν να τον κατατρύχουν. Με την ελπίδα να αλλάξει ζωή, καταλήγει σε μια κωμόπολη του Νιου Χάμσαϊρ και, μέσω μιας νέας φιλίας, σε μια κοινότητα Ανώνυμων Αλκοολικών και σε μια δουλειά σε ένα γηροκομείο όπου, με όση δύναμη «λάμψης» του έχει απομείνει, προσφέρει την ύστατη ανακούφιση στους ετοιμοθάνατους.

Στους αυτοκινητόδρομους των ανατολικών πολιτειών, μια αίρεση που αποκαλείται «Αληθινός Δεσμός» ταξιδεύει με αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αναζητώντας τροφή. Αν και φαινομενικά συνηθισμένα, τα μέλη της είναι απέθαντοι που ρουφάνε βαμπιρικά τον «ατμό» ζωής από τα θύματά τους ενώ τα θανατώνουν αργά και βασανιστικά. Έχουν μόλις «προσηλυτίσει» μια πανούργα έφηβη στους κόλπους τους, και τώρα ψάχνουν για την επόμενη πηγή ενέργειας που θα τους προστατέψει από τη φθορά του χρόνου.

Κάπου στην Ατλάντα, η μικρή Αμπρα, που ζει με τους γονείς της, έχει τις δικές της τηλεπαθητικές ικανότητες. Η δύναμη της «λάμψης» της είναι μεγάλη, όμως έχει μάθει να τη διαχειρίζεται από παιδάκι με σύνεση, θάρρος και αισιοδοξία. Μπορεί ακόμη να επικοινωνεί με άλλα άτομα ανάλογου χαρίσματος από χιλιάδες μίλια μακριά.

Οι τρεις ιστορίες διαπλέκονται βραδυφλεγώς στην κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος φρίκης «Δόκτωρ Ύπνος», που έγραψε ο Στίβεν Κινγκ το 2013 ως συνέχεια στη θρυλική του «Λάμψη» του 1977. Και ο παραλληλισμός της δράσης τους πυκνώνει μετά το πρώτο 60λεπτο της ταινίας του Μάικ Φλάναγκαν, έμπειρου μοντέρ και ικανού σκηνοθέτη ταινιών και σειρών τρόμου («Ο Καθρέφτης της Κολάσεως», «Το Παιχνίδι του Τζέραλντ», «Οι Δαίμονες του Χιλ Χάουζ»), μετά την τηλεπαθητική επαφή που εγκαινιάζουν ο Νταν και η Άμπρα μέσω ενός μαυροπίνακα κι αφότου το κορίτσι γίνεται εξ αποστάσεως «μάρτυρας» της άγριας σφαγής ενός αγοριού από την Ρόουζ, την ανελέητη –κι εξίσου χαρισματική- αρχηγό του Δεσμού.

Μέχρι που όλες καταλήγουν στον ίδιο χώρο της πηγής του κακού, το στοιχειωμένο ξενοδοχείο των Βραχωδών Ορών του Κολοράντο. Εδώ, στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, τα στιγματισμένα από κρουνούς αίματος χολ, την απόκοσμη σάλα χορού, τα μισοερειπωμένα δωμάτια και τον χιονισμένο λαβύρινθο του Overlook θα γίνει η μεγάλη αναμέτρηση και θα επέλθει η κάθαρση που είχε σκανδαλωδώς στερήσει ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ από τον Στίβεν Κινγκ στη δική του, ανοιχτή σε ερμηνείες φιλμική «Λάμψη» του 1980.

Ο Φλάναγκαν σέβεται και τα δύο. Τόσο τον αγνωστικισμό του Κιούμπρικ, έτσι όπως προκύπτει από το σινεμά του αλλά και τις μαρτυρίες συνεργατών, απογόνων και μελετητών του, όσο και τον θεϊσμό του Κινγκ, του οποίου η μεθοδική ανατροφή διαποτίζει ολόκληρο το λογοτεχνικό του σύμπαν. Και συντονίζει αυτόν τον σεβασμό με την ψυχραιμία ενός επίμονου μελετητή, όπως και την επιδεξιότητα ενός δημιουργού που ξέρει πώς να επεξεργάζεται δάνεια.

Μπορεί τα μοτίβα του διαφορετικού και του καταραμένου να μοιάζουν εξαντλημένα μετά την επέλαση των X-Men και των κινηματογραφικών τους ομολόγων, όμως δε θα βρούμε εδώ ούτε τους χάρτινους χαρακτήρες ούτε και τα φθηνά τρικ των conceptual fantasies του συρμού. Μπορεί, ακόμα, ο σκηνοθέτης να το παρακάνει με την υποχρέωση να τιμήσει κάθε γωνιά και στοιχειό του κιουμπρικικού Overlook, όμως δεν υπάρχει ίχνος κακέκτυπου στην αναπαράστασή του και τίποτα σε αυτήν που να μην εντάσσεται οργανικά στην αφήγηση.

Άλλωστε, η κορύφωση που υπογραμμίζει τον φόρο τιμής είναι μονάχα η… κορύφωση σε ένα 2,5ωρο μεταφυσικό θρίλερ που έχει ακόμα να προτείνει ευρηματικά ανατριχιαστικές σεκάνς (και οι τρεις φασματικές συναντήσεις της μικρής Άμπρα με την ανηλεή Ρόουζ αξίζουν ανθολόγησης στο είδος) και δύο αποκαλυπτικές κατά τη γνώμη μας ερμηνείες που σκιάζουν ακόμη και την εκ των πραγμάτων αβανταδόρικη της καλής Ρεμπέκα Φέργκιουσον: εκείνες της απίθανα εκφραστικής Κάιλι Κέραν στον ρόλο της Αμπρα, και του Ζαν ΜακΚλάρνον, που υποδύεται τον Crow Daddy, υπαρχηγό της αίρεσης, με μια φυσικότητα τουλάχιστον ανησυχητική.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD”, Δευτέρα 30/12/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Κάποτε στο… Χόλιγουντ

Once Upon a Time… in Hollywood

του Κουέντιν Ταραντίνο

Ο Κουέντιν Ταραντίνο ζήτησε, προσωπικά κι επίμονα, όποιος βλέπει τη νέα ταινία του, το «Once Upon a Time… in Hollywood», να μην αποκαλύπτει τα μυστικά της – οπότε, φυσικά, θα το σεβαστούμε. Μόνο που τα μυστικά της, για να εξηγούμαστε, δεν έχουν να κάνουν με ξαφνιάσματα της πλοκής, μ’ ένα συναρπαστικό whodunnit. Έχουν να κάνουν με τον τρόπο της αφήγησης, με τη σύμβαση της θέασης μιας ταινίας ή μιας τηλεοπτικής σειράς, με το αν ο Ταραντίνο θα κερδίσει τη δική μας εμπιστοσύνη να παραδοθούμε στη δική του ιστορία. Είναι μια ταινία λιγότερο «…in Hollywood» και περισσότερο «Once Upon a Time…». Είναι μια ταινία συνειδητά και απολύτως meta.

Το φιλμ επιλέγει τη χρονιά του 1969 και τον τόπο του Χόλιγουντ. Ναι, από τη μια πλευρά αυτή η στιγμή περιλαμβάνει στοιχεία τοις πάσι γνωστά. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, το κίνημα των χίπις που περνά στην πιο σκοτεινή του φάση, ο Τσαρλς Μάνσον, το Playboy mansion, είναι μια στιγμή στο χρόνο με πολιτισμικά πλούσια κι εύκολα αναγνωρίσιμη ταυτότητα – την οποία η ταινία χαϊδεύει, περιγράφει μέσα από ραδιόφωνα, χαζεύει υπνωτιστικά. Αλλά από την άλλη, είναι μια στιγμή τόσο αναγνωρίσιμη που μπορεί εύκολα ν’ ανατραπεί, από το ίδιο το entertainment.

Η ταινία συναντά δυο άντρες, δυο buddies. Τον ηθοποιό – και τέως σταρ, τώρα στο μεταίχμιο της πτώσης του – Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο), που ξεκίνησε στο σινεμά, «ξέπεσε» σε μια τηλεοπτική σειρά που μόλις κόπηκε και, με ατζέντη του τον… Αλ Πατσίνο, διεκδικεί μια θέση στα ιταλικά σπαγγέτι γουέστερν. Και τον κασκαντέρ Κλιφ Μπουθ, έναν «αληθινό» καουμπόη αντι-ήρωα με σκοτεινό παρελθόν, που διεκδικεί μόνο την ύπαρξή του και την ηρεμία του. Οι δυο άντρες είναι αδελφικοί φίλοι, ο πρώτος πνιγμένος στις ανασφάλειες, τα δάκρυα και τον αλκοολισμό του (ο ΝτιΚάπριο είναι εκείνος που στο φιλμ αποσυντίθεται κι ανασυντίθεται υπέροχα), ο δεύτερος υποστηρικτικός (ο Μπραντ Πιτ τόσο όμορφος και ικανός όσο ποτέ στην καριέρα του), βοηθητικός, σοφέρ, μάστορας και ψυχολόγος, πιο cool κι από έναν Πολ Νιούμαν ή έναν Στιβ ΜακΚουιν, ο πραγματικός «ήρωας» απέναντι στον «ηθοποιό» του Ρικ: το ζευγάρι που, από μόνο του, ενσαρκώνει την αντίθεση της ταινίας. Οι γείτονες του Ρικ είναι «οι Πολάνσκι», ο Ρομάν και η πανέμορφη, δροσερή ηθοποιός και σύζυγός του Σάρον Τέιτ (ο Ταραντίνο κινηματογραφεί τη Μάργκο Ρόμπι σαν ηλιαχτίδα), τα χολιγουντιανά πάρτι αγγίζουν το lifestyle των παιδιών των λουλουδιών με πιο ακριβά ποτά και drugs, τα παιδιά των λουλουδιών ακολουθούν τον Τσάρλι, τον Τσαρλς Μάνσον, με βρώμικες πατούσες και φλογερό βλέμμα.

Αυτή την ιστορία, που αγκιστρώνεται από τη σχέση των δυο αντρών, τους παρακολουθεί χωριστά και τους ξαναφέρνει κοντά σ’ ένα κύκλο, ο Κουέντιν Ταραντίνο την ντύνει με μια ομορφιά σύνθετη και, τελικά, μυθική. Το κάθε του πλάνο αποτελείται από ένα κολάζ αναφορών και αισθητικών σχολίων που εκτείνεται προς το βάθος: κάποιες σκηνές θα θελήσουν δυο και τρεις θεάσεις για να… καταγραφούν σωστά στη μνήμη. Τα χρώματά του, είτε στην τεκνικολόρ αναπαραγωγή μιας τοιχογραφίας του «Γίγαντα», είτε στο λυκόφως της πόλης των αγγέλων, θυμίζει τα σημεία όπου το φιλμ 35mm, ας μην απατόμαστε, υπερέχει. Η ταινία του δεν είναι μία, είναι τρεις-τέσσερις κι άλλες τόσες σειρές, από εκρηκτικά έγχρωμες, μέχρι σκονισμένες, μέχρι ασπρόμαυρες. Ο Ταραντίνο διεκδικεί και κερδίζει την άνεση του χρόνου του και της geekiness του ώστε, απλώς επειδή θέλει να το τιμήσει, να φτιάξει ένα ολόκληρο γουέστερν (το οποίο παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του) και δυο τηλεοπτικές σειρές, για να υπάρχουν ως πλαίσιο της ιστορίας του: ούτε καν, για να υπάρχουν επειδή πάντα ήθελε να τις κάνει.

Η ομορφιά των εικόνων του Ταραντίνο (και, φυσικά, του Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον), είναι εξίσου γιγάντια κι ολόκληρο το παιχνίδι του, της μυθολογίας του πώς γύρισε την ταινία, πώς τη μόνταρε στη μουβιόλα, πόσο κόστισε (95 εκ. δολάρια περίπου), ποιοι παίζουν (η συνύπαρξη Μπραντ Πιτ και ΝτιΚάπριο στην οθόνη προκαλεί ένα συνειδησιακό σεισμό, ό,τι και να πεις), πώς πρέπει όποιος τη βλέπει να την κρατά για τον εαυτό του, είναι κι αυτά στοιχεία του παιχνιδιού του. Του να ξαναδώσει στο entertainment, είτε είναι οι κινηματογραφικές ταινίες, είτε οι τηλεοπτικές σειρές που είναι προφανές ότι λατρεύει, το μυστηριακό στοιχείο που έχουν χάσει τα τελευταία χρόνια. Να δώσει την αφορμή για μια «κοινότητα», για όσους έγιναν μύστες, να συναντηθούν, να συζητήσουν, να διαφωνήσουν, να εκτιμήσουν.

Το γεγονός βέβαια παραμένει, ότι εκτός από απολαυστική, διασκεδαστική, μ’ ένα soundtrack όπως πάντα εθιστικό, σε μια σεκάνς (μόνο) εξαιρετικά βίαιη, γενικά καθηλωτικά όμορφη και σύνθετη, ενίοτε φλύαρη, η νέα ταινία του Ταραντίνο είναι (όχι για πρώτη φορά), μια πρόκληση εγκεφαλική. Μια μέθοδος όπου άλλα βλέπουν τα μάτια κι άλλα πρέπει να επεξεργαστεί το μυαλό. Κι αυτό προκαλεί, ιδιαίτερα στο φινάλε της, μια αίσθηση αμηχανίας. Ένα ερωτηματικό: είναι ΟΚ αυτό που μόλις συνέβη; Έχει ικανό λόγο ύπαρξης; Είναι κάτι πιο φιλοσοφικό κι ανθρωπολογικό από ένα αφηγηματικό παιχνίδι; Κι εκεί καλείται ο καθένας να απαντήσει, έχοντας, όμως, ήδη παίξει. Κι εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας γιατί, once upon a time, όταν άναβαν τα φώτα συζητούσαμε.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”DOLOR Y GLORIA (Πόνος και Δόξα), Δευτέρα 23/12/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Πόνος και Δόξα

Dolor y Gloria

του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Στην πιο αυτοβιογραφική στιγμή της καριέρας του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ βγάζει από την πρίζα την εξτραβαγκάντζα που τον έκανε διάσημο και δίνει ατόφιο, χειροποίητο, ανεξάντλητο… πόνο και δόξα σε μια εμμονική επιστροφή στο σινεμά (του). Βραβείο Ανδρικού Ρόλου για τον Αντόνιο Μπαντέρας στο 72ο Φεστιβάλ Καννών.

Αν δεν είναι όλες από το πρώτο τους μέχρι το τελευταίο τους λεπτό, παρά τα φαινόμενα που ειδικά στο σινεμά οφείλουν – προκειμένου να έχουν νόημα – να απατούν, τότε σίγουρα οι ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ από το «Όλα για τη Μητέρα μου» και μετά, φέρουν πιο έντονο και απροκάλυπτο πάνω τους το αυτοβιογραφικό σημάδι, μια τόσο διάφανη αίσθηση πως ο διακριτός κινηματογραφικός κόσμος του γεννιέται και πεθαίνει κάθε φορά, πριν από την οθόνη, στις ανεξάντλητες (ή εξαντλητικές, σε κάθε περίπτωση ακούραστες) διαδρομές μιας ενοχικής εφηβείας, μιας ξέφρενης ενηλικίωσης, μιας καθόλα ανορθόδοξης ωριμότητας.

Ναι, η «Κακή Εκπαίδευση» είναι η προφανής αριστουργηματική αλμοδοβαρική «αυτοβιογραφική» ταινία, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί εξίσου για το καθαρόαιμο «Δέρμα που Κατοικώ» ή το με στόφα του κλασικού «Volver» ή δεκάδες άλλες στιγμές των 20 ταινιών του. Από τα μικρά σκανδαλιστικά ανέκδοτα μέχρι τα έντονα χρώματα σε ταπετσαρίες και τίτλους αρχής και τέλους, ήχους και (σωματικά ή όχι) υγρά, περούκες και καταψύκτες, μίξερ και υπνωτικά χάπια, σφαίρες και κοντά παντελόνια, πισίνες και γυμνά στέρνα, ψηλές νότες και (!) ραγισμένες αγκαλιές, μπορεί κανείς μόνο να υποπτευθεί τι ακριβώς (δεν) θα χωρούσε σε ένα μουσείο αφιερωμένο στο σύμπαν του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Αν κάτι διαφοροποιεί ήδη από την πρώτη σκηνή το «Dolor y Gloria» (που μεταφράζεται τόσο απλά σε αυτό που σημαίνει:«Πόνος και Δόξα») είναι ότι δεν έχει καμία σημασία αν τα γεγονότα που αφηγείται ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι όντως πράγματα που έζησε στην πραγματικότητα. Η νέα του ταινία είναι αυτοβιογραφική στην υφή της, με τον τρόπο που ήταν το «8 1/2» του Φεντερικό Φελίνι ή το «New York New York» του Μάρτιν Σκορσέζε ή η «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, για να αναφέρει κανείς τρεις μόνο ταινίες που οι ήρωές τους ήταν άνθρωποι του σινεμά και του θεάματος. Αυτό που τον ενδιαφέρει εδώ είναι η αίσθηση που κάνει κάτι να είναι αυτοβιογραφικό, είτε αυτό είναι η μνήμη, είτε τα όνειρα, είτε ένα στιγμιαίο déjà vu ή ακόμη και ένα αναπάντεχο παιχνίδι της μοίρας που σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτό που δεν φαντάστηκες ποτέ ότι σε συνδέει με το παιδί, τον έφηβο, τον άνθρωπο που ήσουν κάποτε.

Με το «Πόνος και Δόξα», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ – αυτόν υποδύεται ο Αντόνιο Μπαντέρας, κρατώντας διακριτικά τα λευκά γένια και τα ανασηκωμένα μαλλιά που θυμίζουν τη φιγούρα του σκηνοθέτη του – αφηγείται μια ιστορία για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει μέσα σε ένα σκοτεινό «μουσείο» από έργα τέχνης, κυρίως έναν άνθρωπο που πονάει και το σημαντικότερο έναν άνθρωπο που δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να αντιμετωπίσει τον πόνο του. Ο «Πόνος» είναι αυτός που κάνει τον (σωτήριο) Σάλβα (υποκοριστικό του Σαλβατόρες) να μην δημιουργεί, αλλά και αυτός που θα τον οδηγήσει να αναμοχλεύσει το παρελθόν του, να βρεθεί αντιμέτωπος με τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ζωής του, να ανακαλύψει – αν τα καταφέρει – τη «Δόξα» που μπορεί φαινομενικά να αναφέρεται στην επιτυχία του ως σκηνοθέτη, αλλά που μετά από δύο ώρες πολύτιμου κινηματογραφικού χρόνου καταλαβαίνει κανείς ότι το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της ταινίας αυτής αναφέρεται στη «Δόξα» της ίδιας της ζωής.

Με αφορμή την αποκατάσταση από την Ταινιοθήκη της Μαδρίτης της πιο γνωστής από τις πρώτες του ταινίες, το «Taste» (που η αφίσα της είναι ένα κατακόκκινο στόμα που γλείφει μια φράουλα), ο Σάλβα, ένας σκηνοθέτης που έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, θα αποφασίσει να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις του με τον τότε πρωταγωνιστή του. Η συνάντησή μαζί του θα τον κάνει να εθιστεί στην ηρωίνη ως το μόνο παυσίπονο για τους αφόρητους πόνους που νιώθει από μια πρόσφατη εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη καθώς το παρελθόν τον επισκέπτεται σε ανύποπτο χρόνο για να του θυμίσει τα παιδικά του μετεμφυλιακά χρόνια σε ένα σπίτι/σπηλιά, την πρώτη του ερωτική λιποθυμία στη θέα ενός γυμνού ανδρικού κορμιού, την ανολοκλήρωτη σχέση με τη μητέρα του, τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του.

Για τους (αλμοδοβαρικούς) γνώστες όλο το «Dolor y Gloria» είναι μια αναφορά. Πρώτα απ’ όλα στο σινεμά το ίδιο: η συγγενική (!) σχέση της Ελίζαμπεθ με τον Ρόμπερτ Τέιλορ, η Μέριλιν Μονρό, ο Γουόρεν Μπίτι και η Νάταλι Γουντ στο «Splendor in the Grass». Και στη συνέχεια στο σινεμά του Πέδρο Αλμοδόβαρ: η ταινία που γίνεται αφορμή για όλα δεν είναι παρά το φάντασμα του πρώιμου – αυτοβιογραφικού; – «Νόμου του Πόθου» με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Αντόνιο Μπαντέρας, η Πενέλοπε Κρουζ μητέρα δεν είναι παρά το «φάντασμα» της ηρωίδας του «Volver», το παιδί στη χορωδία και η πισίνα έρχονται αυτούσια από την «Κακή Εκπαίδευση», το μπαλκόνι με τις σαν σεζ λονγκ θα θυμίζει πάντα το «Μίλα της», το τραγούδι «Come Sinfonia», την ταινία για την Ιταλίδα ντίβα Μίνα που δεν έκανε ποτέ ο Αλμοδόβαρ.

Δεν έχει σημασία. Το «Dolor y Gloria» είναι φτιαγμένο από έναν σκηνοθέτη που μπορεί να κλείνει συνεχώς το μάτι σε όλα όσα τον οδήγησαν νομοτελειακά εδώ, αλλά που το ανεκτίμητο meta του είναι ότι ξέρει να κάνει σινεμά. Σινεμά όπως το ξέραμε (και πρόσφατα το έχουμε ξεχάσει σε ένα τοπίο αποστασιοποιημένης τέχνης που λειτουργεί μόνο εγκεφαλικά). Σινεμά με το οποίο γελάς, ταυτίζεσαι, πονάς, κλαις. Σινεμά με το οποίο παραμυθιάζεσαι – και καλά κάνεις – γιατί παρά το συνθετικό της νοσταλγίας, όλοι θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια σαν μια εικόνα βγαλμένη από κλασικά εικονογραφημένα (ας μην μιλήσουμε για την πρώτη φορά που καυλώσαμε…) και γιατί μόνο σε μια ταινία μπορείς να μιλήσεις με τη μαμά σου με τον τρόπο που δεν τόλμησες να το κάνεις ποτέ όταν μεγάλωνες και ένιωθες την απόσταση ανάμεσα σας να μεγαλώνει.

Σε μια στιγμή ανεκτίμητης διαύγειας που θα του στοιχίσει θεατές στους οποίους θα λείψουν οι εξτραβαγκάντζες, το ξέφρενο χιούμορ και οι queer εκκεντρικότητες, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, προσπαθεί να δει τι μένει όταν πια πετάξεις όλα τα περιτυλίγματα και αφήσεις την αρχέγονη μήτρα όλων να να πει τη δική της ιστορία. Η ιστορία του Σάλβα είναι η (βαρετή) ιστορία κάθε ανθρώπου που φτάνοντας σε μια ηλικία που νιώθει το σώμα του να τον προδίδει, επιστρέφει πίσω για να κλείσει κάθε πιθανό λογαριασμό και να βρει τους λόγους για να συνεχίσει να ζει, να δημιουργεί, να υπάρχει.

Ο Αλμοδόβαρ αφηγείται αυτή την «βαρετή» ιστορία, συναρπαστικά, χωρίς σκηνοθετικές ακροβασίες, αλλά αφήνοντας το συναίσθημα να ρέει – δίνοντας μια τόσο προφανή απάντηση στον ίδιο τον ήρωα και εαυτό του πως δεν υπάρχει κανένα άλλο ναρκωτικό ή κοκτέιλ από χάπια που να σε κάνει να νιώσεις πιο δυνατός από ποτέ. Αυτή η ταινία του δεν έχει ούτε πολλά τραγούδια, ούτε πολλά αστεία, ούτε ήρωες του περιθωρίου, ούτε παραμορφωμένες ιστορίες στα όποια πρόθυρα… νευρικής η άλλης κρίσης. Είναι όμορφη όσο όλες οι προηγούμενες, στιλιστικά αψεγάδιαστη, αλλά η πληγωμένη σπονδυλική της στήλη αποτελείται μόνο από τις σκηνές που είναι απαραίτητες για να φέρουν τον ήρωά του (και τον θεατή) λίγο πιο κοντά στο φως.

Ο Αντόνιο Μπαντέρας, στην πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του, αναλαμβάνει με τόλμη την φετιχιστική επιθυμία του Αλμοδόβαρ να τον υποδυθεί, Ο άνθρωπος που το 1987 αυνανίστηκε στην πρώτη σκηνή του «Νόμου του Πόθου» για να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους διεθνείς σταρ της παγκόσμιας βιομηχανίας, δεν παίζει απλά τον Αλμοδόβαρ, αλλά μαζί όλους τους σκηνοθέτες και καλλιτέχνες αυτού του κόσμου, όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν με τις ενοχές μιας υποκριτικής καθολικής κοινωνίας και όλους τους πετυχημένους που κέρδισαν μια καθημερινή ογκώδη αλληλογραφία ακόμη κι όταν όλοι τους είχαν ξεχάσει, αλλά όχι κι έναν άνθρωπο να κοιμηθούν μαζί του το βράδυ. Συγκλονιστικός σε κάθε μικρή η μεγάλη του στιγμή, καταφέρνει όχι μόνο να εκφράσει σωματικά τον «πόνο» του Σάλβα αλλά και την αλαζονεία του, την αντίστασή του απέναντι στις συγγνώμες που πρέπει να ζητήσει, την σε ένα βλέμμα μελαγχολία και απόγνωση ενός ανθρώπου που νιώθει ότι κάτι δεν έχει κάνει σωστά και ότι πριν το τέλος έχει μια τελευταία ευκαιρία να το διορθώσει.

Ο Αλμοδόβαρ – σε μια φαινομενικά προφανή αλλά μην γελιέστε, επώδυνα βαθιά αίσθηση του τι σημαίνει να έχεις πονέσει πριν κερδίσεις οτιδήποτε – διασκεδάζει μαζί του, αφού ήδη τον έχει εμπιστευτεί αμαχητί πως θα πει την αλήθεια του χωρίς περιστροφές. Και χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας ή ναρκισσισμού, τον ακολουθεί σε όλη του τη διαδρομή προς μια νέα αρχή, σηματοδοτώντας με αυτό το (ελπίζουμε όχι) «τελικό» κεφάλαιο της φιλμογραφίας του, όχι μόνο τους ισχυρούς δεσμούς με την Ισπανία (από την ταινία περνάνε σχεδόν όλοι οι μόνιμοι συνεργάτες του – από την Σεσίλια Ροθ μέχρι την υπέροχη Πενέλοπε Κρουζ), αλλά και τη σιγουριά με τη οποία μπορεί να μιλάει πλέον κινηματογραφικά για τον εαυτό του.

Το «Dolor y Gloria» δεν είναι η καλύτερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Αλλά το συναισθηματικό της εκτόπισμα είναι σχεδόν ισόποσο με όλη τη φιλμογραφία του μαζί. Πιο υπαρξιακή από το πιο προφανές χιλιοειπωμένο αδιέξοδο έμπνευσης ενός καλλιτέχνη και φτιαγμένη από τον πρωτότυπο συνδυασμό των σπάνιων υλικών του τίτλου της, η ταινία που είναι προφανές ότι κλείνει ένα μεγάλο κύκλο στη ζωή και την καριέρα του 69χρονου σκηνοθέτη, δεν σε αφήνει στιγμή ασυγκίνητο μπροστά σε μια τόσο γνώριμη, αλλά τελικά πάντα επείγουσα ιστορία επιβίωσης.

Και ακόμη κι αν στο αφοπλιστικό φινάλε της δεν έλεγε με μια και μόνο σπαρακτική στιχομυθία ό,τι πιο σημαντικό έχει ειπωθεί στο σινεμά για το σινεμά, το νιώθεις σωματικά και στα 113 λεπτά που διαρκεί ότι για τον Αλμοδόβαρ, όπως και για κάθε μεγάλο δημιουργό, το μόνο σπίτι, το μόνο σώμα, ο μόνος πόθος, ο μόνος πόνος και η μόνη δόξα είναι η επιστροφή στις ιστορίες: αυτές που έμαθες μικρός, τις άλλες που έκρυψες απ’ όλους, εκείνες που φοβήθηκες, αυτές που σε πρόδωσαν, αυτές που έρχονται απροειδοποίητα για να σε κρατήσουν ξάγρυπνο ένα βράδυ, αυτές που χρειάζεται να πονέσεις λίγο παραπάνω για να μπορέσεις να τις αφηγηθείς.

Το «Πόνος και Δόξα» είναι μια από αυτές.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE GOLDEN GLOVE”, Δευτέρα 16/12/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Το Χρυσό Γάντι

Der goldene Handschuh

του Φατίχ Ακίν

Χαιρόμαστε κάθε φορά που ο Φατίχ Ακίν είναι ασυμβίβαστος. Αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι, απλώς, αμοραλιστικά και κενά σαδιστής. Γιατί;

Αμβούργο 1970. Σε μία μικρή σοφίτα που μποχάρει από τις ακαθαρσίες δεκαετιών, μπροστά από την αυτοσχέδια ταπετσαρία από τσοντοπεριοδικά, πίσω από το τραπέζι με τα μισοάδεια μπουκάλια φτηνού αλκοόλ και το υπερχειλισμένο τασάκι με τα αποτσίγαρα, η κάμερα έχει ακινητοποιηθεί, ίσως κι από το σοκ, στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Εκεί βρίσκεται, μπρούμυτα, ημίγυμνο κι εκτεθειμένο το πτώμα μίας μεσήλικης πόρνης. Μπροστά από το φακό, περνάει κι εξαφανίζεται, στριφογυρνά και μπαινοβγαίνει, η φιγούρα ενός επίσης ημίγυμνου άντρα. Σε έξαρση και πανικό. Προσπαθεί να βρει μια λύση για αυτό που έκανε, πίνει για να πάρει κουράγιο, τραβά τα χοντρά μπούτια της πόρνης και τη σκάει στο πάτωμα, παίρνει ένα πριόνι και την κομματιάζει, το αίμα ποτίζει το χαλί και τα σανίδια, τη βάζει σε μια βαλίτσα και την πετά στον ακάλυπτο. Πίσω από ένα κομμάτι τοίχου της κουζίνας θάβει ένα κομμάτι από τον κορμό της γυναίκας, έτσι, ως αιματοβαμμένο τρόπαιο. Αυτή είναι η πρώτη μας γνωριμία με τον Φριτς Χόνκα.

Συνοικία Σανκτ Πάουλι, 1974. Στους διαβόητα κακόφημους δρόμους της «παλιάς Τρούμπας» του Αμβούργου, το μπαρ «Χρυσό Γάντι» είναι στέκι ξοφλημένων ψυχών. Τα κατακάθια μιας χώρας που δεν αναστήθηκε από τις στάχτες της για όλους. Κάποιους τους ξέρασε εκεί στο περιθώριο, σε οικονομικό αδιέξοδο και απελπισία. Γερασμένες κι άρρωστες πουτάνες, μίζεροι κι εξαθλιωμένοι «μόνιμοι» που ο καθένας έχει τα παρατσούκλια του, όλοι συναντιούνται σε αυτό το καταγώγιο γιατί βρίσκουν το μόνο ενδιαφέρον στη ζωή στο πιοτό. Ανάμεσά τους κι ο Φριτς που καραδοκεί. Ενας παραμορφωμένος Κουασιμόδος με σκαμμένο δέρμα, μαυρισμένα νύχια, σάπιο χαμόγελο, ημίτρελο αλλήθωρο βλέμμα που, όπως ομολογεί μια θαμώνας, «ούτε θα τον κατουρούσα, ακόμα κι αν είχε πιάσει φωτιά». Κι όμως, πολλές τον ακολουθούν στη σκιαχτική σιχαμερή σοφίτα του, απλά με την υπόσχεση λίγου ακόμα αλκοόλ. Η συνέχεια είναι δεδομένη, βάναυση, εξευτελιστική, ανατριχιαστική.

Οπως ακριβώς και η ταινία του Φατίχ Ακίν («Μαζί ή Τίποτα», «Η Μαχαιριά»«Ο Παράδεισος Δεν Είναι Εδώ»«Μαζί Ποτέ»). Ενός σκηνοθέτη που κι εμείς θα ακολουθούσαμε, όπου κι αν ήθελε να μας πάει, ό,τι κι αν ήθελε να μας δείξει. Και, ξαφνικά, νιώθουμε σαν την κάμερά του – ακίνητοι, μουδιασμένοι, αηδιασμένοι και με απορία: γιατί το βλέπουμε όλο αυτό;

Να είμαστε ξεκάθαροι: θα βλέπαμε τα πάντα. Είμαστε ανοιχτοί σε οποιοδήποτε διάλογο θέλει να ανοίξει ένας κινηματογραφιστής. Σε ό,τι το σινεμά θέλει να μας υποβάλει, με ό,τι κι αν επιθυμεί να μας προκαλέσει, να μας ξεβολέψει. Θα κάτσουμε μπροστά στη μεγάλη οθόνη με τα μάτια και το μυαλό ορθάνοιχτα. Αρκεί όμως να νιώσουμε ότι πίσω από την άθλια εικόνα, πέρα από το σοκ και την ανατριχίλα, κάτω από τις στρώσεις επιτηδευμένης σαπίλας υπάρχει νόημα, ουσία, πραγματικός λόγος που γύρισε το στομάχι μας.

Εδώ, ο Ακίν μάς χώνει το κεφάλι σε μία τουαλέτα με σκατά, σαν σε άσκηση αμοραλιστικού σκηνοθετικού bullying. H μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του non-fiction βιβλίου του δημοσιογράφου Χάινς Στρανκ, πάνω στη ζωή του σίριαλ κίλερ που συγκλόνισε το Αμβούργο των 70ς, Φριτς Χόνκα, μοιάζει με ένα δίωρο κολλαστήριο εικόνων, ήχων και κακοσμίας (θα ορκιζόσουν ότι μυρίζεις την αποσύνθεση της σάρκας – ζωντανών και νεκρών), που αρχικά σε σοκάρει, σε εξοργίζει και σταδιακά (κι αν το σκεφτείτε, αυτό είναι ακόμα χειρότερο) σε αναισθητοποιεί και απλά σε δυσαρεστεί, σε θίγει και σε θυμώνει.

Πώς μπορεί ένας τόσο ταλαντούχος, σκεπτόμενος κι ώριμος σκηνοθέτης να μην ξέρει ότι με το που ανοίγεις τον προβολέα και φωτίζεις το τέρας, αυτό είναι πανέτοιμο για το κοντινό του; Πόσο επιμελημένα αγνοεί ότι ακόμα και η αντιαισθητική εικόνα μπορεί να γίνει ανήθικα ηδονοβλεπτική (ειδικά με διευθυντή φωτογραφίας τον Ράισνερ Κλάσμαν); Οταν κινηματογραφείται με τέτοια γεωμετρική λεπτομέρεια και φροντίδα, κάνει πρωταγωνιστή, τελικά, τον ναρκισσισμό σου;

Επίσης, δεν μπορείς να αλλάζεις συνέχεια γνώμη. Με τι είσαι συνεπής; Με τον γκροτέσκο, σαδιστικό ρεαλισμό των βιασμών – θέλεις να με κάνεις να κοιτάξω κατάματα την ωμή βία μιας τοξικά μάτσο κοινωνίας πάνω σε ανυπεράσπιστες γυναίκες; ΟΚ να το κάνω. Μετά όμως γιατί γίνεσαι στιλίστας, γιατί καταφεύγεις σ’ ένα αλά graphic novel μακάβριο χιούμορ, γιατί κρύβεσαι στην καρικατούρα;

Γιατί και η ερμηνεία του 23χρονου Γιόνας Ντάσλερ φλερτάρει με την καρικατούρα. Θαμμένος κάτω από βαρύ προσθετικό μακιγιάζ, σκηνοθετημένος να υπερβάλει σε μία “μπου σε τρόμαξα” overacting ερμηνεία, τελικά δεν παραδίδει παράπανω από κάτι εξοντωτικά σωματικό. Ομως όταν στους τίτλους τέλους πέσουν οι πραγματικές φωτογραφίες της αστυνομικής έρευνας, αντίθετα με την εξαιρετική στη λεπτομέρεια απεικόνιση των χώρων (από τον σκηνογράφο Τάμο Κουνζ), ο Ακίν μάς έχει εξαπατήσει. Εχει υπερβάλει: ο πραγματικός Χόνκα, ούτε τόσο παραμορφωμένος υπήρξε, ούτε τόσο ξέφωνα τερατώδης. Γιατί τέτοια «ευκολία» στο σχήμα και τη φόρμα λοιπόν;

Το μεγαλύτερο «γιατί» όμως κρύβεται στο βαθύτερο νόημα. Σ’ ένα «μήνυμα», τόσο θολό, όσο κι απόπατος της λεκάνης του Χόνκα. Διάσπαρτα στην ταινία βλέπουμε τη φιγούρα μιας κοπέλας που ο serial killer φαντασιώνεται – την Πέτρα, ένα νεαρό κορίτσι, ένα «ξανθό άγγελο» που πειραματίζεται με την όψιμη σεξουαλικότητά της και κάνει την εφηβική επανάσταση, συχνάζοντας στην επικίνδυνη συνοικία Σανκτ Πάουλι. Αυτό το κορίτσι θα κλείσει την ταινία. Σαν μία ανατριχιαστική υπενθύμιση τρόμου. Τι θέλει λοιπόν ο Φατίχ Ακίν; Να μας τρομάξει; Θέλει να μας φυτέψει τον πανικό του “τι μπορούμε ανά πάσα στιγμή να πάθουμε στα χέρια ενός ψυχασθενή”; Πραγματικά, μετά από αιώνες έμφυτου εσωτερικευμένου τρόμου, πιστεύει ότι είπε κάτι καινούργιο στις γυναίκες;

Featured post

Προβολή της ταινίας ”NERUDA”, Δευτέρα 9/12/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Neruda

του Πάμπλο Λαραΐν

O Πάμπλο Λαραΐν, παράλληλα με το «Jackie», συνεχίζει ένα σερί διαφορετικών μεταξύ τους αλλά υπέροχων ταινιών με μια βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα – φτιαγμένη σαν ένα ποίημα, κόμικ, αστυνομικό, γουέστερν και ερωτικό γράμμα στη Χιλή μαζί.

Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που προκαλεί την αντίδραση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα. Ο αστυνομικός Όσκαρ Πελουσονό έχει αναλάβει να συλλάβει τον ποιητή. Ο Νερούδα προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα, με την γυναίκα του, τη ζωγράφο Ντέλια Ντελ Καρίλ, αλλά αναγκάζονται τελικά να κρυφτούν. Εμπνευσμένος από τα δραματικά γεγονότα της νέας του ζωής, ως φυγάς, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή του «Canto General». Εντωμεταξύ στην Ευρώπη ο θρύλος του κυνηγημένου από την αστυνομία ποιητή μεγαλώνει και οι καλλιτέχνες με επικεφαλής τον Πάμπλο Πικάσο κραυγάζουν για την ελευθερία του Νερούδα.

Το «Neruda» δεν είναι μια τυπική βιογραφία για τον μεγαλύτερο ίσως Χιλιανό και νομπελίστα ποιητή – τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που μπορεί να τη φανταστεί κανείς: ως μια ταινία που αφηγείται την ιστορία του από τη γέννησή του σε μια φτωχή πόλη νότια του Σαντιάγο στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι την εκλογή του ως Γερουσιαστή και τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή ως ένα κινηματογραφικό φόρο – τιμής στην τέχνη του και την αναγωγή του στην πιο εμβληματική φιγούρα του κομμουνιστικού κόμματος πριν το πραξικόπημα του Πινοσέτ και στην ανάδειξη του ως αναμφισβήτητου ήρωα της εργατικής τάξης.

Με νότες από αισθητική κόμικ και τεκνικολόρ ταινίας του ’40, σαν εικονογραφημένο βιβλίο, ένα καθαρόαιμο αστυνομικό pulp και ταυτόχρονα μια ταινία μέσα στην ταινία, το φιλμ του Πάμπλο Λαραΐν – στην ταινία που τον βρίσκει να συνεργάζεται ξανά με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ μετά το «No», ακολουθεί την επιτυχία της «Μυστικής Λέσχης» και προηγείται της βιογραφίας της Τζάκι Κένεντι με το «Jackie» – αφηγείται με τον δικό του τρόπο όλα τα παραπάνω, αλλά αναδεικνύει τις σημαντικότερες πτυχές του ήρωά του μέσα από ένα διαρκές παιχνίδι με τον θεατή.

Μπερδεύοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία και την αφήγηση με την ακύρωσή της, το «Neruda» μοιάζει να εξελίσσεται ολόκληρο μέσα στο μυαλό του Πάμπλο Νερούδα, εκεί όπου κατοικούν οι δικοί του ήρωες, οι δικοί του εχθροί, οι γυναίκες που αγάπησε, η αλαζονία του, η διαρκής διάθεσή του να μεταμορφώνεται, οι αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε μέχρι τέλους και κυρίως η αγάπη του για τα αστυνομικά μυθιστορήματα…

Μοιάζει ίσως δύσκολο, αν δεν γνωρίζεις την ακριβή βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα, να αντιληφθείς τι απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία είναι αληθινά γεγονότα και τι αποκύημα σεναριακής φαντασίας, όμως το «Neruda» δεν υπάρχει για να αποδώσει ιστορική δικαιοσύνη, αλλά πέρα κι από ένα ερωτικό γράμμα στον ίδιο τον Νερούδα μοιάζει να είναι ένα ποίημα το ίδιο – γραμμένο με τον τρόπο του Νερούδα, ταυτόχρονα λυρικό και επαναστατικό, μελαγχολικό και κυνικό, σαν τους διάσημους «θλιμμένους στίχους» του.

Βρισκόμαστε στο 1948 και ο Ψυχρός Πόλεμος έχει φτάσει στη Χιλή. Στο κoγκρέσο, ο γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση για προδοσία και γρήγορα καταγγέλλεται από τον πρόεδρο Βιντέλα. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Οσκαρ Πελουσονό αναλαμβάνει την αποστολή να συλλάβει τον ποιητή. Ο Νερούδα προσπαθεί να φύγει από τη χώρα με τη γυναίκα του, αλλά αναγκάζονται να κρυφτούν. Στη μάχη του με τη νέμεσή του, Πελουσονό, ο Νερούδα βλέπει μια ευκαιρία να επανεφεύρει τον εαυτό του. Παίζει με τον αστυνομικό, αφήνοντας στοιχεία σχεδιασμένα να κάνουν αυτό το παιχνίδι γάτας και ποντικού ανάμεσά τους πιο επικίνδυνο, πιο προσωπικό. Σε αυτήν την ιστορία κατατρεγμού, ο Νερούδα αναγνωρίζει τις δικές του ηρωικές πιθανότητες: μια ευκαιρία να μετατραπεί τόσο σε ένα σύμβολο ελευθερίας όσο και σε έναν λογοτεχνικό θρύλο.

Ισότιμοι πρωταγωνιστές, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ίσως τελικά και ο ίδιος άνθρωπος, ο Πελουσονό και ο Νερούδα βρίσκονται στο πιο κομβικό σημείο της ζωής τους: εκεί όπου θα αναλάβουν επιτέλους πρωταγωνιστικό ρόλο και θα μείνουν στην ιστορία, ήρωες ενός αστυνομικού pulp τις ανατροπές του οποίου γράφουν οι ίδιοι.

Δεν είναι μόνο πως όσα τους ενώνουν είναι περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν, ούτε το γεγονός πως σε ολόκληρη την ταινία δεν συναντιούνται ποτέ παρά το γεγονός ότι βρίσκονται συνεχώς στα ίδια μέρη. Είναι περισσότερο η κοινή σκηνοθετική οδηγία στους υπέροχους Λουίς Νιέκο (που υποδύεται τον Νερούδα) και Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (που υποδύεται τον Πελουσονό) να παίζουν σαν να βρίσκονται μπλεγμένοι μέσα στις σελίδες ενός αστυνομικού best-seller με νότες σλάπστικ κωμωδίας, καθώς ο Πάμπλο Λαραΐν χτίζει γύρω τους μια technicolor ολόκληρη εποχή, μετατρέποντας την Ιστορία της Χιλής σε ένα κινηματογραφικό roller coaster που μπορεί να βαραίνει από το over the top voice over και την επεξηγηματική διάθεση κάθε ποιητικής μεταφοράς, αλλά που σε αναγκάζει να το παρακολουθείς σαν μια ανάσα ή πιο ταιριαστά σαν ένα σονέτο για όλα όσα ήταν, είναι και θα είναι ο Νερούδα για τη Χιλή και για τον κάθε Χιλιανό ξεχωριστά, αλλά κυρίως για όλα όσα κάνουν έναν ήρωα… πραγματικό ήρωα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”JOKER”, Δευτέρα 2/12/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Joker

του Τοντ Φίλιπς

Εξετάζοντας το μύθο του «Joker» από ένα αμιγώς κοινωνικό πρίσμα, το νέο φιλμ του Τοντ Φίλιπς προσφέρει ένα τρυφερό αλλά και τρομακτικό πορτρέτο, στέλνοντας τον Χοακίν Φίνιξ απευθείας στα Όσκαρ. Χρυσός Λέοντας στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας 2019.

Αν ο Joker του Τζακ Νίκολσον ήταν μια σατανική καρικατούρα και ο Joker του Χιθ Λέτζερ η προσωποποίηση του χάους και της αναρχίας, ο «Joker» του Τοντ Φίλιπς είναι ένας χαμένος άνθρωπος που σταδιακά βρίσκει το δρόμο για τη σωτηρία μέσα από την τρέλα του.

Βασισμένος σε μια πρωτότυπη ανάγνωση του χαρακτήρα, η οποία ούτε αντλεί από τις προηγούμενες κινηματογραφικές ενσαρκώσεις του, ούτε αποτελεί μεταφορά στο σινεμά κάποιας εμβληματικής ιστορίας των comics, ο Αρθουρ Φλεκ της ταινίας δεν είναι ένας εκ φύσεως παρανοϊκός κακός αλλά το δημιούργημα μιας κοινωνίας που δε δίνει την ίδια σημασία σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, που υποβιβάζει και υπονομεύει τους μη προνομιούχους, αντιμετωπίζοντάς τους σαν σκουπίδια και που με τρομακτική ευκολία προσδίδει ταμπέλες σε όσους και όσα δεν μπορεί να κατηγοριοποιήσει σε εύκολα ορισμένα κουτιά.

Ειρωνικά, όταν ο Αρθουρ πρωτοσυστήνεται στην αφήγηση, κουβαλά και ο ίδιος μια μεγάλη διαφημιστική ταμπέλα. Οντας εύκολος στόχος λόγω της εύθραυστης εμφάνισης και του αδύναμου παρουσιαστικού του, αποτελεί τον περίγελο της κοινωνίας και πολλές φορές το θύμα σωματικών επιθέσεων που συνήθως καταλήγουν με τον ίδιο πεσμένο στο δρόμο, δίχως να δέχεται βοήθεια από κανέναν, παρά μόνο μερικές πλάγιες ματιές γεμάτες επιφύλαξη.

Στο σπίτι τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Αν και η μητέρα του τον αγαπά, είναι εμφανές από την αρχή ότι και εκείνη βλέπει την καθημερινότητα «αλλιώς», έχοντας μόνιμα την ανάγκη για συνεχή φροντίδα και προσοχή. Ωστόσο, η μητέρα Φλεκ είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που έχει ελπίδα για το γιο της και πιστεύει ότι ο Αρθουρ «γεννήθηκε για να φέρει το χαμόγελο στα χείλη του κόσμου». Για αυτό τον λόγο, ο ίδιος δε σταματά ποτέ να ονειρεύεται μια καριέρα στο stand-up comedy, μια ευτυχισμένη σχέση γεμάτη αγάπη (θα μπορούσε άραγε η ευγενική γειτόνισσα της Ζάζι Μπιτζ να του την προσφέρει; ) και μια καθημερινότητα γεμάτη ησυχία, χαμόγελο και αρκετό φυσικά γέλιο.

Και αυτό γιατί ο Αρθουρ πάσχει από μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που προκαλεί αντανακλαστικό, ασταμάτητο χαχανητό. Δεν είναι γνωστό αν αυτή η κατάσταση αποτελεί όντως το αποτέλεσμα κάποιας ασθένειας ή είναι η παρενέργεια των δύσκολων παιδικών του χρόνων, η ουσία παραμένει πάντως πως το υστερικό γέλιο του αποτελεί την εξωτερίκευση των δαιμόνων του και την επιβεβαίωση της (σε όλα τα επίπεδα) τραυματισμένης φύσης του.

Ο Τοντ Φίλιπς παρακολουθεί αυτόν τον άνθρωπο να προσπαθεί να βρει τη θέση του σε μια εχθρική κοινωνία, τον ακολουθεί όσο προσπαθεί να βρει τον τρόπο για να κάνει το πρώτο βήμα προς την δημιουργία μιας ευτυχισμένης οικογένειας, αφουγκράζεται τις διακυμάνσεις του γέλιου του προσπαθώντας να ξεχωρίσει το δράμα, την απειλή και τη διαταραγμένη ευφορία. Το «Joker» του είναι ένα προσωπικό πορτρέτο που αναζητά την αιτία του κακού και που δεν αποδέχεται εύκολα την ενοχή του ήρωά του. Ο Φίλιπς ξέρει ότι ο Αρθουρ του είναι αυτός που τραβάει τη σκανδάλη αλλά γνωρίζει ταυτόχρονα ότι κάποιος άλλος έχει τοποθετήσει το όπλο στο χέρι του.

Ως αποτέλεσμα, η αφήγηση του «Joker» στο μεγαλύτερο μέρος της δεν αποτελεί μια αιματηρή ιστορία. Ο Φίλιπς ενδιαφέρεται περισσότερο για τις συνθήκες που οδηγούν στη βία παρά στο απότομο ξέσπασμά της. Το «Joker» είναι μια ιστορία συλλογικής κακοποίησης και εύκολων κατηγοριών, η αποτύπωση μιας πόλης σε αναβρασμό που περιμένει το σπινθήρα που θα θέσει αρχή σε μια ασταμάτητη φωτιά. Για αυτό και το αναπόφευκτο τελικά ξέσπασμα του θανάτου είναι σοκαριστικό, γλαφυρό αλλά και απόλυτα αναμενόμενο. Η βία του «Joker» σοκάρει ακριβώς γιατί είναι φανερό από πού προέρχεται και αυτό κάνει τον αντίκτυπό της ακόμα μεγαλύτερο.

Το σκοτεινό Γκόθαμ της ταινίας δεν τοποθετείται κάπου ακριβώς χρονικά αλλά έχει στοιχεία τόσο από την γκανγκστερική υφή του «Serpico» και του «Ταξιτζή» όσο και από τις σύγχρονες αμερικανικές εξεγέρσεις των καταπιεσμένων κοινωνικά ομάδων. Η αφήγηση του «Joker» άλλωστε είναι άχρονη αλλά και διαχρονική, μια συνεχής επισήμανση των εγγενών κοινωνικών αντιφάσεων μιας «πλούσιας» σύγχρονης κοινωνία και όλα τα δομικά μέρη του φιλμ στοιχειοθετούν έναν σκληρό, επιθετικό κόσμο.

Η παρουσία του Ρόμπερτ ΝτεΝίρο στο ρόλο του παρουσιαστή ενός δημοφιλούς talk show δίνει φωνή στην πόλη, προβάλλοντας την ιδεολογία και τον κανιβαλισμό της. Η μουσική του φιλμ (γεμάτη μελωδίες με τσέλο που όμως από πίσω κρύβουν πλούσιες αλλά αφανείς συγχορδίες) υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο τη μελαγχολία και την αστική μοναξιά. Οι εκλάμψεις φωτός της φροντισμένης φωτογραφίας αποκαλύπτουν απλώς πόσο δυνατό εξακολουθεί να είναι το σκοτάδι. Και οι στιγμές ευτυχίας αποδεικνύονται τόσο απατηλές όσο και παροδικές, σαν σαδιστικά παιχνιδίσματα της μοίρας.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, η παρουσία του Χοακίν Φίνιξ δημιουργεί έναν αντι-ήρωα από το μηδέν, μια τραγική φιγούρα που θολώνει τη γραμμή ανάμεσα στη συμπόνια και τον τρόμο, τη θλίψη και την οργή, την τρέλα και την αφελή ειλικρίνεια. Ο Τζόκερ του είναι μια νέα εξολοκλήρου θεώρηση του χαρακτήρα, μια εντυπωσιακή ανάγνωση που τονίζει το τραύμα του, το πάθος του, τη δίψα του για ζωή αλλά και τη διαστρεβλωμένη αίσθηση δικαιοσύνης του. Η ερμηνεία του είναι σωματική αλλά και ύπουλη, επιδεικτική αλλά και απόλυτα ενδοσκοπική, παίζοντας τόσο με το προφανές όσο και με τις λεπτομέρειες, δημιουργώντας τελικά ένα πλήρες πορτρέτο που επιστρέφει στις απαρχές του κομιξικού μύθου αλλά και βρίσκει τον τρόπο για να τον κάνει και πάλι σχετικό και επίκαιρο.

Για αυτό και οι αναφορές στην οικογένεια Γουέιν αλλά και η ανάγκη να συσχετιστεί η ιστορία του Τζόκερ με την αναπόφευκτη γέννηση της νέμεσής του, προκύπτουν περιττές. Η ιστορία του «Joker» είναι μια αυτόφωτη αφήγηση, που λειτουργεί περισσότερο όταν παραμένει αποκομμένη από την υπόλοιπη μυθολογία του Γκόθαμ. Είναι η ευκαιρία του αντι-ήρωα να κερδίσει επιτέλους τη θέση του στη σκηνή. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή τη φορά την επιτυχία του.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”PARASITE”, Δευτέρα 25/11/2019, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Παράσιτα

Parasite

του Μπονγκ Τζουν-χο

H ταινία του Μπονγκ Τζουν-χο που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών είναι ένα αιχμηρό κι απολαυστικό κομμάτι κοινωνικού και πολιτικού σινεμά που όχι, δεν μοιάζει με αυτό του Κεν Λόουτς.

Ακόμη κι όταν οι ταινίες του Μπονγκ Τζουν-χο ανήκουν ξεκάθαρα στο πεδίο του σινεμά φαντασίας όπως το «The Host», ή το «Snowpiercer», είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να αγνοήσεις τις υπόλοιπες κλωστές της ύφανσης τους, ανάμεσα στις οποίες είναι πάντα ένας συχνά υποδόριος κι άλλοτε πολύ πιο σαφής σχολιασμός της κοινωνικής πραγματικότητας γύρω του.

Στα «Παράσιτα», μια μαύρη (κατάμαυρη) και συχνά πολύ αστεία κωμωδία που εναλλάσει το ηχηρό γέλιο με την απόλυτη έκπληξη, την πίκρα, ακόμη και το σοκ, η κοινωνικά φορτισμένη πλευρά του σινεμά του έρχεται σε πρώτο πλάνο, μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας μικροαπατεώνων που προσπαθούν να επιβιώσουν στην σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης Σεούλ.

Η οικογένεια των πρωταγωνιστών της ταινίας θυμίζει κάτι από εκείνη του «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κόρε Εντα: φτωχοδιάβολοι, παρίες ενός κοινωνικού συστήματος που είναι και στην Κορέα (όπως άλλωστε παντού κι ακόμη πιο έντονα στις μέρες μας), βαθιά ταξικό, δίχως χώρο για τους «μη επιτυχημένους». H τετραμελής οικογένεια του Κιμ-ταέκ είναι οτιδήποτε εκτός από «επιτυχημένη»: καθηλωμένη σε ένα «ημι-υπόγειο», από το οποίο βλέπουν συνήθως μεθυσμενους να ουρούν έξω από το παραθυρό τους, ψάχνουν εναγωνίως ανοιχτά wi-fi δίκτυα κι αναζητούν περιστασιακές δουλειές στο πλαίσιο της νέας «gig economy».

Οταν ένας φίλος του γιου της οικογένειας Κι-γου, του προτείνει να αναλάβει τα ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικών ενός πλούσιου κοριτσιού αφού εκείνος θα πρέπει να τα εγκαταλείψει λόγω των σπουδών του στο εξωτερικό, ο Κι-γου θα αρπάξει την ευκαιρία. Αποκτώντας πρόσβαση σε ένα πανέμορφο πλούσιο σπίτι, μια κοινωνική τάξη που απέχει έτη φωτός από τη δική του, θα σκεφτεί τρόπους για να βοηθήσει και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του να επωφεληθουν. Κι αυτή η τυχαία επαφή των δυο διαφορετικών κόσμων δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή μιας σειράς από γεγονότα που θα εξελιχθούν με απρόσμενη ταχύτητα κι θέσουν σε κίνηση απροσδόκητες εξελίξεις.

Στα χέρια κάποιου άλλου, η ιδέα του «Parasite» (που δεν θα είχε φυσικά αυτό τον τίτλο), θα μπορούσε να δώσει ένα καταγγελτικό δράμα, ή ένα θρίλερ κοινωνικής εκδίκησης, όμως ο Μπονγκ Τζουν-χο δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι τόσο ξεκάθαρο κι απλό. Η δική του ταινία είναι τα πάντα από κωμωδία έως ταινία τρόμου κι, όχι μόνο τα επιμέρους στοιχεία της δεν μοιάζουν αταίριαστα, μα αντίθετα συνθέτουν ένα απόλυτα επιτυχημένο συναισθηματικό κι υφολογικό παζλ που σε κρατά μονίμως σε εγρήγορση μη γνωρίζοντας από που θα έρθει η επόμενη έκπληξη.

Χτισμένο πάνω σε χαρακτήρες που ακόμη κι αν εύκολα θα μπορούσαν να κατρακυλήσουν στην καρικατούρα, κατορθώνουν να αποκτούν βάθος, οντότητα και διακριτά χαρακτηριστικά, με ένα σενάριο που δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και ξέρει να ταιριάζει το φαρσικό με το συγκινητικό και το λεπτό με το γκροτέσκο, το αποτέλεσμα είναι ανέλπιστα απολαυστικό κι ανέλπιστα διαπεραστικό. Ένα φιλμ βαθιά πολιτικό για θεατές που μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και δεν θέλουν το σινεμά τους να αντικαθιστά το θρησκευτικό κήρυγμα ή τον πολιτικό προσηλυτισμό. Μοντέρνο κι ευρηματικό, καυστικό και σαρδόνιο, ιδιοφυές και οργισμένο, το «Parasite» είναι μια σπουδαία και σκληρή ταινία που σε κάνει να γελάς πικρά στην αποκάλυψη της εικόνας μιας κοινωνικής πραγματικότητας που είτε το θέλεις είτε όχι σε αφορά.

Featured post

”Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ” Συγκέντρωση – Μικροφωνική, 17/11/2019, στην πλατεία Καπνεργάτη στην Καβάλα, στις 17:00

Featured post

Προβολή της ταινίας ” THE PROFESSOR AND THE MAD MAN”, Δευτέρα 18/11/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Ο Καθηγητής και ο Τρελός

The Professor and The Madman

του Π. Μπ. Σέμραν

Ένα ασυνήθιστο χρονικό από τη σύνταξη του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα μετατρέπεται σε ένα μελόδραμα εποχής διάτρητο και πομπώδες.

Αν η παραφροσύνη, παρότι το αντίθετο της φρόνησης, συνιστά μια πηγή διάνοιας, όπως θα επιβεβαίωνε και ο Νίτσε, αν η τρέλα ενέχει την έννοια της σοφίας, όπως επιμένει εδώ και μισή χιλιετία ο σαιξπηρικός Βασιλιάς Λιρ, τότε η ιστορία του καθηγητή και του τρελού, που συμμάχησαν στη σύνταξη ενός από τα πιο περίπλοκα έργα του ανθρώπινου πνεύματος, κουβαλά αναμφίβολα εντελώς ξεχωριστό ενδιαφέρον. Στα χαρτιά. Σε όσα μας παραδίδουν τα ιστορικά ντοκουμέντα, και μας αφηγείται, βασισμένος σε αυτά, ο Αγγλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Σάιμον Γουίντσεστερ στο μπεστ σέλερ του «The Surgeon of Crowthorne» (1998).

Στην κινηματογραφική διασκευή του Ιρανοεγγλέζου Φαρχάντ Σαφίνια, που στα ζενερίκ αντικαθίσταται από τον σκηνοθέτη-φάντασμα Π. Μπ. Σέρμαν για λόγους δικονομικούς, το χρονικό μοιάζει να ξετυλίγεται ακέραιο στο πρώτο μισό της δίωρης φιλμικής διάρκειας. Μια παράλληλη αφήγηση μας συστήνει και τα δύο μέρη του επικείμενου συνεταιρισμού. Τον πολύγλωττο Σκοτσέζο καθηγητή Τζέιμς Μάρεϊ, που έχει αρχίσει από το 1857να συγκεντρώνει ορισμούς με αφορμή την πρώτη έκδοση του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα, και τον Αμερικανό γιατρό Γουίλιαμ Μάινορ, που κλείνεται το 1872 σε φυλακή φρενοβλαβών για τον φόνο ενός οικογενειάρχη τον οποίο νόμιζε για το εκδικητικό πνεύμα του Ιρλανδού λιποτάκτη που είχε τιμωρήσει στον Εμφύλιο.

Δεν υπάρχουν φάλτσα την πρώτη αυτή ώρα, μονάχα οι σταθερές μιας φροντισμένης βιογραφίας τύπου History Channel, ας πούμε, με την πληροφορία να δραματοποιείται αποτελεσματικά και να συντηρεί την προσοχή σου. Η εξ αποστάσεως συνεργασία με τον φιλόλογο αρχισυντάκτη, τον οποίο θα προμηθεύσει τελικά ο κρατούμενος με πάνω από 10.000 λήμματα, και η γνωριμία του, χάρη στη μεσολάβηση ενός δεσμοφύλακα, με τη διστακτική χήρα του θύματος, με την οποία θα αναπτύξει μια ιδιότυπη σχέση εξάρτησης, συνιστούν εδώ τους δύο άξονες του υπό εξέλιξη δράματος.

Είναι από εκεί και πέρα που το φιλμ αρχίζει να βραχυκυκλώνει. Ο συναισθηματισμός οξύνεται μαζί με τους μανιχαϊσμούς, το μελόδραμα δονείται στους ρυθμούς της εκβιαστικής μουσικής υπόκρουσης, και οι άξονες τρίζουν από την όλο και πιο ξέφρενη επιτάχυνση της αφήγησης. Οι τρεις σχεδόν δεκαετίες κολεγιάς του καθηγητή με τον τρελό ξεπετιούνται όπως-όπως, και είναι εδώ που προδίδεται τόσο το ψαλίδι που έφαγε η τρίωρη αρχική εκδοχή του Σαφίνια, όσο και το ημιτελές των γυρισμάτων που διακόπηκαν το καλοκαίρι του 2017 από αγωγή των Σαφίνια και Μελ Γκίμπσον (κατόχου των δικαιωμάτων του βιβλίου) εναντίον των παραγωγών, επειδή οι τελευταίοι αρνούνταν να μεταφέρουν τα πλατό στην ίδια την Οξφόρδη λόγω κόστους.

Αποτέλεσμα, μια ταινία θεαματικά άνιση και πομπώδης που αδικεί τόσο το ιστορικό και θεματικό υλικό της όσο και την δυνάμει απολαυστική χημεία των δύο διαβόητων πρωταγωνιστικών της bad boys, Μελ Γκίμπσον και Σον Πεν, εδώ στo πρώτο τους –ατυχές- ραντεβού επί της οθόνης.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” GLASS ”, Δευτέρα 11/11/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Glass

του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν

Από το φινάλε του «Διχασμένου» κατευθείαν στο σύμπαν του «Άφθαρτου», αυτή είναι η ταινία που ενώνει τον Μπρους Γουίλις, τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον και τον Τζέιμς ΜακΑβόι στο μπερδεμένο, υπερβολικά γεμάτο με ιδέες και σύμβολα, υπερηρωικό σύμπαν του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.

Ο Κύριος Γκλας (αλλιώς Ελάιτζα Πράις) εντοπίζει τον Ντέιβιντ Νταν και μαζί καταδιώκουν το Κτήνος, την υπεράνθρωπη εκδοχή του Κραμπ, σε μια σειρά από συναντήσεις που κλιμακώνονται έκρυθμα, ενώ ο δαιμόνιος Πράις ενορχηστρώνει παρασκηνιακά την κατάσταση, κρύβοντας μυστικά από τους δύο άντρες.

Το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την καριέρα του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είναι αμφιλεγόμενη. Κι αυτό όχι επειδή οι ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν από αρκετούς απλά καλές ή κακές (χωρίς να έχουν βρεθεί ποτέ σε μια γκρίζα ζώνη), αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος, εκεί που πάει να αποδείξει ότι είναι ένα σκηνοθέτης με όραμα, κάνει τη μια κακή ταινία πίσω από την άλλη πετυχαίνοντας να καταστρέψει την όποια εικόνα είχες για εκείνον. Ενας κύκλος που μοιάζει να έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του, κάτι σαν τις ανατροπές για τις οποίες υπήρξαν διάσημες οι περισσότερες από τις ταινίες του.

Και με το «Glass» αποδεικνύει για άλλη μια φορά ακριβώς αυτό, αφήνοντας το φιλόδοξό εγχείρημα του κλεισίματος μιας τριλογίας που χρειάστηκε 19 ολόκληρα χρόνια να ολοκληρωθεί, ξεκινώντας με τον «Αφθαρτο» το 2000 και συνεχίζοντας με το «Διχασμένο» το 2016, να μοιάζει σαν βιαστικό και ανολοκλήρωτο, και εμάς να πιστεύουμε πως ίσως οι προηγούμενες δύο ταινίες του ήταν όντως κάποια «ευτυχή ατυχήματα».

Για τον Σιάμαλαν το «Glass», ένας meta σχολιασμός στο πλούσιο κόσμο των κόμικς αλλά και στην φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων με τους υπερήρωες, δείχνει να είναι ένα τολμηρό στοίχημα που έχει βάλει ο ίδιος τόσο με τον εαυτό του όσο και με το κοινό του. Από την αρχή η ταινία αρχίζει να πλημμυρίζει από ιδέες, στο σύνολό τους μάλιστα αρκετά ενδιαφέρουσες, δίνοντας σάρκα και οστά στο προσωπικό μικρό, υπερηρωικό σύμπαν, τα θεμέλια του οποίου μπήκαν με τον «Αφθαρτο» και τον «Διχασμένο». Αλλά όπως είναι αναμενόμενο (και όχι μόνο σε μια ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμλαν) σχεδόν δεν (θα) είναι όπως πραγματικά φαίνεται.

Ενώ η αρχή του «Glass» διαθέτει τη δράση και τις δόσεις ενθουσιασμού που περιμένεις (και εύχεσαι) σε μια τέτοιου είδους ταινία, εν αναμονή της τελικής – αν και όχι τόσο επικής – αναμέτρησης μεταξύ του Επιτηρητή (Μπρους Γουίλις), του Κυρίου Γκλας (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον) και της Ορδής (Τζέιμς ΜακΑβόι), γρήγορα ο τόνος αλλάζει σε κάτι που φέρνει περισσότερο σε ένα ψυχολογικό θρίλερ παρά σε κάτι το υπερηρωικό.

Ακριβώς σε εκείνο το σημείο ο Σιάμαλαν προσπαθεί να παίξει με το ψυχισμό και το ψυχολογικό υπόβαθρο των υπερηρώων, αφήνοντας στην άκρη το θέαμα και την δράση. Αντί όμως να αφήσει ένα πέπλο μυστηρίου να πλανάται γύρω από τους έτσι κι αλλιώς μυστηριώδεις πρωταγωνιστές του και τις ικανότητές τους, κάνοντας τους έτσι πιο τρομαχτικές, ο Σιάμαλαν προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα, με μια πληθώρα πληροφοριών και ακατάπαυστων μονολόγων, ένα κακό είδος exploitation που έρχεται μέσω της ψυχιάτρου χαρακτήρα (της Σάρα Πόλσον), η οποία λειτουργεί και ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των τριών χαρακτήρων.

Ο Σιάμαλαν πέφτει στην παγίδα του ίδιου του ναρκισσισμού του, ξεχνά δώσει δύναμη στις meta αναφορές του – ίσως γιατί φοβάται μήπως έτσι κάποιος ανακαλύψει τις αμέτρητες τρύπες στο σενάριο. Σε σημείο μάλιστα που μοιάζει να μην εμπιστεύεται και τόσο την ευφυΐα του κοινού των ταινιών του με το αποτέλεσμα να μοιάζει χωρίς ταυτότητα και να κουράζει.

Για μια ταινία που εκ των πραγμάτων βασίζεται στους τρεις χαρακτήρες της, η σχέση μεταξύ τους ποτέ δεν γίνεται κάτι περισσότερο από επιφανειακή. Είναι περίεργο το πως ο Σιάμαλαν αποφάσισε να μην δώσει περισσότερο χρόνο μαζί στους χαρακτήρες του Μπρους Γουίλις και του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, η σχέση των οποίων είναι το κλειδί της επιτυχίας της ταινίας, αλλά καταλήγει αρκετά αποδυναμωμένη. Σε αντίθεση με τον «Διχασμένο» Τζέιμς ΜακΑβόι ο οποίος για άλλη μια φορά εντυπωσιάζει με τους ρόλους του επισκιάζοντας τους πάντες σε κάθε σκηνή του, δείχνοντας πως στην ουσία αυτός είναι ο πρωταγωνιστής της, όσο και ο τίτλος ή και ακόμα τα σενάριο στην αρχή του σε κάνει να πιστέψεις για το αντίθετο. Οσο αφορά το φινάλε της, ο Σιάμαλαν υποκύπτει για άλλη μια φορά στην πολυπόθητη ανατροπή, μόνο που εδώ το πράγμα μοιάζει να είναι κάπως μπερδεμένο, άστοχο και υπερεκτιμώντας τη δύναμή του υπόσχεται πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να εκπληρώσει.

Γεμίζοντας με συμβολισμούς και ιδέες την ταινία του, το «Glass» καταλήγει να είναι να είναι ακριβώς μόνο αυτό. Ένα συνονθύλευμα (ενδιαφέροντων και πρωτότυπων εν μέρει) ιδεών, οι οποίες όμως ποτέ δεν υλοποιούνται για να γίνουν κάτι το πραγματικά συγκλονιστικό. Σίγουρα δεν είναι μια από τις χειρότερες ταινίες του Σιάμαλαν, αλλά στο ίδιο περίπου μήκος κύματος με τον «Διχασμένο», ο δημιουργός του δεν μοιάζει ικανός να βάλει σε μια τάξη όλα αυτά τα οποία προσπαθεί να πει. Τελικά αυτό που χρειαζόταν τόσο ο ίδιος όσο και η ταινία του ήταν αυτό που στο παρελθόν υπήρξε το βασικό συστατικό των καλών ταινιών του: μόνο μια καλή ιδέα που θα μπορούσε να λειτουργήσει μέχρι τέλους και όχι δεκάδες μέτριες μαζί.


Featured post

Προβολή της ταινίας ” DOVLATOV ( Εξόριστος Συγγραφέας ) ”, Δευτέρα 4/11/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Εξόριστος Συγγραφέας

Dovlatov

του Αλεξέι Γκερμάν Τζούνιορ

Ο μεγαλόστομος Ρώσος σκηνοθέτης μιλά για την ΕΣΣΔ του ’70, στην πιο φιλική κι ανθρώπινη, ως τώρα, ταινία του, που δεν παύει να βάζει τον εκλεκτικό εαυτό του σε πρώτο πλάνο.

Η σχέση της Ρωσίας, τσαρικής και σοβιετικής, με τη λογοτεχνία, το τεράστιο κληροδότημά της, τον περιορισμό και τη λογοκρισία της, αποτελεί ένα υπέρογκο (και υπέροχο) κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας, γεμάτο αριστουργήματα και προσωπικές τραγωδίες. Μ’ αυτό το στοιχείο καταπιάνεται στη νέα του ταινία, με πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα της 68ης Berlinale, ο Αλεξέι Γκερμάν ο Νεώτερος (γιος του αντιφρονούντα σκηνοθέτη Αλεξέι Γκερμάν), αφηγούμενος την ιστορία του Σεργκέι Ντοβλάτοφ, με λευκή ονειρική φωτογραφία, αργό ρυθμό, αλλά κι ένα ευπρόσδεκτο συναισθηματισμό, ένα ελαφρύ χιούμορ, μια περιρρέουσα ζεστασιά.

Η εποχή είναι το 1971, σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Ντοβλάτοφ, ακόμα φέρελπις συγγραφέας, αυτομολήσει στην Εσθονία για να μπορέσει να εκδώσει τη δουλειά του. Είναι ο καιρός που ο Μπρέζνιεφ έχει επιβάλλει τη νέα «κάθαρση» των τεχνών, που οφείλουν να εκφράζουν το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, μια «πραγματική και αισιόδοξη» εικόνα της Σοβιετικής Ένωσης. Για τους λογοτέχνες και καλλιτέχνες – σαν τον Ντοβλάτοφ, σαν τον φίλο του, ποιητή Γιόζεφ Μπρόντσκι – η ελευθερία έμπνευσης σημαίνει, απλώς, ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να μπουν στο αντίστοιχο σωματείο, άρα να δουλέψουν, άρα να ζήσουν.

Στις έξι ημέρες της δράσης της ταινίας, ο Ντοβλάτοφ προσπαθεί μάταια να εκτελέσει κρατικές αναθέσεις (ένα άρθρο για την ερασιτεχνική παράσταση του εορτασμού της επετείου της επανάστασης, ένα δημοσιογραφικό πορτρέτο των εργατών του ορυχείου), σε αποστολές που στέφονται με αποτυχία και οργή κι ακολουθούνται από ποτό και τζαζ μουσική στα καλλιτεχνικά καφενεία της γενιάς του. Παράλληλα, ο Ντοβλάτοφ ζει στην κοινόβια πολυκατοικία όπου κατοικεί κι η μαμά του, προσπαθεί να σώσει τον ετοιμόρροπο γάμο του και βλέπει τακτικά τη μικρή του κόρη.

Με έντονο το δικό του αισθητικό στίγμα, ο Γκερμάν αποτυπώνει θαυμάσια, ρεαλιστικά και λυρικά ταυτόχρονα, την ατμόσφαιρα της εποχής, με τη συνδρομή του Λούκας Ζαλ, διευθυντή φωτογραφίας της «Ida». Το Λένινγκραντ της ταινίας είναι άδειο, επιβλητικό, λευκό, χωρίς κοντράστ, σαν να διακρίνεται μέσα από τη γάζα της μνήμης. Οι σεκάνς του είναι μεγάλα μονοπλάνα, που κινούνται με τον ίδιο, αργό ρυθμό, από κοντινά στα πρόσωπα και στις αδιάκοπες παράλληλες συζητήσεις, μέχρι γενικά στη χειμωνιάτικη φύση, ή τη χειμωνιάτικη ανθρώπινη φύση. Η αίσθηση του αδιέξοδου, της αγωνίας και της απόγνωσης μεταφέρονται ήσυχα και διαπεραστικά, απλώνονται μαζί με τη θολούρα της αδιάκοπης προσπάθειας για δικαιοσύνη.

Παρά, ωστόσο, τα πραγματικά πρόσωπα και το τακτικό voice over του ίδιου του Ντοβλάτοφ, ο Γκερμάν χάνει την αμεσότητα στην ιστορία του, σκορπίζεται μέσα από επαναλήψεις και βαραίνει την αφήγηση με την αισθητική του, έστω πανέμορφη, επιτήδευση. Η ατμόσφαιρα είναι πυκνή, αλλά οι ήρωες μονοδιάστατοι, ελλιπείς, ο συγγραφέας Ντοβλάτοφ λίγο-πολύ ένας ωραίος άντρας που καπνίζει και πίνει πολύ και διώχνει τις σκοτούρες του μ’ έναν εύκολο κυνισμό.

Μπορεί το «Dovlatov» να είναι πολύ πιο μετρημένο και ανθρώπινο από την προηγούμενη ταινία του Γκερμάν, το αφόρητο «Under Electric Clouds» του 2015, (βραβευμένο για τη Φωτογραφία του σ’ εκείνη την Berlinale), δεν παύει όμως να είναι μια ταινία του Αλεξέι Γκερμάν, με τη δική του φιλοδοξία και τον αδιαμφισβήτητο σκηνοθετικό ναρκισσισμό να καπελώνει την ουσία του φιλμ του. Το οποίο, επιπλέον, επιλέγει να μιλήσει για τους κρατικούς περιορισμούς στην τέχνη στη Σοβιετική Ένωση του ’70, χωρίς έστω στοιχειώδεις αναφορές στη σημερινή Ρωσία της κρατικής λογοκρισίας, η οποία άλλωστε έχει επιδοτήσει την ταινία, μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο την πολιτική της φωνή.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” The Guilty ”, Δευτέρα 28/10/2019, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

The Guilty (Den Skyldige)

Σκηνοθεσία : Γκούσταφ Μέλερ

Ένας άνθρωπος, ένα δωμάτιο, ένα τηλέφωνο. Με ένα εξαιρετικό σενάριο κι αυτοπεποίθηση στην κάμερα, ο Γκούσταβ Μέλερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα – ένα masterclass στο χτίσιμο του κινηματογραφικού σασπένς. Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σάντανς, Βραβείο Κοινού και Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

O Aσγκερ ξεκινά τη βάρδιά του στα επείγοντα τηλεφωνήματα της αστυνομίας. Δεν είναι αυτή η δουλειά του. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι έξω, στη δράση. Αύριο είναι η δίκη του. Οι δημοσιογράφοι έχουν βρει το κινητό του, τον παρενοχλούν για μια δήλωση. Ο Ασγκερ δουλεύει στα τηλέφωνα γιατί είναι τιμωρημένος και υπό περιορισμό. Τι έχει κάνει; Είναι ένοχος; Θα τον υπερασπιστεί ο συνεργάτης του; Θυμάται τι πρέπει να πει; Τα τηλέφωνα χτυπούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία – να χάνει το χρόνο του πίσω από ένα γραφείο απαντώντας σε μεθυσμένους κι ανόητους. Μέχρι που στην άλλη άκρη της γραμμής ακούει την πνιγμένη, τρομοκρατημένη φωνή της Ιμπεν. Του μιλάει με κώδικα, σαν να έχει καλέσει τη μικρή της κόρη, ενώ στην πραγματικότητα εκπέμπει SOS. Ο πρώην άντρας της βγήκε από τη φυλακή, κι μετά από ένα βίαιο επεισόδιο με τα παιδιά, την απήγαγε. Ο Ασγκερ βρίσκεται στο ακουστικό κι η Ιμπεν σ’ ένα λευκό βαν που τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση και προς το θάνατό της.

O Γκούσταβ Μέλερ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, καταθέτει ένα μικρό αριστούργημα. Ένα masterclass στο χτίσιμο του κινηματογραφικού σασπένς με ένα εύρημα κι απλά, γερά δομικά υλικά. Η ιδέα θέλει την κάμερα να μη βγαίνει ποτέ από τα γραφεία της Άμεσου Δράσης. Ένας άντρας, ένα τηλέφωνο, μία «ταινία δωματίου». Αν αυτό όμως συνήθως επιφυλάσσει παγίδα, θεατρικότητα, εγκλωβισμό, η σκηνοθεσία του Μέλερ εγγυάται να μην νιώσεις ποτέ τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, επί 90 λεπτά βρίσκεσαι στην άκρη της καρέκλας σου με κομμένη την ανάσα.

Το καλοδουλεμένο σενάριο (του ίδιου, με συνσεναριογράφο τον Εμίλ Νίγκαρντ Αλμπερτσον) αποκαλύπτει σταδιακά το πλαίσιο στο οποίο συναντάμε τον ήρωα και χτίζει αριστοτεχνικά την ψυχοσύνθεσή του – ανήσυχος, νευρικός, η καριέρα του είναι σε κίνδυνο, οι συνάδελφοί του τον υποτιμούν ή δεν τον εμπιστεύονται. Ταυτόχρονα έμπειρος, διορατικός – ξέρει να διαβάζει φωνές, καταστάσεις, να ξεδιαλύνει τα πραγματικά επείγοντα τηλεφωνήματα, ενεργεί γρήγορα. Πάνω από όλα, αφοσιωμένος. Δηλώνει «προστάτης», έτσι νιώθει τη δουλειά του, αυτή είναι η ευθύνη του. Να προστατεύει τον πολίτη. Οπότε εκνευρίζεται κι ασφυκτιά με τη γραφειοκρατία και τους κανόνες της αστυνομίας. Παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, κόβει δρόμο, παρανομεί. Μια γυναίκα κινδυνεύει, ποιοι κανόνες, γιατί όλοι κωλυσιεργούν;

Η κάμερα του Μέλερ δεν καταφεύγει σε άχρηστα κόλπα. Η σκηνοθεσία του είναι δυναμική, αλλά απλή – γεμάτη αυτοπεποίθηση. Ξέρει πολύ καλά τι παιχνίδι κατασκευάζει. Παίζονται δύο ταινίες – αυτή που βλέπεις στην οθόνη κι αυτή που δεν βλέπεις, αλλά αισθάνεσαι στο μυαλό και στο στομάχι σου.

Ο Μέλερ σιγοβράζει την ατμόσφαιρα στο χαμηλό, επιτυγχάνοντας την τέλεια θερμοκρασία δωματίου – στην οθόνη και στην κινηματογραφική αίθουσα. Με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας, Τζάσπερ Σπάνινγκ, ο οποίος κλείνει τους φακούς ασφυκτικά πάνω στον ήρωα (φωτοσκιάζοντας το γραφείο και το πρόσωπό του με μία κυνική, ψυχρή μπλε παλέτα που σταδιακά παραδίδεται σε κόκκινο ινφέρνο τύψεων), ο πρωταγωνιστής Γιάκομπ Σέντεργκρεν δίνει μία αριστοτεχνική ερμηνεία. Και την κάνει να φαίνεται αβίαστη κι απλή. Κι όμως, δεν είναι καθόλου. Οι μικρές αλλαγές στην έκφραση, τα βλέμματα, οι παύσεις, οι κόμποι του ιδρώτα, μία φλέβα που πετά στο μέτωπο – αδιόρατες, εξαιρετικά μελετημένες, λεπτομέρειες μάς κάνουν να τον νιώσουμε. Να καθόμαστε στο γραφείο δίπλα του.

Και στην πραγματικότητα αυτό κάνουμε. Καθόμαστε δίπλα του. Κρατάμε το ακουστικό. Θα είχε ενδιαφέρον η ταινία να μεταφραστεί στον πληθυντικό (όπως είχαν κάνει οι Αμερικανοί διανομείς με τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» – το μετέφεραν ως «Κλέφτες Ποδηλάτων»). Ποιος είναι ο ένοχος του τίτλου; Θα υπάρξουν αρκετές ανατροπές, αλλά δεν αναφερόμαστε σε αυτές. Όπως και στην ταινία του Ντε Σίκα παρακινούσαμε τον ήρωα να κλέψει ένα άλλο ποδήλατο και να σωθεί, κι εδώ η συλλογική επιθυμία επικροτεί μία καταδίωξη προς άγνωστη (κυριολεκτική και ηθική) κατεύθυνση. Όλοι είμαστε (συν)ένοχοι. Όπως και ο Ασγκερ θα ανοίξουμε την πόρτα να βγούμε από αυτό που ζήσαμε, κουβαλώντας το μέσα μας, πολύ μετά κι από τους τίτλους τέλους. Πόσα κινηματογραφικά ντεμπούτα το έχουν καταφέρει αυτό;

Featured post

Προβολή της ταινίας ” The dead don’ t die ”, Δευτέρα 21/10/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν

The Dead Don’t Die

του Τζιμ Τζάρμους

Ο πιο cool Αμερικανός δημιουργός κάνει ένα πολιτικό zombie-movie, μόνο που ξεχνά να ξεσκονίσει το σενάριό του.

Οταν ο Τζιμ Τζάρμους, ο βασιλιάς του στιλ, της απέριττης κινηματογραφικής γοητείας, του κυνικού χιούμορ, της διακριτικής τρυφερότητας, κάνει ένα zombie-movie, μπαίνει, δηλαδή, στον κόσμο του βασιλιά των ταινιών είδους, περιμένεις από την ένωση ένα αριστούργημα. Το «The Dead Don’t Die» είναι ένα κατά στιγμές χαριτωμένο, ως επί το πλείστον άνευρο, ζομπι-ικό σχόλιο για την Αμερική του Τραμπ και την καταστροφή της γης, με τόσα πολλά κλεισίματα του ματιού που μοιάζει σαν να έχει τικ.

Το εύρημα του σεναρίου είναι καλοδεχούμενα γνώριμο. Στη «μικρή αμερικανική πόλη», που λέγεται Centerville κι άρα εκπροσωπεί το έθνος, τρεις αστυνομικοί έχουν ν’ αντιμετωπίσουν, για πρώτη φορά, μια πραγματική απειλή. Δυο άντρες, ο Κλιφ του Μπιλ Μάρεϊ και ο Ρόνι του Ανταμ Ντράιβερ και μια κοπέλα, η Μίντι της Κλόι Σεβινί, εκπροσωπούν την Τάξη, φορούν γυαλιά γιατί είναι πολύ σοβαροί και διατυπώνουν με ανέκφραστα πρόσωπα την έκπληξή τους γι’ αυτό που έτυχε στον τόπο τους. Αυτό που «έτυχε» είναι ότι, η υπερβολική εκμετάλλευση της γης την κάνει να ξερνά απέθαντους. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα κι άρα όπου βρουν ζωντανή σάρκα επιτίθενται. Περπατούν σαν… ζόμπι κι επαναλαμβάνουν, το καθένα, από μία λέξη, το αγαπημένο τους πράγμα στη ζωή, όλα καταναλωτικά αγαθά: coke, fashion.

Τους τρεις αστυνομικούς περικυκλώνουν άλλοι, χαριτωμένοι ήρωες: ο αγρότης Μίλερ (Στιβ Μπουσέμι), ένας ορκισμένος ρατσιστής – την πρώτη φορά που τον βλέπουμε φορά καπελάκι που γράφει «keep America white again», εκεί πράγματι γελάσαμε – με καλύτερό του φίλο τον Αφροαμερικανό Χανκ (Ντάνι Γκλόβερ) που έχει το μαγαζί με είδη κιγκαλερίας. Στο κοντινό δάσος ζει ο ερημίτης Μπομπ (Τομ Γουέιτς), με την υπέροχα αφράτη κόμμωση, ένας αντισυστημικός ιδεολόγος που αφουγκράζεται καλύτερα απ’ όλους τον πλανήτη. Η Ζέλντα (Τίλντα Σουίντον) είναι η «εκκεντρική» νεκροθάφτης της πόλης, μια σκωτσέζα σαμουράι με μακριά ξανθά μαλλιά και τα δικά της μυστικά. Τη Centerville επισκέπτονται μια παρέα χίπστερ πλουσιόπαιδων από την «πόλη» με επικεφαλής τη Σελίνα Γκόμεζ που οδηγεί Πόντιακ γιατί είναι ρετρό κι ωραία και τρία πιτσιρίκια που το έχουν σκάσει από το αναμορφωτήριο.

Αυτή την ομάδα ηρώων, ταιριαστών «αταίριαστων» βγαλμένων από το σύμπαν του Τζιμ Τζάρμους αλλά και της καρδιάς της παραδοσιακής ή/και σύγχρονης Αμερικής, η ταινία τοποθετεί σ’ ένα περιβάλλον που στιλιστικά, στις στολές των αστυνομικών, στο diner, στην εξοχή, στο μινιμαλισμό, είναι βγαλμένο από το «Twin Peaks», μόνο που η φωτογραφία του Φρέντερικ Ελμς, αντίθετα από εκείνη του «Paterson», είναι αδικαιολόγητα φλατ. Οι διάλογοι είναι γραμμένοι με το χαρακτηριστικό μπλαζέ χιούμορ του παραλόγου του Τζάρμους, όμως εδώ το κωμικό timing δεν λειτουργεί, οι ατάκες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά για να προκαλέσουν το γέλιο κρέμονται στο αέρα, σαν να καθυστερούν υπερβολικά να φτάσουν στο στόχο τους. Το τραγούδι της ταινίας, μια country μελωδία με τους στίχους «The Dead Don’t Die, After life is over, the afterlife goes on», ακούγεται τόσες φορές ως μοτίβο που το αστείο εξαντλείται.

Εάν ο Τζάρμους έχει την ευρηματικότητα να γεμίσει τη μικρή πόλη του με αντισυμβατικούς ήρωες, δεν αξιοποιεί κανέναν τους. Ιστορίες που ξεκινούν πολυδιάστατα, ή συγκρουσιακά, ή ρομαντικά, ξεχνιούνται στη μέση ή… γίνονται νόστιμο γεύμα για τα ζόμπι. Ο ερημίτης Μπομπ του Τομ Γουέιτς που θα μπορούσε και νοηματικά ν’ απογειώσει την ταινία, παραμένει να μονολογεί στο δάσος του, ενώ η Ζέλντα της Τίλντα Σουίντον, παρότι έχει τη δική της, απολαυστικά exploitative σκηνή καθώς μακιγιάρει δυο απέθαντους πριν την κηδεία τους, ανήκει τελικά σε μια άλλη, δική της, μικρού μήκους ταινία που ίσως, κάποτε, ήθελαν με τον Τζάρμους να κάνουν μαζί.

Από την άλλη πλευρά, με έναν πρωτοφανή, για το δικό του έργο, ναρκισσισμό, ο Τζάρμους γεμίζει την ταινία του αυτοαναφορικά παιχνίδια. Τα πρώτα ζόμπι που εμφανίζονται στην ιστορία είναι η Σάρα Ντράιβερ, η επί δεκαετίες σύντροφός του και… ο Ιγκι Ποπ και η αγαπημένη τους λέξη είναι, φυσικά, «καφές». Η κάμερα περνά δυο φορές πάνω από τον τάφο του Σάμιουελ Φούλερ, ο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς αναλαμβάνει, ως movie geek, τις αλλεπάλληλες σινεφιλικές αναφορές, διορθώσεις κι εξυπνάδες. Οσο για τις αναφορές της ταινίας στο ίδιο το b-είδος των zombie-movies που είναι προφανές πως λατρεύει, όπως τον Ρομέρο και τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» ή το «Dawn (για να μην πούμε το Shaun) of the Dead», παρά την έκδηλη αγάπη και την έντιμη προσπάθεια για εφέ και σπλάτερ, η ταινία μόνο χάνει στη σύγκριση και κουράζει στην υπερβολή. Σ’ ένα είδος τόσο πλούσιο και τόσο ξεχωριστό, οι παγίδες αφθονούν: κι έτσι η αναμετάδοση των τρομερών ειδήσεων από την τηλεόραση μάς θυμίζει ότι έχει γίνει καλύτερα στην… «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» του Πάνου Χ. Κούτρα κι η τελική αναμέτρηση ανθρώπων και ζόμπι φέρνει στο νου το γήπεδο στο «Κακό» του Γιώργου Νούσια. Το να έχεις τόσο χρόνο βλέποντας την ταινία ώστε να κάνεις συσχετισμούς, δεν λέει τίποτε καλό για το ρυθμό της.

Αλλά και ιδεολογικά, οι απόψεις του Τζιμ Τζάρμους έχουν μια παρωχημένη αίσθηση. Το Κακό γεννάται από τη ρωγμάτωση των Πόλων, τα απέθαντα ζόμπι του καταναλωτισμού του Τραμπ εξαπλώνονται, εκτός αν… «kill the head» η επαναλαμβανόμενη οδηγία, τους σκοτώσεις το πνεύμα, τα πλουσιόπαιδα πρέπει να πεθάνουν για να επιβιώσει ο σοσιαλισμός: τίποτε στραβό, απλώς ιδέες διατυπωμένες στο σινεμά με τόσο πιο αιχμηρούς και πρωτότυπους και σύνθετους τρόπους στο παρελθόν, ακόμα κι από τον ίδιο τον Τζάρμους. Το «The Dead Don’t Die» είναι η ταινία που επίμονα θέλεις να σ’ αρέσει, αλλά η κοινοτοπία της σε προδίδει. Μαζεύοντας γύρω του όλους τους αγαπημένους ηθοποιούς του, μιλώντας για το τέλος του κόσμου, επιστρέφοντας στην καρδιά της Αμερικής, μαχόμενος για το Καλό με τα λόγια του παππού, ο Τζιμ Τζάρμους μοιάζει, μ’ αυτή την ταινία, σαν να καταθέτει την τελευταία του λέξη, σαν να αποχαιρετά το κοινό του με νουθεσία για το μέλλον. Κι ειλικρινά, ελπίζουμε με πάθος στο επόμενο κινηματογραφικό βήμα του, γιατί είναι πολύ cool, πολύ ξεχωριστός, πολύ αγαπημένος, πολύ έξυπνος γι’ αυτό εδώ.


Featured post

Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στον αυτόνομο λαό των Κούρδων στο πάρκο Φαλήρου, Καβάλα, 12/10/2019

Σάββατο 12 Οκτώβρη 2019

Πορεία Κούρδων από το καμπ προσφύγων Καβάλας προς το κέντρο της πόλης

Featured post

Συγκέντρωση – Μικροφωνική 6 Χρόνια χωρίς τον Παύλο Φύσσα, Καβάλα 18/9/2019

18/9/2019

6 Χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Περίπου 60 αντιφασίστες/στριες συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Καβάλας, στη μικροφωνική που έγινε στη μνήμη του Killah P. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, μοιράστηκε και διαβάστηκε το παρακάτω κείμενο.

Μετά από μία ώρα πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της πόλης με τις δυνάμεις καταστολής να ακολουθούν σε πολύ μικρή απόσταση. Ακούστηκαν αντιφασιστικά, αντικρατικά και αντιμπατσικά συνθήματα.

Featured post

ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, μία παράσταση καμπαρέ σε κείμενα των Άντον Τσέχοφ, Καρλ Βάλεντιν και Μόντι Πάιθον, Τετάρτη 11/9/2019, στις 21:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Oι Τσιριτσάντσουλες δεν είναι μια ομάδα. Είναι φιλοσοφία ζωής. Είναι τρόπος επιβίωσης, δημιουργίας, επικοινωνίας ή ακόμα και φυγής. Είναι τρόπος αντίστασης και καταγγελίας. Mε άλλα λόγια είναι ένας αυτοοργανωμένος χωροχρόνος, στον οποίο συναντιόμαστε διάφοροι περιφερόμενοι καλλιτέχνες, τρελοί ή φρόνιμοι.

Η παράσταση «Πονάει το μυαλό μου» αποτελεί στην ουσία, τη συνέχεια της παράστασης Τσιριτσάντσουλες-Βαριετέ που είχε ανέβει το 2005. Τότε, με πρότυπο τα κείμενα του Καρλ Βάλεντιν από τις παραστάσεις καμπαρέ που έδινε στο μεσοπόλεμο, είχαμε φτιάξει τα δικά μας κείμενα που τα παρουσιάσαμε σαν ένα σόου Βαριετέ. Τώρα παίρνουμε τα γνήσια κείμενα του μεγάλου γερμανού θεατρίνου και μαζί με κείμενα άλλων δύο θρύλων της παγκόσμιας δραματουργίας, του ρώσου Άντον Τσέχοφ και των Βρετανών Μόντυ Πάιθον, συνθέσαμε τη φετινή μας παράσταση. Η μίξη αυτών των τριών διαφορετικών γραφών φαντάζει ίσως περίεργη. Οι δημιουργοί τους προέρχονται από τρεις τελείως διαφορετικές κουλτούρες και είναι εκπρόσωποι τριών διαφορετικών γενιών κωμικών με σχεδόν μισό αιώνα διαφορά ο ένας από τον άλλον. Κι όμως, διαβάζοντας τα μικρά διηγήματα του Τσέχοφ δεν μπορεί να μην έρθουν στο μυαλό σου εικόνες από τις ταινίες των Πάιθον και όταν βλέπεις τον «Παπαγάλο» των τελευταίων δεν μπορείς να μην ανατρέξεις στο κλασικό «το πουλί και το κλουβί» του Βάλεντιν. Έτσι λοιπόν, έστω κι αν διαφέρουν χρονικά και πολιτισμικά οι δημιουργοί, τα έργα τους συναντιώνται σε ένα ουδέτερο έδαφος. Ένα έδαφος διεθνές και διαχρονικό, αυτό της κωμωδίας. Όχι όμως μιας οποιασδήποτε κωμωδίας, αλλά μιας κωμωδίας που καταρρίπτει τις φόρμες, ανατρεπτική, σχεδόν παράλογη, που είναι δυνατόν τόσο να σε απελευθερώσει και να φέρει την κάθαρση, όσο και να σου κάψει ολοκληρωτικά τον εγκέφαλο.
Αυτό το εύφλεκτο υλικό τολμήσαμε να πάρουμε στα χέρια μας φέτος και ως μια επόμενη γενιά και εμείς κωμικών, μισό αιώνα περίπου μετά τους Πάιθον, να το παρουσιάσουμε μέσα από το πρίσμα της δικής μας ματιάς, ως ένα κωμικό μοντέλο, που επηρέασε κατά πολύ τη σκέψη και τη δημιουργικότητά μας.
Δραματοποιήσαμε τέσσερα διηγήματα του Τσέχοφ και πήραμε σκέτς από παραστάσεις του Βάλεντιν -κυρίως από το μεσοπόλεμο- και από το «ιπτάμενο τσίρκο» των Μόντυ Πάιθον. Χρησιμοποιήσαμε τις τεχνικές του αυτοσχεδιασμού, του κλόουν και της μάσκας και προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την ουσία του πνεύματος του μουσικού αυτού και κωμικού θεάτρου που το λένε καμπαρέ.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”ΟΙΚΤΟΣ”, Δευτέρα 02/09/2019, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Οίκτος

του Μπάμπη Μακρίδη

Η νέα ταινία του Μπάμπη Μακρίδη μετά το «L», με συνσεναριογράφο τον ίδιο και τον Ευθύμη Φιλίππου και επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σάντανς. Αποκλειστική έξοδος στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Όταν η συμφορά χτυπάει την πόρτα ενός μεσήλικα δικηγόρου, ο κοινωνικός του περίγυρος σπεύδει να του συμπαρασταθεί.

Αντλώντας ικανοποίηση από τη συμπόνοια, την ευγένεια και την προσοχή των συνανθρώπων του, δικηγόρος εθίζεται τόσο πολύ στον οίκτο τους, που δυστυχεί όταν είναι χαρούμενος και χαίρεται όταν είναι δυστυχισμένος. Δεν δέχεται τη δυστυχία των άλλων, παρά μόνο τη δική του.

Δεν είναι μυστικό, όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε, όλοι θέλουμε να βρεθούμε στο κέντρο της προσοχής, όλοι χρειαζόμαστε μια ενθαρρυντική κουβέντα, ένα γλυκό βλέμμα, ένα κομμάτι κέικ, ένα χάδι, μια αγκαλιά. Κι αν οι περισσότεροι στις μέρες μας έχουν κόψει δρόμο στο κυνήγι της αποδοχής, της «αγάπης», του «μου αρέσεις», μέσω των social media, ο ήρωας της ταινίας του Μπάμπη Μακρίδη, πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα. Ζητάει τα likes του στην αληθινή ζωή.

Όταν η τύχη του τα προσφέρει με πικρό περιτύλιγμα -το ατύχημα που θα φέρει την γυναίκα του σε κώμα- θα αποδεχτεί την μοίρα του, αφού όπως ανακαλύπτει η επίγευση της δυστυχίας είναι γλυκιά. Είναι η γεύση της λύπης των γύρω του που μεταμορφώνεται σε συμπόνια προς αυτόν, του φρέσκου κέικ που ψήνει τακτικά για εκείνον η γειτόνισσά του. Μέχρι την στιγμή που η τύχη του θα αλλάξει κι ο ήρωας μας θα αντιληφθεί ότι μερικές φορές η δυστυχία δεν είναι καθόλου αυτό που φαντάζεσαι.

Υπάρχει φυσικά κάτι επώδυνα κωμικό στην ραχοκοκαλιά του «Οίκτου», όπως σε κάθε τι που τοποθετεί στο μικροσκόπιο την συμπεριφορά και την φύση μας, την ατελή ύπαρξή μας. Κι όπως καταλαβαίνεις γρήγορα, από την ανάγνωση της βασικής ιδέας της ταινίας, το γέλιο εδώ είναι πικρό, το χιούμορ βαθύ μαύρο. Κι όπως συμβαίνει και με την ίδια την ζωή, η καρδιά της χτυπά σχεδόν στον ρυθμό του παραλόγου.

Χτισμένη πάνω σε επαναλαμβανόμενες στιγμές, -την ίδια την ρουτίνα της καθημερινότητας- η ιστορία του «Οίκτου» χάνει στροφές στην περιδίνηση της γύρω από το κέντρο της, ταυτόχρονα με τον ήρωά της που μάταια προσπαθεί να κρατήσει μια αίσθηση κανονικότητας. Το ίδιο μάταιο θα είναι να δοκιμάσει να κατατάξει κανείς το φιλμ σε ένα συγκεκριμένο είδος αφού αυτό που κάνει καλύτερα είναι να αποδομεί τους κανόνες μιας σειράς διαφορετικών ειδών από το οικογενειακό μελόδραμα έως την μαύρη κωμωδία.

Κι αν για πολλούς θεατές η φόρμα στο «L» μπορεί να στεκόταν εμπόδιο στο να προσπελάσουν το φιλμ, εδώ η κινηματογραφική του γλώσσα, εξίσου σύνθετη κι ακριβής, δείχνει πιο ανοιχτή και «φιλική προς τον χρήστη». Την ίδια στιγμή, ακόμη κι αν ο «Οίκτος» πατά γερά πάνω σε ένα εξαιρετικό εύρημα και χτίζεται με λεπτομέρεια μοιάζει εκ φύσεως λιγότερο «περιπετειώδης», αν κι όχι λιγότερο απολαυστικός.

Με μια αποστασιοποιημένη ματιά που όπως και στο «L» βρίσκει την δική της συναισθηματική ηχώ, ο Μακρίδης μοιάζει την ίδια στιγμή να παρατηρεί τον δικηγόρο με την προσοχή που δίνει ένας ερευνητής στους μικροοργανισμούς στο τρυβλίο Πέτρι του, επιτρέποντάς σου όμως να κρυφοκοιτάξεις στην ψυχολογία του, να τον καταλάβεις κάτι στο οποίο βοηθά και η εύπλαστη υφή της ερμηνείας του Γιάννη Δρακόπουλου, ο οποίος ακόμη κι όταν ο χαρακτήρας του προβαίνει σε φρικτές πράξεις κατορθώνει να τον κάνει να μοιάζει ευάλωτος, ανθρώπινος.

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ & ΣΤΟ ΒΟΞ – ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ, ΚΑΒΑΛΑ

ΟΙ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ

ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

TRANSITO, ΣΠΥΡΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ 17, GARE, AΣΗΜΑΚΗ ΦΩΤΗΛΑ & ΣΤΟ Κ*ΒΟΞ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΜΠΑΤΣΟΥΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE FAVOURITE”, Δευτέρα 26/8/2019, στις 21:30, στην κατάληψη Βύρωνος 3

Η Ευνοούμενη

The Favourite

του Γιώργου Λάνθιμου

Μία παραμορφωμένη, καυστική ματιά στην ιστορία της βρετανικής βασιλείας. Μία σαρκαστική διατριβή στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Αυτή είναι η πρώτη κωμωδία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου. Και του πάει πολύ. Συμφωνεί και η Ακαδημία: 10 οσκαρικές υποψηφιότητες, ανάμεσα στις οποίες αυτή για καλύτερη ταινία και σκηνοθεσία

H Βασίλισσα Άννα υπήρξε η πρώτη βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας (του Ηνωμένου Βασιλείου Αγγλίας, Σκωτίας, Ιρλανδίας) στις αρχές του 18ου αιώνα. Έχοντας πάντα πολύ εύθραυστη σωματική και ψυχική υγεία, μετά από 17 εγκυμοσύνες που κατέληξαν σε αποβολές και τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της, η Άννα κατέληξε από τα 30 της χρόνια γερασμένη, κακοφορμισμένη (ακόμα και ιστορικές πηγές την αποκαλούν «χοντρή κι άσχημη»), εξαιρετικά ανασφαλής και μόνη. Η σωματική της φθορά τής προκάλεσε μεγάλη ανασφάλεια και την έκανε ιδιαίτερα ευάλωτη στους κύκλους του παλατιού. Η εξουσία έλκει καλοθελητές και η Βασίλισσα Άννα πάντα επηρεαζόταν από τους αυλοκόλακές της. Τους, κατά περιόδους, «ευνοούμενούς» της. Μία ισχυρή τέτοια φιγούρα ήταν αυτή της Σάρα Τσόρτσιλ, Δούκισσας του Μπάρλμπορο, επιστήθιας φίλης και ανεπίσημης πολιτικής συμβούλου της Βασίλισσας. Γνωρίζοντας πολύ καλά τις αδυναμίες, τα μυστικά και τα πάθη της Αννας, η Δούκισσα κρατούσε με μαεστρία και υστεροβουλία τα κλειδιά της κρεβατοκάμαρας και της καρδιάς της. Μέχρι που στο παλάτι καταφθάνει η Αμπιγκεϊλ, μακρινή της ξαδέλφη, μία ξεπεσμένη νεαρή αριστοκράτισσα με δαιμόνιο μυαλό και φιλόδοξα σχέδια. Και τότε ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού: οι δύο γυναίκες βουτούν σε μία παραπολιτική, σκοτεινή κόντρα για την αγάπη και την εύνοια της Αννας, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς έλεος. Ποια θα κερδίσει τον τίτλο της «Ευνοούμενης» της Βασίλισσας;

Μία ιστορία χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια και χωρίς έλεος είναι σίγουρα μία ιστορία που ανήκει στο κινηματογραφικό σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου. Κι όμως: για πρώτη φορά ο ίδιος δεν συνυπογράφει το σενάριο (τουλάχιστον επισήμως) και, επίσης, δεν συνεργάζεται με τον μέχρι τώρα πιστό του σεναριογράφο, Ευθύμη Φιλίππου.

Με την «Ευνοούμενη», ο Λάνθιμος βασίζεται στο βλέμμα των σεναριογράφων Ντέμπορα Ντέιβις και Τόνι ΜακΝαμάρα για να σκηνοθετήσει μία «πειραγμένη» ταινία εποχής – μία πανέξυπνη, καυστική και σε στιγμές γκροτέσκ κωμωδία για τις ανασφάλειες της ανθρώπινης φύσης, το ανελέητο κυνήγι της εξουσίας, και το πώς όλα αυτά ερωτοτροπούν σ’ έναν αέναο φαύλο κύκλο μηχανορραφίας και χυδαιότητας. Αλλά και γέλιου. Γιατί υπάρχει κάτι σκοτεινά κωμικό στην αμετροέπεια της εξουσίας. Κάτι τραγικά γελοίο στα όρια όπου φτάνει ο άνθρωπος για να νικήσει τον ανταγωνισμό. Κάτι θλιμμένα σαρκαστικό στην ανάγκη όλων μας για αποδοχή, εκτίμηση, αγάπη.

Μετά το «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού», είναι προφανές ότι ο Λάνθιμος ξεφεύγει από τη φόρμα με την οποία μάς πρωτοσυστήθηκε. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι το σινεμά του σταματά να είναι «weird» και μοναδικό, η υπογραφή του σαφής και ξεκάθαρη. Όμως, ο ίδιος τολμά και εξελίσσεται. Ο φακός του ανοίγει (εδώ και κυριολεκτικά με εκτενή χρήση ευρυγώνιων, fish-bowl πλάνων), η κινηματογραφική του γλώσσα χαλαρώνει, ρισκάρει με σλάπστικ χιούμορ, παίζει με τη χρήση του ήχου και της μουσικής. Ναι, οι ιστορίες του παραμένουν σκοτεινές και δυσοίωνες, αλλά ταυτόχρονα μεταμορφώνονται σε κάτι πιο ανοιχτό, περισσότερο οικείο, πολύ πιο φιλόξενο για το ευρύ κοινό. Ακόμα και η ανατομία που κάνει στην ανθρώπινη φύση, τώρα μοιάζει πιο ώριμη, πιο ενήλικη – αν συγκρίναμε την εκκίνηση της καριέρας του με Τρίερ και Χάνεκε, η «Ευνοούμενη» παραπέμπει, σαφέστατα, σε Κιούμπρικ. Προσέξτε, για παράδειγμα, τι κάνει με τη γεωμετρία των χώρων. Τεράστια παλάτια, πελώρια δωμάτια, ελάχιστοι οι ευνοούμενοι που τα κατοικούν – μία σαφής τοποθέτηση της κάμερας απέναντι στον παραλογισμό του 1% της εξουσίας.

Ναι, μπορεί σε άλλες ταινίες να ψάχνουμε την καρδιά, στο σινεμά του Λάνθιμου όμως υπερισχύει πάντα ο εγκέφαλος. Η «Ευνοούμενη» είναι ευφυέστατα σχεδιασμένη – σαν μία παρτίδα σκάκι όπου η Βασίλισσα και οι δύο θηλυκοί αξιωματικοί της θα μας παρασύρουν στο σασπένς του τελικού ματ. Εκείνος είναι ο Βασιλιάς (και το δικό του χέρι μετακινεί τα πιόνια), όμως, σε μια εποχή όπου συνδιαλεγόμαστε για κινηματογραφικό φεμινισμό, ο Λάνθιμος κάνει την πιο φεμινιστική τοποθέτηση από όλους: δεν χαρίζεται στις γυναίκες του, δεν τις καλοπιάνει, αλλά τις τοποθετεί στο κέντρο του φακού του και τις εμπιστεύεται να μας πουν οι ίδιες την ιστορία τους. Αυτόφωτα γοητευτικές – σύνθετες, σαρδόνιες, υπέροχες, απεχθείς, εύθραυστες, απάνθρωπες, ανελέητες, πονεμένες, εφιαλτικές, larger-than-life. Αστείες.

Η Εμα Στόουν είναι υπέροχη σ’ έναν ρισκέ ρόλο που τη θέλει πολύ διαφορετική, τσαλακωμένη, τολμηρά «βρώμικη». Η Ρέιτσελ Βάις στέκεται ισοδύναμα δίπλα της και παραδίδει μία κόντρα-ερμηνεία από τον «Αστακό» – βγάζει μία «αρσενική» σχεδόν ενέργεια, μία σατανικά δυναμική περσόνα, έναν πρωτοφανή τσαμπουκά. Η συγκλονιστική ηθοποιός της ταινίας όμως (δίκαια τα περισσότερα μέχρι στιγμής βραβεία και μακάρι και το Οσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου) είναι αναμφίβολα η Ολίβια Κόλμαν. Ερμηνεύει τη Βασίλισσα Αννα με μία αφοπλιστική γκάμα εκφραστικών μέσων: τη γυναικεία ανασφάλεια, την ασχήμια, την αρρώστια με μια αξιολάτρευτη παιδικότητα. Τη ζήλια, την τοξικότητα, την κατάχρηση εξουσίας, με αφοπλιστική κακία. Μία γυναίκα που μπορεί να κλάψει ή να σε αποκεφαλίσει με το ίδιο βλέμμα.

Μία παραμορφωμένη καυστική ματιά στην ιστορία της βρετανικής βασιλείας – στα καπρίτσια των λίγων και την επιρροή τους στο μέλλον των λαών. Μία σαρκαστική διατριβή στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Μαθήματα βρετανικής ιστορίας με μία «Όλα για την Εύα» διάσταση – αυτή είναι η πρώτη κωμωδία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου. Και του πάει πολύ.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” VICE ”, Δευτέρα 19/08/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Vice: Ο Δεύτερος στην Ιεραρχία

Δυο χρόνια μετά το οσκαρικό «The Big Short», ο Ανταμ ΜακΚέι επιστρέφει με μια ακόμα σκληρή κριτική της σύγχρονης Αμερικής, ντυμένη ως σάτιρα. Τόσο δεξιοτεχνικά και πλουμιστά, ωστόσο, διατυπώνει ο ΜακΚέι τα σχόλιά του, που καταλήγει έκδηλα χειριστικός.

Αντικείμενο της ταινίας είναι ο Ντικ Τσένεϊ, ο Αντιπρόεδρος της Αμερικής επί Προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου, ο πιο μυστικοπαθής, αφανής σχεδόν, κυρίαρχος εκπρόσωπος του αμερικανικού μιλιταρισμού, ο κατά βάση υπαίτιος του πολέμου με το Ιράκ, με κύριο κίνητρο τον προσωπικό του πλούτο. Η ταινία πιάνει τον Τσένεϊ από την εποχή που δεν ήταν παρά ένας αχαΐρευτος φοιτητής, με αγάπη στο αλκοόλ, το ψάρεμα και τη ρέκλα, μέχρι που, με την εκβιαστική παραίνεση της κοπέλας/συζύγου του, Λιν, μαθητεύει δίπλα στον Ντόναλντ Ράμσφελντ και, προοδευτικά, αναδεικνύεται ως καταλύτης της βίαιης κυριαρχίας της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης Μπους και, ως τέτοιος, καταποντίζεται – και πάλι μάλλον σιωπηλά σε σχέση με την κομβική σημασία του.

Το γεγονός ότι τα συμβάντα που περιγράφει, γλαφυρότατα και πικρά κωμικά, η ταινία, είναι λίγο-πολύ γνωστά στο ενημερωμένο κοινό δεν τα κάνει λιγότερο σοκαριστικά, ιδωμένα μάλιστα στο πλαίσιο της διαφθοράς της εξουσίας παντού και όχι μόνο στην Αμερική. Ακόμα πιο καθηλωτική είναι η διαπίστωση της μεγάλης πολιτικής ματαιότητας, της ιδέας ότι οι μέγιστες καταστροφές και απώλειες, σε περιουσίες, δικαιώματα ή σε ανθρώπινες ζωές, η τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, ό,τι πιο επαίσχυντο έχουν εφαρμόσει οι ισχυρές κυβερνήσεις, συχνά προκύπτουν από τυχαία συμβάντα, από συμπτώσεις, ευνοημένες από ανθρώπους-κλειδιά με μικρά, ατομικά κίνητρα.

Περιστοιχισμένος από δευτεραγωνιστές στις καλύτερες στιγμές τους, από τον πνευματώδη Στιβ Καρέλ ως Ντόναλντ Ράμσφελντ, ως τη μεταμορφωμένη Εϊμι Ανταμς στο ρόλο της ευνουχιστικής Λιν, ο Κρίστιαν Μπέιλ χτίζει μια εντυπωσιακή ερμηνεία, που με άνεση υπερβαίνει τις ομοιότητες στις μανιέρες και το βαρύ κορμί του Τσένεϊ: το σαρδόνιο, αυτάρεσκο κι ελαφρά ανόητο χαμόγελο του ήρωά του, θα τον οδηγήσει κατ’ ευθείαν στην οσκαρική κούρσα.

Ολο αυτό, όμως, το συναρπαστικό υλικό, ο ΜακΚέι επιλέγει να το υπογραμμίσει και να το φορτώσει επεξηγήσεις, με τον ευρηματικό τρόπο που χρησιμοποιούσε στο «The Big Short», μόνο ακόμα εντονότερα. Η ταινία που ξεκινά τόσο διασκεδαστικά όσο και κατάμαυρα, γίνεται σταδιακά ένα παιχνίδι ικανοτήτων που συναγωνίζεται τον εαυτό του.

Το «Vice» δεν αρκείται σ’ ένα γρήγορο ρυθμό, κυνηγά ένα γιγαντιαίο πληθωρισμό, με μια ροπή στο εξυπνακίστικο και στο διδακτικό, καθώς ο ΜακΚέι χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα, εναλλασσόμενα φορμά, χειριστικό μοντάζ, έναν αινιγματικό αφηγητή, ήρωες που μιλούν στην κάμερα, ή που υπονομεύουν τη σύμβαση της ταινίας, έναν ασταμάτητο σκηνοθετικό σχολιασμό της δράσης και της ιδεολογίας, που ειρωνεύεται όχι μόνο τον Τσένεϊ, αλλά και τον θεατή. Σίγουρος ότι γνωρίζει το «καλύτερο κόλπο», ότι είναι προικισμένος με το διαβρωτικότερο χιούμορ, ο ΜακΚέι ντύνει την ταινία του μ’ έναν υπεροπτικό σαρκασμό που, αντανακλαστικά και μόνο, σε κάνει, έστω κι αν συμφωνείς απόλυτα μαζί του, να λαχταράς να του φέρεις αντιρρήσεις.

Featured post

ΣΥΝ Ε ΦΟ (συνέλευση ενάντια στις φόλες) δράσεις ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2019 ΚΑΒΑΛΑ

Αύγουστος 2019, η συνέλευση ενάντια στις φόλες, πραγματοποίησε εξορμήσεις σε περιοχές της Καβάλας, Καλαμίτσα – Χωράφα – Δεξαμενή/Θεσσαλονίκης που έχουν σημειωθεί επανειλημμένα κρούσματα φόλας αδέσποτων και κατοικίδιων ζώων.

Ο βασανισμός τους αποτελεί πλέον καθημερινό φαινόμενο στην πόλη της Καβάλας, νομιμοποιώντας την κακοποίηση των τετράποδων φίλων μας.

Επιλέγουμε με τη φυσική μας παρουσία να διαμαρτυρόμαστε στις περιοχές που έχουν σημειωθεί τα κρούσματα φόλας, ενημερώνοντας τους πολίτες των περιοχών αυτών για τα κτήνη που ζουν ανάμεσά μας.

Η αντανάκλαση του πολιτισμού αυτής της πόλης, διαμορφώνεται μέσα από την ανοχή των βασανισμών και την ατιμωρησία των βασανιστών.

Γιατί έτσι είσαστε οι ευσυνείδητοι πολίτες, σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει!

Featured post

Πανό Αλληλεγγύης στο Πάρκο Φαλήρου, Καβάλα

Φωτιά σε Όλα τα Κελιά 
Τοποθετήσαμε Πανό στο πάρκο Φαλήρου ως ένδειξη αλληλεγύης στους 3 συντρόφους που συνελήφθησαν στο Αμβούργο της Γερμανίας.
Ακόμη δύο πανό τοποθετήθηκαν στο ίδιο σημείο, το πρώτο ως ένδειξη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με το σύνΘημα Αλληλεγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. 
Το δεύτερο πανό με το σύνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ αναρτήθηκε με αφορμή την αποφυλάκιση του δολοφόνου του Α. Γρηγορόπουλου, Ε. Κορκονέα την 31η Ιουλίου. ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ.

–Αλληλεγγύη με τους 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου
Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ragnarok
Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 8ης Ιούλη 2019, τρεις απ’ τους φίλους και συντρόφους μας συνελήφθησαν και, έπειτα από αυτό, έγινε έρευνα σε διάφορα διαμερίσματα. Έπειτα απ’ την ανάκριση στα κρατητήρια, δύο απ’ αυτούς βρίσκονται προφυλακισθέντες, και το τρίτο άτομο αφέθηκε με περιοριστικούς όρους. Σύμφωνα με τον Τύπο, κατηγορούνται για προετοιμασία εμπρηστικής επίθεσης που συνδέεται με την επέτειο των συγκρούσεων ενάντια στη σύνοδο του G20 στο Αμβούργο το 2017.
Ας τους δείξουμε την αλληλεγγύη μας, και ότι δεν είναι μόνοι τους!
Αν θέλετε τους γράψετε κάτι, μπορείτε να στείλετε γράμματα:
Libertäres Zentrum
Karolinenstraße 42 (Hinterhaus)
20357 Hamburg
Λέξη-κλειδί: “Die Drei von der Parkbank”
Έχουμε οργή!
Είτε αθώοι είτε ένοχοι, αλληλεγγύη με όσες επηρεάζονται απ’ την καταστολή!
Λευτεριά σε όλους τους κρατούμενος!
Οι πύρινες καρδιές δεν μπορούν να φυλακιστούν!

Englisch:
Fire to all Prisons
In solidarity with the “3 von der Parkbank”, who were arrested in Hamburg, we hung a banner at the central park of Kavala (Faliro)!

Another banner is meant to express our solidarity with the refugees. (“Solidarity with Refugees and Migrants”)
The third banner (“Cops, Judges & Prosecutors – You Will Never Sleep in Peace”) is intended to show our contempt for the murderer of Alexis Grigoropoulos, E. Korkoneas, who was released on 31 July. “To aima killaei, ekdikisi zitaei” – When blood flows, it screams for revenge!

–Solidarity with the 3 of the park bench!
On the night of July 8, 2019, three of our friends and comrades were arrested, and then various homes were searched. After questioning in the detention centers, two of them are in custody and the third person has been released under restrictive conditions. According to the press, they are accused of having prepared an arson attack in connection with the anniversary of the collision against the G20 summit in Hamburg in 2017.
Let’s show our solidarity and that you are not alone!
If you want to write to them, you can send letters to the following address:
Libertarian center
Karolinenstrasse 42 (rear building)
20357 Hamburg
Keyword: “The three of the park bench”

We are angry!
Whether innocent or guilty, solidarity with those affected!
Freedom for all prisoners!
The fiery hearts can not be locked up!

Deutsch:
Feuer allen Knästen
In Solidarität mit den “3 von der Parkbank”, die in Hamburg festgenommen wurden, haben wir ein Banner am zentralen Park von Kavala (Faliro) aufgehängt!

Ein weiteres Banner soll unsere Solidarität mit den Geflüchteten ausdrücken. (“Solidarität mit den Geflüchteten und Migrant*innen”)
Das dritte Transparent (“Bullen, Richter & Staatsanwälte – Ihr werdet niemals in Ruhe schlafen können”) soll unsere Verachtung gegenüber dem Mörder von Alexis Grigoropoulos, E. Korkoneas, der am 31. Juli aus der Haft freigelassen wurde, zeigen. “To aima killaei, ekdikisi zitaei” – Wenn Blut fließt, schreit es nach Rache!

–Solidarität mit den 3 von der Parkbank!
In der Nacht zum 8. Juli 2019 wurden drei unserer Freunde und Kameraden festgenommen und anschließend verschiedene Wohnungen durchsucht. Nach einer Befragung in den Haftanstalten sind zwei von ihnen in Gewahrsam und die dritte Person wurde zu restriktiven Bedingungen freigelassen. Der Presse zufolge wird ihnen vorgeworfen, einen Brandanschlag im Zusammenhang mit dem Jahrestag des Zusammenstoßes gegen den G20-Gipfel in Hamburg im Jahr 2017 vorbereitet zu haben.
Zeigen wir ihnen unsere Solidarität und dass sie nicht allein sind!
Wenn ihr ihnen schreiben möchtet, könnt ihr Briefe an folgende Adresse schicken:
Libertäres Zentrum
Karolinenstraße 42 (Hinterhaus)
20357 Hamburg
Schlagwort: „Die drei von der Parkbank“

Wir sind sauer!
Ob unschuldig oder schuldig, Solidarität mit den Betroffenen!
Freiheit für alle Gefangenen!
Die feurigen Herzen können nicht eingesperrt werden!

Featured post

COSMOPOLIS ethnic υποκρισία

Για μία ακόμη χρονιά, η Διοίκηση του Δήμου Καβάλας επέλεξε να κρύψει πίσω από τη δήθεν πολυπολιτισμική ταυτότητα του φεστιβάλ Cosmopolis τις πραγματικές της διαθέσεις : τη δημιουργία συνθηκών πλήρους απομόνωσης και περιθωριοποίησης των προσφύγων που φιλοξενούνται στην πόλη μας.Για να ξεσκεπάσουμε αυτή την υποκρισία, μοιράσαμε την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ στον δρόμο των περιπτέρων και στο Κάστρο, όπου έγιναν οι συναυλίες, το κείμενο που ακολουθεί.Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική, το κείμενο προκάλεσε ερωτήσεις και ευρύτερες συζητήσεις. Ήταν και για μας ευχάριστη έκπληξη το ενδιαφέρον, η αποδοχή, τα χαμόγελα ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών, κατοίκων της Καβάλας και επισκεπτών.Είναι σίγουρο ότι το κείμενο αυτό έφτασε στα τοπικά Μ.Μ.Ε. και βεβαίως αποσιωπήθηκε.Υπήρξαν και μεμονωμένες αντιδράσεις εργαζομένων και στελεχών της διοργανώτριας Δημωφέλειας με αλληλοκατηγορίες μεταξύ τους για το ότι δεν κατάφεραν να αποτρέψουν το μοίρασμα στους χώρους του φεστιβάλ.Θα συνεχίσουμε με κάθε τρόπο τις προσπάθειές μας να “σπάσουμε” την απομόνωση των προσφύγων, μέχρι η αλληλεγγύη να αποκτήσει αληθινό νόημα στην καθημερινότητα όλων μας.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”EL ANGEL”, Δευτέρα 29/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση

Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ στην παραγωγή, η ταινία του Αργεντίνου σκηνοθέτη προβάλλεται στο Un Certain Regard.

Ο Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ είναι ένας από τους διασημότερους εγκληματίες της Αργεντινής, ο οποίος ακόμη και σήμερα βρίσκεται στη φυλακή, περισσότερα από 45 χρόνια μετά, για μια σειρά από εγκλήματα που περιλαμβάνουν ληστείες, φόνους, απαγωγή και βιασμούς μετά φόνων. Ξεκινώντας της καριέρα του σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία και προικισμένος με ένα εξαιρετικά όμορφο πρόσωπο, συνελήφθη σε ηλικία 20 ετών και χαρακτηρίστηκε από τον τύπο «Μαύρος Άγγελος» ή «Άγγελος του Θανάτου»

Στην ταινία του Ορτέγκα, δανείζεται το πρόσωπο του Λορέντζο Φέρο ενός νεαρού ηθοποιού με πορσελάνινο πρόσωπο κερασένια χείλη και ξανθά κατσαρά μαλλιά. «Μοιάζεις με την Μέριλιν Μονρόε» του λέει ο συνεργάτης του –και αντικείμενο ενός ανέκφραστου πόθου- όταν σε μια ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου θα κοιταχτεί στον καθρέφτη φορώντας ένα ζευγάρι ακριβά σκουλαρίκια. «Είμαστε σαν την Εβίτα και τον Χουάν Περόν» θα απαντήσει εκείνος.

Το φιλμ θα εξιστορήσει την εγκληματική του καριέρα με προσοχή στην ανασύσταση της εποχής στις λεπτομέρειες των γεγονότων, αλλά όχι και όσο θα περίμενε κανείς στην εμβάθυνση των χαρακτήρων. Ο Ορτέγκα δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει τα κίνητρα ή της αιτίες των πράξεων του Πουχ, απλά μοιάζει να απολαμβάνει κι ο ίδιος την κινηματογράφηση τους όσο κι εκείνος την διάπραξή τους.


Το σινεμά δεν είναι βεβαίως απαραίτητο να παίζει τον ρόλο ενός ψυχαναλυτικού εργαλείου ή να βγάζει συμπεράσματα για λογαριασμό του θεατή, όμως θα περίμενε κανείς μια πιο διαπεραστική ματιά από μια ταινία σε μια τόσο σύνθετη προσωπικότητα.

Εν τούτοις δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το «El Angel» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που βλέπονται απολαυστικά σκηνοθετημένη με ρυθμό και με ένα σενάριο που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Η ιστορία του Πουχ άλλωστε είναι από μόνη της εξαιρετικά κινηματογραφική. Ο ίδιος είχε κάποτε δηλώσει πως θα ήθελε η ζωή του να γίνει ταινία από τον Κουέντιν Ταραντίνο με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο ντι Κάπριο κι ακόμη κι αν αυτή δεν είναι εκείνη η ταινία που θα ήθελε, φανταζόμαστε ότι θα την βρει όσο πρέπει του γούστου του.

Featured post

Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση ”ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, προφίλ από τη Βοσνία 1995-96”, στην κατάληψη Βύρωνος 3, Παρασκευή 26/07/2019, στις 21:30

Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση


Τέλος Πολέμου, προφίλ από τη Βοσνία 1995-96


Joe Sacco, εκδόσεις «Κινηματικό Αρχείο Ιωαννίνων», 2019


Tο τρίτο και τελευταίο έργο του διεθνούς φήμης κομίστα Joe Sacco για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το κόμικ «σκιαγραφεί» δύο ιστορίες. Η πρώτη αφορά το Σόμπα, ένα Βόσνιο καλλιτέχνη που προσπαθεί να προβάρει με την μπάντα του, όσο οι εξελίξεις «τρέχουν» στο μέτωπο και στην πόλη του Σαράγεβο στο τέλος του πολέμου. Ενώ η δεύτερη με το εθνικιστή-φασίστα Ράντοβαν Κάρατζιτς. Άραγε, πως είναι να περνάς Χριστούγεννα με τον ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας, σύμμαχο του ελληνικού εθνικού κορμού στα σχέδια για αναδιάταξη του χάρτη των Βαλκανίων, ο οποίος έχει διακηρύξει ανοιχτά την πρόθεση του να προσαρτήσει μια «καθαρή εθνικά» Βοσνία στην αγκαλιά της μαμάς Σερβίας;


Η έκδοση στοχεύει τόσο στη διατήρηση της μνήμης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον των μουσουλμάνων της Βοσνίας, όσο και στη στήριξη των ολικών αρνητών στράτευσης με πολίτικους και υλικούς όρους.

Featured post

Προβολή του ντοκιμαντέρ ”I AM NOT YOUR NEGRO”, Δευτέρα 22/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Δεν Είμαι ο Νέγρος Σου

I Am Not Your Negro

του Ραούλ Πεκ

Συνοδεύοντας τα αυθεντικά λόγια του Τζέιμς Μπάλντουιν, κορυφαίου συγγραφέα, λόγιου και ουσιαστικού ακτιβιστή της εικόνας και της ζωής των μαύρων στην Αμερική, με ανατριχιαστικά καίριες εικόνες αρχείου από το παρελθόν αλλά και το παρόν, το ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ αποκαλύπτει πως η ανάγκη για φυλετική και κοινωνική ισότητα παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ. Υποψήφιο για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ 2017.

Το 1979, ο Τζέιμς Μπάλντουιν έγραψε σημείωμα στον λογοτεχνικό του πράκτορα παρουσιάζοντας το επόμενο βιβλίο που σκόπευε να γράψει. Θα αφορούσε τη ζωή, το έργο και τις διαδοχικές δολοφονίες τριών από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους: του Μέντγκαρ Ίβερς, του Μάλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μέχρι τον θάνατο του Μπάλντουιν το 1987, μόλις τριάντα χειρόγραφες σελίδες είχαν ετοιμαστεί, λέξεις θεωρητικά μιας άλλης εποχής που στόχο είχαν να αναδείξουν την κληρονομιά αυτών των τριών προσωπικοτήτων και να την εντάξουν στο γενικότερο πλαίσιο της αυτονόητης (όχι για όλους) συζήτησης περί ίσης μεταχείρισης των μαύρων στην εκπαίδευση, την εργασία και όλες τις υπόλοιπες πτυχές της (ηθικής και ελεύθερης) Αμερικανικής κοινωνίας.

Αυτό που κάνει ο Ραούλ Πεκ είναι να πάρει τα ίδια τα λόγια του Μπάλντουιν, είτε από τις σημειώσεις και τα βιβλία του, είτε από τις δημόσιες εμφανίσεις του, και να τα διανθίσει με εικόνες από το παρελθόν, από την φωτογραφία της νεαρής Ντόροθι Κάουντς που λοιδορείται από ένα λευκό πλήθος στο δρόμο της για την πρώτη μέρα στο σχολείο (γεγονός που έδωσε και την αφορμή στον Μπάλντουιν να επιστρέψει από το Παρίσι όπου είχε καταφύγει προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής) μέχρι τα αποσπάσματα από Χολιγουντιανές ταινίες που παρουσιάζουν την «λευκή» οπτική απέναντι στην παρουσία των μαύρων πολιτών, αλλά και, απρόσμενα, από το παρόν, αναδεικνύοντας την διαχρονική αξία των λόγων του Μπάλντουιν και την επιτακτική ισχύ της ρητορικής του.

Ο Μπάλντουιν είναι ουσιαστικά και σεναριογράφος (κυριολεκτικά, αυτός είναι ο μόνος που λαμβάνει σεναριακού credit στο ντοκιμαντέρ) και πρωταγωνιστής του «I am not your Negro», γεμίζοντας με ενέργεια κάθε φορά που εμφανίζεται την οθόνη με την οξυδέρκεια των λεγόμενών του, το πάθος και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είτε απέναντι σε λευκούς παρουσιαστές που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τον φαινομενικά ακτιβιστικό αλλά ουσιαστικά ουμανιστικό λόγο του (ένα μεγάλο μέρος του αρχειακού υλικού προέρχεται από το talk show του Ντικ Καβέτ), είτε απέναντι σε Πανεπιστημιακούς που αφελώς αναρωτιούνται γιατί «πρέπει όλα να ανάγονται σε φυλετική βάση», είτε μπροστά σε ένα λευκό, ακαδημαϊκό, βρετανικό ακροατήριο που τον χειροκροτεί.

Ακόμα και όταν ο Μπάλντουιν δεν βρίσκεται μπροστά από την κάμερα, τα λόγια του διατηρούν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, ερμηνευμένα από την φωνή του Σάμιουελ Τζάκσον, που γνωρίζει πώς να τους προσδώσει την βαρύτητα που τους αρμόζει. Εξετάζοντας το δικό του μερίδιο ευθύνης για αντίδραση απέναντι στην κοινωνική αδικία, την εικόνα των Αμερικανών ηρώων που η καλλιέργησε ολόκληρη κουλτούρα της διασκέδασης, την άνοδο των μαύρων ως ένα καταναλωτικό πλέον κοινό και αναδεικνύοντας την αντίφαση σε σύγκριση με την όχι και τόσο μακρινή σκλαβιά τους, η ρητορική του Μπάλντουιν έχει όλη τη διαύγεια ενός διανοούμενου και τον ρεαλισμό ενός κοινού ανθρώπου, ικανή να επικεντρώνεται χωρίς περιστροφές στην ουσία του προβλήματος.

Αυτό όμως που κάνει την διαφορά, είναι η απρόσμενη αλλά απόλυτα λογική αναγωγή των λεγόμενων του Μπάλντουιν στο παρόν. Τα τραγικά γεγονότα στο Φέργκιουσον, οι εικόνες από την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα (οι οποίες ειρωνικά συνοδεύουν την – ακούσια συγκαταβατική – πρόταση ότι τα επόμενα σαράντα χρόνια, η Αμερική μπορεί να δει τον πρώτο της μαύρο πρόεδρο) και οι πορείες για το Black Lives Matter εντάσσονται αρμονικά στην αποτύπωση μιας ταραχώδους πραγματικότητας που δε δείχνει να έχει αλλάξει και πολύ στα χρόνια που μεσολάβησαν. Ο Πεκ παίζει με την εικόνα (χρωματίζοντας ασπρόμαυρες εικόνες ή, αντιθέτως, αποχρωματίζοντας σύγχρονες λήψεις) για να δημιουργήσει μια άχρονη αίσθηση που έχει αναμφισβήτητη δύναμη, ικανή να του συγχωρήσει μερικές άστοχες οπτικοποιήσεις των λόγων του Μπάλντουιν, όπως όταν επιλέγει να συνοδεύσει το «προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μπέρμιγχαμ βρίσκεται στον Άρη» με… κυριολεκτικά πλάνα από τον κόκκινο πλανήτη.

Η αφήγηση που δομεί ο Πεκ δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική εικονογραφία. Δανείζεται επιπλέον εικόνες από τα δελτία ειδήσεων, από τον κινηματογράφο, από την reality τηλεόραση, από όπου μπορεί να λάβει κανείς στοιχεία για να δομήσει την εικόνα που έχει καταγραφεί στη συλλογική «λευκή» μνήμη για το πώς είναι η ζωή ενός έγχρωμου πολίτη στην Αμερική κυρίως απέναντι σε μια λευκή αθωότητα και, κατ’ επέκταση, δήλωση ανωτερότητας. Από τον ερωτισμό του Σίντνεϊ Πουατιέ στο «Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ» του Κράμερ και τον «King Kong» των Σόντσακ και Κούπερ μέχρι το «Dance, Fools, Dance» του Μπόμοντ και τον «Ελέφαντα» του Γκας Βαν Σαντ (χωρίς να αγνοεί τον Τζον Φορντ και την, ούτε λίγο ούτε πολύ, όμοια μεταχείριση των Ινδιάνων στον κινηματογράφο), ο Πεκ απομονώνει όλα όσα χρειάζονται για να υπογραμμίσει ότι το πρόβλημα ξεπερνά το προφανές, έχοντας δημιουργήσει πλέον μια στέρεα εικόνα στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Για αυτό και το «I am not your Negro» αφορά εξίσου το τώρα όσο και το τότε. Για αυτό και αποτελεί το ίδιο μια αντισυμβατική βιογραφία του Μπάλντουιν (αν και αγνοεί – πέρα από φευγαλέες αναφορές από τα αρχεία του FBI – κρίσιμες παραμέτρους της ζωής του, όπως το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος τον είχε φέρει σε αντιπαράθεση με τους Μαύρους Πάνθηρες) όσο και μια συναισθηματική κατάθεση του Πεκ σχετικά με τους αγώνες και την κληρονομιά των δικών του (ή μήπως όλων μας) ανθρώπων. Για αυτό και αποτελείται τόσο από ερωτήσεις, όσο και από (αυτονόητες αλλά όχι ακόμα κοινώς αποδεκτές) απαντήσεις. Ουσιαστικά αυτό που καταφέρνει ο Πεκ είναι να εντοπίσει τις ρωγμές της Δυτικής κοινωνίας και όλες τις φυλετικές, ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις που έχουν καταφέρει να παρεισφρήσουν και, ενδεχομένως, να τονώσουν τις δομές της. Το μόνο που χρειάζεται, όπως και χρειαζόταν εδώ και τόσα χρόνια, είναι να τον ακούσουμε.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”SHOPLIFTERS”, Δευτέρα 15/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Κλέφτες Καταστημάτων

Shoplifters

του Χιροκάζου Κόρε-Εντα

Με μία ψιθυριστή, μικρή ταινία με τεράστια καρδιά, ο Ιάπωνας ουμανιστής σκηνοθέτης παρουσιάζει μία άλλη όψη των κλεμμένων στιγμών στη ζωή και στο σινεμά. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών, επίσημη υποβολή της Ιαπωνίας για τα Όσκαρ.

Ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ ο Οσάμου με τον μικρό του γιο Σότα μπαίνουν στο τοπικό σούπερ μάρκετ για να ακολουθήσουν τη συνηθισμένη τους ρουτίνα. Να κλέψουν τις προμήθειες της μέρας – ήρεμα, αποφασιστικά, χορογραφημένα. Στο δρόμο για το σπίτι όμως (μία παράγκα σε φτωχική συνοικία του Τόκιο) περνούν από τις εργατικές κατοικίες, όπου στο μπαλκόνι συναντούν το ίδιο θέαμα όπως κάθε βράδυ: ένα τετράχρονο κοριτσάκι που οι γονείς του το αφήνουν μόνο του έξω στο κρύο. Ο χαμογελαστός Οσάμου παίρνει το παιδί μαζί του, προς έκπληξη της γυναίκας, της γιαγιάς και της νύφης του: αντέχουν να ταΐσουν άλλο ένα στόμα; Όταν όμως βλέπουν τα σημάδια κακοποίησης στο σώμα του κοριτσιού, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Η μικρή Ριν (της καίνε τα παλιά της ρούχα, την κουρεύουν, της δίνουν νέο όνομα και νέα ευκαιρία στη ζωή) γίνεται μέλος της οικογένειάς τους. Μίας οικογένειας τυχοδιωκτών, όπου κανείς δεν είναι αθώος. Όλοι εξαπατούν, κλέβουν, κερδίζουν πονηρά κι άνομα τα προς το ζην για να συμπληρώσουν το πενιχρό ημερομίσθιο του εργάτη πατέρα και της μαγείρισσας μάνας. Κανείς όμως δε θεωρεί ό,τι κάνουν «κλοπή». Ούτε στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. Όλα είναι θέμα επιβίωσης.

Από το «Nobody Knows» (2004) και το «Πατέρας και Γιος» (2013) μέχρι το «Οur Little Sister» (2015) και το «The Third Murder» (2017) είναι πραγματικά αφοπλιστικό πώς ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα καταφέρνει να υφαίνει τέτοιες ιστορίες κάθε φορά. Τόσο σύνθετες στην κοινωνική τους παρατήρηση και σκέψη (τι θεωρούμε καλό ή κακό, ένοχο ή αθώο) και τόσο προσιτές, ζεστές κι άμεσες στην επικοινωνία τους. Να αποτυπώνουν τόσο ειλικρινά την παραβατική διάσταση των ηρώων τους και, ταυτόχρονα, οι ζωές τους να γίνονται τόσο τρυφερά και φιλόστοργα δικές μας.

Ο Κόρε-Εντα δε φωνάζει τα μηνύματά του, τα ψιθυρίζει. Η κατανόηση, η καλοσύνη κι ανθρωπισμός του στέκονται ακλόνητα όσο πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Σχεδόν ως πολιτική στάση και δήλωση. Περισσότερο όμως σαν μία ζεστή κουβερτούλα που σε σκεπάζει καθησυχαστικά στο τέλος μίας δύσκολης, αποκαρδιωτικής μέρας: ο κόσμος είναι σκληρός κι άδικος, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς βρει το δικό του δρόμο, να δημιουργήσει τη δική του εναλλακτική οικογένεια, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κόρε-Εντα όμως είναι ότι κλονίζει τις χρόνια εδραιωμένες προκαταλήψεις του θεατή. Τούς ξέρουμε αυτούς τους «Κλέφτες Καταστημάτων». Τις ξέρουμε αυτές τις κουτοπόνηρες γιαγιάδες, τις καπάτσες μανάδες, του μπαμπάδες αρχηγούς της συμμορίας, τα καλοκουρδισμένα ζητιανάκια παιδιά τους. Έχουμε σαφέστατη εικόνα, άποψη και στερεότυπα για αυτούς. Κι όμως, ο ουμανιστής Ιάπωνας σκηνοθέτης, χωρίς να χαρίζεται στους ένοχους ήρωές του, χωρίς τον παραμικρό μελοδραματισμό ή αθώωση, καταφέρνει, με απαλότητα και ευαισθησία, να ροκανίσει τις πεποιθήσεις μας, να μάς κάνει να αμφιβάλλουμε.

Ανοίγοντας την πόρτα της παράγκας, ανοίγει κι ο διάλογος. Τι είναι παραβατικό, τι νόμιμο και τι ηθικό τελικά; Ποιον πετάμε στο περιθώριο, ποιον φυλακίζουμε και σε ποιον επιτρέπουμε να ζει ατιμώρητος; Πώς μπορείς να είναι κανείς ηθικός, σ’ έναν ανήθικο κόσμο;

Πάνω από όλα, ο Κόρε-Εντα εξετάζει την οικογένεια – την πρώτη μικροκοινωνία που μας μαθαίνει το καλό από το κακό, την αγάπη και το φθόνο, μάς δίνει ταυτότητα και βηματισμό στην υπόλοιπη ζωή μας. Απέναντι σε μία παγωμένη κοινωνία νόμου και τάξης, οι «Κλέφτες Καταστημάτων» του μοιάζουν χαοτικά ευτυχισμένοι, πλημμυρισμένοι από ζεστασιά κι αγάπη. Η εικόνα της γιαγιάς να κοιτάει την οικογένειά της να παίζει στη θάλασσα και να λέει ένα «ευχαριστώ», έτσι, μόνη της, στον άνεμο, θα μείνει μαζί μας για καιρό…

Με εξαιρετικές, νατουραλιστικές ερμηνείες από μικρούς και μεγάλους (με αποκορύφωση τις σπαραχτικές στιγμές της «μάνας» Αντο Σακούρα) και μία συλλογή από «κλεμμένες» μικροστιγμές (η ερωτική σκηνή είναι υποδειγματικά γυρισμένη), μία μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά κλέβει τις εντυπώσεις, κλέβει και τη συγκίνησή μας.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”LA NOCHE DE 12 AÑOS (A TWELVE-YEAR NIGHT)”, Δευτέρα 8/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

H Ουρουγουάη βρίσκεται υπό στρατιωτικό καθεστώς. Τα μέλη της ομάδας ανταρτών «Τουπαμάρος» έχουν ήδη συλληφθεί και βρίσκονται στη φυλακή. Τη νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου του 1973, εννιά κρατούμενοι από αυτούς θα μεταφερθούν μυστικά σε άλλη φυλακή, θα γίνουν όμηροι της χούντας και θα περάσουν 12 βασανιστικά χρόνια στη φυλακή.

Ο Μουχίκα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος, επέμενε να μένει στη φάρμα του και όχι στο προεδρικό μέγαρο, να δωρίζει το 90% του μισθού του σε φιλανθρωπίες, να κυκλοφορεί με ένα σκαραβαίο-σαραβαλάκι και να περιμένει στην ουρά με τους υπόλοιπους πολίτες όταν αρρώσταινε. Πρόκειται λοιπόν για μια μεγάλη και εξαιρετικά αγαπητή προσωπικότητα που θαυμάζεται όχι μόνο από τη χώρα του αλλά και από όλον τον πλανήτη. Εδώ λοιπόν σε αυτήν την ταινία, θα δούμε όσα υπέμεινε κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του , αυτός και οι σύντροφοί του (μέλη του αντάρτικου κινήματος Τουπαμάρος) κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Είναι μια ιστορία συγκλονιστική, ύμνος την ανθρώπινη δύναμη, στην ανθρώπινη θέληση.

Ένα ιστορικό δράμα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συγκλόνισαν την Ουρουγουάη. Στην ταινία θα δούμε την ιστορία των τριών κρατουμένων από τους εννέα. Η επιλογή δεν είναι τυχαία φυσικά, αφού πρόκειται για σημαντικές προσωπικότητες της χώρας, ανάμεσά τους και ο Χοσέ Μουχίκα, κατοπινός πρόεδρος της Ουρουγουάης, γνωστός και ως «ο φτωχότερος πρόεδρος στον κόσμο».

«Los únicos derrotados son los que bajan los brazos, los que dejan de luchar»
Aυτή η φράση, την οποία του λέει κάποια στιγμή η μητέρα του στην ταινία, είναι και το κεντρικό νόημα, το «ηθικό δίδαγμα» αν θέλετε. Ότι δηλαδή, οι μοναδικοί ηττημένοι είναι αυτοί που παραιτούνται. Αυτοί που σταματούν να μάχονται.

Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Álvaro Brechner. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά από όλες τις απόψεις. Δεν είναι μόνο το ίδιο το story, που είναι από μόνο του πολύ δυνατό έτσι κι αλλιώς, είναι και ότι το απέδωσε μοναδικά ο Brechner και σεναριακά και σκηνοθετικά. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τελευταία.

Οι ερμηνείες συγκλονιστικές από τους ηθοποιούς Antonio de la Torre,Chino Darín,Alfonso Tort, που είναι να απορεί κανείς για το πόσα μπορεί να τράβηξαν για τα γυρίσματα αυτής ταινίας. Η μουσική του Federico Jusid επίσης δυνατή, άκρως συγκινητική και φυσικά ξεχωρίζει η διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού «The sound of silence» με τη φωνή της Silvia Pérez Cruz, που σου σηκώνει την τρίχα.

Featured post

Κείμενο για τη στάση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας απέναντι στους πρόσφυγες

Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας στις 10 Ιουνίου 2019, η απερχόμενη δήμαρχος Τσανάκα, προειδοποίησε ότι σύμφωνα με πληροφορίες της, χωρίς να κατονομάζει επακριβώς την πηγή της είδησης, επίκειται δήθεν μέχρι τον Αύγουστο η έλευση 2.000 ακόμη προσφύγων στη δομή φιλοξενίας του στρατοπέδου Ασημακοπούλου. Συνεχίζοντας, συνέστησε στον νεοεκλεγμένο δήμαρχο Μουριάδη: «…να μην αποφασίσει για τους πρόσφυγες μόνος του. Να μην πει ότι δεν τον προειδοποίησα, να μην ενδώσει τόσο εύκολα». Τη σκυτάλη πήρε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γραμμένος, ο οποίος παραληρώντας για ακόμη μία φορά είπε επί λέξει : «θα χυθεί αίμα». Η ζοφερή εικόνα συμπληρώθηκε από τον ομοφοβικό και σεξιστή επικεφαλή δημοτικής παράταξης Βαγγέλη Παππά να αναρωτιέται: «αν θα φοβόμαστε μήπως κάποιος (από το pride) μας πει λίγο ξενόφοβους ή λίγο ρατσιστές». Μερικές μέρες αργότερα, αφού διέψευσε το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής τις πληροφορίες της, επανήλθε η Τσανάκα με νέες δηλώσεις, προσπαθώντας να αμβλύνει τις εντυπώσεις, λέγοντας ωστόσο ότι η δομή φιλοξενίας στο στρατόπεδο Ασημακοπούλου «είναι η μοναδική δομή στην Ελλάδα εντός αστικού ιστού. Καταστρέφουν μία γειτονιά».

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένοι τοπικοί άρχοντες εκφράζουν τέτοιες ακραίες ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις, προσπαθώντας να δημιουργήσουν στην Καβάλα συνθήκες ξενοφοβίας και αποκλεισμού. Η συγκεκριμένη δε φράση του Γραμμένου «θα χυθεί αίμα», συνιστά ευθεία απειλή χρήσης ρατσιστικής βίας κατά των προσφύγων, χωρίς να έχει υπάρξει άμεση καταδίκη των ναζιστικών αυτών πρακτικών από την κοινωνία της Καβάλας.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στο παρελθόν επιχείρησαν να μετατρέψουν το Περιγιάλι σε Άγιο Παντελεήμονα, κατασκευάζοντας πολιτιστικούς συλλόγους αγανακτισμένων κατοίκων της περιοχής.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, κατά τα άλλα, δήθεν εργάζονται για ανάπτυξη της πόλης που θα στηρίζεται στην εξωστρέφεια και στον πολιτισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απεριόριστης αυτής υποκρισίας τους αποτελεί η διοργάνωση από τον Δήμο Καβάλας (μέσω της Δημοτικής Επιχείρησης Δημωφέλεια) του φεστιβάλ Cosmopolis, για την οποία ξοδεύουν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Αν ανατρέξει κάποιος στο site της εν λόγω διοργανώτριας Αρχής θα διαβάσει ότι : «Σκοπός του φεστιβάλ είναι μέσα από τις θεματικές ενότητες της μουσικής, του χορού, της γεύσης, του κινηματογράφου, των εικαστικών, του θεάτρου, των μη κυβερνητικών οργανώσεων, του street Bazaar και την παρουσίαση των πολλαπλών εκφράσεων του πολιτισμού των χωρών που συμμετέχουν, να παντρέψει τη γνώση με την ψυχαγωγία, να προσφέρει πολύτιμες εμπειρίες και ευκαιρίες αλληλογνωριμίας των πολιτισμών αλλά και να δημιουργήσει πρεσβευτές της Ελληνικής φιλοξενίας και του Ελληνικού πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, αφού στις αποστολές των ξένων χωρών συμμετέχουν ετησίως περίπου εξακόσια άτομα».

Πρέπει, λοιπόν, να είναι ξεκάθαρο σε όλους εμάς τους Καβαλιώτες, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι συγκεκριμένοι υπάνθρωποι την έννοια του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής φιλοξενίας : όταν μαζεύουμε χρήματα από τον τουρισμό, μπορούμε να είμαστε πολύ καλοί υπηρέτες, αλλιώς να πάτε από κει που ήρθατε. Δηλαδή, δείξε μας χρήμα και θα σε φιλοξενήσουμε, αλλιώς καταστρέφεις την πόλη μας. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτήν τη λογική τους, ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη δε νοούνται χωρίς ικανοποιητικό οικονομικό αντάλλαγμα. Η πολυπολιτισμικότητα, η αλληλογνωριμία των λαών και των πολιτισμών, η αλληλεγγύη θα πρέπει να στηρίζονται αποκλειστικά στο χρήμα, στις χορηγίες και στις μίζες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε αμέτοχοι, όπως δεν το πράξαμε και στο παρελθόν, στην προσπάθεια αυτή της απερχόμενης δημοτικής Αρχής να καλλιεργήσει κλίμα ξενοφοβίας, ισλαμοφοβίας, μίσους και ρατσισμού απέναντι στους πρόσφυγες που φιλοξενούμε ή πρόκειται να φιλοξενήσουμε στην πόλη μας. Η Καβάλα είναι πόλη μεταναστών, προσφύγων, εργατών που ήρθαν να δουλέψουν και να ζήσουν εδώ. Η ταυτότητα της πόλης μας είναι συνυφασμένη με τις έννοιες της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, γι’ αυτό και η απάντησή μας μπορεί και πρέπει να είναι μόνο μία : ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΟΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Featured post

Προβολή της ταινίας ” DO THE RIGHT THING ”, Δευτέρα 1/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

«Do the Right Thing» του Σπάικ Λι

Επειδή μερικά από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου ξεκινούν και τελειώνουν με το καλοκαίρι, για κάθε μέρα του Ιουλίου θυμόμαστε τις ταινίες που δεν ξεχάστηκαν με τον ερχομό του φθινοπώρου.

«Λοιπόν, κύριοι, έτσι που το βλέπω, αν αυτός ο ζεστός καιρός συνεχίσει, θα λιώσει τους Πόλους και όλον τον κόσμο. Και τα μέρη του πλανήτη που δεν είναι ήδη καλυμμένα με νερό θα γεμίσουν αίμα…»

Στο Μπέντφορντ Στάιβεσαντ του Μπρούκλιν δεν χρειάζεται να ζήσεις τη πιο ζεστή μέρα του χρόνου για να καταλάβεις πως όλη η γειτονιά μοιάζει με ένα καζάνι που βράζει.

Το λέει και ο Mister Señor Love Daddy στο ραδιόφωνο: «Έχω μια πρόγνωση για εσάς και είναι hot και το χρώμα της ημέρας είναι μαύρο». Το βλέπεις και στους δρόμους όπου τα παιδιά σπάνε τους πυροσβεστικούς κρουνούς για να δροσιστούν και να παίξουν με το νερό. Το μυρίζεις στην ένταση που επικρατεί κάθε φορά που ο Μούκι προσπαθεί να κάνει το σωστό, μπερδεμένος ανάμεσα στα χρήματα που χρειάζεται για να συντηρεί το γιο του και την ταπείνωση του να δουλεύει για έναν λευκό που αρνείται να δεχθεί πως πλέον αποτελεί μειοψηφία.

Ο καύσωνας όμως είναι αμείλικτος και κανένα ντους ψυχραιμίας δεν είναι ικανό να δροσίσει το μίσος που ρέει καυτό σαν τον ιδρώτα. Και η θερμοκρασία ανεβαίνει κάθε φορά που το «Fight the Power» των Public Enemy ακούγεται στο boombox του Radio Raheem, κάθε φορά που η αστυνομία έρχεται για να επιβάλλει την τάξη, κάθε φορά που ο Μούκι (σε μια από τις ωραιότερες σκηνές σεξ στην ιστορία του σινεμά) απλώνει παγάκια στο καυτό κορμί της Tίνα.

«Δεν είναι ποτέ πολύ ζεστά ή πολύ κρύα για να γαμήσεις», θα πει κάποια στιγμή ο Sweet Dick Willie. Και θα έχει δίκιο. Γιατί όταν ο ήλιος είναι τόσο καυτός, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον χρησιμοποιήσεις για άλλοθι.

Ο,τι θα συμβεί στο για πολλούς επικίνδυνο – εν έτει 1989 – φινάλε του «Do the Right Thing» είναι απλά ό,τι συμβαίνει όταν δεν αντέχεις πια. Όταν με κάποιο τρόπο πρέπει να αντιδράσεις σε μια ιστορική συνέχεια που κουβαλάς πάνω σου σαν ζεστό ρούχο ενώ έξω έχει καύσωνα. Όταν είσαι πια σίγουρος πως η μοναδική ελπίδα για να αλλάξει ο κόσμος είναι να γίνεις εσύ ο περιστασιακός ήρωας μιας επανάστασης που θα ολοκληρώσει την πιο καυτή μέρα ενός καλοκαιριού σαν όλα τα άλλα.

Το ότι ο Σπάικ Λι, στα 32 του χρόνια, γύρισε ένα αριστούργημα για ένα μίσος που κρατάει ακόμη γερά ακόμη και σήμερα, θα ήταν απλά ένα επίτευγμα. Το γεγονός πως το έκανε με την οργή ενός παιδιού της γειτονιάς, ρίχνοντας εκτυφλωτικό φως σε μια γωνιά του κόσμου που δεν θα περνούσες ούτε απ’ έξω, είναι ο λόγος για τον οποίο – ακόμη και μετά από πολλά κινηματογραφικά ατοπήματα – μπορεί να μείνει για πάντα στην ιστορία του σινεμά. Με ένα κεφάλαιο που αναδύει σε κάθε του φιλμικό πόρο την πυρακτωμένη ανάγκη για συνύπαρξη και ανοχή.

Και αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί παρά εκείνη την ημέρα που για πολλούς θα παραμείνει η πιο ζεστή που έζησαν ποτέ.

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ, ΚΑΒΑΛΑ, 24/6/2019



Σήμερα Παρασκευή, 24/6/2019 τοποθετήσαμε στο πάρκο Φαλήρου, πανό αλληλεγγύης στο σύντροφο Γ. Δημητράκη.

Στις 12/6 συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Γιάννης Δημητράκης και Κώστας Σακκάς μαζί με την Δ. Συριανού (η οποία αφέθηκε ελεύθερη με περιοριστικούς όρους) για την απαλλοτρίωση χρηματαποστολής στο ΑΧΕΠΑ. Οι δύο σύντροφοι προφυλακίζονται στις φυλακές Κομοτηνής και Νιγρίτας Σερρών αντίστοιχα. Ο Γιάννης Δημητράκης μεταφέρεται εκδικητικά στο πειθαρχείο των φυλακών Κομοτηνής ενώ η δικαιολογία που προβάλλεται είναι ότι δεν υπάρχει άλλος διαθέσιμος χώρος στη φυλακή.

ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΟ

ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ ΣΤΙΣ Δ.Φ.ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΤΟΥΣ

Featured post

Εκδήλωση με τον Θ. Καμπαγιάννη για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, Κυριακή 9 Ιουνίου 2019, στις 18:30, στο Πάρκο Φαλήρου (στη σκακιέρα).

Νομιμοποιώντας τους Ναζί μέσω των εκλογικών διαδικασιών- εκδήλωση εξελίξεις γύρω από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, με ομιλητή τον κ. Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρο, μέλος της Πολιτικής Αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Οι ίδιοι οι φασίστες, είτε της Χ.Α., είτε των ΠΑΤΡΙΕ, είτε άλλων φασιστικών μορφωμάτων, αποποιούνται τις ιδεολογικές τους βάσεις και μέσα από την εκλογική διαδικασία επιθυμούν την νομιμοποίηση και την εδραίωση τους. Πατώντας επί των δημοκρατικών διαδικασιών, επικαλούνται την νομική κατοχύρωση τους μέσω των ψηφοδελτίων, ενώ την ίδια στιγμή υμνούν τις χούντες του Μεταξά και της επταετίας. Μόνο οι αφελής και οι πολιτικά ανάπηροι θα δικαιολογούσαν το ξέπλυμα των φασιστών μέσα από την εκλογική διαδικασία και θα τους δεχόταν, κοιτώντας το δέντρο και όχι το δάσος του φασισμού. Άλλωστε η λογική της καλής και νόμιμης Χ.Α. είναι αυτή που κινείται στα πλαίσια του δήθεν συνταγματικού τόξου, επιζητώντας την αναγνώριση της ως πολιτική δύναμη μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν σε αυτούς που αναφέρονται στην στροφή του ναζιστικού μορφώματος σε μια σοβαρή και νόμιμη χ.α., πως και οι δολοφονίες του Φύσσα και του Λουκμάν, όπως και οι δεκάδες ρατσιστικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν όταν η χ.α. σουλατσάριζε στα δελτία ειδήσεων ως μια σοβαρή τρίτη πολιτική δύναμη στην χώρα.
Εμείς από τη μεριά μας, ως ο κόσμος που εναντιώθηκε σε κάθε μορφή της ακροδεξιάς τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο, δηλώνουμε για άλλη μια φορά παρόντες/παρούσες στην αντιφασιστική μας συνείδηση και με αυτή την εκδήλωση επιδιώκουμε να ενημερώσουμε την κοινωνία της Καβάλας για το τι σημαίνει η παρουσία- νομιμοποίηση ενός ναζί στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Η Καβάλα από το 2010 και μετά έχει δεχτεί πολλές ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, για να αφήσουμε ανενόχλητο ένα ασπόνδυλο να κείτεται στους χώρους αποφάσεων αυτής της πόλης. Παλεύουμε για την εξάλειψη της φασιστικής απειλής από τα σχολεία μας, τους χώρους εργασίας μας, τους δημόσιους χώρους μας. Η σιωπή και η συστηματική αδιαφορία αποτελεί συνενοχή στη νομιμοποίηση και στο ξέπλυμα του φασισμού. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Σηκώνουμε τα κοινωνικά αναχώματα, στέλνουμε τους φασίστες πίσω στις τρύπες τους.

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Το ωράριο της εκδήλωσης, τόσο η έναρξη όσο και η λήξη της, θα τηρηθούν αυστηρά.

Featured post

ΣΥΝ.Ε.ΦΟ (συνέλευση ενάντια στις φόλες) Δράσεις Μάρτιος Απρίλιος 2019 ΚΑΒΑΛΑ

Στις 13 Μαρτίου και στις 16 Απριλίου 2019, η συνέλευση ενάντια στις φόλες, πραγματοποίησε εξορμήσεις σε περιοχές της Καβάλας, που έχουν σημειωθεί επανειλημμένα κρούσματα φόλας αδέσποτων και κατοικίδιων ζώων. Ο βασανισμός τους αποτελεί πλέον καθημερινό φαινόμενο στην πόλη της Καβάλας, νομιμοποιώντας την κακοποίηση των τετράποδων φίλων μας. Επιλέγουμε με τη φυσική μας παρουσία να διαμαρτυρόμαστε στις περιοχές που έχουν σημειωθεί τα κρούσματα φόλας, ενημερώνοντας τους πολίτες των περιοχών αυτών για τα κτήνη που ζουν ανάμεσά μας. Η αντανάκλαση του πολιτισμού αυτής της πόλης, διαμορφώνεται μέσα από την ανοχή των βασανισμών και την ατιμωρησία των βασανιστών. Γιατί έτσι είσαστε οι ευσυνείδητοι πολίτες, σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει!

Featured post

ΑΔΕΙΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον αγωνιστή απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, κολλήσαμε την παρακάτω αφίσα στην πόλη της Καβάλας και κρεμάσαμε πανό στο Πάρκο Φαλήρου.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ ΣΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Featured post

PARTY: οικονομικής ενίσχυσης δικαστικών εξόδων αντιφασιστών συντρόφων, Σάββατο 11/5/2019, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ Καβάλας

Featured post

Προβολή της ταινίας ”THE LAST TEMPTATION OF CHRIST”, Δευτέρα 22/4/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

The Last Temptation of Christ (1988)

Πρόκειται για μια εξαιρετική μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου πολυσυζητημένου βιβλίου του Νίκου Καζαντζάκη, που κυκλοφόρησε το 1952. Ένα βιβλίο του οποίου αν και η κυκλοφορία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου και μπήκε στην Ρωμαιοκαθολική λίστα των λεγόμενων «απαγορευμένων βιβλίων», κατάφερε κι έγινε best seller. Εξ αιτίας του βιβλίου αυτού, ο βαθιά θρησκευόμενος, μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης, αφορίστηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Τριάντα χρόνια αργότερα, ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Martin Scorsese, μετά από παρότρυνση της ηθοποιού Barbara Hershey που είχε διαβάσει το βιβλίο, αποφάσισε να το μεταφέρει σε ταινία.
Ο επίσης καταξιωμένος σεναριογράφος και παλιός συνεργάτης του Scorsese, Paul Schrader, ακολουθώντας όσο πιο πιστά μπορούσε το κείμενο του Καζαντζάκη, συνεργάστηκε άψογα με τον σκηνοθέτη και το αποτέλεσμα είναι μια ταινία μυθοπλασίας που καταφέρνει και αναδίδει με εξαιρετικό τρόπο όλα τα νοήματα και τους συμβολισμούς που πηγάζουν μέσα από το βιβλίο του κορυφαίου Έλληνα λογοτέχνη.


Το θέμα της ταινίας (όπως και του βιβλίου) επικεντρώνεται στους πειρασμούς που περιστοίχισαν τον Ιησού (γεγονός που αναφέρεται και στις Γραφές) και στο τι θα γινόταν αν ο ίδιος λύγιζε και αποποιούταν το σκοπό για τον όποιο ήρθε στη γη, ενδίδοντας στην ανθρωπινή υπόστασή του και ζώντας ως ένας απλός άνθρωπος δημιουργώντας οικογένεια και κάνοντας παιδιά δίπλα στη γυναίκα που αγαπούσε, την Μαρία Μαγδαληνή.
Η ταινία αρχίζει με ένα απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του Καζαντζάκη που αναφέρει: «Η κυριότερη αγωνία μου και το αποτέλεσμα που πηγάζει από τις χαρές και τις λύπες μου είναι η συνεχής και χωρίς οίκτο μάχη ανάμεσα στο πνεύμα και τη σάρκα…» και συνεχίζοντας ξεκαθαρίζει με απόλυτα σαφή και ειλικρινή τρόπο στο κοινό, ότι δεν βασίζεται ούτε σε καμία ιστορική αλήθεια, ούτε και στα Ευαγγέλια της Χριστιανικής Πίστης των οποίων τα κείμενα, ακολουθεί αναγκαστικά και εμφανώς διαφοροποιημένα, μόνο και μόνο για να πλαισιώσει την ιστορία της.
Βέβαια, το να καθιστά κάποιος ως κεντρικό πρόσωπο σε μια ταινία το υπέρτατο σύμβολο του Χριστιανισμού, τον Ιησού Χριστό, και να τον διαφοροποιεί σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να τον παρουσιάζει σαν κοινό θνητό με πάμπολλες αδυναμίες, πνευματικές και σαρκικές, δεν παύει σε καμία περίπτωση να είναι προκλητικό και παρακινδυνευμένο. Είναι ευκολονόητο πως θα κατηγορηθεί από μία μεγάλη μερίδα φανατικών θρησκόληπτων και όχι μόνο, τουλάχιστον, ως αιρετικός, αντιχριστιανικός και βλάσφημος. Από την άλλη πάλι, όταν αφήνει να εννοηθεί ότι το όλο θέμα πρόκειται για μία μυθοπλασία με θρησκευτικές αναζητήσεις μέσα από την οποία, η εστίαση στο ανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού γίνεται με σκοπό να τονιστεί το μεγαλείο της θεϊκής Του υπόστασης έτσι ώστε ο θεατής να νιώσει το μέγεθος της θυσίας Του, τότε μάλλον οι κατηγόριες που του επισυνάπτουν είναι άδικες.


Από καλλιτεχνικής άποψης η ταινία είναι άψογη. Εκπληκτική είναι η σκηνοθεσία του Martin Scorsese, ο οποίος περνάει τα μηνύματά και τους συμβολισμούς του, άλλοτε με όμορφες “θεϊκές” σκηνές και άλλοτε με πλάνα που σοκάρουν και κυριολεκτικά προκαλούν, δημιουργώντας έντονες αντιφάσεις σχετικά με το τι θέλει πραγματικά να δείξει.
Πολύ καλή είναι η φωτογραφία, το μοντάζ, τα οπτικά εφέ αλλά και η μουσική επένδυση του Peter Gabriel, που ακολουθεί με πολύ ωραίο τρόπο τις ανάλογες εκφράσεις των συναισθημάτων της κάθε σκηνής.
Το μοναδικό ίσως μειονέκτημα της ταινίας σε σύγκριση με άλλες του αντίστοιχου είδους, είναι η κάπως φτωχή απεικόνιση της εποχής, γεγονός που μάλλον οφείλεται στο περιορισμένο budget που είχε στην διάθεσή του ο δημιουργός.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι πολύ καλές, με κορυφαία αυτή του Willem Dafoe στο ρόλο του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Για την ερμηνεία του ο Dafoe απέσπασε άριστες κριτικές και δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριξαν πως στο πρόσωπο του υπήρξε, η πιο ρεαλιστική απεικόνιση όλων των εποχών, του “κινηματογραφικού Ιησού Χριστού”.
Στο πλευρό του ο Harvey Kaitel, υποδύεται τον Ιούδα έχοντας έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία αφού παρουσιάζεται ως ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά καταλαβαίνει τη σημαντικότητα του Ιησού και Τον προτρέπει να αναλάβει τον ρόλο του, ξεδιαλύνοντας μάλιστα το απατηλό του τελευταίου πειρασμού και αποκαλώντας Τον προδότη(!).
Στον ρόλο της Μαγδαληνής η πολύ καλή Barbara Hershey, ενώ στον σύντομο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου βλέπουμε τον χαρισματικό David Bowie.


Τα διάφορα προβλήματα και οι επικρίσεις για το εγχείρημα του Scorsese, ξεκίνησαν πολύ νωρίς, πριν καν αρχίσουν τα γυρίσματα της ταινίας. Αρχικά το 1983, ως εταιρία παραγωγής είχε αναλάβει η Paramount Pictures, αλλά μερικές βδομάδες πριν τα προγραμματισμένα γυρίσματα στο Μαρόκο, αποχώρησε φοβούμενη τις αντιδράσεις που θα επακολουθούσαν. Μετά από αυτό ο σκηνοθέτης απευθύνθηκε στην Universal Studios, της οποίας οι υπεύθυνοι δέχθηκαν να αναλάβουν την παραγωγή, αλλά ανάγκασαν τον  Scorsese να κάνει υποχωρήσεις σχετικά με το κόστος, θέτοντας ως μάξιμουμ τα 7.000.000 δολάρια, καθώς ήταν σχεδόν σίγουροι ότι η ταινία δεν θα σημείωνε εμπορική επιτυχία -όπως άλλωστε κι έγινε αφού οι εισπράξεις παγκοσμίως με το ζόρι ξεπέρασαν τα 8 εκατομμύρια δολάρια.
Το «The Last Temptation of Christ» έκανε πρεμιέρα στις Αμερικανικές αίθουσες στις 12 Αυγούστου του 1988, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, όχι μόνο από την Εκκλησία αλλά και από σωρεία πιστών που την κατέκριναν για κατάφωρη έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπο του Θεανθρώπου. Φυσικά υπήρχαν και οι πιο “ανοικτόμυαλοι” ή μη ανήκοντες στην Παπική ή Ορθόδοξη μερίδα ή σε κάποια άλλη θρησκεία γενικότερα, που την αντιμετώπισαν ως άλλη μία ταινία που πραγματεύεται τη ζωή κάποιου ιστορικού προσώπου.
Τον Οκτώβριο του ’88, κατά την διάρκεια της προβολής της σε Γαλλικό κινηματογράφο, ομάδα “πιστών” έριξε βόμβες μολότοφ μέσα στην αίθουσα με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό πολλών θεατών.
Στην Αθήνα, έξω από τον κινηματογράφο ”Ιντεάλ” ομάδα από ορκισμένους χριστιανούς με σημαίες, λάβαρα και σταυρούς, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών εμποδίζοντας την προβολή της και απειλώντας να πυρπολήσουν την αίθουσα.
Σε αρκετές χώρες του κόσμου, όπως στην Τουρκία, στο Μεξικό, στη Χιλή και στην Αργεντινή, η ταινία απαγορεύτηκε για αρκετά χρόνια, ενώ η απαγόρευσή της συνεχίζεται μέχρι και σήμερα στη Χιλή, στη Φιλιππίνες και στη Σιγκαπούρη.
Στην χώρα μας, δεν έχει προβληθεί ποτέ από κανένα τηλεοπτικό κανάλι (παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει κατά καιρούς το Star Channel) και απουσιάζει απ’ όλα τα video clubs. DVD της ταινίας κυκλοφόρησε πριν από καιρό, με μια Αθηναϊκή εφημερίδα.


Την βραδιά της απονομής των βραβείων Όσκαρ του 1989, η ταινία βρέθηκε υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν και υποψήφια για δύο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Μουσικής για τον Peter Gabriel και Καλύτερου Ηθοποιού Β’ Ρόλου για την Barbara Hershey). Διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας όπου ο Martin Scorsese, απέσπασε το Βραβείο κριτικών “Bastone Bianco”. 
Ο Harvey Kaitel βρέθηκε υποψήφιος για Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στον διαγωνισμό Razzie (Χρυσά Βατόμουρα)*.
Σήμερα η ταινία, σύμφωνα με τις κινηματογραφικές ιστοσελίδες IMDb και Rotten Tomatoes, βρίσκεται σε υψηλή θέση στις προτιμήσεις των θεατών και η δημοτικότητά της ανεβαίνει συνεχώς. Όπως και να ‘χει, είναι μια ανατρεπτική ταινία που αξίζει να την δει κάποιος για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.




Featured post

Προβολή της ταινίας ”CAPERNAUM”, Δευτέρα 15/4/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Καπερναούμ

Capernaum

της Ναντίν Λαμπακί

Η χειριστική, στα όρια του exploitation, ματιά της Λιβανέζας Ναντίν Λαμπακι για τα παιδιά και τις γυναίκες που ξέχασε ο Θεός. Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, υποψηφιότητα για Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

To γεγονός πως η Ναντίν Λαμπακί αποδεικνύει στην τρίτη της ταινία (θυμηθείτε το «Caramel» και το «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες») πως μπορεί ως σκηνοθέτης να χειριστεί ικανά μια δύσκολη παραγωγή τόσο σε μέγεθος όσο και απαιτήσεις εξαιτίας των ερασιτεχνών ηθοποιών της, δεν κάνει απαραίτητα την ταινία της κάτι περισσότερο από μια «εύκολη» ματιά πάνω στην ανθρώπινη δυστυχία όπως αυτή απλώνεται πάνω από τη σύγχρονη Βηρυτό, εκεί όπου θα συναντηθούν οι ιστορίες του Ζεν και της Ραχήλ.

Ο 12χρονος (ή έτσι υπολογίζουν όλοι αφού ακόμη και οι γονείς του δεν γνωρίζουν την ηλικία του) Ζεν μεγαλώνει με την πολυμελή οικογένειά του στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Βηρυτού. Είναι με κάποιο τρόπο ο άντρας του σπιτιού, αφού δουλεύει, κλέβει φαγητό για λογαριασμό όλων και είναι αυτός που φροντίζει τα αδέρφια του. Περισσότερος δεμένος με τη συνομήλικη αδερφή του, θα φύγει από το σπίτι, όταν οι γονείς του θα την «πουλήσουν» σε έναν ενήλικα για να την παντρευτεί, ανταλλάσσοντας έτσι διαρκές ενοίκιο για το διαμέρισμα στο οποίο μένουν. Στη διαδρομή του μέσα στην πόλη θα συναντήσει την Ραχήλ, μια γυναίκα από την Αιθιοπία που δουλεύει καθαρίστρια σε ένα λούνα – παρκ και μεγαλώνει κρυφά το παιδί της. Με τα χαρτιά της να έχουν λήξει, η Ραχήλ προσπαθεί να βρει λύση, ενώ εμπιστεύεται στον Ζεν τη φροντίδα του μωρού της.

Φυσικά και αυτή η σύνοψη είναι μόνο το περίγραμμα μιας ταινίας που δεν φοβάται να καταδείξει τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας που θα συμβούν σε ένα αθώο παιδί, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να καταγγείλει τους ενήλικες μιας ολόκληρης κοινωνίας (έτσι κι αλλιώς η ταινία εκτυλίσσεται γύρω από την εκδίκαση της αγωγής του Ζεν εναντίον των γονιών του με την κατηγορία ότι «τον έφεραν στη ζωή») και μαζί τον κόσμο όλο, παίζοντας χωρίς ενοχή ταυτόχρονα και με την αίσθηση σοκ προς τον Δυτικό θεατή ο οποίος – δυστυχώς – μοιάζει να περιμένει διαρκώς μια τέτοια ταινία για να μάθει τι συμβαίνει έξω από την πόρτα του σπιτιού του.

Και αν μια ταινία καθαρής καταγγελίας δεν έχει πλέον πολλά στο να βασιστεί, εκτός από την κινηματογράφηση της, η Λαμπακί επιλέγει όλους τους λάθος τρόπους για να γυρίσει την ιστορία του Ζεν – και δεν εννοεί κανείς μόνο την πομπώδη μουσική που τερματίζει τον μελοδραματισμό ακόμη και στις λίγες στιγμές που η κάμερα προσπαθεί να δηλώσει αποστασιοποιημένη, ούτε φυσικά τα ιντερλούδια αργής κίνησης που καταλήγουν με τη βοήθεια κάμερας σε drone σε εντυπωσιακά εναέρια πλάνα που παραπέμπουν σε διαφημιστική ταινία.

Απόλυτα χειριστική, με μελετημένη κάθε επόμενη σκηνή που θα κάνει το μέσο θεατή να αγανακτήσει για τη μοίρα αυτού του παιδιού, με ισόποσες δόσεις χιούμορ και πόνου, τρυφερότητας και βίας, η Λαμπακί θα ήθελε να κάνει την «Πόλη του Θεού», αλλά στην πραγματικότητα κάνει ένα ξεχειλωμένο «Slumdog Millionaire» και με έναν τρόπο (που ακούγεται όσο άσχημα διαβάζεται) ένα σχεδόν οσκαρικό crowd pleaser, εκμεταλλευόμενη – είμαστε σίγουροι – καταστάσεις που όντως συμβαίνουν στο Λίβανο, όπως και σε όλη τη Μέση Ανατολή, αλλά ευτυχώς όχι κινηματογραφημένες σαν να επρόκειτο για τις ανάγκες ενός πολυτελούς coffee table book.

Η τόλμη της Ναντίν Λαμπακί να καταπιαστεί με μια φέτα αληθινής ζωής καταποντίζεται από την ολοφάνερη διάθεσή της να είναι καταγγελτική, αλλά όχι και επιθετική στο θεατή. Στην ταινία της υπάρχουν (ολιγόλεπτες) στιγμές νεορεαλιστικής αυθεντικότητας (που βασίζονται κυρίως στις ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών της) και μικρές δόσεις ανατρεπτικού χιούμορ, κόντρα στην βαρύτητα όσων δείχνει, αλλά το φλερτ της με τον μελοδραματισμό είναι τόσο έντονο που πολύ γρήγορα η «Καπερναούμ» καταλήγει σε ένα στα όρια του exploitation και μαζί αφελούς μωσαϊκού από μικρές και μεγάλες δυστυχίες – για τα μάτια σας μόνο.

Η έκδηλη αναφορά στη βιβλική ιστορία του Χριστού που επισκέφθηκε την ομότιτλη πόλη για να σηκώσει τον παράλυτο από το κρεβάτι του και έτσι να πείσει για την ταυτότητά του όσους τον αμφισβητούσαν, μένει εδώ χωρίς αντικείμενο, καθώς όσο και να προσπαθήσεις είναι αδύνατον να βρεις το παραμικρό θαύμα σε αυτήν την ταινία.

Featured post

Ανάρτηση Πανό στο πάρκο Φαλήρου στην Καβάλα, Πέμπτη 11 Απρίλη 2019, ΑΠΕΡΓΙΑ των εργαζομένων που δουλεύουν με μηχανάκι

11 Απρίλη 2019

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ, ΔΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΔΙΚΥΚΛΟΥ

Featured post

Ανάρτηση Πανό στο πάρκο Φαλήρου στην Καβάλα, 10 Απρίλη – Διεθνής Ημέρα Αγώνα κ Αλληλεγγύης στους ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

10 ΑΠΡΙΛΗ – 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΖΑΠΑΤΑ

Στεκόμαστε στο πλευρό των Ζαπατίστας και των οργανωμένων στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο ιθαγενών λαών του Μεξικού και τους δηλώνουμε ότι  ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ.

Featured post

Προβολή & Συζήτηση του Ντοκιμαντέρ ”Σε Σύγχρονη Δουλεία”, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, 11/4/2019 στις 21:30

To «Σε σύγχρονη δουλεία» (πρωτότυπος τίτλος «De la servitude moderne») είναι ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2007 από τον Jean-François Brient. Η κινηματογραφική του προσαρμογή, από τον Victor León Fuentes, είναι ένα ντοκιμαντέρ ανεξάρτητης παραγωγής διάρκειας 52 λεπτών. Το βιβλίο και η ταινία διατίθενται δωρεάν σε διάφορες γλώσσες. Το κείμενο γράφτηκε στην Τζαμάικα τον Οκτώβρη του 2007 και το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε στην Κολομβία τον Μάιο του 2009. Η ταινία αποτελείται από οπτικό υλικό προερχόμενο κυρίως από διαφημίσεις και ντοκιμαντέρ.

Βασικός σκοπός του έργου είναι να καταγγείλει την κατάσταση του ανθρώπου ως σύγχρονου σκλάβου μέσα στο πλαίσιο του «Εμπορικού Ολοκληρωτισμού» (του πραγματικού ονόματος, όπως υποστηρίζει, της αστικής δημοκρατίας) και να καταδείξει τις μάσκες που καλύπτουν τη δουλεία του.

Η θέση που υπερασπίζεται βασίζεται στην ιδέα ότι η δικτατορία δεν ασκείται πλέον από έναν άνθρωπο αλλά από μια αρχή: το εμπόρευμα ή το χρήμα που υπαγορεύουν την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντως, που όντας υποβιβασμένο σε έναν καταναλωτή, έναν εργαζόμενο, έναν υπηρέτη, χάνει την ανθρωπιά του.

Το κείμενο και η ταινία διατίθενται ελεύθερα δικαιωμάτων. Μπορούν να αντιγραφούν, να διανεμηθούν και να προβληθούν χωρίς κανένα τίμημα, και «σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να πουληθούν ή να εμπορευματικοποιηθούν κατά οποιονδήποτε τρόπο». Όπως δηλώνουν οι γράφουν Jean-François Brient και Victor León Fuentes «Θα ήταν επιεικώς ανακόλουθο να προτείνει κανείς ως εμπόρευμα ένα αντικείμενο που σκοπός του είναι να στηλιτεύσει την πανταχού παρουσία του εμπορεύματος. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε ατομική ιδιοκτησία, πνευματική ή άλλη, είναι η δύναμη κρούσης μας ενάντια στην υπάρχουσα κυριαρχία. Αυτή η ταινία, που διανέμεται έξω από κάθε είδους εμπορικά και νομικά κανάλια, δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο χάρη στην υποστήριξη όσων οργανώνουν τη διάδοση ή την προβολή της. Δεν ανήκει σ” εμάς. Ανήκει σε όσους επιθυμούν να την αδράξουν για να τη ρίξουν στη φωτιά της μάχης».

«Η σύγχρονη δουλεία είναι μια εθελοντική δουλεία, που χορηγείται από το πλήθος των δούλων, που σέρνονται στην επιφάνεια της γης. Οι ίδιοι αγοράζουν όλα τα αγαθά που πάντα τους υποδουλώνουν λίγο παραπάνω. Οι ίδιοι τρέχουν πίσω από μια εργασία, όλο και πιο αλλοτριωτική, η οποία πρόθυμα και γενναιόδωρα τους δίνεται, αν είναι αρκετά υπάκουοι. Οι ίδιοι διαλέγουν τους κύριους που θα πρέπει να υπηρετούν. Για να καταφέρει αυτή η παράλογη τραγωδία να τεθεί σε ισχύ, χρειάστηκε πρώτα απ’ όλα να αφαιρεθεί από τα μέλη αυτής της τάξης η συνείδηση της εκμετάλλευσης και της αποξένωσης τους. Ορίστε ο παράξενος νεωτερισμός της εποχής μας. Σε αντίθεση με τους δούλους της αρχαιότητας, τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα ή τους εργάτες των πρώτων βιομηχανικών επαναστάσεων, σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας τάξης ολοκληρωτικά υποταγμένης που όμως δεν το ξέρει ή μάλλον που δεν θέλει να το μάθει. Συνεπώς, αγνοούν την εξέγερση που θα έπρεπε να είναι η μόνη νόμιμη αντίδραση των εκμεταλλευομένων. Δέχονται χωρίς αμφισβήτηση, τη θλιβερή ζωή που χτίστηκε για εκείνους. Η αποκήρυξη και η παραίτηση είναι η πηγή της δυστυχίας τους.»

Ζαν Φρανσουά Μπριέντ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”AMERICAN ME”, Δευτέρα 8/4/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Υπόθεση: Ο Montoya Santana, ένας νεαρός από το Ανατολικό Λος Άντζελες, σχηματίζει μια νεανική συμμορία με δυο φίλους του. Σύντομα όμως θα βρεθούν στο αναμορφωτήριο, όπου ο Santana δολοφονεί έναν άλλο τρόφιμο που προηγουμένως τον είχε βιάσει, με αποτέλεσμα να επεκταθεί η ποινή του και μετά την ενηλικίωσή του. Στη φυλακή σταδιακά γίνεται αρχηγός μιας ισχυρής συμμορίας, που λειτουργεί τόσο εντός, όσο κι εκτός της φυλακής.

Το American Me είναι συνδυασμός δράματος φυλακής, ταινίας με θέμα τη μαφία και βιογραφίας, αφού ο βασικός χαρακτήρας, ο Montoya Santana, είναι εμπνευσμένος από τον Rodolfo Cadena, υπαρκτό πρόσωπο που διετέλεσε αρχηγός μιας από τις πιο ισχυρές συμμορίες εντός φυλακής και αποτέλεσε το βασικό σχήμα της Μεξικάνικης Μαφίας. Η ταινία, που είναι σκηνοθετημένη από τον ηθοποιό Edward James Olmos, που πολλοί θα θυμάστε από την τηλεοπτική σειρά Miami Vice, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την ταινία Blood In, Blood Out (aka Bound by Honor) που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Αλλά ενώ η τελευταία έβγαζε μια ρομαντική διάθεση που άμβλυνε αρκετά τις καταστάσεις, το American Me είναι βάναυσο, σκληρό και πεσιμιστικό. Ο Olmos χρησιμοποιεί μια ρεαλιστική προσέγγιση στο θέμα, αφού η ταινία είναι χρησιμοποιεί πραγματικούς χώρους της Folsom Prison, ενώ σε βοηθητικούς ρόλους συμμετέχουν πραγματικοί κρατούμενοι. Η προσωπική οπτική του Olmos είναι ιδιαίτερα τραχιά αφού η εξιστόρηση των γεγονότων γίνεται με τη χρήση γραφικής εν μέρει βίας και αυθεντικών διαλόγων που ενισχύει το ρεαλιστικό στοιχείο του American Me. Παρουσιάζοντας σε πρώτο επίπεδο μια τραγωδία όπου οι χαρακτήρες βρίσκονται μπλεγμένοι σε έναν αέναο κύκλο βίας που αναπαράγεται συνεχώς, χωρίς να υπάρχει καμιά ελπίδα, και σε δεύτερο επίπεδο μια κριτική ματιά απέναντι στον φτωχό τρόπο ζωής και στην έλλειψη μόρφωσης των κατοίκων του Ανατολικού Λος Άντζελες, που βρίσκουν μοναδική διέξοδο από την ανέχεια τις συμμορίες, o Olmos ενισχύει τον ρεαλισμό της ταινίας με μια απαισιόδοξη ατμόσφαιρα. Το αποτέλεσμα λειτουργεί πολύ καλά κάνοντας τον θεατή να νιώσει τον πνιγηρό κύκλο βίας στον οποίο είναι εγκλωβισμένος ο βασικός χαρακτήρας. Γενικά η ταινία γίνεται αρκετά δυσάρεστη, εμμένοντας στην απόγνωση και την ανικανότητα του Santana να ξεφύγει από τη μοίρα του, με τον Olmos να μην αφήνει τον θεατή να χαλαρώσει. Ακόμη και μια από τις μοναδικές ευχάριστες στιγμές της ταινίας, όταν ο Santana αφήνεται ελεύθερος μετά από χρόνια στη φυλακή και κάνει σεξ για πρώτη φορά με γυναίκα, ο Olmos δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις, μοντάροντας την παραπάνω σκηνή με μια σκηνή ομαδικού βιασμού μέσα στην φυλακή.

Featured post

Ανάρτηση πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα, Πάρκο Φαλήρου, Καβάλα, Κυριακή 31/3/2019

Το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου απέρριψε το αίτημα για την 7η τακτική άδεια στον επαναστάτη κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα. Αιτιολόγηση του συμβουλίου αποτέλεσε η μή δυνατή  χορήγηση άδειας σε κρατούμενο που έχει καταδικαστεί σε περισσότερες από μια ποινές ισόβιας  κάθειρξης. Αρωγός αυτής της προσπάθειας είναι ο εισαγγελέας Χρήστος Καραγιάννης ο οποίος με όπλο τις τελευταίες διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου άσκησε βέτο ενάντια στην πλειοψηφική απόφαση του συμβουλίου.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ

Featured post

Εκδήλωση – Συζήτηση με θέμα: ”Αναλύοντας τη γεωπολιτική και ενεργειακή σκακιέρα της γειτονιάς” Τετάρτη 3/4/2019, στις 19:00, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας


Αγωγοί φυσικού αερίου, ΑΟΖ, μελέτες και έρευνες υδρογονανθράκων. Ένα βήμα στην ενεργειακή ανάπτυξη και ασφάλεια της χώρας ή ένας ακόμη λόγος να εγκριθούν τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα, μίζες και ευρωπαϊκά δάνεια?

Ποια η στάση μας και πως πρέπει να αντιδράσουμε απέναντι στον ενεργειακό καπιταλισμό και επεκτατισμό.
Featured post

Προβολή της ταινίας ”LA DANZA DE LA REALIDAD (Ο χορός της πραγματικότητας)”, Δευτέρα 25/3/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Ο Χορός της Πραγματικότητας

La danza de la realidad

του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι

Στην πρώτη του ταινία μετά από 23 χρόνια, ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι ανοίγει ακόμη περισσότερο το ερμητικά «ανοιχτό» σύμπαν του για να παραδώσει την πιο προσωπική του ταινία, αντικαθιστώντας εδώ με περισσή νοσταλγία τον ωμό και πιο αποτελεσματικό σουρεαλισμό των ταινιών που κάποτε τον έκαναν ένα ζωντανό θρύλο του πιο παράξενου σινεμά που είχες δει ποτέ.

Ενα αγόρι γεννιέται το 1929 στην Τοπκαπίλα, μια μικρή παραλιακή πόλη στην άκρη της Χιλιανής ερήμου. Μεγαλώνοντας μέσα σε μια ξεριζωμένη οικογένεια, το αγόρι θα γνωρίσει από νωρίς τη γοητευτική γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και θα επιλέξει να ζήσει ακριβώς εκεί. Το αγόρι το λένε Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι και, προχωρώντας, θα γίνει σπουδαίος σκηνοθέτης.

Δεν είναι μόνο το αλά Νινο Ρότα σκορ που υπογράφει ο γιος του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι, ούτε οι επαναλαμβανόμενες εικόνες του τσίρκου που κάνουν το πρώτο μέρος του «Χορού της Πραγματικότητας» να μοιάζει σαν το φελινικό απόσταγμα ενός ημερολογίου που ο Χιλιανός σκηνοθέτης θέλει οπωσδήποτε να μετατρέψει σε εικόνες, τοποθετώντας τον εαυτό του τότε (ως παιδί) και τώρα (ως μια φωνή από το μέλλον) σε μια αλλόκοτη ιστορία ενηλικίωσης – αιτία, αφορμή και άλλοθι για την «ενηλικίωσή» του ως ένας από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς σκηνοθέτες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στον πλανήτη σινεμά.

Φτιαγμένο από εμμονές, εκκεντρικότητες και άφθονη φρίκη, το σύμπαν του «Χορού της Πραγματικότητας» δεν απέχει πολύ από τις ταινίες – μνημεία που κρατούν το όνομα του Γιοντορόφσκι στην κορυφή μιας πυραμίδας που θα αναφέρεται πάντοτε όταν σε οποιαδήποτε συζήτηση περί σουρεαλισμού στο σινεμά κάποιος θα τοποθετήσει ψηλά τις τρεις πιο διάσημες στιγμές του: το «El Topo», το «The Holy Mountain» και το «Santa Sangre» – την επιθετική κληρονομιά του Γιοντορόφσκι σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «cult» σινεμά.

Η παιδική ηλικία του Γιοντορόφσκι αποτελείται από μια σειρά παραμορφωμένων αναμνήσεων: ένας κομμουνιστής πατέρας θύμα του αντισημιτισμού, μια μητέρα με κάτι περισσότερο από πλούσιο μπούστο που μιλάει μόνο σαν να τραγουδάει όπερα, ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια σαν αυτά που η Ντόροθι φορούσε πριν συναντήσει τον Μάγο του Οζ, νάνοι και ακρωτηριασμένοι επαίτες που ετοιμάζουν τη δική τους επανάσταση, μια ζωή μοιρασμένη ανάμεσα στην στοργή μιας μητέρας που βλέπει στο γιο της την ενσάρκωση του πατέρα της και ενός πατέρα που δεν θα διστάσει να οδηγήσει τον γιο του σε μια επίσκεψη στον οδοντίατρο χωρίς αναισθητικό προκειμένου να τον κάνει άντρα.

Περισσότερος σε ένα χορό με το όνειρο, το φαντασιακό, το γκροτέσκο και την μεγενθυμένη μνήμη ενός παιδιού παρά βυθισμένος σε μια πραγματικότητα που έτσι κι αλλιώς ο ίδιος ομολογεί ότι απομακρύνεται από τη δική του ζωή στο δεύτερο πιο σκοτεινό και πολιτικό μέρος, ο Γιοντορόφσκι προδίδει πως τα χρόνια πέρασαν και η ορμή του κάμφθηκε από τις υπερπροσπάθειες του να κάνει σινεμά με τους δικούς του όρους – αν και προς τιμήν του ότι κατάφερε να ολοκληρώσει τον «Χορό» με χρηματοδότηση από crowd funding.

Για πολλή ώρα ο «Χορός της Πραγματικότητας» γοητεύει με την ελαφρότητα, την τρέλα του και τον τρόπο με τον οποίο ο Γιοντορόφσκι δουλεύει πάνω στο b-movie σώζοντας με περισσή αυθαιρεσία τα φτηνά ειδικά εφέ και την ψηφιακή φωτογραφία δημιουργώντας παραισθησιογόνες εικόνες από μια «πειραγμένη» ενηλικίωση. Για ακόμη περισσότερη, όμως, μοιάζει απλά με μια συρραφή ιδεών, μια απότομη στροφή στην πολιτική κριτική στο δεύτερο μέρος με αποκορύφωμα τη σκηνή με το βασανισμό του γυμνού πατέρα λίγο πριν το φινάλε και συνολικά με ένα εγχείρημα που φέρει έντονα τα σημάδια του αποπροσανατολισμού από μια πραγματικά καίρια εξιστόρηση της ενηλικίωσης της Χιλής ή έστω του βίαιου τρόπου με τον οποίο ένα παιδί αποφασίζει να στραφεί στο όνειρο προκειμένου να αντέξει την πραγματικότητα.

Πολύχρωμο, λυρικό, σε στιγμές «σοφό» όταν ο ίδιος ο Γιοντορόφσκι εμφανίζεται για να σώσει τον «εαυτό» του και ενορχηστρωμένο με ευπρόσδεκτη ελαφρότητα πάνω στον καμβά της μνήμης όπως αυτή θα μένει πάντα μετέωρη μέσα στα κενά του χρόνου και τα παιχνίδια του ανθρώπινου μυαλού, το πιο προσωπικό φιλμ του Χιλιανού θρύλου στέλνει προς πάσα κατεύθυνση την ιδιαιτερότητά του ως μια συνέχεια των μεγάλων ταινιών της φιλμογραφίας του.

Δυστυχώς, ταυτόχρονα και αδιάκοπα μέσα στα 130 περίπου λεπτά του δεν παύει να σου υπενθυμίζει συνέχεια πως κάπου ανάμεσα στην «ευκολία» και την αναπαραγωγή οικείων τεχνικών από τη μεγάλη βιβλιοθήκη των παρωχημένων πλέον ωμοτήτων του δημιουργού του, η μοναδική επίδραση που μοιάζει να έχει στον θεατή αυτός ο «Χορός της Πραγματικότητας» είναι να αναζητήσει τις αυθεντικές βιωματικές ταινίες του Γιοντορόφσκι και ίσως να καταλάβει και ένα – δυο πράγματα για το πώς ένα παιδί όταν μεγαλώνει γίνεται ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”SUSPIRIA”, Δευτέρα 18/3/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

«Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο

Αποφασίζοντας να κάνει το remake της «Suspiria» του Ντάριο Αρτζέντο, εμβληματικής ταινίας τρόμου του 1977 που αποδεικνύει την αξία της αρνούμενη να γεράσει, λογικά θα στόχευε σ’ ένα από δύο πράγματα. Αν το ένα ήταν να την επαναλάβει με το δικό του στιλ, καταλήγει με αποτέλεσμα πιο αδύναμο από το πρωτότυπο. Αν το άλλο – και πιθανότερο – ήταν να την «επανατοποθετήσει», προσθέτοντάς της στοιχεία που θα προσέγγιζαν την ιστορία και τα νοήματά της από άλλη γωνία, μάλλον πρόσθεσε τόσα και βαρυσήμαντα, που έχασε το λογαριασμό. Η

Και το σενάριο δεν μένει εκεί: η εποχή προσδιορίζεται ως η χρονιά όπου ολοκληρώνεται η δίκη της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού στις φυλακές Σταμχάιμ, που οδηγεί στην καταδίκη και αυτοκτονία τού Αντρέας Μπάαντεν: οι ειδήσεις αναφέρονται διαρκώς στις διαδηλώσεις στους δρόμους και στα καθημερινά παραλειπόμενα από τη δίκη. Παράλληλα, ένας ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, ο Δρ. Γιόζεφ Κλέμπερερ (τον οποίο ερμηνεύει ο ψυχίατρος Λουτς Εμπερσντορφ, ή η Τίλντα Σουίντον σε διπλό ρόλο, η Ιστορία θα το δείξει), αφ’ ενός ψυχαναλύει τη μαθήτρια της Ακαδημίας, Πατρίσια (η Κλόι Γκρέις Μόρετς σ’ ένα ρόλο όπου, μια που την είδες, μια που δεν την είδες), αφετέρου υποψιάζεται ότι κάτι μυστηριώδες συμβαίνει στη σχολή και τολμά να διερευνήσει και παράλληλα, γιατί υπάρχει και τρίτος άξονας, ο Δόκτορ αναζητά την τύχη της γυναίκας του (την οποία ενσαρκώνει η Τζέσικα Χάρπερ, η Σούζι της πρωτότυπης «Suspiria», σ’ ένα γλυκό φόρο τιμής), που εξαφανίστηκε στη διάρκεια του πολέμου, ενώ ψυχαναιμιζόμαστε ότι υπάρχει και κάποια νοσηρή σχέση με τους Ναζί. Την ίδια ώρα, η χορογραφία που, ως άλλη Πίνα Μπάους, ετοιμάζεται να παρουσιάσει η Μαντάμ Μπλανκ στο κοινό, λέγεται Volk – Λαός – κι αναφέρεται στην οδύνη των Βερολινέζων στη διάρκεια του πολέμου. Από την οποία χρειάστηκαν μεγάλη ώθηση για να απεγκλωβιστούν, γι’ αυτό και η Σούζι, που θα είναι πρίμα μπαλαρίνα, πρέπει να προβάρει πολύ τα αλματάκια της.

Οι πρωταγωνίστριες της νέας, αυτής, «Suspiria» είναι δύο: η αισθητική και η κίνηση. Ο Γκουαντανίνο έχει, πραγματικά, στήσει ένα «κλουβί» για την ιστορία του και για να φυλακίσει τις ηρωίδες του μέσα, όχι απλώς πανέμορφο, αλλά και αποτέλεσμα δουλειάς και μελέτης. Οι συμβολισμοί στην αρχιτεκτονική του κτιρίου, τα αντικείμενα, οι εικαστικές αναφορές δεν αφήνουν χιλιοστό χώρου και δευτερόλεπτο χρόνου να φύγει χωρίς ένα ιδιαίτερο στίγμα, μια γοητευτική, σίγουρα, επιτήδευση. Το ίδιο και με τα κομμάτια του χορού, που είναι πολλά, αισθαντικά και αφηγηματικά, που θέλουν, με σαφήνεια, να συμπληρώσουν μέρη του σεναρίου, ή της χαρακτηρογραφίας. Τα οποία ο Γκουαντανίνο σκηνοθετεί και κινηματογραφεί με όλους τους τρόπους, είτε ως σκηνή τρόμου, είτε ως σκηνή αυνανισμού, με εικόνα σκονισμένη, ως εστέτ slow motion, με μεγέθυνση των κινήσεων των σωμάτων, των οστών, με μινιμαλιστικά ή γκροτέσκ κοστούμια.

Κι όμως, όλη αυτή η αισθητική και κινησιολογική μελέτη, δεν καταφέρνει στιγμή να μεταφέρει ένα συναίσθημα, να γίνει ανησυχητική, υποβλητική, ψυχαναλυτική ή, το κυριότερο, να προκαλέσει ανησυχία. Εστω κι αν η μουσική του Τομ Γιορκ, βγαλμένη από τη μεγαλύτερή του μελαγχολία, προσπαθεί να δώσει εγκεφαλικό χρώμα στο κυριολεκτικό χρώμα. Σαν την ψυχανάλυση του Δρ. Κλέμπερερ που, αν και… λακανική, εγκαταλείπεται χωρίς αποτελεσματικές συνεδρίες.

Και μαζί με όλα αυτά, ο Γκουαντανίνο φροντίζει να κάνει το γυναικείο point του, σχηματικά, αναπτύσσοντας έναν άξονα, όλο και δυναμικότερα προς το φινάλε, του ότι το κέντρο του κόσμου – τα θεμέλια της Σχολής – είναι η γυναίκα, η μητέρα (αχ, Ντάρεν Αρονόφσκι που τα έλεγες και δεν σ’ ακούγαμε), με τη μήτρα που θα γεννήσει και το καλό και το κακό. Σε μια, ας πούμε, υπαρξιακή προέκταση της «Suspiria», ή της Mother Suspiriorum, της Μητέρας των Στεναγμών, την οποία, όμως, ο ίδιος, λες από εσωτερικό κομφούζιο, οδηγεί σε αδιέξοδο. Υπάρχουν ιδέες για τη γυναικεία σημασία και ψυχοσύνθεση, αλλά κι ολόκληρα ευφάνταστα πλάνα, που η Αθηνά Τσαγγάρη έχει ήδη συμπεριλάβει στο σινεμά της.

Σ’ αυτό το μπαρόκ, σύνθετο κατασκεύασμα, οι ηθοποιοί κάνουν ό,τι μπορούν για να δώσουν ζωή, ή θάνατο, στις ηρωίδες τους, με διαφορετικά αποτελέσματα. Η Ντακότα Τζόνσον, μοιάζοντας, έτσι κι αλλιώς, με φλογερή, εύθραυστη έφηβη, ταιριάζει γάντι στη διττή Σούζι Μπάνιον, έτοιμη να φτάσει στα άκρα για να υπηρετήσει τη φύση της. Η Μία Γκοθ ενσαρκώνει θαυμάσια – και με την πιο ’70ς ταυτότητα – το ανυποψίαστο θύμα, την damsel in distress. Οσο για την Τίλντα Σουίντον, είτε είναι εκείνη που ενσαρκώνει τον Δρ. Κλέμπερερ (που είναι), είτε όχι, στο ρόλο της Μαντάμ Μπλανκ, παρότι μεταφέρει την αγέρωχη κομψότητα και τον δυσδιάκριτο, λεπτό συναισθηματισμό της, μένει μάλλον αναξιοποίητη, χωρίς μια αληθινά δυνατή σκηνή να επιδείξει τις ικανότητές της, που υπερβαίνουν και την ταινία.

Η «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο δεν είναι μια ταινία αμελητέα, είναι χάρμα οφθαλμών, αλλά μάλλον μόνον αυτών. Δεν προκαλεί ενδιαφέρον για τις ηρωίδες της, ούτε για τις ιδέες των οποίων ψήγματα διατυπώνει και, κυρίως, δεν είναι τρομακτική. Κανείς δεν θα χάσει τον ύπνο του όταν τη δει. Και σίγουρα όχι ο Ντάριο Αρτζέντο.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”GREEN BOOK”, Δευτέρα 11/3/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Το Πράσινο Βιβλίο

Green Book

του Πίτερ Φαρέλι

Πρωτοδημοσιευμένο το 1936 από τον Νεοϋορκέζο ταχυδρόμο και μετέπειτα εκδότη Βίκτορ Χιούγκο Γκριν, το «Πράσινο Βιβλίο», ή το «Πράσινο Βιβλίο του Νέγρου Αυτοκινητιστή» όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του, υπήρξε η βίβλος του Μαύρου ταξιδιώτη στις ΗΠΑ για τριάντα χρόνια. Ένας ετήσια ανανεούμενος οδηγός ακριβείας για τα ξενοδοχεία, τα φαγάδικα, τα καταστήματα και τα βενζινάδικα στα οποία μπορούσε ανενόχλητος να σταθμεύσει ο έγχρωμος επαγγελματίας –καλλιτέχνες, αθλητές και πλασιέ κατά κανόνα- σε εποχές βάναυσου φυλετικού διαχωρισμού.

Μετά την ψήφιση του Νόμου περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το Κογκρέσο το 1964 και την απαγόρευση του διαχωρισμού σε δημόσιους χώρους, το Βιβλίο έχασε αναπόφευκτα την πρακτική του αξία, μέχρι που σταμάτησε οριστικά να εκδίδεται το 1966. Το 1962, όμως, όπου τοποθετείται η νέα δραμεντί του Πίτερ Φαρέλι, ο οδηγός ήταν ακόμη χρήσιμος. Ειδικά στους Μαύρους που σκόπευαν να περιοδεύσουν στον αναχρονιστικά εντροπικό αμερικανικό Νότο.

Ο Δόκτωρ Ντον Σέρλεϊ, περιζήτητος πιανίστας του κλασικού ρεπερτορίου και γόνος αριστοκρατικής τζαμαϊκανής οικογένειας, όχι απλά δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά και χρειάζεται ως σοφέρ στην προσεχή τουρνέ του στην Λουιζιάνα κάποιον ικανό να τον προφυλάξει από δυσάρεστες καταστάσεις. Ο Τόνι Βαλελόνγκα, άνεργος οικογενειάρχης από το Μπρονξ, με πείρα πορτιέρη στη νεοϋορκέζικη νύχτα, σπεύδει για τη συνέντευξη. Τυπικός ρατσιστής, εκπλήσσεται δυσάρεστα με τη διαπίστωση πως ο δυνάμει μισθωτής του δεν είναι ούτε Λευκός, ούτε και «γιατρός». Κι ενώ αρνείται αρχικά τη δουλειά, που περιλαμβάνει και μικροθελήματα παντός τύπου, πείθεται στο άκουσμα της αμοιβής του.

Και το ταξίδι ξεκινά. Με τον σοφέρ χαλαρό, φλύαρο κι άξεστο μπροστά, τον μουσικό ευθυτενή και ακριβολόγο στο πίσω κάθισμα. Να εκπλήσσονται εναλλάξ με την άγνοιά τους για τον κόσμο του άλλου. Και να μαθαίνουν φυσικά. Ένα αταίριαστο ζευγάρι σε μια ταινία δρόμου. Ο οποίος όσο βαθύτερα οδηγεί στον Νότο, τόσο κοντύτερα φέρνει τους κινδύνους. Και μαζί τόσο δυνατότερη κάνει τη μεταξύ τους επικοινωνία.

Δεν υπάρχει τίποτα το απρόβλεπτο σε τούτη την πορεία, καμία συνάντηση, καμία απειλή, κανένας διδακτισμός που να μην εκπέμπεται πολύ πριν την κάθε στροφή. Προδιαγραμμένοι όλοι οι σταθμοί, σαν τον οδηγό του έντυπου κολαούζου. Κι όμως, η διαδρομή σε συνεπαίρνει αβίαστα. Είναι ο τρόπος που ψωμώνουν οι Βίγκο Μόρτνεσεν και Μαχερσάλα Αλι τους στερεοτυπικούς ρόλους τους, με ερμηνείες που μετρούν με ακρίβεια τα τικ, τις χειρονομίες και τα βλέμματα και χαμηλώνουν καίρια τους τόνους εκεί που ο συναισθηματισμός δείχνει να πυκνώνει. Είναι όμως, την ίδια στιγμή, και το ψύχραιμο μέσα στην τρυφερότητά του βλέμμα του Πίτερ Φαρέλι, που δεν αφήνει στιγμή τη διάδραση των χαρακτήρων να ξεπέσει σε παιχνίδι εξουσίας: η ταξική και φυλετική εξίσωση ανάμεσα στον Τόνι και τον Ντον τελείται ανεπαίσθητα θαρρείς, χωρίς να έχει αλλοιωθεί καμία από τις ιδιαιτερότητες του ήθους τους.

Το πιο πιθανό είναι πως, προς χάριν ενός feel good θεάματος, πολλά από τούτο το αυθεντικό χρονικό έχουν εξυγιανθεί από τους σεναριογράφους, στους οποίους πρωτοστατεί ο ηθοποιός και παραγωγός Νικ Βαλαλόνγκα, ο γιος του εκλιπόντα από το 2013 Τόνι. Βέβαιο είναι ακόμη πως η ταινία δεν ήρθε να λύσει το διαχρονικό πρόβλημα του ρατσισμού – εξάλλου δεν πάει να το παίξει καταγγελία. Ξέρει τα όριά της, και μέσα σε αυτά παλεύει με αισιοδοξία να δείξει πως τέτοιες ιστορίες αναπάντεχης φιλίας οι εποχές τεταμένης μισαλλοδοξίας τις χρειάζονται πάντα.

Featured post

LIVE ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΕΞΟΔΩΝ, ΣΑΒΒΑΤΟ 9/3/2019, ΣΤΙΣ 21:00, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΣΤΟ ΤΕΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ” BURNING”, Δευτέρα 25/2/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Το «Burning» του Λι Τσανγκ-ντονγκ, είναι ένα φιλμ μυστηρίου για την ίδια τη ζωή

Δέκα χρόνια μετά το «Poetry» ο Κορεάτης δημιουργός επιστρέφει με μια πολυεπίπεδη, βραδυφλεγή, σαγηνευτική ταινία.

Το «Burning» είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο New Yorker το 1992 με τον τίτλο «Barn Burning». Σε αυτό ένας άντρας συναντά ξανά μετά από χρόνια μια κοπέλα από το παρελθόν του και τον καινούριο της φίλο. Όταν μετά από ένα τσιγαριλίκι εκείνη θα αποκοιμηθεί, ο φίλος της θa εξομολογηθεί στον ήρωα ότι έχει μια ενδιαφέρουσα συνήθεια: περίπου κάθε δύο μήνες, βάζει φωτιά σε έναν στάβλο και τον κοιτάζει να καίγεται, φροντίζοντας να μην προξενήσει κακό σε κανέναν άνθρωπο ή ζώο.

Αυτή η σκηνή υπάρχει σχεδόν αυτούσια στην ταινία του Λι Τσανγκ-ντονγκ, όμως πριν φτάσουμε ως εκεί έχει προηγηθεί μια σχεδόν ώρα, στην οποία οι τρεις βασικοί ήρωες έχουν ήδη χτίσει μια παράδοξη σχέση και τουλάχιστον για έναν από αυτούς μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα κάτι για τον κόσμο του και το παρελθόν του. Αντίθετα από τους άλλους δύο.

Ο Γιονγκσού και η Χαέμι κατάγονται από την ίδια πόλη και γνωρίζονται από μικροί αν και σύμφωνα με την Χαέμι οι μόνες κουβέντες που είχαν ανταλλάξει στο σχολείο ήταν όταν ο Γιονγκσου της είχε πει πόσο άσχημη είναι. Τώρα έχει μεγαλώσει, έχει κάνει πλαστικές, μαθαίνει παντομίμα (μπορεί να προσποιηθεί ότι τρώει ένα μανταρίνι με τρόπο που σε κάνει να το νιώθεις στο στόμα σου), και δουλεύει ως μοντέλο σε προωθητικές ενέργειες καταστημάτων. Εκείνη θα αναγνωρίσει μια μέρα τον Γιονγκσού, θα τον καλέσει για ποτά και αργότερα θα κάνουν σεξ στο μικροσκοπικό διαμέρισμά της. Μόνο που πριν η σχέση τους προχωρήσει θα του εξηγήσει ότι φεύγει για ένα ταξίδι στην Κένυα και θα του ζητήσει να ταΐζει την γάτα της όσο θα λείπει.

Όσο εκείνη είναι απούσα ο Γιονγκσου θα επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι στην επαρχία φροντίζοντας το κτήμα όσο ο πατέρας του περιμένει να δικαστεί για την επίθεση του σε έναν δημόσιο υπάλληλο και θα επισκέπτεται το σπίτι της Χαέμι για να ταΐζει την γάτα. Την οποία δεν θα δει ποτέ όλο αυτό τον καιρό, ακόμη κι αν κάθε φορά που την επισκέπτεται θα βρίσκει το πιάτο της άδειο και αποδείξεις για την ύπαρξή της στην άμμο της. Κι όταν η Χαέμι θα του τηλεφωνήσει ότι επιστρέφει θα ανακαλύψει στο αεροδρόμιο ότι έχει έναν καινούριο φίλο, τον όμορφο και πλούσιο Μπεν που γνώρισε στο ταξίδι της. Και η πηγή των χρημάτων του Μπεν όπως και η φύση της σχέσης του με την Χαέμι θα παραμείνει σκοτεινή, σπρώχνοντας τον Γιονγκσου αλλά κι εμάς στο να αμφισβητούμε σχεδόν τα πάντα απ΄ όσα ακούμε και βλέπουμε.

όσες από τις ιστορίες της Χαέμι είναι αληθινές; Υπάρχει όντως ο γάτος της, ή τα ζώα απαγορεύονται στην πολυκατοικία της όπως λέει η σπιτονοικοκυρά της; Κι ο Μπεν καίει στ’ αλήθεια θερμοκήπια όπως εξομολογείται στον Γιονγκσού; Όλα αυτά τα ερωτήματα κι ακόμη περισσότερα, θα πάρουν πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις όταν η Χαέιμι πάψει να απαντά στο τηλέφωνό της κι ούτε εκείνος, ούτε κι ο Μπεν κατά την δική του παραδοχή μπορεί να την βρει.

Ο Λι Τσανγκ-ντονγκ ξετυλίγει την ιστορία του με έναν ρυθμό που μπορεί να μοιάζει ράθυμος μα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, προσαρμόζοντας το ύφος της ταινίας του με τον τρόπο που ένας χαμαιλέοντας αλλάζει το χρώμα του δέρματος του. Αρχικά παρακολουθείς μια ρομαντική ιστορία, στην συνέχεια ένα φιλμ για ένα ερωτικό τρίγωνο, στη συνέχεια μια μυστηριώδη αναζήτηση και τελικά ένα ψυχολογικό θρίλερ. Μα αυτό που μένει σταθερό στην διάρκεια αυτής της αφηγηματικής και συναισθηματικής διαδρομής είναι η αβεβαιότητα στην οποία το φιλμ σε κρατά βυθισμένο μια αβεβαιότητα που αντανακλά την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στα βαθύτερα υπαρξιακά ερωτήματα για την ζωή, το νόημα της, το αίνιγμα που είναι και που ως το τέλος μοιάζει να παραμένει άλυτο.

«Για μένα η ζωή είναι ένα μυστήριο» λέει κάποια στιγμή ο Γιονγκσου σε μια διαπίστωση που αν σταθείς να την αναλύσεις δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Τον περισσότερο καιρό, για τους περισσότερους από εμάς, η ζωή είναι κάτι σαν ένα τεράστιο σώμα νερού πάνω στο οποίο επιπλέουμε θεωρώντας το απλά ως δεδομένο. Και είναι μόνο μέσα από την τέχνη και μέσα από ταινίες όπως αυτή που μπορείς, σαν με ένα γυαλί, να κοιτάξεις κλεφτά τις σκιές και τα σχήματα που βρίσκονται στο βυθό του.

Featured post

Παρέμβαση ενάντια σε εταιρείες που εργάζονται για την όδευση του Διαδριατικού Αγωγού-TAP

Το πρωί της Τρίτης 12 Φλεβάρη, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση με πανό τρικάκια,κείμενα και αφίσες στη γειτονιά της Μαρτίου ενάντια στην όδευση του Διαδριατικού ενεργειακού Αγωγού TAP (Trans Adriatic Pipeline). Στην οδό 25ης Μαρτίου 21, στεγάζονται τα γραφεία των εταιρειών που ευθύνονται για την απαλλοτρίωση χιλιάδων στρεμμάτων γης για τις ανάγκες όδευσης του αγωγού.

Πρόκειται για τις εταιρείες ΙΝΦΟΔΗΜ , MTC Μακεδονική και E.N.Y. που συμβάλλουν στην άμεση εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων έναντι των κοινωνικών αναγκών. Η ΙΝΦΟΔΗΜ είναι υπεύθυνη για την κατασκευή Συστημάτων Γεωγραφικής Πληροφόρησης: σχεδίασε κεντρικές βάσεις γεωγραφικών δεδομένων στο μήκος όδευσης από την Ελλάδα μέχρι την Ιταλία ενώ αναπτύσσει και τη Διεπαφή χρήστη PAMS (Διαχειριστικό Σύστημα Κτηματολογίου, Απογραφής και Περιουσιακών στοιχείων). Η MTC Μακεδονική είναι υπεύθυνη για την εξαγωγή εκφυλισμένων αποζημιώσεων και αξιών αποκατάστασης καθώς και την πραγματοποίηση περιφερειακών έργων (τοπογραφικές και κτηματολογικές μελέτες) κατά τα διεθνή καπιταλιστικά πρότυπα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). Τέλος η E.N.Y.είναι ένα δικηγορικό γραφείο που εξειδικεύεται στην παροχή υπηρεσιών κτηματολογικής διαχείρισης και δικαιωμάτων ακίνητης περιουσίας για ιδιωτικούς φορείς όπως τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ευθύνεται άμεσα για τη παροχή νομικών υπηρεσιών σε σχέση με την ασφαλή και γρήγορη απαλλοτρίωση εκτάσεων γης που ανήκουν σε κατοίκους των περιοχών από όπου σχεδιάζεται η όδευση του αγωγού.

Ο διαδριατικός αγωγός αερίου ΤΑΡ είναι ένα έργο-ορισμός της ενεργειακής κεφαλαιοκρατικής αγοράς, προικισμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και της παρανομίας της παγκόσμιας ενεργειακής κατασκευαστικής ελίτ. Σκοπός του έργου είναι η ενεργειακή σύνδεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιρειών με δεκάδες δικογραφίες και πρόστιμα για περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους, περιμένει να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και της δωροδοκίας. Απέναντι σε αυτό το μεγαθήριο του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, κάτοικοι κατά μήκος όλου του αγωγού αγωνίζονται και  αντιστέκονται ενάντια στη λεηλασία και την καταστροφή της φύσης, ενάντια στη διαρκή υποβάθμιση και αλλοοτρίωση των ζωών τους και των ζωών όλων μας εν γένει.

Το ενεργειακό ζήτημα είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο διακρατικό διακύβευμα και οι προεκτάσεις που έχει στην πολιτικοστρατιωτική σκακιέρα ανυπέρβλητα σκοτεινές. Στην σύγχρονη πολιτική ιστορία η ενεργειακή ανάπτυξη και εκμετάλλευση πόρων (εξορύξεις υδρογονανθράκων, φυσικό αέριο κτλ) αποτελεί την κυριότερη αιτία διακρατικών πολέμων. Πολέμων που άφησαν και αφήνουν πίσω τους αίμα και καμμένη γή. Αν δεν θέλουμε λοιπόν να αποτελέσουμε βορά στα στόματα των κυρίαρχων, οφείλουμε να ενδυναμώσουμε όλες αυτες τις κοινωνικές και ταξικές πρωτοβουλίες που στοχοποιούν τα ίδια τα αίτια του πολέμου. Να συνδέσουμε και να συνδεθούμε με τους αγώνες ενάντια στην ενεργειακή ανάπτυξη που λεηλατεί και καταστρέφει τη φύση και τις ζωές μας. Ό,τι βρίσκεται μέσα στη γή, ανήκει σε αυτή και σε κανέναν από εμάς. Ο αγώνας των κατοίκων ενάντια στην όδευση του διαδριατικού (αλλά και κάθε άλλου) αγωγού αλλά και κάθε αγώνας ενάντια στις εξορύξεις, τις ΑΠΕ κ.α. είναι αγώνες ενάντια στην καταστροφή του φυσικού κόσμου. Είναι αγώνες ενάντια στην διαρκή υποτίμηση των όρων ζωής όλων μας. Είναι αγώνες για να μη ζήσουμε μέσα στην απόλυτη δυστοπία. Είναι αγώνες δίκαιοι και αναγκαίοι.

Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην όδευση του διαδριατικού αγωγού TAP

Η ενεργειακή ανάπτυξη είναι ένα βήμα πιο κοντά στον πόλεμο

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ” THE CAPTAIN ”, Δευτέρα 18/2/2019 στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Η Στολή του Λοχαγού

The Captain

του Ρόμπερτ Σβέντκε

Ο γερμανικής καταγωγής Ρόμπερτ Σβέντκε αφήνει πίσω του το χολιγουντιανό παρελθόν του για να αφηγηθεί με arthouse όρους μια αληθινή ιστορία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σκηνοθετημένη με μαεστρία αλλά γοητευμένη από την ίδια της την παράλογη βαναυσότητα.

Γεννημένος στη Γερμανία αλλά γνωστός περισσότερο για την καριέρα του στο Χόλιγουντ, η οποία περιλαμβάνει ταινίες όπως την αεροπορική περιπέτεια «Flightplan» (2005) με τη Τζόντι Φόστερ, την κατασκοπική κωμωδία δράσης «RED» (2010) και, πιο πρόσφατα, το αποτυχημένο franchise νεανικής φαντασίας «Divergent», ο Ρόμπερτ Σβέντκε επιστρέφει στη γενέτειρά του για να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, με όρους arthοuse σινεμά αυτή τη φορά, μια διαβόητη αληθινή ιστορία από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: την ιδιόμορφη περίπτωση του Βίλι Χέρολντ.

Βρισκόμαστε στο 1945, δύο μόλις εβδομάδες πριν από το τέλος του πολέμου, και η Γερμανία έχει καταληφθεί από το χάος, με την ήττα να διαφαίνεται πλέον καθαρά στον ορίζοντα. Έχοντας εγκαταλείψει τα καθήκοντά του, ο 19χρονος στρατιώτης Βίλι Χέρολντ πασχίζει να επιβιώσει γλιτώνοντας παρά τρίχα τόσο από τους διώκτες του όσο και από τους απελπισμένους από τα αλλεπάλληλα πλιάτσικα κατοίκους. Όταν ανακαλύπτει τυχαία ένα εγκαταλειμμένο γερμανικό στρατιωτικό όχημα, βρίσκει μέσα σ’ αυτό τη στολή ενός υψηλόβαθμου Ναζί. Θα τη φορέσει αρχικά για να ζεσταθεί, σύντομα όμως το ένστικτο της επιβίωσης θα τον ωθήσει να υιοθετήσει και την ταυτότητα του προκατόχου της. Καθώς η τύχη θα τον φέρει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για Γερμανούς λιποτάκτες, ο Χέρολντ θα διαπράξει μια σειρά από απάνθρωπα εγκλήματα εναντίον ομοίων του, που του χάρισαν το παρατσούκλι «ο Εκτελεστής του Εμσλαντ»

Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να επιβιώσει; Πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί ένα θύμα σε θύτη όταν του δοθεί η απαραίτητη εξουσία; Και σε ποιο βαθμό μπορεί να διαβρωθεί απ’ αυτήν ώστε να χάσει κάθε ηθικό φραγμό και υπόσταση του αληθινού εαυτού του; Ο Σβέντκε (ο οποίος υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο) χρησιμοποιεί σχεδόν συμβολικά το εύρημα της στολής για να διερευνήσει τα παραπάνω ερωτήματα, χρησιμοποιώντας παράλληλα το φρικιαστικό σκηνικό του πολέμου ως το πλέον ιδανικό φόντο για να ευδοκιμήσει μια τέτοια αποκρουστική και φαινομενικά ακραία «μεταμόρφωση».

Για τον Σβέντκε –και, προφανώς, για τον ήρωά του– η απάντηση είναι απλή: οποιοσδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε τέρας κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες και με τα κατάλληλα μέσα. Και ο Γερμανός σκηνοθέτης ενορχηστρώνει την τερατώδη αυτή μετάλλαξη με την αξιοζήλευτη βιρτουοζιτέ ενός Ευρωπαίου μάστερ που έχει μελετήσει μεθοδικά τους κλασικούς, με αιχμηρή ασπρόμαυρη φωτογραφία και με μια ταιριαστά ανησυχητική ερμηνεία από τον Μαξ Χουμπάχερ.

Μόνο που η απόπειρά του να αποτινάξει, έστω και για λίγο, το «βεβαρημένο» χολιγουντιανό παρελθόν του και να παραδώσει ένα βίαιο αριστούργημα φεστιβαλικών προδιαγραφών μοιάζει υπερβολικά ερωτευμένη με τον εαυτό της για να κάνει τον κόπο να διερευνήσει περαιτέρω τα κίνητρα του Χέρολντ, πέρα από το απλουστευτικό αυτό πρώτο επίπεδο του συμβολισμού του και πίσω από το ανέκφραστο νέο προσωπείο που φορά ο χαρακτήρας του. Καθώς ο Χέρολντ εκμεταλλεύεται επιδέξια την ίδια τη γραφειοκρατία της φασιστικής μηχανής και χειραγωγεί εξίσου αξιωματικούς, κρατούμενους και απλούς στρατιώτες που πριν από λίγο βρίσκονταν στην ίδια θέση μ’ αυτόν, η ταινία δεν κάνει καμία προσπάθεια να ανακαλύψει έστω και μια υποψία αμφιβολίας και συναισθήματος μέσα του, πέφτοντας στην παγίδα να τον απεικονίσει με τον ίδιο μονοδιάστατο και στερεοτυπικό τρόπο με τον οποίο το Χόλιγουντ συχνά σκιαγραφεί το Ναζί κτήνος. Κι έχοντας εξασφαλίσει πρώτα τη συμπάθεια του κοινού για τον κυνηγημένο πρωταγωνιστή της, το αναγκάζει στη συνέχεια να έρθει αντιμέτωπο με τα ολοένα και πιο φρικώδη και σαδιστικά εγκλήματά του.

Το μήνυμά του είναι ξεκάθαρο, όμως ο Σβέντκε δεν χάνει ευκαιρία να το επαναλάβει με τη διακριτικότητα πολυβόλου: Καθώς μας βομβαρδίζει με τη μία –δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη, είναι αλήθεια– σοκαριστική σκηνή μετά την άλλη, μοιάζει να αντλεί κι ο ίδιος μια κάποια σαδιστική ευχαρίστηση από την οργιαστική παρέλαση βαναυσότητας και παραλογισμού, φορώντας κι αυτός περήφανα ως άλλοθι τη νέα του καλλιτεχνική ταυτότητα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” ROMA ”, Δευτέρα 11/2/2019 στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Ρόμα

του Αλφόνσο Κουαρόν

Το αριστούργημα του Αλφόνσο Κουαρόν, μια επιστολή αγάπης και μνήμης στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν και την ταραγμένη χώρα, μέσα και έξω από τους τοίχους του σπιτιού του. Χρυσός Λέοντας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Μετά το «Gravity» και τα Όσκαρ, ο (άλλος) σπουδαίος Μεξικανός αφιερώνει ένα αριστούργημα στο χρόνο, στις γυναίκες και στην πόλη του, γεμάτο από τις δικές του «ανοχύρωτες» αναμνήσεις.

Ένα δάπεδο από μεγάλες πλάκες: το νερό που το ξεπλένει έρχεται ορμητικό, χωρίς να βλέπουμε ούτε το πρόσωπο, ούτε τα χέρια που το ρίχνουν. Καθώς το νερό έρχεται και φεύγει, πάνω του καθρεφτίζεται, σε αντανάκλαση, ένα σπίτι, ένα μπαλκόνι, ένα κομμάτι ουρανού, ένα αεροπλάνο. Έρχεται και φεύγει. Ξανά.

Το «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν είναι μια ταινία ασπρόμαυρη κι αυτό το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Οι αναμνήσεις του σκηνοθέτη από το Μέξικο Σίτι του ’71, από τη γειτονιά του που λεγόταν Ρόμα, αποτυπώνονται ως ανάμνηση, μ’ ένα απόλυτα εστέτ ύφος, σε μια νέα ερμηνεία του νεορεαλισμού. Ένα καινούριο σινεμασκόπ (ένα δικής του έμπνευσης 65mm), ψηφιακό και μοντέρνο. Χωρίς εντάσεις, χωρίς έντονα κοντράστ, με απαλό φως που όμως διαπερνά πρόσωπα και πράγματα. Είναι οι αναμνήσεις του κι οι γυναίκες που τις διαμόρφωσαν.

Σ’ ένα μεσοαστικό σπίτι τη «νέα» δεκαετία του ’70, η ζωή κυλά με τη φούρια της καθημερινότητας. Ο γιατρός μπαμπάς και η (με σπουδές βιοχημείας) οικοκυρά μαμά βιώνουν το χωρισμό τους, αλλά συγκαλυμμένα, μυστικά. Τα τέσσερα παιδιά και η γιαγιά αναπληρώνουν το θόρυβο, τις ταραχές και τα παιχνίδια. Όλα περνούν από τα χέρια κι από τα μάτια της Κλέο, της μιας από τις δυο υπηρέτριες του σπιτιού. Πιτσιρίκα κι η ίδια, στα πρόθυρα ενός αρραβώνα ίσως, φροντίζει για όλα και για όλους, παρηγορεί, αγκαλιάζει, φέρνει φαγητά, μαζεύει το τραπέζι και τα ρούχα, καθαρίζει, παρατηρεί. Κανείς δεν παρατηρεί την ίδια την Κλέο, παρά μόνο η κάμερα κι εμείς.

Για ώρα ο Κουαρόν ξεδιπλώνει την ταινία του υπερβολικά ήσυχα. Επίπεδα, ασήμαντα καθημερινά πράγματα σκεπάζουν μια ένταση που σιγά-σιγά, αδιόρατα αλλά καθηλωτικά, αυξάνεται με οικείες αφορμές. Η ετοιμόρροπη αυτοσυγκράτηση της Σοφία, της κυρίας του σπιτιού. Τα πείσματα των μικρών. Η αυλή που γεμίζει με τα κακά του σκύλου που δεν βγαίνει βόλτα: ποιος και πότε θα τα πατήσει; Κι ο φίλος της Κλέο, θα της δώσει ποτέ τη σημασία που αξίζει;

Για να συνδεθεί αυτή, η αδιόρατη, υπόγεια ένταση, σ’ ένα συναισθηματικό ποτάμι που θα οδηγήσει στο δεύτερο μέρος και στο φινάλε της ταινίας. Χωρίς υπερβολές, μόνο με αλήθεια. Για την αγαπημένη μεσοαστική τάξη που ποτέ δεν κοίταξε, πραγματικά, όσα συνέβαιναν γύρω της, πασχίζοντας να συντηρήσει τον τρόπο ζωής της χωρίς ανατροπές. Σαν το μεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο που, ξεκάθαρα, δεν χωρά να περάσει από την πόρτα του γκαράζ του σπιτιού και τραυματίζεται κάθε φορά, σε μια πεισματική προσπάθεια. Σαν τα αεροπλάνα που ταξιδεύουν στον ουρανό και κανείς, ποτέ, δεν αναρωτιέται πού πηγαίνουν. Σαν τις αφίσες στους δρόμους που φωνάζουν εναντίον του Ετσεβερία, που κανείς δεν τις προσέχει, λίγες μέρες πριν τη σφαγή του Κόρπους Κρίστι που η οικογένεια θα δει, φυσικά, από το παράθυρο.

Αυτό το σχεδόν σιωπηλό (και γι’ αυτό εκκωφαντικό) πολιτικό σχόλιο, ο Κουαρόν το στολίζει απολαυστικά, με μια εκπληκτική αναπαράσταση εποχής, όχι νοσταλγική, αλλά γεμάτη ζωντάνια. Χωρίς κατηγορώ, μόνο με μια παραδοχή της ταξικής αδικίας και μεγάλα αποθέματα αγάπης. Με ποπ αναφορές, από το soundtrack του «Jesus Christ, Super Star» που ακούει η οικογένεια στη γιορτή των Χριστουγέννων, μέχρι την «Ασύλληπτη Απόδραση» του Λουί ντε Φινές που παίζει το σινεμά, μέχρι τη χαριτωμένη, αυτοαναφορική (ας του την επιτρέψουμε, οριακά), σκηνή που τόσο θυμίζει τον… Τζορτζ Κλούνεϊ και το «Gravity».

Ταυτόχρονα, αυτή είναι μια ταινία – ωδή στη γυναικεία φύση, τη δύναμή της, την αντοχή και την προσαρμοστικότητά της. «Ό,τι και να σου πουν, εμείς οι γυναίκες είμαστε πάντα μόνες,» θα βάλει ο Κουαρόν τη μία ηρωίδα του να λέει στην άλλη. Και γι’ αυτό, για να τιμήσει την καθοριστική μοναξιά τους, τους χτίζει ένα περήφανο μνημείο μ’ αυτή την ταινία.

Όπως όλοι οι σπουδαίοι σκηνοθέτες, έτσι κι ο Κουαρόν κάνει πάντα την ίδια ταινία, ασχολείται με διαφορετικές περιβολές των ίδιων σκέψεων, για τη μοναξιά του ανθρώπου μέσα στο σύνολο, για τα προσωπικά όρια και πώς μπορεί κανείς να τα υπερβεί. Το ίδιο κάνει και στο «Ρόμα», αλλά, αυτή τη φορά, με μεγάλη αυτογνωσία, ειλικρίνεια και ηρεμία. Και μια συγκινητική υπενθύμιση, ότι δεν χρειάζεται να κοιτάς τα αεροπλάνα στην αντανάκλασή τους στο δάπεδο, μπορείς απλώς να κοιτάξεις ψηλά, στον ουρανό.

Featured post

Προβολή της ταινίας ” THE HOUSE THAT JACK BUILT ”, Δευτέρα 4/2/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ
The House that Jack Built
του Λαρς φον Τρίερ

Όχι μια ταινία για έναν serial killer, αλλά μια παραβολή κι ένας στοχασμός για την τέχνη, το καινούριο φιλμ του Λαρς φον Τρίερ είναι βαθιά προσωπικό κι αδιάλειπτα συναρπαστικό.

Η Ψυχή ανήκει στον Παράδεισο και το Σώμα στην Κόλαση

ΗΠΑ, δεκαετία του ’70. Παρακολουθούμε τον εξαιρετικά ευφυή Τζακ για ένα διάστημα 12 ετών και γινόμαστε «αυτόπτες μάρτυρες» των πέντε δολοφονιών-οροσήμων που διέπραξε, οι οποίες καθόρισαν την εξέλιξή του ως κατά συρροή δολοφόνο. Βλέπουμε τα τεκταινόμενα από την οπτική γωνία του Τζακ. Ενός ανθρώπου που ισχυρίζεται πως από μόνη της, κάθε δολοφονία είναι ένα έργο τέχνης.
«Για πολλά χρόνια έκανα ταινίες για καλές γυναίκες, τώρα έκανα μια για έναν σατανικό άντρα». Αυτή είναι η μόνη δήλωση του Λαρς φον Τρίερ για το «The House That Jack Built» και διαβάζοντάς την αφού έχεις δει το φιλμ δεν μπορείς παρά να νιώσεις τα ίχνη μιας ανατριχίλας στην σκέψη πως η φράση του Τρίερ για τον ηρώα του, είναι πολύ πιθανόν να περιγράφει τον ίδιο.
Γιατί ακόμη κι αν το «σπίτι του Τζακ» βασίζεται στην πρόφαση μιας ταινίας για έναν serial killer και έρχεται με την φήμη του σοκ, αν περιμένετε ένα «Seven», ή μια «Σιωπή των Αμνών» είναι σίγουρο ότι θα απογοητευθείτε βαθιά. Ναι, η βία είναι εκεί και κατά στιγμές είναι εξαιρετικά σκληρή αν και πάντα σερβιρισμένη με μια μερίδα μαύρου, ειρωνικού χιούμορ από αυτό που χαρακτηρίζει τον σπουδαίο Δανό –και που συχνά τον φέρνει μπροστά σε προβλήματα. Όμως η βία δεν είναι η ουσία. Βλέπετε, ο Τζακ, ένας μηχανικός στην Αμερική της δεκαετίας του 70 ο οποίος ονειρεύεται να χτίσει το τέλειο σπίτι, βλέπει την κλίση του στον φόνο ως την έκφραση μιας καλλιτεχνικής φλέβας, κάθε φρικτή του πράξη δεν είναι τίποτα λιγότερο από την απόπειρά του να δημιουργήσει ένα αριστούργημα.
Κι από την αρχή ήδη, είναι σαφές ότι τα όσα βλέπουμε στην οθόνη, είναι όσα ο Τζακ αφηγείται σε έναν αόρατο συνομιλητή ο οποίος ονομάζεται «Βερτζ», καθ οδόν προς κάπου που δεν μπορείς να είσαι βέβαιος που ή τι είναι είναι. Μα αν είσαι παρατηρητικός, γρήγορα θα αντιληφθείς ότι ο Βερτζ δεν είναι ένας ψυχολόγος ή ένας αστυνομικός στον οποίο ο ήρωας εξομολογείται, μα ο ίδιος ο Βιργίλιος, ο Ρωμαίος ποιητής της «Αινειάδας» κι οδηγός του Δάντη στους εννιά κύκλους της κόλασης στην «Θεία Κωμωδία». Κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται ελαφρώς αστείο ή επιδεικτικά λόγιο, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από ένα ευφυές τέχνασμα για να οδηγήσει με την σειρά του τους θεατές σε μια φιλοσοφικής υφής κουβέντα για την σημασία και την αξία της τέχνης και τον ρόλο που πρέπει να έχει η αγάπη και η ανθρωπιά στην δημιουργία της.
Γιατί κάτω από όλους τους φόνους, τους ακρωτηριασμούς, το αίμα και την φρίκη που η κάμερα του Τριερ ποτέ δεν φοβήθηκε να καταγράψει και που εδώ το κάνει με μια ψυχρή (με την έννοια της αποστασιοποίησης) απόλαυση, αυτή του η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από μια εσωτερική κουβέντα του σκηνοθέτη με τον ίδιο του τον εαυτό για τον το καθήκον και την ευθύνη του καλλιτέχνη, για την κινητήρια δύναμη πίσω από την δημιουργία οποιουδήποτε έργου τέχνης για τον ρόλο και τα όρια της ηθικής.
Αυτή είναι μια ταινία της οποίας κομμάτια των διαλόγων θα μπορούσαν να βρουν την θέση στην διατριβή ενός υποψήφιου διδάκτωρ τέχνης ή φιλοσοφίας και η οποία περιέχει αναλύσεις, σκέψεις, παραδείγματα από την ιστορία της τέχνης και της ανθρωπότητας που ξεκινούν κυριολεκτικά από τον Γκλεν Γκούλντ και τον Γουίλιαμ Μπλέικ (τα ποιηματά του «The Tyger» και «The Lamb» αποτελούν κάτι σαν leitmotif της ταινίας μαζί με το «Fame» του Ντέιβιντ Μπόουι) και φτάνουν ως την θεωρία της αξίας των ερειπίων του ναζιστή αρχιτέκτονα Αλμπερτ Σπέερ διαμέσου των διαφορετικών μεθόδων αποσύνθεσης που παράγουν το πιο γλυκό κρασί. Από αμέτρητους πίνακες μέχρι αποσπάσματα ταινιών (φυσικά και του ίδιου του Τρίερ), μουσικές κι από την Ακρόπολη μέχρι την βελανιδιά του Γκέτε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ, το φιλμ διατρέχει την ιστορία της τέχνης και την ηθική της, αντιπαραβάλλοντας την με την ανθρώπινη φύση, την ροπή προς το κακό, την ανάγκη της εξιλέωσης.
Πρόκειται για μια συναρπαστική πνευματικά διαδρομή, γεμάτη αντιφάσεις και ηλεκτρισμένα ερωτηματικά και στην διάρκεια της ταινίας είναι σαφές ότι ο Τρίερ δεν θέλει να σου προσφέρει απαντήσεις. Πιθανότατα δεν τις έχει ούτε ο ίδιος αφού νιώθεις ότι και οι δυο χαρακτήρες της ταινίας του απηχούν σκέψεις του ίδιου, είναι ο Τρίερ που μιλά από στο στόμα και τις πράξεις και των δύο. Εν τούτοις είναι σπάνιο και απολαυστικό να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να διερωτάται «φωναχτά» για ζητήματα που μοιάζουν να τον απασχολούν βαθιά, απευθυνόμενος την ίδια στιγμή στον εαυτό του, στους επικριτές, τους θαυμαστές και το κοινό.
Στα χέρια κάποιου άλλου κάτι τέτοιο πιθανότατα θα ήταν αφόρητα ομφαλοσκοπικό και βασανιστικά βαρετό, όμως στα χέρια του Τρίερ είναι μια ταινία που στις καλύτερες στιγμές της κάνει κεφάλια να εκρήγνυνται, τόσο από σφαίρες στην οθόνη, όσο κι από την πυκνότητα και την πολυπλοκότητα των σκέψεων που σου γεννά εκτός αυτής. Ο Τρίερ ξέρει να κάνει σπουδαίο σινεμά γεμάτο μικρά ή μεγαλύτερα σοκ, ανίερο χιούμορ και ιδέες που σε διαπερνούν με την ένταση πυρωμένου σίδερου και καταφέρνει να κάνει το ίδιο ακόμη κι αν αυτή η ταινία περισσότερο απ΄ οποιονδήποτε άλλον, αφορά στον ίδιο.

Featured post

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ με συντρόφους από AntifaSofia, από τα Βαλκάνια της εκμετάλλευσης και του εθνικισμού, στα Βαλκάνια της αλληλεγγύης και των αγώνων, Παρασκευή 18/01/2019, στις 20:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

 

Ποιος είναι ο στρατηγός Lukov (Λούκοφ) και τι ακριβώς είναι το Lukovmarsh;

Το Lukovmarsh είναι μια ναζιστική πορεία που πραγματοποιείται κάθε Φεβρουάριο στη μνήμη του στρατηγού, πολιτικού και υπουργού πολέμου Χρίστο Λούκοφ (1887-1943), ενός υποστηρικτή της ναζιστικής Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος σκοτώθηκε από τη Βιολέτα Γιάκοβα, μια αγωνίστρια της παράνομης οργανωμένης αντιφασιστικής αντίστασης στη Σόφια.
Μεταξύ των ετών 1942 και 1943 ο Λούκοφ ήταν επίσης ηγέτης της υπερεθνικιστικής οργάνωσης Ένωση των Εθνικών Βουλγαρικών Λεγεώνων, που απαιτούσε από τη βουλγαρική κυβέρνηση να στείλει τους Βούλγαρους Εβραίους στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης (τελικά η εκκλησία της Βουλγαρίας εμπόδισε σε γενικές γραμμές την εξόντωση των Εβραίων της Βουλγαρίας, οπότε ο βουλγαρικός στρατός για να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις του στον Χϊτλερ οδήγησε 11.343 ελληνόφωνους και σλαβόφωνους Εβραίους  στο στρατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα από τις περιοχές της ελληνόφωνης και σλαβόφωνης Μακεδονίας που είχε παραχωρήσει στη Βουλγαρία η ναζιστική Γερμανία – φαντάζομαι και από την Καβάλα) .

Πριν από 15 χρόνια, το 2003, η φιγούρα του Χρίστο Λούκοφ ανασύρθηκε από τον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας για πρώτη φορά και έκτοτε πραγματοποιείται η πορεία προς τιμήν του, ανεξάρτητα από τις επίσημες απαγορεύσεις το 2014 και το 2015 ή την “έλλειψη συντονισμού” με τον δήμο της Σόφιας το 2016 και το 2017 (οι διοργανωτές του Lukovmarsh προσέφυγαν εναντίον του δήμου σε διοικητικό δικαστήριο, το οποίο “τους δικαίωσε”). Οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες ανήκουν σε διάφορες φασιστικές βουλγαρικές ομάδες, μεταξύ των οποίων η Βουλγαρική Εθνική Ένωση, το εθνικιστικό κόμμα VMRO (που πλέον συμμετέχει στη βουλγαρική κυβέρνηση συνασπισμού), οι ναζιστικές ομάδες των “ultras” και το βουλγαρικό τμήμα της διεθνώς απαγορευμένης νεοναζιστικής οργάνωσης Blood and Honor. Τον τελευταίο καιρό, οι υμνητές του Λούκοφ προσπαθούν να μην επιδεικνύουν ανοιχτά ναζιστικούς συμβολισμούς όπως οι σβάστικες, έτσι ώστε να μην απαγορευτεί η πορεία, συνεχίζουν όμως να παρελαύνουν υπό τα ευκόλως αναγνωρίσιμα σύμβολα που χαρακτηρίζουν το διεθνές νεοναζιστικό κίνημα (κελτικοί σταυροί, σημαίες της Γερμανικής αυτοκρατορίας, ο ήλιος του Τρίτου Ράιχ κλπ.) κάτω από τα οποία κρύβεται η προσήλωσή τους στην πιο μισητή και απάνθρωπη ιδεολογία που έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα ο κόσμος. Ο Angel Djambazki, Βούλγαρος ακροδεξιός πολιτικός του VMRO και ευρωβουλευτής, υποστηρίζει ανοιχτά το Lukovmarch και τις οργανώσεις που το πραγματοποιούν.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”DOGMAN”, Δευτέρα 17/12/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

 Το «σκυλί που γαυγίζει, μην το φοβάσαι», ισχύει και για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε

Μια ιστορία Δαβίδ και Γολιάθ, μια ιστορία βίαιης εκδίκησης με κίνητρο την ανθρώπινη αποδοχή, μια ιστορία για τα ξεχασμένα από τον νόμο και το κράτος προάστια-φαντάσματα της Ιταλίας κι όσους ζουν και πεθαίνουν εκεί αφηγείται ο Ματέο Γκαρόνε στη νέα του ταινία, με εκπληκτική αισθητική αλλά όχι το ανάλογο συναίσθημα ή την πολυαναμενόμενη, σ’ όλη τη διάρκειά της, ένταση.

Βάζοντας, ευτυχώς, σε μια παρένθεση τις ενδιάμεσες ταινίες του, το «Reality» και το «Παραμύθι των Παραμυθιών», ο Γκαρόνε επιστρέφει στα λημέρια του «Gomorra». Αυτή δεν είναι μια ταινία για την Καμόρα, ούτε για τη Νάπολη, αλλά είναι ένα φιλμ για το έγκλημα, για τον κόσμο του και για τις παρυφές των ιταλικών μητροπόλεων, εκεί όπου είτε θα εγκληματίσεις για να ζήσεις, είτε δεν θα ζήσεις καθόλου.

Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του Πιέτρο Ντε Νέγκρι που συγκλόνισε την Ιταλία στα τέλη του ’80, το φιλμ παρακολουθεί από κοντά τον ήρωά του, τον Μαρτσέλο, στην καθημερινότητά του. Ο Μαρτσέλο ζει σε μια περιοχή που θυμίζει το έρημο τοπίο ενός κλασικού γουέστερν, με εμπορικά παραπήγματα και το θάνατο να ελοχεύει σε κάθε γωνιά: το σύμπαν του είναι τα μπιλιαρδάδικα, τα ενεχυροδανειστήρια, τα ουφάδικα, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, μια τεχνητή λίμνη γεμάτη μυστικά μπροστά τους.

Εκεί, ο Μαρτσέλο, μικροκαμωμένος, καθόλου ευνοημένος από τη φύση (ούτε κι από τη μοίρα, άλλωστε), διατηρεί το μαγαζί του, ένα κομμωτήριο και ξενοδοχείο για σκύλους συντροφιάς, ενώ ως πάρεργο είναι και ντίλερ κοκαΐνης. Τα σκυλιά που περιποιείται είναι η μεγάλη του αγάπη. Τα φροντίζει, τους κάνει μασάζ, τους μιλά, τα αποκαλεί τακτικά «amore», με τη μελιστάλαχτη, λεπτή φωνή του, τούς μοιράζει απλόχερα την τρυφερότητά του. Στα σκυλιά και τη μικρή του κόρη, από το διαλυμένο του γάμο, εκείνη για την οποία θα έκανε τα πάντα.

Η καθημερινότητα του Μαρτσέλο κυλά καθησυχαστικά μονότονα, ώσπου επιστρέφει από τη φυλακή ο παλιός φίλος του, Σιμόνε, ένας παντοδύναμος γίγαντας, καμένος από τα ναρκωτικά, αχαλίνωτος λόγω της μυικής του υπεροχής, μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί κάθε λεπτό. Λίγο από φόβο και λίγο από κολακεία, ο Μαρτσέλο θα βοηθήσει τον Σιμόνε στα εγκλήματά του, ώσπου να πέσει θύμα του, με κόστος την ελευθερία του ή, ακόμα χειρότερα, την υπόληψη των λίγων φίλων του. Ο Μαρτσέλο θα πνιγεί στην αδικία και θ’ αρχίσει να σιγοβράζει μέσα του μια φρικιαστική ιδέα εκδίκησης, στα μάτια του ηρωική.

Γνωρίζοντας καλά το σύμπαν που περιγράφει, ο Ματέο Γκαρόνε φτιάχνει μια ταινία τόσο όμορφη, που κάνει τις εφιαλτικές εικόνες της να μιλούν πιο επεξηγηματικά από τους ήρωές του. Με τη βοήθεια του Δανού διευθυντή φωτογραφίας Νικολάι Μπριέλ και των χωρίς τέλος κενών τόπων σε απεριόριστο σινεμασκόπ, χτίζει έναν κόσμο του τραγικού τίποτα, φωτισμένου μόνο από νέον, ποτέ από ήλιο, ξεφτισμένο και κακομεταχειρισμένο, σαν τους ανθρώπους που ζουν μέσα σ’ αυτόν. Με μια θριαμβευτική επιλογή στους δεύτερους ρόλους – κυρίως στα πρόσωπά τους που αρκούν για να σκιαγραφήσουν χαρακτήρες – η ταινία δίνει την ευκαιρία στον Μαρτσέλο Φόντε να λάμψει στον πρωταγωνιστικό ρόλο και να συζητιέται ήδη για βραβείο, παρότι η ερμηνεία του, που όντως δεν ξεχνιέται εύκολα, βρίσκει σημεία ανάπαυσης στην επανάληψη βλεμμάτων και μανιερισμών.

Είναι, λοιπόν, παράξενο που με μια τόσο εκρηκτική, ακόμα κι εμβληματική, ιστορία και με τέτοια τελειότητα στην αισθητική της, η ταινία δεν καταφέρνει να φτάσει τις κορυφώσεις που μοιάζουν αυτονόητες, όχι μόνο στο επίπεδο της βίας, αλλά κυρίως των διλημμάτων ζωής, της μανίας, της απελπισίας, της παράνοιας που θεωρητικά βιώνουν οι ήρωες. Το «Dogman» είναι μια ταινία που, με τον τρόπο της, τον εστέτ και πολυδουλεμένο, γαυγίζει δυνατά, αλλά δεν νιώθεις το δάγκωμά της, δεν παρασύρεσαι από το μύθο της, παρά μένεις να θαυμάζεις και να συμπληρώνεις τα συμπεράσματα, χρησιμοποιώντας αρχετυπικούς κανόνες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Featured post

Παρέμβαση στο ξενοδοχείο Oceanis στην Καβάλα, 07/12/2018

Παρασκευή, 7/12,στις 7 μ.μ,πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο ξενοδοχείο Oceanis στην Καβάλα.Σύντροφοι και συντρόφισσες,πετάξαμε τρικάκια εντός του ξενοδοχείου και φωνάξαμε αντιφασιστικά συνθήματα για περίπου δυο λεπτά.Το εν λόγω ξενοδοχείο,αύριο,στις 8 του μήνα,θα φιλοξενήσει εκδήλωση ενός νεοσύστατου κόμματος,με ομιλητή τον νεοναζί Ε.Συναδινό,ο οποίος μετά την αποχώρησή του από τη Χρυσή Αυγή,ίδρυσε την φασιστική ΠΑΤ.ΡΙ.Ε(Πατριωτική Ριζοσπαστική Ένωση). Όντας ευρωβουλευτής με το νεοναζιστικό κόμμα,ο Συναδινός υπήρξε από τα βασικά στελέχη της χρυσαυγίτικης συμμορίας.Το γεγονός ότι αποσχίστηκε από τη Χρυσή Αυγή δεν του δίνει συγχωροχάρτι.Το μόρφωμα που οικοδομεί βασίζεται,προφανώς,πάνω σε μισαλλόδοξες ιδέες,σε εθνικιστικά προτάγματα,τα οποία με την πρώτη ευκαιρία θα πάρουν σάρκα και οστά.Οι δολοφονίες και οι επιθέσεις των κάθε λογής φασιστών δε θα μείνουν αναπάντητες.Συνένοχοι στο όπλισμα των χεριών των νεοναζί αλλά και στο ρίζωμα του φασισμού στην κοινωνία είναι και οι ξενοδοχειακοί όμιλοι,οι οποίοι προσφέρουν απλόχερα στέγη σε εθνικιστικές ρητορείες. Θα είμαστε πάντα εκεί,ενάντια στους φασίστες,σε αυτούς που τους φιλοξενούν και σε οποιονδήποτε άλλον τους στηρίζει.

ΟΥΤΕ ΠΑΤ.ΡΙ.Ε,ΟΥΤΕ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ,ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΤΗΣ ΠΗΓΑΔΑΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΑΔΙΝΟΙ

Αντιφασίστες,Αντιφασίστριες

Featured post

Προβολή της ταινίας ”OPERATION FINALE”, Δευτέρα 10/12/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

“Operation Finale”: Συλλάβετε τον Eichmann

Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Λατινική Αμερική κατέστη «πόλος έλξης» για τα πρώην ανώτερα και ανώτατα στελέχη του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος. Μέσα στα επόμενα χρόνια και κυρίως την δεκαετία του ’60, πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ συρρέουν μαζικά προς την Νότια Αμερική, και δη προς την Αργεντινή, αποσκοπώντας στον εντοπισμό και στην σύλληψη, στην πραγματικότητα στην απαγωγή, και στην μεταφορά προ της ισραηλινής δικαιοσύνης του συνταγματάρχη των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Gestapo, Adolf Eichmann, του ανθρώπου που έχει υποδειχθεί ως ο αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος.

Η πραγματική ιστορία πίσω από την την απαγωγή του Eichmann και της μεταφοράς του στο Ισραήλ αποτελεί την υπόθεση του νέου δράματος που κλήθηκε να σκηνοθετήσει ο Chris Weitz (“About a Boy”, “The Golden Compass”, “Rogue One: A Star Wars Story“). Το “Οperation Finale”, όπως είναι ο τίτλος της ταινίας, αναμένεται να βγει στους αμερικανικούς κινηματογράφους κατά το τέλος του τρέχοντος καλοκαιριού και συγκεκριμένα στις 29 Αυγούστου και όχι μέσα στην περίοδο των κινηματογραφικών βραβείων, όποτε συνήθως τα κινηματογραφικά στούντιο επιλέγουν να κυκλοφορήσουν ταινίες με τέτοιου είδους κοινωνικό, ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο.

Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας κρατούν ο Ben Kingsley (“Gandhi”, “Schindler’s List“) που θα παίξει τον Eichman, καθώς και ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην μίνι σειρά “Show Me a Hero” και γνωστός από τους ρόλους τους στις ταινίες “A Most Violent Year”, “Inside Llewyn Davis”, “Ex Machina” αλλά και από τις πρόσφατες ταινίες του “Star Wars”Oscar Isaac, ο οποίος θα υποδυθεί τον πράκτορα της Mossad Peter Malkin.

Featured post

Συγκέντρωση – πορεία 6 Δεκέμβρη 2018 Καβάλα

 
10 χρόνια μετά….

Στις 6/12/2018, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση με μικροφωνική στην πλατεία Καπνεργάτη, στο κέντρο της Καβάλας. Περίπου 50 άτομα, ανάμεσά τους καθηγητές και μαθητές, έφτασαν στην πλατεία για να τιμήσουν τη μνήμη του Αλέξη. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, μοιράστηκε και διαβάστηκε  κείμενο καθώς επίσης ακούστηκαν αρκετά αντιμπατσικά/αντικρατικά/αντιφασιστικά συνθήματα. Το κέντρο της πόλης ήταν γεμάτο μπάτσους και ασφαλίτες, όλη η αστυνομική δύναμη της πόλης. Κι ένα πυροσβεστικό όχημα! Μετά από περίπου μία ώρα, ξεκίνησε πορεία με δυνατό παλμό, περνώντας μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, από κεντρικό δρόμο της πόλης και κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3. Σε όλη την πορεία, ματ και ασφαλίτες ακολουθούσαν από κοντά, θέλοντας να κάνουν επίδειξη ισχύος! Οι δυνάμεις καταστολής παρέμειναν στο κέντρο της πόλης μέχρι αργά το βράδυ, και φυσικά στους δρόμους γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3.

Δεν ξεχνάμε

Δε  συγχωρούμε

 

το κείμενο που μοιράστηκε:

 

Featured post

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ / STOP ANIMAL ABUSE / ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ

 

Καβάλα 2018

Και σαν να μην έφταναν μόνο οι φόλες… … κάποιοι άρχισαν να πυροβολούν τα αδέσποτα από τα μπαλκόνια τους!

Τη Δευτέρα 3/12, επιλέξαμε να επισκεφτούμε τις περιοχές του Βύρωνα και της Ραψάνη, μετά από βάσιμες πληροφορίες ότι απάνθρωποι ρίχνουν φόλες σε αδέσποτα και μη.

Κάποιος αρρωστημένος επίσης δε δίστασε να πυροβολήσει από το μπαλκόνι του ένα γατάκι.

Αν ο πολιτισμός σας είναι οι φόλες & οι βασανισμοί στα αδέσποτα ζώα! Τότε εμείς είμαστε αυτοί που θα σας διδάξουμε ηθική!

ΣΥΝέλευση Ενάντια στις ΦΟλες. ΣΥΝ.Ε.ΦΟ.

song by: Combichrist – What The Fuck Is Wrong With You?

Featured post

Προβολή της ταινίας ”LA SOMBRA DE LA LEY”, Δευτέρα 3/12/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Gun City

Στη Βαρκελώνη του 1921, εν μέσω αναταραχών μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας, ένας αστυνομικός το παίζει σε διπλό ταμπλό για να αποτρέψει έναν εμφύλιο πόλεμο.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”BlacKkKlansman”, Δευτέρα 26/11/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Η Παρείσφρηση

BlacKkKlansman

του Σπάικ Λι

Με μια πολιτική κωμωδία τοποθετημένη στα ’70ς, ο Σπάικ Λι επιτίθεται στον αμερικανικό ρατσισμό κάθε εποχής, απροκάλυπτα, έξω απ’ τα δόντια και με ακαταμάχητο στιλ.

Ο Σπάικ Λι πριν σχεδόν 30 χρόνια, στο «Do the Right Thing», ήταν γεμάτος οργή για τη ρατσιστική Αμερική, έριχνε έπιπλα σε τζαμαρίες, τα βίαια ξεσπάσματά του ζητούσαν δικαιοσύνη και ισότητα: τώρα έχει μεγαλώσει, μπορεί να κριτικάρει σαρκαστικά, να γελά στα μούτρα της ΚΚΚ, να κοροϊδεύει με την καρδιά του. Να μιλάει, απλώς, και ο λόγος του να έχει την ίδια δύναμη. Έχει μεγαλώσει και μαζί του η Αμερική. Αλλά η δεύτερη όχι αρκετά.

Το «BlacKkKlansman», η καλύτερη ταινία του εδώ και χρόνια, βραβευμένη στις Κάννες, ξεκινά με το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», τη σκηνή όπου η Σκάρλετ Ο’ Χάρα ψάχνει απεγνωσμένα ανάμεσα στην τεράστια έκταση των τραυματιών του εμφυλίου. Και τελειώνει με σκηνές από έναν άλλο εμφύλιο, αυτόν που έγινε πέρσι, το 2017, στη Σάρλοτσβιλ.

Ναι, η Αμερική δεν έχει μεγαλώσει αρκετά, ο ρατσισμός είναι ολοζώντανος κι ο Σπάικ Λι, γράφοντας και σκηνοθετώντας ακριβώς μια ταινία για το φλεγόμενο «τώρα», έχει την ωριμότητα να το κάνει με χιούμορ κι αυτό το τόσο δικό του coolness που ξεχειλίζει από κάθε σκηνή του φιλμ.

Το «BlacKkKlansman» βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τόσο ακραία που μοιάζουν υπερβολικά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν η «οργάνωση της λευκής υπεροχής» μοιάζει παντοδύναμη και οι Μαύροι Πάνθηρες καλούν τον κόσμο τους στα όπλα, ένας μαύρος αστυνομικός, ο Ρον Στάλγουερθ, αναλαμβάνει να διεισδύσει στην Κου Κλουξ Κλαν του Κολοράντο. Όχι μόνος του φυσικά, γιατί πώς θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός από την οργάνωση, αλλά με τη συνεργασία του Φλιπ, του Εβραίου λευκού συναδέλφου του. Οι δυο τους, με τόσα κοινά όσα και διαφορετικά χαρακτηριστικά, θα γίνουν το αχτύπητο δίδυμο («εγώ θα είμαι ο λόγος, εσύ το πρόσωπο»), που θα φέρει την Αμερική στο δρόμο της ισότητας και τον Νόμο στο δρόμο του δικαίου. Τουλάχιστον για πολύ λίγο.

Αν πει κανείς ότι η ταινία του Σπάικ Λι είναι κωμωδία, δεν θα έχει άδικο. Οι ίδιες οι προσωπικότητες (και το styling!) των ηρώων το προκαλεί κι οι απανωτές διαβρωτικές ατάκες το ενισχύουν. Η πλοκή ξετυλίγεται μέχρι και σαν slapstick, ανεβάζοντας διαρκώς τα ντεσιμπέλ της ακρότητας. Αν η ταινία προκαλεί αστείρευτο γέλιο, άλλο τόσο ξεφεύγει σε περιπέτειες ανοικονόμητες, με αποκορύφωμα ένα split screen – παράλληλο μοντάζ με την (πολιτισμικά ενδιαφέρουσα φυσικά, αλλά περιττή), συμμετοχή του Χάρι Μπελαφόντε. Αλλά, από την άλλη, πότε ο Σπάικ Λι ήταν εγκρατής για να γίνει τώρα και γιατί να το θέλει;

Η ταινία του είναι η πληθωρικότητα στα καλύτερά της. Μια ιδανική επιλογή στους πρωταγωνιστές (ο Ανταμ Ντράιβερ ίσως και στον καλύτερο ρόλο του κι ο Τζον Ντέιβιντ – γιος του Ντενζέλ – Γουόσινγκτον) και ένα απολαυστικό ρεπερτόριο δευτεραγωνιστών (από τον Τόφερ Γκρέις ως τον παλιό μόνιμο του Χαλ Χάρτλεϊ, Ρόμπερτ Τζον Μπερκ), δίνει τη βάση για ν’ απλώσει ο Σπάικ Λι το πέπλο της ατμόσφαιρας του. Φωτογραφία ζεστή, ’70ς, εσωτερικά φλεγόμενη, ρούχα ταυτισμένα με την εποχή της αντίρρησης, λυγερά νεανικά κορμιά, όχι, όχι λευκά, που μεταδίδουν την ορμή και τον αισθησιασμό τους, εμβόλιμες γραφιστικές σφραγίδες, μουσική που διανύει το φάσμα του μαύρου ρυθμού της δεκαετίας με την άνεση του γνώστη. Ένα μοναδικό και μεταδοτικό coolness που ο Σπάικ Λι έχει έμφυτο και μεταφέρει στο σινεμά του ακέραιο και που μπορεί να μεταμορφώσει μια πολιτική κωμωδία στο πιο σέξι δίωρο.

Κι από την άλλη, ο Σπάικ Λι κάνει, το 2018, ακριβώς την πολιτική ταινία που πρέπει να κάνει, με τη δύναμη και το απόλυτο που χρειάζεται. Κατηγορώ στον Ντόναλντ Τραμπ, κατηγορώ μέχρι εξευτελισμού στους ρατσιστές, αλλά και στο αμερικανικό πολιτικό και αστυνομικό Σύστημα. Κατηγορώ έξω από τα δόντια, χωρίς διακριτικότητα ή υπονόμευση ή τεχνάσματα: κατά μέτωπο και με το βλέμμα στην ευθεία. Σινεμά επίκαιρο, της ώρας, αλλά με την ψυχραιμία του ανθρώπου που, έτσι κι αλλιώς, εδώ και δεκαετίες, μ’ αυτό ακριβώς ασχολείται, γι’ αυτό φωνάζει με την κάμερά του κι αυτό διεκδικεί. Και, ταυτόχρονα, σινεμά τόσο όμορφο, δυνατό στις εικόνες του, στιλάτο, πολύχρωμο, βαθιά μαύρο. Με το ύφος και το ήθος ενός αληθινού soul brother που μας κάνει να τον αγαπάμε και να τον θαυμάζουμε ξανά – όχι ότι ποτέ σταματήσαμε.

Featured post

Πανό αλληλεγγύης για τους διωκόμενους της κατάληψης Mundo Nuevo

Χθες πρωί, 20/11, αναρτήσαμε πανό στο πάρκο Φαλήρου εν όψει της δίκης των 16 συντρόφων/ισσών από την κατάληψη Μundo nuevo στη Θεσσαλονίκη. Μετά από λίγο, με μεγάλη μας χαρά, ενημερωθήκαμε  ότι και οι 16 σύντροφοι αθωώθηκαν.

 

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

 

Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΟ ΡΕΜΑ ΚΑΡΑΤΖΑ ΑΠΟ ΚΑΒΑΛΑ

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ , ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΡΕΜΑ ΚΑΡΑΤΖΑ, ΣΗΜΕΡΑ 19 και 21 Νοεμβρίου , ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”HACKSAW RIDGE (Αντιρρησίας Συνείδησης)”, Δευτέρα 12/11/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Αντιρρησίας Συνείδησης

Hacksaw Ridge

του Μελ Γκίμπσον

Θεαματικές σκηνές δράσεις, στιγμές που προσφέρουν πηγαία συγκίνηση και μια δυνατή προσωπική ιστορία που αποδεικνύει πως η επιμονή στις ηθικές αξίες μπορεί να σώσει – κυριολεκτικά – ζωές επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία πως ο Μελ Γκίμπσον ακόμα γνωρίζει πώς να προσφέρει γνήσια, απολαυστική κινηματογραφική ψυχαγωγία.

Ο Ντος κατά την διάρκεια της μάχης Οκινάουα, μίας από τις πιο αιματηρές του Β’ παγκοσμίου πολέμου, έσωσε πάνω από 75 άντρες χωρίς να ανοίξει πυρ ή έστω να φέρει όπλο. Ήταν ο μόνος Αμερικανός στρατιώτης του Β παγκοσμίου πολέμου που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των μαχών και πρόσφερε τα μέγιστα χωρίς να φέρει οπλικό εξοπλισμό αφού είχε την πεποίθηση ότι ακόμα και ο πόλεμος δεν δικαιολογεί τους σκοτωμούς. Πρόσφερε ιατρικές υπηρεσίες στον στρατό μεταφέροντας τους τραυματισμένους από τις γραμμές του εχθρού ενώ βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με πυρά και τραυματίστηκε σοβαρά από χειροβομβίδα.

Είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς με την πρώτη τον «Αντιρρησία Συνείδησης» κολλώντας του τον χαρακτηρισμό «αμερικανιά». Η ταινία και έχει την καλογυαλισμένη όψη ενός χολιγουντιανού έπους και υπογραμμίζει με κάθε ευκαιρία τις ηθικές αξίες του πρωταγωνιστή της και χαιρετάει την πίστη στο αμερικανικό έθνος, όπως και το καθήκον του κάθε πολίτη να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Ταυτόχρονα, όμως, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός την αδικεί αμέσως καθώς ακαριαία ισοπεδώνει όλα της τα προτερήματα, προτιμώντας να παραμείνει μόνο στην επιφάνεια. Γιατί απλά ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» είναι μια ταινία φτιαγμένη με τους κανόνες του παλιού Χόλιγουντ και, ακόμα κι αν ο πατριωτισμός της μπορεί κατά στιγμές να γίνεται κόκκινο πανί για τον μέσο Ευρωπαίο θεατή, δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κανείς την μαεστρία με την οποία είναι από την αρχή φτιαγμένη καθώς και το πόσο αποτελεσματική είναι στην άντληση του συναισθήματος από τον θεατή.

Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνά κανείς το σκηνοθετικό παρελθόν του Μελ Γκίμπσον. Ο Γκίμπσον είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά την τραχύτητα, που κινηματογραφεί την ίδια την ενέργεια, που πολλές φορές γκρεμίζεται κάτω από τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του. Ο Μελ Γκίμπσον μπορεί να είναι ο σκηνοθέτης του «Apocalypto» αλλά είναι και ο σκηνοθέτης του «Braveheart», ένας δημιουργός που αγκαλιάζει τη βία στην εικονογραφία του και που στόχο έχει να κάνει τον θεατή του μέρος της δράσης και να τον βυθίσει στο επίκεντρο μιας συναισθηματικής δίνης, είτε αυτή αφορά την αγωνία και την συγκίνηση είτε, αντιθέτως, φλερτάρει με την αηδία και την αποστροφή.

Ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» έρχεται δέκα χρόνια μετά το «Apocalypto» και δώδεκα μετά τα «Πάθη του Χριστού», μόνο που εδώ η φρίκη της ιστορίας δεν αφορά το παρελθόν της κεντρικής Αμερικής ή το σκοτεινό κομμάτι της «πιο σημαντικής ιστορίας που ειπώθηκε ποτέ» αλλά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ιστορία του πρώτου αντιρρησία συνείδησης στην ιστορία της Αμερικής που τιμήθηκε με το μετάλλιο της τιμής για την σωτηρία πάνω από 75 αντρών κατά την διάρκεια της μάχης της Οκινάουα, μίας από τις πιο αιματηρές του Β’ παγκοσμίου πολέμου, χωρίς να ανοίξει πυρ ή έστω να φέρει όπλο.

Το πρώτο μισό της ταινίας, ακολουθεί τις δυσκολίες που συνάντησε ο Ντος στην προσπάθειά του να παραμείνει σταθερός στις αρχές του (για εκείνον, ο θάνατος στον πόλεμο ήταν εξίσου φόνος και υποστήριζε πως το σώμα του αντιδρά στο όπλο σαν να ήταν αλλεργικό απέναντί του) σε συνάρτηση με τους γονείς του, την αρραβωνιαστικιά του και στην συνέχεια με τους συφάνταρούς του. Το δεύτερο μισό αντιθέτως είναι εκείνο που βουτά στην κόλαση του πολέμου, που δανείζεται στοιχεία από την «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» και που θυμίζει σε όλους τι εστί ο παλιός, καλός σκηνοθέτης Μελ Γκίμπσον.

Γιατί ο Γκίμπσον δε χάνει ποτέ τον προσανατολισμό του μέσα στην φασαρία του πολέμου, ούτε σταματάει στιγμή να δίνει σημασία στην τοπογραφία της μάχης. Κάθε στιγμή, είναι απόλυτα κατανοητό το τι γίνεται, είναι απόλυτα σαφές σε ποιο σημείο κινούνται οι αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις, είναι εμφανές ποιος προχωρά και ποιος οπισθοδρομεί. Η αφήγηση της μάχης έχει ροή, έχει αρχή, μέση και τέλος και οι ακρωτηριασμένοι στρατιώτες ή τα φλεγόμενα πτώματα δεν είναι απλά παράγοντες του σοκ αλλά οργανικά στοιχεία της εξιστόρησης. Στον «Αντιρρησία Συνείδησης» ο Μελ Γκίμπσον βρίσκεται στα καλύτερά του, σπρώχνει την ένταση στα άκρα και διατηρεί την προσοχή του κοινού μέχρι το τέλος όχι κάνοντας φτηνά κόλπα εντυπωσιασμού, απλά λέγοντας με τον ιδανικό τρόπο την ιστορία του, προσφέροντάς της μια επική διάσταση και αναγνωρίζοντας χωρίς υποκρισία την σκοτεινή πλευρά της.

Δύο στοιχεία αποδεικνύονται ιδιαίτερα καθοριστικά για την επιτυχία του εγχειρήματος. Από την μία πλευρά, ο Αντριου Γκάρφιλντ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο ικανός είναι στην δημιουργία συμπαθητικών προσωπικοτήτων στο σινεμά. Το χαμόγελο του Ντος και η γενικότερη ευγενή του αύρα προσφέρουν μερικά πολυπόθητα διαλείμματα στις καταιγιστικές σκηνές του πολέμου, ακόμα και όταν γύρω τα πάντα φλέγονται σαν να βρισκόμαστε σε μια επίγεια κόλαση. Επιπλέον, η έμφαση στην εξερεύνηση του χαρακτήρα του και η συνεχής αναζήτηση της «σωτηρίας» και της «επιβίωσης» προσφέρουν έναν ηθικό κορμό που ξεπερνά τον υπέρμετρο (κατά στιγμές) πατριωτισμό και το γεγονός ότι, ουσιαστικά, οι Ιάπωνες αποτελούν έναν απλό απρόσωπο κακό στην αφήγηση.

Το δεύτερο στοιχείο που κάνει την διαφορά είναι το ίδιο το προσωπικό όραμα του Γκίμπσον. Ο «Αντιρρησίας συνείδησης» μπορεί να μοιάζει με «αμερικανιά» είναι όμως φτιαγμένος έξω από τον μηχανισμό του Χόλιγουντ (οι Χιούγκο Γουίβινγκ, Τερέσα Πάλμερ και Σαμ Γουόρθινγκτον είναι μόνο λίγοι από τους άπειρους Αυστραλούς συντελεστές του καστ) με βάση μόνο το τι έχει στο μυαλό του ο Γκίμπσον ως απαραίτητο για την αποτύπωση της ιστορίας στο πανί. Η ταινία είναι ένα παθιασμένο, προσωπικό όραμα ενός σκηνοθέτη που ξέρει να παίζει στη μεγάλη κατηγορία ακόμα και αν η κατηγορία αυτή τον έχει κατατάξει στους ανεπιθύμητους. Για αυτό και η ταινία είναι δείγμα ενός καλογυαλισμένου σινεμά που σέβεται τον θεατή και κάνει συνεχώς την καρδιά να χτυπάει δυνατά. Φυσικά και ο «Αντιρρησίας Συνείδησης» δεν είναι τέλειος. Εξάλλου, πέρα από τον χαρακτήρα του Ντος, οι υπόλοιποι ήρωες είναι μάλλον σχηματικά ανεπτυγμένοι και το πρώτο μισό της ιστορίας φλερτάρει επικίνδυνα με το μελόδραμα. Σαν σύνολο όμως η αφήγηση είναι εντυπωσιακά ειλικρινής και αυτό συγχωρεί στην ταινία σχεδόν τα πάντα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”BAD BOY BUBBY”, Δευτέρα 05/11/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

Bad Boy Bubby (1993, Rolf de Heer)

Ηθοποιοί: Nicholas Hope, Claire Benito, Ralph Cotterill, Syd Brisbane, Carmel Johnson

Υπόθεση: Ο Bubby είναι ένας 35χρονος άντρας, που η ασταθής, αυταρχική και θρησκόληπτη μητέρα του κρατά σκλαβωμένο μέσα στο σπίτι τους. Ο Bubby δεν έχει δει ποτέ το φως του ήλιου, αφού η μητέρα του τον έχει πείσει ότι ο εξωτερικός αέρας είναι δηλητηριώδης. Ο Bubby, που συναισθηματικά και πνευματικά βρίσκεται ακόμη στην παιδική ηλικία, μοιράζεται τα πάντα με την μητέρα του, η οποία τον κακοποιεί σωματικά και σεξουαλικά. Όταν τελικά καταφέρνει να φύγει από το σπίτι του, καταλήγει στους δρόμους, αντιμετωπίζει τη βιαιότητα του έξω κόσμου, επιδιώκοντας την προσωπική του λύτρωση.

 

Το Bad Boy Bubby είναι μια κατάμαυρη ιλαροτραγωδία, σκηνοθετημένη από τον Αυστραλό Rolf de Heer, η οποία εξαιτίας της αμφιλεγόμενης θεματικής της βάσης και μερικών ιδιαίτερων ενοχλητικών σκηνών δεν κατάφερε να βρει διανομή σε αρκετές χώρες. Το Bad Boy Bubby είναι ταυτόχρονα εξωφρενικό, ξεκαρδιστικό, προσβλητικό, βάναυσο, σκοτεινό, ωμό, ακατέργαστο, βέβηλο και δύσπεπτο, μια αρκετά προκλητική ταινία που καταφέρνει να συνδυάσει την ασχήμια με την ομορφιά και την απόλυτη διαφθορά με την πνευματική υπέρβαση. Από την κριτική των φανατικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, της οργανωμένης θρησκείας μέχρι και την επίθεση στον τρόπο λειτουργίας της βιομηχανίας του θεάματος και την εκμετάλλευση των γυναικών, το Bad Boy Bubby είναι τολμηρό, βλάσφημο, σκληρό και αστείο. Η συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά σκληρή και προκλητική και ενδέχεται να προσβάλει αρκετούς θεατές, οι οποίοι στο πρώτο 20λεπτο βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα απίστευτο μπαράζ σκληρότητας, κακοποίησης, αιμομιξίας, παρακμής και βίας απέναντι σε ζώα, μέσα σε ένα παρακμιακό, γκροτέσκο περιβάλλον που μυρίζει σήψη και αποσάθρωση. Η περιήγηση του Buddy στον έξω κόσμο, έναν κόσμο που δεν τον καταλαβαίνει, αποκτά τη διάσταση μιας υπαρξιακής οδύσσειας μέσα στη βία, την ανέχεια, την υποτίμηση, η οποία θα οδηγήσει στην αναζήτηση της προσωπικής λύτρωσης μέσα από πατροκτονικές τάσεις. Από το σκοτεινό, κλειστοφοβικό κλίμα του εσωτερικού του σπιτιού του, σταδιακά ο σκηνοθέτης αλλάζει τους τόνους προς το φωτεινότερο, με αποτέλεσμα η έκθεση του Buddy στον έξω κόσμο να διακρίνεται από μια εξωτική πολυχρωμία. Τα αισθήματα παίζουν ανάμεσα στη μελαγχολία, τη συγκίνηση και την πεσιμιστική διάθεση, με τον de Heer να εμμένει στο προκλητικό, κυνικό, σκληρό του ύφος, αφήνοντας όμως να φανεί ένας πιο ανθρώπινος πυρήνας στο κέντρο της ιστορίας. Αν και οι συνθήκες που περιγράφει η ταινία, απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ρεαλιστικές, το Bad Boy Buddy έχει μια συναισθηματική αλήθεια και μια πρωτόγονη ειλικρίνεια. Ένα μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής της επιτυχίας, η ταινία το οφείλει στην εκπληκτική ερμηνεία του Nicholas Hope, στον ρόλο του κοινωνικά απροσάρμοστου Buddy, ο οποίος καταφέρνει να παρουσιάσει τέλεια το μείγμα αθωότητας και απειλής του χαρακτήρα. To Bad Boy Buddy είναι μια έντονη, ανατρεπτική κινηματογραφική εμπειρία που προκαλεί τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος της.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”L’AMOUR ET LA REVOLUTION (έρωτας και επανάσταση)”, Δευτέρα 29/10/2018, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

“Έρωτας και Επανάσταση”: Γαλλική ταινία για το Κράτος των Εξαρχείων με… guest star τον “Ρουβίκωνα”

Πάρα πολλές είναι οι προβολές στο Youtube της Γαλλικής ταινίας “Έρωτας και Επανάσταση”(L’Amour et La Revolution) των Maud & Yannis Youlountas.

Η ταινία καταγράφει με ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ματιά την σημερινή κατάσταση του Ελληνικού Αναρχικού Κινήματος κάνοντας (υποχρεωτικά) focus στην Πλατεία Εξαρχείων και στο… αυτόνομο “Κράτους του Εξαρχιστάν”.

Παρουσιάζει ιστορίες μεταναστών, τις δράσεις των ομάδων αλληλεγγύης σε Αθήνα και νησιά, αλλά και ενέργειες ακτιβισμού που έχουν να κάνουν με το Αεροδρόμιο Καστελίου, τους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη κ.λ.π.

Από μια τέτοια ταινία προφανώς δεν θα μπορούσε να έλειπε και ο “Ρουβίκωνας” -μετά το 54ο λεπτό της ταινίας. Ιδρυτικό στέλεχος του οποίου για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα (η πρώτη ήταν πριν από λίγες μέρες στο Ισπανόφωνο TeleSur) επιλέγει να υπερασπιστεί δημόσια και on camera τις δράσεις και τις ενέργειες του.

Επιστρέφοντας στο φίλμ “Έρωτας και Επανάσταση” παρότι επιχειρεί να εξιδανικεύσει πρακτικές που κινούνται πέρα από τα όρια της νομιμότητας, αποτελεί μια εξαιρετική καταγραφή του “παράλληλου κόσμου” των Εξωκοινοβουλευτικών Αριστερών – Αναρχικών Κινημάτων στην Ελλάδα του 2018.

Αλλά και της καθημαγμένης Ελλάδας της παρατεταμένης λιτότητας με την λάθος συνταγή, την οποία έλαχε να… ισοπεδώσει η χειρότερη Κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Νομίζουμε πως αξίζει να την δείτε-ακόμη και όσοι θεωρείτε πως όλος αυτός ο κόσμος βρίσκεται ιδεολογικά απέναντι σας.

 

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ”THE INSULT”, ΔΕΥΤΕΡΑ 22/10/2018, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Το «The Insult» του Ζιάντ Ντουεϊρί είναι ένα πολιτικό δράμα που δεν ξέρει τι σημαίνει λεπτότητα, ή μέτρο

Σε μια γειτονιά της Βηρυτού, ένα συνεργείο του δήμου, διορθώνει κατασκευαστικά λάθη στους δρόμους, τρύπες στο οδόστρωμα. Κάτω από το μπαλκόνι του Τόνι και της εγκύου γυναίκας του Σιρίν, ο εργοδηγός Γιασέρ θα βραχεί από τα νερά του μπαλκονιού τους και θα του ζητήσει να προσέχει και δίχως την άδειά του θα δοκιμάσει να διορθώσει την υδρορροή τους. Μόνο που στην διάρκεια αυτής της σύντομης διαδικασίας, οι δυο άντρες θα έρθουν σε αντιπαράθεση και μια προσβλητική κουβέντα του Γιασέρ προς τον Τόνι, θα γίνει η αρχή μιας αντιπαράθεσης που γρήγορα θα ξεφύγει από τον έλεγχό τους.

Η ουσία της βεβαίως βρίσκεται όχι στην ίδια την πράξη ή τα λόγια που ειπώθηκαν –και στη συνέχεια στις πράξεις που θα ακολουθήσουν- μα στην ίδια τους την ταυτότητα, στο γεγονός ότι ο Τόνι είναι χριστιανός Λιβανέζος κι ο Γιασέρ Παλαιστίνιος και στο πως ο πρώτος δεν κρύβει ιδιαίτερα την εχθρότητά του απέναντι στους Παλαιστινίους.

Και με αφορμή μερικές μόνο λέξεις, το φιλμ του Νταουεϊρί θα δοκιμάσει να μιλήσει για κάτι πολύ μεγαλύτερο για το εκρηκτικό φυλετικό και θρησκευτικό καζάνι που βράζει στην Λιβανέζικη κοινωνία αλλά κι ολόκληρη την μέση ανατολή. Μονο που ο τρόπος που θα επιλέξει να το κάνει, αρχικά σαν να αντιγράφει –μάλλον χοντροκομμένα- τις ηθικές διελκυστίνδες του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί και στη συνέχεια δανειζόμενος τα φτηνά κόλπα μια τηλεοπτικής δικαστικής σειράς, δείχνει τετριμμένος και υπερβολικά βαρύγδουπος.

Οι προσθέσεις μπορεί να είναι καλές και η ιδέα πως κανείς δεν έχει μονοπώλιο στην ιδιότητα του μάρτυρα εν δυνάμει αξιοσημείωτη, μα το «The Insult» είναι προφανές σε όλα όσα έχει να πει, όπως το «ο φανατισμός είναι κακός» ή «δεν είναι ντροπή να ζητάς συγνώμη» και η κινηματογραφική του γλώσσα είναι βουτηγμένη στην υπερβολή και το μελόδραμα.

Featured post

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ” ΟΙ ΠΑΡΤΙΖΑΝΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ”, ΔΕΥΤΕΡΑ 15/10/2018, ΣΤΙΣ 21:30, ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Πρώτη προβολή στις 15/10/2018 ένα ντοκιμαντέρ για την εαμική αντίσταση! Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας 21:30

Με αφετηρία τις μαρτυρίες ανθρώπων που έλαβαν μέρος στην Αντίσταση, το ντοκιμαντέρ Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών επιχειρεί να ρίξει φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα τους, όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της Αθήνας.
Από την περίοδο του λιμού του ’41-’42, τα συσσίτια των λαϊκών επιτροπών και της Εθνικής Αλληλεγγύης, τις μεγαλειώδεις πορείες ενάντια στην επιστράτευση και την κάθοδο των Βουλγάρων, τις μάχες του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στις συνοικίες, την ίδρυση του ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, τις παράνομες προκηρύξεις και τα συνθήματα της ΕΠΟΝ στους τοίχους μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών, αγώνων και προσδοκιών για το πώς επέλεξαν να συγκρουστούν με την ηττοπάθεια και τη συνεργασία με τον ναζισμό-φασισμό.

Featured post

Αντιφασιστική συγκέντρωση – πορεία, 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 18/9/2018, Καβάλα

ΤΡΙΤΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2018

5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Περίπου 80 αντιφασίστες / αντιφασίστριες από Καβάλα, συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι στις 19:00 το απόγευμα, στο κάλεσμα για τα 5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκε κείμενο και μετά από μία ώρα ξεκίνησε η αντιφασιστική πορεία. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ασφαλίτες περνούσαν διαρκώς τσεκάροντας τον κόσμο που βρισκόταν στο λιμάνι.

Η πορεία πέρασε μπροστά από γνωστό ξενοδοχείο της πόλης (Galaxy), το οποίο φιλοξενεί τακτικά τις εκδηλώσεις των ασπόνδυλων, φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας τρικάκια. Στη συνέχεια, πέρασε κάτω από τα γραφεία της χρυσής αυγής, τα οποία φυλούσαν, όπως ήταν αναμενόμενο,οι μπάτσοι, οι οποίοι προκαλούσαν τους αντιφασίστες/στριες με τη συμπεριφορά τους, με το δήθεν νταηλίκι τους! Την πορεία ακολούθησαν δύο διμοιρίες περίπου μέχρι το τέλος της, λίγο πριν την κατάληψη Βύρωνος 3.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΖΕΙ, ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΝΑΖΙ

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται ο Παύλος Φύσσας από τον φασίστα της Χ.Α Γεώργιο Ρουπακιά και το τάγμα εφόδου της Νίκαιας. Μια δολοφονία που φρέναρε την ανεξέλεγκτη δράση της Χ.Α. στους δρόμους της Ελλάδας και σταμάτησε προσωρινά την ρατσιστική και μισαλλόδοξη δράση των γνήσιων υπηρετών του κεφαλαίου και των εφοπλιστών.

Οι τότε κυβερνώντες της ΝΔΠΑΣΟΚ, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή, συλλαμβάνουν την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας. Μια αντιφασιστική οργή που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και εκφράστηκε μέσα από τεράστιες διαδηλώσεις και ατέλειωτες συγκρούσεις. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε η κυβέρνηση της “αριστεράς” που ακολούθησε την ίδια λογική, αυτή της λιτότητας και των μνημονίων. Μόνο που με τη στάση και τις πολιτικές της επιλογές, η νέα τότε συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖ(Α)ΝΕΛ, λειτούργησε περισσότερο ως πλυντήριο άφεσης αμαρτιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενώ παράλληλα ενίσχυσε τη θεωρεία των δύο άκρων θέτοντας τον εαυτό της ως σωτήρα και θεμελιωτή της δημοκρατικής ομαλότητας. Αποτέλεσμα, 3 χρόνια μετά η δίκη συνεχίζεται, με όλα τα μέλη της Χ.Α. να είναι εκτός φυλακής και τον Παύλο στο χώμα.

Στη συνέχεια, το “Μακεδονικό Ζήτημα” θα δώσει την πάσα στον φασιστικό παροξυσμό, που ξαναβγάζει τα τάγματα εφόδου στους δρόμους και με ορμητήριο τα μακεδονικά συλλαλητήρια επιτίθεται ξανά σε καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, πρόσφυγες αλλά και σε όποιον δεν αρμόζει στα χαρακτηριστικά του νέου δήθενακομμάτιστου” χριστιανοταλιμπάν πατριώτη. Ο αγνός “πατριωτικός” αγώνας θα λειτουργήσει σαν βιτρίνα με τη βοήθεια και τις ευλογίες των πολιτιστικών συλλόγων και της εκκλησίας. Ενώ από πίσω φασιστικές γκρούπες, πατριωτικοί σύλλογοι, ακροδεξιά χουλιγκάνια και παραχριστιανικές οργανώσεις θα διαμορφώσουν το νέο εθνικιστικό οχετό. Φυσικά, από όλο αυτό δε γίνεται να λείπουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Με τη φιλελεύθερη ψηφοθηρική τους πολιτική και την ακροδεξιά ατζέντα, η αντιπολίτευση θα κλείσει πολλές φορές το μάτι στους σύγχρονους δωσίλογους των ταγμάτων εφόδου, νομιμοποιώντας την παρουσία τους στον δρόμο.

Ξέρουμε πως όλος αυτός ο θίασος της εθνικιστικής σήψης είναι αναγκαίος για τη διατήρηση του αστικού κράτους. Ξέρουμε ότι οι φασιστικές γκρούπες και η ναζιστική συμμορία της Χ.Α. προστατεύεται τόσο από τη δικαστική όσο και από την εκτελεστική εξουσία. Άλλωστε, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα από τη δίκη της Χ.Α. αποδεικνύεται πως οι μπάτσοι, όχι μόνο ήταν παρόντες στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, άλλα θα μπορούσαν να την είχαν αποτρέψει. Αντί αυτού, με τις κινήσεις τους κατεύθυναν το τάγμα εφόδου της Νίκαιας οδηγώντας το απευθείας πάνω στον Παύλο. Ο κατασταλτικός μηχανισμός κάνει τα στραβά μάτια σε κάθε φασιστική επίθεση, είτε προστατεύοντας τους φασίστες, είτε μαγειρεύοντας δικογραφίες. Το ξέρουμε καλά, από πρώτο χέρι.

Ως αντιφασιστικό κίνημα, καλούμαστε να αντισταθούμε σε αυτόν τον εθνικιστικό συρφετό. Να υπερασπιστούμε τους χώρους ελευθερίας κόβοντας τα χέρια των φασιστών από την ρίζα. Να εξαλείψουμε τον εθνικισμό στα σχολεία και στους χώρους εργασίας μας, στα στέκια και στις γειτονιές μας. Η ημέρα δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, είναι μέρα μνήμης και αντίστασης. Είναι η συνέχεια ενός αδιάκοπου αγώνα για μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες, μίσος, διακρίσεις και ρατσισμό. Για μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης.

ΚΑΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΌ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος

Featured post

ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΚΑΒΑΛΑ

 

Τον τελευταίο καιρό με πρόσχημα το Μακεδονικό ζήτημα, η παρουσία των φασιστών και οι επιθέσεις τους σε αυτοοργανωμένους χώρους και καταλήψεις έχουν αυξηθεί. Άλλες φορές εκμεταλλευόμενοι τα μακεδονικά συλλαλητήρια ως ορμητήρια ανά τόπους (Libertatia, Θεσσαλονίκη) και άλλες φορές μέσω νυχτερινών εμπρηστικών καταδρομών.

Έτσι και το βράδυ της Τετάρτης 5/9, η κατάληψη του Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη δέχθηκε εμπρηστική επίθεση. Αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή μέρους του εξοπλισμού και υλικές ζημιές στο χώρο. Κύριος στόχος ήταν το αρχείο και η βιβλιοθήκη, γεγονός που υποδηλώνει τις σκοταδιστικές τους τάσεις. Πρακτικές που θυμίζουν τη χούντα του Μεταξά και τις θηριωδίες των Ναζί. Λογικές που υποστηρίζονται από νοσταλγούς της επταετίας, στρατόγκαυλους και Θρησκόληπτους.

Οι επιθέσεις αυτές είναι μια γενικότερη προσπάθεια του εθνικού παροξυσμού να εδραιώσει την παρουσία του και να καταστείλει χώρους που αποτελούν εμπόδιο στην εξάπλωση του. Χώρους που προάγουν την αυτοοργάνωση, την ισότητα, την αλληλεγγύη και τον αγώνα ενάντια στο σκοτάδι του φασισμού.

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποβαθμίζουμε και να απαξιώνουμε τέτοιες φασιστικές παραβιάσεις. Αντιθέτως, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να σηκώνει αντανακλαστικά το κοινωνικό ανάχωμα της προστασίας και της αλληλεγγύης, μη δίνοντας σπιθαμή γης στους φασίστες.

Μόνο που τα ασπόνδυλα της Αλεξανδρούπολης δεν έχουν λάβει υπόψιν πως η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και το αντιφασιστικό κίνημα είναι αποφασισμένο να τσακίσει κάθε χέρι που αποπειράται να βλάψει έναν κοινωνικό χώρο.

Φασίστες, ολόκληρος ο κόσμος δεν φτάνει για να κρυφτείτε.

Καιρός να αλλάξετε πλανήτη!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΆΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟΥ

αυτόνομο στέκι Καβάλας

κατάληψη Βύρωνος 3

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘SOUND OF NOISE’, Δευτέρα 13/8/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

 


Το Sound of noise είναι μια Σουηδική ‘εγκληματική κωμωδία’ του 2010 από τον Ola Simonsson και τον Johannes Stjärne Nilsson. Είναι η ιστορία μιας ομάδας μουσικών που κάνουν τρομοκρατική επίθεση σε μια πόλη, εκτελώντας μουσική σε αντικείμενα στα διάφορα ιδρύματα της πόλης. Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας Μιούζικαλ για ένα Διαμέρισμα και Έξι Τραγουδιστές του 2001, η οποία έγινε από τους ίδιους ανθρώπους και ακολούθησε την ίδια ιδέα. Ο τίτλος προέρχεται από το Ιταλικό φουτουριστικό μανιφέστο του 1913 Luigi Russolo «Η Τέχνη των Θορύβων

Ο αστυνομικός Amadeus Warnebring γεννήθηκε σε μια μουσική οικογένεια με μακρά ιστορία διάσημων μουσικών. Κατά ειρωνικό τρόπο, μισεί τη μουσική. Η ζωή του ρίχνεται σε χάος όταν μια μπάντα τρελών μουσικών αποφασίζει να εκτελέσει μια μουσική αποκάλυψη χρησιμοποιώντας την πόλη ως την ορχήστρα τους … Αδικαιολόγητα, ο Warnebring ξεκινά την πρώτη του μουσική έρευνα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ”ISLE OF DOGS”, Δευτέρα 6/8/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

 

Το Νησί των Σκύλων

Isle of Dogs

του Γουές Αντερσον

Το νέο stop-motion animation του Γουές Αντερσον – ένα απολαυστικό, πανέμορφο και καυστικά πολιτικό σχόλιο πάνω στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τα κατοικίδια της ζωής μας. Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Η πρώτη stop motion ταινία του Γουές Αντερσον είχε ως βασικό ήρωα μια αλεπού και η δεύτερη την πιο αξιαγάπητη αγέλη σκύλων που είδαμε ποτέ στο σινεμά, σε ένα φιλμ που είναι τόσο γεμάτο από ομορφιά αλλά και σκληρότητα, υπέροχους χαρακτήρες, απολαυστικές λεπτομέρειες αλλά και πολιτικό μήνυμα. Η ιστορία του ξεκινά πίσω στην εποχή των σαμουράι με έναν πρόλογο που μιλά για το προαιώνιο μίσος της δυναστείας των Κομπαγιάσι για τους σκύλους, πριν μεταφερθεί είκοσι χρόνια στο μέλλον, στην πόλη του Μεγκασίτι, στην οποία μια επιδημία γρίπης των σκύλων έχει «αναγκάσει» τον δήμαρχο Κομπαγιάσι να εξορίσει όλα τα σκυλιά σε ένα γειτονικό νησί-σκουπιδότοπο.

Και είναι εκεί όπου ο μακρινός ανιψιός του, Ατάρι Κομπαγιάσι, θα προσγειωθεί ψάχνοντας τον αγαπημένο σκύλο-σωματοφύλακά του Βούλες, ο οποίος ήταν ο πρώτος που εκδιώχθηκε από την πόλη στο νησί. Με την βοήθεια μιας αγέλης σκυλιών που όλα ήταν κάποτε κατοικίδια εκτός από τον αδέσποτο Αρχηγό, θα διασχίσει το μήκος αυτού του τόπου εξορίας μέχρις ότου να ανακαλύψει τι συνέβη στον σκύλο του, σε ένα ταξίδι που είναι προφανώς κυριολεκτικό όσο και μεταφορικό, γεμάτο περιπέτεια και επίπεδα αυτογνωσίας.

Τοποθετημένο σε μια ρετροφουτουριστική Ιαπωνία για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την αγάπη του Αντερσον και της ομάδας των συνεργατών του (οι Ρόμαν Κόπολα Τζέισον Συόρτσμαν και Κουνίτσι Νομούρα που έγραψαν μαζί του το σενάριο) για το γιαπωνέζικο σινεμά, από τον Κουροσάουα έως τον Μιγιαζάκι, τις φουτουριστικές ταινίες και φυσικά τα σκυλιά, το «Isle of Dogs» είναι ένα σκυλο-μεζεδάκι για τα μάτια, μια σειρά από υπέροχα ταμπλό βιβάν γεμάτα από τόσες πολλές λεπτομέρειες που σε κάνουν να αδημονείς για την στιγμή που θα το ξαναδείς, ή για εκείνη που θα το μελετήσεις προσεκτικά πατώντας ξανά και ξανά το pause.

Μα είναι η ιστορία του, γεμάτη αξιολάτρευτα ιδιαίτερους ήρωές και βασισμένη σε μια γνώριμη μα εντελώς απολαυστική διαδρομή φιλίας και θριάμβου του μικρού, του αδύνατου, του παραμελημένου που σε κάνει να ταυτιστείς και να αγαπήσεις το φιλμ ακόμη περισσότερο. Γιατί το «Isle of Dogs» ακόμη κι αν έχει ως πιο θετικούς από τους ανθρώπινους ήρωές του, τον 12χρον Ατάρι και μια Αμερικανίδα μαθήτρια ενός ιαπωνικού σχολείου δεν είναι προφανώς μια ταινία για παιδιά.

Πίσω από την εξιστόρηση αυτού του ταξιδιού προς την αμοιβαία εμπιστοσύνη, την βαθιά φιλία και την αγάπη, υπάρχει μια κάθε άλλο παρά κρυμμένη πολιτική παραβολή για τους κινδύνους της απόλυτης εξουσίας, τον φασισμό, την ρητορική της εθνικής καθαρότητας, την καταπίεση της διαφορετικότητας, ακόμη και το μεταναστευτικό.

Ομως ακόμη κι αν μιλά για τόσα πολλά και τόσα σοβαρά, ίσως η μόνη στιγμή που το φιλμ στραβοπατά είναι το ίσως λίγο πιο βιαστικό και «τακτοποιημένο» τέλος του, αφού στην διάρκειά του κατορθώνει με αριστοτεχνική λεπτότητα να ισορροπήσει την τρυφερότητα με μερικές αληθινά σκοτεινές, ακόμη και βίαιες σκηνές και να δώσει σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες του, σκύλων αλλά κι ανθρώπων την πολυπλοκότητα, τα επίπεδα, τα χαρακτηριστικά που θα τους κάνουν ξεχωριστούς.

Γεμάτο αξιομνημόνευτες στιγμές, δίχως να φοβάται τα συναισθήματα, το χιούμορ, την συγκίνηση αλλά και την θλίψη ή την μελαγχολία, το «Isle of Dogs» διερωτάται «whatever happened to man’s best friend?», αλλά στην ουσία δεν ρωτά τι συνέβη ή τι απέγιναν οι σκύλοι, μα τι στ΄ αλήθεια συνέβη στον σύγχρονο άνθρωπο. Κι όχι δεν χρειάζεται να κοιτάξεις στην Ιαπωνία του μέλλοντος για να βρεις την ερώτηση καίρια κι επείγουσα.

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘COLD SKIN’, Δευτέρα 30/7/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Cold Skin trailer: Λάβκραφτ-τέρατα και Ιρλανδοί μετεωρολόγοι στην ταινία τρόμου του Xavier Gens

Μια δεκαετία πριν, μπήκε δυναμικά στη σκηνή των πιο πολλά υποσχόμενων νέων σκηνοθετών τρόμου με το Frontière(s) (Νο 7 στις Καλύτερες Γαλλικές Ταινίες Τρόμου του Horrorant), όμως τα επόμενο μεγάλο βήμα δεν ήρθε ποτέ με τα HitmanThe Divide και τη συμμετοχή του στο The ABCs of Death, να τον αφήνουν στάσιμο.

Τα τελευταία χρόνια όμως, ο Xavier Gens φαίνεται ότι έβαλε το κεφάλι κάτω και επιστρέφει δυναμικά, όχι με μία, όχι με δύο αλλά με τρεις ταινίες, με την πρώτη το The Crucifixion να έχει ήδη κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες, και τη τρίτη, το Budapest να είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μια κωμωδία που θα δούμε το καλοκαίρι.

Εμείς θα ασχοληθούμε με τη δεύτερη, το Cold Skin, ένα θρίλερ επιβίωσης που μας πάει στο βόρειο Ατλαντικό, στα όρια του αρκτικού κύκλου, σε ένα απομονωμένο μικρό νησάκι όπου καταφτάνει ο Ιρλανδός Friend για να αντικαταστήσει τον τωρινό παρατηρητή καιρού, και να μείνει εκεί για έναν ολόκληρο χρόνο.
Όταν φτάνει εκεί όμως, το μόνο που βρίσκει είναι έναν ημίτρελο φαροφύλακα που τον ενημερώνει ότι ο μετεωρολόγος πέθανε λόγω ασθενείας.
Όταν όμως πέφτει το σκοτάδι, τα τρομακτικά πλάσματα που βγαίνουν από το νερό αποκαλύπτουν τη πραγματική αιτία θανάτου του…

Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο παρθενικό βιβλίο του Καταλανού Albert Sánchez Piñol, με τουςJesús Olmo (28 Weeks Later) και Eron Sheean (The Divide) να έχουν αναλάβει τη διασκευή και τους David Oakes (The White Queen), Ray Stevenson (Thor: Ragnarok), Aura Garrido(El Cuerpo) και John Benfield (Cassandra’s Dream) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Παρότι δεν πρόκειται για διασκευή κάποιου από τα γραπτά του H.P. Lovecraft, το βιβλίο και κατ’ επέκταση η ταινία είναι βαθιά επηρεασμένη από τη νοσηρή του φαντασία, κάτι που άλλωστε δεν έχουν καμία διάθεση να κρύψουν.

Το Cold Skin έκανε πρεμιέρα το φθινόπωρο στα φεστιβάλ L’Étrange και Sitges, και συνεχίζει μέχρι και σήμερα τη φεστιβαλική του πορεία, χωρίς να έχει ακόμα ημερομηνία ευρείας διανομής.

Featured post

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ & ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΟΥΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΤΑΛΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 25/7/2018, ΣΤΙΣ 11:00 ΤΟ ΠΡΩΙ, ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ, ΦΑΡΜΑΚΑ – ΓΑΖΕΣ – ΑΝΤΙΠΥΡΕΤΙΚΑ – ΑΛΟΙΦΕΣ – ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ -ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΟΡΟΣ-

Οι ανάγκες για τους πυρόπληκτους της Αττικής έχουν τροποποιηθεί

  • Είδη υγιεινής
  • Κλινοσκεπάσματα
  • Εσώρουχα
  • Απορρυπαντικά
  • Μάσκες μιας χρήσης – γάντια μιας χρήσης
  • Βαζελινούχες γάζες fucidin
  • Αποστειρωμένες γάζες μεσαίο μέγεθος
  • Αποστειρωμένες γάζες μεγάλο μέγεθος
  • Φιάλες ορού ringers
  • Φιάλες ορού dextrose
  • Παλμικά οξύμετρα
  • Ηλεκτρονικά πιεσόμετρα
  • Τζελ εγκαύματος τύπου flagyl/ flogocalm
  • Pulvo spray
  • Γάντια νιτριλίου
  • Αλουμινοκουβέρτες
  • Μάσκες μιας χρήσης v2
  • Αυτοκόλλητα ράμματα
  • Ήπιο αντισηπτικό τύπου hibitane
  • Μπαταρίες ΑΑ και ΑΑΑ
  • Παυσίπονα
  • Λαβίδες
  • Ποδιές μίας χρήσεως

ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 25/7 ΣΤΙΣ 22:00 ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ 26/7 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΣΤΙΣ 20:00!


Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Featured post

Προβολή του ντοκιμαντέρ ”WHAT HAPPENED, MISS SIMONE?”, Δευτέρα 23/7/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Berlinale 2015: «What Happened, Miss Simone?» αναρωτιέται το ντοκιμαντέρ για την ταραγμένη ζωή της ντίβας της τζαζ

Μοναδική, ευφυής, αξεπέραστη, ντίβα. Διαταραγμένη, διπολική, εθισμένη, κακοποιημένη σύζυγος και βίαιη μητέρα. Πολιτική ακτιβίστρια, σύμβολο black power, ή απλώς οργισμένη. Τι συνέβη Κα Σιμόν;

Η Νίνα Σιμόν ανεβαίνει στη σκηνή επιφυλλακτικά. Το πλήθος χειροκροτεί κι εκείνη κάνει μία κλισέ χορευτική υπόκλιση, όμως το πρόσωπό της είναι σχεδόν ενοχλημένο, εχθρικό. Βρίσκεται στα μεσήλικά της χρόνια, έχει επιστρέψει στις live εμφανίσεις μετά από πολυετή απουσία. Κάθεται στο πιάνο και μουρμουρίζει ένα καλησπέρα μέσα από τα δόντια. Το κοινό ξεσπά σε χειροκροτήματα και κραυγές κι εκείνη, επιτέλους, χαμογελά. Τα δάχτυλά της αρχίζουν να γλιστράνε με επιδεξιότητα στα πλήκτρα, η φωνή της βγαίνει καπνισμένη, βασανισμένη και σημαντική. Ομως όταν μία γυναίκα σηκώνεται από την καρέκλα της, η Σιμόν διακόπτει απότομα το τραγούδι με βρισιές και απειλές, απαιτώντας από την άτυχη θεατή να ξανακάτσει αμέσως στη θέση της. Τα μάτια της είναι γεμάτα οργή. Σε λίγα μόνο λεπτά, ολόκληρη η ντίβα αποκαλύπτεται: η ευφυής πιανίστας και η ανασφαλής performer. Η τζαζ μουσικός με τον μοναδικό ήχο και η οργισμένη καλλιτέχνης που πίστευε ότι δεν τη σεβόταν κανείς. Η σταρ και η γυναίκα.

Το ντοκιμαντέρ της Λιζ Γκάρμπους («Love, Marilyn», «Bobby Fischer Against the World») θα επιχειρήσει να τη δείξει ολόκληρη. Λουσμένη στο φως του ταλέντου της και χαμένη στο τρομαχτικό σκοτάδι του διπολισμού της. Δε θα την ηρωποιήσει, δε θα την εξιδανικεύσει, αλλά θα είναι φανερό σε κάθε ένα πλάνο πόσο πολύ την αγαπά. Δε θα πάρει θέση, όσο θα κάνει την ερώτηση του τίτλου (το οποίο είναι απόσπασμα από το ποίημα της Μάγια Ανγκέλου για τη Νίνα Σιμόν, «The Singer Will Not Sing»): «Τι συνέβη, κυρία Σιμόν;»

Mέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό (φωτογραφίες της παιδικής ηλικίας, των καλοκαιριών της εφηβείας στα jazz clubs του Ατλάντικ Σίτι) η Γκάρμπους μας συστήνει την μικρή Γιουνίς Γουέιμον από τη Βόρειο Καρολάινα – την πιτσιρίκα που οι γονείς και οι δασκάλες της είχαν ξεχωρίσει ως μουσικό ταλέντο στο πιάνο και την προόριζαν για να γίνει η πρώτη μαύρη πιανίστα που θα έπαιζε στο Carnegie Hall. Μέσα από ηχητικά αποσπάσματα συνεντεύξων που είχε δώσει η Σιμόν λίγο πριν πεθάνει (έφυγε το 2003 από καρκίνο) μάς ξαναγεί σ’ αυτή την απαιτητική, μοναχική, ιδιαίτερη παιδική ηλικία: όταν τελείωνε το σχολείο κι αντί να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά στο γκέτο, εκείνη διέσχιζε στην άλλη πλευρά, την πλευρά των λευκών, για να κάνει μαθήματα. Οταν όμως έδωσε εξετάσεις στο νεοϋρκέζικο Ωδείο, την έκοψαν, φυσικά λόγω των φυλετικών διακρίσεων της κλασσικής παιδείας στη δεκαετία του 50.

Νιώθοντας ότι οι γονείς της δεν μπορούν να τη συντηρούν πλέον, η 17χρονη Γιουνίς πιάνει δουλειά τα βράδια σε τζαζ κλαμπ του Ατλάντικ Σίτι. Κρυφά, για να μην τους ντροπιάσει (καθώς εκτιμούσαν μόνο την κλασική μουσική κι όχι τα μπλουζ και τη τζαζ). Για αυτό κι αλλάζει το όνομά της – «Νίνα» γιατί έτσι τη φώναζε ο τότε φίλος της και «Σιμόν» από τη Σιμόν Σινιορέ, τη γαλλίδα ηθοποιό που αγαπούσε. Στα κλαμπς της ζητούν να τραγουδήσει, εκεί πρωτοακούν τη φωνή της, έρχεται το συμβόλαιο για δίσκο, γίνεται διάσημη με το «I Loves you, Porgy», γνωρίζει τον άντρα της – έναν πρώην μπάτσο της Νέας Υόρκης, ο οποίος παρατά τα πάντα για να γίνει ο μάνατζέρ της και όλα απογειώνονται. Γίνεται σταρ.

Ψύχραιμες, σκληρές, αγαπησιάρικες, συμπονετικές, πικραμένες μαρτυρίες της μοναχοκόρης της, Λίζα Σιμόν Κέλι, αλλά και του καλύτερού της φίλου και κιθαρίστα της, Αλ Σάκμαν, μάς παρουσιάζουν αυτό το γάμο, αυτή τη σχέση που μπορούσε να αποτυπώσει όλα όσα σκοτείνιαζαν το άστρο της Σιμόν και την καθόρισαν για το υπόλοιπο της ζωής της: υποστήριξη στην ντίβα, κακοποίηση στη σύζυγο. «Η μητέρα μου δεν άξιζε στιγμή τη βία που υπέστη για χρόνια. Ομως, το έβλεπα, το ζούσα: ήταν σαν να την επιζητούσε. Σαν να κοιτούσε τον ταύρο στα μάτια, κρατώντας το κόκκινο πανί και προσκαλώντας τον στην κουζίνα της…» ομολογεί η Σιμόν Κέλι. «Ολοι βλέπατε την Νίνα Σιμόν – την γεμάτη ταπεραμέντο περσόνα που πιστεύατε ότι υιοθετούσε στη σκηνή. Δεν ήταν όμως έτσι μόνο στη σκηνή. Ηταν έτσι 24 ώρες το 24ωρο. Κι αυτό ήταν το πρόβλημα…»

Το πιο μεγάλο επίτευγμα της Γκάρμπους είναι η πρόσβαση στα χειρόγραφα ημερολόγια της Σιμόν, τα οποία κρατούσε σε όλη της τη ζωή και έγραφε τα συναισθήματά της με λεπτομέρεια κι ωμή ευθύτητα. Η Γκάρμπους βγάζει στην μεγάλη οθόνη, μικρές σκαναρισμένες φράσεις που δείχνουν διάφανα την αλήθεια. «Σε αγαπώ άντρα μου, σ’ ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου». «Σε σιχαίνομαι, με βλέπεις σαν άλογο κούρσας που πρέπει να σου κερδίσει χρήματα». «Μου αρέσει το ξύλο. Μου αρέσει το σεξ μετά το ξύλο». «Συγγνώμη μητέρα. Επαιξα στο Carnegie Hall αλλά όχι κλασική μουσική – αυτή την ποπ που σιχαίνεσαι…»

Κανείς στα 60ς δεν μπορούσε να διαγνώσει μία διπολική προσωπικότητα – ειδικά σε μία τόσο τεράστια προσωπικότητα όπως αυτή μίας jazz/blues ντίβας. Η εξήγηση ήταν απλώς «παραξενιά», «ταπαρεμέντο», «κακή διαχείριση των οικονομικών», «σκληρή μητέρα». Η εκτόνωση που μοιάζει να της έδωσε σκοπό και να την κράτησε στη ζωή ήταν η ανάμιξή της με το μαύρο κίνημα (το «Mississippi Goddam» ήταν ό,τι πιο ριζοσπαστικό τόλμησε μαύρη τραγουδίστρια να απευθύνει στο ευρύ ραδιοφωνικό κοινό τότε), τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τους Black Panthers του Μάλκομ Χ (στον Κινγκ είχε πει χαρακτηριστικά: «εγώ είμαι ΥΠΕΡ της βίας»). Η Σιμόν το 1965 μετατράπηκε σε ιέρεια των διαδηλώσεων και του κινήματος, κάτι που της στοίχησε το λευκό της κοινό, συμβόλαια, συναυλίες, χρήματα και το γάμο της.

 

Βλέπουμε το διαζύγιο, την πτώση στην αφάνεια και την φτώχεια, την κατάθλιψη. Την επέμβαση των λευκών φίλων μουσικών της που την τράβηξαν σωματικά και κυριολεκτικά από το βάλτο της, έστησαν ξανά την καριέρα της και της πρόσφεραν ιατρική νευρολογική περίθαλψη. «Η μητέρα μου όμως έχανε τη φωνή της και την ευελιξία στο παίξιμό της λόγω των ψυχοφάρμακων» ομολογεί γλυκόπικρα η Σιμόν Κέλι.

Κι έτσι τη συναντάμε ξανά. Στη σκηνή προς τα τέλη της ζωή της. Ακόμα μεγαλειώδη. Ακόμα ανασφαλή. Ακόμα οργισμένη. Μπροστά από μικρόφωνα δημοσιογράφων που τη ρωτούν ό,τι και η Μάγια Αγγέλου: «Ο κόσμος σας αγαπούσε. Τι σας συνέβη κυρία Σιμόν;» O,τι ακολουθεί είναι η καλύτερη εκτέλεση του πικρά ειρωνικού «My Baby Just Cares For Me». Και τότε μόνο καταλαβαίνεις ότι ό,τι προηγήθηκε ήταν η πιο ευκρινής εκτέλεση του «Don’t Let me Be Misunderstood»…

https://youtu.be/moOQXZxriKY

 

 

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘LOVING PABLO’, Δευτέρα 16/07/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

Αγαπώντας τον Πάμπλο
Loving Pablo
του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα

Ο άνθρωπος Πάμπλο και ο Βαρόνος Εσκομπάρ. Η ζωή ενός από τους μεγαλύτερους εμπόρους ναρκωτικών στην ιστορία μέσα από τα μάτια μιας ερωμένης του, δίνει την ευκαιρία στον Χαβιέρ Μπαρδέμ και την Πενέλοπε Κρουζ να συνυπάρξουν κινηματογραφικά στην πιο υπερβολική, γελοία, σαπουνοπερίστικη εκδοχή γκανγκστερικής ταινίας που έχουμε δει τελευταία.
Υπάρχουν κακές ταινίες και υπάρχουν ταινίες όπως το «Αγαπώντας τον Πάμπλο».

Η καινούρια ταινία του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα (είναι ο σκηνοθέτης του «Μια Υπέροχη Μέρα») φιλοδοξεί να αφηγηθεί την άνοδο και την πτώση του Πάμπλο Εσκομπάρ, ενός από τους μεγαλύτερους και περισσότερο συνδεδεμένους με την pop κουλτούρα βαρόνους ναρκωτικών στον κόσμο, μέσα από τα μάτια της διάσημης δημοσιογράφου της εποχής, Βιρχίνια Βαγιέχο, χρησιμοποιώντας ως αρχική πηγή έμπνευσης τα απομνημονεύματά της. Η Βαγιέχο, στην κρίσιμη περίοδο που τον συνάντησε, ερωτεύτηκε τον Πάμπλο αλλά μίσησε τον Εσκομπάρ και αν αυτό ακούγεται σαν να αποτελεί την σύνοψη μιας αυθεντικής λατινοαμερικάνικης σαπουνόπερας, είναι επειδή και η ταινία είναι στην πραγματικότητα ακριβώς αυτό.
Γιατί ήδη από την αρχή, το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» αγκαλιάζει χωρίς όριο (και αίσθηση καλού γούστου) όλη την camp υπερβολή του, αποτελώντας τελικά ένα φιλμ που ίσως να μπορεί να απολαύσει κανείς για όλους τους λάθος λόγους.

Εδώ υπάρχει μια Πενέλοπε Κρουζ που δε διστάζει να ουρλιάξει, να γουρλώσει τα μάτια, να τραβήξει τα – χτενισμένα σε απόλυτα retro στυλ – μαλλιά της και να κυλιστεί πανικόβλητη στο έδαφος για να δείξει την απόγνωσή της, αν φυσικά δεν είναι ήδη απασχολημένη να χαϊδεύει με ηδυπάθεια τις πέρλες στο λαιμό της. Εδώ υπάρχει ένας Χαβιέρ Μπαρδέμ με ψεύτικη κοιλιά, που είναι και οικογενειάρχης, και μπίζνεσμαν, και ερωτύλος και πάρα πολύ σκληρός, τόσο σκληρός που όταν δίνει δολοφονικές εντολές, εκτοξεύει μαζί με τις απειλές και τα μακαρόνια στον τοίχο. Εδώ υπάρχει και ένας πρωτοφανώς ψύχραιμος Πίτερ Σκάρσγκαρντ, ο οποίος μοιάζει απλά ανήμπορος να συμμετέχει στην ερμηνευτική extravaganza των συναδέλφων του και παραμένει απλός (υποτονικός) παρατηρητής των όσων δρώμενων τυγχάνει να πυροδοτούν την αφήγηση της ταινίας.

Μια αφήγηση η οποία θεωρητικά δεν στερείται ούτε ταχύτητας, ούτε έντασης αλλά ούτε και αφορμών για τον Αρανόα να αποδείξει τις σκηνοθετικές του ικανότητες στην κινηματογράφηση της δράσης. Μερικές σκηνές μάλιστα καταφέρνουν στιγμιαία να τραβήξουν το ενδιαφέρον, ειδικά όταν αφορούν την εναέρια διακίνηση της κοκαΐνης και την σοκαριστική απλότητα με την οποία οι δολοφονικές προσταγές του Εσκομπάρ βρίσκουν τόπο. Με πολύ καλή δε θέληση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Αρανόα επιχειρεί να ξεμπροστιάσει την κοινωνική συνενοχή και να εξηγήσει ενδεχομένως τους λόγους για τους οποίους η παραβατική συμπεριφορά του Εσκομπάρ έγινε σε τέτοιο βαθμό αποδεκτή.
Μόνο που όλα αυτά παραμένουν μέχρι το τέλος απλές εικασίες ή και ευσεβείς προσδοκίες. Το «Αγαπώντας τον Πάμπλο» πίσω από την κραυγαλέα βία του και την επιφανειακή πολυπλοκότητά του, δεν μπορεί να καμουφλάρει το γεγονός ότι η λογική αλλά και οι δυναμικές του αντλούν πολύ περισσότερο από τις telenovelas της Λατινικής Αμερικής παρά από το γκανγκστερικό σινεμά του δρόμου, που πρότεινε αρκετά χρόνια πριν «Η Πόλη του Θεού» του Φερνάντο Μεϊρέγιες και που θα αποτελούσε ιδανικό φόντο για την μια ιστορία που αφορά τις κοινωνικές δομές που επιτρέπουν την ενδυνάμωση (και τελικά την κυριαρχία) ανθρώπων όπως ο Εσκομπάρ.

Σε μια τέτοια ταινία δε θα υπήρχε καμία κωμική ερμηνευτική υπερβολή της Κρουζ. Δε θα υπήρχε καμία (ακούσια αστεία, έως και γελοία) «σπαστή» προφορά. Δε θα υπήρχε καμία φτηνή σωματική μανιέρα του Χαβιέρ Μπαρδέμ. Ωστόσο, υπάρχει μια γνήσια κωμική ταινία μέσα στον πυρήνα αυτού που δημιούργησε τελικά ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, μόνο που μάλλον δεν είχε ακριβώς αυτό ως τελικό στόχο.

Featured post

παρέμβαση εναντία στον αγωγό ΤΑΡ, Wood Water Festival, παλιά Καβάλα 16.6.2018

10o Wood Water Festival Παλιάς Καβάλας

Παρέμβαση διαμαρτυρίας ενάντια στον αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΡ

Τον τελευταίο καιρό, η κοινοπραξία του ΤΑΡ μοιάζει να έχει βρεθεί σε ένα αδιέξοδο, που έχει οδηγήσει στο σταμάτημα των εργασιών κατασκευής του αγωγού στα Τενάγη των Φιλίππων. Βλέποντας ότι το πρόγραμμα κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, που νομιμοποιεί την κοινοπραξία στο να δωροδοκεί ελεύθερα, δε φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα στην κοινωνία, αποφασίζει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο… ή μάλλον πιο σωστά, να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αυξάνει τα ποσά και τις δωροδοκίες, στρατολογεί μέχρι και τον ίδιο τον υπουργό ενέργειας κ.Σταθάκη, που συμπεριφέρεται σαν εταιρικό στέλεχος και τέλος δωροδοκεί τον περιφερειάρχη και τη δήμαρχο Καβάλας. Η κοινοπραξία, υπόσχεται έργα άρδευσης, ύδρευσης και αποστράγγισης στην περιοχή ως αντάλλαγμα για τη συνέχιση των εργασιών του αγωγού. Έργα, που οι ίδιοι ντόπιοι εξουσιαστές προτείνουν, γνωρίζοντας τις ανάγκες και τις αδυναμίες των κατοίκων. Έργα που θα έπρεπε να έχουν φτιάξει χρόνια τώρα. Το να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα, ως αντάλλαγμα, ή πιο σωστά ως μοχλός πίεσης προς τον ντόπιο πληθυσμό, το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη πρόσβαση του νερού για τα χωράφια ή τα σπίτια τους, αποτελεί ίσως την πιο ντροπιαστική κίνηση που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι ντόπιοι εξουσιαστές στους πολίτες τους, υποβαθμίζοντας την ζωή, την νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια τους. Αντί αυτού, ως στρατιωτάκια του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, ξεπουλάτε το φυσικό σας πλούτο, χαρίζετε το μεγαλύτερο φυσικό δώρο της περιοχής, αυτό του τυρφώνα στους εφοπλιστές και επιτρέπετε τη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου σας .

Ο ΤΑΡ είναι ένα έργο που δείχνει τον ορισμό της ενεργειακής κεφαλαιοκρατικής αγοράς, προικισμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και της παρανομίας της παγκόσμιας ενεργειακής κατασκευαστικής ελίτ. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιριών με δεκάδες δικογραφίες και πρόστιμα για περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους, περιμένει να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και της δωροδοκίας.

Όλος ο πολιτικός κόσμος, δικαιολογεί τέτοιου είδους απάτες με το πρόσχημα της ενεργειακής ασφάλειας, της σταθερότητας και της ανάπτυξης. Μόνο που δε μας ξεκαθαρίσατε, ποια είναι τελικά αυτή η ενεργειακή ασφάλεια; Ποια είναι αυτή η ανάπτυξη που πιπιλάτε σαν καραμέλα;

Είναι αυτή που οδηγεί όλο και περισσότερο στην ενεργειακή εξάρτηση και στην ομηρία των ορυκτών καυσίμων;

Είναι αυτή που τα πλούτη τους γεύονται αυτοί που καταστρέφουν τον πλανήτη, ενώ εσένα θα σε μετατρέψουν σε ένα απλό γεωπολιτικό στόχο;

Είναι αυτή που ξεκληρίζει ολόκληρους λαούς για να περάσετε τους αγωγούς σας, πνίγοντας στη θάλασσα χιλιάδες κόσμου και γεμίζοντας προσφυγικές ροές αθώων ανθρώπων που ψάχνουν μια ελπίδα για το αύριο;

Είναι αυτή που βάζει τους λαούς να σφάζονται μεταξύ τους, πλουτίζοντας μέσα από τα εξοπλιστικά προγράμματα και το εμπόριο όπλων;

Το μέλλον μας είναι μακρυά από την εξάρτηση, την ομηρία και τον ενεργειακό έλεγχο. Μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, στήνουμε οδοφράγματα απέναντι σε κάθε εκμεταλλευτή. Ταυτιζόμαστε με τον κάθε καταπιεσμένο που αρνείται να παραδοθεί στα δόντια τους και μάχεται για την αξιοπρέπεια και τη σωτηρία της φύσης. Ταυτιζόμαστε με τους κοινωνικούς αγωνιστές στα Γιάννενα, που εναντιώνονται στην καταστροφή της φύσης από τις εξορύξεις πετρελαίου. Εναντιωνόμαστε σε αυτούς που ξεριζώνουν μέρα με την μέρα τα αρχαία δάση της Χαλκιδικής για την εξόρυξη Χρυσού. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους κατοίκους του Λέτσε και του Μελεντούνο στην Ιταλία, που από το προηγούμενο καλοκαίρι συγκρούονται με τον αγωγό ΤΑΡ και την μαφιόζικη Ευρωπαϊκή πολιτική.

Αν λοιπόν βαφτίζετε ανάπτυξη την ομηρία, τη λεηλασία και την εκμετάλλευση, ευχαριστούμε όχι δε θα πάρουμε. Το νερό, το φως και η ενέργεια είναι αγαθά που πρέπει να είναι προσιτά σε όλους μας.

Δε διαπραγματευόμαστε τη ζωή μας, δεν πουλάμε την αξιοπρέπειά μας. Ραντεβού στα χωράφια!

 

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

Featured post

Προβολή της ταινίας ”IN THE FADE (Μαζί ή Τίποτα)”, Τρίτη 26/6/2018, στις 22:00 στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΡΟΧΗΣ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ 46

Μαζί ή Τίποτα

In the Fade

του Φατίχ Ακίν

Ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει με ένα προκλητικό θρίλερ εκδίκησης με ηχηρό πολιτικό μήνυμα και κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Νταϊάν Κρούγκερ στην πιο μεστή ερμηνεία της καριέρας της.

Τίποτα δεν σταματά την Κάτια, τη 35χρονη Γερμανίδα που πανρεύεται τον τουρκικής καταγωγής Νούρι, ακόμα και μέσα στη φυλακή. Εκείνος, πρώην έμπορος ουσιών αλλά τώρα αποφασισμένος να αλλάξει τη ζωή του, εκείνη φοιτήτρια ανθρωπολογίας που αψηφά την επικριτική της μητέρα, δεν ανταλλάζουν βέρες αλλά χαράζουν στα δάχτυλά τους τατουάζ – σύμβολα της δικής τους αιώνιας αγάπης και δέσμευσης. Εξι χρόνια μετά τους συναντάμε στη γειτονιά τους στο Kρόιτσμπεργκ – εκείνος δουλεύει στο φορολογικό γραφείο που έχει στήσει για να βοηθά τους Τούρκους μετανάστες, εκείνη φέρνει τον εξάχρονο γιο τους για να περάσει την μέρα με τον μπαμπά του. Μόνο που δε θα είναι μία συνηθισμένη μέρα για την οικογένειά τους. Μία βόμβα εκρήγνυται ακριβώς μπροστά από το γραφείο του Νούρι και η Κάτια χάνει τον σύντροφό της, το παιδί της και τη γη κάτω από τα πόδια της μέσα σε μια στιγμή. Η πραγματική όμως τραγωδία δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Γιατί το ωστικό κύμα που προκαλεί αυτή η έκρηξη έχει να κάνει με πολλά περισσότερα. Ποιος ευθύνεται; Γείτονες, media, φίλοι αλλά και οι ίδιοι οι γονείς τεντώνουν το δάχτυλο στο παρελθόν του Νούρι. Η αστυνομία ψάχνει ενόχους σε γνωστά ρατσιστικά μονοπάτια (ακόμα και το σκίτσο μιας γυναίκας που περιγράφει η Κάτια μεταφράζεται σε «ανατολικοευρωπαία»). Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμα πιο ζοφερή: το χτύπημα ήταν εθνικιστικό, οι ένοχοι είναι Γερμανοί, και το νεοναζιστικό φασιστικό ρεύμα που δε δέχεται οποιαδήποτε διαφορετικότητα να συνυπάρχει, ηχηρά παρόν. Θα μπορέσει να επέλθει μία λύση μέσα από το δημοκρατικό δικαστικό σύστημα; Ή η αυτοδικία είναι ο μόνος δρόμος;

Ο Φατίχ Ακίν («Μαζί, Ποτέ», «The Cut», «Crossing the Bridge», «Soul Kitchen») κατασκευάζει ένα θρίλερ εκδίκησης με πολιτικό περίγραμμα και αφυπνιστικό μήνυμα για την εκρηκτική αύξηση εγκλημάτων μίσους που πλήττουν τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Μία χώρα που έχει περάσει πάνω από μισό αιώνα παλεύοντας ενοχικά με τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά δεν έχει καταφέρει να ξεριζώσει τις επικίνδυνες εθνικόφρονες κορώνες του κοινωνικού της ιστού. Η διαφορετικότητα δεν έχει γίνει ποτέ πραγματικά αποδεκτή στη Γερμανια και τώρα που όλη η Ευρώπη μοιάζει να γέρνει ανησυχητικά προς την άκρα δεξιά, οι ρατσιστικές εκδηλώσεις έχουν ανασηκώσει κεφάλι, μαζί με το θρασύ τεντωμένο δεξί χέρι τους.

Αυτό όμως που πρώτα ενδιαφέρει τον Ακίν είναι η προσωπική ιστορία. Ο άνθρωπος που βάλλεται στο επίκεντρο αυτού του πολιτικού παραλογισμού. Με κάμερα στον ώμο (θυμίζοντας το «Μαζί, Ποτέ») βουτά με ενέργεια, φρεσκάδα, τρέλα και τρυφερότητα στην πρώτη σεκάνς – στο γάμο στις φυλακές. Δύο εναντίον όλων, ερωτευμένοι, γελαστοί, αν και έγκλειστοι, δέσμιοι σ’ ένα πρόχειρα στημένο πανηγύρι. Για αυτό και τα κοντινά στην οικογένεια που σχηματίστηκε, έξι χρόνια μετά. Το αξιολάτρευτο μυωπικό πιτσιρίκι τους, την οικειότητά τους, τους καθημερινούς διαλόγους. Οταν όλο αυτό ανατινάσσεται, κυριολεκτικά, ο φακός του Ακίν θα μείνει κολλημένος στο πρόσωπο της ηρωίδας του. Οχι μόνο γιατί μέσα από κάθε της σπαραγμό, παίρνει τις σωστές, ανθρώπινες διαστάσεις το αντίκτυπο ενός εγκλήματος μίσους, αλλά ίσως και γιατί θέλει να τονίσει την μοναξιά της. Μια μοναξιά τόσο προσωπική, όσο και πολιτική: μόνη απέναντι σ’ ένα σύστημα που δεν προσφέρει ασφάλεια, ούτε δικαιοσύνη, ούτε τιμωρία, ούτε κάθαρση.

Παρακολουθώντας, στο πρώτο μέρος της ταινίας, την καθημερινότητα μετά την τραγωδία, ο Ακίν θέλει να συλλάβει κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από βόμβες: την κανονικοποίηση της ξενοφοβίας κι έτσι τη βουβή συναίνεση απέναντι στο ρατσισμό. Κι αν οι δικαστικές σεκάνς θυμίζουν λίγο περισσότερο τηλεοπτικό μελόδραμα, κι όχι το παρορμητικό σινεμά του, το μήνυμα αυτής ακριβώς της θεσμικής μοναξιάς είναι ξεκάθαρο.

Κάπως έτσι ο Ακίν δικαιολογεί την τελευταία πράξη εκδίκησης. Η ηρωίδα του πρέπει να δικαιώσει το σαμουράι τατουάζ της, ακολουθώντας τους ενόχους στην Ελλάδα (όπου έχουν συνδέσμους με τη Χρυσή Αυγή – μάλιστα ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης κάνει μία guest, αλλά καίρια εμφάνιση).

Κάπου εκεί η ταινία χάνει τόσο την κινηματογραφική της στιβαρότητα και πρωτοτυπία (εφόσον δηλώνει ιστορία εκδίκησης, μπορούμε να φανταστούμε την κατάληξη), όσο και τον άξονά της στο πολιτικό της δίλημμα. Ενώ το φινάλε θα έπρεπε να δυναμιτίζει τις αισθήσεις, η επιλογή του μοιάζει περισσότερο να γειώνει τις προσδοκίες μας για κάτι θα ξεκινούσε έναν ουσιώδη διάλογο για τη ζοφερή επικαιρότητα μας.

Παρόλα αυτά ο Ακίν καταθέτει ένα σινεμά που έχει βλέμμα, δύναμη, άποψη κι ενέργεια. Και πάνω από όλα μία εξαιρετική πρωταγωνίστρια, άξια βραβείου. Μεγάλη έκπληξη η Νταϊάν Κρούγκερ με μία ερμηνεία που οι μικρές, κλεφτές στιγμές αξίζουν ακόμα περισσότερο από τα μπραβάντο ξεσπάσματα. Την πιστεύεις, τη νιώθεις, την συμπονάς, βρίσκεσαι δίπλα της σε όλη την κάθοδό της στην κόλαση.

Κρίμα που το fade to black τέλος δεν τη δικαιώνει.

Featured post

Ανάρτηση πανό και κείμενο αλληλεγγύης στους συντρόφους του Ρουβίκωνα, 11/6/2018

 

Αν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι έτοιμοι να “διαβούν” τον Ρουβίκωνα, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμοι να υποστούν και το ποτάμι της αλληλεγγύης

Με θαυμασμό, και καθόλου έκπληξη, διαβάσαμε μια αναδημοσίευση με αφορμή τη δράση της Α.Ο. Ρουβίκωνας στη φασιστο-φυλλάδα της Νεάπολης. Ένα τοπικό μέσο ενημέρωσης, που έχει κάνει γνωστή την πόλη της Καβάλας, σε Ελλάδα και εξωτερικό, για την κατασκευή και δημοσίευση ψευδών ειδήσεων. Μάλιστα στην αναδημοσίευση αυτή* από κάποιον ομογενή γιατρό της Βοστόνης, γινόμαστε για άλλη μια φορά παρατηρητές, αυτής της κλασσικής μεταμνημονιακής, νεοφιλελεύθερης πολιτικής ξεπλύματος των φασιστικών νοοτροπιών και πρακτικών. Υπέρμαχος του κινήματος “δεν είμαι ρατσιστής αλλά..” ή των “καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται”, ο “κουμπάρος” από τη Βοστόνη, πέρα από πρόθυμος να χρηματοδοτήσει το ελληνικό CSI για το μπουζούριασμα του Ρουβίκωνα, φτάνει στο σημείο να εξισώσει τη δράση των συντρόφων μας με αυτή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Μια λογική που τον τελευταίο καιρό, τείνει να γίνει μόδα στις τάξεις των νεοφιλελεύθερων που αναζητούν τρόπους να συλλέξουν τους ψηφοφόρους της εγκληματικής οργάνωσης των ασπόνδυλων.

Εμείς με τη σειρά μας, θα προτείναμε στον κομμουνιστοφάγο ντόκτορ, να προσέξει γύρω του, τι πράττουν τον τελευταίο καιρό οι ομοϊδεάτες του- ομογενείς που έχουν αιματοκυλίσει την Αμερική, πριν προβεί σε στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας για την εξουδετέρωση του Ρουβίκωνα. Στην πραγματικότητα, οι επισκέψεις των μελών του Ρουβίκωνα στους μιζαδόρους γιατρούς για τα φακελάκια και η επίθεση στη Novartis είναι ο λόγος που “ενοχλήθηκε” ο συγκεκριμένος.

 

Από μια εφημερίδα και ένα ραδιόφωνο που έχει καταντήσει, κυριολεκτικά, να λειτουργεί ως εκπρόσωπος τύπου της ναζιστικής γκρούπας και κάθε ακροδεξιού κηφήνα, είναι λογικό να περιμένουμε τέτοιου είδους άρθρα. Μόνο που με αυτόν τον τρόπο η Νεάπολης, στήνει ένα πολιτικό πλυντήριο, ξεπλένοντας φασιστικές δολοφονίες και εξυγιαίνοντας ακροδεξιές ρητορικές μίσους, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Εδώ λοιπόν παρατηρούμε τον ορισμό του λαϊκίστικου φιλελεύθερου μορφώματος, εμπλουτισμένο με τη δυσοσμία των νοσταλγών της επταετίας που ξεπηδάει από τα σάβανα της φονταμενταλιστικής δεξιάς.

 

Πάνω στην ανιστόρητη και ημιμαθή θεωρία λοιπόν των δύο άκρων, νεοφιλελεύθεροι πολιτικάντηδες και κεντρώοι κρατικοδίαιτοι, φροντίζουν να στήσουν την πολιτική τους καριέρα. Χαρακτηριστικά που προικίζουν το βιογραφικό αυτής της τάσης, είναι ο γκεμπελισμός των ψευδών ειδήσεων και η διαστρέβλωση των γεγονότων. Πρακτική που υιοθετούν και οι πατριδοκάπηλοι θρησκόληπτοι της κοινωνίας, προσπαθώντας να παραχαράξουν τις μελανές σελίδες της ιστορίας και των πολιτικών γεγονότων που σημαδεύουν την χώρα.

 

Κοιτώντας το δέντρο του Ρουβίκωνα και όχι το δάσος των προβλημάτων, τα γεγονότα παρερμηνεύονται, αποσιωπώντας τη γενεσιουργό αιτία, που οπλίζει τις δράσεις αυτές. Οι ψευδείς ειδήσεις, η παρερμηνεία του λόγου των μελών του, και η απονοηματοδότηση των δράσεων της ομάδας, αποτελούν τη βάση της πολιτικής επιχειρηματολογίας τόσο του πολιτικού κόσμου όσο και του κάθε μιντιακού, και όχι μόνο, κολαούζου του συστήματος. Αρνούμενοι να καταλάβουν πως οι ακτιβιστικές δράσεις του Ρουβίκωνα είναι μέρος του ευρύτερου αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου που συνειδητά αντιδρά ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταστολή και την ατιμωρησία, χωρίς μάλιστα να ζητά πολιτικά ανταλλάγματα. Αδύναμοι να κατανοήσουν ότι είναι τα αντανακλαστικά των καταπιεσμένων, μέσα από τις πολιτικές της λιτότητας και των πλειστηριασμών, των μιζών και της δωροδοκίας, της πολιτικής αυθαιρεσίας και της δικαστικής καταστολής, της κάλυψης των εργασιακών και κρατικών δολοφονιών, των γεωπολιτικών στρατηγικών του ενεργειακού ιμπεριαλισμού που βυθίζουν την ανατολή στο αίμα.

 

Η γενικότερη λύσσα του κράτους να καταστείλει τον αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο φυσικά και δεν περνάει απαρατήρητη. Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση έχει επιλέξει, πριν αναλάβει καν την εξουσία, με ποια μεριά θα είναι. Από τη μία, αφήνει τους δολοφόνους του Φύσσα και του Λουκμάν ελεύθερους, αποφυλακίζει στρατιωτικούς και κληρικούς βιαστές και σκεπάζει τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα του τόπου (Panama/ paradise papers, Novartis, Siemens, Lagarde). Ενώ από την άλλη, ανακαλεί συνεχώς αθωωτικές αποφάσεις υπέρ των αναρχικών, κόβει τις άδειες (εκπαιδευτικές και μη) φυλακισμένων αγωνιστών, βασανίζει απεργούς πείνας και ρίχνει εξοντωτικές ποινές μέσα από στημένα κατηγορητήρια της αντιτρομοκρατικής και πειραγμένα DNA.

 

Έτσι και εμείς, ως αλληλέγγυοι/ες στην Α.Ο. Ρουβίκωνας, στεκόμαστε δίπλα τους σε αυτό το κύμα καταστολής και δυσφήμισης που τους έχει επιβληθεί. Σηκώνουμε τα συντροφικά αναχώματα απέναντι σε άλλη μια εκδικητική επίθεση του κράτους και δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στα μέλη του Ρουβίκωνα που δικάζονται στις 12 Ιουνίου και σε κάθε άλλο διωκόμενο σύντροφο και μέλος της ομάδας. Το μόνο που θα πετύχετε, είναι να κάνετε όλο τον κόσμο “Ρουβίκωνες”.

 

Η δίκη των 12 μελών του Ρουβίκωνα, θα γίνει η πολιτική καταδίκη κράτους και κεφαλαίου.

 

Αλληλεγγύη στην Α.Ο. Ρουβίκωνας

Αυτόνομο στέκι Καβάλας,Κατάληψη Βύρωνος 3

 

*http://www.neapolisnews.gr/ανοικτη-επιστολη/

 

Featured post

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΑΝΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ – Μ. ΣΕΪΣΙΔΗ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΦΑΛΗΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ Μ. ΣΕΪΣΙΔΗ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ

 

 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΙΣΙΔΗ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 6 ΙΟΥΝΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

 

 

  

 ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

ΑΜΕΣΗ ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΔΕΙΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΒΕΤΟ

Featured post

Προβολή της ταινίας ” ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ”, Τρίτη 12/6/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της Κατάληψης Βύρωνος 3

 

Το Τελευταίο Σημείωμα

του Παντελή Βούλγαρη

Ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει στην πολύπαθη σύγχρονη ελληνική ιστορία για να αποδείξει για άλλη μια φορά, παρά τα ελαττώματα του «Τελευταίου Σημειώματος», την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την εξαιρετική του ικανότητα να επικοινωνεί άμεσα με το κοινό.

Υπάρχει μόνιμα μια γνησιότητα στο σινεμά του Παντελή Βούλγαρη και ένα πάθος που αντικατοπτρίζεται τόσο στον συναισθηματισμό που διαποτίζει κάθε πλάνο όσο και στην προσεκτική επιλογή των λέξεων των πρωταγωνιστών του, οι οποίες συνήθως ξεπερνούν τους ήρωές τους για να αναδείξουν την εποχή τους, τα ήθη και όλες εκείνες τις μικρές παρόμοιες ιστορίες που παρέμειναν κρυφές στη ροή της Ιστορίας.

Έτσι και στο «Τελευταίο Σημείωμα», την πιο πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη, η ταινία δεν αφορά μόνο την ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, Κρητικού αγωνιστή του λαϊκού κινήματος που δούλεψε ως διερμηνέας των Γερμανών στη φυλακή του Χαϊδαρίου κατά τη διάρκεια της κατοχής, αλλά και όλους εκείνους που έζησαν, έδρασαν και στιγμάτισαν με το αίμα τους εκείνη την περίοδο, δημιουργώντας αθροιστικά ένα κοινωνικό ψηφιδωτό γεμάτο ιστορικές λεπτομέρειες και ανθρώπινες δυνατές στιγμές.

Γιατί η ταινία μπορεί να κλείνει με την πλήρη καταγραφή των ονομάτων των 200 ανθρώπων που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του 1944 ως αντίποινα στην ενέδρα της ελληνικής αντίστασης στον Στρατιωτικό Διοικητή Λακωνίας, σε χαράδρα της περιοχής των Μολάων, όμως στην πραγματικότητα το «Τελευταίο Σημείωμα» είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πίσω από το σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη και του ίδιου του Παντελή Βούλγαρη φαίνεται η λεπτομερής κοινωνιολογική και ιστορική μελέτη παρόμοιων γεγονότων, πίσω από την ματιά του Παντελή Βούλγαρη γίνονται εμφανείς η αφοσίωση και η γνώση της ιστορίας, πίσω από την φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη και τα κοστούμια της Γιούλας Ζωϊοπούλου επιβεβαιώνεται η προσοχή στην αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι Ναπολέων Σουκατζίδης τού (ποτέ κραυγαλέα αλλά πάντοτε ιδανικά εκφραστικού) Ανδρέα Κωνσταντίνου, ο οποίος έπειτα από διαδοχικές εξορίες και φυλακές από το 1936, βρίσκεται να εκτελεί χρέη διερμηνέα στον Γερμανό Διοικητή του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου, Καρλ Φίσερ (Αντρέ Χένικε). Εξω από το στρατόπεδο, η μνηστή του Ναπολέοντα, Χαρά Λιουδάκη (η Μελία Κράιλινγκ έχει το δύσκολο ρόλο να βασιστεί περισσότερο στη στάση του σώματος και το βλέμμα της παρά στα λόγια – και αριστεύει), εργάζεται ως νοσοκόμα υπομένοντας καθημερινά την προσδοκία της επανασύνδεσης. Η ενέδρα στους Μολάους και οι τέσσερις νεκροί Γερμανοί που φέρνει ως αποτέλεσμα, πρόκειται να θέσουν σε διαφορετική ροή την ιστορία τους και να κάνουν ακόμα ασθενέστερη οποιαδήποτε ελπίδα.

Όμως το «Τελευταίο Σημείωμα» δεν είναι τόσο μια ταινία για την ελπίδα όσο για τη δύναμη των πιστεύω και την ισχύ των ιδεωδών και οι ποικίλες μικρές ιστορίες φόβου, συντροφικότητας, φιλίας αλλά και ονειροπόλησης των κρατούμενων στους θαλάμους, δίνουν στον Βούλγαρη και την Καρυστιάνη την ιδανική ευκαιρία να διευρύνουν τη ματιά τους και να μετατρέψουν τον Σουκατζίδη σε φορέα μιας ιστορίας με πολυάριθμες, εξίσου σημαντικές παραλλαγές. Η ουσιαστική δύναμη της ταινίας δεν βρίσκεται στη θορυβώδη επιφάνεια αλλά εντοπίζεται στις ήσυχες λεπτομέρειες, το δράμα παραδόξως δεν κορυφώνεται τη στιγμή του θανάτου αλλά στον πανηγυρισμό της ζωής (η σκηνή των παραδοσιακών χορών εντός της φυλακής αποτελεί και την καλύτερη σκηνή της ταινίας) και οι σημαντικότερες ατάκες δεν λέγονται από τους πρωταγωνιστές αλλά εμφανίζονται εμβόλιμες ως στιγμές από κάποια άλλη προσωπική ιστορία, που θα μπορούσε με τη σειρά της να αποτελεί μια εξίσου σημαντική ταινία.

Για αυτό και είναι εύκολο να συγχωρήσεις στην ταινία (αν και κατανοητό ως ένα βαθμό) την υπερδραματοποίηση ορισμένων στιγμών, την μάλλον υπερβολική χρήση του slow motion, την ανάγκη κατά στιγμές να τονιστούν με λόγια πράγματα που έχει ήδη κάνει σαφή η ευγλωττία των εικόνων, όπως και την αίσθηση ότι, ειδικά λόγω της πλούσιας έρευνας, πολλές ιστορίες αποζητούν (χωρίς τελικά να λαμβάνουν) περισσότερο χρόνο. Γιατί στην πραγματικότητα, το «Τελευταίο Σημείωμα» παραμένει μέχρι το τέλος μια ταινία προσωπική, ένα φιλμ που πιστεύει με πάθος στην αλήθεια της ψυχής του και μια δημιουργία ειλικρινής που βρίσκει άμεσα επικοινωνία με τον θεατή. Και αυτό είναι μάλλον το σημαντικότερο από όλα.

Featured post

Δράση ενάντια στις φόλες, Καβάλα 25/5/2018

Καβάλα 25 Μαΐου 2018

Περιοχή: Άγιος Τρύφωνας & Ελληνικής Δημοκρατίας

Την Παρασκευή 25/5/2018, πραγματοποιήθηκε από τη Συνέλευση Ενάντια στις Φόλες και άλλους φιλόζωους, παρέμβαση στην περιοχή του Αγίου Τρύφωνα, πίσω από το στρατόπεδο Ασημακοπούλου και στην οδό Ελληνικής Δημοκρατίας, με αφισοκόλληση, στένσιλ και συνθήματα.

Για ακόμη μία φορά, απάνθρωποι έριξαν φόλες και δολοφόνησαν αδέσποτες ψυχές, κάτι που μας επιβεβαίωσαν και κάποιοι από τους κατοίκους των παραπάνω περιοχών.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ

ΣΥΝ.Ε.ΦΟ

ΣΥΝέλευση Ενάντια στις ΦΟλες Συν.ε.φο

Featured post

Προβολή του ντοκιμαντέρ ‘THE ANTIFASCISTS’, Τρίτη 29/5/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

The Antifascists (2017) Documentary

Ένας πόλεμος χαμηλής έντασης διεξάγεται στους δρόμους της Ευρώπης και το επίκεντρο είναι ο φασισμός. Αυτό το ντοκιμαντέρ μας μεταφέρει πίσω από τις μάσκες των μαχητών, που ονομάζονται αντιφασίστες.

Το 2013 μια ομάδα οπλισμένων ναζί επιτίθεται σε ειρηνική πορεία στη Στοκχόλμη κατά την οποία πολλοί άνθρωποι τραυματίζονται. Στην Ελλάδα το ναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται τρίτο στις εκλογές και στο Μάλμε ο ακτιβιστής Showan Shattak και οι φίλοι του πέφτουν θύματα ναζιστικής επίθεσης με μαχαίρια και ο ίδιος καταλήγει σε κώμα.

Σ’ αυτό το πορτραίτο των αντιφασιστών στην Ελλάδα και τη Σουηδία ανακαλύπτουμε σημεία κλειδιά που εξηγούν την ριζοσπαστική τους δράση.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘BOMB CITY’, Τρίτη 22/5/2018, στις 22:00, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

 

Bomb City : Βίαιο punk δραματικό θρίλερ στα πρότυπα του American History X!

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία εγκλημάτων μίσους από punk rock οπαδούς στο Amarillo του Τέξας το 1997, το Bomb City είναι ένα δραματικό θρίλερ από τον σκηνοθέτη Jameson Brooks.

Ο τίτλος αναφέρεται στο όνομα ενός καταλύματος όπου ο ένας τύπος γνωστός ως Brian Deneke φιλοξενεί ένα πανκ σόου.
Μετά την ήττα σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, μια ομάδα κολλεγιόπαιδων με το όνομα The White Hatters ξεκινά μια μεγάλη μάχη στους δρόμους με τους punk.

Πρωταγωνιστεί ο Dave Davis ως Brian και παίζουν ακόμη οι Glenn Morshower, Logan HuffmanLorelei LinklaterEddie HassellHenry Knotts και άλλοι.

Μια σκληρή ταινία βίας, στα πρότυπα ίσως του American History X.

Featured post

Ενημέρωση από συγκέντρωση – πορεία αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, Καβάλα, 3/5/2018

Σήμερα, 3/5/2018, περίπου 70 αλληλέγγυοι/ες πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση-πορεία για τον αναρχικό-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Με αφορμή τη σημερινή πορεία, από νωρίς το πρωί ασφαλίτες κινούνταν επιδεικτικά γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ το κέντρο είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις καταστολής.

Η πορεία κινήθηκε τόσο σε πεζόδρομους της πόλης όσο και στον κεντρικό εμπορικό δρόμο, περνώντας μπροστά και από το αστυνομικό τμήμα. Τα συνθήματα ποικίλα και με παλμό, σε όλη τη διάρκεια της πορείας, όχι μόνο για το διωκόμενο σύντροφο, αλλά για όλες τις συμπαθείς τάξεις, θύματα του κρατικού και δικαστικού μηχανισμού.

Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ οι μπάτσοι κράτησαν γενικά διακριτική στάση τόσο κατά την διάρκεια της όσο και στο τέλος της.

Η κίνηση αυτή ήταν μια ελάχιστη δράση αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, καθώς η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα, η δικαστική εξουσία, μας αποδεικνύει πως λειτουργεί σαν κράτος εν κράτη. Η έφεση της αθωωτικής απόφασης είναι η απεγνωσμένη κίνηση των εξουσιαστών να καταστείλουν τους κοινωνικούς αγωνιστές, αρνούμενοι να δεχτούν την ήττα τους μέσα στα δικά τους λημέρια. Τα λημέρια της μίζας, της διαφθοράς και της υποταγής που επικρατούν μέσα στις τάξεις των δικαστών.

Με τους δολοφόνους του Φύσσα, τα λαμόγια της Novartis, καθώς και τους μαφιόζους των Panama και Paradise Papers να γυρνάνε όλοι ελεύθεροι, η δικαστική εξουσία μας αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη όχι μόνο είναι τυφλή, αλλά δρα εκδικητικά σε όσους πιστεύει πως είναι πραγματικοί εχθροί για την καρέκλα τους.

Στην πορεία πετάχθηκαν τρικάκια ενώ μοιράστηκε και το παρακάτω κείμενο:

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στις 18/8/2012, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου, συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται, κατηγορούμενος για ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της ALPHA BANK στην Πάρο το 2012, για ανθρωποκτονία και για συμμετοχή στην Ε.Ο Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος αρνείται εξαρχής όλες τις κατηγορίες. Μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο, αποτέλεσε ένα μη επαρκές δείγμα DNA, που βρέθηκε σε καπέλο που δήθεν έπεσε από τους δράστες σύμφωνα με τα λεγόμενα της αντιτρομοκρατικής, και το οποίο δεν υπήρξε σε καμία φωτογραφία από τον τόπο του εγκλήματος. Επίσης,το συγκεκριμένο “εύρημα” στάλθηκε στους αρμόδιους σε διαφορετική ημερομηνία από τα υπόλοιπα, πράγμα που μαρτυρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο της αστυνομίας στην ενορχήστρωση της υπόθεσης με απώτερο σκοπό τη στοχοποίηση ενός αγωνιστή.

Στις 7/7/17, ο Τ.Θεοφίλου κρίνεται αθώος από το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων, έπειτα από την πενταετή άδικη παραμονή του στη φυλακή. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι δυνατότητες της αντιτρομοκρατικής στην κατασκευή κατηγορητηρίων και ενοχοποίησης αγωνιστών φάνηκαν ανεπαρκείς. Το μίσος της πολιτικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας για τους πολιτικούς της αντιπάλους δε σταματάει όμως εκεί. Την Παρασκευή 11/5/2018, ο Θεοφίλου καλείται να ξαναδικαστεί με τις ίδιες κατηγορίες, μετά από την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης που άσκησε ο κατάπτυστος αντεισαγγελέας Ιωάννης Αγγελής,σαν επιρρεπές τσιράκι της ντόπιας αστικής τάξης. O συγκεκριμένος, υπήρξε πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της «αντι»τρομοκρατικής, η οποία έχει κατασκευάσει σειρά καφκικών διώξεων κατά αγωνιστών, κι έχει προαχθεί πλέον σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαινιάζει νέες πρακτικές δίωξης συντρόφων με γενικότερο σκοπό την καταστολή και την τρομοκρατία των αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας. Η σοσιαλδημοκρατική-ακροδεξιά συγκυβέρνηση,συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων κάνοντας ξεκάθαρο και στους πιο δύσπιστους πως ο ρόλος της, ακόμα και υπό το μανδύα της “αριστερής” φιλολαϊκής ρητορικής, δεν είναι άλλος από την αφαίμαξη της καταπιεσμένης τάξης προς όφελος των καπιταλιστών και της τιμωρίας όποιου/όποιας δε δέχεται τους όρους της. Στην προσπάθεια αυτή, κράτος και κεφαλαίο επιτίθενται με όλα τα μέσα στα ήδη εξαθλιωμένα στρώματα, επιβάλλοντας μνημόνια, πλειστηριάζοντας πρώτες κατοικίες, καταστέλλοντας βίαια απεργίες, εκκενώνοντας καταλήψεις, φυλακίζοντας αναρχικούς και στερώντας εκδικητικά τα δικαιώματα τους, ξυλοκοπώντας και φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες. Σε αυτό τον αγώνα καταστολής, δε θα υπήρχαν τα ίδια αποτελέσματα χωρίς την καθοριστική συνδρομή της ταξικής τους δικαιοσύνης. Μίας “δικαιοσύνης”, η οποία αποτελείται από διεφθαρμένους εισαγγελείς και δικαστές και που επιβάλλει εξοντωτικές ποινές, πολλές φορές με μόνο κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα του κατηγορούμενου. Μίας “δικαιοσύνης” που παράλληλα αθωώνει φασίστες, πρεζέμπορους και την υπόλοιπη οικονομική και πολιτική ελίτ από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται. Και ενώ η ποινικοποίηση των αντιστάσεων όλο και εντείνεται, η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις είναι επιτακτική. Σε όλα αυτά δε μένουμε αμέτοχοι. Σε μια κοινωνία ,στην οποία η εξουσία γεννάει το άδικο και το εδραιώνει ως λογικό , δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την εξάλειψή της. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας σαν όπλο ενάντια στον κανιβαλισμό των ζωών μας.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΜΠΑΤΣΟΙΔΙΚΑΣΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

 

 

Featured post

NO TAP Καβάλα 1 ΜΑΗ 2018

Την πρωτομαγιά, βρεθήκαμε δίπλα στους αγρότες που απειλούνται από τον αγωγό ΤΑΡ, ύστερα από κάλεσμα που απεύθυναν οι ίδιοι στην κοινωνία της Καβάλας. Με την κοινοπραξία να έχει βάλει λυτούς και δεμένους να πράξουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να συνεχιστούν οι εργασίες που έχουν διακοπεί για 10 χιλιόμετρα στον νομό Καβάλας, προχωρά με απειλές και τελεσίδικες αποφάσεις, δίνοντας σε όλους να καταλάβουν το πραγματικό πρόσωπο της κοινοπραξίας . Μπάτσοι, Δικαστές, Συμβούλια της Επικρατείας, τεχνοκράτες, βουλευτές (όλων των κομμάτων) και τοπικοί εξουσιαστές, έχουν όλοι στηθεί σε ένα ατέλειωτο ξεγύμνωμα της αξιοπρέπειάς τους για μια δήθεν ενεργειακή ασφάλεια και οικονομική ανάπτυξη. Ταριχευμένοι από την εθνική ντόπα των τελευταίων μηνών, από την μία ξεσηκώνονται στο όνομα διπλωματικών παιχνιδιών μέσα από φασιστικά παραληρήματα, παίζοντας το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων, και από την άλλη, μέσα από μία δυσωδία φορμόλης και φασιστικής αποσύνθεσης, ως γνήσια ανίκανα απολιθώματα και στρατιωτάκια του ενεργειακού ιμπεριαλισμού, ξεπουλάνε το φυσικό τους πλούτο στους εφοπλιστές και επιτρέπουν τη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου τους για ένα ενεργειακό έργο, αυτό του αγωγού ΤΑΡ.

Ένα έργο, που στήνεται για να πάρει και αυτό τη θέση του μέσα στην παγκόσμια ενεργειακή σκακιέρα της μίζας, της ξεφτίλας και των δωροδοκιών. Με τα Panama, Paradise και λοιπά Papers, να αποτελούν πτυχία αναγνωρισιμότητας της φορολογικής διαφθοράς και της ανάπτυξης που τόσο πολύ οι εξουσιαστές περηφανεύονται. Στημένο από κάθε λογής καρτέλ κατασκευαστικών εταιριών, με χιλιάδες δικογραφίες και περιβαλλοντολογικές καταστροφές να προικίζουν τα βιογραφικά τους και τα ενεργειακά μνημόνια να υπογράφονται το ένα μετά το άλλο. Με τις ενεργειακές πολιτικές να στήνουν διπλωματικά επεισόδια, εγκρίνοντας εξοπλιστικά προγράμματα και στρατιωτικούς ανεφοδιασμούς, ενώ από την άλλη να γεμίζουν τη Μεσόγειο και το Αιγαίο με χιλιάδες πρόσφυγες και αθώα θύματα.

Αρνούμαστε να κλείσουμε τα μάτια σε κάθε εργασιακή και εργοδοτική ξεφτίλα που ξεζουμίζει ακόμα και τους ίδιους τους εργαζόμενους των εταιριών αυτών, αν και διαφωνούμε με το σύνολο των αντιδρώντων. Δεν είμαστε ενάντια μόνο στη  διέλευση του αγωγού, αλλά σε όλη αυτή την ενεργειακή απάτη που έχουν στήσει ένα μάτσο μαφιόζοι και καιροσκόποι, απατεώνες και λαμόγια, υποστηριζόμενοι από τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και τα τσιράκια τους, το σύνολο του Ελληνικού πολιτικού λόμπυ.

Για τους παραπάνω λόγους, αντιστεκόμαστε και τασσόμαστε απέναντι σε κάθε αγωγό που διατίθεται να περάσει από την περιοχή μας και όχι μόνο. Απέναντι σε κάθε ενεργειακή επένδυση που βαφτίζει ανάπτυξη τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και καταπατά κάθε δικαίωμα. Η πολιτική μας συνείδηση μας τοποθετεί δίπλα σε κάθε πολίτη του τόπου που μάχεται ενάντια στην λεηλασία της φύσης, την αξιοπρέπεια και την Ελευθερία του.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Φιλίππων που μάχονται τον αγωγό ΤΑΡ.

Αλληλεγγύη στους κατοίκους των Σερρών που μάχονται ενάντια στον σταθμό Συμπίεσης.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και στους κατοίκους του Letse και του Melenduno, στις παραλίες τους San Basilio στην Ιταλία που από το προηγούμενο καλοκαίρι έχουν ριχτεί στη μάχη ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία της περιοχής.

Ραντεβού λοιπόν στα Χωράφια.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

 

 

 

 

 

Featured post

Αντιφασιστικό Τριήμερο στο Μιλάνο, Ιταλία

Αντιφασιστικό Τριήμερο στο Μιλάνο, Ιταλία

Με συμμετοχή αντιφασιστών από Καβάλα και Θεσσαλονίκη, ενάντια στην ετήσια φασιστοφιέστα των Μιλανέζων ναζιστών

 

 

Featured post

ΚΑΒΑΛΑ: Εξακρίβωση και ταυτοποίηση προσφύγων του Αφρίν από την ΕΛ.ΑΣ στο Α.Τ Καβάλας με σκοπό το φακέλωμα και την τρομοκράτηση τους

ΚΑΒΑΛΑ

Εξακρίβωση και ταυτοποίηση προσφύγων του Αφρίν από την ΕΛ.ΑΣ στο Α.Τ Καβάλας με σκοπό το φακέλωμα και την τρομοκράτηση τους.

Το μεσημέρι της Τρίτης 27 Μάρτη, σύντροφοι επισκέφθηκαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών “Ασημακοπούλου” (το οποίο βρίσκεται έξω από τον αστικό ιστό) για να έρθουν σε επαφή με ανθρώπους που έχουν αναγκαστεί να ζουν σε ένα νομικό καθεστώς ανυπαρξίας, τιμωρούμενοι στην πραγματικότητα για την ύπαρξη τους, λαθραία και μη.

Προσεγγίζοντας το στρατόπεδο, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους τα λαμόγια της ασφάλειας, περνώντας δίπλα από τα οχήματα των συντρόφων και κοιτώντας τους επιβλητικά. Αμέσως μόλις εμφανίστηκαν οι πρόσφυγες, οι ασφαλίτες πλάγιασαν το αμάξι ζητώντας τις ταυτότητες προσφύγων και συντρόφων και απαιτώντας να γίνει έλεγχος του αυτοκινήτου. Αφού έγινε ο έλεγχος χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, και ο σύντροφος έδειξε την ταυτότητα του, γνωστοποιείται στους μπάτσους πως οι πρόσφυγες ακριβώς για το λόγο πως προέρχονταν μέσα απ’ το camp, δε φέραν πάνω τους κάποιο χαρτί ταυτοποίησης, παρ’ όλα αυτά τους εξήγησαν πως θα ήταν εύκολο να εξακριβωθούν αμέσως τα στοιχεία τους μέσα στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου. Αντ’ αυτού, οι ασφαλίτες επιδίωκαν την στοχευμένη ταλαιπωρία του συντρόφου και τον απαραίτητο εκφοβισμό των προσφύγων, ζητώντας από τον οδηγό να τους ακολουθήσουν στο τμήμα.

Φυσικά, δεν ήταν αυτό που επιδίωκαν τα όργανα καταστολής, αλλά αρχικά η εκ νέου ταλαιπωρία των προσφύγων, οι οποίοι τόλμησαν να αγνοήσουν τις συνθήκες περιθωριοποίησης που τους έχουν επιβληθεί, θέλοντας να έρθουν σε επαφή με ένα κομμάτι της κοινωνίας της Καβάλας. Επιπλέον, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός μόνιμου φόβου και του πάγιου ελέγχου στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, καταστέλλοντας έτσι κάθε τους ανάγκη να αγωνιστούν ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική τους θέση και να συνεχίσουν να αποδέχονται παθητικά τα δεινά που τους επιφυλάσσουν κράτος και καπιταλισμός.

Η κίνηση αυτή των ένστολων εκμεταλλευτών να τραβήξουν αναίτια τον σύντροφο και τους πρόσφυγες στο Α.Τ για την πλήρη καταγραφή τους στα κατάστιχα των ρουφιάνων, είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αντανακλαστική κίνηση αλληλεγγύης έξω από το τμήμα. Μέσα στα επόμενα 10 λεπτά περίπου 15 αλληλέγγυοι/ ες μαζεύτηκαν μπροστά στην είσοδο αιφνιδιάζοντας τις αρχές όπου και έσπευσαν να οργανωθούν και να ασφαλίσουν το χώρο, ενώ την κίνηση αυτή ολοκλήρωνε η παρουσία δικηγόρου που δεν θα τους άφηνε να παίξουν με τις τύχες των προσφύγων. Ξαφνικά τα δύο καθίκια εμφανίζονται με τον σύντροφο με εμφανή την έκπληξη και δυσαρέσκεια στη θέα των συντρόφων/ ισσών. Ενώ του ζητούν να ανοίξει ξανά το αμάξι του για επανέλεγχο, οι αλληλέγγυοι/ ες προσεγγίζουν το όχημα επιδιώκοντας να έχουν εικόνα της διαδικασίας, αψηφώντας τις παρακλήσεις των σκυλιών για αποχώρηση. Αφού οι τελευταίοι κατανόησαν πως κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, βάλθηκαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα παρουσιάζοντας ως αίτιο όλης αυτής της φασαρίας μία κλοπή που δήθεν διαπράχθηκε μέσα στο camp. Επ’ ουδενί λόγω μας έπεισαν και αναμφίβολα καμιά σχέση δεν είχαν οι πρόσφυγες με την ληστεία, αν αυτή συνέβη όντως σαν γεγονός, κάτι το οποίο δεν γνώριζε κανείς από όσους πρόσφυγες ρωτήσαμε μέσα από το camp. Εξάλλου, οι ίδιοι οι παπατζήδες της ασφάλειας έπεφταν σε αντιφάσεις μεταξύ τους σχετικά με το αντικείμενο κλοπής. Μάλιστα, ο επιθετικός χαρακτήρας του αστυνόμου Κάλαχαν που πραγματοποίησε την αρχική εξακρίβωση, μετατράπηκε σε ένα ευγενικό όργανο της τάξης που οι συμπτώσεις, τα γεγονότα και οι συνωμοσίες επιχείρησαν να του διαστρεβλώσουν το αστυνομικό του κύρος.

Ο σύντροφος και οι πρόσφυγες, αμέσως μετά τον μάταιο επανέλεγχο του αυτοκινήτου αφέθηκαν ελεύθεροι. Για ακόμη μια φορά φάνηκε έμπρακτα πως η αλληλεγγύη ήταν και θα είναι πάντοτε το ισχυρότερο όπλο των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων αυτού του κόσμου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘LOST IN PARIS’, Τρίτη 27/3/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η Φιόνα, μια βιβλιοθηκάριος από μικρή καναδική πόλη, λαμβάνει γράμμα απελπισίας από την 93χρονη θεία της Μάρθα που ζει στο Παρίσι. Η Φιόνα μπαίνει στο πρώτο αεροπλάνο και ανακαλύπτει πως η θεία είναι εξαφανισμένη. Μέσα σε έναν κυκεώνα καταστροφών, γνωρίζει τον Ντομ, έναν γοητευτικό και εγωμανή άστεγο, ο οποίος δεν την αφήνει μόνη.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘120 BATTEMENTS PAR MINUTE’, Τρίτη 20/3/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό

Ο Ρομπέν Καμπιγιό ξαναγράφει την ιστορία της Αct Up, με μια ταινία τόσο λυτρωτικά συγκινητική όσο και βαθιά πολιτική και σοκαριστικά επίκαιρη.

Οι «120 Χτύποι το Λεπτό» στον τίτλο της νέας ταινίας του Ρομπέν Καμπιγιό αναφέρονται στο σημείο εκείνο που η καρδιά χτυπάει πλέον σε επικίνδυνα σημεία: όταν η επιθυμία γίνεται εμμονή, η χαρά ελευθερώνει ενέργεια, ο θυμός μετατρέπεται σε βία και το μόνο που έχει σημασία είναι να καταφέρεις να μην περάσεις το όριο – για να μην χάσεις τη στιγμή αλλά κυρίως την ίδια σου τη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο ότι στους ίδιους χτύπους μετράνε και τα beats της house μουσικής που εμφανίστηκε ως μια (όχι μόνο μουσική) επανάσταση στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ακριβώς, δηλαδή την ίδια εποχή που ένα ιός άρχισε να εξαπλώνεται στην γκέι κοινότητα σκορπώντας το θάνατο, πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Η ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό διαδραματίζεται στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η γαλλική Act Up, στα πρώτα μόλις χρόνια της δημιουργίας της, κορυφώνει τις δράσεις της, ενημερώνοντας για τον ιό του AIDS και απαιτώντας από την κυβέρνηση και τις φαρμακευτικές εταιρίες να επισπεύσουν τις δοκιμές για τα φάρμακα που θα μπορούσαν να σταματήσουν την ιλιγγιώδη θανατηφόρα διαδρομή του ιού όχι μόνο στην γκέι κοινότητα, αλλά και ανάμεσα στους τοξικομανείς, τις ιερόδουλες και τους φυλακισμένους.

Ο,τι ξεκινάει σαν μια (κυριολεκτικά) αιματηρή βουτιά στα άδυτα της ακτιβιστικής οργάνωσης και τη γνωριμία με τους κανόνες με τους οποίους λειτούργησε και έκανε έντονη αίσθηση το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στη Γαλλία, γίνεται γρήγορα η ιστορία νέων ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο και βρίσκουν νόημα στο να αντισταθούν απαιτώντας κάτι ακόμη περισσότερο σημαντικό και από ορατότητα, ασφάλιση, σεβασμό ή φάρμακα: λίγο περισσότερο χρόνο.

Ο Καμπιγιό σκηνοθετεί την ταινία σε κεφάλαια, επιλέγοντας να αναπαραστήσει μερικές από τις πιο θρυλικές δράσεις της Act Up και χτίζει πάνω στην κάθε μια από αυτές όλες τις πιθανές πλευρές μιας επιδημίας που υπήρξε ταυτόχρονα μια ανείπωτη (ακόμη και σήμερα) τραγωδία, αλλά και μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του ακτιβισμού και της σημασίας του εν γένει ως όπλο απέναντι στη διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της προστασίας των μειονοτήτων, της αποκάλυψης της υποκρισίας και του συντηρητισμού ενός κατεστημένου που δεν λυγίζει ακόμη και μπροστά στο θάνατο αθώων ανθρώπων.

Καθώς οι δράσεις της Act Up κορυφώνονται (για να φτάσουν στον κατακόκκινο Σηκουάνα σαν βαμμένο από αίμα σε μια εικόνα που είπε περισσότερα από αμέτρητες δεκαετίες ακτιβισμού) και τα αιτήματα γύρω από τον ιό, την ενημέρωση και την αντιμετώπισή του φτάνουν στο απόγειό τους, το «120 Βattements par Minute» αφήνει χώρο στο κάδρο του για την ιστορία του Σον, ιδρυτικού και από τα πιο ενεργά και «επιθετικά» μέλη της γαλλικής Αct Up και του Νατάν, νέου εθελοντή που θα δει το αγόρι που αγαπάει να πεθαίνει μέρα με τη μέρα, δυναμώνοντας έτσι την ένταση στον ακτιβισμό του, τον έρωτά του, τον τρόπο με τον οποίο θα αποφασίσει να οδηγήσει με ασφάλεια στο θάνατο το σύντροφό του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα φροντίσει για την υστεροφημία του.

Η ιστορία τους φέρει όλη την αλήθεια δύο νέων που θα προτιμούσαν να χορεύουν κάθε βράδυ στα κλαμπ παρά να φτιάχνουν ψεύτικο αίμα στις μπανιέρες των σπιτιών τους για να το πετάξουν στη συνέχεια μέσα στα πολυτελή γραφεία των φαρμακευτικών εταιριών και ταυτόχρονα συμπληρώνει ιδανικά όλη την ιστορία μιας κουλτούρας που έμαθε στο ελεύθερο σεξ για να το πληρώσει όχι μόνο με το ρατσισμό και την άνιση κοινωνική μεταχείριση αλλά με το θάνατο και το στιγματισμό.

Και είναι τόσο συγκινητική, χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματική και κυρίως «ακτιβιστική». Τρυφερή στις ερωτικές τους σκηνές (εκεί και μια από τις ωραιότερες σκηνές γκέι σεξ που είδαμε τελευταία στο σινεμά), σκληρή απέναντι στον τρόμο του θανάτου, λυτρωτικά νατουραλιστική στο σπαρακτικό της φινάλε.

Ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας βρίσκεσαι και εσύ, ο θεατής, ένας εθελοντής στο μεγάλο αμφιθέατρο όπου γίνονται οι συγκεντρώσεις της Act Up. Εκεί όπου συζητιούνται δημοκρατικά όλες οι απόψεις, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, εκεί όπου θα ξεκινήσουν και οι πρώτες διαφωνίες ανάμεσα στους πιο μετριοπαθείς και τους πιο ακραίους ακτιβιστές. Εκεί όπου σιγά σιγά ξετυλίγεται η μεγάλη εικόνα μιας ταινίας που καταφέρνει με τον πιο ανεπιτήδευτο και σχεδόν σωματικό τρόπο να εναλλάσσεται συνεχώς ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ανάμεσα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται και στο σήμερα, ανάμεσα σε ένα ακέραιο σινεμά που βρίσκεται εδώ – ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμαστε – για να φυλάξει στα σπλάχνα του την ιστορική μνήμη και ταυτόχρονα ένα σινεμά τόσο προσωπικό και συγκινητικό σαν η ιστορία του Σον και του Νατάν να είναι η μοναδική που έπρεπε να ειπωθεί μέσα από τα εκατομμύρια των ιστοριών που γεννήθηκαν και… πέθαναν στα πρώτα εκείνα εφιαλτικά χρόνια του AIDS.

Σε μια ευθεία γραμμή που έρχεται να συναντήσει τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ πάνω στο θέμα του ακτιβισμού, του AIDS και της ιστορίας της LGBTQ κοινότητας (από το «Parting Glances» και τις «Αγριες Νύχτες» μέχρι το «Milk») και ήδη σημείο αναφοράς, το «120 Βattements par Minute» δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έρχεται να προσγειωθεί στον κόσμο των βασανιστηρίων για τους γκέι στην Τσετσενία, στην ομοφοβική διακυβέρνηση του Πούτιν, στον ρατισμό του Τραμπ και την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τη Γαλλία.

Καθαρίζοντας τα μάτια σου από τα δάκρυα στους σοφά βωβούς τίτλους τέλους της ταινίας, μπορείς πλέον να δεις με καθαρό βλέμμα πως οι τόσο ξεφτισμένες από την εύκολη και λαϊκίστικη χρήση των ημερών μας έννοιες της «αντίστασης», της «δράσης», του «ακτιβισμού» και της «αυτοοργάνωσης» έχουν νόημα μόνο όταν είσαι διατεθειμένος να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου η καρδιά χτυπάει στο όριο των 120 χτύπων το λεπτό. Ίσως γιατί μόνο σε εκείνο το σημείο κάθε μάχη, κάθε νίκη και κυρίως κάθε ήττα και κάθε θυσία αρχίζει να αποκτά πραγματικό νόημα.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘SELMA’, Τρίτη 13/3/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Selma
της Αβα ΝτιΒερνέ

Μια από τις σημαντικότερες στιγμές της «μαύρης» ιστορίας της Αμερικής σε ένα στιβαρό αν και στρογγυλεμένο δράμα υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας – με μύθο ήδη μεγαλύτερο από τις διαστάσεις του.
Την άνοιξη του 1965, ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, λίγο πριν παραλάβει το Νόμπελ Ειρήνης, ηγείται της προσπάθειας των Αφροαμερικάνων να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη ψήφο. Οι επαφές του με τον Λίντον Τζόνσον και τα πολιτικά παιχνίδια γύρω από ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα τον αναγκάζουν να οργανώσει μια ειρηνική πομπή από την πόλη Σέλμα έως το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας αλλά και το ολοένα αυξανόμενο πάθος της κοινότητας για ισότητα.

Από την πρώτη κιόλας του σκηνή, το «Selma» φανερώνει όλα του τα χαρτιά – καρφώνει στο χάρτη την Αμερική του 1965, τοποθετεί σε πρώτο πλάνο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ξεκινάει από το ιδιωτικό της συζήτησης ενός ζευγαριού πριν φτάσει στο πανανθρώπινο και από το εσωτερικό ενός δωματίου πριν βγει οριστικά και με τη δύναμη ενός οδοστρωτήρα στο δρόμο.

Σε ευθεία αναλογία με τον ήρωά του – ακόμη κι αν μιλάμε για μια μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που έπαιξαν το δικό τους ρόλο στα γεγονότα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια ηγετική μορφή – το «Selma» είναι το ίδιο επιθετικό, μελαγχολικό και κυρίως το ίδιο χωρίς ίχνος ενοχής στρατευμένο, έτοιμο να χάσει τα πάντα προκειμένου να αποδείξει το δίκιο του και πετύχει το σκοπό του.

Και ενώνοντας τη φωνή του με αυτή του Ντείβιντ Ογιέλοου – σε μια από τις πραγματικά αξιοσημείωτες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων – το φιλμ της Αβα ΝτoυΒερνέ γίνεται το ίδιο Ιστορία, γράφοντας ένα από αυτά τα κεφάλαιά της που λίγοι γνωρίζουν εκτός Αμερικής ή ακόμη και εκτός της Αφροαμερικανικής κοινότητας.

Υπό άλλες συνθήκες μια τέτοια ταινία – που προσπαθεί να φωνάξει περισσότερο και από τον «φωνακλά χωριάτη» – όπως τον χαρακτήριζε ο Μάλκολμ Χ – Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, θα έχανε γρήγορα το δίκιο της, αλλά και το οπόιο καλλιτεχνικό της οικοδόμημα. Μόνο που η ΝτουΒερνέ ξέρει (ακαδημαϊκό) σινεμά, τουλάχιστον τόσο ώστε να διακόπτει τον ακτιβισμό με μικρές σκηνές που τελικά μιλούν πιο δυνατά και από την ίδια την κατάκτηση της ψήφου από τους Αφροαμερικάνους εκείνη την ιστορική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι σκηνές στο Λευκό Οίκο (με το χαμηλότονο δίδυμο των Τομ Γουίλκινσον και Τζιοβάνι Ριμπίζι), αυτή η μία αποκαλυπτική σκηνή με τον Μάλκολμ Χ, η πρώτη εμφάνιση της Οπρα Γουίνφρι να θέτει το πρόβλημα και να αποδεικνύει πως ναι κάπου κάπως κάποτε αυτή η γυναίκα θα είχε την καριέρα μιας μεγάλης ηθοποιού, κάνουν το «Selma» να θυμίζει ένα μικρό «Lincoln» – με τα μεγέθη των δύο ταινιών να βρίσκονται βέβαια έτη φωτός μακριά, ειδικά για όσους θα συμφωνήσουν πως η ταινία του Σπίλμπεργκ αποτελεί ένα αριστουργηματικό αντιρατσιστικό μανιφέστο για τους αιώνες.

Η ΝτουΒερνέ παρασύρεται και ίσως να μην μπορεί να κάνει αλλιώς, όταν στο δεύτερο μέρος οι ιστορικές πορείες των Αφροαμερικάνων στη Σελμα γίνονται ο σκοπός για τον οποίο αγιάστηκαν όλα τα μέσα πριν και μετά στην δική τους Ιστορία. Το σύνθημα είναι «Go» με όλο το φτηνό μελοδραματισμό που φέρει μια τέτοια ιαχή, ο θεατής συμπάσχει και το αίσθημα της δικαίωσης απλώνεται σαν μια κραυγή ανακούφισης πως μερικοί αγώνες σε αυτή τη ζωή έχουν αποτέλεσμα.

Γνωρίζοντας, ωστόσο, τις διαστάσεις μιας μικρής ταινίας που εκ των υστέρων απέκτησε φήμη πολλαπλάσια της πραγματικής της έκτασης, η ΝτουΒερνέ παλεύει μέσα της προσπαθώντας να αποδείξει και τη ματαιότητα των ίδιων αγώνων που – ειρωνικά και υπέρ της – μοιάζουν σήμερα να μην έχουν καν αρχίσει, με αφορμή τα γεγονότα στο Φέργκιουσον.

Παραδίδοντας τελικά μια στιβαρή, μόνότονη (με τον τρόπο που είναι κάθετι στρατευμένο), στρογγυλεμένη ταινία που στο φινάλε της σε δικαιώνει, ακόμη κι αν στη διαδρομή της δεν ρισκάρει τα πάντα όπως ο ατρόμητος, εμβληματικός πρωταγωνιστής της.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘ANTHROPOID’, Τρίτη 6/3/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Επιχείρηση Ανθρωποειδές

Anthropoid

του Σον Ελις

Τσεχοσλοβακία, 1942. Ο Γιόσεφ Γκάμπτσικ και ο Γιαν Κούμπις φθάνουν στην κατεχόμενη Πράγα με σκοπό να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση «Ανθρωποειδές». Η αποστολή έχει στόχο να δολοφονήσει τον αξιωματικό των SS Ράινχαρντ Χέιντριχ, τον τρίτο κατά σειρά ισχυρότερο αξιωματικό του 3ου Ράιχ μετά τον Χίτλερ και τον Χάινριχ Χίμλερ. Ο Χάιντριχ ήταν επίσης επικεφαλής των Ναζί στην Τσεχοσλοβακία και γνωστός ως ο «σφαγέας της Πράγας». Εκεί οι δύο άντρες θα έρθουν σε επαφή με την τοπική αντίσταση και με πολλές δυσκολίες θα προσπαθήσουν να οργανώσουν την επιχείρησή τους, η οποία ίσως να είναι η τελευταία της ζωής τους.

Ενα από τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς στη νέα ταινία του Βρετανού Σον Ελις είναι η βαριά σλάβικη προφορά με την οποία ομιλούν άπταιστα την αγγλική οι βασικοί του (τσεχοσλοβάκικης καταγωγής) χαρακτήρες (τους οποίους υποδύονται οι Ιρλανδοί Κίλιαν Μέρφι και Τζέιμι Ντόρναν) – μια από τις συνήθεις μάστιγες που ταλαιπωρούν κατά παράδοση φιλόδοξα φιλμ χολιγουντιανής προελεύσεως ή πολυεθνικής συμπαραγωγής, στην προσπάθειά τους να φέρουν στο κοινό μια φιλική προς το χρήστη εκδοχή ιντριγκαδόρικων ιστοριών εποχής από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, χωρίς φυσικά να το εξαναγκάσουν στο όχι και τόσο εμπορικά προσοδοφόρο «μαρτύριο» των υποτίτλων.

Εύλογα, η μέθοδος αυτή έχει συνήθως ως αποτέλεσμα μια προβληματική αναπαράσταση, όταν πρόκειται για μια αφήγηση που εκτυλίσσεται σε ένα ξεκάθαρα μη αγγλόφωνο περιβάλλον, κάτι που κάνει ακόμα και τις πιο φιλότιμες απόπειρες να χάνουν την πειστικότητά τους παρά τους όποιους παχυλούς προϋπολογισμούς μπορεί να έχουν σπαταληθεί σε πλουσιοπάροχα και προσεκτικά σχεδιασμένα σκηνικά και κοστούμια εποχής.

Η «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» δεν απέχει πολύ από τον παραπάνω κανόνα, ειδικά όταν βάζει τους Γερμανούς χαρακτήρες της να μιλούν γερμανικά (λογικό) και τους Τσέχους και Σλοβάκους να μιλούν με προφορά αγγλικά ακόμα και μεταξύ τους (όχι και τόσο λογικό), την ίδια στιγμή που τους υποδύονται τόσο αγγλόφωνοι (στην περίπτωση των δύο βασικών ηρώων) όσο και ανατολικοευρωπαίοι ηθοποιοί (στην περίπτωση των περιφερειακών χαρακτήρων), προδίδοντας αμέσως την ταυτότητα της λεγόμενης ευρω-σούπας (η ταινία είναι συμπαραγωγή μεταξύ Αγγλίας, Τσεχίας και Γαλλίας).

Ευτυχώς, όμως, παρά το αναπόφευκτο πλήγμα που επιφέρει ο γλωσσικός αυτός εφιάλτης στην αληθοφάνεια της ταινίας του, ο Ελις καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να ξεπεράσει τον σκόπελο της αλλόκοτης αυτής σύμβασης σκηνοθετώντας με συνέπεια και αμείωτη ένταση μια όχι και τόσο γνωστή (έστω κι αν έχει μεταφερθεί αρκετές ακόμα φορές στο σινεμά), αλλά σίγουρα συναρπαστική πτυχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τραγικές συνέπειες: εκείνη της παράτολμης απόπειρας δολοφονίας από μέλη της τσεχοσλοβάκικης αντίστασης του Ράινχαρντ Χέιντριχ, του τρίτου κατά σειρά ισχυρότερου άνδρα στην ιεραρχία του 3ου Ράιχ, διαβόητου για τα ειδεχθή του εγκλήματα και τις μαζικές δολοφονίες που του χάρισαν το παρατσούκλι «ο σφαγέας της Πράγας».

Ενας άνισος σκηνοθέτης με αδιαμφισβήτητες αισθητικές αρετές αλλά ενίοτε προβληματικά σενάρια, ο Ελις έχει παραδώσει απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους δείγματα γραφής στη σύντομη μέχρι τώρα καριέρα του: από εκκεντρική ρομαντική κομεντί («Cashback») και στυλιζαρισμένη ταινία τρόμου («The Broken») μέχρι ρεαλιστικό γκανγκστερικό δράμα με φόντο τον υπόκοσμο της Μανίλα («Metro Manila»). Στο «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» δοκιμάζεται στην αντιπολεμική ταινία εποχής χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά υπηρετώντας στιβαρά μια παλιομοδίτικη εκδοχή του είδους, εξυψώνοντάς την από τη χρυσή μετριότητα χάρη στο καλοκουρδισμένο σασπένς και την ανάδειξη των διλημμάτων και της αμφιλεγόμενης ηθικής του πατριωτισμού που κινεί τα νήματα του σεναρίου του.

Οι δύο πρωταγωνιστές του αποτελούν, παρά τους διαφορετικούς χαρακτήρες τους και τους όποιους ενδοιασμούς τους πάνω στην αποτελεσματικότητα και το στόχο της ριψοκίνδυνης αποστολής τους, δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αληθινών ηρώων που θα μνημονεύονται πάντα από την Ιστορία για το θάρρος και την αυτοθυσία τους. Στο πρόσωπό τους, ωστόσο, αλλά και σε εκείνο των πολυάριθμων και πότε πότε σχηματικών, ειδικά στην περίπτωση των γυναικείων χαρακτήρων, δορυφόρων τους –συμμάχων, αντιπάλων, προδοτών και αντικειμένων του πόθου– ο Ελις και το σενάριο του (γραμμένο ως συνήθως, για καλό ή για κακό, από τον ίδιο) πασχίζουν να ανακαλύψουν τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που αναδεικνύουν την ιστορία τους σε κάτι πέρα από μια θριαμβευτική περίπτωση ηρωισμού, σε μια ιστορία για τις ενίοτε τρομακτικές συνέπειες των πράξεών μας, ακόμα και των πιο ανιδιοτελών, στους ανθρώπους και στον κόσμο γύρω μας.

Η περίπτωση των θαρραλέων αντιστασιακών ανδρών της «Επιχείρησης Ανθρωποειδές» αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα της Ιστορίας, όπου μια άξια εξύμνησης πράξη ηρωισμού έφερε ως αντίποινα ένα νέο κύμα φρικωδίας με θύματα χιλιάδες αθώους, και η ταινία αγγίζει έστω και φευγαλέα τα κίνητρα όχι τόσο των ανδρών που κρατούν τα όπλα και αποτελούν συνήθως απλά πιόνια, αλλά εκείνων που χειρίζονται τα θολά πολιτικά και διπλωματικά παιχνίδια (στην προκειμένη περίπτωση το ταρακούνημα των Ευρωπαίων συμμάχων που άφησαν την Τσεχοσλοβακία στο έλεος των Ναζί κατακτητών).

Ο Ελις τα χειρίζεται όλα αυτά αποτελεσματικά αλλά χωρίς πραγματικές εκπλήξεις, όμως εκεί που κάνει τη διαφορά είναι στη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία μερικών από τις πιο κομβικές σκηνές της ταινίας του, όπως εκείνη όπου το σχέδιο δολοφονίας μπαίνει επιτέλους σε εφαρμογή, σε μια αγωνιώδη σεκάνς αμφιβόλου κατάληξης, και στο εκκωφαντικό φινάλε όπου μια εκκλησία μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και το δράμα βαδίζει προς το αναπόφευκτο τέλος του σε έναν καταιγισμό πυρών και ελεγειακής υπερβολής.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI’, Τρίτη 27/2/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), επιστρέφει στο σινεμά με μια ταινία που επιτίθεται στις αισθήσεις, την καρδιά και το μυαλό, αποδεικνύοντας ότι κανένας τίτλος τέλους δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή μιας εξαιρετικής ταινίας. Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Σαμ Ρόκγουελ και Σεναρίου.

Μια μητέρα στη μικρή πόλη του Εμπινγκ, στο Μιζούρι, αναζητά ακόμη απαντήσεις για το φόνο της κόρης της λίγους μήνες πριν, ένα έγκλημα που δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα λόγω της απραγίας του τοπικού σερίφη. Ή τουλάχιστον, έτσι υποστηρίζει η ίδια, έχοντας στο μυαλό της μια ολόκληρη λίστα ενεργειών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πιθανή σύλληψη του δράστη. Οταν, λοιπόν, αποφασίσει να αγοράσει τρεις παλιές διαφημιστικές πινακίδες στον εγκαταλειμμένο παλιό δρόμο που οδηγεί στην πόλη για να δημοσιοποιήσει την κατηγορία της (αν και «οι ερωτήσεις δεν αποτελούν κατηγορίες», όπως πολλαπλώς επισημαίνεται στην ταινία), οι πράξεις της όχι απλώς θα εκθέσουν τον σερίφη αλλά θα στρέψουν και ολόκληρη την πόλη εναντίον της, ανοίγοντας παλιές πληγές, ξύνοντας τραύματα που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί και αποκαλύπτοντας έναν ανεμοστρόβιλο αντικρουόμενων συναισθημάτων, που ενσωματώνουν το χιούμορ, τη συγκίνηση και την ουσία της θλίψης σε μια τραγική αφήγηση που προδίδει την ιδιοφυΐα του Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), με κάθε πιθανό τρόπο.

Χρησιμοποιώντας επιλεκτικά τα στοιχεία ενός γουέστερν, ο ΜακΝτόνα παρατηρεί την ηρωίδα του να επιμένει στην ηθική της πυξίδα, να αγωνίζεται για τα πιστεύω της και να προσπαθεί να κάνει το καλό όπως εκείνη το αντιλαμβάνεται, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που δεν έχει ανάγκη από τα όπλα (πέρα από μερικές σπιτικές βόμβες μολότοφ) καθώς τίποτα δεν ξεπερνά τη διαύγεια και τη δύναμη των λέξεών της. Οπως θα ανέμενε κανείς από το σύμπαν του ΜακΝτόνα, κάθε γραμμή των διαλόγων αποτελεί και μια νοηματική έκρηξη, είναι όμως αυτή η μοναδική ικανότητα της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ να αποτυπώνει οργανικά και ανατριχιαστικά κάθε συναισθηματική μετάπτωση που μετατρέπει την σταυροφορία της από προσωπικό θρήνο σε ένα ταξίδι προς την αλήθεια των γεγονότων, των ανθρώπων γύρω της και, κυρίως, του εαυτού της.

Γιατί η Μίλντρεντ της είναι και κυνηγός και θήραμα, πολλές φορές την ίδια ακριβώς στιγμή, κρύβοντας πίσω από το αυστηρό της προσωπείο μια ευαισθησία που η ΜακΝτόρμαντ αφήνει να γίνει εμφανής μέσα από τις μικροκινήσεις του προσώπου της, τις σιωπές της, τα ξεσπάσματά της, τις αλλαγές της ματιάς της. Η ηρωίδα της δεν είναι ποτέ μια άκαρδη, εμμονική προσωπικότητα, όπως και κανείς γύρω της δεν είναι ένα εχθρικό στερεότυπο ή, εξίσου μονοδιάστατα, ένα απλό εμπόδιο στο δρόμο της. Η Μίλντρεντ της ΜακΝτόρμαντ θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας της, αν η καριέρα της δεν ήταν ήδη γεμάτη με ανατριχιαστικές ματιές στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η ερμηνεία της στις «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι απλώς η επιβεβαίωση του μεγαλείου της, χωρίς να χρειάζεται κραυγαλέα δάκρυα ή κραυγές για να αποτυπώσει τις μεταπτώσεις του χαρακτήρα της.

Η ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα, όπως και το σύνολο σχεδόν του έργου του, αφορά το θυμό, τη θλίψη και τον τρόπο που τα δύο αυτά συναισθήματα αλληλεπιδρούν, όμως εδώ δίνεται επιπλέον έμφαση στην απαγκίστρωση από το παρελθόν και τη διάθεση των ανθρώπων να αλλάξουν, επενδύοντας ισόποσα στον τρόμο του παρελθόντος και την αισιοδοξία για το μέλλον. Στις «Τρεις Πινακίδες…» οι διάλογοι του ΜακΝτόνα είναι εξαντλητικά αστείοι, εξοντωτικά συναισθηματικοί και πάντα αληθινοί, πίσω από ένα μόνιμα υπερρεαλιστικό πρίσμα που παραδόξως κανονικοποιεί κάθε υπερβολή. Η ταινία ουσιαστικά φανερώνει όλες τις δυνάμεις του θεατρικού ΜακΝτόνα και τις αξιοποιεί κινηματογραφικά με τον ιδανικό τρόπο, όπως φαίνεται και στην ίσως πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας, όπου (σε μονόπλανο), ένας αστυνομικός εισβάλει σε ένα κτήριο για να πετάξει κάποιον από το παράθυρο, μια σκηνή που φλερτάρει και με το slapstick και με την κοινωνική σάτιρα αλλά και με τους πολύπλοκους χαρακτήρες και τις απρόβλεπτες πράξεις τους, που πάντα αγαπά ο ΜακΝτόνα.

Και υπάρχει πληθώρα από τέτοιους χαρακτήρες στην ταινία, είτε πρόκειται για τον πληθωρικό αλλά και καταπιεσμένο Ντίξον του Σαμ Ρόκγουελ, είτε για τον θεωρητικά κακό της υπόθεσης Σερίφη Γουίλομπι του Γούντι Χάρελσον, που ανατρέπει στην πορεία κάθε σχετικό στερεότυπο για να προσφέρει ένα ηθικό αντιστάθμισμα που δε διαφέρει και πολύ από την ουσία της Μίλντρεντ. Ο ΜακΝτόνα προβάλλει τόσο τις διαφορές όσο και τις ομοιότητες των δύο ηρώων του και ο κοινός τόπος τους προσφέρει την πιο έντονη δυναμική της αφήγησης, κυρίως όταν και οι δύο παρατούν στιγμιαία τις άμυνές τους. Οι «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι μια ταινία εκρήξεων που κερδίζει την ισχύ της στις ήσυχες στιγμές και κάθε ένας χαρακτήρας συμβάλλει καθοριστικά στο στήσιμο αυτού του επιθετικού αλλά πληγωμένου μικρόκοσμου που αναζητά την προσωπική του λύτρωση.

Πέρα όμως από την ιδιοφυή δηκτικότητα των διαλόγων, πέρα από τις λιτές μουσικές γραμμές του Κάρτερ Μπεργουέλ, πέρα από τις έντονα συναισθητικές ερμηνείες ολόκληρου του καστ, οι «Τρεις Πινακίδες Εξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι μια ταινία για την ελπίδα, το μέλλον και την αντίσταση στην αλλαγή, γεμάτο πολύπλοκες καταστάσεις αλλά πάντα διαυγή ματιά. Μπορεί να μην θυμίζει δομικά σε τίποτα αρχαία τραγωδία, όμως λίγοι σκηνοθέτες αντιλαμβάνονται τόσο καλά την έννοια της κάθαρσης όπως αποδεικνύει εδώ ο ΜακΝτόνα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μιας (ήδη) εκπληκτικής ταινίας που κανένας τίτλος τέλους δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή της.

Featured post

Καβάλα-Ενημέρωση από την αντιφασιστική συγκέντρωση ενάντια στην εκδήλωση των χρυσαυγιτών

 Σήμερα,24/2/2018,πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της χρυσής αυγής στο ξενοδοχείο Galaxy της Καβάλας.Κεντρικοί ομιλητές της εκδήλωσης ήταν οι Χ.Παππάς,Γ.Επιτήδειος(ευρωβουλευτής) και Α.Ματθαιόπουλος.Τις τελευταίες μέρες,το κέντρο της Καβάλας βρισκόταν σε αστυνομικό κλοιό με τις δυνάμεις καταστολής σήμερα να φτάνουν τις 4 διμοιρίες,δίας,οπκε,περιπολικά και ασφαλίτικα.30-40 σύντροφοι έδωσαν το παρών στην αντιφασιστική αντισυγκέντρωση στον Κήπο,ενώ με την έλευση των αντιφασιστών/αντιφασιστριών οι μπάτσοι αμέσως έκλεισαν το δρόμο ώστε να εξασφαλίσουν τη διεξαγωγή της εκδήλωσης μίσους των φασιστών.

Σε κάθε εκδήλωση,σε οποιαδήποτε προσπάθεια διάχυσης του εθνικοσοσιαλιστικού τους λόγου εντός της κοινωνίας,οι υμνητές των ναζί θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.Στην πόλη των καπνεργατών και των ταξικών αγώνων,το έδαφος δε θα είναι ποτέ πρόσφορο για τους παρακρατικούς.

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΝΤΟΥ!

ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΣ,ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ,Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ

Αντιφασίστες/Αντιφασίστριες

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘DARKEST HOUR’, Τρίτη 20/2/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

Η Πιο Σκοτεινή Ώρα (Darkest Hour) του Τζο Ράιτ
Ένας εξαιρετικός Γκάρι Όλντμαν στο ρόλο του Γουίνστον Τσόρτσιλ (ολοταχώς για Όσκαρ), ο βασικός -αν όχι ο μόνος λόγος- για να δεις την καλοφτιαγμένη μα επιφανειακή ταινία του Τζο Ράιτ.
Η ταινία αφηγείται τις πρώτες εβδομάδες της πρωθυπουργίας του Τσόρτσιλ, όταν οι Ναζί είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την Ευρώπη και ο ίδιος έπρεπε, έχοντας όχι μόνο την απειλή της εισβολής των δυνάμεων του Χίτλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και 300.000 στρατιώτες εγκλωβισμένους στη Δουνκέρκη, να αποφασίσει αν θα συνθηκολογήσει μαζί τους, στην πιο σκοτεινή στιγμή της δικής του αλλά και της ιστορίας της χώρας του ή αν θα τους αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης. Παρά τον εσωτερικό πόλεμο που δέχεται από το κόμμα του και τον σκεπτικισμό του Βασιλιά, ο Τσόρτσιλ, με την αρωγή της επί 31 χρόνια συζύγου του, αποφασίζει να πολεμήσει για τα ιδανικά, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας του και οι λόγοι που συνέταξε με σκοπό να ανυψώσει το ηθικό των Βρετανών, έξοχο δείγμα της ρητορικής του δεινότητας, έχουν μείνει στην Ιστορία.

Συμπληρώνοντας το κινηματογραφικό παζλ της σύγχρονης βρετανικής ιστορίας «η Πιο Σκοτεινή Ωρα» θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στον «Λόγο του Βασιλιά» αφού ο Γεώργιος ΣΤ’ κρατά έναν ρόλο στην ταινία εφόσον ήταν στον θρόνο όταν ο Γουίνστον Τσόρτσιλ Ανέλαβε την εξουσία και την «Δουνκέρκη», τα γεγονότα της οποίας απεικονίζονται εν τάχει εδώ.

Με ανάλογο τρόπο όπως και τα δυο «συμπληρωματικά» του φιλμ η ταινία του Τζο Ράιτ χρησιμοποιεί την Ιστορία ως εφαλτήριο, αλλά βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην λαϊκή (ή και λαϊκίστική) αντίληψη του Τομ Χούπερ, για το πως την μεταφέρεις στο σινεμά ,παρά στην πιο «εγκεφαλική» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Η «Πιο Σκοτεινή Ωρα» ασπάζεται απόλυτα την λογική που θέλει την ροή της Ιστορίας να είναι αποτέλεσμα των καθοριστικών πράξεων «μεγάλων ανδρών» και μεταμορφώνει τον Τσόρτσιλ στον ιδανικό κινηματογραφικό χαρακτήρα, έναν αξιαγάπητα ιδιοσυγκρασιακό ήρωα, κάποιον που πίνει ουίσκι με το πρωινό του και που μοιάζει ακόμη και να κοιμάται με το πούρο του. Τόσο που δίχως την λαμπρή, απόλυτα γοητευτική, θεαματικά απολαυστική ερμηνεία του Γκάρι Ολντμαν, θα ήταν πολύ εύκολο να διασχίσει την γραμμή της καρικατούρας.

Αναμφίβολα ο Γουίνστον Τσόρτσιλ υπήρξε ένας γλαφυρός χαρακτήρας στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης, αλλά ακόμη κι έτσι, βλέποντας την ταινία δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι στιγμές η χαρακτηριστικά του προφανώς εντάθηκαν ή τονίστηκαν προκειμένου τόσο ο ίδιος όσο και η σύζυγός του, αλλά ακόμη και η γραμματέας του να ταιριάξουν στο καλούπι μιας ταινίας που θέλει να μιλήσει για μια από τις πιο σκοτεινές ώρες της Βρετανικής ιστορίας με τον πιο χαριτωμένο και φιλικό στον θεατή τρόπο.

Διότι όπως και ο τρόπος που βλέπει τον χαρακτήρα του βρετανού πρωθυπουργού, έτσι και ο τρόπος που κοιτάζει τον πόλεμο και η σκηνοθεσία του Ράιτ είναι σαφώς «καλλιγραφικά», σαν κάτι που συζητιέται χαριτωμένα και ανάλαφρα στο απογευματινό τσάι, ανάμεσα σε «oh dear» και μικρές μπουκίτσες από shortbread cookies.

Το βάθος, ο πόνος, το σκοτάδι, ο αντίκτυπος των γεγονότων όπως καταγράφεται στην «Δουνκέρκη» είναι εδώ απών κρατώντας μόνο μια εξιδανικευμένη αίσθηση ηρωισμού κι εθνικής περηφάνιας που αγγίζει κατά στιγμές άβολα επίπεδα ευκολίας και λαϊκισμού, όπως σε μια σκηνή όπου ο Τσόρτσιλ παίρνει το τρένο και μιλά με τους «απλούς ανθρώπους».

Δεν είναι παράξενο να διαβάζεις ότι σε αρκετές προβολές του φιλμ στην Μεγάλη Βρετανία το κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκροτά στον τελικό λόγο του Τσόρτσιλ στην βρετανική Βουλή. Η ταινία προφανώς χαϊδεύει τα αυτιά, το ηθικό (και τα ματιά) των θεατών της και προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα να ιδωθεί ως ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στον ώμο σε καιρούς που η βρετανική υπερηφάνεια δεν βρίσκεται ακριβώς στο υψηλότερο σημείο της.

Ακόμη κι αν οι καιροί έχουν σαφώς αλλάξει.

Αν κι όχι η λογική πίσω από αυτήν την ομολογουμένως γοητευτική μα αναμφίβολα επιφανειακή και παλιομοδίτικη αγιογραφία.

Featured post

Προβολή της ταινίας THE KILLING OF A SACRED DEER, Τρίτη 13/2/2018, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

The Killing of a Sacred Deer

του Γιώργου Λάνθιμου

Μια εντυπωσιακή ταινία που απαιτεί σκέψη. Ενα βήμα μπροστά για το σινεμά του Λάνθιμου, ακόμη κι αν το φιλμ είναι περισσότερο αμφίσημο στην καρδιά του απ΄όσο θα χρειαζόταν. Βραβείο Σεναρίου στον Γιώργο Λάνθιμο και τον Ευθύμη Φιλιππου στο 70ό Φεστιβάλ Καννών.

Ο Στίβεν είναι ένας διαπρεπής καρδιοχειρουργός, παντρεμένος με την Ανα, μία καταξιωμένη οφθαλμίατρο. Είναι ευκατάστατοι και ζουν ευτυχισμένοι με τα δύο τους παιδιά, τη δεκατετράχρονη Κιμ και τον δωδεκάχρονο Μπομπ. O Στίβεν έχει αναπτύξει φιλική σχέση με τον Μάρτιν, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, ορφανό από πατέρα, το οποίο μοιάζει να έχει υπό την προστασία του. Τα πράγματα παίρνουν ολέθρια τροπή όταν ο γιατρός συστήνει τον Μάρτιν στην οικογένεια του, αναστατώνοντας τον κόσμο τους, ενώ ο ίδιος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε μια ασύλληπτη θυσία και τον κίνδυνο να χάσει τα πάντα.

Υπάρχει μια σκηνή στην διάρκεια του φιλμ στην οποία ένας από τους χαρακτήρες λέει στον άλλο μετά από μια βίαιη πράξη του: «είναι συμβολικό, είναι μια μεταφορά». Ακόμη κι αν δεν το είχε κάνει σαφές, ή ακόμη κι αν η κόρη του ήρωα δεν είχε κάνει στο σχολείο μια εργασία για την οποία πήρε άριστα με θέμα την Ιφιγένεια, πάλι θα είχαμε αντιληφθεί ότι (κι) αυτή η ταινία του Λάνθιμου μιλά για περισσότερα από όσα αντανακλά η επιφάνειά της.

Η ενοχή, η εκδίκηση, η έννοια του καθήκοντος, της ευθύνης, της θυσίας, η δυναμική ή η εντροπία της πυρηνικής οικογένειας, το σκοτάδι ως δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, είναι αναμφίβολα οι βασικές θεματικές του φιλμ, στο οποίο ένας πετυχημένος καρδιοχειρουργός καλείται να πάρει μια πολύ σκληρή απόφαση, όταν η συμπεριφορά ενός αγοριού το οποίο έχει πάρει υπό την προστασία του, απειλεί ολόκληρη την οικογένειά του.

Το φιλμ ξεκινά σε μαύρο, με μια μπαρόκ, υποβλητική μουσική για να συνεχίσει με ένα κοντινό σε μια ανοιχτή καρδιά στο χειρουργικό τραπέζι. Και με μια τέτοια αρχή δεν μπορείς παρά να περιμένεις την ένταση μόνο να ανέβει, κάτι που συμβαίνει με (συγχωρήστε μας το λογοπαίγνιο) χειρουργική ακρίβεια και με μια τόσο μεγαλόπνοη διάθεση που δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τον Κιούμπρικ ή τον Τζόναθαν Γκλέιζερ στον τρόπο που ο Λάνθιμος σκηνοθετεί την αρχιτεκτονική των χώρων, των χαρακτήρων και της ιστορίας του.

Το «Ιερό Ελάφι» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απόλυτα πετυχημένο κι ανατριχιαστικό θρίλερ εκδίκησης, ή ένα ξεκάθαρο genre film, αφού οι κανόνες του είδους υπηρετούνται (κάθε τόσο) με απόλυτη επιτυχία και συχνά η ένταση είναι σχεδόν ασφυκτική. Ομως καθώς αυτή είναι μια ταινία του Γιωργου Λάνθιμου σε ένα σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου, δυο γιατροί μπορεί να συγκρίνουν τα ρολόγια τους και να ρωτά ο ένας τον άλλο σε πόσο βάθος είναι αδιάβροχα, ο πατέρας να ανακοινώνει σε ένα πάρτι ότι η κόρη του μόλις είχε την πρώτη της περίοδο και η αγαπημένη ερωτική στάση του ζευγαριού να είναι η «ολική αναισθησία».

Το φλερτ με το «παράλογο ή το μπανάλ όμως, μοιάζει εδώ να είναι με κάποιο τρόπο η «σύνδεση με τα προηγούμενα», ο τρόπος του Λάνθιμου να κρατήσει ενθαρρυντικά το χέρι του σινεμά του (κι όσων το αγαπούν) πριν το αφήσει ελεύθερο να εξερευνήσει καινούριες ενδιαφέρουσες περιοχές. Και τα βήματα της τέχνης του προς τα μπρος, μοιάζουν στην πραγματικότητα εδώ, με αληθινά άλματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «The Killing of a Sacred Deer» είναι ένα εντυπωσιακό φιλμ που κατορθώνει να συνθέσει τα πιο απροσδόκητα στοιχεία (από το μεταφυσικό μέχρι το pulp κι από το υπαρξιακό έως την σάτιρα και την μαύρη κωμωδία), να δώσει στους πρωταγωνιστές του την ευκαιρία να αναδυθούν από τους ρόλους τους με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά δείχνει να βασίζεται περισσότερο απ΄όσο θα χρειαζόταν στην φόρμα (την μουσική, τις κινήσεις της κάμερας, τις γωνίες) για να στηρίξει ένα δράμα που θα έπρεπε να έχει κάτι περισσότερο από τον αντίκτυπο μιας αρχαίας τραγωδίας όπως αυτή στην οποία αναφέρεται.

Κι αν αυτό δεν συμβαίνει -τουλάχιστον στο επίπεδο που θα έκανε το φιλμ αληθινά μια αληθινά συγκλονιστική εμπειρία- ίσως έχει να κάνει με την απροθυμία του Φιλίππου και του Λάνθιμου να σταθούν απέναντι στους χαρακτήρες και τις πράξεις τους τους με την σαφήνεια που το κάνει π.χ. ο Ευριπίδης σε μια άλλη ιστορία που περιλαμβάνει ένα «ιερό ελάφι», αφήνοντας τους θεατές τους να γεμίσουν τα κενά με αμφιβολία και αβεβαιότητα. Το οποίο βεβαίως μπορεί να είναι εδώ, ακριβώς το ζητούμενο.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘MOTHER!’ του Darren Aronofsky, Τρίτη 6/2/2018 στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

 

Η νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα εξωφρενικό genre movie για τις βαθιές αγωνίες της ανθρωπότητας: την ζωή, τον θάνατο, την δημιουργία, την μητρότητα, την θρησκεία, τους άλλους και κυρίως τις γρατζουνιές στο καινούριο παρκέ!

Ο Ντάρεν Αρονοφσκι δηλώνει πως έγραψε την πρώτη εκδοχή του σεναρίου του «mother!» μέσα σε πέντε πυρετικές μέρες που πέρασε σκυμμένος μπροστά στο πληκτρολόγιό του, μόνος σε ένα άδειο σπίτι. Σύμφωνα με τον ίδιο, η έμπνευση για την ιστορία του ήρθε από την παράδοξη συνθήκη στην οποία ζει ο κόσμος μας, μια στιγμή στην οποία ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ίσως βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, το τέλος του είδους μας και του ίδιου μας του πλανήτη.

Βλέποντας το φιλμ δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς αυτές τις υπαρξιακές ανησυχίες που κρύβονται ανάμεσα στις πτυχές του σεναρίου, όμως το αν θα τις πάρεις στα σοβαρά είναι ένα εντελώς άλλο θέμα. Η επιλογή του Αρονόφσκι να σκηνοθετήσει την ιστορία του κλέβοντας στοιχεία από το DNA των ψυχολογικών θρίλερ, των ταινιών με στοιχειωμένα σπίτια, της λογικής των home invasion φιλμ και απ όλη την παλέτα του σινεμά του τρόμου, με ειδική μνεία φυσικά στο «Μωρό της Ρόζμαρι», είναι ένα μαχαίρι που κόβει κι από τις δύο πλευρές.

Από την μια το «mother!» θέλει να είναι ένα απολαυστικό, γεμάτο φτηνές απολαύσεις θρίλερ που θα έβρισκε ανετά τη θέση του σε ένα grindhouse σινεμά, από την άλλη μπολιάζει την ιστορία του με ιδέες που σου κλείνουν το μάτι, θέλοντας να σε κάνουν να τις αναλογισθείς με σοβαρότητα έξω από το πλαίσιο των cheap thrills του. Πράγμα που δυστυχώς είναι δύσκολο.

Γιατί από το πρώτο κι όλας πλάνο, όταν το γεμάτο μώλωπες πρόσωπο της Τζένιφερ Λόρενς γεμίζει την οθόνη ενώ καίγεται στις φλόγες, νιώθεις ότι ο Αρονόφσκι δεν πρόκειται να συγκρατήσει την διάθεσή του προς την υπερβολή. Κι όταν αμέσως μετά ο Χαβιέ Μπαρδέμ τοποθετεί ένα κρύσταλλο σε μια βάση και το καμένο σπίτι γύρω του μεταμορφώνεται σε μια όμορφη ζωντανή κατοικία, ξέρεις ότι το υπερφυσικό έχει το πάνω χέρι στο φιλμ.

Η λέξη «ζωντανό» είναι απόλυτα ταιριαστή για το σπίτι: η ηρωίδα του (που όπως κανείς στην ταινία δεν έχει όνομα) πολλές φορές θα ακούσει την «καρδιά» του να χτυπάει βάζοντας το αυτί της στους τοίχους. Είναι ένα σπίτι που η ίδια, με τα χέρια της, έχει ξαναφτιάξει από το καμμένο κουφάρι του, όσο ο διάσημος ποιητής σύζυγός της προσπαθεί να ξεπεράσει το καλλιτεχνικό του εμπόδιο και να ξαναγράψει. Οι δυο τους ζουν ευτυχισμένοι (όμως με μια αδιόρατη σκιά πάνω τους) στο άδειο απομακρυσμένο σπίτι, μέχρι την στιγμή που ένα βράδυ θα χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας. Κι εκεί αρχίζουν όλα να πηγαίνουν στραβά.

Ενας ξένος θα ζητήσει φιλοξενία κι ο ποιητής θα την προσφέρει με χαρά παρά τις δικαιολογημένες αντιρρήσεις τις συζύγου του και στη συνέχεια, η γυναίκα του ξένου θα έρθει να μείνει μαζί τους επίσης. Οταν οι δυο γιοί τους θα εισβάλουν στο σπίτι, μια τραγωδία και οι απρόβλεπτες συνέπειες της, θα φέρουν το ζευγάρι στο χείλος της διάλυσης αλλά τελικά θα δώσουν στην σχέση τους το φιλί της ζωής και την υπόσχεση μιας καινούριας ευκαιρίας, αφού η γυναίκα του ποιητή θα μείνει έγκυος.

Ομως φυσικά, σε μια ταινία όπου οι σταγόνες αίμα δεν στεγνώνουν στο πάτωμα, παράξενοι ήχοι τρίζουν απειλητικά στους διαδρόμους και το υπόγειο κρύβει ένα μυστικό δωμάτιο, η ηρεμία δεν μπορεί παρά να είναι παροδική και το κρεσέντο του φιλμ θα έρθει με μια κορύφωση που θα δώσει στον Αρονόφσκι την ευκαιρία να χτίσει μια παροξυσμική σεκάνς παράνοιας, βίας, ηδονισμού και τρέλας που θυμίζει τους εφιαλτικούς κόσμους του Ιερώνυμου Μπος, ή τους Μαύρους Πίνακες του Γκόγια και την οποία πραγματικά δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις για το εύρος και την φιλοδοξία της, μα που μοιάζει δύσκολο –ακόμη κι αν οι προθέσεις του Αρονόφκσι είναι σαφείς- να την διαβάσεις ως μια παραβολή για κάτι βαθύτερο.

Κι αυτό είναι και το πιο ουσιαστικό πρόβλημα της ταινίας, η δυσκολία της να συγχρονίσει τις προθέσεις της στην φόρμα και στις ιδέες της, κάνοντας τον συνδυασμό τους, να μοιάζει τελικά μάλλον αθέλητα αστείος, παρά υπαρξιακά σκοτεινός. Και αυτή η αμηχανία αντανακλάται και στις ερμηνείες των ηθοποιών με την Τζένιφερ Λόρενς να νιώθει τον αληθινό τρόμο όταν βλέπει τους απρόσκλητους επισκέπτες να αφήνουν την κουζίνα ένα χάλι αφού έχουν φτιάξει λεμονάδα και τον Χαβιέ Μπαρδέμ να έχει διαβάσει κάτι σαν το «Πως να Υποδυθείτε Εναν Σατανικά Μεταφυσικό Ηρωα, για Αρχάριους».

Εν τούτοις και παρά αυτό το εξαιρετικά ουσιώδες (σχεδόν αξεπέραστο) πρόβλημα, το «mother!» είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις αν αφήσεις στην άκρη κάθε προσπάθεια να αναλύσεις τις ατάκτως εριμμένες ιδέες του για την αδιέξοδη φύση των σχέσεων, την εμμονική ανάγκη για δημιουργία, το φλερτ μας με την αυτοκαταστροφή και το κακό που ο άνθρωπος εμπεριέχει.

Featured post

ΘΕΛΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΔΕ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ!

Με αφορμή τις προτάσεις Νίμιτς και την εκκρεμή εξέταση του αιτήματος εισδοχής της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε., οι ατυχήσαντες μακεδονομάχοι της περασμένης εικοσαπενταετίας, επιδιώκουν την ανασύνταξη ενός εθνικού μετώπου. Όπως και τότε έτσι και τώρα, μέσα από συνθήκες εθνικιστικής υστερίας, πατριδοκάπηλης μικροκομματικής πολιτικής και κατευθυνόμενης πληροφόρησης, προσπαθούν να στήσουν την μισαλλόδοξη γραμμή της δεκαετίας του ‘90. Φασίστες, νοσταλγοί της Χούντας και του Ναζισμού, με το μανδύα του δήθεν λαϊκού αγνού πατριώτη και μέσω των γνωστών φασιστικών μεθόδων ανιστόρητων στερεοτύπων, παραχαραγμένων ιστορικών στοιχείων και ψευδών ειδήσεων, διοργανώνουν πανελλαδικό συλλαλητήριο ελπίζοντας να ξαναζήσουν στιγμές του ενενήντα. Με το αίμα στο μαχαίρι του Λουκμάν και του Φύσσα να είναι ακόμα φρέσκο, προσπαθούν να ανασυνταχθούν μέσω του Μακεδονικού ζητήματος και να ξεφύγουν από την δίνη του αντιφασιστικού αποκλεισμού και την δικαστική τους πανωλεθρία.

Δεν πρόκειται να μπούμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε ή να αναλωθούμε σε ιστορικά γεγονότα για το αν η Μακεδονία είναι Ελληνική, για το ποιοι είναι οι απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ποιος είναι ο πιο παλιός κάτοικος της γεωγραφικής περιοχής. Αυτή είναι δουλειά των ιστορικών μελετητών που έχουν γράψει εκατοντάδες βιβλία και έχουν αποδείξει χιλιάδες φορές πως η ιστορία δεν διαμορφώνεται, δεν χειραγωγείται, αλλά πρέπει να την δέχεσαι ακόμα και με τις μελανές της σελίδες. Η συζήτηση γύρω από τη χρήση του ονόματος Μακεδονία αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της χειραγώγησης των ιστορικών γεγονότων για την εξυπηρέτηση των εθνικιστικών αντιλήψεων. Άλλωστε οι αλυτρωτικές βλέψεις είναι χαρακτηριστικό των εθνικιστικών και αυταρχικών κυβερνήσεων και αντιλήψεων.

Στην ελληνική κοινωνία μπαίνουν ψευτοδιλήμματα που την αποπροσανατολίζουν από την πραγματική χροιά του ζητήματος, που δεν είναι η εθνική, όπως διατείνονται όλοι, αλλά η πολιτική-ταξική. Κι αυτό γιατί το νόημα της όλης βιασύνης για να λυθεί το ζήτημα είναι οι γεωπολιτικοί λόγοι. Δηλαδή, η πρόθεση του γειτονικού κράτους να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και η αναγκαιότητα της σταθεροποίησης της συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου στην περιοχή υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και γενικότερα του ενεργειακού ιμπεριαλισμού. Άλλωστε, πολιτική των ΗΠΑ όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες, είναι ο ενεργειακός και οικονομικός στραγγαλισμός της Ρωσίας.

Η ελληνική “αριστερή” κυβέρνηση φέρει και αυτή τις ευθύνες της σχετικά με το πως φτάσαμε ως εδώ. Ένα μεγάλο μέρος της βούλιαξε στον εθνικισμό αγκαλιάζοντας ακόμη και τα παρανοϊκά επιχειρήματά του. Όμοια, και το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας με καπεταναίους τη Δήμαρχο αλλά και τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, εθισμένο στην μικροπολιτική, τον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία, φρόντισαν να κάνουν αισθητές τις ακροδεξιές τους πεποιθήσεις.

Για άλλη μια φορά, η “δεν είμαι ρατσιστής αλλά” σύσταση του δημοτικού συμβουλίου εκτίθεται στην κοινωνία της Καβάλας. Να θυμίσουμε τη στάση του δημοτικού συμβουλίου απέναντι στους πρόσφυγες, που κατά καιρούς δυναμιτίζει το κλίμα με ρατσιστικές δηλώσεις, δίνοντας πάτημα στον κάθε μισάνθρωπο και νοσταλγό της χούντας. Την περίπτωση του μεντρεσέ, όπου η ισλαμοφοβία, προίκιζε την επιχειρηματολογία των τοπικών αρχόντων, οπλίζοντας τα χέρια των φασιστών με γουρουνοκεφαλές. Ή μήπως να θυμηθούμε την βεβήλωση του μνημείου ολοκαυτώματος, που χάρη στην μισαλλοδοξία του δημοτικού συμβουλίου, γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Αλήθεια, τι έγιναν τα τέσσερα μέλη τις διαλυμένης ναζιστικής ομάδας των ΦΟΙΝΙΞ, που πρωταγωνίστησαν στην καταστροφή του μνημείου? Αν δεν κάνουμε λάθος, κάποιοι από αυτούς διετέλεσαν και προεκλογικοί συνεργάτες με κάποιους δημοτικούς συμβούλους σας. Και κάποιοι σαν αυτούς είναι αυτοί που σήμερα σκυλιάζουν για να πραγματοποιηθεί το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό.

Οι σχέσεις του δημοτικού συμβουλίου με το παρακράτος είναι πιο ορατές από ποτέ. Όπως και οι προθέσεις σας που κρύβονται πίσω από αυτό το ψήφισμα που πλασάρετε μέσω πολιτικών εκβιασμών. Η μισαλλοδοξία και ο λαϊκισμός στο μεγαλείο τους.

Δεν είδαμε ως γνήσιοι Μακεδονομάχοι να βγάζετε κάποιο ψήφισμα για το ξεπούλημα της Χαλκιδικής στην Καναδική El Dorado. Δεν σας είδαμε να αντιδράτε όταν παίρνετε τις δωροδοκίες από την κοινοπραξία του ΤΑΡ, ενώ όλη η Βόρεια Ελλάδα καταστρέφεται συστηματικά από την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου. Όπως επίσης δεν ακούμε καμία φωνή να διαμαρτύρεται για τις πετρελαϊκές επενδύσεις που σχεδιάζονται να γίνουν αυτόν τον καιρό στην Δυτική Ελλάδα. Δυστυχώς στις περιπτώσεις αυτές εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, όπου πιστοί ακόλουθοι και ορκισμένοι δούλοι φέρονται να είναι οι Έλληνες εθνικιστές, όπως και το δικό σας δημοτικό συμβούλιο.

Η αντιπαράθεση για το όνομα αφορά ασφαλώς τη χειραγώγηση του απλού λαού, ενώ την ίδια ώρα Έλληνες καπιταλιστές προχωρούν σε μεγάλες μπίζνες στη γειτονική χώρα ακόμη κι όταν εκεί κυβερνούσαν οι εθνικιστές. Βλέπετε οι μακεδονομάχοι βάζουν συστηματικά βενζίνη από τα Σκόπια, παίζουν στα καζίνο της, επενδύουν τα λεφτά τους, κάνουν τα ψώνια τους και στήνουν εκεί τις επιχειρήσεις τους.

Το χειρότερο από όλα όμως,όλα αυτά γίνονται την ίδια ώρα που ψηφίζονται μέτρα, όπως η κατάργηση της απεργίας. Αλλά βλέπετε, δεν πρόκειται να βγάλετε ποτέ ένα ψήφισμα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν πρόκειται ποτέ να πάρετε θέση δίπλα στον απλό πολίτη για τα πραγματικά προβλήματα της πόλης. Ψηφίσματα και συλλαλητήρια, όπως αυτά,το μόνο που θα κάνουν είναι να δώσουν δημόσιο λόγο και κοινωνική νομιμοποίηση σε κάθε λογής φασίστες για να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.

Ο διεθνισμός, λοιπόν, αποτελεί την μόνη εφικτή, ενωτική και ειρηνική λύση. Κι αυτό γιατί δεν επιζητεί την εξόντωση πληθυσμών και ολόκληρων λαών. Αντίθετα, προτάσσει την αλληλεγγύη των προλετάριων και των καταπιεσμένων ενάντια σ’ αυτούς που μας εκμεταλλεύονται και καταστρέφουν τις ζωές μας.

Θα είμαστε ενάντια σε κάθε εθνικισμό από όπου και αν προέρχεται αυτός, σε κάθε εξουσία και σε κάθε ιεραρχία, μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση και την ταξική ισότητα.

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ,
ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ!

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

 

 

Featured post

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΕΡΜΙΤΑ

Ξημερώματα Πέμπτης, 4/1/18, οι δυνάμεις καταστολής Βόλου, σε συνεργασία με εργολάβους, εκκενώνουν και κατεδαφίζουν την κατάληψη Τερμίτα ( κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας παρατημένο εδώ και χρόνια), και προσαγάγουν 3 καταληψίες. Σκοπός της κατεδάφισης είναι να αποφευχθεί η ανακατάληψη των κτιρίων. Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα, αποτελεί το πιο πρόσφατο γεγονός των κατασταλτικών εκκενώσεων αυτοοργανωμένων καταλήψεων, που έχουν πραγματοποιηθεί από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από το χειμώνα του 2016, οι καταληψίες γνώριζαν τα σχέδια του πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Το καλοκαίρι του 2017 πραγματώθηκαν δράσεις αλληλεγγύης, εκδηλώσεις και συνελεύσεις. Οι κινήσεις αλληλεγγύης δεν πραγματοποιήθηκαν μόνο από τις συλλογικότητες του Βόλου, αλλά και από άλλες αλληλέγγυες ομάδες ώστε να κρατηθεί ζωντανό το μικρόβιο της αντίστασης σε μια επικείμενη εκκένωση της κατάληψης. Οι καταλήψεις δεν είναι απλά ντουβάρια εγκαταλελειμμένων κτιρίων, αλλά ζωντανοί πυρήνες αντίστασης, ελευθερίας και επικοινωνίας ανθρώπων που μάχονται την ανάπτυξη του καπιταλιστικού κεφαλαίου. Είτε αυτό είναι “αριστερό ” , είτε σοσιαλιστικό, είτε δεξιό ή όπως αλλιώς βαφτίζεται από αυτούς που το υπηρετούν. Μέρος του φοιτητικού κόσμου του πανεπιστημίου Θεσσαλίας , αλλά και μερίδα της τοπικής κοινωνίας του Βόλου, θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνυπεύθυνοι της επιχείρησης εκκένωσης της κατάληψης, επιτρέποντας έτσι να ολοκληρωθεί η καταστροφική “ανάπτυξη” του κεφαλαίου. Να θυμίσουμε σε όλους πως οι ΙΔΕΕΣ δεν εκκενώνονται ούτε κατεδαφίζονται. Οι καταλήψεις και τα αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα είναι υγιείς μορφές αντίστασης και ελευθερίας, σε έναν κόσμο εμπορευματοποιημένο και αλλοτριωμένο στα μέτρα του κέρδους και του κεφαλαίου.

ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ  ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ & ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3

 

Featured post

Ατζέντα 2018 -”Γυναίκες στο επαναστατικό κίνημα”

 

Ατζέντα 2018 -”Γυναίκες στο επαναστατικό κίνημα” 
Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών
Το ταμείο δημιουργήθηκε το 2010 σε μια συγκυρία όπου από τη μια πλευρά μια σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση εφορμούσε με όχημα την “οικονομική κρίση” και από την άλλη ο ριζοσπαστικός χώρος, με πρόσφατη την εμπειρία της κοινωνικής έκρηξης του Δεκέμβρη του ’08, βρισκόταν σε μια άνθιση δραστηριοποίησης, εκφράζοντας την πηγαία και αυθόρμητη κοινωνική οργή. Σε εκείνες τις δεδομένες συνθήκες, όπου αφενός η συστημική αναδιάρθρωση εμπεριείχε την κατασταλτική αναβάθμιση και τη δικονομική θωράκιση των προνομιούχων και αφετέρου η κινητικότητα του συνόλου των αγωνιζόμενων παρήγαγε μια πολλαπλή επιθετικότητα (από τη δυναμική εργατική αλληλεγγύη, τις μαζικές συγκρούσεις, τις καταλήψεις κτιρίων και δημόσιων χώρων, τις συλλογικές άμεσες δράσεις, μέχρι και τις ένοπλες επαναστατικές ενέργειες), ανέκυψε το ζήτημα των δεκάδων πολιτικών κρατουμένων. Και μάλιστα πολιτικών κρατουμένων που εξαιτίας της αναβάθμισης των τρομονόμων και του δικαστικό-κατασταλτικού συμπλέγματος, αλλά και σε συνάρτηση πάντα με την κλιμάκωση της ίδιας της επαναστατικής δράσης, αντιμετώπιζαν πλέον βαριές ή και μακρόχρονες καταδίκες. Προέκυψε, δηλαδή, μια κατάσταση πρωτόγνωρη για την πλειοψηφία του ριζοσπαστικού χώρου της μεταπολίτευσης. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κατάστασης αυτής διαφαινόταν ότι θα αποτελέσουν η σφοδρότητα και η διάρκεια. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο συγκροτήθηκε το Ταμείο Αλληλεγγύης που ως αρχικό στόχο έθεσε τη συνεπή και σταθερή στήριξη όσων διώκονται ή φυλακίζονται για την ανατρεπτική τους δράση και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες. Βασικός στόχος της δομής αποτέλεσε εξαρχής η εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους φυλακισμένους συντρόφους μέσα από μια κινηματική διαδικασία που θα πήγαινε την υλική διάσταση της αλληλεγγύης ένα βήμα παραπέρα από τις οικογενειακές και στενές φιλικές/συντροφικές σχέσεις. Από εκεί και πέρα ανάμεσα στις προτεραιότητες των ανθρώπων που το απαρτίζουν παραμένουν οι έμπρακτες κινήσεις αλληλεγγύης, το χτίσιμο γεφυρών επικοινωνίας των μέσα με τους έξω και η ανάπτυξη κοινών αγώνων εντός και εκτός των τειχών.Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, με τις συνεχόμενες διώξεις και φυλακίσεις, κρίνουμε ότι η ύπαρξη του ταμείου παραμένει επίκαιρη και αναγκαία. Ένα ακόμα λιθαράκι μέσα σε ένα μωσαϊκό που χτίζουν οι πολύμορφοι αγώνες ενάντια στις φυλακές και που προτρέπουν να δράσουμε απέναντι σε έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Απέναντι στο έγκλημα του εγκλεισμού που αναπαράγει ταξικές ανισότητες φόβο και υποταγή
Στηρίζουμε τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές 
ΥΛΙΚΑ-ΗΘΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΑ
http://tameio.net/
https://anarxikoikavalas.squat.gr/
Featured post

Φόλες και στραγγαλισμοί αδέσποτων στη Δέπος 20/ 12/ 2017

Καβάλα 20 Δεκεμβρίου 2017 περιοχή: Δέπος- Νεάπολη.

…Την περασμένη εβδομάδα, τρία μικρά γατάκια βρέθηκαν νεκρά σε διαφορετικά σημεία, έχοντας προφανώς «καταλήξει» μετά από φόλα! Ένα άλλο βρέθηκε βαριά χτυπημένο να περιφέρεται στη γειτονιά μη μπορώντας να κουνήσει τα πίσω του πόδια… Η ροή των γεγονότων και η ένταση του φαινομένου των… «εξαφανίσεων» δε δίνει και πολλά περιθώρια στο σενάριο του «τυχαίου»… …γράφει ο τοπικός τύπος και πράγματι έτσι είναι. Μόνο που τα κρούσματα φόλας είναι περισσότερα και ο θάνατος στα νεαρά γατάκια προέρχεται από ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟ… Τα τελευταία 2-3 χρόνια, οι φόλες πέφτουν συστηματικά ανά συνοικία. Κάτι που μοιάζει ενέργεια μαζικής αντιμετώπισης των αδέσποτων από κάποιον επίσημο “φορέα”… Η Δέπος είναι μια συνοικία της Καβάλας που όλοι έχουν λίγο πολύ από ένα ζώο σπίτι τους, μα και όλοι προσέχουν τα αδέσποτα. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Τα σημεία όπου υπάρχουν πολλά αδέσποτα (κυρίως γάτες), στην περιοχή είναι συγκεκριμένα, όπως και τα κρούσματα φόλας που έχουν εντοπιστεί από την ανεύρεση νεκρών ζώων. Ένα από αυτά είναι και το σημείο όπου γράφτηκαν τα εμετικά συνθήματα. Κάποιος αρρωστημένος και ψυχικά ανώμαλος, προίκισε τους τοίχους της περιοχής με τις δολοφονικές του ορέξεις, αναλαμβάνοντας την ευθύνη στην ουσία για αυτήν την αποτρόπαια πράξη. Μόνο που αυτές ο πράξεις έχουν και συνέπειες… Ο κύκλος της αφάνειας στενεύει για όσους ξεσπούν πάνω στα ζώα και η τελευταία ανάσα κάθε ετοιμοθάνατου ζώου θα γίνει εφιάλτης στην καθημερινότητα τους.

ΣΥνέλευση Ενάντια στις Φολες. ΣΥΝ.Ε.ΦΟ.

Featured post

Προβολή της ταινίας ‘THE BOOK OF HENRY’, Τρίτη 12/12/2017, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

The Book of Henry

Ο Colin Trevorrow μάλλον έχει βαλθεί ως σκηνοθέτης να καθιερώσει ένα μοτίβο με βάση το οποίο μεταπηδά με χαρακτηριστική άνεση από τα blockbuster στις ανεξάρτητες παραγωγές και πίσω.

Η νέα ταινία του Trevorrow ονομάζεται The Book of Henry (Το Βιβλίο του Henry) και διαδραματίζεται σε μία μικρή προαστιακή αμερικάνικη πόλη, περιστρεφόμενη γύρω από μία μονογονεϊκή οικογένεια, η οποία αποτελείται από τη μαμά Susan Carpenter και τους δύο γιους της, Peter και Henry.

Η Susan, την οποία υποδύεται η Naomi Watts, φαινομενικά μεγαλώνει μόνη τα παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα έχει μεγάλη βοήθεια. Ο Henry, τον οποίο υποδύεται ο μικρός πρωταγωνιστής του Midnight Special και εκ των μελών του Loser’s Club στο πολύ-αναμενόμενο It, Jaeden Lieberher, είναι μία σπάνια ιδιοφυΐα και από τα χέρια του περνούν οι περισσότερες σημαντικές δουλειές.

Ο 11χρονος Henry, μέσω επενδύσεων τις οποίες χειρίζεται, είναι ο ακούραστος οικονομικός υποστηρικτής της μαμάς του, η οποία δουλεύει ως σερβιτόρα για να τα βγάζει πέρα, αλλά και προστάτης του 8χρονου Peter, στον ρόλο του οποίου εμφανίζεται ένας ακόμα ανερχόμενος μικρός ηθοποιός του Χόλιγουντ, ο Jacob Tramblay, ο οποίος εντυπωσίασε στο οσκαρικό δράμα, Room.

Αλλά η δομή της οικογένειας Carpenter δεν είναι το μόνο πράγμα σε αυτήν την ταινία το οποίο δεν είναι όπως ακριβώς φαίνεται με την πρώτη ματιά. Τουλάχιστον, αυτό υποστηρίζει ο Henry, ο οποίος χάρη στην εξαιρετική νοημοσύνη του μπορεί να αντιλαμβάνεται πράγματα πίσω από εκεί που ο περίγυρός του αδυνατεί να παρατηρήσει. Και εδώ, η ταινία κάνει μία απρόσμενη στροφή.

Ο Henry είναι πεπεισμένος ότι η Christina, την οποία υποδύεται η χορεύτρια-φαινόμενο των videoclips της Sia, Maddie Ziegler, μία γλυκιά συμμαθήτριά του που μένει στο σπίτι ακριβώς δίπλα από το δικό του, έχει ένα μεγάλο μυστικό και διατρέχει κίνδυνο από τον πατριό της, Glenn, στον ρόλο του οποίου εμφανίζεται ο γνωστός από το Breaking Bad, Dean Norris.

Για αυτό, ο πανέξυπνος Henry σχεδιάζει ένα λεπτομερές σχέδιο για να τη σώσει, το οποίο γράφει σε ένα βιβλίο -το Βιβλίο του Henry. Αν και πανέξυπνος, όμως, ο 11χρονος παραμένει απλά ένα παιδί, ενώ ο Glenn είναι και επίτροπος της τοπικής αστυνομίας. Έτσι, επιστρατεύει τη βοήθεια της μητέρας του, για να βάλει σε ισχύ το ριψοκίνδυνο σχέδιό του.

Η Sara έχει αρχικά τις αμφιβολίες της, αλλά το επίσημο trailer μοιάζει να υποδεικνύει ότι ο Henry -ο οποίος έχει προβλέψει κάθε απορία της μαμάς του κι έχει φροντίσει να έχει έτοιμες όλες τις απαντήσεις- έχει πάντα δίκαιο. Έτσι έχουν τα πράγματα; Και μέχρι πού θα φτάσουν μάνα και γιος για να το αποδείξουν;

 

Featured post

Συγκέντρωση – Μικροφωνική, 6 Δεκέμβρη 2017, Καβάλα ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017

Στις 12:00 ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην πλατεία Καπνεργάτη. Στήθηκε μικροφωνική, διαβάστηκε και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο. Όλη η αστυνομική δύναμη της Καβάλας, ήταν στημένη γύρω από την πλατεία. Ασφαλίτες από νωρίς έκαναν βόλτες γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3. Περίπου 30 σύντροφοι/ισσες παρέμειναν στο χώρο για μιάμιση ώρα, φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε μπάτσους και κράτος. Προς το τέλος της συγκέντρωσης πετάχτηκαν τρικάκια.

Featured post

Προβολή της ταινίας SPLIT, Τρίτη 28/12/2017, στις 21:30, στο αυτόνομο στέκι Καβάλας

SPLIT (Διχασμένος)

Ο σκηνοθέτης της «Έκτης Αίσθησης» ξαναβρίσκει κάτι από το χαμένο εδώ και καιρό στιλάτο σασπένς του, δεν μπορεί όμως να γίνει ολότελα πειστικός.

Στιλίστας, επιδέξιος χειριστής του σασπένς και σεναριογράφος με έξυπνες όσο και ηχηρές ιδέες, ο Αμερικανοϊνδός Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είχε στις αρχές της χιλιετίας μια μετεωρική άνοδο στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα («Έκτη Αίσθηση», «Άφθαρτος», «Οιωνός»), την οποία ακολούθησε μια εξίσου εντυπωσιακή κατακρήμνιση στην εμπορική και την καλλιτεχνική απαξίωση («Lady in the Water», «Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου», «After Earth»).
Το «The Visit», μια φτηνή, deja vu ταινία τρόμου της μιας ιδέας που δεν είδαμε στη χώρα μας, τον προσγείωσε από τις αμετροεπείς sci-fi περιπέτειες πίσω στις δοκιμασμένες ανατριχίλες, στις οποίες ευτυχώς επιμένει με τον «Διχασμένο».

Το φιλμ ξεκινά λιτά και δυναμικά, καθώς τρεις νεαρές φίλες απάγονται από έναν μυστηριώδη άντρα και φυλακίζονται σε ένα δωμάτιο.
Προσπαθώντας να καταλάβουν τις προθέσεις του, διαπιστώνουν πως έχουν να κάνουν με κάποιον που πάσχει από σοβαρή διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας, γεγονός που φέρνει αμέσως στο νου το χιτσκοκικό «Ψυχώ» και την «Προετοιμασία για Έγκλημα» του Μπράιαν ντε Πάλμα.
Σε έναν ρόλο ιδιαίτερα απαιτητικό, ο Τζέιμς ΜακΑβόι (ο νεαρός Τσαρλς Εξέβιερ των «X-Men») καταφέρνει να κάνει πιστευτές τις «μεταμορφώσεις» του ήρωά του και ο Σιάμαλαν εκμεταλλεύεται την κλειστοφοβική αίσθηση για να παίξει με την εκκρεμότητα, κρατώντας ζωντανό το μυστήριο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αλλά η έλευση του Κτήνους, μιας εκ των προσωπικοτήτων του απαγωγέα, σπρώχνει την αληθοφάνεια στα άκρα και ο ρόλος της ψυχαναλύτριας αποδεικνύεται υπερβολικά επεξηγηματικός.
Η ένταση παρόλα αυτά διατηρείται, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες διασώζονται (η διαχείριση του ψυχολογικού τραύματος, η κοινωνική καταπίεση των ενστίκτων) και αν η πλοκή στριμώχνει το φινάλε σε προβλέψιμη (και ολίγον ασαφή) γωνία, η υπογραφή ενός έμπειρου θριλερά είναι ευδιάκριτη.